73. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Wysoka Izbo, informuję, że lista mówców została wyczerpana.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Po pierwsze, zgadzam się, że ocena reformy administracji publicznej jest potrzebna i powinna być przeprowadzana co roku. Oczywiście przez słowo "ocena" rozumiem nie postawienie stopnia z tego, na ile ta reforma jest dobra, zgodna czy niezgodna z oczekiwaniami, bo to będzie zależało, po pierwsze, od sytuacji politycznej każdej osoby, a po drugie od miejsca. Powinna to być ocena ze względu na dwa zasadnicze powody, z których robiliśmy tę reformę. Po pierwsze, ta reforma była zrobiona po to, abyśmy mogli zbudować społeczeństwo obywatelskie, na poziomie regionalnym i lokalnym. I tutaj mieliśmy co najmniej dwa wspaniałe przykłady. Pani senator Simonides, a także jeden z panów senatorów, mówili o tym, jak ważne jest poczucie lokalnej i regionalnej wspólnoty. Drugi problem jest stricte merytoryczny, stricte racjonalny. Polega na tym, żeby otworzyć się na tę chęć Europy, chęć, aby w całej Europie istniał zrównoważony rozwój regionalny. W związku z tym, tak jak my w Polsce staramy się przekazywać pieniądze województwom słabszym, tak samo i zjednoczona Europa będzie chciała dużą część swoich funduszy przekazać województwom na mapie Europy słabszym, a w zasadzie z punktu widzenia europejskiego zdecydowana większość województw w Polsce to województwa słabe. Po prostu to się zjednoczonej Europie opłaca. Ale to równocześnie opłaca się nam. Stąd powstanie samorządowych województw, upodmiotowienie województw, nadanie im osobowości prawnej to rzecz podstawowa, warunek podstawowy, by zgodnie z acquis communautaire Unii Europejskiej móc zarządzać środkami poakcesyjnymi, przeznaczonymi na zrównoważony rozwój. To jest niesłychanie ważna, istotna sprawa.

W związku z tym oceniajmy reformę tak, jak oceniają ją rząd i parlament co roku. Przypominam, zresztą państwo senatorowie wiecie o tym wyśmienicie, że pierwsza ocena reformy była związana z oceną kompetencyjną. Powstała ustawa, nad którą przez cztery miesiące pracowaliśmy, rząd i parlament wspólnie, tak zwana ustawa czyszcząca. Nie chcę wymieniać całego jej tytułu. Ona wszystkie te błędy reformy zrobione w obszarze kompetencyjnym poprawiła. Oczywiście dzisiaj widzimy już inne rzeczy, które trzeba poprawiać. W tej chwili pracujemy razem z Sejmem nad ustawą o zmianie ustaw ustrojowych - dokładnie za piętnaście minut zaczynam posiedzenie komisji sejmowej, gdzie po drugim czytaniu opiniuje się tę ustawę. To jest duża ustawa zmieniająca ustawy o gminie, o powiecie, o województwie, zmieniająca ustawy ustrojowe. Niedługo z tym do państwa przyjdę. Będziemy dyskutowali nad wynikami, nad oceną reformy administracyjnej i właśnie przez to ją poprawiali. To jest proces, który nigdy się nie będzie kończył. Będzie za dwa lata, za cztery lata i za pięć lat. I ludzie tak samo będą niezadowoleni z pewnych rzeczy. I bardzo dobrze, bo tylko tam, gdzie ludzie są niezadowoleni, a mają taki ustrój, że mogą głośno o tym mówić, można dokonywać zmian w kierunku przez nich oczekiwanym. Dawniej wszystko wydawało się wyśmienite, wszyscy byli zadowoleni - tak wynikało z prasy i z telewizji, ale indywidualnie bardzo mocno odczuwaliśmy tamten okres. Dzisiaj ludzie, prasa, telewizja mówią o niezadowoleniu właśnie po to, abyśmy to niezadowolenie usuwali. Taki jest mechanizm.

Jeszcze dwie krótkie sprawy. Pani senator Ferenc mówiła o tym, że chcemy administracyjnie likwidować powiaty grodzkie. Powtarzam jeszcze raz: rząd nie chce administracyjnie likwidować powiatów grodzkich. Senat jest bardzo poważną instytucją, głos każdego senatora jest wysłuchiwany z wielką uwagą. W związku z tym chcę jeszcze raz sprostować: rząd nie chce administracyjnie likwidować powiatów grodzkich. Rząd chce zaś wprowadzić takie możliwości prawne i finansowe, aby nastąpił samorzutny proces, oddolny bądź odgórny, prowadzący do połączenia miast na prawach powiatu i powiatów mających siedzibę w danym mieście. Będę o tym mówił, kiedy będziemy dyskutowali o ustawie, o której mówiłem. To pierwsza sprawa.

Druga rzecz. Pani senator Ferenc zwróciła uwagę na bardzo niepokojący aspekt reformy. Ja nie mogłem o tym mówić, ponieważ nie dotyczy on podziału terytorialnego kraju. Mianowicie podział sądowy, czyli podział z punktu widzenia sądowego, nie jest zgodny z podziałem terytorialnym. I coraz częściej słyszymy głosy, że ludzi to boli, a jeżeli tak ludzie mówią, to widocznie ich to naprawdę boli.

Proponuję, aby Senat skierował projekt uchwały do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Jeśli nie usłyszę innych propozycji, uznam, że Senat przyjął przedstawioną propozycję.

Wysoki Senacie, przypominam ponadto, że senator Mieczysław Janowski zgłosił wniosek o wyznaczenie komisjom terminu przygotowania dodatkowego sprawozdania i zaproponował, aby komisja przygotowała to sprawozdanie dzisiaj. Propozycja nie określała dokładnie godziny, ale zakładamy z Biurem Legislacyjnym i Biurem Prac Senackich, że do godziny 17.00, bo na przygotowanie określonego sprawozdania potrzebne są trzy godziny - godzina na przygotowanie materiałów do pracy komisji, godzina na pracę komisji, a następnie godzina na przygotowanie wszystkich materiałów do głosowania.

Proszę bardzo.

Jeżeli przyjmiemy ten wniosek… Wobec tego stawiam sprzeciw.

(Wicemarszałek Marcin Tyrna: Zgłasza pani senator sprzeciw.)

Z uwagi na fakt, że są to bardzo ważne zagadnienia, uważam, że komisje powinny spokojnie procedować nad  wnioskami, które dzisiaj zostały złożone. I nie ma uzasadnionej przyczyny, by w dniu dzisiejszym odbyło się trzecie czytanie. Nie ma też najmniejszych przeszkód, aby spokojnie dyskutować nad tymi rozwiązaniami na następnym posiedzeniu Senatu, co dawałoby szansę pełnego wykorzystania pracy komisji i pełnego odzwierciedlenia wniosków senatorów w sprawozdaniu komisji. Dziękuję.

Szanowni Państwo, ogłaszam przerwę do godziny 13.55. Przegłosujemy wówczas wniosek pana senatora Mieczysława Janowskiego, bo jest także głos sprzeciwu.

(Przerwa w obradach od godziny 13 minut 48 do godziny 13 minut 55)

Wysoki Senacie, przypominam, że w trakcie dyskusji pan senator Mieczysław Janowski zgłosił wniosek o wyznaczenie komisjom terminu przygotowania dodatkowego sprawozdania i zaproponował, aby komisje przygotowały sprawozdania, może zmodyfikujemy ten wniosek, w dniu dzisiejszym. W miarę możliwości, bo trudno to przewidzieć. Pani senator Jolanta Danielak zgłosiła umotywowany wniosek przeciwny. I w związku z tym musimy ten wniosek przegłosować.

(Senator Anna Bogucka-Skowrońska: Tu jest zablokowane, Panie Marszałku.)

(Senator Zbigniew Kruszewski: Za czym głosujemy?)

Na 55 obecnych senatorów 33 głosowało za, 20 - przeciw,  2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 1)

Stwierdzam, że Wysoki Senat przyjął wniosek pana senatora Mieczysława Janowskiego.

Uprzejmie informuję, że wspólne posiedzenie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej odbędzie się w dniu 11 stycznia w sali nr 217, godzinę po ogłoszeniu przerwy.

Dziękuję.

(Przerwa w obradach od godziny 14 minut 01 do godziny 17 minut 04)

Proszę państwa, wznawiam obrady.

Powracamy do rozpatrzenia punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny skarbowy.

Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Gospodarki Narodowej senator Janinę Sagatowską i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Dziękuję. (Rozmowy na sali)

Bardzo serdecznie proszę wszystkich rozmawiających senatorów o nieprzeszkadzanie sprawozdawcom.

Teraz miał zabrać głos sprawozdawca mniejszości połączonych komisji senator Piotr Andrzejewski, ale nie widzę go na sali. Czy ktoś jest w stanie zastąpić pana senatora Andrzejewskiego?

(Senator Marian Noga: Dziękuję bardzo.)

Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty zostały przestawione następujące wnioski: Komisja Gospodarki Narodowej wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek…

(Rozmowy na sali) Jeszcze raz proszę o ciszę.

Na 84 obecnych senatorów 77 głosowało za, 5 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 2)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny skarbowy.

Powracamy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców - w związku z dostosowaniem do prawa Unii Europejskiej.

Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej senatora Zbigniewa Antoszewskiego i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Pragnę zaznaczyć, że omawiane zmiany w ustawie nie dotyczą - podkreślam to, bo mówiło się o tym w komisji - nabywania przez cudzoziemców gruntów rolnych, leśnych i zasobów naturalnych. Przepis art. 7 nie dotyczy również obywateli Wspólnoty pracujących w Polsce na zasadzie samozatrudnienia.

(Senator Piotr Andrzejewski: Nie, dziękuję. Chyba wszystko jest jasne.)

(Senator Anna Bogucka-Skowrońska: Dziękuję.)

(Senator Stanisław Cieśla: Dziękuję.)

(Senator Krystyna Czuba: Dziękuję, Panie Marszałku.)

(Senator Jerzy Chróścikowski: Dziękuję.)

(Senator Zbigniew Gołąbek: Dziękuję, Panie Marszałku.)

(Senator Stefan Konarski: Dziękuję.)

(Senator Witold Kowalski: Dziękuję.)

(Senator Zbigniew Kruszewski: Nie, dziękuję, Panie Marszałku.)

(Senator Grzegorz Lipowski: Dziękuję, Panie Marszałku.)

(Senator Andrzej Mazurkiewicz: Dziękuję, Panie Marszałku.)

(Senator Jacek Sauk: Dziękuję bardzo.)

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Nowelizacja ustawy o sprzedaży nieruchomości cudzoziemcom, dokonana w 1996 r. i obecnie, 15 grudnia 2000 r., prowadzi do masowego wykupu polskiej ziemi przez cudzoziemców, zwłaszcza Niemców. Przedłożoną do rozpatrzenia Senatowi ustawę liberalizującą sprzedaż polskiej ziemi pragnę skonkludować słowami polskiego chłopa zamieszkałego na Pomorzu, który przed kamerami telewizji niemieckiej powiedział: "To, czego Niemcy nie uzyskali w Polsce wojną, zdobywają teraz za pomocą marek". A ja dodaję: pomógł i pomaga im w tym Sejm Rzeczypospolitej Polskiej! A to, czy pomoże Senat, okaże się za chwilę, w czasie głosowania.

(Senator Krzysztof Kozłowski: W sprawie formalnej.)

Proszę bardzo.

Jeżeli mam popierać ten drugi wniosek pani senator Stokarskiej, to chciałbym wiedzieć, co to są za resorty: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych - bo w obecnej Rzeczypospolitej jest Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji - oraz Ministerstwo Spraw Wojskowych. Zdaje się, że ta terminologia jest wzięta z dwudziestolecia. Takiego ministerstwa w ogóle nie ma. Waham się więc, bo nie wiem, kogo mam poprzeć.

Na wypadek, gdyby wniosek o odrzucenie ustawy nie przeszedł, proszę o poparcie poprawki czwartej, w której do definicji cudzoziemca dodaje się zapis, że jest to także osoba fizyczna stale zamieszkująca za granicą. W moim przekonaniu brak tego zapisu otwierałby furtkę dla różnych osób mających podwójne, potrójne obywatelstwo. Dziękuję.

(Senator Jan Chojnowski: Dziękuję bardzo.)

Dziękuję, Panie Marszałku. O przepraszam, nie ten guzik.

Otrzymaliśmy stanowisko negocjacyjne rządu, dotyczące tej właśnie ustawy. To stanowisko zostało również przedstawione w Brukseli. Jest tam powiedziane, że Polska zgodzi się na zmiany w ustawie z roku 1920 w zakresie dotyczącym sprzedaży ziemi na cele inwestycyjne pięć lat po akcesji, a na cele rolne - osiemnaście lat po akcesji. Ten dokument jest do wglądu również w sekretariacie mojej komisji. Przypominam, że jest to stanowisko przyjęte i podpisane przez pełnomocnika. Jest tam również takie zdanie: do tego czasu nie przewiduje się nowelizacji ustawy z roku 1920.

Na 84 obecnych senatorów 29 głosowało za, 52 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 3)

Wobec odrzucenia tego wniosku przystępujemy do głosowania nad przedstawionymi poprawkami.

Na 83 obecnych senatorów 66 głosowało za, 4 - przeciw, 13 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 4)

Stwierdzam, że poprawki pierwsza, trzecia i szósta zostały przyjęte.

Głosujemy nad poprawką piątą, tak? Jest to poprawka autorstwa senator Anny Boguckiej-Skowrońskiej i senatora Jana Chojnowskiego. Zmierza ona do dodania w ustawie nowelizowanej przepisu art. 5a, nakładającego na ministra właściwego do spraw wewnętrznych obowiązek dokonywania kontroli w zakresie przestrzegania warunków określonych w zezwoleniu. Kontrola miałaby być dokonywana przez dziesięć lat od dnia wydania zezwolenia. Poprawka określa skutek stwierdzenia niezgodnego z przepisami nowelizowanej ustawy wykorzystania zezwolenia. Byłoby nim stwierdzenie nieważności decyzji o zezwoleniu.

Na 84 obecnych senatorów 63 głosowało za, 9 - przeciw, 12 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 5)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 24 głosowało za, 47 - przeciw, 11 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 6)

Głosujemy nad poprawką ósmą. Jej przyjęcie wykluczy głosowanie nad poprawką dziewiątą. Poprawka ósma, autorstwa pięciu senatorów, zmienia termin wejścia w życie ustawy. Miałoby to nastąpić po upływie pięciu lat od dnia uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii.

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 35 głosowało za, 42 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 8)

Kto wstrzymał się od głosu?

Na 84 obecnych senatorów 51 głosowało za, 19 - przeciw, 13 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 9)

Powracamy do rozpatrzenia punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej.

Przypominam ponadto, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Komisja na wczorajszym posiedzeniu rozpatrzyła wnioski zgłoszone w toku debaty nie tylko przez komisję, ale także przez pana senatora Świątkowskiego oraz pana senatora Michasia, i wnosi, aby Wysoki Senat przyjąć raczył poprawki trzecią i siódmą, zawarte we wniosku oznaczonym rzymską dwójką. Zostały one zgłoszone na wczorajszym posiedzeniu, a już wcześniej były przyjęte przez Komisję Nadzwyczajną Legislacji Europejskiej.

Pragnę poinformować, że zgłoszone w toku debaty przez pana senatora Świątkowskiego poprawki pierwsza, druga i czwarta oraz zgłoszone przez pana senatora Michasia poprawki piąta i szósta nie zostały przyjęte przez Komisję Nadzwyczajną Legislacji Europejskiej.

Dziękuję. (Rozmowy na sali)

Myślę, że trzeba jednak zapisać paru rozmawiających do protokołu. Jest bardzo męczące, jak państwo rozmawiają. Nawet nie wiecie, jak to się roznosi po sali. Senator marszałek to wie. Niedługo będą wybory, więc wszystko może się zmienić, ale na razie proszę pracować wytrwale i w ciszy.

(Senator Sławomir Willenberg: Dziękuję bardzo.)

Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem senatora Sławomira Willenberga o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej bez poprawek.

Na 82 obecnych senatorów 24 głosowało za, 50 - przeciw, 8 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 10)

Wobec odrzucenia wniosku o przyjęcie ustawy bez poprawek przechodzimy do głosowania nad przedstawionymi przez Komisję Nadzwyczajną Legislacji Europejskiej oraz senatorów wnioskodawców poprawkami według kolejności przepisów ustawy.

Nad poprawkami: pierwszą, drugą i czwartą należy głosować łącznie. Ich przyjęcie wykluczy głosowanie nad poprawką trzecią. Poprawki: pierwsza, druga i czwarta zmierzają do określenia stałej liczby członków krajowej rady w liczbie dwunastu oraz wskazują, ilu członków mają posiadać w radzie podmioty uprawnione do zgłaszania kandydatów na jej członków.

Na 81 obecnych senatorów 34 głosowało za, 40 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 11)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 50 głosowało za, 27 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 12)

Poprawki piątą i szóstą przegłosujemy łącznie. Są to poprawki senatora Ireneusza Michasia. Poprawka piąta wprowadza w miejsce regulacji przyznającej członkom rady wynagrodzenie rozwiązanie, zgodnie z którym będą oni otrzymywać diety, zwrot kosztów podróży i zakwaterowania stosownie do przepisów rozporządzenia wydanego na podstawie kodeksu pracy. Poprawka szósta stanowi konsekwencję przyjęcia poprawki piątej.

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 84 obecnych senatorów 28 głosowało za, 51 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 13)

Głosujemy nad poprawką siódmą. Poprawka ta, do art. 4, zmienia termin wejścia w życie ustawy.

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 65 głosowało za, 9 - przeciw, 8 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 14)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 84 obecnych senatorów 73 głosowało za, 11 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 15)

Powracamy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie roślin uprawnych.

Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senatora Jana Chodkowskiego o zabranie głosu i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.

Wysoki Senat raczy przyjąć poprawki: pierwszą, drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dwunastą, trzynastą, czternastą, piętnastą, szesnastą, siedemnastą, dziewiętnastą, dwudziestą, dwudziestą trzecią, dwudziestą czwartą, dwudziestą piątą, dwudziestą szóstą, dwudziestą siódmą, dwudziestą ósmą, dwudziestą dziewiątą, trzydziestą, trzydziestą pierwszą i trzydziestą czwartą. Ponadto komisja informuje, że zgodnie z Regulaminem Senatu pani senator Genowefa Ferenc dokonała zmiany swojego wniosku, chodzi o poprawkę dwunastą w zestawieniu, a pan senator Frączek wycofał swoje wnioski dotyczące poprawek osiemnastej i dwudziestej pierwszej. Dziękuję.

Czy senatorowie wnioskodawcy chcą jeszcze zabrać głos?

(Senator Józef Frączek: Dziękuję.)

(Senator Kazimierz Drożdż: Dziękuję.)

(Senator Genowefa Ferenc: Dziękuję.)

(Senator Ireneusz Michaś: Dziękuję.)

(Senator Zbyszko Piwoński: Dziękuję.)

(Senator Jerzy Chróścikowski: Dziękuję.)

Łącznie jest ich trzynaście?

Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu za chwilę zostaną przeprowadzone kolejne głosowania nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.

(Wicemarszałek Tadeusz Rzemykowski: Momencik, bo ja mam tutaj więcej tych kartek. Siedemnasta, tak?)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Głosujemy nad poprawkami szóstą i dwudziestą dziewiątą łącznie. Poprawka szósta wprowadza dodatkowe regulacje dotyczące materiału szkółkarskiego i sadzeniaków ziemniaka w zakresie zasad etykietowania i wydawania etykiet urzędowych. Konsekwencją tej poprawki jest poprawka dwudziesta dziewiąta, zawierająca delegację do wydania przepisów wykonawczych w tym zakresie.

Na 84 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 17)

Nad poprawkami siódmą i szesnastą głosujemy łącznie. Poprawka siódma wprowadza dodatkowe regulacje dotyczące środków ochrony roślin zawierających substancje biologicznie czynne, których stosowanie albo jest zabronione, albo dopuszczone w ograniczonym zakresie. Konsekwencją tej poprawki jest poprawka szesnasta, rozszerzająca delegację do wydania przepisów wykonawczych w zakresie objętym dodanymi regulacjami.

Na 83 obecnych senatorów 83 głosowało za. (Głosowanie nr 18)

Na 82 obecnych senatorów 77 głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 19)

Głosować będziemy nad poprawką dziewiątą. Przyjęcie tej poprawki wykluczy głosowanie nad poprawkami: dziesiątą, jedenastą i dwunastą. Jest to poprawka senatora Kazimierza Drożdża. Ma na celu skreślenie przepisów zmierzających do utworzenia Komisji do spraw Rejestracji Środków Ochrony Roślin, mającej pełnić rolę organu opiniodawczo-doradczego ministra właściwego do spraw rolnictwa w zakresie wprowadzenia do obrotu i stosowania środków ochrony roślin.

Na 84 obecnych senatorów 33 głosowało za, 47 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 20)

Głosujemy więc nad poprawką dziesiątą, autorstwa senator Genowefy Ferenc. Przyjęcie tej poprawki wykluczy głosowanie nad poprawkami jedenastą i dwunastą. Poprawka ta ma na celu wykreślenie z zakresu regulacji dotyczących utworzenia Komisji do spraw Rejestracji Środków Ochrony Roślin przepisów dotyczących zasad wynagradzania członków tej komisji.

Na 84 obecnych senatorów 31 głosowało za, 49 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 21)

Na 84 obecnych senatorów 31 głosowało za, 50 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 22)

Stwierdzam, że poprawka jedenasta nie została przyjęta.

Na 83 obecnych senatorów 78 głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 23)

Kto z państwa senatorów jest za poprawką trzynastą?

Na 83 obecnych senatorów 79 głosowało za, 2 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 25)

Na 82 obecnych senatorów 78 głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 26)

Na 84 obecnych senatorów 65 głosowało za, 11 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 27)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 84 obecnych senatorów 31 głosowało za, 45 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 28)

Na 82 obecnych senatorów 76 głosowało za, 3 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 29)

Głosujemy nad poprawką trzydziestą pierwszą, senatora Chróścikowskiego, popartą przez komisję. Jej przyjęcie wykluczy głosowanie nad poprawką trzydziestą drugą i uczyni bezcelowym głosowanie nad poprawką trzydziestą trzecią. Poprawka trzydziesta pierwsza zmienia przepis końcowy, wprowadzając czteromiesięczny termin wejścia w życie ustawy oraz zawiera propozycję, ażeby dodane w rozdziale 3a nowe regulacje dotyczące wytwarzania niektórych produktów roślinnych i obrotu nimi weszły w życie w terminie późniejszym niż cała ustawa, to jest od 1 stycznia 2003 r.

Na 84 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 30)

Głosujemy nad poprawką trzydziestą czwartą. Zawiera ona propozycję, ażeby przepis wprowadzający obowiązek ewidencjonowania zabiegów wykonywanych przy użyciu środków ochrony roślin wszedł w życie w terminie późniejszym niż cała ustawa, to jest 1 stycznia 2003 r.

Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 2 - przeciw. (Głosowanie nr 31)

Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 - przeciw, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 32)

Powracamy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Polskiej Organizacji Turystycznej.

Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam też, że Komisja Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o wprowadzenie poprawek do ustawy. Jest on zawarty w druku nr 554A.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki pierwszej?

Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 33)

I poprawka druga. Zmienia ona termin wejścia w życie rozpatrywanej ustawy, uwzględniając, że proces legislacyjny nie został zakończony przed 1 stycznia 2001 r.

Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 34)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 35)

Powracamy do rozpatrzeniu punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne.

Przypominam, że Komisja Gospodarki Narodowej przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosiła o wprowadzenie poprawek do ustawy, jest to druk senacki nr 555A.

Teraz podam pewną informację. Senator Józef Kuczyński zwrócił się do mnie pisemnie w następującej sprawie. Otóż w trakcie głosowania nad całością ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, zawartej w druku nr 547Z, omyłkowo zamiast przycisku "za" nacisnął przycisk "wstrzymuje się" i prosi o zmianę swojego głosowania na "za". Podpisane: z poważaniem, Józef Kuczyński.

(Głos z sali: Brawo!)

(Głos z sali: Głosujmy!)

Odczytałem, a później naradzę się z Biurem Legislacyjnym, co z tym fantem zrobić. Dobrze, na razie będziemy głosować, a to jest do protokołu podane i zobaczymy, co dalej. (Rozmowy na sali)

(Senator Tomasz Michałowski: Nie da się zmienić.) (Poruszenie na sali)

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki pierwszej?

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 84 obecnych senatorów 78 głosowało za, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 36)

Nad poprawkami drugą, czwartą, dziewiątą i dziesiątą głosujemy łącznie. Poprawki te umożliwiają poręczanie przez skarb państwa emisji obligacji na zasilenie Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.

Na 82 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 37)

Na 81 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 38)

Głosujemy nad poprawką piątą. Poprawka ta ma na celu wskazanie na bezpośredni związek pomiędzy sprzedażą wierzytelności z tytułu kredytu a umową określającą dokonywanie przez fundusz dopłat do odsetek od tego zbytego kredytu.

Na 83 obecnych senatorów 74 głosowało za, 1 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 39)

Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 40)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 83 głosowało za. (Głosowanie nr 41)

Przystępujemy do głosowania za przyjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.

Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 42)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne.

(Głosy z sali: Pięć minut przerwy.)

(Przerwa w obradach od godziny 18 minut 10 do godziny 18 minut 21)

Proszę państwa, wznawiam obrady.

Powracamy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: drugie czytanie projektu uchwały w sprawie oceny nowego zasadniczego podziału terytorialnego państwa.

Przypominam, że sprawozdanie to zawarte jest w druku nr 552X.

Otóż komisje na wspólnym posiedzeniu po przedyskutowaniu przedstawionych wniosków, które złożono w trakcie dyskusji, i po rozpatrzeniu projektu uchwały popierają poprawki zawarte we wniosku oznaczonym rzymską dwójką, to znaczy poprawkę szóstą, dziewiątą, trzynastą i czternastą oraz wnoszą o przyjęcie ich przez Wysoki Senat wraz z jednolitym tekstem uchwały zawartym w druku nr 552S. Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

(Głos z sali: Bez uzasadnienia?)

Kto z państwa senatorów jest za tym wnioskiem?

Na 79 obecnych senatorów 7 głosowało za, 66 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 43)

Na 78 obecnych senatorów 23 głosowało za, 50 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 44)

Na 79 obecnych senatorów 29 głosowało za, 47 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 45)

Poprawka trzecia, polegająca na skreśleniu pktu 4, usuwa z projektu uchwały fragment mówiący o braku uzasadnienia zmiany podstawowych założeń podziału.

Na 78 obecnych senatorów 10 głosowało za, 57 - przeciw, 11 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 46)

Kto z państwa senatorów jest za poprawką czwartą?

Na 77 obecnych senatorów 22 głosowało za, 49 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 47)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 79 obecnych senatorów 25 głosowało za, 50 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 48)

W związku z tym głosujemy nad poprawką szóstą, senatora Tadeusza Kopacza, popartą przez połączone komisje.

Na 78 obecnych senatorów 71 głosowało za, 1 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 49)

Na 78 obecnych senatorów 15 głosowało za, 57 - przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 51)

Na 78 obecnych senatorów 73 głosowało za, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 52)

Na 78 obecnych senatorów 22 głosowało za, 49 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 53)

Na 78 obecnych senatorów 26 głosowało za, 47 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 54)

Głosujemy nad poprawką dwunastą. Poprawka ta skreśla pkt 9, odnoszący się do wpływu podziału terytorialnego na wydatkowanie środków publicznych.

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 78 obecnych senatorów 73 głosowało za, 3 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 56)

Na 75 obecnych senatorów 69 głosowało za, 1 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 57)

Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 75 obecnych senatorów 48 głosowało za, 19 - przeciw, 8 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 58)

Posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej w sprawie rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o utworzeniu Agencji Rynku Rolnego i ustawy o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz o zmianie niektórych ustaw odbędzie się 17 stycznia o godzinie 12.30 w sali nr 182.

Oświadczenie pierwsze. Nie pamiętam już, który raz z rzędu występuję z tej trybuny z oświadczeniem w sprawie zobowiązań finansowych rządu wobec samorządów. Za każdym razem mój głos jest wsparty protestami, stanowiskami, apelami kierowanymi do mnie przez moich wyborców - najczęściej są to różne gremia samorządowe. Za każdym też razem, choć zawsze z dużym opóźnieniem, otrzymuję odpowiedzi, w których wynika, że władza czuwa, władza zna problemy…

(Wicemarszałek Tadeusz Rzemykowski: Bardzo bym prosił senatorów, żeby nie przeszkadzali koledze, senatorowi Stokłosie.)

Tym razem moje oświadczenie chcę wesprzeć wnioskami sformułowanymi na posiedzeniu Zgromadzenia Przedstawicieli Gmin i Powiatów Nadnoteckich. Domagają się oni: po pierwsze, zwiększenia subwencji na oświatę w 2001 r., która mocno odbiega od ustawowych zobowiązań rządu w tej sprawie; po drugie, rozpatrzenia możliwości wspierania inwestycji oświatowych z funduszy przedakcesyjnych SAPARD; po trzecie, spowodowania, aby środki dla samorządów były dzielone według jasnych kryteriów. Jako niedopuszczalne uznano bowiem zastosowanie przez niektóre agendy rządowe kryterium kolejności zgłoszeń, bez merytorycznej oceny wniosku. Sposób uzyskiwania wsparcia metodą "kto pierwszy, ten lepszy" samorządowcy słusznie, moim zdaniem, uważają za nieuczciwy i ośmieszający rząd. Przyczynę tych zdań upatrywać należy w zaniepokojeniu samorządów wskaźnikami podanymi do konstrukcji budżetów oraz brakiem pieniędzy na udział własny w inwestycjach niezbędnych na przykład do wcielenia reformy edukacji.

W związku z tym uprzejmie proszę ministra finansów o odpowiedzi na następujące pytania. Pytanie pierwsze: w jakim stopniu i kiedy może zrealizować postulaty samorządowców zrzeszonych w Stowarzyszeniu Gmin i Powiatów Nadnoteckich? Pytanie drugie: gdzie i na jakie cele zostały przekazane pieniądze z rezerwy budżetowej Krajowego Urzędu Pracy oraz jakie były zasady ich rozdysponowania?

Dziś mam przed sobą opinię Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Poznaniu, dotyczącą sytuacji na rynku pracy w całej Wielkopolsce, a więc w jednym z największych i najzasobniejszych regionów kraju. Jest ona alarmistyczna, wynika z faktu, że w ostatnich miesiącach bezrobocie w Wielkopolsce wzrastało dwukrotnie szybciej niż w całym kraju. Na domiar złego przez cały miniony rok, przy zwiększającej się z miesiąca na miesiąc liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, urzędy pracy naszego województwa borykały się z trudnościami finansowymi. Środki finansowe przekazywane bezpośrednio z Krajowego Urzędu Pracy na konta bankowe powiatowych urzędów pracy przeznaczone były przede wszystkim na wypłatę świadczeń obligatoryjnych, a nie na realizację aktywnych programów przeciwdziałania bezrobociu.

Z powodu braku pieniędzy dramatycznie wygląda także realizacja powierzonego powiatom zadania państwa w zakresie opłacania składek zdrowotnych za osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku. Powstające z tego tytułu zobowiązania powodowały, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podejmował działania egzekucyjne wobec urzędów pracy, blokując konta bankowe, zarówno te budżetowe, z których płacone są także wynagrodzenia dla pracowników, jak i konta Funduszu Pracy i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Sytuacja ta wzbudzała niepokój zarówno wśród władz samorządowych, ponieważ uniemożliwiała wykonywanie zadań ustawowych, jak i wśród osób bezrobotnych, oczekujących wywiązywania się państwa ze swych zobowiązań. W konsekwencji naruszona została wiarygodność powiatów jako wykonawców zadań związanych z bezrobociem, co zniszczyło wypracowany przez lata wizerunek solidnego i kompetentnego partnera, jakim na lokalnych rynkach pracy były urzędy pracy.

Wobec tych faktów Wojewódzka Rada Zatrudnienia sformułowała dwa wnioski. Po pierwsze, uznała sposób przekazywania środków budżetowych i środków z Funduszu Pracy za niedopuszczalny i zaprzeczający założeniom reformy przekazującej powiatom zadania związane z bezrobociem. Po drugie, stwierdziła, iż znacznie większe środki z Funduszu Pracy winny być przekazywane na wniosek starostów w części dotyczącej organizowania nowych miejsc pracy w systemie robót publicznych. Wobec braku wzrostu gospodarczego kraju aktywizowanie zawodowe osób bezrobotnych, zwłaszcza zamieszkałych na wsi, oraz osób o niskich kwalifikacjach jest możliwe głównie poprzez zatrudnienie w ramach robót publicznych. Dostrzegają to samorządy gminne, inicjując przedsięwzięcia zmierzające do ograniczania skali bezrobocia poprzez realizację inwestycji infrastrukturalnych. Tę inicjatywę gmin rząd powinien wesprzeć środkami finansowymi.

W związku z tymi postulatami mam do pana ministra finansów dwa pytania. Pytanie pierwsze: w jaki sposób zamierza się usprawnić system przekazywania starostom pieniędzy z Funduszu Pracy, by uniknąć ubiegłorocznych błędów? Pytanie drugie: jakie środki i w jakim trybie otrzymają powiaty wielkopolskie na finansowanie robót publicznych?

Parlamentarny Zespół ds. Prywatyzacji Energetyki z niepokojem obserwuje procesy prywatyzacyjne w polskiej energetyce. Chaotycznym działaniom w tym zakresie wyraźnie brakuje jasno określonej strategii, a sprzeczne informacje napływające ze strony Rządu potęgują niepotrzebne zamieszanie. W sposób zdecydowany sprzeciwiamy się tak prowadzonej polityce prywatyzacyjnej, która zdaniem Zespołu może przynieść więcej szkody niż pożytku. Energetyka, konieczna dla utrzymania rozwoju gospodarczego kraju, musi funkcjonować w oparciu o stabilne zasady. Uważamy, że prywatyzacja polskiej energetyki jest niezbędna i powinna być prowadzona zgodnie z przyjętą, powszechnie akceptowaną strategią, z uwzględnieniem wszelkich skutków ekonomicznych i społecznych."

Kolejne oświadczenie, również w imieniu pana senatora Zbigniewa Gołąbka, kieruję do ministra edukacji narodowej Edmunda Wittbrodta.

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie i skorygowanie błędnego wyliczenia etatów nauczycielskich w szkołach, dla których organem prowadzącym jest powiat Przysucha. W piśmie MEN z dnia 25 września 2000 r. znajduje się informacja o stu dziewięćdziesięciu dwóch etatach nauczycielskich w powiecie, natomiast ze sprawozdania EN-3 i z danych zawartych w wypełnionej ankiecie wynika, że w szkołach średnich i w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych pracuje dwustu sześćdziesięciu czterech nauczycieli na trzystu czterdziestu ośmiu etatach. Dane te nie zostały uwzględnione przez MEN i na pismo nr ED/0718/65/00 z dnia 5 października 2000 r. do dnia dzisiejszego brakuje odpowiedzi. Z poważaniem, Jerzy Suchański.

Ostatnie oświadczenie kieruję, również w imieniu senatora Zbigniewa Zychowicza, do pana premiera Jerzego Buzka.

Jednym z podstawowych czynników stymulujących osiąganie dobrych wyników w zakresie egzekucji administracyjnej jest wynagrodzenie prowizyjne pracowników zatrudnionych w działach egzekucyjnych urzędów skarbowych.

Z zupełnie niezrozumiałych względów rozporządzenie to przyznaje prawo do wynagrodzenia prowizyjnego tylko osobom zajmującym niższe stanowiska w Korpusie Służby Cywilnej. Jednocześnie dyskryminuje ono pracowników zajmujących wyższe stanowiska, na przykład stanowisko specjalisty, komisarza czy starszego komisarza, zatrudnionych w działach egzekucyjnych. Nie mają oni prawa do wynagrodzenia prowizyjnego, chociaż wykonują te same czynności, co pozostali pracownicy.

Szczególnemu upośledzeniu ulega przy tym pozycja komornika skarbowego, który pełni funkcję kierownika działu egzekucyjnego. A zatem osoba kierująca komórką egzekucyjną, organizująca jej pracę, podejmująca najistotniejsze decyzje, ponosząca pełną i całkowitą odpowiedzialność za wyniki pracy swojego działu, jest jednocześnie najgorzej wynagradzanym pracownikiem tej komórki. Tworzy to swoistego rodzaju patologię, bowiem osoby o wyższych kwalifikacjach i większym doświadczeniu zawodowym absolutnie nie są zainteresowane awansem na wyższe stanowiska służbowe.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2000 r., w sprawie przyjęcia programu wsparcia na lata 2001-2002 ustaliło zasady podziału środków przeznaczonych na sfinansowanie tego programu. Ustalony sposób podziału środków między poszczególne województwa jest, zarówno zdaniem władz wojewódzkich, jak i moim, niczym nieuzasadniony, a co więcej - wręcz sprzeczny z celami programu.

Zgodnie z §3 rozporządzenia generalnym celem programu jest wspieranie rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, a także poszczególnych jego obszarów, dla wzmacniania konkurencyjności, wzrostu poziomu życia i spójności społecznej i gospodarczej oraz przestrzennej zarówno w relacjach wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Spełnienie tego celu będzie możliwe po zapewnieniu odpowiednio zwiększonych środków dla tych regionów kraju, które swoim potencjałem gospodarczym nie dorównują regionom silnym, o dużym stopniu zainwestowania i rozwiniętej infrastrukturze gospodarczej. Dotyczy to głównie województw tak zwanej ściany wschodniej, w tym także województwa podlaskiego. Należy dodać, iż województwa te są także najsłabiej zaludnione.

Z ustalonego w §8 ust. 5 rozporządzenia sposobu podziału środków między województwa wynika, iż 80% środków będzie dzielonych proporcjonalnie do liczby ludności. Zasada ta utrzymuje więc dotychczasową dyskryminację województw, już i tak z tej przyczyny opóźnionych w rozwoju gospodarczym, i prowadzić będzie do ich dalszej degradacji. Ponadto w załączniku 3a do rozporządzenia ustalona wysokość środków na realizację programu wojewódzkiego dla podlaskiego zmniejszona została o 10 milionów 410 tysięcy zł.

Zwracam się do pana premiera z prośbą o zmianę zasad podziału środków na województwa i proponuję następujące proporcje. Po pierwsze, 50% środków dzielone pomiędzy województwa proporcjonalnie do liczby ich ludności. Po drugie, 30% środków dzielone proporcjonalnie do liczby mieszkańców pomiędzy województwa, w których poziom produktu krajowego brutto na mieszkańca jest niższy od 80% średniego poziomu produktu krajowego brutto na mieszkańca. Po trzecie, 20% środków dzielone proporcjonalnie do liczby mieszkańców w powiatach, w których stopa bezrobocia przekracza w każdym z ostatnich trzech lat 150% średniej krajowej stopy bezrobocia.

Następne oświadczenie, o ile jeszcze można, chcę skierować do pana Jarosława Bauca, ministra finansów.

Tymczasem od końca września 2000 r. przepis ten nie jest stosowany przez pojazdy samochodowe przyjeżdżające z terenu Litwy, Łotwy, Estonii, a także Białorusi i Rosji do Polski. Spowodowało to znaczny spadek sprzedaży materiałów pędnych w stacjach paliw na terytorium Polski, szczególnie na terenach przygranicznych. Stało się też przyczyną zmniejszenia wpływów z podatku dochodowego, akcyzy i podatku drogowego, osłabiając dochody budżetu państwa, w tym także dochody samorządów. Sytuacja ta wywołana została, jak sądzę, zawieszeniem pobierania ceł od niektórych paliw płynnych wprowadzonym rozporządzeniem Rady Ministrów z 20 września 2000 r.

Rozumiejąc intencje tego rozporządzenia, mającego wpływ na obniżanie cen paliw, uważam jednak, że nie powinno ono dotyczyć pojazdów samochodowych przeznaczonych do działalności gospodarczej, które to pojazdy podporządkowane są zapisom rozporządzenia ministra finansów wymienionego na wstępie. Zwracam się do pana ministra z prośbą o podjęcie działań, które przywrócą do stosowania, ustalone rozporządzeniem ministra finansów z 18 listopada 1997 r., normy ilościowe wolnych od cła paliw płynnych dla pojazdów samochodowych przeznaczonych do działalności gospodarczej. Z wyrazami szacunku, Lech Feszler. Dziękuję.

Dziękuję panu senatorowi Feszlerowi.

W nawiązaniu do wydanego przez pana ministra rozporządzenia, określającego siedziby i obszary właściwości wydziałów gospodarczych Krajowego Rejestru Sądowego, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, wyrazić należy ubolewanie i zaniepokojenie powstałą sytuacją. Uważam, że wydanie przepisu wykonawczego do art. 2 ust. 1 winno być poprzedzone szczegółową analizą aktualnego podziału administracyjnego kraju, a następnie konsultacją z samorządami terenowymi i gospodarczymi.

Wydanie rozporządzenia na podstawie postanowień art. 2 ust. 1 tej ustawy, podczas gdy w momencie jej uchwalania istniało czterdzieści dziewięć sądów rejonowych usytuowanych w miastach będących siedzibą wojewody, oraz wyznaczenie obecnie dwudziestu sądów jest nieporozumieniem świadczącym o podejmowaniu przez administrację centralną działań zmierzających do utrudnienia funkcjonowania podmiotom gospodarczym. Niepokoi również fakt, że rozporządzenia wykonawcze wydawane są "za pięć dwunasta" w sytuacji, gdy resort ma trzy lata na ich przygotowanie. Jestem przekonana, że to właśnie pośpiech był główną przyczyną powstania tak nieprzemyślanego rozporządzenia.

W uzasadnieniu należy zwrócić uwagę na fakt, że Sąd Rejonowy w Kaliszu jest przygotowany do prowadzenia tego zakresu spraw, przygotowany pod względem kadrowym i sprzętowym, że jest to dla podmiotów gospodarczych z tego terenu odległość maksymalnie 50-60 km, podczas gdy odległość do Poznania wynosi 150 km. W okresie przygotowywania się Polski do wejścia do Unii Europejskiej winniśmy stwarzać warunki sprzyjające funkcjonowaniu podmiotów gospodarczych we wszystkich rejonach województwa wielkopolskiego, a nie tylko na terenie miasta Poznania.

Oświadczenie swoje kieruję na ręce prezesa Rady Ministrów profesora Jerzego Buzka.

Panie i Panowie Senatorowie! Na tym tle pozwalam sobie zwrócić państwa uwagę, na przykładzie mego regionu, regionu sieradzkiego, na sytuację, jaka powstała po nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz na skutek nowego podziału administracyjnego kraju i reformy ochrony zdrowia.

Historycznie rzecz ujmując, według ustawy o zapobieganiu narkomanii z 1985 r. samo posiadanie środka odurzającego nie podlegało karze. Sankcjami grożono dopiero za produkcję, pozyskiwanie i rozpowszechnianie narkotyków. Na podstawie tej ustawy stworzono system leczenia, uwzględniający specyfikę uzależnionych od tak zwanej polskiej heroiny, czyli makowego kompotu. Pierwszym etapem było trwające do dwóch tygodni odtrucie w szpitalu, mające na celu zlikwidowanie objawów abstynencyjnych. Kontynuacja leczenia wymagała co najmniej rocznego pobytu w placówce stacjonarnej. Tam pacjent pod kierunkiem terapeutów, uwolniony od wpływu środowiska narkomanów, pracował nad swoim uzależnieniem psychicznym.

W tym okresie w kraju powstało wiele placówek ambulatoryjnych i stacjonarnych. W 1986 r. w odpowiedzi na wzrost liczby narkomanów utworzono w Sieradzkiem Wojewódzką Poradnię Profilaktyki, Leczenia i Rehabilitacji Osób Uzależnionych z siedzibą w Zduńskiej Woli - mieście o najwyższym w województwie sieradzkim zagrożeniu narkomanią. Dla jej potrzeb wykupiono i stosownie zaadaptowano budynek, korzystając ze środków wojewódzkiego funduszu zapobiegania narkomanii. Zatrudniono tam kadrę z wysokimi kwalifikacjami.

W kwietniu 1997 r. powstał kolejny akt prawny określający zasady przeciwdziałania narkomanii. Objął on działalność wychowawczą i zapobiegawczą, leczenie, rehabilitację i adaptację osób uzależnionych, nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii, zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzanie, przetwarzanie, przerób i posiadanie takich substancji oraz nadzór nad uprawami roślin, które je zawierają. Karano już za posiadanie narkotyków, z wyjątkiem tych przeznaczonych na własny użytek lub posiadanych w nieznacznych ilościach. Jak wiemy, tę lukę prawną natychmiast wykorzystali akwizytorzy, handlując bezkarnie narkotykami w porcjach, które mogły być uznane za przeznaczone do własnego użytku. A więc w kolejnej ustawie, tej z ubiegłego roku, uzupełniliśmy tę lukę.

Proszę państwa, dziś jednak wszelkie prognozy, poparte rzetelnymi badaniami, wskazują na dalszy wzrost zjawiska, zwłaszcza jeśli chodzi o zażywanie środków psychoaktywnych. Ten wzrost notujemy również w regionie sieradzkim. W latach 1997-1998 wskaźnik przyjętych do leczenia z powodu zaburzeń psychicznych, zaburzeń zachowania spowodowanych używaniem substancji psychoaktywnych, wzrósł z 6,5 do 8,0. Jak informuje były dyrektor Wojewódzkiej Poradni Antynarkotykowej w Zduńskiej Woli Bogdan Andruszkiewicz, młodzież intensywnie eksperymentuje z różnymi narkotykami i wie, gdzie je kupić. Gdy okazjonalne zażywanie staje się problemem, niektórzy zaczynają szukać profesjonalnej pomocy, szukają jej też ich rodzice.

Niestety, za wzrostem zagrożenia narkomanią oraz penalizacją walki z osobami uzależnionymi nie poszły niezbędne rozwiązania logistyczne i nakłady finansowe. Stało się wręcz odwrotnie. Z chwilą likwidacji województwa sieradzkiego oraz wprowadzenia reformy systemu ochrony zdrowia zlikwidowano również Wojewódzką Poradnię Profilaktyki, Leczenia i Rehabilitacji Osób Uzależnionych z siedzibą w Zduńskiej Woli. Nie pomogły interwencje w Radzie Miasta i starostwie zduńskowolskim, Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Sieradzu, sejmiku wojewódzkim czy Łódzkiej Kasie Chorych. A więc wraz z powstaniem regionalnych kas chorych zabrakło środków na leczenie narkomanów. Doszło do ograniczenia i likwidacji wielu specjalistycznych poradni, a także, poprzez nieprzemyślane, świadczące o braku wyobraźni decyzje, doprowadzono do likwidacji wielu placówek ambulatoryjnych, zapaści ośrodków stacjonarnych. Jednocześnie zdezintegrowano kształconą przez wiele lat w tym zakresie specjalistyczną kadrę.

Panie Premierze, biorąc pod uwagę fakt, że problem walki z narkomanią winien być - myślę, że nie tylko moim zdaniem - jednym z priorytetów państwowej polityki ochrony zdrowia, proszę o dokonanie przez podległe panu służby analizy możliwości wypełnienia zadań w tym zakresie, szczególnie w aspekcie ubiegłorocznej nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz o podjęcie działań, które zabezpieczą niezbędne środki na profilaktykę antynarkotykową oraz terapię osób uzależnionych. Dziękuję za uwagę.

Pierwsze oświadczenie kieruję do ministra gospodarki i prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu SA w Warszawie.

Z wyrazami szacunku, Zbigniew Gołąbek.

W związku z tym zwracam się do pana ministra z uprzejmą prośbą o przyspieszenie wyrażenia zgody na przekształcenie Wojskowego Ośrodka Sportowo-Rekreacyjnego w Radomiu i Sadkowie w tak zwane gospodarstwo pomocnicze, co daje możliwość korzystania z basenu, boiska i hali sportowej przez mieszkańców ziemi radomskiej. Najważniejsze, że prowadzona działalność gospodarcza to zdrowy i ekologiczny styl życia i poprawa kondycji finansowej wojska.

Jednocześnie proszę o wyjaśnienie powodów wypowiedzenia kontraktów przez Krajowy Urząd Pracy i o informację, co jest czynione na rzecz naprawy zaistniałego stanu rzeczy. Brak pozytywnych reakcji ze strony rządu na zaprzestanie blokady kont powiatowych urzędów pracy jest zaprzeczeniem decentralizacji i dekoncentracji zadań administracji publicznej.

Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę o dofinansowanie remontu zabytkowych organów w kościele ewangelicko-augsburskim w Radomiu. Obecnie organy te są nieczynne z powodu uszkodzeń mechanicznych i zanieczyszczeń. W latach osiemdziesiątych przeprowadzono kapitalny remont tego kościoła i wykonano niezbędne kosztorysy remontu zabytku, czyli organów. Kosztorysy te opiewają na kwotę 42 tysięcy zł. Parafia ewangelicko-augsburska nadal nie posiada wystarczających środków własnych na przeprowadzenie prac remontowych.

Obiekt sakralny ma rewelacyjną akustykę i dobrze służy wszystkim miłośnikom Międzynarodowych Dni Muzyki Organowej i Dawnej oraz Festiwalowi Młodych Kameralistów. Odrestaurowany instrument będzie dowodem naszej wspólnej dbałości o zachowanie dóbr kultury, tym bardziej że władze samorządowe Radomia także się w to włączają i to nie tylko finansowo.

No i te opinie muszą być załączone, bo też będą potrzebne.

(Senator Zbigniew Gołąbek: Wszystko mam kompletne, Panie Marszałku, proszę uprzejmie.)

Proszę bardzo, głos ma pan senator Krzysztof Majka. I ostatni będzie senator Grzegorz Lipowski.

Panie Premierze, jednym z negatywnych skutków wprowadzenia reformy administracyjnej kraju, pozbawiającej Koszalin statusu miasta wojewódzkiego, jest wzrost bezrobocia. Do niedawna Koszalin i region byłego województwa koszalińskiego znajdowały się na liście powiatów zagrożonych szczególnym bezrobociem. Niestety, na przedświątecznym posiedzeniu Rady Ministrów zapadła decyzja o skreśleniu z tej listy powiatu grodzkiego Koszalin. Przyniesie to negatywne skutki finansowe dla regionu i pogłębi narastające w odbiorze społecznym poczucie spychania na margines i niewywiązywania się przez rząd z obietnic stosowania specjalnych programów osłonowych, mających stanowić rekompensatę dla miast za utracony status.

Skreślenie z listy powiatów zagrożonych bezrobociem zbiega się z kilkoma innymi, mającymi równie negatywny wydźwięk, decyzjami. Rzeszę bezrobotnych zasilą wkrótce oficerowie, żołnierze i pracownicy cywilni Bałtyckiej Dywizji Obrony Wybrzeża, której grozi likwidacja. Również wcześniejsze decyzje ministra transportu, dotyczące obniżenia kategorii dróg ekspresowych S-6 i S-11, mają podobny skutek, degradują region.

Panie Premierze, wierzę, że u podłoża podejmowanych zmian administracyjnych powinna leżeć zasada stwarzania jednakowych szans w regionach i zrównoważonego, pod każdym względem, ich rozwoju. Wymienione wcześniej decyzje przeczą tym zasadom. I dlatego zwracam się do pana premiera o spowodowanie odpowiednich działań, które wstrzymają niekorzystne dla regionu koszalińskiego decyzje ministrów i odwrócą trendy ograniczające jego możliwości rozwojowe. Zwracam się w szczególności o wstrzymanie decyzji o likwidacji 8. Bałtyckiej Dywizji Obrony Wybrzeża oraz ujęcie w strategii narodowej dróg S-6 i S-11 jako dróg ekspresowych. Dziękuję.

Panie Premierze, sprawa, do której powracam, ciągnie się od ubiegłego wieku, bowiem pierwsze oświadczenia na ten temat złożyłem do pana w dniu 22 kwietnia 1999 r., a drugie w dniu 9 czerwca 2000 r. Dziś mamy 11 stycznia 2001 r., a sprawa uregulowania ponoszenia kosztów badań członków ochotniczych straży pożarnych ciągle pozostaje niezałatwiona. W tym czasie już trzy razy zdążył pan zmienić ministrów resortów odpowiedzialnych za uregulowanie tej sprawy, a ona ciągle czeka na załatwienie.

Proszę zdać sobie sprawę z tego, że w Polsce jest ponad czterysta siedemdziesiąt tysięcy czynnych strażaków ochotników, którzy codziennie naruszają ustawę, bo bez obowiązkowych badań wyjeżdżają z narażeniem swojego życia do setek akcji dziennie. Wyjeżdżają do tych akcji bez obowiązujących badań, bo bezduszni urzędnicy w pana rządzie, odpowiedzialni za uregulowanie tej kwestii, przez dwa lata, mimo dwóch oświadczeń, nie potrafili przygotować najprostszej nowelizacji.

Zamykam siedemdziesiąte trzecie posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej czwartej kadencji.

(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)

(Koniec posiedzenia o godzinie 19 minut 19)

Przemówienie senatora Henryka Stokłosy
w debacie nad punktem siódmym porządku obrad

Reforma administracji przyniosła ewidentne korzyści - że użyję tu niemodnych dziś określeń - szeroko pojętemu aktywowi terenowemu, wywodzącemu się z różnych opcji politycznych, który zaspokoił swe apetyty powiatowymi posadami, jeśli nie w urzędach, to w samorządach lub w najgorszym wypadku w ogniwach powiatowych swoich partii. W materiałach rządowych szeroko analizowane są wnioski tych kilkunastu niezadowolonych środowisk. Dotyczą one przede wszystkim zwiększenia liczby powiatów; nie ma żadnego z propozycją likwidacji. To najlepszy argument za tezą, że reforma rozbudziła regionalne szowinizmy i w większości je zaspokoiła. Stąd brak protestów, który uznajemy za argument przesądzający o powodzeniu reformy. Nic bardziej złudnego.

Takich "niemądrych tez" jest w materiałach jeszcze kilka, ale pominę je milczeniem. Myślę bowiem, że czas odpowiedzieć na zasadnicze pytanie: czy reforma terytorialna państwa usprawniła jego funkcjonowanie w sposób znaczący i ma pozytywny wpływ na wyzwalanie aktywności obywatelskiej i gospodarczej społeczeństwa? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w materiałach rządowych, ale nie jest ona zgodna z intencjami jego autorów. Z uważnej lektury tych materiałów, a zwłaszcza z analizy przedstawionych w nim faktów wynika bowiem, że popełniono kilka błędów, od których odwrót jest bardzo trudny lub wręcz niemożliwy.

Po pierwsze, widać już dziś gołym okiem, że kompromis w sprawie liczby województw był błędem - próbą odtworzenia układu sprzed 1975 r., która obnażyła rażące dysproporcje między poszczególnymi regionami kraju. Dziś zdecydowana większość naszych województw jest za słaba, by znaleźć sobie odpowiedniego partnera za zachodnią granicą, a kilka z nich nie radzi sobie i nigdy nie poradzi z zadaniami bez znaczącej pomocy z centrum. Wystarczyłoby nie siedemnaście, nie szesnaście, nawet nie dwanaście, lecz najwyżej osiem województw, ale czy dziś są polityczne warunki, by móc dokonać takiej korekty? Niestety nie ma.

Po drugie, dopuszczono do radosnej twórczości w zakresie powstawania powiatów. Jest ich blisko czterysta, w tym wiele bardzo słabych. Wyposażono je w duże uprawnienia, ale praktycznie pozbawiono pieniędzy. Dziś uczciwi radni samorządu powiatowego są sfrustrowani swoją bezradnością i brakiem możliwości podejmowania samodzielnych decyzji, zwłaszcza ci, którzy mają za sobą doświadczenia pracy w samorządach gminnych. W materiale rządowym, a także w siódmym wniosku naszej uchwały postuluje się "sprzyjanie inicjatywom zmierzającym do łączenia się powiatów. W szczególności postulat ten odnosi się do miast na prawach powiatu i otaczających je powiatów mających siedziby władz w tych miastach".

To słuszny postulat, tylko przy pomocy jakich instrumentów go zrealizować? O tym już ani słowa tak w rządowych materiałach, jak w naszej uchwale. Ja też nie potrafię powiedzieć, jak przebić się w tej sprawie przez owe regionalne szowinizmy i apetyty na funkcje, o których już tu mówiłem. By nasze powiaty mogły stanowić sprawne ogniwa samorządowe drugiego szczebla, powinno być ich o połowę mniej, lecz czy dziś są polityczne warunki, by móc dokonać takiej korekty? Odpowiedź jest taka sama, jak w przypadku województw - nie ma.

I na koniec jeszcze jedna sprawa. Trzy lata temu w trakcie debat na temat reformy samorządowej rząd obiecywał uruchomić specjalny program dla tych miast wojewódzkich, które miały utracić swój status stolicy województwa. Nic z tego nie wyszło. Dziś miasta te - a mówię to na podstawie pilskich doświadczeniach - przeżywają kryzys. Wyjeżdżają z nich ludzie młodzi i zdolni, opuszcza je wysoko wykwalifikowana kadra - w Pile szacuje się, że w ten sposób opuściło miasto około dwóch tysięcy ludzi. Ma to określone skutki ekonomiczne. Spada siła nabywcza ludności - w Pile o około jedną trzecią - kryzys przeżywa handel i usługi, wzrasta niepokojąco bezrobocie, panuje frustracja i marazm.

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie, czy prawdą jest, że Rada Nadzorcza Fabryki Pojazdów Ciężarowych ZREMB-Wrocław SA naruszyła prawo, podejmując w dniu 21 grudnia 2000 r. uchwałę o odwołaniu dwóch dotychczasowych członków zarządu spółki i powołaniu na ich miejsce dwóch nowych osób. Paragraf 11 ust. 3 statutu spółki, zatwierdzonego przez Ministerstwo Skarbu Państwa, stanowi, że członkowie zarządu spółki są powoływani i odwoływani przez walne zgromadzenie akcjonariuszy, zaś radzie nadzorczej przysługuje prawo składania wniosków w powyższej materii.

Środowisko naukowe zaniepokojone jest sytuacją, w jakiej znalazła się Biblioteka Polska w Paryżu. Ta bezcenna dla kultury narodowej placówka, którą założył Adam Mickiewicz, została kilka miesięcy temu zamknięta z powodów finansowych. Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że niejasny jest status prawny Biblioteki Polskiej, a co za tym idzie, nie można wykluczyć sytuacji, że wszystkie te unikalne dla dziedzictwa narodowego zbiory mogą stać się własnością francuskiego skarbu państwa.

Oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka

W związku z rozporządzeniem Pana Ministra dotyczącym określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół i placówek artystycznych zwracam się do Pana Ministra z uwagami dotyczącymi treści wyżej wymienionego rozporządzenia. Jest ono bowiem sprzeczne z obowiązującą ustawą o szkolnictwie wyższym z dnia 12 września 1990 r. (studia odbywają się na kierunkach, a nie na wydziałach czy typach uczelni, jak stanowi projekt rozporządzenia).

§2 ust. 1 powinien otrzymać następujące brzmienie: Kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I i II stopnia, w ogólnokształcących szkołach muzycznych I i II stopnia oraz w policealnych szkołach muzycznych posiadają osoby z przygotowaniem pedagogicznym, legitymujące się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się wyrazy "w akademii muzycznej".

§2 ust. 3 powinien otrzymać następujące brzmienie: Kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I stopnia i w ogólnokształcących szkołach muzycznych I stopnia oprócz osób wymienionych w §2 ust. 1 posiadają również osoby z przygotowaniem pedagogicznym legitymujące się dyplomem ukończenia studiów zawodowych na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć.

Warmińsko-Mazurska SSE została w uzgodnieniach międzyresortowych potraktowana szczególnie niekorzystnie. Przykładem nierównego traktowania Warmińsko-Mazurskiej SSE jest to, że otrzymała ona dwudziestoprocentową pomoc publiczną dla inwestorów. W innych, bardziej uprzywilejowanych strefach, wskaźnik ten sięga nawet 50%. Planuje się również podniesienie limitu wysokości inwestycji w Warmińsko-Mazurskiej SSE do 450 tysięcy euro, dotychczas limit ten wynosił 300 tysięcy euro.

We wsiach województwa warmińsko-mazurskiego popełnianych jest w ostatnim okresie coraz więcej przestępstw. Liczba etatów przypadających na komisariaty policji zlokalizowane w gminach wiejskich jest zdecydowanie za niska, poza tym policjanci z komisariatów wiejskich posługują się starym, bardzo awaryjnym sprzętem. Osoby pokrzywdzone często nie składają zawiadomień o popełnionych na ich szkodę przestępstwach, gdyż komisariaty wiejskie są czynne do godziny 16.00. Przestępcy czują się więc bezkarni, a ofiary są bezsilne i zastraszone.

Dowiedziałem się ostatnio, że jest planowane zredukowanie liczby łóżek w Klinice Dermatologicznej we Wrocławiu do czterdziestu, z dotychczasowych siedemdziesięciu. Jak sądzę, tak drastyczne zmniejszenie liczby łóżek ograniczy możliwości dydaktyczne, naukowe i lecznicze kliniki oraz zapewne doprowadzi do likwidacji usług z zakresu dermatologii zabiegowej. Będzie to duży krok wstecz w leczeniu nowotworów skóry, a klinika jest ośrodkiem wiodącym w tej dziedzinie.

Ponieważ w dalszym ciągu jest Pan organem założycielskim Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 we Wrocławiu, uprzejmie proszę o wpłynięcie na zarządzającego tak, aby rozważył zamierzoną redukcję liczby łóżek w klinice dermatologicznej, bo przyniesie to więcej strat niż doraźnych korzyści. Myślę, że należałoby, wykorzystując potencjał usługowy kliniki, dążyć do zawarcia odpowiednich kontraktów z Dolnośląską Kasą Chorych i Opolską Kasą Chorych na unikatowe usługi lecznicze, które może zaoferować klinika. Oczekując na rychłe zajęcie stanowiska w tej sprawie, pozostaję z należytym szacunkiem.

Natomiast w piśmie z dnia 29 grudnia 1999 r., podpisanym przez tę samą panią prezes Teresę Kamińską i skierowanym do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych wydał decyzję zmniejszenia kwoty, jaką winien przekazać ZUS do LKCh w 2000 r., o 45 milionów 862 tysiące 130 zł. O tej dyspozycji dla ZUS, praktycznie zmieniającej plan finansowy LKCh na 2000 r. (już wcześniej, to jest 30 listopada 1999 r., zatwierdzony prze UNUZ), nie została poinformowana ani rada, ani zarząd kasy.

Informację o zmianie planu finansowego LKCh otrzymała od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 listopada 2000 r.

Odpowiedź na wymienione wyżej pismo zarząd otrzymał 8 stycznia 2001 r. Odpowiedź jest wykrętna, opisuje mechanizm naliczania zaliczek na rzecz kas chorych, a nie odpowiada na zawarte w piśmie pytania. Jest odpowiedzią nie na temat. Jej styl i treść jest obrazą dla wiedzy, doświadczenia oraz poczucia odpowiedzialności rady i zarządu LKCh za bezpieczeństwo zdrowotne ubezpieczonych lubuszan.

2. Dlaczego UNUZ do dania 7 stycznia 2001 r. nie poinformował LKCh o dyspozycji wydanej ZUS w dniu 29 grudnia 1999 r., która faktycznie i istotnie zmniejszyła środki kasy na świadczenia zdrowotne?

skierowane do pana Jerzego Buzka, premiera rządu Rzeczypospolitej Polskiej

Problem wynika z faktu, że jego treści nie zostały skonsultowane z Departamentem Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Edukacji Narodowej. Za słusznością tej oceny przemawiają zawarte w nim treści, sprzeczne z obowiązującą ustawą z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym - studia odbywają się na kierunkach, a nie na wydziałach czy typach uczelni, jak stanowi projekt rozporządzenia. Ponadto rozporządzenie praktycznie pozbawia możliwości zatrudnienia w zawodzie absolwentów studiów edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej oraz absolwentów instrumentalistyki, na przykład na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim.

Wychodząc naprzeciw celom ministerstwa Rada Instytutu Muzyki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie podjęła 12 grudnia 2000 r. uchwałę w sprawie propozycji zmian w projekcie rozporządzenia ministra kultury i dziedzictwa narodowego, dotyczącym kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół i placówek artystycznych. Członkowie rady zawarli w niej propozycje następujących poprawek.

§2 ust. 1 powinien otrzymać następujące brzmienie: kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I i II stopnia, w ogólnokształcących szkołach muzycznych I i II stopnia oraz w policealnych szkołach muzycznych posiadają osoby z przygotowaniem pedagogicznym legitymujące się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się tu więc: w akademii muzycznej.

§2 ust. 3 powinien otrzymać następujące brzmienie: kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I stopnia i w ogólnokształcących szkołach muzycznych I stopnia oprócz osób wymienionych w ust. 1 posiadają również osoby z przygotowaniem pedagogicznym, legitymujące się dyplomem ukończenia studiów zawodowych na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się tu więc: w ust. 2 oraz w akademii muzycznej.

skierowane do pana Jerzego Buzka, premiera rządu Rzeczypospolitej Polskiej

Poddawany obecnie międzyresortowym uzgodnieniom projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zasad funkcjonowania specjalnych stref ekonomicznych w Polsce zakłada w przypadku WMSSE dwudziestoprocentowy udział pomocy publicznej dla inwestorów. Zakrawa to na kpinę, gdyż województwo warmińsko-mazurskie - a na jego terenie działa WMSSE - z racji swej, wręcz dramatycznej sytuacji ekonomicznej, gospodarczej i społecznej, winno być pod szczególną ochroną i opieką.

Tymczasem dzieje się wręcz odwrotnie. Z możliwej do uzyskania pięćdziesięcioprocentowej pomocy publicznej dla inwestorów pozostała dwudziestoprocentowa - przy jednoczesnym podniesieniu limitu wartości inwestycji z 350 do 450 tysięcy euro. Nie znam źródła pochodzenia danych, na podstawie których zostały ustalone powyższe limity, niemniej uważam za stosowne wzięcie tu pod uwagę kondycji regionów, w których działają strefy.

Województwo warmińsko-mazurskie ma najwyższy w kraju poziom bezrobocia. Wycofują się z niego kolejni inwestorzy, kolejne przedsiębiorstwa decydują się na oszczędności poprzez zwalnianie pracowników lub wręcz ogłaszają upadłość. W tej sytuacji tak drastyczne obniżenie poziomu pomocy publicznej dla potencjalnych inwestorów w strefie i podwyższenie limitu wartości inwestycji prowadzi nie tylko do całkowitego zahamowania napływu nowych inwestorów, ale wręcz do znacznego pogorszenia stanu regionu. A w Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej mamy w chwili obecnej pięćdziesiąt jeden zezwoleń na rozpoczęcie działalności dla podmiotów gospodarczych i gwarancję miejsc pracy dla trzech tysięcy osób.

W świetle przedstawionego  powyżej stanu regionu konieczne są natychmiastowe kroki zmierzające do podniesienia atrakcyjności Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Niestety, zawarte w projekcie rozporządzenia propozycje uplasują WMSSE w gronie stref najmniej interesujących dla inwestorów i pod znakiem zapytania postawią sens jej istnienia. Trudno przy tym nie zauważyć, że biorąc pod uwagę propozycje dotyczące innych działających w kraju stref, warmińsko-mazurska znalazła się wśród tych trzech, dla których ustalono najmniej korzystne warunki inwestycyjne.

Powstanie takiego zakładu podyktowane jest wzrostem zapotrzebowania na opiekę pielęgnacyjną. Spowodowane jest to postępującym procesem starzenia się miejscowego społeczeństwa. Odsetek ludzi powyżej sześćdziesiątego roku życia wynosi 22%. Ludności w tak zwanym wieku poprodukcyjnym towarzyszy często wzrost zachorowań na przewlekłe choroby, prowadzące niejednokrotnie do inwalidztwa i niepełnosprawności. Ponadto z uwagi na zmniejszającą się liczbę urodzeń w miejscowym szpitalu nie była w pełni wykorzystana baza łóżkowa. Dlatego zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy zlokalizowano w części wydzielonej z oddziału położniczego oraz z pomieszczeń zmniejszanej administracji szpitala (obecnie prowadzona jest restrukturyzacja ZOZ).

Obecnie w zakładzie przebywają pacjenci, którzy częściowo ze swoich niskich rent bądź emerytur pokrywają koszty pobytu. W tym samym miesiącu podpisana została umowa z Mazowiecką Kasą Chorych na dofinansowanie dla dwudziestu dwóch pacjentów. W związku z wydłużającą się kolejką oczekujących na przyjęcie do zakładu 8 lipca 2000 r. została podpisana kolejna umowa z kasą chorych, dotycząca poszerzenia działalności o dalsze dwadzieścia sześć łóżek (razem dla czterdziestu ośmiu pacjentów).

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 2000 r., obowiązujące od dnia 1 stycznia 2001 r. i dotyczące siedzib oraz obszarów właściwości wydziałów gospodarczych Krajowego Rejestru Sądowego, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (DzU nr 121) budzi zrozumiały protest różnych podmiotów gospodarczych.

Jak Polacy mają być mobilni, jeśli chodzi o działalność gospodarczą, jeżeli stawia się im takie trudności?

Oświadczenie senatora Zbigniewa Kruszewskiego
oraz senatora Zbigniewa Gołąbka

Przyjmując za prawdę to oraz to, że każdy urzędnik państwowy zajmuje około 10 m² powierzchni, ale uwzględniając, że nie dotyczy to wszystkich, że było zagęszczenie, że niektórzy siedzieli w piwnicach itd., załóżmy o połowę mniej, to jest 5 m² na jedną osobę. Zatem winna zwolnić się powierzchnia 40.000 x 5 m² = 200.000 m². Ta powierzchnia winna być zwolniona w Warszawie i byłych urzędach wojewódzkich.

A więc stawiamy pytanie: dlaczego w Warszawie nie znalazło się około 5 tysięcy m² dla urzędu marszałka województwa mazowieckiego, wobec czego urząd ten musi wynajmować pomieszczenia prywatne, płacąc za to naszymi, to jest podatnika, pieniędzmi? Dlaczego Mazowiecka Kasa Chorych została zmuszona do zakupu budynku? Czy nie było miejsca w zwolnionych pomieszczeniach po urzędnikach administracji rządowej w Warszawie? Dlaczego w Radomiu przez dwa lata powierzchnia lokalowa i samochody po byłym urzędzie wojewódzkim były wolne, a starostwo powiatowe nie mogło z tego korzystać?

73. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu