Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fedak

Szanowna Pani Minister!

Na mocy art. 1 pkt 14 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw, DzU nr 135 poz. 1146, w art. 92 kodeksu pracy, regulującym uprawnienia pracowników do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy w szczególności wskutek choroby, wprowadzony został dodatkowy paragraf, oznaczony jako 1¹, w brzmieniu: "§1¹. W pierwszym dniu każdego okresu niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, trwającej nie dłużej niż 6 dni, pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia, o którym mowa w §1 pkt 1."

Żywot przytoczonej normy okazał się krótki, bowiem już od 1 stycznia 2004 r., na podstawie art. 1 pkt 26 kolejnej ustawy nowelizującej kodeks pracy, uchwalonej 14 listopada 2003 r., DzU nr 213 poz. 2081, przestała ona obowiązywać.

Trudno nie podać w wątpliwość racji, które legły u podstaw wyeliminowania przepisu mogącego mieć znaczenie dla motywowania pracowników do nienadużywania przez nich ich uprawnień ze szkodą dla pracodawców. Nie wykluczam, że nie wszystkie elementy uchylonego §1¹ w art. 92 k.p. się sprawdziły. Na przykład objęcie tą normą także przypadków odosobnienia z powodu choroby zakaźnej nie wydawało się trafne. Dyskutować można także, jaki winien być występujący w przedmiotowym rozwiązaniu limit krótkotrwałej niezdolności do pracy. Nie zmienia to jednak faktu, że przytoczony przepis sprzyjał eliminowaniu niepożądanych zjawisk w sferze dyscypliny pracy. Zwracam się w związku z tym z propozycją rozważenia, czy nie występują przesłanki, by reaktywować omawiany przepis.

Z poważaniem
Marek Trzciński
senator RP