Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fedak

Szanowna Pani Minister!

Zwróciły się do mnie z prośbą o pomoc matki wychowujące dzieci niepełnosprawne. Znajdują się one obecnie w bardzo trudnej sytuacji finansowej, ponieważ świadczenie pielęgnacyjne, jakie uzyskują z tytułu opieki nad dzieckiem, jest dla nich daleko niewystarczające.

Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (DzU nr 139 poz. 992 z późn. zm.) rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci mogą ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 420 zł miesięcznie. Jest to świadczenie dla rodzica, który nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia albo innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, i przysługuje tylko jednej osobie w rodzinie.

Doskonale znam specyfikę "rodzicielstwa specjalnego". Zdaję sobie sprawę, że dziecko ze znaczną niepełnosprawnością, bez względu na wiek, wymaga bardzo intensywnej opieki i jest absorbujące. W większości przypadków matki takie nie mają żadnych szans na podjęcie pracy zarobkowej, nawet w przypadku gdy dziecko uczęszcza do placówki edukacyjnej czy opiekuńczo-wychowawczej. Dziecko takie bardzo często choruje, więc nawet jeśli matka znalazłaby pracę na pół etatu, to byłaby pracownikiem często przebywającym na chorobowym, bo trudno znaleźć opiekę do osoby ze znaczną niepełnosprawnością, szczególnie z niepełnosprawnością intelektualną. Są więc grupą zawodową, która ma poważny problem ze znalezieniem pracy i ze zrozumieniem ze strony pracodawców. Dlatego też matki takie podejmują prawie zawsze decyzję o zaniechaniu pracy i sprawowaniu pełnej opieki nad dzieckiem.

Nie powinno się więc traktować zasiłku pielęgnacyjnego jako częściowej rekompensaty za utratę dochodów z tytułu zatrudnienia, tak jak ma to miejsce w przypadku rent, tylko jako pełną rekompensatę za niemożność podjęcia pracy.

Zdaję sobie sprawę z ograniczonych możliwości budżetowych państwa, ale uważam, że kobiety takie znajdują się w wyjątkowej sytuacji i należy im niezwłocznie pomóc, Tym bardziej że, zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzinnych, kwoty tych świadczeń podlegają okresowej weryfikacji co trzy lata. Jest ona zawsze zdecydowanie niewystarczająca w stosunku do inflacji.

W związku z tym proszę panią minister o informację, czy nie byłaby zasadna zmiana przepisów w taki sposób, aby te matki mogły dostać tak dobry system wsparcia społecznego, który pozwoliłby im podjąć pracę, albo taką formę wsparcia finansowego, która pozwoliłaby na utrzymanie siebie i dziecka w godnych warunkach, a nie życie na pograniczu ubóstwa.

Z wyrazami szacunku
Roman Ludwiczuk
senator RP