11 lipca br. odbyło się 36. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli: marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Łuczyckiego i Andrzeja Mazurkiewicza; listę mówców prowadził senator A. Łuczycki.

Zaakceptowany przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rencie socjalnej,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania,
• informację Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej o działalności Sądu Najwyższego w roku 2006,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz ustawy o finansach publicznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie granicy państwowej oraz ustawy o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych innych ustaw*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Policji,
• stanowisko Senatu w sprawie Sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z działalności w 2006 r. wraz z Informacją o podstawowych problemach radiofonii i telewizji w 2006 roku.

___________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 43. posiedzeniu, 14 czerwca br. Następnego dnia przekazano ją do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu skierował ją do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Komisja Spraw Unii Europejskiej, zgodnie z art. 67c Regulaminu Senatu, zwróciła się do właściwych komisji senackich o wyrażenie opinii w sprawie odpowiednich przepisów rozpatrywanej ustawy - zgodnie z przedmiotowym zakresem działalności komisji. Następnie Komisja Spraw Unii Europejskiej przygotowała sprawozdanie w tej sprawie na podstawie opinii przedstawionych przez komisje senackie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Unii Europejskiej przedstawił senator Mieczysław Szyszka. Przypomniał, że uchwalona przez Sejm 14 czerwca br. ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej. Dokonuje ona zmian trzydziestu dziewięciu ustaw normujących różne dziedziny w związku z koniecznością dostosowania, wdrożenia lub wykonania prawa wspólnotowego.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, analiza ustawy pozwala podzielić jej przepisy na cztery zasadnicze grupy. Pierwszą stanowią przepisy zmierzające do modyfikacji obowiązujących unormowań prawnych na tle dotychczasowej praktyki ich stosowania i związanych z tym doświadczeń. Drugą grupę tworzą przepisy mające na celu, z jednej strony, usunięcie sprzeczności polskiego ustawodawstwa z prawem wspólnotowym, z drugiej zaś - likwidację zaległości we wdrażaniu tego prawa. Trzecią grupę stanowią przepisy, które rozszerzają zakres podmiotowy niektórych ustaw o obywatelach Konfederacji Szwajcarskiej w związku z koniecznością realizacji przez Polskę postanowień umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony. Czwartą grupę stanowią przepisy zmierzające do korekty aktualnego stanu prawnego w związku ze zmianami zachodzącymi w prawie wspólnotowym.

Senator M. Szyszka poinformował, że w wyniku prac nad ustawą odpowiednie komisje senackie zgłosiły wiele poprawek. Złożyły je między innymi: Komisja Zdrowia, Komisja Rodziny i Polityki Społecznej, Komisja Nauki, Edukacji i Sportu, Komisja Gospodarki Narodowej, Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska, Komisja Praw Człowieka i Praworządności; poprawki zgłosił także Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Poprawki te przedstawiono 5 lipca na posiedzeniu Komisji Spraw Unii Europejskiej. Wszystkie zmiany zostały przyjęte jednogłośnie.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Propozycje dalszych zmian w ustawie zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła większość poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 86 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 43. posiedzeniu, 15 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej, a ta po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Person zaznaczył, że głównym celem nowelizacji jest poprawa efektywności systemu kadrowego w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Senator przypomniał, że dotychczas obowiązywała ustawa z 11 września 2003 r., która radykalnie zmieniała cały system kadrowy w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Okazało się jednak, że ma ona wiele niedoskonałości i po intensywnych pracach w Sejmie, także w ramach specjalnej podkomisji, opracowano nowy projekt. Generalnie został on przez senacką komisję obrony zaakceptowany, z dość licznymi poprawkami, w  większości o charakterze porządkowym, językowym czy stylistycznym.

Senator sprawozdawca przypomniał, że główne zmiany w  ustawie, zaproponowane przez rząd i  Sejm, dotyczą likwidacji podziału wszystkich stanowisk oficerskich na obszary główne, pośrednie, zabezpieczające i szczególne. Nową jakość w polskim wojsku stanowi wprowadzenie instytucji gestora korpusu osobowego. Osoba ta w korpusie osobowym czy w grupie osobowej będzie się zajmować sprawami kadrowymi. Nastąpi tu zatem przekazanie kompetencji kadrowych.

Kolejne nowe rozwiązanie zawarte w ustawie to umożliwienie żołnierzom zawodowym podejmowania pracy poza granicami państwa w strukturach organizacji międzynarodowych, ale też na podstawie indywidualnego kontraktu.

Następna zmiana to wprowadzenie jednolitej opinii służbowej w miejsce opinii okresowej oraz opinii specjalnej.

Inna zmiana to umożliwienie podoficerom zawodowym awansu do korpusu oficerów zawodowych do trzydziestego piątego roku życia. Badania specjalistów, legislatorów, opinie prawne na ten temat - budziły pewne kontrowersje. Część ekspertów uważała, że jest to przepis sprzeczny z konstytucją, ograniczający prawa podoficera, który po osiągnięciu trzydziestego piątego roku życia zostaje pozbawiony szans na awans oficerski. Po długich debatach, po zapoznaniu się z opinią ekspertów rządowych komisja doszła jednak do wniosku, że argumenty rządowe są słuszne. Z jednej bowiem strony dzisiaj podporucznik to młody absolwent szkoły wojskowej, człowiek w wieku dwudziestu trzech lat, mający bliski kontakt z żołnierzami, którymi się zajmuje, niewiele od nich starszy. Z drugiej strony, ma przed sobą dłuższą perspektywę zawodową wobec na przykład czterdziestoletniego albo jeszcze starszego chorążego, który zostaje podporucznikiem. Jakąś barierę wieku trzeba było wprowadzić i komisja uznała za właściwą barierę trzydziestu pięciu lat, chociaż przyjęła to po wielu dyskusjach.

Następne zmiany to: wydłużenie minimalnego okresu kadencji z dwunastu do osiemnastu miesięcy; zobligowanie żołnierzy do utrzymywania sprawności fizycznej; rozszerzenie obowiązku składania oświadczeń majątkowych na wszystkich oficerów (obowiązek ten będzie też spoczywał na podoficerach, którzy pracują w organach finansowych i logistycznych); wprowadzenie maksymalnego tygodniowego wymiaru służby żołnierzy zawodowych; upoważnienie organów przedstawicielskich żołnierzy do opracowania kodeksu honorowego żołnierza; wskazanie w ustawie o służbie cywilnej, że nabór kandydatów do korpusu służby cywilnej odbywa się z uwzględnieniem pierwszeństwa w zatrudnieniu przysługującego osobom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej; rozszerzenie państwowego zasobu kadrowego o osoby zwolnione ze służby zawodowej; rozszerzenie katalogu osób pełniących funkcję publiczną w rozumieniu ustawy o ujawnieniu informacji o dokumentach itd., czyli tak zwanej ustawy lustracyjnej.

Senator A. Person poinformował, że Komisja Obrony Narodowej przyjęła 23 poprawki do ustawy, i w imieniu komisji rekomendował przyjęcie ustawy z proponowanymi zmianami.

Wniosek o zmianę w ustawie zgłosił także senator Piotr Wach podczas dyskusji.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała swoje poprawki.

Mniejszość komisji poparła poprawkę zgłoszoną przez senatora P. Wacha.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 86 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 43. posiedzeniu, 14 czerwca br., do Senatu została przekazana dniu 15 czerwca. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Mirosława Nykiel. Senator wskazała, że ustawa ma na celu implementację dyrektywy z 11 maja 2005 r. o nieuczciwych praktykach handlowych. Głównym celem tej dyrektywy jest przyczynienie się do wykształcenia wysokich standardów ochrony konsumentów w Unii Europejskiej oraz wyeliminowanie barier w swobodnym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

Zgodnie z rozpatrywaną ustawą określone zostaną nieuczciwe praktyki rynkowe w działalności zarobkowej oraz zasady przeciwdziałania tym praktykom w interesie konsumentów i w interesie publicznym. Ustawa ta chroni konsumenta bardziej niż dotychczasowa ustawa o nieuczciwych praktykach, która w większym stopniu ochraniała przedsiębiorców.

Ustawa określa praktykę rynkową jako nieuczciwą, gdy jest ona sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu.

Do katalogu nieuczciwych praktyk rynkowych ustawa zalicza: praktyki rynkowe wprowadzające w błąd, agresywne praktyki rynkowe, prowadzenie działalności w formie systemu konsorcyjnego oraz zorganizowanie grupy z udziałem konsumentów w celu finansowania zakupów w systemie konsorcyjnym, a także stosowanie kodeksu dobrych praktyk, którego postanowienia są sprzeczne z prawem.

Jak zaznaczyła senator M. Nykiel, dwie pierwsze grupy są najpowszechniejszymi typami nieuczciwych praktyk handlowych. W wypadku praktyk rynkowych wprowadzających w błąd ustawodawca uwzględnia sytuację, w której może to być zarówno działanie wprowadzające w błąd, na przykład rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzić w błąd, jak i zaniechanie wprowadzające w błąd, na przykład dotyczące istotnych informacji o produkcie.

Ustawa formułuje też wyczerpujący wykaz praktyk rynkowych wprowadzających w błąd, które w każdych okolicznościach są nieuczciwymi praktykami rynkowymi, na przykład reklama, przynęta czy prezentowanie uprawnień przysługujących konsumentom z mocy prawa jako cechy wyróżniającej ofertę przedsiębiorcy.

Ustawa konstruuje katalog agresywnych praktyk rynkowych, które w każdych okolicznościach będą uznawane za nieuczciwe praktyki rynkowe. Do tego katalogu ustawa zalicza na przykład wywoływanie wrażenia, że konsument nie może opuścić pomieszczeń przedsiębiorcy bez zawarcia umowy albo informowanie konsumenta o tym, że jeżeli nie nabędzie produktu, przedsiębiorcy może grozić utrata pracy lub środków do życia.

Uznanie, że określone praktyki są nieuczciwe w każdych okolicznościach, jest równoznaczne z tym, że ich stosowanie jest zakazane przez ustawodawcę z mocy prawa. Ustawa za stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych przewiduje zarówno odpowiedzialność cywilną, jak i sankcje karne.

Ustawa nowelizuje ustawę o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawę o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku Ubezpieczonych, a także ustawę o ochronie konkurencji i konsumentów.

Senator M. Nykiel zaznaczyła, że ustawa nie budzi kontrowersji, bardziej chroni konsumenta niż przedsiębiorcę. Dyskutowano wprawdzie na temat definicji przedsiębiorcy, gdyż w naszym prawie istnieje kilka definicji przedsiębiorcy, jednak po dyskusji komisja uznała, że ta proponowana jest na tyle szeroka, iż uwzględnia wszystkie racje.

Senator poinformowała, że Komisja Gospodarki Narodowej po rozpatrzeniu ustawy postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie z 1 poprawką.

Zmiany w ustawie zaproponował ponadto senator Marek Waszkowiak.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie zaproponowane zmiany w ustawie.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 43. posiedzeniu, 13 czerwca br., następnego dnia została przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, która po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Tomaszewska. Wskazała, że ustawa, będąca niekontrowersyjnym projektem poselskim, dokonuje zmiany w ustawie o rencie socjalnej, dołączając do świadczeń przewidzianych w ustawie o rencie socjalnej również zasiłki pogrzebowe. Zasiłki te są świadczeniem, które dotychczas wynikało z ubezpieczeń społecznych. Renta socjalna natomiast nie jest świadczeniem ubezpieczeniowym, lecz świadczeniem socjalnym finansowanym z budżetu państwa. Do niedawna była wypłacana przez ośrodki pomocy społecznej, później przesunięto jej wypłaty do ZUS, jednak finansowane są one z budżetu państwa. Przesunięcie to wynikało z faktu, że jest to świadczenie długookresowe, nietypowe dla świadczeń z pomocy społecznej, wobec czego łatwiej wypłacać takie świadczenia organowi, który ma w tym doświadczenie. Ponadto przy wypłacie tych świadczeń nie ma wówczas niezręcznych sytuacji dotyczących osób przychodzących na przykład po wypłaty zasiłku okresowego, nie ma kolizji między wysokością zasiłku a wysokością renty.

Renta socjalna dotyczy osób, które nie były w stanie uzyskać żadnych świadczeń z tytułu ubezpieczeń, ponieważ są osobami niepełnosprawnymi - albo od urodzenia, albo stały się nimi w dzieciństwie lub w młodości. Nie miały więc szans rozpoczęcia pracy, samodzielnego wypracowania takiego świadczenia, jak renciści, którzy mają za sobą pewien staż pracy i odpowiedni okres ubezpieczenia, by uzyskać świadczenie rentowe. Jest to więc inna sytuacja, nie taka sama, jak w wypadku ubezpieczonych. Jak stwierdziła senator, zwykła ludzka solidarność nakazywałaby, aby tym, których los dotknął w sposób szczególny, którzy przez całe życie byli niepełnosprawni, wzmocnić to świadczenie o zasiłek pogrzebowy, podobnie jak to jest w wypadku ubezpieczeń. Dotyczy to oczywiście rodziny, która często przez wiele lat utrzymywała chore, niepełnosprawne dziecko i nagle, po śmierci tego dziecka, znalazła się w trudnej sytuacji. Ta sytuacja dotychczas była rozwiązywana poprzez pomoc społeczną. Wydaje się jednak, że proponowane ujednolicenie będzie bardziej godnym dla wszystkich rozwiązaniem tej sprawy. Wywoła to koszty - według posła sprawozdawcy Komisji Polityki Społecznej Sejmu, który prezentował tę ustawę na posiedzeniu senackiej komisji, koszt ten może wynieść około 0,5 miliona zł. W trakcie dyskusji członkowie komisji wyrażali wątpliwości, czy tak będzie rzeczywiście. Szacowana liczba osób, które nie mają możliwości pokrycia kosztów pogrzebu w inny sposób, a którym te wydatki będą finansowane z tytułu zmiany w ustawie, będzie chyba jednak wyższa. Fakt, że świadczenie jest przyznane na mocy ustawy, będzie miał wpływ na to, że członkowie rodzin, którzy pokrywaliby koszty pochówku samodzielnie, a przynajmniej część z nich, będą się ubiegać o ten zasiłek. Koszt ten może być więc wyższy. Niemniej jednak nie jest to tak duży wydatek, by przekreślał elementarną solidarność społeczną z rodzinami osób niepełnosprawnych, tak poważnie dotkniętych.

Senator E. Tomaszewska poinformowała, że członkowie komisji nie mieli wątpliwości co do zawartości rozpatrywanej ustawy, co do jej treści i przyjętego rozwiązania. W tej kwestii wszyscy się zgadzali i ustawa uzyskała poparcie komisji.

Senator poinformowała też, że biuro legislacyjne zgłosiło dwie poprawki legislacyjne, doprecyzowujące, i komisja uznała, że należy je przyjąć.

W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi zmianami.

Poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 87 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 43. posiedzeniu, 15 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Owczarek przypomniał, że nowelizacja dotyczy ustawy uchwalonej przez parlament we wrześniu ubiegłego roku. Jak wykazała praktyka, ustawa ta nie do końca umożliwia to, co zakładano przy jej uchwalaniu. Zawiera dwa warunki blokujące możliwość uzyskania kredytu dofinansowanego z budżetu państwa. Jednym z nich jest zastrzeżenie, że mieszkanie lub dom maja być budowane stosunkowo tanio (podstawą był tu średni wskaźnik przeliczeniowy kosztu odtworzenia 1 m²). Ustalono wtedy mnożnik 1. Nowelizacja zwiększa o 30% szansę otrzymania tego dofinansowania. Według niektórych wyliczeń, jest to jeszcze za mało, umożliwia bowiem zakup mieszkania lub budowę domu w mniejszych ośrodkach, w większych zaś jest to niemożliwe.

Jak poinformował senator sprawozdawca, komisja po dyskusji postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Mniejszość komisji zaproponowała wprowadzenie zmiany w ustawie. Jej wniosek przedstawił senator A. Owczarek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 60 głosami, przy 23 przeciw i 4 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 4 § 1 i 2 ustawy z  23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym pierwszy prezes Sądu Najwyższego składa corocznie Senatowi informację o działalności Sądu Najwyższego oraz o wynikających z niej istotnych problemach. Nad informacją tą nie przeprowadza się głosowania.

Marszałek Senatu otrzymał informację od pierwszego prezesa Sądu Najwyższego i zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 10 Regulaminu Senatu skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja na posiedzeniu 8 maja br. zapoznała się z przekazaną przez pierwszego prezesa Sądu Najwyższego informacją i poinformowała o tym marszałka Senatu.

Na posiedzeniu plenarnym Izby informację przedstawił pierwszy prezes
Sądu Najwyższego Lech Gardocki.

Prezes SN odpowiadał także na pytania senatorów.

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Krzysztof Putra stwierdził, że Senat zapoznał się z przedstawioną informacją.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br., do Senatu trafiła 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Marian Miłek. Senator zaznaczył, że ustawa z 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, która weszła w życie 26 grudnia, daje podstawę prawną do wdrożenia funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności w latach 2007-2013. Ponieważ w tym samym czasie dopracowywano akty prawa wspólnotowego dotyczące wdrożenia funduszy, autorzy ustawy nie mogli uwzględnić wszystkich wymogów obecnie obowiązujących przepisów unijnych. Po przeanalizowaniu ustawy służby prawne Komisji Europejskiej wskazały na pewne rozwiązania budzące wątpliwości co do zgodności tej ustawy z rozporządzeniem Rady nr 1083/2006, ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Funduszu Spójności oraz Europejskiego Funduszu Społecznego. Zignorowanie wątpliwości urzędników Komisji Europejskiej mogłoby stanowić podstawę do wszczęcia postępowania przeciwko państwu polskiemu przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

Senator sprawozdawca wyjaśnił, że rozpatrywana nowelizacja ustawy wprowadza trzy istotne zmiany: po pierwsze, likwiduje weto wojewody, po drugie, likwiduje zatwierdzanie projektów własnych instytucji zarządzającej przez ministra rozwoju regionalnego, po trzecie, zmienia regulację dotyczącą powołania przez wojewodę komitetu monitorującego.

Prawo wojewody do weta nie jest zgodne z wymienionym rozporządzeniem Rady, które dokładnie określa środki nadzoru i kontroli dotyczące funduszu strukturalnego i Funduszu Spójności. Wprowadzenie weta wojewody jako formy ingerencji w decyzje instytucji wdrażającej jest niedopuszczalne.

Nowelizacja ustawy likwiduje również wymóg zatwierdzania przez ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego projektów własnych instytucji zarządzających w regionalnych programach operacyjnych. Wspomniane rozporządzenie Rady wyraźnie stwierdza, że wybór projektów należy wyłącznie do instytucji zarządzającej, na której spoczywa obowiązek zarządzania programem operacyjnym i odpowiedzialność za jego realizację.

Zmieniono również zapis ustawy, który w dotychczasowej wersji dawał wojewodzie prawo powołania komitetu monitorującego. W nowelizacji proponuje się, aby prawo powołania komitetu monitorującego było przypisane do instytucji zarządzającej. W wypadku regionalnych programów operacyjnych komitet monitorujący będzie powoływany przez zarząd województwa.

Nowelizacja zmienia ponadto kilka innych artykułów, ale są to zmiany mniej ważne. Dotyczą one na przykład doprowadzenia do zgodności z definicjami stosowanymi w Unii Europejskiej takich określeń, jak "beneficjent", "instytucja pośrednicząca", "instytucja wdrażająca", "kontrakt wojewódzki" itd.

Jak poinformował senator sprawozdawca, na wspólnym posiedzeniu Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej stwierdzono, iż treści nowelizacji ustawy są zgodne z duchem dyskusji, jakie miały miejsce w komisjach oraz na posiedzeniu Senatu w czasie rozpatrywania ustawy w grudniu ubiegłego roku, i jednocześnie są zgodne z poprawkami przyjętymi przez Senat i odrzuconymi - jednym głosem - przez Sejm. Jak z tego wynika, w tej dyspucie pomiędzy Senatem a Sejmem Komisja Europejska przyznała rację Senatowi.

W wyniku głosowania połączone komisje postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zmiany w ustawie zaproponował natomiast senator Mariusz Witczak podczas dyskusji.

Przedstawione wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała swój wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 58 głosami, przy 26 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br., do Senatu wpłynęła 2 lipca r. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Władysław Mańkut wyjaśnił, że celem ustawy jest stworzenie preferencyjnych warunków podatkowych dla produkcji biokomponentów do paliw. Ustawa zmienia ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych w ten sposób, że przyznaje ulgę podatkową umożliwiającą odliczenie od podatku 19% nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów nad kosztami wytworzenia paliw ciekłych o tej samej wartości opałowej.

Jak poinformował senator sprawozdawca, w czasie prac Komisji Gospodarki Narodowej nad ustawą zwrócono uwagę na kwestię precyzyjności, to jest potrzebę doprecyzowania pojęcia biokomponentów do paliw ciekłych i pojęcia paliw ciekłych w tak zwanym znaczeniu klasycznym. Takie doprecyzowanie ułatwi wykorzystanie w praktyce możliwości odliczania 19% nadwyżki kosztów wytworzenia biokomponentów nad kosztami wytworzenia paliw ciekłych o tej samej wartości opałowej.

Komisja zwróciła uwagę na wyjątkowość konstrukcji prawnej art. 4 korespondującego z art. 5, między innymi ze względu na możliwość powstania dużych odstępów czasowych między pozytywną decyzją Komisji Europejskiej a zakreślonym terminem ustawowym, zawartym w art. 5 ustawy.

Senator W. Mańkut poinformował, że komisja po rozważeniu tych zastrzeżeń postanowiła rekomendować izbie przyjęcie ustawy z 2 poprawkami.

Propozycję zmian w ustawie zgłosił także senator Marek Waszkowiak.

Wszystkie wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 3 z 4 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 84 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br. Do Senatu trafiła 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Paweł Michalak.

Nowelizacja ma na celu zmianę ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji w zakresie postanowień, które określają sankcje za niewykonanie obowiązku zapewnienia sieci zbierania pojazdów. Zgodnie z obowiązującą od marca 2005 r. ustawą zmienianą wprowadzający pojazd (producent bądź wewnątrzwspólnotowy nabywca lub importer) ma obowiązek zapewnić sieć zbierania pojazdów, dopełniając dwóch wymogów, tj.:

• wymogu objęcia siecią terytorium całego kraju oraz
• wymogu dostępności, polegającego na zapewnieniu właścicielowi możliwości oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km.

W uzasadnieniu projektu nowelizacji wskazuje się na niewykonalność obowiązku pokrycia siecią 100% terytorium kraju oraz niecelowość organizacji sieci w niektórych rejonach, ze względu na ukształtowanie terenu.

Celem zmiany jest złagodzenie wymagań stawianych podmiotom wprowadzającym pojazdy na teren kraju oraz dostosowanie sankcji do stopnia wykonania ustawowego obowiązku zorganizowania sieci.

W myśl przyjętego przez Sejm rozwiązania z opłaty za brak sieci zwolniony byłby podmiot, który zorganizował sieć obejmującą terytorium kraju co najmniej w 95%, natomiast w wypadku zapewnienia sieci na terytorium poniżej 95%, nie mniej niż 90% oraz poniżej 90%, nie mniej niż 85% - wysokość opłaty ulegałaby obniżeniu odpowiednio o 75% i 50%.

Obecnie producenci, nabywcy lub importerzy, którzy wprowadzają do obrotu co najmniej 1000 pojazdów, muszą zapewnić na terenie całego kraju sieć odbioru pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Punkty odbioru muszą się znajdować w odległości nie większej niż 50 km od miejsca zamieszkania lub siedziby właściciela pojazdu. Jeżeli nie spełnią tego warunku, płacą 500 zł od każdego auta wprowadzonego do obrotu.

Nowelizacja została zgłoszona jako projekt poselski.

Połączone komisje rekomendowały Izbie odrzucenie ustawy w całości.

Mniejszości komisji wniosły o wprowadzenie poprawek do ustawy.

Zmiany w ustawie zaproponowali też senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski i propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje podtrzymały swój wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 regulaminu w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy. Senat 81 głosami, przy 2 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o odrzuceniu ustawy o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

W uzasadnieniu uchwały podkreślono, że podejmując decyzję o odrzuceniu ustawy, Senat wziął pod uwagę argumenty prawne i faktyczne wyrażone przede wszystkim w opinii Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej oraz stanowisku Rządu. Senat zapoznał się również z uwagami Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej Recyklingu.

Wskazano też, że rozwiązanie przyjęte przez Sejm naraża nasz kraj na zarzut niewłaściwej realizacji celów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji a co za tym idzie, ma konsekwencje karne.

Z dyrektywy wynika, że systemem zbierania pojazdów mają być objęte wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji, a sposób ich zbierania powinien być "wystarczający". Zwolnienie z opłat za brak sieci w wypadku niezapewnienia jej na 5% terytorium kraju i znaczące obniżenie opłat w razie częściowego wywiązania się z tego obowiązku może nie gwarantować realizacji zobowiązań wskazanej dyrektywy, brak bowiem sankcji bądź znaczące ich obniżenie mogą spowolnić tworzenie sieci zbierania pojazdów. Senat rozważał, w jakim rozmiarze przyjęta przez Sejm nowelizacja może mieć niekorzystne skutki w zakresie zmniejszenia ilości punktów demontażu i tym samym na poziom odzysku i recyklingu.

Ze względu na cel dyrektywy rozwiązania zaproponowane w nowelizacji należy oceniać również z punktu widzenia oddającego pojazd wycofany z eksploatacji. W myśl dyrektywy podmiot ten nie powinien być obciążany żadnymi kosztami z tytułu dostarczenia pojazdu do punktu przetwarzania. Rozwiązanie sejmowe, łagodząc rygory co do zagęszczenia sieci, sankcjonuje niejako fakt, że na niektórych częściach kraju może nie funkcjonować sieć zbierania pojazdów. Ustawodawca nie wprowadza wymogu, by tereny nieobjęte siecią były niezamieszkałe. W związku z tym może zaistnieć sytuacja, że niektórzy zdający będą mieli do punktu zbierania pojazdów odległość większą niż przewidziana w dotychczasowych przepisach, znajdą się więc w sytuacji gorszej od osób objętych siecią, czym naruszona zostanie konstytucyjna zasada równości podmiotów.

Biorąc pod rozwagę powyższe racje Senat uznał, że przyjęcie zaproponowanej ustawy byłoby korzystne jedynie dla przedsiębiorców wprowadzających pojazdy. Złagodzenie wymagań stawianych tym podmiotom oraz dostosowanie sankcji do stopnia wykonania ustawowego obowiązku zorganizowania sieci powinno być z tych względów rozważane w kontekście ogółu problemów związanych z recyklingiem i interesów wszystkich podmiotów tego procesu.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br. Do Senatu wpłynęła 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Zbigniew Romaszewski. Przypomniał, że zmiana ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu była spowodowana potrzebą wynikłą z wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny uznał art. 36 ustawy o IPN, zawarty w ustawie o ujawnianiu informacji, za niekonstytucyjny, przyznający dyskrecjonalną władzę dyrektorowi Instytutu Pamięci Narodowej, jeżeli chodzi o udzielanie zezwoleń na prowadzenie badań naukowych oraz korzystanie przy pracy publicystów z archiwów IPN.

W opinii senatora, jest kwestią kontrowersyjną, czy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego uznające niekonstytucyjność art. 36 było najlepszym rozwiązaniem problemu, ponieważ spowodowało właściwie zakwestionowanie konstytucyjnych praw obywateli do prowadzenia badań naukowych i otrzymywania informacji. Czy nie lepszym rozwiązaniem byłoby na przykład orzeczenie zmiany artykułu w jakimś określonym czasie lub też przyjęcie uchwały sygnalizacyjnej. Ale w pośpiechu, w jakim odbywało się posiedzenie Trybunału Konstytucyjnego, trudno było o bardziej dogłębną analizę problemu. W wyniku orzeczenia Trybunału powstała więc sytuacja, w której i dziennikarze, i naukowcy, oprócz naukowców IPN, utracili możliwość korzystania z archiwów.

Aby zmienić tę sytuację, przygotowano ustawę o zmianie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, przyjętą przez Sejm 2 lipca.

Ustawa bardziej szczegółowo opisuje problem udostępniania archiwów zarówno naukowcom, jak i dziennikarzom. Ustala się przy tym, w jaki sposób i komu składany jest wniosek. Ustawa udostępnia, generalnie rzecz biorąc, materiały zarówno badaczom, jak i publicystom. Ustawa przewiduje również, w jaki sposób wnioski składane przez dziennikarzy czy przez naukowców powinny być opiniowane. Wnioski te składane są do dyrektora oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, w którego aktach zgromadzone są przedmiotowe materiały. Ewentualna odmowa stanowi powód do złożenia odwołania do prezesa IPN, który decyzję może albo utrzymać w mocy, albo uchylić, przy czym decyzja ta podlega również kontroli sądowej.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas dyskusji nad ustawą na posiedzeniu Komisji Praw Człowieka i Praworządności podniesiono kilka kwestii.

Pierwsza dotyczyła rekomendacji pracownika naukowego. Jeżeli bowiem ktoś chce prowadzić badania, to musi przedstawić w Instytucie Pamięci Narodowej "rekomendację pracownika naukowego uprawnionego do prowadzenia badań naukowych w dyscyplinach nauk humanistycznych, społecznych, gospodarki lub prawa - w wypadku osób niebędących takimi pracownikami". To budziło zastrzeżenia ze strony rzecznika praw obywatelskich, który stwierdził, że każdy ma prawo do prowadzenia badań naukowych, co jest zagwarantowane w konstytucji, i podejmowanie takich badań nie powinno być ograniczone do decyzji jakiegoś uczonego.

Druga kwestia to zapis dotyczący rozpatrywania odwołania przez prezesa Instytutu Pamięci Narodowej, który może utrzymać w mocy decyzję odmowną lub ją uchylić. Podnoszono, że właściwie należałoby ten punkt rozszerzyć o możliwość zmiany decyzji przez prezesa IPN ze względu na przykład na utrzymanie w części ograniczenia dostępu czy mogące się pojawić różnego rodzaju uwarunkowania.

Zastanawiano się również nad kwestią odpowiedzialności za materiały, które pochodzą z IPN i które podlegają potem publikacji. Rozważana była sprawa ewentualnego wprowadzenia przepisu karnego. Miałby on prowadzić do kary za nadużycie uzyskanych tą drogą informacji, które nie mają związku ani z tematem badań, ani nie są informacjami istotnymi z punktu widzenia opinii publicznej, a które dotyczą na przykład życia prywatnego poszczególnych osób.

Generalnie jednak komisja stanęła na stanowisku, że obecnie najpoważniejszym problemem jest udostępnienie akt. Wniesienie jakichkolwiek poprawek nie byłoby proste i wymagałoby wydłużenia prac nad ustawą. Dlatego komisja postanowiła wnieść o przyjęcie nowelizacji bez poprawek.

Senat 56 głosami, przy 5 przeciw i 25 wstrzymujących się, zaakceptował wniosek komisji i podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br. Do Senatu przekazano ją 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Obrony Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Janusz Kubiak. Wyjaśnił, że projektowana zmiana w ustawie o ochronie granic państwowych oraz ustawie o Straży Granicznej i niektórych innych ustaw ma na celu dostosowanie i stworzenie podstaw prawnych do pełnego stosowania przez Rzeczpospolitą rozporządzenia nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 15 marca 2006 r. ustanawiającego kodeks graniczny Schengen. Kodeks ten w sposób kompleksowy, całościowy określa zasady ruchu granicznego w Unii Europejskiej. Nasz kraj obecnie znajduje się na etapie procesu dostosowawczego i zapewne w najbliższym czasie ten układ zostanie rozszerzony również na Polskę.

Senator J. Kubiak poinformował, że proponowane w ustawie zmiany nie budziły wątpliwości zarówno podczas prac w Sejmie, jak i w ramach postępowania w Komisji Praw Człowieka i Praworządności, która postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie tej nowelizacji bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej senator Piotr Wach podkreślił, że rozpatrywana ustawa nie budzi kontrowersji. Przygotowuje nas ona do wprowadzenia do węższego grona państw Unii Europejskiej, w którym w pełnym zakresie znajduje zastosowanie tak zwany dorobek Schengen. W wyniku wprowadzenia tej ustawy będziemy przygotowani na to, że decyzją Rady Unii Europejskiej, zapewne od 1 stycznia 2008 r., dorobek strefy Schengen zostanie do nas w pełnym zakresie zastosowany i właściwie znikną granice wewnętrzne Unii Europejskiej w odniesieniu do naszego kraju, dzięki czemu między naszymi sąsiadami należącymi do Unii Europejskiej będziemy mogli się poruszać bez kontroli granicznych. Jednocześnie znikną przejścia graniczne jako takie, a więc będzie możliwe przekraczanie granicy w innych miejscach niż wyznaczają obecne przejścia graniczne.

Senator sprawozdawca poinformował, że ustawa nie budziła zastrzeżeń zarówno senackich legislatorów, jak i członków komisji. Komisja raczej zadawała pytania, żadnych zastrzeżeń ani poprawek nie proponowała. Głosowanie komisji było jednomyślne i w jego wyniku zdecydowano wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br., do Senatu trafiła 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Krzysztof Piesiewicz. Jak stwierdził, wydaje się, iż w czasie uchwalania ustawy policyjnej doszło do daleko idącego niedopatrzenia. Sprawa dotyczy stosowania środków operacyjnych prowadzonych niejawnie, kontrolowania korespondencji, zawartości przesyłek, stosowania środków technicznych umożliwiających uzyskiwanie i utrwalanie treści rozmów telefonicznych, innych informacji pozyskiwanych za pomocą sieci telekomunikacyjno-elektronicznej. Ta ustawa zawierała katalog przestępstw opisanych kodeksem karnym i innymi ustawami, w stosunku do których tego rodzaju środki operacyjne można stosować. Wśród tych przestępstw nie znajdował się art. 200 kodeksu karnego, odnoszący się do wykorzystywania w celach seksualnych osób małoletnich, dzieci.

Uzupełnienie art. 19 o art. 200 kodeksu karnego jest absolutnie oczywiste i nie wymaga dalszej argumentacji. Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Praw Człowieka i Praworządności zaakceptowała nowelizację bez żadnych zastrzeżeń i w imieniu komisji rekomendował Izbie jej przyjęcie bez poprawek.

Zmianę w ustawie zaproponowali natomiast senatorowie Antoni Szymański i Zbigniew Trybuła.

Obie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 80 głosami, przy 2 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z  29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przedstawia corocznie Sejmowi, Senatowi i prezydentowi sprawozdanie ze swojej działalności za rok poprzedzający oraz informację o podstawowych problemach radiofonii i telewizji.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji Sejm i Senat uchwałami przyjmują lub odrzucają to sprawozdanie.

Marszałek 4 kwietnia br. przesłał sprawozdanie wraz z informacją o podstawowych problemach radiofonii i telewizji do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja, zgodnie z art. 85a ust. 1 Regulaminu Senatu, po rozpatrzeniu sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji przedstawiła projekt uchwały w tej sprawie.

Na posiedzeniu plenarnym Izby sprawozdanie przedstawiła przewodniczącą Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Elżbietę Kruk.

Przewodnicząca KRRiT odpowiadała też na pytania senatorów.

Zgodnie z regulaminem Izby postępowanie w sprawie uchwały Senatu dotyczącej sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji odbywa się na podstawie przepisów dotyczących postępowania w sprawie inicjatyw ustawodawczych. W związku z tym drugie czytanie projektu uchwały obejmuje: przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie uchwały, a następnie dyskusję oraz wnioski.

Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu o projekcie uchwały przedstawiła senator Krystyna Bochenek. Senator poinformowała, że komisja zebrała się na posiedzeniu 29 maja br., podczas którego rozpatrzyła Sprawozdanie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z działalności w 2006 r. wraz z Informacją o podstawowych problemach radiofonii i telewizji w 2006 roku, co jest zgodne z art. 12 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji.

W trakcie posiedzenia senator Adam Massalski prosił o wskazanie najważniejszych spraw, które wymagają uregulowań. Są to, zdaniem rady, uregulowania w zakresie abonamentu oraz aktualnych zmian technologicznych, które czekają rynek medialny, a także kwestia braku zapisów antykoncentracyjnych oraz, między innymi, sprawa napływu obcego kapitału na rynek mediów.

Senator Czesław Ryszka poruszył sprawę abonamentu.

Rozmawiano też o kondycji spółek regionalnych Polskiego Radia, które borykają się z olbrzymimi problemami finansowymi, co wynika również z niewielkiego procentu abonamentowego toru i mniejszej niż przypadająca tak zwanemu dużemu radiu części tego tortu. W tej sprawie komisja odbyła osobne spotkanie z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji, spotkanie przedstawicieli z prezesami spółek regionalnych Polskiego Radia.

Padło też pytanie o przetargi na wolne częstotliwości naziemne.

Senator K. Bochenek zaznaczyła, że przedłożony w tym roku dokument uwzględnia parlamentarny postulat skrócenia opracowań i zapewnienia im większej czytelności. Poinformowała, że podczas głosowania Komisja Kultury i Środków Przekazu postanowiła stosunkiem głosów 7:1 rekomendować Izbie przyjęcie sprawozdania.

Po dyskusji, podczas której senator Stefan Niesiołowski zgłosił poprawkę zmierzającą do odrzucenia sprawozdania, Senat wyznaczył Komisji Kultury i Środków Przekazu termin przedstawienia dodatkowego sprawozdania, tak aby trzecie czytanie projektu uchwały mogło się odbyć na bieżącym posiedzeniu Izby.

Komisja rozpatrzyła projekt uchwały i wniosek zgłoszony podczas drugiego czytania. Komisja nie poparła tego wniosku i wniosła o przyjęcie projektu uchwały w sprawie sprawozdania KRRiT.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie projekt uchwały o przyjęciu przez Izbę sprawozdania KRRiT.

Senat 55 głosami, przy 27 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten projekt i podjął uchwałę w sprawie przyjęcia sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z działalności w 2006 r. wraz z informacją o podstawowych problemach radiofonii i telewizji w 2006 roku.