W Polsce choruje na nią 4% ludności i procent ten wykazuje tendencję rosnącą. Na zarejestrowanych w Polsce 1,5 miliona diabetyków przypada trzysta pięćdziesiąt poradni, co daje średnio cztery tysiące trzysta osób na poradnię. Każdy chory powinien przynajmniej raz w miesiącu być w przychodni, co daje sto siedemdziesiąt osób na poradnię dziennie. Jest to liczba przekraczająca możliwości jakiejkolwiek przychodni. Gdyby wszyscy chorzy na cukrzycę Polacy chcieli skorzystać z sanatorium, to mieliby szansę raz na trzydzieści dwa lata.

Każdy chory na cukrzycę powinien mieć bezpośredni dostęp do lekarza poradni diabetologicznej. Istnieje grupa chorób, w przypadku których pacjent może się zwrócić bezpośrednio do specjalisty, na przykład dermatologa, wenerologa, pulmonologa. Jednak leczenie cukrzycy wymaga przygotowania diabetologicznego. W związku z tym chorzy spotykają się z odmową wydawania skierowań do przychodni diabetologicznych. Szczególnie dyskryminowani są chorzy leczeni tabletkami, którzy takim samym stopniu ulegają powikłaniom jak ci, którzy pobierają insulinę.

Sprawa bezpłatności i dostępności do leków stosowanych przez chorych na cukrzycę i częste zmiany przepisów oraz różna ich interpretacja wywołują na linii lekarz - apteka - kasa chorych co najmniej bałagan. Cierpią na tym chorzy. Wprowadzone zmiany na listach leków miały być z korzyścią dla pacjenta, a jest odwrotnie. Nowa reforma opieki zdrowotnej miała polepszyć warunki leczenia chorych, a faktycznie coraz bardziej ogranicza, komplikuje i uniemożliwia dostanie się do specjalisty, tak jak to zobrazowałem na tym przykładzie.