w nawiązaniu do oświadczenia Senatora Jerzego Cieślaka, wygłoszonego na 13 posiedzeniu Senatu RP w sprawie zadań ochrony środowiska finansowanych z dotychczasowych Wojewódzkich Funduszy Ochrony Środowiska informuję, że kwestie te zostały unormowane w pakiecie ustaw kompetencyjnych, przedłożonych Sejmowi RP. W części dotyczącej zmiany ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska ustawodawca zapewnia utworzenie Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz odpowiednich funduszy wojewódzkich i gminnych. Podział ten jest zgodny z zasadniczym podziałem terytorialnym kraju.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 1998.06.23

Szanowna Pani Marszałek,

Z upoważnienia Pana Premiera, w odpowiedzi na pismo SJB 440-113/98 z dnia 4 czerwca 1998 r. niniejszym informuję, że Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny w piśmie z dnia 29 kwietnia 1998 r. odpowiadało na podobne zastrzeżenia zawarte we wcześniejszym oświadczeniu Parlamentarnej Grupy Kobiet z dnia 1 kwietnia br. (teksty korespondencji w załączeniu). W związku z tym przedstawione niżej nasze stanowisko dotyczące wniosków zawartych w kolejnym oświadczeniu Pani Senator Doroty Kempki - Przewodniczącej Parlamentarnej Grupy Kobiet, złożonym na posiedzeniu Senatu w dniu 29 maja 1998 r., jest podobne w swej treści do stanowiska wyrażonego uprzednio.

Kazimierz Kapera

We wszelkich działaniach obecnego rządu kobiety są traktowane zgodnie z Artykułem 33 Konstytucji RP, który orzeka o ich równości z mężczyznami. Dodatkowo rząd zdecydowanie popiera wszelkie poselskie i senackie inicjatywy, które orzekają o konieczności tworzenia warunków umożliwiających kobietom godzenie ról rodzinnych i zawodowych (jedną z nich jest poselski projekt nowelizacji ustawy o prawie pracy w punkcie dotyczącym wydłużenia urlopów macierzyńskich).

Mając na względzie treść Artykułu 16 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, w myśl której rodzina jest naturalną i podstawową jednostką społeczeństwa, trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że postulowane przez obecny rząd działania na rzecz rodziny "ograniczają rolę kobiet tylko do macierzyństwa i rodziny". Praca kobiet w domu jest wypełnianiem przez nie bardzo ważnych społecznie zadań. Funkcja rodzicielska i wychowawczo-opiekuńcza należą do podstawowych zadań rodziny. Bez rodzicielek niemożliwe jest biologiczne odtwarzanie narodu. Matki i ojcowie przygotowują młodą generację do życia w społeczeństwie i dla niego. Trudno uwierzyć, że Członkinie Parlamentarnej Grupy Kobiet tego aspektu nie dostrzegają i nie respektują, a można nawet wnosić, że rolę rodzicielek i gospodyń domowych traktują jako zadanie niższego rzędu przy innych społecznych zadaniach.

Po pierwsze, antykoncepcja nie jest leczeniem choroby (przeciwnie, może być szkodliwa dla zdrowia), więc podjęta decyzja nie jest skierowana przeciw zdrowiu kobiet. Po drugie, na liście środków hormonalnych, dofinansowywanych z budżetu państwa znajdują się środki nie mniej skuteczne od tych, które wycofano z dopłat, w związku z tym mogą stanowić ich substytuty. Po trzecie, leki w Polsce są drogie i często nie stać na ich zakupienie ciężko chorych ludzi. W tej sytuacji decyzja o pełnej odpłatności za część najdroższych środków antykoncepcyjnych jest uzasadniona ze społecznego punktu widzenia.

Uzupełniony tekst programu został przyjęty przez Radę Ministrów i Radę Programu. Jego wdrażanie będzie opierać się na nowych ustaleniach zawartych w zmienionej wersji.

Zmiana nazwy Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Kobiet i Rodziny na Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny nie musi oznaczać i nie oznacza regresu w polityce wobec kobiet. We wszelkich działaniach obecnego rządu kobiety są traktowane zgodnie z Artykułem 33 Konstytucji RP, który orzeka o ich równości z mężczyznami. Akcentowanie ról macierzyńskich i rodzinnych kobiet również jest zgodne z postanowieniami Artykułu 18 Konstytucji, w myśl którego macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowo rząd zdecydowanie popiera wszelkie poselskie i senackie inicjatywy, które orzekają o konieczności przeciwdziałania dyskryminacji kobiet na rynku pracy oraz tworzenia warunków umożliwiających kobietom godzenie ról rodzinnych i zawodowych (jedną z nich jest poselski projekt nowelizacji ustawy o prawie pracy w punkcie dotyczącym wydłużenia urlopów macierzyńskich).

6. W odpowiedzi na zarzut o lekceważeniu środowisk kobiecych oraz o braku kultury politycznej, której wyrazem - zdaniem Pani Senator - była moja nieobecność na spotkaniu forum kobiet w dniu 20 maja br. stwierdzam, co następuje.

Reasumując powyższe uwagi pragnę raz jeszcze zapewnić, że obecny rząd nie zamierza podważać potrzeby respektowania praw kobiet, przeciwnie uczyni wszystko, by dowartościować kobietę zarówno w rządzie, parlamencie, senacie, w jej miejscu pracy, jak i w rodzinie. Jednocześnie troszczy się i w przyszłości zadba również o to, by nie podważać swojej wiarygodności na forum międzynarodowym. Niemniej jednak w swoich działaniach będzie kierował się zawsze dobrem polskiej rodziny, a przez to również całego narodu, nawet jeśli stanie to w sprzeczności z programami działania niektórych organizacji i stowarzyszeń.

Kazimierz Kapera

Szanowna Pani Marszałek,

w nawiązaniu do oświadczenia senatora Ireneusza Michasia złożonego podczas 12 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 maja 1998 r. w sprawie stworzenia Krajowego Programu Zapobiegania Przestępczości, uprzejmie informuję, że Policja już od kilku lat postuluje o opracowanie takiego kompleksowego dokumentu. Dotychczas zostały przygotowane i wdrożone programy prewencyjne objęte wspólną nazwą "Bezpieczne Miasto". Jest to praktyczna realizacja postulatów Pana Senatora.

Odpowiadając na pytanie - "ilu wartościowych ludzi opuściło służbę pod rządami obecnej koalicji"? informuję, że w maju 1998 r. ze służby zwolniono 869 policjantów a przyjęto 1438. Pierwsza połowa roku jest zwykle okresem, gdy ilość raportów o zwolnienie zwiększa się. Pełny bilans odejść i przyjęć będzie możliwy za kilka miesięcy, ale już teraz można - bez obawy popełnienia zasadniczego błędu - stwierdzić, że liczba raportów o odejście ze służby będzie w tym roku nieco wyższa niż w ubiegłym, będzie to jednak różnica bardzo niewielka.

Krzysztof Budnik

Szanowna Pani Marszałek,

w nawiązaniu do oświadczenia Senatora Wiesława Pietrzaka wygłoszonego na 13. posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 maja br., z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów Pana Jerzego Buzka, po uzyskaniu wyjaśnień od Wojewody Suwalskiego Pana Pawła Podczaskiego, uprzejmie informuję, że większość zarzutów postawionych w oświadczeniu nie znajduje uzasadnienia w rzeczywistości.

Sprawy pracownicze, a w szczególności tryb rozwiązywania stosunków pracy nadzorowane są przez zespół radców prawnych, działający w ramach Urzędu Wojewódzkiego. Co prawda, wypowiedziano stosunek pracy dwóm radnym, ale w obu przypadkach nie było o tym informacji w aktach osobowych. Jeden z procesów sądowych, wszczętych przez te osoby, zakończył się oddaleniem powództwa, a drugi oczekuje na rozprawę apelacyjną.

Współpraca wojewody z samorządami jest jego ustawowym obowiązkiem, przebiega prawidłowo i kontakty są częstsze niż poprzednika. Przykładem niech będą choćby ostatnie spotkania w Piszu, Rynie i Sejnach, w których uczestniczyli samorządowcy z kilkunastu gmin. W sprawach pilnych zawsze znajduje czas dla wójtów, burmistrzów i prezydentów oraz radnych.

Reasumując pragnę podkreślić, że oświadczenie złożone przez Pana Wiesława Pietrzaka oparte jest na subiektywnych spostrzeżeniach i mało wiarygodnych źródłach informacji (nieautoryzowane wypowiedzi z tygodnika "Polityka"), co nie daje obiektywnego obrazu pracy wojewody.

Warszawa, dnia 30.06 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jana Chojnowskiego z dnia 29 maja 1998 r. uprzejmie informuję, że rozumiem sytuację ludzi o niskich i średnich dochodach, którzy nie są w stanie samodzielnie pokryć kosztów niezbędnych dla nich leków. W obecnej chwili nie jest jednak możliwe istotne zwiększenie nakładów na dofinansowanie leczenia kosztownymi preparatami, ze względu na ograniczone środki finansowe przyznane w budżecie państwa resortowi zdrowia i opieki społecznej. Środki te nie zaspokajają w pełni potrzeb w dziedzinie ochrony zdrowia, muszą być dzielone na wszystkie gałęzie publicznej służby zdrowia (również na utrzymanie i wyposażenie jej placówek) i mogą ulec zwiększeniu jedynie w przypadku wzrostu dochodów państwa.

Na niektóre leki ustalony jest limit, do którego budżet państwa refunduje koszty za dany lek. Limit jest ustalany, kiedy na listach refundacyjnych znajdują się co najmniej dwa preparaty o tej samej nazwie międzynarodowej, mające różne nazwy i ceny, lub preparaty różniące się budową chemiczną, ale wykazujące to samo działanie terapeutyczne (każdy wytwórca zgodnie z przepisami może ustalić własną cenę leku wynikającą z kosztów wytwarzania). Limit na leki ustalany jest w wysokości ceny najtańszego dostępnego leku. Różnicę między ceną leku a limitem pokrywa pacjent. Ustawa nałożyła na aptekarza obowiązek informowania pacjenta o możliwości nabycia tańszego odpowiednika leku, którego cena nie przekracza ustalonego limitu. Odrębne przepisy obowiązują tylko Zasłużonych Honorowych Dawców Krwi oraz Inwalidów Wojennych i Wojskowych.

Ustawa daje także możliwość skorzystania z opłaty ulgowej za leki nie umieszczone w wykazach objętych refundacją. Jeżeli osoba uprawniona, chorująca na wrodzoną lub nabytą chorobę przewlekłą powinna z bezwzględnych wskazań lekarskich, z uwagi na zagrożenie życia lub poważne zagrożenie zdrowia, przyjmować lek nie objęty wykazami leków refundowanych, lekarz może wystawić receptę tzw. zieloną według wzoru Mz/Pom-32, uprawniającą do nabycia tego leku po wniesieniu opłaty ryczałtowej (obecnie kwota jednego ryczałtu wynosi 1,50 zł). Recepta taka nie może być wystawiona na te leki, które są umieszczone w wykazie leków objętych zakazem przepisywania na zielonej recepcie. Są to leki, które według opinii specjalistów nie wykazują wystarczających efektów leczniczych uzasadniających ich refundację (Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 26 lutego 1998 roku w sprawie wykazu leków, które nie mogą być przepisywane osobom uprawnionym chorującym na wrodzoną lub nabytą chorobę przewlekłą, Dz.U. Nr 31, poz. 168 z 1998 r.). O przepisaniu leku na zielonej recepcie decyduje wyłącznie lekarz.

W sytuacji permanentnego deficytu środków budżetowych przeznaczanych na ochronę, w tym także na refundację kosztów ponoszonych przez pacjentów na zakup leków, przyjęte obecnie rozwiązanie, polegające na umieszczaniu preparatu na konkretnym wykazie w zależności od schorzenia w którym jest stosowany, jak również od dostępności na rynku jego terapeutycznych odpowiedników, wydaje się bardziej celowe niż poszerzanie liczby grup społecznych uprawnionych do otrzymywania bezpłatnych leków. Koszt takiego posunięcia byłby wysoki i w konsekwencji musiałoby to doprowadzić do wzrostu obciążenia kosztami leczenia pozostałej części społeczeństwa.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, dnia 1.07.1998 r.

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 4 czerwca br. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Cieślaka na 13. posiedzeniu Senatu, w dniu 29 maja 1998 roku, uprzejmie informuję, iż po zapoznaniu się z jego treścią mogę jedynie zapewnić, że prowadzone obecnie w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa prace nad nowym podziałem środków pochodzących z opłat i kar ekologicznych (co jest konsekwencją planowanej reformy administracyjnej kraju) mają na względzie przede wszystkim interes społeczności lokalnej. Mam nadzieję, że wszystkie zaplanowane w województwie jeleniogórskim inwestycje proekologiczne będą mogły być w dalszym ciągu realizowane i reforma funduszy ekologicznych nie wpłynie na ich wstrzymanie, a w dalszej konsekwencji na pogorszenie się stanu środowiska w tym regionie.

Jan Szyszko

Szanowna Pani Marszałek,

Odpowiadając na oświadczenie p. Senatora Jerzego Suchańskiego przesłane na ręce Ministra Edukacji Narodowej przy piśmie z dnia 4.06.br. Nr AG/043/100/98/IV, uzasadniające potrzebę zwiększenia planu wydatków na 1998 r. w budżecie Wojewody Kieleckiego w dziale 79 "Oświata i wychowanie" o środki umożliwiające funkcjonowanie sieci bibliotek pedagogicznych, uprzejmie informuję:

1. Od 1 stycznia 1997 r. środki budżetowe planowane w dziale 79 "Oświata i wychowanie", przeznaczone na finansowanie statutowej działalności szkół i placówek oświatowych ujęte są w budżetach poszczególnych wojewodów.
2. Plany wydatków na dany rok dla poszczególnych szkół i placówek określają kuratorzy oświaty w ramach ogólnej puli środków budżetowych określonych dla działu "Oświata i Wychowanie".
3. Ministerstwo Edukacji Narodowej, jako dysponent cz. 33 budżetu państwa, nie posiada środków, które umożliwiałyby zwiększenie planu wydatków na 1998 r. w budżecie Wojewody Kieleckiego w omawianym zakresie. Ewentualne zwiększenie budżetu Kuratorium Oświaty w Kielcach mogłoby być natomiast dokonane z rezerwy Wojewody Kieleckiego tworzonej na podstawie art. 4 ust. 1a ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. Prawo budżetowe (Dz.U. z 1993 r. nr 72, poz. 344 z późn.zm.).

Warszawa, 2 lipca 1998 r.

Pani
Prof. Alicja GRZEŚKOWIAK
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana Senatora Stanisława Majdańskiego złożonego na 14 posiedzeniu Senatu RP, dotyczącego ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej w województwie zamojskim, pragnę poinformować, że program SSE był przedmiotem obrad kierownictwa Ministerstwa Gospodarki w dniu 24 czerwca br. W ich wyniku podjęto decyzję o definitywnym zakończeniu procesu tworzenia nowych SSE. Materiał informacyjny okazujący dotychczasowe funkcjonowanie SSE przedstawiony zostanie członkom Rady Ministrów, nie będzie jednak przedmiotem jej obrad. Argumenty przemawiające za taką decyzją są znane Panu Senatorowi i przedstawione były w pismach skierowanych do niego przez Ministra Gospodarki 4 kwietnia i 27 maja br.

Pragnę również zauważyć, że zgodnie z przepisami ustawy o SSE inicjatywa legislacyjna w zakresie ustanowienia SSE należy do kompetencji Ministra Gospodarki. Minister Gospodarki zgodnie z ustawą (art. 4 ust. 5) może zlecić danemu Wojewodzie przygotowanie założeń do planu rozwoju SSE. Jednak w przypadku SSE w województwie zamojskim procedura taka nie miała miejsca, a nadsyłane projekty mogły mieć jedynie charakter nieformalnych propozycji władz lokalnych.

Warszawa, 1998.07.03

Szanowna Pani Marszałek,

Złożone w dniu 29.05.98 r. oświadczenie Pana Senatora Wiesława Pietrzaka dotyczące odmowy udzielenia zgody na korzystanie z przystanków należących do PKS w Łomży przez PKS w Węgorzewie na potrzeby linii komunikacyjnej na trasie Warszawa - Węgorzewo - Warszawa wymaga wyjaśnień precyzujących procedurę ubiegania się o wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób. Przedmiotowy problem regulują następujące przepisy:

Wyrażając przekonanie, że wykorzystanie przez przewoźnika w/w możliwości pozwoli na rozwiązanie tego problemu.

Eugeniusz Morawski

Warszawa, dnia 04.07.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Ponadto uprzejmie informuję, że do Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu zostało skierowane zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez Pana J. Sadka.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 04.07.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W końcowej fazie prac nad ustawą budżetową na 1998 r. w czasie omawiania budżetu Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej zapadła decyzja o przygotowaniu przez ministerstwo TiGM wspólnie z Ministerstwem Finansów nowelizacji ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254 z późn. zm.) ograniczającej dotychczasowy zakres uprawnień do ulg przejazdowych. Celem ograniczeń miało być zmniejszenie wydatków budżetu państwa na częściową rekompensatę utraconych przez przewoźników wpływów z tytułu obowiązku honorowania uprawnień do ulg przejazdowych we wszystkich rodzajach pociągów oraz wszystkimi rodzajami międzymiastowej komunikacji autobusowej.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 04.07.998 .

Szanowna Pani Marszałek,

Zwrot kosztów przejazdu przysługuje każdemu zasłużonemu honorowemu dawcy krwi i honorowemu dawcy krwi bowiem przepis ten nie stawia żadnych wymagań przed w/w osobami co do trybu zgłaszania się w celu oddania krwi, stanowiąc jedynie, że koszty ponosi jednostka organizacyjna publicznej służby krwi na zasadach określonych w przepisach w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.

Wojciech Maksymowicz

Warszawa, 07.07.1998 r.

Jednakże chciałbym podkreślić, iż zarówno Warmińsko-Mazurska Specjalna Strefa Ekonomiczna, jak też Przedsiębiorstwo Obsługi "Uniwersytet Warmińsko-Mazurski" Sp. z o.o. i "Porty Lotnicze Mazury-Szczytno" mają duże znaczenie dla rozwoju gospodarczego regionu. Dlatego też należy mieć na uwadze zapewnienie dobrej współpracy organów tych spółek nie tylko z Ministerstwem Skarbu Państwa, ale także z władzami administracyjnymi województwa. Żywię nadzieję, że pan Senator podziela ten pogląd. Myślę, iż więcej pożytku dla regionu nieść będzie współpraca niźli spory i kłótnie personalne.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Alicja Kornasiewicz

Warszawa, 1998.07.07

Szanowna Pani Marszałek,

Jednocześnie informuję, że resort spraw wewnętrznych i administracji nie prowadzi bezpośredniej sprzedaży mieszkań i na dzień dzisiejszy nie przewiduje takiej formy ich zbywania. Co prawda z art. 58 ust. 8 w związku z art. 84 ust. 1 cytowanej ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wynika możliwość wydania przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji przepisów regulujących sprzedaż mieszkań żołnierzom zawodowym (w tym emerytom i rencistom oraz uprawnionym członkom rodzin), ale dotyczy on wyłącznie mieszkań stanowiących mienie wojskowej agencji mieszkaniowej (art. 55 ust. 1 cyt. ustawy), której organy są mocą ustawy uprawnione do dokonywania sprzedaży.

Stosownie do art. 84 ust. 2 omawianej ustawy powołanie agencji w resorcie spraw wewnętrznych i administracji nie jest obligatoryjne. Poza tym przeprowadzona analiza wykazała, że zarówno względy ekonomiczne, jak i specyfika jednostek wojskowych resortu spraw wewnętrznych i administracji (m.in. wielkość zasobu mieszkaniowego, jego rozproszenie terytorialne itp.) nie uzasadnia powołania - w dużym stopniu autonomicznej - struktury organizacyjnej.

Niezwykle trafne jest natomiast spostrzeżenie Pana Senatora Z. Piwońskiego, iż należy stworzyć podstawy prawne do przeznaczania wpływów ze sprzedaży mieszkań na cele nowego budownictwa oraz doprowadzić do ujednolicenia w resorcie spraw wewnętrznych i administracji przepisów dotyczących zakwaterowania z uregulowaniami obowiązującymi w resorcie obrony narodowej. Obecne zróżnicowanie praw funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych nie znajduje merytorycznego uzasadnienia. Rozwiązanie tej kwestii wymaga dokonania wspólnej regulacji prawnej dla wszystkich służb resortu spraw wewnętrznych i administracji, co stworzy podstawy do bardziej racjonalnego gospodarowania posiadanymi zasobami mieszkaniowymi. Realizacja tego celu możliwa jest wyłącznie w trybie ustawodawczym tj. poprzez dokonanie odpowiednich zmian w istniejących ustawach pragmatycznych.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji niezmiennie stoi na stanowisku, że należy umożliwiać zainteresowanym funkcjonariuszom lub żołnierzom zawodowym resortu spraw wewnętrznych i administracji kupno zajmowanych mieszkań, o ile nie koliduje to z interesem służby i nie prowadzi do wysuwania przez funkcjonariuszy lub żołnierzy roszczeń związanych z prawem do lokalu mieszkalnego (osobnej kwatery stałej).

z up. Wojciech Brochwicz

Warszawa, 1998.07.07

Szanowna Pani Marszałek,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Mariana Cichosza w dniu 23 maja br. podczas 12 posiedzenia Senatu RP w sprawie szczegółowych zasad i trybu wyznaczania strażaków Państwowej Straży Pożarnej do wykonania zadań poza jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej oraz ich uprawnień i obowiązków, przekładam poniższe wyjaśnienia.

Mając jednak na uwadze potrzeby ochrony przeciwpożarowej, ustawodawca przewidział możliwość pełnienia przez nich służby poza jednostkami organizacyjnymi PSP, ograniczając możliwość korzystania z tego przepisu do jednostkowych przypadków, poprzedzonych rzetelną analizą możliwości etatowych Państwowej Straży Pożarnej oraz potrzebą jednostki, do której funkcjonariusz PSP byłby wyznaczony. Wynika to z ust. 2 ww. artykułu ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, który stanowi, że funkcjonariusz PSP może być wyznaczony do pełnienia służby poza jednostkami organizacyjnymi PSP, wyłącznie przez Komendanta Głównego PSP - za zgodą zainteresowanego.

W przepisie wykonawczym, tj. rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 marca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wyznaczania strażaków Państwowej Straży Pożarnej do wykonywania zadań poza jednostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej oraz ich uprawnień i obowiązków (Dz.U. Nr 38, poz. 223) dodano kolejny warunek stanowiąc, że pełnienie służby poza jednostkami PSP (z zachowaniem wymogów art. 39a ustawy) następuje wówczas, gdy z takim wnioskiem wystąpi zainteresowana instytucja.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania oraz fakt, że obowiązek zapewnienia ochrony przeciwpożarowej spoczywa na właścicielach, zarządach lub użytkownikach obiektów, którzy w przeważającej większości nie stanowią sfery budżetowej, w toku uzgodnień międzyresortowych wymienionego projektu rozporządzenia, wypracowano zasadę, iż koszty wynikające z pełnienia służby w jednostkach organizacyjnych nie będących jednostkami PSP, winny ponosić one same, a nie budżet Państwa, czyli w konsekwencji podatnicy.

Po wejściu w życie rozporządzenia, dalsze pełnienie przez nich służby w tych jednostkach możliwe jest jedynie na zasadach określonych w rozporządzeniu, co nie daje możliwości podjęcia działań zmierzających do realizacji postulatów zgłaszanych przez Pana Senatora Cichosza.

MINISTER

z up. Wojciech Brochwicz

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 8 lipca 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek!

W odpowiedzi na załączone przy piśmie Pani Marszałek z dnia 7 lipca 1998 r., znak: AG/043/112/98/IV oświadczenie senator Wiesława Pietrzaka, złożone w dniu 2 lipca br., pragnę powiadomić Panią Marszałek o tym, że senacka Komisja Obrony Narodowej z uwagą przypatruje się opiniom różnych środowisk wojskowych w sprawie nowego systemu ubezpieczeń społecznych. Komisja zamierza również wysłuchać w trakcie swoich prac legislacyjnych nad ustawami dotyczącymi nowego systemu ubezpieczeń społecznych opinii pochodzących ze środowisk wojskowych.

Stefan Jurczak

Warszawa, 9 lipca 1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Skarga senatora Suchańskiego jest całkowicie nieuzasadniona. Zarzuca mi arogancję i chęć obrażenia senatorów. W rzeczywistości było całkiem odwrotnie: to właśnie ja spotkałem się z atakiem, którego treść i forma były obraźliwe. Stało się to w efekcie mego wystąpienia, w którym starałem się nakłonić autorów projektu ustawy o nieletnich ofiarach wojny do sprawiedliwszej gradacji poszkodowanych i do przeprowadzenia badań dotyczących liczebności ewentualnych beneficjentów ustawy.

Skarżący senator Suchański złośliwie przekręcając moją wypowiedź twierdzi, iż zarzuciłem Senatowi "niepoważne traktowanie sprawy". Jego koledzy klubowi moje rzeczowe wystąpienie nazwali "pouczaniem", "niepoważnym traktowaniem", pozwalali sobie na złośliwe uwagi kwestionujące sens istnienia Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych pod moim kierownictwem (str. 30 stenogramu). A te uwagi i zapewne też skarga płynęły stąd, że w moim wystąpieniu zakwestionowałem treść projektu przygotowanego przez senatorów.

Atmosfera ataku senatorów SLD na mnie była tak oczywista, że senator Z. Ropelewski wystąpił z oświadczeniem: "W wypowiedzi pana nie dopatrzyłem się jakichś złych intencji. Wręcz przeciwnie. Uważam, że przedstawił pan sprawy całkiem realnie i rzeczowo. I dlatego bardzo serdecznie dziękuję za takie stanowisko" (str. 33 stenogramu). Wicemarszałek Rzemykowski prowadzący obrady stwierdził zaś: "Chcę powiedzieć, że mimo wszystko spieramy się dość spokojnie jak na tak złożony problem. To nie przekracza dopuszczalnych granic" (str. 33 j.w.).

Jacek Taylor

Warszawa, 1998.07.10

Szanowna Pani Marszałek,

Pragnę wyjaśnić Pani Marszałek, że obowiązek stosowania marż degresywnych został wprowadzony w grudniu 1994 r. jako wykonanie postanowień przyjętego przez Radę Ministrów w listopadzie 1994 r. "Programu działań dla restrukturyzacji polskiego przemysłu farmaceutycznego". System marż degresywnych zakładał zmniejszenie procentowej stawki marży wraz ze wzrostem ceny hurtowej. Stawki procentowe marż ustalono w przedziale od 40% (dla leków najtańszych) do 16% (dla leków najdroższych). Miało to na celu zwiększenie zainteresowania jednostek obrotu sprzedażą tańszych leków produkcji krajowej.

Ponadto informuję, iż według danych Ministerstwa Finansów średnia marża w obrocie aptecznym wynosiła w 1997 r. ponad 28%, przy czym w obrocie lekami refundowanymi produkcji krajowej wynosiła 30,5%. W obrocie refundowanymi lekami importowanymi wskaźnik ten kształtował się niżej (w granicach 24-25%), co wynika ze stosunkowo wysokich cen leków importowanych. Takie zróżnicowanie marż między refundowanymi lekami krajowymi i importowanymi jest zgodne z założeniami funkcjonującego systemu marż degresywnych, który jak stwierdziłem wyżej ma za zadanie promowanie obrotu lekami krajowymi i wiąże się ściśle ze wspieraniem rozwoju polskiego przemysłu farmaceutycznego. Powyższe dane uzyskane zostały w oparciu o wartość obrotu lekami refundowanymi (krajowymi i importowanymi) wszystkich aptek w przeciwieństwie do danych prezentowanych przez Naczelną Izbę Aptekarską opierającą swoje dane na 10% próbie aptek.

Nawiązując do zgłoszonego przez pana senatora Macieja Świątkowskiego postulatu rewaloryzacji progów marżowych, chciałbym stwierdzić, iż biorąc pod uwagę fakt znacznego niedoboru środków budżetowych na refundację leków dla uprawnionych w br. (spowodowanego, w mojej ocenie, m.in. wadliwym systemem zasad odpłatności za leki) waloryzacja progów marżowych nie jest obecnie możliwa. Takie działanie wiązałoby się bowiem ze wzrostem cen leków refundowanych, a tym samym ze wzrostem kosztów refundacji ponoszonych przez budżet na ten cel.

Pragnę poinformować, iż zgodnie z postanowieniami art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzenie Ministra Finansów z dnia 30 listopada 1994 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania marż urzędowych oraz określenia zasad stosowania cen w obrocie importowanymi lekami gotowymi, surowicami i szczepionkami oraz środkami antykoncepcyjnymi wymaga zastąpienia go aktem rangi rozporządzenia. Przy nowelizacji w/w aktu prawnego postulaty środowiska aptekarskiego zostaną ponownie rozpatrzone i w miarę możliwości uwzględnione.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU