Warszawa, dn.25.08.1999 r.

Nawiązując do moich wcześniejszych pism z 19 stycznia oraz 7 czerwca 1999 roku, dotyczących postępowania przygotowawczego V DS. 47/98/S Prokuratury Okręgowej w Krakowie w sprawie poświadczenia nieprawdy w uchwale nr 84/98 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Kielcach uprzejmie informuję, iż po uzupełnieniu tegoż postępowania zgodnie ze wskazaniami Sądu Rejonowego w Kielcach, zawartymi w postępowaniu z dnia 1 marca br., prokurator umorzył śledztwo w dniu 7 czerwca 1999 roku wobec niestwierdzenia znamion czynu zabronionego w zachowaniu członków Kolegium Izby.

Decyzja ta została zaskarżona przez pełnomocnika Regionalnej Izby Obrachunkowej w Kielcach oraz Zarząd Miasta Kielc.

Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 1999 roku (Ap I Dsn 30/99) Prokuratura Apelacyjna w Krakowie zażaleń nie uwzględniła, utrzymując w mocy zaskarżone postanowienie. Treść uzasadnienia tego postanowienia wskazuje na to, iż prokurator prowadzący śledztwo przed podjęciem decyzji merytorycznej wszechstronnie wyjaśnił okoliczności sprawy i prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy. Mocą wspomnianego postanowienia, które prawomocnie kończy postępowanie w tej sprawie, zarządzono doręczenie jego odpisów zarówno pełnomocnikowi Regionalnej Izby Obrachunkowej w Kielcach jak też Urzędowi Miasta Kielc - ze stosownym pouczeniem o treści przepisu art. 330 § 2 kodeksu postępowania karnego.

Warszawa, dnia 26 sierpnia 1999 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 16 sierpnia 1999 r., przy którym Pani Marszałek przekazała oświadczenie złożone przez senatora Jerzego Pieniążka na 41. posiedzeniu Senatu, dotyczące prywatyzacji Zakładów Płyt Wiórowych "Prospan" SA w Wieruszowie uprzejmie powiadamiam, że kontrola tego zagadnienia zostanie podjęta przez Delegaturę Najwyższej Izby Kontroli w Łodzi w IV kwartale br.

Warszawa, 1999-08-26

Szanowna Pani Marszałek

Zaplanowana w ustawie budżetowej na rok 1999 rezerwa na koszty wdrożenia reformy terytorialnej musi być w pierwszej kolejności przeznaczona na spłatę zobowiązań, o których mowa w art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, dofinansowanie zadań w dziedzinie kultury i sztuki (nie mniej niż 100.000 tys. zł), a także wypłatę należnych świadczeń dla zwalnianych pracowników. Refundacja kosztów zwolnień może dotyczyć tylko takiej liczby pracowników, która stanowi różnicę między pracownikami skierowanymi do pracy w urzędzie a liczbą etatów kalkulacyjnych wynikającą z wielkości ujętych w ustawie budżetowej na rok 1999. Natomiast świadczenia dla pracowników, z którymi stosunki pracy wygasają w trybie przewidzianym w art. 58 ust. 1 ww. ustawy z dnia 13 października 1998 r. powinny zostać sfinansowane w ramach wydatków zaplanowanych dla województwa podlaskiego w ustawie budżetowej na rok 1999.

- z dnia 13 lipca 1999 r. Nr FS3T-433-20-3/99 o kwotę 2.119.153 zł na dofinansowanie zadań, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 1999 r. w sprawie określenia zakresu zadań objętych dofinansowaniem oraz szczegółowych zasad i trybu udzielania dotacji celowych dla powiatów i samorządów województw na dofinansowanie bieżących zadań własnych (Dz.U. Nr 39, poz. 385) oraz na sfinansowanie wcześniejszego, niż z dniem określonym w art. 26 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 1999, podwyższenia wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w starostwach powiatowych wykonujących zadania z zakresu administracji rządowej i w powiatowych inspektoratach nadzoru budowlanego, którzy w 1998 r. byli objęci przepisami ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej (Dz.U. z 1995 r. Nr 34, poz. 163 z późniejszymi zmianami),

Jerzy Miller

Warszawa, 1999.08.26

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podatek akcyzowy od oleju opałowego został wprowadzony w związku z otrzymywanymi informacjami o występowaniu nadużyć w obrocie tym olejem (sprzedaż oleju opałowego jako oleju napędowego, dolewanie oleju opałowego do oleju napędowego itp.). Rozwiązanie to wprowadzono dopiero po zastosowaniu innych przedsięwzięć mających na celu wyeliminowanie nadużyć, takich jak barwienie oleju opałowego na czerwono, wprowadzenie specyficznego szczególnego nadzoru podatkowego nad obrotem olejem opałowym, polegającego na kontroli czy nabyty olej został wykorzystany na cele opałowe czy też do napędu silników.

Zastosowane rozwiązania nie doprowadziły do pełnego wyeliminowania nadużyć. W związku z tym, uwzględniając również art. 5 ust. 3 dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 19 października 1992 r. w sprawie ujednolicenia stawek podatków akcyzowych od olejów mineralnych (92/82/EEC), który określa, że olej opałowy powinien być opodatkowany akcyzą w wysokości co najmniej 18 EUR, także w Polsce wprowadzono opodatkowanie tego oleju.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 1999.08.26

Szanowna Pani,

1. Droga nr 7 Gdańsk-Warszawa-Kraków-Chyżne będąca również drogą międzynarodową E-77 jest zaliczona do tras objętych szczególnym priorytetem w dokumentach strategicznych opracowanych w r. 1998 w MTiGM ("Plan Rozwoju Infrastruktury Transportowej w Polsce do roku 2015" oraz "Strategia Utrzymania i Rozwoju Sieci Dróg Krajowych do roku 2015").

Z uszanowaniem

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 1999.08.30

Nie podzielam poglądu Pana Senatora W. Pietrzaka zawartego w oświadczeniu, iż Rząd RP:

- nie udziela odpowiedzi na zgłoszone w tym zakresie wnioski i propozycje.

W trakcie prac projektowanych nad przygotowaniem nowego trójstronnego zasadniczego podziału terytorialnego państwa - wszystkim tym jednostkom, których przedstawiciele wzięli udział w IV Spotkaniu Związku Miast Walczących o Powiat, poświęcono najwięcej uwagi. Nie ukrywam, że były to i są nadal sprawy wyjątkowo trudne i złożone. Szczegółowej analizie poddano wszystkie zgłoszenia (zarówno w latach 1992-1993, jak i w 1998 roku) wnioski i propozycje odnośnie utworzenia nowych powiatów.

Bardzo dużo czasu poświęcono na konsultacje, w tym wielokrotnie spotykano się z zainteresowanymi zarówno w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, jak i w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Na spotkaniach tych strona rządowa prezentowała kryteria, jakie brano pod uwagę przy projektowaniu mapy powiatowej a także ustosunkowywała się do przedstawionych propozycji. Wypada jednocześnie podkreślić, że przedstawiciele strony rządowej często, w tym okresie, brali udział w spotkaniach organizowanych bezpośrednio w terenie.

Nie wszystkie zgłoszone wówczas propozycje mogły zostać uwzględnione, zarówno z przyczyn ekonomicznych, jak również ze względu na konieczność skonstruowania takiej mapy powiatowej, żeby żadna gmina nie pozostała eksterytorialna, ani żeby nie utrudnić życia mieszkańcom. O braku możliwości uwzględnienia propozycji zainteresowani byli bezpośrednio informowani bądź to ustnie podczas spotkań, bądź pisemnie.

Powtarzające się propozycje - w świetle obowiązujących przepisów - niemożliwe do zrealizowania w chwili obecnej, a także powtarzające się od ubiegłego roku argumenty - staną się niewątpliwie jednym z elementów branych pod uwagę przy ocenie nowego podziału terytorialnego państwa, zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstronnego podziału terytorialnego państwa (Dz.U. Nr 96, poz. 603). Przedstawiciele Rządu RP brali udział w części wcześniejszych Spotkań Związku Miast Walczących o Powiat. Toteż ich nieobecności na wspomnianym IV Spotkaniu w żadnym przypadku nie należy traktować jako lekceważenia uczestników tego spotkania.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że Rada Ministrów - wypełniając treść zapisu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578 z późn. zm.) przyjęła w dniu 15 kwietnia 1999 r. rozporządzenie w spawie zasad i trybu postępowania przy składaniu wniosków w sprawach tworzenia, łączenia, podziału i znoszenia powiatów oraz określenia ich granic (Dz.U. Nr 35, poz. 322). Jestem przekonany, iż treść tego rozporządzenia, a w szczególności załączony do niego wzór wniosku, pozwolą zainteresowanym Miastom Walczącym o Powiat przygotować stosowne wnioski.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dn. 30.08.99 r.

W nawiązaniu do oświadczenia senatora Mariana Żenkiewicza, wygłoszonego podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lipca br., z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Pan Czesław Szewczyk b. młodociany żołnierz I Dywizji Pancernej im. gen. St. Maczka, urodzony w 1928 r. (wyemigrował z Polski do Niemiec w końcu lat 60-tych) od kilkunastu lat kieruje pisma do szeregu osobistości polskiego życia politycznego, w tym do wielu posłów i senatorów, formułując w nich zarzuty rzekomego karygodnego zaniedbania i pozbawienia opieki przez władze polskie, grobów żołnierzy I Dywizji Pancernej na terenie Niemiec.

Według dotychczasowych ustaleń, na terenie Niemiec poległo podczas działań wojennych do 5 maja 1945 r., 111 żołnierzy; w okresie przejściowym od 5 maja do końca 1945 r. zmarło 46 żołnierzy, w okresie styczeń 1946 - maj 1947 - 133 żołnierzy. Do końca 1998 roku odnaleziono i ustalono stan grobów 247 żołnierzy w ok. 40 miejscowościach dolnej Saksonii i Północnej Nadrenii-Westfalii. Wyjaśnienia wymaga jeszcze usytuowanie lub brak oznakowań grobów 56 żołnierzy.

Sygnalizowane przez stronę polską zaniedbania usuwane są przez władze niemieckie. W roku bieżącym np. przeprowadzana jest wymiana tablicy na wspólnym grobie 7 żołnierzy I Dywizji Pancernej im. Gen. St. Maczka w Rhaude. Tym nie mniej, na podstawie kompletowanej dokumentacji (Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii przesyła sukcesywnie Radzie OPWiM akty zgonu poległych żołnierzy I Dyw. Panc.). Biuro Rady OPWiM przygotowuje wystąpienie do Ludowego Związku Opieki nad Niemieckimi Grobami Wojennymi (Volksbund fűr Deutsche Kriegsgräberfűrsorge), z którym Rada OPWiM współpracuje przy budowie cmentarzy niemieckich w Polsce, dotyczące występujących zaniedbań oraz wskazujące konieczne prace dla doprowadzenia wszystkich grobów do należytego stanu.

Do roku 1998 sprawami społecznej opieki nad grobami żołnierzy I Dywizji Pancernej zajmowało się powstałe po wojnie stowarzyszenie, skupiające b. żołnierzy tej jednostki, z zarządem głównym w Londynie i oddziałami w różnych krajach świata, w tym również i w Polsce, tj. Związek Kół I Dywizji Pancernej (wchodzący w skład Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, również związku ogólnoświatowego z siedzibą w Londynie).

Odnośnie sprawy utworzenia wspólnego cmentarza dla wszystkich żołnierzy I dyw. Panc., którą to inicjatywę wysunął Pan Cz. Szewczyk w 1997 r. należy podkreślić, że jest to przedsięwzięcie ogromnie skomplikowane pod względem formalnym i organizacyjnym, nie mówiąc o niebagatelnych kosztach, które w tym przypadku musiałaby całkowicie ponieść strona polska. Chodzi bowiem o wydzielenie miejsca na taki cmentarz, przeprowadzenie ekshumacji pojedynczych i grupowych grobów w kilkudziesięciu miejscowościach (w różnych okręgach administracyjnych), likwidacji grobów, przeniesienie wszystkich szczątków i budowę cmentarza.

Rada OPWiM nie widzi w najbliższych latach możliwości ani organizacyjnych ani finansowych przeprowadzenia takiego przedsięwzięcia, Zważywszy na prowadzone w chwili obecnej bardzo poważne i kosztowne zadania, takie jak: budowa cmentarzy katyńskich, rekonstrukcja Cmentarza Orląt Lwowskich, renowacja kwatery (ok. 1,5 tys. grobów) żołnierzy z lat 1919 -1920 na cmentarzu w Antokol w Wilnie, renowacja i konserwacja liczącego 257 grobów polskiego cmentarza wojennego w Lommel (Belgia - pochowani są na nim właśnie żołnierze I Dyw. Panc.), prowadzonych w ubiegłym i bieżącym roku ogromnych pracach przy konserwacji i renowacji cmentarza na Monte Cassino (z udziałem władz włoskich) oraz pomników w pobliżu miejsca bitwy. Trwają też intensywne działania w celu ratowania setek zniszczonych przez władze sowieckie lub nieistniejących grobów żołnierzy poległych w różnych okresach na terenie b. ZSRR. I to są, zdaniem Rady OPWiM, zadania priorytetowe na najbliższe lata.

Założony przez Pana Cz. Szewczyka "Komitet Budowy Cmentarza Wojskowego I Dywizji Pancernej w Oberlangen" liczy 14 osób zamieszkałych w różnych częściach Polski, w Niemczech i Belgii (jak wynika z rozsyłanego pisma - na styczeń 1999 r. Komitet zebrał 1000 Ffr i 1000 DM).

Dodam, że dotychczas w Oberlangen nie stwierdzono istnienia grobów żołnierzy I Dyw. Panc. (być może pojedynczy żołnierze spoczywają w kwaterach ofiar II wojny światowej), a sama - niewielka - miejscowość jest jednym z najbardziej wysuniętych na zachód (w pobliżu z Holandią), a więc odległych od Polski miejsc, co nie byłoby bez znaczenia dla odwiedzających groby rodzin poległych żołnierzy.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dn. 30.08.99 r.

Przede wszystkim chciałbym poinformować, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie jest organem kompetentnym do "wydania odpowiedniej delegacji prawnej dotyczącej zakupu tylko broni odpowiadającej parametrami broni "Łucznika" przez agencje ochrony" oraz "wprowadzania certyfikacji broni z importu". Ponadto działania takie byłyby daleko idącą ingerencją w ekonomiczną sferę działalności gospodarczej przedsiębiorców i stałyby w sprzeczności z gospodarką wolnorynkową i zakazem uprawnienia polityki monopolistycznej.

Brak jest również podstaw do stworzenia regulacji nakazującej agencjom ochrony nabywanie broni wyłącznie produkcji "Łucznika". Funkcjonujące obecnie firmy ochroniarskie nie mają pozwoleń na broń na okaziciela (tj. broni obiektowej). Ich pracownicy posługują się bronią jedynie wtedy, gdy posiadają indywidualne pozwolenia. Dopiero po wdrożeniu w życie, w najbliższych miesiącach, rozporządzenia MSWiA z dnia 5 sierpnia 1998 r. w sprawie uzbrojenia specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i warunków przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji - firmy ochroniarskie będą mogły ubiegać się o wydanie pozwolenia na broń obiektową oraz zezwolenia od Policji na jej zakup.

a) palną krótką - pistolety i rewolwery,

Należy również zwrócić uwagę na ewentualne skutki finansowe dla firm z tytułu wprowadzenia takiego nakazu. Już obecnie tak pracownicy ochrony jak i firmy płacą poważne kwoty za uzyskanie koncesji MSWiA (1.200 zł), licencji pracownika ochrony (koszt kursu ok. 2.000 - 3.000 zł, opłata za badania lekarskie - 350 zł, za wydanie licencji - 300 zł), do tego dochodzą koszty ubiorów firmowych pracowników, środków łączności, środków transportu (bankowozów) itd. Dodatkowy nakaz zakupu drogiej broni "Łucznika" mógłby przyczynić się do upadku wielu firm, a tym samym utraty pracy przez zatrudnionych w nich ludzi, co z punktu widzenia interesów Państwa nie jest zasadne.

Nie widzę również możliwości wprowadzenia zakupu broni pneumatycznej bez zezwolenia. Ustawodawca nie wyłączył broni pneumatycznej spod przepisów obowiązującej ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz.U. Nr 6, poz. 43), jak i nowej ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549). Wskazać w tym miejscu należy, że w art. 8 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji broń pneumatyczną określono jako niebezpieczne dla życia i zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzeliwania pocisku z lufy gwintowanej albo z elementu ją zastępującego, a przez to - do rażenia celów na odległość. względy porządku i bezpieczeństwa publicznego przemawiają zatem za utrzymaniem zapisów ustawowych odnośnie tego rodzaju broni.

Problemy regulacji prawnych w zakresie obrotu specjalnego należą do kompetencji Ministra Obrony Narodowej i Gospodarki.

Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana dostosować akty prawne do prawa obowiązującego w krajach Unii Europejskiej, a standardy w zakresie uzbrojenia - do obowiązujących w NATO, którego już jest członkiem.

- ustawie z dnia 11 grudnia 1997 r. o administrowaniu obrotu z zagranicą towarami i usługami oraz o obrocie specjalnym z zagranicą (Dz.U. Nr 157, poz. 1026).

Inicjatywy legislacyjne Unii Europejskiej doprowadziły do skodyfikowania zasad postępowania dot. eksportu uzbrojenia. Polska - jako jej przyszły członek będzie musiała respektować te rozporządzenia Unii.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999.08.30

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 16 sierpnia 1999 r. znak: AG/043/336/99/IV oświadczeniem Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego dotyczącym skierowanej na jej ręce petycji Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów z dnia 28 lipca 1999 r. - upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - pragnę uprzejmie przedstawić treść odpowiedzi na podnoszone w petycji kwestie leżące w kompetencjach resortu pracy i polityki socjalnej.

Odnośnie kwestii obniżenia podstawy waloryzacji emerytur i rent w 1993 r. pragnę poinformować, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 10 stycznia 1995 r. orzekł niezgodność z Konstytucją - obniżenia (na mocy ustawy budżetowej na 1993 r.) podstawy waloryzacji emerytur i rent do 91% przeciętnego wynagrodzenia. Jednakże Sejm RP rozpatrując wspomniane orzeczenie, odrzucił je wymaganą większością 2/3 głosów . Ustały w związku z tym przesłanki prawne, dla których ustawa budżetowa na 1993 r. w tym zakresie została zaskarżona do TK.

Ustawą z dnia 6 lipca 1995 r. zmieniającą ustawę z 17.X.1991 r. o rewaloryzacji..., Sejm RP postanowił, że procentowy wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 17 ust. 2 tej ustawy ulega podwyższeniu o 1 punkt procentowy w terminie każdej kolejnej waloryzacji aż do osiągnięcia 100% przeciętnego wynagrodzenia. Ustawa ta weszła w życie z dniem 1 stycznia 1996 r.

Odnośnie kwestii utraty przez część emerytów i rencistów prawa do dodatków branżowych, pragnę poinformować, że w dniu 23 lipca br. Sejm uchwalił nowelizację ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent. Ustawa zakłada, że środki na realizację wypłat gotówkowych w danym roku byłyby ustalane corocznie w ustawie budżetowej. Wypłata gotówkowych rekompensat nastąpiłaby w okresie 5 lat poczynając od 2000 roku. Omawiana ustawa stanie się obowiązującym prawem po przyjęciu jej przez Senat i podpisaniu przez Prezydenta.

Analiza skutków stosowania mechanizmu waloryzacji obowiązującego w latach 1990-95, opartego o dynamikę wzrostu wynagrodzeń - tzw. waloryzacji płacowej - wykazała, że metoda waloryzacji w której skalę podwyżki wyznacza jedynie wzrost przeciętnego wynagrodzenia a pomijana jest relacja między liczbą emerytów i rencistów a liczbą pracujących, może doprowadzić do załamania się systemu finansowania ubezpieczeń społecznych. Przeciwdziałając temu zagrożeniu, w 1996 r. wprowadzono nowy mechanizm waloryzacji, który opierał się na założeniu, że emerytury i renty będą rosły realnie nieco wolniej niż płace oraz, że będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania. Również w uchwalonej przez Parlament ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) przyjęto ściśle określony tryb przeprowadzania waloryzacji emerytur i rent. Waloryzacja jest przeprowadzana w taki sposób, aby zachowana została co najmniej realna wartość emerytur i rent w odniesieniu do wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych. Wskaźnik waloryzacji emerytur i rent, zgodnie z art. 93 powołanej wyżej ustawy jest ustalany przez Sejm w ustawie budżetowej.

W efekcie czerwcowej waloryzacji - przeciętna emerytura i renta brutto w 1999 roku powinna być wyższa od przeciętnej emerytury i renty brutto w 1998 roku o 9,6%. Zachowany zostanie w ten sposób, założony na 1999 rok - 1%-wy realny wzrost emerytur i rent ponad inflację (109,6% :108,7% = 101%).

Środki finansowe na realizację tych zadań w poszczególnych powiatach ustalane są przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w sposób określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie algorytmu podziału Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację określonych zadań jednostek samorządu terytorialnego oraz sposobu przedstawiania sprawozdań o wykorzystaniu tych środków (Dz.U. Nr 8, poz. 73).

Wysokość środków przekazywanych starostom ustala się m.in. w zależności od liczby osób niepełnosprawnych w powiecie oraz kwot przewidzianych w planie finansowym Funduszu na dany rok na poszczególne zadania.

Zasady udzielania, oprocentowania , spłaty i umarzania pożyczek udzielanych osobom niepełnosprawnym na rozpoczęcie działalności gospodarczej lub rolniczej oraz zasady uzyskiwania przez pracodawców zwrotu kosztów utworzenia miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych, podobnie jak zasady tworzenia i funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej oraz sprawy związane z funkcjonowaniem powiatowych zespołów do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności, regulują rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Ustalenie szczegółowych zasad realizacji tych zadań ma na celu m.in. zapewnienie adresowania pomocy do tych osób niepełnosprawnych, które bez uzyskania dofinansowania musiałyby zrezygnować np. z rehabilitacji w formie turnusu lub przystosowania mieszkania do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Znaczna część zadań Funduszu jest realizowana przez oddziały terenowe, co pozwala na uproszczenie procedur, a więc powinno ułatwić współpracę z instytucjami korzystającymi z pomocy Funduszu i przyspieszyć rozpatrywanie wniosków.

Ponadto, zarówno władze samorządowe jak i organizacje pozarządowe mogą podejmować współpracę z Państwowym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w formach przewidzianych rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 13 stycznia 1999 r. w sprawie zlecania przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych organizacjom pozarządowym oraz jednostkom samorządu terytorialnego z zakresu rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej.

Z pewnością można przyjąć, że jedną z przyczyn trudności, na jakie napotykała dotychczas realizacja zadań na rzecz osób niepełnosprawnych, były między innymi niedostatki organizacyjne - wynikające z etapu wdrażania zmian w funkcjonowaniu administracji publicznej. Należy jednak nadmienić, że został przygotowany kolejny cykl szkoleń pracowników samorządowych, które odbędą się jesienią br., co z równolegle podejmowanymi innymi działaniami umożliwi poprawę i ustabilizowanie sytuacji w omawianym zakresie.

Ważnym ogniwem w systemie bezpieczeństwa społecznego w Polsce jest system pomocy społecznej. Zbudowany jest on m.in. na konstytucyjnej zasadzie pomocniczości oraz zasadzie mówiącej o tym, że osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają... pomocy w zabezpieczeniu egzystencji... (art. 69 Konstytucji RP - Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483). W ramach polityki społecznej prowadzonej przez organy administracji rządowej i samorządowej współdziałające w tym zakresie także z organizacjami społecznymi, od 1990 roku funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756, Nr 162, poz. 118 i 1126. Dz.U. z 1999 r. Nr 20, poz. 170) ustawicznie doskonalony system pomocy społecznej. Umożliwia on osobom i rodzinom uzyskiwanie wsparcia w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych, związanych także z niewystarczającymi środkami utrzymania, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. System pomocy społecznej ma na celu zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin oraz umożliwienie im bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zgodnie z zasadą sformułowaną w ustawie o pomocy społecznej rodzaj, forma i rozmiar świadczenia pomocy społecznej powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Ponadto potrzeby osoby i rodziny korzystającej z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej. W ostatniej dekadzie rozszerzeniu uległ katalog świadczeń udzielanych w ramach pomocy społecznej. Należy podkreślić, iż mimo racjonalizowania wydatków publicznych, kondycja finansowa pomocy społecznej pozwala na zwiększanie się liczby osób korzystających z różnych form świadczeń, w tym np. z fakultatywnych świadczeń udzielanych w formie zasiłków pieniężnych, np. w 1997 roku z zasiłków okresowych skorzystało 784 171 osób na kwotę 791 904 449 zł., a zatem jedno świadczenie wypłacane średnio przez okres 5,1 miesiąca w roku wyniosło 196,5 zł., podczas gdy w 1998 roku z pomocy finansowej w tej formie skorzystało 918 167 osób na kwotę 953 570 685 zł., a zatem jedno świadczenie wypłacane średnio przez okres 5,2 miesiąca w roku wyniosło 198,8 zł. Podobną dynamikę wzrostu odnotowano także w odniesieniu do zasiłku celowego, który dla wielu osób starych i niepełnosprawnych posiadających niewystarczające środki utrzymania był znaczącym wsparciem. W 1997 roku tą formą pomocy społecznej objęto 790 861 osób. Średnio 1 osoba otrzymała kwotę 327,6 zł., zaś w 1998 roku pomoc w tej formie uzyskało 803 372 osób (średnio 341,4 zł.). Jest otwartą kwestia, jaka będzie w przyszłości efektywność pomocy społecznej. W znacznej mierze będzie ona pochodną ustalanego w ustawach budżetowych państwa poziomu finansowania wielu zadań pomocy społecznej, a także możliwości i gotowości władz samorządowych wspierania najuboższych mieszkańców gminy, powiatu, czy województwa samorządowego. W 1997 roku z różnych form pomocy społecznej korzystało 1 928 481 rodzin (liczba osób w tych rodzinach - 6 823 839), a w 1998 roku 1 989 124 rodziny (liczba osób - 6 862 046).

W petycji PZERI, jako jeden z argumentów uzasadniających krytykę aktualnej polityki społecznej realizowanej przez Rząd Pana Premiera Jerzego Buzka wymienia się "Obarczenie samorządów terytorialnych nadmiarem obowiązków bez zapewnienia odpowiednich środków finansowych. Spowodowało to ograniczenie pomocy społecznej dla najbiedniejszych". Trudno zgodzić się z tym argumentem. Bez decentralizacji pomocy społecznej, bez umacniania się samorządu jako najważniejszego ogniwa systemu pomocy społecznej, bez oparcia pomocy społecznej o zasadę pomocniczości - nie byłoby możliwe racjonalizowanie wykorzystania zasobów przeznaczanych na pomoc społeczną. Faktem jest, iż tak jak w innych dziedzinach życia społecznego potrzeby zawsze wyprzedzają możliwości ich zaspokojenia. Rząd RP konsekwentnie czynić będzie starania, by zmiany w systemie pomocy społecznej nie skutkowały nieuzasadnionym ograniczaniem pomocy dla najbiedniejszych osób i rodzin. Wyrażam przekonanie, iż organy władzy samorządu terytorialnego działać będą również w tym kierunku.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 1999-08-30

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 28 lipca 1999 r. znak: AG/043/313/99/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Zygmunta Ropelewskiego Senatora RP podczas 40. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lipca 1999 r. w sprawie zwiększenia wydatków budżetowych na 1999 r. w części 85/20 - Województwo podlaskie, dział 86 - Opieka społeczna, rozdział 8622 - Rodziny zastępcze o kwotę 1.352 tys. zł, uprzejmie informuję, iż w ustawie budżetowej na rok 1999 nie została zaplanowana rezerwa celowa z przeznaczeniem na uzupełnienie zaplanowanych w budżetach wojewodów dotacji dla powiatów na świadczenia pieniężne dla rodzin zastępczych.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Finansów rozumiejąc trudną sytuację rodzin zastępczych i problemy związane z finansowaniem w roku bieżącym świadczeń pieniężnych dla rodzin zastępczych z tytułu zwiększającej się liczby tych rodzin - dokonuje analizy możliwości przeznaczenia na to zadanie dodatkowych środków z rezerw zaplanowanych w ustawie budżetowej na rok 1999, w tym także zmiany przeznaczenia rezerw celowych - po uzyskaniu pozytywnej opinii sejmowej komisji właściwej do spraw budżetu.

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Warszawa, 1999-08-30

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Tak więc kwestia organizacji powiatowych urzędów pracy stała się ponownie przedmiotem obrad Parlamentu.

Oczywistym jest, że dokonując podziału środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu dla poszczególnych województw Prezes Krajowego Urzędu Pracy bierze pod uwagę stopę bezrobocia występującą w danym województwie, jak również wiele innych czynników (liczba bezrobotnych, w tym: kobiety, absolwenci, zamieszkali na wsi, długotrwale bezrobotni), co powoduje, że województwa, a w konsekwencji powiatowe urzędy pracy, gdzie wskaźniki bezrobocia są najwyższe otrzymują preferencyjne naliczenie środków.

Ponadto w świetle ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa środki Funduszu Pracy mają być (od 1 stycznia 2000 r.) przekazywane przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym według algorytmu, do którego określenia została upoważniona Rada Ministrów. Algorytm, o którym mowa w ust. 1 powinien uwzględniać w szczególności liczbę osób pobierających zasiłek, zapotrzebowanie na środki do realizacji zadań aktywnej polityki rynku pracy, zapotrzebowanie na roboty publiczne, potrzeby programów regionalnych i socjalnych.

Z wyrazami szacunku

Longin Komołowski

Warszawa, 1999-08-30

Zaplanowana w ustawie budżetowej na rok 1999 rezerwa na koszty wdrożenia reformy terytorialnej musi być w pierwszej kolejności przeznaczona na spłatę zobowiązań, o których mowa w art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, dofinansowanie zadań w dziedzinie kultury i sztuki (nie mniej niż 100 000 tys. zł), a także wypłatę należnych świadczeń dla zwalnianych pracowników. Refundacja kosztów zwolnień może dotyczyć tylko takiej liczby pracowników, która stanowi różnicę między pracownikami skierowanymi do pracy w urzędzie a liczbą etatów kalkulacyjnych wynikającą z wielkości ujętych w ustawie budżetowej na rok 1999. Natomiast świadczenia dla pracowników, z którymi stosunki pracy wygasają w trybie przewidzianym w art. 58 ust. 1 ww. ustawy z dnia 13 października 1998 r. powinny zostać sfinansowane w ramach wydatków zaplanowanych dla województwa podlaskiego w ustawie budżetowej na rok 1999.

- z dnia 13 lipca 1999 r. Nr FS3T-433-20-3/99 o kwotę 2.119.153 zł na dofinansowanie zadań, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 1999 r. w sprawie określania zakresu zadań objętych dofinansowaniem oraz szczegółowych zasad i trybu udzielania dotacji celowych dla powiatów i samorządów województw na dofinansowanie bieżących zadań własnych (Dz.U. Nr 39, poz. 385) oraz na sfinansowanie wcześniejszego, niż z dniem określonym w art. 26 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 1999, podwyższenia wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w starostwach powiatowych wykonujących zadania z zakresu administracji rządowej i w powiatowych inspektoratach nadzoru budowlanego, którzy w 1998 r. byli objęci przepisami ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej (Dz.U. z 1995 r. Nr 34, poz. 163 z późniejszymi zmianami),

Jerzy Miller

Warszawa, dn. 30.08.99 r.

W odpowiedzi na skierowane do Prezesa Rady Ministrów, a następnie przesłane do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji pismo z dnia 28 lipca 1999 r. (sygn. AG/043/304/99/IV, dotyczące oświadczenia Senatora RP Pana Wiesława Pietrzaka (złożonego w dniu 23 lipca 1999 r., podczas 40 posiedzenia Senatu), w sprawie rozdysponowania przez Podlaski Urząd Wojewódzki środków finansowych przeznaczonych na podwyżki dla pracowników administracji państwowej, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Decyzja Wojewody Podlaskiego o nieuwzględnieniu w przyznaniu podwyżki wynagrodzeń od 1 marca 1999 r. pracowników Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego, z którymi rozwiązano stosunek pracy w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872, ze zm.), została podyktowana bardzo trudną sytuacją finansową, w jakiej znalazł się Podlaski Urząd Wojewódzki.

Od 1 stycznia 1999 r. do pracy w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim skierowano 475 pracowników (łącznie z byłych województw: białostockiego, łomżyńskiego i suwalskiego). W ustawie budżetowej na 1999 r. zaplanowano środki na wynagrodzenia dla Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego na 372 etaty kalkulacyjne. Z posiadanego funduszu płac wynikało, że otrzymane w 1999 r. środki nie zabezpieczą w pełni potrzeb na wypłatę wynagrodzeń pracowników pozostających nadal w stosunku pracy oraz na wypłaty należnych świadczeń zwalnianym pracownikom.

Istotne jest zwrócenie uwagi na fakt, iż średnia płaca pracowników byłego Urzędu Wojewódzkiego w Suwałkach, skierowanych do Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego była wysoka i po ubruttowieniu wynosiła 1.571 zł. Poziomu tego wynagrodzenia, nawet po dokonanej od 1 marca br. podwyżce, nie osiągnęli pracownicy aktualnie zatrudnieni w PUW. Obecnie płaca w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim wynosi średnio 1.535 zł. (łącznie z kadrą kierowniczą).

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 30 sierpnia 1999 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Kancelaria Senatu
ul. Wiejska 6
02-902 Warszawa

Odpowiadając na pismo Pani Marszałek w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego na 41. posiedzeniu Senatu w dniu 5 sierpnia 1999 r. uprzejmie informuję, że wniosek Pani Heleny Kuźmińskiej o przyznanie uprawnień do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR (Dz.U. Nr 87, poz. 395) wpłynął do Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w dniu 31 marca 1998 r. i został zarejestrowany w komputerowej bazie ewidencji wniosków Urzędu pod numerem 111912. Zawiadamiam jednocześnie, że powyższa sprawa została skierowana do odpowiedniej komórki organizacyjnej w celu wydania stosownej decyzji. O wynikach prowadzonego postępowania wyjaśniającego zainteresowana zostanie poinformowana oddzielnym pismem.

Jacek Taylor

Warszawa, 1999.08-31

Szanowna Pani Marszałek,

Podatek akcyzowy od oleju opałowego został wprowadzony w związku z otrzymywanymi informacjami o występowaniu nadużyć w obrocie tym olejem (sprzedaż oleju opałowego jako oleju napędowego, dolewanie oleju opałowego do oleju napędowego itp.). Rozwiązanie to wprowadzono dopiero po zastosowaniu innych przedsięwzięć mających na celu wyeliminowanie nadużyć, takich jak barwienie oleju opałowego na czerwono, wprowadzenie specyficznego szczególnego nadzoru podatkowego nad obrotem olejem opałowym, polegającego na kontroli czy nabyty olej został przeznaczony na cele opałowe czy też do napędu silników.

Zastosowane rozwiązania nie doprowadziły do pełnego wyeliminowania nadużyć. W związku z tym, uwzględniając również art. 5 ust. 3 dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 19 października 1992 r. w sprawie ujednolicenia stawek podatków akcyzowych od olejów mineralnych (92/82/EEC), który określa, że olej opałowy powinien być opodatkowany akcyzą w wysokości co najmniej 18 EUR, także w Polsce wprowadzono opodatkowanie tego oleju.

Z wyrazami szacunku

Leszek Balcerowicz

Warszawa, 1999.08.31

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa udziela pomocy finansowej na realizację gminnych inwestycji infrastrukturalnych od 1994 r. Kryteria jakie powinny spełniać gminy ubiegające się o dofinansowanie ze środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa inwestycji infrastrukturalnych są określone w § 4 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5 oraz § 15 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82, z późniejszymi zmianami). W/w przepisy wskazują rodzaje inwestycji gminnych objętych pomocą finansową Agencji, maksymalny udział Agencji w ich finansowaniu oraz minimalne wielkości środków jakie musi posiadać inwestor - gmina, w tym również minimalny udział mieszkańców w realizacji poszczególnych rodzajów inwestycji. Na podstawie upoważnienia zawartego w § 15 pkt 2 w/w rozporządzenia Rady Ministrów Prezes Agencji określa wzór formularza wniosku, który gminy składają do Agencji. W bieżącym roku wzory wniosków o udział Agencji w finansowaniu inwestycji infrastrukturalnych obejmujących wodociągi, kanalizacje i drogi w 1999 r. oraz "Zasady ubiegania się o udział Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w finansowaniu przedsięwzięć infrastrukturalnych obejmujących wodociągi, kanalizację, drogi w 1999 r.", które określają szczegółowo procedurę udzielania przedmiotowej pomocy, zostały wprowadzone zarządzeniem Nr 16/99 Prezesa Agencji z dnia 20 maja 1999 r. niezwłocznie po zaakceptowaniu przez Ministra Finansów planu finansowego Agencji na 1999 r.

Z wyjaśnień złożonych przez Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Ministrowi Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej wynika, że w/w dokumenty, zostały w dniu 28 maja 1999 r. wysłane do 2171 gmin wiejskich i miejsko-wiejskich, a czas od 20 maja do 28 maja br. był dla Agencji niezbędny na powielenie i skompletowanie tych materiałów.

Ostateczny termin składania przez gminy wniosków do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa ustalono na dzień 31 sierpnia 1999 r. z tym, że w piśmie z dnia 20 maja 1999 r. nr P-909/ZPZ-072-100/MR/99 jak i w przesłanych do gmin przy w/w piśmie "Zasadach ubiegania się o udział Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w finansowaniu przedsięwzięć infrastrukturalnych obejmujących wodociągi, kanalizację, drogi w 1999 r." (§ 11 Zasad...), Agencja informowała gminy (tak jak w latach poprzednich), że wnioski kompletne będą rozpatrywane według kolejności zgłoszeń, do chwili wyczerpania środków finansowych posiadanych przez Agencję na ten cel w 1999 r.

W planie finansowym Agencji na 1999 r. na wspieranie budowy gminnych inwestycji infrastrukturalnych zarezerwowano środki finansowe w wysokości 85.467 tys. zł., w tym na:

547 wniosków, w tym:

114 wniosków dotyczących budowy dróg.

W związku z ograniczonymi środkami finansowymi Agencji na wpieranie procesów rozwojowych i restrukturyzacyjnych w rolnictwie i przetwórstwie rolno-spożywczym, w bieżącym roku łączna kwota udziału finansowego Agencji w 1999 r. na wszystkie złożone przez jedną gminę wnioski (maksymalnie 3 wnioski) nie może być większa niż 300 tys. zł (do 1998 roku kwota ta wynosiła 500 tys. zł).

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Ryszard Brzezik

Warszawa, 1999-08-31

Zgodnie z art. 145 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.), powiaty i miasta na prawach powiatu przejęły instytucje wpisane dotychczas do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, z wyłączeniem instytucji określonych w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia, w ramach zadań własnych (Dz.U. Nr 148, poz. 971).

Ponadto, ustawa z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 1997 r. Nr 110, poz. 721 z późn. zm.) stanowi, że jednostki samorządu terytorialnego, które są organizatorami instytucji kultury, zapewniają dla nich środki niezbędne do rozpoczęcia i prowadzenia działalności kulturalnej oraz do utrzymania obiektu, w którym taka działalność jest prowadzona.

Jednakże, ze względu na ograniczone możliwości sfinansowania zadań własnych w niektórych jednostkach samorządu terytorialnego, w ustawie budżetowej na 1999 rok utworzono rezerwę celową, której środki przeznaczono m.in. na dofinansowanie zadań samorządów w dziedzinie kultury i sztuki. Rezerwa na powyższy cel została już rozdysponowana pomiędzy te samorządy, w których wysokość projektowanych dochodów własnych nie dawała możliwości sfinansowania pełnych kalkulacyjnych wydatków zaplanowanych dla instytucji kultury, przejętych z dniem 1 stycznia 1991 r.

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na Pana oświadczenie z dnia 5 sierpnia 1999 r. (AG/043/332/99/IV) uprzejmie wyjaśniam, iż z uwagi na stan prawny przedwojennych obligacji (brak ustawowego rozstrzygnięcia tych kwestii), nie można zaspokoić roszczeń o wykup obligacji Skarbu Państwa, emitowanych przed II wojną światową. Po odzyskaniu niepodległości obsługa przedwojennych, skarbowych papierów wartościowych nie została wznowiona, tzn. Państwo odstąpiło od realizacji zobowiązań wynikających z papierów wartościowych, a w szczególności z obligacji.

Istniejące w obecnym stanie prawnym upoważnienia dla Rządu Ministra Finansów do działania w przedmiocie podjęcia obsługi zobowiązań wynikających z emitowanych lub gwarantowanych przed 1 września 1939 r. papierów wartościowych, nie mogą stanowić podstawy do całościowego lub częściowego uregulowania trybu i zasad wykupu tych papierów; niezbędne są tu regulacje rangi ustawowej.

Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż sprawa zobowiązań Skarbu Państwa z tytułu wyemitowanych papierów wartościowych przed II wojną światową, jest przedmiotem żywego zainteresowania ze strony Ministerstwa Finansów. Należy jednak zauważyć, iż uregulowanie tej sprawy jest bardzo trudne i skomplikowane, nie tylko pod względem formalno-prawnym, gdyż przyczyny jej tkwią w praktyce nie obsługiwania przedmiotowych zobowiązań Skarbu Państwa (ze zrozumiałych przyczyn), zarówno w okresie wojny, jak i po jej zakończeniu.

- potencjalnego narażenia Państwa na procesy o odszkodowanie (w przypadku podjęcia decyzji o wykupie), gdyż nie można wykluczyć, iż w okresie powojennym wiele osób otrzymało decyzje (informacje) o nieważności przedmiotowych papierów wartościowych, czy też, że ich obsługa nie zostanie wznowiona i na skutek takich decyzji (informacji) osoby te wyzbyły się posiadania tych papierów,

- niemożliwości udowodnienia prawa własności tych papierów lub ich nabycia w dobrej wierze ze względu na to, że papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa przed II wojną światową były w przeważającej mierze papierami na okaziciela; tym samym osoby, które nabyły papiery wartościowe za bardzo niską cenę, czy też w sposób przypadkowy znalazły się w ich posiadaniu, uzyskałyby legitymację formalną; należy więc liczyć się z tym, że właśnie tego typu posiadaczom Skarb Państwa wypłacałby odpowiednie kwoty z tytułu wykupu,