W Polsce rządzonej przez komunistów Dzień Emigranta Polskiego starano się przez wiele wymazać ze świadomości narodu. Obecnie zabiegamy, aby tradycję tego dnia odrodzić, bo jest on Polakom potrzebny, zarówno nam w kraju, i naszym Rodakom za granicą. Pamiętajmy, że 1/3 Narodu Polskiego żyje poza granicami naszego państwa - na wszystkich kontynentach - i Polska dalej jest dla nich Matką - Ojczyzną.

Druga inicjatywa Senatu to projekt ustawy o Karcie Polaka. Projekt ustawy przewiduje, że Polacy mieszkający poza granicami państwa polskiego przyjeżdżający do Polski nie byliby traktowani jako cudzoziemcy, jak to ma miejsce obecnie, ale korzystaliby z tzw. przywileju ojczyźnianego. Przywilej potwierdzany byłby w dokumencie osobistym - Karcie Polaka. Do otrzymania takiej Karty uprawnione byłyby osoby, które:
- posiadały obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej, lecz wskutek sytuacji po II wojnie światowej znalazły się poza jej granicami i pozbawione zostały obywatelstwa polskiego,

Posiadacz Karty Polaka uprawniony byłby m.in. do:
- wjazdu na terytorium Państwa Polskiego bez obowiązku posiadania niezbędnych środków finansowych wymaganych od cudzoziemców;
- prawa pobytu w Polsce nieograniczonego w czasie;
- nauki języka polskiego i dostępu do szkół publicznych wszystkich szczebli oraz świadczeń z zakresu opieki zdrowotnej, w czasie pobytu w Polsce, na zasadach obowiązujących obywateli polskich.
Trzecia inicjatywa senacka to projekt ustawy o repatriacji. Projekt tej ustawy realizuje zapis Konstytucji, że osoby pochodzenia polskiego mają prawo do osiedlenia się na stałe na terytorium Rzeczypospolitej. Ustawa o repatriacji powinna ułatwić rozwiązanie problemu repatriacji Polaków i osób polskiego pochodzenia z Kazachstanu i innych państw środkowoazjatyckich, z których - jak się szacuje - ok. 50 tysięcy osób pragnie osiedlić się w Polsce. Są to osoby deportowane w okresie terroru stalinowskiego ze swoich stron ojczystych oraz ich potomkowie. Projekt ustawy przewiduje, że osoby te winny mieć nie tylko prawo do powrotu, ale do świadczeń socjalnych na równi z obywatelami polskimi zamieszkałymi w kraju, do wykonywania zawodu zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, wreszcie do swobodnego dostępu swoich dzieci do kształcenia na wszystkich szczeblach nauczania. Repatriantom z państw azjatyckich udzielano by pomocy w rozszerzonym zakresie, ułatwiającej im adaptację w nowym środowisku.

Projekty wspomnianych ustaw skierowane zostały do Sejmu i ten zadecyduje o dalszym ich losie.
Poza tym Senat pracuje nad kolejną inicjatywą ustawodawczą - nowelizacją ustawy o wyborze Prezydenta RP, aby obywatele polscy zamieszkali za granicą otrzymali wreszcie prawo głosowania w drugiej turze wyborów prezydenckich, czego byli dotąd niesłusznie pozbawieni i co odczuwali jako swoją krzywdę.

Jako Marszałek Senatu staram się gorliwie wykonywać to zadanie.
Przy okazji różnych wizyt zagranicznych mogłam spotkać się z Polakami i Polonią w wielu krajach; na Ukrainie, Litwie, we Włoszech, Francji, Austrii, na Węgrzech, Libanie, Australii, Peru, Chile, Urugwaju i Argentynie. Uczestniczyłam w kilku zjazdach polonijnych: walnym zebraniu Rady Polonii Świata, Europejskiej Radzie Wspólnot Polonijnych, III Kongresie Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej. W Polsce przyjmowałam wiele delegacji Polaków mieszkających za granicą. Z ogromnym wzruszeniem podejmowałam zwłaszcza naszych Rodaków z Kazachstanu.

Temat Polaków i Polonii za granicą prawie zawsze podejmuję podczas moich spotkań z przedstawicielami najwyższych władz innych państw; jestem dumna, gdy wielu z tych przedstawicieli podkreśla wkład naszych Rodaków w rozwój krajów, które stały się ich nową ojczyzną, próbuję wpłynąć na poprawę sytuacji tam, gdzie mniejszość polska nie korzysta ze standardów praw mniejszości narodowych.

Marszałek Senatu Władysław Raczkiewicz na drugim Zjeździe Światowego Związku Polaków z Zagranicy w 1934 r. trafnie powiedział:
Polska - to my, my wszyscy z całego ziemskiego globu. Z tego faktu, z tego zjawiska, które jest silniejszym niż my sami, płynie ta wielka tajemnica, że serce Polaka zarówno tu w Warszawie, jak i w najodleglejszym zakątku Pacyfiku bije żywiej na dźwięk Mazurka Dąbrowskiego, a czoło podnosi się dumnie na wspomnienie Chrobrego, Jagiełłów, Batorych, Kościuszki, Traugutta, Piłsudskiego.