Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Oświadczenie w sprawie stacji bazowych telefonii komórkowej.

Jednym z większych i bardziej uciążliwych problemów z zakresu planowania przestrzennego jest dowolność w lokalizacji i budowie baz telefonii komórkowych, na umiejscowienie których obecnie zarówno gmina, jak i mieszkańcy nie mają praktycznie większego wpływu. Operatorzy lokalizujący swoje stacje bazowe opierają się na dowolności w działaniu i niejednokrotnie łatwym dostępie do prywatnej działki, gdzie jedynym decydującym o lokalizacji stacji jest właściciel działki. Ponadto nadanie statusu lokalizacji celu publicznego dla stacji baz telefonii komórkowych powoduje wyłączenie wpływu na to zainteresowanych, jak i możliwości jakichkolwiek konsultacji z nimi, co przekłada się na niepokoje i wyraźne protesty społeczne.

Analiza obecnie obowiązujących przepisów dotyczących lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej, w szczególności zaś ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r., DzU nr 80 z 2003 r. poz. 717 z późniejszymi zmianami, oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami, DzU nr 261 z 2004 r. poz. 2603, jak również orzecznictwa sądów administracyjnych w tym przedmiocie pozwala na stwierdzenie, że najbardziej korzystne i oczekiwane byłoby wprowadzenie zmian do art. 6 ustawy o nieruchomościach. Zmiana winna wyłączyć stacje bazowe telefonii komórkowej z katalogu inwestycji i działań zakwalifikowanych jako cel publiczny.

Przypomnieć należy, że początkowo sądy administracyjne nie traktowały inwestycji takich, jak stacje bazowe telefonii komórkowej jako inwestycji celu publicznego. Pozwalało to gminom na ustalenie dla takich inwestycji warunków zabudowy i zagospodarowania. To zaś pozwalało gminom na prowadzenie postępowania z pełnym udziałem stron, w szczególności zaś szczegółową analizę ich zastrzeżeń i uwag. Nadto wskazać należy, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy może nastąpić jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 61 ustawy o planowaniu przestrzennym. Ustalenie warunków lokalizacji inwestycji w trybie warunków zabudowy wyklucza także odpowiedzialność gminy z tytułu ograniczenia lub wyłączenia możliwości korzystania z nieruchomości spowodowanego wydaną decyzją. W tym miejscu należy wskazać, że w odniesieniu do lokalizacji inwestycji celu publicznego jej skutki zrównane są ze skutkami, za które odpowiedzialność ponosi gmina przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego - art. 58 ust. 2 ustawy o planowaniu.

Te uwagi wskazują, że wyłączenie stacji bazowych telefonii komórkowych z katalogu celu publicznego byłoby korzystne i uzasadnione. Z uwagi na przywołane zmienne w tym zakresie orzecznictwo sądów administracyjnych takie rozwiązanie wymagałoby jednoznacznego doprecyzowania przywołanego na wstępie art. 6 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Obecnie sądy administracyjne stoją na stanowisku, że budowa stacji bazowych telefonii komórkowej ma na celu zapewnienie nieokreślonej liczbie użytkowników dostępu do usług ruchomej publicznej sieci telefonicznej, służy zaspokojeniu potrzeby powszechnej łączności publicznej wymienionej w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Utrzymanie dotychczasowych rozwiązań legislacyjnych jest zatem dla gmin niekorzystne. Naraża je na odpowiedzialność finansową oraz na stale rosnące niezadowolenie społeczne. Dziękuję.