Oświadczenie swoje kieruję do wicepremiera, ministra spraw wewnętrznych i administracji, pana Janusza Tomaszewskiego oraz komendanta głównego policji, nadinspektora Jana Michny. Dotyczy ono naboru psychologów do służby w policji lub w innych służbach resortu spraw wewnętrznych i administracji.

Nieodosobnionym przykładem może być absolwentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, mieszkanka Łukowa, która w ubiegłym roku z wynikiem bardzo dobrym obroniła pracę magisterską z zakresu przestępczości nieletnich. Osoba ta, której przykładem się posłużę, wydaje się idealnym kandydatem do służby w policji bądź w innych służbach resortu. Jej atutem jest, między innymi, znajomość wiedzy specjalistycznej, posiadanie wymaganych predyspozycji osobowościowych, sprawność fizyczna, nieposzlakowana opinia w miejscu zamieszkania oraz, co najważniejsze, silna motywacja do podjęcia obowiązków służby w policji bądź w innych tego typu jednostkach funkcjonujących w ramach resortu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, w których to obecność psychologa jest nieodzowna. Myślę, że w tej osobie i jej podobnych policja zyskałaby kompetentnych i oddanych spawie funkcjonariuszy.

Z danych statystycznych wynika, że tylko 19% osób zatrudnionych w policji posiada wyższe wykształcenie. Zadania i warunki, jakim musi sprostać polska policja i pokrewne służby funkcjonujące w resorcie, nie są łatwe. W związku z tym pytam, jak w tej chwili przedstawia się nabór psychologów lub osób z wyższym wykształceniem z tak zwanych cywilnych uczelni do służby w policji bądź innych służb? Jak przebiega proces zmian kadrowych w policji i innych służbach na rzecz podnoszenia poziomu kwalifikacji? Jakie realne szanse ma młoda pani psycholog, aby podjąć służbę w policji lub innych służbach tego resortu? Jakimi kryteriami w policji i w innych służbach rządzi się w praktyce prawo swobodnego doboru kadr?