Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Zyty Gilowskiej oraz do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

W związku z obradami XVIII Walnego Zebrania Delegatów Regionu Płockiego NSZZ "Solidarność" został przesłany na moje ręce wniosek w sprawie zmiany zapisów w ustawie z dnia 14 lutego 2003 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i regulaminu zarządzania danymi Krajowego Rejestru Długów. W skali kraju mamy wiele przykładów notorycznego zalegania z wypłatą i niewypłacania należnych wynagrodzeń dla pracowników.

W związku z tym delegaci Regionu Płockiego NSZZ "Solidarność" zgłosili wniosek o rozszerzenie zapisu ustawy umożliwiające wpis do Krajowego Rejestru Dłużników pracodawców, którzy nie dokonali należnych wypłat dla pracowników i wpłaty składek ZUS, co zostało potwierdzone między innymi przez organy uprawnione do kontroli, czyli Państwową Inspekcję Pracy, Urząd Kontroli Skarbowej i wydział kontroli ZUS.

W obecnej chwili, w świetle wymienionej ustawy, wpisu do rejestru długów może dokonać podmiot prawny w stosunku do osób fizycznych. Dokonanie takich zmian legislacyjnych spowodowałoby ukrócenie tego typu praktyk wśród pracodawców, którzy nagminnie starają się wykorzystywać pracowników, nie wypłacając im należnych poborów za wykonaną pracę.

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, 16 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 10 września 2007 i\, znak BPS/DSK-043-531/07, przy którym przekazano oświadczenie Pani Senator Janiny Fetlińskiej złożone podczas 38. posiedzenia Senatu RP, dotyczące możliwości przekazywania przez pracowników informacji gospodarczych o przedsiębiorcach zalegających z wypłatą wynagrodzeń do biur informacji gospodarczej, przedstawiam następujące stanowisko.

Ogólne zasady oraz kwestie dotyczące trybu udostępniania przez przedsiębiorców informacji gospodarczych dotyczących wiarygodności płatniczej innych przedsiębiorców i konsumentów określają przepisy ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych (Dz. U. Nr 50, poz. 424 z późn. zm.).

Istotą ustawy jest wymiana informacji o wiarygodności płatniczej, a zatem udostępnianie informacji gospodarczej przez osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami do biura informacji gospodarczej o innych przedsiębiorcach byłoby sprzeczne z ideą ustawy. Zgodnie z przepisem art. 6 ustawy jedynie przedsiębiorca może przekazywać do biura informacje gospodarcze w celu ich ujawnienia, jeżeli zawarł z biurem umowę o udostępnianiu tych informacji.

Ustawa o udostępnianiu informacji gospodarczych posługuje się poszerzonym pojęciem przedsiębiorcy, którym objęto nie tylko przedsiębiorcę w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.), ale również spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, wspólnotę mieszkaniową oraz spółdzielnię mieszkaniową w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych jej członków, a także Wojskową Agencję Mieszkaniową w zakresie administrowania nieruchomościami.

W tym miejscu pragnę poinformować, że Ministerstwo Gospodarki przygotowało projekt założeń nowelizacji ustawy ostatecznie przyjętych przez Radę Ministrów w lipcu 2007 r.

Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad redagowaniem treści przepisów projektu ustawy zmieniającej ustawę o udostępnianiu informacji gospodarczych. Zgodnie z przyjętymi założeniami nowelizacji nie jest przewidziana zmiana przepisów ustawy w zakresie dopuszczalności przekazywania informacji gospodarczej o wiarygodności płatniczej przedsiębiorców do biur informacji gospodarczej przez osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Pan Stefan Boczek Przewodniczący Prezydium XVIII WZD Regionu Płockiego NSZZ "Solidarność" skierował do Ministerstwa Gospodarki stanowisko w przedmiotowej sprawie. Pismem z dnia 26 lipca br. udzielono bezpośrednio odpowiedzi zainteresowanemu.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Swoje oświadczenie kieruję do ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Związane jest ono z rozporządzeniem, które określa, że oddziały regionalne KRUS zlokalizowane są w siedzibach wojewodów. Rozporządzenie to mówi również o jednym wyjątku, który dotyczy Częstochowy. Jednak decyzją prezesa KRUS oddział regionalny dla województwa lubuskiego został umieszczony w siedzibie innej niż siedziba wojewody, w Gorzowie Wielkopolskim. W związku z tym proszę o wyjaśnienie takiej lokalizacji oddziału regionalnego KRUS.

Warszawa, 2007-10-17

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 września 2007 r., znak: BPS/DSK-043-564/07, dotyczące oświadczenia złożonego przez senator Elżbietę Rafalską, uprzejmie wyjaśniam, że zmiany struktury organizacyjnej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wprowadzone zarządzeniem Nr 27 Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 września 2007 r. w sprawie nadania statutu Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. Urz. Min. Rol. Nr 25, poz. 36) były koniecznością, gdyż KRUS jako jedyny organ administracji publicznej w Polsce funkcjonował w układzie nie dostosowanym do zmienionego w 1999 r. podziału administracyjnego. Utrzymywanie w dalszym ciągu 49 oddziałów regionalnych KRUS budziło wątpliwości, szczególnie w obszarze przejrzystości zarządzania i efektywności realizowanych zadań. Z tego powodu uruchomione zostały działania, które mają służyć racjonalizacji zarządzania systemem ubezpieczenia społecznego rolników.

Zgodnie z § 5 ust. 3 statutu siedzibami oddziałów regionalnych są miasta będące siedzibami wojewody z wyjątkiem województwa śląskiego, którego siedzibą zostało ustanowione miasto Częstochowa.

Tak więc, w województwie lubuskim, którego dotyczy oświadczenie Pani senator, oddział regionalny należałoby utworzyć w Gorzowie Wielkopolskim.

Dotychczas w województwie lubuskim funkcjonowały dwa, porównywalne pod względem ilości wykonywanych zadań Oddziały Regionalne KRUS, w Zielonej Górze oraz w Sulęcinie, natomiast w Gorzowie Wielkopolskim działała jedynie placówka terenowa.

Charakteryzując potencjalne lokalizacje uprzejmie informuję, że dotychczasowy oddział w Zielonej Górze dysponuje budynkiem o powierzchni 1374,42 m² (własność Skarbu Państwa w trwałym zarządzie Prezesa KRUS), natomiast na potrzeby placówki terenowej w Gorzowie Wielkopolskim, KRUS wynajmuje lokal biurowy o powierzchni 177,40 m². Ponadto w Zielonej Górze zatrudnionych jest 80 pracowników, a w Gorzowie Wlkp. 13. Tak więc, cały kapitał ludzki jak i zasoby sprzętowe i lokalowe umiejscowione są poza Gorzowem Wielkopolskim. Obecnie wnikliwie analizowana jest sytuacja dotycząca możliwości realizacji zadań przypisanych oddziałom regionalnym przez dotychczasową placówkę w Gorzowie Wielkopolskim.

W związku z powyższym uprzejmie informuję, że ostateczna decyzja dotycząca umiejscowienia siedziby oddziału regionalnego w województwie lubuskim zostanie podjęta najwcześniej pod koniec października i będzie uwzględniała wyłącznie argumenty merytoryczne.

Chciałbym równocześnie zapewnić, że pomimo wprowadzonych zmian organizacyjnych każdy rolnik może jak dotychczas zgłosić się do dowolnego oddziału regionalnego lub placówki terenowej, gdzie zostanie fachowo obsłużony.

MINISTER

Wojciech Mojzesowicz

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Wiele samorządów lokalnych upatruje szans rozwojowych w powstaniu komercyjnych lotnisk cywilnych, obsługujących połączenia zarówno krajowe, jak i międzynarodowe. Tak jest też w przypadku Gminy Miasta Koszalin. Prowadzone z inicjatywy prezydenta miasta Koszalina działania zmierzające do otwarcia cywilnego lotniska w Zegrzu Pomorskim przynoszą wyraźne efekty - umieszczenie w Regionalnym Programie Operacyjnym Województwa Zachodniopomorskiego oraz Indykatywnym Planie Inwestycyjnym inwestycji z zakresu budowy oraz przebudowy lotniska koło Koszalina.

Wobec tego konieczne staje się, aby mienie stanowiące własność Skarbu Państwa - dotyczy to w szczególności lotnisk wojskowych - mogło być przekazywane jednostkom samorządu terytorialnego zainteresowanym tworzeniem lotnisk cywilnych na terenach byłych lotnisk wojskowych.

Wydaje się, iż w tym kierunku miał zmierzać przyjęty przez rząd projekt zmian ustawy o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego. Jednak ze względu na nieprecyzyjne i zbyt kazuistyczne zapisy, w szczególności art. 4f ust. 1 oraz art. 23 ust. 2b, nie jest jasne, czy duże gminy będą mogły przejmować w drodze darowizny lotniska położone na terenie mniejszych jednostek samorządowych bezpośrednio graniczących z ośrodkami miejskimi.

Oczywiste jest, że w toku prac legislacyjnych możliwe pozostaje zgłoszenie poprawek do ustawy na etapie prac senackich, jednak mając na uwadze fakt, iż projekt powinien już na etapie prac rządowych uwzględniać potrzeby zainteresowanych, wnoszę o dokonanie stosownych nowelizacji precyzujących zakres działania podmiotów uprawnionych do uzyskania darowizn terenów Skarbu Państwa w sposób niewykluczający jednostek samorządu terytorialnego zainteresowanych otwarciem lotniska cywilnego, a położonych w sąsiedztwie gmin właściwych ze względu na lokalizację byłych lotnisk wojskowych.

Z poważaniem

Senator RP
Piotr Zientarski

Warszawa, dnia 17 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez senatora Piotra Zientarskiego podczas 39. posiedzenia Senatu RP w dniu 14 września br. w sprawie otwarcia cywilnego lotniska w Zegrzu Pomorskim przesłanego przy piśmie nr BPS/DSK-043-561/07 z dnia 19 września br., pragnę przedstawić następujące wyjaśnienie.

Rządowy projekt ustawy zmieniającej ustawę o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego został już skierowany do Sejmu RP (druk nr 1924 ) i był rozpatrywany razem z projektem sejmowym (druk nr 1906) w dniu 22 sierpnia 2007r. na wspólnym posiedzeniu Komisji: Skarbu Państwa oraz Obrony Narodowej, a następnie był przedmiotem posiedzenia w dniu 5 września 2007r. Podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (druk nr 1906) oraz rządowego projektu ustawy zmieniającej ustawą zmieniającej ustawą o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (druk nr 1924). W wyniku posiedzenia Podkomisji przyjęto poprawki do rządowego tekstu nowelizacji, lecz wobec rozwiązania Sejmu V kadencji prace nad ww. projektem nie zostały zakończone.

Rządowy projekt przedmiotowej nowelizacji zawiera w art. 4e - 4h i art. 25c ustawy nowelizowanej propozycje regulacji prawnych, które będą miały zastosowanie do zdarzeń zaistniałych od dnia wejścia w życie przedmiotowej nowelizacji. Oznacza to, że przepisy art. 4e-4h będą miały zastosowanie tylko do tych lotnisk wojskowych, które znajdą się w wykazie Rady Ministrów, o którym mowa w art. 4e ust. 1 zmienianej ustawy oraz w art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej. Art. 3 ust. 3 nowelizacji dotyczy tych lotnisk wojskowych, które pomimo przekazania ich do Agencji Mienia Wojskowego z obowiązkiem zachowania ich lotniczego charakteru, wpisania do ewidencji Agencji Mienia Wojskowego, nie zostały do dnia wejścia w życie projektowanej nowelizacji przez AMW zagospodarowane w rozumieniu art. 23 obowiązującej ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego, tj. nie zostały przez AMW np. sprzedane, oddane w użytkowanie, najem, dzierżawę.

Projektowany przepis art. 25c ust. 1 i ust.2 nowelizowanej ustawy określa jakie będą - po dniu wejścia w życie nowelizacji - dopuszczalne formy gospodarowania przez Agencję lotniskami wojskowymi przekazanymi jej zgodnie z art. 18 ustawy zasadniczej (lotniska przekazane do AMW przed dniem wejścia w życie nowelizacji, lotniska nie ujęte w wykazie Rady Ministrów, lotniska w stosunku do których nie zawarto umowy darowizny, odwołano darowiznę, zrzeczono się darowizny) albo użyczonymi jej przez Ministra Obrony Narodowej na podstawie art. 22 ustawy zasadniczej.

W projektowane nowelizacji ustawy Prawo lotnicze przekazanej do Sejmu RP (druk nr 2158) proponuje się podział lotnisk - z uwagi na ich rolę w polityce rozwoju kraju - na lotniska lokalne (gminne, powiatowe) oraz ponadlokalne (regionalne, krajowe) i dlatego w przedmiotowej nowelizacji, wskazując jednostki samorządu terytorialnego, którym mają być przekazane lotniska wojskowe, odwołujemy się do tego podziału nie ingerując w przepisy ustrojowe dotyczące jednostek samorządu terytorialnego. Jeżeli, dla podniesienia efektywności realizacji proponowanych regulacji prawnych, niezbędne jest przyznanie prawa do darowizny lub użyczenia lotniska lokalnego także gminie/gminom sąsiadującym (w przypadku gdy gmina właściwa ze względu na położenie lotniska nie chce lub nie może przejąć nieruchomości) lub przyznania tego prawa np. związkom międzygminnym, to stosowne doprecyzowanie tych przepisów w trakcie dalszych prac legislacyjnych nad projektem nie koliduje z ogólnym zamierzeniem projektu rządowego. Jednocześnie chciałbym zaznaczyć, że powoływany w oświadczeniu Pana Senatora art. 23 ust. 2b przedmiotowej ustawy nie istnieje w wersji projektu rządowego (druk 1924).

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Eugeniusz Wróbel

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Szanowny Panie Ministrze!

Niniejszym oświadczeniem pragnę zwrócić Pana uwagę na problem, z jakim borykają się mieszkańcy powiatu sławieńskiego w województwie zachodniopomorskim.

Sąd Rejonowy w Sławnie swoim działaniem nie obejmuje całego powiatu. Mieszkańcy gmin Malechowo i Darłowo oraz miasta Darłowa podlegają pod właściwość miejscową Sądu Rejonowego w Koszalinie. Powoduje to, iż Sąd Rejonowy w Sławnie obejmuje swoją właściwością jedynie część mieszkańców powiatu. W praktyce oznacza to, iż mieszkańcy wymienionych gmin i miasta Darłowa, aby korzystać z ochrony sądowej lub dokonać najprostszych czynności w wydziale ksiąg wieczystych, muszą udać się do Sądu Rejonowego w Koszalinie - mieście oddalonym o około 40 km, podczas gdy znacznie bliżej od ich miejsca zamieszkania usytuowany pozostaje Sąd Rejonowy w Sławnie.

W związku z tym wnoszę o przeprowadzenie analizy właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Sławnie i ewentualne dostosowanie obowiązujących regulacji do potrzeb mieszkańców okolicznych gmin i miast w ten sposób, aby zapewnić im łatwiejszy dostęp do sądownictwa.

Z poważaniem

Piotr Zientarski
senator RP

Warszawa, dnia 17.10.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 września 2007 r. Nr BPS/DSK-043-553/07, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Piotra Zientarskiego w sprawie włączenia miasta i gminy Darłowo oraz gminy Malechowo do właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Sławnie złożone podczas 39. posiedzenia Senatu RP w dniu 14 września 2007 r. - uprzejmie informuję:

W ramach prowadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości prac, których celem jest racjonalizacja struktury organizacyjnej sądownictwa powszechnego, dokonywane są analizy między innymi dotyczące właściwości miejscowej sądów rejonowych w zakresie takiego ukształtowania obszarów ich działania, aby zapewnić najpełniejszą realizację zasady równego dostępu obywateli do wymiaru sprawiedliwości.

Wniosek władz samorządowych powiatu sławieńskiego o przeniesienie miasta i gminy Darłowo oraz gminy Malechowo z obszaru Sądu Rejonowego w Koszalinie do właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Sławnie był już wielokrotnie konsultowany z Prezesem Sądu Okręgowego w Koszalinie oraz z właściwymi merytorycznie komórkami organizacyjnymi Ministerstwa Sprawiedliwości. W wyniku przedmiotowych rozważań wypracowane zostało stanowisko wskazujące na brak możliwości uwzględnienia postulowanej reorganizacji.

Sąd Rejonowy w Sławnie dysponuje dwoma budynkami o łącznej powierzchni ok. 1200 m², co przy 6 osobowej obsadzie sędziowsko-asesorskiej już obecnie nie jest wystarczające dla zabezpieczenia faktycznych potrzeb.

Włączenie wnioskowanych gmin do obszaru właściwości tego sądu spowodowałoby ponad 10% wzrost liczby wpływających spraw, co wymagałoby dodatkowego zatrudnienia 3-4 sędziów i odpowiednio większej liczby urzędników.

Stworzenie właściwych warunków dla funkcjonowania sądu o zwiększonej obsadzie nie jest możliwe w krótkim czasie, gdyż łączy się ze znacznymi nakładami budżetowymi, które powinny być planowane z odpowiednim wyprzedzeniem. W tym aspekcie podkreślić należy, że prace programowe w zakresie przyszłych struktur sądowych w chwili obecnej nie zostały zakończone i trwają nadal, co czyni bezprzedmiotowym planowanie jakichkolwiek wydatków w omawianym zakresie.

Z uwagi na powyższe, proponowane dostosowanie właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Sławnie do granic powiatu sławieńskiego nie może zostać obecnie zrealizowane.

z uszanowaniem

PODSEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Sprawiedliwości

Andrzej Kryże

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Zakażenia wirusem C zapalenia wątroby (HCV) są poważnym problemem w Polsce i na całym świecie. Jest to w olbrzymiej większości infekcja bezobjawowa, lecz po latach u około 80% zakażonych powoduje przewlekłe zapalenie wątroby. Jeśli nie jest leczone, u 30% powoduje marskość, a u kilku procent - raka wątroby. Udowodniono, że nawet bez tych następstw skraca życie. W Polsce zakażonych jest około siedmiuset tysięcy osób. Z tej liczby rozpoznano zaledwie dwadzieścia tysięcy pacjentów. Przyczyną tak dużej różnicy jest wadliwy system wykrywania i rejestracji chorych.

W 80% przypadków do zakażenia dochodzi w trakcie zabiegów medycznych, rzadziej innych - kosmetycznych et cetera. Zaniechanie działań mających na celu zmniejszenie zagrożenia sprawi, że w nadchodzących latach będziemy musieli stawić czoła skutkom epidemii HCV, takich jak wzrost liczby przypadków marskości wątroby i nowotworów, których liczba od kilku lat niepokojąco wzrasta. Pociąga to za sobą bardzo duże koszty leczenia powikłań, w tym przylepiania wątroby, a także kosztów społecznych: rent, zasiłków oraz utraconych zysków z pracy osób chorych, co będzie dotyczyło także ich rodzin.

Marskość wątroby powoduje poważne powikłania, w tym krwotoki. W tych warunkach podczas hospitalizacji gwałtownie rośnie ryzyko zakażania innych chorych i personelu. Transplantacje - w Polsce dwieście w ciągu roku - są ostatecznością terapeutyczną i w żadnym stopniu nie mogą być traktowane jako postępowanie standardowe, co praktycznie przekreśla szansę przeżycia chorych z zaawansowaną patologią wątroby.

Ryzyku zakażenia HCV podlegają liczne grupy pacjentów korzystających z usług medycznych, czego dowodzi na przykład ostatnio wykryta epidemia w jednej ze stacji dializ. Przeciwko HCV nie ma szczepionki. Bez racjonalnego i energicznego wdrożenia Narodowego Programu Zwalczania Zakażeń HCV będziemy skazani na dramatyczne konsekwencje, których rozmiaru nie wolno nam nie docenić.

Fundusze przeznaczane przez państwo na walkę z zakażeniami ograniczają się do finansowania tylko kosztów terapii, a przeznaczane na ten cel środki są wysoce niewystarczające. Liczba osób oczekujących na leczenie wynosi obecnie co roku około sześciu tysięcy; leczy się tylko tysiąc pięćset. Żadna instytucja państwowa nie przeznacza dostatecznych środków na badania przesiewowe oraz na pogłębioną diagnostykę, konieczną po wykryciu zakażenia. W przypadku jakiejkolwiek choroby o tak ogromnym znaczeniu społecznym jest to daleko idące zaniechanie. Najpilniejsze działania doraźne to:

- po pierwsze, sfinansowanie badań umożliwiających wykrywanie osób zakażonych HCV poprzez wprowadzenie na listę badań podstawowych, finansowanych przez NFZ, testów wykrywających przeciwciała anty-HCV - obecnie nie ma takiej możliwości w gabinetach lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej; wprowadzenie obowiązku badania wszystkich pacjentów w kierunku zakażenia HCV w dniu przyjęcia do szpitala;

- po drugie, zwiększenie nakładów na diagnostykę przesiewową - testy na HCV - i diagnostykę potwierdzającą zakażenie - pogłębioną po wykryciu infekcji;

- po trzecie, zwiększenie kwot przeznaczonych na leczenie zakażonych HCV;

- po czwarte, uproszczenie przez NFZ zasad finansowania diagnostyki i leczenia, co spowoduje łatwiejszy do nich dostęp ośrodków diagnostyczno-terapeutycznych.

W tej sytuacji zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem, czy przedstawiony problem mógłby być, i w jakim czasie, wprowadzony na listę priorytetów Ministra Zdrowia.

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, 18.10.2007 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 10 września 2007 r. znak: BPS/DSK-043-534/07 dotyczące oświadczenia Pani Senator Janiny Fetlińskiej złożonego podczas 38. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 września 2007 roku w sprawie Polaków zakażonych wirusami zapalenia wątroby typu C i B, uprzejmie informuję, iż dostrzegam bardzo trudną sytuację osób zakażonych wirusem zapalenia wątroby. Dlatego też zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 23 grudnia 2005 r. (Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 19, poz. 107, z późn. zm.) został powołany Zespół do Spraw Zakażeń HCV w celu opracowania Narodowego Programu Zwalczania HCV. Odbyły się dwa spotkania Zespołu w celu przedstawienia i omówienia wersji programu opracowanego przez Polską Grupę Ekspertów HCV.

Niemniej należy mieć na uwadze, iż wielu pacjentów chorych na różne choroby zgłasza problemy z uzyskaniem pomocy ze strony opieki zdrowotnej. Minister Zdrowia chcąc temu zaradzić finansuje programy zdrowotne. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) Minister Zdrowia może opracowywać, wdrażać, realizować i finansować programy zdrowotne, które dotyczą w szczególności:

1) ważnych zjawisk epidemiologicznych;

2) innych istotnych problemów zdrowotnych dotyczących całej lub określonej grupy świadczeniobiorców przy istniejących możliwościach ich eliminowania bądź ograniczania;

3) wdrożenia nowych procedur medycznych i przedsięwzięć profilaktycznych.

Uprzejmie informuję, iż warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządzenia Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczące postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.

Zgodnie z załącznikiem nr 1d do zarządzenia nr 80/2006 z dnia 18 września 2006 r. Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne", z późn. zm., w ramach katalogu programów terapeutycznych (lekowych) znajduje się pięć programów dla osób zakażonych wirusem żółtaczki:

- leczenie przewlekłego WZW typu B lamiwudyną,

- leczenie przewlekłego WZW typu B lub C interferonem alfa pegylowanym,

- leczenie przewlekłego WZW typu B lub C interferonem alfa naturalnym,

- leczenie przewlekłego WZW typu B lub C interferonem alfa rekombinowanym,

- leczenie przewlekłego WZW.

Osoby z rozpoznanym WZW typu B i C, należą do grupy pacjentów, u których może zostać wdrożone leczenie w ramach programu terapeutycznego. Kryteria włączenia do programu (oddzielnie dla osób zakażonych HBV i osób zakażonych HCV) oraz kryteria wykluczenia z programu ujęte zostały w opisach programów terapeutycznych (lekowych), stanowiących załącznik nr 1d do ww. zarządzenia.

Narodowy Fundusz Zdrowia mając na uwadze dobro pacjentów zakażonych wirusem zapalenia wątroby, zawarł z wykonawcami świadczeń opieki zdrowotnej, oprócz umów w zakresie leczenia szpitalnego, również umowy w zakresie ambulatoryjnych poradni: chorób zakaźnych, wzw, hepatologicznej. Świadczenia, w ramach tych poradni, obejmują m.in. następujące czynności świadczeniodawcy:

- badanie lekarskie: podmiotowe i przedmiotowe, przeprowadzone zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, zakończone postawieniem diagnozy wstępnej lub ostatecznego rozpoznania,

- udzielanie albo zlecanie niezbędnych świadczeń diagnostycznych, zgodnie z aktualną wiedzą medyczną, ordynowanie koniecznych leków i zlecanie wyrobów medycznych, będących przedmiotami ortopedycznymi lub środkami pomocniczymi,

- kierowanie na konsultacje specjalistyczne, leczenie szpitalne, leczenie uzdrowiskowe lub rehabilitację leczniczą,

- orzekanie o stanie zdrowia w zakresie określonym w ustawie,

- niezbędną edukację i promocję zachowań prozdrowotnych,

- udzielenie innych niezbędnych świadczeń diagnostycznych i terapeutycznych właściwych dla danej specjalności.

W celu zabezpieczenia dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej dla świadczeniobiorców dyrektorzy oddziałów wojewódzkich Funduszu zawierają ze świadczeniodawcami umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Jednak wysokość łącznych zobowiązań Funduszu wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu, zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy. Niemniej jednak, uprzejmie informuję, że zgodnie z § 42 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643), każda ze stron umowy może w uzasadnionych przypadkach wnioskować na piśmie o zmianę warunków zawartej umowy. W sprawach spornych między stronami umowy, których nie udało się rozstrzygnąć polubownie właściwymi dla rozpoznawania tych spraw są sądy powszechne właściwe dla Oddziału Funduszu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia poprawy dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest przede wszystkim ściśle powiązana z poziomem środków, jakimi dysponuje zarówno Narodowy Fundusz Zdrowia, jak i Ministerstwo Zdrowia.

Odnosząc się do postulatu zwolnienia lekarza POZ z odpłatności za skierowanie pacjenta na badanie wykrywające przeciwciała anty-HCV, uprzejmie informuję, iż zgodnie z załącznikiem do zarządzenia Nr 102/2006 z dnia 9 listopada 2006 r. Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia "Informacji o warunkach zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna", późn. zm., do świadczeń realizowanych przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej należą działania związane z m.in. badaniem i poradą lekarską, diagnostyką i leczeniem oraz kierowaniem na leczenie specjalistyczne, szpitalne, uzdrowiskowe i do opieki długoterminowej. Finansowanie świadczeń, realizowanych przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, opiera się o roczną stawkę kapitacyjną, przypadającą na jednego świadczeniobiorcę, w skład której wchodzą koszty udzielania świadczeń opieki zdrowotnej oraz koszty wykonania badań diagnostycznych, należących do zakresu zadań realizowanych przez lekarza POZ. Lekarz POZ kierując pacjenta na dalszą konsultację i leczenie do lekarza specjalisty nie ponosi kosztów badań, których wykonanie zostało zlecone przez specjalistę. Zgodnie z powyższym, w przypadku podejrzeń lekarza POZ związanych z możliwością zakażenia pacjenta WZW typu C, pacjent jest skierowany do specjalisty w dziedzinie chorób zakaźnych w celu wykonania dalszej diagnostyki i leczenia. Powyższa praktyka jest zgodna z opinią lekarzy specjalistów w dziedzinie chorób zakaźnych, w myśl której, kompleksowa diagnostyka i leczenie tej jednostki chorobowej powinna odbywać się pod kierunkiem lekarza specjalisty.

Ponadto przedstawiam w załączeniu dane uzyskane z Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczące:

- wysokości środków finansowych przeznaczonych w latach 2005-2007 na realizację poszczególnych programów terapeutycznych leczenia WZW oraz poziomu ich wykorzystania (tabela 1),

- wielkości kosztu jednostkowego ponoszonego na pacjenta rocznie w ramach poszczególnych programów (tabela 2),

- liczby świadczeniobiorców objętych ww. programami w latach 2005-2007 (tabela 3). Wobec powyższych danych uzyskanych z Narodowego Funduszu Zdrowia należy stwierdzić, iż od 2005 roku odnotowano znaczny wzrost poziomu finansowania programów terapeutycznych leczenia WZW typu B i C, co z kolei przekłada się na zwiększenie dostępu osób zakażonych HBV i osób zakażonych HCV do leczenia.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Proszę o informację o postępach prac przy budowie zbiornika retencyjnego "Kotlarnia", usytuowanego na terenie wyrobiska poeksploatacyjnego, znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie Bierawki - prawobrzeżnego dopływu Odry.

We wcześniejszej korespondencji Pana Ministra, znak KZGWpif-070/16/2006, z dnia 26 października 2006 r., otrzymałem zapewnienia, że zbiornik retencyjny jest ujęty w planach inwestycyjnych oraz że zostały złożone stosowne wnioski w celu uzyskania źródeł finansowania podjętych prac.

W udzielonej odpowiedzi nie podano jednak harmonogramu prac, które praktycznie trwają już około dwudziestu lat - niecka jest w istocie gotowa! Ponadto nie wiem, czy uregulowane są sprawy własnościowe terenu, na którym położony jest zbiornik, oraz jaką rolę spełnia RZGW w procesie inwestycyjnym.

Sądzę, że moje monity usprawiedliwione są niebezpiecznymi wezbraniami wód w dorzeczu górnej Odry. Są także uzasadnione z uwagi na stosunkowo nieduże nakłady potrzebne do uzyskania istotnej poprawy ochrony przeciwpowodziowej, co wynika z zaawansowanych prac ziemnych wykonanych przez kopalnię piasku. Potrzeba przypomnienia o problemie wynika także z ostatnio występujących intensywnych opadów i podtopień spowodowanych wezbraniem Bierawki. Szczególnie że następują one w sytuacji, gdy zbiornik o pojemności 40 milionów m³, mający gotową nieckę, może być tanim kosztem uruchomiony i wykorzystany do ochrony przeciwpowodziowej!

Z wyrazami szacunku

Ryszard Ciecierski
Senator RP

Warszawa, dnia 18 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Ryszarda Ciecierskiego z dnia 14 września br. (znak: BPS/DSK-043-566/07) dotyczące postępu prac przy budowie zbiornika retencyjnego "Kotlarnia" przekazuję następujące informacje w przedmiotowej sprawie.

Projektowany zbiornik wodny ma być zlokalizowany na terenie wyrobiska powstałego w wyniku eksploatacji piasków, prowadzonej przez Kopalnię Piasku "Kotlarnia". Wyrobisko jest nadal eksploatowane, w związku z powyższym ukształtowanie powierzchni będzie w dalszym ciągu ulegać zmianom.

Głównym celem tej inwestycji ma być ochrona przeciwpowodziowa doliny Bierawki położonej poniżej wyrobiska "Kotlarnia", która to rzeka jest dopływem Odry. Zbiornik będzie miał pojemność całkowitą ok. 42 min m³, w tym jego rezerwa powodziowa wyniesie ok. 25 mln m³. Zbiornik "Kotlarnia" ma również pełnić bardzo ważne funkcje środowiskowe. Jego budowa i eksploatacja ma służyć rekultywacji terenu po zakończeniu procesu wydobywania kruszyw oraz przywróceniu równowagi stosunków wodno-gruntowych na terenach położonych w otoczeniu zbiornika, które mają istotny wpływ na poprawę warunków siedliskowych w okolicznych lasach. Dodatkowo dzięki budowie zbiornika powstanie potencjalne ujęcie wody w sytuacjach zagrożeń pożarowych.

Obecnie jest przygotowywany wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji, raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz studium wykonalności zbiornika retencyjnego. W dalszym toku postępowania inwestor, którym będzie Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwicach, przedłoży wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W roku 2008 przewiduje się przeprowadzenie przetargu na wyłonienie wykonawcy projektu budowlanego i wykonawczego. Realizacja inwestycji planowana jest na lata 2009-2012. Planuje się, że pod budowę w/w zbiornika przejęte i zakupione zostaną grunty, które aktualnie są własnością Skarbu Państwa: w trwałym zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego "Lasy Państwowe - Nadleśnictwo Rudy Raciborskie" (368,05 ha), Kopalni Piasku Kotlarnia S.A. (6,90 ha); oraz które są w użytkowaniu wieczystym tej Kopalni (366,47 ha). Niezbędny dla tej inwestycji zbiornikowej będzie też zakup gruntów prywatnych o powierzchni ok. 0,36 ha. Przejmowanie i zakup gruntu przez RZGW w Gliwicach rozpocznie się po uzyskaniu decyzji lokalizacyjnej dla tego przedsięwzięcia oraz po sporządzeniu przez Gminę Bierawa planu zagospodarowania przestrzennego, dla terenów przewidywanych pod ten zbiornik. Nie widzi się przeszkód, które by utrudniały pozyskanie wymienionych gruntów na ten cel.

Finansowanie tej inwestycji przewidziane jest z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. W tym celu Ministerstwo Środowiska dnia 29 czerwca br. przekazało do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego Indykatywny wykaz indywidualnych projektów kluczowych, w tym dużych, zawierający projekty z I, II i III osi priorytetowej, w którym ujęta jest budowa zbiornika wodnego "Kotlarnia" na rzece Bierawce.

Jednocześnie informuję, że wstępnie szacowane dofinansowanie tej inwestycji ze środków unijnych wyniesie 13,18 min Euro, natomiast pozostałe środki finansowania będą pochodziły z budżetu Państwa.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

Sekretarz Stanu

Krzysztof Zaręba

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Pragnę zwrócić Pańską uwagę na potrzebę pilnego remontu drogi krajowej nr 75 na odcinku Mochnaczka (Krzyżówka) - Tylicz - Muszynka - granica państwa.

Uzasadnienie tego postulatu obszernie przedstawił w liście do mnie starosta nowosądecki. List ten pozwalam sobie załączyć do niniejszego oświadczenia, zastrzegając, że w pełni popieram zawarte w nim postulaty.

Z poważaniem

Stanisław Kogut

Warszawa, dnia 18 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie senatora Stanisława Koguta z dnia 14 września 2007 r. dotyczące remontu drogi krajowej nr 75 na odcinku Mochnaczka - (Krzyżówka) - Tylicz - Muszynka - granica państwa informuję, że corocznie, konstruując plan zarówno Ministerstwo Transportu jak i Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad stają przed trudnym wyborem i koniecznością zbilansowania ogromnych potrzeb w skali kraju w zakresie remontów dróg z dostępnymi środkami finansowymi, zarówno z budżetu państwa, jak i środków pomocowych. Wielkość środków finansowych pochodzących z 10 źródeł, w tym pożyczek, środków pomocowych, grantów, Krajowego Funduszu Drogowego i innych pozwala jedynie na podejmowanie działań najpilniejszych na drogach głównych w najgorszym stanie technicznym obciążonych znacznym ruchem tranzytowym. Stan techniczny dróg jest m.in. pochodną wielkości środków finansowych, jakie GDDKiA może na nie przeznaczyć.

Od kilku lat realizowany jest program rehabilitacji dróg krajowych. Remonty i odnowy nawierzchni realizowane są z udziałem budżetu oraz międzynarodowych instytucji finansowych, w tym Banku Światowego i Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

Wybór odcinków planowanych do przeprowadzenia remontu, dokonywany jest w oparciu o procedury wspólnie ustalone z tymi instytucjami, uwzględniającymi głównie warunki techniczno-ekonomiczne odcinka drogi.

Do tego celu służą dwa wdrożone w GDDKiA systemy Highway Development and Management - edition 4 (HDM - 4) oraz System Oceny Stanu Nawierzchni (SOSN).

Podstawowym kryterium wyboru jest miejsce na liście wygenerowane przez jeden z systemów.

Rozdział środków finansowych na poszczególne województwa odbywa się na podstawie algorytmu, który uwzględnia stan techniczny sieci dróg (na podstawie SOSN) oraz średnie natężenie ruchu w tym samochodów ciężarowych. Na przedmiotowym odcinku drogi wg przeprowadzonych w roku bieżącym pomiarów ruchu - średnioroczny ruch dobowy jest najmniejszy ze wszystkich dróg krajowych województwa małopolskiego (800 poj.rz./dobę).

Wg raportu o stanie technicznym nawierzchni sieci dróg krajowych za rok 2006, 23,4% nawierzchni dróg było w złym stanie, 23,4% w stanie niezadowalającym, a 53,2% w stanie dobrym tzn. 46,8% sieci dróg krajowych wymaga przeprowadzenia różnego rodzaju remontów. W województwie małopolskim 40% sieci dróg krajowych pozostaje w stanie złym, 21% w stanie niezadowalającym a 39% w stanie dobrym. Ograniczone środki finansowe pozwalają na realizację zaledwie części najpilniejszych zadań. Zarząd drogi podejmuje nieustannie działania interwencyjne zmierzające do utrzymania nawierzchni w należytym stanie m. in. poprzez frezowanie kolein, wykonywanie remontów cząstkowych oraz regulację studzienek ściekowych i wpustów ulicznych, starając się zapewnić bezpieczeństwo ruchu i ograniczyć negatywne oddziaływanie ruchu drogowego na otoczenie. Uprzejmie informuję, że harmonogram prac na drodze krajowej nr 75 o łącznej długości ponad 96 km można podzielić na następujące odcinki:

1. Niepołomice - Targowisko, długości 11,0 km

Dla tego odcinka drogi w styczniu b.r. zlecona została dokumentacja projektowa dla uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji z terminem wykonania w IV kwartale 2007 r. Po uzyskaniu decyzji środowiskowej zlecone zostaną dalsze stadia dokumentacji projektowej. Planowana przebudowa przewiduje wzmocnienie nawierzchni do 115 kN/oś, poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz odwodnienia.

2. Brzesko - Nowy Sącz, długości 47,1 km

W 2003 r. opracowano "Studium trasowe modernizacji drogi krajowej nr 75 na ode. Brzesko - Nowy Sącz". Studium to określiło potrzeby i możliwości jej przebudowy. Na jego podstawie w latach 2004 - 2005 przebudowie uległo 38,3 km tej trasy (tj. ponad 81% całego odcinka) kosztem około 50 mln zł. W lutym br. zlecono opracowanie wielowariantowego Studium Techniczno-Ekonomiczno-Środowiskowego przebudowy tego odcinka wraz z uzyskaniem decyzji "o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia". Opracowanie to powinno być zakończone w pierwszej połowie 2008 r. Po uzyskaniu decyzji środowiskowej zlecone zostaną dalsze stadia dokumentacji projektowej. Przebudowa drogi obejmować będzie wybudowanie dodatkowego pasa ruchu na wzniesieniach, wzmocnienie nawierzchni do 100 kN/oś, poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz odwodnienia. "Studium trasowe" wskazało również na konieczność budowy nowego mostu przez Dunajec w m. Kurów. Istniejący most o nienormatywnych parametrach nie może zostać przebudowany bez konieczności budowy mostu objazdowego. Obecnie przygotowywane jest zlecenie opracowania wariantowej dokumentacji projektowej dla budowy nowego mostu z korektą drogi na dojazdach. Możliwe jest zaniechanie tego zlecenia w bieżącym roku ze względu na brak środków finansowych na dokumentacje przyszłościowe.

3. Nowy Sącz - Krzyżówka, długości 21.4 km

Odnowa nawierzchni na odcinku Nowy Sącz - Krzyżówka przewidziana jest do wykonania w 2013 r. Do 2010 roku wykonany zostanie dodatkowy pas ruchu na wzniesieniu w Krzyżówce na długości 2,6 km wraz z odnową nawierzchni na całej jezdni.

4. Krzyżówka - Tylicz - Muszynka, długości 16,7 km

Odcinek ten w styczniu 2006 r. został przeklasyfikowany z drogi powiatowej na krajową. Obecnie opracowywana jest dokumentacja do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Przygotowanie tego zadania do realizacji jest procesem długotrwałym. Wiąże się z koniecznością przestudiowania trasy ze względu na brak możliwości wykorzystania w całości istniejącego przebiegu drogi, pozyskaniem niezbędnego terenu i załatwieniem wszystkich, wymaganych prawem decyzji administracyjnych. W bieżącym roku wykonywany jest remont mostu w miejscowości Tylicz.

Do czasu podjęcia gruntownej przebudowy - droga krajowa nr 75 będzie utrzymywana na bieżąco w miarę posiadanych środków.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Szanowny Panie Ministrze!

W dniu 10 września 2007 r. podczas mojego dyżuru w biurze senatorskim zgłosił się do mnie mieszkaniec Częstochowy w sprawie o sygnaturze IC1803/02 Sądu Okręgowego w Częstochowie. Jak przekonująco argumentował, istnieje podejrzenie, iż w sprawie tej wyrok został ustalony, a nawet częściowo już napisany w sposób aprioryczny, na długo przed zakończeniem sprawy. Podejrzenia te wydają się potwierdzać dowody, w których posiadanie przypadkowo wszedł przedstawiciel jednej ze stron we wspomnianej sprawie. Dowody te, będące dosłownym zapisem brzmienia wyroku, zostały potwierdzone notarialnie 19 marca 2007 r., jeszcze podczas trwania sprawy, podczas gdy oficjalnie wyrok został wydany w dniu 20 czerwca 2007 r.

Proszę o zbadanie tej sprawy w celu sprawdzenia, czy podczas procesu nie doszło do nieprawidłowości.

Łączę wyrazy szacunku

Jarosław W. Lasecki
senator RP

Warszawa, dnia 22.10.2007 r.

Pan
Jarosław Lasecki
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora z dnia 14.09.2007r., złożonym na 39 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie informuję o zajętym stanowisku.

Z treści Pana oświadczenia wynika, iż oczekuje Pan, iż Minister Sprawiedliwości dokona wyjaśnienia okoliczności dotyczących podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie o sygn. akt I C 1803/02 Sądu Okręgowego w Częstochowie w celu sprawdzenia, czy nie doszło, jak Pan określił, do nieprawidłowości.

Z ustaleń podległych mi służb wynika, że w sprawie tej powód Henryk M. domagał się odszkodowania w kwocie 1.831.529 zł. od pozwanego Beskidzkiego Domu Maklerskiego S.A. w Bielsku Białej. Powód był w sprawie reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru. Odbyło się w niej 14 terminów rozpraw. Postępowanie dowodowe w sprawie zakończyło się już w dniu 29.06.2007r. Od tej daty pełnomocnik powoda trzykrotnie składał wniosek o zawieszenie postępowania w sprawie z uwagi na toczącą się sprawę karną. Wnioski te sąd oddalał. Wyrokiem z dnia 20.06.2007 r. sąd oddalił powództwo. W dniu 30.08.2007r. w sprawie została złożona przez powoda apelacja, którą Sąd Okręgowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 3.09.2007r. odrzucił. W dniu 13.09.2007 r. wpłynęło zażalenie powoda na postanowienie z dnia 3.09.2007 r. o odrzuceniu apelacji. Postanowieniem z dnia 28.09.2007 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie uwzględniając ww. zażalenie, uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 3.09.2007 r. Sprawa nie jest zatem prawomocnie zakończona.

Wymaga podkreślenia, że merytoryczna kontrola orzeczeń sądowych odbywać się może jedynie w ramach ustawowo określonych środków zaskarżenia. Tym samym nie jest możliwe badanie i ocena przez Ministra Sprawiedliwości zasadności zarzutów odnośnie treści wydanych rozstrzygnięć. Sędziowie orzekając, czynią to w sposób niezawisły, działając w oparciu o prawo i zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem.

W oświadczeniu sugeruje Pan, iż w sprawie rozstrzygnięcie ustalone zostało na długo przed ogłoszeniem wyroku, co ma być rzekomo potwierdzone dowodem, przypuszczalnie w postaci projektu orzeczenia. Ustosunkowując się do tej kwestii, stwierdzam, iż niestety utrudnione jest zweryfikowanie przedstawionych przez Pana informacji oraz przytoczonych zarzutów, a to z uwagi na bardzo ogólne sformułowania zawarte w oświadczeniu Pana Senatora, w szczególności na temat dowodów mających potwierdzać, iż rozstrzygnięcie zostało wydane w okolicznościach wskazujących na bliżej nieskonkretyzowane przez Pana nieprawidłowości. Ze względu na fakt, iż to właśnie Pan Senator miał okazję do kontaktu z osobą, której personaliów Pan nie podaje, a która wedle treści oświadczenia z dnia 14.09.2007r. przekonująco argumentowała, iż zachodzi podejrzenie wcześniejszego ustalenia wyroku, jak też miał Pan możliwość zapoznać się z ww. dowodami, potwierdzającymi to podejrzenie, uprzejmie informuję, że o ile w przekonaniu Pana Senatora zachodzą okoliczności wskazujące na możliwość popełnienia przestępstwa winien Pan złożyć stosowne zawiadomienie we właściwych miejscowo organach ścigania.

Na marginesie zauważam, iż zdarza się, że sędziowie przygotowując się do rozstrzygnięcia sprawy, sporządzają notatki. Bywa, że sporządzają projekty orzeczeń, co ma usprawnić pracę. Dokumenty te nie stanowią jednak części akt i nie są udostępniane stronom.

Reasumując, na obecnym etapie, z uwagi na dużą ogólnikowość treści zawartych w oświadczeniu Pana Senatora, możliwym jest zajęcie przez mnie jedynie powyższego stanowiska.

Z poważaniem

Małgorzata Manowska

Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry, do ministra gospodarki Piotra Woźniaka oraz do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowni Panowie Ministrowie!

W oświadczeniu tym pragnąłbym odnieść się do pokutującego w naszym kraju problemu nadmiernego zbiurokratyzowania wielu struktur i instytucji, takich jak Krajowy Rejestr Sądowy, instytucje odpowiadające za poszczególne księgi wieczyste, a także inne. Jak pokazują kolejne badania przeprowadzane przez renomowane ośrodki zajmujące się zagadnieniami ekonomii, na przykład Centrum Adama Smitha, zjawisko przeregulowania wielu kwestii w administracji państwowej i samorządowej wciąż narasta.

Doskonałym przykładem są tu formularze związane z uzyskaniem wypisów z Krajowego Rejestru Sądowego, a także podobne formularze składające się na wniosek o uzyskanie danych z księgi wieczystej. Jeśli chodzi o Krajowy Rejestr Sądowy, do czynienia mamy tu z dziesięcioma różnymi formularzami, dotyczącymi dziesięciu zbliżonych do siebie kwestii, którymi zajmuje się jedna instytucja. Mam tu na myśli formularze dostępne na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości. W przypadku ksiąg wieczystych jest to dziewięć formularzy. A to tylko fragment całości. We wszystkich innych instytucjach administracji sytuacja wygląda podobnie lub nawet gorzej.

Tego typu przerost formy nad treścią owocuje kilkoma negatywnymi zjawiskami.

Po pierwsze, wypełnienie danego formularza oraz jego późniejsza analiza przez adekwatną instytucję zajmują zdecydowanie zbyt wiele czasu, co generuje w konsekwencji zupełnie niepotrzebne koszty, zarówno finansowe, jak i w czasie pracy, tak adekwatnego organu administracji, jak i zainteresowanego podmiotu.

Po drugie, uważam - i, jak pokazują analizy dokonywane choćby przez wspomniane już Centrum Adama Smitha, nie jest to tylko moje zdanie - że wszelkiego rodzaju biurokratyczne utrudnienia w prowadzeniu działalności gospodarczej powodują odczuwalny spadek dynamiki polskiej gospodarki, która nawet przy obecnym wysokim tempie rozwoju mogłaby się rozwijać jeszcze szybciej, a przede wszystkim możliwe byłoby przedłużenie okresu dobrej koniunktury.

Po trzecie, taka liczba różnego rodzaju dokumentów przepływających codziennie między instytucjami i podmiotami przyczynia się realnie do pogorszenia stanu środowiska naturalnego w Polsce. Jak podaje na swojej witrynie Federacja Zielonych "Gaja", wyprodukowanie 1 t papieru wiąże się z wycięciem od dziesięciu do osiemnastu drzew, zużyciem ponad 7 tysięcy kW energii elektrycznej oraz zanieczyszczeniem 440 tysięcy l wody. Przypominam, że jesteśmy krajem należącym do grupy państw o bardzo małych zasobach słodkiej wody.

W związku z tym pragnąłbym zapytać Panów, czy planowane są jakieś działania mające na celu ograniczanie tego typu negatywnych zjawisk. Czy jakieś działania są wdrażane już w tej chwili? Jak wygląda kwestia wdrażania podpisu elektronicznego, o którym głośno było już kilka lat temu? Czy Ministerstwo Środowiska uwzględnia w swoich projekcjach te zjawiska? Będę wdzięczny za szybką i wyczerpującą odpowiedź od każdego z Panów.

Łączę wyrazy szacunku

Janusz Gałkowski
senator RP

Warszawa, dnia 24.10. 2007 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Janusza Gałkowskiego na 37. posiedzeniu Senatu w dniu 26 lipca 2007 r. i przekazane pismem Marszałka Senatu w dniu 30 lipca 2007 r. (znak BPS/DSK-043-483/07) przedkładam niniejszą odpowiedź w zakresie kompetencji Ministra Sprawiedliwości.

Krajowy Rejestr Sądowy jest rejestrem centralnym prowadzonym w systemie informatycznym. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie ustroju i organizacji Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego oraz szczegółowych zasad udzielania informacji z Rejestru i udostępniania kopii dokumentów z katalogu określa jakie dokumenty i w oparciu o jakie dane mogą być wydawane przez Centralną Informację KRS. Rzeczywiście wniosków o wydanie odpisów, wyciągów i zaświadczeń jest 10, ale wynika to z faktu, że każdy wniosek dotyczy wydania innego dokumentu w oparciu o różny zestaw danych identyfikujących podmiot oraz za który pobierana jest różna opłata. Takie rozróżnienie żądań klientów w postaci odrębnych wniosków nie tylko nie nastręcza problemów klientom, ale zasadniczo upraszcza procedurę pracownikom Centralnej Informacji. Wybierając jeden konkretny wniosek klient nie musi zastanawiać się jakie informacje powinien wypełnić oraz jaką wnieść opłatę aby uzyskać żądany dokument, gdyż jeden wniosek dotyczy jednego konkretnego dokumentu i ściśle jest z nim związana konkretna opłata. Również pracownicy obsługujący system znacznie mniej czasu muszą poświęcić na analizę poprawności wypełnienia wniosku i odczytania konkretnego żądania klienta, niż wówczas gdyby istniał tylko jeden wspólny wniosek, w którym należałoby podać różne informacje w zależności od potrzeb. Ponadto należy zaznaczyć, że format obecnie udostępnianych przez Centralną Informację wniosków papierowych jest niewielki i wynosi 1/3 kartki A4. W sytuacji gdyby istniał tylko jeden wspólny wniosek, to jego objętość w zasadzie byłaby równa sumie objętości wniosków dotychczasowych, czyli treść wniosku mieściłaby się na kilku kartkach. Biorąc pod uwagę fakt, że jeden wniosek dotyczy wydania odpowiedniego dokumentu tylko dla jednego podmiotu oraz że zdecydowana większość klientów składa w danym momencie tylko jeden wniosek, to przy obecnym rozwiązaniu zużywane jest mniej papieru niż w przypadku, gdyby istniał jeden wniosek uniwersalny.

Od 1 stycznia 2007 r. działa system elektronicznego dostępu do Krajowego Rejestru Sądowego. Na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości udostępnione są dwie funkcjonalności umożliwiające uzyskanie informacji o podmiocie:

1) bezpłatna przeglądarka umożliwiająca wyszukanie dowolnego podmiotu wpisanego do KRS (w wyniku wyszukania prezentowany jest ograniczony zakres informacji o podmiocie),

2) elektroniczny dostęp do KRS umożliwiający odpłatne uzyskanie odpisu, wyciągu lub zaświadczenia.

W przypadku pierwszej funkcjonalności nie są wymagane żadne wnioski i można przeszukiwać cały wykaz. Natomiast w drugim przypadku jednym z warunków uzyskania odpowiedniego dokumentu jest wypełnienie elektronicznego wniosku. Elektroniczny wniosek jest dokładnym odzwierciedleniem wniosku papierowego. Korzystając z tej drogi uzyskania odpisu, wyciągu czy zaświadczenia podmiot wnioskujący jest zobowiązany do złożenia wniosku elektronicznego opatrzonego bezpiecznym certyfikowanym podpisem elektronicznym. Również dokument wydawany przez Centralną Informację posiada formę elektroniczną i jest opatrzony bezpiecznym certyfikowanym podpisem elektronicznym upoważnionego pracownika Centralnej Informacji. Przy korzystaniu z tej drogi uzyskiwania informacji nie korzysta się z żadnych druków papierowych, a uzyskana odpowiedź również jest przekazywana w formie elektronicznej.

W przypadku udostępniania informacji z Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych stosowany jest tylko jeden wniosek, którego format papierowy to ½ kartki A4. Róænica w ilo¶ci formularzy pomiźdzy systemem Krajowego Rejestru S±dowego a Ksiźgi Wieczystej wynika z zakresu moæliwych do uzyskania dokumentów. W przypadku Ksiźgi Wieczystej s± to tylko odpisy. Obecnie można uzyskać odpis z rejestru Ksiąg Wieczystych wyłącznie drogą tradycyjną, czyli po wypełnieniu wniosku papierowego. Jednak trwają prace nad zbudowaniem systemu elektronicznego dostępu do rejestru. Planowany termin wdrożenia takiego dostępu to rok 2010.

Obecnie trwają również prace mające na celu udostępnianie drogą elektroniczną danych z Rejestru Zastawów. Planowany termin wdrożenia - 2008 r.

Jak z powyższego widać już w tej chwili trwają intensywne prace zmierzające do umożliwienia jak najszerszego dostępu do informacji zawartych w rejestrach będących w gestii Ministerstwa Sprawiedliwości drogą elektroniczną. Jednocześnie należy podkreślić, że stosowanie technik elektronicznych wymusza na nas konieczność stosowania pewnych standardów i ujednolicenia wielu procedur. W przypadku braku sformalizowanego wniosku klienci podawaliby dowolne informacje według nich identyfikujące podmiot rejestrowy, ale na podstawie których często nie byłoby możliwe uzyskanie żądanego dokumentu.

Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienie jest w pełni dla Pana Senatora wyczerpujące, pragnę podziękować Panu Senatorowi za zainteresowanie problematyką dostępu do informacji gromadzonych w rejestrach i stosowanych procedur. Jednocześnie liczę na dalszą pomyślną współpracę z przedstawicielami Senatu w zakresie plac legislacyjnych dotyczących modyfikacji poszczególnych rejestrów i dostępu do informacji w nich zgromadzonych.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Beata Kempa

SEKRETARZ STANU