Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Powracamy do punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie
Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 751Z.
Proszę sprawozdawcę, senatora Rulewskiego, o przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Jan Rulewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Rzeczywiście, komisja w przerwie obradowała. Przywołuję sprawozdanie wskazane przez pana marszałka, a w sprawozdaniu rekomendujemy Wysokiej Izbie przyjęcie poprawki pierwszej i drugiej oraz odrzucenie pozostałych. Dziękuję.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Czy senatorowie wnioskodawcy chcą jeszcze zabrać głos?
Przypominam, że w trakcie dyskusji poprawki zgłosili senator Gorczyca i senator Zientarski.
Czy któryś z panów senatorów chce zabrać głos? Nie.
Przystępujemy do głosowania.
W pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawionymi poprawkami.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem senatora Gorczycy o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 94 obecnych senatorów tylko 6 opowiedziało się za przyjęciem ustawy bez poprawek. 88 senatorów chce głosować nad poprawkami. (Głosowanie nr 31)
Wobec tego przechodzimy do głosowania nad poprawkami... Wobec odrzucenia wniosku... Tak. Przystępujemy do głosowania nad przedstawionymi poprawkami.
Poprawka pierwsza ma charakter redakcyjny i ma na względzie zapewnienie czytelności przepisu.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 92 obecnych senatorów 92 poparło poprawkę pierwszą. (Głosowanie nr 32)
Poprawka została przyjęta.
Przechodzimy do poprawki drugiej, której przyjęcie wyklucza głosowanie nad poprawkami trzecią i czwartą.
Poprawka druga ma na celu zmianę mechanizmu obniżania wysokości opłat stosunkowych i wprowadza zasadę, że wniosek o obniżenie opłaty składany jest do komornika.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 94 obecnych senatorów 55 poparło poprawkę, 39 było przeciw. (Głosowanie nr 33)
Poprawka została przyjęta.
Nad poprawką trzecią wobec tego nie będzie głosowania. Podobnie nad poprawką czwartą.
Możemy przystąpić do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę o wyniki.
Na 94 obecnych senatorów 56 poparło ustawę, 36 było przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 34)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji.
Powracamy do rozpatrywania punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 752Z.
Poproszę sprawozdawcę, senatora Kieresa, o przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Leon Kieres:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Komisja Ustawodawcza oraz Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji na wspólnym posiedzeniu w dniu 3 lutego zajmowały się wniesionymi czterema poprawkami: trzema połączonych komisji i czwartą poprawką senatora Tadeusza Gruszki. Wszystkie cztery poprawki zostały przez Wysokie Komisje poparte.
Jednocześnie w imieniu komisji informuję, że na podstawie art. 52 ust. 4 Regulaminu Senatu wnioskodawcy dokonali zmiany treści swoich wniosków. Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji dokonała zmiany pierwszej poprawki, a senator Tadeusz Gruszka poprawki czwartej. Dziękuję.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Możemy przystąpić do głosowania.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przepraszam bardzo, ale zapomniałem państwa poinformować, że wnioskodawcy oraz pozostały senator sprawozdawca mają prawo zabrać głos.
Czy ktoś z państwa chciałby zabrać głos?
(Głos z sali: Nie.)
Dziękuję bardzo.
Wobec tego przystępujemy do głosowań.
Poprawka pierwsza ogranicza do dwóch liczbę bezpośrednio po sobie następujących kadencji prezesa i wiceprezesa wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 93 obecnych senatorów 92 poparło poprawkę pierwszą, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 35)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka druga znosi rygor pozostawienia sprawy bez rozpoznania albo odrzucenia pisma nienależycie opłaconego przez profesjonalnego pełnomocnika.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 93 obecnych senatorów 92 poparło poprawkę, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 36)
Poprawka druga została przyjęta.
Poprawka trzecia doprecyzowuje przepis poprzez wyraźne stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna, gdy strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 94 obecnych senatorów 93 poparło poprawkę trzecią, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 37)
Przechodzimy do głosowania nad poprawką czwartą, która umożliwia wniesienie skargi na orzeczenia, które uprawomocniły się od dnia 1 stycznia 2004 r.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 91 obecnych senatorów 91 poparło poprawkę czwartą. (Głosowanie nr 38)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę nacisnąć przycisk obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 93 obecnych senatorów 93 poparło przyjęcie ustawy wraz z poprawkami. (Głosowanie nr 39)
Powracamy do rozpatrywania punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska.
Komisja Ustawodawcza oraz Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o wprowadzenie poprawek do ustawy. Druki senackie nr 754A i 754B.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przystępujemy do głosowania.
Poprawka pierwsza ma na celu zastąpienie przecinka spójnikiem "lub", wyrażającym alternatywę zwykłą, nierozłączną.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Na 94 obecnych senatorów 90 głosowało za przyjęciem alternatywy zwykłej, 4 było przeciw. (Głosowanie nr 40)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka druga ma charakter redakcyjny.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 92 senatorów, 92 poparło poprawkę drugą. (Głosowanie nr 41)
Przechodzimy do głosowania nas poprawką trzecią, która zmierza do ujednolicenia terminologii ustawy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 93 senatorów, 92 poparło poprawkę trzecią, 1 głosował przeciw. (Głosowanie nr 42)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka czwarta usuwa z przepisu przejściowego błędne sformułowanie i precyzuje, że ocenie ministra sprawiedliwości podlegać będzie celowość i gospodarność wydatkowania środków pochodzących z nawiązek i świadczeń pieniężnych, a nie z Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 94 senatorów, 94 poparło poprawkę czwartą. (Głosowanie nr 43)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 93 senatorów, za przyjęciem ustawy wraz z poprawkami głosowało 92 senatorów, 1 był przeciw. (Głosowanie nr 44)
Ustawa została przyjęta wraz z przedłożonymi poprawkami.
Powracamy do rozpatrywania punktu szóstego porządku obrad : stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 753Z.
Proszę sprawozdawcę, senatora Stanisława Iwana, o przedstawienie sprawozdania komisji.
Proszę bardzo, Panie Senatorze.
Senator Stanisław Iwan:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Wczoraj, to jest 3 lutego bieżącego roku, odbyło się posiedzenie połączonych Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje rekomendują Wysokiemu Senatowi przyjęcie ustawy bez poprawek. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Czy pan senator Andrzejewski chciałby zabrać głos?
(Senator Piotr Andrzejewski: Nie, dziękuję.)
Dziękuję bardzo.
Czy może poprzedni sprawozdawca chciałby jeszcze zabrać głos? Nie.
Wobec tego przystępujemy do głosowania.
W pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawioną poprawką.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za przyjęciem ustawy bez poprawek?
W głosowaniu uczestniczyło 94 senatorów, 77 poparło przyjęcie ustawy bez poprawek, 15 senatorów głosowało przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 45)
Ustawa została przyjęta w wersji przedłożenia sejmowego.
Powracamy do punktu siódmego: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 755Z.
Proszę sprawozdawcę, senatora Andrzeja Owczarka, o przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Andrzej Owczarek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Wczoraj odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja rekomenduje przyjęcie ustawy z poprawkami: pierwszą, drugą, trzecią, czwartą, ósmą, dziewiątą, dziesiątą, jedenastą, dwunastą, czternastą, piętnastą, szesnastą i siedemnastą. Jednocześnie jako sprawozdawca proponuję, Panie Marszałku, aby nad poprawkami pierwszą, drugą, trzecią, czwartą, ósmą, dziewiątą, jedenastą, czternastą i siedemnastą, które mają charakter tylko doprecyzowujący, głosować łącznie.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo. Można prosić o karteczkę? Bo to się przyda.
Proszę sprawozdawcę mniejszości komisji, senatora Tadeusza Gruszkę, o przedstawienie wniosków mniejszości.
Proszę bardzo, Panie Senatorze.
Senator Tadeusz Gruszka:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
W imieniu mniejszości komisji proszę o poparcie poprawek: piątej, szóstej i trzynastej, przy czym chciałbym zwrócić szczególną uwagę na poprawkę szóstą. Poprawka ta przywraca wiek dwudziestu jeden lat zamiast obniżonego osiemnastu lat - obecnie kierowcą tira może być osoba osiemnastoletnia. Proszę o szczególne poparcie poprawki szóstej. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Czy senatorowie wnioskodawcy chcą jeszcze zabrać głos? Nie widzę takich chęci.
Wobec tego przystępujemy do głosowania.
Przypominam, że komisja wycofała swój wniosek, poprawkę siódmą z druku nr 755Z. Czy ktoś z państwa senatorów chce podtrzymać wycofany wniosek siódmy? Nie widzę chętnych.
Wobec tego przystępujemy do głosowania.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
I teraz, proszę państwa, poprawka pierwsza, która ma charakter redakcyjny. Jak przedstawił nam pan senator sprawozdawca, proszę o łączne głosowanie nad poprawkami: pierwszą, drugą, trzecią, czwartą, ósmą, dziewiątą, czternastą..
(Głos z sali: Jedenastą też.)
Jedenastą też. Dobrze, wobec tego jeszcze nad jedenastą, czternastą i siedemnastą.
Czy ktoś z państwa ma coś przeciwko temu? Nikt nie ma.
Wobec tego, proszę państwa, proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 94 senatorów, 94 poparło przedłożone poprawki. (Głosowanie nr 46)
Przystępujemy do głosowania nad poprawką piątą. Wprowadza ona w stosunku do kierowców wykonujących przewozy drogowe, którzy ukończyli osiemnaście, a nie ukończyli dwadziestu jeden lat, zakaz wykonywania przewozu osób oraz transportu taksówką.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 94 senatorów, poprawka została poparta przez 39 senatorów, 54 głosowało przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 47)
A więc poprawka piąta nie została przyjęta.
Poprawka szósta podwyższa z osiemnastu do dwudziestu lat wiek, po ukończeniu którego kierowca może wykonywać przewóz drogowy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę państwa, w głosowaniu uczestniczyło 93 senatorów, poprawka została poparta przez 46 senatorów, 46 głosowało przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 48)
Innymi słowy, większość nie poparła poprawki, wobec tego poprawka nie została przyjęta.
Przechodzimy do poprawki siódmej... Siódmej nie ma, ósma była, dziewiąta była...
Przechodzimy do poprawki dziesiątej. Poprawka dziesiąta polega na skreśleniu przepisów, na podstawie których opłata roczna za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych mogłaby być uiszczana w ratach.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyło 94 senatorów, 94 poparło poprawkę dziesiątą. (Głosowanie nr 49)
Przechodzimy do poprawki dwunastej. Poprawka ta zmierza do skreślenia przepisów, na podstawie których posiadacze przyczep zostaliby zwolnieni od obowiązku ich ubezpieczania od odpowiedzialności OC.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyły 94 osoby - 90 poparło poprawkę dwunastą, 1 osoba była przeciwna, 3 osoby wstrzymały się od głosu. (Głosowanie nr 50)
Poprawka została przyjęta.
Przechodzimy do poprawki trzynastej, która zmierza do zapewnienia ustawie należytej precyzji.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Rozmowy na sali)
Słyszę jakieś głosy. Słyszę, że ktoś nie chce precyzji. Dobrze.
Proszę państwa, w głosowaniu uczestniczyły 94 osoby - poprawka została poparta przez 39, przeciwnych było 51, wstrzymały się 3 osoby, nie głosowała 1 osoba. (Głosowanie nr 51)
Poprawka trzynasta nie została przyjęta.
Poprawka czternasta została przegłosowana.
Poprawka piętnasta dodaje do ustawy przepis przejściowy, na podstawie którego kierowcy wykonujący przewozy drogowe w oparciu o przepisy dotychczasowe zachowają uprawnienia do wykonywania pracy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyły 93 osoby - wszystkie te osoby poparły poprawkę piętnastą. (Głosowanie nr 52)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka szesnasta uchyla przepis, który odsuwał do dnia 31 grudnia 2012 r. nałożony na ośrodki szkolenia obowiązek prowadzenia szkoleń w warunkach specjalnych przez osoby posiadające odpowiednie do prowadzonego szkolenia uprawnienia instruktora techniki jazdy, w oparciu o określoną w ustawie infrastrukturę.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyły 94 osoby - poprawka została poparta przez 56, przeciw głosowało 36, 1 osoba wstrzymała się od głosu, 1 osoba nie głosowała. (Głosowanie nr 53)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka siedemnasta została przegłosowana.
Wobec tego przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyły 94 osoby - 93 poparły ustawę, 1 osoba nie głosowała. (Głosowanie nr 54)
Ustawa została przyjęta wraz z przegłosowanymi poprawkami.
Dziękuję bardzo.
Powracamy do punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz niektórych innych ustaw.
Komisja Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o wprowadzenie poprawek do ustawy - druki senackie nr 757A i nr 757B.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przystępujemy do głosowania.
Poprawka pierwsza zmierza do wprowadzenia poprawnej konstrukcji gramatycznej.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięły udział 93 osoby - 91 poparło poprawkę zmierzającą do poprawności gramatycznej, 1 osoba wstrzymała się od głosu i 1 osoba nie głosowała. (Głosowanie nr 55)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka druga ma charakter doprecyzowujący.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Głosowały 92 osoby - 91 poparło poprawkę drugą, 1 osoba wstrzymała się od głosu. (Głosowanie nr 56)
Poprawka została przyjęta.
Poprawka trzecia ma na celu skreślenie zbędnych wyrazów.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Głosowały 94 osoby - poprawka została poparta przez 93, 1 osoba wstrzymała się od głosu. (Głosowanie nr 57)
Poprawka czwarta ma charakter uściślający.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu uczestniczyły 93 osoby - 93 poparły poprawkę trzecią. (Głosowanie nr 58)
Poprawka czwarta ma charakter uściślający.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
(Głos z sali: Czwarta już była.)
Przepraszam.
Poprawka piąta zmierza do wprowadzenia uregulowania zgodnie z zasadami techniki prawodawczej oraz czytelnego dla adresata normy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Głosowały 94 osoby - 94 były jednak zwolennikami redakcji czytelnej dla adresata normy, co ja też popieram. (Głosowanie nr 59)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Głosowały 93 osoby - ustawa wraz z przyjętymi poprawkami została poparta przez 92, nie głosowała 1 osoba. (Głosowanie nr 60)
Tak więc uchwała została podjęta.
Powracamy do rozpatrywania punktu dziewiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
W przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Znajduje się ono w druku nr 758Z.
Poproszę sprawozdawcę, senatora Mieczysława Augustyna, o przedstawienie sprawozdania komisji.
Senator Mieczysław Augustyn:
Wysoki Senacie!
Komisja proponuje odrzucenie wniosków pierwszego oraz drugiego i przyjęcie poprawki trzeciej z wniosku trzeciego.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Proszę sprawozdawcę mniejszości komisji, senatora Piotra Kaletę, o przedstawienie wniosków mniejszości komisji. Proszę.
Senator Piotr Kaleta:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Wniosek mniejszości dotyczy poprawki pierwszej. Proszę o jej przyjęcie.
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dziękuję bardzo.
Czy senatorowie wnioskodawcy chcą jeszcze zabrać głos?
(Senator Jan Rulewski: Tak.)
Proszę.
Senator Jan Rulewski:
Żal z powodu odrzucenia!
(Rozmowy na sali)
Wicemarszałek
Zbigniew Romaszewski:
Dobrze. Dziękuję bardzo.
Senator Rulewski już zabrał głos. Pozostali jeszcze senator Dajczak i senator Fetlińska.
(Senator Janina Fetlińska: Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.)
Dobrze.
Przystępujemy do głosowania.
W pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Głosowanie nad przedstawionymi poprawkami zostanie przeprowadzone, jeżeli zostaną odrzucone poprzednie wnioski.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem senatora Jana Rulewskiego o odrzucenie ustawy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Senator Stanisław Kogut: Jeden będzie za. Jeden - Jasio.)
Głosowały 93 osoby, 1 osoba głosowała za odrzuceniem wniosku, przeciwko głosowało 58, 34 wstrzymały się od głosu. (Głosowanie nr 61)
Wobec tego wniosek nie został przyjęty.
Będziemy głosowali nad przyjęciem ustawy bez poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
W głosowaniu uczestniczyło 91 senatorów, 6 poparło przyjęcie ustawy bez poprawek, 85 było przeciwnych. (Głosowanie nr 62)
Tak więc będziemy głosowali nad poprawkami.
Przystępujemy...
(Senator Krystyna Bochenek: To proszę już...)
Dobrze, to ja może już to dokończę...
(Wicemarszałek Krystyna Bochenek: Proszę uprzejmie.)
Poprawka pierwsza nakłada na pracodawcę obowiązek zgłoszenia faktu zatrudnienia osoby niepełnosprawnej do Państwowej Inspekcji Pracy w terminie czternastu dni od dnia zawarcia umowy. Jednocześnie poprawka eliminuje przepis stanowiący, iż kontrolę w zakresie spełnienia warunku dostosowania stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej przeprowadza Państwowa Inspekcja Pracy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Na 92 obecnych senatorów 40 poparło poprawkę, 50 głosowało przeciw, 1 wstrzymał się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 63)
Poprawka nie została przyjęta. (Oklaski)
(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Krystyna Bochenek)
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
To teraz jest trzecia tak? Teraz głosujemy nad trzecią?
(Głos z sali: Nad drugą głosujemy.)
Aha, poprawka druga.
Poprawka druga nakłada na pracodawcę obowiązek zgłoszenia faktu zatrudnienia osoby niepełnosprawnej do Państwowej Inspekcji Pracy w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy, wskazując ponadto, iż kontrolę spełniania warunku dostosowania stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej przeprowadza Państwowa Inspekcja Pracy w terminie trzydziestu dni od dnia przyjęcia zgłoszenia.
Proszę, przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Momencik... Przepraszam jeszcze... Dobrze, dobrze. Dziękuję bardzo.
Proszę o podanie wyników.
Na obecnych 93 senatorów 36 głosowało za, 56 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 64)
Poprawka, lub poprawki, została odrzucona.
Poprawka trzecia nakłada na pracodawcę obowiązek pisemnego zgłoszenia faktu zatrudnienia osoby niepełnosprawnej do Państwowej Inspekcji Pracy w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy.
Przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 93 obecnych senatorów 89 głosowało za, żaden nie opowiedział się przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 65)
Poprawka została przyjęta.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 93 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 66)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Panie i Panowie, powracamy do rozpatrywania punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Komisja Rodziny i Polityki Społecznej przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosiła o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. To jest w druku nr 759A.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem uchwały.
Proszę, przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
(Głos z sali: Nie działa!)
(Głosy z sali: Działa, działa.)
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Działa.
Proszę o podanie wyników.
Na 94 obecnych senatorów 93 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 67)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Punkt dwunasty porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o rekapitalizacji niektórych instytucji finansowych.
Komisja Budżetu i Finansów Publicznych przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o wprowadzenia poprawek do ustawy, a mniejszość komisji - o wprowadzenie poprawki. To w druku nr 756A.
W pierwszej kolejności zostaną przeprowadzone głosowania nad przedstawionymi poprawkami, a następnie nad podjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przystępujemy do głosowania.
Poprawka pierwsza zmierza do tego, aby również walne zgromadzenia towarzystw ubezpieczeń wzajemnych wyrażały zgodę na zawarcie umowy gwarancji.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 92 głosowało za. (Głosowanie nr 68)
Poprawka przyjęta.
Poprawka druga uwzględnia, iż w myśl innych przepisów ustawy uprawnienia Skarbu Państwa związane z umową gwarancji wykonywać będzie minister właściwy do spraw instytucji finansowych.
Proszę, obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 92 głosowało za. (Głosowanie nr 69)
Poprawka przyjęta.
Poprawka trzecia wskazuje w sposób jednoznaczny, iż regulacje rozpatrywanej ustawy dotyczące umarzania akcji wyłączają stosowanie w tym zakresie części przepisów kodeksu spółek handlowych.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę o wyniki.
Na 91 obecnych senatorów 90 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 70)
Poprawka przyjęta.
Poprawka czwarta eliminuje fragment przepisu, który sugeruje, iż Skarb Państwa po przejęciu pierwszego pakietu akcji w trybie rozpatrywanej ustawy stanie się od razu akcjonariuszem większościowym.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 92 głosowało za. (Głosowanie nr 71)
Przyjęta.
Wniosek mniejszości komisji zmierza do tego, aby minister właściwy do spraw instytucji finansowych był obowiązany zbyć akcje przejętej instytucji finansowej najpóźniej w terminie pięciu lat, a nie, jak stanowi ustawa, trzech lat, od dnia ich objęcia.
Obecność. Głosujemy.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 52 głosowało za, 36 - przeciw, 3 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 72)
Poprawka została przyjęta.
To była poprawka mniejszości.
Poprawka piąta uściśla, iż termin zbycia akcji przez ministra właściwego do spraw instytucji finansowych biegnie od dnia objęcia przez Skarb Państwa ostatniej akcji przejmowanej instytucji finansowej.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 91 obecnych senatorów 90 głosowało za, 1 był przeciwnego zdania. (Głosowanie nr 73)
Poprawka piąta przyjęta.
Szósta określa, w jakim terminie będą zbywane przez ministra właściwego do spraw instytucji finansowych akcje instytucji finansowej przejętej w związku z rażącym naruszeniem przez nią warunków umowy gwarancji.
Głosujemy.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Proszę głosować.
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 92 głosowało za. (Głosowanie nr 74)
Przyjęta.
Siódma umieszcza przepis we właściwym rozdziale.
Obecność.
Kto za?
Kto przeciw?
Kto się wstrzymał?
Jeszcze nie głosowało wielu senatorów...
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 89 obecnych senatorów 89 głosowało za. (Głosowanie nr 75)
Poprawka została przyjęta.
W takim razie przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał... Proszę głosować.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 89 obecnych senatorów 77 głosowało za, 2 - przeciw, 9 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 76)
Dziękuję bardzo.
W związku z tym stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o rekapitalizacji niektórych instytucji finansowych.
Powracamy do rozpatrywania punktu trzynastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r.
Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Budżetu i Finansów Publicznych przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał, w których wnoszą o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Druki nr 760A i 760B.
Szanowni Państwo, głosujemy.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Proszę głosować.
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 92 obecnych senatorów 47 głosowało za, 26 było przeciwnego zdania, 18 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 77)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r.
Panie i Panowie Senatorowie! Powracamy...
(Rozmowy na sali)
Proszę o skupienie.
Powracamy do rozpatrywania punktu czternastego porządku obrad: drugie czytanie projektu uchwały w sprawie poszanowania Krzyża.
Przypominam, że przed przerwą w obradach zostało przedstawione poprawione sprawozdanie komisji o projekcie oraz została przeprowadzona dyskusja.
Przystępujemy do głosowania.
Przypominam, że zestawienie wszystkich wniosków zawarte jest w druku 748P.
W pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie projektu uchwały z druku nr 748 bez poprawek, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawionymi poprawkami.
(Senator Jan Rulewski: Można?)
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem senatora Łukasza Abgarowicza, popartym przez komisję, o przyjęcie projektu uchwały bez poprawek.
Głosujemy.
Przycisk obecności.
Kto z pań i panów senatorów jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję bardzo.
Oto wyniki: na 62 obecnych 54 - za, 3 - przeciw, 5 nie głosowało. (Głosowanie nr 78)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie poszanowania Krzyża. (Oklaski)
(Głosy z sali: Hańba! Hańba!)
Powracamy do rozpatrywania punktu piętnastego porządku obrad: drugie czytanie projektu apelu o poszanowanie Krzyża.
(Rozmowy na sali)
Proszę o skupienie.
Przypominam, że przed przerwą w obradach zostało przedstawione poprawione sprawozdanie komisji o projekcie oraz została przeprowadzona dyskusja.
Przystępujemy do głosowania.
Przypominam, że zestawienie wszystkich wniosków zawarte jest w druku nr 721P.
W pierwszej kolejności... (Rozmowy na sali)
Proszę pozwolić mi się skoncentrować, te rozmowy bardzo przeszkadzają.
Przypominam, że zestawienie jest w druku nr 721P.
W pierwszej kolejności...(Rozmowy na sali)
Państwo Senatorowie!
...zostanie przeprowadzone głosowanie nad poprawkami, a następnie nad przyjęciem projektu uchwały w całości, wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Przystępujemy do głosowania nad pierwszą poprawką komisji do sprawozdania zawartego w druku nr 721O.
Przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję.
Proszę o wyniki.
Na 87 obecnych 36 - za, 48 - przeciw, 1 się wstrzymał, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 79)
Przystępujemy do głosowania nad poprawką drugą komisji do sprawozdania zawartego w druku nr 721O.
Przycisk obecności.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 89 obecnych 37 - za, 50 - przeciw, 2 nie głosowało. (Głosowanie nr 80)
Poprawka została odrzucona.
Przystępujemy do głosowania nad poprawką Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka, Praworządności i Petycji z druku nr 721O, ewentualnie... Nie, to tyle.
Obecność.
Kto jest za?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
Dziękuję bardzo.
Proszę o wyniki.
Na 86 obecnych 37 - za, 48 - przeciw, 1 się wstrzymał. (Głosowanie nr 81)
Poprawka została odrzucona.
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat nie podjął uchwały i tym samym zakończył postępowanie w tej sprawie.
(Senator Piotr Andrzejewski: Przepraszam, poprawki nie przeszły, ale nad pierwotnym wnioskiem trzeba głosować.)
Przepraszam bardzo, ale nie...
(Senator Piotr Andrzejewski: Głosowaliśmy tylko nad poprawkami.)
(Poruszenie na sali)
Na tym już koniec procedury, Panie Senatorze.
W związku z podjętymi uchwałami proszę senatorów sprawozdawców o reprezentowanie Senatu w toku rozpatrywania uchwał Senatu przez komisje sejmowe.
Informuję, że porządek obrad czterdziestego ósmego posiedzenia Senatu został wyczerpany.
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
(Rozmowy na sali)
Panie i Panowie Senatorowie! Jeszcze komunikat. Proszę jeszcze o pół minuty uwagi.
Senator Sekretarz
Małgorzata Adamczak:
Bezpośrednio po zakończeniu posiedzenia odbędzie się posiedzenie Prezydium Senatu.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Bardzo dziękujemy za informację.
W związku z uchwałami proszę o reprezentowanie Senatu w toku rozpatrywania uchwał przez komisje sejmowe.
Informuję, że porządek obrad czterdziestego ósmego posiedzenia został wyczerpany.
(Rozmowy na sali)
Minuta przerwy technicznej.
(Rozmowy na sali)
Bardzo proszę o zamknięcie drzwi.
Przystępujemy do oświadczeń.
Państwo wiedzą, że oświadczenia złożone do protokołu zostaną zamieszczone w urzędowej wersji sprawozdania stenograficznego.
Teraz odczytam listę.
Oświadczenia do protokołu złożyli senatorowie: Rafał Muchacki, Małgorzata Adamczak, Sławomir Kowalski - cztery, Ryszard Knosala - trzy, Stanisław Gorczyca - jedno, Piotr Kaleta - dwa, Kazimierz Kleina - pięć, Edmund Wittbrodt - jedno, Maciej Grubski - dwa, Krzysztof Kwiatkowski - dwa, Antoni Piechniczek - jedno, Czesław Ryszka - dwa, Maciej Klima - cztery...
(Senator Małgorzata Adamczak: Pani Marszałek, tego nie trzeba czytać...)
Dobrze, to zaraz...
Kazimierz Kleina zapisał się do głosu, a jedno oświadczenie złożył do sprawozdania. Wojciech Skurkiewicz - dwa, Andrzej Grzyb - trzy, Jan Dobrzyński - dwa, Antoni Motyczka - jedno, Andrzej Szewiński - jedno, Bohdan Paszkowski - cztery, Stanisław Jurcewicz - jedno, Błaszczyk, Wojciechowski, Ryszka... O, jeszcze dużo ich jest, więc ja nie będę tego w tej chwili czytała.
Zapraszam w takim razie pana senatora Kleinę jako pierwszego do wygłoszenia swojego oświadczenia. Drugi będzie Sławomir Sadowski, a potem: Dorota Arciszewska-Mielewczyk, Henryk Woźniak i Tadeusz Skorupa.
Proszę bardzo...
(Senator Małgorzata Adamczak: Jeszcze pan senator Andrzejewski.)
Jeszcze pan senator Andrzejewski. I zobaczymy, co dalej.
Proszę bardzo.
Senator Kazimierz Kleina:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Oświadczenie w imieniu Kaszubskiego Zespołu Parlamentarnego i Parlamentarnego Zespołu Kociewskiego w dziewięćdziesiątą rocznicę powrotu Polski nad Bałtyk.
Po wielomiesięcznych negocjacjach 28 czerwca 1919 r. podpisany został traktat wersalski, na mocy którego Polska odzyskała Pomorze z wąskim pasem wybrzeża morskiego. Decyzja ta była ukoronowaniem wieloletniej działalności niepodległościowej pomorskich Polaków, którzy nigdy nie zapomnieli o swojej ojczyźnie. Jednak zgodnie z porozumieniami międzynarodowymi przejęcie Pomorza miano zrealizować dopiero po sześciu miesiącach. Jeszcze pół roku Polacy na Pomorzu musieli się bronić przed szykanami i represjami Niemców, niemogących pogodzić się z tą decyzją.
Wyzwolenie Pomorza rozpoczęło się 17 stycznia 1920 r. W tym dniu wojska polskie przekroczyły pod Nieszawą dawną granicę zaboru pruskiego i zajęły Gniewkowo. 18 stycznia dwa pociągu pancerne "Wilk" i "Boruta" wjechały na dworzec w Toruniu. Tego samego dnia po południu do Torunia wkroczyła Dywizja Pomorska dowodzona przez pułkownika Stanisława Skrzyńskiego. Defiladę Wojska Polskiego w Toruniu odbierał "błękitny" generał Józef Haller, który ma dziś ulice swego imienia w każdym pomorskim mieście. Na prawym brzegu Wisły oddziały grupy generała Stanisława Pruszyńskiego, wsparte przez 5 Brygadę Jazdy i pociągi pancerne "Hallerczyk", "Zagończyk" i "Odsiecz II", oswobodziły w dniach 17-18 stycznia Działdowo, Brodnicę i Lidzbark. Dnia 23 stycznia został zajęty Grudziądz. W tym samym czasie 2 Dywizja Strzelców Wielkopolskich wyzwalała południowo-zachodnią część terytorium Pomorza przyznanego Polsce. W końcu stycznia wojska Frontu Pomorskiego zajęły Bydgoszcz, Koronowo, Świecie, Tucholę, Chojnice, Tczew, Starogard i Kościerzynę, docierając 8 lutego do Kartuz, a 10 lutego dwa szwadrony 5 Brygady Jazdy zajęły resztę przyznanych Polsce terenów, dochodząc do Morza Bałtyckiego.
Dlatego właśnie w Pucku postanowiono dokonać symbolicznych zaślubin - uroczyści utrwalającej obecność Rzeczypospolitej nad Bałtykiem. 10 lutego 1920 r. miejscowa ludność pomorska, głównie kaszubska, wspólnie z wojskiem pieczołowicie przygotowała tę uroczystość. Nie zepsuła jej nawet niepogoda, a do legendy przeszło kazanie, które wygłosił kapelan 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty, późniejszy przywódca konspiracji pomorskiej w trakcie II wojny światowej, ksiądz Józef Wrycza. Generał Haller wrzucił do wody Zatoki Puckiej jeden z dwóch przygotowanych przez Polonię gdańską platynowych pierścieni, drugi pozostawił na swoim ręku i powiedział "zaślubiam cię na znak rzeczywistego i wieczystego naszego panowania". Uczestnicy tej uroczystości, z marszałkiem Sejmu Ustawodawczego Maciejem Ratajem i ministrem spraw wewnętrznych Stanisławem Wojciechowskim na czele, podpisali specjalnie przygotowany akt zaślubin Polski z morzem, a na miejscu tej uroczystości stanął pamiątkowy słup, na którym umieszczono napis "Roku Pańskiego 1920 10 lutego Wojsko Polskie z gen. Józefem Hallerem na czele objęło na wieczne posiadanie polskie morze". Poświęcono też polską banderę morską, którą przy dźwiękach Mazurka Dąbrowskiego uroczyście wciągnięto na maszt, co potwierdzało, że od tego momentu straż nad polskim wybrzeżem objęła polska Marynarka Wojenna.
Tym aktem sprzed dziewięćdziesięciu lat Polska objęła w posiadanie stuczterdziestokilometrowy odcinek wybrzeża Bałtyku, który już wkrótce stał się miejscem jednego z największych osiągnięć II Rzeczypospolitej: budowy portu morskiego i miasta Gdyni. Był to jednocześnie akt wieńczący długoletnią walkę Pomorzan o powrót do macierzy.
W dziewięćdziesiątą rocznicę powrotu Rzeczypospolitej Polskiej nad Bałtyk składamy hołd naszym przodkom, których gorliwy patriotyzm i wielopokoleniowa praca organiczna pozwoliły obronić narodowego ducha i umożliwiły wolnej ojczyźnie powrót nad Morze Bałtyckie. W imieniu zespołów przewodniczący senator Kazimierz Kleina i przewodniczący Andrzej Grzyb. (Oklaski)
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Bardzo dziękujemy.
(Senator Kazimierz Kleina: Dziękuję.)
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę pana senatora Sadowskiego.
Uprzejmie proszę.
Senator Sławomir Sadowski:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Interpelację kieruję do Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów, oraz do pani Barbary Kudryckiej, minister nauki i szkolnictwa wyższego.
Szanowny Panie Premierze!
Pragnę zwrócić uwagę pana premiera na sytuację, w jakiej znalazła się filia uniwersytetu białostockiego w Wilnie. Jednostka ta jest pierwszą filią uczelni zagranicznej na Litwie oraz pierwszym wydziałem zamiejscowym poza granicami Polski. Inicjatywa powołania filii uniwersytetu białostockiego w Wilnie powstała przede wszystkim z myślą o Polakach na Litwie. Uruchomienie filii nie było łatwe. Strona litewska stawiała ogromne wymagania, dotyczące przede wszystkim bazy materialnej. Załatwianie formalności trwało pięć lat, dokładnie do 8 sierpnia 2007 r.
Polacy na Litwie to największa mniejszość, jednocześnie są oni słabo wykształceni i zajmują przedostatnie miejsce, za nami są tylko Romowie. Pozwolę sobie przytoczyć wskaźniki wyższego wykształcenia. Na tysiąc Polaków wyższe wykształcenie ma obecnie sześćdziesięciu trzech, dla Litwinów wskaźnik ten wynosi sto dwadzieścia sześć.
Problemy wileńskiej filii uniwersytetu białostockiego zaczęły się wraz z początkiem jej funkcjonowania. Obecny przewodniczący komisji oświaty litewskiego sejmu powiedział, że studia w języku polskim to zagrożenie. W kontekście obecnej polityki rządu litewskiego wobec Polaków, szczególnie wobec polskiej młodzieży, słowa te mają mocną wymowę. Polscy studenci nie mogą korzystać z preferencyjnych kredytów studenckich na naukę i pokrycie kosztów utrzymania podczas studiów. Banki oraz inne instytucje finansowe na Litwie, także Państwowy Fundusz Nauki i Studiów, nie mogą przyznać ulgowych kredytów finansowych naszym studentom, gdyż na liście uczelni wyższych, przedstawionej przez Ministerstwo Oświaty i Nauki Litwy instytucjom finansowym, nie znalazła się filia uniwersytetu białostockiego w Wilnie. Zabrania tego art. 69 nowej litewskiej ustawy o szkolnictwie wyższym.
Polska uczelnia nie ma też dostępu do ogólnokrajowej rekrutacji internetowej. Prośba w tej sprawie została wystosowana 12 listopada 2008 r. do Stowarzyszenia Uczelni Wyższych na Litwie "Lama". Odpowiedź z 29 stycznia 2009 r. była negatywna, pismo nie było opatrzone numerem, nie było też uzasadnienia odmowy. Wileńska filia uniwersytetu białostockiego ma wszystkie zezwolenia władz litewskich na prowadzenie studiów na Litwie i dlatego niezrozumiała jest odmowna odpowiedź tej instytucji w kwestii włączenia jej do krajowej internetowej rekrutacji, która pozwoliłaby naszej uczelni wziąć udział w rekrutacji na równych warunkach z innymi uczelniami na Litwie.
12 maja 2009 r. na Litwie weszła w życie nowa ustawa o studiach i nauce, na mocy której wprowadzono tak zwany koszyk studenta, przysługujący tylko litewskim uczelniom. Wykluczenie filii uczelni zagranicznych z listy uczelni ubiegających się o "koszyk studenta" narusza zasadę równych szans dla uczelni wyższych na litewskim rynku edukacyjnym. Prośby o włączenie filii uniwersytetu białostockiego w Wilnie do listy uczelni mogących otrzymać "koszyk studenta" nie odniosły skutku. Warto w tym miejscu wspomnieć, że nawet uczelnie niepaństwowe na Litwie mają prawo do pobrania "koszyka studenta" na takiej samej podstawie, na jakiej czynią to uczelnie państwowe.
Szanowny Panie Premierze! Szanowna Pani Minister!
W dniu 27 stycznia 2010 r. wspólnie z senatorem Markiem Konopką spotkaliśmy się z dziekanem Wydziału Ekonomiczno-Informatycznego, profesorem uczelnianym doktorem habilitowanym Jarosławem Wołkonowskim właśnie w siedzibie filii w Wilnie. W trakcie rozmowy pan dziekan wskazał na trudności finansowe, jakie przeżywa uczelnia. Obecnie brakuje uczelni około 3 milionów zł, brakuje pieniędzy między innymi na zwrot delegacji dla siedemdziesięciu pracowników dojeżdżających z Białegostoku. Filia planuje utworzenie dwóch nowych kierunków: europeistyki i stosunków międzynarodowych. Już trzykrotnie podnoszono studentom czesne, do 1 tysiąca 500 litów. Według relacji pana dziekana uczelni grozi znaczne ograniczenie funkcjonowania, a nawet zamknięcie.
Nie można do tego dopuścić. Przecież temat utworzenia jednej z ostoi polskości na Litwie zajmował trzech marszałków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, a ostatecznie premier Jarosław Kaczyński dopomógł w znalezieniu funduszy i rozpoczęciu procedur organizacyjnych. Kontynuowanie działalności polskiego uniwersytetu w Wilnie rząd polski powinien traktować jako priorytet, a także misję mającą na celu podniesienie prestiżu państwa polskiego. Jest to również nasz wspólny obowiązek wobec dwustu trzydziestu pięciu tysięcy Polaków mieszkających na Litwie.
Dlatego zwracam się do pana premiera oraz do pani minister o pomoc na dofinansowanie kształcenia polskiej mniejszości przez Uniwersytet w Białymstoku z filią w Wilnie. Dziękuję bardzo za uwagę. Z szacunkiem Sławomir Sadowski.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Zapraszam uprzejmie panią senator Dorotę Arciszewską-Mielewczyk.
Senator
Dorota Arciszewska-Mielewczyk:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Oświadczenie senatorskie kieruję do ministra spraw wewnętrznych i administracji Jerzego Millera.
W niemieckich landach, Bawarii, Hesji i Meklemburgii-Pomorzu Przednim, przyjęto zasadę, zgodnie z którą osoby urodzone w latach 1945-1990 na terenach dawnej Rzeszy Niemieckiej, przyznanych Rzeczypospolitej Polskiej na mocy traktatu poczdamskiego, będą miały w dokumentach potwierdzających tożsamość wpisywane Niemcy jako kraj urodzenia.
Traktowanie ziem przyznanych Polsce na mocy decyzji mocarstw sojuszniczych jako terytorium Niemiec, będącego pod tymczasową polską administracją, a może okupacją, należy uznać za wydarzenie ze wszech miar skandaliczne. Godzi to w poczucie integralności i jednolitości terytorialnej Polski. Rzeczpospolita Polska nie może w żadnym wypadku akceptować takiej praktyki.
Podczas sporządzania polskich dokumentów przyjęto zasadę wpisywania jako kraju urodzenia tego państwa, na którego terytorium aktualnie leży miejsce urodzenia danej osoby. Stąd osoby, które przyszły na świat przed II wojną światową na kresach II Rzeczypospolitej, miewają w dokumentach tożsamości wpisane jako kraj urodzenia Litwę, Białoruś lub Ukrainę. Tym samym powinniśmy w stosunkach cudzoziemców z polskimi urzędami egzekwować poprawne oznaczenie Polski jako kraju urodzenia w sytuacji, gdy dana osoba urodziła się w miejscu terytorialnie należącym do Polski.
W związku z tym zapytuję, czy według pana takie regulacje niemieckie nie podważają przebiegu granic Rzeczypospolitej Polskiej. Czy taka praktyka nie wpływa negatywnie na kształtowanie relacji polsko-niemieckich? Czy ponadto ta praktyka nie narusza przepisów prawa europejskiego? Jeżeli którakolwiek z odpowiedzi na zadanie pytania jest twierdząca, to chciałabym zapytać, czy nie uważa pan, że byłoby zasadne podjęcie kroków zmierzających do zmian legislacyjnych oraz wydanie stosownych poleceń służbowych, prowadzących do nieuznawania w sprawach urzędowych w Polsce dowodów tożsamości z fałszywym krajem urodzenia. Osoba urodzona na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, a mająca w dowodzie tożsamości wpisany jako kraj urodzenia Niemcy, powinna być traktowana jako osoba posługująca się fałszywym, a co najmniej błędnym, dowodem tożsamości. Podobnie, jak na przykład mężczyzna posługujący się dowodem tożsamości kobiety.
Reasumując, taki dokument w świetle polskiego prawa powinien być uznany za nieważny. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Bardzo dziękuję, Pani Senator.
Proszę uprzejmie pana senatora Woźniaka, ale nie widzę go na sali...
W takim razie proszę pana senatora Tadeusza Skorupę.
Senator Tadeusz Skorupa:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Wysoka Izbo!
Moje oświadczenie kieruję do ministra sportu i turystyki.
Panie Ministrze, w imieniu organizatorów igrzysk polonijnych w Zakopanem, zwracam się do pana z prośbą, aby rozważył pan przekazanie 400 tysięcy zł z budżetu, jakim pan dysponuje, na organizację zimowych igrzysk polonijnych w Zakopanem.
Panie Ministrze, chcę tu podkreślić, że zespół polonijny obniżył o kilka tysięcy kwotę z wniosku, czyli kwotę 300 tysięcy zł, jaki złożyło stowarzyszenie "Wspólnota Polska", w związku z czym Komisja Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą przyznała na tenże cel 290 tysięcy.
Organizatorzy zimowych igrzysk polonijnych zwracali się do stowarzyszenia "Wspólnota Polska", aby stowarzyszenie wystąpiło do komisji senackiej o dotację w wysokości 500 tysięcy zł. Z niewiadomych dla mnie przyczyn "Wspólnota Polska" o taką kwotę nie wystąpiła. Dlatego jest prośba do Prezydium Senatu, aby uwzględniono tę sprawę i przekazano całą wnioskowaną przez "Wspólnotę Polską" kwotę, czyli 300 tysięcy, na organizację igrzysk polonijnych w Zakopanem.
Umotywować tę prośbę mogę w ten sposób. W tej chwili w igrzyskach może wziąć udział tylko trzystu uczestników, a zgłosiło się sześciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu uczestników z krajów wschodnich. Organizatorzy musieliby wyeliminować trzystu dziewięćdziesięciu dziewięciu ze względu na brak pieniędzy. Jest więc bardzo uzasadnione, aby minister sportu przeznaczył na ten cel kwotę 400 tysięcy, jak również to, aby Prezydium Senatu podniosło ostateczną kwotę dotacji o te kilka tysięcy.
Organizatorzy zgłosili kilka próśb do sponsorów, do samorządów lokalnych i do firm. Być może zostanie uzbierane tyle pieniędzy, żeby wszyscy zgłoszeni, to znaczy sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć osób, mogli wziąć udział w igrzyskach. Byłoby wielkim nieporozumieniem, gdybyśmy nie dopilnowali tego, aby wszyscy zgłoszeni mogli wziąć w tym udział. Ponadto, trudno byłoby organizatorom wyeliminować grupę trzystu dziewięćdziesięciu dziewięciu osób, które nie mogłyby wziąć udziału w zawodach, bo nie wiadomo, jakie kryterium trzeba by zastosować, aby wyselekcjonować te trzysta osób, które miałyby tu przyjechać.
Panie Ministrze, uczestniczył pan w zawodach pucharu świata w Zakopanem i zadeklarował pan, w obecności innych uczestników, że wesprze te igrzyska. Tym bardziej zwracam się do pana i jeszcze raz proszę o wsparcie. Dziękuję.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Bardzo dziękuję, panie Senatorze.
Zapraszam pana senatora Piotra Łukasza Andrzejewskiego.
Senator Piotr Andrzejewski:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Kieruje pytanie do ministra spraw zagranicznych.
Cała cywilizowana Polska obchodzi dzisiaj dzień wspomagania prześladowanych w Wietnamie chrześcijan. Akurat dzisiaj Senat w sposób specyficzny debatował nad symboliką krzyża. Dzisiaj pan marszałek Senatu przyjmował odchodzącego ambasadora Wietnamu i dzisiaj, w dniu pamięci ofiar pogromów chrześcijańskich w Wietnamie, zapytuję pana ministra spraw zagranicznych: jaka jest reakcja na ludobójcze tępienie chrześcijan w Wietnamie? Jaki jest zakres, po pierwsze, notyfikacji, po drugie, interwencji, i jakie środki zamierza Pan podjąć na forum międzynarodowym dla ochrony podstawowych praw człowieka w tym zakresie wobec ich drastycznego łamania w Wietnamie, w Indiach i innych krajach, w których tolerancja religijna jest deklarowana, ale postępowanie państw jest sprzeczne nie tylko z tolerancję religijną, ale z podstawowymi konwencjami cywilizowanego świata dotyczącymi ochrony praw człowieka ? Czy zamierza Pan wystąpić do Komisji Praw Człowieka ONZ?
Jeżeli nie, to proszę o jednoznaczną deklarację, a będę zabiegał o to, żeby inni, którzy reprezentują w Polsce postawę chrześcijańską, wystąpili w tym zakresie do Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych. Dziękuję.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Dziękuję uprzejmie.
Pan senator Stanisław Gogacz. Proszę.
Senator Stanisław Gogacz:
Pani Marszałek! Panowie Senatorowie!
Moje zapytanie składam do ministra obrony narodowej, pana Bogdana Klicha.
Moje zapytanie dotyczy tego, czy MON zamierza sprzedać lubelski Dom Żołnierza, usytuowany w reprezentacyjnej lokalizacji, przy ulicy Żwirki i Wigury, w pobliżu skrzyżowania alei Racławickich i ulicy Lipowej. Takie sygnały ostatnio dotarły do lubelskiej opinii publicznej. Ministerstwo Obrony Narodowej musiałoby oczywiście najpierw przekazać Dom Żołnierza Agencji Mienia Wojskowego, a dopiero ta rozpisałaby przetarg.
Dom Żołnierza to nie tylko kawał historii i tradycji, ale miejsce symboliczne, w którym spotykają się nie tylko wojskowi, ale i grupy emerytów. Dzięki temu więź między nimi jest wciąż podtrzymywana. Neoklasycystyczny budynek został wzniesiony jeszcze przed wojną z pieniędzy wojska i składek ludności Lubelszczyzny. Za budulec posłużyły materiały pozostałe po rozbiórce prawosławnego soboru, symbolu carskiego ucisku.
W pamiątkowej księdze budowy odnotowane są wpłaty kilku tysięcy osób. I tak na przykład: generał Józef Haller, dowódca Błękitnej Armii, dał 100 zł, inny generał II Rzeczypospolitej zgodził się na miesięczną cegiełkę w wysokości 150 zł. Ochoczo wpłacali nie tylko dobrze sytuowani mieszkańcy miast, ale także okoliczne wsie: Niemce, Konopnica czy Niedrzwica. Ich mieszkańcy dali na Dom Żołnierza z trudem wysupłane złotówki.
W czasie II wojny światowej Niemcy urządzili w budynku siedzibę partii nazistowskiej. W PRL komuniści usunęli nazwę i tablicę pamiątkową, bo przypominały im, że dom zbudowano za sanacji i sławił nazwisko marszałka Piłsudskiego. Obecnie w budynku, oprócz prokuratury garnizonowej, klubu i kasyna, znajduje się biblioteka licząca dwadzieścia siedem tysięcy tomów. W Domu Żołnierza odbywają się bezpłatne zajęcia taneczne, z których korzystają rodziny mundurowych i nie tylko. Spotykają się tam też żołnierze w stanie spoczynku, członkowie Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari czy związku byłych żołnierzy zawodowych.
Panie Ministrze, według mojej oceny byłaby to bardzo niedobra decyzja, jeżeli chodzi o mieszkańców Lublina i Lubelszczyzny. Takie miejsca posiadają szczególny tytuł, aby służyć interesowi publicznemu i społecznemu.
Stąd moje zapytanie. Czy to prawda, że Ministerstwo Obrony Narodowej zamierza wyzbyć się Domu Żołnierza, a jeżeli tak, to czym to motywuje? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Krystyna Bochenek:
Dziękuję bardzo.
Panie Senatorze, jeszcze ja wygłoszę krótkie oświadczenie, które kieruję do pani Jolanty Fedak, minister pracy i polityki społecznej.
Sprawa dotyczy problemu wysokości diet i ryczałtów przysługujących zawodowym kierowcom, którzy pracują na trasach międzynarodowych. Zdaniem reprezentantów tej grupy zawodowej regulacja rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju nie przystaje do obecnej sytuacji gospodarczej. W ocenie kierowców świadczenia wynikające z tego rozporządzenia, które mają rekompensować wydatki w czasie podróży zagranicznej, są ustalane na zbyt niskim poziomie. Zainteresowani wskazują też na wątpliwości interpretacyjne co do stosowania wymienionego rozporządzenia do przypadków podróży odbywanych na terytorium innych niż Polska państw unijnych przez kierowców zatrudnionych w Polsce. Osoby te wskazują dodatkowo na nieprawidłowości związane ze stosowaniem §9 ust. 4 tego rozporządzenia. Według oświadczenia kierowców zapewniany przez pracodawcę bezpłatny nocleg, o którym mowa w tym przepisie, często nie spełnia podstawowych warunków do wypoczynku i zachowania higieny osobistej. Przewidziane przez pracodawcę miejsca noclegowe to wielokrotnie tak zwane leżanki znajdujące się w kabinach samochodów.
Proszę panią minister o zajęcie stanowiska w przedstawionej kwestii. Dziękuję bardzo.
Nikt więcej z państwa senatorów nie chce już wygłosić oświadczenia.
Informuję, że protokół czterdziestego ósmego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich w pokoju nr 255.
Zamykam czterdzieste ósme posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej siódmej kadencji.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)
(Koniec posiedzenia o godzinie 17 minut 12)
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem jedenastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Zapisy nowelizacji, którą omawiamy w tej chwili, są niezwykle zwięzłe. Dotyczą one emerytur górniczych.
Otóż, przy ustalaniu emerytury górniczej, okres pracy wykonywanej stale pod ziemią i w pełnym wymiarze czasu pracy będzie można rozliczać na wniosek pracownika w okresach kwartalnych. Rozwiązanie takie ma dotyczyć spraw niezakończonych przed wejściem w życie niniejszej nowelizacji, przy czym, na wniosek osób zainteresowanych, wysokość emerytur górniczych ustalić należy ponownie.
Proponowana obecnie nowelizacja jest uzupełnieniem obowiązujących przepisów przewidujących dla pracowników pracujących pod ziemią przez co najmniej 25 lat uprawnienie do górniczej emerytury bez względu na wiek i stanowisko pracy.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Nowelizacja ustawy o emeryturach górniczych porządkuje tę materię i dlatego jest ona godna przyjęcia. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Stanisława Karczewskiego
w dyskusji nad punktem dwunastym porządku obrad
Wysoki Senacie!
Rzymianie mawiali: ius est ars boni et aequi - prawo jest sztuką dobra i słuszności. Po porzuceniu mrzonek zbudowanych na pogańskiej wierze, że rzeczy nie są takimi, jakimi są w istocie, lecz takimi, jakimi się je nazwie, wydaje się, że wszyscy zgadzamy się co do tego, iż źródłem i podstawą prawa stanowionego winno być prawo naturalne, bo dopiero wówczas prawo może stać się sztuką dobra i słuszności, jak postulowali cytowani wyżej starożytni.
Sądzę, że jednoczy nas przekonanie, iż uchwalane przez nas prawo winno być podporządkowane interesom państwa i jego obywateli, jednoznaczne, zrozumiałe, uczciwe i sprawiedliwe - bo wtedy będzie sztuką dobra i słuszności.
Przyłóżmy więc starożytne standardy do przedmiotu naszych obecnych prac. Rozpatrujemy dziś ustawę o rekapitalizacji niektórych instytucji finansowych. Czy ten tytuł spełnia wskazane, przytaczane wcześniej postulaty? Czy może stanowić dobre prawo akt, którego tytuł nie będzie zrozumiały dla znacznej części Polaków? Będzie niezrozumiały nie dlatego, że jesteśmy narodem niedouczonym, niezorientowanym we współczesnych realiach, lecz dlatego, że autorzy projektu nie potrafili napisać go poprawną polszczyzną. Czy tak trudno wyrazić intencję dofinansowania banków i ubezpieczycieli z budżetu?
Zabawny, pretensjonalny termin "rekapitalizacja", ukuty na wzór "dekapitacji", "rekapitulacji", "dekapitalizacji", poza tytułem pojawia się w tekście aktu tylko raz, w art. 1, w którym ustawodawca tłumaczy go, by już więcej z niego nie skorzystać... Ksiądz William Ockham w wieku XIV zalecił, by nie mnożyć bytów ponad potrzebę - niestety ta sugestia nie dotarła, jak widać, do rządowego legislatora, przedkładającego efektowność zwrotu nad realną potrzebę wyrażenia myśli.
Materia objęta tą regulacją jest skomplikowana, trudna. Nie powinno być tu miejsca na nieporadność językową. Nie ośmielę się zajmować Wysokiej Izby dalszymi, licznymi szczegółowymi uwagami, wskażę już tylko jeden przykład rażącego błędu składniowego. Z tekstu art. 3 ust. 1 - cytuję fragment: "na zasadach określonych w ustawie, zwanej dalej «gwarancją»" - wynika, że to rozpatrywaną ustawę nazywamy gwarancją.
Pozwólcie Państwo, że przejdę teraz do spraw poważniejszych i zadam kilka pytań, prawdopodobnie retorycznych, gdyż nie liczę na odpowiedź, co jednak nie zmniejsza wagi tych pytań.
Pierwsza sprawa: czy premier i minister finansów mylą się, gdy mówią, że polska gospodarka jest w stosunkowo dobrym stanie? Jeśli mówią prawdę, to dlaczego ustawa o rekapitalizacji niektórych instytucji finansowych, zmierzająca do rozpaczliwego i kosztownego ratowania banków i ubezpieczycieli kosztem podatników, ma wejść w życie z dniem ogłoszenia? Cóż by się stało złego, gdybyśmy poczekali te standardowe dwa tygodnie?
Druga sprawa: których instytucji ubezpieczeniowych i banków może dotyczyć szczególny tryb - nie bójmy się tego określenia - czasowej nacjonalizacji za odszkodowaniem? Kto jest obecnie właścicielem tych banków i ubezpieczycieli?
Trzecia sprawa: czy banki, które utracą płynność finansową, uważane są za dobrze zarządzane, i dlatego państwo może i powinno je ratować, w przeciwieństwie na przykład do stoczni morskich lub przedsiębiorstw zbrojeniowych? Czy przeprowadzono badania opinii publicznej lub publiczną dyskusję i dzięki temu wiemy na pewno, że Polacy opowiedzieli się za rekapitalizacją niektórych instytucji finansowych i przeciwko wsparciu stoczni morskich?
W uzasadnieniu rozpatrywanej ustawy złożonym przez rząd w Sejmie czytamy, że w ostateczności realizacja tych procedur będzie wymagać nowelizacji ustawy budżetowej i zwiększenia deficytu - vide: tzw. ocena skutków regulacji. Traktując tekst dokumentu rządowego z należytą powagą, chcę zapytać, jaki wzrost deficytu w celu rekapitalizacji rząd jest w stanie zaakceptować i jakie są rezerwy budżetowe przeznaczone na ratowanie sektora finansowego przed katastrofą, której przecież podobno nie ma.
Interesuje mnie, o ile mogłaby przedłużyć się średnia długość życia Polaków, gdyby te pieniądze, zamiast na banki, przeznaczyć na służbę zdrowia.
Chciałbym też wiedzieć, czy wsparcie wybranego sektora gospodarki, a w jego ramach niektórych jednostek, jest zgodne z konstytucyjną zasadą państwa prawa i odpowiada konstytucyjnej kategorii społecznej gospodarki rynkowej oraz leżącym u podstaw Unii Europejskiej regułom wolnego rynku.
Czy powinniśmy przyjmować dziś przepisy o wspieraniu niektórych instytucji finansowych, a jutro na przykład niektórych przedsiębiorstw przemysłu spożywczego? Czy, niczym tuwimowscy straszni mieszczanie, musimy postrzegać wszystko oddzielnie, każdy kawałek gospodarki narodowej jako oddzielny? To najprostsza droga, by doprowadzić do jej rozpadu na takie właśnie, łatwe do oglądania kawałki!
Dlaczego w celu powstrzymywania kryzysu w sektorze finansowym - którego, jak wiemy od rządu, nie ma - nie może być stosowane obecnie obowiązujące prawo?
Czy sprawiedliwe jest, że, zgodnie z art. 6 ust. 6 ustawy, członkowie organów instytucji finansowych, za których błędy będą płacić podatnicy, mają otrzymywać wynagrodzenia dwunastokrotnie większe od średniego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw? Biedni mają pomagać bogatym? Czy to jest piękne i słuszne? Czy to jest dobre prawo?
W naszym wspólnym domu, Polsce, jest wiele ważnych problemów, które wymagają szerokiego spojrzenia i kompleksowych rozwiązań. A my zajmujemy się tu prawem, które dotyczy fragmentu rzeczywistości i odnosi się do zjawisk, które podobno nie powinny się pojawić.
Wysoki Senacie! Według szacunków profesora Andrzeja Malinowskiego z Uniwersytetu Warszawskiego liczba słów w obowiązujących aktach prawnych stanowionych w Polsce przekroczyła w 2006 r. 10 milionów. Dolewamy więc dziś tylko kilka kropel do rwącej rzeki. Ale to słaba pociecha. Dziękuję bardzo.
Przemówienie senatora Rafała Muchackiego
w dyskusji nad punktem dwunastym porządku obrad
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Zgodnie z definicją art. 2 pkt 1 procedowanej ustawy wśród instytucji finansowych, do których mają zastosowanie jej przepisy, wymienione zostały banki krajowe oraz krajowe instytucje ubezpieczeniowe. W świetle przepisów ustawy powstaje pytanie, czy wśród instytucji mogących skorzystać z gwarancji występują również takie, które nie posiadają formy prawnej spółki akcyjnej, jak na przykład towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych czy banki spółdzielcze, które dysponują udziałami, a nie akcjami.
Okoliczność ta ma istotne znaczenie w aspekcie art. 9 ust. 2, określającego sankcję w postaci przejęcia instytucji finansowej przez Skarb Państwa w przypadku rażącego naruszenia umowy gwarancji, oraz przepisów rozdziału 3, które przewidują takie przejęcie jedynie w odniesieniu do tych instytucji finansowych, które mają formę spółek akcyjnych. W przypadku ustalenia, iż przepisy ustawy dają możliwość zawarcia umowy gwarancji również podmiotom niebędącym spółkami akcyjnymi, wydaje się zasadne rozważenie zmiany przepisów w sposób umożliwiający zastosowanie wobec nich sankcji przejęcia przez Skarb Państwa. Postulat taki byłby uzasadniony wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP zasadą równości, zgodnie z którą żaden podmiot nie może być dyskryminowany z jakiejkolwiek przyczyny, czyli w przedmiotowym przypadku ze względu na formę prawną. Dziękuję.
Przemówienie senatora Stanisława Bisztygi
w dyskusji nad punktem trzynastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Konwencja, na której ratyfikację ma wyrazić zgodę Wysoka Izba, jest standardowym dokumentem, jaki Polska podpisuje z wieloma krajami. Ma to głęboki sens w sytuacji, w której w obu krajach, umawiających się stronach, pracują rezydenci z drugiego z państw.
Umowę tego typu Polska zawarła już z Norwegią w 1977 r. Umowa określa zakres i zasady opodatkowania podatkami dochodowymi podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z dwóch umawiających się państw.
Jako metodę unikania podwójnego opodatkowania wybrano wyłączenie z progresją. Będzie ona stosowana do dochodów z pracy najemnej Polaków pracujących w Norwegii. Jak wiadomo, metoda ta polega na tym, że dochód osiągnięty za granicą jest zwolniony z podatku w kraju rezydencji podatkowej, a brany pod uwagę podczas obliczania stawki podatkowej, według której podatnik ma rozliczyć podatek. Druga z metod, metoda proporcjonalna, będzie stosowana do dochodów z dywidend, odsetek, należności licencyjnych i zysków majątkowych. Metoda proporcjonalna to metoda, w której podatek zapłacony od dochodu osiągniętego za granicą jest zliczany na poczet podatku należnego w kraju rezydencji podatkowej, obliczanego od całości dochodów w takiej proporcji, w jakiej dochód zagraniczny pozostaje w stosunku do całości dochodu podatnika.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo, niniejsza umowa będzie skutkowała ułatwieniem życia naszych obywateli pracujących w Norwegii. Moim zdaniem to wystarczająca rekomendacja, aby wyrazić zgodę na jej ratyfikację. Dziękuję za uwagę.
Przemówienie senatora Janusza Rachonia
w dyskusji nad punktem trzynastym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
W dniu 24 maja 1977 r. rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zawarł umowę z rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.
Od dnia zawarcia tej umowy minęło wiele lat i bardzo wiele się zmieniło. Mamy niepodległą i demokratyczną Rzeczpospolitą Polską, jesteśmy członkiem NATO i członkiem zjednoczonej Europy. Wielu naszych obywateli pracuje poza granicami naszego kraju, w tym w Norwegii. Sytuacja ta wymaga zmiany wielu aktów prawnych. W procedowanej ustawie wyraża się zgodę na ratyfikację Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r. Umowa określa zakres i zasady opodatkowania podatkami dochodowymi podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu umawiających się państwach. Omawiana konwencja ma zastąpić dotychczasową Umowę między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Oslo w dniu 24 maja 1977 r.
Postanowienia umowy zostały oparte na Modelowej Konwencji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w sprawie podatków od dochodu i majątku.
Zgodnie z umową, podstawową metodą unikania podwójnego opodatkowania będzie metoda wyłączenia z progresją. Co więcej, umowa dotyczy konstytucyjnych praw i wolności, w szczególności obejmuje materię, o której mowa w art. 217 konstytucji. W związku z powyższym zasadnym jest tryb związania Polski umową za uprzednią zgodą na ratyfikację, wyrażoną w ustawie, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 i pkt 5 konstytucji.
Przemówienie senatora Czesława Ryszki
w dyskusji nad punktem czternastym
oraz piętnastym porządku obrad
Od połowy grudnia debatujemy nad uchwałą w obronie krzyża. To prawdziwy wstyd. Najpierw podczas grudniowych obrad Senatu RP głosami senatorów Platformy Obywatelskiej odrzucono uchwałę przygotowaną przez senatorów Prawa i Sprawiedliwości - uchwałę, dodam, zaakceptowaną przez Komisję Ustawodawczą - a następnie podczas styczniowych obrad senatorowie PO zgłosili własną uchwałę w tej samej sprawie. Wydało mi się, że chodzi tylko o jakąś grę, o to, aby wszystko, co dobre, pochodziło od PO. Łudziłem się, że chodzi o podobną zagrywkę, jak ta, która miała miejsce w Sejmie, kiedy posłowie PO odrzucili projekt ustawy obywatelskiej zgłoszonej przez prezydenta Łodzi Jerzego Kropiwnickiego o ustanowieniu wolnego dnia w Święto Trzech Króli, a następnie zgłosili własną ustawę w tej samej sprawie. Pal licho, sądziłem, że podobnie będzie z obroną krzyża w Senacie. Niestety, w Senacie poszło nie tylko o to, która z partii wnosi uchwałę, ale też o treść uchwały. Senatorowie PO jak ognia lękają się użycia w uchwale mocniejszych słów, napiętnowania sędziów trybunału praw człowieka w Strasburgu, wyrażenia jasno, że Polska nigdy nie zgodzi się na tego typu wyroki, a gdyby próbowano nam je narzucić, to rozważymy wystąpienie z konwencji praw człowieka. Nie ma w tych słowach niczego konfrontacyjnego, ponieważ podobne oświadczenie wydał Sąd Najwyższy we Włoszech. Dlaczego my nie mielibyśmy użyć podobnego sformułowania, aby ostudzić antychrześcijańskie zapędy niektórych unijnych decydentów?
Przy tej okazji pozwalam sobie na kilka zdań ogólniejszej refleksji. Przypomnę, że wyrok, który trybunał praw człowieka w Strasburgu wydał 3 listopada 2009 r., zaszokował opinię europejską. Sędziowie uznali, że krzyże wiszące we włoskich szkołach publicznych, głownie w Abano Terme koło Padwy, są sprzeczne z prawem rodziców do wychowania własnych dzieci zgodnie ze swoimi przekonaniami oraz sprzeczne z prawem dzieci do wolności religijnej. Skarżąca państwo włoskie Soile Lautsi, obywatelka Włoch pochodzenia fińskiego, której mężem jest aktywista włoskiego związku ateistów, agnostyków i racjonalistów, dopięła swego. W latach 2001-2002, jak czytamy w materiałach trybunału, jej dzieci w wieku jedenastu i trzynastu lat, Dataico i Sami Albertin, uczęszczały do państwowej szkoły w Abano Terme, w której wisiały krzyże. Kobieta uznała, że ich obecność narusza zasadę świeckości państwa oraz jej prawo do wychowania dzieci w duchu laickim. Władze szkoły nie zgodziły się na zdjęcie krzyży, więc sprawa trafiła do włoskich sądów kolejnych instancji, które odrzuciły pozew Lautsi, twierdząc, że krzyż jako symbol włoskiej historii i kultury powinien pozostać w szkołach. Jeszcze dalej poszedł naczelny sąd administracyjny, który, będąc ostatnią instancją, uznał, że krzyż stał się dziś symbolem świeckim, uosabiającym wartości obecne także we włoskiej konstytucji, w tym tolerancję i solidarność. Ostatecznie, po przegranej Soile Lautsi w sądach, także włoski parlament w 2006 r. odrzucił jej wniosek, uznając, że krzyż reprezentuje wartości ważne dla życia obywatelskiego. Niejako na marginesie dodam, że powinno dziwić, iż krzyża broniono, redukując jego znaczenie do symboliki kulturowej, choć Włochy są krajem katolickim, a krzyż jest niemal nieodłącznym elementem codziennego życia - nawet w sądzie świadek jest zaprzysięgany przed krucyfiksem przy zapalonych świecach.
Po wyczerpaniu drogi prawnej we Włoszech, Soile Lautsi zaskarżyła państwo włoskie do trybunału praw człowieka w Strasburgu. Decyzja trybunału, jak wspomniałem, zaszokowała opinię europejską: orzeczono, że we Włoszech powinno zostać zmienione prawo wewnętrzne, które dopuszcza zawieszanie krzyży w miejscach publicznych, a także że należy zdjąć krzyże w szkołach. Trybunał nałożył na państwo włoskie taki obowiązek, choć nie zostało to powiedziane wprost. Bulwersujący opinię był fakt, że Soile Lautsi ma otrzymać od państwa odszkodowanie w wysokości 5 tysięcy euro jako zadośćuczynienie za "straty moralne", jakie poniosły jej dzieci, chodząc do szkoły.
Od siebie dodam, że argumentacja rządu włoskiego, iż krzyż jest znakiem kultury europejskiej, jest niewłaściwa. Jeśli bowiem krzyż to tylko znak kulturowy, to właśnie może być zmieniony, jak swastyka czy sierp i młot albo inne symbole. Jak sądzę, należy zgodzić się z sędziami, że krzyż jest znakiem religijnym, a dopiero wtórnie kulturowym. Obrona krzyża powinna iść po linii potwierdzenia jego znaczenia religijnego. Sądowi nie wolno atakować takich symboli, ponieważ tym samym trybunał łamie podstawowe prawo wolności religijnej w imię wyższości ateizmu nad religią i występuje brutalnie przeciwko całym narodom w imię fałszywego dobra jednostki. Nie wolno uzasadniać podobnych wyroków, odwołując się czy to do praw mniejszości, czy też do demokracji. Podobnie nie wolno podejmować sędziowskiego głosowania czy godzić się na rozstrzygnięcia w referendum powszechnym, gdy chodzi o świat wartości takich, jak na przykład ludzkie życie. Niestety, świat stanął dzisiaj wobec swoistego starcia wartości prawdziwie demokratycznych z tym, co tylko hasłowo przypomina demokrację, a jest w istocie antydemokratyczne czy nawet, powiedziałbym, antyludzkie.
Obecnie jesteśmy świadkami jakiejś paranoicznej sytuacji. Pojawiają się obrońcy praw człowieka, którzy odbierają te prawa dziecku nienarodzonemu. Ni stąd, ni zowąd media kreują polityka z wielkim autorytetem, a ten wymądrza się, że jeśli gdzieś zawiesza się krzyż, to zarazem powinien tam pojawić się też muzułmański półksiężyc czy gwiazda Dawida. Niby w imię czego w Europie ma być miejsce dla wszystkich ekstrawagancji, a nie wolno dać pierwszeństwa krzyżowi Chrystusa? Właśnie tego typu wypowiedzi i działania różnej maści laicyzatorów zamiast umacniać Europę, poprzez walkę z krzyżem i usuwanie Chrystusa z życia publicznego budują Europę na piasku, podcinają korzenie, z których wyrosła zachodnia cywilizacja i kultura.
Spoglądając na współczesny świat, można stwierdzić, że właściwie tylko w Europie nie ma obecnie walk międzyreligijnych, tylko w Europie wolność religijna należy do najbardziej podstawowych praw człowieka. Dlatego jako chrześcijanie nie pozwólmy sobie jej odebrać. Niestety, wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie zdejmowania krzyży we włoskiej szkole, choć nie bezpośrednio, nawołuje do wojny religijnej. Dlatego należy żałować, że Europa szczycąca się nieskazitelnością swojej demokracji zmierza powoli w stronę dyktatury mniejszości. Sprawdza się po raz kolejny prawda, o której mówił Jan Paweł II, a którą obecnie powtarza Benedykt XVI, że demokracja bez wierności prawu Bożemu czy naturalnemu wpisanemu w ludzkie serca grozi totalitaryzmem. I tego doświadczamy obecnie.
Zapewne apelacja w sprawie krzyża w Abano Terme potrwa długo, może odwlec się na miesiące, a nawet i lata. Gdyby jednak sędziowie trybunału w pełnym składzie potwierdzili wyrok pierwszej instancji, należałoby się poważnie zastanowić się, czy trybunał ma jeszcze moralną legitymację do orzekania w sprawach dotyczących praw człowieka. Absurd tego wyroku związany jest z prawdą bardzo podstawową: żadne symbole nie mogą być uznane za obrażające czyjeś uczucia religijne czy narodowe, jeśli nie wzywają do nienawiści i przemocy. Dlatego Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu ma, zdaniem wielu, dwa wyjścia: przeprosić Włochów i Europę albo podać się do dymisji.