Na wstępie przypomnę, że posłowie i senatorowie Sojuszu Lewicy Demokratycznej krytycznie oceniali daleko idącą zmianę koncepcji reformy systemu ochrony zdrowia, wprowadzoną przez koalicję AWS-UW w dniu 18 lipca 1998 r. w drodze nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r. Przedmiotem zdecydowanej krytyki była przede wszystkim, ale nie tylko, decyzja o zmniejszeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne z 10% do 7,5% podstawy opodatkowania dochodów osobistych.

W okresie dwóch pierwszych miesięcy wdrażania reformy nie został zrealizowany ustawowy obowiązek przyjęcia przez skarb państwa zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej powstałych przed dniem 31 grudnia 1998 r. Zobowiązania te przekroczyły 7 miliardów zł, z czego około 5 miliardów zł to efekt drastycznego obniżenia nakładów na ochronę zdrowia społeczeństwa w ubiegłym roku. Dzisiaj z najgłębszym zaniepokojeniem przyjęliśmy informację, że rzeczywista ściągalność składek na ubezpieczenie zdrowotne w 1999 r. kształtuje się na poziomie zaledwie 79%. Kontrakty narzucane samodzielnym zakładom opieki zdrowotnej przez regionalne kasy chorych nie przekraczają 60-80% ubiegłorocznych wydatków. Państwowe przedsiębiorstwa uzdrowiskowe przekształcone w jednoosobowe spółki skarbu państwa mają kontrakty dające nadzieję, ale nie gwarantujące wykorzystania miejsc sanatoryjnych na poziomie wyższym niż 30-60%. W tej sytuacji zasadniczym elementem restrukturyzacji tych zakładów i spółek stało się radykalne zmniejszenie zatrudnienia
w granicach od 30 do 50% pracowników wszystkich grup zawodowych. Dyrektorzy nie mają obecnie pieniędzy na utrzymanie dotychczasowego stanu zatrudnienia, nie mają również środków na pokrycie kosztów zwolnień grupowych.

W środowisku pracowników służby zdrowia rodzi się uzasadnione podejrzenie, że nieujawnioną koncepcją rządzącej koalicji Akcji Wyborczej Solidarność i Unii Wolności jest doprowadzenie samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej do upadłości i szybka prywatyzacja ich majątku w drodze sprzedaży masy upadłościowej. Jeżeli rzeczywiście w ochronie zdrowia powtórzony ma być najczarniejszy scenariusz prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, w tym państwowych gospodarstw rolnych z początku lat dziewięćdziesiątych, to trzeba mieć odwagę poinformować o tym pracowników służby zdrowia i pacjentów. Trzeba dać im czas na przygotowanie się do udzielania i pobierania świadczeń zdrowotnych w nowych warunkach.