Diariusz Senatu RP, spis treści, poprzedni fragment, następny fragment
Pierwsze czytanie wniesionego przez Komisję Ustawodawczą projektu ustawy
o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji
Projekt zaprezentował Izbie przedstawiciel wnioskodawców senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Senator podkreślił, że projekt ten, co do istoty, odpowiada przyjętemu przez Senat stanowisku, sformułowanemu w poprawkach do ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji. Stanowisko to z przyczyn formalnych zostało odrzucone, ponieważ powstała kolizja co do oceny zakresu kompetencji Senatu przy proponowaniu poprawek do ustawy. Sama zaś ustawa nie weszła w życie ze wzglądu na stanowisko prezydenta, który je
j nie podpisał.Jak stwierdził senator sprawozdawca, przedmiot regulacji ustawowej, proponowanej przez Komisję Ustawodawczą, jest motywowany przede wszystkim koniecznością dostosowania ustawy o radiofonii i telewizji do obowiązującego porządku konstytucyjnego, powstałego po wejściu w życie konstytucji z 2 kwietnia 1997 r. Art. 12 ust. 5 ustawy o radiofonii i telewizji w aktualnym brzmieniu stanowi, iż w przypadku odrzucenia sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji przez Sejm i Senat następuje wygaśnięcie mandatu wszystkich członków krajowej rady.
Nowela do ustawy o radiofonii i telewizji dodała przepis, w myśl którego wygaśnięcie mandatu wszystkich członków Krajowej Rady w tym przypadku byłoby uzależnione dodatkowo od potwierdzenia dokonanego przez prezydenta RP. Jeżeli nie będzie potwierdzenia, jeżeli prezydent nie zareaguje, to nie jest to konieczne, skutku stanowiska Sejmu i Senatu nie będzie.
Senator P.Ł.J. Andrzejewski zaakcentował, że potwierdzenie takie nie należy do konstytucyjnych prerogatyw prezydenta, wymienionych w art. 144 ust. 3 pkt 27 konstytucji. Toteż konstytucja niejako zaprzeczyła możliwości kontynuowania tego stanu prawnego. Można domniemywać - stwierdził senator - że gdyby prezydent chciał zająć jakieś stanowisko, to wymagałoby o
no dla swojej ważności, w myśl art. 144 ust. 2 konstytucji, kontrasygnaty prezesa Rady Ministrów, czyli jego zgody. Tutaj zaś mamy do czynienia z samym niedziałaniem prezydenta, wywołującym skutki prawne, czyli z tak zwaną instytucją przemilczenia. Samo przemilczenie i niedziałanie prezydenta, w myśl przepisu, który proponuje się skreślić w art. 12 ust. 5, powodowałoby brak wywołania skutków prawnych, wynikających z ustawowych uprawnień Senatu i Sejmu. Chodzi o wygaśnięcie mandatów członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Jak stwierdził senator sprawozdawca, ten stan rzeczy koliduje z zasadą niesprzeczności, zupełności i komplementarności obowiązującego stanu prawnego, z konstytucyjnym porządkiem i wymaga albo zmiany konstytucji, albo zmiany ustawy o radiofonii i telewizji. Zmiana konstytucji jest mało realna, nie ma konsensusu politycznego co do zmiany konstytucji i wpisania takiej prerogatywy prezydenta. W związku z tym, bo przecież konstytucja rodzi skutki prawne dla podlegającego jej systemu prawnego, pozostaje konieczność zmiany ustawy o radiofonii i telewizji. Dodatkowym motywem jest to, że nawet gdyby oczekiwać na kontrasygnatę prezydenta, to polski system prawny nie przewiduje kontrasygnaty dla niedziałania i przemilczenia prezydenta. Stąd powstał stan niezgodności tej ustawy z konstytucją.Druga ze zmian - to dostosowanie charakteru i celu funkcjonowania członka rady nadzorczej, powoływanej przez ministra skarbu państwa, do jej roli reprezentanta interesu majątku właściciela, którym jest skarb państwa. Obecnie bowiem członek rady nadzorczej nie musi liczyć się z tym, co jest interesem skarbu państwa wyrażanym przez ministra skarbu państwa - jest samodzielnym decydentem w ramach uprawnień rady nadzorczej. Z kolei uprawnienia te są określone w ustaw
ie jako czuwanie właśnie nad majątkiem powierzonym i danym w zarząd spółce telewizyjnej, czy spółce radiowej, a jest to spółka utworzona na majątku, którym zarządza minister skarbu.Dlatego projektodawcy chcą ujednolicić system prawny i proponują, aby zapewnić właścicielowi majątku spółek skarbu państwa, reprezentowanemu przez ministra skarbu państwa, możliwość realizowania i wywiązania się nie tylko z jego konstytucyjnych uprawnień, ale i obowiązków, oraz zapewnić możliwość kontroli i zarządzania majątkiem
skarbu państwa przez swego reprezentanta w radach nadzorczych spółek publicznej radiofonii i telewizji.Jak podkreślił senator P.Ł.J. Andrzejewski, to proponowane rozwiązanie zapewnia z jednej strony spójność systemu prawnego, a także rzeczywistą, skuteczną ochronę interesów majątkowych państwa. Zdaniem senatora, w tej sytuacji, ograniczając się tylko do zasadniczych, systemowych zmian, nie można prezentowanej inicjatywie przypisać jakichś podtekstów politycznych czy bezpośredniego sterowania prawem w kier
unku zasadniczych doktrynalnych zmian. Chodzi jedynie o podstawowe zasady, o przywrócenie spójności, niesprzeczności i komplementarności obowiązującemu w Polsce stanowi prawnemu, w oparciu o całą hierarchię aktów prawnych, od konstytucji do kodeksu handlowego.Kończąc we wystąpienie senator P.Ł.J. Andrzejewski wnosił o przekazanie projektu ustawy do dalszej pracy dwóm komisjom - Ustawodawczej oraz Kultury i Środków Przekazu.
Podczas dyskusji senator Zbyszko Piwoński zgłosił wniosek o odrzucenie rozpatrywanego projektu ustawy w całości po pierwszym czytaniu. Izba w głosowaniu odrzuciła ten wniosek (26 głosów za, 56 - przeciw, 4 wstrzymało się) i zadecydowała o skierowaniu tego projektu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu.
Drugie czytanie projektu ustawy o obywatelstwie polskim
Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu ustawy odbyło się na 25. posiedzeniu Senatu, 16 grudnia 1998 r. Po przeprowadzonej debacie, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, projekt ustawy został skierowany do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Komisje na wspólnych posiedzeniach rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Anna Bogucka-Skowrońska, która powiedziała:
Wysoki Senacie! Ta ustawa, przedstawiana dzisiaj Wysokiemu Senatowi wraz z dwiema pozostałymi, które również będą przedmiotem drugiego czytania, ma charakter historyczny. Realizuje ona prawo podmiotowe do obywatelstwa, przewidziane w art. 15 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, i jednocześnie zapisy konstytucji, dotyczące tej kwestii. Ponadto stanowi akt odcięcia się od praktyk totalitarnych poprzedniego okresu, kiedy pozbawiano prawa do obywatelstwa człowieka pozbawionego już swojej ojczyzny, i przez to stanowi także rodzaj zadośćuczynienia krzywdom tysięcy naszych rodaków, znajdujących się za granicą.
Dlatego ja wnoszę o to, aby Senat z życzliwością przyjął zaproponowany projekt i ten tekst jednolity uchwalił.
Następnie senator sprawozdawca przedstawiła i omówiła poprawki - zarówno nie przyjęte, jak i przyjęte przez komisje - do projektu ustawy.
Zgodnie z art. 63c ust. 1 pkt 2 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowania w sprawie przedstawionego projektu ustawy. W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowania nad wnioskami nie przyjętymi przez komisje, a następnie nad całością projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy. W tym ostatnim głosowaniu Izba 59 głosami, przy 6 przeciw i 20 wstrzymujących się, podjęła uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o obywatelstwie polskim wraz z tym projektem ustawy:
Drugie czytanie projektu ustawy o Karcie Polaka i trybie stwierdzenia przynależności do Narodu Polskie
go osób polskiego pochodzenialub narodowości polskiej
Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu ustawy odbyło się na 25. posiedzeniu Senatu, 16 grudnia 1998 r.
Senat, po przeprowadzonej debacie, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Komisje te na wspólnych posiedzeniach rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Janina Sagatowska. Senator sprawozdawca przedstawiła i szczegółowo omówiła wnioski i poprawki zarówno przyjęte, jak i nie przyjęte przez połączone komisje oraz - w ich imieniu - wniosła o przyjęcie przedstawionego jednolitego projektu ustawy i podjęcie uchwały o wniesieniu jej do Sejmu.
Zgodnie z art. 63c ust. 1 pkt 2 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowania w sprawie przedstawionego projektu uchwały.
W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskami nie przyjętymi przez połączone komisje, a następnie 53 głosami, przy 12 przeciw i 15 wstrzymujących się, Senatu powziął uchwałę w sprawie rozpatrywanego projektu:
Drugie czytanie projektu ustawy o repatriacji
Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu ustawy odbyło się na 25. posied
zeniu Senatu, 16 grudnia 1998 r.Senat po przeprowadzonej debacie zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Połączone komisje na swych posiedzeniach rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Janina Sagatowska. Senator sprawozdawca przedstawiła i omówiła poprawki do ustawy - zarówno przyjęte, jak i nie przyjęte przez połączone komisje.
W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskami nie przyjętymi przez połączone komisje. Następnie 57 głosami, przy 7 przeciw i 16 wstrzymujących się, Senat podjął uchwałę:
Diariusz Senatu RP, spis treści, poprzedni fragment, następny fragment