Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziewiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Traktatu WIPO o prawie autorskim, sporządzonego w Genewie dnia 20 grudnia 1996 r. Ten skrót oznacza Światową Organizację Własności Intelektualnej.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na czterdziestym trzecim posiedzeniu 13 marca. 17 marca została przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu.
Tekst ustawy jest zawarty w druku nr 358, natomiast sprawozdania komisji w drukach nr 358A i 358B.
Za chwilę pani senator Genowefa Ferenc zapozna nas z przebiegiem obrad Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.
Zapraszam panią senator na mównicę.
Senator Genowefa Ferenc:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Z upoważnienia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie komisji w sprawie uchwalonej przez Sejm ustawy o ratyfikacji Traktatu - ja jednak użyję polskich liter - WIPO o prawie autorskim, sporządzonego w Genewie dnia 20 grudnia 1996 r.
Komisja rozpatrzyła ustawę na posiedzeniu w dniu 20 marca 2003 r. Podczas posiedzenia komisji omówiono jej podstawowe postanowienia.
Najpierw podam kilka podstawowych informacji o traktacie. Po przyjęciu dwóch podstawowych konwencji międzynarodowych w dziedzinie prawa autorskiego i praw pokrewnych, to jest aktu paryskiego konwencji berneńskiej i konwencji rzymskiej, powstało w następnych latach wiele pytań odnośnie do stosowania postanowień tych konwencji. Ogromny postęp techniczny, jaki się dokonał w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, stał się przyczyną poszukiwania rozwiązań problemów, które pojawiły się w związku z elektronicznym rozpowszechnianiem utworów. Zagadnienie własności intelektualnej nigdy nie było bardziej istotne niż w dobie rozwoju technologii cyfrowych. Handel elektroniczny, technologie cyfrowe, a przede wszystkim korzystanie z Internetu - wszystko to zmieniło sposób, w jaki prowadzone są interesy, i to, jak spędzamy czas wolny. Są to powody, dla których organizacje międzynarodowe zajmujące się własnością intelektualną przystąpiły do wypracowania standardów ochrony praw własności intelektualnej w tym zakresie. Do tego, aby rozpowszechniać utwór w tysiącach kopii wystarczy jeden zapis cyfrowy. Utwór ściągnięty przez jednego użytkownika jest kopiowany i przesyłany innym użytkownikom. Rozwój technologiczny umożliwił także osobom uprawnionym stosowanie technicznych środków zabezpieczających, służących zapobieganiu działaniom lub ograniczaniu działań, na które te osoby nie zezwoliły. Istnieje jednak niebezpieczeństwo podejmowania niezgodnych z prawem czynności w celu obejścia ochrony, jaką zapewniają te środki. W celu uniknięcia indywidualnych zróżnicowanych zasad prawnych, które mogłyby zakłócić funkcjonowanie rynku, należało zapewnić zharmonizowaną ochronę prawną przed obchodzeniem skutecznych, technicznych środków zabezpieczających i ochronę przed stosowaniem urządzeń i produktów temu służących.
Traktat WIPO o prawie autorskim jest rezultatem kilkuletniej pracy Światowej Organizacji Własności Intelektualnej. Został on przyjęty w Genewie w dniu 20 grudnia 1996 r. Traktat jest nowoczesnym światowym rozwiązaniem prawnym, normującym zagadnienie praw autorskich w środowisku cyfrowym. Uwzględniono w nim fakt, że konwencja berneńska nie zapewnia dostatecznej ochrony wobec rozwoju nowych technologii i upowszechniania się nowych sposobów korzystania z utworów. Traktat podnosi więc poziom przyznanej ochrony. Chodzi tu przede wszystkim o wyłączne prawo twórców do publicznego udostępniania utworów w miejscu i w czasie dowolnie przez nich wybranych.
Pomimo przyznania szerszej ochrony niż w konwencji berneńskiej, postanowienia traktatu nie są sprzeczne z postanowieniami tej konwencji. Są one także zharmonizowane z postanowieniami porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej.
Unormowanie zawarte w traktacie jest koherentne z prawem Unii Europejskiej. Wspólnoty Europejskie oraz większość państw członkowskich podpisały już traktat, w związku z czym rozpoczął się proces przygotowań do jego ratyfikacji przez Wspólnoty i państwa członkowskie.
Pomocą we wdrażaniu traktatu ma być dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z maja 2001 r. w sprawie harmonizacji określonych aspektów praw autorskich i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Dopiero dostosowanie ustawodawstw krajów do dyrektywy stworzy podstawy do zrównoważonego stosowania postanowień traktatu w poszczególnych krajach Unii Europejskiej.
Traktat został podpisany w 1996 r., ale wszedł w życie dopiero 6 marca 2002 r. Polska nie podpisała traktatu w okresie, kiedy było to możliwe, ani nie zdecydowała się wcześniej na jego ratyfikację z uwagi na fakt, iż traktat przewiduje wyższą ochronę utworów, niż przewidywała polska ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Ze względu na obowiązującą w traktacie zasadę traktowania narodowego ratyfikacja traktatu przed dokonaniem stosownych zmian w ustawie o prawie autorskim spowodowałaby negatywne skutki w zakresie obrotu tymi prawami za granicą. Stawiałoby to polskie podmioty w niekorzystnej sytuacji wobec ich zagranicznych konkurentów. Z tego też względu - kierując się wymaganiami interesu państwa i krajowych podmiotów - w pierwszej kolejności dokonano zmian w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Stosowna ustawa została uchwalona w ubiegłym roku w październiku i weszła w życie z dniem 1 stycznia 2003 r. Obecnie zaś przystąpiono do ratyfikacji traktatu.
Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej wnosi o przyjęcie projektu ustawy, przedstawionego w druku nr 358, bez poprawek. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Pani senator Krystyna Doktorowicz jest sprawozdawcą Komisji Kultury i Środków Przekazu.
Proszę bardzo.
Senator Krystyna Doktorowicz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Pozwalam sobie złożyć sprawozdanie w imieniu senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu. Dotyczy ono ustawy o ratyfikacji Traktatu WIPO o prawie autorskim, sporządzonego w Genewie 20 grudnia 1996 r. Ustawa ta została uchwalona przez Sejm w dniu 13 marca tego roku.
Pozwolą państwo, i pan, Panie Marszałku, że nie będę tu szczegółowo referowała postanowień traktatu. Zrobiła to już fenomenalnie sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pani senator Ferenc, więc ja jedynie bym się powtarzała i zabierała czas Wysokiej Izbie.
Pozwolę sobie tylko skonkludować w ten sposób, że senacka Komisja Kultury i Środków Przekazu wyraziła przekonanie, iż ratyfikacja tego traktatu jest niezbędna. Ogromna zmiana technologiczna powoduje pojawianie się nowych nośników, nowych technologii, w tym Internetu i innych nowych mediów, poprzez które można rozpowszechniać utwory literackie i artystyczne. Stwarza to jakościowo nową sytuację w dziedzinie ochrony praw autorskich. Ratyfikacja tego traktatu wydaje się więc niezbędna, zarówno z tego powodu, jak i ze względu na to, iż ten traktat zbliża nasze uregulowania do prawa europejskiego.
W związku z tym senacka Komisja Kultury i Środków Przekazu wnosi o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Traktatu WIPO o prawie autorskim, sporządzonego w Genewie w dniu 20 grudnia 1996 r. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę jeszcze chwilę pozostać na miejscu, bo być może będą pytania do pań sprawozdawczyń.
Ale pytań nie ma. Dziękuję.
Towarzyszy nam w dalszym ciągu pan minister Sławomir Dąbrowa, jako że to było również przedłożenie rządowe.
Pytam pana ministra czy chciałby zabrać głos?
Pan minister nie chce zabrać głosu z własnej inicjatywy.
A czy państwo senatorowie chcą, aby pan minister zabrał głos, i zadadzą mu pytania? Też nie stwierdzam takiej chęci. Dziękuję bardzo.
Zatem informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji...
Przepraszam bardzo, ale muszę jeszcze otworzyć dyskusję i zamknąć dyskusję, aby procedurom stało się zadość.
Procedurom stało się zadość.
Zatem informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Traktatu WIPO o prawie autorskim, sporządzonego w Genewie w dniu 20 grudnia 1996 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Ogłaszam przerwę do godziny 18 minut 40.
I właśnie o godzinie 18 minut 40 przeprowadzimy głosowania.
Zapraszam senatorów na salę.
(Przerwa w obradach od godziny 18 minut 29 do godziny 18 minut 44)
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Wznawiam obrady.
Widać, że wzmocnienie jest silniejsze niż normalnie, ale już wraca do normy, dziękuję bardzo.
Proszę senatorów sekretarzy, żeby uczynili to, co już uczynili.
Powracamy do rozpatrzenia punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
W przerwie w obradach, w tej dłuższej, odbyło się posiedzenie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która odniosła się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Głos będą mogli zabrać teraz tylko: senator sprawozdawca Kazimierz Drożdż, a także senatorowie wnioskodawcy, których lista jest długa.
Proszę bardzo, pan senator Kazimierz Drożdż.
Senator Kazimierz Drożdż:
Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.
Panie i Panowie Senatorowie!
Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po rozpatrzeniu na posiedzeniu w dniu dzisiejszym wniosków zgłoszonych w toku debaty, też w dniu dzisiejszym, nad ustawą o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych przedstawia Wysokiemu Senatowi następujące stanowisko. Wysoki Senat raczy przyjąć zawarte w punkcie oznaczonym rzymską dwójką poprawki: pierwszą, drugą, piątą, dziewiątą, dwunastą, trzynastą, siedemnastą, dziewiętnastą, dwudziestą pierwszą, dwudziestą trzecią, dwudziestą czwartą, dwudziestą piątą, dwudziestą siódmą, dwudziestą dziewiątą, trzydziestą, trzydziestą pierwszą, trzydziestą drugą, trzydziestą trzecią, trzydziestą czwartą, trzydziestą piątą, trzydziestą szóstą, trzydziestą ósmą, trzydziestą dziewiątą, czterdziestą, czterdziestą pierwszą, czterdziestą drugą i czterdziestą trzecią.
Ponadto chciałbym zgłosić wniosek o łączne głosowanie nad poprawkami: piątą, dziewiątą, dwunastą, trzynastą, dwudziestą czwartą, czterdziestą, czterdziestą pierwszą, czterdziestą drugą i czterdziestą trzecią. Są to poprawki redakcyjne. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze Sprawozdawco.
Proszę o zajęcie miejsca właściwego randze pana wystąpienia i pozycji w Senacie.
Pytam senatorów wnioskodawców, czy chcą zabrać głos. Pytam w kolejności scenariuszowej.
Pani senator Teresa Liszcz?
(Senator Teresa Liszcz: Tak.)
Proszę zabrać głos.
Senator Teresa Liszcz:
Chciałabym przede wszystkim zwrócić się do państwa z prośbą o poparcie poprawek dotyczących art. 5. Chodzi o poprawkę jedenastą, która mówi o tym, że nie może nastąpić lokalizacja, nie może być zbudowana droga na obszarze parku narodowego - bez parku krajobrazowego - rezerwatu przyrody lub obszaru objętego ochroną przyrody na podstawie prawa międzynarodowego, i o połączoną z nią poprawkę ósmą. Nad nimi musimy głosować łącznie.
Chodzi mi jeszcze o poprawkę, która przynajmniej daje samorządowi więcej czasu, bo proponuje czterdzieści pięć dni, na wyrażenie jego stanowiska. To jest poprawka czwarta.
I jeszcze poprawka dotycząca art. 8, zmierzająca do tego, ażeby przesłanką nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji o lokalizacji przedsięwzięcia drogowego mógł być tylko szczególnie ważny interes publiczny, a nie interes gospodarczy, skądinąd nie wiadomo czyj. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Pan senator Zbigniew Romaszewski?
(Senator Zbigniew Romaszewski: Dziękuję bardzo.)
Pani senator Dorota Simonides?
(Senator Dorota Simonides: Dziękuję.)
Pan senator Mieczysław Janowski?
(Senator Mieczysław Janowski: Tak, Panie Marszałku.)
Proszę uprzejmie.
Senator Mieczysław Janowski:
Panie Marszałku, Panie i Panowie Senatorowie, proszę uprzejmie o poparcie poprawki trzydziestej siódmej, która mówi o tym, że organem ochrony środowiska właściwym w sprawach oceny oddziaływania na środowisko w przypadku ustaleń lokalizacyjnych dotyczących drogi krajowej jest minister właściwy do spraw środowiska. W czasie dyskusji argument rządu, że wojewodowie posiadają lepsze służby z zakresu ochrony środowiska, wydawał się dalece nieprzekonywujący. Pragnę zwrócić uwagę na to, że raport o oddziaływaniu na środowisko planowanego przedsięwzięcia będzie opracowywany niekoniecznie przez niezależne podmioty. Proszę więc uprzejmie o przyjęcie tej poprawki. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Pytam następnie senatora Edmunda Wittbrodta...
(Senator Edmund Wittbrodt: Dziękuję.)
...senatora Franciszka Bachledę-Księdzularza...
(Senator Franciszek Bachleda-Księdzularz: Dziękuję.)
...senator Janinę Sagatowską...
(Senator Janina Sagatowska: Dziękuję.)
...senatora Andrzeja Chronowskiego...
(Senator Andrzej Chronowski: Dziękuję.)
...senator Annę Kurską...
Senator Anna Kurska:
Chwileczkę. Ja proszę o poparcie wszystkich poprawek pani senator Liszcz. (Wesołość na sali)
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Rozumiem, że w sprawie swoich poprawek pani się nie wypowiada. (Wesołość na sali)
(Senator Anna Kurska: Nie, bo nie liczę na nic.)
Jasne, dziękuję bardzo.
Pani senator Olga Krzyżanowska?
(Senator Olga Krzyżanowska: Dziękuję.)
Pan senator Zbigniew Religa?
(Senator Zbigniew Religa: Dziękuję.)
Pan senator Henryk Dzido.
(Senator Henryk Dzido: Dziękuję.)
Pan senator Sławomir Izdebski? Nie usłyszymy, ponieważ jest luka w miejscu, które zajmuje.
Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
W toku debaty przedstawiono następujące wnioski: wniosek o odrzucenie ustawy - to jest właśnie wniosek, o którego poparcie prosiła pani senator Teresa Liszcz - oraz zgłoszone przez senatorów wnioskodawców wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy.
W pierwszej kolejności będziemy oczywiście głosowali nad wnioskiem o odrzucenie ustawy.
Przystępujemy zatem do głosowania nad wnioskiem senatorów wnioskodawców o odrzucenie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
Ten wniosek mamy uwidoczniony w punkcie oznaczonym rzymską jedynką w druku nr 344Z.
Bardzo proszę, głosujmy.
Kto z państwa jest za przyjęciem wniosku o odrzucenie?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Dziękuję bardzo. Wyświetlamy wynik.
14 senatorów głosowało za, 61 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 2)
Stwierdzam, że wniosek o odrzucenie został odrzucony.
Wobec odrzucenia wniosku o odrzucenie przystępujemy do głosowania nad poprawkami przedstawionymi w punkcie oznaczonym rzymską dwójką w druku nr 344Z.
Poprawki: pierwszą, drugą, siedemnastą, dwudziestą trzecią, dwudziestą piątą, dwudziestą siódmą, dwudziestą dziewiątą, trzydziestą pierwszą, trzydziestą drugą, trzydziestą czwartą i trzydziestą ósmą przegłosujemy łącznie. Zmierzają one do tego, aby przewidziane w ustawie obowiązki, zadania i kompetencje w zakresie przygotowania i realizacji inwestycji w odniesieniu do dróg krajowych przypisane były generalnemu dyrektorowi dróg krajowych i autostrad, a nie nieistniejącemu przedsiębiorstwu państwowemu "Drogi Krajowe". Odnosi się to do poprawek: pierwszej, drugiej, siedemnastej, dwudziestej dziewiątej i trzydziestej ósmej. Konsekwencją przyjęcia tych poprawek są poprawki: dwudziesta trzecia, dwudziesta piąta, dwudziesta siódma, trzydziesta pierwsza, trzydziesta druga i trzydziesta czwarta, modyfikujące przepisy ustawy przewidujące określone uprawnienia przedsiębiorstwa państwowego "Drogi Krajowe" w sferze cywilnoprawnej, których podmiotem nie może być Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad będąca jednostką organizacyjną Skarbu Państwa.
Kto jest za przyjęciem tych poprawek?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Wyświetlamy wynik.
74 senatorów głosowało za, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 3)
Grupa poprawek została przyjęta.
Poprawka trzecia ma na celu wydłużenie terminu na wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi z trzech do sześciu miesięcy, a w przypadkach szczególnych do dziewięciu miesięcy.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
14 senatorów głosowało za, 62 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 4)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka czwarta zmierza do wydłużenia terminu na wniesienie zastrzeżeń do wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi z czternastu do czterdziestu pięciu dni. Wyłącza ponadto możliwość wydania decyzji w przypadku negatywnych opinii wszystkich uprawnionych organów.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Dziękuję. Wyświetlamy wynik.
15 senatorów głosowało za, 61 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 5)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka piąta ma charakter redakcyjny i przegłosujemy ją łącznie z poprawkami: dziewiątą, dwunastą, trzynastą, dwudziestą czwartą, czterdziestą, czterdziestą pierwszą, czterdziestą drugą i czterdziestą trzecią.
Kto jest za ich przyjęciem?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
77 senatorów głosowało za. (Głosowanie nr 6)
Tę grupę poprawek przyjęliśmy jednogłośnie.
Poprawka szósta zmierza do tego, aby raport o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia drogowego na środowisko był sporządzany przez niezależny ośrodek ekspercki.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
14 senatorów głosowało za, 58 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 7)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka siódma uzależnia złożenie wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi od uzyskania pozytywnych opinii wymienionych w tym przepisie organów.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
14 senatorów głosowało za, 62 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 8)
Poprawka nie zyskała aprobaty Wysokiej Izby.
Głosujemy łącznie nad poprawkami ósmą i jedenastą, które wyłączają możliwość lokalizacji drogi na obszarze parku narodowego, rezerwatu przyrody albo obszaru objętego ochroną przyrody na podstawie prawa międzynarodowego oraz wprowadzają wymóg uzyskania opinii ministra właściwego do spraw środowiska w przypadku lokalizacji drogi na obszarach przylegających do obszarów chronionych.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
17 senatorów głosowało za, 56 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 9)
Poprawka została odrzucona.
Głosujemy teraz nad poprawką czternastą.
(Głos z sali: Dziesiątą.)
Aha, dziesiątą. Nad dziesiątą, Towarzyszu Sekretarzu.
Poprawka dziesiąta wprowadza wymóg indywidualnego zawiadamiania właścicieli nieruchomości o wszczęciu postępowania o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Dziękuję. Wyświetlamy wynik.
17 senatorów głosowało za, 58 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 10)
Poprawka dziesiąta nie została przyjęta.
Teraz zapowiedziana wcześniej poprawka czternasta, której przyjęcie wykluczy głosowanie nad poprawką piętnastą i spowoduje konieczność odpowiedniej modyfikacji poprawki drugiej, która zresztą została już przyjęta. Poprawka czternasta skreśla przepis nakazujący wojewodzie nadać rygor natychmiastowej wykonalności decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
13 senatorów głosowało za, 62 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 11)
Poprawka została odrzucona.
Poprawka piętnasta wprowadza fakultatywność nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi oraz zmienia przesłankę uzasadniającą nadanie tego rygoru.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Dziękuję. Proszę o wynik.
14 senatorów głosowało za, 62 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 12)
Poprawka piętnasta nie została przyjęta.
Poprawka szesnasta wydłuża termin rozpatrywania odwołania od decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi z czternastu do trzydziestu dni.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
15 senatorów głosowało za, 61 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 13)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka osiemnasta określa, jaką cenę zobowiązany będzie zapłacić generalny dyrektor dróg krajowych i autostrad za nabycie od właściciela lub użytkownika wieczystego części nieruchomości nienadającej się do prawidłowego wykorzystania na dotychczasowe cele.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
17 senatorów głosowało za, 58 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 14)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka dziewiętnasta ma na celu zagwarantowanie, że termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń określonych w decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości nie będzie krótszy niż trzydzieści dni od dnia doręczenia decyzji właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
74 senatorów głosowało za, 2 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 15)
Poprawka dziewiętnasta została przyjęta.
Poprawka dwudziesta, której przyjęcie wykluczy głosowanie nad poprawkami dwudziestą pierwszą i dwudziestą drugą, wprowadza fakultatywność udzielania zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości przeznaczonych na pasy drogowe oraz zmienia przesłanki udzielania tego zezwolenia. Ponadto poprawka ta uzależnia możliwość objęcia nieruchomości zabudowanej w posiadanie przez generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad od oddania do dyspozycji osoby wywłaszczonej odpowiedniego budynku lub lokalu zamiennego zaspokajającego jej potrzeby mieszkaniowe lub umożliwiającego prowadzenie dotychczasowej działalności gospodarczej.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
15 senatorów głosowało za, 60 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 16)
Poprawka dwudziesta została odrzucona.
Poprawka dwudziesta pierwsza ujednolica terminologię ustawy.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
77 senatorów za. (Głosowanie nr 17)
Poprawka została przyjęta jednogłośnie.
Poprawka dwudziesta druga ma na celu zobowiązanie generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad do wskazania, w terminie faktycznego objęcia nieruchomości zabudowanej, lokalu zamiennego albo innej odpowiedniej nieruchomości.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
18 senatorów głosowało za, 58 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 18)
To było za mało, żeby poprawkę przyjąć.
Poprawka dwudziesta szósta zmierza do tego, aby do opłat związanych z uzyskiwaniem zezwoleń na usunięcie drzew i krzewów znajdujących się na nieruchomościach objętych decyzją o ustaleniu lokalizacji dróg stosowało się przepisy o ochronie przyrody.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
15 senatorów głosowało za, 60 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 19)
Poprawka nie została przyjęta.
Poprawka dwudziesta ósma zmierza do tego, aby raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia drogowego na środowisko, od którego uzależnione jest wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę drogi, sporządzany był przez niezależny ośrodek ekspercki.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
14 senatorów głosowało za, 58 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 20)
Poprawka została odrzucona.
Nad poprawkami trzydziestą i trzydziestą trzecią będziemy głosowali łącznie. Poprawka trzydziesta trzecia uchyla przepisy ustawy o autostradach płatnych dotyczące wskazań lokalizacyjnych. Konsekwencją tej poprawki jest poprawka trzydziesta, dokonująca odpowiedniej zmiany w ustawie o drogach publicznych.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wynik.
72 senatorów głosowało za, 5 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 21)
Poprawki zostały przyjęte.
Poprawka trzydziesta piąta rozszerza dotychczasowe zwolnienia przedmiotowe z podatku od czynności cywilnoprawnych o czynności cywilnoprawne w sprawach podlegających przepisom rozpatrywanej ustawy.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
74 senatorów głosowało za, 2 - przeciw. (Głosowanie nr 22)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka trzydziesta szósta ma na celu pozostawienie w ustawie - Prawo ochrony środowiska definicji autostrady oraz rozszerzenie dotychczasowego katalogu decyzji w sprawie planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko o decyzje o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej wydane na podstawie rozpatrywanej ustawy.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
75 senatorów głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 23)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka trzydziesta siódma zmierza do tego, aby organem właściwym w sprawach oceny oddziaływania na środowisko dla ustaleń lokalizacyjnych drogi krajowej był minister właściwy do spraw środowiska, a nie wojewoda.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Wyświetlamy.
21 senatorów głosowało za, 48 - przeciw, 8 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 24)
Poprawka została odrzucona.
Poprawka trzydziesta dziewiąta wprowadza przepis przejściowy, który zawiesza na czas obowiązywania rozpatrywanej ustawy stosowanie przepisów ustawy o autostradach płatnych, dotyczących lokalizacji autostrad oraz nabywania nieruchomości pod autostrady.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
75 senatorów głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 25)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania za przyjęciem uchwały w sprawie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Kto jest za przyjęciem takiej uchwały?
Kto jest temu przeciwny?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o wyświetlenie wyniku.
64 senatorów głosowało za, 11 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 26)
Wobec takiego wyniku głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
Bardzo proszę senatora sekretarza o wygłoszenie komunikatów.
Senator Sekretarz
Marian Lewicki:
Są cztery komunikaty.
Komunikat pierwszy. Wspólne posiedzenie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza odbędzie się dzisiaj, bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach, w sali nr 176.
Komunikat drugi. Posiedzenie połączonych Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia w sprawie rozpatrzenia wniosków zgłoszonych do ustawy o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową odbędzie się trzydzieści minut po ogłoszeniu przerwy, również w sali nr 176.
Komunikat trzeci. Posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych w sprawie rozpatrzenia wniosków do ustawy o zmianie ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach oraz o zmianie niektórych innych ustaw odbędzie się bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach w sali nr 179.
I komunikat czwarty. Jutro, to jest 3 kwietnia, o godzinie 10.30 w sali nr 217 odbędzie się zebranie Klubu Senackiego SLD-UP.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Bardzo dziękuję senatorowi sekretarzowi.
Wprawdzie porządek obrad nie został wyczerpany, bo kropką nad i będą jutrzejsze głosowania, które rozpoczniemy o godzinie 11.00, możemy jednak przystąpić do wygłaszania oświadczeń senatorskich poza porządkiem obrad.
Jeżeli ktoś z państwa miałby ochotę odczytać oświadczenie bądź złożyć je do protokołu, to jest to teraz możliwe. A jeżeli nie, to będziemy mogli dopełnić tego punktu poza porządkiem obrad jutro.
Proszę bardzo, chętni senatorowie mogą zapisywać się jeszcze teraz do głosu, do oświadczeń. Ta sprawa powróci jeszcze jutro, więc to tylko wola szanownych państwa.
Ponieważ senatorowie ograniczyli się do złożenia oświadczeń do protokołu*, ogłaszam przerwę w posiedzeniu do jutra do godziny 11.00. Zapraszam niezawodnie, punktualnie na tę porę, ponieważ od razu rozpoczniemy od głosowań.
Dziękuję bardzo, życzę dobrej nocy.
(Przerwa w posiedzeniu o godzinie 19 minut 08)
Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem pierwszym porządku obrad
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji jest od dawna oczekiwana przez zarządców dróg krajowych, to znaczy Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad oraz władze samorządowe w miastach na prawach powiatu. Pozwoli ona na radykalne skrócenie czasu przygotowania do realizacji inwestycji liniowych, jakimi są drogi.
W takich województwach, jak na przykład świętokrzyskie, gdzie rozdrobnienie działek jest bardzo duże, a co się z tym wiąże, jest zwielokrotniona liczba stron biorących udział w postępowaniu, obecny stan prawny powoduje, że od momentu podjęcia zamiaru budowy lub choćby tylko przebudowy drogi do jej realizacji upływają lata. Często niektóre decyzje muszą być wydawane ponownie, gdyż w wydłużającym się czasie przygotowania zadania do jego realizacji mijają terminy ważności tych decyzji.
Bardzo korzystny dla przyspieszenia przygotowania do realizacji inwestycji liniowych jest także tryb zawiadamiania stron postępowania w drodze obwieszczeń umieszczanych w urzędach gmin, właściwych ze względu na przebieg drogi, oraz w prasie lokalnej. Należy zaznaczyć, że dotychczasowy tryb zawiadomień, polegający również na zawiadomieniu korespondencyjnym, znacznie wydłużał procedurę decyzyjną, czyniąc ją zbyt rozciągniętą w czasie.
Przy tym należy podkreślić, że ustawa nie odbiera zasadniczych dotychczasowych obowiązków wymaganych na etapie przygotowania inwestycji w zakresie dróg krajowych, to jest wymagań dotyczących ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, oraz warunków wynikających z konieczności ochrony środowiska, ochrony dóbr kultury oraz potrzeb obronności państwa.
Przemówienie senatora Mariana Lewickiego
w dyskusji nad punktem pierwszym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Omawiana dziś ustawa z 27 lutego bieżącego roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych jest długo oczekiwanym zbiorem regulacji czynności, jakie należy spełnić, między innymi w postępowaniu z lokalizacją dróg, nabywaniu nieruchomości pod nie i wreszcie w realizacji inwestycji drogowych. Ma ona znacznie przyspieszyć procesy konieczne dla właściwego wykonywania inwestycji infrastrukturalnych. Przedmiotowa ustawa ma służyć realizacji strategii gospodarczej rządu "Przedsiębiorczość - Rozwój - Praca", a w szczególności jej części zatytułowanej "Infrastruktura - klucz do rozwoju".
Zauważyć należy, iż ustawa ma charakter przepisu specjalnego, a jej działanie jest ograniczone w czasie - ma obowiązywać do końca 2007 r.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wyrażam zadowolenie z faktu, że realizując inwestycje drogowe wreszcie będzie można nie uzależniać ustalenia lokalizacji drogi od spełnienia świadczeń lub warunków nieprzewidzianych, a także z tego, że terminy w postępowaniu lokalizacyjnym ulegają znacznemu skróceniu, ułatwiając nabywanie nieruchomości pod drogi, pozwalam sobie jednak wyrazić wątpliwości co do przedłożenia sejmowego.
Otóż wydaje się, że projekt podziału nieruchomości powinien być, moim zdaniem, ostatnim ogniwem w przygotowywaniu wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi, po uzyskaniu wszystkich opinii, o których mowa w art. 3 i 5 ustawy.
W związku z tym nasuwa się pytanie: czy projekt podziału nieruchomości nie powinien być wykonywany dopiero po wszczęciu postępowania o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi?
Wykonywanie projektów podziału wiąże się ze sporymi kosztami oraz znacznym okresem czasu na ich sporządzenie. W związku z tym rodzi się kolejne pytanie: co się stanie, gdy decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi nie zostanie wydana lub - czego nie rozstrzyga art. 3 ust. 1 ustawy - co stanie się w przypadku negatywnych opinii jednostek samorządu terytorialnego? Kto i w jakim trybie będzie prowadził negocjacje z gminą?
W przypadku art. 5 pkt 6, gdzie mowa o opiniach koniecznych do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi, zadaję sobie pytanie, co z gruntami stanowiącymi własność prywatną, ponieważ do nich ten artykuł nie odnosi się w ogóle.
Niewątpliwą i bezdyskusyjną zaletą tej ustawy są zapisane w art. 3, 5 i 9 terminy wykonywania czynności administracyjnych, które w dotychczasowych rozwiązaniach były wyjątkowo długie i doprowadzały do przedłużania się cyklu lokalizowania inwestycji, co nie sprzyjało, jak wszyscy wiemy, jej przebiegowi.
Pragnę zwrócić uwagę pań i panów senatorów na art. 12 ust. 3 ustawy, który mówi, iż decyzje o ustaleniu lokalizacji drogi stanowią podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości. Artykuł ten jednakże nie rozstrzyga, kto i na czyj wniosek będzie dokonywał wpisu.
Odnosząc się do art. 25 przedłożonej ustawy, zastanawiam się, w jakim trybie i czasie właściwe organy dokonują uzgodnień raportu oddziaływania na środowisko. Czy może przypadkiem tak, jak określa to art. 5 dla wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi? Jeśli tak, to może warto byłoby to jednoznacznie zapisać.
W tym miejscu - chodzi o art. 25 - powstaje również wątpliwość, czy konieczna jest potrzeba robienia powtórnego raportu na etapie wniosku o pozwolenie na budowę, jeśli raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia drogowego na środowisko powinien być wykonany na etapie opinii do wniosku o ustalenie lokalizacji drogi. Ustawa ta ma przecież ułatwić realizację przedsięwzięć drogowych, a także, co wyjątkowo słuszne, skrócić ich przebieg w fazie postępowań administracyjnych. Doprecyzowanie, moim zdaniem, wymaga także wskazania, jasno i wyraźnie, źródeł finansowania nabywania nieruchomości, które, jak powszechnie wiadomo, stanowi już wcale niemały koszt inwestycji.
Pragnę jednocześnie zauważyć, że ustawa nakłada na służby wojewodów wiele obowiązków, które z jej mocy wymagają znacznego skrócenia dotychczas obowiązującego terminów. Stąd rodzi się wniosek o takie przygotowanie służb administracyjnych - zapewne dodatkowe ich przeszkolenie - aby oznaczone w ustawie okresy na wydawanie decyzji były dotrzymywane.
Kończąc swoje wystąpienie, Wysoka Izbo, pragnę wyrazić zadowolenie, że ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych wreszcie wejdzie w życie i przynajmniej w tym zakresie ułatwi Państwu Polskiemu przygotowywanie procesów inwestycyjnych w sektorze gospodarki, w którym niestety nadal jesteśmy daleko za Europą. Wyrażając nadzieję, że dzięki tej regulacji będziemy choć o krok bliżej, dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem drugim porządku obrad
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Niewątpliwie istnieje potrzeba zastąpienia przepisów dotychczas obowiązującej ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową - DzU nr 53 poz. 432 z późn. zm. - nowymi przepisami. W powszechnym odczuciu ustawa ta, wskutek całokształtu zmian społeczno-gospodarczych, jakie zaszły w ostatnich latach w naszym kraju, oraz postępującej restrukturyzacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zdezaktualizowała się. Rozwiązania przyjęte w nowej ustawie powinny korespondować z zasadniczymi postanowieniami - w zakresie możliwym do przyjęcia przy uwzględnieniu specyfiki służby wojskowej - zawartymi w obowiązującej już od dnia 1 stycznia 2003 r. ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
W stosunku do ustawy z 1972 r. rozpatrywana ustawa wprowadza następujące najważniejsze zmiany.
Po pierwsze, w art. 4 rozróżnia się stały i długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Dotychczasowe przepisy uwzględniały, jako postawę odszkodowania, wyłącznie trwały uszczerbek na zdrowiu.
Po drugie, w ślad za przepisami dotyczącymi pracowników przyjęto, że uzasadnieniem dla przyznania odszkodowania jest charakter doznanego uszczerbku na zdrowiu - obrażeń w wyniku wypadku lub upośledzenia czynności organizmu w wyniku choroby - a mianowicie co najmniej jego długotrwałość w rozumieniu art. 4 pkt 2.
Po trzecie, w art. 11 ust. 1, odmiennie od dotychczasowych uregulowań, przyjęto w odniesieniu do żołnierzy jednorazowe odszkodowanie za 1% uszczerbku na zdrowiu na zasadach przewidzianych dla pracowników we wspomnianych przepisach o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Rozwiązanie to zapewnia osobom poszkodowanym poczucie, iż otrzymane zadośćuczynienie finansowe następuje na równych zasadach, w powiązaniu z faktycznym stopniem uszczerbku na zdrowiu lub jego pogorszeniem, bez preferencji, jakie wynikały z dotychczas posiadanego poziomu uposażenia wojskowego, zależnego od posiadanego stopnia wojskowego i zajmowanego stanowiska służbowego.
Po czwarte, regulacje przyjęte w art. 12 i 13 przesądzają, iż jednorazowe odszkodowanie w przypadku śmierci żołnierza przysługiwać będzie uprawnionym członkom jego rodziny analogicznie do tego, jak to określają dla członków rodziny pracownika przepisy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Pozwoli to na rezygnację z dotychczasowego szczegółowego normowania kwotowego tej sprawy.
Po piąte, w zakresie odszkodowań za przedmioty osobistego użytku, które uległy całkowitemu zniszczeniu lub tylko uszkodzeniu albo zostały utracone wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą wojskową, zaprojektowane rozwiązania przewidują - to art. 18 ust. 2 - przyznanie odszkodowania również wtedy, gdy poszkodowany żołnierz nie doznał w nieszczęśliwym wypadku żadnych obrażeń. Możliwości takiej nie stwarzały dotychczasowe uregulowania.
Po szóste, w przeciwieństwie do przepisów dotychczasowej ustawy, która problem ten przekazywała do przepisów wykonawczych, rozpatrywana ustawa jednoznacznie przesądza, że organami właściwymi do ustalania prawa do odszkodowania są szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, a w sytuacjach szczególnych, głównie gdy nieszczęśliwemu wypadkowi ulegnie wyższy przełożony - również minister obrony narodowej.
Po siódme, w nowej ustawie nie zamieszczono uregulowania analogicznego do dotychczasowego art. 20.
Po ósme, szkoda majątkowa oznacza nie tylko stratę poniesioną przez poszkodowanego, ale również utracone przez niego korzyści.
Niezależnie od tego należy podkreślić, że przyszła ustawa w zakresie świadczeń odszkodowawczych - chodzi o jednorazowe odszkodowanie i odszkodowanie za przedmioty osobistego użytku - ma obejmować wszystkich żołnierzy zawodowych, to jest zarówno pełniących tę służbę przed 1 stycznia 1999 r., jak i po tym dniu.
Wejście w życie tej ustawy nie powinno spowodować dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, jednakże zaangażowanie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w niebezpieczne przedsięwzięcia, zbliżone do działań wojennych - trudne do ścisłego oszacowania, ze względu na nieprzewidywalną liczbę wypadków - może ewentualnie spowodować niewielki wzrost w skali tych wydatków.
Rozpatrywana regulacja nie będzie miała wpływu na rynek pracy, konkurencyjność gospodarki, jak również sytuację i rozwój regionów. Wymaga natomiast podkreślenia, że zaproponowane rozwiązania przyniosą pozytywne skutki społeczne, przede wszystkim związane z pominięciem dotychczasowego art. 20 ustawy z 1972 r. oraz ze zmianami dotyczącymi zasad obliczania należnego odszkodowania. Przepis art. 20 ograniczał prawo poszkodowanego żołnierza do występowania z roszczeniami związanymi z doznanymi urazami i chorobami na drogę sądową na podstawie przepisów prawa cywilnego. Był on odczuwany przez osoby zainteresowane jako wyjątkowo restrykcyjny, a ponadto podważany w orzecznictwie sądowym, w tym również Sądu Najwyższego, jako niekonstytucyjny. Ponadto dotychczasowy sposób ustalania wysokości odszkodowania, zależny od wysokości uposażenia poszkodowanego żołnierza, zaprzeczał równości poszkodowanych wobec prawa.
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Czesława Śleziaka
Szanowny Panie Ministrze!
Sejmik Województwa Małopolskiego, działając w poczuciu odpowiedzialności i w trosce o sprawne wykonywanie nałożonych zadań w zakresie ochrony środowiska naturalnego, wyraża zaniepokojenie pojawiającymi się propozycjami zmian w ustawie - Prawo ochrony środowiska. Prowadzone działania wydają się zmierzać do uzależnienia wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej od narodowego funduszu.
Obawy wzbudzają następujące propozycje zmian. Po pierwsze, propozycja powiększenia składu rady nadzorczej wojewódzkich funduszy o przedstawiciela wojewódzkiej inspekcji ochrony środowiska, a także zwiększenie w niej liczby przedstawicieli Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, w konsekwencji czego liczba członków rady nadzorczej wojewódzkiego funduszu wskazanych przez administrację samorządową będzie mniejsza niż liczba członków będących przedstawicielami administracji rządowej, a suwerenne dotąd uprawnienia organów samorządów województw zostaną istotnie uszczuplone.
Po drugie, wprowadzenie obowiązku zasięgania opinii narodowego funduszu przy ustalaniu list priorytetowych inwestycji w województwie, co rodzi obawy podporządkowania listy przedsięwzięć priorytetom centralnym, a przez to ograniczenie realizacji specyficznych potrzeb regionu.
Po trzecie, obowiązek przedstawiania przez zarządy województw informacji rocznych o działalności wojewódzkich funduszy Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Przez wprowadzenie tych zmian zostanie zakwestionowana słuszność decyzji podejmowanych na szczeblu regionalnym, ograniczona swoboda działania wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, stanowiących najważniejszy instrument samorządów na polu kształtowania własnej polityki w zakresie ochrony środowiska.
Zwracam się z zapytaniem, czy dokonanie tych zmian nie stanowi próby zmarginalizowania roli samorządu województwa w zakresie ochrony środowiska i narzędzia polityki utrwalającej centralizację władzy.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Przedstawiciele środowiska architektów i projektantów wnętrz zwrócili się z apelem o stworzenie takich uregulowań prawnych, które zapewniłyby dyplomowanym architektom wnętrz - absolwentom akademii sztuk pięknych i wyższych szkół plastycznych - możliwość wykonywania zawodu. Od kilku lat niepokój środowiska wywołują bowiem zmiany zachodzące na rynku usług projektowych. Sytuacja prawna dyplomowanych architektów wnętrz jest nieuregulowana, a obowiązujące przepisy pomijają istnienie tej grupy zawodowej. Doświadczeni twórcy z wieloletnią niekiedy praktyką zawodową i znacznym dorobkiem pozbawieni zostali możliwości wykonywania prac projektowych w zakresie architektury wnętrz. Dobrze przygotowani specjaliści gwarantujący wysoki poziom usług nie są brani pod uwagę w procesie inwestycyjnym.
Najbardziej pożądana byłaby sytuacja, w której działalność projektową w dziedzinie architektury wnętrz prowadziliby dyplomowani architekci wnętrz, działając pod egidą wyspecjalizowanych instytucji artystycznych, zapewniających odpowiedni poziom świadczonych usług, a także obsługę prawną i finansową projektantów.
Intencją środowiska jest ponowne włączenie pracy architektów wnętrz w proces powstawania inwestycji budowlanej. Jak dotąd nie przyniosło to żadnych konkretnych rezultatów i nadal pozostaje w sferze postulatów.
Proszę o rozważenie zasadności wprowadzenia następujących zmian w ustawie - Prawo budowlane. Chodzi, po pierwsze, o zastąpienie w art. 12 ust. 2 zwrotu "wykształcenie techniczne" sformułowaniem "odpowiednie wykształcenie" w zdaniu: "samodzielne funkcje techniczne w budownictwie mogą wykonywać wyłącznie osoby posiadające odpowiednie wykształcenie techniczne", a po drugie, o uzupełnienie brzmienia art. 14: "uprawnienia budowlane są udzielane w specjalnościach"..., poprzez dodanie zwrotu "architektury wnętrz".
Zapisy takie uporządkują uregulowania dotyczące zawodu architekta wnętrz oraz stworzą absolwentom wyższych uczelni plastycznych możliwość złożenia egzaminu na uprawnienia projektowe i budowlane w zakresie specjalizacji architektury wnętrz jako jednej z branż procesu projektowego w budownictwie, przez co zapewni im możliwość wykonywania wyuczonego zawodu.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
Zwracam się z prośbą o dokonanie interpretacji §5 ust. 1 rozporządzenia ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa z dnia 30 grudnia 1994 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie: "Uprawnienia budowlane w ograniczonym zakresie w specjalności architektonicznej stanowią podstawę do projektowania budynków mieszkalnych jednorodzinnych i inwentarskich na terenach budownictwa zagrodowego oraz gospodarczych i składowych o kubaturze do 1000 m3, a także sporządzania projektów zagospodarowania działki, związanych z realizacją tych obiektów".
W świetle wyjaśnień uzyskanych z Departamentu Prawnego Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego "osoby posiadające uprawnienia budowlane w ograniczonym zakresie uzyskane na podstawie rozporządzenia z 1975 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie, będące członkami izby inżynierów budownictwa, uprawnione są do projektowania w dotychczasowym zakresie", czyli w tym przypadku w budownictwie osób fizycznych.
W związku z tym, jakim prawem ogranicza się uprawnienia do projektowania w budownictwie osób fizycznych wyłącznie do projektowania budynków mieszkalnych jednorodzinnych i inwentarskich na terenach budownictwa zagrodowego oraz gospodarczych i składowych o kubaturze do 1000 m3?
Uprzejmie proszę o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do prezesa Zarządu Krajowej Rady Spółdzielczej Jerzego Jankowskiego
Szanowny Panie Prezesie!
Ruch spółdzielczy, mający ponad dwuwiekową tradycję, był odpowiedzią na działalność konkurencyjnych wielkich przedsiębiorstw kapitalistycznych. To nie wola jednego właściciela, lecz wola członków spółdzielni decydowała o jej losie.
W świetle napływających do mnie informacji wydaje się, iż idea spółdzielczości została naruszona przez osoby o nie całkiem jasnych intencjach.
Otóż PSS "Społem" w Tarnowie, z różnym skutkiem zarządzana przez różne osoby, miała na celu zarabiać oraz dać zarobić spółdzielcom i pracownikom, pomnażając przy tym swój majątek. W obecnej dobie przekształceń okazuje się, iż motywem przewodnim działania różnych grup nacisku jest zysk za wszelką cenę, a cenę tę mają zapłacić pracownicy i spółdzielcy. Dysponuję opinią kompetentnego w tej sprawie radcy prawnego oraz stanowiskiem zarządu i rady nadzorczej tarnowskiej PSS "Społem" i nasuwa mi się myśl, iż trwają przygotowania zmierzające do przejęcia majątku spółdzielni i jego wyprzedaży, a tym samym do ogłoszenia upadłości.
W sytuacji, gdy w najbliższej przyszłości możliwe jest zawarcie postępowania układowego z wierzycielami, będącego szansą dla spółdzielni, czyni się kroki skazujące spółdzielnię na całkowity upadek, czego wyrazem jest uchwała nr 10 z 19 marca 2003 r. zarządu Krajowego Związku Rewizyjnego Spółdzielni Spożywców "Społem" o planowanym zwołaniu nadzwyczajnego zebrania przedstawicieli PSS "Społem" w Tarnowie 29 kwietnia 2003 r., wbrew racjonalnym sugestiom organów spółdzielni, opinii radcy prawnego i nadzorcy sądowego. Jego odbycie się w tym okresie będzie niczym innym jak zaprzepaszczeniem szansy na dalsze istnienie i funkcjonowanie. Nie umniejszając uprawnień statutowych organów, a mając na względzie interes spółdzielców, trzeba stwierdzić, że uzasadnionym wydaje się zwołanie nadzwyczajnego zebrania przedstawicieli w terminie sugerowanym przez zarząd i radę nadzorczą tarnowskiej PSS "Społem", to jest na czerwiec.
Czy PSS "Społem" w Tarnowie otrzyma szansę na dalsze istnienie i rozwój poprzez wspomożenie wysiłków władz spółdzielni we wszelkich działaniach dla jej dobra i w trosce o dalszy byt?
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Wojciecha Pawłowskiego
wspólnie z innymi senatorami
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera
Szanowny Panie Premierze!
Prasa podała informacje, że w ostatnim dniu urzędowania kas chorych, to znaczy 31 marca 2003 r., rady nadzorcze kas chorych przyznały nagrody w niebagatelnej wysokości około 25 tysięcy zł.
Jeśli się weźmie pod uwagę fatalny stan finansowy służby zdrowia i krytykę jej funkcjonowania, to takie nagradzanie musi budzić niesmak i potępienie ze strony społeczeństwa.
Panie Premierze, ufamy, że z opisanego faktu wyciągnie pan wnioski i nie dopuści do podobnych nieetycznych postępowań w przyszłości.
Z wyrazami szacunku
Wojciech Pawłowski
Aleksandra Koszada
Andrzej Jaeschke
Oświadczenie złożone
przez senatora Janusza Koniecznego
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Szanowna Pani Minister!
Pragnę podziękować Pani Minister za przekazaną mi za pośrednictwem pana marszałka Senatu odpowiedź na złożone przeze mnie oświadczenie w sprawie regulacji prawnej dotyczącej funkcjonowania szkół w zakładach leczniczych. Z przykrością stwierdzam, że nie jest to odpowiedź na zasadnicze pytania i wątpliwości zgłoszone w moim oświadczeniu, stąd pozwalam sobie prosić o udzielenie mi dodatkowych wyjaśnień w tej sprawie.
Czy ministerstwo uważa, że w placówkach lecznictwa uzdrowiskowego opieka pedagogiczna nad dziećmi i młodzieżą w wieku od trzech do osiemnastu lat - oderwanymi od rodzinnego środowiska, chorymi, często bardzo poważnie - powinna być sprawowana przez cały czas pobytu dziecka, to jest przez cały dzień (z wyłączeniem godzin nocnych), wszystkie dni tygodnia i wszystkie dni w roku, kiedy dzieci przebywają w zakładach leczniczych? Pytanie zdaje się być retoryczne, problemem wydaje się tylko to, kto tę opiekę powinien sprawować. Czym zatem uzasadnione jest zmniejszenie liczby godzin, w których mogą działać zespoły pozalekcyjne zajęć wychowawczych, z pięćdziesięciu sześciu tygodniowo (liczba maksymalna określona w zarządzeniu nr 29) do trzydziestu pięciu w przypadku dzieci pobierających naukę i czterdziestu ośmiu w przypadku dzieci jej niepobierających? Czy w pozostałym czasie opieka ta nie powinna być sprawowana? Jeśli tak, to kto i jaka instytucja są prawnie do tego zobowiązani? Byłbym wdzięczny za wskazanie odpowiednich aktów prawnych regulujących tę sprawę.
Bardzo proszę o szczegółową informację dotyczącą uzgodnień resortowych oraz prowadzonych z partnerami społecznymi i związkami zawodowymi, a także z Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego. Chodzi o to, jakie stanowiska zajmowały w tej sprawie i na ile zostały one uwzględnione. Szczególnie chodzi o treść uzgodnień w sprawie rozporządzenia MENiS z dnia 27 lutego 2003 r. z ministrem skarbu oraz zdrowia i opieki społecznej.
Uzdrowiska dziecięce w chwili obecnej są przeważnie jednoosobowymi spółkami Skarbu Państwa, który reprezentuje minister skarbu. Chciałbym wiedzieć, czy główny partner resortu edukacji, jakim jest na terenie uzdrowisk minister skarbu, uzgodnił zasady organizowania opieki pedagogicznej i podjął w tej sprawie jakieś zobowiązania. Interesuje mnie także, czy resort zdrowia poczynił jakieś uzgodnienia, choćby dotyczące wliczania części kosztów opieki pedagogicznej w koszty pobytu dziecka w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego. Gdyby tak się stało, to usprawiedliwiona byłaby rezygnacja z części obowiązków resortu edukacji, choć wydaje się, że z racjonalnego punktu widzenia podział opieki między dwa podmioty jest słabo uzasadniony.
Bardzo proszę o szczegółowe wyjaśnienie przesłanek, na jakich opiera się ustalanie subwencji oświatowej na szkolnictwo w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego. Z czego wynikają poważne różnice w wagach, które można obserwować w poszczególnych latach? Proszę także o informację o tym, jakie sprawozdanie statystyczne w latach 1998-2002 było podstawą do ustalenia subwencji na zespoły pozalekcyjne zajęć wychowawczych.
Uprzejmie proszę też o wskazanie aktu prawnego, który pozwalał, zdaniem resortu edukacji, na rezygnację w województwie podkarpackim z prowadzenia zespołów pozalekcyjnych zajęć wychowawczych w zespole placówek specjalnych w Rymanowie Zdroju. Zastąpiono je realizowanymi w wymiarze dwudziestu ośmiu godzin nadobowiązkowymi zajęciami pozalekcyjnymi, co sprawiło, że drastycznej zmianie uległ status prawny wychowawców poprzez obniżenie im czasu pracy o około 40% w skali roku przy tym samym wynagrodzeniu.
Interesuje mnie, czy Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu, znając sprawę, co wynika z pisma, poczyniło w ramach nadzoru nad stosowaniem prawa oświatowego jakieś prawne kroki, by nie dopuścić do tego, aby przy tych samych środkach przeznaczonych na placówkę zmniejszyć zakres opieki pedagogicznej o sto czterdzieści osiem dni w skali roku. Wspomniany w piśmie Pani Minister przypadek, że na cały okres wakacji 2002 r. zaniechano prowadzenia zajęć, jest tego drastycznym przykładem.
Uprzejmie proszę o wyczerpującą odpowiedź na zasadach i w terminie przewidzianym w art. 19 i 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Z wyrazami szacunku
Janusz Konieczny
Oświadczenie złożone
przez senatora Janusza Koniecznego
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
W roku 1997 dokonano istotnej zmiany trybu i zasad orzekania o niezdolności do pracy. W miejsce orzekających w dwóch instancjach komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia wprowadzono instytucję lekarza orzecznika. Jego orzeczenie o stanie zdrowia stanowi podstawę do wydania decyzji przez organ rentowy.
Rolę poprzednio działającej wojewódzkiej komisji lekarskiej, działającej jako druga instancja w przypadku, gdy obywatel jest niezadowolony z orzeczenia, co często ma miejsce, przejęły sądy pracy i ubezpieczeń społecznych.
W celu skontrolowania orzeczenia lekarza orzecznika ZUS sądy powołują biegłych sądowych. Terminy badań wyznaczane są na kilka miesięcy po wpłynięciu odwołania. W tym czasie ubezpieczeni często pozostają bez środków do życia lub ze znacznie obniżonymi świadczeniami. Jeśli nawet wynik badań biegłych jest dla nich pozytywny, czyli orzeczenie lekarza orzecznika ZUS zostaje zakwestionowane, to, jak pokazuje praktyka, za okres między badaniami ubezpieczony nie uzyskuje wyrównania, jako że biegli w wydanych opiniach zastrzegają się, że stwierdzony przez nich stan zdrowia pozwala na orzeczenie niezdolności dopiero od momentu badania.
Zdarza się, że okres między badaniami przekracza osiemnaście miesięcy. W tym momencie sądy na wniosek ZUS uznają, że ubezpieczony stracił prawo do świadczenia, ze względu na przerwę w pracy, nawet jeśli orzeczenie mówi o niezdolności do pracy.
Staje się to poważnym problemem społecznym, jako że skutkiem takiego działania bywa pozbawienie środków do życia ludzi, którzy z jednej strony są niezdolni do pracy, z drugiej zaś z tego właśnie względu nie mogą podjąć pracy, by uzyskać staż uprawniający do renty.
Analiza przypadków zgłaszanych przez wyborców z terenu działania oddziału ZUS w Jaśle pozwala zauważyć, że biegli lekarze, prawdopodobnie w trosce o źle pojętą solidarność zawodową, nie są skłonni odnosić się krytycznie do orzeczeń kolegów lekarzy orzeczników, przyjmując, że są w stanie stwierdzić tylko stan zdrowia na bieżąco, w dniu badania. W orzeczeniach biegłych odmiennych od orzeczeń orzeczników przyjmuje się, że lekarz orzecznik orzekł właściwie, a pogorszenie stanu zdrowia nastąpiło w terminie późniejszym, nawet gdy między badaniami upłynęło niewiele czasu, na przykład cztery miesiące.
Pogląd, że funkcjonowanie tego systemu nie jest właściwe, podziela także rzecznik praw obywatelskich, czemu dał wyraz w sprawozdaniu za rok 2001, druk senacki nr 107, strony 159-160. Opisane przez rzecznika negatywne zjawiska nie uległy zmianie, a można wręcz dostrzec ich nasilenie się.
Wnoszę o rozważenie możliwości powrotu do zasady dwuinstancyjnego trybu orzekania przed organem rentowym bądź innego rozwiązania, które szanowałoby prawa ludzi, często pozostających ze względu na stan zdrowia w niedostatku.
Uprzejmie proszę pana ministra o zajęcie stanowiska w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Janusz Konieczny
Oświadczenie złożone
przez senatora Jana Szafrańca
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera
W dniu 18 marca 2003 r. do mojego biura wpłynęło pismo prezydenta miasta Białegostoku, z którego wynika, że opracowano kryteria oraz sposób podziału środków funduszy strukturalnych na poszczególne regiony. Powyższy podział jest wyjątkowo niekorzystny z punktu widzenia województwa podlaskiego. W piśmie czytamy, że w porównaniu do innych regionów, w tym województw ściany wschodniej, zaproponowano nam bardzo niesprzyjające warunki. Region podlaski otrzyma 106 milionów 375 tysięcy euro, czyli o 45% mniej środków z funduszy strukturalnych niż województwo lubelskie - 194 miliony 349 tysięcy euro; o 43% mniej niż województwo podkarpackie - 185 milionów 720 tysięcy euro i o 40% mniej niż województwo warmińsko-mazurskie - 176 milionów 63 tysiące euro. Niedopuszczalne jest, aby województwo podlaskie, zwłaszcza wobec występujących barier rozwojowych oraz potrzeb, zostało pozbawione tak znacznych środków finansowych.
Władze Białegostoku zwracają się o podjęcie działań zmieniających kryteria podziału środków z funduszy strukturalnych, to znaczy z propozycją pewnych założeń. Kryterium pierwsze - zmniejszenie procentowego udziału z 80% do 60% środków podzielonych według kryterium ludnościowego. Kryterium drugie - zwiększenie procentowego udziału z 10% do 30% środków dzielonych proporcjonalnie do liczby mieszkańców dla województw, w których średni poziom PKB na mieszkańca w latach 1997-1999 był niższy od 80% średniego poziomu na mieszkańca w kraju.
W ocenie prezydenta miasta Białegostoku zmiana kryteriów zapewni regionom najsłabiej rozwiniętym pozyskanie środków z funduszy strukturalnych na rozbudowę infrastruktury technicznej, polepszenie warunków życia mieszkańców obszarów zagrożonych marginalizacją, dywersyfikację i mobilność zatrudnienia, stworzy możliwości do inwestycji oraz zwiększy stopień spójności społeczno-gospodarczej i przestrzennej regionów.
Oczekując na odpowiedź, wyrażam nadzieję, że podejmie Pan zdecydowane działania, które będą przeciwdziałać pozostawieniu obszarów północno-wschodniej Polski poza nurtem głównych procesów rozwojowych w kraju.
Z poważaniem
Jan Szafraniec
senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Jana Szafrańca
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera
W dniu 28 stycznia 2003 r. Rada Ministrów przyjęła deklarację do traktatu akcesyjnego z nadzieją, że dokumenty uzupełniające lub modyfikujące postanowienia tego traktatu nie będą przeszkadzać w regulacji spraw o znaczeniu moralnym oraz odnoszących się do ochrony życia ludzkiego.
Deklaracja ta poprzez ogólnikowy zapis pozostaje w zgodzie z zapisami dokumentów Europejskiej Konwencji Praw Człowieka - "prawo każdego do życia jest chronione przez prawo"; z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz Kartą Podstawowych Praw Unii Europejskiej - zapis w art. 2 ust. 1 "każdy ma prawo do życia" - które, nie definiując początkowego i końcowego momentu ochrony życia człowieka, nie zakazują ani aborcji, ani eutanazji.
W związku z tym istnieje, po pierwsze, pilna potrzeba klarownego zabezpieczenia - pod postacią obustronnego dokumentu - nadrzędności prawodawstwa polskiego nad prawnymi regulacjami Unii Europejskiej w zakresie ochrony życia człowieka od poczęcia aż do naturalnej śmierci.
Po drugie, istnieje pilna potrzeba klarownego zabezpieczenia i ochrony w naszym kraju małżeństwa jako związku kobiety i mężczyzny - art. 18 Konstytucji RP - bowiem zapis art. 9 Karty Podstawowych Praw nie zabrania legalizacji związków małżeńskich osób tej samej płci, a rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 września 2001 r. wzywa wręcz "kraje kandydujące do uchylenia aktów prawnych dyskryminujących osoby ze względu na ich orientację seksualną".
W tej sytuacji deklaracja rządu RP nie pozostaje co prawda w kolizji z wyżej wymienionymi unijnymi dokumentami, jednakże nie wyraża klarownego stanowiska w sprawie zabezpieczenia w naszym kraju - po ewentualnej akcesji - małżeństwa jako wyłącznego związku mężczyzny i kobiety. Takie zabezpieczenie można uzyskać nie tyle przez jednostronną deklarację, ile poprzez obustronnie przyjęty i dołączony do traktatu akcesyjnego dokument.
Po trzecie, zapisy Karty Podstawowych Praw - art. 24 i 33 - nie zapewniają dostatecznej ochrony praw rodziców do decydowania o wychowaniu swoich dzieci. W związku z tym istnieje pilna potrzeba zabezpieczenia tej ochrony, zgodnie z art. 48 Konstytucji RP. Takim zabezpieczeniem będzie obustronna gwarancja tej ochrony, wyrażona, tak jak poprzednie, w stosownym dokumencie dołączonym do traktatu akcesyjnego.
Panie Premierze, w związku ze społecznym niepokojem, werbalizowanym zarówno przez osoby fizyczne, jak i organizacje, na przykład Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka, zwracam się do Pana Premiera o dołączenie przez polski rząd do traktatu akcesyjnego z Unią Europejską dwustronnej klauzuli, zapewniającej nadrzędność polskiego prawodawstwa w stosunku do regulacji unijnych w dziedzinach powyżej przedstawionych. Argumentacja, że niektóre dokumenty unijne nie mają mocy prawnej, nie powinna zwalniać nas od obowiązku podejmowania zdecydowanych przedsięwzięć w zakresie ochrony polskiego prawa.
Z wyrazami szacunku
Jan Szafraniec
senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Jana Szafrańca
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Leszka Sikorskiego
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z pismem marszałka województwa podlaskiego o sygnaturze ZPS-III-2225-1/3/8/03, skierowanego do pana ministra Balickiego w dniu 17 marca 2003 r., dotyczącego "Rozbudowy i modernizacji Zakładu Radioterapii i Medycyny Nuklearnej Białostockiego Ośrodka Onkologicznego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Białymstoku - montaż linii radioterapeutycznej", uprzejmie proszę Pana Ministra o wyrażenie stanowiska w przedmiotowej sprawie, a szczególnie w sprawie ponownego umieszczenia Białostockiego Ośrodka Onkologicznego w programie zdrowotnym "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje" w drodze postępowania konkursowego.
W ubiegłym roku ośrodek został już do tego programu wpisany, zatem ponowne ubieganie się o to spowoduje, iż to zadanie znowu zostanie odsunięte w czasie o co najmniej kilka miesięcy. W konsekwencji tego przetarg już rozpoczęty należałoby unieważnić, a dotychczas poniesione koszty, zgodnie z wcześniejszymi postanowieniami, zostałyby bezpowrotnie zaprzepaszczone.
Dotychczas została opracowana kompletna dokumentacja techniczna robót budowlano-modernizacyjnych. Ustanowiono inwestora zastępczego do przeprowadzenia profesjonalnego nadzoru inwestorskiego oraz doprowadzono procedurę przetargową do momentu, w którym dokonano otwarcia ofert. W związku z taką sytuacją należy traktować to zadanie jako kontynuację działań zapoczątkowanych w 2002 r.
W oczekiwaniu na odpowiedź wyrażam nadzieję, że podejmie Pan zdecydowane działania, które przyspieszą zakup oraz montaż linii radioterapeutycznej dla Białostockiego Ośrodka Onkologicznego im. M. Skłodowskiej-Curie.
Z poważaniem
Jan Szafraniec
senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Zygmunta Cybulskiego
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Zwracam się z uprzejmą prośbą o przywrócenie wszystkich placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych do systemu oświaty.
Podzielam postulaty Związku Nauczycielstwa Polskiego Zarządu Okręgu w Bydgoszczy - Sekcja Opieki nad Dzieckiem, dotyczące przywrócenia do systemu oświaty także takich placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych, w których nie funkcjonują szkoły.
Nienormalna sytuacja w polskich placówkach opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych powstała w 1999 r. Placówki opiekuńczo-wychowawcze i resocjalizacyjne zostały wtedy oddane we władanie Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej, a szkoły funkcjonujące w tych placówkach - Ministerstwu Edukacji Narodowej i Sportu. Taki stan rzeczy - biorąc pod uwagę fakt, iż do placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych trafiają dzieci i młodzież z wieloletnimi opóźnieniami edukacyjnymi, fobiami szkolnymi, odrzucone przez macierzyste szkoły - wymaga jak najszybszej zmiany.
Konieczne jest przywrócenie placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych do systemu oświaty, ponieważ właśnie pracownicy pedagogiczni owych placówek "naprawiają" to, co wymaga "naprawy" u osób przebywających w tych placówkach. Pracownicy ci prowadzą różnego rodzaju zajęcia wyrównawcze, których w szkołach rejonowych brak, oraz świadczą indywidualną pomoc w nauce. Konkludując, pracownicy ci świadczą niezbędne dla pensjonariuszy tych placówek usługi edukacyjno-wychowawcze.
W pełni zasadne i zarazem niezbędne jest więc przywrócenie wszystkich placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych do systemu oświaty, aby mogły one w pełni realizować ciążące na nich obowiązki i nie były zmuszone do ograniczenia się tylko do pełnienia funkcji opiekuńczych, co niechybnie skutkowałoby w przyszłości wyrzuceniem na społeczny margines osób będących pensjonariuszami tych placówek.
Rozwiązanie to zapobiegnie ostatecznie niejednolitemu traktowaniu pracowników pedagogicznych pracujących w tej samej placówce opiekuńczo-wychowawczej i resocjalizacyjnej, chociaż każdy z takich pracowników podlega regulacjom ustawy - Karta Nauczyciela z 26 stycznia 1982 r.
Potrzebne jest również - ze względów finansowych i organizacyjnych - nadanie przynajmniej części placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych statusu placówek o zasięgu wojewódzkim albo regionalnym. Dotyczy to przede wszystkim placówek interwencyjnych, jak pogotowie opiekuńcze, i resocjalizacyjnych, jak młodzieżowe ośrodki wychowawcze.
Należy również uprościć procedury związane z przemieszczaniem wychowanków placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych, a także utworzyć - ze względu na zbyt małą liczbę miejsc dla wychowanków - nowe placówki.
Uprzejmie proszę o przywrócenie wszystkich placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych do systemu oświaty.
Z wyrazami szacunku
Zygmunt Cybulski
Oświadczenie złożone
przez senatora Zygmunta Cybulskiego
Oświadczenie skierowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi Adama Tańskiego oraz ministra finansów Grzegorza Kołodki
Zwracam się do ministra rolnictwa i rozwoju wsi z uprzejmą prośbą o podjęcie działań w celu uzdrowienia polskiego rolnictwa. Proszę też o zajęcie przez ministra finansów stanowiska w sprawie zabezpieczenia środków finansowych z budżetu państwa na dopłaty bezpośrednie dla rolników, wynegocjowane na szczycie UE w Kopenhadze.
Zamieszczam poniżej stanowisko wynikające z uchwały Rady Powiatu w Aleksandrowie Kujawskim, dotyczące problemów ekonomicznych rolnictwa na Kujawach i Pomorzu.
Rada Powiatu w Aleksandrowie Kujawskim uznaje, iż zapaść polskiego rolnictwa jest głęboka i w celu poprawy takiej sytuacji należy podjąć szybkie decyzje, które wpłyną na poprawę dochodów rolników, oraz podjąć działania długofalowe, których owocem będą rozwiązania systemowe.
Proponuje ona kilka działań. Mianowicie należałoby:
Po pierwsze, uruchomić mechanizmy, które zdecydowanie poprawią wzrost gospodarczy, co przeniesie się na wzrost popytu na towary konsumpcyjne i usługi - aby osiągnąć ten cel, oczekuje się obniżenia stóp procentowych wyznaczonych przez NBP o 2-3% i uruchomienia walutowej i monetarnej rezerwy NBP;
Po drugie, uchwalić w możliwie najkrótszym terminie ustawę o produkcji biopaliw; ustawa ta pozwoli na zagospodarowanie dużej części surowców rolniczych, głównie zbóż, a tym samym pozwoli złagodzić skutki nadprodukcji mięsa czerwonego i białego;
Po trzecie, zintensyfikować prace nad ustawą o ustroju rolnym, która ma fundamentalne znaczenie dla rolnictwa;
Po czwarte, w trybie pilnym podjąć prace nad opracowaniem bilansu żywnościowego kraju celem określenia wielkości produkcji rodzinnej oraz wprowadzenia rozwiązań systemowych zapobiegających rozregulowaniu rynku rolnego;
Po piąte, poprawić skuteczność monitorowania importu surowców i przetworów przemysłu rolno-spożywczego;
Po szóste, podjąć pilne prace nad uproszczeniem ewidencji gruntów rolnych, nie wykluczając nadzwyczajnych rozwiązań ustawowych, co pozwoli skorzystać z dopłat dla rolników;
Po siódme, poprawić opłacalność produkcji mleka poprzez przywrócenie dopłaty do produkcji mleka klasy ekstra w kwocie do 0,07 zł/l;
Po ósme, podjąć decyzję o zdjęciu z rynku nadwyżki wieprzowiny poprzez dopłaty do eksportu, względnie poprzez skup interwencyjny po racjonalnych cenach;
Po dziewiąte, usprawnić w programie działań interwencyjnych ARR na 2003 r. system skupu zbóż w ten sposób, aby podmioty skupujące nie mogły samodzielnie decydować o terminie podjęcia skupu zbóż, oraz rozważyć możliwość przywrócenia skupu w tak zwanym systemie magazynów autoryzowanych; należy również wcześniej zabezpieczyć stosowne kredyty skupowe.
Od pana ministra finansów oczekuję stanowiska w sprawie zabezpieczenia środków finansowych z budżetu państwa na dopłaty bezpośrednie dla rolników, wynegocjowane na szczycie UE w Kopenhadze. Stanowisko takie pozwoli ocenić szanse i zagrożenia związane z poszerzeniem rynku europejskiego.
Podjęcie działań w celu uzdrowienia rolnictwa, przy uwzględnieniu przedstawionych postulatów, z pewnością zlikwiduje niepokoje społeczne, a także poprawi sytuację ekonomiczną polskiego rolnictwa.
Z wyrazami szacunku
Zygmunt Cybulski
Oświadczenie złożone
przez senator Janinę Sagatowską
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Pragnę wesprzeć niniejszym wystąpieniem starania starostów województwa podkarpackiego o pozyskanie wyższych, uzasadnionych i wręcz koniecznych, środków na pomoc społeczną.
Starostowie województwa podkarpackiego podczas obrad konwentu starostów 3 marca 2003 r., w których miałam zaszczyt uczestniczyć, analizowali aktualną sytuację w dziedzinie pomocy społecznej.
Pierwsze, generalne stwierdzenie konwentu dotyczyło przeniesienia odpowiedzialności finansowej za realizację zadań rządowych w tej dziedzinie na samorządy powiatowe.
Pragnę poprzeć to stanowisko konwentu, upominając się o środki budżetowe, zapewniające realizację tak ważnych zadań społecznych.
W województwie podkarpackim utworzono dwieście sześćdziesiąt nowych miejsc w domach pomocy społecznej, zgodnie z planem i potrzebami, chociaż te ostatnie są o wiele większe. Pominięcie w budżecie państwa kosztów utrzymania miejsc w DPS utworzonych w roku poprzednim jest dla samorządów powiatowych nie do przyjęcia. Dla niektórych powiatów środki te stanowią około 20% dotacji, a z odpłatności mieszkańców (średnio około 300 zł) nie można utrzymać DPS.
Kolejny problem to wielomiesięczne oczekiwanie niepełnosprawnych na orzeczenia o niepełnosprawności wynikające stąd, że brakuje środków na pracę zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności. Brak środków na ten cel ogranicza osobom niepełnosprawnym dostęp do świadczeń i szczególnych uprawnień poprzez wydłużenie okresu oczekiwania na orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Zapis ustawowy o możliwości dofinansowania pracy zespołów przez samorząd powiatowy nie rozwiązuje problemów tych osób, gdyż tylko nieliczne samorządy są w stanie wygospodarować środki na ten cel.
Bez wsparcia z budżetu państwa nie będzie możliwe osiągnięcie do 2006 r. zakładanej standaryzacji w domach pomocy społecznej. Istnieje realne zagrożenie, że do 2006 r. konieczny standard nie zostanie osiągnięty, co spowoduje wycofanie przez wojewodę zgody na prowadzenie domów, a w konsekwencji likwidację części placówek.
Starostowie wnoszą również o wsparcie finansowe ich własnego zadania, jakim jest pomoc rzeczowa dla usamodzielnianych wychowanków rodzin zastępczych i placówek opiekuńczo-wychowawczych.
Przedkładając panu ministrowi te tak ważne społecznie sprawy, proszę o informację, jakie działania podejmie resort, aby zadania z zakresu opieki społecznej na Podkarpaciu mogły być w pełni realizowane.
Z poważaniem
Janina Sagatowska
Oświadczenie złożone
przez senator Janinę Sagatowską
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Sprawa, którą podnoszę, dotyczy najboleśniejszego problemu, jaki dotyka nas wszystkich i jaki był już panu zgłaszany przez samorządy Podkarpacia, a mianowicie bezrobocia. Szczególnie samorządy lokalne żyją tym problemem, gdyż to do nich w pierwszym rzędzie trafiają poszukujący pracy i chleba. Samorządy czynią wszystko co w ich mocy, a okazuje się także, że w niemocy, aby przeciwdziałać bezrobociu.
Z roku na rok dostępnych jest coraz więcej programów pomocowych, z których środki służą finansowaniu przedsięwzięć mających na celu wspieranie rozwoju przedsiębiorczości, aktywizacji rynku pracy, rozwoju gospodarczego w skali lokalnej i regionalnej. Programy te w zdecydowanej części kierowane są do podmiotów działających poza sferą publiczną, podmiotów prywatnych, stowarzyszeń, fundacji. Oczywiście samorządy wspierają, a nawet inicjują takowe przedsięwzięcia. Podejmowane są lokalne inicjatywy, których celem jest powoływanie do życia stowarzyszeń i innych podmiotów nie działających dla osiągnięcia zysku, które w skali lokalnej będą mogły spełnić kryteria programów pomocowych i otrzymywać środki między innymi na tak ważne zadanie, jakim jest zwalczanie bezrobocia i aktywizacja lokalnego rynku pracy.
Ze względu na konieczność wniesienia udziału własnego do przygotowywanych programów, a często sfinansowania programu przez okres jego trwania - dopiero po zakończeniu następuje refundacja kosztów - niezbędne jest wspieranie tych organizacji przez środki pochodzące z budżetów samorządowych (art. 18 ustawy z 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych). Niestety RIO nie znajdują podstaw do takiego przekazywania zadań w świetle przepisów art. 6b ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.
Samorządy powiatowe widzą więc pilną potrzebę zmiany tych przepisów, tak aby istniała możliwość przekazywania przez samorząd powiatowy środków na realizację zadań w zakresie zwalczania bezrobocia i aktywizacji lokalnego rynku pracy podmiotom niezaliczonym do sektora finansów publicznych i niedziałającym w celu osiągnięcia zysku, w szczególności na sfinansowanie udziału własnego tych podmiotów w realizacji różnorodnych programów pomocowych.
Proszę pana ministra o rozważenie możliwości zmiany przepisów w tym pożądanym kierunku.
Z poważaniem
Janina Sagatowska
Oświadczenie złożone
przez senator Janinę Sagatowską
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Zapoznałam się z propozycją resortu dotyczącą podziału środków z funduszy strukturalnych UE na lata 2004-2006 dla województwa podkarpackiego i stanowiskiem urzędu marszałkowskiego w tej sprawie.
Pragnę podkreślić, że w pełni podzielam zastrzeżenia marszałka województwa podkarpackiego do przedłożonej propozycji alokacji. Złożone propozycje nie odpowiadają potrzebom regionu i uzasadnionym oczekiwaniom mieszkańców województwa, a także zdolnościom przyjęcia pomocy. Jeszcze raz się okazuje, że Podkarpacie jest tym gorszym regionem, a złożone propozycje podważają zasadę zrównoważonego rozwoju kraju.
Taki podział jest nie do zaakceptowania dla włodarzy Podkarpacia i jego mieszkańców, gdyż właśnie fundusze strukturalne mają służyć najuboższym regionom, do których należy Podkarpacie. Pragnę z całą mocą zaznaczyć, że nasz region posiada zdolność i możliwość przyjęcia pomocy przedakcesyjnej, tym bardziej że urząd marszałkowski zgromadził już dużą liczbę programów, propozycji i projektów do współfinansowania przez fundusze strukturalne.
Szczególne zastrzeżenia budzą proponowane alokacje środków w programach sektorowych "Wzrost konkurencyjności gospodarki", "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego i rozwój obszarów wiejskich", a także część środowiskowa Funduszu Spójności. Budzi zdumienie zupełny brak środków dla Podkarpacia w części transportowej tego funduszu.
Marszałek województwa podkarpackiego przedstawił Panu Ministrowi szczegółowe uzasadnienie konieczności zwiększenia środków dla Podkarpacia. W pełni popieram te argumenty!
Proszę osobiście i w imieniu wyborców o ponowne przeanalizowanie potrzeb regionu i jego sytuacji społeczno-gospodarczej, tak aby uznać za słuszne wsparcie programów rozwojowych.
Z poważaniem
Janina Sagatowska
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości Grzegorza Kurczuka
Mieszkaniec Rzeżewa koło Lubienia Kujawskiego, pan Feliks P. (adres: ...), ma problemy z przekazaniem gospodarstwa swojej córce z powodu trudności z uzyskaniem kopii aktu uwierzytelnienia zapisu w repertorium, dotyczącego aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza Zygmunta H. w Warszawie w 1931 r. Akt kupna-sprzedaży dotyczy sprzedaży przez Monikę Z. na rzecz Józefa i Heleny P. działki nr ... o powierzchni 537,80 m2, figurującej w księdze hipotecznej "..." gminy ... powiatu Włocławek. Akt ten nie został wpisany do ksiąg wieczystych.
Zainteresowany zwracał się w tej ważnej dla siebie sprawie do archiwum państwowego w Warszawie, lecz nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Co w tej sytuacji należy zrobić, żeby mieszkaniec Rzeżewa mógł uzyskać właściwy dokument umożliwiający przekazanie córce gospodarstwa? Dziękuję, Panie Ministrze.
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Gierka
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra infrastruktury Marka Pola
Po raz kolejny zwracam się do Pana z wnioskiem o zdecydowane wyjaśnienie sposobu rozwiązania problemu powiązania komunikacyjnego miast Jaworzna, Libiąża i Chełmka, a pośrednio i Oświęcimia, z autostradą A-4 Katowice - Kraków.
Oświadczenie w tej sprawie skierowałem do Pana na posiedzeniu Senatu RP w dniu 13 lutego 2002 r. W otrzymanej odpowiedzi z dnia 26 marca 2002 r., podpisanej w Pana imieniu przez podsekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury pana Mieczysława Muszyńskiego, została zawarta informacja, że ograniczenia we włączaniu się mieszkańców Jaworzna i pobliskich rejonów do ruchu na autostradzie zostaną zlikwidowane z chwilą wprowadzenia winiet. Dotyczy to zarówno węzła Jeleń, zamkniętego przez koncesjonariusza, jak i pozostałych wcześniej funkcjonujących węzłów komunikacyjnych na autostradzie A-4. Decyzję koncesjonariusz uzasadnił swoim interesem ekonomicznym, pomijając interes około dwustupięćdziesięciotysięcznej pobliskiej aglomeracji miejskiej.
Ponieważ ustawa winietowa nie weszła w życie, a pobór opłat za korzystanie z autostrady nadal będzie realizowany przez koncesjonariusza w niezmienionej formie, to omawiany problem nie zostanie rozwiązany. Chciałbym podkreślić, że połączenie miasta Jaworzna z autostradą A-4 ma znaczenie priorytetowe, ponieważ umożliwia powstawanie nowych terenów inwestycyjnych i tym samym zmniejszenie ogromnego bezrobocia w naszym regionie. Dotychczasowe plany rozwoju strategicznego Jaworzna, Libiąża i Chełmka były tworzone w oparciu o dojazd do autostrady A-4 na węźle Jeleń. Wizyta Pana w Jaworznie, jak również wcześniejsze zapowiedzi ministra Muszyńskiego szybkiego rozwiązania istniejącego problemu rozbudziły nadzieję lokalnej społeczności. Brak jakichkolwiek działań w tym zakresie spowoduje, że rząd utraci wiarygodność.
Liczę na podjęcie przez Pana Premiera szybkich i efektywnych działań w niniejszej sprawie, a także proszę o pilne wyjaśnienie, dlaczego w umowie koncesyjnej rząd zaniedbał interes publiczny i dopuścił do nierównoprawnego traktowania wszystkich wcześniejszych użytkowników tej zbudowanej jeszcze w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych trasy komunikacyjnej.
Ponieważ ucierpiał na tym interes publiczny, umowa koncesyjna z dnia 19 września 1997 r. powinna być w trybie pilnym zrewidowana.
Z poważaniem
Adam Gierek.
Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza
Oświadczenie skierowane do wojewody mazowieckiego Leszka Mizielińskiego
Szanowny Panie Wojewodo!
Niniejsze oświadczenie dotyczy problemu gospodarowania odpadami w gminie Wołomin i związanej z tym konieczności rozbudowy komunalnego wysypiska śmieci w Starych Lipinach.
Składowanie odpadów na obecnym wysypisku będzie jeszcze możliwe przez stosunkowo krótki okres, według szacunków specjalistów maksymalnie przez 2 lata. W związku z tym, aby utrzymać ciągłość gospodarowania odpadami, niezbędna jest rozbudowa funkcjonującego wysypiska w kierunku południowym. Obecnie gmina Wołomin oczekuje na ukończenie prac nad koncepcją rozbudowy wysypiska, zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego. Prace te mają zostać ukończone jeszcze w tym miesiącu.
W planach rozbudowy wysypiska w Starych Lipinach nastąpiło opóźnienie związane z brakiem zgody z Wydziału Środowiska i Rolnictwa Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego. Brak tej zgody uniemożliwia dalsze prace nad rozbudową wysypiska. Sytuacja staje się coraz bardziej nagląca. Z tego wysypiska korzystają gminy niemal całego powiatu wołomińskiego i każde opóźnienie może spowodować bardzo trudną sytuację w zakresie gospodarki odpadami w całym powiecie.
W związku z powyższym, jako senator Rzeczypospolitej Polskiej, zwracam się do Pana o niezwłoczne wyjaśnienie przyczyn opóźnień i podjęcie niezbędnych działań, zmierzających do wydania odpowiedniej zgody przez Wydział Środowiska i Rolnictwa. Proszę też o poinformowanie mnie o wszystkich aspektach sprawy.
Z poważaniem
Robert Smoktunowicz
Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza
Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Czesława Śleziaka oraz do prezes Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie Elżbiety Lanc
Szanowni Państwo!
Istniejąca obecnie w Wołominie oczyszczalnia ścieków "Krym" osiągnęła już kres swoich możliwości technologicznych, co uniemożliwia dalsze efektywne oczyszczanie ścieków. Przeprowadzona analiza pracy oczyszczalni wykazała systematyczny wzrost obciążenia hydraulicznego i ładunkowego oczyszczalni. Oczyszczalnia pracująca na maksymalnej przepustowości jest szczególnie podatna na niewielkie zakłócenia pracy urządzeń oraz wahania składu i ilości dopływających ścieków. W związku z tym często występuje pogorszenie parametrów ścieków oczyszczonych, co wiąże się z wysokimi karami.
Istniejąca oczyszczalnia posiada przestarzałą technologię, niedostosowaną do aktualnie obowiązujących przepisów oraz wchodzących w najbliższym czasie unormowań unijnych. W okresie deszczowym i roztopowym ilość ścieków przekracza dopuszczalną przepustowość obiektu wynoszącą 7 tysięcy m3/d sięgając 12 tysięcy m3/d, co powoduje poważne zakłócenia procesu oczyszczania ścieków. Dodatkowo brak odpowiednio przystosowanego składowiska odwodnionego osadu stwarza duże problemy z zagospodarowaniem osadu w okresie zimowym, co powoduje wzrost kosztów eksploatacji.
Kres przepustowości technologicznej oczyszczalni "Krym" powoduje, że nie ma możliwości dokonywania dalszych przyłączeń do istniejącej sieci kanalizacyjnej oraz rozbudowy nowych kolektorów. Niezbędnym warunkiem dalszego rozwoju sieci kanalizacyjnej w mieście i gminie Wołomin jest budowa drugiego ciągu technologicznego i całkowita modernizacja lub przebudowa istniejących instalacji. Bez tych niezbędnych inwestycji, w przypadku wystąpienia poważniejszej awarii oczyszczalni "Krym" może nastąpić katastrofa ekologiczna, ponieważ około 6 tysięcy m3 ścieków nieoczyszczonych w ciągu doby będzie odprowadzanych do rowu D, rzeki Długiej, Kanału Żerańskiego oraz w końcu do Zalewu Zegrzyńskiego.
W celu uruchomienia niezbędnych inwestycji gmina potrzebuje 35-40 milionów zł.
Gmina uzyskała już zgodę prezesa Urzędu Zamówień Publicznych na przeprowadzenie wyboru wykonawcy w trybie przetargu dwustopniowego. W dniu 27 września 2002 r. gmina złożyła "Kartę Potencjalnego Przedsięwzięcia do dofinansowania z Funduszu Spójności" do WFOŚiGW w Warszawie.
W związku z tym jako senator Rzeczypospolitej Polskiej apeluję o priorytetowe potraktowanie inwestycji w oczyszczalni "Krym" i przekazanie odpowiednich środków finansowych na ten cel. Jednocześnie bardzo proszę o poinformowanie mnie o stanowisku ministerstwa i WFOŚiGW w tej sprawie i o planowanych działaniach.
Z poważaniem
Robert Smoktunowicz