Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Powracamy do rozpatrywania punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 1114Z.
Proszę sprawozdawcę senatora Mieczysława Augustyna o przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Mieczysław Augustyn:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie! Połączone Komisje Rodziny i Polityki Społecznej oraz Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rekomendują przyjęcie poprawek pierwszej i drugiej oraz od czwartej do trzynastej. Dziękuję.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Czy pozostali senatorowie sprawozdawcy chcą jeszcze zabrać głos? Nie.
Przystępujemy do głosowania.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Poprawka pierwsza zmierza do skrócenia z trzech do dwóch miesięcy okresu, w którym można pobierać zasiłek okresowy niezależnie od dochodu uzyskanego z zatrudnienia.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów 82 głosowało za, 2 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 171)
Poprawka została przyjęta.
Przyjęcie poprawki drugiej wyklucza głosowanie nad poprawką trzecią.
Poprawka druga ma na celu wprowadzenie ograniczenia wypłacania zasiłku okresowego, niezależnie od dochodu uzyskanego z zatrudnienia, nie częściej niż raz na dwa lata.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 86 obecnych senatorów 81 głosowało za, 3 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 172)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka czwarta zmierza do skrócenia z trzech do dwóch miesięcy okresu, w którym można pobierać zasiłek celowy, niezależnie od dochodu uzyskanego z zatrudnienia.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 75 głosowało za, 7 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 173)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka piąta zmierza do zawężenia kręgu podmiotów uprawnionych do prowadzenia rodzinnego domu pomocy dla osób starszych i niepełnosprawnych, przyjmując, że gwarancje lepszej opieki zapewnią organizacje pożytku publicznego.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 85 obecnych senatorów 80 głosowało za, 2 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 174)
Poprawka została przyjęta.
Nad poprawkami szóstą i trzynastą należy głosować łącznie.
Poprawka szósta zmierza do zapewnienia gminom większej elastyczności we wprowadzaniu nowego standardu zatrudniania pracowników socjalnych. Poprawka trzynasta stanowi konsekwencję poprawki szóstej.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 86 obecnych senatorów 83 głosowało za, 2 wstrzymało sie od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 175)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka siódma ma na celu zapewnienie spójności terminologicznej w ustawie.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 176)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka ósma ma na celu zapewnienie właściwego odesłania w ustawie oraz uzupełnienie przepisu dotyczącego prowadzenia przez Centralną Komisję Egzaminacyjną rejestru wydanych certyfikatów superwizora pracy socjalnej.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 177)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka dziewiąta zmierza do uporządkowania uregulowań ustawy, przenosząc do ustawy przepisy zamieszczone w zakresie upoważnienia do wydania rozporządzenia.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 178)
Poprawka została przyjęta.
Nad poprawkami dziesiątą i dwunastą należy głosować łącznie.
Poprawka dziesiąta wprowadza przepis przejściowy mający na celu zagwarantowanie nabytych uprawnień, to jest ukończenie studiów podyplomowych uwzględniających określone minimum programowe, jako równoznacznych z wymaganą przez ustawę specjalizacją z zakresu organizacji pomocy społecznej. Poprawka dwunasta stanowi konsekwencję poprawki dziesiątej.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów 86 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 179)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka jedenasta ma na celu doprecyzowanie pojęć ustawy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów 86 głosowało za, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 180)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 181)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Powracamy do rozpatrywania punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oraz niektórych innych ustaw.
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek - druk senacki nr 1113A.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem uchwały.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
(Rozmowy na sali)
Panowie, głosujemy.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 182)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oraz niektórych innych ustaw.
Powracamy do rozpatrywania punktu dziewiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o uposażeniu byłego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła projekt uchwały, w której wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. To jest druk senacki nr 1100A.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem uchwały.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów 54 głosowało za, 32 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 183)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o uposażeniu byłego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Powracamy do rozpatrywania punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
Komisja Obrony Narodowej przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. To jest druk senacki nr 1128A.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem uchwały.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 184)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.
Powracamy do rozpatrywania punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o urzędzie Ministra Obrony Narodowej oraz ustawy o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Komisja Obrony Narodowej przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o wprowadzenie poprawki do ustawy - druk nr 1108A.
W pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad przedstawioną poprawką, a następnie nad podjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętej poprawki.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawioną przez Komisję Obrony Narodowej poprawką.
Poprawka zmierza do uzupełnienia przepisu o brakujące wytyczne.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 83 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 się wstrzymał od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 185)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę...
(Głos z sali: Nie, nie, teraz głosowaliśmy nad poprawką.)
Przepraszam.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianą wynikającą z przyjętej poprawki.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 85 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 się wstrzymał od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 186)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o urzędzie Ministra Obrony Narodowej oraz ustawy o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Powracamy do rozpatrywania punktu dwunastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu o wybuchowych pozostałościach wojennych do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki (Protokół V), sporządzonego w Genewie dnia 28 listopada 2003 r.
Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Obrony Narodowej przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. To druki senackie nr 1109A i 1109B.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem uchwały.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 87 obecnych senatorów wszyscy byli za. (Głosowanie nr 187)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu o wybuchowych pozostałościach wojennych do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki (Protokół V), sporządzonego w Genewie dnia 28 listopada 2003 r.
Powracamy do rozpatrywania punktu trzynastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji sporządzonego w Paryżu dnia 27 maja 2010 r. Protokołu zmieniającego Konwencję o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych, sporządzoną w Strasburgu dnia 25 stycznia 1988 r.
Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Budżetu i Finansów Publicznych przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w którym wnoszą o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. To są druki senackie nr 1110A i 1110B.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisje projektem uchwały.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 85 głosujących wszyscy byli za. (Głosowanie nr 188)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji sporządzonego w Paryżu dnia 27 maja 2010 r. Protokołu zmieniającego Konwencję o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych, sporządzoną w Strasburgu dnia 25 stycznia 1988 r.
Powracamy do rozpatrywania punktu czternastego porządku obrad: drugie czytanie projektów opinii o niezgodności z zasadą pomocniczości projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych ("rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku"), KOM (2010) 799.
Przypominam, że dzisiaj zostało przedstawione sprawozdanie komisji o projektach opinii oraz została przeprowadzona dyskusja.
Przystępujemy do trzeciego czytania projektu opinii.
Informuję, że w tej sytuacji trzecie czytanie projektu opinii obejmuje jedynie głosowanie.
Przypominam, że komisje po rozpatrzeniu przedstawionych przez wnioskodawców projektów opinii wprowadziły do nich poprawki i wnoszą o przyjęcie przez Senat jednolitego projektu opinii z druku nr 1115/1117S.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem opinii.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem projektu opinii?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 85 głosujących wszyscy byli za. (Głosowanie nr 189)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat przyjął opinię o niezgodności z zasadą pomocniczości projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych ("rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku"), KOM (2010) 799.
(Rozmowy na sali)
Przypominam, że w przyszłym tygodniu jest Dzień Kobiet. (Oklaski)
Powracamy do rozpatrywania punktu piętnastego porządku obrad: drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.
Przypominam, że dzisiaj zostało przedstawione sprawozdanie komisji o projekcie ustawy oraz została przeprowadzona dyskusja.
Przystępujemy do trzeciego czytania projektu ustawy.
(Senator Grzegorz Banaś: Pani Marszałek, w kwestii formalnej. Można?)
(Senator Piotr Zientarski: Nie w trakcie głosowania.)
Informuję, że to jest sytuacja...
(Senator Grzegorz Banaś: Pani Marszałek, ja w sprawie formalnej...)
Panie Senatorze, zwracam uwagę, że jesteśmy w toku głosowania, w związku z tym...
(Senator Grzegorz Banaś: Tak, Pani Marszałek, ale aparatura...)
...żadne wnioski formalne nie są przyjmowane.
Informuję, że w tej sytuacji trzecie czytanie projektu ustawy obejmuje jedynie głosowanie.
Przypominam, że komisje po rozpatrzeniu przedstawionego przez wnioskodawców projektu ustawy wprowadziły do niego poprawki i wnoszą o przyjęcie przez Senat jednolitego projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy - druk nr 970S.
Komisje proponują ponadto, aby Senat upoważnił senatora Leona Kieresa do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad tym projektem.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem ustawy oraz projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionych projektów?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Na 85 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 - przeciw, 2 się wstrzymało. (Głosowanie nr 190)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy. (Oklaski)
Jednocześnie informuję, że Senat upoważnił pana senatora Leona Kieresa do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad tym projektem.
W związku z podjętymi uchwałami proszę senatorów sprawozdawców o reprezentowanie Senatu w toku rozpatrywania uchwał Senatu przez komisje sejmowe.
Informuję, że porządek siedemdziesiątego pierwszego posiedzenia Senatu został wyczerpany.
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Informuję państwa senatorów, że oświadczenia złożone do protokołu zostaną zamieszczone w urzędowej wersji sprawozdania stenograficznego. Oświadczenia nie mogą trwać dłużej niż pięć minut. Przedmiotem oświadczenia mogą być sprawy związane z wykonywaniem mandatu, przy czym nie może ono dotyczyć spraw będących przedmiotem porządku obrad bieżącego posiedzenia Senatu. Marszałek odmówi przyjęcia niewygłoszonych oświadczeń, których treści nie można ustalić lub których wygłoszenie przez senatora nie byłoby możliwe w przysługującym na to czasie, czyli w ciągu pięciu minut. Nad oświadczeniem senatorskim nie przeprowadza się dyskusji.
Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zabrać głos? Bardzo proszę.
Dobrze, może...
(Głos z sali: Senator Stokłosa chce zabrać głos.)
Aha, przepraszam bardzo, Panie Senatorze.
Pan Henryk Stokłosa. Zapraszam.
Senator Henryk Stokłosa:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Rząd Donalda Tuska, jego propagandowe tuby chwalą się zasięgiem i zakresem budowy i modernizacji dróg w naszym kraju. Każdy kilometr oddawany jest z propagandowym zadęciem, z udziałem licznym notabli z Warszawy oraz mediów.
Nikt jednak nie mówi i nie pisze o niskiej jakości wykonywanych prac, o inwestycyjnym bałaganie, który panuje na budowach, oraz o braku koordynacji między projektantami, inwestorami a wykonawcami, co skutkuje marnowaniem pieniędzy podatnika oraz środków unijnych.
Na fakt ten zwrócili mi uwagę moi wyborcy, którzy jako przykład patologii, o których wspomniałem na wstępie, przytoczyli sprawę remontu drogi krajowej nr 11 na odcinku Poznań - Piła. Jeden z projektantów remontu tej drogi wymyślił umiejscowienie na niej wysepek, które ułatwiałyby przejście przez nią pieszych. To szlachetny i słuszny zamiar, tylko że owe wysepki umiejscowiono poza miejscami zabudowanymi, otoczono wysokimi krawężnikami, a poza tym nie oświetlono ich.
Rezultat tak wykonanej modernizacji opisał w liście do mnie jeden z użytkowników tej drogi. Ja przytoczę fragment tego listu. "Jechałem do Poznania. Była mniej więcej szósta rano, było ciemno i padał deszcz. Dwadzieścia jeden kilometrów przed Obornikami wjechałem przednim lewym kołem na krawężnik wysepki, na której był nieoświetlony znak - biała strzałka na niebieskim tle. Tak wysoki krawężnik na środku drogi spowodował urwanie lewego wahacza i to przy prędkości 60 km na godzinę. Przed oderwaniem się koła uchroniło mnie tylko to, że moje auto ma podwójne wahacze. Mimo wszystko dalsza jazda była niemożliwa i byłem zmuszony prosić o odholowanie mojego auta do warsztatu w Obornikach".
Mój wyborca postanowił naprawić auto na swój koszt, a następnie ubiegać się o odszkodowanie u właściciela drogi, czyli Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. I w tym momencie zaczęła się tak charakterystyczna dla naszego kraju biurokratyczna karuzela. Nikt nie chciał przyznać się do winy, nikt nie chciał wziąć odpowiedzialności za błędy popełnione w trakcie realizacji inwestycji, a w konsekwencji nikt nie chciał pomóc temu człowiekowi. Od owego wydarzenia minął już kwartał, a poszkodowany śle pisma od Annasza do Kajfasza, bez żadnego rezultatu. Po trwającej kilka tygodni wymianie pism z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad oraz kolejnymi zakładami ubezpieczeniowymi, stanęło na tym, że, zdaniem specjalistów z Towarzystwa Ubezpieczeń "InterRisk", które ubezpiecza inwestora, odpowiedzialnością za szkodę należy obarczyć pilską firmę, czyli wykonawcę przebudowy tego odcinka drogi krajowej nr 11. Firma ta jest ubezpieczona w Towarzystwie Ubezpieczeń "Ergo Hestia". Specjaliści z firmy "Ergo Hestia" odrzucają roszczenia mojego wyborcy, argumentując to jak następuje: "Nie znajdujemy podstaw do przyjęcia odpowiedzialności cywilnej po stronie naszego ubezpieczonego, a tym samym naszej odpowiedzialności odszkodowawczej. Z informacji uzyskanej od ubezpieczonego wynika, że wysokość przedmiotowego krawężnika zgodna jest z projektem budowy niniejszej wysepki. W związku z powyższym stoimy na stanowisku, iż przyczyna tego zdarzenia nie leży po stronie naszego ubezpieczonego".
Spór ten trwa nadal, a mój wyborca, nie chcąc już czekać na rozstrzygnięcie, wystąpił na drogę sądową, narażając siebie i podatników na dalsze koszty. A wszystko z powodu niechlujstwa i bałaganu panującego powszechnie w polskich instytucjach i urzędach. W efekcie coś, co miało służyć ludziom, ich wygodzie i bezpieczeństwu, stało się powodem zagrożeń i udręki, a winnych nie ma.
Oświadczenie to składam na ręce pana marszałka w nadziei, że trafi ono na biurko ministra infrastruktury, a ja rychło uzyskam odpowiedź, która usatysfakcjonuje mojego wyborcę i pozwoli mu wybrnąć z niezawinionych przezeń kłopotów. Dziękuję.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Sadowskiego. Przypominam o pięciominutowym limicie czasowym.
(Senator Sławomir Sadowski: Postaram się zmieścić...)
Nie wątpię w to.
Senator Sławomir Sadowski:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Oświadczenie kieruję do pani Jolanty Fedak, minister pracy i polityki społecznej.
Szanowna Pani Minister!
Zwracam się do pani minister z zapytaniem, czy istnieje możliwość zwiększenia środków Funduszu Pracy w roku 2011 na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w województwie warmińsko-mazurskim.
Jak pani zapewne wiadomo, w wymienionym województwie od wielu lat jest najwyższa stopa bezrobocia w kraju, można też zauważyć znaczną tendencję wzrostową bezrobocia rejestrowanego. Środki z Funduszu Pracy przyznawane w latach 2006-2010 pozwalały podejmować efektywne działania na rynku pracy, aktywizować większą liczbę bezrobotnych i w ten sposób łagodzić skutki bezrobocia. Wzrost nakładów z Funduszu Pracy na aktywizację zawodową powodował spadek liczby bezrobotnych, umożliwiał też przekwalifikowanie osób zwalnianych z pracy lub zagrożonych zwolnieniami grupowymi.
Dlatego też bardzo niekorzystne, a wręcz krzywdzące dla województwa warmińsko-mazurskiego i wszystkich samorządów lokalnych, jest przyznanie środków Funduszu Pracy według jednolitego algorytmu dla wszystkich województw w Polsce. Wszak wiadomo, że są województwa, które wymagają większego wsparcia. Zmniejszenie o około 70% środków w 2011 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w stosunku do roku 2010 spowoduje negatywne skutki w wielu obszarach życia społeczno-gospodarczego. Doprowadzi przede wszystkim do wzrostu bezrobocia, a tym samym zwiększy liczbę osób korzystających z pomocy społecznej i zmniejszy wpłaty na fundusz.
Środki Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu adresowane są głównie do osób znajdujących się w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Ograniczenie środków na ich aktywizację pogorszy i tak bardzo trudną sytuację materialną tych osób. W dalszej kolejności nastąpi też ograniczenie organizacji robót publicznych i prac społecznie użytecznych, co pociągnie za sobą dalsze konsekwencje dla bezrobotnych. Najczęściej są to ludzie w wieku około pięćdziesięciu lat, często matki samotnie wychowujące dzieci, przechodzące przez różne formy terapii. Pozbawienie możliwości udziału tych osób w robotach publicznych lub w pracach społecznie użytecznych znacznie obniży poziom ich życia. Bieda, utrata bezpieczeństwa społecznego, spadek poczucia własnej wartości, niemożność zapewnienia bytu rodzinie i wynikające z tego poczucie winy wobec najbliższych może skutkować rozbiciem rodziny, depresją, nerwicą, popadnięciem w alkoholizm. Dla młodzieży zaś szczególnym niebezpieczeństwem może stać się zagrożenie, między innymi, narkomanią i przestępczością.
Uważam, że mamy obowiązek moralny przeciwstawić się tym negatywnym zjawiskom społecznym. Szczególnym wsparciem powinny być objęte osoby młode, podejmujące pierwszą pracę zawodową, pragnące zdobywać doświadczenie zawodowe. Znaczne ograniczenie środków spowoduje zmniejszenie liczby staży niezbędnych dla uzyskania w przyszłości pracy. W ten sposób znaczna część młodzieży do dwudziestego piątego roku życia oraz absolwenci szkół wyższych powiększą szeregi bezrobotnych.
Na koniec swojego wystąpienia wspomnę, że ograniczenie środków doprowadzi do powiększenia się liczby niedożywionych dzieci członków rodzin bezrobotnych. Dzieci te będą żyły obarczone dziedzictwem biedy, ze wszystkimi skutkami wynikającymi z tego zjawiska.
W związku z przedstawionymi faktami i argumentami zwracam się do pani minister z prośbą o zwiększenie środków Funduszu Pracy w roku 2011 na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, szczególnie dla województwa warmińsko-mazurskiego. Dziękuję bardzo za uwagę.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo. Idealnie pięć minut, Panie Senatorze.
Teraz pan senator Stanisław Karczewski, choć złożył oświadczenie do protokołu i zgodnie z regulaminem...
(Senator Stanisław Karczewski: Nie, nie złożyłem.)
Nie?
(Senator Stanisław Karczewski: Nie, to pomyłka.)
Ale i tak bym dopuściła pana do głosu. Chciałam tak ładnie powiedzieć, że w ramach...
(Senator Stanisław Karczewski: A, to dziękuję bardzo.)
Bardzo proszę, Panie Senatorze. Pięć minut.
Senator Stanisław Karczewski:
Ja mam dwa oświadczenia, Pani Marszałek.
(Wicemarszałek Grażyna Sztark: Ale jeden czas.)
Jeden czas?
(Wicemarszałek Grażyna Sztark: Jeden czas i dwa oświadczenia. Ale spróbujemy, Panie Senatorze.)
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
7 marca 1911 r. urodził się Stefan Kisielewski, za kilka dni przypada więc setna rocznica urodzin tego pisarza, felietonisty, muzyka. Sam Kisiel mówił: "Okrągłe rocznice są nonsensem - wynikają z przypadkowego stosowania systemu dziesiętnego".
Przekornie powiem, że mimo wszystko setna rocznica urodzin jest dobrą okazją, by przypomnieć tę postać. Postać polskiego patrioty, katolika, pochodzenia na wpół żydowskiego, kuzyna Hanki Szapiro-Sawickiej. Postać myśliciela pozbawionego zbędnych złudzeń, inteligenta z rodziny z tradycjami - ojciec wydał drukiem zbeletryzowane wspomnienia, stryj był klasykiem modernizmu. Kisielewski, syn legionisty, żołnierz września 1939 roku, był pragmatykiem i wnikliwym obserwatorem rzeczywistości. W pamiętnikach pozostawił przyszłym generacjom wierny i błyskotliwy opis czasów Gomułki i Gierka. Był współpracownikiem "Tygodnika Powszechnego", rozstał się jednak z tą redakcją, gdy gazeta znalazła się na równi pochyłej, po której stacza się do dziś. Szkoda, że nie ma go już z nami. Jego zdrowy rozsądek bardzo przydałby się Polsce. Błyskotliwe bon moty Kisiela zawierają prawdy dziś aktualniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Przypomnę kilka przykładów. On określił najdokładniej, iż socjalizm jest to ustrój, w którym bohatersko pokonuje się trudności nieznane w żadnym innym ustroju. Wciąż wielu nie chce pamiętać zastrzeżeń Kisiela, że od samego mieszania herbata nie staje się słodsza. Życie społeczne dostarcza tysięcy przykładów potwierdzających opinie pana Stefana, iż polemika z głupstwem nobilituje je bez potrzeby. Gdy szukamy punktu odniesienia w systemie wartości, warto pamiętać opinię Kisielewskiego, iż kłamstwo wynika ze zwątpienia w atrakcyjność prawdy, zaś dobroć nudzi, gdy nie mamy jej w sobie.
Stefan Kisielewski wyróżniał się tym, że nie tylko potrafił celnie i błyskotliwie wskazać wady systemu komunistycznego i trapiące nasz naród choroby. On także umiał zdobyć się na refleksję zwróconą w przyszłość i na sformułowanie propozycji przebudowy społeczeństwa i gospodarki. Z jego przemyśleń korzystały ugrupowania prawicowe i antykomunistyczne, konstruując swoje programy polityczne.
Kieruję swoje oświadczenie do ministra właściwego do spraw edukacji, by piśmiennictwo tego prawego i mądrego Polaka znalazło należne miejsce w programach nauczania młodzieży. Zasługuje na to Stefan Kisielewski, zasługuje na to polska młodzież. Kieruję również swoje oświadczenie do ministra właściwego do spraw kultury, by środki publiczne będące w dyspozycji tego resortu wykorzystać w celu wsparcia inicjatyw publikacji prac Stefana Kisielewskiego i innych zapomnianych acz prawdziwych autorytetów, by Polacy mieli dostęp do dzieł swoich najwybitniejszych rodaków i mogli skorzystać najpełniej z ich spuścizny.
Drugie swoje oświadczenie pragnę, Pani Marszałek, Wysoka Izbo, skierować do pani minister Ewy Kopacz, minister zdrowia.
W związku z wejście w życie z dniem 1 marca nowych zasad udzielania świadczeń nocnej i świątecznej opieki lekarskiej wyrażam kategoryczny sprzeciw wobec wprowadzonych rozwiązań. Ta kontrowersyjna, zupełnie nieprzemyślana decyzja wbrew zapewnieniom Narodowego Funduszu Zdrowia jest wielce niekorzystna dla pacjentów. Znacząco utrudnia dostęp do lekarzy w godzinach newralgicznych, kiedy przychodnie zdrowia są nieczynne. Powoduje poważne zagrożenie życia i zdrowia tych, którzy potrzebują niezwłocznej pomocy lekarskiej w nocy i w święta. Dotyczy to w szczególności mieszkańców małych miejscowości i wsi, do których dojazd jest znacznie utrudniony. W wyniku zmian zasad kontraktowania nocnej i świątecznej pomocy lekarskiej dojdzie tam do zmniejszenia liczby miejsc świadczących te usługi i to aż prawie o połowę. Mimo sprzeciwu lekarzy, pacjentów, wielu samorządowców oraz licznych negatywnych opinii ekspertów przeforsowano te rozwiązania. Tym razem z powodów finansowych, bo ich wprowadzenie jest niczym innym, jak szukaniem oszczędności w Narodowym Funduszu Zdrowia. Niestety jest to oszczędzanie na pacjentach. Uważam, że poprzednio obowiązująca forma kontraktowania przez lata wypracowana i oparta na doświadczeniach historycznych była metodą zdecydowanie lepszą, zapewniała dość dobry dostęp do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej w nocy i w święta. Dziś pacjenci, którzy przychodzili w nocy czy w święta do określonych świadczeniodawców, nie zastaną tam już lekarzy i pielęgniarek. Znajdą tam kartki z informacją, w jak daleką podróż muszą się udać w poszukiwaniu pomocy.
Mam nadzieję, że pani minister dostrzeże wady nowych rozwiązań i związane z nimi zagrożenia. Kiedy na szali jest życie i zdrowie pacjentów, rachunek ekonomiczny nie może przeważać. Apeluję do pani minister o niezwłoczne podjęcie działań, które zagwarantują bezpieczeństwo zdrowotne pacjentów potrzebujących świadczeń w zakresie nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Za wspaniałego Kisiela można by dołożyć jeszcze trzy minuty...
(Senator Stanisław Karczewski: Dziękuję bardzo.)
Gdyby nie ten drobny akapit, to byśmy się chyba wszyscy pod tym podpisali.
(Senator Stanisław Karczewski: Jeśli jest propozycja podpisania się wszystkich, to ja mogę przedstawić to do podpisania.)
Po drobnych zmianach.
(Senator Stanisław Karczewski: Ale ja nie dokonam zmian. Dziękuję bardzo.)
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Bardzo proszę, pan senator Piotr Gruszczyński. Pięć minut.
Senator Piotr Gruszczyński:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Mam dzisiaj do przedstawienia dwa oświadczenia. Pierwsze skierowane jest do ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka.
Szanowny Panie Ministrze!
W 2012 r. zostanie przeprowadzona aktualizacja Programu Budowy Dróg Krajowych na lata 2011-2015, która będzie miała na celu określenie szczegółowej listy zadań i środków na realizację programu. W ramach tej listy przewiduje się wskazanie do realizacji także zadań polegających na budowie obejść miejscowości, w granicach których przebiegają drogi krajowe o największym natężeniu ruchu. Taką właśnie miejscowością jest Września, dla której planowana jest budowa obwodnicy w ciągu drogi krajowej nr 15. Jedynie zarezerwowanie środków finansowych w kolejnych ustawach budżetowych i planach finansowych Krajowego Funduszu Drogowego może zagwarantować realizację tej inwestycji.
Zwracam się zatem do pana ministra z prośbą o zabezpieczenie w budżecie na rok 2012 środków na sfinansowanie prac przygotowawczych, aby można było rozpocząć realizację zadań związanych z budową obwodnicy Wrześni w 2013 r.
Drugie oświadczenie kieruję do ministra finansów Jacka Rostowskiego.
Szanowny Panie Ministrze!
Zwracam się do pana ministra z prośbą o zajęcie stanowiska wobec niesłychanie poważnego problemu, z jakim boryka się szpital w Śremie. Jestem przekonany, że rozwiązanie, jakie zaproponuje Ministerstwo Finansów, pomoże szpitalowi stojącemu obecnie na skraju bankructwa.
W ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko na lata 2007-2013 projekt zgłoszony przez szpital w Śremie pod tytułem "Świadczenie zdrowotne na wysokim poziomie w powiecie śremskim - wymiana specjalistycznego środka transportu sanitarnego" uzyskał bezzwrotną dotację stanowiącą 85% jego kosztów. Pozostałe 15% miał zabezpieczyć szpital i samorząd powiatowy. Całkowita wartość projektu do 401 tysięcy 849 zł i 43 gr. Umowa na realizację wyżej wspomnianego projektu została podpisana na początku roku 2010.
Tymczasem sytuacja finansowa szpitala w 2010 r. systematycznie się pogarszała. Zmieniali się dyrektorzy, długi rosły. Z samych choćby tak zwanych nadwykonań za 2009 r. uzbierała się niezapłacona przez Narodowy Fundusz Zdrowia kwota 25 milionów zł.
Wyłącznie w celu obsługi bankowej wspomnianego wyżej projektu szpital otworzył w Spółdzielczym Banku Ludowym w Śremie rachunek bankowy, na który przekazane zostały środki w kwocie 324 tysięcy 493 zł i 40 gr tytułem zaliczki ze środków unijnych na zakup ambulansu na potrzeby specjalistycznego zespołu ratownictwa medycznego. W związku z przeprowadzoną przeciw szpitalowi egzekucją komornik przy Sądzie Rejonowym w Śremie dokonał zajęcia tychże środków. Niezwłocznie po uzyskaniu informacji o zajęciu, chcąc zapobiec przekazaniu powyższej kwoty na konto komornika, szpital kilkakrotnie informował pracowników banku, że środki te nie są własnością szpitala. Jednocześnie w dniu 11 października 2010 r. szpital skierował do banku pismo wyjaśniające w tej sprawie.
Pomimo wskazanych powyżej działań podjętych przez śremski szpital zaliczka na zakup karetki pogotowia została przekazana przez bank na rachunek bankowy komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Śremie. Komornik odmówił szpitalowi dobrowolnego zwrotu zaliczki i w związku z tym 6 grudnia 2010 r. szpital w Śremie złożył do Sądu Rejonowego w Śremie skargę na czynności komornika. Posiedzenie sądu w przedmiotowej sprawie odbędzie się w dniu 11 marca 2011 r.
Nie powiodły się też rozmowy prowadzone przez szpital z poznańskim Narodowym Funduszem Zdrowia na temat zapłaty 25 milionów zł za nadwykonania z 2009 r. Narodowy Fundusz Zdrowia gotów był zapłacić jedynie za procedury ratujące życie. Szpital wycenił je na 2,5 miliona zł, ale Narodowy Fundusz Zdrowia zaakceptował wydatki jedynie na kwotę około 600 tysięcy zł, a w klauzuli zawarł zapis, że szpital biorąc te pieniądze, zobowiązuje się nie dochodzić pozostałych należności. Taka kwota nie jest w stanie uratować szpitala, zatem jego dyrektor, pomimo zapisu klauzulowego, zamierza skierować sprawę do sądu i tam dochodzić większych pieniędzy. Wziąwszy pod uwagę czas trwania procedur sądowych, rozstrzygnięcia tak skomplikowanego sporu nie można spodziewać się w krótkim czasie, a śremski szpital tego czasu po prostu już nie ma.
Tę patową sytuację pogarsza jeszcze sprawa umowy na realizację projektu unijnego. Jeśli szpital nie zakupi ambulansu do końca pierwszego kwartału bieżącego roku, będzie zmuszony zwrócić przekazaną mu zaliczkę, a nie ma po prostu z czego. Nawet jeżeli sąd uzna skargę szpitala na czynności komornika, ten może się jeszcze od niej odwołać.
Zatem zwracam się do pana ministra raz jeszcze z prośbą o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie, która, w mojej ocenie, jest sprawą niezwykle skomplikowaną. Dziękuję bardzo, Pani Marszałek. (Oklaski)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Bardzo dziękuję, Panie Senatorze.
Zapraszam na mównicę pana senatora Pawła Klimowicza. Przypominam o pięciominutowym limicie regulaminowym.
Senator Paweł Klimowicz:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Oświadczenie kieruję do ministra spraw wewnętrznych i administracji Jerzego Millera.
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z ustaleniami dokonanymi podczas posiedzenia Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji, które miało miejsce w dniu 4 stycznia 2011 r., za pośrednictwem przewodniczącego Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji otrzymałem pismo podpisane przez sekretarza stanu, pana Tomasza Siemoniaka, znak DWRMNIE-0723-1/2011/MPC, w sprawie zestawienia statystycznego dotyczącego prac Komisji Regulacyjnej do spraw Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, Komisji Regulacyjnej do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich, Komisji Regulacyjnej do spraw Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i Międzykościelnej Komisji Regulacyjnej.
Bardzo proszę pana ministra o doprowadzenie zestawień statystycznych wszystkich komisji regulacyjnych do porównywalnego stanu, z uwzględnieniem jako materiału wzorcowego notatki dotyczącej pracy Komisji do spraw Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. W pozostałych informacjach brak, między innymi, danych o ilości i powierzchni przekazanych nieruchomości oraz o ich charakterze, na przykład, czy są to lokale, budynki itd.; brak także informacji o liczbie spraw, jakie pozostały do załatwienia.
Proszę również o przedstawienie stanowiska odnośnie do dalszego sposobu i terminu załatwienia spraw przez poszczególne komisje. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Bardzo dziękuję, Panie Senatorze.
Nie ma już chętnych...
(Senator Zbigniew Cichoń: Ja jestem chętny!)
A, to zapraszam serdecznie.
Czy pan senator Kazimierz Jaworski i pan senator Tadeusz Skorupa również będą chcieli zabrać głos? Nie.
Mam nadzieję, że pan senator jeszcze sześć minut poczeka i będziemy mogli wspólnie złożyć panu życzenia imieninowe, tak?
Bardzo proszę.
Senator Zbigniew Cichoń:
Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Kieruję do pani minister zdrowia oświadczenie w sprawie kontraktów na świadczenia służby zdrowia dla pacjentów w okręgu małopolskim, albowiem tamtejszy oddział Narodowego Funduszu Zdrowia działa w sposób budzący niepokój - tak w środowisku lekarzy, jak i pacjentów - i doprowadził do sytuacji, że wiele placówek nie ma zawartych umów o świadczenie usług medycznych, co skutkuje tym, że wielu pacjentów, w tym również z bardzo poważnymi schorzeniami, między innymi, nowotworowymi, wymagających bardzo szybkiej i intensywnej opieki, jest pozbawionych tej opieki.
Uważam, że jest to sytuacja skandaliczna, niedopuszczalna i wręcz godząca w prawo człowieka do bycia wolnym od nieludzkiego traktowania. Otóż pozbawienie opieki zdrowotnej osoby ciężko chorej, której życie jest zagrożone, może być kwalifikowane, według mnie i wielu moich kolegów prawników, jako naruszenie art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, który zabrania traktowania człowieka w sposób niehumanitarny czy też zadawania mu cierpień. Jest to postępowanie, które można by potraktować wręcz jako zbliżone torturowania, gdyby nie to, że nie wynika to - mam nadzieję - ze świadomego zamiaru pozbawienia tych osób pomocy lekarskiej, do której mają w pełni prawo. Dlatego nie chciałbym, żeby tego typu niedociągnięcia ze strony Narodowego Funduszu Zdrowia powodowały skargi przeciwko Polsce do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Byłaby to kompromitacja Polski na skalę międzynarodową, gdyby oceniono, ze tego typu postępowanie państwowej służby prowadzi do nieludzkiego traktowania ludzi.
W związku z tym zwracam się do pani minister z prośbą o skuteczną interwencję, aby ten problem został jak najszybciej rozwiązany - oczywiście chodzi o rozwiązanie tu i teraz, a nie w perspektywie tygodni, bo to nie byłoby wystarczające dla ratowania życia i zdrowia pacjentów. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Grażyna Sztark:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Informuję, że protokół siedemdziesiątego pierwszego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich, pokój nr 255.
Zamykam siedemdziesiąte pierwsze posiedzenie
Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)
(Koniec posiedzenia o godzinie 23 minut 58)
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem trzecim porządku obrad
Celem przedstawionego projektu ustawy jest dokonanie gruntownych zmian w zakresie norm prawa spadkowego określonych w księdze czwartej kodeksu cywilnego poprzez ustanowienie dodatkowej instytucji - tak zwanego zapisu windykacyjnego.
Projektodawca przewidział rozdzielenie działu zatytułowanego "Zapis i polecenie" na trzy odrębne rozdziały. W rozdziałach I i III umieszczone zostały - co do zasady w niezmienionym brzmieniu - przepisy dotyczące odpowiednio zapisu (zwanego teraz zapisem zwykłym) oraz polecenia. Rozdział II poświęcony został z kolei w całości szczegółowemu uregulowaniu zasad stosowania zapisu windykacyjnego.
Jak wynika z zaproponowanego brzmienia dodawanego niniejszą nowelizacją art. 9811 §2, spadkodawca uzyska możliwość objęcia zapisem windykacyjnym: konkretnej rzeczy oznaczonej co do tożsamości, zbywalnego prawa majątkowego, przedsiębiorstwa lub gospodarstwa rolnego. Przedmiotem zapisu windykacyjnego będzie mogło być nadto ustanowienie na rzecz zapisobiercy użytkowania lub służebności. Niezwykle istotnym atrybutem cechującym zapis windykacyjny jest to, że pozwala on spadkobiercy wejść w posiadanie rzeczy lub prawa będącego przedmiotem zapisu de facto już z chwilą otwarcia spadku. Rozwiązanie to zasługuje na pozytywną ocenę, pozwoli ono bowiem znacznie przyspieszyć i uprościć wykonanie ostatniej woli spadkodawcy. Jako racjonalne należy ocenić nadto wynikające z projektu ustawy przesłanki przesądzające o bezskuteczności uczynionego zapisu windykacyjnego. W tym względzie wskażę jako przykład przypadek, gdy w chwili otwarcia spadku przedmiot zapisu windykacyjnego nie należy do spadkodawcy albo spadkodawca jest zobowiązany do jego zbycia. Warto wskazać w tym miejscu na jeszcze jeden rygor, który przesądza o tym, iż testament zawierający rozporządzenie polegające na uczynieniu zapisu windykacyjnego - ze względu na szczególną moc prawną takiego zapisu - winien być sporządzony wyłącznie w formie aktu notarialnego.
Przyjęcie nowych rozwiązań w zakresie ustanawiania zapisów spowodowało konieczność ustalenia i uregulowania relacji prawnych, jakie zachodzą pomiędzy zapisem windykacyjnym a innymi instytucjami prawa spadkowego. Na uwagę zasługuje wynikające z art. 9815 przedstawionego projektu ustawy odesłanie do odpowiedniego stosowania w odniesieniu do zapisu windykacyjnego przepisów o powołaniu spadkobiercy, przyjęciu i odrzuceniu spadku, o zdolności do dziedziczenia i o niegodności oraz - w sprawach nieuregulowanych w rozdziale II - przepisów o zapisie zwykłym. Jako uzasadnione należy ocenić także zmiany poczynione w przepisach dotyczących zachowku (między innymi to, że zapisy windykacyjne, analogicznie jak darowizny, dolicza się do spadku). Powyższe przykłady są jedynie cząstką ogółu zmian, jakie projektodawca przewidział w odniesieniu do przepisów kodeksu cywilnego w związku z przyjęciem instytucji zapisu windykacyjnego.
Trzeba zauważyć, że tak istotne zmiany w zakresie prawa spadkowego pociągnęły za sobą również potrzebę dostosowania wielu innych aktów prawnych powiązanych z tym zagadnieniem. Wskazać wypada choćby kodeks postępowania cywilnego, ustawę o postępowaniu administracyjnym w administracji, ustawę o podatku od spadków i darowizn, prawo o notariacie oraz prawo upadłościowe i naprawcze.
Reasumując, należy przyznać, że opisane regulacje przyniosą pozytywne efekty w zakresie ustawowych zasad dziedziczenia. W szczególności korzystne są te zapisy, które umożliwią spadkodawcy precyzyjne rozporządzenie swoim majątkiem na wypadek śmierci. Spadkodawca będzie miał bowiem możliwość wskazania, komu po jego śmierci przypadnie konkretny składnik majątku. Z punktu widzenia spadkobierców regulacje te pozwolą na sprawne dokonanie podziału masy spadkowej, co ma niekiedy niebagatelne znaczenie, chociażby z uwagi na konieczność natychmiastowego przejęcia zarządu nad pozostawionym przez spadkodawcę przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym.
Zaproponowane zmiany są kompletne i dobrze przemyślane, dlatego też zasadne jest przyjęcie przedstawionego projektu ustawy. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem piątym porządku obrad
Opracowanie przedstawionego dziś do dyskusji projektu ustawy podyktowane było w przeważającej mierze stosunkowo niskim poziomem alokacji środków przeznaczonych na udzielanie dopłat do spłaty kredytu technologicznego. Kredyt technologiczny, jak również powiązana z nim premia technologiczna, są instrumentami służącymi realizacji działania 4.3 Programu Operacyjnego "Innowacyjna gospodarka" (PO IG). Obecny poziom wykorzystania funduszy przeznaczonych na wsparcie innowacyjności oraz utrzymujące się opóźnienia w dokonywaniu płatności powodują uzasadnione obawy, że o ile wkrótce nie nastąpi wyraźne ożywienie w tym zakresie, trzeba będzie liczyć się z niebezpieczeństwem niewykorzystania przyznanej nam puli, co z kolei wiąże się z koniecznością zwrotu tych środków do unijnego budżetu.
Podkreślić wypada za projektodawcą, że ustanowione obecnie zasady przyznawania premii technologicznej są bardziej restrykcyjne aniżeli w przypadku wsparcia udzielanego w ramach pozostałych działań PO IG. Wydaje się, że fakt ten ma bezpośrednie przełożenie na odnotowywane dotychczas niewielkie wykorzystanie funduszy w ramach wskazanego działania.
Dlatego też jako słuszne należy ocenić propozycje określenia warunków wypłaty premii technologicznej w sposób analogiczny do tego, jaki obowiązuje w przypadku pozostałych działań PO IG. W tym celu w projekcie ustawy zrezygnowano z wymogu powiązania uzyskania dotacji z wielkością sprzedaży towarów lub usług będących wynikiem inwestycji technologicznej, potwierdzonej zapłaconymi fakturami. Proponowane rozwiązania opierają się na obowiązku zakończenia danej inwestycji oraz udokumentowania poniesionych kosztów kwalifikowanych. Na szczególną uwagę zasługuje znowelizowany art. 10 ust. 2, zgodnie z którym uznanie poniesionych kosztów za koszty kwalifikowane będzie mogło nastąpić już od momentu wpływu do Banku Gospodarstwa Krajowego wniosku o przyznanie premii technologicznej, a nie, jak było do tej pory, dopiero od momentu przyznania przez wspomniany bank promesy wypłaty premii technologicznej. We wspomnianym przepisie dokonano jeszcze jednej istotnej zmiany, której efektem będzie możliwość przeznaczenia premii technologicznej nie tylko na wydatki sfinansowane wyłącznie z kredytu technologicznego, lecz na ogół poniesionych wydatków, które zgodnie z ust. 5 i 6 wskazanego artykułu mogą być uznane za koszt kwalifikowany. Jednocześnie znaczącemu uszczegółowieniu uległ katalog wydatków ponoszonych na realizację inwestycji publicznej oraz warunków, jakie muszą być spełnione, aby wydatki takie mogły zostać uznane.
Warto zauważyć, że projektodawca rozszerzył zakres pojęcia "nowa technologia" poprzez ujęcie w nim obok technologii w postaci prawa własności przemysłowej lub usługi badawczo-rozwojowej (w rozumieniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) także nieopatentowanej wiedzy technicznej. Rozwiązanie to niewątpliwie umożliwi znaczące poszerzenie kręgu podmiotów, od których przedsiębiorca będzie mógł pozyskać nową technologię. W dotychczasowym brzmieniu ustawy definicja ta ograniczała możliwość pozyskania nowej technologii w zasadzie jedynie do podmiotów, których działalność statutowa wiązała się ze świadczeniem usług badawczo-rozwojowych.
Podsumowując, należy stwierdzić, że przedstawiony projekt ustawy jest rozwiązaniem pożądanym, a nawet koniecznym z uwagi na zastany stan rzeczy. Wszyscy doskonale wiemy, jak istotną rolę dla rozwoju gospodarki odgrywa obecnie innowacyjność. Zatem każde działanie, które ma wpływ na podniesienie poziomu innowacyjności, zasługuje na aprobatę. Ewentualny brak wykorzystania funduszy przypisanych do działania 4.3 PO IG przyniesie straty znacznie dalej idące niż tylko konieczność zwrotu nierozdysponowanych środków. Musimy być świadomi tego, że każda złotówka zainwestowana w ramach tego działania ma ogromny potencjał, który przejawiać się może w utworzeniu nowych miejsc pracy, poprawie konkurencyjności gospodarki poprzez zachęcenie mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw do inwestowania w innowacyjność. Tym samym wspomniany projekt może mieć pozytywny wpływ na rozwój całych regionów.
Zwracam się zatem do Wysokiej Izby z gorącą prośbą o akceptację przedstawionej nowelizacji. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Jurcewicza
w dyskusji nad punktem piątym porządku obrad
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
We współczesnym świecie rozwój nowoczesnej gospodarki uzależniony jest głownie od poziomu innowacyjności, która jest decydującym czynnikiem wpływającym na konkurencyjność na rynkach międzynarodowych. Innowacyjność staje się więc główną siłą napędową i czynnikiem wzrostu poziomu gospodarczego. W związku z tym nowelizacja wspomnianej ustawy jest niezwykle ważna, przede wszystkim z uwagi na możliwość wsparcia finansowego dla projektów innowacyjnych i nowoczesnych technologii, które wpływają na wzrost gospodarczy każdego kraju. Unowocześnianie gospodarki poprzez nowatorskie rozwiązania podnosi jakość produkcji i zwiększa wydajność. Niestety, wprowadzanie innowacyjności wiąże się z kosztami. Szczególnie małym i średnim przedsiębiorstwom brakuje własnych środków na finansowanie badań i wdrażanie nowoczesnych technologii i rozwiązań organizacyjnych.
Prezentowana ustawa wprowadza zatem możliwość udzielania przedsiębiorcom kredytu technologicznego przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Kredyt jest udzielany ze środków unijnych w ramach działania 4.3 Programu Operacyjnego "Innowacyjna gospodarka" oraz ze środków publicznych. Obecnie mechanizm ten uzależnia wysokość dotacji od wielkości sprzedaży produktów przez przedsiębiorstwo. Dlatego było bardzo małe zainteresowanie tym kredytem. Ten mechanizm powodował, że przedsiębiorcy niechętnie korzystali z niego, i groziło nam to, że środki unijne nie będą wykorzystane. A są to znaczne środki, bo to około 1,4 miliarda polskich złotych. Stąd też ta nowelizacja.
Zachętą dla przedsiębiorców obecnie, w tejże ustawie jest to, że znosi się uzależnienie wysokości spłaty kredytu technologicznego od wielkości sprzedaży, a także to, że umożliwia się uzyskanie refinansowania inwestycji technologicznej do 70%, czyli wystarczy wkład własny w wysokości ok. 30%. Dotychczas było refinansowanie do 70%, ale kredytu, a nie inwestycji. Tutaj jest: inwestycji. Ważne jest to, że zmniejsza się też udział własny przedsiębiorcy. Również ważną zachętą jest umożliwienie realizacji inwestycji już po złożeniu wniosku, a nie dopiero po podpisaniu umowy z bankiem.
Niewątpliwie ustawa przyczyni się do zwiększenia liczby przedsiębiorców inwestujących w nowe technologie i do unowocześnienia produkcji, co pozwoli na wytarzanie bardziej konkurencyjnych, lepszych produktów. Pozwoli to na powstanie kilku tysięcy miejsc pracy, co da większe wpływy do budżetu, umożliwi wykorzystanie w pełni całej alokacji środków z Unii Europejskiej, a także środków krajowych. To wszystko jest niezmiernie ważne przy dzisiejszym spowolnieniu gospodarczym. Ważna jest również poprawa konkurencyjności mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw.
Wszystkie te zmiany poprawią przepływ płatności, zasady wypłat, zasady zwrotu kosztów wynikających z obsługi kredytów oraz odnoszą się do pokrycia kosztów wprowadzonych zmian.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem szóstym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Dyskutujemy w tej chwili nad stworzeniem nowej formuły urzędu, którego działalność wiązała się dotąd z ustawą o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z 27 lipca 2001 r. Ustawa ta zostaje uchylona, a w jej miejsce wprowadzone zostają przepisy ustawy, którą omawia teraz Wysoki Senat.
W nowym porządku prawnym prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych otrzymuje kompetencje do wydawania pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych i biobójczych, co dotychczas było kompetencją ministra zdrowia. Uzyskuje on też status centralnego organu administracji rządowej. Działanie to powoduje rozdzielenie kompetencji w zakresie rejestracji i refundacji leków, co jest niewątpliwie bardzo słusznym posunięciem.
W urzędzie pojawią się też wiceprezesi, którym poruczone zostaną konkretne zadania, będzie ich czterech. Po raz pierwszy pojawi się wiceprezes do spraw weterynarii, pojawią się także nowe komisje opiniodawczo-doradcze, jedną z nich będzie właśnie komisja zajmująca się produktami leczniczymi weterynaryjnymi. Powstanie też Komisja do spraw Produktów z Pogranicza, dla produktów spełniających kryteria produktu leczniczego i kryteria innego rodzaju produktów.
Nowa ustawa wprowadza także zmiany w prawie farmaceutycznym. Dotyczą one między innymi zmiany definicji sprzedaży wysyłkowej, okresu wyłączności danych, okresu wyłączności rynkowej, badań klinicznych, odpowiedzialności sponsora za prowadzenie badania klinicznego, określenia kategorii badania klinicznego niekomercyjnego, badania formalnego dokumentacji badania klinicznego, możliwości przechowywania dokumentacji dotyczącej badania klinicznego, możliwości składania dokumentów dotyczących badania klinicznego w języku angielskim, inspekcji badania klinicznego i szeregu innych niezwykle istotnych rozwiązań, w tym także o charakterze antykorupcyjnym.
Prócz zmian w prawie farmaceutycznym, w związku z uczynieniem prezesa urzędu centralnym organem administracji rządowej, konieczne będą zmiany w ustawie o służbie cywilnej, a także w ustawie o pracownikach urzędów państwowych.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Cały cykl zmian, o których wspomniałem powyżej, jest konsekwencją implementacji prawa europejskiego, ale jest także racjonalnym krokiem na drodze usprawnienia pracy Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Na szczególną uwagę zasługuje moim zdaniem kwestia rozdzielenia kompetencji w zakresie rejestracji i refundacji leków. Kierunek zmian jest w moim przekonaniu słuszny, dlatego zachęcam Wysoką Izbę do przyjęcia omawianej ustawy. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem ósmym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Nowelizacja, którą w tej chwili omawiamy, wpływa na kilka aktów prawnych, na przykład ustawę o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, ustawę o ochronie roślin, ustawę o Inspekcji Weterynaryjnej. Główne cele noweli to wyłącznie przyznania pomocy wspólnotowej i pomocy krajowej do owoców w przypadku, gdy obszar gospodarstwa, którego dotyczy wniosek o płatności bezpośrednie lub na które płatności mają być przyznane, wynosi mniej niż 1 ha.
Nowelizacja określa też zasady przeniesienia praw związanych z płatnościami w ramach systemu wsparcia bezpośredniego w przypadku następstwa prawnego innego niż dziedziczenie, zaś w przypadku dziedziczenia upraszcza procedurę wypłaty płatności, stosując formułę rezygnacji z wymogu wyrażenia zgody przez małoletniego na przyjęcie wypłaty przez jego przedstawiciela ustawowego.
Wyrazem nowoczesności można by określić uregulowanie w nowelizacji sposobu składania załączników do wniosków o przyznanie płatności w formie elektronicznej.
Warte uwagi są również zastrzeżenia, jakie do projektu mają senaccy legislatorzy. Ich uwzględnienie w moim pojęciu wpłynie korzystnie na kształt ustawy.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nowelizacja ustawy o płatnościach bezpośrednich niewątpliwie usprawnia cały ich mechanizm, co jest zjawiskiem ważnym i potrzebnym, dlatego moim zdaniem ustawa godna jest przyjęcia. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Ryszarda Knosali
w dyskusji nad punktem jedenastym porządku obrad
Przyjęcie zmian wynikających z przedstawionego projektu ustawy podyktowane jest koniecznością dostosowania obowiązujących przepisów do ogólnych regulacji z zakresu finansów publicznych w kształcie określonym ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych. Chodzi w tym miejscu w szczególności o wymóg, zgodnie z którym do końca 2010 r. należało zakończyć proces likwidacji zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek budżetowych.
Członkostwo naszego kraju w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, NATO, wiąże się z potrzebą ciągłej modernizacji sił zbrojnych oraz budowy i utrzymania w naszym kraju podstawowej infrastruktury wojskowej, spełniającej przyjęte przez NATO standardy. Zadania te były realizowane w ramach ponadnarodowego Programu Inwestycji NATO w Dziedzinie Bezpieczeństwa, NSIP, przez podległy Ministerstwu Obrony Narodowej Zakład Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, prowadzony w formie zakładu budżetowego. Zakład ten jednak z końcem ubiegłego roku uległ likwidacji. W jego miejsce została powołana instytucja gospodarki budżetowej pod taką samą nazwą. Zmiana formy organizacyjnej, w jakiej działa wspomniana instytucja, uzasadnia dokonanie odpowiednich zmian w ustawach dotyczących realizacji programu NSIP.
W tym kontekście warto wskazać przede wszystkim na art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, w myśl którego "instytucja gospodarki budżetowej może otrzymywać dotacje z budżetu państwa na realizację zadań publicznych, jeżeli odrębne ustawy tak stanowią".
W konsekwencji wskazywanych faktów w projekcie ustawy musiały się znaleźć zapisy określające wyraźną podstawę prawną do przyznawania wspomnianej instytucji gospodarki budżetowej dotacji celowej lub podmiotowej z budżetu państwa na wykonanie zadań publicznych związanych z realizacją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zadań inwestycyjnych, określonych w Programie Inwestycji NATO w Dziedzinie Bezpieczeństwa. W tym zakresie wskazać należy na art. 12a, który na mocy niniejszego projektu ustawy zostanie dodany do ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz o finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto projektodawca przewiduje rozszerzenie określonego w art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej zakresu działania ministra o zadania związane z realizacją celów oraz zobowiązań sojuszniczych wynikających z udziału Polski w programie NSIP. Projektodawca określił też wyraźnie kompetencje ministra obrony narodowej do sprawowania nadzoru nad wymienioną wyżej instytucją gospodarki budżetowej, mówi o tym dodany w niniejszym projekcie ustawy art. 4a.
Przedstawiony projekt nowelizacji zawiera zatem wiele zmian o charakterze formalnym, których celem jest dostosowanie zasad realizacji inwestycji w ramach Programu NSIP do wymogów ustawy o finansach publicznych. Przedstawione zmiany są jednak niezwykle istotne, bowiem pozwalają one zapewnić utrzymanie ciągłości wykonywania zadań państwa w przedmiotowym zakresie. Ma to niebagatelne znaczenie nie tylko w kontekście obronności Rzeczypospolitej Polskiej, ale również ze względu na utrzymanie sprawności obronnej całego NATO. Mając to na uwadze, proszę Wysoką izbę o przyjęcie zaproponowanych zmian. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem jedenastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Zmiany w strukturze kompetencji ministra obrony narodowej wynikają z zobowiązań sojuszniczych i udziału Polski w Programie Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Dziedzinie Bezpieczeństwa (NSIP). Program ów jest narzędziem zaspokajania potrzeb w zakresie tworzenia zdolności wojskowych wykraczających poza możliwości obronne pojedynczych państw członków NATO, służy też stabilizacji i bezpieczeństwu zbiorowemu sojuszników. Program finansowany jest przez jego uczestników za pomocą corocznych składek. Obejmuje on wyłącznie zadania zgrupowane w pakietach inwestycyjnych, których wykonanie zapewnia osiągnięcie zdolności operacyjnych sojuszu. Pakiety te zatwierdza Rada Północnoatlantycka, a przydział środków jest realizowany przez Komitet Infrastruktury NATO.
Właśnie w związku z przynależnością Polski do NSIP następują zmiany w ustawie o urzędzie ministra obrony narodowej. Nowe regulacje wskazują między innymi, że minister obrony narodowej sprawuje nadzór nad gospodarką budżetową instytucji powołanej do realizacji w naszym kraju zadań wynikających z przynależności do NSIP. Instytucją tą jak dotąd był Zakład Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego. Właśnie z działalnością Zakładu Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego związane są zmiany w ustawie o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zakład ów będzie mógł teraz uzyskiwać dotacje celowe i podmiotowe na zadania publiczne związane z realizacją na terytorium RP zadań inwestycyjnych w programie NSIP.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Polska zawsze traktowała zobowiązania sojusznicze w ramach Paktu Północnoatlantyckiego bardzo poważnie, są one bowiem fundamentem bezpieczeństwa naszego kraju. Umacnianie tego fundamentu powinno być dla was wszystkich kwestią kluczową. Przejawem tego są zmiany, o których w tej chwili dyskutujemy, w związku z tym gorąco zachęcam Wysoką Izbę do ich przyjęcia. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem dwunastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Ratyfikacja protokołu, nad którym obecnie debatuje Wysoki Senat, jest, jak wiemy, konstytucyjną procedurą konieczną do przyjęcia każdej umowy międzynarodowej. Nim powiem o samym protokole, pozwolę sobie na kilka słów o konwencji, do której został on sporządzony.
Konwencja o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki, zwana konwencją CCW, została podpisana w Genewie w październiku 1980 r. Traktuje ona o tych rodzajach broni, które ze względu na swoją budowę lub sposób działania umożliwiają jedynie częściową kontrolę użytkownika nad skutkami jej zastosowania albo powodują cierpienia większe niż niezbędne do uzyskania określonych celów militarnych. Konwencja ta ma zastosowanie w czasie konfliktu zbrojnego.
Konwencja CCW jest zbiorem postanowień o charakterze ogólnym, zaś szczegółowe zakazy i ograniczenia opisane są w protokołach dodatkowych. Obecnie jest ich pięć i właśnie o piątym z nich dyskutujemy w chwili obecnej.
Protokół V, który wszedł w życie 12 listopada 2006 r., zakłada, że jego strony bądź inne strony działań zbrojnych po zakończeniu tych działań zobowiązane są do szybkiego oznaczenia i oczyszczenia terenu, usunięcia lub zniszczenia wybuchowych pozostałości wojennych, zaś odpowiedzialność za te działania spoczywa w pierwszej kolejności na stronie konfliktu, która jest w posiadaniu terytorium wymagającego takich działań. Protokół obliguje również do ostrzegania i uświadamiania ludności cywilnej o zaistniałych zagrożeniach oraz oznakowywania i kontrolowania terenów, na których występują pozostałości wojenne. Strony protokołu zobowiązują się także do archiwizowania informacji o użyciu i porzuceniu konkretnych rodzajów amunicji oraz ewentualnego informowania stron, pod których kontrolą znajduje się terytorium z pozostałościami amunicji. Każda ze stron musi także upowszechniać instrukcje i procedury oraz szkolić personel w zakresie wykonywania postanowień protokołu V. Jego strony są także zobowiązane do udzielania w miarę możliwości pomocy personalnej, technicznej, finansowej lub rzeczowej w celu rozwiązywania problemów wywołanych przez pozostałości wojenne. Techniczna część protokołu V szczegółowo określa zasady postępowania z wybuchowymi pozostałościami wojennymi i zawiera propozycje środków zapobiegawczych oraz zwiększenia niezawodności amunicji wybuchowej w celu eliminacji bądź maksymalnej redukcji ich pozostałości.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W uzasadnieniu projektu ustawy, nad którą debatujemy, możemy przeczytać, że ratyfikacja protokołu V pozwoli Rzeczypospolitej Polskiej zaprezentować się jako państwo konsekwentnie dążące do eliminacji negatywnych skutków użycia tych rodzajów broni konwencjonalnej, które stanowią największe zagrożenie dla ludności cywilnej. Może przyczynić się także do poprawy wizerunku naszego kraju w kontekście aktualnych trendów w globalnej polityce rozbrojeniowej. Całkowicie zgadzam się z tą tezą, dlatego gorąco zachęcam Wysoką Izbę do wyrażenia zgody na ratyfikację protokołu V konwencji z Genewy. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem trzynastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Przedmiotem naszych obecnych obrad jest wyrażenie zgody na ratyfikację umowy międzynarodowej, a więc standardowy określony w konstytucji tryb działania. W tym przypadku przedmiotową umową jest Protokół zmieniający Konwencję o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych. Konwencja ta nie nakłada na jej strony obowiązku przekazywania informacji bankowych i nie reguluje kwestii udzielania informacji, które nie są państwu proszonemu potrzebne dla własnych celów podatkowych. Konwencja OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku przewiduje jednak pełną wymianę informacji dla celów podatkowych na wniosek, bez względu na krajowy interes podatkowy i tajemnicę bankową.
Protokół paryski ma za zadanie dostosowanie konwencji strasburskiej do konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zakłada on także otwarcie Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych dla krajów, które nie są członkami OECD lub Rady Europy, oraz dotyczy zakresu szczegółowości danych, które muszą być zawarte we wniosku o udzielenie informacji.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Protokół paryski w znacznym stopniu upraszcza Konwencję o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych, dlatego wyrażenie przez Wysoką Izbę zgody na jego ratyfikację jest w moim odczuciu w pełni słuszne. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Andrzeja Grzyba
w dyskusji nad punktem piętnastym porządku obrad
Projekt ustawy zmierza do wprowadzenia fakultatywności udzielania bonifikat przez jednostki samorządu terytorialnego przy przekształcaniu użytkowania wieczystego w prawo własności.
Po raz kolejny aktualizowana jest ustawa o przekształceniu użytkowania wieczystego w prawo własności. Niestety ta forma quasi-własności, pozostała jeszcze z dawnego ustroju, co rusz dostarcza nowych kłopotów i problemów użytkownikom wieczystym. Problemy natury prawnej dotykają nie tylko osób, które chcą przekształcić użytkowanie wieczyste w prawo własności, ale także innych użytkowników wieczystych. Obecnie istniejąca procedura oraz forma korzystania z prawa przekształcenia jest niepełna, niekompletna oraz posiada wiele luk. Jeżeli na przykład organy państwowe oraz ich pracownicy wyłączają się z prowadzenia takich spraw, powodują znaczną przewlekłość postępowań dotyczących przekształceń. Dowolność w zakresie regulacji opłat za użytkowanie wieczyste oraz bardzo żmudna droga dotycząca odwołań od wysokości tych opłat skutkują jednocześnie znacznym ograniczeniem możliwości dochodzenia swoich praw.
Nauczeni doświadczeniami powinniśmy zerwać z tym reliktem czasów gospodarki ludowej i wprowadzić ustawową regulację, która pozwoliłaby automatycznie wszystkim użytkownikom wieczystym pozyskanie na własność użytkowania wieczystego w sposób zrozumiały i prosty dla obywatela, a nie tak, jak zakłada to obecna ustawa regulująca tę materię. Kwestią otwartą jest kwestia opłaty za taką czynność czy okres posiadania w użytkowaniu wieczystym nieruchomości, aby spełniać warunki przekształcenia.