W tej sytuacji zwróciłam się do przewodniczącego senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej pana senatora Władysława Bartoszewskiego. Pan senator Bartoszewski w piśmie z 22 grudnia 1999 r. poinformował mnie, że jako przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej uczestniczy w pracach rządowego Komitetu Integracji Europejskiej. W związku z tym jest na bieżąco informowany o stanie negocjacji, ale otrzymywane przez niego z Komitetu Integracji Europejskiej informacje mają charakter poufny lub tajny i nie mogą być udostępnione osobom trzecim.

Następnie poprzez pracownika mojego biura zwróciłem się do Komitetu Integracji Europejskie, skąd otrzymałam odpowiedź, że interesujące mnie materiały zostały przekazane marszałkowi Senatu. Otrzymałam też dwie kserokopie pism datowanych 31 stycznia 2000 r. Pierwsze pismo, od pana premiera RP Jerzego Buzka, kierowane było na ręce pani marszałek Senatu Alicji Grześkowiak. Pan premier informuje w nim panią marszałek, że po konsultacji z ministrem spraw zagranicznych, z pełniącym obowiązki sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej oraz pełnomocnikiem rządu do spraw negocjacji o członkostwo Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej podjął decyzję o obniżeniu klauzuli tajności stanowisk negocjacyjnych i udostępnieniu ich opinii publicznej. Przy tym wyjaśnia, że odpoufnienie treści stanowisk negocjacyjnych stało się możliwe w związku z zakończeniem etapu negocjacji polegającego na przygotowaniu i przedstawieniu stronie unijnej także stanowisk we wszystkich dwudziestu dziewięciu obszarach.

Drugie pismo, nadane przez pana ministra Kułakowskiego, pełnomocnika rządu do spraw negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej, do przewodniczącego senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, zawiera te same informacje. Pan minister Kułakowski pisze, że polski rząd, podejmując decyzje o udostępnieniu stanowisk negocjacyjnych, przychyla się do postulatów wielokrotnie zgłaszanych przez parlamentarzystów, mając przy tym świadomość faktu, że poinformowanie ich o stanie negocjacji akcesyjnych pozwoli na szczegółowe zapoznanie się z wyzwaniami, jakie zakłada przystąpienie do Unii Europejskiej. Stwierdził też, że intencją rządu polskiego jest dołożenie wszelkich starań w celu zapewnienia aktywnego i świadomego uczestnictwa całego społeczeństwa w procesie integracji.

Tymczasem okazało się, że my, parlamentarzyści , zamiast dokumentu zawierającego pełną treść stanowisk negocjacyjnych Polski, otrzymaliśmy jego streszczenie, tak zwaną syntezę. Materiały przekazane nam nie są kserokopią dokumentów złożonych w Brukseli. Nie budzą zaufania, bo są ogólnikowe i okrojone. A dokumenty polityczne mają to do siebie, że nie tylko każde ich zdanie, ale każdy wyraz może zawierać istotną treść. Dokładne ich przestudiowanie nie poszerzyło mojej dotychczasowej wiedzy.

Podczas likwidacji województwa i tworzenia powiatu w Pile, nieważne już dziś z czyjej winy, popełniono fatalną pomyłkę - podporządkowano były szpital wojewódzki powiatowi pilskiemu. Tymczasem placówka ta, dziś z drugim poziomem referencji, nadal pełni funkcję ponadregionalną. Ma szeroko rozbudowany system lecznictwa specjalistycznego i jest usytuowana w nowoczesnym, dużym obiekcie, wybudowanym na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych.

W tej sytuacji koszty utrzymania szpitala znacznie przerastają możliwości powiatu i jego uprawnienia. Dlatego 29 stycznia ubiegłego roku rada powiatu podjęła uchwałę w sprawie przyporządkowania Szpitala Specjalistycznego w Pile Sejmikowi Województwa Wielkopolskiego. Mimo kolejnych interwencji ustnych i na piśmie, mimo deklaracji uregulowania tego problemu przez panią minister Teresę Kamińską, pełnomocnika rządu do spraw reformy ochrony zdrowia, sprawa do dziś nie została załatwiona.

W związku z przygotowywanym projektem rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Strategicznych - NUTS - zaplanowano wydzielenie tylko trzydziestu pięciu jednostek NUTS 3, na przykład jedynie dwóch NUTS 3 w województwie lubelskim. Ponieważ to właśnie NUTS, a nie jednostki podziału administracyjnego, będą podmiotami polityki regionalnej i beneficjentami funduszy strukturalnych, podział kraju na wspomniane jednostki zaważy na efektywnym wykorzystywaniu środków z Unii Europejskiej. Analizując podziały zastosowane w innych krajach Unii Europejskiej, można dojść do wniosku, że NUTS 3 powinno być zdecydowanie więcej niż trzydzieści pięć. Nasuwa się tutaj podział oparty na podziale na dawne województwa, sprzed reformy administracyjnej, oczywiście z koniecznymi modyfikacjami.

Sądzę, że silne więzi społeczno-gospodarcze łączące powiaty wchodzące w skład dawnych województw, odpowiednia, wykwalifikowana kadra w dawnych miastach wojewódzkich sprawią, że takie jednostki lepiej przygotują projekty i wykorzystają środki z funduszy strukturalnych. Nie ma również żadnych przeciwwskazań, aby obok większych jednostek NUTS 3 istniały mniejsze, gdyż najważniejsza jest jednorodność społeczno-gospodacza dawnej jednostki, a nie wielkość. Dlatego za w pełni zasadne uważam utworzenie NUTS 3 z niedawnego województwa zamojskiego.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, zwracam się do pana premiera z prośbą o zweryfikowanie planu podziału kraju na jednostki NUTS 3 i oparcie go głównie na dawnych województwach, szczególnie jeżeli chodzi o Zamojszczyznę. Stworzy to większe możliwości korzystania z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej i przyczyni się do szybkiego rozwoju poszczególnych regionów.

Sprawa dotyczy zabezpieczenia środków finansowych z rezerwy celowej na dopłaty do pasażerskich przewozów autobusowych z tytułu ustawowych ulg.

Kilka dni temu, uczestnicząc w dorocznym zjeździe okręgowej izby lekarskiej, miałem okazję wysłuchać wielu cierpkich uwag ze strony lekarzy, sceptycznie odnoszących się do tempa prac legislacyjnych w resorcie zdrowia. Chodzi zarówno o ustalenia dotyczące standardów usług medycznych, jak i o brakujące akty wykonawcze do ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, a zwłaszcza ustawy o zawodzie lekarza. Wśród brakujących aktów prawnych ministra zdrowia najczęściej wymienia się ustalenie zasad rejestracji prywatnych praktyk na wezwanie - jest to nowy termin i nowa instytucja, która zrodziła się w wyniku reformy - oraz tak zwanych praktyk grupowych, dotyczy to również praktyk prywatnych.

Sprawa dotyczy następującej kwestii. Zgodnie z art. 14 ustawy o podatku VAT i akcyzowym podatnik podatku akcyzowego nie ma prawa do otrzymywania częściowego lub całkowitego zwrotu wpłaconej kwoty podatku od towarów i usług według zasad określonych w ust. 2-6. Zasady określone w ust. 2-6 art. 14a ustawy sprowadzają zwrot wpłaconej kwoty podatku od towarów i usług, praktycznie rzecz biorąc, do dotacji na niepełnosprawnych w zależności od stopnia ich niepełnosprawności. Dodam, że zakłady te są zakładami pracy chronionej.

W związku z powyższym, po pierwsze, proszę uprzejmie o wskazanie przepisów, zgodnie z którymi zakładowi pracy chronionej, będącemu podatnikiem podatku akcyzowego, przysługuje dotacja na zatrudnione osoby niepełnosprawne w postaci częściowego lub całkowitego zwrotu wpłacanej kwoty podatku VAT oraz podanie wysokości tej dotacji. Po drugie - w przypadku stwierdzenia, że podatnikowi podatku akcyzowego nie przysługuje zwrot zapłaconej kwoty podatku VAT - o przekazanie uzasadnienia, jakim kierował się projektodawca przepisu, który pozbawia dotacji osoby niepełnosprawne zatrudnione u podatnika podatku akcyzowego, nawet wtedy, gdy udział sprzedaży wyrobów akcyzowych stanowi na przykład 10% całkowitej sprzedaży przedsiębiorstwa. Przesłanie takiego uzasadnienia z całą pewnością rozjaśni wiele wątpliwości tych zakładów pracy chronionej. Ponadto uprzejmie proszę także o wskazanie różnic między osobą niepełnosprawną zatrudnioną u producentów wyrobów nieakcyzowych, które posłużyły za podstawę odmiennego potraktowania tych dwóch pracodawców w przepisach o podatku od towarów i usług.

Szanowny Panie Premierze!

Tym samym nie została zachowana podstawowa zasada polityki zrównoważonego rozwoju kraju i systemu transportowego, zrównoważonego pod względem technicznym, przestrzennym, gospodarczym i ekonomicznym. Zdegradowanie dróg ekspresowych S6 iS11, stanowiących podstawowy układ komunikacyjny naszego regionu, ogranicza w istotny sposób szanse rozwoju gospodarczego. Droga nr S6 łączy bowiem nie tylko największe miasta Wybrzeża - Szczecin, Koszalin, Słupsk, Gdańsk - ale także porty morskie i przejścia graniczne z Niemcami, Rosją i Litwą.

Krzysztof Majka.

Zwracam się do pana premiera o wstrzymanie prac nad przygotowywanym rozporządzeniem ministra finansów dotyczącym obniżenia marż hurtowych na importowane leki refundowane, a także marży aptecznej.

W ostatnim czasie rentowność hurtu farmaceutycznego uległa istotnemu obniżeniu, między innymi ze względu na opóźnienia ze strony szpitali w opłatach za dostarczone leki. Wprowadzenie w życie projektowanego rozporządzenia może spowodować deregulację obrotu lekami i zakłócenie pracy szpitali na skutek braku terminowych dostaw leków i materiałów niezbędnych w procesie leczenia.

Marian Cichosz.

Uważamy, że wydanie takiej sumy pieniędzy z budżetu państwa na cele administracyjne, i to z pominięciem należytej staranności i gospodarności, wynikających z ustawy o finansach publicznych, jest wysoce nieetyczne i niesprawiedliwe społecznie. Niedobór środków finansowych na usługi medyczne w okresie wprowadzania reformy ochrony zdrowia stanowi rażący kontrast z decyzją Mazowieckiej Kasy Chorych.

Prosimy pana premiera o interwencję także w tej sprawie.

Na 45 posiedzeniu Senatu, w dniu 19 listopada ubiegłego roku skierowałem do ministra finansów wniosek o natychmiastowe uregulowanie zadłużenia budżetu państwa wobec PKS z tytułu ustawowo zagwarantowanych dopłat do biletów ulgowych, ze szczególnym uwzględnieniem województwa dolnośląskiego. W całym kraju zadłużenie to szacowane było wówczas na 92 miliony zł, w województwie dolnośląskim na 14 milionów 590 tysięcy zł. Apelowałem również o zwiększenie środków planowanych na dopłaty w 2000 r. o 45 milionów zł. Zwróciłem uwagę pana ministra na konieczność usunięcia błędu w ustawie regulującej rozliczenia budżetu z PKS, który utrudnia bieżące wypłaty należności.

W późniejszej korespondencji z panem Rafałem Zagórnym, wiceministrem finansów oraz z panem Krzysztofem Tchórzewskim, wiceministrem transportu i gospodarki morskiej uzyskałem zapewnienie, że moje wnioski zostaną zrealizowane. W czasie prac Senatu nad ustawą o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej, w dniu 12 stycznia bieżącego roku uzyskałem kolejne zapewnienie od pana Jerzego Millera, wiceministra finansów, że sygnalizowane przeze mnie problemy zostaną rozwiązane.

Niestety, 24 marca bieżącego roku zostałem powiadomiony przez Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego o braku środków na pokrycie należnych dopłat do pasażerskich przewozów autobusowych z tytułu ustawowych ulg: w 1999 r. w wysokości 15 milionów 448 tysięcy 250 zł oraz w 2000 r. w wysokości 9 milionów 551 tysięcy 750 zł. Wnioski o zwiększenie nakładów, przesłane przez urząd marszałkowski do wojewody dolnośląskiego w dniu 26 stycznia bieżącego roku, pozostały bez odpowiedzi.

W dniu 8 marca 2000 r. w "Dzienniku Łódzkim" ukazał się wywiad z senatorem Zbigniewem Antoszewskim, zatytułowany "To Polska sprowokowała". W wywiadzie tym senator Antoszewski przyczynami pogarszających się stosunków z Rosją obarczył wyłącznie stronę polską, ubolewając, iż polski rząd miesza się w wydarzenia w Czeczenii, które są "wewnętrznymi sprawami Rosji".

Wypowiedź senatora Antoszewskiego wzburzyła środowiska niepodległościowe w Łodzi. W dniu 4 kwietnia 2000 r. Zarząd Główny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej skierował do prokuratury rejonowej dla dzielnicy Łódź-Śródmieście doniesienie o przestępstwie. Zarzuca w nim senatorowi Zbigniewowi Antoszewskiemu popełnienie przestępstwa z art. 212 § 1 i 2 kodeksu karnego, polegającego na poniżeniu i zniesławieniu w opinii publicznej dowódców Armii Krajowej, w tym komendanta głównego AK, generała Tadeusza Bora-Komorowskiego. W doniesieniu Zarząd Główny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej podkreśla między innymi, iż wypowiedź senatora Zbigniewa Antoszewskiego poniża Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej w oczach opinii publicznej, nie mówiąc już o tym, że boleśnie rani żołnierzy i oficerów obecnie zrzeszonych w tym związku. Zarząd Główny podnosi, iż stwierdzenie, że Armią Krajową dowodzili głupcy i przestępcy odbiło się głośnym echem nie tylko w kraju, ale także w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, gdzie są liczne środowiska żołnierzy AK, liczące się również w kręgach politycznych tych krajów.

W dniu 20 marca 2000 r. Zarząd Regionalny Ruchu Społecznego AWS w Łodzi jednomyślnie podjął uchwałę potępiającą wypowiedź senatora Zbigniewa Antoszewskiego. W Łodzi ukazały się liczne artykuły prasowe i nadano audycje radiowe nawiązujące do tej wypowiedzi.

Podkreślić także należy, iż stanowisko senatora Antoszewskiego w sprawie Czeczenii jest sprzeczne ze związaną z tym uchwałą Senatu RP. Należy ubolewać, iż w dziesiątym roku niepodległości pojawić się mogą tak rażące kontrowersje wokół spraw fundamentalnych dla Europy i Polski.

Z wyrazami głębokiego szacunku

Senator RP

Andrzej Ostoja-Owsiany

Samorządy powiatowe, realizujące od 1 stycznia zadania związane z ograniczeniem bezrobocia i jego skutków, wykonują te zadania poprzez powiatowe urzędy pracy. Przeprowadzona reforma nie zmieniła sprawdzonego od lat systemu organizacji tych służb, a jedynie podporządkowała je samorządom. Zmiany te miały na celu zwiększenie wpływu samorządów lokalnych na sprawy związane z przeciwdziałaniem bezrobociu i odpowiedzialnością za nie, i powinny doprowadzić do bardziej skutecznych form działania w połączeniu z realizowaną przez samorządy strategią rozwoju powiatu.

Zwrócił się do mnie Powiatowy Urząd Pracy w Zambrowie w województwie podlaskim, informując, że w pierwszym kwartale bieżącego roku otrzymał dotacje jedynie w wysokości 1 miliona 360 tysięcy 366 zł, co zabezpieczyło tylko wypłatę zasiłków. Środki te były przekazywane przez KUP nierytmicznie: w styczniu 607 tysięcy 200 zł; w lutym 382 tysiące 94 zł; w marcu 371 tysięcy 72 zł, co uniemożliwiło terminową wypłatę zasiłków. Przyznane środki zabezpieczyły wypłatę zasiłków, nie pozwoliły natomiast na realizację aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu, a także na spłatę zobowiązań wobec pracodawców, które na dzień 20 marca 2000 r. wynosiły około 370 tysięcy zł. Pragnę przy tym poinformować, iż powiat zambrowski uznany został za region zagrożony strukturalną recesją i degradacją społeczną, co powoduje wzrost wypłat zasiłków przedemerytalnych.

Panie Premierze, zwracam się z prośbą o spowodowanie systematycznego przekazywania środków finansowych na realizację bieżących zadań, a także o przekazanie środków na uregulowanie zawartych zobowiązań. Uważam, iż zabezpieczenie odpowiednich środków finansowych na realizację zadań przez powiaty jest jednym z warunków powodzenia wprowadzanych reform.

Z wyrazami szacunku

Senator RP

Lech Feszler

W miesiącach marcu i kwietniu bieżącego roku otrzymałem wiele interwencji od rolników oraz od Podlaskiej Izby Rolniczej w sprawie powołania do służby wojskowej wielu młodych rolników znajdujących się w bardzo trudnych warunkach materialnych i rodzinnych. Oto przykładowa sytuacja, jedna z wielu: Do wojska zostaje powołany dwudziestodwuletni rolnik mający na utrzymaniu żonę w ciąży oraz obłożnie chorego siedemdziesięcioletniego ojca, spłacający zaciągnięte kredy na rozwój gospodarstwa o powierzchni 30 ha - produkcja zwierzęca. Takich i podobnych sytuacji jest wiele. Powołani rolnicy opuszczają gospodarstwo, które przez rok popadnie w zadłużenie i ruinę.

Sytuacje powyższe zostały spowodowane nowelizacją ustawy z dnia 22 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP, która uniemożliwiła odroczenie służby wojskowej rolnikom - właścicielom gospodarstw. Otrzymałem wiele interwencji z gmin, a także z Podlaskiej Izby Rolniczej, w których zwraca się uwagę na szkodliwość tego drastycznego ograniczenia możliwości odroczenia służby ze względu na rzeczywiste uwarunkowania poborowego. W czasie obecnej restrukturyzacji w polskim rolnictwie ta nowela ustawy uniemożliwi dostosowanie rozwoju polskich gospodarstw i może doprowadzić do upadku wiele gospodarstw rodzinnych.

Z wyrazami szacunku

Lech Feszler

Wielce Szanowna Pani Minister!

Zdecydowanie ulegają zmniejszeniu dotacje przyznawane przez Ministerstwo Zdrowia na zadania przejęte przez samorząd od administracji państwowej, a wynikające z ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej. Samorząd zawodowy przejął szereg zadań, które przekazane zostały przez organy administracji państwowej i na realizację których miał zagwarantowaną dotację. W roku 1999 dotacja została zmniejszona w przypadku O.I PiP w Radomiu o 50% w stosunku do przyjętego przez Ministerstwo Zdrowia planu przedstawionego przez Izbę.

Obecnie do tych zadań należy dołączyć zadania, które na samorząd nakładają nowe akty wykonawcze w postaci rozporządzeń do ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, a w tym:

3) w rozporządzeniu nie ma zapewnienia, czy dla wszystkich absolwentów w danym roku szkolnym będą zapewnione środki finansowe na odbycie stażu podyplomowego;

Chodzi o określenie taryfikatora wynagrodzenia minimalnego, obowiązującego wszystkich pracodawców. Jest to grupa profesjonalistów, która jest bardzo nisko opłacana za świadczenia. Protesty, jakie miały miejsce w zeszłym roku, niczego nie zmieniły w sferze wynagrodzeń. Tworząc taryfikator, należałoby wziąć pod uwagę kwalifikacje zawodowe i staż pracy, stawki określone w taryfikatorze jako minimalne oznaczałyby kwotę wynagrodzenia, poniżej której pracodawca, bez względu na kontrakt z kasą chorych, nie mógłby zaoferować pielęgniarce i położnej, spełniającej warunki kwalifikacyjne i staż pracy określony ww. taryfikatorze.

IV. Pragnę wyrazić swoje głębokie zaniepokojenie, że do obecnej chwili nie ukazało się rozporządzenie ministra zdrowia, które jako akt wykonawczy traktowałoby obowiązek nałożony art. 55a ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r. Artykuł ten nakłada na organy samorządu terytorialnego, w porozumieniu z kasą chorych i po zasięgnięciu opinii samorządów zawodów medycznych, obowiązek opracowania i na bieżąco aktualizowania planu zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej na obszarze ich działania.

Rozporządzenie, które jeszcze nie zostało opracowane, powinno określać zasady i warunki, jakim powinny odpowiadać plany zabezpieczenia ambulatoryjnego opieki zdrowotnej, a w tym, w związku z koniecznością zapewnienia całodobowego dostępu do świadczeń lekarskich i pielęgniarskich, odpowiednią liczbę pielęgniarek i położnych.

Z wyrazami szacunku

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Słyną one z wyrobów o znakomitej jakości i smaku, mają stałą klientelę, dobrze kształcą uczniów, dają zatrudnienie na rynku największego bezrobocia, regularnie płacą podatki i składki ZUS, żadne kontrole nie wykazują zagrożenia dla zdrowia i życia klientów, którzy kupują wyroby tych zakładów. Podjęte działania, egzekwujące w sposób niezwykle szybki dostosowywanie się do warunków nowej ustawy, mogą spowodować zamknięcie wszystkich zakładów. Tego typu zakłady chcą produkować głównie na rynek lokalny.

Z wyrazami szacunku

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Jednocześnie proszę o informację na temat wykonywanych zadań na drogach krajowych na terenie byłego województwa radomskiego (zakres robót, wielkość nakładów finansowych i przewidywany termin wykonania).

Z wyrazami szacunku

Uważam, że ta sytuacja wymaga zdecydowanej zmiany. Nawet najlepiej przeprowadzona restrukturyzacja niczego tu nie zmieni. Oddziały zabiegowe, zwłaszcza o poszerzonym zakresie operacji, wymagają również większej liczby personelu. Należy zwrócić szczególną uwagę na rozgoryczenie personelu medycznego, gdyż przed wprowadzeniem reformy dużo mówiło się o solidaryźmie w tej dziedzinie.

Zdaję sobie sprawę, że moja interpelacja nie uzdrowi sytuacji. Uważam jednak za konieczne spotkanie z dyrektorami szpitali województwa warmińsko-mazurskiego, którzy mimo dobrej działalności pogrążają kierowane przez siebie zakłady w niezawinione, coraz większe zadłużenie. Personel jest rozgoryczony brakiem perspektyw na pracę w swoim zawodzie oraz, mimo większych obowiązków spowodowanych zwolnieniami, brakiem motywacji finansowej.

Z wyrazami szacunku

senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Rosnąca skala bezrobocia wywołuje coraz większe niezadowolenie społeczne oraz powoduje stanowczy sprzeciw organów samorządowych, którym ustawowo powierzono zadania przeciwdziałania bezrobociu i aktywizacji społecznej, pozbawiając ich jednocześnie instrumentów, szczególnie finansowych, na realizację tych zadań. Problem ten szczególnie jaskrawo występuje na terenie województwa zachodniopomorskiego, a szczególnie w jego części stanowiącej byłe województwo koszalińskie.

7) próbie narzucenia samorządom powiatowym szczegółowego i obligatoryjnego a niemożliwego do spełnienia podziału środków z Funduszu Pracy na poszczególne programy aktywnych form zwalczania bezrobocia.

Panie Premierze!

2) uszczegółowienie i zobiektywizowanie zasad podziału środków obecnie pozostałych w dyspozycji Krajowego Urzędu Pracy;

7) w powiatach i gminach uznanych za zagrożone bezrobociem strukturalnym uznanie robót publicznych za konieczną formę aktywnej pracy bezrobotnego, naliczając dla tych powiatów lub gmin środki na organizację tych prac poza obecnie ustalonym algorytmem.

Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Jerzy Mokrzycki

Szanowny Panie Premierze!

Mimo moich wielokrotnych monitów, od dłuższego czasu mam ogromne problemy z wyegzekwowaniem odpowiedzi na pisma przesyłane do wojewody warmińsko-mazurskiego pana Zbigniewa Babalskiego. Nie tylko nie otrzymuję odpowiedzi w terminie, ale najczęściej nie otrzymuję wcale. Trudno w takiej sytuacji mówić o jakiejkolwiek współpracy. Nie ukrywam, że utrudniony dostęp do pewnych informacji, nieoznaczonych oczywiście klauzulą "tajne", uniemożliwia mi często wykonywanie mandatu senatora.

Szanowna Pani Minister!

Wydaje się dziwne, że sąd poprzestał na gołosłownym oświadczeniu jednego człowieka, który był żywotnie zainteresowany w zatwierdzeniu takiej wersji Statutu i był jednoznacznie wskazany przez członka Prezydium Rady Naczelnej partii jako osoba, która dokonała przestępstwa sfałszowania Statutu i poświadczenia nieprawdy przed sądem.

Przyjęcie tłumaczenia, że Kongres upoważnił Radę Naczelną do dokonania zmian w Statucie, jest kuriozalne. Nie sądzę, by była jakakolwiek demokratyczna partia na świecie, w której uczestnicy najwyższej władzy w partii, jaką jest jej Kongres czy Walne Zgromadzenie, przekazywali swoje uprawnienia w kwestii dokonywania zmian w Statucie innym organom. Szczególnie w sytuacji, kiedy w dotychczas obowiązującym Statucie jest zapis, że zmian w Statucie może dokonać tylko Kongres większością 2/3 głosów delegatów obecnych na Kongresie. Jest to tak oczywiste, że nawet aplikant sądowy powinien to wiedzieć.

Wpisanie przez Sąd Okręgowy sfałszowanego Statutu do rejestru skutkuje następnie oddaleniem wniosku Rady Naczelnej o dokonanie wpisu do rejestru nowych osób upoważnionych do reprezentowania partii na zewnątrz. Nie mam zamiaru podważać decyzji sądu. Zwracam jedynie uwagę, że art. 12 ust. 1 Ustawy stanowi, że "Sąd dokonuje wpisu partii politycznej do ewidencji niezwłocznie, jeżeli zgłoszenie jest zgodne z przepisami prawa". Dalej, w ust. 3 jest napisane "Przez wpis rozumie się także zmianę oraz wykreślenie wpisu".

Nierozpatrzenie tego wniosku przez sąd we właściwym czasie skutkowało dopuszczeniem pana Mamińskiego jako strony do sprawy wpisania do rejestru partii politycznych zmian wynikających z uchwał II Nadzwyczajnego Kongresu KPEiR, na którym prawie 100-procentową większością głosów zatwierdzono orzeczenie Naczelnego Sądu Partyjnego o pozbawieniu pana Tomasza Mamińskiego wszelkich funkcji partyjnych i wykluczenie z szeregów partii.

W tej sytuacji sąd powinien wykonać czynności nakazane ustawą w art. 20 ust. 1 i 2, jeżeli partia nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 19 ust. 1 pkt 3 i ust. 2.

Ponieważ członkowie partii od kilku miesięcy nie mogli się doczekać wydania wyciągu z rejestru, sytuacja wewnątrz partii zaczęła być krytyczna. Pan Mamiński, korzystając z opieszałości sądu, rozsyłał do organizacji terenowych KPEiR, innych partii politycznych, władz państwowych i terenowych oraz mediów, informacje o wykluczeniu z partii osób, które nadal w księdze ewidencji partii politycznych figurują jako "osoby wchodzące w skład organu uprawnionego do reprezentowania partii na zewnątrz".

Janusz Lorenz

Prawdziwość informacji zawartych w niniejszym oświadczeniu potwierdzam własnoręcznym podpisem.

Bogdan Pokrowski

Przy braku strategicznych decyzji i ustawowych wskazań ze strony Ministerstwa Zdrowia skomunalizowane mienie staje się łupem grup interesu. Zagraża to bezpieczeństwu i zapewnieniu usług medycznych dla mieszkańców, a także grozi pozbawieniem miejsc pracy fachowych pracowników ochrony zdrowia.

Chciałabym zwrócić uwagę również na pozbawienie dużej grupy pracowników ochrony zdrowia udziału w prywatyzacji zakładów, jak to jest chociażby w sferze pracowników przedsiębiorstw państwowych.

Z poważaniem i szacunkiem

Zwracam się do Pani Marszałek w sprawie, która powinna stanowić przedmiot szczególnego zainteresowania naszej Izby. Problem dotyczy błędów zawartych w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Ze względu na zapisy tejże ustawy pracujący w Polsce Zaolziacy mogą leczyć się wyłącznie na własny koszt, gdyż prawo do leczenia na koszt kasy chorych mają wyłącznie osoby zamieszkałe w Polsce. Zważywszy, że pracującym w Polsce zaolziańskim Polakom potrącana jest składka na ubezpieczenie zdrowotne, można uznać tę sytuację za przejaw dyskryminacji. Niepokój jest tym większy, że zatrudnieni w Polsce Zaolziacy nie mają też prawa do bezpłatnego leczenia w Republice Czeskiej, zatem zarówno w kraju, w którym mieszkają, jak i w kraju w którym pracują, muszą leczyć się na własny koszt.

Opisywane kłopoty są również udziałem pewnych kategorii cudzoziemców pracujących w Polsce. Sytuacja wymaga szybkiej interwencji i zmian legislacyjnych. Rząd RP przygotował odpowiedni projekt nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym i skierował go do Sejmu jesienią ubiegłego roku. O ile mi wiadomo, projekt po pierwszym czytaniu tkwi już kilka miesięcy w sejmowych komisjach.

Janusz Okrzesik

Nowe uregulowanie dotyczące zasad odraczania obowiązku pełnienia zasadniczej służby wojskowej, wykluczające praktycznie możliwość odroczenia tego obowiązku osobom prowadzącym własne gospodarstwo rolne, a niemającym możliwości powierzenia tego prowadzenia innym osobom, jest rozwiązaniem złym i budzącym poważny sprzeciw społeczny. Związane z tymi zmianami szczegółowe przepisy wykonawcze nie pozostawiają komendantom wojskowych komend uzupełnień możliwości podejmowania indywidualnych decyzji w sprawach szczególnie uzasadnionych i wymagających odroczenia tego obowiązku poborowemu prowadzącemu gospodarstwo rolne.

Wszystko to budzi zdecydowany sprzeciw nie tylko samych zainteresowanych, ale również władz samorządowych różnych szczebli. Jestem w posiadaniu takich protestów, złożonych między innymi przez przewodniczących rad powiatów włocławskiego i wąbrzeskiego. Protesty te uznaję za zasadne.

Informuję Pana Premiera, że podejmowanie tego rodzaju sankcji wobec niezależnej prasy jedynie na podstawie pomówienia i politycznej presji - niezależnie od deklarowanej motywacji i racji - jest niczym innym jak łamaniem konstytucyjnie gwarantowanej wolności słowa oraz prawa do przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych (art. 10 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności), jest to niezgodne z art. 14 i 54 Konstytucji RP. W państwie prawa jedyną podstawą takich drastycznych działań mogą być wyłącznie decyzje niezależnych sądów.

Na spotkaniach starostów-elektów pełnomocnik rządu do spraw wdrażania reformy administracyjnej państwa Kazimierz Ferenc zapewniał, że siedziba starostwa będzie w budynku byłego urzędu wojewódzkiego.

Na wyżej wymienione wystąpienia wojewoda śląski decyzją Ppm. III/7722/1/2000 z dnia 29 marca 2000 r. odmawia przekazania wnioskowanej nieruchomości. W uzasadnieniu zawarte są żenujące argumenty, na przykład taki: "Zarząd Starostwa Powiatowego w Częstochowie winien wskazać, do wykonywania jakich zadań powiatu związanych bezpośrednio z wnioskowaną nieruchomością jest ona przeznaczona".

Czyżby przygotowujący tę decyzję nie wiedzieli, że urząd wojewódzki w Częstochowie mieścił się przy ulicy Sobieskiego pod nr 7, a nr 9 to była siedziba Kopalnictwa Rud i w ostatnim czasie została przejęta przez wojewodę częstochowskiego? W budynku pod nr 7 udostępniono - przypuszczam, że na zasadach umowy najmu - pomieszczenia dla różnych instytucji. Na elewacji brakuje już powierzchni na szyldy.

Z poważaniem

Grzegorz Lipowski