W opinii ekspertów, zapotrzebowanie na gaz ziemny w Polsce nie przekroczy 5 miliardów metrów sześciennych rocznie. Potrzebne są jednak inwestycje uniezależniające nasz kraj od jedynego źródła zaopatrzenia w gaz z Rosji.

Dwa lata temu Przedsiębiorstwo Handlu Zagranicznego Bartimpex SA opracowało koncepcję wybudowania gazociągu z Bernau w Niemczech do Szczecina. Gazociąg połączyłby nasz system zaopatrzenia w gaz z dostawcami z Unii Europejskiej i z Norwegii, która nie jest członkiem wspólnoty europejskiej. Polsko-niemiecka spółka IBR z siedzibą w Warszawie, zaprojektowała ten gazociąg o długości 146 km, w tym 32 km w Polsce, zdolny do przesyłania 2 miliardów pięćset milionów m³ taniego gazu, z możliwością podwojenia tej ilości. Okres budowy gazociągu nie przekroczyłby osiemnastu miesięcy. Jego koszt w wysokości 200 milionów marek pokryłyby polskie firmy, nie obciążając budżetu państwa. Ta atrakcyjna oferta nie zainteresowała polskiego rządu.

W związku z tym proszę Pana Premiera Jerzego Buzka o wyjaśnienia, dlaczego rząd przygotowuje umowę z koncernem Statoil na budowę gazociągu o długości około 800 km, który przebiegać ma z norweskiego szelfu przez Morze Północne, Danię i Bałtyk do Niechorza. Czy prawdą jest, że ta gigantyczna inwestycja realizowana ma być w okresie od pięciu do sześciu lat, a jej koszty - które podwyższą cenę i tak drogiego norweskiego gazu - szacuje się na 2-3 miliardów dolarów? Czy mają racje dziennikarze, którzy piszą, że na mocy tej umowy Polska ma zagwarantować odbiór 10 miliardów m³ gazu, a ewentualna odsprzedaż zbędnych u nas 5 miliardów m³ na Litwę lub Ukrainę wymagać będzie budowy kolejnych gigantycznych gazociągów? Gazociągi te wejdą na obszary dotychczas zaopatrywane w gaz przez Rosję, co niewątpliwie skomplikuje polityczne i gospodarcze stosunki polsko-rosyjskie.