Warszawa, dnia 13 sierpnia 1999 r.

Szanowna Pani Marszałek

Środki na kulturę decyzją Parlamentu są zapewnione w 1% odpisie od podatku od osób fizycznych i możliwości z tego wynikające dla poszczególnych powiatów zaproponowane zostały przez Ministerstwo Finansów. Zaś środki z rezerwy budżetowej - zgodnie z rozporządzeniem - przeznaczone były dla instytucji kultury przekazanych przez administrację państwową samorządom na pokrycie różnicy między planowanymi przez wojewodów wydatkami, a możliwościami samorządów. Ośmielam się przypomnieć, iż dyrekcja ROK w Łomży przeniosła swoją siedzibę do Zbójnej po to, aby zachować odrębność od funkcjonującego w powiecie grodzkim łomżyńskim Miejskiego Domu Kultury i obecna sytuacja ROK jest konsekwencją tego kroku.

W związku z problemami finansowymi Regionalnego Ośrodka Kultury może władze samorządowe powiatu powinny rozważyć zawarcie porozumienia o wspólnym prowadzeniu tej instytucji z gminami, które nie posiadają domów kultury i dla których ROK spełniałby rolę organizatora działalności kulturalnej.

Z wyrazami szacunku
Jacek Weiss

Warszawa, 1999-08-16

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podstawą ustalania wydatków, zarówno na zadania przekazane do powiatów jako własne, jak i kwot dotacji na zadania z zakresu administracji rządowej, były kwoty wydatków zaplanowane przez byłych wojewodów w poszczególnych działach klasyfikacji budżetowej - w ramach ustalonych limitów wydatków do opracowania projektu budżetu na 1999 r., powiększone o planowane środki na podwyżki wynagrodzeń osobowych (wraz z pochodnymi). Określone przez wojewodów kwoty wydatków dla powiatów były weryfikowane przez właściwe resorty. Limity wydatków dla poszczególnych dysponentów części budżetowych, zgodnie z zatwierdzonymi przez Radę Ministrów "Założeniami do projektu budżetu państwa na rok 1999", zostały określone na podstawie "Zasad wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 1999 r." Zgodnie z tymi zasadami, przy planowaniu wydatków pozapłacowych w działach klasyfikacji budżetowej nie objętych priorytetami, obowiązywała zasada ich ustalania w wysokości 75% kwoty zaplanowanej w ustawie budżetowej na 1998 r.

Informacje o wysokości poszczególnych części subwencji ogólnej dla miast na prawach powiatu, przekazane w związku z art. 84 ustawy z dnia 13 października 1998 r.- Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872), miały charakter informacji wstępnych.

W przypadku Miasta Szczecina, w stosunku do kwot projektowanych, zmiany polegały na zwiększeniu kwoty części wyrównawczej subwencji ogólnej oraz na zmniejszeniu kwot części oświatowej i części drogowej tej subwencji.

Odnosząc się do przyczyn zmniejszenia części oświatowej subwencji ogólnej, informuję Panią Marszałek, iż wstępna jej wysokość dla Miasta Szczecina, z uwagi na konieczność przekazania miastom na prawach powiatu informacji do projektu budżetu na 1999 r. w terminie do dnia 20 listopada 1998 r., została naliczona w oparciu o liczbę uczniów wykazaną w sprawozdawczości GUS za rok szkolny 1997/98 i określona na kwotę 68.474 tys. zł. Po zweryfikowaniu przez Miasto Szczecin, na prośbę Ministra Edukacji Narodowej, danych wykazanych w sprawozdaniach GUS za rok szkolny 1998/99 w zakresie wykazanych szkół, ustalono ostateczną kwotę części oświatowej subwencji ogólnej na 1999 r. na kwotę 67.507 tys. zł. Wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla miasta Szczecina naliczona została dla 31.650 uczniów, natomiast ostateczna kwota subwencji dla 31.480 uczniów.

Ostatecznego podziału 10% rezerwy tej części subwencji dokonano natomiast w trybie przewidzianym w ustawie, to jest na wniosek Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz po zasięgnięciu opinii strony samorządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu. Rezerwa ta w 1999 r. została przeznaczona głównie na kontynuowane inwestycje drogowe, które przed rokiem 1999 były inwestycjami centralnymi. W podziale tej rezerwy uwzględniono również potrzeby Miasta Szczecina, przyznając na inwestycje drogowe kwotę 42.000 tys. zł.

Warszawa, 16 sierpnia 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Program Odpowiedzialnej Sprzedaży Papierosów realizowany jest przez Krajowe Stowarzyszenie Przemysłu Tytoniowego od lutego 1998 roku. Pełnomocnik Rządu do Spraw Rodziny objął Program Patronatem uznając, że warta poparcia jest każda inicjatywa mająca na celu ograniczenie palenia papierosów przez młodzież oraz zwiększenie świadomości społecznej co do szkodliwości tego zjawiska, zwłaszcza wśród najmłodszych palaczy. Koszty realizacji Programu ponosi w całości Stowarzyszenie.

Program jest skierowany przede wszystkim do sprzedawców papierosów i ma na celu zwrócenie ich uwagi na konieczność respektowania prawa w zakresie sprzedaży tego artykułu osobom poniżej 18 roku życia. Obowiązująca od 1 maja 1996 roku ustawa z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwem używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz.U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 z późniejszymi zmianami) stanowi:

- art. 13 ust. 1. Kto:

2) podlega karze grzywny.

Ocenia się, że przestrzeganie tego zakazu przez handlowców jest wciąż niedostateczne. Ciągle jeszcze młodzież może bez większych trudności nielegalnie kupić papierosy. Tymczasem zjawisko palenia papierosów wśród młodzieży, a często nawet dzieci, przybiera rozmiary niepokojące i konieczne jest podejmowanie różnorodnych działań zmniejszających społeczne przyzwolenie na palenie wśród najmłodszych. Akcja przypominająca handlowcom, a także rodzicom, o prawnym zakazie sprzedaży wyrobów tytoniowych osobom do lat 18, niewątpliwie służy temu celowi.

Z wyrazami szacunku
Kazimierz Kapera

Warszawa, dnia 17.08.1999 r.

Inwestorzy prowadzący działalność w strefach podlegają również wszystkim innym obowiązującym w Polsce uregulowaniom prawnym związanym z procesem inwestycyjnym (pozwolenia na budowę, wymagania ochrony środowiska, koncesje itp.) nie ma więc potrzeby tworzenia dodatkowych procedur w tym zakresie.

MINISTER
z up. PODSEKRETARZ STANU
Jerzy Eysymontt

Warszawa, 1999.08.19

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym - przy piśmie z dnia 28 lipca br. znak: AG/043/324/99/IV - oświadczeniem Pana Senatora Andrzeja Sikory, kwestionującym stanowisko resortu pracy i polityki socjalnej zajęte w sprawie rozciągnięcia uprawnień do wcześniejszych emerytur na pracowników Zakładów Rezystorów w Szczucinie z tytułu szkodliwego działania Zakładów Eternitu uprzejmie informuję, że mimo przedstawionych w oświadczeniu uwag do w/w stanowiska resortu - nie znajduję podstaw do jego zmiany, z powodów w nim przytoczonych.

Warszawa, 1999.08.19

W odpowiedzi na pismo znak: AG/043/360/99/IV z dnia 16 sierpnia 1999 roku uprzejmie informuję, że przeprowadziłam postępowanie wyjaśniające w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w Kielcach. Z dokumentów wynika, iż:

W załączeniu pozwalam sobie przesłać na ręce Pani Marszałek korespondencję w przedmiotowej sprawie.

Warszawa, 19.08.1999 r.

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek z dnia 16 sierpnia 1999 roku znak: AG/043/363/99/IV, pragnę wyjaśnić, że Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki realizując postanowienia Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 roku Dz.U. Nr 98, poz. 472., i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 kwietnia 1997 roku Dz.U. Nr 46 poz. 293., oraz realizując politykę Sejmowej Komisji Kultury Fizycznej i Turystyki i Rady Programowej ds. Inwestycji, w swoich założeniach programowych i działaniach - w miarę posiadanych środków (uwarunkowanych wysokością odpisów od gier liczbowych) - dąży do rozszerzenia bazy materialnej sportu we wszystkich jego dziedzinach, a w szczególności tam gdzie w przeszłości powstały poważne zaniedbania, oraz tam gdzie istnieją realne podstawy osiągnięcia największych sukcesów sportowych.

Mając powyższe na uwadze, oraz fakt, że obiekty Polskiego Związku Lekkiej Atletyki w latach 1995-1999 zostały dofinansowane w wysokości 26.172,60 tys. zł., podczas gdy w tym samym okresie obiekty Polskiego Związku Piłki Ręcznej zostały dofinansowane tylko w wysokości 300,00 tys. zł, a obiekty Polskiego Związku Narciarskiego w wysokości 231,00 tys. zł, istotnie, rozważałem możliwość przesunięcia dofinansowania modernizacji stadionu lekkoatletycznego CKS "Budowlani" w Częstochowie z roku 1999 i 2000 na rok 2001.

Jednakże z uwagi na wstępne deklaracje i liczne wcześniejsze interwencje poselskie w tym również Pana Posła Tadeusza Wrony, w dniu 05 sierpnia 1999 roku podjąłem decyzję o wszczęciu procedury dofinansowania modernizacji w/w obiektu w latach 1999-2000, tj. 500,00 tys. zł. w roku 1999 i 2.195,00 tys. zł w roku 2000, o czym został powiadomiony Urząd Miasta Częstochowy (n/pismo z dnia 05.08.1999 r. L.dz. DI/KW/3067/99).

Warszawa, 1999-08-20

Odnośnie niewykonania przez MSP planu dochodów w wysokości 230 mln. zł., należy wyjaśnić, że w ustawie budżetowej na rok 1998 w części 17 budżetu zaplanowane zostały dochody ogółem w wysokości 256 mln. zł. jako wpływy głównie z tytułu dywidendy od spółek prawa handlowego, w których MSP posiada udziały. Uzyskane w roku 1998 dochody z tytułu dywidendy wyniosły 167,5 mln. zł., a więc niewykonanie planowanych dochodów wyniosło 88,5 mln. zł. Należy zwrócić uwagę, że dokładne zaplanowanie wysokości dochodów z dywidendy jest w zasadzie niemożliwe. Wpływy z tego tytułu nie są zależne od działania odpowiednich służb resortu, ale zależą od wielu czynników, nieprzewidywalnych na etapie planowania. Do najistotniejszych zaliczyć można m.in. brak dokładnych danych o wysokości zysku, jaki wypracują spółki na dany rok, trudne do przewidzenia decyzje, jakie podjęte zostaną przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w kwestii podziału i przeznaczenia zysku. Równocześnie wykonanie przychodów z prywatyzacji przekroczyło kwotę zaplanowaną o ponad 368 mln. zł., a więc kwota niewykonania dochodów z dywidendy została zrekompensowana zwiększonymi przychodami z prywatyzacji.

W przypadku Ministerstwa Kultury i Sztuki, większość zaleceń pokontrolnych, określonych w wystąpieniu pokontrolnym Wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli dotyczących realizacji budżetu państwa w 1998 roku jest realizowana. Oto niektóre z nich:

- zmiana regulaminu organizacyjnego MkiS,

2. Poniesienie nielegalnych i niecelowych wydatków,

Ad. pkt 1

Ad. pkt 2

Rozliczenie środków na reformy systemowe w ochronie zdrowia dobiega również końca. W lipcu br. nadeszło pismo od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, przekazujące rozliczenie środków z poszczególnych województw oraz stwierdzające, że kontrola przeprowadzona przez MSWiA wykazała wydatkowanie środków w poszczególnych województwach zgodnie z wytycznymi MZiOS.

Ad. pkt 3

W sposób ciągły prowadzone są postępowania wyjaśniające w stosunku do osób winnych naruszenia dyscypliny budżetowej w jednostkach podległych MZiOS. Do dnia 21 czerwca br. skierowano 31 spraw do rozpatrzenia, dalsze sprawy są przygotowywane.

Globalna kwota zaległości podatkowych i nie podatkowych zwiększyła się z 5 554 mln zł. w 1997 r. do 6 153 mln zł. w 1998 r., jednakże wskaźnik zaległości w dochodach obniżył się z 5,5% w 1997 r. do 5,3% w 1998 r. Znaczący wzrost dochodów podatkowych sprawia, że relacja zaległości do wpływów podatkowych od kilku lat maleje. W podatkach bezpośrednich wskaźnik ten w skali globalnej wynosił w 1997 r. - 4,6%, a w 1998 r. - 4,3%. Wprawdzie zaległości w podatkach pośrednich wzrosły w 1998 r. o 37,9%, jednakże udział zaległości we wpływach z tych podatków jest nadal niski i wynosi 4,4%.

Odnośnie tworzenia rezerw celowych w budżecie Ministerstwa Finansów, należy wziąć pod uwagę, że budżet Ministerstwa Finansów został sporządzony w granicach kwot określonych w ustawie budżetowej. Nie rozdysponowanie na poszczególne jednostki pełnej kwoty wydatków wynikającej z układu wykonawczego budżetu nie miało na celu tworzenie ukrytych rezerw, a jedynie racjonalny podział środków na niektóre pozycje wydatków. Ze względu na znaczną liczbę jednostek (355 Urzędów Skarbowych, 49 Izb Skarbowych i 49 Urzędów Kontroli Skarbowej) finansowanych z części 08 - przez Ministerstwo Finansów, trudno określić na początku roku budżetowego w układzie podmiotowym wysokość takich wydatków jak: odszkodowania za wypadki przy pracy, odprawy pośmiertne, odszkodowania za przejęte mienie oraz remonty związane z awariami i klęskami żywiołowymi. W trakcie wykonywania budżetu nastąpiło rozdysponowanie środków do wysokości kwot zapisanych w budżecie i faktycznych potrzeb występujących w poszczególnych jednostkach.

W przypadku innych ministerstw, które zostały wezwane do udzielenia odpowiedzi w kontekście zapytań Pani Senator, odpowiem na nie, podnosząc najważniejsze kwestie.

W przypadku Ministerstwa Sprawiedliwości zastrzeżenie NIK wzbudziło m.in. nie wyegzekwowanie należnych Skarbowi Państwa kwot z tytułu opłat sądowych oraz zasądzonych grzywien i kar. Ministerstwo Sprawiedliwości dwukrotnie występowało do Prezesów Sądów Okręgowych o poprawę windykacji należności oraz o wprowadzenie odpowiednich zmian organizacyjnych, ukierunkowanych na poprawę ściągalności należności sądowych i kolegiów ds. wykroczeń, a także o zwrócenie szczególnej uwagi na skuteczność egzekucji komorniczej.

Kolejna uwaga NIK dotyczyła naruszenia przepisów ustawy o zamówieniach publicznych przez były Zarząd Administracyjno-Gospodarczy KGP. Wszystkie wymienione przez NIK przypadki miały charakter proceduralny i nie spowodowały żadnych szkód w budżecie Policji. niezależnie zaś od wagi tych przypadków Komendant Główny Policji polecił, by w szczególnie staranny sposób przestrzegać wszystkich przepisów związanych z zamówieniami publicznymi.

1. Naruszenie dyscypliny budżetowej w odniesieniu do art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy - wniosek NIK został zrealizowany i przekazana samowolnie kwota 58.139,47 zł. na konto Stowarzyszenia Oszczędnego Użytkowania Energii z przeznaczeniem na cele propagowania gospodarki energetycznej została zwrócona Ministerstwu Gospodarki.

Także wnioski pokontrolne NIK dotyczące innych urzędów centralnych wymienionych w oświadczeniu Pani Senator zostały sumiennie przeanalizowane. Mam nadzieję, że udało mi się udowodnić, że Rząd na bieżąco interesuje się sprawą właściwej realizacji ustaw budżetowych.

Chciałbym również nadmienić, że obecny rząd jest żywotnie zainteresowany wszystkimi sprawami, które dotyczą gospodarowania środkami publicznymi, a w szczególności każdym przypadkiem ocenianym jako nielegalny, niegospodarny oraz niecelowy. Jest to sprawa priorytetowa dla obecnego Gabinetu.

Nie mogę podzielić poglądu Pani Senator, że działania Ministrów mają charakter "przestępczy". Nie jest mi bowiem znany fakt udowodnienia żadnemu z ministrów popełnienia przestępstwa. Stosuję zaś praktykowaną w całym cywilizowanym świecie zasadę, która nie pozwala na stawianie zarzutów popełnienia czynu niezgodnego z ustawą osobie, której takiego czynu nie udowodniono.

Z wyrazami szacunku
Jerzy Widzyk

Warszawa, 1999.08.20

Szanowna Pani Marszałek

W związku z pismem z dnia 23.06.1999 r., znak: AG/043/248/99/IV, przy którym przekazano tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Mariana Żenkiewicza podczas 37 posiedzenia Senatu w dniu 18 czerwca 1999 r. w sprawie przyspieszenia trybu przekazywania mienia jednostkom samorządowym, uprzejmie informuję, iż na gruncie obowiązujących przepisów prawnych minister właściwy do spraw Skarbu państwa - jako organ odwoławczy - uczestniczy w wykonywaniu procedury przekazywania mienia Skarbu Państwa jednostkom samorządu terytorialnego.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż wystąpienie Pana Senatora Żenkiewicza dotyczy dwóch odrębnie uregulowanych procedur przekazywania mienia Skarbu Państwa jednostkom samorządu terytorialnego: powiatom i jednostkom samorządu województwa.

Przekazywanie mienia Skarbu Państwa powiatom odbywa się na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 lutego 1999 r. w sprawie trybu przekazywania mienia przez Skarb Państwa powiatom i miastom na prawach powiatów oraz określenia kategorii mienia wyłączonego z przekazywania (Dz.U. Nr 13, poz. 114). Powyższy akt normatywny w sposób szczegółowy reguluje procedurę dotyczącą nabycia mienia przez powiat. Z dyspozycji przepisów § 4 -6 wspomnianego rozporządzenia wynika, iż szybkie wykonanie procedury zależy od sprawności działania zarządu powiatu oraz od dobrej współpracy tego organu z wojewodą. Kwestia przekazywania mienia jednostkom samorządu wojewódzkiego uregulowana jest natomiast przez przepisy art. 48 - 54 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. Nr 91, poz. 576 z późn. zm.). Analiza przepisów powyższej ustawy wskazuje, iż organami odpowiedzialnymi za sprawne nabycie mienia Skarbu Państwa oraz mienia Skarbu Państwa będącego we władaniu państwowych osób prawnych, służącego realizacji zadań województwa, przez samorząd województwa są wojewoda oraz zarząd województwa.

Inna jest natomiast procedura przekazania województwu mienia Skarbu Państwa oraz mienia Skarbu Państwa będącego we władaniu państwowych osób prawnych, służącego wykonywaniu zadań gospodarczych przekraczających zakres użyteczności publicznej. W tym przypadku przekazanie mienia następuje na podstawie ostatecznej decyzji ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa. Jednakże z uwagi na fakt, że wniosek złożony przez zarząd województwa musi spełniać szczególne wymogi formalne - w tym musi zawierać uzasadnienie wskazujące, że mienie to służyć ma realizacji strategii rozwoju województwa i wojewódzkich programów, procedura ta nie będzie z założenia często stosowana.

W przedmiotowej kwestii przed wszczęciem inicjatywy legislacyjnej w sprawie zmiany ustawy o samorządzie województwa należy dokonać analizy, która wskaże przyczyny istniejących opóźnień w procesie przekazywania mienia Skarbu Państwa, będąc jedynie organem odwoławczym, nie posiada władczych kompetencji do ingerowania na następnym etapie procedury przekazywania mienia. Uprawnienia te przysługują ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej, ponieważ na podstawie przepisu art. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872) do zakresu działania tego organu należy wdrożenie reformy administracji publicznej.

Warszawa, 1999-08-20

Uprzejmie informuję, że otrzymane przy piśmie Pani Marszałek z dnia 16 sierpnia 1999 r. znak: AG/043/281/99/IV oświadczenie złożone przez pana Henryka Stokłosę Senatora RP podczas 41. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 sierpnia 1999 r. dotyczące problemu zwiększającego się bezrobocia na terenie byłego województwa pilskiego - zostało przekazane, według właściwości, Ministrowi Pracy i Polityki Socjalnej z prośbą o udzielenie odpowiedzi.

Wydatki na zasiłki dla bezrobotnych, zasiłki i świadczenia przedemerytalne a także aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu (np. prace interwencyjne, roboty publiczne, szkolenia i przekwalifikowania bezrobotnych, a także pracowników w okresie wypowiedzenia stosunku pracy z przyczyn zakładu pracy, pożyczki na podjęcie działalności gospodarczej oraz na utworzenie miejsc pracy, subsydiowanie zatrudnienia absolwentów (refundacja wynagrodzeń, staże, stypendia) finansowane są z Funduszu Pracy, którego dysponentem jest Prezes Krajowego Urzędu Pracy.

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Warszawa, dnia 20.08.1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego złożone na 40 posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 lipca 1999 r., przekazane przy piśmie znak: AG/043/323/99/IV z dnia 28 lipca 1999 r., uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:

Odpowiadając na pytanie Pana Senatora dotyczące wynagrodzeń w kasach chorych uprzejmie informuję, że pracownicy kas chorych zatrudniani są na danym stanowisku po spełnieniu określonych wymogów kwalifikacyjnych w zakresie wykształcenia, doświadczenia zawodowego i dodatkowych umiejętności. Wymogi stawiane na danym stanowisku sprecyzowane we wzorcowych opisach stanowisk, które były podstawą konstruowania taryfikatorów kwalifikacyjnych oraz umożliwiają szczegółową selekcje i dobór pracowników przyjmowanych do pracy. Podstawą nawiązania stosunku pracy z pracownikami kas chorych jest powszechnie obowiązująca umowa o pracę. Zarządy Kas Chorych (dyrektorzy, z-cy dyrektorów i członkowie) są powoływani na te funkcje, po spełnieniu przez nich określonych wymogów kwalifikacyjnych zawartych w taryfikatorze kwalifikacyjnym. W procesie zatrudniania kadry kierowniczej kas chorych preferowano osoby z wykształceniem wyższym ekonomicznym, pracowniczym, medycznym, które uzupełniły wykształcenie o studia podyplomowe, dodatkowe kursy i szkolenia, szczególnie w okresie ostatnich pięciu lat.

- na wniosek zainteresowanego,

- w przypadkach określonych w § 14 ust. 2 i 3 Statutu Kasy (Dz.U. Nr 152, poz. 989 z dnia 16.12.1998 r.),

- w trybie art. 52 i art. 53 Kodeksu pracy,

Art. 353 KC mówi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Rozwiązanie umowy następuje zgodnie z zasadami zapisanymi w umowie oraz na podstawie odpowiednich przepisów KC m.in. - art. 357. Oprócz rozwiązania umowy, w celu zmiany jej warunków na korzystne dla obu stron może dojść do jej renegocjacji. Jeśli obecne organy założycielskie, które stały się od 1 stycznia 1999 r. stronami umów o zarządzanie (związane to jest z przekazaniem uprawnień organu założycielskiego od wojewody do szczebla samorządu terytorialnego) stwierdzą, że zawarcie umów odbyło się z naruszeniem prawa lub postanowienia tych umów rażąco naruszają interesy, którejkolwiek ze stron, powinny podjąć działania mające na celu rozwiązanie tak zawartego kontraktu. W celu wyeliminowania nieprawidłowości, w każdym przypadku indywidualnie powinno się ponownie rozpatrzyć postanowienia zawarte w umowach, w przypadku potrzeby renegocjować je na zasadzie porozumienia stron bądź w toku postępowania sądowego.

Odnośnie zagadnienia poruszonego przez Pana Senatora dotyczącego uporządkowania sposobu rozliczania dyżurów lekarskich, uprzejmie wyjaśniam, że w związku z wydanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 maja 1999 r. sygn. akt P/6/98 (Dz.U. Nr 45, poz. 458), który stwierdza, iż § 11 i 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. (Dz.U. Nr 51, poz. 326 z późn. zm.) są niezgodne z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. przez to, iż naruszają konstytucyjną zasadę ustawowego określania maksymalnych norm czasu pracy, z dniem 20 maja 1999 r. (tj. z dniem ogłoszenia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego) uchylone zostały uregulowania dotyczące instytucji dyżuru zakładowego, pełnionego na podstawie wymienionego rozporządzenia Rady Ministrów.

Jednocześnie informuję, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające niezgodność aktu normatywnego z Konstytucją RP są ostateczne i mają moc powszechnie obowiązującą, zaś wyrok wydany w przedmiotowej sprawie ma charakter konstytutywny, prawotwórczy i działa ex nunc (na przyszłość) od daty opublikowania w Dzienniku Ustaw RP.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w sprawie Zakładu Rehabilitacji Leczniczej mieszczącym się w Częstochowie przy ul. Łódzkiej, zwrócono się do Dyrektora Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych z prośbą o wyjaśnienie przedmiotowego problemu. Uzyskano odpowiedź, iż w miesiącu lipcu podjęte zostały renegocjacje warunków umowy o wynikach których będzie można mówić dopiero po ich zakończeniu.

Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, pragnę stwierdzić, że nie widzę żadnego uzasadnienia dla stawianego zarzutu dotyczącego "opieszałości urzędników w Śląskiej Kasie Chorych" z którego to powodu jakoby nie podjęto rozmów w sprawie zakontraktowania przez wspomnianą kasę chorych oddziału opieki długoterminowej i rehabilitacji leczniczej w ZOZ nr 1 Szpitalu Chirurgicznym im Dr L. Rydygiera w Częstochowie. W tym miejscu pragnę przytoczyć kilka faktów, które potwierdzają powyższą tezę:

3. Przedmiot kontraktowania - w toku negocjacji ustalono, że przedmiotem kontraktowania będzie nie osobodzień na oddziale opieki długoterminowej i rehabilitacji leczniczej lecz osobodzień na oddziale dla przewlekle chorych.

Ustalono ponadto, że niezwłocznie po zapoznaniu się z propozycjami cenowymi Świadczeniodawcy przez zarząd Śląskiej Regionalnej kasy Chorych, na kolejnym spotkaniu (które odbędzie się w sierpniu) ostatecznie zostanie rozstrzygnięta kwestia ceny jednego osobodnia.

Przeznaczona ona jest na dotacje dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na zadania własne bieżące i inwestycyjne, związane z dofinansowaniem kosztów wdrażania reform w ochronie zdrowia.

SEKRETARZ STANU

Maciej Piróg

Warszawa, 1999-08.19

Stawiane w Oświadczeniu zarzuty pod adresem Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny, dotyczące braku zainteresowania problematyką kobiet nie znajdują uzasadnienia. Problematyka kobiet została bowiem włączona do polityki państwa na rzecz rodziny i stanowi jej ważny element. Nadmienić należy, iż przedstawiciele Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny uczestniczą w działaniach podejmowanych przez zainteresowane resorty w celu poprawy sytuacji kobiet. Jednym z elementów realizacji działań na rzecz kobiet jest rządowy program "Przeciw przemocy - wyrównać szanse", który po niezbędnych modyfikacjach przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 26 maja 1998 r., jest z powodzeniem wykonywany. Zgodnie z planem przyjętym w początkowym programie do 30 listopada 1999 r. nastąpi otwarcie dwunastu Centrów Pomocy Rodzinie, dofinansowanych z budżetu programu.

W tym kontekście wnioski sformułowane przez Komisję Praw Człowieka ONZ, w sprawach respektowania w Polsce praw kobiet uznać należy za ważne wskazanie obszarów wymagających poprawy. Nie wynika z nich natomiast, że Rząd, w tym Pełnomocnik rządu do spraw Rodziny, nie przykłada należytej wagi do problemów kobiet, w tym, w szczególności wymienionych we wnioskach Komisji Praw Człowieka ONZ.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 1999.08.23

Udzielane na podstawie § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.) "klęskowe" kredyty inwestycyjne i obrotowe na wznowienie produkcji są szczególnie preferencyjną formą pomocy dla gospodarstw rolnych i podmiotów prowadzących działy specjalne produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęski suszy, gradobicia, nadmiernych odpadów atmosferycznych, powodzi, huraganu, pożaru lub plagi gryzoni. Obrotowe kredyty "klęskowe" na sfinansowanie bieżących i inwestycyjnych potrzeb gospodarstw rolnych związanych ze wznowieniem produkcji rolniczej oprocentowane są dla kredytobiorcy w wysokości 0,25 stopy redyskonta weksli w skali roku (aktualnie 3,88%).

Uproszczone są również warunki ubiegania się o powyższe kredyty m.in.: nie jest wymagany udział własny kredytobiorcy ponadto kredyt może być zaciągnięty na nakłady poniesione po dniu wystąpienia szkody, a przed uzyskaniem kredytu.

W odniesieniu do gospodarstw rolnych poszkodowanych w wyniku powodzi mającej miejsce w lipcu 1997 r. przyjęto 24 miesięczny okres stosowania dopłat do oprocentowania obrotowych kredytów, a następnie z uwagi na trudną sytuację na rynku płodów rolnych Kierownictwo Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej podjęło decyzję o upoważnieniu Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do wydłużania o dodatkowe 6 miesięcy w gospodarczo i społecznie uzasadnionych przypadkach okres stosowania dopłat do powyższych kredytów. W przypadku podmiotów posiadających zobowiązania z tytułu obrotowych kredytów "klęskowych" w związku z powodzią mającą miejsce w lipcu 1997 r. bank może zastosować na wniosek kredytobiorcy jednorazową spłatę kapitału i odsetek w terminie do 30 miesięcy od daty uzyskania kredytu.

Natomiast w odniesieniu do inwestycyjnych kredytów udzielonych w związku z powodzią 1997 r. okres stosowania dopłat do ich oprocentowania wydłużony został do 12 lat, a w szczególnych przypadkach do 15 lat.

Ponadto w związku z trudną sytuacją niektórych gospodarstw rolnych wynikającą m.in. z powielania się klęsk żywiołowych oraz występującą dekoniunkturą na rynkach rolnych, ustawą z dnia 4 marca 1979 r. o zmianie ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów rolniczych (Dz.U. Nr 27, poz. 243), wprowadzona została możliwość wydłużenia z 12 do 20 miesięcy okresu stosowania dopłat do oprocentowania kredytów zaciągniętych m.in. na zakup rzeczowych środków obrotowych do produkcji rolnej w 1998 r.

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 z późn. zm.), w związku z wystąpieniem klęski żywiołowej lub ekologicznej udzielana jest poszkodowanym osobom lub rodzinom pomoc społeczna. Pomoc ta ma na celu umożliwienie osobom lub rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne środki, możliwości oraz uprawnienia. Stosowana jest ona w różnorodnych formach, w tym m.in. w formie zasiłku celowego na pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia losowego, przyznawanego na podstawie indywidualnej oceny sytuacji ubiegającej się osoby lub rodziny, dokonanej przez pracownika ośrodka pomocy społecznej.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Ryszard Brzezik

Warszawa, dn.1999-08-24

Sytuacja w transporcie lotniczym uregulowana jest systemem umów bilateralnych zawieranych między rządami poszczególnych krajów. Umowy te oparte są na Konwencji Chicagowskiej z 1944 r., której Polska jest sygnatariuszem. Określają one dozwolone trasy (prawa przewozowe), normują zasady oferowania zdolności przewozowej, przewidują zatwierdzanie taryf lotniczych przez państwa a także sprowadzają obowiązek zawierania porozumień handlowych przez przewoźników lotniczych stron. Taki system regulacji w transporcie lotniczym obowiązuje na całym świecie. System ten do 1987 r. tj. do chwili rozpoczęcia procesu liberalizacyjnego obowiązywał również w ramach państw Unii Europejskiej. Obecnie stosowany jest on nadal w stosunkach pomiędzy UE a krajami trzecimi.

Uruchomienie nowych połączeń lotniczych uwarunkowane jest zatem istnieniem stosownych zapisów w umowie lotniczej, która szczegółowo określa m.in. dopuszczalną liczbę przewoźników operujących z danego kraju, miasta w obu krajach dostępne do regularnej komunikacji lotniczej, punkty pośrednie lub położone dalej w przypadku, gdy połączenie obejmuje kilka miast a także udział przewoźników każdego z krajów w liczbie miejsc pasażerskich. Wielkość oferowania uzależniona jest od ilości, częstotliwości rejsów oraz pojemności samolotów i ma bardzo istotne znaczenie przy obliczaniu udziału przewoźników obu stron w rynku przewozów lotniczych. Należy także nadmienić, że ustalenia zawarte w umowach lotniczych odzwierciedlają, stosowaną w lotnictwie cywilnym zasadę równorzędności korzyści przewoźników obu stron. Wszelkie korekty istniejących ustaleń w obowiązujących umowach lotniczych mogą być dokonane jedynie za zgodą władz obu krajów, w formie zmian do tych umów. Nie wszystkie kraje skłonne są do zaakceptowania liberalizacyjnych zmian umów lotniczych. Np. Włochy, pomimo usilnych i długoletnich starań Polski wciąż nie wyrażają zgody na zliberalizowanie umowy lotniczej z Polską (ostatnie negocjacje z władzami lotniczymi Włoch w tej sprawie odbyły się w dn. 22.06.1999 r. i zakończyły się fiaskiem). Istnieje więc szereg uwarunkowań prawnomiędzynarodowych mających wpływ na rozwój połączeń lotniczych.

Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej w pełni popiera każdą zgłoszoną inicjatywę lotniczą, znajdującą podstawy formalno-prawne w obowiązujących bilateralnych umowach o komunikacji lotniczej. Ma to swoje odzwierciedlenie w udzielanych zgodach na uruchamianie nowych połączeń przez PLL LOT oraz przez obcych przewoźników lotniczych, a także w poważnym wzroście wydawanych zgód na operacje czarterowe obcych przewoźników do polskich portów lotniczych. W wyniku tych działań wszystkie polskie porty regionalne (z wyjątkiem Rzeszowa) posiadają regularne połączenia międzynarodowe: Kraków - z 11 miastami zagranicą, Poznań - z 4 miastami, Katowice - z 4 miastami, Wrocław - z 3 miastami, Gdańsk z 3 miastami, Szczecin z 1 miastem. W toku załatwiania jest sprawa otwarcia kolejnego połączenia międzynarodowego z Poznania do Heringsdorf dla niemieckiego przewoźnika Tempelhof Express.

Likwidacja rynku transportu lotniczego polegająca na znoszeniu restrykcji w dostępie do tego rynku aktualnie może odbywać się w ramach obowiązujących Polskę dwustronnych umów lotniczych, za zgodą obu stron i z uwzględnieniem obowiązującej w lotnictwie zasady wzajemności. Proces liberalizacyjny nie polega na prostym usuwaniu barier i utrudnień. Jest to proces złożony i wymaga zharmonizowania warunków konkurencji na wolnym rynku usług transportowych. Transport jest gałęzią pełniącą w gospodarce rolę funkcjonalną i z tego względu wprowadzenie zasady otwartego nieba musi przebiegać z uwzględnieniem interesów narodowych, tak aby zagwarantowane były możliwości dostosowania polskich przewoźników lotniczych do wymagań zaostrzonej konkurencji z najsilniejszymi przewoźnikami UE. Potrzeba taka wiąże się z opóźnieniami w rozwoju polskiego transportu lotniczego w stosunku do tego sektora w UE.

Należy podkreślić, iż program liberalizacyjny w ramach państw UE wprowadzany był powoli (w III etapach i trwał 10 lat), stopniowo poddając transport lotniczy działaniu sił rynkowych. Początkowo obejmował 4 aspekty: złagodzenie zasad dotyczących taryf, odejście od tradycyjnego podziału oferowania 50:50 i stopniową jego zmianę do poziomu 40:60, większy dostęp do tras, procedurę zastosowania wspólnotowych zasad konkurencji do transportu lotniczego. Dalsze etapy wprowadzały kolejne złagodzenie zasad dot. ww. kwestii aż do pełnej liberalizacji. Przygotowania rynku unijnego do liberalizacji przewozów lotniczych, rozpoczęte w latach 70-tych a realizowane w latach 1987-1997 nie były wystarczające dla wielu przewoźników UE. W konsekwencji szereg znaczących przewoźników, wśród nich AIR FRANCE, Alitalia, SABENA istotnie pogorszyły swoje wyniki ekonomiczne tak, że rządy państw ich rejestracji zmuszone były ratować je subsydiami w łącznej wysokości 10,3 mld USD, przyznanymi tylko w latach 1991-1996. Należy także stwierdzić, iż według materiałów przygotowanych przez Komisję Europejską, w wyniku wprowadzenia pełnej liberalizacji przewozów lotniczych nie odnotowano spektakularnych obniżek taryf na przewozy lotnicze ani istotnych zmian w nasileniu ruchu lotniczego.

Założenia polityki transportowej resortu przewidują w najbliższych latach istotne wzmocnienie pozycji portów regionalnych przez rozbudowę infrastruktury techniczno-logistycznej (nowe terminale na lotniskach w Krakowie, Poznaniu, Drogi Startowe, oprzyrządowanie radio-nawigacyjne) tak aby w niedługiej przyszłości mogły sprostać wyzwaniom zliberalizowanego rynku. Jest to proces, który wymaga czasu i bardzo wysokich nakładów finansowych.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 1999.08.24

W ramach wymiany korespondencji poinformowałem Pana Senatora o zasadności objęcia tych urządzeń dozorem technicznym, co wynikało między innymi z faktu, że urządzenia te eksploatowano przez wiele lat bez obowiązku ich kontrolowania pod względem stanu technicznego, co może stwarzać poważne zagrożenia dla życia, zdrowia, mienia i środowiska, groźniejsze niż stwarzane przez urządzenia nowe dopuszczone do eksploatacji.

Rozporządzenie to nie nakłada obligatoryjnego obowiązku modernizacji eksploatowanych już urządzeń, co było przedmiotem obaw zainteresowanych zakładów. Działania modernizacyjne lub naprawcze powinny być podejmowane w razie stwierdzenia przez organ dozoru technicznego, że wadliwa konstrukcja lub stopień zużycia technicznego urządzenia stwarzają zagrożenie dla środowiska pracy i otoczenia zakładu. Fakt ten znalazł odzwierciedlenie w projektach warunków technicznych, o których mowa poniżej.

Na potrzebę takiego uregulowania prawnego zwróciła również uwagę Najwyższa Izba Kontroli w swojej "Informacji o wynikach kontroli działalności organów dozoru technicznego w zakresie realizacji ustawy o dozorze technicznym, z maja br.

Zgodnie z przyjętym harmonogramem prac i na mocy wyżej wymienionego rozporządzenia dla urządzeń dodatkowo objętych dozorem, opracowane zostały w formie rozporządzeń Ministra Gospodarki projekty warunków technicznych (w załączeniu) jakim powinny odpowiadać zbiorniki ciśnieniowe i bezciśnieniowe przeznaczone do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych jak też substancji żrących i trujących.

Ze swej strony pragnę serdecznie podziękować Pani Marszałek za zainteresowanie się realizowanymi przez resort gospodarki działaniami zmierzającymi do poprawy obecnego stanu bezpieczeństwa technicznego w zakładach chemicznych.

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, dnia 1999-08-24

1) posiada obywatelstwo polskie,

4) posiada odpowiednie kwalifikacje,

6) posiada dobry stan zdrowia,

2. Zakres wymogów kwalifikacyjnych kandydatów na strażników Państwowej Straży Łowieckiej został określony w Rozporządzeniu Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 23 lipca 1997 r. w sprawie szczegółowych wymogów kwalifikacji zawodowych, wzorów legitymacji oraz umundurowania strażników Państwowej Straży Łowieckiej, a także szczegółowych kwalifikacji zawodowych, wzorów oznaki i legitymacji Strażnika łowieckiego (Dz.U. z dnia 4 października 1997 r. Nr 119, poz. 755), gdzie zgodnie z § 1 Strażnikiem Państwowej Straży Łowieckiej może być osoba która posiada:

3) wykształcenie wyższe prawnicze, albo

Jan Szyszko

Warszawa, dnia 24.08.1999 r.

Od roku 1999 placówki Opieki Zdrowotnej zostały przekształcone w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. W związku z tym, uprawnienia organów założycielskich wszystkich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przejęły jednostki samorządu terytorialnego (art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, Dz.U. Nr 133, poz. 872).

Zgodnie z art. 44 ust. 2 i 3 powołanej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, zasady i kryteria podziału środków na dotacje celowe ustalane są przez wojewodę po zasięgnięciu opinii województwa, a łączna wysokość dotacji przyznawanych w kolejnych latach na dofinansowanie inwestycji realizowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego nie może przekroczyć 50% wartości kosztorysowej inwestycji, z zastrzeżeniem art. 44 ust. 4 i art. 45 tej ustawy.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że istnieje możliwość uzyskania pomocy finansowej z rezerwy celowej, która została utworzona w budżecie państwa na 1999 rok w wysokości 82.000 tys. zł. Przeznaczona ona jest na dotacje dla organów założycielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na zadania własne bieżące i inwestycyjne, związane z dofinansowaniem kosztów wdrażania reform w ochronie zdrowia.

Z rezerwy tej, będzie można finansować między innymi inwestycje kontynuowane, których termin zakończenia przypada na 1999 rok oraz prace remontowe związane z realizacją programu dostosowania zakładu do wymagań fachowych i sanitarnych obowiązujących w tym zakresie.

Z poważaniem
SEKRETARZ STANU
w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej
Maciej Piróg

Warszawa, dn.25.08.1999 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Janusza Bielawskiego złożonego na 41 posiedzeniu Senatu w dniu 5 sierpnia 1999 r. dotyczącego dofinansowania przez Ministerstwo Kultury i Sztuki XIV Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Francuskiej uprzejmie informuję, że wniosek złożony przez Centrum Kultury MUZA nie został zakwalifikowany przez zespół Doradców ds. Animacji i Edukacji Kulturalnej działający w ramach systemu AUGUST do finansowania z budżetu MKiS.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Pana Senatora, iż decyzja o nie dofinansowaniu projektu została podjęta bez należytej oceny sprawy. Wobec ogromnej liczby wniosków jakie wpłynęły do Ministerstwa, Zespół Doradców, w którym zasiadali eksperci powołani przez ministra oraz przedstawiciele Stowarzyszeń i związków twórczych, określał możliwość wsparcia tych przedsięwzięć z budżetu Ministra. Posiedzeniom przewodniczył Pan Krzysztof Czyżewski, osoba wielce zasłużona w upowszechnianiu kultury, odznaczona w br. za swoją pracę nagrodą Fundacji Kultury Polskiej.