Warszawa, dnia 25 kwietnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podstawowym zadaniem Gabinetu Politycznego Ministra jest doradztwo polityczne związane z działalnością Ministra Jako członka Rządu i kierującego Resortem oraz wykonywanie innych zadań stosownie do bezpośrednich poleceń Ministra.

Z wyrazami szacunku

Antoni Tokarczuk

Warszawa, 2000.04.25

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wraz z przejęciem przez samorządy odpowiedzialności za realizowanie zadań oświatowych wprowadzono algorytmy mające na celu przezwyciężenie częstokroć uznaniowego, historycznie ukształtowanego rozdziału środków. Algorytmy te zobiektywizowały metody alokacji środków na oświatę dla jednostek samorządu terytorialnego, tym niemniej nie mogły prowadzić do realizacji zasady "pieniądz idzie za uczniem" w tym sensie, że wysokość subwencji oświatowej zależy wyłącznie od liczby uczniów oraz typów i rodzajów szkół (art. 35 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. nr 150, poz. 983).

Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego na rok 2000 naliczone zostały według algorytmu zawartego w projekcie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, na bazie danych statystycznych GUS na rok szkolny 1998/1999 co znalazło się w odpowiednich informacjach Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Edukacji Narodowej. Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały natomiast na podstawie:

- bazy danych statystycznych GUS na rok szkolny 1999/2000.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że powyższe rozporządzenie wprowadza parę istotnych zmian naliczania części oświatowej subwencji ogólnej. Trzy podstawowe cele tych zmian to: wprowadzenie zasady "pieniądz idzie za uczniem", skorygowanie nierównowagi podziału środków na oświatę podstawową i ponadpodstawową oraz ułatwienie restrukturyzacji sieci szkolnej i szkolnictwa zawodowego.

Po raz pierwszy część szkolna subwencji oświatowej jest naliczana wyłącznie na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół prowadzonych bądź dotowanych przez daną JST. Zasada ta jest wprowadzona przez konsekwentne stosowanie pojęcia "ucznia przeliczeniowego". Oznacza to przyjęcie zróżnicowanych wag dla wybranych grup uczniów i wybranych typów szkół w celu określenia uzasadnionych zwiększonych potrzeb oświatowych. Kwota subwencji na ucznia przeliczeniowego stanowi finansowy standard A podziału subwencji i jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia.

Przyjęty system wag zrównuje - z punktu widzenia naliczanej subwencji - uczniów w miejskich szkołach podstawowych i uczniów liceów ogólnokształcących. Jednocześnie rozporządzenie odchodzi od stosowania dolnych i górnych ograniczeń dla poziomu całej subwencji oświatowej, a więc od gwarancji stałej realnej wartości subwencji niezależnie od malejącej skali zadań oświatowych. Stanowi to pierwszy krok do skorygowania opisanej powyżej nierównowagi w finansowaniu oświaty podstawowej i ponadpodstawowej.

3) analizy warunków finansowania szkół niepublicznych w innych krajach Europy. W pojedynczych przypadkach krajów dotujących szkolnictwo niepubliczne, dotacje wykluczają lub ograniczają wysokość pobieranego od uczniów czesnego.

W istniejących uwarunkowaniach ekonomicznych związanych z finansowaniem z budżetu państwa zadań oświatowych ważne znaczenie ma wyodrębniona z subwencji rezerwa ustawowa. Pozwoli ona na korektę subwencji tym jednostkom samorządu terytorialnego, które na podstawie obiektywnie uzasadnionych przesłanek będą wymagały wsparcia w dostosowaniu do nowych warunków finansowania. W ramach 1% rezerwy będą dokonywane także korekty błędów statystycznych oraz wzrostu od 1 września br. zadań edukacyjnych w szkołach ponadpodstawowych. Korekta subwencji oświatowej z powyższych tytułów dokonywana będzie w trakcie realizacji roku budżetowego, głównie w III i IV kwartale, na podstawie zobiektywizowanych kryteriów.

- rezerwa Nr 22 (racjonalizacja sieci szkolnej, w tym zakup autobusów szkolnych )

- rezerwa Nr 68 (zakończenie programu rozwoju pracowni internetowych w gimnazjach)

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że określona decyzją Ministra Finansów ostateczna część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego z terenu Województwa Wielkopolskiego na rok 2000 wynosi łącznie - 1.705.016.168 zł (110,33% roku 1999) - co stanowi wzrost subwencji na ucznia o 12,30% - z tego:

- dla powiatów grodzkich -- 233.342.282 zł (120,46% roku 1999)

W roku 1999 do szkół położonych na terenie gminy Złotów uczęszczało 1.327 uczniów, w roku 2000 - uczęszcza 1.317, co stanowi 99,25%.

4. Gmina Drawsko (powiat czarnkowsko-trzcianecki), która otrzymała ostateczną kwotę części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2000 w wysokości - 2.063.717 zł co stanowi 100,32%% roku 1999. Kwestia braku środków finansowych na oświatę w gminie Drawsko jest wynikiem rozproszonej sieci szkolnej oraz spadku uczniów w gminie.

Przedstawiając powyższe informacje pragnę zaakcentować, że reforma oświaty będzie procesem długofalowym, w którym każdy kolejny etap będzie następstwem poprzedniego i zarazem przygotowaniem następnego. W następnych latach, zapewne przy mniejszych już ograniczeniach ekonomicznych, w budżecie państwa będą rezerwowane środki w wysokości zapewniającej sprawne wdrażanie kolejnych komponentów programowych i strukturalnych tej reformy.

Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w przypadku wystąpienia oszczędności w wydatkach planowanych na obsługę zadłużenia zagranicznego i długu krajowego, minister właściwy do spraw finansów publicznych upoważniony został do ich przeznaczenia między innymi na "wsparcie reformy systemu oświaty do kwoty 100.000 tys. zł" (art. 47 ust. 1 ustawy budżetowej na rok 2000 z dnia 21 stycznia 2000 r. - Dz.U. Nr 7, poz. 85).

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 26.04. 2000 r.

Odpowiadając na złożone przez Pana Senatora oświadczenie, skierowane do Ministra Skarbu Państwa w dniu 23.03.2000 r. za pośrednictwem Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczące podjęcia przez MSP działań, mających na celu dostosowanie pracy oddziałów Spółki "RUCH" S.A., w zakresie kolportażu prasy, do nowego podziału administracyjnego kraju, pragnę uprzejmie poinformować, że adresatem pytań, odnoszących się do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa Spółki Akcyjnej w zakresie nie przekraczającym zwykłego zarządu, jest jedynie Zarząd tej Spółki.

Granice kompetencji poszczególnych organów spółki są jasno zarysowane. Przyjęta w kodeksie handlowym konstrukcja pozbawia Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy i Radę Nadzorczą uprawnień do wydawania Zarządowi bieżących, wiążących poleceń w zakresie prowadzenia spraw Spółki i nie pozwala na wprowadzenie mechanizmów "ręcznego sterowania Spółką" przez oba te organy. Taki model stosunków między władzami Spółki oraz zakresu ich kompetencji określa również obowiązujący statut spółki "RUCH" S.A.

Przedstawiając powyższe, pozwolę sobie zwrócić się do Pana z propozycją skierowania się wprost do Zarządu spółki "RUCH" S.A. (art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 9.05.1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora) zaś Ministerstwo Skarbu Państwa, ze swej strony, zwróci się do Zarządu Spółki o rozpatrzenie sugestii Pana Senatora.

Warszawa, 2000.04.26

Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jak wynika z treści w/w oświadczenia, Starosta Białogardzki skierował do Prezesa Krajowego Urzędu Pracy 2 wnioski o sfinansowanie ze środków Funduszu Pracy dwóch programów promujących działania prozatrudnieniowe na terenie powiatu.

W Krajowym Urzędzie Pracy została powołana Komisja do spraw rozpatrzenia wniosków o przyznanie dodatkowych środków, kontraktów. Do uczestnictwa w pracach Komisji zostali zaproszeni przedstawiciele Związku Powiatów Polskich, Związku Miast Polskich, Polskiej Rady Biznesu, Konfederacji Pracodawców Polskich, NSZZ "Solidarność", OPZZ.

Przedkładając powyższe, pragnę poinformować Panią Marszałek, że zarówno opracowanie i wdrożenie Zasad postępowania jak i fakt powołania w Krajowym Urzędzie Pracy do spraw rozpatrywania wniosków o przyznanie dodatkowych środków został podyktowany nie tylko troską o klarowność i przejrzystość procedur wydatkowania Funduszy publicznych, ale także koniecznością uzupełnienia luki prawnej jaka powstała w cyt. rozporządzeniu w sprawie algorytmu. Rozporządzenie bowiem nie przewiduje żadnych zasad przyznawania dodatkowych środków Funduszu Pracy.

Warszawa, 27.04. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Sytuacja taka wynika z powodów demograficznych (wzrost ludności w wieku produkcyjnym) oraz gospodarczych, wśród których ujawnia się w szczególności konieczność restrukturyzacji wielu branż przemysłowych i sfery usług publicznych. W styczniu br. Rada Ministrów zatwierdziła Narodową Strategię Wzrostu zatrudnienia i rozwoju Zasobów Ludzkich w latach 2000-2006. Strategia jest dokumentem, który będzie impulsem do podjęcia działań interwencyjnych i zapobiegających rozszerzaniu się bezrobocia. Obecnie trwają prace nad sporządzeniem Narodowego Planu Działań na Rzecz Zatrudnienia na lata 2000-2001 w oparciu o ww. Strategię. Zapisane w nim będą szczegółowe działania operacyjne wraz ze wskazaniem podmiotów odpowiadających za ich realizację i opisem spodziewanych efektów.

- promocji równości szans na rynku pracy dla różnych grup społecznych,

Lista działań w obrębie każdej z tych kategorii jest bardzo szeroka a stosowane rozwiązania mają wielowymiarowy charakter. Wzrost "zatrudnialności" realizowany będzie głównie poprzez rozwój systemu edukacji i poprawę jego jakości. W szczególności chodzi o dostosowanie treści i form kształcenia do warunków zatrudnieniowych tak, aby zwiększyć indywidualne możliwości znalezienia pracy w sytuacji rosnącego popytu na wysokie i specjalistyczne kwalifikacje zawodowe.

- ograniczanie kosztów pracy,

Powyższe działania mają charakter systemowy. Realny przyrost miejsc pracy w Polsce będzie funkcją realnego rozwoju gospodarczego. Rząd traktuje poziom zatrudnienia, jako zmienną wynikową tego rozwoju uznając, że mechanizmy pobudzające gospodarkę zaowocują także wzrostem zatrudnienia. W tym sensie nie przewiduje się bezpośrednich działań interwencyjnych na rynku pracy, które miałyby zapewniać zatrudnienie typu socjalnego.

2. Chciałbym poinformować także, że zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. (Dz.U. z dnia 30 grudnia 1999 r.) w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym, gmina wiejska Mława oraz gminy: Dzierzgowo, Lipowiec Kościelny, Radzanów, Strzegowo, Stupsk, Szereńsk, Szydłowo, Wietrznia Kościelna i Wiśniewo zostały uznane za zagrożone szczególnie wysokim bezrobociem. Na podstawie odrębnych przepisów są tam stworzone szczególne instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferencje w celu ograniczenia bezrobocia i jego skutków.

Z poważaniem

Warszawa, 2000-04-28

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Obniżanie inflacji w Polsce jest podstawowym celem polityki pieniężnej banku centralnego oraz jednym z głównych celów polityki gospodarczej prowadzonej przez Rząd. Od 1999 r. Narodowy Bank Polski realizuje strategię bezpośredniego celu inflacyjnego, która oznacza, iż bank wykorzystuje wszystkie dostępne instrumenty polityki pieniężnej, aby osiągnąć założony cel inflacyjny. W 2000 r. cel ten wynosi 5,4% - 6,8% w relacji grudzień do grudnia ub.r.

Na wzrost dwunastomiesięcznego wskaźnika cen konsumpcyjnych w ostatnich miesiącach należy spojrzeć również ze statystycznego punktu widzenia. W okresie od sierpnia 1998 r. do lutego 1999 r., na skutek kryzysu rosyjskiego, tempo inflacji uległo gwałtownemu zahamowaniu. Miesiące te stanowiły więc nienaturalnie niską bazę dla obliczeń wskaźników rocznych w II połowie 1999 r. i na początku 2000 r., powodując ich nieunikniony wzrost.

Rok 1999 był rokiem wyjątkowym ze względu na szeroki zakres podjętych w Polsce reform oraz wystąpienie szoków zewnętrznych. Obecnie negatywny wpływ wymienionych powyżej czynników proinflacyjnych powoli wygasa. W ostatnich miesiącach Rada Polityki Pieniężnej zaostrzyła politykę pieniężną podejmując decyzje o podniesieniu stóp procentowych w listopadzie 1999 r. i w lutym br. W kierunku ograniczania inflacji będzie także oddziaływać zniesienie mechanizmu dewaluacji kroczącej. Efekty tych działań będą widoczne już w najbliższym okresie. Nie powinny się także powtórzyć przyczyny, które doprowadziły w ubiegłym roku do przekroczenia założonego deficytu sektora publicznego (głównie wyższy deficyt w ZUS). Ceny ropy naftowej, na skutek decyzji podjętych przez kraje OPEC, od marca br. zaczęły wykazywać tendencję spadkową, a wzrost cen żywności na rynku krajowym ulega wyhamowaniu.

Stopniowe wygasanie impulsów inflacyjnych wraz ze skutkami zaostrzonej polityki pieniężnej przyczyni się do obniżenia poziomu inflacji. Już w marcu br. wskaźnik inflacji rocznej uległ zmniejszeniu do 10,3%, a od połowy roku spadek ten powinien być znacznie wyraźniejszy.

Leszek Balcerowicz

Warszawa, 28.04. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Działania podjęte przez Wojewodę Warmińsko-Mazurskiego w czasie zajść w dniu 12 sierpnia 1999 r. były zgodne z prawem, bowiem wynikały z przepisu art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 91, poz. 577 z późn. zm.). Wojewoda miał prawo wydania poleceń właściwym organom Policji w sprawie przywrócenia stanu zgodnego z porządkiem prawnym lub podjęcia działań zapobiegających naruszeniu prawa (tj. przywrócenie funkcjonowania urzędu, zapobieżenie jego dewastacji i zapewnienie ochrony przedstawicielowi rządu na terenie województwa warmińsko-mazurskiego).

Z informacji jakie posiada Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika, że od 1998 r. wojewoda podjął i w dalszym ciągu podejmuje szereg różnorodnych działań na rzecz rozwiązywania problemów rolnictwa - istniejących na obszarze województwa - organizując m.in. konferencje, spotkania i narady poświęcone tym zagadnieniom. Wojewoda uczestniczy w debatach, posiedzeniach komisji oraz walnych zgromadzeniach delegatów Warmińsko-Mazurskiej Izby Rolniczej. Służby podległe wojewodzie biorą udział w opracowywaniu różnych propozycji i kreowaniu inicjatyw mających na celu poprawę sytuacji na terenach wiejskich. Uszczegóławiając należy dodać, że tematyka ww. konferencji i spotkań dotyczyła m.in.: mleczarstwa, nieruchomości rolnych, zbioru i skupu zbóż oraz rzepaku, przebiegu interwencyjnego skupu żywca wieprzowego, spraw rejestracji i identyfikacji zwierząt oraz bieżących problemów z zakresu: doradztwa rolniczego, rynku hurtowego, prywatyzacji zakładów zbożowych, aukcji zwierząt czy też uzgodnień w sprawie zawieszenia postępowania wobec blokujących drogi rolników.

W ramach działań koordynacyjnych Wojewoda Warmińsko-Mazurski organizował w ubiegłym roku narady w sprawie skupu zbóż na terenie województwa oraz podjął szereg działań doraźnych zmierzających do przyspieszenia procedury udzielania przez banki kredytów przedsiębiorstwom prowadzącym skup oraz wprowadził stały monitoring prowadzonego skupu. Dzięki ww. działaniom - w realizację których zaangażowane były również samorządy lokalne - udało się zwiększyć liczbę podmiotów skupujących płody rolne a wszelkie nieprawidłowości sygnalizowane przez producentów spotykały się z natychmiastową reakcją tak ze strony wojewody, jak i władz samorządowych.

Wojewoda Warmińsko-Mazurski wystąpił o uruchomienie preferencyjnej linii "klęskowej" dla gospodarstw poszkodowanych w wyniku powodzi i gradobicia, służącej wznowieniu produkcji rolnej.

Należy również zauważyć, że powołany przez wojewodę Zespół Doradczy ds. Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, opracował wnioski - dotyczące rozwiązywania problemów rolnictwa w województwie - które zostały przekazane do właściwego Ministra.

Województwo Warmińsko-Mazurskie jako jedno z dwóch w kraju zostało wytypowane do realizacji projektu Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli w Rolnictwie, wdrażanego przy pomocy środków PHARE. Opracowywany jest również program pod nazwą "Kierunki produkcji żywności w Województwie Warmińsko-Mazurskim w procesie integracji z Unią Europejską". Jego celem jest dostosowanie rolnictwa i przemysłu rolno-spożywczego Warmii i Mazur do standardów UE, a tym samym stworzenie możliwości skorzystania ze środków pomocowych. Aktualnie zakończony został pierwsze etap tego programu. Ponadto wojewoda uczestniczy w pracach Zespołu Roboczego ds. Instytucjonalizacji Partnerstwa i Dialogu Społecznego w ramach "Paktu dla rolnictwa i rozwoju wsi".

Należy zaznaczyć, że wojewoda występował m.in. do: Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi o wsparcie finansowe rozbudowy Zakładu Higieny Weterynaryjnej w Olsztynie oraz uruchomienie preferencyjnej linii kredytowej na przedsięwzięcia wspierające rozwój produkcji kulinarnego mięsa wołowego, czy też Ministerstwa Finansów o zwiększenie budżetu wojewody w celu pokrycia wydatków związanych ze szkodami wyrządzonymi w rolnictwie przez zwierzęta podlegające ochronie.

Reasumując należy zauważyć, iż podczas jednego z posiedzeń senackiej Komisji ds. Rolnictwa, zostały zaprezentowane inicjatywy i działania, zmierzające do poprawy sytuacji na terenach wiejskich województwa warmińsko-mazurskiego a przytoczone powyżej przykłady wskazują na zainteresowanie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego problemami istniejącymi w województwie warmińsko-mazurskim.

Marek Biernacki

Warszawa, 4.05. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ustalony przez Sejm RP plan finansowy Funduszu Pracy na 2000 r. (w ramach przyjętej w dniu 21 stycznia 2000 r. ustawy budżetowej), na aktywne formy przeciwdziałaniu bezrobociu przewiduje (w ujęciu kasowym) kwotę 1.195,3 mln zł, tj. o 3% wyższą niż w 1999 r. (1.160,5 mln zł). W związku z powyższym łączna kwota środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalona dla powiatów nie może być wyższa od określonej w ustawie budżetowej, pomimo występujących i zgłaszanych w tym zakresie znacznie wyższych potrzeb.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) od dnia 1 stycznia 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy obowiązany jest przekazywać środki Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym na realizację należących do ich zakresu zadań wg algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy Samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237).

Na podstawie powyższych przepisów, w dniu 1 lutego 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazał samorządom powiatowym decyzje określające na 2000 r. kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu oraz inne fakultatywne wydatki. Kwoty środków na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały w wyniku podziału, według wzoru algorytmu, połowy kwoty Funduszu Pracy przewidzianej w ustawie budżetowej na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. Rozdysponowano kwotę 527.638 tys. zł.

Natomiast pozostałą kwotę, w ramach rezerwy, Prezes Krajowego Urzędu Pracy rozdysponuje po przedstawieniu przez starostów wniosków o zwiększenie ustalonego limitu na realizację zadań, które określone zostaną w kontraktach zawieranych z samorządami powiatowymi. Większość złożonych wniosków została już zaopiniowana i na początku maja rozpoczną się negocjacje poprzedzające zawarcie umów z ich autorami. Przy rozdziale tej rezerwy, dodatkowe kwoty przyznane zostaną przede wszystkim tym powiatom, na terenie których jest najtrudniejsza sytuacja na rynku pracy.

Utworzenie w 2000 r. tak znacznej rezerwy środków na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu i jej podział z uwzględnieniem wniosków i aktualnej sytuacji na lokalnych rynkach pracy, podyktowane było przede wszystkim następującymi względami:

- w II półroczu ub.r. zaszły istotne zmiany na lokalnych rynkach pracy. Zmiany te były jednocześnie silnie zróżnicowane na obszarach działania poszczególnych urzędów pracy. Przewiduje się, że wzrost liczby zarejestrowanych bezrobotnych ustanie lub zostanie zahamowany z końcem I kwartału br. Natomiast parametry (wskaźniki) w oparciu, o które dokonywany jest wg wzoru algorytmu - podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu - przyjmowane są według stanu na dzień 30 czerwca 1999 r.,

- do 1999 r. podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, dokonywany był przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy na poszczególne województwa, natomiast limity dla powiatowych urzędów pracy ustalane były przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, po zasięgnięciu opinii wojewódzkich rad zatrudnienia. Na szczeblu zarówno KUP jak też województw tworzone były także rezerwy, rozdzielane w ciągu roku uwzględniając i preferując rejony, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji na rynku pracy. W wyniku powyższego istniała możliwość bardziej selektywnego rozdziału środków Funduszu Pracy, uwzględniającego istniejące potrzeby i zmiany na lokalnych rynkach pracy.

- w przypadku rozdziału na 2000 r. pełnej przewidzianej w ustawie budżetowej kwoty na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, według jednolitego dla całego kraju (sztywnego) wzoru algorytmu, niektóre powiatowe urzędy pracy otrzymałyby w stosunku do roku ubiegłego znacznie wyższy limit, natomiast inne na poziomie ok. połowy tego limitu. Dlatego też utworzona 50% rezerwa ma na celu umożliwienie nie tylko uwzględnienia zmian jakie dokonały się na lokalnych rynkach pracy po dniu 30 czerwca ub.r. ale także wyeliminowanie znacznych dysproporcji, nie mających uzasadnienia w zmianach na rynku pracy.

Ponadto nadmieniam, że podana przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy struktura wydatków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, wynika z ustawy budżetowej na 2000 r. Struktura ta określa kierunki i preferencje Parlamentu w zakresie wydatków z Funduszu Pracy. Nie oznacza to jednak, że analogiczna struktura tych wydatków ma być w każdym powiecie (powiatowym urzędzie pracy). Powyższe dotyczy również udzielania pożyczek z Funduszu Pracy, które mogą być przyznawane w ramach łącznego limitu na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu.

Jednocześnie nadmieniam, że na podstawie otrzymywanych wniosków i propozycji opracowane zostaną, po konsultacji z samorządami, zmiany w przepisach rozporządzenia w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom, a w razie konieczności propozycje dokonania także zmian w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

Z szacunkiem

Warszawa, 4 maja 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym do Prezesa Rady Ministrów przy piśmie z dnia 4 kwietnia 2000 r. oświadczeniem Senatora Krzysztofa Majki złożonym podczas 53 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2000 roku, dotyczącym niewłaściwego zarządzania przez Wojskową Agencję Mieszkaniową Oddział Terenowy w Darłowie budynkami mieszkalnymi należącymi do WAM, przedstawiam z upoważnienia Pana Premiera następujące wyjaśnienie.

- 11 z lat 30-tych;

- 6 lat z lat 70-tych;

- 7 lat z lat 80-tych.

Stan techniczny powyższego zasobu mieszkaniowego jest zróżnicowany, w dużej mierze wymagający znacznych remontów i modernizacji. Ze sporządzonego w 1996 r. przez Oddział Terenowy WAM w Słupsku, w ramach tworzenia planu na lata 1996-2000, zestawienia najpilniejszych potrzeb remontowych zasobu mieszkaniowego dla tego garnizonu wynikało, że należałoby w możliwie krótkim czasie:

- podłączyć 3 budynki (internaty oraz 1 budynek mieszkalny) przy ul. Lotników Morskich do ogólnospławnej sieci kanalizacyjnej.

Według stanu na dzień 29.02.2000 r. zadłużenie w garnizonie Darłowo wynosi 218.286,67 zł (bez uwzględnienia ustawowych odsetek) i dotyczy ono 107 osób. Pomimo systematycznie prowadzonej od 1998 roku windykacji (wystawiono 88 upomnień, 28 tytułów wykonawczych, dokonano 2 przekwaterowań i wypowiedziano 1 umowę najmu) zadłużenie wykazuje nadal tendencję zwyżkową. Sytuacja taka w dużym stopniu jest związana z wysokością czynszu regulowanego w Darłowie, który w stawce bazowej, obowiązującej zarządców zasobu mieszkaniowego komunalnego i Skarbu Państwa (bez spółdzielni mieszkaniowych), wzrósł z poziomu 0,43 zł/m² w 1996 r. - do 2,12 zł/m² obecnie. Ubocznym efektem tego wzrostu jest m.in. fakt, że w bieżącym roku 72 lokatorów WAM pobiera z Urzędu Miejskiego w Darłowie dodatek mieszkaniowy.

Należy zaznaczyć, że mieszkańcy obsługiwani przez Agencję wnoszą czynsz regulowany, ustalany przez właściwą terytorialnie radę gminy, stosownie do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (tekst jednolity Dz.U. 1998 Nr 120, poz. 787 z późn. zm.). Czynsz ten obejmuje: podatek od nieruchomości, koszty administrowania, koszty konserwacji, utrzymania technicznego budynku, koszty utrzymania zieleni oraz wszystkich pomieszczeń wspólnego użytkowania (pralni, suszarni, klatek schodowych itp., w tym opłaty za utrzymanie czystości, energię cieplną i elektryczną).

Jak wynika z opracowań sporządzanych na zlecenie Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości, czynsz aktualnie pokrywa niespełna 70% bieżących kosztów utrzymania budynków. Nie jest zatem możliwe odtworzenie w pełni zużytej substancji mieszkaniowej, gdyż opłacany w obecnej wysokości czynsz nie pozwala na tworzenie niezbędnych odpisów remontowych, co staje się bezpośrednią przyczyną dalszej dekapitalizacji zasobów mieszkaniowych. W tej sytuacji Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w miarę możliwości, korzystając z innych przychodów, uzupełnia nakłady niezbędne do bieżącego utrzymania budynków mieszkalnych w nie pogarszającym się stanie technicznym.

Należy podkreślić, że do 31 grudnia 1995 r. włącznie, osoby uprawnione do kwater stałych wnosiły jedynie 40% należnego czynszu, pozostałe zaś 60% miały być uzupełniane z budżetu państwa. Z uwagi na trudności budżetowe dopłaty te od początku lat 90-tych praktycznie nie były realizowane. Z tego też względu progresywnie narastała dekapitalizacja budynków.

W przedstawionym powyżej kontekście Oddział Terenowy WAM w Słupsku, przejmując w styczniu 1996 r. zasób mieszkaniowy, stanął przed niezwykle trudnym zadaniem w zakresie utrzymania tego zasobu w należytym stanie technicznym. Ograniczone możliwości finansowe tego Oddziału powodowały, iż w garnizonie Darłowo w latach 1996 - 1999 wydatki ograniczały się głównie do pokrywania kosztów obligatoryjnych przeglądów budynków mieszkalnych oraz działań interwencyjnych. Poniesione w tym okresie wydatki na prace remontowo-konserwacyjne wyniosły 158,0 tys. zł.

Oddział Rejonowy WAM w Gdyni, wspierając działania Oddziału Terenowego WAM w Słupsku, skierował swój główny wysiłek inwestycyjny na obniżenie kosztów zakupu i produkcji energii cieplnej w tym oddziale. W wyniku prowadzonych w latach 1996 - 1998 prac modernizacyjnych zlikwidowano w całym OT WAM Słupsk, 5 lokalnych kotłowni oraz zmodernizowano 7 kolejnych, przebudowując je na paliwo ekologiczne. Uwzględniając wydatki poniesione na opomiarowanie 24 budynków mieszkalnych, na rzecz centralnego ogrzewania zaangażowane zostały w tym rejonie środki z funduszu rezerwowego WAM w wysokości 1.033,4 tys. zł. Działania te przyniosły wymierny efekt już w 1999 r., w wyniku których nastąpiło obniżenie kosztów eksploatacyjnych zasobów w skali całego OT oraz umożliwiło to po raz pierwszy od powstania Agencji wydzielenie z przychodów czynszowych środków na fundusz remontowy w wysokości 220,0 zł.

W ramach powyższych działań OT WAM w Słupsku, w odniesieniu do zasobu mieszkaniowego w garnizonie Darłowo, w1998 r. przebudowana została za kwotę 33,6 tys. zł, lokalna - ogrzewająca 30% zasobu - kotłownia koksowa na gazową o mocy 114 KW przy ul. Zwycięstwa 14. Na przełomie 1999 r. i roku obecnego wymieniona została wewnętrzna instalacja gazowa w 2 budynkach mieszkalnych (150 kwater - kosztem 275 tys. zł). W bieżącym roku ze środków na inwestycje planuje się wykonać:

- modernizację wewnętrznych instalacji c.o. w 4 budynkach mieszkalnych - za 120 tys. zł (zadanie to jest dofinansowywane przez Ekofundusz, niezależnie od zaangażowania środków WAM).

Postawiony Agencji przez Pana Senatora zarzut niegospodarności i stwierdzenie, iż jej wynikiem są zawyżone opłaty mieszkaniowe w budynkach WAM w Darłowie nie znajduje pełnego uzasadnienia. Wskazywane w oświadczeniu zaniedbania remontowe i modernizacyjne zasobu mieszkaniowego są w dużej mierze prawdziwe. Jest to jednak w znacznej części konserwacja stanu, w jakim Agencja przejęła ten zasób z resortu Obrony Narodowej. Na podkreślenie zasługuje fakt, że spółdzielczość mieszkaniowa, a w tym spółdzielczość Darłowa, otrzymywała do końca 1998 roku dofinansowanie z budżetu państwa do szeroko rozumianych zamierzeń termorenowacyjnych. Dofinansowania takiego pozbawione były zasoby mieszkaniowe Skarbu Państwa. Stąd porównywalnym może być odniesienie opłat w zasobach WAM do opłat stosowanych w Zarządzie Budownictwa Komunalnego w Darłowie, natomiast w mniejszym stopniu do opłat stosowanych w Spółdzielni Mieszkaniowej "Bałtyk".

Przedstawione w oświadczeniu Pana Senatora różnice w wysokości opłat rzeczywiście występują, ale są one głównie efektem różnych systemów naliczeń opłat zaliczkowych oraz istotnych różnic w stanie technicznym budynków. Te ostatnie jednak są konsekwencją wyżej wspomnianego dofinansowania spółdzielni mieszkaniowych, przy jednoczesnym wyłączeniu z tego dofinansowania zasobu mieszkaniowego będącego własnością Skarbu Państwa i samorządów.

Wspomnieć należy, że WAM jako jedyny administrator w Darłowie, przystosowując się do warunków umowy zawartej z zewnętrznym dostawcą ciepła, obciąża swoich lokatorów dwuskładnikową opłatą zaliczkową za ciepło obejmującą aktualnie opłatę stałą wynoszącą (dla budynków z grupy A wg taryfikatora MPEC Darłowo) 1,36 zł/m² oraz zmiennej w wysokości 2,87zł/m², co daje łącznie stawkę płatną w sezonie grzewczym w wysokości 4,23 zł/m² . Natomiast pozostali administratorzy, tj. SM "Bałtyk" i ZBK stosują stałe opłaty zaliczkowe płatne w jednakowej wysokości przez cały rok wynoszące odpowiednio 2,50 zł/m² i 3,41 zł/m² w tej samej grupie budynków. W poszczególnych zasobach porównanie rocznego kosztu ogrzania 1 m² powierzchni użytkowej mieszkania przedstawia się następująco:

- w WAM - (1,36 zł/m² x 4 = 5,44 zł/m² ) + (2,87 zł/m² x 8 = 33,84 zł/m² ) = 39,28/m² ;

- w ZBK Darłowo - 3,41 zł/m² x 12 = 40,92 zł/m² ;

- SM "Bałtyk" - 2,50 zł/m² x 12 = 30,00 zł/m² .

Zdecydowanie niższy koszt ogrzania 1m² w zasobach spółdzielczych wynika z tego, że znaczna część tych budynków jest ocieplona, wyposażona w układy pomiarowe oraz zawory termostatystyczne umożliwiające indywidualne ograniczenie zużycia ciepła w poszczególnych lokalach, a nawet pomieszczeniach.

Zarzucana Agencji bezczynność w zakresie prywatyzacji zasobów mieszkaniowych w garnizonie Darłowo również nie znajduje odbicia w rzeczywistości. WAM przystępując z końcem 1996 r. do sprzedaży kwater w pierwszej kolejności objął tym procesem nieruchomości o uregulowanych stanach prawnych, w których sprzedaż była rozpoczęta przed końcem 1995 r. Równolegle od połowy 1996 r. przystąpiono do porządkowania stanów prawnych pozostałych nieruchomości przejętych od MON. Po wstępnym uzgodnieniu z dowódcą garnizonu Darłowo zakresu prywatyzacji zasobów WAM w tym rejonie, na początku 1998 r. przystąpiono do czynności związanych z przygotowaniem wytypowanych budynków do prywatyzacji (łącznie 329 z 566 kwater ogółem w tym garnizonie), obejmujących wydzielenia geodezyjne oraz urządzanie ksiąg wieczystych. Działania te zakończone zostały w połowie 1999 roku.

W wyniku prowadzonej w tym garnizonie akcji informacyjnej w 1999 r. wpłynęło do OT WAM w Słupsku 105 deklaracji od lokatorów zgłaszających chęć wykupu zajmowanej kwatery. Do końca minionego roku przygotowano ostatecznie do sprzedaży i dokonano wyceny 24 mieszkań, z których do dnia dzisiejszego wykupione zostały zaledwie 4 kwatery - średnio po niespełna 13.500 zł.

W związku z tym, że koszty związane z przygotowaniem i realizacją sprzedaży obciążają Agencję, przy tak nikłym procesie transakcji zakończonych sporządzeniem aktu notarialnego z dużą ostrożnością należy podchodzić do angażowania się szerokim frontem w dalsze wyceny mieszkań. Wychodząc naprzeciw sygnałom przekazywanym na spotkaniach odbywanych z przedstawicielami Oddziału Terenowego Ogólnopolskiego Ruchu Ochrony Interesów Lokatorów (OROIL) w Darłowie planuje się przeprowadzenie od maja br. serii spotkań z lokatorami tego garnizonu, w celu uzyskania potwierdzenia stopnia rzeczywistego zainteresowania wykupem kwater, co pozwoli znacznie przyspieszyć proces sprzedaży. Według prowadzonych przez WAM analiz presja środowiska wojskowego na wykup kwater maleje zdecydowanie po zapoznaniu się z ceną mieszkania, ustaloną zgodnie z przepisami przed wykupem.

Niezależnie od powyższego fakt powstania w garnizonie Darłowo zorganizowanego ruchu społecznego został przez Agencję przyjęty z dużym zainteresowaniem. Dyrektor OT WAM w Słupsku uzgodnił z zarządem Oddziału Terenowego OROIL w Darłowie stałe, comiesięczne spotkania w celu koordynowania wspólnych działań (do tej pory odbyły się takie trzy spotkania). W dniu 13.04.00 z członkami ww. zarządu spotkał się również kierownik Zespołu Inwestycji i Utrzymania Nieruchomości OR WAM Gdynia. Zarówno atmosfera tych spotkań, jak i chęć współpracy deklarowana przez przedstawicieli lokatorów w tym rejonie naprawa optymizmem i wydaje się, że pozwoli jeszcze bardziej racjonalnie wydatkować bardzo skromne środki, jakimi może w tym garnizonie dysponować Oddział Terenowy WAM w Słupsku.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 12.05. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Komponent I - "Instytucje publiczne". Celem tej części Programu było zebranie propozycji utworzenia delegatur i jednostek zamiejscowych byłych instytucji wojewódzkich.

W ramach tego komponentu do Koordynatora Programu napłynęły z różnych miast 284 postulaty dotyczące utworzenia delegatur instytucji administracji wojewódzkiej w miastach, które utraciły status wojewódzki. Wszystkie te postulaty zostały przekazane zgodnie z kompetencjami do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Z analizy, zatwierdzonych przez Prezesa Rady Ministrów, statutów urzędów wojewódzkich wynika, że w każdym byłym mieście wojewódzkim powstała delegatura urzędu wojewódzkiego.

W związku z obawą bezrobocia wśród pracowników zlikwidowanych instytucji wojewódzkich Prezes KUP powołał we wszystkich wojewódzkich Urzędach Pracy zespoły ds. programu "Dialog i Rozwój". W wyniku prac tych zespołów, w grudniu 1998 r., została przeprowadzona ankieta obejmująca wszystkie instytucje wojewódzkie na terenie 33 miast. W grudniu 1998 r. zostało znowelizowane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na temat programów specjalnych. Nowelizacja pozwoliła na przygotowywanie, przez wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy, programów specjalnych dla zwalnianych urzędników. Zgodnie z danymi Powiatowego Urzędu Pracy w Koszalinie, w okresie od 1 stycznia 1999 roku do 21 kwietnia 2000, zostało zarejestrowanych 73 bezrobotnych - byłych urzędników administracji wojewódzkiej. Spośród nich 30 osób podjęło prace, a 43 osoby pozostają w rejestrze osób bezrobotnych.

Komponent III - "Rozwój". Ideą tego komponentu było udzielenie wsparcia finansowego na rzecz projektów zgłoszonych przez przedstawicieli miast tracących status wojewódzki. Koordynator Programu od maja do września 98 roku zbierał propozycje przedstawicieli miast, które to mogłyby uzyskać wsparcie ze środków Programu. Budżet Programu wynosił 3 100 000 zł i pochodził ze środków Counterpart Funds. Zarządzanie tym funduszem powierzone zostało Polskiej Agencji Rozwoju Regionalnego. Do końca września 1998 r. Koordynator otrzymał ponad 200 projektów o charakterze rozwojowym. Zgłoszone projekty (propozycje) miast zostały przekazane komisji powołanej przez Koordynatora. W efekcie prac Komisji ds. wyboru projektów - wybrano 24 projekty które były zgodne z kryteriami Programu. Każdy wybrany projekt otrzymał wsparcie w wysokości 120 000 zł. Realizacja wszystkich projektów zakończyła się 31 grudnia 2000 roku.

W związku z tym, że program "Dialog i Rozwój" zakończył się w grudniu 1999 roku, zgodnie z decyzją Rady Ministrów, kontynuacja wsparcia rozwoju byłych miast wojewódzkich będzie się odbywać w ramach polityki rozwoju regionalnego, za której wykonanie odpowiada Ministerstwo Gospodarki.

Z szacunkiem

Warszawa, 2000-05-04

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dniu 2.06.99 r. otwarto przetarg na doradcę prywatyzacyjnego Nafty Polskiej S.A. Po otrzymaniu ofert finansowych Komisja Przetargowa rekomendowała Zarządowi firmę RCF Polska sp. z o.o. i w dniu 11.08.1999 r. nastąpiło podpisanie uzgodnionej umowy. Doradca rozpoczął pracę zgodnie z założeniami przedstawionych wcześniej Specyfikacjach oraz warunkami zawartymi w kontrakcie.

W dniu 8.11.1999 r. odebrano "Analizę ekonomiczno-finansową" oraz "Przegląd Stanu Środowiska", a w dniu 23.11.1999 r. "Analizę Prawną", "Strategię Prywatyzacji" oraz "Wycenę DEC".

Tym samym zakończony został pierwszy etap prywatyzacji DEC polegający na zebraniu wszelkich informacji, które są niezbędne do przedstawienia spółki zainteresowanym inwestorom. W trakcie przygotowania ww. analiz firma doradcza aktywnie poszukiwała zainteresowania sprzedażą udziałów DEC i w wyniku tych poszukiwań na liście znalazło się 35 inwestorów. Na liście znajdują się największe firmy kolejowo-logistyczno-spedytorskie z USA, Australii, Europy, a także Polski. Na ww. liście znajdują się również Banki inwestycyjne oraz prywatne fundusze inwestycyjne.

W dniu 15.12.1999 r. odebrano ostatnie dzieło "Przegląd i badanie sprawozdań finansowych" oraz zdecydowano o podpisaniu kolejnej umowy na usługi doradcze z firmą RCF Polska na przygotowanie Memorandum Informacyjnego i doradztwo w procesie negocjacji i sprzedaży udziałów. Jednocześnie Nafta Polska wysłała do 35 zainteresowanych List Wstępny oraz List o poufności, które miały oficjalnie zbadać zainteresowanie firm sprzedażą udziałów i zagwarantować zachowanie poufności informacji zawartych z Memorandum.

Od 4 lutego rozpoczęła się dystrybucja Memorandum do 10 firm.

W dniu 13 marca br. doradca Nafty Polskiej S.A. firma RCF Polska przedstawiła rekomendację wyborcy krótkiej listy inwestorów. Zgodnie z rekomendacją RCF Polska Nafta Polska S.A. zakwalifikowała wybór 4 firmy do kolejnego etapu (due diligance).

W dniach 27.03. - 19.04. inwestorzy w ramach due diligence zapoznawali się z najważniejszymi dokumentami spółki oraz odwiedzali jej zakłady.

Z przedstawionego wyżej materiału informacyjnego wynika, że Ministerstwo Skarbu Państwa i inne właściwe podmioty zaangażowane w program prywatyzacji DEC Sp. z o.o. dopełniają wszelkiej staranności w trakcie przeprowadzania tego procesu. Szczególną uwagę zwraca się na przestrzeganie właściwych przepisów prawa i dopełnianie obowiązków proceduralnych i formalno-prawnych wynikających z przepisów ustawowych jak i Aktualizacji "Programu restrukturyzacji i prywatyzacji sektora naftowego".

Na dzień dzisiejszy DEC jest całkowicie komplementarny w stosunku do PKP zarówno pod względem eksploatowanego taboru kolejowego (PKP nie posiada cystern kolejowych) jak również samego profilu działalności. Można powiedzieć, iż DEC i PKP są skazane na siebie i bez dobrej współpracy pomiędzy tymi podmiotami nie może być mowy o jakichkolwiek przewozach kolejowych produktów naftowych.

Wspomniana koncesja przewozowa DEC została wydana w związku z decyzją dotyczącą stopniowej liberalizacji rynku kolejowego, która z kolei wiąże się z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, a więc i dostosowaniem przepisów prawa polskiego do prawa unijnego. Tak więc już w 1998 roku ówczesny Minister Transportu i Gospodarki Morskiej potwierdził wolę poddania usług transportu kolejowego regułom gry rynkowej stwarzając podstawy dla rozwoju wolnej konkurencji. Plany te oczywiście nie zostały zrealizowane i DEC, podobnie jak kilkanaście innych państwowych i prywatnych podmiotów gospodarczych, czeka na moment faktycznego otwarcia rynku.

Aby DEC mógł uruchomić własne przewozy, PKP muszą doprowadzić do pełnego oddzielenia infrastruktury kolejowej od działalności przewozowej a także muszą opracować przejrzysty system opłat za dostęp do infrastruktury oparty o rachunek faktycznie ponoszonych kosztów. Dopóki przedmiot koncesji DEC znajduje się pod kontrolą Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej, a zgoda na dostęp do infrastruktury zależy od podpisania odpowiednich umów z PKP, o jakiejkolwiek konkurencji pomiędzy DEC i PKP nie może być mowy. To właśnie Minister Transportu i Gospodarki Morskiej oraz zarząd PKP zadecydują o dacie ostatecznego otwarcia rynku, a więc powstaniu ewentualnej konkurencji pomiędzy DEC i PKP. Spodziewam się, iż data ta przypadnie właśnie na dzień prywatyzacji sektora przewozów towarowych PKP tzw. PKP Cargo. Sprywatyzowany DEC może przyczynić się do wzrostu udziału przewozów kolejowych w przewozach wszystkimi rodzajami transportu co będzie miało pozytywny wpływ na wyniki finansowe PKP dzięki wzrostowi przychodów z tytułu frachtu.

Przede wszystkim chciałbym zwrócić uwagę, iż wstrzymanie procesu prywatyzacji DEC nie uchroni PKP przed zagrożeniem konkurencyjnym. DEC nie jest jedynym uczestnikiem polskiego rynku logistyki i spedycji kolejowej. Oprócz DEC analogiczne usługi świadczą firmy prywatne porównywalne co do wielkości i posiadające, podobnie jak DEC, koncesje na świadczenie usług towarowych przewozów kolejowych. Przykładem takiej firmy może być Chełm Trans Logistic Holding Polska S.A. Wstrzymanie prywatyzacji DEC może spowodować, iż międzynarodowe firmy przewozowe będą wchodzić na rynek polski właśnie przez te firmy.

Przewozy DEC to przede wszystkim przewozy wagonowe, a łączna masa produktów przewożonych wagonami DEC stanowi zaledwie 6% łącznej masy towarowej przewiezionej przez PKP w 1999 roku. Nawet w przypadku istotnego dokapitalizowania przez inwestora strategicznego, DEC nie jest w stanie zagrozić planom prywatyzacyjnym 10-krotnie większego PKP Cargo. Już dzisiaj można stwierdzić, iż prywatyzacja PKP Cargo, bez względu na sytuację DEC, będzie cieszyć się dużym zainteresowaniem czołowych europejskich i amerykańskich firm kolejowych.

Na krótkiej liście inwestorów zainteresowanych DEC znajdują się firmy logistyki kolejowej, które w swoich krajach w ogóle nie świadczą usług przewozów kolejowych współpracując w tym zakresie z narodowymi przewoźnikami kolejowymi, takimi jak PKP. Inwestorzy ci są w stanie zapewnić DEC warunki do dalszego rozwoju działalności leasingowej (komplementarnej w stosunku do przewozów PKP) oraz szeroko rozumianych usług logistycznych obejmujących spedycję kolejową, organizację przewozów intermodalnych, usługi za i wyładunku produktów, zarządzanie terminalami paliwowymi i bazami magazynowymi itd. Korzyści z tego tytułu dla Skarbu Państwa oraz podmiotów sektora naftowego i chemicznego wydają się być oczywiste.

Warszawa, 2000-05-5

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ministerstwo Edukacji Narodowej określało dla poszczególnych Kuratorów Oświaty - na dany rok budżetowy - plan wydatków w dziale 79 "Oświata i wychowanie" pozostawiając na szczeblu centralnym tzw. środki nie rozdzielone, które uruchamiane były głównie w II półroczu z przeznaczeniem na finansowanie i dotowanie palcówek opiekuńczo-wychowawczych, których wydatki klasyfikowane były w rozdziale 8221 "Zakłady opiekuńczo-wychowawcze".

2. W okresie od 1 stycznia 1997 r. do 31 grudnia 1998 roku tzw. oświata kuratoryjna prowadzona była i finansowana przez Wojewodów. Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmowało w tym okresie decyzje (głównie w IV kwartale) o ograniczaniu bądź wstrzymaniu realizacji zadań finansowych bezpośrednio przez Ministerstwo, a zagospodarowane środki - poprzez zmianę w budżecie państwa - przekazywane były do budżetów Wojewodów. Większość tych środków przekazywano na finansowanie i dotowanie placówek opiekuńczo-wychowawczych.

6. Ustawa z dnia 21 stycznia 2000 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej, w art. 25 zmieniającym zapisy ustawy o systemie oświaty włącza na mocy art. 2 pkt 5 (Dz.U. Nr 12 poz. 136) do systemu oświaty ośrodki umożliwiające dzieciom o których mowa w art. 16 ust. 7 ustawy realizację obowiązku szkolnego, a zapis art. 90 ust. 3a mówi również o finansowaniu kształcenia dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo ze sprzężonymi niepełnosprawnościami.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w związku z powyższym Ministerstwo zwróciło się do Kuratorów Oświaty z prośbą o szczegółowe dane dotyczące tego typu placówek na terenie ich województw. Po otrzymaniu stosownych informacji, część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, które dotują powyższe placówki, zostanie zwiększona z 1% ustawowej rezerwy.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 06.05. 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

I. Stan prawny lądowisk był kwestią złożoną zarówno pod względem prawnym, jak i merytorycznym. Przed przystąpieniem do dalszych wyjaśnień pragnę zaznaczyć, że ustawa z 1962 roku - Prawo lotnicze zna jedynie pojęcie lotniska, natomiast pojęcie lądowiska w nim nie występuje (i nigdy wcześniej nie występowało). Pojęcie to zostało stworzone na potrzeby rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 15 września 1964 roku w sprawie cywilnych lotnisk, lądowisk i lotniczych urządzeń naziemnych. W tym akcie lądowisko zostało zdefiniowane jako wybrana, nie urządzona powierzchnia, nie posiadająca obiektów budowlanych o charakterze trwałym, przeznaczona w całości lub w części do przylotów, odlotów i manewrowania statkami powietrznymi (§ 6). Oznaczało to, że lądowisko było niezwykle ułomną pod względem technicznym wersją lotniska. Pod względem eksploatacyjnym było to więc lotnisko użytkowane czasowo, w specjalnych warunkach atmosferycznych i dla określonych celów.

Zgodnie z przedstawioną wyżej definicją lądowisko miało być konstrukcją, która miała jedynie uzupełniać sieć istniejących lotnisk cywilnych. Z tekstu rozporządzenia nie wynika natomiast, żeby lądowisko można było traktować jako standardowy zamiennik lotniska. Reasumując powyższe rozważania należy wskazać, że lądowisko było pojęciem stworzonym dla zaspokojenia doraźnych potrzeb użytkowników statków powietrznych, jednak nie miało ono ustawowych podstaw do istnienia.

Mając powyższe na uwadze w dniu 11 lutego 1999 roku wydałem rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie cywilnych lotnisk, lądowisk i lotniczych urządzeń naziemnych (Dz.U. Nr 21, poz. 192), mocą którego treść aktu wykonawczego z 1964 roku została dostosowana do treści ustawy - Prawo lotnicze. Pragnę jeszcze raz podkreślić, że za likwidacją pojęcia lądowiska stała konieczność dostosowania treści rozporządzenia z 1964 roku do postanowień Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, do ustawy - Prawo lotnicze oraz do postanowień wiążących Rzeczypospolitą Polską umów międzynarodowych.

II. W odniesieniu do poruszonego przez senatora Janusza Okresika problemu Szpitala Wojewódzkiego w Bielsku Białej, muszę stwierdzić, że trudno jest mi w chwili obecnej - nie znając wszystkich aspektów technicznych eksploatacji - rozstrzygnąć tę kwestię. Pragnę jednak wskazać, że - jeżeli tworzenie lądowiska rozpoczęło się przed dniem 20 marca 1999 roku - możliwe jest wpisanie tego obiektu do ewidencji lądowisk. Tak utworzonego lądowiska można będzie używać do dnia 21 marca 2002 roku - jest to bowiem data graniczna, do której wszystkie istniejące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lądowiska muszą zostać przekształcone w lotniska lub zostać zlikwidowane.

Pragnę tutaj wyjaśnić pewne nieporozumienie - przekształcenie lądowiska w lotnisko to nie jest problem powierzchni, czy przestrzeni powietrznej. Problem polega tutaj na sposobie wypełnienia nowych wymagań technicznych - m.in. oświetlenia terenu, jego utwardzeniu, sposobie oznakowania. Dotychczasowe lądowiska oraz obecne lotniska nie różnią się wielkością terenu, czy przestrzeni powietrznej, ale warunkami technicznymi, i w tym należy upatrywać źródła nieporozumień.

Reasumując powyższe rozważania pragnę wskazać, że nie mogę się w chwili obecnej, z braku szczegółowych informacji, merytorycznie ustosunkować do problemu poruszonego przez senatora Janusza Okrzesika, jeżeli jednak problem polega wyłącznie na wielkości rozporządzalnego terenu to lotnisko i lądowisko nie różnią się między sobą. Zatem w tym przypadku nie istniałyby żadne przeszkody do stworzenia przy Szpitalu Wojewódzkim w Bielsku Białej lotniska śmigłowcowego, o czym podlegli mi urzędnicy poinformują oddzielnym pismem Dyrekcję Szpitala.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 2000.05.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Swoboda kształtowania cen leków refundowanych ze środków publicznych w Polsce, podobnie jak w innych krajach europejskich, jest ograniczona. Obowiązujące przepisy stanowią, iż w odniesieniu do refundowanych leków wytwarzanych w kraju obowiązują ceny urzędowe i marże urzędowe, w odniesieniu do refundowanych leków importowanych marże urzędowe. Niezależnie od prowadzonych przez administrację rządową prac mających na celu ujednolicenie zasad cenotwórstwa w zakresie leków refundowanych, podjęto działania dotyczące zmiany wysokości marż handlowych w obrocie lekami refundowanymi.

Wysokość dotychczas obowiązującej marży hurtowej nie uległa zmianie przez cały okres transformacji polskiej gospodarki, do 1993 r. inny był tylko sposób jej naliczania. Degresywne marże detaliczne wprowadzono w 1994 r., przy czym przedziały marżowe skorygowano w 1997 r. na korzyść obrotu aptecznego. Obowiązujące marże ustalone były przy bardzo wysokiej inflacji, bardzo drogim kredycie oraz dużych zatorach płatniczych w systemie refundacji za leki, co uzasadniało ich wysokość. Obecnie finansowe warunki działania podmiotów uległy istotnemu złagodzeniu, nastąpiła stabilizacja rynku, a Kasy Chorych na bieżąco regulują swoje zobowiązania wobec aptek i szpitali.

Biorąc pod uwagę przebieg dyskusji z przedstawicielami obrotu farmaceutycznego, zarówno podczas konferencji uzgadniającej, która odbyła się w Ministerstwie Finansów, jak i w czasie obrad Sejmowej Komisji Zdrowia oraz Senackiej Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu, Minister Finansów zmienił pierwotną propozycję obniżenia urzędowej marży hurtowej z 10% na 11%. Pozwoli to na złagodzenie skutków wprowadzanych zmian marżowych.

Ponadto chciałbym poinformować Pana, że w Ministerstwie Finansów trwają prace nad aktualizacją cen urzędowych leków produkcji krajowej polegające na zastosowaniu tych samych wysokości marż handlowych, co w obrocie lekami importowanymi. Działania te spowodowane są koniecznością ujednolicenia wysokości marż handlowych stosowanych w całym obrocie lekami refundowanymi.

Minister Finansów w dniu 31 marca 2000 r. podpisał rozporządzenie w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania marż urzędowych oraz zasad stosowania cen w obrocie importowanymi lekami gotowymi, surowcami i szczepionkami oraz środkami antykoncepcyjnymi. obowiązuje ono od dnia 1 maja 2000 r.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000-05-06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- publiczne zakłady opieki zdrowotnej utworzone przez organ administracji rządowej - zaciągniętych do dnia 31 grudnia 1998 r., nie później jednak niż do chwili przekształcenia w samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,

- jednostki budżetowe i zakłady budżetowe klasyfikowane w dziale ochrona zdrowia i utworzone przez organ administracji rządowej, przejęte od 1 stycznia 1999 r. przez jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli zobowiązanie powstało do dnia 31 grudnia 1998 r.

Należy zauważyć, iż zgodnie z przepisami art. 35b ust. 1 oraz art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91, poz. 408 z późn. zm.), posiadający osobowość prawną samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa ujemny wynik finansowy we własnym zakresie. Również art. 40 ust. 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania innych osób prawnych.

W związku ze zgłaszanymi zarzutami, iż w wielu przypadkach zobowiązania w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej powstały w wyniku nie wywiązania się wojewodów z umów zawartych z tymi zakładami w sprawie świadczenia odpłatnych usług zdrowotnych, a więc niewątpliwie są to zobowiązania Skarbu Państwa, podjęta została decyzja o rozszerzeniu roli Banku Handlowego w zakresie regulowania zobowiązań ochrony zdrowia powstałych do dnia 31 grudnia 1998 r.

- zaciągniętych przez wojewodów z tytułu umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawartych z samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, które zgodnie z tymi umowami były realizowane do dnia 31 grudnia 1998 r.

Na urzędach wojewódzkich spoczywa obowiązek rzetelnej weryfikacji, zgłaszanych przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, roszczeń wynikających z nie wywiązania się przez wojewodów z zawartych z tymi jednostkami umów o przekazaniu środków publicznych w celu udzielenia świadczeń zdrowotnych. Obsługą przez Bank Handlowy będą objęte tylko zobowiązania bezsporne. Ocena czy zobowiązanie jest czy nie jest bezsporne należy wyłącznie do wojewody. Ocena ta jest dokonywana po wnikliwym przeanalizowaniu treści zawartej umowy i jej wykonania przez obie strony. Za bezsporne będą przede wszystkim uznawane zobowiązania, które powstały w związku z nie wywiązaniem się wojewody z realizacji postanowień umowy w następujących sytuacjach:

- ustalona została cena jednostkowa świadczenia lub ogólna kwota zapłaty oraz limit zakupionych świadczeń, który miał podlegać renegocjacjom w razie wcześniejszego wykonania.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 8 maja 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 4 kwietnia 2000 roku oświadczeniem Pani Senator Jadwigi Stokarskiej, skierowanym do Prezesa Rady Ministrów, w sprawie reprezentacji rolników w prowadzonych rozmowach z rządem, dotyczących dokumentu pt. "Pakt dla rolnictwa i obszarów wiejskich", uprzejmie informuję, że inicjatywa powstania "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich" zrodziła się podczas negocjacji przedstawicieli rządu i rolniczych związków zawodowych w lutym 1999 r. na kanwie rolniczych protestów.

Przewodniczący KK NSZZ "Solidarność" Marian Krzaklewski zaproponował, aby poza rozwiązaniami doraźnymi przystąpić do opracowywania, w formie umowy społecznej, strategicznych rozwiązań dla wsi i rolnictwa. W związku z tym rozpoczęły się prace rządowo-społeczne nad założeniami "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich". Na tym etapie w rozmowach nad "Paktem" brali udział przedstawiciele strony rządowej, eksperci oraz przedstawiciele:

- Krajowej Rady Izb Rolniczych,

Od 1 grudnia 1999 roku rozpoczęły się intensywne prace nad przyjętym w dniu 22 lipca 1999 r. przez Radę Ministrów "Paktem", już jako umowy społecznej. Celem zawarcia "Paktu" jest zobowiązanie strukturalnych problemów wsi i rozwój rolnictwa w perspektywie długoterminowej. Stąd w obszarze zainteresowań wszystkich stron uczestniczących w negocjacjach są, poza rolnictwem, takie dziedziny jak: edukacja, ochrona zdrowia mieszkańców obszarów wiejskich, polityka regionalna w sprawach wsi i rolnictwa, zasoby ludzkie, rynek pracy i inne.

- Federacja Związków Pracodawców Rolnych,

- Krajowa Rada Izb Rolniczych,

- OPZZ,

"Pakt dla rolnictwa i obszarów wiejskich" jest umową społeczną i dlatego zasadniczą rolę w przygotowaniu rozwiązań, jakie znajdują się w końcowej wersji "Paktu", jak również w jego realizacji odegrają rolnicze związki zawodowe, izby rolnicze, organizacje społeczno-zawodowe rolników.

Biorąc powyższe pod uwagę, jak również uwzględniając ustawowy obowiązek administracji rządowej dotyczący współdziałania z rolniczymi związkami i organizacjami społeczno-zawodowymi w kształtowaniu i realizacji polityki rolnej (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 października 1982 roku o społeczno-zawodowych organizacjach rolników - Dz.U. Nr 32 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. o związkach zawodowych rolników indywidualnych - Dz.U. Nr 20), uprzejmie wyjaśniam, że reprezentacja rolników uczestnicząca w negocjacjach zapisów "Paktu" nie może ograniczać się wyłącznie do przedstawicieli izb rolniczych.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 8 maja 2000 r.

1. MSZ z uwagą śledzi rozwój sytuacji w Libanie, który należy do bliskich partnerów Polski wśród krajów arabskich oraz odgrywa ważną rolę w procesie pokojowym na Bliskim Wschodzie. Uwikłany od lat w konflikt arabsko-izraelski oraz targany własnymi problemami wewnętrznymi, Liban jest państwem, którego sytuacja - mimo wysiłków na rzecz odbudowy kraju - budzi uzasadniony, okresami poważny, niepokój i troskę opinii międzynarodowej, w tym polskiej. Głęboko słuszne są, przytoczone przez Panią Senator, słowa Jana Pawła II odnoszące się do współistnienia i współżycia w Libanie różnych wspólnot kulturowych i religijnych. Podobnie jak inne narody Bliskiego Wschodu, naród libański ma prawo do niezagrożonej pokojowej egzystencji.

2. Głównym źródłem zagrożeń dla stabilizacji wewnętrznej i bezpieczeństwa Libanu jest napięta sytuacja na południu kraju, którego część od 1978 r. znajduje się pod okupacją Izraela. Rada Bezpieczeństwa przyjęła rezolucję nr 425, w której wezwała Izrael do natychmiastowego i bezwarunkowego wycofania się z zajętych trenów i przestrzegania integralności terytorialnej Libanu. Jednocześnie RB przyjęła rez. nr 426, powołującą do życia Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w Libanie Południowym (UNIFIL).

3. Popierając proces pokojowy na Bliskim Wschodzie i opowiadając się za stabilizacją w tym regionie w oparciu o fundamentalne zasady wzajemnego bezpieczeństwa stron, polska niezmiennie domaga się jak najszybszej i pełnej realizacji rez. nr 425 RB oraz przywrócenia suwerenności Libanu nad całym terytorium państwa. Jednocześnie stanowczo potępiamy wszelkie formy terroru i odwetu - z którejkolwiek strony by one nie pochodziły. Wyrażamy ubolewanie i współczucie z powodu cierpień, jakich w rezultacie takich działań doznawała i doznaje niewinna ludność cywilna.

Stanowisko takie Polska konsekwentnie prezentuje zarówno w kontaktach z władzami libańskimi, jak i na forum międzynarodowym, w tym w ONZ. Wyrażali je m.in. Prezydent, Premier oraz marszałkowie Sejmu i Senatu RP w czasie rozmów z przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego Republiki Libańskiej N. Berry podczas jego pobytu w Warszawie w październiku 1999 r. Była to również jedna z głównych tez prezentowanych przeze mnie podczas ubiegłorocznej oficjalnej wizyty na Bliskim Wschodzie.

Naszym konkretnym wkładem w utrzymanie pokoju na granicy libańsko-izraelskiej jest udział od 1992 r. polskiego kontyngentu w siłach zbrojnych UNIFIL.

Porozumienia z 1996 r. (zawarte po izraelskiej akcji "Grona gniewu"), zobowiązującego do wzajemnego powstrzymania się od atakowania ludności i obiektów cywilnych na trenie Libanu i Izraela (z zastrzeżeniem prawa do akcji odwetowych w razie niedotrzymania Porozumienia). Podobnie jak we wcześniejszych tego typu przypadkach (m.in.. w połowie 1999 r.), winiąc się wzajemnie, żadna ze stron nie wzięła na siebie pełnej odpowiedzialności za doprowadzenie do eskalacji napięcia. Z uwagi na różnice zadań, wspólnego stanowiska nie była także w stanie zająć Komisja 5 państw (Liban, Syria, Izrael, USA, Francja) powołana do monitorowania Porozumienia. Mimo wysiłków Francji i USA, dalsze prace Komisji stanęły pod znakiem zapytania. Natomiast reakcje międzynarodowe, zwłaszcza świata arabskiego, wykazały szerokie poparcie dla Libanu i potępienie dla postępowania władz izraelskich. Warto przytoczyć stanowisko Unii Europejskiej, która - wyrażając współczucie z powodu ofiar wśród ludności cywilnej i dużych strat materialnych - wezwała obie strony do ścisłego przestrzegania Porozumienia o zawieszeniu ognia. Według Unii Europejskiej, do jego złamania doszło wskutek "izraelskich nalotów na infrastrukturę Libanu, podjętych w reakcji na ataki wymierzone w siły zbrojne Izraela".

5. Z uwagi na stanowisko Izraela, motywowane względami bezpieczeństwa państwa, rez. 425 RB nie mogła dotąd doczekać się realizacji. W 1998 r. rząd izraelski po raz pierwszy zapowiedział gotowość wycofania się z okupowanego Południa Libanu. Rząd premiera Baraka ogłosił oficjalnie, iż nastąpi to do lipca 2000 r. W przypadku realizacji, krok ten stworzy nową sytuację na libańsko-izraelskim kierunku procesu pokojowego.

6. W ocenie MSZ, trwałe uregulowanie konfliktu arabsko-izraelskiego w ramach trwającego procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie stanowi podstawowy warunek stabilizacji wewnętrznej, odbudowy i pomyślnego rozwoju Libanu. Powinno to także sprzyjać działaniom na rzecz współpracy polsko-libańskiej, zwłaszcza powstrzymaniu pogłębiającej się spadkowej tendencji we wzajemnych obrotach handlowych (spadek z 9,3 mld USD w 1998 r. do 5,8 mln USD w 1999 r.). Zależeć to będzie również od aktywności Grupy Parlamentarnej Polsko-Libańskiej, stanowiącej istotne uzupełnienie infrastruktury stosunków między Rzecząpospolitą Polską i Republiką Libańską.

Warszawa, 8 maja 2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Trudności z terminowym załatwieniem różnych wniosków składanych Sądowi przez członków byłych członków Krajowej Partii Emerytów i Rencistów wynikają z tego, że wnioskodawcy domagają się od wielu miesięcy uznania przez Sąd własnych, niekiedy przeciwstawnych racji, co niewątpliwie nie jest sprawą prostą do ustalenia, nawet przy najlepszej woli ze strony rozstrzygającego. Może to powodować opóźnienia w wysyłaniu żądanych dokumentów.

W dniu 25 lutego br. akta ewidencyjne Krajowej Partii Emerytów i Rencistów (Ewp 49) zostały przekazane Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie wraz z dwiema apelacjami, dotyczącymi m.in. stwierdzenia, czy uchwalony statut jest zgodny z przepisami prawa. Okoliczność ta uniemożliwiła Sądowi Okręgowemu zrealizowanie złożonego wniosku o potwierdzanie statutu. Wyciąg z ewidencji partii politycznych został przesłany wnioskodawcy w marcu 2000 r.

W dniu 25 maja 1999 r. do tej samej Prokuratury wpłynęło kolejne zawiadomienie o wspomnianym przestępstwie, podpisane przez Sekretarza Generalnego Krajowej Partii Emerytów i Rencistów.

Do czerwca 1999 r. Prokurator przesłuchał w drodze pomocy prawnej (w Zielonej Górze i Płocku) zawiadamiających o przestępstwie i wystąpił do Krajowej Partii Emerytów i Rencistów o udostępnienie materiałów z Kongresu w Ryni oraz obu statutów tej Partii (starego i kwestionowanego).

Zawiadomienie to przekazane zostało Prokuraturze Rejonowej Warszawa-Wola do wykorzystania. Jednocześnie dokonana została analiza akt przedmiotowej sprawy, w wyniku czego stwierdzono przewlekłość postępowania i brak dostatecznych podstaw do jego zawieszenia.

W materiałach z obrad Kongresu w Ryni znajduje się zapis, że Kongres upoważnił Zarząd do dokonania zmian w statucie. Ale z postanowień starego statutu wynika, że zmian w Statucie Partii może dokonywać tylko Kongres.

Przesłuchania świadków w tej sprawie trwają nadal, co przebiega bardzo powoli, gdyż prawie wszyscy świadkowie muszą być przesłuchiwani w ramach pomocy prawnej.

SEKRETARZ STANU

Janusz Niedziela

Warszawa, 2000-05-09

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Problematyka udzielania poborowym odroczeń zasadniczej służby wojskowej uregulowana jest przepisami art. 39 - 42 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r., o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 7 maja 1999 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o uposażeniu żołnierzy (Dz.U. Nr 50, poz. 500). W związku z tym dokonanie ewentualnej nowelizacji zasad w wyżej wymienionej sprawie wymagałoby przede wszystkim zmian w ustawie o powszechnym obowiązku obrony RP.

Należy jednak zwrócić uwagę, że zmiana powyższej ustawy, dokonana w dniu 7 maja 1999 r., zniosła odroczenia zasadniczej służby wojskowej ze względu na prowadzenie gospodarstwa rolnego oraz z tytułu bycia tzw. "jedynym żywicielem rodziny". Odstąpienie od tych odroczeń podyktowane zostało zasadą przestrzegania równości w zakresie spełniania powszechnego obowiązku służby wojskowej przez wszystkich obywateli. W tym przypadku przyjęto założenie, że wykonywanie jakiegokolwiek zawodu nie powinno stanowić tytułu do odroczenia służby wojskowej, w tym również ze względu na prowadzenie gospodarstwa rolnego. Uprzywilejowanie poborowych - rolników prowadziłoby w konsekwencji do naruszenia zasady powszechności spełnienia obowiązku służby wojskowej, gdyż z przywileju odroczenia służby wojskowej (a de facto przywileju jej nieodbycia) nie korzystają inne grupy zawodowe.

Ponadto informuję, że obowiązujący od dnia 1 lipca 1999 r. przepis art. 39 ust. 3 przedmiotowej ustawy wprowadził nowy tytuł odroczeniowy "ze względu na ważne sprawy osobiste lub rodzinne poborowego". Zgodnie z nim prowadzenie gospodarstwa rolnego, ale nie tylko, bo także w innej działalności gospodarczej, również może być traktowane jako ważna sprawa osobista lub rodzinna i stanowić przesłankę do udzielenia odroczenia. Decyzję w tym przedmiocie podejmuje wojskowy komendant uzupełnień na wniosek zainteresowanego poborowego. Zaznaczyć należy, że jest to odroczenie jednorazowe, udzielane na okres od 3 do 12 miesięcy, a ponadto nie można go udzielić, jeżeli spowodowałoby to nieodbycie zasadniczej służby wojskowej.

Przedkładając Wysokiej Izbie projekt omawianych wyżej zmian wnoszono jednocześnie o wprowadzenie przepisu przejściowego, na mocy którego poborowi korzystający z odroczeń w dniu wejścia w życie znowelizowanych zasad mogliby korzystać z nich na warunkach obowiązujących wcześniej. Propozycja ta nie została przez Sejm uwzględniona i tym samym powstała bardzo trudna sytuacja dla wielu poborowych.

Ponadto skrócenie zasadniczej służby wojskowej do 12 miesięcy spowodowało zwiększone potrzeby na poborowych powoływanych do służby. Jednocześnie z każdym rokiem maleje ilość poborowych przeznaczonych do odbycia zasadniczej służby wojskowej, np. w 1995 r. 111 tys., a w 1999 r. ok. 86 tys. Sytuacja ta wymusiła konieczność zmian zasad udzielania odroczeń w celu pozyskania niezbędnej ilości poborowych dla zaspokojenia potrzeb osobowych jednostek wojskowych.

Ponadto, resort obrony narodowej prowadzi stosowne prace analityczno-studyjne mające na celu wypracowanie zasad odbywania zasadniczej służby wojskowej w kilku okresach, a w tym na stworzenie dogodniejszych możliwości odbywania służby przez poborowych - rolników.

Janusz Onyszkiewicz

Warszawa, 9 maja 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pragnę nadmienić, że na podstawie przedłożonych przez Kolumny Transportu Sanitarnego programów restrukturyzacyjnych Ministerstwo Zdrowia zarezerwowało środki finansowe na restrukturyzację zatrudnienia pracowników Kolumn Transportu sanitarnego z których Ciechanowska Kolumna Transportu Sanitarnego otrzymała 534.848,82 zł. Kwota ta pokrywała wydatki nie tylko na odprawy i odszkodowania dla zwalnianych w ramach restrukturyzacji pracowników, ale także na wynagrodzenia i pochodne w okresie wypowiedzenia.

Organem założycielskim dla Ciechanowskiej Kolumny Transportu Sanitarnego nie jest Minister Zdrowia więc zobowiązania nie mogą być pokryte przez Ministerstwo Zdrowia.

- Zintegrowane Ratownictwo Medyczne w 1999 r.

- Zintegrowane Ratownictwo Medyczne w 2000 r.

Poruszona przez Pana Senatora sprawa zakupu środków transportowych przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, nie może być przedmiotem kontrowersji. Nadrzędną sprawą jest samodzielność tych jednostek, a co za tym idzie prowadzenie własnej ekonomicznej polityki finansowej, z której najprawdopodobniej wynika, że posiadanie własnych środków transportu skutkuje niższymi kosztami funkcjonowania w porównaniu z kosztami wynajęcia transportu z Ciechanowskiej Kolumny Transportu Sanitarnego.

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 9.05. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Innym rozwiązaniem dla występujących w Kolumnach Transportu Sanitarnego problemów jest łączenie się z Samodzielnymi Publicznymi Zakładami Opieki Zdrowotnej (np. Pogotowiem Ratunkowym). Dzięki temu bez dodatkowych działań legislacyjnych taka wspólna jednostka będzie finansowana przez kasę chorych. Z informacji, które uzyskałam od tak połączonych jednostek, mogę stwierdzić, że finansowanie jest prostsze i nie powoduje takich zatorów płatniczych jakie występują obecnie w Kolumnach Transportu Sanitarnego

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000-05-09

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Problemy przedstawione w wystąpieniu Pani Senator Jadwigi Stokarskiej dotyczą dwóch odrębnych kwestii. Pierwsza z nich wynika z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) oraz przepisów noweli tej ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. (Dz.U. Nr 6, poz.70). Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami kompleksowo regulują zasady gospodarki nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego czyli gmin, powiatów i samorządowych województw. Jedną ze wspomnianych zasad są tzw. pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości przysługujące określonym osobom fizycznym lub prawnym, w razie zbywania nieruchomości przez wymienione podmioty publiczne.

W art. 34 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca przyznał pierwszeństwa trzem kategoriom osób, przy czym najsilniejsze z nich przysługuje osobom, dla których z przepisów prawa wynikają roszczenia o nabycie nieruchomości. Omawiana regulacja wynika z faktu, że roszczenie jest bardzo silnym uprawnieniem cywilno-prawnym, które stwarza dla uprawnionego podmiotu prawo żądania od określonej osoby, zawarcia konkretnej umowy (w tym przypadku umowy przeniesienia własności nieruchomości). Żądanie takie w razie spotkania się z odmową, może być realizowane na drodze procesu sądowego, a wyrok sądu zastępuje wówczas oświadczenie woli strony, która była zobowiązana do zawarcia umowy. Jest zatem w pełni uzasadnione, że obrót nieruchomościami publicznymi nie może się odbywać z pominięciem osób, którym prawo przyznało tak silne uprawnienia, a swoboda tego obrotu musi być ograniczona poprzez respektowanie praw przyznanych przez przepisy osobom prywatnym czy to fizycznym czy prawnym.

Pytanie Pani Senator dotyczy wyjaśnienia, jakie konkretnie roszczenia mogą być podstawą pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości od Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Przede wszystkim należy powiedzieć, że roszczenie cywilno-prawne musi zawsze wynikać z konkretnej normy prawa materialnego, a zatem nie może być w żaden sposób domniemane. Ponadto roszczenie to musi być skonkretyzowane, tzw. z treści przepisu powinno wyraźnie wynikać, że chodzi o nabycie konkretnej nieruchomości od konkretnego właściciela i na jakich zasadach np. co do odpłatności itp. Właśnie dlatego w art. 34 ust. 1 pkt 1 wskazano, że chodzi o roszczenia wynikające z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami lub przepisów innych ustaw. Jako przykład takiego roszczenia wynikającego z innej ustawy można wymienić przepis art. 231 Kodeksu cywilnego, który przyznaje roszczenie samoistnemu posiadaczowi gruntu w dobrej wierze, który wzniósł budynek o wartości znacznie przewyższającej wartość zajętej działki. Posiadacz taki może żądać (a więc także przed sądem), aby właściciel zajętej na ten cel działki przeniósł na niego jego własność za wynagrodzeniem. Analogiczne roszczenie przepis ten przyznaje właścicielowi działki, który może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek, nabył od niego własność działki za wynagrodzeniem.

Jeżeli chodzi o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, to zawierają one kilka przepisów roszczeniowych, których celem jest załagodzenie negatywnych skutków prawnych, jakie wynikały dla właścicieli nieruchomości z regulacji prawnych dawnego systemu, w którym jak powszechnie wiadomo, brak było należytego poszanowania dla prawa własności. Przykładem takiego przepisu jest art. 136 ust. 1, przyznający poprzedniemu właścicielowi wywłaszczonej nieruchomości prawo żądania jej zwrotu, jeżeli stała się zbędna na cele wywłaszczenia. Zgodnie z Konstytucją RP wywłaszczanie jako wyjątkowa forma ingerencji w prawo własności jest dopuszczalne jedynie na cele publiczne, a zatem w razie gdyby cel ten nie został zrealizowany, nie można dopuścić, aby Skarb Państwa swobodnie zbywał wywłaszczoną nieruchomość na rzecz jakichkolwiek podmiotów. Innym przykładem przepisu o charakterze roszczeniowym jest art. 208 omawianej ustawy, który pozwala żądać spółdzielniom i innym osobom prawnym, przeniesienia własności budynków, które wybudowały z własnych środków oraz ustanowienia użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, na której te budynki są położone. Podobny charakter mają przepisy art. 207 oraz 211 ustawy o gospodarce nieruchomościami, które również stwarzają podstawę uzyskania praw do gruntu osobom, które wydatkowały znaczne środki na ich zagospodarowanie, a równocześnie nie mogły wcześniej uzyskać do tych nieruchomości stabilnych i zbywalnych praw, gdyż przepisy na to nie zezwalały.

Jak z powyższego wynika, generalną ideą jest stworzenie możliwości uzyskania silnych i trwałych praw do nieruchomości osobom, które zainwestowały w nie własne środki, zagospodarowały te nieruchomości za zezwoleniem właściwego organu lub też (tak jak w przypadku zwrotu wywłaszczonych nieruchomości) utraciły własność nieruchomości wbrew własnej woli. Funkcjonowanie tego rodzaju przepisów w obecnym systemie prawnym jest konieczne ze względu na dokonaną transformację ustrojową, która spowodowała przeobrażenie systemu prawnego i umożliwiła regulowanie stanów prawnych nieruchomości na zasadach prawa cywilnego.

Odnosząc się do pytania Pani Senator, o to które wierzytelności są zabezpieczone hipotecznie, chciałbym uprzejmie zaznaczyć, że wierzytelność jest czymś innym niż roszczenie. Wierzytelność jest kategorią prawa zobowiązań, a więc prawa umów, gdzie zawsze mamy do czynienia z długiem i odpowiadającą mu po drugiej stronie wierzytelnością. A zatem o wierzytelnościach można mówić dopiero wówczas, gdy po zawarciu umowy, świadczenia nie zostały jeszcze wykonane i wówczas należność wierzyciela może podlegać zabezpieczeniu hipotecznemu. Kwestia ta nie jest jednak bezpośrednio związana z regulacją pierwszeństw w nabyciu nieruchomości, które są głównym przedmiotem pytania Pani Senator. W końcowej części oświadczenia pojawia się natomiast sprawa rzeczywistych uprawnień lokatorów do nabywania zajmowanych przez nich mieszkań. Sprawa ta łączy się ściśle z omówionym częściowo art. 34 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Trzecią grupą osób uprawnionych do pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości (w tym wypadku nieruchomości lokalowej) są najemcy lokali mieszkalnych. Należy jednak podkreślić, że najemcom tym nie przysługuje jakiekolwiek roszczenie o zbycie na ich rzecz lokalu przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego a jedynie prawo jego nabycia bez przetargu, w sytuacji, gdy właściciel publiczny podejmie zamiar zbywania lokali. Czy zatem mogli w ogóle skorzystać z tego uprawnienia oraz za jaką cenę będą mogli nabyć lokale, zależy od tego, jaką decyzję podejmie właściwy organ kierując się zasadą racjonalnej gospodarki zasobem nieruchomości publicznych.

Ponadto pragnę zwrócić uwagę, że zasada pierwszeństw w nabyciu, uregulowana w art. 34 ustawy o gospodarce nieruchomościami dotyczy wyłącznie zasobu nieruchomości Skarbu Państwa (z wyłączeniem zasobu państwowych nieruchomości rolnych i tzw. zasobów wojskowych) oraz zasobów jednostek samorządu terytorialnego. Wynika to z zakresu przedmiotowego i podmiotowego zakresu obowiązywania ustawy o gospodarce nieruchomościami, który został określony w art. 2 oraz w odniesieniu do obrotu cywilno-prawnego w art. 10 ustawy. A zatem zasada pierwszeństw nie dotyczy, wbrew temu o czym wspomina się w oświadczeniu, nabywania nieruchomości od przedsiębiorstw państwowych.

Odnosząc się do drugiego problemu poruszonego w wystąpieniu Pani Senator Jadwigi Stokarskiej tj. aktualnego stanu zadłużenia państwa, innych państwowych osób prawnych oraz jednostek samorządu terytorialnego, uprzejmie informuję, że kwestie te nie leżą w zakresie kompetencji Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, jako że dotyczą materii ściśle budżetowych. W załączeniu pozwalam sobie zatem przekazać Pani Senator informacje w tej sprawie jakie uzyskałem z Ministerstwa Skarbu Państwa.

Z wyrazami szacunku

WICEPREZES

Dionizy Antoni Beda

Warszawa, 10 maj 2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Realizując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.1999 r. w sprawie wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczącego niezgodności z Konstytucją RP w art. 46 ustawy oraz uwzględniając uzyskane w 1999 r. doświadczenia we wdrażaniu wprowadzonych wymaganych ustawą - Prawo energetyczne z 10 kwietnia 1997 r. szczegółowych zasad rozliczeń kosztów ciepła z indywidualnymi odbiorcami w lokalach, a także liczne wystąpienia organów samorządowych, w tym spółdzielni mieszkaniowych, do których należą w większości zasoby mieszkaniowe, które wskazują na brak uzasadnienia dla szczegółowej regulacji zasad rozliczeń z użytkownikami lokali w budynkach, Rząd zaproponował w skierowanym w do Sejmu RP. 13 marca br. pilnym rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, skreślenie w art. 46 upoważnienia do regulowania rozporządzeniem Ministra Gospodarki tych rozliczeń oraz uzupełnienie ustawy - Prawo energetyczne w art. 45a o ogólne zasady prowadzenia rozliczeń z odbiorcami, w tym z użytkownikami lokali, których celem jest ochrona ich interesów.

Użytkownicy lokali w budynkach wielorodzinnych, którzy nie mają zawartych umów sprzedaży z przedsiębiorstwami energetycznymi nie są w rozumieniu ustawy - Prawo energetyczne odbiorcami ciepła lub innych nośników energii dostarczanych do budynku. Dotyczy to głównie użytkowników lokali mieszkalnych w budynkach wielorodzinnych w zakresie rozliczeń kosztów zakupu ciepła na ogrzewanie i podgrzewanie wody użytkowej, którzy zajmują lokale na podstawie umów lub decyzji wydanych na podstawie odrębnych przepisów. Proponowane regulacje w art. 45a ustawy, zawierające ogólne zasady rozliczeń wyłącznie ponoszonych kosztów zakupu lub wytworzenia ciepła we własnych źródłach ciepła lub zakupu paliw gazowych lub energii elektrycznej przeznaczonych dla wspólnych pomieszczeń lub dla całego budynku, przez zarządzających budynkami, którzy na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym są wyłącznymi odbiorcami tych nośników paliw i energii dostarczonych do budynku, mają na celu ochronę użytkowników lokali przed nieuzasadnionym zawyżaniem opłat za paliwa i energię, o inne koszty nie związane z ich zakupem lub wytworzeniem. Przed 1 stycznia 1999 r. przepisy powszechnie obowiązujące nie regulowały szczegółowo zasad prowadzenia rozliczeń kosztów paliw i energii przez właścicieli - zarządców budynków z użytkownikami lokali. Proponowane zmiany stanowią w tym zakresie i w dużej części powrót do poprzedniego stanu.

Uwzględniając powyższe, a także mając na uwadze cel ustawy - Prawo energetyczne, którym jest tworzenie warunków do oszczędnego i racjonalnego użytkowania paliw i energii oraz ochrona interesów grup konsumentów w lokalach zaproponowano określenie w art. 46 ust. 1 części upoważnienia dotyczącego regulowania przez Ministra Gospodarki szczegółowych zasad rozliczeń kosztów zakupu ciepła z indywidualnymi odbiorcami w lokalach, stanowiących jeden z wielu, ale znaczący element kosztów użytkowania budynku. Daje to możliwość uwzględniania przez zarządzających budynkami w rozliczeniach szeregu ważnych indywidualnych czynników, jak zróżnicowany stan techniczny zasobów mieszkaniowych w kraju, specyfikę zasilania w energię czy zamożność społeczeństwa, co w przypadku regulacji ogólnej nie jest możliwe do uwzględnienia. W sytuacji odejścia od dofinansowywania z budżetu Państwa kosztów dostawy ciepła do lokali mieszkalnych, sprawy szczegółowych regulacji rozliczeń z indywidualnymi odbiorcami w lokalach za dostawę ciepła powinny być regulowane przez uprawnione statutowo organy właściciela - zarządcy, którzy będą je realizować uwzględniając ww. czynniki charakteryzujące stan techniczny własnych zasobów mieszkaniowych oraz odrębne regulacje i zasady wynikające z ustawy - Prawo energetyczne.

Odnosząc się do poruszonej przez pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego kwestii zapisów art. 45a ust. 2, 5 i 6 mówiących o rozliczeniach kosztów w odniesieniu do budynku, pragnę poinformować, iż według ogólnie stosowanej interpretacji prawnej nie oznacza to, iż rozliczenia kosztów paliw energii mogą dotyczyć tylko jednego budynku, lecz mogą być stosowane dla większej liczby budynków należących do jednego właściciela. O tym, czy rozliczenia będą prowadzone indywidualnie dla poszczególnych budynków, czy też opłaty będą liczone jako uśrednione dla więcej niż jednego budynku, decydować będą właściwe organy właściciela - zarządcy budynków w porozumieniu z indywidualnymi odbiorcami w lokalach. Niemniej w dłuższej perspektywie czasu właściciele - zarządcy budynków powinni stosować indywidualne rozliczania kosztów dostarczenia ciepła do poszczególnych budynków, co jest także postulowane i oczekiwane przez użytkowników lokali, o czym świadczą liczne wystąpienia kierowane w tej sprawie do Ministerstwa Gospodarki, gdyż sprzyjać to będzie podejmowaniu działań dla racjonalizacji zużycia ciepła w budynkach, zarówno przez użytkowników lokali, właścicieli - zarządców budynków jak i przedsiębiorstwa energetyczne.

Z poważaniem

Janusz Steinhoff

Warszawa, 11 maja 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) od dnia 1 stycznia 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy obowiązany jest przekazywać środki Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym na realizację należących do ich zakresu zadań wg algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu )Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237).

Na podstawie powyższych przepisów, w dniu 1 lutego 2000 r. prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazał samorządom powiatowym decyzje określające na 2000 r. kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu oraz inne fakultatywne wydatki. Kwoty środków na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały w wyniku podziału, według wzoru algorytmu, połowy kwoty Funduszu Pracy przewidzianej w ustawie budżetowej na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu.

W końcu marca br. Prezes Krajowego Urzędu Pracy (skorygował) zwiększył limity środków Funduszu Pracy na formy aktywne przeciwdziałania bezrobociu (w tym na zobowiązania) przyznane samorządom powiatowym. Powiaty (powiatowe urzędy pracy) województwa podlaskiego otrzymały dodatkowo 1.126.775 zł., w tym powiat zambrowski 168.380 zł.

Utworzenie w 2000 r. tak znacznej rezerwy środków na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu i jej podział, z uwzględnieniem wniosków i aktualnej sytuacji na lokalnych rynkach pracy, podyktowane było przede wszystkim następującymi względami:

- w II półroczu ub.r. zaszły istotne zmiany na lokalnych rynkach pracy. Zmiany te były jednocześnie silnie zróżnicowane na obszarach działania poszczególnych urzędów pracy. Natomiast parametry (wskaźniki) w oparciu, o które dokonywany jest wg wzoru algorytmu - podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu - przyjmowane są według stanu na dzień 30 czerwca 1999 r.,

- do 1999 r. podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, dokonywany był przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy na poszczególne województwa, natomiast limity dla powiatowych urzędów pracy ustalane były przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, po zasięgnięciu opinii wojewódzkich rad zatrudnienia. Na szczeblu zarówno KUP jak też województw tworzone były także rezerwy, rozdzielane w ciągu roku uwzględniając i preferując rejony, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji na rynku pracy. W wyniku powyższego istniała możliwość bardziej selektywnego rozdziału środków Funduszu Pracy, uwzględniającego istniejące potrzeby i zmiany w ciągu roku na lokalnych rynkach pracy.

- w przypadku rozdziału na 2000 r. pełnej przewidzianej w ustawie budżetowej kwoty na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, według jednolitego dla całego kraju (sztywnego) wzoru algorytmu, choć uwzględniającego między innymi stopę bezrobocia, niektóre powiatowe urzędy pracy otrzymałyby w stosunku do roku ubiegłego nawet 2-krotnie wyższy limit, natomiast inne na poziomie zaledwie połowy tego limitu. Dlatego też utworzona 50% rezerwa ma na celu umożliwienie nie tylko uwzględnienia zmian jakie dokonały się na lokalnych rynkach pracy po dniu 30 czerwca ub.r., ale także wyeliminowanie znacznych dysproporcji, nie mających uzasadnienia w zmianach na rynku pracy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie sytuacja finansowa Funduszu Pracy jest rzeczywiście napięta. Wyższa od planowanej liczba osób uprawnionych do zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych powoduje wzrost wydatków na ich finansowanie. W związku z powyższym mogą powstawać pełne opóźnienia w przekazywaniu środków na finansowanie fakultatywnych zadań.

Z szacunkiem

Warszawa, 10 maja 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

w związku z oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego na 53 posiedzeniu Senatu RP w sprawie przepisów prawnych dopuszczających możliwość instalowania stacji nadawczej telefonii komórkowej na dachu placówki oświatowej lub placówki zdrowia, pragnę uprzejmie poinformować, iż w zezwoleniach wydawanych przez Państwową Agencję Radiokomunikacyjną na zakładanie i używanie radiokomunikacyjnych urządzeń nadawczych i nadawczo-odbiorczych zawarte jest zastrzeżenie, iż zezwolenia te nie zwalniają użytkownika od uzyskania innych przewidzianych prawem zezwoleń oraz zgody właściciela lub administratora obiektu na założenie urządzeń objętych zezwoleniem. Zgodnie z art. 68 ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (jedn. tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 49, poz. 196 ze zm.) projekt budowlany przedstawiany przy ubieganiu się o decyzję o pozwoleniu na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego oraz o decyzję o pozwoleniu na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, w przypadku inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi oraz inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska, wymaga uzgodnienia z wojewodą i właściwym państwowym terenowym inspektorem sanitarnym. W myśl zaś ust. 6 powołanego artykułu uzgodnienie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oraz projektu budowlanego inwestycji szczególnie szkodliwej dla środowiska i zdrowia ludzi lub inwestycji mogącej pogorszyć stan środowiska dokonywane jest na podstawie odpowiedniej dla danego etapu inwestycyjnego oceny oddziaływania na środowisko, sporządzonej na koszt inwestora przez biegłego z listy wojewody. Stosownie do § 2 pkt 8 lit. k sporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji (Dz.U. Nr 93, poz. 589) do inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska zalicza się urządzenia emitujące elektromagnetyczne promieniowanie niejonizujące o sumarycznej mocy nadajników wyższej od 10 W. Ponieważ większość nadajników stacji bazowych w sieciach telefonii komórkowej przekracza tę wartość mocy promieniowanej, ich budowa wymaga dokonania uprzednich uzgodnień w wyżej wskazanym trybie.

Ponadto uprzejmie informuję, iż badaniami dotyczącymi wpływu pola emitowanego przez anteny radiokomunikacyjne na organizmy ludzkie zajmuje się Instytut Medycyny Pracy w Łodzi, zaś pomiary natężeń pól elektromagnetycznych w obiektach użyteczności publicznej wykonują wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne.

Tomasz Szyszko

Warszawa, 2000-05-11

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 19 kwietnia 2000 r. znak: AG/043/115/2000/IV w związku z oświadczeniem senatora Zbigniewa Gołąbka dotyczącym wystąpienia Stowarzyszenia Rzeźników i Wędliniarzy - Koło w Radomiu, przede wszystkim chcę podkreślić, że rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 20 stycznia 2000 r. (Dz.U. Nr 10, poz. 90 i 91) - o których zmiany postuluje Stowarzyszenie - nie są jeszcze w pełni zgodne z analogicznymi przepisami unijnymi. Oznacza to, że wymogi z zakresu warunków sanitarno-weterynaryjnych dla branży mięsnej będą wzrastały, z uwagi na konieczność przystosowania polskiego prawa do unijnego.

Nowe przepisy mogą wydawać się zbyt wymagające i trudne do spełnienia w trybie pilnym, zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw, ale z praktyki wiadomo, że powiatowe inspektoraty weterynarii zanim wydadzą decyzję mającą skutki prawne, ustalają z właścicielami obiektów terminy wykonania koniecznych prac, a poza tym art. 45 pkt 1) rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków weterynaryjnych wymaganych przy uboju zwierząt rzeźnych oraz rozbiorze i składowaniu mięsa (Dz.U. Nr 10, poz. 90) przewiduje odstępstwa czasowe w egzekwowaniu odpowiednich wymagań. Zatem ważnym jest, aby ten dodatkowy czas na dostosowanie został efektywnie wykorzystany przez podmioty gospodarcze branży mięsnej.

Statystyka prowadzona przez inspekcję weterynaryjną, dotycząca nadzoru nad ubojem i przetwórstwem mięsnym, wskazuje, że duży procent rejestrowanych nieprawidłowości występuje w zakresie złego utrzymania, porządku i czystości bieżącej, złej jakości wody, niedostatecznej higieny pracowników, wadliwego wykonywania czynności technologicznych itp. Należy podkreślić, że podstawowe wymogi dotyczące właściwego utrzymania zakładu nie powodują nadmiernych nakładów finansowych. Wymagają natomiast dobrej organizacji produkcji, fachowo przygotowanej kadry dozoru średniego (majstrowie, kierownicy działów), szkolenia personelu - z odpowiednią częstotliwością - z zakresu przestrzegania reżimów sanitarnych, sprawnego zaplecza techniczno-warsztatowego, usuwającego na bieżąco usterki maszyn i sprzętu.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Ryszard Brzezik

Warszawa, 2000.05.15

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Senatora Jerzego Suchańskiego z dnia 14 kwietnia br. w sprawie dofinansowania budowy szkoły na terenie gminy Moskorzew woj. świętokrzyskie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w Ministerstwie Edukacji Narodowej został przygotowany podział na województwa środków ujętych w rezerwach celowych tegorocznego budżetu państwa, przeznaczonych na wsparcie finansowe samorządów terytorialnych we wdrożeniu reformy oświaty.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Wojewoda Świętokrzyski zaproponował gminie Moskorzew kwotę 100 tys. zł na budowę gimnazjum w Chlewicach.

Z wyrazami szacunku

Wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000.05.15

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pan Senator Krzysztof Majka wnioskuje uwzględnienie w projekcie dokumentu pt. "Narodowa strategia rozwoju transportu na lata 2000-2006" dróg krajowych Nr 6 i 11 jako ekspresowych. Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że wniosek ten nie może być uwzględniony z następujących m.in. powodów:

Wymieniony dokument stanowi strukturalną część koordynowanego przez Ministerstwo Gospodarki opracowania pt. "Narodowy plan rozwoju na lata 2000-2006", który po przyjęciu przez Komisję Europejską Unii będzie podstawą dla określenia wielkości i sposobu wykorzystania środków finansowych stanowiących pomocowe fundusze UE dla Polski. Przewiduje się, że do sektora transportu w latach 2000-2006 trafi ze źródeł publicznych ok. 16,3 mld EURO, z czego z funduszy pomocowych Unii Europejskiej, zarządzanych przez MTiGM będzie pochodzić ok. 3,0 mld EURO (z Funduszu Przedakcesyjnego ISPA - część transportowa i z Funduszu Spójności - część transportowa). Ponadto, przewidziane są dla transportu środki finansowe z funduszy pomocowych, którymi będą zarządzać województwa.

Wspomniane środki (z Funduszy ISPA i Spójności), dysponowane przez MTiGM zostały wstępnie przeznaczone w projekcie dokumentu "Narodowa strategia rozwoju transportu na lata 2000-2006" na zrealizowanie 51 przedsięwzięć, głównie infrastrukturalnych. Lista tych przedsięwzięć została ustalona z uwzględnieniem limitu środków i zaleceń Unii Europejskiej. Podstawowym zaś zaleceniem jest zlokalizowanie proponowanych przedsięwzięć w już ustalonych Pan-europejskich korytarzach transportowych według projektu TINA (Ocena potrzeb infrastruktury transportowej w krajach kandydujących do akcesji) oraz możliwością przeznaczania w odpowiedniej wysokości środków budżetowych.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 16 maja 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Biorąc powyższe pod uwagę, nie można zgodzić się z twierdzeniem o braku poszanowania przez Ministerstwo opinii zainteresowanych w omawianej sprawie.

Z wyrazami szacunku

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, 17.05. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Jerzego Cieślaka - Senatora Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie zmniejszenia limitu środków finansowych na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych w Jeleniej Górze, przekazane pismem z dnia 28 kwietnia 2000 r. znak: AG/043/126/2000/IV - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - pragnę wyjaśnić, że środki finansowe na określone ustawowo zadania na rzecz osób niepełnosprawnych przekazywane są starostom przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych według algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie algorytmu podziału środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację określonych zadań jednostek samorządu terytorialnego oraz sposobu przedstawiania sprawozdań o wykorzystaniu tych środków (Dz.U. Nr 8 poz. 73).

Przyczyną takiego stanu są m.in. zmiany w przepisach podatkowych, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2000 r. W ich wyniku Fundusz uzyska znacznie mniejsze wpływy z zakładów pracy chronionej, przede wszystkim z podatku VAT.

W związku z powyższym, zmniejszeniu uległy środki planowane na poszczególne zadania w tym m.in. na refundację kosztów tworzenia nowych stanowisk pracy oraz wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne, zmniejszeniu uległy również środki na likwidację barier funkcjonalnych, w planie na rok 2000.

Jak z powyższego wynika około 50% całej kwoty przyznanej na rok 2000 na zadania związane z rehabilitacją zawodową i społeczną stanowią zobowiązania podjęte w roku ubiegłym.

Pełnomocnik Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom osób niepełnosprawnych, opracował i przygotował do realizacji w 2000 r. m.in. programy takie jak: Drogowskaz, Komputer dla Homera, PEGAZ, BRAILLE 2000, SEZAM.

Program Drogowskaz służący pomocą osobom niepełnosprawnym w zaopatrzeniu w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz w komunikowaniu się. Program obejmuje cztery obszary: pomoc w zaopatrzeniu w sprzęt ortopedyczny, środki pomocnicze i lecznicze środki techniczne, pomoc w zakupie sprzętu komputerowego, pomoc w zakupie wózków inwalidzkich o napędzie elektrycznym, finansowanie szkoleń w zakresie nauki języka migowego.

Program Komputer dla Homera - stanowiący pomoc finansową dla osób niewidomych i niedowidzących w dostępie do nowoczesnego sprzętu komputerowego wraz z odpowiednim oprzyrządowaniem. Program ten realizuje prawa osób niewidomych i niedowidzących do nauki, swobodnego komunikowania się i pracy.

Program PEGAZ oferujący pomoc w aktywizowaniu osób niepełnosprawnych poprzez likwidację barier transportowych. Celem Programu jest umożliwienie osobom niepełnosprawnym dostępu do szkoły, zakładu pracy, placówek służby zdrowia, urzędów, placówek kulturalno-oświatowych i innych jednostek.

Program "BRAILLE 2000" służy pomocą finansową - poprzez refundację wynagrodzeń osób niepełnosprawnych ze schorzeniami narządu wzroku zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w wysokości 75% najniższego wynagrodzenia - dla pracodawców prowadzących zakłady pracy chronionej zatrudniających osoby niewidome. Celem programu jest utrzymanie zatrudnienia osób niewidomych oraz zmniejszenie kosztów bezpośrednich w zakładach pracy chronionej.

W projekcie w/w autopoprawki zostały uwzględnione starania środowiska osób niepełnosprawnych dotyczące promowania zatrudnienia osób niewidomych, poprzez włączenie osób niepełnosprawnych ze schorzeniem narządu wzroku zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w refundację wynagrodzeń - analogicznie jak w stosunku do osób chorych psychicznie, upośledzonych umysłowo lub chorych na epilepsję.

Program "SEZAM" będący formą pomocy zakładom pracy chronionej zagrożonych utratą płynności finansowej na utrzymanie istniejących miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych. Program przewiduje dwie formy pomocy dla pracodawców prowadzących zakłady pracy chronionej: dofinansowanie do odsetek od kredytów bankowych zaciągniętych na zapłatę podatku VAT oraz pożyczki udzielanej na ten cel.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa, 17 maja. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Odnosząc się do przedstawionego przez Pana Senatora problemu dotyczącego dotacji dla samorządu pielęgniarek i położnych na realizację czynności przejętych od administracji państwowej pragnę poinformować, że w ustawie budżetowej na 1999 r. zostały ujęte środki na realizację zadań wykonywanych przez samorządy zawodowe w wysokości 75% środków przekazanym izbom w 1998 r.

W związku z ograniczeniem wysokości środków dotacja dla izb pielęgniarek i położnych na 1999 r. została podzielona na dwa etapy. I etap uwzględniał uzgodnienia przyjęte na spotkaniu, które odbyło się dnia 28.07.99 r. dotyczącym podziału środków metodą historyczną tj. dotacja przekazana poszczególnym izbom z 1998 r. została zredukowana do 75% i zgodnie z upływem czasu tj. okresu od 1 stycznia 1999 r. do 31 sierpnia 1999 r. pierwsza zaliczka została skalkulowana na okres 8 miesięcy. II etap uwzględniał zmiany obszaru działania poszczególnych izb, a wysokość przyznanych środków uwzględniała zgłoszoną przez okręgowe izby liczbę zatrudnionych pielęgniarek i położnych na ich obszarze działania wg stanu na dzień 30.09.1999 r.

Zgodnie z przyjętym trybem działania poszczególne okręgowe izby składają corocznie plany finansowe realizacji czynności przejętych od administracji państwowej. Plany te jednak nie stanowią podstawy do przekazania środków, lecz jeden z parametrów podziału dotacji. W przypadku Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych w Radomiu podstawowym parametrem redukującym wysokość przyznanej dotacji na 1999 r. była liczba zatrudnionych pielęgniarek i położnych według stanu na 30.09.1999 r. na jej obszarze działania zgłoszona przez Okręgową Radę.

W sprawie objęcia dofinansowaniem nowych zadań realizowanych przez samorząd zawodowy takich jak: wydawanie zezwoleń na prowadzenie praktyki indywidualnej czy organizację kształcenia podyplomowego uprzejmie informuję, że w aktualnym stanie prawnym brak jest podstawy umożliwiającej przekazywanie środków budżetowych na w/wym. cele. Wyjaśnienia wymaga jednak, że powyższe działania prowadzone przez okręgowe izby są połączone z odpłatnością ponoszoną przez zainteresowane podmioty.

W kwestii dotyczącej zmiany postanowień rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie stażu podyplomowego pielęgniarek i położnych uprzejmie wyjaśniam, że aktualnie przygotowywana jest nowelizacja w/wym. rozporządzenia. Projekt rozporządzenia został skierowany do uzgodnień m.in. przekazany samorządowi zawodowemu w miesiącu kwietniu. Ponadto pragnę wyjaśnić, że dla potrzeb zabezpieczenia finansowania realizacji staży podyplomowych pielęgniarek i położnych przy planowaniu budżetu państwa gromadzone są szczegółowe informacje nt. liczby uczniów szkół pielęgniarek oraz szkół położnych i adekwatnie kalkulowana wielkość środków, co wyklucza możliwość nie zabezpieczenia niezbędnych środków finansowych na odbywanie stażu dla wszystkich absolwentów szkół i zakładów organizujących staże.

W kwestii dotyczącej wykonania delegacji art. 55 a ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w zakresie opracowania przez samorządy terytorialne planu zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej pragnę wyjaśnić, że w toku prac Sejmowej Podkomisji Zdrowia pozostaje nowelizacja ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, w której przewiduje się wykreślenie w/wym. zapisów.

Problem zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej zostanie szeroko potraktowany w opracowywanej aktualnie ustawie o ochronie zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 18/05/2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Gazeta Wyborcza z 8-9 kwietnia 2000 r. w notatce pt. "Przeciwko rasizmowi" zamieściła relację ze spotkania Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Stowarzyszenia Przeciwko Antysemityzmowi i Ksenofobii "Otwarta Rzeczpospolita". Notatka zawiera m.in. informację z której wynika, że Stowarzyszenie stwierdziło fakt istnienia "czasopism szerzących obsesyjny antysemityzm". Autor artykułu natomiast wymienił tytuły konkretnych czasopism, które według niego taki "obsesyjny antysemityzm szerzą". Następnie autor notatki prasowej poinformował, że "Buzek obiecał wpłynąć na ministra skarbu aby powstrzymać kolportowanie przez Ruch rasistowskiej prasy". Przedstawienie jako pewnika opinii Stowarzyszenia i Gazety Wyborczej, iż konkretne czasopisma są "rasistowską prasą" a następnie informacji o tym, że Premier wpłynie na Ministra Skarbu Państwa aby powstrzymać kolportaż tej wymienionej nie przez Premiera prasy mogło wytworzyć u czytelników wrażenie, że to Premier stwierdził "rasistowski charakter" wymienionych czasopism.

1. Spotkanie Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Stowarzyszenia Przeciwko Antysemityzmowi i Ksenofobii "Otwarta Rzeczpospolita" odbyło się po publicznie potępionym przez Premiera akcie, jakim było wymalowanie antysemickich hasłem na domu Marka Edelmana.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk