Warszawa, 1999.04.20

Zgodnie z przepisem z art. 65 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne (Dz.U. Nr 38, poz. 230 z późn. zm.) ochrona przed powodzią należy do zadań organów administracji rządowej oraz organów jednostek samorządu terytorialnego.

Ponadto, przepisy ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 91, poz. 571) w przypadku wystąpienia klęsk żywiołowych, w tym m. in. powodzi, przewidują szczególne uprawnienia dla wojewodów. Zgodnie z art. 15 ust. 4 wspomnianej ustawy, wojewoda zapewnia współdziałanie wszystkich jednostek organizacyjnych administracji rządowej i samorządowej działających na obszarze województwa i kieruje ich działalnością w zakresie zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia lub mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeństwa państwa i utrzymania porządku publicznego, ochrony praw obywatelskich, a także zapobiegania klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutków na zasadach określonych w ustawach.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w ramach monitorowania przebiegu wdrażania reformy zbierane są i analizowane propozycje zmian legislacyjnych do ustaw reformujących administrację publiczną. Zgodnie z przepisami art. 107 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872). Rada Ministrów została zobowiązała do przedłożenia Sejmowi informacji o skutkach obowiązywania ustaw wraz z propozycjami niezbędnych zmian. W ramach tych prac zostaną również rozważone zgłoszone przez Pana Senatora propozycje zmian legislacyjnych, które wymagają jednak głębszej analizy i zajęcia stanowiska przez zainteresowane resorty.

- gospodarka gruntami przeznaczonymi na cele rolne i ich ochrona,

- podziały i rozgraniczenia nieruchomości w odniesieniu do obszarów wiejskich,

- gleboznawcza klasyfikacja gruntów,

Ustosunkowując się do oceny stanu ewidencji gruntów potwierdzam, że w przeważającej mierze pochodzi ona z lat sześćdziesiątych, jednak swoją treścią obejmuje wszystkie nieruchomości na terenie kraju. Dla obszarów rolnych zawiera również klasyfikację gleboznawczą, stanowiącą podstawę opodatkowania podatkiem rolnym.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999.04.20

w związku z pismem Pani Marszałek, znak AG/043/100/99/IV z dnia 23 marca 1999 r., dotyczącym oświadczenia złożonego przez Senatora Jerzego Baranowskiego na 32. posiedzeniu Senatu w dniu 18 marca 1999 r., uprzejmie proszę o przyjęcie odpowiedzi na to oświadczenie, zawierającej stanowisko moje, w odniesieniu do kwestii wdrażania przepisów Prawa energetycznego oraz Ministra Finansów, w odniesieniu do kwestii wspierania rozwoju infrastruktury elektroenergetycznej na obszarach wiejskich.

Pan Senator postawił zarzut, że dotychczasowe wypowiedzi przedstawicieli resortu gospodarki pogłębiły tylko niezrozumienie przepisów prawa u odbiorców energii elektrycznej i potencjalnych wykonawców usług w tej branży, i w konsekwencji spowodowały silną niechęć do z gruntu słusznych rozwiązań prawnych.

Ustawa z dnia 10 kwietnia 1998 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze zm.), w odróżnieniu od stanu prawnego z okresu poprzedniego, obowiązek zapewnienia realizacji przyłączeń odbiorców do sieci nałożyła na przedsiębiorstwa energetyczne.

Opłaty, jakie z tytułu przyłączenia do sieci ponoszą przyłączane podmioty, z uwzględnieniem zasady odchodzenia od skrośnego finansowania jednych grup odbiorców przez drugie, określone są w taryfach przedsiębiorstw energetycznych, opracowanych na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki i zatwierdzonych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Według informacji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, został powołany Zespół, którego celem jest wypracowanie standardowej opłaty za przyłącze energetyczne, na podstawie analizy wysokości opłat obowiązujących na terenie całego kraju, oraz - że po zakończeniu prac Zespołu wystąpi do przedsiębiorstw energetycznych o wprowadzenie zmian w taryfie, w części dotyczącej stawek opłat za przyłącze, poprzez ustalenie ich wysokości na poziomie opłaty standardowej.

Pan Minister poinformował, że w budżecie w rezerwach celowych (część 83, poz. 35) przewidziane są środki na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz rozwój infrastruktury, będące w dyspozycji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w tym 30 mln zł na rozwój sieci energetycznych na wsi. Środki budżetu państwa nie mogą jednak stanowić jedynego i zasadniczego źródła finansowania inwestycji gmin i przedsiębiorstw energetycznych. Zasadniczym źródłem pozyskiwania przez energetykę środków na inwestycje (podobnie jak przez wszystkie inne podmioty gospodarcze) powinien być rynek pieniężny oraz kapitałowy - nie zaś budżet państwa. Nie zachodzą żadne przesłanki, które uzasadniałyby konieczność szczególnego traktowania tego sektora w stosunku do pozostałych. Elektroenergetyka może skorzystać natomiast z pomocy państwa poprzez instrumenty powszechne takie jak np.: ulgi w podatku dochodowym w związku z poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi, preferencyjne kredyty udzielane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rozbudowę infrastruktury wsi, czy program EFSAL (pomoc ze środków budżetowych, pochodzących z pożyczki Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju, w formie pożyczek na procesy restrukturyzacyjne). Z ulg inwestycyjnych energetyka korzysta, nigdy natomiast nie zabiegała o skorzystanie z dwóch pozostałych możliwości zdobycia środków na inwestycje.

Warszawa, 1999.04.20

Podnoszony przez Pana Senatora problem przekazania mienia likwidowanych urzędów wojewódzkich tworzonym starostwom powiatowym w celu umożliwienia im właściwego realizowania zadań publicznych, uzależniony jest od działań podjętych przez obecnych wojewodów. Wynika to z faktu, iż część mienia Skarbu Państwa będącego we władaniu instytucji i państwowych jednostek organizacyjnych nie przejmowanych w całości przez jednostki samorządu terytorialnego, podlega przekazaniu po uprzednim wygaśnięciu trwałego zarządu, co wynika z treści art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.). W chwili obecnej urzędy wojewódzkie działają na podstawie tymczasowych statutów. Oznacza to, iż do czasu podjęcia przez wojewodę decyzji co do przeznaczenia mienia wspomnianych instytucji i państwowych jednostek organizacyjnych, istnieje możliwość zawarcia porozumienia z wojewodą, który na podstawie art. 64 ww. ustawy może w drodze decyzji, na wniosek zarządu powiatu, przekazać mienie Skarbu Państwa oraz mienie Skarbu Państwa będące we władaniu państwowych osób prawnych, powiatom, w celu wykonywania ich zadań.

Sprawa przejęcia na potrzeby powiatu sieradzkiego budynku, w którym do roku 1975 mieściły się władze ówczesnego powiatu, wybiega jednak poza ramy przewidziane w ustawodawstwie wprowadzającym reformę administracji publicznej. W żadnym z obowiązujących aktów prawnych, jak również w założeniach reformy, nie przewidywano automatycznego powrotu do struktur administracyjnych sprzed roku 1975, a co za tym idzie - zwrotu nieruchomości i innych składników majątkowych ówczesnych jednostek samorządu terytorialnego. Problemy przekazywania mienia zostały opracowane jako integralny element obecnej reformy. Zasygnalizowane przez Pana Senatora trudności lokalowe starostwa powiatowego w Sieradzu, mogą zostać rozwiązane poprzez zastosowanie art. 64 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, powiatom może zostać przekazane mienie Skarbu Państwa oraz mienie Skarbu Państwa będące we władaniu państwowych osób prawnych, inne niż określone w art. 60 ust. 1 i 4 ww. ustawy. Warunkiem uzyskania wspomnianego mienia jest sporządzenie przez zarząd powiatu odpowiedniego wniosku skierowanego do wojewody, wraz z uzasadnieniem, w którym należy wskazać, iż mienie to będzie służyło wykonywaniu zadań powiatu. Nabycie przez powiat mienia następuje w drodze decyzji wojewody.

W odpowiedzi na wyrażone przez Pana Senatora wątpliwości co do istnienia samorządności na poziomie powiatu, chciałbym odwołać się do ustawy konstytuującej ten szczebel samorządu terytorialnego. Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r., o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578), przewiduje szeroki katalog kompetencji przekazanych władzom powiatu. Przede wszystkim wskazać należy na zapis, zgodnie z którym powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Ponadto powiat został wyposażony w osobowość prawną, a samodzielność tej jednostki samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej, co wynika z treści art. 2 ustawy o samorządzie powiatowym. W art. 4 ww. ustawy określone zostały zadania publiczne, do wykonywania których właściwy jest powiat. Są to, m.in.: edukacja publiczna, promocja i ochrona zdrowia, transport i drogi publiczne, ochrona środowiska i przyrody, porządek publiczny i bezpieczeństwo obywateli, przeciwdziałanie bezrobociu oraz aktywizacja lokalnego rynku pracy, a także szereg innych zadań o zasadniczym dla funkcjonowania lokalnej społeczności charakterze. W celu właściwego wykonywania wspomnianych zadań, powiat wyposażony został w środki finansowe, wyliczone w art. 56 omawianej ustawy. Prowadzenie gospodarki finansowej powiatu jest jawne i odbywa się na podstawie budżetu (art. 51 ustawy o samorządzie powiatowym). Samorządowi powiatowemu przekazano również mienie mające służyć wykonywaniu przewidzianych w ustawie zadań. Ponadto powiatowi przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego. Na podkreślenie zasługuje również fakt nienakładania się na siebie kompetencji przysługujących wojewodzie, będącemu reprezentantem rządu oraz samorządowi, skutkiem czego nadzór nad działalnością powiatu może odbywać się jedynie w oparciu o kryterium zgodności z prawem, co wynika z art. 77 powoływanej ustawy. Wszystkie powyższe argumenty powinny w wystarczającym stopniu wskazywać na faktyczne istnienie samorządności na szczeblu powiatowym.

Zarówno dochody z tytułu udziałów w podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i część wykonawcza subwencji ogólnej, ustalane są dla każdego z powiatów w sposób określony ustawą, o której wyżej mowa. Wysokość części drogowej i części oświatowej subwencji ogólnej dla danego powiatu ustalana jest w oparciu o kryteria wynikające z rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, które zostały pozytywnie zaopiniowane przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Podstawą do ustalenia dochodów powiatów, pochodzących z dotacji na realizowane zadania z zakresu administracji rządowej oraz z dotacji na zadania własne powiatów - były kwoty wydatków zaplanowane przez ministrów, wojewodów, w ramach zatwierdzonych przez Radę Ministrów limitów wydatków dla poszczególnych dysponentów części budżetowych. Określone przez wojewodów kwoty wydatków dla powiatów były weryfikowane przez poszczególne resorty. Natomiast podział dotacji celowej na utrzymanie domów pomocy społecznej został dokonany w oparciu o rozporządzenie wydane przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Wysokość jej została ustalona w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad ustalania i trybu przekazywania części drogowej subwencji ogólnej dla powiatów, miast na prawach powiatów i województw.

Źródłem finansowania tych wydatków są, między innymi:
- dotacje celowe na realizację zadań własnych bieżących i inwestycyjnych powiatu, przeznaczone na dofinansowanie utrzymania mieszkańców domów pomocy społecznej w wysokości 7.986 tys. zł,
- dotacje na realizację zadań bieżących z zakresu administracji rządowej wykonywanych przez powiat, tj. funkcjonowanie powiatowego centrum pomocy rodzinie - 152 tys. zł, funkcjonowanie zespołu ds. orzekania o stopniu niepełnosprawności - 50 tys. zł oraz na organizowanie opieki w rodzinach zastępczych i własnych - 871 tys. zł.

Organ stanowiący może, uchwałą budżetową, dokonać przesunięć wydatków na zasadach określonych w ustawie o finansach publicznych.

Rozdysponowanie tych rezerw będzie następowało po określeniu przez Radę Ministrów, w drodze rozporządzenia, wykazu gmin, powiatów i województw, na obszarze których wystąpiła powódź, oraz szczegółowych zasad udzielania i sposobu rozliczania tych dotacji.

Sprawy związane z dofinansowywaniem domów pomocy społecznej reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowej z budżetu państwa na dofinansowanie ponadgminnych domów pomocy społecznej (Dz.U. Nr 166, poz. 1246), zgodnie z którym z dniem 1 stycznia 1999 roku domy pomocy społecznej stały się jednostkami samorządów powiatowych. Powiaty otrzymują dotację na tych mieszkańców, którzy przebywali w domach na koniec ubiegłego roku. Dotacja celowa została pomniejszona o wpływy z odpłatności, które zostały przypisane do dochodów powiatów, co w praktyce oznacza, że powiat dysponuje wpływami z odpłatności i dotacją z budżetu państwa na pokrycie kosztów utrzymania mieszkańców domów pomocy społecznej. Jeśli natomiast koszty te są wyższe, to powiat jest zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków.

Nowy sposób finansowania - mieszkańców domów pomocy społecznej, a nie, jak do tej pory, miejsc w domach, powoduje niepokój przedstawicieli samorządów powiatowych, którzy zapominają, że powiat będzie otrzymywał dotację z budżetu państwa na mieszkańca domu pomocy społecznej z powiatu, przyjmując, iż za mieszkańca powiatu (zgodnie z definicją zawartą w słowniczku rozporządzenia) uznaje się osobę przebywającą przed dniem 1 stycznia 1991 r. w ponadgminnych domach, mających siedzibę w tym powiecie oraz osobę przyjętą do tego domu, będącą przed przyjęciem mieszkańcem tego powiatu, a także mieszkańca powiatu, który przebywa po 1 stycznia 1991 r. w domu mającym siedzibę w innym powiecie. Przyjęcie, na potrzeby rozporządzenia, takiej definicji ma na celu ułatwienie dostępu do dotacji oraz miejsc w domach pomocy społecznej także mieszkańcom tych powiatów, na terenie których nie ma obecnie domów pomocy społecznej. Za datę graniczną przyjęto bowiem datę wejścia w życie ustawy o pomocy społecznej. Natomiast, aby nie wprowadzać korekt w budżetach poszczególnych wojewodów, uznano osoby skierowane do domów pomocy społecznej z powiatów usytuowanych poza województwem za mieszkańców powiatu, w którym obecnie mieszkają, czyli właściwego ze względu na siedzibę domu.

To zdefiniowanie mieszkańca powiatu w nieco odmienny sposób ma wyrównać szansę w dostępie do tej formy pomocy społecznej mieszkańców z powiatów, w których nie ma takich placówek (obecnie 80 powiatów nie ma domów pomocy społecznej). Równocześnie takie zdefiniowanie mieszkańca powiatu powoduje, że osoba przebywająca w domu pomocy społecznej, która jest mieszkańcem innego powiatu, jest finansowana przez ten powiat, z którego pochodzi, a więc powiat, na terenie którego jest dom pomocy społecznej - będzie otrzymywał refundację kosztu utrzymania tej osoby.

Informuję również, że pracownicy pomocy społecznej, którzy w ubiegłym roku byli zatrudnieni w administracji rządowej, w całości zostali przesunięci do powiatowych centrów pomocy rodzinie. Do Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej nie docierają sygnały, że pracownicy ci są zwalniani, a wręcz przeciwnie, istnieje pilna potrzeba zwiększenia zatrudnienia w tych jednostkach, jednak starostwa powiatowe nie dysponują środkami finansowymi na zwiększenie zatrudnienia w tym zakresie.

Zaniepokojenie wyrażane przez Pana Senatora co do zwolnień pracowników reformowanej administracji publicznej, wynika z nieporozumienia wywołanego niewłaściwą interpretacją pisma wystosowanego dnia 18 stycznia 1999 r. do starostów, dotyczącego możliwości refundowania powiatom kosztów ewentualnych zwolnień pracowników przechodzących z dniem 1 stycznia 1999 roku do starostw powiatowych z likwidowanych urzędów administracji. Propozycja ta wynikała z faktu, iż część starostw powiatowych została ustawą z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. nr 133, poz. 872 z późn. zm.) zobligowana do przejęcia większej liczby pracowników, niż wynikałoby to z potrzeby właściwej organizacji i funkcjonowania urzędu. W takim stanie rzeczy, rząd rozważał możliwość udzielenia powiatom pomocy w postaci refundowania kosztów zwolnień pracowników w tych starostwach powiatowych, w których zaistniała dysproporcja pomiędzy liczbą przejętych pracowników a potrzebami starostwa oraz w których, ze względu na niewystarczające środki, byłoby niemożliwe utrzymywanie zatrudnienia na zbyt wysokim poziomie.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 21 kwietnia 1999 r.

Po zapoznaniu się z przekazanym przy piśmie Pani Marszałek oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Markowskiego, w sprawie konsekwencji jakie dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niosą przyjęte założenia restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego, a szczególnie rozdziału II ustawy o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, uprzejmie wyjaśniam, iż Zarząd Zakładu przy podejmowaniu działań związanych z pozyskiwaniem środków niezbędnych na wypłatę świadczeń z ubezpieczeń społecznych (w tym także odzyskiwania od dłużników zaległych zobowiązań) jest zobowiązany do przestrzegania obowiązującego prawa.

- należne za okres od 1 kwietnia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. składki wraz z odsetkami za zwłokę ulegają odroczeniu nie dłużej niż do 31 grudnia 2000 r., a następnie ich spłata powinna następować na zasadach określonych w umowie zawartej z wierzycielem, a więc z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (zgodnie z podjętą przeze mnie decyzją spłata tych zobowiązań powinna następować w ramach układów ratalnych, w okresie nie dłuższym niż 5 lat).

Chciałbym zwrócić uwagę, iż kopalnie i spółki węgla kamiennego, w latach ubiegłych nie opłacały w ogóle należnych składek lub opłacały je w zaniżonej wysokości, co powodowało nawarstwianie się trudno ściągalnych zadłużeń, ze względu na złą kondycję finansową dłużników. Dlatego też działania restrukturyzacyjne podejmowane w latach 1994-1996 rekompensowały tylko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych utracone wpływy ze składek, nie przywracały natomiast kopalniom i spółkom płynności finansowej, która umożliwiałaby im terminowe regulowanie bieżących zobowiązań. Możliwość taką daje natomiast realizacja założeń przyjętych w ustawie o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych.

Prowadzone przez zakład analizy potwierdzają, iż dążąc do spełnienia wymogów restrukturyzacyjnych, większość kopalń i spółek węgla kamiennego przystąpiła do opłacania bieżąco należnych składek w terminie. Za luty br. składki zostały opłacone przez kopalnie i spółki w 95,3% w stosunku do kwot należnych za ten miesiąc (to znaczy od wynagrodzeń za styczeń br. wypłaconych w lutym), natomiast ze wstępnych danych za marzec br. wynika, iż ściągalność składek należnych od tych płatników przekroczyła 90%.

Warszawa, 22 kwietnia 1999 r.

W odpowiedzi na Pana oświadczenie złożone na 33 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 1999 r. Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż obsługa zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z nie uregulowanych długów zaciągniętych przez jednostki ochrony zdrowia odbywać się będzie poprzez zmianę (konwersję) wierzytelności na skarbowe papiery wartościowe. Obsługa obejmować będzie zarówno kwotę główną zobowiązania, jak i odsetki, które powstały w skutek nieterminowego regulowania ww. długów. Operacja obsługi wierzytelności przeprowadzona zostanie za pośrednictwem specjalnie powołanego do tego celu Agenta - Banku Handlowego w Warszawie S.A. (wyłonionego zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych).

W ramach weryfikacji Agent sam wystąpi do konkretnych wierzycieli Skarbu Państwa o podanie wszystkich przysługujących im tytułów wierzycielskich. Za zweryfikowany zostanie uznany tylko taki dług, w stosunku do którego dane uzyskane od konkretnego wierzyciela będą tożsame z danymi zawartymi w bazie prowadzonej przez Agenta.

Obsługa polegać będzie na bezpośredniej konwersji wierzytelności na skarbowe papiery wartościowe albo na wykupie wierzytelności za gotówkę. Bezpośrednia konwersja wierzytelności na skarbowe papiery wartościowe odbywać się będzie w drodze przetargów organizowanych przez Agenta. Obligacje, na które zamieniane będą wierzytelności, będą obligacjami o stałym oprocentowaniu i terminie wykupu nie dłuższym niż 10 lat. Oprocentowanie tych obligacji będzie zbliżone do rynkowych stóp zwrotu dla analogicznych obligacji emitowanych przez Skarb Państwa.

Wykup wierzytelności za gotówkę prowadzony będzie przez Agenta ze środków własnych. Odbywać się on będzie w trybie przetargu lub wykupu bezpośredniego. Skupione w ten sposób wierzytelności zostaną skonwertowane na obligacje Skarbu Państwa. Wielkość oraz czas przeprowadzania wykupu gotówkowego następować będzie w zależności od możliwości zaangażowania przez Agenta własnych środków. Co do zasady, oferta bezpośredniej konwersji zostanie skierowana do sektora bankowego, w którym znajduje się około 70% wierzytelności (skupionych przez banki na rynku wtórnym), natomiast wykup gotówkowy zostanie przeprowadzony od dostawców bezpośrednich.

Zakłada się, iż przeważająca część wierzytelności zostanie skonwertowana lub wykupiona do końca 1999 roku. Przewiduje się kontrolę zasadności zaciągniętych zobowiązań, co w szczególności dotyczy tytułów dłużnych powstałych w ostatnich miesiącach przed usamodzielnieniem się dłużnika, który zaciągnął zobowiązanie.

Sz. P.
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak

Wskazać nadto należy, iż Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Skarbu Państwa posiada w Spółce Huta FERRUM S.A. jedynie 14.82% akcji i jest jednym z wielu akcjonariuszy. Pragnę jednocześnie poinformować, iż huta FERRUM S.A. jest spółką publiczną notowaną na WGPW. Niemniej jednak Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło do reprezentanta Skarbu Państwa w radzie nadzorczej spółki o wyjaśnienie poruszonej kwestii. Równocześnie informuję, iż niezwłocznie po uzyskaniu odpowiedzi Ministerstwo Skarbu Państwa udzieli Pani marszałek szczegółowych wyjaśnień.

Warszawa, 1999.04.22

1) Przepisy art. 40 pkt 4 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) określają, że minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje jednostki samorządu terytorialnego o ostatecznych wysokościach przyznanych kwot poszczególnych części subwencji ogólnych, w tym także o kwocie części oświatowej, w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy budżetowej. W roku bieżącym ustawa budżetowa na 1999 r. została ogłoszona 2 marca.

3) Dla powiatów i województw samorządowych projekt budżetu na rok 1999 opracował Minister Finansów. Przepisy art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa oraz art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1999 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 576 i 578) przewidywały, że projekty budżetów przedłożone radom i sejmikom obowiązują do czasu uchwalenia budżetu na bieżący rok budżetowy przez rady powiatów i sejmiki województw, ale nie później niż do dnia 31 marca br.

5) Ministerstwo Edukacji Narodowej w styczniu br. zwróciło się z prośbą do wszystkich powiatów o wnikliwe przeanalizowanie i weryfikację danych przekazanych przez MEN w wykazach obrazujących wielkości zadań oświatowych w roku szkolnym 1998/99. Odpowiadając, powiaty przesyłały zweryfikowane dane dotyczące przejętych do prowadzenia z dniem 1 stycznia br. zadań oświatowych. Na podstawie korekty dokonanej przez powiaty w zakresie zadań szkół ponadpodstawowych i specjalnych została naliczona ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej, zgodnie z zasadami sformułowanymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 164, poz. 1168).

6) Na podstawie przepisów art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) zachowana została rezerwa w granicach 1% części oświatowej subwencji ogólnej. W myśl ust. 3 tego artykułu ustawy zasady podziału rezerwy będą uzgadniane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Ministerstwo Finansów z tworzącą się obecnie nową reprezentacją samorządów terytorialnych wszystkich szczebli.

Warszawa, dn. 23-04-1999 r.

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów informuję, że w dniu 19 marca 1999 r. Prezes Rady Ministrów wydał rozporządzenie w sprawie zakresu działania i właściwości terytorialnej delegatur UOP (Dz.U. Nr 26, poz. 232), w którym na bazie istniejących 14 delegatur dokonał dostosowania ich właściwości terytorialnej do nowego podziału administracyjnego kraju, wykonując dyspozycję z art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872).

Warszawa, 1999.04.22

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 33 posiedzenia Senatu RP w dniu 31 marca 1999 roku, w sprawie uruchomienia środków finansowych na zorganizowanie turnusów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych, przekazane pismem z dnia 7 kwietnia 1999 r. znak: AG/043/151/99/IV - uprzejmie wyjaśniam, iż w związku z faktem, że starosta i instytucje powiatowe stały się realizatorami zadań związanych z rehabilitacją osób niepełnosprawnych z dniem 1 stycznia 1999 r. oraz zmianą zasad realizacji tego zadania, wszystkie wnioski zakładów pracy chronionej, dotyczące dofinansowania organizacji turnusów rehabilitacyjnych planowanych na 1999 rok, musiały zostać zwrócone wnioskodawcom.

Pomoc ta jest skierowana do osoby niepełnosprawnej i przyznawana przez powiatowe centrum pomocy rodzinie na wniosek konkretnej osoby uprawnionej do dofinansowania - nie może być zatem przyznawana bezpośrednio organizatorom turnusów.

Niepełnosprawni pracownicy zakładu pracy chronionej, korzystający z turnusów rehabilitacyjnych, mogą uzyskać pomoc finansową w powiatowym centrum pomocy rodzinie - bez względu na to czy turnus zostanie zorganizowany przez pracodawcę czy też przez innego organizatora, wybranego przez osobę niepełnosprawną.

Ponadto pragnę wyjaśnić, że pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej - organizując turnusy rehabilitacyjne - może i powinien pokrywać koszty ich organizacji ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zgodnie z par. 2 pkt 10 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 3, poz. 22).

Jest to fundusz pochodzący ze zwolnień podatkowych i przeznaczony na wydatki związane ze stale prowadzoną rehabilitacją niepełnosprawnych pracowników zakładu pracy chronionej. Trudno zatem przyjąć, że pierwsze turnusy rozpoczną się w maju br. - w odróżnieniu od wypoczynku urlopowego powinny być one organizowane w różnych terminach, w zależności od potrzeb wynikających z niepełnosprawności osób uczestniczących w tej formie rehabilitacji.

Środki finansowe, na realizację tych zadań, będą przekazywane starostom przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych według algorytmu - zgodnie z ww. rozporządzeniem. Algorytm uwzględnia m.in. liczbę osób niepełnosprawnych w powiecie oraz wysokość środków przewidzianą w planie finansowym Funduszu na poszczególne zadania, w tym na dofinansowanie kosztów uczestnictwa osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych w 1999 roku.

Pragnę podkreślić, że - w celu zapewnienia ciągłości udziału osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych - Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przekazał zaliczkowo, jeszcze w ubiegłym roku, organizatorom turnusów rehabilitacyjnych, którzy przedłożyli wnioski, środki na finansowanie turnusów w pierwszym kwartale 1999 r.

Pragnę zapewnić, że intencją zasad dofinansowania uczestnictwa osób niepełnosprawnych w turnusie rehabilitacyjnym - przyjętych przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych i przekazanych powiatom - jest wypracowanie jak najskuteczniejszej formy realizacji tego zadania i zapewnienie racjonalnego wydatkowania środków Funduszu. Jeśli z doświadczeń starostów z pracy z osobami niepełnosprawnymi, wyniknie potrzeba zmiany przyjętych obecnie zasad, zostaną one zmodyfikowane tak, aby zapewnić sprawną pomoc osobom niepełnosprawnym w korzystaniu z dofinansowania pobytu na turnusie rehabilitacyjnym.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 1999.04.23

W ostatnim dziesięcioleciu nastąpił znaczny wzrost ruchu drogowego, który w 1998 r. na drogach krajowych wynosił już średnio 4000 pojazdów na dobę i wykazuje dalszą tendencję wzrostu o ok. 9% rocznie. Wzrost ruchu nie pozostaje bez wpływu na stan polskich dróg, który jest niezadowalający i wskazuje tendencję stałego pogarszania. Jak wykazują corocznie przeprowadzane badania w 1998 r. już tylko 21% dróg krajowych znajdowało się w stanie dobrym lub zadawalającym, 79% było w stanie niezadowalającym lub złym, to jest wymagającym przeprowadzenia remontów lub odbudowy.

Podzielam również pogląd Pana Senatora, że zakres prac prowadzonych na polskich drogach zarówno dotyczący remontów, modernizacji jak i budowy nowych dróg i mostów jest niewystarczający w stosunku do występujących potrzeb. Jednakże pragnę poinformować, że w 1998 roku wydatki na inwestycje drogowe w porównaniu do lat poprzednich zostały podwojone, co pozwoliło na zakończenie takich inwestycji jak: autostradowa obwodnica Torunia wraz z mostem przez Wisłę, obwodnica Świecia, obwodnica Tarnowa, obwodnica Radzymina, czy Trasa Kwiatkowskiego w Gdyni. Ponadto są pozyskiwane przez rząd dodatkowe środki z międzynarodowych inwestycji finansowych takich jak Bank Światowy, Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, Europejski Bank Inwestycyjny oraz bezzwrotny fundusz PHARE. Udział tych środków w budżecie dróg krajowych na 1999 r. wynosi 33%.

Aktualny stan techniczny polskich dróg jest spowodowany występującym przez wiele lat brakiem możliwości przeznaczenia przez budżet państwa potrzebnych nakładów na drogownictwo. Obecnie przeznaczane z budżetu państwa środki finansowe na drogi publiczne przy ciągłym wzroście ich obciążenia ruchem i wieloletnich zaległościach remontowych również nie pozwalają na powstrzymanie obserwowanej degradacji dróg.

Administracja rządowa stoi na stanowisku egzekwowania od użytkowników dróg wszystkich obowiązujących opłat w tym za przejazd po drogach krajowych wykorzystywanych w międzynarodowym transporcie drogowym oraz podatku akcyzowego od paliw płynnych, z którego 30% odpis jest przeznaczony na finansowanie dróg krajowych, wojewódzkich i powiatowych. Uzyskane w ten sposób środki na drogi krajowe są w całości kierowane na ten cel. Część odpisu od podatku akcyzowego od paliw płynnych przeznaczana na drogi samorządowe jest przekazywana do województw i powiatów w formie subwencji ogólnej i zgodnie z odpowiednimi ustawami może być wydatkowana na inne cele. Ze wstępnie zebranych informacji wynika, że samorządy wojewódzkie przeznaczyły na drogi 90% przyznanej subwencji a samorządy powiatowe jeszcze mniejsze wielkości. Podatki od posiadania środków transportowych, pobierane przez gminy od samochodów o masie powyżej 3,5 t zasilają budżet gmin, o którego wykorzystaniu decyduje rada gminy. Opłaty za zajęcie pasa drogowego, umieszczenia w nim urządzeń nie związanych z funkcjonowaniem dróg, jak również za zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym itp. ustalone na podstawie ustawy o drogach publicznych, które wpływają na środki specjalne wszystkich zarządów dróg są przeznaczane wyłącznie na drogi zgodnie z zapisem ustawowym.

W 1998 roku Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej opracowało "Plan rozwoju infrastruktury transportowej w Polsce do 2015 roku oraz "Strategię utrzymania i rozwoju sieci dróg krajowych do 2015 roku". Opracowania te poddano szerokiej konsultacji publicznej a następnie przedstawiono na KERM i KSRM. Celem tych opracowań jest stworzenie odpowiednich warunków dla niezbędnego dostosowania polskich dróg do potrzeb szybko rosnącego ruchu drogowego w sposób zapewniający właściwy rozwój gospodarczy kraju, zgodnie z naszymi aspiracjami do uczestnictwa w politycznej i ekonomicznej integracji europejskiej.

Tadeusz Syryjczyk