Urodził się 17 września 1945 r. w Wilnie.

W latach 1963-1968 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1968 r. za udział w wydarzeniach marcowych był więziony, a następnie represjonowany poprzez zawieszenie w prawach studenta i zakaz kontynuowania studiów przez 2 lata. W 1971 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Uzyskał specjalizacje I i II stopnia z psychiatrii (1975 r., 1979 r.).

W 1975 r., z przyczyn politycznych, został odsunięty od pracy w AM we Wrocławiu. W latach 1978-1981 pracował w Zespole Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych, gdzie do grudnia 1981 r. pełnił funkcje kierownika Poradni Zdrowia Psychicznego i ordynatora Oddziału Dziennego Psychiatrycznego. W 1991 r. był ministrem zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Od 1989 do 1992 r. współtworzył Izby Lekarskie, pracując w Komitecie Założycielskim Krajowym. Następnie przewodniczył Dolnośląskiej Izbie Lekarskiej (1990-1992). W latach 1994-2003 pracował jako lekarz miejski oraz pełnił funkcję dyrektora Wydziału Zdrowia Urzędu Miejskiego Wrocławia. Od 2003 do 2005 r. był dyrektorem Departamentu Spraw Społecznych w tym urzędzie.

W latach 1998-2005 był radnym Sejmiku Województwa Dolnośląskiego.

Od 1980 do 1999 r. należał do NSZZ "Solidarność". W tym czasie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" (1980-1989), był członkiem Zarządu Regionalnego (1981-1989), delegatem na I Zjazd Krajowy, przewodniczącym Regionalnej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Służby Zdrowia oraz wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność" (1981-1990).

Internowany od momentu wprowadzenia stanu wojennego do czerwca 1982 r. W latach 1983-1987 był członkiem Rady Politycznej Solidarności Walczącej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w Zespole ds. Zdrowia.

Należy do Platformy Obywatelskiej RP.

Żonaty, ma sześcioro dzieci.