Módlmy się za Kościół Święty zbudowany na fundamencie Ewangelii i wiary Apostołów i prośmy, aby pokolenia nasze były równie mocnymi i wiernymi świadkami Chrystusa.

Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.

Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.

Módlmy się za wszystkich zmarłych senatorów, polecając Bogu ich wysiłki dla wspólnego dobra i prosząc o wieczną dla nich nagrodę.

Ojciec Święty w pamiętnym przemówieniu w Sejmie przypomniał, że bez "Solidarności i robotniczego protestu 1980 roku nie byłoby dnia dzisiejszego Rzeczypospolitej Polskiej i na tym tle nauczał: "Pamięć o moralnych przesłaniach <<Solidarności>>, a także o naszych, jakże tragicznych, doświadczeniach historycznych winna dziś oddziaływać w większym stopniu na jakość polskiego życia zbiorowego, na styl uprawiania polityki czy jakiejkolwiek działalności politycznej, zwłaszcza takiej, która jest sprawowana na mocy społecznego wyboru i zaufania. Módlmy się, by nauczanie Ojca Świętego pozostawało w pamięci tych, którzy sprawują zaszczytny mandat senatora Rzeczypospolitej Polskiej.

Ojczyzno moja! Ukochana Ziemio! Ziemio Umiłowana! Bądź błogosławiona. Tymi wzruszającymi słowami Ojca Świętego rozpoczynam tę dzisiejszą uroczystościową homilię, przypominając bogactwo treści nauczania papieskiego siódmej pielgrzymki do ojczyzny, które swój wspólny mianownik znalazło w słowach: "Bóg jest miłością", a konkretne wskazania stamtąd płynące znalazły swój wyraz w Chrystusowym Nauczaniu na Górze.

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz był z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych. Stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam. Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym. Tomasz mu powiedział: Pan mój i Bóg mój.

I dlatego, gdy współapostołowie opowiedzieli mu o ukazaniu się zmartwychwstałego Chrystusa, przyjął to z jakimś powątpiewaniem. Może pomyślał, że niezbyt dokładnie wszystko zbadali, że coś sobie wyimaginowali. W każdym razie doznał tych konkretnych wątpliwości, jakie nawiedzają przeciętnego człowieka, spotykającego się tylko z konkretami.

Były to jednak tylko wątpliwości, które pragnął sobie szczerze wyjaśnić, aby mógł w pełni przylgnąć do Chrystusa. Takie wątpliwości nawiedzają nieraz człowieka szczerze szukającego.

Może do niektórego z nas puka przez nauczanie Ojca Świętego, może do niektórego z nas puka przez dzisiejszą uroczystość, puka przez nauczanie - jak wspomniałem - Ojca Świętego, szczególnie przez to z ostatniej pielgrzymki. Puka przez encyklikę Fides et ratio, która przypomina ludzkości, że światło rozumu samo nie wystarcza w poszukiwaniu prawdy, że potrzeba światła wiary.

Tu Ewangelia dzisiejsza doskonale nam to przypomina. Człowiek, jak wiemy, jest istotą, która poszukuje prawdy i podejmuje pytania o sens życia, o naturę dobra i zła, o hierarchię wartości. Otwarcie się ludzkości na prawdę obwarowane jest Chrystusowym zapewnieniem: Prawda was wyswobodzi.

Areopag ateński i wieża Babel zdają się być obrazowym przedstawieniem charakterystyki współczesnego świata. Na przekór popularnym deklaracjom o końcu metafizyki, końcu filozofii, nauki i człowieczeństwa, Ojciec Święty Jan Paweł II ukazuje nadzieję, wyzywa do dialogu między teologią, filozofią i naukami przyrodniczymi. Nadzieję i treść dialogu dyktuje tęsknota człowieka za prawdą, dobrem i pięknem. Tęsknota człowieka za prawdą realizuje się na różnych drogach i wyraża się w różnych językach. Wiara i rozum stanowią dwa skrzydła w locie ku prawdzie.

Dotychczasowe schematy myślowe, wprowadzające sztuczny konflikt między rozumem i wiarą, przekreśliły personalistyczny i kulturowy wymiar ludzkiego poszukiwania sensu i dążenia do prawdy. Deprecjonowanie rozumu sprzyja zapędom fundamentalistycznym i kwestionowaniu wartości poznania przyrodniego i filozoficznego. Negowanie wiary religijnej amputuje ducha kultury ludzkiej.

Wiara szukająca zrozumienia dopełnia się w rozumieniu, otwartym na objawienie przekazane nad przez Boga. Rozum nie błądzi, gdyż wznosi się ponad to, co przygodne, gdy zwraca się w stronę nieskończoności, gdy szuka odpowiedzi na sens życia, cierpienia i śmierci. Prawda dana jest rozumowi i wierze jako zadanie i staje się łącznikiem tych dwóch dziedzin działalności i doświadczenia człowieka. Blask prawdy jednoczy we wspólnym wysiłku badania specjalistów różnych dziedzin nauki.

Szanowni uczestnicy dzisiejszej uroczystości, treści przed chwilą podane rzutują na dzisiejszą uroczystość, uroczystość dziesięciolecia odrodzenia Senatu. Uroczystość dzisiejsza każe nam skorzystać z rad starożytnego myśliciela: "Consule praeteritum, presente rege, cerne futurum".

Senat, cieszący się zawsze i u nas powagą i mający ogromne znaczenie, uśmiercony przez II wojnę światową, zdelegalizowany i zniesiony przez władze komunistyczne na podstawie sfałszowanych wyników tzw. referendum ludowego "3 razy tak" przeprowadzonego 30 czerwca 1946 roku na mocy uchwały Krajowej Rady Narodowej, przez przeszło czterdzieści lat przestał istnieć.

I gdy dzisiaj to święto dziesięciolecia obchodzimy, dziesięciolecia odrodzenia Senatu, chyba jedną z intencji, która musi nas wszystkich przejmować, jest wdzięczność Panu Bogu za to, że możemy się cieszyć Senatem Rzeczypospolitej Polskiej.

To wszystko zmusza do wdzięczności Bogu, że mogło rozlać się przez działalność Senatu tyle dobra. Stąd słowa Kochanowskiego niech wpłyną na nasze duchowe nastawienie: "Wdzięcznym cię tedy sercem Panie wyznawamy, bo nad nie przystojniejszej ofiary nie mamy".

Patrząc w minione dziesięciolecie, trzeba może nieco samokrytyki, może jesteśmy bardziej elokwentni niż konsekwentni, czy nie osłabia działania Senatu przesadny indywidualizm, chorobliwe ambicje, niechęć do konkretnej pracy społecznej czy niedostatek odpowiedzialności.

Wraz z wami, drodzy rodacy, pragnę pochylić się nad tym nieogarnionym misterium Boga, który jest miłością, misterium bożej miłości i miłosierdzia. Tak bardzo pragnę, aby przez moją posługę pasterską w czasie tej pielgrzymki boskie orędzie miłości dotarło do wszystkich, do każdej rodziny, do każdego domu, do wszystkich moich rodaków mieszkających w Polsce czy poza jej granicami, gdziekolwiek się znajdują".

Na koniec pragnę wraz z wami, szanowni uczestnicy tej dzisiejszej uroczystości, spojrzeć w przyszłość. Może warto uświadomić sobie, jakie jest źródło etyki państwowej, które musi mieć wpływ na działalność Sejmu, Senatu, rządu, państwa. I tu się posłużę słowami zaczerpniętymi z pism świętej pamięci kardynała Hlonda, który powiada: "Państwo jest od Boga, ale nie jest Bogiem". A więc nie jest źródłem prawa obyczajowego, nie stwarza moralności ani nie ustanawia jej normy, lecz czerpie przepisy etyczne i odpowiedzialność moralną z tego samego źródła, z którego płyną jego władza i uprawnienia. Przyrodzone prawo moralne i dekalog obowiązują państwo w tej samej mierze, co jednostkę i rodzinę".

Państwo nie ma więc mocy uprawiania nieetycznych czynów - mówi kardynał Hlond - czyli zło nie staje się moralne dozwolone przez to, że się go dopuszcza państwo albo że się je popełnia z ramienia lub na rzecz państwa.

Dlatego też racja stanu i dobro państwa są najwyższym prawem państwowym nie bezwzględnie, lecz w granicach i przy zachowaniu prawa Bożego. To, co w stosunku do dziesięciorga przykazań jest złem, bo niesprawiedliwością, kłamstwem i gwałtem w czasie wojny, rewolucji, w okresie wyborczym i stosunkach partyjnych. Nie ma pod słońcem władzy, której by wolno było nakazywać podwładnym czyny przeciwne dekalogowi. Moralność katolicka nakazuje bronić państwa przed podstępem, intrygą, bezprawiem ani nie uświęci żadnego nakazu niemoralnego.

I chyba warto, żebyśmy przypomnieli sobie na koniec słowa, które wypowiedział, żegnając się z ojczyzną: "Europo, otwórz drzwi Chrystusowi". Chciałbym te słowa skonkretyzować do dnia dzisiejszego. Polsko, otwórz drzwi Chrystusowi. Senacie, otwórz jeszcze szerzej drzwi Chrystusowi.

Amen.

Zanim udzielę błogosławieństwa, które kończy tę przenajświętszą ofiarę, pragnąłbym przekazać obecnemu Senatowi, szczególnie pani Marszałek, szczere gratulacje z okazji 10-lecia odrodzenia Senatu. I chciałbym życzyć, żeby Senat jak dotąd spełniał zawsze swoją rolę dla dobra Narodu i Ojczyzny, i chciałbym równocześnie - to, co zostało dzisiaj już powiedziane - zakonkludować słowami Pana Naszego Jezusa Chrystusa: "Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, by widzieli czyny wasze dobre... i chwalili Ojca, który jest w Niebiosach". Wydaje mi się, że to są słowa, które jakże nas zachęcają do tego, byśmy czynili zawsze jak najwięcej dobra, a w tym wypadku, żebyśmy ustalali światłem naszego umysłu to, co jest z pożytkiem dla narodu, dla naszej Ojczyzny. Tak pięknie śpiewamy do Ducha Świętego: "Światłem rozjaśnij naszą myśl i miłość w serca nasze wlej". Wydaje mi się, że w tych słowach Veni, Creator zawarte jest chyba to, co jest potrzebne wszystkim wspólnotom ustawodawczym, mianowicie żeby światłem Pan, Duch Święty, rozjaśniał naszą myśl, a jak Ojciec Święty ostatnio poddał, "miłość w sercach naszych miejmy", żebyśmy z tą miłością do Ojczyzny, do Narodu, do poszczególnego człowieka również decydowali o losach naszych wspólnych i naszej wspólnoty narodowej. "Tak niechaj świeci światłość Wasza przed ludźmi, by widzieli czyny wasze dobre i chwalili Ojca, który jest w Niebiosach".