Warszawa, 23.04.1999 r.

W nawiązaniu do przesłanego oświadczenia Pana Mariana Żenkiewicza - Senatora RP, dotyczącego środków finansowych na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego, pragnę uprzejmie wyjaśnić Pani Marszałek, że w momencie ustalania wysokości składki na ubezpieczenia zdrowotne do jej podstawy wliczone zostały również planowane kwoty § 17 - dodatkowe wynagrodzenie roczne, tzw. "13" pensji stanowiącej integralną część wynagrodzenia pracowników ochrony zdrowia.

Koncepcja ta została przyjęta przez Radę Ministrów, która rozporządzeniem z dnia 15 grudnia 1998 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wymagań i kredytów, jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami (Dz.U. Nr 160, poz. 1069) w § 1 ust. 2 zobowiązała Kasy Chorych do ujęcia w sumie należności, o której mowa w ust. 1 pkt 5 dodatkowego wynagrodzenia rocznego przysługującego na podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080).

Warszawa, dn.1999.04.23

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

W 1989 r. i w latach następnych w wyniku przemian rynkowych, szczególnie po zniesieniu dotacji do opału i energii, otwarciu granic na konkurencyjny import, a także spadku realnych dochodów społeczeństwa, produkcja ogrodnicza pod osłonami znalazła się w głębokim kryzysie. Rosnący import po konkurencyjnych cenach spowodował spadek popytu na relatywnie droższe produkty ogrodnicze wytwarzane w kraju,

Ponadto w roku bieżącym, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 lutego 1999 r. (Dz.U. nr 16) kwiaty cięte (róże, goździki i chryzantemy) pomidory i ogórki umieszczone zostały na liście towarów, które mogą być objęte dodatkowymi opłatami celnymi i w odniesieniu do róż i chryzantem zostały już podjęte przez Ministerstwo Gospodarki prace nad szybkim ustanowieniem obowiązku pobierania tej dodatkowej opłaty celnej. Wielkość importu i ceny importowanych wyżej wymienionych produktów są na bieżąco monitorowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w celu podjęcia właściwych decyzji.

Inaczej wygląda sprawa importu kwiatów ciętych, gdyż mimo stosownych ceł kwotowych i dodatkowych opłat celnych - ceny hurtowe kwiatów z importu są nadal niższe od cen kwiatów produkowanych w kraju.

Generalny Inspektorat Celny zajmujący się nielegalnym obrotem produktami ogrodniczymi z uwagą śledzi wydarzenia na tym rynku, lecz jako samodzielna instytucja powołana do zwalczania przestępczości celnej działa zaledwie od roku. Przewidywać należy, że obecny stan będzie ulegał stopniowej poprawie poprzez realizację ustawowych zadań przeciwdziałania i zwalczania naruszeń prawa obowiązującego w dziedzinie obrotu towarowego z zagranicą, w tym nieprawidłowościami w obrocie kwiatami. Problem ten jest szczegółowo opracowywany przez Regionalny Inspektorat Celny w Poznaniu.

Przedkładając powyższe wyjaśnienia o stosowanej ochronie celnej przy imporcie warzyw i kwiatów ciętych, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że produkty ogrodnicze dostarczane na polski obszar celny podlegają granicznej kontroli fitosanitarnej, standaryzacyjnej i jakości zdrowotnej.

W stosunku do przesyłek nie spełniających wymagań fitosanitarnych wydawane są decyzje zakazujące ich wwozu - w roku 1998 wydano 3398 takich decyzji.

Kontrola standaryzacyjna w obrocie z zagranicą polega na ocenie jakości handlowej towarów, a więc na sprawdzeniu, czy cechy towarów (dot. właściwości organoleptycznych i fizykochemicznych oraz określone wymaganiami w zakresie klasyfikacji, opodatkowania, prezentacji, znakowania, przechowywania i transportu) zgodne są z wymaganiami ustalonymi w normach i przepisach międzynarodowych lub obowiązujących w kraju przeznaczenia. Inspektorzy CIS, w przypadku stwierdzenia wad jakości towaru, opakowania, oznakowania i załadunku towaru do niewłaściwego środka transportu wystawiają negatywne orzeczenie, które uniemożliwia dokonanie odprawy celnej, a tym samym wejście danej partii towarów do Polski.

Przedstawiając powyższą informację zdaję sobie sprawę, że nie wszystkie problemy związane z obrotem towarami rolno-spożywczymi zostały uregulowane. Ministerstwo Rolnictwa oraz Ministerstwo Gospodarki wraz z instytucjami zajmującymi się kontrolą obrotu prowadzą stałe prace nad doskonaleniem systemu.

Termin spotkania w tej sprawie z Panem Senatorem Grzegorzem Lipowskim zostanie uzgodniony odrębnym trybem.

MINISTER
Artur Balazs

2) w zamian za częstotliwości z pasma 300 MHz Państwowa Agencja Radiokomunikacyjna może zaoferować częstotliwości w paśmie 80 MHz, uzyskane po likwidacji w Polsce 5 pierwszych kanałów telewizyjnych, lub częstotliwości w paśmie 420 MHz, które ze względów propagacyjnych w zabudowie miejskiej są bardziej korzystne do stosowania przez taksówkarzy, jednak większa część tego pasma jest w dalszym ciągu zajęta przez służby rządowe. Ich ewentualnie szybsze zwolnienie dla potrzeb cywilnych mogłoby nastąpić po podpisaniu przez Ministrów Łączności i Obrony Narodowej stosownego porozumienia, które jest przygotowywane od ponad pół roku.

Jednocześnie wyjaśniam, że zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz.U. z 1995 r. Nr 117, poz. 564 z późn. zm.) używanie radiokomunikacyjnych urządzeń nadawczych lub nadawczo-odbiorczych wymaga uzyskania przydziału częstotliwości lub zakresu częstotliwości. W myśl ust. 2 tego art. do przydziału częstotliwości stosuje się z zastrzeżeniem art. 24 i art. 25, odpowiednio przepisy art. 14 ust. 2-4, art. 15, art. 16 ust.1, ust. 2 pkt 2-4, ust. 3-5 oraz art. 17-19. Art. 23 ustawy odsyła w sprawach przydziału częstotliwości do przepisów o udzielaniu zezwoleń i koncesji, które należy stosować odpowiednio.

Przydział częstotliwości lub zakresu częstotliwości następuje więc, zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy, w drodze decyzji administracyjnej. Decyzje administracyjne ostateczne są trwałe, co oznacza, iż nie mogą być zmieniane lub uchylane dowolnie lecz tylko w trybie i w przypadkach określonych wprost w kodeksie postępowania administracyjnego lub w przepisach szczególnych do których kodeks odsyła. I tak zgodnie z treścią przepisu art. 16 § 1 k.p.a. zdanie drugie, decyzja ostateczna może być wzruszona w następujących przypadkach uregulowanych w k.p.a.:

4) gdy decyzja dotknięta jest wadami skutkującymi jej nieważność - art. 156 § 1,

5) gdy decyzja zagraża życiu, zdrowiu ludzkiemu, ważnym interesom Państwa lub grozi szkodą w gospodarce narodowej a nie ma innej możliwości odwrócenia tego niebezpieczeństwa dla chronionych dóbr - art. 161 § 1,

Ponadto, zgodnie z art. 163 k.p.a. decyzje, z których strony nabyły prawa, mogą być zmieniane lub uchylane w innym trybie i na innych zasadach, niż uregulowano to w k.p.a., jeżeli stanowią tak przepisy szczególne. Takie przepisy szczególne zawiera art. 19 ustawy o łączności, który dopuszcza możliwość wzruszenia decyzji w świetle określonych w nim przypadkach. Żaden z przepisów art. 19 nie może mieć zastosowania w omawianej sprawie.

W świetle powyższego w obecnym stanie prawnym ewentualne pozbawienie strony prawidłowo nabytego prawa może nastąpić ze względu na konieczność zabezpieczenia ważnego interesu Państwa, o którym mowa w art. 161 § 1 k.p.a. a który stanowi: "Naczelny organ administracji państwowej może uchylić lub zmienić w niezbędnym zakresie każdą decyzję ostateczną, jeżeli w inny sposób nie można usunąć stanu zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzkiemu albo zapobiec poważnym szkodom dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów Państwa. Dopuszczalność zastosowania tego wyjątkowego rozwiązania ograniczona jest obowiązkiem zastosowania wszystkich środków, które pozwolą uniknąć zmiany lub uchylenia decyzji w tym trybie. Środkiem w tym zakresie może być próba uzyskania zgody strony na zmianę decyzji lub jej uchylenia w trybie art. 155 k.p.a.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, iż zgodnie z art. 161 § 3 k.p.a. stronie, która poniosła szkodę na skutek uchylenia lub zmiany decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę od organu, który uchylił lub zmienił tę decyzję organ ten, w drodze decyzji, orzeka również o odszkodowaniu. W myśl § 5 art. 161 do odszkodowania tego stosuje się odpowiednio przepisy art. 160 § 2 i 5. Tak więc do odszkodowania stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego z wyłączeniem art. 418 tego kodeksu (art. 160 § 2) zaś strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania przez organ administracji państwowej może wnieść powództwo do sądu powszechnego (art. 160 § 5).

Te decyzje, które nie zostaną administracyjnie wzruszone, wygasną w latach 1999-2001. Ze względu na przekazanie częstotliwości 300 MHz dla potrzeb wojskowych nie przewiduje się przedłużania terminu ważności tych decyzji. Skutkować to będzie utratą przydatności urządzeń dotychczas wykorzystywanych przez użytkowników przedmiotowej częstotliwości. Zgodnie jednak z obowiązującymi przepisami prawa podmiotom tym nie będą przysługiwać z tego tytułu jakiekolwiek odszkodowania od Skarbu Państwa. W obecnej chwili nie przewiduje się także możliwości zrekompensowania przez Skarb Państwa kosztów, które wynikną z konieczności wymiany wspomnianych urządzeń lub dostosowania ich do pracy w nowo przydzielanych częstotliwościach.

Z wyrazami szacunku
Maciej Srebro

Warszawa, 1999-04-23

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Zbyszko Piwońskiego, złożonym podczas 33. posiedzenia Senatu RP w dniu 31 marca 1999 r. dotyczącym krytyki rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 26 marca 1998 r. w sprawie warunków ustalania i zasad zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 41, poz. 239 z późn. zmianami) uprzejmie informuję, że rozporządzenie to było przedmiotem uzgodnień międzyresortowych i na tym etapie nie wniesiono żadnych zastrzeżeń. Miesięczne limity na jazdy lokalne ustalone w § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia są rozwiązaniem, które w sposób najbardziej obiektywny odzwierciedla zapotrzebowanie na ilość kilometrów przeznaczanych na jazdy lokalne.

Poprzednio obowiązujący akt prawny regulujący te zagadnienia - zarządzenie Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych (M.P. Nr 16, poz. 117 i Nr 35 poz. 279 - posiadał właśnie taki zapis ujednolicający maksymalną ilość kilometrów na jazdy lokalne w wysokości 500 km. Jednak takie rozwiązanie nie satysfakcjonowało niektórych grup społecznych, które zgłaszały swoje postulaty. W wyniku uzgodnień międzyresortowych w rozporządzeniu uwzględniono następujące uwagi. Na wniosek Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz Związku Leśników Polskich limit dla służb leśnych został podwyższony do 1500 km, zaś limit kilometrów dla służb ratowniczych w sytuacjach zagrożenia klęską żywiołową lub katastrofą ekologiczną do 3000 km - na wniosek Ministra - Członka Rady Ministrów - Pana Jerzego Widzyka. Specyfika wykonywanych jazd przez te grupy zawodowe wymagała odpowiedniego zwiększenia limitów kilometrów. Wprowadzono również podział na trzy grupy, w zależności od ilości mieszkańców i obecnie limity przedstawiają się następująco:

- 700 km - przy ilości mieszkańców ponad 500 tys.

Oczywistą rzeczą jest fakt, że jakiekolwiek przyjęte rozwiązanie nie będzie w pełni satysfakcjonujące dla wszystkich zainteresowanych grup społecznych.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 23.04.1999

Szanowna Pani Marszałek

W sytuacjach wyraźnych symptomów zagrożenia życia należy bezzwłocznie wezwać pogotowie (w szczególności, gdy pacjentem jest niemowlę lub dziecko). W przypadku wątpliwości co do konieczności wezwania pogotowia pacjent konsultuje się z lekarzem pierwszego kontaktu, na którym spoczywa gotowość opieki całodobowej. Ocenę symptomów zagrożenia życia najbardziej kompetentnie określi lekarz.

Wielkopolska Regionalna Kasa Chorych zawiera umowy na usługi specjalistyczne w tym również usługi stomatologiczne, które obejmują liczbę usług zakontraktowanych na okres 1 roku. Kasa Chorych nie operuje pojęciem limit miesięczny, tygodniowy czy dzienny. W przypadku większej liczby pacjentów niż liczba zakontraktowanych, świadczeniodawca winien wystąpić z wnioskiem o renegocjację kontraktu. Do dnia dzisiejszego nie było przypadku odstąpienia od kontraktu stomatologicznego.

Mieszkańcy Miasta i Gminy Szamocin mają prawo leczyć się stomatologicznie u każdego lekarza, który ma podpisaną umowę z kasą chorych na świadczenie usług w ww. zakresie. Teren Miasta i Gminy Szamocin ujęty jest w czterech podmiotach udzielających świadczeń stomatologicznych. Wielkopolska Regionalna Kasa Chorych podpisała umowy na świadczenia usług stomatologicznych ze wszystkimi podmiotami, które złożyły swoje oferty wraz z niezbędnymi dokumentami pozwalającymi na wykonywanie zawodu lekarza stomatologa. Z uwagi na duże zapotrzebowanie na świadczenia stomatologiczne, zwłaszcza na terenach wiejskich, rozszerzenie zakontraktowanych usług stomatologicznych będzie następować w miarę możliwości finansowych kas chorych po złożeniu przez świadczeniodawcę wniosku o renegocjację umowy.

Wielkopolska Regionalna Kasa Chorych podpisała umowy ze wszystkimi świadczeniodawcami, którzy złożyli ofertę w terminie i spełniała ona wszystkie wymogi formalnoprawne. Wyżej wymieniona kasa chorych zakontraktowała również usługi medyczne na oddziale internistycznym w Szpitalu Zespolonym w Pile, gdzie przeprowadzane są proste zabiegi chemioterapii. W przypadkach skomplikowanych pacjenci kierowani są do Poznania. Ponadto w Poradni Onkologicznej w Pile przyjmuje dwóch specjalistów onkologów, gdzie ambulatoryjnie stosuje się chemioterapię.

Pacjenci, którzy od dłuższego czasu kontynuują leczenie specjalistyczne lub dla, których zaistnieje konieczność takiego leczenia, potrzebują faktycznie skierowania ale jest to skierowanie jednorazowe, na którym lekarz zaznacza, że chodzi o objęcie stałą opieką a nie konsultację. Pacjent nie musi każdorazowo przedstawiać skierowania lekarzowi, który już takie skierowanie otrzymał i prowadzi kontynuację leczenia w przypadku chorób przewlekłych. Późniejsze wizyty u specjalisty nie wymagają skierowania. Tego typu skierowania jak również na wykonanie badań może wydać lekarz specjalista. Absurdem jest twierdzenie, iż każdy pacjent musi mieć wykonanie badanie w zakresie kompetencji lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, natomiast stawka 12 zł. na rok przeznaczona na diagnostykę liczona jest na każdego podopiecznego bez względu na to, czy zadeklarowany pacjent korzysta z usług czy nie.

Kasa chorych zadbała o promocję i profilaktykę zakupując świadczenia w zakresie medycyny szkolnej, której głównym zadaniem jest edukacja zdrowotna. Kontraktami medycyny szkolnej objęta jest cała populacja dzieci i młodzieży w wieku szkolnym województwa wielkopolskiego. Medycyna szkolna, jako jedna z pierwszych dziedzin medycyny, została dostosowana do projektowanej od kilku lat instytucji lekarza rodzinnego, jednego lekarza zapewniającego dzieciom opiekę zdrowotną zarówno "w zdrowiu i chorobie". Pierwszym etapem, obejmującym modyfikację systemu opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą, było przekazanie pediatrom, pracującym w poradniach rejonowych w miejscu zamieszkania dziecka, zadań związanych z profilaktyką. Wynika to z faktu, że w zreformowanym systemie ochrony zdrowia podstawowa opieka zdrowotna stanowi jeden z najważniejszych elementów całego systemu, a głównym jej celem jest uwzględnienie oprócz działań leczniczych także promocji zdrowia i prewencji chorób.

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 23 kwietnia1999 r.

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 23 marca 1999 r. znak: AG/043/105/99/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Pana Jerzego Markowskiego podczas 32 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 marca 1999 r. wyjaśniam, że w dniu 19 lutego 1999 r. Uchwałą Nr 1 Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Rybnickiej Spółki Węglowej S.A. odwołany został Zarząd RSW S.A.

Decyzja była podjęta po kontroli przeprowadzonej przez specjalistów z Państwowej Agencji Restrukturyzacji Górnictwa Węgla Kamiennego S.A. w Katowicach, dokonanej po sygnale otrzymanym od rady Nadzorczej Rybnickiej Spółki Węglowej S.A. W wyniku kontroli stwierdzono poważne uchybienia w zarządzaniu Spółką, w zakresie pozyskiwania środków na finansowanie bieżącej działalności firmy, dotyczące zwłaszcza zabezpieczeń pobranych przez Spółkę kredytów, a mianowicie:

a) Umowa kredytowa przewidywała ustanowienie zastawu na zapasach węgla energetycznego klasy 22 o określonych parametrach jakościowych, w ilości 365.000 ton pochodzącego z KWK Rydułtowy, KWK Anna, KWK Marcel, KWK 1 Maja, KWK Chwałowice, KWK Rymer, KWK Jankowice (§ 2 ust. 1 umowy). Wartość węgla stanowiącego przedmiot zastawu strony określiły na 20.000.000,00 zł. W umowie określono precyzyjnie miejsce położenia zastawu.

- poprzez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego (§ 14),

Powyższe zabezpieczenia są bardzo daleko idące i zwielokrotnienie ich rzadko występuje w obrocie.

Podpisując umowę zawierającą postanowienie o wydzierżawienie przedsiębiorstwa Spółki Zarząd działał niezgodnie z prawem. Zarząd bowiem nie mógł podpisać zobowiązania do wydzierżawienia przedsiębiorstwa bez zgody Właściciela (art. 388 pkt 3 Kodeksu handlowego). Należy również stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami Statutu RSW S.A. Zarząd zaciągając kredyt powinien zdecydować o tym podejmując stosowną uchwałę. W omawianym przypadku brak jest takiej uchwały.

Zarząd Rybnickiej Spółki Węglowej S.A. złożył nieprawdziwe oświadczenia co do ilości węgla znajdującego się na zwałach. Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o zastawie rejestrowym przedmiotem zastawu, mogą być rzeczy oznaczone co do gatunku, jeżeli w umowie zastawniczej określona zostanie ich ilość oraz sposób wyodrębnienia od innych rzeczy tego samego gatunku. Przepis ten nie tylko określa warunki formalne umowy zastawu rejestrowego rzeczy określonych tylko co do gatunku, ale stwarza również wymóg faktycznego istnienia rzeczy (węgla) w określonej ilości oraz fizycznego ich wyodrębnienia od innych rzeczy tego samego gatunku.

Zarząd RSW S.A. do dnia jego odwołania nie uczynił nic, aby uniemożliwić dokonanie zmiany w rejestrze zastawów i nie dopuścić do wpisania do tego rejestru CZW "Węglozbyt" S.A. Dopiero w dniu 1.03.1999 r. nowy Zarząd wystąpił do Sądu z pismem procesowym, w którym informował o nieistnieniu zastawu w ilości opisanej w umowie i domagał się odmowy wpisania CZW "Węglozbyt" S.A. w miejsce BWR S.A. Brak działań poprzedniego Zarządu w tym zakresie jest o tyle zrozumiały, że Zarząd ten musiałby przyznać, iż w umowie o ustanowienie zastawu poświadczył nieprawdę.

Ponadto nadmieniam, że decyzja Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy - najwyższego i nadrzędnego organu w spółce - wobec Zarządu RSW S.A. podjęta była zgodnie z posiadanymi kompetencjami wynikającymi z § 11 i § 25 pkt 17 Statutu Spółki "członków zarządu powołuje i odwołuje Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy" oraz art. 46 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112).

Warszawa, dnia 24 kwietnia 1999 r.

Konstatacja powyższa odnosi się również do odpowiedzialności karnej w przypadku popełnienia przestępstwa przez opublikowanie materiału prasowego, czy emisję programu telewizyjnego.

W myśl art. 22 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24) organ rejestrujący (jest nim sąd okręgowy właściwy miejscowo dla siedziby wydawcy) może zawiesić wydawanie czasopisma, jeżeli w ciągu roku co najmniej trzykrotnie w czasopiśmie tym popełnione zostało przestępstwo. Również odpowiedzialność karną za rozpowszechnianie programów w niekoncesjonowanej telewizji przewiduje ustawa o radiofonii i telewizji z dnia 29 grudnia 1992 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34).

Warszawa, dnia 24.04.1999 r.

Państwowy egzamin kończący staż podyplomowy stanowi mechanizm weryfikacji wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych ugruntowanych a także nabytych przez absolwenta studiów lekarskich i stomatologicznych w trakcie realizacji programu tego stażu. Specyfika obu tych zawodów, wynikająca ze szczególnej i indywidualnej odpowiedzialności za zdrowie i życie pacjentów wymaga nieprzerwanego doskonalenia zawodowego, określonego mianem "kształcenia ustawicznego", którego pierwszym etapem jest staż podyplomowy realizowany według jednolitych programów (odrębny program stażu dla lekarzy i odrębny - dla lekarzy stomatologów) szczegółowo określonych w projekcie rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza, lekarza stomatologa.

Staż podyplomowy zakończony egzaminem jest formą zabezpieczenia właściwego poziomu przygotowania do samodzielnego wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa - niezależnie od uczelni, którą lekarz ukończył. Stanowi on zatem, obiektywne i ujednolicone kryterium oceny przygotowania do zawodu, porównywalne z procedurami uzyskiwania licencji do wykonywania zawodu w krajach Unii Europejskiej.

Postulat Pana Senatora Macieja Świątkowskiego w sprawie pozbawienia egzaminu kończącego staż podyplomowy - przez pierwsze lata jego funkcjonowania - mocy decydującej o uzyskaniu przez lekarza uprawnień do wykonywania zawodu, jest niemożliwy do zrealizowania z punktu widzenia prawa. Cytowana wyżej ustawa o zawodzie lekarza w art. 15 ust. 2 stanowi, iż staż podyplomowy jest zakończony egzaminem państwowym, natomiast zgodnie z zapisem art. 5 "złożenie egzaminu państwowego" jest warunkiem do uzyskania prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa. Przepis o zakończeniu stażu podyplomowego egzaminem państwowym wchodzi w życie 1 października 1999 r. (art. 69 ustawy o zawodzie lekarza).

Zarówno studenci jak i uczelnie medyczne od wielu lat informowane były o przygotowaniach Resortu Zdrowia do wprowadzenia takiego egzaminu po stażu podyplomowym. Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza wprowadzająca obowiązek składania egzaminu po stażu podyplomowym, została opublikowana 26 marca 1997 r., natomiast ww. rozporządzenie stanowi, iż pierwszy taki egzamin zostanie przeprowadzony pod koniec 2000 roku - dla lekarzy stomatologów, oraz w 2001 roku - dla lekarzy. Zatem, o obowiązku składania takiego egzaminu wiedzieli już lekarze u progu swoich studiów.

Jeszcze raz pragnę zaznaczyć, iż zakres przedmiotowego egzaminu stanowi wyłącznie wiedza objęta programem stażu podyplomowego, szczegółowo zapisanym w ww. rozporządzeniu. Program ten zakłada pogłębienie wiedzy nabytej w trakcie studiów przeddyplomowych, głównie w aspekcie jej praktycznego zastosowania, a więc oparty jest na podręcznikach zalecanych studentom.

Egzamin ten będzie miał formę testu przeprowadzanego jednocześnie w całym kraju. Sposób jego przygotowania i przeprowadzania został określony w projekcie rozporządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza, lekarza stomatologa. Projekt ten jest obecnie w ostatniej fazie prac legislacyjnych. Zarezerwowane zostały również środki finansowe na przygotowanie egzaminu.

Resort Zdrowia posiada ponaddwudziestoletnie doświadczenie w przeprowadzaniu jednolitych w skali kraju egzaminów testowych: egzamin wstępny na uczelnie medyczne (odpowiadający standardom światowym), egzaminy przedmiotowe w trakcie studiów, w latach 70-tych został dwukrotnie przeprowadzony testowy egzamin dla absolwentów kierunku lekarskiego wszystkich akademii medycznych w Polsce. Istniejąca przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej - Rada Egzaminów Medycznych (odpowiedzialna za przygotowanie i przeprowadzenie egzaminów wstępnych na uczelnie medyczne) od roku prowadzi prace przygotowawcze do egzaminu testowego kończącego staż podyplomowy. W najbliższym czasie, nadzór nad całością prac związanych z przygotowaniem i przeprowadzaniem egzaminu kończącego staż podyplomowy, jak również egzaminów specjalnych - przejmie, powołana przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w dniu 23 marca 1999 r. - Krajowa Rada Egzaminów Lekarskich.

W kwestii postulatu dotyczącego opublikowania przed egzaminem banku pytań wraz z odpowiedziami, pragnę poinformować, iż zgodnie ze standardami światowymi - opublikowanie banku pytań jest możliwe dopiero wtedy, gdy liczba pytań w banku dziesięciokrotnie przekracza liczbę pytań danego testu. Z przyczyn technicznych spełnienie tego postulatu jest niemożliwe. Natomiast, z merytorycznego punktu widzenia - nie ma podstaw do niepokoju, iż forma tego egzaminu stanowi zagrożenie dla otrzymania prawa wykonywania zawodu przez znaczącą liczbę lekarzy. Studenci wydziałów lekarskich uzyskali status studenta medycyny dzięki złożeniu bardzo trudnego egzaminu testowego, integrującego wiedzę z zakresu trzech kierunkowych przedmiotów: egzaminy testowe są również uznaną i stosowaną formą w trakcie studiów we wszystkich polskich uczelniach medycznych.

Franciszka Cegielska

Warszawa, 1999-04-26

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na oświadczenie Pana Senatora Wiesława Pietrzaka, złożone na 33 posiedzeniu Senatu RP, uprzejmie informuję, że w oświadczeniu tym jest mowa o dwóch różnych nowelizacjach tego samego rozporządzenia - zamierzonej i dokonanej, a mianowicie o projekcie rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia wysokości opłat za uprawnienia przewozowe w międzynarodowym transporcie drogowym, trybu ich wnoszenia oraz jednostek upoważnionych do ich pobierania, który to projekt w dniu 10 marca br. przesłany został stowarzyszeniom przewoźników z prośbą o ewentualne zgłoszenie uwag, oraz o wcześniejszej nowelizacji tego samego rozporządzenia z dnia 8 marca 1999 r. /Dz.U. Nr 22, poz. 210). Pan Senator zakładał, że chodzi o to samo rozporządzenie zmieniające i w oświadczeniu swym wyraził zdziwienie, iż przesyła się do uzgodnień tekst nowelizacji już dokonanej i ogłoszonej. Sprawa polega tymczasem na nieporozumieniu.

Natomiast drugi projekt nowelizacji tego samego rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 3 grudnia 1997 r. w sprawie określenia wysokości opłat za uprawnienia przewozowe w międzynarodowym transporcie drogowym, trybu ich wnoszenia oraz jednostek upoważnionych do ich pobierania (Dz.U. Nr 148, poz. 992) został przesłany do uzgodnień m.in. do stowarzyszeń zrzeszających międzynarodowych przewoźników drogowych w dniu 10.03.1999 r.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dn. 26 kwietnia 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Decyzja o lokalizacji placówki SG uwarunkowana jest analizą topograficzną, komunikacyjną i finansową oraz przede wszystkim operacyjnym rozpoznaniem. Wyniki analiz ujawniły konieczność uzupełnienia sieci strażnic na granicy z Republiką Litwy o placówki w Pińsku i Płaskiej. W 1995 r. na tym odcinku granicy zatrzymano 627 cudzoziemców, w 1996 r. - 450, w 1997 - 567, natomiast w 1998 r. 324. Od 1992 r. zatrzymano w tym regionie 40,52% cudzoziemców, którzy podjęli próbę nielegalnego przekroczenia granicy państwa na wschodzie, mimo iż odcinek z Litwą stanowi tylko 8,2% tej długości. Teren ten jest poważnie zagrożony przestępczością graniczną, polegającą na zorganizowanym przerzucaniu nielegalnych migrantów (najwięcej w przeliczeniu na kilometr granicy w porównaniu z innymi, sąsiednimi państwami) oraz przemycie akcyzowanych towarów. W latach 1995-1998 na terenie gminy Puńsk dochodziło do większości bezkarnych przekroczeń granicy (poza przejściami granicznymi).

Straż Graniczna stara się od 1992 r. o zorganizowanie strażnicy w miejscowości Puńsk. Taką lokalizację zakładał zatwierdzony na początku 1993 r. przez Komendanta Głównego Straży Granicznej "Harmonogram realizacji przedsięwzięć w zakresie uszczelniania granicy państwowej w latach 1993-1995". W kwietniu 1992 r. wystąpiono o sprzedaż odpowiedniego obiektu, jednak zamiary te zostały natychmiast oprotestowane przez organizacje Litwinów w Polsce. Kolejne wystąpienia do władz lokalnych spotykały się albo z odmową, albo z propozycjami nie spełniającymi wymogów Straży Granicznej. Do takich należało wskazanie lokalizacyjne z 1995 r. w Smolanach, gdzie nie istniała droga dojazdowa do przyszłego obiektu.

W 1998 r. Straż Graniczna rozpoczęła zabiegi o pozyskanie w zarząd części puńskiej nieruchomości, będącej w dyspozycji Zespołu Opieki Zdrowotnej w Sejnach. W pierwszej połowie br. Podlaski Oddział SG uzyskał informację, że dyrektor tamtejszego ZOZ-u, w związku ze znacznymi kosztami utrzymania zarządu nad nieruchomością Skarbu Państwa, na której zlokalizowany jest Gminny Ośrodek Zdrowia w Puńsku, wystąpił do władz gminy o jego komunalizację. Władze gminy nie wyraziły na to zgody. W dniu 3 listopada 1998 r. Urząd Rejonowy w Sejnach wydał pozytywną decyzję w sprawie przyznania Straży Granicznej części przedmiotowej nieruchomości. Chciałbym podkreślić, iż lokalizacja straży SG w części obiektu zajmowanego przez Gminny Ośrodek Zdrowia w Puńsku nie zakłóciłaby funkcjonowania tej placówki. Straż Graniczna zamierza ponadto wyremontować kotłownie obsługującą cały obiekt a w dalszym etapie zmodernizować ją pod kątem bezpieczeństwa ekologicznego. Planowane jest wybudowanie oczyszczalni ścieków. Biorąc powyższe pod uwagę, w mojej ocenie, ewetualna lokalizacja straży w Gminnym Ośrodku Zdrowia mogłaby przyczynić się do poprawienia jego stanu, z czego skorzystaliby również mieszkańcy Puńska. W dniu 11 marca 1999 r. na spotkaniu komendanta Głównego SG z przedstawicielami Rady Gminy Puńsk oraz z Wojewodą Podlaskim dyskutowano o możliwościach rozwiązania konfliktu. Wobec zdecydowanego sprzeciwu mieszkańców Puńska, Straż Graniczna rozważa możliwość odstąpienia od zajęcia części Gminnego Ośrodka Zdrowia, o ile zostałoby wskazane inne miejsce na terenie Puńska.

Traktat między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Litewską z dnia 26 kwietnia 1994 r. o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy zawiera art. 24 ust. 2, który stanowi, iż strony będą współpracować w zwalczaniu zorganizowanej przestępczości, terroryzmu, przestępczości gospodarczej, nielegalnego handlu narkotykami i bronią oraz nielegalnego handlu dziełami sztuki, naruszeń bezpieczeństwa cywilnej żeglugi powietrznej i morskiej, wytwarzania i wprowadzania do obiegu fałszywych środków płatniczych, a także nielegalnej migracji. Natomiast art. 17 cytowanego traktatu zapewnienia osobom stale zamieszkującym na terytorium stron umowy, a posiadającym obywatelstwo jednej z nich, wszystkie prawa człowieka, które są przyznawane takim osobom zgodnie z powszechnie uznawanymi zasadami i szczegółowymi normami prawa międzynarodowego oraz prawami państwa, w którym osoby te zamieszkują. Za jedną z norm prawa międzynarodowego, która będzie stosowana także wobec mniejszości litewskiej, jest prawo do bezpieczeństwa, zapisane m.in. w artykule 5 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, uznawane również przez Konstytucję RP. Biorąc pod uwagę dane, świadczące o dużej skali przestępczości granicznej, wydaje się, iż lokalizacja strażnicy w tym rejonie ma swoje uzasadnienie. Placówka SG w Puńsku przyczyniłaby się przede wszystkim do zwiększenia bezpieczeństwa mieszkańców oraz wzmocnienia ochrony interesów całego państwa. Oprócz tego, ochrona polsko-litewskiej granicy musi spełniać standardy Układu z Schengen, do czego zmierza między innymi takie umiejscowienie strażnicy.

Nawiązując do zasygnalizowanych w oświadczeniu reperkusji międzynarodowych informuję, iż w trakcie trwania przedmiotowego sporu, przez stronę litewską były podejmowane interwencje na wysokim szczeblu państwowym. Marszałek Sejmu Republiki Litewskiej V. Landsbergis skrytykował w dniu 14 grudnia 1998 r. decyzję władz polskich o utworzeniu w budynku przychodni lekarskiej strażnicy SG. W dniu 17 grudnia 1998 r. kwestia Puńska została omówiona podczas spotkania na Litwie Premiera RP Pana Jerzego Buzka z politykami litewskimi. W trakcie roboczej wizyty Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego w Wilnie, w dniach 19-20 lutego 1999 r., kwestię tę poruszył Prezydent Republiki Litewskiej V. Adamkus. Podczas posiedzenia Komitetu Konsultacyjnego przy Prezydentach RL i RP w Wilnie w dniach 1-2 marca br., Minister Kancelarii Prezydenta RP Pan A. Majkowski wskazał na potrzebę przeprowadzenia w dniu 26 lutego br. rozmów ze społecznością litewską w Puńsku i zapewnił o woli znalezienia kompromisowego, uwzględniającego interesy obu stron, rozwiązania. Organizacje mniejszości litewskiej w Polsce wystosowały list otwarty skierowany do Prezydenta Republiki Litewskiej, Przewodniczącego Sejmu RL, Premiera RL, w którym zawarta została prośba o pomoc w rozwiązaniu zaistniałego problemu.

Pragnę zauważyć, iż zgodnie z informacjami, jakie posiada Ministerstwo Spraw Zagranicznych, nie są znane przykłady negatywnych konsekwencji dla mniejszości polskiej na Litwie, spowodowanych konfliktem wokół strażnicy. Do MSZ-u nie dotarły również sygnały, dotyczące wypowiedzi polityków litewskich, uzależniające sytuację mniejszości polskiej od rozwiązania tego problemu. Ewentualne pojawienie się takiej zależności spotkałoby się z odpowiednią reakcją strony polskiej. Stosowanie zasady wzajemności w polityce wobec mniejszości narodowych jest bowiem niezgodne z międzynarodowymi standardami. Prawa mniejszości narodowych należą do niezbywalnych praw człowieka, nie mogą zatem stanowić przedmiotu przetargu politycznego.

Warszawa, dn. 27 IV.1999 r.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstronnego podziału terytorialnego państwa (Dz.U. Nr 104 poz. 656), z dniem 1 stycznia 1999 roku został wprowadzony zasadniczy trójstopniowy podział terytorialny państwa. Jednostkami podziału są gminy, powiaty i województwa. Załącznik do przedmiotowej ustawy zawiera wykaz gmin, wchodzących w skład poszczególnych województw. Gminy: Boguty - Pianki oraz Nur zostały wymienione w wykazie gmin wchodzących w skład Województwa Mazowieckiego (pod poz. 13 i 158).

W sprawie zmiany przynależności gminy Boguty - Pianki i gminy Nur, polegającej na ich wyłączeniu z Województwa Mazowieckiego i przyłączeniu do Województwa Podlaskiego, w dniu 7 kwietnia br. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji odbyło się spotkanie pana Jerzego Stępnia Podsekretarza Stanu w MSWiA z Panem Senatorem Lechem Feszlerem przedstawicielami zainteresowanych władz gminnych i przedstawicielami poszczególnych wsi. W trakcie spotkania, szczegółowo zostały omówione aspekty prawno-organizacyjne sprawy. Ze względu na fakt, iż złożone do MSWiA wnioski dotyczące zmiany przynależności gmin Boguty - Pianki i Nur były niekompletne, pismami z dnia 1 kwietnia i 4 kwietnia br. Pan Minister Jerzy Stępień zwrócił się do Wojewody Mazowieckiego i Wojewody Podlaskiego o ich uzupełnienie i nadesłanie stanowisk w przedmiotowej sprawie - właściwych rad powiatów oraz Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Po ich nadesłaniu, sprawa zmiany granic województwa zostanie szczegółowo rozpoznana i skierowana na posiedzenie Rady Ministrów, która - zgodnie z przedstawionym wyżej stanem prawnym - może wydać rozporządzenie w sprawie zmiany granic województw.

Janusz Tomaszewski