Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

Wobec oczekiwania przedsiębiorców na realizację Programu Operacyjnego "Innowacyjna Gospodarka", proszę o wyjaśnienie następujących zagadnień.

1. Kiedy można oczekiwać opracowania i udostępnienia wzorów wniosków dla podmiotów pragnących skorzystać ze środków unijnych w nowym okresie finansowania 2007-2013?

2. Kiedy zostaną ogłoszone konkursy na realizację zadań z zakresu Programu Operacyjnego "Innowacyjna Gospodarka"?

3. Czy istnieją mechanizmy refinansowania kosztów poniesionych przed złożeniem wniosku na realizację inwestycji, w odniesieniu której został złożony wniosek?

Pytania te wynikają z zainteresowania osób prowadzących działalność gospodarczą, a chcących część kosztów rozwoju pokryć z dotacji unijnych.

Przykładem takiej osoby jest przedsiębiorca, który prowadzi hurtownię kwiatów w Szajdzie koło Brodnicy. W związku z dużymi zamówieniami zdecydował się rozbudować hurtownię oraz zwiększyć zatrudnienie. Prywatne środki finansowe przedsiębiorcy umożliwiają jedynie częściową rozbudowę. Planowane wyposażenie hurtowni w nowy sprzęt pozwalający ograniczyć koszty firmy (urządzenia chłodnicze) miałoby pochodzić z dopłat unijnych. Obecnie przedsiębiorca ma do wyboru: nie rozpoczynać inwestycji i czekać na rozpoczęcie okresu składania wniosków, tracąc możliwość zwiększenia sprzedaży przez kilka miesięcy; lub rozpocząć inwestycję po uzyskaniu kredytu bankowego, rozwinąć firmę, zwiększyć sprzedaż, ale bez możliwości skorzystania ze środków unijnych w ramach dofinansowania. Przedsiębiorca wybrał wariant drugi, jednocześnie jednak wskazując na niefortunność pomysłu, iż koszty, które zostały poniesione przed złożeniem wniosku o dofinansowanie, nie mogą być wliczane w koszty projektu.

Z poważaniem
Michał Wojtczak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 27 marca br., znak: BPS/DSK-043-189/07, dotyczące oświadczenia Senatora Michała Wojtczaka w sprawie kwestii związanych z wdrażaniem Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, 2007 - 2013, uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej prowadzone są prace nad przygotowaniem formularzy wniosków o dofinansowanie dla działań realizowanych w ramach Programu.

Instytucja zarządzająca Programem opracowała informacje niezbędne z punktu widzenia wymogów systemu informatycznego, zaś w kwietniu lub w maju br. planuje się przedstawienie formularzy wniosków uwzględniających specyfikę realizowanych w ramach Programu operacji. Wzory wniosków zostaną opublikowane na stronie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego oraz instytucji zaangażowanych w proces wdrażania Programu.

Kwestia terminów ogłoszenia naboru wniosków o dofinansowanie dla działań Programu jest bardziej złożona - rozpoczęcie realizacji działań jest bowiem uzależnione w pierwszej kolejności od akceptacji Programu przez Komisję Europejską oraz zatwierdzenia przez nią programów pomocowych niezbędnych do realizacji działań, w których występuje pomoc publiczna, co ma miejsce w przypadku wszystkich instrumentów skierowanych do przedsiębiorców. W chwili obecnej prowadzone są prace, w porozumieniu z instytucjami pośredniczącymi, mające na celu przygotowanie odpowiedniej struktury wdrażania Programu oraz wypracowanie zasad wsparcia - propozycji kryteriów wyboru projektów, typów realizowanych operacji, kosztów kwalifikowanych działań. Informacje w przedmiotowym zakresie będą dostępne na stronie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w pierwszej połowie kwietnia br., natomiast planowany termin naboru wniosków to koniec 2007 r., w zależności od postępu prac w ww. zakresie.

Odnosząc się do kwestii początkowej daty kwalifikowalności wydatków poniesionych w ramach Programu, uprzejmie informuję, iż termin ten jest różny i zależy od występowania, podlegającej dodatkowym restrykcjom pomocy publicznej. W działaniach, w których nie ma pomocy publicznej, za początek okresu kwalifikowalności przyjmuje się dzień 1 stycznia 2007 r. Wnioskodawca może rozpocząć realizację projektu oraz ponosić jej koszty przed podpisaniem umowy o dofinansowanie projektu, jednakże czyni to na własne ryzyko, gdyż w przypadku odrzucenia jego wniosku poniesione przez niego wydatki nie zostaną zrefundowane.

Szczegółowe zasady i tryb udzielania dofinansowania w przypadku działań, w których występuje pomoc publiczna będą określone w specjalnych dokumentach - programach pomocowych - w których określone zostaną m.in.: początkowa i końcowa data kwalifikowalności, wydatki podlegające refundacji oraz wykluczenia podmiotowe. W chwili obecnej prowadzone są prace nad ustaleniem najbardziej optymalnych rozwiązań dla wdrażania działań Programu. Informacje w przedmiotowym zakresie będą zamieszczone na stronie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego oraz instytucji pośredniczących - ministrów właściwych do spraw: gospodarki, nauki oraz informatyzacji.

Grażyna Gęsicka

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Jak wynika z rozporządzenia ministra środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, dopuszczalny poziom hałasu dla terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i zamieszkania zbiorowego wynosi w porze dziennej 55 dB, a w porze nocnej 45 dB.

Z badań prowadzonych przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Rzeszowie wynika, że przy obecnym stanie zabudowy i ruchu komunikacyjnym dopuszczalne normy hałasu nie są przestrzegane. Przed hałasem mogą skutecznie chronić ekrany akustyczne. Jednak z uwagi na wcześniejsze zagospodarowanie terenu umieszczanie ekranów akustycznych niejednokrotnie jest niemożliwe. Ekrany te musiałyby być ustawione bardzo blisko budynków mieszkalnych, często tuż pod oknami.

Przyjęcie takich rozwiązań napotyka liczne protesty społeczne. Właściciele terenu nie wyrażają zgody na umieszczanie ekranów, ponadto ekrany w centrum miasta pogarszają jego wygląd.

Należy nadmienić, że mimo prowadzenia działań mających na celu ograniczenie emisji hałasu poprzez polepszenie nawierzchni ulic i skierowanie ruchu pojazdów poza centrum miasta obowiązujące normy nie są przestrzegane.

W związku z tym uprzejmie proszę Pana Ministra o udzielenie informacji, czy możliwe jest dokonanie zmian legislacyjnych w przepisach, których efektem byłaby liberalizacja dopuszczalnych norm emisji hałasu komunikacyjnego, zwłaszcza w ciągach komunikacyjnych, gdzie zabudowa była tworzona przed kilkudziesięciu laty.

Z wyrazami szacunku
Aleksander Bentkowski
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 27.03.2007 r., znak: SPS-023-6795/07, przekazujące oświadczenie złożone przez senatora Aleksandra Bentkowskiego na 29. posiedzeniu Senatu, w dniu 15.03.2007 r., dotyczące możliwości dokonania, na podstawie wniosków wynikających z analizy klimatu akustycznego na terenie miasta Rzeszowa, zmian w przepisach określających dopuszczalne normy hałasu komunikacyjnego (drogowego) - uprzejmie przedkładam, co następuje.

W myśl przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 z późn. zm.), dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku określa minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia.

Naczelną zasadą, która kierują się ww. ministrowie przy ustalaniu dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, jest potrzeba ochrony zdrowia ludzi realizowana z uwzględnieniem relacji między narażeniem na hałas a efektem szkodliwym lub uciążliwym oddziaływaniem hałasu.

Dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku mają za zadanie zapewnić człowiekowi właściwy standard akustyczny nie tylko w środowisku, ale również w budynkach, w których jest realizowane są funkcje, wymagające dotrzymania standardów akustycznych określonych w obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), polskiej normie PN-87/B-02151/02 Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomów dźwięku w pomieszczeniach.

Dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku obowiązują w Polsce od 1980 r. Pierwotnie były one określone w odniesieniu do poszczególnych kategorii funkcjonalno - urbanistycznych terenów objętych ochroną przed hałasem z uwzględnieniem podziału okresu doby na porę dnia i porę nocy, ale bez rozróżnienia poszczególnych rodzajów źródeł hałasu (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie ochrony środowiska przed hałasem i wibracjami (Dz.U. nr 24, poz. 90).

Mająca miejsce w 1998 r. zmiana przepisów w przedmiocie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1998 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 66, poz. 436) spowodowała, że dopuszczalny poziom hałasu w środowisku został uzależniony nie tylko od charakteru funkcjonalno - urbanistycznego terenów objętych ochroną przed hałasem czy pory doby(dzień / noc), ale również został uzależniony od rodzaju źródła hałasu oraz działalności powodującej hałas. Wyróżniono wówczas następujące źródła hałasu / działalności powodujące hałas:

- drogi i linie kolejowe,

- starty, lądowania i przeloty statków powietrznych,

- linie elektroenergetyczne,

- instalacje i pozostałe obiekty i grupy źródeł hałasu.

Ponadto uwzględniając specyfikę funkcjonowania poszczególnych źródeł, a także charakter ich oddziaływania na człowieka, określono wówczas, w odniesieniu do hałasu emitowanego w wyniku eksploatacji dróg i linii kolejowych, znacznie wyższe dopuszczalne normy niż dla instalacji i pozostałych obiektów i grup źródeł hałasu.

W wyniku kolejnej zmiany przepisów w dziedzinie ochrony środowiska przed hałasem (rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 178, poz. 1841) zostały podwyższone dotychczas obowiązujące normy zarówno w odniesieniu do dróg i linii kolejowych jak i instalacji oraz pozostałych obiektów i grup źródeł hałasu. Nadal jednak zachowana została zasada, zgodnie z która normy dotyczące dróg i linii kolejowych pozostały znacznie wyższe niż normy dotyczące instalacji oraz pozostałych obiektów i grup źródeł hałasu.

Z aktualnie prowadzonych w Ministerstwie Środowiska prac na rzecz określenia dopuszczalnego poziomu hałasu w środowisku wynika, że podwyższenie obecnie obowiązujących akustycznych standardów jakości środowiska może skutkować, ze względu na ograniczone zdolności izolacyjne przegród zewnętrznych budynków (ściany + okna), brakiem możliwości dotrzymania w budynkach norm określonych uprzednio przytoczoną polską normą PN-87/B-02151/02.

Mając na uwadze powyższe oraz specyficzny charakter hałasu powstającego w wyniku eksploatacji dróg i ulic, pragnę zauważyć, że ograniczenie akustycznych oddziaływań na środowisko hałasu drogowego, w szczególności na terenach miast, można uzyskać nie tylko poprzez stosowanie ekranów akustycznych, czy przez modyfikację układu komunikacyjnego (np. obwodnice) oraz działania organizacyjne (ulice jednokierunkowe, ograniczenie prędkości, upłynnienie i segregacja ruchu).

W myśl art. 135 ustawy - Prawo ochrony środowiska, jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, z analizy porealizacyjnej albo z przeglądu ekologicznego wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem, do którego zarządzający drogą posiada tytuł prawny - odpowiednio:

- rada powiatu w drodze uchwały (dla dróg nie wymienionych w art. 51 ust. 1 pkt 1), tworzy obszar ograniczonego użytkowania.

Właściwy organ ochrony środowiska tworząc obszar ograniczonego użytkowania określa jego granice, ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, wymagania techniczne dotyczące budynków oraz sposób korzystania z terenów wynikające z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko lub analizy porealizacyjnej albo przeglądu ekologicznego.

Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (prowadzone w odniesieniu do nowoprojektowanego przedsięwzięcia), to dla przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi krajowej, obszar ograniczonego użytkowania wyznacza się na podstawie analizy porealizacyjnej. Wówczas w pozwoleniu na budowę nakłada się obowiązek sporządzenia analizy porealizacyjnej po upływie 1 roku od dnia oddania obiektu do użytkowania i jej przedstawienia w terminie 18 miesięcy od oddania obiektu do użytkowania.

Jednocześnie na podkreślenie zasługuje, że dniem 01.07.2007 r. przestaje obowiązywać przepis art. 9 ustawy z dnia 3 października 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 190, poz. 1865), który stanowi, że do dnia 1 lipca 2007 r. nie tworzy się obszarów ograniczonego użytkowania dla istniejących dróg, gdy z przeglądu ekologicznego wynika, że pomimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane dopuszczalne poziomy hałasu poza terenem, do którego zarządzający drogą ma tytuł prawny.

Instytucja obszaru ograniczonego użytkowania, w sytuacji gdy mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem, do którego zarządzający drogą posiada tytuł prawny, daje podstawę do osiągnięcia właściwego klimatu akustycznego wewnątrz pomieszczeń, w których, zgodnie z ich przeznaczeniem, należy zabezpieczyć człowiekowi stosowny klimat akustyczny, oraz do właściwego z akustycznego punktu widzenia administrowania terenem mieszczącym się w tym obszarze.

Jan Szyszko

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Pani Minister!

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie dalszych planów Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej co do udzielania w kolejnych latach pomocy w zakresie refundacji wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne za młodocianych pracowników, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, w celu przygotowania zawodowego na podstawie Rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 31 sierpnia 2004 r. (Dz.U. z 2004 nr 190 poz. 1951) w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom.

Zgodnie z §12 tego rozporządzenia pomoc udzielana na podstawie rozporządzenia jest dokonywana do dnia 31 grudnia 2006 r., z tym że faktyczna realizacja podpisanych w tym czasie umów nastąpi nie później niż do 31 grudnia 2008 r. A zatem od 1 stycznia 2007 r. nie może być udzielana przedsiębiorcom nowa pomoc z przeznaczeniem na przyuczanie młodocianych pracowników do zawodu. Wobec tego powstaje pytanie, czy ministerstwo zamierza wydać nowe rozporządzenie w tej sprawie umożliwiające przedsiębiorcom zwrot kosztów poniesionych na stworzenie nowych miejsc pracy dla uczących się zawodu, począwszy od 2007 r.

Na tle zapisu §12 przedmiotowego rozporządzenia powstaje również wątpliwość, czy w ramach tej samej pomocy przedsiębiorca może zatrudnić innych młodocianych w miejsce do tej pory zatrudnionych, którzy dobrowolnie zrezygnowali z pracy. W takiej sytuacji powstałyby wolne miejsca dla kolejnych chętnych.

Ponadto zwracam się z prośbą o wyjaśnienie, czy istnieje możliwość uzyskania pomocy dla młodocianych, którzy zostali zatrudnieni w ramach pomocy, zgodnie z rozporządzeniem, przez pracodawcę, który ogłosił upadłość (nastąpiła likwidacja przedsiębiorcy). Czy istnieje możliwość przejęcia tych młodocianych przez innego przedsiębiorcę i otrzymania refundacji środków zatrudnienia po 31 grudnia 2006 r.

Z poważaniem
senator RP
Jacek Bachalski

Odnosząc się do oświadczenia skierowanego do Ministra Pracy i Polityki Społecznej Pani Anny Kalata złożonego przez senatora Dariusza Bachalskiego podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r. - uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Kwestie związane z refundowaniem pracodawcom wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne w związku z prowadzeniem przygotowania zawodowego młodocianych pracowników na podstawie umowy o pracę (w formie nauki zawodu lub przyuczenia do określonej pracy) określone zostały w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 3 1 sierpnia 2004 r. w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom (Dz.U. Nr 190, poz. 1951). Przy czym refundacja, o której mowa w rozporządzeniu stanowi pomoc publiczną w rozumieniu przepisów Komisji (WE). A zatem przepisy zawarte w § 12 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy w części dotyczącej pomocy publicznej muszą być spójne z przepisami Komisji (WE). Rozporządzenie Komisji Europejskiej nr 68/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 TWE do pomocy publicznej udzielanej na szkolenia (Dz.Urz. WE L 10 z 13.01.2001) obowiązywało do dnia 31 grudnia 2006 r. Nowe rozporządzenie Komisji Europejskiej (WE) nr 1976/2006 wydane zostało w dniu 24 grudnia 2006 r. Rozporządzenie to zmienia rozporządzenie (WE) nr 2204/2002, (WE) nr 70/2001 oraz (WE) nr 68/2001 w odniesieniu do okresu stosowania. Stanowi ono podstawę do przedłużenia działania rozporządzenia 68/2001 w odniesieniu do pomocy udzielanej na szkolenia (refundację) do dnia 30 czerwca 2008 r.

Ponadto informuję Pana Marszałka, iż aktualnie trwają prace legislacyjne w ministerstwie w sprawie wydania nowego aktu wykonawczego dotyczącego refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom, z zachowaniem obowiązujących procedur w tym zakresie. W dniu 2 marca 2007 r. przy piśmie podpisanym przez Panią Elżbietę Rafalską Sekretarza Stanu, przekazany został, do konsultacji międzyresortowych i z partnerami społecznymi nowy projekt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom, uwzględniający nowy okres udzielania pomocy publicznej. W myśl nowego projektu rozporządzenia pomoc publiczna będzie udzielana pracodawcom do dnia 30 czerwca 2008 r., z tym że realizacja podpisanych w tym czasie umów nastąpi nie później niż do dnia 31 lipca 2010 r.

Z przepisu przejściowego zawartego w § 13 ust. 2 projektu rozporządzenia wynika, że wnioski, o których mowa w § 3 ust. 8 i 9 złożone do centrum edukacji przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, rozpatrywane będą na zasadach dotychczasowych. Oznacza to. że po wejściu w życie rozporządzenia wnioski pracodawców o zawarcie umowy dotyczące młodocianych, którzy nie dokształcają się w formach szkolnych oraz wnioski pracodawców dotyczące umożliwienia młodocianym kontynuowania nauki zawodu u nowego pracodawcy, w czasie trwania roku szkolnego, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego z dotychczasowym pracodawcą z powodu:

1. ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy,
2. reorganizacji zakładu pracy uniemożliwiającej kontynuowanie przygotowania zawodowego.
3. orzeczenia lekarskiego zawierającego przeciwwskazania do kontynuowania, nauki w danym zawodzie przez młodocianego - będą rozpatrywane na zasadach dotychczasowych.

Z UP. SEKRETARZ STANU

Halina Olendzka

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Pani Stefania B. jest matką trzydziestoośmioletniego Roberta, który urodził się z porażeniem mózgowym oraz niedowładem kończyn górnych i dolnych. Pani Stefania z uwagi na konieczność sprawowania nieustannej opieki nad synem nie podjęła pracy zarobkowej. Poświęciła ona całe swoje życie synowi, zabiegając o wciąż nowe operacje i uczestnicząc w jego zajęciach rehabilitacyjnych oraz samodzielnie prowadząc jego rehabilitację w domu.

Brak pracy, a przez to stałego źródła utrzymania sprawił, że sytuacja materialna pani Stefanii i jej syna jest bardzo trudna. Jedyne dochody, jakie osiągają, pochodzą z renty, jaką Robert otrzymuje z opieki społecznej. Kwota ta z trudem wystarcza na pokrywanie kosztów samej rehabilitacji, a tym samym nie pozwala na zapewnienie niezbędnych warunków życia.

W Polsce jest wiele rodziców takich jak pani Stefania, którzy rezygnują z własnego życia i skupiają się tylko na opiece nad swoimi niepełnosprawnymi dziećmi. W przypadku schorzenia Roberta wiadome jest, iż opieka taka trwać będzie przez całe życie, bowiem nie jest on zdolny do samodzielnego funkcjonowania.

Pani Stefania zwróciła się do mnie z prośbą o podjęcie w parlamencie działań, które spowodowałyby przyznanie rent dla takich rodziców jak ona.

W związku z tym zwracam się do Pani Minister z prośbą o zainteresowanie się powyższą sprawą oraz rozważenie możliwości podjęcia inicjatywy ustawodawczej i doprowadzenia do przyznania rodzicom dzieci niepełnosprawnych świadczeń z tytułu opieki nad tymi dziećmi.

senator RP
Józef Łyczak

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka w piśmie z dnia 27 marca 2007 roku znak: BPS/DSK-043-194/07, w związku ze złożonym podczas 29 posiedzenia Senatu RP oświadczeniem Pana Senatora Józefa Łyczaka w sprawie świadczeń przysługujących rodzicom, którzy nie podejmują pracy w związku z koniecznością opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, uprzejmie przesyłam poniższe wyjaśnienia.

Obowiązujące rozwiązania prawne w zakresie pomocy państwa dla rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne przewidują świadczenia dla rodziców, którzy nie podejmują pracy z powodu konieczności sprawowania bezpośredniej opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992 z późn. zm.) rodzicom przysługuje świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji lub nie podejmowania zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym do 16 roku życia legitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. W przypadku rezygnacji z pracy rodzica w celu opieki nad dzieckiem, które ukończyło 16 rok życia, dziecko to musi legitymować się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Świadczenie pielęgnacyjne wypłacane jest w kwocie 420,00 zł miesięcznie i przysługuje, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty 583,00 zł netto, tj. po odliczeniu podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne oraz składek na ubezpieczenie w Narodowym Funduszu Zdrowia.

Poza tym, z budżetu państwa za osobę pobierającą świadczenie pielęgnacyjne opłacana jest składka na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, co ma na celu umożliwienie tej osobie otrzymania w przyszłości renty lub emerytury.

Dodatkowo wyjaśniam, że osobie niepełnosprawnej legitymującej się znacznym stopniem niepełnosprawności lub stopniem umiarkowanym niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała przed 21 rokiem życia przysługuje zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie oraz po osiągnięciu przez dzieci niepełnosprawne pełnoletności przysługuje im renta socjalna w wysokości 501,87 zł.

Niezależnie od otrzymanych świadczeń rodzinnych, w przypadku trudnej sytuacji życiowej, każdej rodzinie może być dodatkowo udzielona doraźna lub okresowa pomoc w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.). Dotyczy to zarówno pomocy w formie pieniężnej, jak i rzeczowej czy poradnictwa.

Z uwagi na wyżej wskazane formy pomocy państwa dla rodziców rezygnujących z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi (świadczenie pielęgnacyjne i odprowadzane składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe) Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie przewiduje rozpoczęcia prac nad wprowadzeniem nowych rozwiązań w tym zakresie.

MINISTER

z up.

dr Romuald Poliński

PODSEKRETARZ STANU

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Przedmiotem mego oświadczenia pragnę uczynić problem zasygnalizowany przez członków powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności. Zespoły jako organy pierwszej instancji w zakresie orzekania o niepełnosprawności działają na podstawie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 r. oraz na podstawie aktu wykonawczego, to jest rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności z dnia 15 lipca 2003 r.

O ile sama ustawa w przedmiocie orzekania o niepełnosprawności nie budzi poważnych zastrzeżeń, gdyż zawiera przepisy o charakterze ogólnym, o tyle rozwiązania zawarte w rozporządzeniu w ocenie członków zespołów rodzą znamienne problemy praktyczne. Rzeczywistość finansowa, w jakiej muszą działać zespoły, znacznie utrudnia ich funkcjonowanie na poziomie, który zapewniłby przestrzeganie procedur administracyjnych - niejednokrotnie brakuje pieniędzy na tak podstawowe czynności jak wysyłka listów poleconych - i jednocześnie gwarantował wysoko specjalistyczny poziom orzeczniczy. Wynagrodzenia członków zespołu są absurdalnie niskie, co skutecznie zniechęca specjalistów do uczestnictwa w ich składach.

Rozwiązać te przykładowe problemy można poprzez taką zmianę rozporządzenia, która pozwoliłaby na lepsze gospodarowanie środkami finansowymi. Ponadto konieczne jest zwiększenie wysokości finansowania zespołów. Wszelkie prace związane ze zmianą rozporządzenia powinny być przeprowadzone na podstawie szerokich konsultacji z członkami zespołów orzekających, a ponadto w stałej współpracy z ciałem opiniodawczym, w skład którego powinni wchodzić przedstawiciele zespołu.

Wnoszę o rozważenie propozycji zmiany rozporządzenia w sprawie orzekania o niepełnosprawności, stopniu niepełnosprawności i uwzględnienie w trakcie jego tworzenia postulatów przedstawicieli powiatowych zespołów orzeczniczych. Nadmieniam jednocześnie, że wymienione osoby deklarują wolę współpracy w celu opracowania systemu odpowiadającego praktycznym codziennym potrzebom.

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 27 marca 2007 r. znak: BPS/DSK-043-195/07 tekstem oświadczenia Pana senatora Piotra Zientarskiego złożonego podczas 29. posiedzenia Senatu RP dotyczącego rozważenia propozycji zmiany rozporządzenia w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności oraz o uwzględnienie postulatów przedstawicieli powiatowych zespołów orzeczniczych uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Wydatki związane z tworzeniem i działalnością zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności, zgodnie z art. 6 ust. la ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.), są pokrywane ze środków finansowych budżetu państwa.

Ustawa budżetowa ujmuje te wydatki jako dotacje celowe pozostające w dyspozycji wojewodów z przeznaczeniem na zadania z zakresu administracji rządowej realizowane przez powiaty (dział 853 - opieka społeczna, rozdział 85321 - zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności). Projekt wydatków corocznie przygotowuje Ministerstwo Finansów na podstawie wniosków wojewodów.

Wydatki te mogą być również pokrywane ze środków finansowych jednostek samorządu terytorialnego.

Na działalność wojewódzkich i powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności w 2007 roku przewidziana została kwota 53.744 tys. złotych, tj. o 3.542 tys. zł (7,05%) więcej niż na rok 2006. Utrzymujący się od kilku lat deficyt budżetu państwa, niestety, przekłada się na występowanie trudności w finansowaniu realizacji zadań zespołów orzekających. Z roku na rok rośnie również zapotrzebowanie na orzeczenia o niepełnosprawności, stanowiące podstawę do ulg i uprawnień. Oceniając wielkość dotacji budżetowej na 2007 rok dla powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności można uznać, że mimo założonego wzrostu dotacji w porównaniu do budżetu roku 2006 - realizacja w 2007 roku będzie trudna.

Przy powyższym pragnę nadmienić, że ze swej strony nie mam możliwości wsparcia finansowego zespołów, bowiem nie ma podstaw prawnych do planowania w budżecie resortu wydatków na działalność orzeczniczą. Jestem jednak przekonana, że część wydatków - zgodnie z wyżej wymienionym przepisem ustawy - zostanie pokryta (analogicznie jak w latach poprzednich) przez samorządy powiatowe z własnych środków. Podkreślenia wymaga fakt, że w wielu powiatach współfinansowanie ma tendencję rosnącą.

Trudno odnieść się do użytego w oświadczeniu sformułowania, że rozwiązania zawarte w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328) rodzą - w ocenie członków zespołów orzekających - problemy praktyczne związane z gospodarowaniem środkami finansowymi. Rozporządzenie to nie reguluje bowiem kwestii finansowych.

Biorąc pod uwagę postulat Pana Senatora Zientarskiego pragnę zapewnić, że:

• wnioski i spostrzeżenia zespołów orzekających dotyczące
obowiązujących rozwiązań i propozycji nowych uregulowań są zawsze
mile widziane jako wychodzące naprzeciw praktycznym potrzebom,

• każda zmiana przepisów dotyczących orzekania o niepełnosprawności
i stopniu niepełnosprawności była i będzie przedmiotem nie tylko
uzgodnień międzyresortowych i z partnerami społecznymi, ale także
konsultacji z realizatorami zadań tj. powiatowymi i wojewódzkimi
zespołami do spraw orzekania o niepełnosprawności.

MINISTER

z up.

dr Romuald Poliński

PODSEKRETARZ STANU

Wielce Szanowni Państwo!

Budowa drogi S5 Nowe Marzy - Gniezno przez Bydgoszcz i Żnin zniknęła z listy priorytetowej. Społeczności lokalne nie zostały o tym poinformowane, nie podano też powodów takiego działania.

Z umieszczeniem budowy tej trasy na liście priorytetów społeczności lokalne wiązały duże nadzieje. Teraz zostały one zawiedzione. W pełni ma tu zastosowanie dziecięce powiedzenie: ten, kto daje i odbiera...

Postępowanie takie naraża rząd na utratę zaufania ze strony bardzo wielu ludzi, dla których budowa tej drogi ma ogromne znaczenie.

Dlatego uprzejmie proszę o wyjaśnienie mechanizmu zmian listy priorytetów oraz o powrót planowanej wcześniej inwestycji na tę listę.

Uważam, że przy zmianach tego rodzaju list priorytetowych powinny być brane pod uwagę skutki społeczne i polityczne, a w tym wypadku najwyraźniej nie zostały wzięte.

Z wyrazami szacunku
Kosma Złotowski

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 3 kwietnia br. (BPS/DSK-043-224/07) z załączonym oświadczeniem Pana Senatora Kosmy Złotowskiego w sprawie ujęcia budowy drogi S5 na odcinku Nowe Marzy - Gniezno na liście projektów priorytetowych w Programie Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko, uprzejmie przedstawiam stanowisko Ministerstwa Transportu.

• Gniezno - Poznań (w. "Kleszczewo") - projekt podstawowy o wartości 229,78 mln Euro, którego realizacja przewidziana jest na lata 2009 - 2013,
• Nowe Marzy - Bydgoszcz, projekt rezerwowy o wartości 244,60 mln Euro, którego realizacja przewidziana jest na lata 2011 - 2013,
• Bydgoszcz - Żnin, projekt rezerwowy o wartości 266,70 mln Euro, którego realizacja przewidziana jest na lata 2011 - 2013,

- Żnin - Gniezno, projekt rezerwowy o wartości 234 mln Euro, którego realizacja przewidziana jest na lata 2013-2015.

• budowa autostrady A1, odc. Nowe Marzy - Toruń,
• budowa autostrady A1, odc. Toruń - Stryków.

Pragnę również zaznaczyć że na drodze S5 w granicach województwa kujawsko -pomorskiego zostały wykonane następujące prace w latach 2004 - 2006:

• wykonano dwujezdniową drogę ekspresową od granicy Bydgoszczy do Węzła Stryszek, o długości ok. 4,9 km. - zadanie finansowane z KFD;
• wykonano jednojezdniową obwodnicę Szubina w ciągu przyszłej S-5, o długości 5,7 km. - zadanie finansowane z KFD (AFI) i z Budżetu Państwa.

Na obecnym etapie prac włączenie drogi ekspresowej S5 na odcinku Nowe Marzy - Gniezno na listę projektów kluczowych musiałoby skutkować wykreśleniem innych, równie ważnych projektów infrastrukturalnych.

MINISTRA TRANSPORTU

Barbara Kondrat

Podsekretarz Stanu

W związku z przekroczeniem dostępnej alokacji, decyzją Ministra Transportu część projektów znalazła się na liście rezerwowej. Dotyczy to m.in. projektu budowy drogi ekspresowej S-5 na odcinkach Nowe Marzy-Bydgoszcz i Bydgoszcz-Żnin.

Projekty z listy rezerwowej będą miały szansę na wybór przez Ministra Transportu do realizacji w latach 2007-2013, jeżeli zostaną zwiększone środki na działanie dedykowane inwestycjom drogowym lub koszty projektów z listy podstawowej okażą się niższe od zakładanych.

Dodatkowo chciałabym poinformować, że Minister Rozwoju Regionalnego zwrócił się do Ministra Transportu z prośbą o ponowną analizę postulatów środowisk samorządowych z województwa kujawsko-pomorskiego dotyczących przywrócenia projektów budowy drogi S5 na listę podstawową.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Janusz Mikuła

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Zbigniewie Religo, Ministrze Zdrowia!

W imieniu środowisk osób niepełnosprawnych zwracam się z uprzejmą prośbą o pomoc. Pomoc polegałaby na zmianie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego wykazu środków medycznych będących przedmiotami ortopedycznymi i środków pomocniczych. Zmiany w wymienionym rozporządzeniu dotyczyłyby zwiększenia dostępu do obuwia ortopedycznego osób z tak zwaną stopą cukrzycową oraz osób z inną jednostką chorobową nieokreśloną rozporządzeniem według indywidualnych wskazań wynikających z niepełnosprawności.

Zasadne jest również zwiększenie częstotliwości dofinansowywania obuwia do dwóch razy w roku oraz wprowadzenie kryterium funkcjonalności i estetyki we wzornictwie. Obecna oferta z zakresu obuwia ortopedycznego jest daleka od wzornictwa stosowanego w Unii Europejskiej. Warto byłoby również nasze obuwie dostosować do standardów obowiązujących w Unii Europejskiej. Obuwie ortopedyczne w Polsce wciąż opiera się na wzornictwie sprzed kilkudziesięciu lat, jest mało wygodne i nieestetyczne.

Panie Ministrze, proponuję wprowadzić w części drugiej rozporządzenia dwa nowe zapisy. "Stopa cukrzycowa - na wniosek diabetologa oraz ortopedy. Inna jednostka chorobowa - według indywidualnych potrzeb pacjenta na wniosek lekarza ortopedy lub lekarza ze specjalizacją w dziedzinie rehabilitacji".

Pozwolę sobie zauważyć, że pacjenci ze stopą cukrzycową nie mogą korzystać z dofinansowań przewidzianych w rozporządzeniu.

Sprawa poszerzenia dostępu do obuwia ortopedycznego jest życiową sprawą dla odbiorców z całej Polski. Wszystkie moje wnioski są zgodne z wymogami i normami, które obowiązują w krajach Unii Europejskiej.

Z szacunkiem, Sławomir Sadowski.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora Rzeczypospolitej Polskiej - Pana Sławomira Sadowskiego w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r. dotyczącego szczegółowego wykazu środków medycznych będących przedmiotami ortopedycznymi i środków pomocniczych, przekazaną przy piśmie Wicemarszałka Senatu, Pana Ryszarda Legutki, znak: BPS/DSK-043-186/07, uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc się do poruszonego w treści oświadczenia pytania dotyczącego zwiększenia częstotliwości dofinansowania obuwia ortopedycznego dwa razy do roku, uprzejmie informuję, iż zgodnie z częścią III załącznika nr 1 do rozporządzenia okres użytkowania obuwia może uleć skróceniu w określonych przypadkach.

Natomiast odnosząc się do kryterium funkcjonalności i estetyki we wzornictwie należy zwrócić uwagę na możliwości wytwórców obuwia oraz dopasowania obuwia do indywidualnych potrzeb pacjenta. Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę na szczegółowe zasady postępowania oraz wymagania wobec świadczeniodawców w zakresie zaopatrzenia w sprzęt ortopedyczny i środki pomocnicze określa zarządzenie Nr 91/2006 z dnia 20 września 2006 r. Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia "Informacji o warunkach zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny, środki pomocnicze i lecznicze środki techniczne". Świadczeniodawca zobowiązany jest do zapewnienia pełnego asortymentu przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych. Przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze muszą spełniać wymogi określone w przepisach odrębnych. Swiadczeniobiorca może zrealizować zlecenie na obuwie ortopedyczne u wybranego przez siebie świadczeniodawcy.

Jednocześnie uprzejmie wskazuję, iż w Ministerstwie Zdrowia podjęte zostały prace obejmujące kompleksową analizę i szerokie konsultacje w zakresie zasad zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi i w środki pomocnicze. Wskazane przez Pana Senatora Sławomira Sadowskiego problemy, dotyczące zwiększenia dostępu do obuwia ortopedycznego m.in. dla osób z tzw. stopą cukrzycową, zmiany zasad dofinansowania obuwia oraz funkcjonalności i estetyki we wzornictwie zostaną szczegółowo przeanalizowane i rozważone. W tym zakresie będą prowadzone szerokie konsultacje społeczne a ewentualne zmiany powinny znaleźć uzasadnienie zarówno merytoryczne jak i ekonomiczne.

z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Przez Włocławek przebiega czternastoipółkilometrowy odcinek drogi krajowej nr 1. Jest to międzynarodowa trasa leżąca w sieci TEN-T, o średnim natężeniu ruchu ponad dwadzieścia tysięcy pojazdów na dobę, z tendencją do szybkiego wzrostu natężenia ruchu. Jest to jedyny przebiegający przez miasto na prawach powiatu odcinek drogi krajowej nr 1, który nie został dotąd wyremontowany. Bardzo zły stan drogi poważnie zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

W związku z tym miasto planuje przebudowę szeregu trudnych, lecz niezbędnych elementów, między innymi wymianę konstrukcji jezdni, przebudowę czterech obiektów inżynierskich do klasy obciążeniowej A, budowę sygnalizacji świetlnej i urządzeń bezpieczeństwa ruchu.

Projekt przebudowy kwalifikuje się do wsparcia w ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" w ramach osi priorytetowej VI "Transeuropejskie sieci transportowe TEN-T". Wartość zadania szacuje się na około 220 milionów zł, co zgodnie z odpowiednimi rozporządzeniami Komisji Europejskiej w zakresie funduszy strukturalnych stawia go w rzędzie tak zwanych dużych projektów. Powinien on zatem zostać wskazany indywidualnie w Indykatywnym wykazie dużych projektów dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko". Niestety projekt włocławski został pominięty w rozdziale środków według indykatywnej listy.

Inwestycja będzie gotowa do realizacji w III kwartale bieżącego roku, jednakże miasto nie będzie w stanie, ze względu na bardzo złą kondycję finansową, finansować samodzielnie wszystkich remontów ani na bieżąco utrzymywać drogi.

W związku z tym zwracam się do Pana Ministra z pytaniem, czy planowane jest skierowanie środków finansowych do Włocławka w celu dokonania gruntownej przebudowy odcinka drogi krajowej nr 1. Chciałbym też wiedzieć, jakie czynniki wpłynęły na pominięcie projektu włocławskiego w rozdziale środków według indykatywnej listy.

Proszę Pana Ministra o zainteresowanie się tą sprawą i podjęcie stosownych działań mających pomóc miastu Włocławek w realizacji tego pilnego i niezwykle istotnego projektu.

senator RP
Józef Łyczak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pisma o sygnaturze BPS/DSK-043-223/07, dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Łyczaka podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2007 r. w sprawie umieszczenia projektu "Przebudowa drogi krajowej nr 1 we Włocławku" na liście projektów kluczowych dla realizacji Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" uprzejmie przekazuję poniższe informacje.

Ministerstwo Transportu podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w tej sprawie w piśmie z dnia 25 stycznia 2007 r. sygn. MP4KJaw-075-1/07 oraz MP1d-073- 97/07 z dnia 30 marca 2007r, adresowanego do Pana Andrzeja Pałuckiego Prezydenta Miasta Włocławek.

Procedura konkursowa zostanie uruchomiona po zatwierdzeniu Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" przez Komisję Europejską.

B. Kondrat

Panie Ministrze!

Moje oświadczenie dotyczy Agencji Rozwoju Regionalnego w Częstochowie SA.

Chciałbym gorąco poprzeć projekt utworzenia Centrum Naukowo-Technologicznego "Polska Środkowa", przygotowany i złożony w Ministerstwie Gospodarki przez Agencję Rozwoju Regionalnego w Częstochowie. Ta inicjatywa o znaczeniu ponadregionalnym jest ze wszech miar godna poparcia, ma bowiem pomóc w przygotowaniu przedsiębiorców wraz z otoczeniem biznesowym do współpracy międzynarodowej, zwłaszcza z instytucjami Unii Europejskiej, dostosować oferty małych i średnich przedsiębiorców z regionu częstochowskiego do wymagań rynku europejskiego oraz ułatwić im dostęp do nowoczesnych, ekologicznych technologii produkcji i nowoczesnych metod zarządzania. Jednym słowem, chodzi o inspirowanie związków pomiędzy podmiotami krajowymi i zagranicznymi w zakresie działalności gospodarczej, o aktywizację działalności instytucji, organizacji społecznych i samorządowych oraz podmiotów gospodarczych poprzez szeroko rozumianą działalność informacyjną, promocyjną i szkoleniową. Uważam, że w sytuacji, gdy panuje bezrobocie, wspieranie takich inicjatyw gospodarczych jest ważne zarówno dla samorządów, jak i dla regionalnej społeczności.

Dodam, że priorytety w działaniach Agencji Rozwoju Regionalnego w Częstochowie SA w zakresie wspierania przedsiębiorczości to między innymi pozyskiwanie środków finansowych z budżetu państwa i Unii Europejskiej na rozwój Częstochowskiego Parku Przemysłowego oraz na realizację projektów i programów na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw, realizacja usług szkoleniowych, wspieranie lokalnego i regionalnego rozwoju gospodarczego. W roku 2005 Agencja Rozwoju Regionalnego w Częstochowie SA uzyskała certyfikat Systemu Zarządzania Jakością według normy ISO 9002:2001 w zakresie świadczenia usług informacyjnych dla sektora MŚP oraz realizacji szkoleń. Wysoki poziom świadczonych usług dla sektora MŚP umożliwił agencji rejestrację w Krajowym Systemie Usług dla Małych i Średnich Przedsiębiorstw.

Wśród realizowanych obecnie przez ARR w Częstochowie projektów są między innymi: budowa sieci punktów konsultacyjnych w ramach KSU i wsparcie na usługi informacyjne; Regionalna Sieć Promocji i Transferu Technologii (RSPTT); budowa infrastruktury w celu rozwoju przedsiębiorczości na terenie Częstochowskiego Parku Przemysłowego; wspomaganie procesu zarządzania Częstochowskim Parkiem Przemysłowym i jego funkcjonowania; doskonalenie kwalifikacji pracowników instytucji rynku pracy z regionu częstochowskiego; utworzenie Regionalnego Ośrodka Szkoleniowego Europejskiego Funduszu Społecznego Regionu Częstochowskiego.

Agencja organizuje szkolenia dla sektora MŚP z tematyki pozyskiwania funduszy unijnych, zarządzania personelem w MŚP, dla pracowników powiatowych urzędów pracy, dla potencjalnych beneficjentów Europejskiego Funduszu Społecznego, zarówno w obszarze SPO RZL, jak i ZPORR. Ponadto obsługuje pożyczki z Funduszu Pożyczkowego Górnośląskiej Agencji Przekształceń Przedsiębiorstw SA (GAPP).

Na mocy porozumienia zawartego między prezydentem miasta Częstochowy a Agencją Rozwoju Regionalnego w Częstochowie SA od 6 września 2005 r. w siedzibie agencji funkcjonuje Gminne Centrum Informacji (GCI), którego głównym celem działalności jest zapewnienie osobom bezrobotnym, poszukującym pracy oraz absolwentom szkół ponadgimnazjalnych i wyższych uczelni dostępu do szerokiej informacji o rynku pracy przez umożliwienie korzystania z nowoczesnych technologii przekazu informacji. Dodatkowo prowadzone były warsztaty w szkołach i na uczelniach, dotyczące między innymi efektywnego zachowania się na rynku pracy, kontaktów interpersonalnych, wolontariatu oraz przepływu informacji w grupie. Jednym słowem, ARR w Częstochowie wspiera to wszystko, co służy lokalnemu i regionalnemu rozwojowi gospodarczemu.

Panie Ministrze, uprzejmie proszę o pochylenie się nad tym projektem, który jest przedsięwzięciem nieporównywalnym z żadną inną tego typu inicjatywą realizowaną obecnie w Polsce. Centrum Naukowo-Techniczne "Polska Środkowa" ma ogniskować potencjał naukowy i biznesowy z czterech województw, śląskiego, łódzkiego, opolskiego i kieleckiego, któremu idealnie będą służyć centralnie położona Częstochowa oraz już potwierdzone zaangażowanie władz lokalnych. Dołączam kopię projektu.

Czesław Ryszka

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-231/07, z dnia 3 kwietnia 2007 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Czesława Ryszkę podczas 30 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca br., przedstawiam co następuje:

Piotr Woźniak

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Projekt ustawy o zmianie ustawy o izbach lekarskich wywołał w środowisku lekarzy południowej części województwa lubuskiego wiele kontrowersji. Szczególny niepokój wzbudził zapis art. 1 projektowanej ustawy, zmieniający art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich.

Projekt usytuowania siedzib okręgowych izb lekarskich w trybie ustawowym w miastach będących siedzibą wojewody nie znajduje żadnego logicznego uzasadnienia. Zdumiewa jednocześnie fakt narzucania samorządowi lekarskiemu miejsca siedziby władz okręgowych - zaprzecza to idei samorządności w ogóle, nie wspominając już o zasadzie pomocniczości.

Sprawa siedzib izb lekarskich prawdopodobnie nie wywołałaby takiej reakcji, gdyby we wszystkich województwach siedzibą marszałka oraz wojewody było to samo miasto. Jednak w Polsce istnieją dwa województwa, w których marszałek i wojewoda urzędują w różnych miastach, nazwanych słusznie stolicami województwa: samorządową oraz rządową. W tych dwóch województwach siedziba izby lekarskiej powinna znajdować się w mieście będącym stolicą samorządową województwa.

Uzasadnieniem tego jest fakt, że to właśnie samorządy województwa oraz powiatu są organami założycielskimi szpitali wojewódzkich oraz powiatowych. Dodatkowo, w przypadku województwa lubuskiego właśnie w stolicy samorządowej województwa znajduje się siedziba oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia, co nie jest bez znaczenia. Uwzględniając potrzebę częstego kontaktu wszystkich trzech zainteresowanych stron, samorządu województwa, oddziału NFZ oraz Okręgowej Izby Lekarskiej, uzasadnione wydaje się wskazanie na Zieloną Górę jako siedzibę Okręgowej Izby Lekarskiej.

Analizując tę konkretną sytuację, należy uwzględnić również centralne położenie Zielonej Góry na mapie województwa lubuskiego. Proponowane w projekcie ustawy umiejscowienie siedziby Okręgowej Izby lekarskiej w Gorzowie Wielkopolskim, leżącym na północnym krańcu województwa, zmuszałoby lekarzy z południowej części województwa do ponad dwustukilometrowej podróży do "swojej" izby lekarskiej. Jednocześnie Okręgowa Izba Lekarska w Zielonej Górze ma swoją siedzibę w bardzo ładnym obiekcie, zakupionym głównie ze składek lekarzy.

Uwzględniając przedstawioną na przykładzie Okręgowej Izby Lekarskiej w Zielonej Górze sytuację, należy stwierdzić, że autorzy projektu ustawy tworzą ją w pewnym oderwaniu od realiów działalności samorządu lekarskiego.

Dlatego apeluję do Pana Ministra o rozważne działania w tej sprawie, tak aby nie zaprzepaścić autentycznego dorobku samorządu lekarskiego, szczególnie w środowisku województwa lubuskiego.

Jednocześnie argumenty za ścisłą współpracą samorządów wojewódzkiego i lekarskiego powinny przemawiać - w przypadku konieczności wskazania w ustawie siedzib izb - za wskazaniem na miasto będące siedzibą władz samorządowych województwa.

senator RP
Marian Miłek

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Mariana Miłka na 30. posiedzeniu Senatu w dniu 29 marca 2007 r., przekazane przy piśmie z dnia 3 kwietnia br., znak: BPS/DSK-043-225/07, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o izbach lekarskich został przekazany do uzgodnień zewnętrznych 12 marca br. W chwili obecnej, mimo upłynięcia już terminu zgłaszania uwag, Ministerstwo Zdrowia wciąż zbiera opinie od zainteresowanych podmiotów oraz oczekuje na stanowisko Naczelnej Rady Lekarskiej, którego wpłynięcie zapowiedziano na 16 kwietnia br. Wszystkie nadesłane uwagi, w tym również stanowisko zawarte w przywołanym wyżej oświadczeniu Pana Senatora Mariana Miłki, będą przedmiotem analizy w trakcie planowanej konferencji uzgodnieniowej. Zatem ostateczny kształt projektu ustawy będzie wynikiem uzgodnień z udziałem wszystkich podmiotów zaangażowanych w kwestię funkcjonowania samorządu zawodowego lekarzy.

Jednocześnie za pośrednictwem Pana Marszałka pragnę podziękować Panu Senatorowi Marianowi Miłce za przekazane oświadczenie zwracające uwagę na ważny aspekt współpracy samorządu terytorialnego z organizacjami samorządu lekarskiego.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Ministrze!

Pan Zygmunt Frankowski pełnił służbę wojskową w GWKL Lublin od października 1956 r. Został zwolniony z Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych jako zdolny do służby liniowej z dniem 1 lutego 1958 r. Zwolnienie to było związane z niepełnosprawnością będącą następstwem urazu, jakiego wyżej wymieniony doznał w trakcie odbywania ćwiczeń wojskowych. Jako podstawę zwolnienia, zgodnie z informacją uzyskaną od wnioskodawcy, podano tak zwane dezydorium lekkiego stopnia.

W dniu 21 lipca 2006 r. pan Zygmunt F. otrzymał z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Bydgoszczy oświadczenie komisji lekarskiej o trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji. Jako datę powstania wyżej wymienionej niezdolności wskazano datę złożenia wniosku, czyli 13 kwietnia 2006 r.

Aktualnie pan Zygmunt F. stara się o uzyskanie zaświadczenia, iż jego schorzenie ma związek z urazem, jakiego doznał w czasie trwania służby wojskowej. Z uwagi na znaczny upływ czasu od momentu zdarzenia, na które wskazuje wnioskodawca, ustalenie tej kwestii może napotykać na wiele trudności.

W związku z tym zwracam się do Pana Ministra z pytaniem, czy istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia, o którym wspomina zainteresowany. I czy w świetle obowiązujących przepisów istnieje jakakolwiek szansa na uzyskanie dodatkowych środków pieniężnych z tytułu niepełnosprawności?

W związku z powyższym zwracam się do Pana Ministra z prośbą o wnikliwe zainteresowanie się tą sprawą i rozważenie prośby pana Zygmunta F.

Załączam kserokopię jego książeczki wojskowej oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności.

Z poważaniem
Józef Łyczak

Szanowny Panie Marszałku,

Jak wynika z przesłanych dokumentów oraz ustaleń dokonanych w resorcie Obrony Narodowej, Pan Zygmunt F. był żołnierzem zasadniczej służby wojskowej, a obecnie z uwagi na wiek nie podlega powszechnemu obowiązkowi obrony. Obowiązujące uregulowania prawne pozwalają organom resortu Obrony Narodowej wyłącznie na orzekanie o zdolności do czynnej służby wojskowej osób podlegających powszechnemu obowiązkowi obrony. W związku z tym brak jest podstaw prawnych, aby organy wojskowe mogły skierować wspomnianego do wojskowej komisji lekarskiej.

Pragnę również poinformować, że jedyny dokument który mógłby być przydatny Panu Zygmuntowi F, tj. orzeczenie Garnizonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej przy 101 Szpitalu Wojskowym w Lublinie Nr 32224/3 z dnia 17 grudnia 1957 r., które zostało odnotowane w karcie ewidencyjnej znajdującej się w archiwum Wojskowej Komendy Uzupełnień we Włocławku, został komisyjnie zniszczony po upływie 30 lat przechowywania w archiwum, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami.

Aleksandr SZCZYGŁO

Szanowna Pani Minister!

Ukraina stała się obecnie istotnym partnerem handlowym, gospodarczym i politycznym Polski. Wymiernym tego efektem jest duże zainteresowanie tym rynkiem polskich przedsiębiorców, zarówno przedsiębiorców obecnie inwestujących, jak i firm zamierzających zainwestować tam w przyszłości. Jednocześnie odnotować należy istotne zainteresowanie obywateli Ukrainy polskim rynkiem pracy. Ten stan rzeczy jest ze wszech miar korzystny, zarówno dla gospodarki obu krajów, obywateli Ukrainy, jak i polskich przedsiębiorców odczuwających skutki trudności w rekrutowaniu wykwalifikowanych pracowników, przede wszystkim w branży budowlanej.

Tym bardziej należałoby uznać za niepokojący fakt, że we Lwowie, w najbliżej od nas położonym mieście na Ukrainie, przy tamtejszym Konsulacie Generalnym RP, nie funkcjonuje obecnie Wydział Ekonomiczno-Handlowy, powołany do obsługi polskich przedsiębiorców. Należałoby to ocenić jako wysoce niefortunne, gdyż skutkiem tego nasi rodzimi przedsiębiorcy odsyłani są po pomoc do Wydziału Ekonomiczno-Handlowego w Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej w Kijowie.

Jestem senatorem wybranym w okręgu wrocławskim. Na tym terenie prowadzą działalność gospodarczą przedsiębiorcy, którzy swoje rodzinne korzenie wywodzą w znacznej mierze z zachodniej części Ukrainy. W naturalny sposób czują oni bliskość kulturową z tamtymi terenami i chcieliby tam właśnie inwestować, z korzyścią dla siebie oraz polskiej i ukraińskiej gospodarki. Niestety, zasygnalizowany brak należytego wsparcia ich inicjatyw we Lwowie w znacznym stopniu im to utrudnia.

Dlatego też zwracam się do Pani Minister z prośbą o utworzenie przy Konsulacie Generalnym RP we Lwowie Wydziału Ekonomiczno-Handlowego i o wspieranie w ten sposób polskich przedsiębiorców.

Z wyrazami głębokiego szacunku
senator RP
Tomasz Misiak

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Tomasza Misiaka (pismo nr BPS/DSK-043-208/07 z dnia 27 marca 2007 r.) złożone podczas 29. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r. w sprawie pomocy naszej placówki we Lwowie na rzecz polskich przedsiębiorców w ich działaniach na Zachodniej Ukrainie przekazuję poniżej następujące wyjaśnienia:

Po wielu latach sporów i dyskusji w 2006 roku doszło do rozdzielenia instrumentów służących realizacji zadań ekonomicznych na rzecz i w imieniu administracji rządowej i - z drugiej strony - służących wspieraniu indywidualnych przedsiębiorstw. Na mocy Porozumienia z dnia 7 lutego 2006 r. pomiędzy Ministrem Gospodarki a Ministrem Spraw Zagranicznych, z początkiem maja 2006 r. utworzono dyplomację ekonomiczną. Jej struktury stanowią wydziały ekonomiczne (WE) placówek zagranicznych oraz Departament Zagranicznej Polityki Ekonomicznej MSZ. W sumie obecnie w świecie funkcjonuje sieć 99 Wydziałów Ekonomicznych oraz 9 stanowisk ekonomicznych podległych Ministrowi Spraw Zagranicznych.

Po podziale WEH powstało 45 nadzorowanych przez Ministra Gospodarki Wydziałów Promocji Handlu i Inwestycji (WPHiI), których podstawowym zadaniem jest wspieranie polskich przedsiębiorstw na rynkach zagranicznych.

- identyfikacji problemów gospodarczych o znaczeniu strategicznym z punktu widzenia bezpieczeństwa ekonomicznego, w tym w szczególności energetycznego, z uwzględnieniem pełnej informacji dotyczącej stanowisk partnerów zagranicznych w tym obszarze,

- analizy współpracy handlowej i inwestycyjnej w ujęciu regionalnym, w tym: analiza obrotów handlowych i identyfikacja negatywnych trendów, identyfikacja i działanie na rzecz znoszenia barier w dostępie do rynków, analiza współpracy inwestycyjnej oraz naukowo - technicznej,

- budowania relacji gospodarczych z krajami i regionami priorytetowymi (a równocześnie nadal słabo rozpoznanymi przez przedsiębiorców) z regionu Azji i Pacyfiku (Chiny, Indie) oraz Ameryki Łacińskiej (Meksyk, Brazylia, Argentyna),

- obsługi negocjacji rządowych na forum dwu- i wielostronnym (UE, WTO),

- wspomagania rozwiązywania konfliktów handlowych (np. embargo na eksport produktów do Rosji i Ukrainy),

- promocji ekonomicznej państwa i wspierania interesów polskich przedsiębiorstw.

W przypadku KG we Lwowie Ministerstwo Spraw Zagranicznych uznało, że ze względu na peryferyjność położenia miasta w stosunku do administracji centralnej (a także bezpośrednią bliskość geograficzną z terytorium Polski) nieuzasadnione jest tworzenie w nim wydziału czy stanowiska ekonomicznego obarczonego przedstawionymi powyżej zadaniami.

Decyzja o powołaniu we Lwowie Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji leży w gestii Ministerstwa Gospodarki.

wz. SEKRETARZ STANU

Paweł Kowal

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Moje oświadczenie dotyczy informacji na temat działań podejmowanych przez Ministerstwo Środowiska, mających na celu ochronę lasów świerkowych przed kornikiem drukarzem, a także przeciwdziałania postępującej degradacji beskidzkich lasów, którym według ostatnich raportów grozi katastrofa ekologiczna.

Lasy Beskidu Śląskiego, podlegające Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach, należą do lasów o najbardziej złożonym charakterze. Do lasów beskidzkich (Beskid Śląski, Żywiecki i Mały) zaliczane są lasy z nadleśnictw Andrychów, Bielsko, Jeleśnia, Sucha, Ujsoły, Ustroń, Węgierska Górka i Wisła. Charakterystyczne dla Beskidów jest to, iż znaczną część lasów, obecnie około 80%, porasta świerk pospolity.

W wyniku zeszłorocznych susz część świerczyn została osłabiona. Częstym następstwem osłabienia drzew jest masowe pojawienie się kornika drukarza - gatunku owada z rzędu chrząszczy, dla którego osłabione świerki stanowią naturalną bazę pokarmową. W trakcie gradacji korniki atakują także drzewa niewykazujące oznak osłabienia. Skala tego zjawiska jest tak duża, iż w obecnej chwili rozpoczęto masową wycinkę drzew. Dla zapobieżenia dalszemu niszczeniu lasów w ciągu najbliższych lat zostanie wyciętych około 20% drzew. Aby uratować las, konieczne jest sadzenie nowych drzew w miejsce wycinanych. Jest to ogromne przedsięwzięcie, bo rocznie powinno zostać zasadzonych nawet do dziesięciu milionów młodych drzew.

Do najczęściej stosowanych metod walki z kornikami poza wycinką drzew należą, między innymi, pułapki feromonowe, opryski insektycydami, a także wykładanie w lasach drzew pułapkowych.

Ministerstwo Środowiska objęło patronatem "Program dla Beskidów", którego celem jest ochrona zasobów naturalnych i rewitalizacja środowiska przyrodniczego Beskidów w granicach RDLP Katowice, wchodzący w skład Regionalnego Programu Operacyjnego Polityki Leśnej Państwa. Jak słusznie zauważono w tym programie, nie sposób nie przecenić ogromnego znaczenia lasów, które w sposób naturalny bądź w wyniku działań gospodarki leśnej spełniają trzy podstawowe funkcje: ekologiczne, produkcyjne, a także społeczne. Lasy górskie odgrywają szczególnie ważną rolę. Niestety, są też najbardziej zagrożone. Corocznie lasy te ulegają wielu zagrożeniom, do których należy zaliczyć: niedostosowanie lasów do siedliska, znaczne wylesienia czy też rozpowszechnianie się czynników chorobotwórczych.

W związku z przedstawioną sprawą, istotną dla wielu mieszkańców Beskidów, a także dla mieszkańców całego Śląska, zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Ministra o podanie wyczerpujących informacji na temat planowanych działań ministerstwa. Proszę o podanie informacji, na jakim etapie znajduje się obecnie realizacja "Programu dla Beskidów". Jednocześnie proszę o dołożenie wszelkich starań w celu przyśpieszenia działań w tym zakresie i należytego ich wykonywania.

Z wyrazami szacunku
Janusz Gałkowski
senator RP

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Janusza Gałkowskiego z dnia 15 marca 2007 r., przesłane przy piśmie Marszałka Senatu RP z dnia 27 marca 2007 r. (znak: BPS/DSK-043-198/07) w sprawie działań podejmowanych przez Ministerstwo Środowiska mających na celu ochronę drzewostanów świerkowych Beskidu Śląskiego i Żywieckiego przed kornikiem drukarzem, postępującą degradacją tych lasów oraz w sprawie poziomu zaawansowania realizacji "Programu dla Beskidów", przedstawiam poniższą informację.

Przyczyny regresu świerka w drzewostanach górskich są bardzo złożone. W ustępowaniu tego gatunku brały udział, działając synergicznie, niemal wszystkie znane czynniki szkodotwórcze. Poza skażeniami przemysłowymi, chorobą opieńkową i szkodnikami owadzimi, równie ważną rolę w nasileniu się procesu chorobowego w świerczynach górskich odegrało obce genetycznie pochodzenie znacznej części drzewostanów oraz znaczący udział lasów prywatnych o mniejszym reżimie zabiegów sanitarnych. Zagrożenie trwałości drzewostanów świerkowych Beskidu Śląskiego i Żywieckiego nie jest zjawiskiem lokalnym, albowiem proces rozpadu lasów świerkowych ma miejsce w całej Europie Środkowej, a jego intensywność znacząco wzrosła od 2003 roku.

Informacje o gwałtownym pogorszeniu się stanu przedmiotowych lasów dotarły do Ministerstwa Środowiska we wrześniu 2006 roku. Podjęto działania wspierające rewitalizację zagrożonych drzewostanów. Został przygotowany materiał pt. "Informacja o stanie lasów Beskidu Śląskiego i Żywieckiego" przyjęty przez kierownictwo resortu na posiedzeniu w dniu 20 grudnia 2006 r.

Ministerstwo Środowiska przedłożyło Sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa powyższy dokument według stanu na luty 2007 r., w którym zawarto analizę aktualnego stanu lasów beskidzkich oraz wszelkie możliwe działania mające na celu poprawę sytuacji. Informacja ta zostanie wykorzystana podczas prac Komisji na kwietniowej sesji wyjazdowej w ramach tematu "Zagrożenia lasów beskidzkich", połączonej z wizytacją województwa śląskiego.

W listopadzie 2006 r. w Ustroniu - Jaszowcu, odbyła się konferencja z udziałem śląskich i beskidzkich leśników, naukowców prowadzących badania w Beskidach, leśników słowackich i czeskich, posłów, przedstawiciela resortu środowiska oraz kierownictwa Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych pt. "Zagrożenie trwałości lasów w Beskidach - czynniki sprawcze i działania zapobiegawcze". W trakcie konferencji przyjęto szereg wniosków m.in. strategię postępowania ochronnego i hodowlanego, która znalazła swój wyraz w znowelizowanym "Programie dla Beskidów". Program zakłada trójwymiarowy rozwój sytuacji oraz zawiera bilans sił, środków i kosztów realizacji dla każdego z nich. W latach 2003-2005 prowadzono badania naukowe, których wyniki posłużyły do uszczegółowienia i aktualizacji Programu. Dokonano także przeglądu drzewostanów o łącznej powierzchni ponad 50 000 hektarów i kwalifikacji każdego z nich do określonego stopnia pilności przebudowy i piętra klimatyczno-roślinnego. Stwierdzono, że przebudowa drzewostanów konieczna jest na 22 700 ha. Ustalono przy tym, że 6000 ha, co stanowi 26% powierzchni wydzieleń objętych przebudową, zostało już odnowionych w latach wcześniejszych.

W ramach "Programu dla Beskidów" w okresie czerwiec 2003 - grudzień 2006 r.:

- wykonano przebudowę 2385 ha najbardziej zagrożonych drzewostanów świerkowych,

- zweryfikowano istniejącą bazę nasienną w dostosowaniu do regionalizacji wysokościowej, wyznaczono i zarejestrowano dodatkowe drzewostany nasienne jodły, buka i modrzewia,

- Karpacki Bank Genów zgromadził zapasy świerka istebniańskiego w dostosowaniu do wymogów regionalizacji i wyposażył nową chłodnię do długookresowego przechowywania 3 ton nasion jodły,

- zmodernizowano szkółki w Bielsku, "Woleństwo" i "Wyrchczadeczka", uzyskując dodatkową możliwość produkcji sadzonek buka i jodły,

- zmodernizowano w Nadleśnictwie Bielsko chłodnię do przechowywania 15 ton nasion buka,

• zmodernizowano infrastrukturę drogową za ponad 14 mln zł,

- w oparciu o wolierową hodowlę prowadzono reintrodukcję głuszcza (łącznie wypuszczono do środowiska 103 głuszcze),

- przeprowadzono szkolenia tematyczne dla wszystkich leśniczych z zagrożonych nadleśnictw,

- nadleśnictwa, w ramach powierzonego przez starostów, w drodze porozumień, nadzoru nad lasami prywatnymi, prowadziły i prowadzą na bieżąco akcję uświadamiającą wśród właścicieli zagrożonych drzewostanów świerkowych.

Możliwości skutecznego ograniczenia i spowolnienia procesu zamierania świerczyn beskidzkich, będą w 2007 r., w zakresie ochrony lasu, ukierunkowane na:

- skoncentrowanie sił i środków w walce z kornikiem drukarzem na okres rójki (wykładanie pułapek feromonowych),

- konsekwentne uszczelnianie procesu wyróbki drzew zasiedlonych przez szkodniki wtórne, w celu niedopuszczenia do wylotu chrząszczy z zasiedlonych drzew,

- wdrożenie opracowywanej przez nadleśnictwa przy udziale ekspertów optymalnej strategii wykorzystywania poszczególnych metod monitorowania i ograniczenia populacji szkodników wtórnych,

- kontynuowanie i rozwijanie współpracy lasów państwowych z właścicielami lasów prywatnych w zakresie przestrzegania zasad higieny lasu.

W roku 2005 zakończono 2,5 letni temat badawczy zlecony przez Ministerstwo Środowiska pt. "Doskonalenie rewitalizacji siedlisk i przebudowy drzewostanów górskich w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach z uwzględnieniem selekcji genetycznej drzew", który stanowił element wsparcia resortu dla "Programu dla Beskidów". W planie badań zleconych przez Ministerstwo Środowiska przewidziano kontynuację tego tematu badawczego na lata 2007-2009.

Stan lasów Beskidów Śląskiego i Żywieckiego objęty jest stałym monitoringiem. Pragnę zapewnić, że ze względu na wagę problemu, Ministerstwo Środowiska dołoży wszelkich starań wspierających proces rewitalizacji lasów beskidzkich.

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Szanowny Panie Ministrze!

W nawiązaniu do informacji przekazanych mi przez poszkodowanych mieszkańców województwa podkarpackiego, związanych z Marianem F. Golemo, byłym biznesmenem z Worcesteru oskarżonym o wyłudzenie od polskich imigrantów setek tysięcy dolarów oraz o kradzież i defraudację papierów wartościowych, którego amerykańska prokuratura w Worcester poszukuje listem gończym i wobec którego prokurator okręgowy John J. Conte wystąpił do polskiej prokuratury z wnioskiem o pomoc w postawieniu oskarżonego przed sądem, zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie informacji, czy istotnie został złożony wniosek ekstradycyjny w sprawie Mariana F. Golemo. W przypadku pozytywnej odpowiedzi proszę o przedstawienie rozstrzygnięcia w tej sprawie.

Załączam fotokopie notatek prasowych dostarczonych przez poszkodowanych, które informują o wymienionym wniosku ekstradycyjnym.

Z poważaniem
Aleksander Bentkowski

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie senatora Aleksandra Bentkowskiego złożone podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 roku uprzejmie informuję, że władze amerykańskie nie zwracały się o ekstradycję Mariana F. G. z Polski do USA.

W Prokuraturze Rejonowej w Dąbrowie Tarnowskiej zarejestrowane jest natomiast postępowanie przygotowawcze w sprawie wyłudzenia przez Mariana Franciszka G., w okresie od 1989 roku do 1998 roku w miejscowości Worcester, USA pieniędzy w kwocie 27 900 USD na szkodę Emilii N. oraz szeregu innych osób, to jest o przestępstwo z art. 286 paragraf 1 kk.

Jerzy Engelking

Zwracam się do pana ministra z uprzejmą prośbą o odpowiedź na pytanie: czy zasadne jest przesunięcie na 31 grudnia 2010 r. terminu wejścia w życie §177 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r., DzU nr 243, dotyczącego wyposażenia stacji paliw w urządzenia, o których mowa w §97 ust. 1 pkt 2 i 3? Proszę pana ministra o wyjaśnienie, czy przesunięcie terminu jest konieczne, ze względu na to, że koszty modernizacyjne są bardzo wysokie - kształtują się według niektórych źródeł na poziomie 300-500 tysięcy zł na jeden obiekt.

Problem dotyczy około trzech i pół tysiąca prywatnych stacji paliw w Polsce. Zmiana terminu stworzy szansę wykorzystania środków unijnych w latach 2007-2013, za pomocą których właściciele będą w stanie sfinansować inwestycje. Brak zgody na przesunięcie terminu wejścia w życie §177 ustawy będzie grozić upadłością bardzo wielu firmom prywatnym, szczególnie w małych ośrodkach gospodarczych. Prawdopodobnie w skali kraju pracę może stracić około piętnastu tysięcy pracowników, a obroty i rentowność stacji i tak są niskie.

Bardzo proszę pana ministra o wyjaśnienie tego problemu.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Sławomira Sadowskiego senatora Senatu RP dotyczące możliwości zmiany zapisu § 177 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. "w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie" tj. możliwości zmiany ustalonego na 31 grudnia 2007 r. terminu do którego to stacje paliw płynnych powinny być wyposażone w:

• urządzenia do pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych,

• urządzenia do sygnalizacji wycieku produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych,

- pragnę poinformować Pana Marszałka, że na powyższy temat w oparciu o pismo Polskiej Izby Paliw Płynnych z dnia 7 lutego br. zostało przeprowadzone w dniu 8.03.2007 r robocze spotkanie z przedstawicielami Izby, na którym m. in. omówiono kwestie dostosowania istniejących stacji do wymogów rozporządzenia z dnia 21.11.2005 r. Z kolei w piśmie z dnia 14 marca 2007 r. przedstawiciele Izby postulują przesunięcie terminu wyposażenia stacji w dodatkowe urządzenia sygnalizujące, pomiarowe i monitorujące z dnia 31.12.2005 na dzień 31 grudnia 2012 r. uzasadniając swą propozycję przede wszystkim względami finansowymi (koszt dostosowania). Także Ogólnopolska Federacja Stowarzyszeń Pracodawców i Właścicieli Stacji Paliw postuluje przesunięcie terminu doprowadzenia stacji do nowych wymogów nie proponując jednak konkretnego terminu takiej ostatecznej adaptacji.

Sprawa terminu wyposażenia stacji paliw w dodatkowe urządzenia pomiarowo kontrolne nie dotyczy jedynie ostatniego rozporządzenia. Już w rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 30 sierpnia 1996 "w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie" (Dz. U. nr 122, poz. 576) w § 234 i § 235 przyjęto następujące rozwiązania:

1) przenikaniem produktów naftowych do gruntu oraz do wód
powierzchniowych i gruntowych,

2) emisją par benzyn do powietrza atmosferycznego w procesach zasilania
baz paliw oraz w procesach przeładunku i wydawania benzyn do cystern
samochodowych i kolejowych.

§ 235.

W terminie ośmiu lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia istniejące stacje paliw płynnych powinny być wyposażone:

1) w urządzenia kontrolno-pomiarowe sygnalizujące wycieki silnikowych
paliw płynnych do gruntu i wód gruntowych,

2) w urządzenia zabezpieczające przed emisją par benzyn do powietrza
atmosferycznego przy napełnianiu zbiorników magazynowych stacji paliw,

3) w urządzenia umożliwiające ograniczenie emisji par benzyn przy
tankowaniu pojazdów samochodowych.

W rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. "w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie" (Dz. U. nr 98, poz. 1067 z późn. zm.) zastępującym rozporządzenie z dnia 30.06.1996 r., mijający w styczniu 2005 r. ośmioletni termin wyposażenia stacji w dodatkowe urządzenia został przesunięty na dzień 31 grudnia 2005 r.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. "w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie" (Dz. U. nr 243, poz. 2063) zastępujące rozporządzenie z dnia 20.09.2000 r. stwierdza m.in., że:

Bazy paliw płynnych wybudowane albo użytkowane przed dniem wejścia w życie rozporządzenia powinny być do dnia 31 grudnia 2007 r. wyposażone w instalacje, urządzenia lub systemy przeznaczone do:

1) zabezpieczania przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód
powierzchniowych i gruntowych;

2) pomiaru i monitorowania stanu magazynowanych produktów naftowych
oraz sygnalizacji przecieków tych produktów do gruntu, wód
powierzchniowych i gruntowych.

Uwzględniając powyższe zapisy trzech kolejno wydawanych rozporządzeń, należy zauważyć, że właściciele stacji mieli w praktyce 11 lat na dostosowanie istniejących stacji paliw płynnych do przepisów dotyczących wyposażenia w dodatkowe urządzenia kontrolno- pomiarowe i monitorujące.

Problem braku wyposażenia wielu stacji w wymagane urządzenia został też zgłoszony przez Urząd Dozoru Technicznego (UDT), który wstępnie ocenia, że ok. 50% stacji paliw płynnych nie spełniło wymagań wynikających z ostatniego rozporządzenia MG z dnia 21 listopada.

Problem braku wyposażenia wielu stacji w wymagane urządzenia został też zgłoszony przez Urząd Dozoru Technicznego (UDT), który wstępnie ocenia, że ok. 50% stacji paliw płynnych nie spełniło wymagań wynikających z ostatniego rozporządzenia MG z dnia 21 listopada 2005 r. W najbliższym okresie UDT przedstawi analizę dotyczącą stanu inwestycji zrealizowanych przez stacje paliw płynnych w omawianym zakresie.

Niezależnie od wyników analizy, pragnę Pana Marszałka poinformować, że przesunięcie wskazanego na wstępie terminu dla spełnienia postanowień rozporządzenia MG z dnia 21 listopada 2005 r. jest problemem bardziej złożonym. Należy zauważyć, że obecnie działa znaczna liczba stacji (ok. 50%), które w ciągu minionych dziesięciu lat zdołały się dostosować do obowiązujących przepisów ponosząc przy tym poważne koszty finansowe. Z kolei może zaistnieć sytuacja, że po 1 stycznia 2008 r. wiele stacji, które nie zamontowały odpowiednich urządzeń nie spełnią obowiązujących przepisów w zakresie wyposażenia w aparaturę kontrolno - pomiarową i monitorującą, a tym samym nie uzyska stosownych decyzji UDT pozwalających na ich dalsze bezpieczne funkcjonowanie. Istotne w omawianej kwestii będzie stanowisko Ministra Środowiska, z którym przewiduję przeprowadzenie w najbliższym czasie konsultacji dotyczących m.in. potencjalnych zagrożeń jakie niesie dla środowiska brak zabezpieczeń zbiorników znajdujących się na "niedostosowanych" stacjach przed wyciekiem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych oraz brak stosownej aparatury sygnalizującej takie zagrożenia.

Piotr Woźniak

Na posiedzeniu plenarnym w październiku 2006 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie działań na rzecz walki z rakiem piersi, który stanowi główną przyczynę umieralności wśród kobiet w wieku od 35. do 59. roku życia. Na raka piersi co roku zapada dwieście siedemdziesiąt pięć tysięcy kobiet w UE. Rocznie z tego powodu umiera osiemdziesiąt osiem tysięcy kobiet i tysiąc mężczyzn.

W tej rezolucji Parlament Europejski wezwał państwa członkowskie do stworzenia warunków pozwalających zmniejszyć wskaźnik umieralności na raka piersi o 25% oraz zmniejszyć różnicę we wskaźnikach umieralności między poszczególnymi państwami członkowskimi rozszerzonej UE - obecnie różnice te sięgają 50%.

Posłowie wezwali również do wprowadzenia na szeroką skalę przesiewowych badań mammograficznych, tworzenia interdyscyplinarnych ośrodków leczenia oraz rozwoju badań nad zapobieganiem rakowi piersi i leczeniem go. W rezolucji podkreślili olbrzymią rolę kształcenia personelu medycznego, co miałoby decydujące znaczenie dla wcześniejszego wykrywania chorób i jakości leczenia. Rezolucja wzywa do korzystania z możliwości kształcenia personelu medycznego w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, zgodnie z wytycznymi Unii Europejskiej - projekt rezolucji pkt P. ppkt 17.

17 października 2006 r. Parlament Europejski we współpracy z ECN - European Cancer Network - zorganizował warsztaty, których celem było wyodrębnienie kwestii kluczowych dla kształcenia zawodowego pielęgniarek specjalizujących się w chorobach nowotworowych. Na tym spotkaniu rekomendowano również powstawanie zespołów onkologicznych. W skład każdego zespołu wchodziłyby dwie wyspecjalizowane pielęgniarki.

Czy w Polsce obecnie istnieje możliwość korzystania z funduszy unijnych w celu szkolenia pielęgniarek w profilaktyce nowotworowej?

Margareta Budner
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senator Margaretę Budner na 29. posiedzeniu Senatu w dniu 15 marca 2007 r., które zostało przesłane przy piśmie z dnia 27 marca br. (BPS/DSK-043-188/07), pragną wyrazić poniższe stanowisko.

W ZPORR, w ramach projektów skierowanych do pracujących osób dorosłych zgłaszających z własnej inicjatywy chęć podwyższania lub dostosowania kwalifikacji zawodowych do potrzeb rynku pracy pielęgniarki i położne również mogą być objęte szkoleniami w zakresie profilaktyki nowotworowej. Jednakże w związku ż regionalnym charakterem wdrażania programu Instytucja Zarządzająca ZPORR nie dysponuje informacjami na temat realizacji projektów z ww. tematyki.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że działania współfinansowane z EFS ukierunkowane na podwyższanie kwalifikacji zawodowych personelu medycznego, w tym pielęgniarek i położnych, będą realizowane w ramach PO KL 2007-2013, Na potrzeby doskonalenia zawodowego pielęgniarek i położnych, przewidziano osobny typ projektu, w którym możliwe będzie dofinansowanie studiów zawodowych (tzw. "pomostowych") oraz szkoleń z uwzględnieniem zagadnień profilaktyki, promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej. W ramach tego typu projektu mieszczą się również szkolenia dotyczące profilaktyki nowotworowej.

Grażyna Gęsicka

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Margarety Budner podczas 29. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r., znak BPS/OSK-043-187/07, w sprawie możliwości korzystania z funduszy unijnych w celu szkolenia pielęgniarek w zakresie profilaktyki nowotworowej, pozwolę sobie przedstawić następujące wyjaśnienia.

Program Operacyjny Kapitał Ludzki w obecnym kształcie jest aktualnie w fazie negocjacji z Komisją Europejską.

Anna Gręziak

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra edukacji narodowej Romana Giertycha

Panie Ministrze!

Otrzymałem kilka uwag od Anny Zajic, pedagoga szkolnego w Gimnazjum nr 9 w Częstochowie, o sytuacji w gimnazjach, uwag, którymi dzielę się z Panem.

Sprawa pierwsza. Obecnie we wspomnianym gimnazjum, a gdzie indziej zapewne jest podobnie, jest kilkoro uczniów, którzy ukończyli osiemnaście lat lub ukończą je w tym roku. Są zarówno w klasie I, jak i w klasie III. Z listy uczniów mogą zostać skreśleni w sierpniu, z chwilą, kiedy zakończy się bieżący rok szkolny, jednak pod warunkiem, że do tego czasu ukończą osiemnaście lat. Jeśli dzień ten przypadnie we wrześniu lub miesiącach późniejszych, pozostaną na liście uczniów cały kolejny rok. Obecnie jest w gimnazjum uczeń, którego rodzice wyrzucili z domu w marcu bieżącego roku, kiedy ukończył osiemnaście lat. Jest bezdomny, mieszka gdzieś w piwnicy. Uczeń ten wcześniej został skreślony z listy gimnazjum dla dorosłych i od drugiego semestru wrócił do szkoły masowej. Jest już dorosły, z punktu widzenia prawa oświatowego nie musi realizować obowiązku szkolnego, ale to samo prawo zabrania szkole skreślić go z listy uczniów. Przychodzi do szkoły, kiedy ma na to ochotę, stanowiąc zagrożenie demoralizacją dla innych uczniów. Ma od lat nadzór kuratora, ale wszyscy są bezradni wobec tej sytuacji. W myśl prawa szkoła nie może mu zabronić przychodzenia na lekcje, ponieważ jest nadal uczniem. Rozwiązaniem byłoby skreślenie ucznia z listy z chwilą ukończenia osiemnastu lat bez czekania na zamknięcie roku szkolnego.

Sprawa druga. Istotnym problemem jest zaznaczony już wcześniej powrót uczniów z gimnazjum dla dorosłych do szkoły masowej. Ostatnio to istna plaga. Uczniowie ci są najczęściej skreślani z listy tegoż gimnazjum dla dorosłych, tak zwanego OHP, z powodu nierealizowania praktyk lub obowiązku szkolnego. Należy zaznaczyć, że do tego typu szkoły przechodzą uczniowie, którzy muszą spełnić określone warunki, jednym z nich jest wiek - ukończenie szesnastu lat. Jeśli więc mamy do czynienia z takim uczniem w gimnazjum, to zazwyczaj jest on opóźniony w realizacji obowiązku szkolnego, a nauka sprawia mu problemy. Często jest pod nadzorem kuratora. Proponując szkołę dla dorosłych, władze gimnazjum kierują się przede wszystkim tym, że jest tam niższy poziom nauczania i jest możliwość nauki zawodu. Niestety uczniowie ci - w dużej części z już utrwalonymi złymi nawykami - bywają skreślani z listy gimnazjum dla dorosłych, najczęściej z powodu wagarów, wracają do gimnazjum rejonowego i stanowią bardzo poważne zagrożenie dla innych, młodszych uczniów (wymuszanie, groźby itp.). Stają się też niestety negatywnym wzorem do naśladowania. Bywa też, że nie chodzą do szkoły, tylko "wiszą" na liście uczniów, co z uwagi na obowiązek kształcenia do ukończenia osiemnastu lat powoduje, że szkoła musi podejmować działania mające na celu przyciągnięcie ucznia, którego właściwie należałoby do szkoły w ogóle nie wpuszczać.

Jak to rozwiązać? Skoro ktoś nie radzi sobie w OHP, gdzie jest niższy poziom nauczania, to jak da sobie radę w gimnazjum, w którym już wcześniej powtarzał klasy i miał problemy? Jeśli nie kontynuuje nauki w OHP, to oznacza, że pozostaje mu tylko placówka wychowawcza, w żadnym wypadku powrót do szkoły masowej.

Sprawa trzecia. Reforma oświaty ustanawiająca gimnazja nie we wszystkim się sprawdziła. Nierzadko uczniowie przychodzący do gimnazjum nie mają motywacji do nauki, ponieważ jest ono dostępne i obowiązkowe dla wszystkich. Czy chcą się uczyć, czy nie, musza chodzić do gimnazjum do ukończenia osiemnastu lat. Spora liczba uczniów ma problemy w nauce, wynikające z nieutrwalenia materiału w podstawówce, a w gimnazjum te problemy pogłębiają się, zaległości rosną i w konsekwencji uczniowie powtarzają klasę. Zaczynają się wagary, rośnie niechęć do szkoły, pojawiają się poważne problemy wychowawcze. W badaniach psychologiczno-pedagogicznych okazuje się, że zaległości sięgają na przykład klasy trzeciej szkoły podstawowej. Brak sukcesów i ciągłe problemy w szkole sprawiają, że ci uczniowie wagarują, sięgają po środki psychoaktywne, popadają w konflikty z prawem... Pedagog szkolny to wszystko obserwuje, ale niewiele może pomóc, ponieważ ci uczniowie są w gimnazjum, którego program jest bardzo trudny, stąd też takim uczniom brakuje wiedzy, a nauczycielom często chęci do współpracy.

Z kolei można zaobserwować, że jeśli ci uczniowie mieliby do wykonania jakieś prace fizyczne i z nich byliby oceniani, mieliby prawdopodobnie same piątki, a państwo miałoby dobrych fachowców (w masowym gimnazjum nie ma piątek za dobrze wstawione okno czy pomalowaną salę). Jeśli uczniowie ci zdecydują się na przejście do OHP, to jest to już w takim czasie (ukończone szesnaście lat), kiedy pewne negatywne zachowania są utrwalone, a przyzwyczajenie do unikania wysiłku i stresujących sytuacji bardzo silne. Dlatego tam też wagarują i wracają do szkoły masowej.

Rozwiązaniem byłoby utworzenie gimnazjów "ogólnokształcących" (nazwa robocza) z egzaminami wstępnymi oraz gimnazjów przysposabiających do zawodu dla tych uczniów, którzy nie chcą się uczyć w gimnazjach ogólnokształcących. Byłaby wówczas zdrowa sytuacja oraz rywalizacja.

Panie Ministrze, poddaję tych kilka uwag pod rozwagę, życząc ministerstwu dobrych pomysłów, służących lepszemu nauczaniu i wychowaniu naszych dzieci i młodzieży.

Czesław Ryszka

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Czesława Ryszkę podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2007 roku (znak pisma: BPS/DSK-043-221/07), uprzejmie informuję:

Kwestie dalszej nauki ucznia gimnazjum, który ukończył 18 lat, reguluje ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Art.15 ww. ustawy zawiera postanowienie, że obowiązek szkolny trwa do ukończenia gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18 roku życia.

Natomiast artykuł 39 ustawy wskazuje, że dyrektor szkoły lub placówki może, w drodze decyzji, skreślić ucznia z listy uczniów w przypadkach określonych w statucie szkoły lub placówki. Skreślenie następuje na podstawie uchwały rady pedagogicznej, po zasięgnięciu opinii samorządu uczniowskiego. Przepis ten dotyczy uczniów nie objętych obowiązkiem szkolnym, ma zatem zastosowanie w opisanych przez Pana Senatora przypadkach. Przedstawione wyżej przesłanki wskazują, że w stosunku do pełnoletniego ucznia gimnazjum, który sprawia poważne kłopoty wychowawcze istnieje możliwość, po wyczerpaniu wszystkich środków wychowawczych przewidzianych w statucie szkoły, skreślenia z listy uczniów. Przepis ten nie określa terminu, w którym uczeń może być skreślony z listy uczniów. Warunkiem niezbędnym do podjęcia takiej decyzji jest ukończenie przez ucznia 18 lat.

Szkoła nie na obowiązku przyjęcia ponownie ucznia pełnoletniego, który został skreślony z listy uczniów. Uczeń powinien sam znaleźć szkołę, w której będzie mógł kontynuować naukę.

Przytoczone w piśmie spostrzeżenia wskazują na błędną interpretację przez szkoły tego zapisu lub zaniechanie wprowadzenia w statutach szkół rozstrzygnięć w tym zakresie.

Wszelkie działania edukacyjne i wychowawcze mają swoje odzwierciedlenie w statutach szkół. Precyzyjne zapisy prawa wewnątrzszkolnego powinny przewidzieć wszystkie sytuacje występujące w danym typie szkoły, a ujęcie ich w formie norm zaakceptowanych przez organy szkoły, daje przekonanie, iż są obowiązujące dla wszystkich zainteresowanych, także uczniów pełnoletnich. Nie są oni objęci innymi uregulowaniami niż pozostali uczniowie danego typu szkoły.

Ważnym aspektem w przedstawionych zagadnieniach jest sprawa odpowiedzialności rodziców (prawnych opiekunów) za wychowanie, w tym edukację, dziecka.

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy rodzice dziecka podlegającego obowiązkowi szkolnemu obowiązani są między innymi do:

• zapewnienia regularnego uczęszczania na zajęcia szkolne,
• zapewnienia dziecku warunków umożliwiających przygotowanie się do zajęć szkolnych,
• powiadomienia organów gminy o formie spełniania obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki przez młodzież w wieku 16-18 lat i zmianach w tym zakresie.

Niespełnienie obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki podlega egzekucji w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W przypadku notorycznego uchylania się rodziców od wypełniania swoich obowiązków rodzicielskich, polegających na zapewnieniu dzieciom możliwości kształcenia się, można rozważyć możliwość wystąpienia do sądu opiekuńczego z wnioskiem o ograniczenie praw rodzicielskich w tym zakresie.

W przypadku dziecka pełnoletniego rodzice, zgodnie z art. 133 §2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Natomiast art. 135 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego precyzuje, że wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Informacje postępach i trudnościach ucznia pełnoletniego, który samodzielnie nie utrzymuje się, mieszczą się w ciążącym na rodzicach obowiązku osobistego starania się o jego wychowanie.

Istotnym zagadnieniem w przedstawionych sprawach jest wspieranie rodzin w rozwiązywaniu problemów wychowawczych. W systemie instytucji oświatowych placówkami, które wspierają rodzinę są poradnie psychologiczno-pedagogiczne. Zadaniem poradni jest udzielanie bezpośredniej, wielozakresowej pomocy i wsparcia dzieciom i młodzieży, a także rodzicom, nauczycielom i wychowawcom. Oddziaływania poradni
koncentrują się m.in. na: pracy z uczniem i rodziną w formie psychoterapii, psychoedukacji, doradztwie, interwencji w środowisku ucznia, działalności profilaktycznej. Wczesne rozpoczęcie pracy z uczniem i jego rodzicami (prawnymi opiekunami) na pewno pozwoliłoby uniknąć wielu problemów wieku dojrzewania, z którymi musi zmierzyć się nie tylko uczeń, ale
także rodzina, szkoła, społeczeństwo. Obrazem ilustrującym skalę potrzeb w tym zakresie jest liczba dzieci i młodzieży, którym poradnie psychologiczno-pedagogiczne udzieliły pomocy w 2006 roku na terenie całego kraju. Wynosi ona 1 218 282, co stanowi 13,23% całej populacji.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Sławomir Kłosowski

Szanowny Panie Ministrze!

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne z dnia 6 września 2001 r. - DzU z 2001 r. nr 126 poz. 1381 - na prowadzenie apteki wymagane jest zezwolenie, za którego udzielenie, w myśl art. 105 ust. 1, pobierana jest opłata skarbowa w wysokości pięciokrotnego najniższego wynagrodzenia za pracę, określonego we właściwym dla niej trybie.

Pobieranie tej opłaty na obszarze województwa dolnośląskiego praktycznie polega na dokonaniu wpłaty, w dacie niniejszego oświadczenia, kwoty 3 tysięcy 800 zł na rzecz Urzędu Miejskiego we Wrocławiu, która staje się jego dochodem własnym. Wymienione opłaty zawsze są dokonywane na rzecz gminy Wrocław, niezależnie od lokalizacji apteki na obszarze województwa dolnośląskiego. Mniemam, że podobnie jest w innych województwach.

Uważam, że tego rodzaju uprzywilejowanie jednej gminy jest wysoce niesprawiedliwe, a utrzymywanie tego stanu rzeczy przez cały okres obowiązywania tego przepisu za brak odpowiedzialności ze strony właściwych urzędów.

W związku z tym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i odpowiedzi w następujących kwestiach: Kto jest odpowiedzialny za obowiązywanie od lat wymienionego niesprawiedliwego dla gmin przepisu? Jakie działania podejmie Ministerstwo Zdrowia, aby zmienić ten stan?

Z poważaniem
Roman Ludwiczuk
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Romana Ludwiczuka podczas 29. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 15 marca 2007 roku, przekazanym przy piśmie z dnia 27 marca 2007 roku (BPS/DSK-043-184/07), w sprawie opłaty za zezwolenie na prowadzenie apteki, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Wymagania dotyczące aptek oraz zadania Inspekcji Farmaceutycznej określa ustawa z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 53, poz. 533 ze zm.). Zgodnie z art. 112 wymienionej ustawy, zadania Inspekcji Farmaceutycznej wykonują organy:

- Główny Inspektor Farmaceutyczny, jako centralny organ administracji rządowej, przy pomocy Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego;

- wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, jako kierownika wojewódzkiej inspekcji farmaceutycznej, wchodzącej w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.

W myśl art. 99 ust. 1, wymienionej ustawy Prawo farmaceutyczne, apteka ogólnodostępna może być prowadzona tylko na podstawie uzyskanego zezwolenia na prowadzenie apteki. Przepis ust. 2, wymienionego artykułu stanowi, że udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana, cofnięcie lub stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki, należy do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.

Za udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki, na podstawie art. 105 ustawy Prawo farmaceutyczne, pobierana jest opłata w wysokości pięciokrotnego najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, określonego, w drodze rozporządzenia, przez ministra właściwego do spraw pracy i polityki społecznej.

Organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej - wskazując przedsiębiorcom, którym zostało udzielone zezwolenie na prowadzenie apteki, beneficjenta opłat skarbowych, z tego tytułu - kierują się regulacjami zawartymi w przepisach o opłacie skarbowej.

Przepis art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 z późn. zm.) stanowił, że organem podatkowym właściwym w sprawach opłaty skarbowej jest wójt lub burmistrz (prezydent miasta).

Przepis ust. 2 stanowił, że organem podatkowym właściwym miejscowo w sprawach opłaty skarbowej jest:

1. od podań i załączników do podań, od czynności urzędowych, zaświadczeń lub zezwoleń - organ podatkowy właściwy ze względu na siedzibę organu, który przyjął podanie, dokonał czynności urzędowych albo wydał zaświadczenie lub zezwolenie;
2. od dokumentów:

a. (uchylona),

b. od weksla - organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania (siedzibę) wystawcy,

c. od pełnomocnictwa - organ właściwy ze względu na miejsce złożenia
pełnomocnictwa,

d. (uchylona),

e. od dokumentu zawierającego oświadczenie woli poręczyciela - organ
podatkowy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę)
poręczyciela.

Siedzibą Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego, który udziela zezwoleń na prowadzenie aptek ogólnodostępnych na obszarze województwa dolnośląskiego, jest Wrocław.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wojewódzki Inspektorat Farmaceutyczny w Wrocławiu - informując przedsiębiorców, którym Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w Wrocławiu udzielił zezwolenia na prowadzenie apteki, o beneficjencie opłaty skarbowej wnoszonej z tego tytułu - postępował zgodnie z obowiązującymi regulacjami.

W dniu 1 stycznia 2007 roku weszła w życie ustawa z dnia 8 grudnia 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635). Zgodnie z art. 12 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, organem podatkowym właściwym w sprawach opłaty skarbowej jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). Przepis ust. 2 stanowi, że organem podatkowym właściwym miejscowo w sprawach opłaty skarbowej jest:

1. od dokonania czynności urzędowej, wydania zaświadczenia oraz zezwolenia (pozwolenia, koncesji) - organ podatkowy właściwy ze względu na siedzibę organu lub podmiotu, który dokonał czynności urzędowej albo wydał zaświadczenie lub zezwolenie (pozwolenie, koncesję);

2) od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury oraz jego odpisu, wypisu lub kopii - organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce złożenia dokumentu.

Opłaty skarbowe z tytułu udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki wnoszone są zgodnie z ogólnie obowiązującymi regulacjami dotyczącymi opłat skarbowych. Organem przedstawiającym propozycje rozwiązań w tym zakresie jest Minister Finansów.

Minister Zdrowia nie jest uprawniony do regulowania problematyki pobierania opłaty skarbowej z tytułu udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej w sposób odbiegający od ogólnie obowiązujących w tym zakresie zasad, zawartych w przepisach o opłacie skarbowej.

z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Ministrze!

W ubiegłym roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kierunków studiów, uznające studia na kierunku kosmetologia za studia wyłącznie pierwszego stopnia. Wspierając inicjatywę studentów studiów licencjackich na kierunku kosmetologia między innymi na Wydziale Farmaceutycznym Śląskiej Akademii Medycznej, chcę wyrazić swoje zaniepokojenie obecnym stanem prawnym w tym zakresie i okolicznościami wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia, a tym samym wesprzeć starania studentów zmierzające do przywrócenia studiów drugiego stopnia (magisterskich) na tym kierunku.

Studiujący na obecnym trzecim roku w ramach wspomnianego kierunku rozpoczęli studia w roku 2004 z przekonaniem, że możliwe będzie uzyskanie tytułu magistra kosmetologii. W trakcie ich studiów licencjackich wprowadzono wspomniane rozporządzenie uznające studia na kierunku kosmetologia za studia wyłącznie pierwszego stopnia. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że jednym z podstawowych powodów wyboru studiów kosmetologicznych przez zainteresowanych była możliwość uzyskania w przyszłości tytułu magistra.

Taki stan faktyczny budzi mój poważny niepokój. Przesłanki decydujące o zaliczeniu tego kierunku, poważnego przecież i obszernego przedmiotowo, do studiów wyłącznie pierwszego stopnia nie są zrozumiałe.

Nawet jeżeli istnieją przesłanki do uznania w przyszłości studiów kosmetologicznych za studia wyłącznie pierwszego stopnia, to jednak uniemożliwienie uzyskania tytułu magistra już w trakcie studiów budzi poważne wątpliwości co do zgodności takiego rozwiązania z konstytucyjną ochroną praw nabytych i ochroną zaufania obywatela do państwa. Państwo bowiem nie może "zaskakiwać" obywatela niekorzystnymi, nagłymi rozwiązaniami, tak zdecydowanie ingerującymi w jego prawa, w trakcie określonego procesu.

Takie zachowanie organów państwa, w szczególności wydanie rozporządzenia nieuwzględniającego sytuacji obecnych studentów, którzy często planowali karierę naukową związaną z kosmetologią, nie może być uznane za lojalne wobec obywatela.

Panie Ministrze, jakimi przesłankami kierował się minister nauki i szkolnictwa wyższego, uznając kierunek kosmetologia za możliwy do studiowania wyłącznie w systemie studiów pierwszego stopnia, w systemie licencjackim?

Czy niniejsze rozporządzenie nie budzi zastrzeżeń konstytucyjnych z punktu widzenia zasady ochrony zaufania obywatela do państwa, która jest składową zasady państwa prawa?

Dlaczego, wydając przedmiotowe rozporządzenie, nie uwzględniono sytuacji obecnych studentów kosmetologii, którzy rozpoczęli studia z przeświadczeniem, że uzyskają tytuł magistra?

Czy zostanie podjęta inicjatywa zmierzająca do zmiany wspomnianego rozporządzenia, tak aby przynajmniej obecnym studentom umożliwić zdobycie tytułu magistra? Jakie są możliwości w tym zakresie?

Zbigniew Szaleniec

Szanowny Panie Marszałku,

Pragnę zapewnić, iż wszystkie głosy w dyskusji, uwagi i sugestie przedłożone przez środowisko akademickie, przedstawicieli szkół wyższych oraz ministrów, zostały rozpatrzone i w miarę możliwości uwzględnione w pracach nad rozporządzeniem.

Jednocześnie informuję, iż wszelkie kolejne opinie w tej sprawie zostaną wzięte pod uwagę przy nowelizacji omawianego aktu prawnego.

wz. Ministra

SEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan JURGA

Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki Piotra Woźniaka

Szanowny Panie Ministrze!

Z informacji, jakie mam dzięki Stowarzyszeniu Chrześcijańskich Przedsiębiorców i Menedżerów Republiki Słowacji, wynika, że w tym roku ze względu na zamknięcie bloku V1 w elektrowni atomowej w miejscowości Jaslovske Bohunice nasi sąsiedzi utracili moce produkcyjne energii elektrycznej w wysokości 450 MW, a w roku 2008 utracą kolejne 450 MW.

Strona słowacka podejmuje starania w celu importu energii elektrycznej z Ukrainy. W celu zapewnienia możliwości przesyłu energii chciałaby skorzystać z polskich sieci przesyłowych z Krakowa. Słowacy planują zbudować nową linię elektryczną o mocy 110 kW z Polski na Słowację. Ich zdaniem najlepszym rozwiązaniem byłby szlak z Jabłonki (Polska) do Namestova (Słowacja) lub z Lipnicy Wielkiej (Polska) do Vavrecki (Słowacja), o długości 34 km, z czego 18 km po stronie polskiej. Te możliwości są najprostszymi rozwiązaniami dla importu energii elektrycznej przez Słowację. Intencją strony słowackiej jest zapewnienie północnej Słowacji energii elektrycznej o mocy 100 MW. Słowakom zależy na zawarciu porozumienia z polskim Ministerstwem Gospodarki w sprawie budowy tego połączenia.

Wymieniona inwestycja budowy linii przesyłowej o mocy 110 kW kosztować ma 600 milionów koron słowackich. Strona słowacka posiada zagwarantowaną całość środków na realizację inwestycji. Opłata na rzecz polskich sieci elektrycznych za przesył 1 MW zostałaby ustalona przez stronę polską zgodnie ze standardowymi cenami stosowanymi przez sieci elektroenergetyczne.

Panie Ministrze, według strony słowackiej ustanowienie linii przesyłowej o mocy 110 kW będzie służyć wspólnym interesom słowackiej i polskiej inżynierii energetycznej oraz przyczyni się do zapewnienia energii elektrycznej w regionach po obu stronach granicy. W związku z tym, mając na uwadze kontekst niezwykle pożądanej współpracy gospodarczej dwóch państw Europy Środkowej, uprzejmie proszę Pana Ministra o rozważenie możliwości spotkania ze stroną słowacką i zapoczątkowania dalekosiężnej współpracy.

Z wyrazami szacunku
Władysław Ortyl

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Władysława Ortyla podczas 29. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r. dotyczące budowy linii napowietrznej 110 kV łączącej Polskę ze Słowacją, uprzejmie informuję co następuje.

Polski system przesyłowy współpracuje synchronicznie z systemami krajów UCTE (Union for the Co-ordination of Transmission of Electricity), w tym z systemem słowackim. Systemy Polski i Słowacji są obecnie połączone jedną dwutorową linią 400 kV w relacji Krosno (PL) - Lemesany (SK). Zdolności przesyłowe na tzw. przekroju synchronicznym Polska - Niemcy/Czechy /Słowacja są udostępniane w systemie aukcyjnym.

Perspektywicznie rozważa się budowę drugiego połączenia 400 kV pomiędzy Polską i Słowacją. Obecnie trwają prace bilateralnej grupy roboczej powołanej przez PSE-Operator S.A. i SEPS (słowackiego operatora systemu przesyłowego), których celem jest określenie celowości i możliwości realizacji tego połączenia.

Systemy elektroenergetyczne Polski i Słowacji nie są obecnie połączone żadną linią o napięciu 110 kV. Zgodne z programem rozwoju sieci 110kV, opracowanym przez ENION S.A. planuje się w 2008 roku uruchomienie połączenia transgranicznego w postaci linii dwutorowej 110 kV w relacji Jabłonka (obszar Oddziału Kraków ENION S.A.) - granica słowacka. Przedsięwzięcie to jest skorelowane z modernizacją po stronie polskiej dwutorowej linii 110 kV w relacji Jabłonka - Jordanów.

Wymagania dotyczące budowy nowych, międzynarodowych połączeń 110 kV są określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 20 grudnia 2004r. w sprawie eksploatacji tych sieci oraz w Instrukcji Ruchu i Eksploatacji Sieci Przesyłowej (IRiESP).

Najważniejsze z nich to:

• połączenia krajowej, koordynowanej sieci 110 kV z zagranicznymi sieciami dystrybucyjnymi mogą być realizowane wyłącznie w układach wydzielonych, poprzez wyodrębnienie zagranicznych jednostek wytwórczych lub obszarów sieci dystrybucyjnej do współpracy z systemem polskim; współpraca na tych połączeniach odbywa się według
  zasad uzgodnionych pomiędzy właściwymi operatorami systemu;
• można w uzgodnionych przypadkach założyć pracę synchroniczną tych połączeń tylko na czas dokonywania przełączeń, w celu zapewnienia zasilania odbiorców bez przerw,
• połączenie powinno zostać zrealizowane na podstawie umowy o przyłączeniu, umowa ta powinna być zawarta pomiędzy podmiotem, który się przyłącza, a operatorem systemu dystrybucyjnego po stronie polskiej,
• wymagane jest podpisanie niezależnego porozumienia ustalającego zasady współpracy operatorów prowadzących ruch tego połączenia z operatorem systemu przesyłowego (OSP),
• warunki przyłączenia połączenia międzynarodowego wymagają uzgodnienia z OSP.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku rozważania budowy ewentualnego nowego połączenia na napięciu 110 kV, właściwy operator systemu dystrybucyjnego, którym jest w tym przypadku ENION S.A., powinien określić dla tego połączenia warunki przyłączenia do swojej sieci i uzgodnić je z OSP.

Zidentyfikowane przez PSE-Operator S.A. potrzeby dotyczące rozbudowy krajowego systemu przesyłowego w kontekście przyszłej współpracy z systemem słowackim dotyczą przede wszystkim:

• budowy tzw. południowego półpierścienia śląskiego na napięciu 400 kV w relacji Podborze - Byczyna, z niezbędną rozbudową stacji elektroenergetycznych na trasie tej relacji,
• budowy dwutorowej linii 400 kV od stacji Byczyna po stronie polskiej,

ewentualnie innej stacji z południowego półpierścienia śląskiego, do stacji Varin po stronie słowackiej.

Przedstawiając powyższe, informuję iż kwestie rozbudowy połączeń transgranicznych leżą w gestii Operatorów Systemów Przesyłowych i Operatorów Systemów Dystrybucyjnych właściwych krajów, niemniej jednak w trakcie ewentualnych spotkań w powyższej sprawie, możliwy jest udział przedstawicieli Ministerstwa Gospodarki.

MINISTER

z up. Krzysztof Tchórzewski

SEKRETARZ STANU

Oświadczenie to kieruję do pana Zbigniewa Religi, ministra zdrowia.

Działając na podstawie art. 16 i art. 20 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, pragnę wyrazić swoje zaniepokojenie proponowanymi od 1 kwietnia bieżącego roku zmianami w systemie szczepień dzieci i młodzieży.

Projekt rozporządzenia pana ministra zmieniający rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą zakłada przeniesienie szczepień dzieci i młodzieży z gabinetów medycznych w szkołach do gabinetów lekarzy rodzinnych. Zmiana ta, moim zdaniem, wprowadzi dezorganizację pracy gabinetów szkolnych, a także placówek podstawowej opieki zdrowotnej.

Dotychczas lekarze i pielęgniarki w ramach ustalonego harmonogramu przeprowadzali w szkołach badania uczniów, i wykonywali szczepienia. Bez znaczenia była więc przynależność ucznia do konkretnej placówki medycznej. Lekarz jednorazowo badał wszystkich uczniów z danego rocznika, a pielęgniarka medycyny szkolnej realizowała szczepienie. Zgodnie z projektem nowego rozporządzenia obowiązki te spadną na barki lekarza rodzinnego, sprawującego profilaktyczną opiekę nad uczniem na podstawie deklaracji wyboru lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

Takie rozwiązanie stwarza pewne zagrożenie w zakresie wyszczepialności poszczególnych roczników. W momencie przejęcia obowiązku przez lekarza rodzinnego zobligowanie ucznia lub jego rodzica do przyjścia do gabinetu lekarza rodzinnego będzie znacznie utrudnione, szczególnie w wypadku rodzin o niskim standardzie życia. Wezwania na szczepienia będą pozostawały bez odpowiedzi, a program i terminy szczepień dzieci i młodzieży będą się opóźniać. W placówkach szkolnych natomiast pielęgniarka szkolna zobowiązana jest do kontroli wyszczepialności konkretnych roczników i mobilizuje na bieżąco dzieci i młodzież szkolną do szczepień, co niewątpliwie stanowi większą gwarancję wyszczepialności.

W związku z tym zwracam się do pana ministra z prośbą o ponowne przeanalizowanie zaistniałej sytuacji oraz wykorzystanie, jeśli będzie to możliwe, przedstawionych przeze mnie uwag w procesie naprawy i odbudowy służby zdrowia w naszym kraju, która niewątpliwie wymaga daleko idących zmian.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Czesława Rybki dotyczące zmiany organizacji obowiązkowych szczepień ochronnych u dzieci i młodzieży, złożone na 29 posiedzeniu Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r. - kierowane do Ministra Zdrowia, uprzejmie przedstawiam poniżej następujące wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.

Z opisanego przebiegu realizacji procedury szczepiennej wynika jednoznacznie, że niezbędnym warunkiem umożliwiającym wykonanie szczepienia jest kwalifikacyjne badanie lekarskie wykonane w dniu szczepienia i obecność lekarza przy szczepieniu oraz w ciągu najbliższych 30 minut po jego wykonaniu lub możliwość jego niezwłocznego przywołania w przypadku wystąpienia niepożądanego odczynu.

Narastający od maja 2005r. konflikt pomiędzy lekarzami podstawowej opieki zdrowotnej zrzeszonymi w Federacji Związków Pracodawców Ochrony Zdrowia "Porozumienie Zielonogórskie", a pielęgniarkami szkolnymi powstał z powodu odmowy lekarzy wykonania badań kwalifikacyjnych uczniów do szczepień na terenie szkól. Ponieważ pielęgniarki nie posiadają kompetencji do kwalifikowania do szczepień, nie mogły zaszczepić uczniów. Zaistniała więc sytuacja wysoce niebezpieczna z punktu widzenia zapewnienia bezpieczeństwa epidemiologicznego populacji. Kilkakrotne próby rozwiązania konfliktu zostały zakończone niepowodzeniem.

Zgodnie z posiadanymi kompetencjami Główny Inspektor Sanitarny wystąpił w dniu 22 lutego 2006 r. do Prezesa NFZ z prośbą o podjęcie działań mających na celu zapewnienie terminowego wykonywania szczepień ochronnych oraz rozważenie zasadności przekazania całości zadań związanych ze szczepieniami do realizacji w ramach podstawowej opieki zdrowotnej jednemu z podmiotów.

W opinii Głównego Inspektora Sanitarnego - w celu zapewnienia terminowego wykonywania szczepień ochronnych i zapobieżenia pogorszenia się sytuacji epidemiologicznej należało rozważyć wprowadzenie jednego z następujących rozwiązań organizacyjnych:

lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (lekarz poz.) wybrany przez świadczeniobiorcę planuje i realizuje opiekę lekarską nad świadczeniobiorcą w zakresie udzielanych przez niego świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie:

- działań mających na celu zachowanie zdrowia (edukacja zdrowotna, badania bilansowe zdrowia, realizacja programów zdrowotnych, rozpoznanie środowiska itp.),

- działań mających na celu profilaktykę chorób, w tym szczepienia ochronne,

- działań mających na celu rozpoznanie chorób (prowadzi postępowanie diagnostyczne),

- działań mających na celu leczenie chorób,

- działań mających na celu usprawnianie świadczeniobiorcy.

Jak wynika z powyższego - profilaktyczne świadczenia zdrowotne, a więc i szczepienia ochronne, które należą do podstawowych działań w profilaktyce są zadaniem lekarza poz. W ramach umów świadczeniodawcy z Narodowym Funduszem Zdrowia finansowane są w stawce kapitacyjnej ustalonej na ubezpieczonego (ucznia).

Wprowadzone regulacje powodują:

1. przeniesienie realizacji pełnej procedury szczepiennej do gabinetu właściwego dla ucznia (zgodnie z deklaracją wyboru złożoną przez rodziców) lekarza poz;
2. powierzenie właściwemu dla ucznia lekarzowi całkowitej odpowiedzialności za:

- organizację szczepienia,

- kwalifikację do szczepienia,

- wykonanie szczepienia,

- dokumentowanie,

- obowiązującą w tym zakresie sprawozdawczość,

- monitorowanie wykonywania szczepień u ucznia zgodnie z "kalendarzem szczepień".

Jak już stwierdzono powyżej, za przekazaniem realizacji szczepień do lekarskich gabinetów podstawowej opieki zdrowotnej (poz) przemawia również fakt, że szczepienia dzieci do lat 6 wykonywane są wyłącznie w gabinetach poz. Ich realizacja przebiega sprawnie i nie występują w tym przypadku rażące opóźnienia.

Uprzejmie informuję, że projekt rozporządzenia dwukrotnie był zamieszczony do oceny na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia oraz udostępniony w Biuletynie Informacji Publicznej. Został także skierowany do uzgodnień zewnętrznych, jak również poddany szerokim konsultacjom społecznym. Ostateczna treść zapisów została uzgodniona w czasie konferencji uzgodnieniowej w dniu 20 grudnia 2006 r., w której brały udział wszystkie zainteresowane podmioty.

Ponadto pragnę poinformować Pana Senatora, że Państwowy Zakład Higieny - Instytut Naukowo-Badawczy w Warszawie, na zlecenie Głównego Inspektora Sanitarnego, przygotowuje corocznie dane o stanie uodpornienia populacji dzieci i młodzieży przeciw chorobom zakaźnym. Dane za 2006 rok będą dostępne w czerwcu 2007 roku. Umożliwi to

w Biuletynie Informacji Publicznej. Został także skierowany do uzgodnień zewnętrznych, jak również poddany szerokim konsultacjom społecznym. Ostateczna treść zapisów została uzgodniona w czasie konferencji uzgodnieniowej w dniu 20 grudnia 2006 r., w której brały udział wszystkie zainteresowane podmioty.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Marek Ludwik Grabowski

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU 2003 r. nr 221 poz. 2199 z późn. zmianami) zwracam się do Pana Premiera o przedstawienie mi możliwości zmian w przyjętym przez Radę Ministrów projekcie Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013.

Problem, który sygnalizuję w swoim wystąpieniu do Pana Ministra, dotyczy zmiany od 2007 r. warunków, jakie wyeliminują dość kontrowersyjny sposób dystrybucji pomocy finansowej ze środków Unii Europejskiej w ramach działania "Modernizacja gospodarstw rolnych". Środki te przyznawane są między innymi osobom prowadzącym produkcję w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej. Maksymalna wysokość pomocy w ramach tego działania w okresie realizacji PROW nie może przekroczyć 500 tys. zł. Jest to kwota bardzo niska, niewystarczająca na sfinansowanie choćby w części jakiejkolwiek poważniejszej inwestycji.

Z prośbą o interwencję w tej sprawie zwrócił się do mnie pan Bogdan Kupijaj, prezes zarządu i dyrektor Spółki Drop SA z siedzibą Ostrowie Wielkopolskim. Spółka planuje inwestycję w postaci budowy nowej wylęgarni drobiu wodnego. Koszt inwestycji zamknie się w kwocie około 10 mln zł, czyli pomoc w wysokości 500 tys. zł stanowi tu zaledwie 5% kosztów inwestycji. Jest to kwota zupełnie nieadekwatna do inwestycji w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej. Inwestycja firmy Drop SA związana jest z eksportem drobiu. Na 2008 r. firma planuje budowę nowoczesnej wylęgarni drobiu (gęsi) z przeznaczeniem na eksport produkcji do Niemiec. Jednak podjęcie decyzji o inwestycji jest uzależnione od możliwości uzyskania pomocy finansowej.

W Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 chodzi przecież o to, by dostosować polskie firmy do warunków funkcjonowania na Jednolitym Rynku Unii Europejskiej, a do tego konieczne jest wsparcie finansowe inwestycji mających na celu poprawić konkurencyjność.

Pomysłem na rozwiązanie tego problemu może być objęcie tego rodzaju inwestycji działaniem "Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej", zgodnie z którym pomoc finansowa wynosi do 20 mln zł. To w zupełności wystarczyłoby na inwestycje naszych polskich przedsiębiorstw, pozwoliłoby im również na zwiększenie liczby miejsc pracy.

Chciałbym prosić Pana Premiera, by wziął pod uwagę możliwość poparcia zaproponowanej zmiany.

Z wyrazami szacunku
Mirosław Adamczak
senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 27 marca 2007 r., znak: BPS/DSK-043-175/07, oświadczeniem złożonym przez senatora Mirosława Adamczaka podczas 29. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r., przekazuję następujące wyjaśnienia.

W Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 działalność rolnicza, w tym w zakresie wylęgu drobiu, może być wspierana w ramach działania "Modernizacja gospodarstw rolnych". Uprzejmie informuję, że nie istnieje możliwość udzielenia wsparcia podmiotom prowadzącym działalność w zakresie wylęgu drobiu w ramach działania "Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej", gdyż działanie to jest skierowane do zakładów przetwarzających i wprowadzających do obrotu produkty rolne objęte Załącznikiem I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Na realizację Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW) na lata 2007-2013 przewiduje się ok. 25,6 mld euro środków publicznych, w tym ok. 17,2 mld euro z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich. PROW na lata 2007-2013 obejmuje ponad 20 różnych działań, których realizacja ma przyczynić się do poprawy konkurencyjności rolnictwa i leśnictwa, poprawy środowiska naturalnego i obszarów wiejskich oraz poprawy jakości życia na obszarach wiejskich.

w/z Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Szanowny Panie Ministrze!

Przez centrum Krzepic - województwo śląskie, powiat kłobucki - przechodzi droga krajowa nr 46. Droga ta jest jednym z głównych szlaków tranzytowych w tym regionie. Duży ruch ciężkich samochodów jest bardzo niebezpieczny i uciążliwy dla lokalnej społeczności.

Podczas debaty nad budżetem państwa na 2006 rok Senat uchwalił poprawkę dotyczącą budowy obwodnicy Krzepic. Dzięki tej poprawce mieszkańcy miasta Krzepice zaczęli żyć nadzieją, że ich marzenie o obwodnicy może się spełnić. Pierwszy etap budowy tej ogromnej inwestycji drogowej został już zakończony. Aby rozpocząć etap drugi, potrzeba pieniędzy. Argumenty ministerstwa dotyczące środków zarezerwowanych w ramach Krajowego Funduszu Drogowego, przeznaczonych właśnie na dalszy etap budowy obwodnicy Krzepic, spowodowały, iż uchwalona przez Senat poprawka dotycząca zarezerwowania w budżecie państwa na rok 2007 pieniędzy na drugi etap budowy obwodnicy, przepadła w Sejmie.

Odnosząc się do tych informacji ministerstwa o zarezerwowaniu w Krajowym Funduszu Drogowym na 2007 r. pieniędzy na dalszą realizację tego bardzo ważnego dla mieszkańców Krzepic przedsięwzięcia, chciałbym zapytać: jaka kwota została zarezerwowana na obwodnicę Krzepic w Krajowym Funduszu Drogowym na rok 2007? Kiedy te środki będą dostępne? Jakie prace związane z budową zostaną wykonane w tym roku? Czy mieszkańcy Krzepic mogą spać spokojnie, wiedząc, że w roku 2007 obwodnica ta będzie realizowana?

Z wyrazami szacunku
Jarosław W. Lasecki

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z otrzymaniem oświadczenia Senatora Pana Jarosława Laseckiego, złożonego podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca br., przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

Budowa obwodnicy miejscowości Krzepice nie została wprowadzona do Programu rzeczowo - finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego w 2007 roku. Z uwagi na niewystarczające w stosunku do potrzeb rozwoju sieci dróg krajowych środki finansowe, w tym gromadzone w Krajowym Funduszu Drogowym, w roku 2007 prowadzone będą wyłącznie prace przygotowawcze związane z przyszłą budową obwodnicy, w tym wykup gruntów.

Zgodnie z przygotowanym w Ministerstwie Transportu Programem Budowy Dróg Krajowych na lata 2007-2015 budowa obwodnicy Krzepic została zaplanowana w dwuletnim cyklu realizacji, w latach 2009-2010.

Z uwagi na fakt pilnej potrzeby wybudowania obwodnicy Krzepic pragnę zapewnić, iż resort transportu dołoży wszelkich starań, aby zakończyć prace przygotowawcze w terminie umożliwiającym rozpoczęcie budowy wiosną 2009 roku.

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

Trwają jeszcze prace nad dokumentami programowymi dla inicjatywy wspólnotowej INTERREG IV A 2007-2013. Jest więc czas, by zmienić niekorzystne rozwiązania proponowane dla terenów przygranicznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE nr 1083/2006) do finansowania w ramach współpracy transgranicznej kwalifikują się wszystkie regiony Wspólnoty poziomu NUTS 3 położone wzdłuż jej wszystkich wewnętrznych granic lądowych oraz wszystkie regiony Wspólnoty poziomu NUTS 3 położone wzdłuż granic morskich.

Po stronie polskiej regionami NUTS 3 są jeszcze podregiony szczeciński i koszaliński.

Niezrozumiałe jest, iż w transgranicznym Programie Operacyjnym Celu 3 EFRR "Europejska Współpraca Terytorialna Krajów: Meklemburgia - Pomorze Przednie/Brandenburgia i Rzeczypospolita Polska/Województwo Zachodniopomorskie", obszar PL 421 szczeciński jest ujęty jako obszar wsparcia, zaś obszar PL 422 koszaliński objęty jest tylko klauzulą 20%.

Po stronie niemieckiej do wsparcia kwalifikują się powiaty Nordvorpommern, Ruegen, Greifswald i Stralsund, które przylegają tylko do granicy morskiej.

Region koszaliński powinien kwalifikować się do wsparcia na zasadach ogólnych i być traktowany tak samo jak podregion szczeciński. Brak takiego rozwiązania wpisuje się jako jeszcze jeden przykład na dyskryminowanie podregionu koszalińskiego w województwie zachodnio-pomorskim. I nie chodzi o historyczne oceny, ale o budowę Indykatywnego Planu Inwestycyjnego w ramach RPOWZ na lata 2007-2013.

W projekcie "Budowa infrastruktury i wspólnej marki turystycznej zachodniopomorskiego szlaku żeglarskiego" zarząd województwa wybrał projekty z części szczecińskiej. Nie znalazł się tam natomiast port rybacko-jachtowy na Kanale Jamneńskim. Projekt był dwukrotnie zgłaszany do uznania go za projekt kluczowy. Na razie jest decyzja o pozwoleniu na budowę portu. Realizacją tego projektu są zainteresowane ościenne samorządy, bo znacznie podniesie on atrakcyjność turystyczną regionu.

Proszę Panią Minister o zrewidowanie dotychczasowych ustaleń dotyczących zasięgu INTERREG IV A.

Z wyrazami szacunku
Paweł Michalak
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 3 kwietnia 2007 r. (znak: BPS/DSK-043-227/07) w sprawie oświadczenia Pana Pawła Michalaka, Senatora RP, złożonego podczas 30 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2007 r., w kwestii zmiany kwalifikacji NTS koszalińskiego (PL 422) w ramach Programu Celu 3 "Europejska Współpraca Terytorialna" - "Współpraca Transgraniczna" Krajów Meklemburgia- Pomorze Przednie/ Brandenburgia i Rzeczpospolitej Polskiej (Województwo Zachodniopomorskie) 2007-2013, pragnę poinformować, co następuje.

Zgodnie z artykułem 7 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 do celów współpracy transgranicznej kwalifikują się regiony Wspólnoty poziomu NTS 3 położone wzdłuż wszystkich wewnętrznych granic lądowych oraz położone wzdłuż granic morskich, które dzieli, co do zasady, odległość do 150 kilometrów, z uwzględnieniem możliwych dostosowań niezbędnych dla zapewnienia spójności i ciągłości współpracy.

Delimitacja obszaru wsparcia na terytorium Polski podczas negocjacji projektu programu, została podporządkowana stanowisku Komisji Europejskiej (KE), stwierdzającej, że planowany program EWT jako program współpracy przygranicznej ukierunkowany powinien być na integrację obszarów połączonych granicą lądową, będącą decydującym czynnikiem warunkującym intensywność i ciągłość współpracy transgranicznej.

KE zwróciła uwagę na ograniczone znaczenia granicy morskiej w przypadku podregionu koszalińskiego na poziom polsko-niemieckiej współpracy przygranicznej i brak tym samym podstaw formalnych do pełnego uczestnictwa NTS koszalińskiego w programie. Ww. stanowisko KE zostało dwukrotnie potwierdzone przez KE w korespondencji roboczej z MRR.

Pragnę poinformować, że ze względu na nierówność traktowania obszarów kwalifikowalnych po obu stronach granicy, MRR wystąpi do KE o zmianę kwalifikacji NTS koszalińskiego, z podlegającego regule elastyczności na pełne uczestnictwo w programie.

Grażyna Gęsicka

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

Szanowna Pani Minister!

W związku z interwencją skierowaną do mojego biura w Bielsku-Białej przez organizację pozarządową w sprawie nierównego traktowania ubiegających się o granty z programu Interreg III A zwracam się z prośbą do Szanownej Pani Minister o podanie przyczyn oraz możliwości rozwiązania poruszanych problemów.

Wyżej wymieniona organizacja wskazała na fakt, iż podczas realizacji jednego z projektów pewne działania po stronie słowackiej mogły być kosztem kwalifikowanym, podczas gdy po stronie polskiej już nie. Organizacja działająca na terytorium Słowacji mogła skorzystać z pewnej kwoty funduszy, natomiast organizacja polska, będąca jej partnerem, nie mogła rozliczyć takiego samego kosztu i była zmuszona zwrócić znaczną kwotę pozyskanego dofinansowania.

Z informacji, które posiadam, wynika, że wykorzystanie środków na programy Interreg jest wysoce niezadowalające, a jednym z przykładów tego stanu rzeczy może być bariera opisana powyżej. Proszę o informację na temat stopnia wykorzystania środków z programu Interreg oraz możliwości usunięcia powyższej bariery.

Z poważaniem
Mirosława Nykiel

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do przekazanego w trybie art. 49 ust. Regulaminu Senatu oświadczenia złożonego przez Panią senator Mirosławę Nykiel podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca br. (znak BPS/DSK-043-228/07), pragnę odnieść się do poruszonych kwestii.

Realizacja projektów współpracy transgranicznej w ramach programów Inicjatywy Wspólnotowej INTERREG III A 2004-2006, w tym w ramach Programu Polska - Słowacja odbywa się w oparciu o krajowe przepisy dotyczące kwalifikowalności kosztów objętych budżetem projektu w kraju beneficjenta uczestniczącego w danym projekcie. Projekty partnerów zagranicznych i partnerów polskich obejmujące komplementarne względem siebie działania składane są w ramach tych programów na odrębnych wnioskach i realizowane są na obszarze danego kraju z uwzględnieniem przepisów krajowych regulujących odpowiednio kwestie wydatkowania środków publicznych oraz zasad obowiązujących w tym zakresie. Kwestia pewnych różnic wynikających z uregulowań na poziomie krajowym odnośnie kwalifikowalności wydatków nie stanowi zagrożenia dla prawidłowej realizacji ww. programów INTERREG III A 2004-2006. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jako Instytucja Zarządzająca ww. programu podejmuje działania mające na celu usuwanie zgłaszanych niedogodności przez beneficjentów oraz instytucje uczestniczące we wdrażaniu programu.

Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż wykorzystanie środków w ramach Programu Inicjatywy Wspólnotowej INTERREG III A Polska - Słowacja 2004-2006 pozostaje od początku realizacji programu na zadowalającym poziomie.

Alokacja środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego dla ww. programu w latach 2004-2006 wynosi 20 001 719 EUR (w tym alokacja polska to 10 501 719 EUR). Instytucja Płatnicza (polskie Ministerstwo Finansów) złożyła do końca 2006 r. do Komisji Europejskiej łączne wnioski o płatność dla programu w wysokości 4,43 mln EUR, co stanowi 160% w stosunku do wymaganej kwoty zgodnie z zasadą n+2 (wartość wniosków o płatność dla polskich beneficjentów to 3,06 mln EUR, tj. 223% kwoty wymaganej zgodnie z zasadą n+2).

Łącznie kwota złożonych do dnia 17 kwietnia br. do Instytucji Zarządzającej (Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) wniosków o płatność w ramach ww. programu wynosi 6,24 mln EUR (w tym 4,86 mln EUR wniosków o płatność dla polskich beneficjentów).

Grażyna Gęsicka

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Do mojego biura senatorskiego zgłaszają się pracownicy pogotowia ratunkowego z pytaniem: czy praca w pogotowiu ratunkowym będzie kiedyś dawała możliwość wcześniejszego uzyskania świadczeń emerytalnych?

Praca w pogotowiu ratunkowym do sześćdziesiątego, sześćdziesiątego piątego roku życia nie może zapewnić udzielania pełnowartościowych świadczeń zdrowotnych ratujących życie.

Praca tych ludzi oprócz dużego obciążenia psychicznego - ratują ludzkie życie - niejednokrotnie wiąże się z ciężką pracą fizyczną, na przykład zniesieniem chorego na noszach z czwartego piętra. Z upływem lat sił do pracy ubywa, a wymagania wobec pracy tych ludzi są na takim samym poziomie. Dlaczego inne służby, jak straż pożarna czy policja, ze względu na charakter swojej pracy mogą uzyskać wcześniejsze świadczenia emerytalne? Czy praca w pogotowiu ratunkowym jest lżejsza i mniej odpowiedzialna? Tych pytań jest wiele, a rozgoryczenie pracowników coraz większe.

Sam wiele lat przepracowałem w pogotowiu ratunkowym i wiem, jaka to ciężka praca pod względem psychicznym i fizycznym. Myślę, że pora pochylić się nad tą grupą zawodową, gdyż w ich rękach często jest nasze życie.

Z poważaniem
senator RP
Waldemar Kraska

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z wystąpieniem Pana Senatora Waldemara Kraski z dnia 3 kwietnia 2007 r., znak: BPS/DSK-043-242/07, w sprawie możliwości uzyskania przez pracowników pogotowia ratunkowego prawa do emerytury wcześniejszej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z wykazem A, działem VIII, pkt. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) prace kierowców samochodów uprzywilejowanych w ruchu, w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, zaliczane są do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W związku z powyższym zgodnie z obowiązującymi przepisami § 4 ww. rozporządzenia oraz przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia nabywa prawo do emerytury wcześniejszej, jeżeli spełni następujące warunki:

• osiągnie wiek uprawniający do wcześniejszej emerytury wynoszący 60 lat dla mężczyzn,
• ma co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 letni okres zatrudnienia na stanowisku pracy w warunkach szczególnych.

Spełnienie powyższych warunków dotyczy ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r., osoby urodzone po tej dacie nabywają prawo do emerytury po spełnieniu dodatkowych warunków określonych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.).

Pragnę zaznaczyć, że celem wprowadzonej z dniem 1 stycznia 1999 r. reformy emerytalnej, której podstawowe kierunki były szeroko konsultowane z partnerami społecznymi, było m.in. zniesienie wszystkich przywilejów istniejących w ramach starego systemu emerytalnego przy zapewnieniu jednakowego traktowania wszystkich uczestników pod względem wieku emerytalnego, sposobu opłacania składek i obliczania wysokości świadczeń.

Reformując w 1999 r. system ubezpieczeń społecznych, a w szczególności jego część emerytalną, kierowano się zasadą równego traktowania wszystkich ubezpieczonych. Respektowanie tej zasady wymagało ujednolicenia warunków ubezpieczenia i nabywania uprawnień emerytalnych. Wprowadzone zmiany w systemie ubezpieczeń różnicują jednak zasady ustalania prawa do emerytury w zależności od wieku ubezpieczonych.

Osoby urodzone przed dniem 1 stycznia 1949 r. mogą przechodzić na wcześniejsze emerytury według zasad obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1999 r. określonych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ubezpieczeni, urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., mogą skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury, jeśli do końca 2007 r. spełnią określone warunki dotyczące wieku oraz stażu pracy oraz nie podpisali umowy z otwartym funduszem emerytalnym (OFE) lub złożą wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa.

Po tej dacie wcześniejsze zakończenie aktywności zawodowej będzie możliwe jedynie zgodnie z zasadami określonymi w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w przypadku górników.

Art. 184 ww. ustawy zapewnia osobom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, czyli w dniu 1 stycznia 1999 r., osoby te spełniały wymagane warunki stażowe.

W przygotowywanym przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej projekcie ustawy o emeryturach pomostowych przewiduje się, że emerytury pomostowe będą przysługiwały ubezpieczonym:

- urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., którzy nie mogli skorzystać z przepisów przejściowych ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

• zatrudnionym przed dniem 1 stycznia 1999 r. przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienionych w załącznikach do ustawy.

Projekt ustawy o emeryturach pomostowych w najbliższym czasie będzie poddany szerokim konsultacjom, w tym między innymi z partnerami społecznymi.

Pragnę podkreślić, że w projekcie ustawy zostaną określone definicje pracy w warunkach szczególnych i o szczególnym charakterze jak również wykazy prac mieszczące się w ww. definicjach.

Z uwagi na toczące się prace na projektem ustawy o emeryturach pomostowych jak również specyficzny charakter zagadnień dotyczących przechodzenia na emeryturę osób pracujących w zawodach, branżach lub na stanowiskach, które w starym systemie uprawniały do wcześniejszej emerytury, a które nabędą prawo do szczególnych uprawnień emerytalnych na podstawie przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, informacje o dokładnych rozwiązaniach ustawowych będą dostępne po zaakceptowaniu i przyjęciu projektu ustawy przez Radę Ministrów.

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

W pełni popieram stanowisko wojewody wielkopolskiego oraz zarządów miast i gmin leżących w ciągu drogi krajowej S11 oraz innych instytucji w sprawie włączenia tej drogi na odcinku od Piły przez Poznań, Środę Wielkopolską, Jarocin, Pleszew, Ostrów Wielkopolski, Kępno, Kluczbork, Tarnowskie Góry do Bytomia do Transeuropejskiej Sieci Transportowej TEN-T.

Droga S11 jest bardzo ważnym elementem systemu transportowego kraju, stanowi główną oś komunikacyjną łączącą północną Polskę z południową, łączącą Wielkopolskę z innymi województwami oraz głównymi międzynarodowymi drogami transportowymi. Jest ona obecnie w bardzo złym stanie technicznym, a jej parametry nie odpowiadają potrzebom transportowym. Zachodzą bardzo istotne uwarunkowania przemawiające za potrzebą przebudowy tej drogi. Droga ta, mimo iż jest jedną z najniebezpieczniejszych tras w Polsce, nie została uwzględniona w budżecie państwa na rok 2007, między innymi dlatego, że nie leży w sieci korytarzy transeuropejskich.

Zwracam się do Pana Ministra o podjęcie działań zmierzających do włączenia drogi krajowej S11 do Transeuropejskiej Sieci Transportowej TEN-T, co wzmocni pozycję Polski jako kraju tranzytowego, a Wielkopolska zyska połączenie z korytarzami transportowymi w Europie, co umożliwi między innymi szybszy rozwój gospodarczy Wielkopolski.

Z wyrazami szacunku
Janusz Kubiak
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Janusza Kubiaka dotyczące drogi krajowej S11 i działań mających na celu włączenie tej drogi do sieci TEN-T, uprzejmie przekazuję stanowisko Ministerstwa Transportu.

Ministerstwo Transportu docenia znaczenie drogi krajowej nr 11 dla funkcjonowania krajowego systemu transportowego oraz podziela opinię o konieczności jej przebudowy do parametrów dróg ekspresowych. W 2006r. zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do przebudowy tej drogi na wszystkich jej odcinkach. Będą one kontynuowane w latach 2007-2013. Na drodze S11 w latach 2006-2008 uruchomiono finansowanie przebudowy odcinka Poznań - Kórnik ze środków Krajowego Funduszu Drogowego. Prowadzone prace przygotowawcze do inwestycji na S11 dotyczą budowy kilku obwodnic miast w województwie wielkopolskim.

Pragnę poinformować, że w sierpniu 2006 roku Minister Transportu powołał Zespół d.s. przygotowania propozycji modyfikacji wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T).

Zadaniem Zespołu jest analiza obecnego przebiegu sieci TEN-T w Polsce, zebranie i selekcja propozycji modyfikacji tej sieci oraz przedłożenie Kierownictwu Ministerstwa ostatecznej wersji propozycji zmian w układzie sieci TEN-T na obszarze naszego kraju. Zaakceptowane propozycje zostaną przekazane do rozpatrzenia Komisji Europejskiej. Dokonanie przeglądu sieci TEN-T Komisja Europejska zaplanowała na 2010 rok.

B. Kondrat

Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU Nr 221, poz. 2199 z późn. zmianami) zwracam się do Pani Minister o udzielenie mi informacji na temat stanu zaawansowania prac nad projektem ustawy umożliwiającej osobom niespełniającym wszystkich warunków koniecznych do przejścia na wcześniejszą emeryturę przejście na tak zwaną emeryturę pomostową.

Sprawa, w której chciałbym zwrócić się do Pani Minister z prośbą o informację, dotyczy grupy osób o dużym stażu pracy, które nie spełniają potrzebnego do uzyskania świadczenia emerytalnego warunku osiągnięcia odpowiedniego wieku.

Według informacji podawanych przez serwis internetowy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej możliwość skorzystania z emerytury pomostowej będzie przysługiwała ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r., które były zatrudnione w szczególnych warunkach lub wykonywały pracę o szczególnym charakterze, a które nie będą mogły skorzystać z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę do dnia 31 grudnia 2007 r. W założeniach do projektu ustawy przewiduje się również, na obecnym etapie prac, że emerytury pomostowe będą przysługiwały osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, które nie mają minimalnego wieku emerytalnego, a warunki pracy są niewskazane dla kontynuowania pracy. Niemniej jednak niezależnie od stażu pracy także i w wypadku ubiegania się o emeryturę pomostową nadal utrzymany będzie parytet osiągniętego wieku w wymiarze sześćdziesięciu lat dla mężczyzn i pięćdziesięciu pięciu lat dla kobiet.

Chciałbym w tym oświadczeniu zwrócić uwagę na grupę osób, które nie osiągnęły tego wieku, a które przepracowały ponad trzydzieści pięć, a nawet czterdzieści lat w swojej dotychczasowej karierze zawodowej. Takie osoby często mają już zrujnowane zdrowie albo są w na tyle złym stanie zdrowia, że nie mają większych szans na odnalezienie się na rynku pracy, ale nie kwalifikują się do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy. Takich osób trafia do mojego biura senatorskiego w ostatnim czasie wiele, a obecny stan prawny sprawia, że nie jestem w stanie zaproponować im żadnego rozwiązania ich trudnej sytuacji życiowej.

Planowane zmiany w zakresie przyznawania uprawnień do emerytury pomostowej mogą być pomocne w zapewnieniu tym osobom godnego życia do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego przewidzianego przepisami o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednakże próg wiekowy określony odpowiednio na sześćdziesiąt i pięćdziesiąt pięć lat jest w wielu wypadkach zbyt wysoki. Po prostu grupa osób, które rozpoczęły swoją karierę zawodową w wieku piętnastu lub szesnastu lat i zakończyły ją w wieku ponad pięćdziesięciu lat jest na tyle znacząca, że nie sposób nie wziąć jej pod uwagę przy tworzeniu założeń do nowych przepisów o emeryturach pomostowych. W ich wypadku określanie jakiejś górnej granicy wieku, jaki uprawniałby do uzyskania tymczasowego świadczenia emerytalnego, jest głęboko niesprawiedliwe i krzywdzące, i nie uwzględnia kilkudziesięciu lat pracy, kiedy nie tylko płacili składki emerytalne, ale także wnieśli swoją pracą znaczący wkład w rozwój tego kraju.

Mając to na uwadze chciałbym zasugerować, by przy okazji prac nad przyszłą ustawą o emeryturach pomostowych uwzględnić tę grupę osób i dla nich - ludzi, których kariera zawodowa zamyka się w trzydziestu pięciu i czterdziestu latach pracy - nie stosować warunku osiągnięcia wieku sześćdziesięciu i pięćdziesięciu pięciu lat życia. Zdaję sobie doskonale sprawę z kosztów wprowadzenia tego typu uregulowań i konsekwencji dla budżetu państwa. Wiem też, że w Polsce tylko niespełna 60% populacji to ludzie pracujący zawodowo. Ale w moim głębokim przekonaniu powinniśmy brać pod uwagę również względy społeczne. Nie można nie zauważyć faktu, że ci ludzie zapracowali przez tak wiele lat w wystarczającym stopniu na swoją emeryturę i w pełni zasługują na to, by nie byli pozbawieni środków do życia, by mogli spędzić ostatnie swoje lata w godny sposób.

W związku z tym prosiłbym o rozważenie możliwości uwzględnienia mojej propozycji w toku przygotowywania nowych uregulowań w zakresie emerytur pomostowych oraz skalkulowanie, jakie byłyby finansowe możliwości wprowadzenia ich w życie.

Z wyrazami szacunku
Franciszek Mirosław Adamczak
senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z wystąpieniem Pana Senatora Mirosława Adamczaka z dnia 3 kwietnia 2007 r., znak: BPS/DSK-043-240/07, w sprawie warunków, jakie należy spełnić, aby przejść na emeryturę wcześniejszą oraz stanu zaawansowania prac nad projektem ustawy o emeryturach pomostowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Reformując w 1999 r. system ubezpieczeń społecznych, a w szczególności jego część emerytalną, kierowano się zasadą równego traktowania wszystkich ubezpieczonych. Respektowanie tej zasady wymagało ujednolicenia warunków ubezpieczenia i nabywania uprawnień emerytalnych.

Wprowadzone z dniem 1 stycznia 1999 roku zmiany w systemie ubezpieczeń różnicują jednak zasady ustalania prawa do emerytury w zależności od wieku ubezpieczonych.

Dotychczasowe zasady nabywania prawa do emerytury zostały zachowane w pełni dla osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. W odniesieniu do tej grupy ubezpieczonych przepisy wymagają spełnienia łącznie następujących warunków:

- posiadania okresu składkowego i nieskładkowego, wynoszącego co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz.353 z późn. zm.), ubezpieczeni urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli wymaganego przepisami wieku emerytalnego mogą przejść na emeryturę:

- kobiety po osiągnięciu 55 lat, jeżeli posiadają co najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli posiadają co najmniej 20-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostały uznane za całkowicie niezdolne do pracy,

• mężczyźni po osiągnięciu 60 lat , jeżeli posiadają co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za całkowicie niezdolnych do pracy.

Z możliwości przyznania emerytury na zasadach określonych w tym przepisie może skorzystać osoba, która ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę była pracownikiem oraz w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym pozostawała w stosunku pracy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę była uprawniona do renty z
tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 29 ust. 3 warunek pozostawania ostatnio w stosunku pracy oraz warunek posiadania 6 miesięcy ubezpieczenia pracowniczego w okresie 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu nie jest wymagany od wnioskodawcy, który przez cały okres wymagany do przyznania emerytury podlegał ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozostawania w stosunku pracy. Podane wymagania muszą być spełnione w dniu poprzedzającym dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. Ustawa nie przewiduje odstępstw od ww. przepisów.

Ubezpieczeni, urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r., mogą skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury, jeśli do końca 2007 r. spełnią określone warunki dotyczące wieku oraz stażu pracy oraz nie podpisali umowy z otwartym funduszem emerytalnym (OFE) lub złożą wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) oraz przepisami ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nabywa prawo do emerytury wcześniejszej, jeżeli spełni następujące warunki:

- osiągnie wiek uprawniający do wcześniejszej emerytury wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz 55 lat dla kobiet,

- ma co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 letni okres zatrudnienia na stanowisku pracy w warunkach szczególnych w przypadku mężczyzn oraz 20-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 letni okres zatrudnienia na stanowisku pracy w warunkach szczególnych w przypadku kobiet.

Spełnienie powyższych warunków dotyczy ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r., osoby urodzone po tej dacie nabywają prawo do emerytury po spełnieniu dodatkowych warunków określonych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) pod warunkiem spełnienia ich do końca 2007 r. oraz nie podpisania umowy z otwartym funduszem emerytalnym lub złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa.

Po tej dacie wcześniejsze zakończenie aktywności zawodowej będzie możliwe jedynie zgodnie z zasadami określonymi w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w przypadku górników.

Zgodnie z art. 184 ww. osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r., zatrudnione w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, mają możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, czyli w dniu 1 stycznia 1999 r., spełniały wymagane warunki stażowe, tj. legitymują się 25 - letnim stażem pracy, w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych, w przypadku mężczyzn oraz 20 - letnim stażem pracy w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych, w przypadku kobiet. Pragnę zauważyć, że od tej grupy ubezpieczonych wymagane jest również ukończenie 60 lat w przypadku mężczyzn oraz 55 lat w przypadku kobiet. Spełnienie warunku osiągnięcia określonego wieku może zostać spełnione również po dniu 31 grudnia 2007 r.

W przygotowywanym przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej projekcie ustawy o emeryturach pomostowych przewiduje się, że emerytury pomostowe będą przysługiwały ubezpieczonym:

• urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., którzy nie mogli skorzystać z przepisów przejściowych ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

Projekt ustawy o emeryturach pomostowych w najbliższym czasie będzie poddany szerokim konsultacjom, w tym między innymi z partnerami społecznymi.

Pragnę zauważyć, że w chwili obecnej wprowadzenie nowych rozwiązań regulujących nabywanie prawa do emerytury nie jest możliwe, z uwagi na fakt, że jednym z podstawowych elementów przeprowadzonej w 1999 r. reformy ubezpieczeń społecznych jest przywrócenie systemowi charakteru ubezpieczeniowego, co oznacza przede wszystkim przyznawanie świadczeń w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat dla kobiet oraz 65 lat dla mężczyzn i uzależnienie wysokości świadczenia od wartości składek wpłaconych do systemu przez ubezpieczonego.

Biorąc powyższe pod uwagę, uważam, że nie ma podstaw do wprowadzenia rozwiązań uzależniających nabycie prawa do emerytury od uzyskania określonego stażu emerytalnego bez względu na wiek. Rozwiązanie takie spowodowałoby naruszenie spójności systemu ubezpieczeń społecznych. Mogłoby doprowadzić również do zagrożenia stabilności finansowej i konieczności przeprowadzenia zmian systemowych zaostrzających warunki przyznawania świadczeń emerytalnych, a w konsekwencji do podważenia zaufania obywateli do stabilności prawa.

Należy podkreślić, że gdyby uwzględnić wszystkie postulaty zgłaszane przez osoby zainteresowane złagodzeniem warunków wymaganych do nabycia emerytury, stałaby się ona świadczeniem powszechnym dla ludzi w średnim, a nawet młodym wieku. Celem świadczenia emerytalnego jest zabezpieczenie ubezpieczonych przed ryzykiem starości. Zgłaszane w tym zakresie propozycje nie uwzględniają również ścisłej zależności systemu ubezpieczeń społecznych od ogólnej sytuacji gospodarczej państwa, jak i wielkości Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Polski system opiekuńczo-wychowawczy adresowany do dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej składa się z wielu czynników. Niestety wciąż dominują w nim placówki opiekuńczo-wychowawcze, które nie gwarantują odpowiedniego przygotowania do życia w społeczeństwie, a czasem nawet mnożą patologie społeczne.

Rozwiązaniem byłoby stworzenie przez ministerstwo długofalowego programu wsparcia i rozwoju instytucji niespokrewnionych rodzin zastępczych, które są optymalną formą opieki nad dziećmi. Wymaga to przygotowania systemu ulg, dotacji i ułatwień dla osób decydujących się na trwałe założenie takich rodzin. Obecnie odsetek takich osób niestety spada, a sprowadzanie tego problemu jedynie do mentalności społeczeństwa uważam za niezasadne.

Wychowywanie dzieci w niespokrewnionych rodzinach zastępczych to zawód. Państwo powinno pokrywać całość, a nie część kosztów utrzymania dziecka. Rodzicom za pracę należy się odpowiednia zapłata oraz okresowy wypoczynek. Bardzo ważne jest zagwarantowanie odpowiedniego lokalu mieszkalnego, stałej opieki psychologa, pielęgniarki. Potrzebne są ułatwienia w załatwianiu formalności urzędowych, odpowiedni system emerytalno-rentowy itd., itd. Koszty ponoszone przez budżet państwa i tak byłyby niewspółmierne do osiąganych korzyści społecznych.

Bardzo istotną sprawą jest zrównanie w prawach i przywilejach opiekunów rodzin zastępczych niespokrewnionych i opiekunów w rodzinnych domach dziecka. Należałoby dokonać także weryfikacji i oceny działalności instytucji pogotowia rodzinnego, które już z założenia nie spełniało, w opinii wielu osób, swojej funkcji opiekuńczej.

Czy zdaniem Pani Minister pomoc państwa dla niespokrewnionych rodzin zastępczych oraz ogólnie dla całej rodzinnej opieki nad dziećmi jest wystarczająca? Czy obecny stan prawny daje możliwość odwrócenia dysproporcji pomiędzy liczbą dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego i w pozostałych placówkach? Czy ministerstwo przygotowuje kompleksowy, wieloletni program rozwoju rodzinnej opieki z uwzględnieniem poruszanych przeze mnie aspektów?

Szanowna Pani Minister! Kraje Europy Zachodniej już dawno odeszły od systemu opiekuńczo-wychowawczego, który wciąż funkcjonuje w naszym kraju. Uważam, iż w polskim społeczeństwie drzemie ogromna chęć niesienia pomocy i miłość dla drugiego człowieka, najpierw jednak należy uruchomić mechanizmy umożliwiające i propagujące działalność ludzi w poruszanej w tym oświadczeniu materii. Pomoc państwa jest nieunikniona, ale w przyszłości będzie skutkowała dużo lepszą jakością naszego społeczeństwa.

Łączę wyrazy szacunku
senator RP
Antoni Motyczka

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka Senatu RP z dnia 3 kwietnia 2007 roku, znak: BPS/DKS-043-243/07 dotyczące oświadczenia Senatora Antoniego Motyczki, złożonego podczas 30. posiedzenia Senatu RP w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych, które nie gwarantują odpowiedniego przygotowania do życia w społeczeństwie; o stworzenie długofalowego programu wsparcia i rozwoju niespokrewnionych rodzin zastępczych uprzejmie informuję:

1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej za najważniejszy cel w budowaniu systemu opieki nad dzieckiem i rodziną uznaje rozwój szeroko rozumianej profilaktyki, tak aby dzieci i ich rodziny otrzymały profesjonalne wsparcie w najbliższym środowisku i nie musiały przebywać pozą rodziną.

Dlatego też rozwijamy istniejące i tworzymy nowe placówki opiekuńczo-wychowawcze wsparcia dziennego, które możemy podzielić na opiekuńcze i specjalistyczne.

Pierwsze udzielają pomocy dzieciom w odrabianiu lekcji, organizują czas wolny rozwijając zainteresowania dzieci, ale także udzielają pomocy zwłaszcza psychologicznej dzieciom i ich rodzicom. Takie placówki zazwyczaj powstają w najbliższym środowisku dziecka, a więc na terenie gminy.

Drugie - specjalistyczne mają za zadanie pomóc dziecku o szczególnych potrzebach. W tych placówkach realizowane są między innymi programy psychoedukacyjne i psychoprofilaktyczne. Placówki te są ponadlokalne i zazwyczaj prowadzone przez samorządy powiatowe.

Jednak przepisy prawa sztywno nie narzucają, które placówki wsparcia dziennego mają funkcjonować na terenie gmin, a które na terenie powiatów - to zależy od lokalnych potrzeb i od pomysłów samorządów lokalnych.

Jeśli jednak, mimo starań profesjonalistów, dziecko nie może pozostać w rodzinie własnej zostaje skierowane do różnych form opieki zastępczej w zależności od potrzeb i możliwości. Najbardziej optymalną formą opieki zastępczej są rodziny zastępcze, gdyż warunki w nich panujące są najbardziej zbliżone do warunków rodzinnych.

Państwo dokłada wszelkich starań, aby wychowywanie się dzieci poza rodziną naturalną przyniosło najlepsze efekty w całym procesie rozwojowo-wychowawczym dziecka. Dlatego duży nacisk kładziemy na rozwój rodzinnych form opieki zastępczej, co zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz. U. nr 64 poz. 593 z późn. zm.) jest zadaniem własnym powiatów.

Starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania rodziny zastępczej udziela tej rodzinie wielopłaszczyznowej pomocy.

Pomoc ta polega między innymi na udzielaniu rodzinom zastępczym świadczeń pieniężnych, których podstawą naliczania jest kwota 1647 zł.

Zasadniczym świadczeniem dla rodzin zastępczych jest świadczenie na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej. Nie jest możliwe przyznanie rodzinom zastępczym świadczenia, które w pełni pokrywałoby koszty pobytu dziecka w rodzinie zastępczej, gdyż nie można określić wysokości pełnego pokrycia kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej, z uwagi na różnice w rozumieniu przez rodziny zakresu potrzeb dziecka. Dla jednych rodzin są to tylko podstawowe koszty utrzymania, dla innych koszty te wiążą się z szerokim dostępem np. do dóbr kultury, edukacji, sportu itp.

Według § 9 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 18 października 2004r. w sprawie rodzin zastępczych (Dz. U. Nr 233 poz. 2344) wysokość pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej uzależniona jest od wieku dziecka, stanu jego zdrowia oraz niedostosowania społecznego i wynosi miesięcznie w przypadku dziecka:

1. do 7 lat - 60% podstawy
2. do 7 lat, posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności - 80% podstawy

3. od 7 do 18 lat, posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności - 60% podstawy
4. od 7 do 18 lat, umieszczonego w rodzinie zastępczej na podstawie ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11,poz. 109, z późn. zm.) - 60% podstawy
5. od 7 do 18 lat, posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności i umieszczonego w rodzinie zastępczej na postawie ustawy, o której mowa w pkt 4 - 80% podstawy.

Natomiast rodziny wychowujące zdrowe dziecko w wieku od 7 do 18 lat otrzymują 40% podstawy.

Z kolei rodziny zastępcze niespokrewnione z dzieckiem otrzymują dodatkowo na każde umieszczone w niej dziecko kwotę odpowiadającą 10% - tj. 164,70 zł podstawy z tytułu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem i jego wychowania.

Dodatek ten nie przysługuje spokrewnionej z dzieckiem rodzinie zastępczej jak również niespokrewnionej z dzieckiem zawodowej rodzinie zastępczej.

Niemniej jednak, świadczenie o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz. U. nr 64 poz. 593 z późn. zm.) nie jest jedyną pomocą jaką otrzymują rodziny zastępcze.

Zgodnie z zapisem art. 78 ust.7a ustawy o pomocy społecznej, rodzinie zastępczej przysługuje świadczenie z tytułu przyjęcia do tej rodziny dziecka. Świadczenie to, jest świadczeniem fakultatywnym i jego wysokość zależy od rzeczywistych potrzeb dziecka określonych przez pracownika socjalnego podczas przeprowadzania rodzinnego wywiadu środowiskowego. Maksymalna wysokość omawianego świadczenia wynosi 150% podstawy.

Z kolei, gdy na skutek zdarzenia losowego dziecko umieszczone w rodzinie zastępczej wymaga dodatkowej pomocy, starosta może przyznać rodzinie zastępczej na częściowe pokrycie skutków tego zdarzenia jednorazowe świadczenie pieniężne w wysokości do 50% podstawy albo okresowe świadczenie pieniężne w wysokości do 50% podstawy wypłacane przez okres trwania bezpośrednich skutków tego zdarzenia lub pomoc w formie rzeczowej o wartości do 50% podstawy.

W związku z powyższym, jeśli na skutek zdarzenia losowego dziecko wymaga specjalistycznej opieki lekarskiej związanej ze świadczeniami zdrowotnymi nie objętymi refundacją NFZ, starosta może przyznać omawiane świadczenie, które będzie przeznaczone na leczenie dziecka. Niemniej jednak, decyzja w sprawie leży w kompetencji Starosty Powiatu.

Natomiast rodziny wychowujące dziecko niepełnosprawne, są uprawnione np. do zasiłków pielęgnacyjnych. Istnieją też inne możliwości udzielania pomocy dzieciom niepełnosprawnym. Mogą one skorzystać chociażby z pomocy w ramach Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Natomiast zawodowe rodziny zastępcze oprócz omówionych powyżej świadczeń otrzymują wynagrodzenie w wysokości do 120 % podstawy. Wynagrodzenie to wypłacane jest rodzinom zastępczym na podstawie zawartej między tą rodziną a Starostą Powiatu umowy zlecenia (art. 75 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej).

Z tytułu umowy zlecenia należy odprowadzać składki na ubezpieczenie społeczne zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U nr 137, poz. 887 z późn. zm.) a także składki na ubezpieczenie zdrowotne zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. nr 45 poz.391 ).

Powyższe ustawy w sposób szczegółowy regulują dopuszczalność zbiegu tytułów ubezpieczeń w zależności od konkretnej sytuacji ubezpieczonych.

Oprócz pomocy finansowej rodzinom zastępczym udzielana jest również pomoc w ramach poradnictwa specjalistycznego w tym rodzinnego.

Poradnictwo to powinno być prowadzone tak, aby w każdej chwili, gdy zachodzi taka potrzeba rodzinie mającej trudności w wypełnianiu swoich zadań można było zapewnić udział w terapii rodzinnej, rozumianej jako działania psychologiczne, pedagogiczne i socjologiczne, mające na celu przywrócenie rodzinie zdolności do wypełniania jej zadań jak również świadczyć pracę socjalną (art. 70 ustawy o pomocy społecznej).

Ponadto pragnę dodać, że zgodnie z zapisem art. 119 ustawy o pomocy społecznej, pracownicy socjalni Powiatowych Centrów Pomocy Rodzinie winni są współpracować z rodziną zastępczą i udzielać jej informacji, wskazówek i pomocy w zakresie rozwiązywania spraw życiowych i różnorakich problemów z jakimi spotykają się na co dzień.

Współpraca ta powinna mieć charakter partnerski, tak aby rodzina zastępcza nie miała poczucia, że jest kontrolowana i oceniana pod kątem wywiązywania się ze swoich funkcji, ale żeby osoby pełniące funkcję rodziców zastępczych czuły się równymi partnerami do rozmowy z pracownikiem socjalnym i przede wszystkim miały świadomość, że nie są pozostawione same sobie i mogą liczyć na wsparcie ze strony Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie. Dlatego też Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zwróciło się do Starostów Powiatów z apelem o dobrą współpracę pracowników Powiatowych Centrów Pomocy Rodzinie z rodzinami zastępczymi.

Zdaję sobie sprawę z tego, że być może pomoc, o której mowa powyżej, a zwłaszcza pomoc finansowa, nie jest wystarczająca, niemniej jednak finansowanie rodzin zastępczych od 2004r. jest zadaniem własnym powiatu i mając na uwadze niedostateczną kondycję finansową samorządów powiatowych, nie powinno się nakładać na powiaty obowiązku wypłaty wyższych świadczeń dla rodzin zastępczych.

Ponadto należy też pamiętać o tym, że pomoc dla rodzin zastępczych jest kilkakrotnie wyższa niż pomoc udzielana rodzinom, które znajdują się w trudnej sytuacji finansowej. Często są to rodziny wielodzietne, borykające się z problemami dnia codziennego takimi jak np. trudności w znalezieniu pracy.

2. Pragnę poinformować Pana Marszałka, że obecny stan prawny nie jest przeszkodą do rozwoju rodzinnych form opieki zastępczej, w tym również placówek opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego.

Pamiętać jednak należy, że zgodnie z art. 19 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej za budowanie lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną, w tym tworzenie różnych form opieki zastępczej odpowiedzialny jest powiat. Wobec czego ilość nowotworzonych rodzin zastępczych lub placówek opiekuńczo wychowawczych, a zwłaszcza typu rodzinnego zależy od potrzeb występujących na terenie powiatów, ich kondycji finansowej i od pomysłu na kształt całego lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną.

Natomiast dysproporcja w liczbie dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego i w pozostałych typach placówek w chwili obecnej jest nieunikniona, gdyż wynika z przepisów prawnych.

Zgodnie z § 24 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 lutego 2005 roku w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. nr 37 poz. 331) w placówce opiekuńczo-wychowawczej typu rodzinnego może przebywać od 4 do 8 dzieci, natomiast przy założeniu osiągnięcia do końca 2010 roku określonych prawem standardów w pozostałych typach placówek liczba ta nie powinna przekroczyć trzydzieściorga dzieci. Jest to optymalna liczba z uwagi na charakter tych placówek.

Liczba dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego może się zwiększyć w sytuacji, gdy powiaty będą tworzyły więcej placówek tego typu.

Ponadto, pragnę dodać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w dalszym ciągu poszukuje nowych, najbardziej optymalnych rozwiązań dotyczących zasad organizowanie opieki zastępczej. Dlatego też duży nacisk kładziemy na rozwój rodzinnych form opieki zastępczej i osiągnięcie standardów przez placówki opiekuńczo-wychowawcze, tak aby warunki panujące w placówkach i sposób opieki i wychowania nad dziećmi był najbardziej zbliżony do rodzinnego.

Niemniej jednak prawidłowo funkcjonujący system opieki nad dzieckiem i rodziną, to taki dzięki, któremu jak najmniej dzieci będzie trafiało poza rodzinę. Stanie się tak dopiero wtedy, gdy rodziny otrzymają odpowiednie wsparcie w rozwiązywaniu ich problemów opiekuńczo-wychowawczych. Może to nastąpić poprzez rozwój szeroko rozumianej profilaktyki w najbliższym środowisku, a także poprzez poprawę warunków bytowych rodzin. Dlatego też należy podjąć działania systemowe dotyczące poprawy sytuacji rodzin w Polsce.

1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej od 2000r., wspiera samorządy lokalne w realizacji ich zadań ustawowych dofinansowując je w ramach Programu Wspierania Jednostek Samorządu Terytorialnego w budowaniu lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną.

W roku ubiegłym, podobnie jak w latach poprzednich, samorządy mogły aplikować o przyznanie środków finansowych w oparciu o ogłoszony otwarty konkurs budowania lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną.

W budżecie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w roku 2006 na ten cel przeznaczono kwotę 7.696.000 zł.

Jednocześnie informuję, że wzorem lat ubiegłych w bieżącym roku również przeprowadzony będzie konkurs na finansowe wspieranie programów z zakresu budowania lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną. Na ten rok w budżecie Ministra Pracy i Polityki Społecznej zaplanowana jest kwota 7.696.000 zł.

Wśród złożonych wniosków, za priorytetowe uznane będą te programy, które wspierają:

• rozwój szeroko rozumianej profilaktyki,
• rozwój niespokrewnionych z dzieckiem zawodowych rodzin zastępczych,
• przekształcenie placówek opiekuńczo-wychowawczych,
• tworzenie mieszkań chronionych,
• tworzenie mieszkań usamodzielnienia dla wychowanków placówek opiekuńczo-wychowawczych.

Ogłoszenie o konkursie ukazało się dnia 16 kwietnia 2007 roku w "Rzeczpospolitej". Informacja o konkursie zamieszczona jest również na stronie internetowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.

Na zakończenie pragnę dodać, że prawidłowo funkcjonujący system opieki nad dzieckiem i rodziną powinien charakteryzować się wielością form, bowiem zawsze będą dzieci, które pomimo starań profesjonalistów nie będą mogły wychowywać się w rodzime zastępczej. Są to przede wszystkim dzieci, które:

- wiele lat przebywały w placówkach opiekuńczo-wychowawczych,

- dzieci, które w swoich domach rodzinnych były ofiarami przemocy zwłaszcza seksualnej,

- czy też dzieci chore, które nie będą przyjęte przez żadną rodzinę zastępczą.

Dlatego też, moim zdaniem obok rodzin zastępczych na terenie kraju powinny funkcjonować placówki opiekuńczo-wychowawcze. Należy jednak w tych placówkach stworzyć takie warunki, aby były jak najbardziej zbliżone do warunków rodzinnych i aby proces rozwojowy wychowujących się tam dzieci przebiegał prawidłowo.

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Szanowny Panie Ministrze!

Dnia 20 lipca 2006 r. skierowałem do Pana Ministra oświadczenie, dotyczące nadużyć dokonanych przez Prezydenta miasta Rybnik, pana Adama Fudali, w stosunku do pani Marii Przybyły, zamieszkałej w Rybniku przy ulicy Rudzkiej 50.

Odpowiedź na to oświadczenie otrzymałem w dniu 27 października 2006 r.

Swoje stanowisko w tej sprawie zajął zastępca prokuratora generalnego, pan Jerzy Engelking.

12 marca 2007 r. do mojego biura senatorskiego w Częstochowie po raz kolejny zgłosiła się Pani Maria Przybyła. Poinformowała mnie o możliwości popełnienia przestępstwa przez Prezydenta miasta Rybnik, Adama Fudalę, i przez pracowników Urzędu Miasta w Rybniku.

Według oświadczenia zainteresowanej przestępstwa te prawdopodobnie mają dotyczyć korupcji, fałszowania ksiąg wieczystych, fałszowania postanowienia o podziale spadku z dnia 4 maja 1977 r., fałszowania repertoriów, fałszowania szkicu polowego z 1957 r.

W załączeniu przekazuję Panu Ministrowi kserokopie pisma Pani Marii Przybyły, popartego załącznikami, które stanowią treść pism przekazanych przez panią Przybyłę do Prokuratury Rejonowej w Rybniku oraz do Prezydenta Miasta Rybnik.

Proszę Pana Ministra o łaskawe ponowne zainteresowanie się tą sprawą i ewentualne podjęcie odpowiednich kroków prawnych, o ile w ocenie Pana Ministra będą one zasadne.

Z wyrazami szacunku
Czesław Ryszka

Odpowiadając na przekazane Ministrowi Sprawiedliwości -Prokuratorowi Generalnemu pismem z dnia 27 marca 2007 roku sygn. SPS/DSK-043-183/07 oświadczenie Senatora RP - Pana Czesława Ryszki, złożone podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 roku, dotyczące postępowań prowadzonych przez jednostki organizacyjne prokuratury w związku z zawiadomieniami o popełnieniu przestępstw złożonymi przez Panią Marię P. - informuję uprzejmie co następuje:

Jak ustalono - w latach 2003-2006 w Prokuraturze Rejonowej w Rybniku przeprowadzono łącznie 9 postępowań w związku z zawiadomieniami złożonymi przez Panią Marię P. o popełnieniu na jej szkodę różnych przestępstw, a mianowicie:

1 Ds. 798/03 - w sprawie bezprawnego ustanowienia służebności gruntowej, w której odmówiono wszczęcia postępowania przygotowawczego;

1 Ds. 2227/04 - w sprawie sfałszowania dokumentów związanych z nadaniem nieruchomościom gruntowym numerów działek, tj. o czyn określony w art. 270 k.k. Przeprowadzone w tej sprawie postępowanie umorzono;

1 Ds. 1329/05 - w sprawie sfałszowania postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 7 lutego 1978 roku sygn. KW 53166 (art. 270 k.k.), w której odmówiono wszczęcia dochodzenia;

1 Ds. 1232/05 - w sprawie sfałszowania postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 4 maja 1967 roku w sprawie sygn. II Ns 1830/65 (art. 270 k.k.), w której odmówiono wszczęcia dochodzenia;

1 Ds. 2278/05 - w sprawie podrobienia dokumentów i przekroczenia uprawnień przez Prezydenta Miasta Rybnika poprzez sfałszowanie numerów parcel (art. 231 k.k. Postępowanie to umorzono, a szczegółową informację na temat tej sprawy przekazano w odpowiedzi udzielonej w dniu 27 października 2006 roku Panu Senatorowi Czesławowi Ryszce na jego oświadczenie z dnia 20 lipca 2006 roku (sygn. BPS/DSK-043-487/06);

1 Ds. 1316/06 - w sprawie naruszenia miru domowego przez grupę geodetów (art. 193 k.k.). Przeprowadzone w tej sprawie postępowanie umorzono;

1 Ds. 2116/06 - w sprawie poświadczenia nieprawdy przez radcę prawnego TP S.A. (art. 271 k.k.), w której odmówiono wszczęcia śledztwa;

1 Ds. 2305/06 - w sprawie odmowy udostępnienia Pani Marii P. do wglądu korespondencji przez pracownika Urzędu Miejskiego w Rybniku, w której odmówiono wszczęcia postępowania przygotowawczego;

1 Ds. 3153/06 - w sprawie sfałszowania numerów parcel 724/67, 1453/26 i 1863/92, w której odmówiono wszczęcia postępowania przygotowawczego.

W Prokuraturze Rejonowej w Rybniku zarejestrowano ponadto pod sygn. 1 Ds. 751/04 postępowanie w sprawie poświadczenia nieprawdy przez sędziego miejscowego Sądu Rejonowego oraz urzędników UM w Rybniku (art. 270 k.k.). Postępowanie to przekazano do Prokuratury Rejonowej w Tarnowskich Górach, która postanowieniem z dnia 6 października 2004 roku sygn. 3 Ds. 359/04 odmówiła wszczęcia śledztwa w tej sprawie.

Podkreślić należy, że wszystkie decyzje merytoryczne zapadłe w w/w sprawach są prawomocne, a większość z nich została skontrolowana w ramach postępowania instancyjnego lub w trybie skargowym i uznane zostały one za orzeczenia w pełni zasadne.

Informuję ponadto uprzejmie, że aktualnie w Prokuraturze Rejonowej w Rybniku prowadzone są 2 postępowania w związku z zawiadomieniami o przestępstwach złożonymi przez Panią Marię P. a mianowicie:

1 Ds. 2943/06 - w sprawie podrobienia aktu notarialnego dotyczące nabycia parceli nr 540/78 oraz dotyczącego tej parceli szkicu polowego z roku 1957;

1 Ds. 3311/06 - w sprawie sfałszowania księgi wieczystej (KW 53163).

Z uwagi na aktualne stadium tych postępowań brak jest podstaw do oceny zasadności złożonych w tych sprawach przez Panią Marię P. zawiadomień o popełnieniu przestępstw.

W odniesieniu natomiast do wskazanych wcześniej prawomocnie zakończonych postępowań informuję uprzejmie, że ich podjęcie na nowo, w trybie art. 327 § 1 k.p.k., możliwe byłoby w wypadku, gdyby ujawnione zostały nowe, nieznane wcześniej okoliczności, które mogłyby doprowadzić do przyjęcia odmiennej prawno-karnej oceny czynów będących przedmiotem tych postępowań. Okoliczności takich brak w pismach przekazanych Panu Senatorowi Czesławowi Ryszce przez Panią Marię P., które przesłane zostały Ministrowi Sprawiedliwości Prokuratorowi Generalnemu jako załączniki do wskazanego na wstępie oświadczenia, a w związku z tym brak jest aktualnie podstaw do uruchomienia określonej w powołanym przepisie procedury, co nie wyklucza takiej możliwości w przyszłości, w wypadku ujawnienia takich okoliczności.

ZASTĘPCA

PROKURATORA GENERALNEGO

Dariusz Barski

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Swoje oświadczenie kieruję do ministra zdrowia, pana Zbigniewa Religi.

W ostatnich kilku, a nawet kilkunastu miesiącach spotykamy się z coraz częstszymi przypadkami choroby, która jest konsekwencją działania meningokoków typu C - mowa o sepsie. Na Opolszczyźnie wprowadzono szczepienia dzieci w wieku od jedenastu do szesnastu lat. Przypadki nie są tak liczne, aby mówić o epidemii, ale wywołują coraz poważniejsze obawy społeczeństwa dotyczące konsekwencji wynikających z możliwości szybkiego rozprzestrzeniania się choroby. W Wielkiej Brytanii na przykład szczepienia przeciwko meningokokom typu C są obowiązkowe.

Zwracam się do pana ministra z pytaniem, czy Ministerstwo Zdrowia nie powinno wziąć pod uwagę możliwości masowych szczepień dzieci i młodzieży, nawet do osiemnastego roku życia, i wprowadzenia szczepienia przeciwko meningokokom typu C jako obowiązkowego szczepienia znajdującego się w kalendarzu szczepień powszechnych.

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pojawiającymi się ogniskami zachorowań na zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych o etiologii meningokokowej, w tym zakażeń spowodowanych inwazyjnym szczepem ST-11, wywołującym także najcięższą postać inwazyjnej choroby meningokokowej - sepię, w roku 2006 zintensyfikowano działania zmierzające do zapobieżenia rozwojowi tej niebezpiecznej sytuacji, z których najważniejsze to:

1. Zorganizowanych zostało szereg spotkań roboczych z udziałem przedstawicieli Głównego Inspektoratu Sanitarnego, Krajowego Ośrodka Referencyjnego ds. Bakteryjnych Zakażeń OUN (KOROUN), a także Konsultantów Krajowych w dziedzinach epidemiologii i chorób zakaźnych, podczas których dokonywano bieżących podsumowań aktualnej sytuacji epidemiologicznej zakażeń, omówiono wyniki wysoko specjalistycznych badań laboratoryjnych wykonywanych w KOROUN, sformułowano ponadto wnioski będące jednocześnie wskazówkami do dalszego postępowania mającego na celu ograniczenia rozprzestrzeniania się zakażeń. Zaplanowane inicjatywy były konsekwentnie realizowane w toku intensywnych prac podejmowanych na szczeblu krajowym oraz lokalnym.

2. Doradca Głównego Inspektora Sanitarnego koordynował podejmowane w terenie działania, w ścisłej współpracy z Państwowymi Wojewódzkimi Inspektorami Sanitarnymi z województw, na których zaistniały przypadki zakażeń oraz przedstawicielami instytutów naukowo-badawczych. Wynikiem tych działań był sprawnie przeprowadzony cykl dochodzeń epidemiologicznych na tych terenach, łącznie z obszarami nadzorowanymi przez Ministra Obrony Narodowej.

1. Główny Inspektor Sanitarny wystąpił z prośbą do Krajowego Konsultanta w dziedzinie epidemiologii, o podjęcie stosownych działań, zwłaszcza:

Wobec pojawiania się w roku 2007 nowych zachorowań na inwazyjną chorobę meningokokową, w trybie pilnym podjęto następujące działania:

2. Do zadań zespołu należy koordynowanie działań podejmowanych w celu
zapewnienia sprawnej i skutecznej ochrony zdrowia publicznego w zakresie
zapobiegania i zwalczania zakażeń meningokokowych, w szczególności:

• opracowanie procedur postępowania w przypadku wystąpienia
kolejnych ognisk epidemicznych spowodowanych zakażeniami meningokokowymi,

• opracowanie znowelizowanych wytycznych dotyczących zwalczania
zakażeń meningokokowych,

• współdziałanie oraz wymiana informacji z Głównym Inspektorem
Sanitarnym, państwowymi wojewódzkimi inspektorami sanitarnymi oraz
podmiotami prowadzącymi działania w zakresie zapobiegania
i zwalczania zakażeń meningokokowych,

• opracowanie zasad usprawnienia diagnostyki mikrobiologicznej
Neisseria meningitidis w skali kraju.

3. Wnioski z posiedzeń Zespołu są konsekwentnie realizowane, np.:

• wystąpiono do PWIS z poleceniem dokonania oceny możliwości i potrzeb laboratoriów mikrobiologicznych Państwowej Inspekcji Sanitarnej (PIS) w zakresie skutecznej diagnostyki zakażeń meningokokowych, a także dokonania oceny możliwości laboratoriów szpitalnych,

• ze względu na fakt, że osoby skoszarowane są jedną z największych grup
ryzyka, Minister Zdrowia wystąpił do Ministra Obrony Narodowej oraz
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z rekomendacją zakupu
szczepionki i przeprowadzenie szczepień żołnierzy zasadniczej służby
wojskowej oraz funkcjonariuszy,

• stworzono podstronę internetową, na której zamieszczane są informacje na
temat zakażeń meningokokowych - zarówno dla personelu medycznego,
jak i społeczeństwa,

• na terenie najbardziej zagrożonym przeprowadzono szczepienia młodzieży
stanowiącej jedną z grup ryzyka.

Wobec braku możliwości finansowych wprowadzenia powszechnego obowiązku szczepień przeciwko omawianemu patogenowi, zgodnie ze wskazaniami powołanego Zespołu ekspertów, szczepienia te realizowane będą w określonych ogniskach epidemicznych celem przerwania szerzenia się zakażenia.

Reasumując pragnę podkreślić, że przedstawione powyżej wielokierunkowe działania dają podstawy do sformułowania generalnego wniosku, że w chwili obecnej, pomimo nie łatwej sytuacji epidemiologicznej, nie ma dużego zagrożenia wybuchu epidemii. Eksperci monitorujący sytuację elastycznie reagują na każde pogorszenie się sytuacji epidemiologicznej w kraju i nie będą zaniedbane żadne działania, które pozwolą na ochronę zdrowia publicznego, w tym także rozszerzenie szczepień na określone grupy ryzyka.

Sądzę, że udzielone wyjaśnienia będą dla Pana Senatora ŻELICHOWSKIEGO satysfakcjonujące. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości Ministerstwo Zdrowia i Główny Inspektorat Sanitarny służą dalszymi wyjaśnieniami.

Zbigniew Religa

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Oświadczenie dotyczy przywrócenia w znowelizowanej ustawie - Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. zapisu w art. 48 ust. 1a dotyczącego uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej dla inwestycji realizowanych na zgłoszenie zgodne z ustawą - Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r.

W przypadkach wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na budowę stacji bazowych telefonii komórkowej napotyka się na duży opór społeczny z powodu braku uzgodnienia przez organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Opinia Państwowej Inspekcji Sanitarnej dotyczy stwierdzenia, czy pole elektromagnetyczne wytwarzane przez stacje bazowe telefonii komórkowej nie będzie oddziaływało negatywnie na zdrowie i życie ludzi.

W poprzedniej ustawie - Prawo ochrony środowiska organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej miał obowiązek uzgadniania inwestycji realizowanych również na zgłoszenie, obecnie - tylko na pozwolenie na budowę.

Należałoby więc rozważyć możliwość dokonania zmian w dotychczasowych przepisach w zakresie uzgadniania przez organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej dla inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko realizowanych na zgłoszenie, a nie tylko na pozwolenie na budowę.

Nadmienić należy, iż na zapytanie ustne skierowane do ministra środowiska na spotkaniu z organami Urzędu Miasta Rzeszowa w sprawie uzgadniania przez organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej tylko w wypadku pozwolenia na budowę otrzymano odpowiedź, że jest to oczywista pomyłka.

W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą o udzielenie następujących informacji:

Czy zamierza Pan Minister wykonać inicjatywę ustawodawczą w sprawie przywrócenia w znowelizowanej ustawie - Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. zapisu w art. 48 ust. 1a dotyczącego uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej dla inwestycji realizowanych na zgłoszenie zgodne z ustawą - Prawo Budowlane z dnia 7 lipca 1994 r., a może oczekiwałby Pan takiej inicjatywy ze strony parlamentarzystów?

Czy w obecnym stanie prawnym widzi Pan Minister możliwość szybkiego usunięcia tego nonsensu?

Z wyrazami szacunku
Aleksander Bentkowski
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Aleksandra Bentkowskiego, pismo znak: BPS/DSK-043-199/07, w sprawie nowelizacji ustawy - Prawo ochrony środowiska, uprzejmie informuję.

Prof. dr hab. Jan Szyszko

Swoje oświadczenie kieruję do ministra spraw wewnętrznych i administracji.

Sprawa dotyczy dowodów osobistych, którymi posługujemy się w Polsce. Otóż, Wysoka Izbo, po wielu latach przygotowań pod koniec lat dziewięćdziesiątych wprowadzono w Polsce nowy wzór dowodu osobistego - anachroniczną książeczkę zastąpiła plastikowa karta. Już pierwsze opinie na temat tego nowego wzoru dowodu osobistego podkreślały jego niefunkcjonalność w pewnych miejscach. Dla osób starszych niewygodny jest zbyt drobny druk. A wkrótce po tym szczególnie uciążliwe okazało się to, że po każdej zmianie danych osobowych konieczna jest wymiana dowodu osobistego.

Ten problem może stać się jednym z powodów niechęci społeczeństwa do zapowiadanej w ustawie dekomunizacyjnej dosyć znaczącej zmiany nazw ulic i placów występujących w adresach obywateli.

W związku z tym zwracam się do pana ministra z trzema pytaniami. Po pierwsze, czy ministerstwo pracuje nad zmianą wzoru dowodu osobistego, co zresztą było przez pewien czas zapowiadane?

Po drugie, czy istnieje możliwość wprowadzenia takiego wzoru dowodu osobistego, który nie wymuszałby przy każdorazowej zmianie adresu czy jakichś innych danych osobowych zmiany również tego dokumentu?

I po trzecie, czy istnieje możliwość, aby wszystkim tym obywatelom, którzy będą musieli zmienić dowód osobisty w wyniku zapowiadanej ustawy dekomunizacyjnej, zmieniającej część nazw ulic i placów w Polsce, dokonać wymiany dowodów osobistych bezpłatnie?

Prace projektowe zakładają wprowadzenie rozwiązań, w wyniku których liczba przypadków obligujących posiadacza dowodu osobistego do wymiany tego dokumentu zostanie ograniczona. Ponadto, dane dotyczące adresu zostaną przeniesione do warstwy elektronicznej dokumentu, która w określonych przypadkach będzie podlegała aktualizacji, bez konieczności wymiany dowodu osobistego. Zaznaczyć natomiast należy, iż zmiana danych osobowych zawsze musi skutkować koniecznością wymiany dokumentu.

Wobec powyższego, koszty wymiany dowodów osobistych w związku z zapowiadaną zmianą ustawy dekomunizacyjnej obciążą budżet państwa.

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Piotr PIĘTAK

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.U. z 2003 r. nr 221, poz. 2199 z późn. zmianami) proszę Pana Ministra o interwencję oraz o wyjaśnienie przyczyn zwłoki, jaka ma miejsce podczas załatwiania wniosków o udzielanie informacji, i wniosków z propozycjami kierowanymi do Ministerstwa Środowiska.

Z prośbą tą zwrócił się do mnie pan Andrzej Bak, Prezydent Polskiej Federacji Hodowców Ptaków Ozdobnych. Pan Andrzej Bak w piśmie z dnia 30 maja 2006 r. wystąpił do Ministerstwa Środowiska, do Pana Andrzeja Szweda-Lewandowskiego, z ofertą pomocy w opracowaniu listy najbardziej popularnych ptaków egzotycznych rozmnażanych w polskich hodowlach amatorskich, w odniesieniu do których brak racjonalnych powodów do podtrzymywania obowiązku ich rejestracji.

Pan Andrzej Bak ma doświadczenie i fachową wiedzę w tej dziedzinie. Proponowana przez niego lista ptaków egzotycznych jest wzorowana na listach ptaków, które są zwolnione z obowiązku rejestracji w innych państwach Unii Europejskiej, na przykład w Czechach, Słowacji, Niemczech.

Do dnia dzisiejszego Pan Andrzej Bak nie otrzymał żadnej odpowiedzi na swoje pismo, co jest dla mnie dość niezrozumiałe. Nawet w sytuacji, gdyby jego propozycja nie zyskała uznania w oczach osób zajmujących się w Ministerstwie Środowiska tą problematyką, powinien on otrzymać rzeczową odpowiedź z uzasadnieniem pozytywnego lub negatywnego rozpatrzenia jego wniosku. Z tego też powodu zwracam się do Pana Ministra o zajęcie stanowiska w tej sprawie.

W załączeniu przekazuję przedmiotowe pismo pana Prezydenta PFHPO z dnia 30 maja 2006 r.

Z wyrazami szacunku
Mirosław Adamczak
senator Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Mirosława Adamczaka dotyczące zgłoszonej przez pana Andrzeja Bakę listy najbardziej popularnych ptaków egzotycznych rozmnażanych w polskich hodowlach amatorskich i proponowanych do wyłączenia z obowiązku rejestracji, przedstawiam następujące informacje.

Obowiązek rejestracji, między innymi ptaków, gatunków podlegających ograniczeniom na podstawie przepisów Unii Europejskiej, wdrażających Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (Konwencja Waszyngtońska, CITES), a także termin dokonania tej rejestracji wynika z zapisu art. 64 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.). Obecnie rejestracji podlegają wszystkie ptaki gatunków objętych ww. przepisami, również rozmnażane w hodowlach amatorskich.

W uzyskanych od przedstawicieli środowiska hodowców ptaków, w tym od Polskiej Federacji Hodowców Ptaków Ozdobnych, opiniach opartych, jak podkreślano, na wieloletnim praktycznym doświadczeniu w przedmiotowym zakresie, wskazywano gatunki, które powszechnie są rozmnażane w hodowlach zarówno w Polsce jak i na terenie innych krajów Unii Europejskiej. Opinie te przyczyniły się do uwzględnienia w katalogu rozważanych zmian ustawy o ochronie przyrody również zapisu umożliwiającego zwolnienie z obowiązku rejestracji okazów wybranych gatunków ptaków. Obecnie trwają prace nad ostatecznym kształtem znowelizowanej ustawy o ochronie przyrody.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że lista gatunków ptaków egzotycznych zwolnionych z obowiązku rejestracji mogłaby być ogłoszona jedynie w drodze rozporządzenia Ministra Środowiska, jako wykonanie delegacji ustawowej. W ramach prowadzonych prac, przy uwzględnieniu ewentualnego kierunku zmian w tym zakresie, przesłana przez pana Andrzeja Bakę lista ww. gatunków ptaków oraz pozostałe propozycje zawarte w "Liście Otwartym" Polskiej Federacji Hodowców Ptaków Ozdobnych zostały przekazane do zaopiniowania do Państwowej Rady Ochrony Przyrody (PROP). Jest ona organem opiniodawczo-doradczym Ministra Środowiska w zakresie ochrony przyrody i jednocześnie Organem Naukowym Konwencji Waszyngtońskiej w Polsce. Zgodnie z uzyskanymi informacjami powyższa sprawa podlega nadal ocenie i konsultacjom w ramach PROP.

W związku z powyższym uprzejmie informuję, że po uzyskaniu stosownej opinii niezwłocznie zostanie wypracowane stanowisko odnośnie przedłożonych propozycji oraz zostanie przygotowana odpowiedź na pismo pana Andrzeja Baki.

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty oraz do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Wielce Szanowna Pani Minister!

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Do mojego biura senatorskiego w Lublinie zgłosiła się pani Irena Niderla, zamieszkała w Zamościu, wieloletnia księgowa, obecnie emerytka. Zgłosiła się w sprawie nieprawidłowości związanych z naliczaniem przez ZUS świadczeń emerytalnych. Podnosi ona trzy następujące sprawy.

Sprawa pierwsza. Zaniżenie waloryzacji świadczeń emerytalnych za lata 2001-2006. na sumę netto 1 tysiąc 850 zł.

Sprawa druga. Przeliczane dla niej przez ZUS świadczenia za okres zatrudnienia w czasie pobierania przez nią wcześniejszej emerytury oraz opłacania składek przez czterdzieści osiem miesięcy w oparciu o ustawę ogłoszoną w Dzienniku Ustaw z 2004 r., nr 39 poz. 353, uważa ona za niewłaściwe. Zgodnie z tą ustawę ZUS był zobowiązany z urzędu przeliczyć jej świadczenia od 1 lipca 2004 r., a nie od 1 stycznia 2006 r. Pani Niderla uważa, że wiele lat oczekiwała na uregulowania prawne tej sprawy. Mimo iż pracowała wiele lat przed 1 lipca 2004 r., płacąc spore składki do ZUS, nie uzupełniono jej świadczeń na bieżąco. Kiedy jednak uchwalono ustawę nakazującą uzupełnić te świadczenia, ZUS miał obowiązek ponownie je przeliczyć od 1 lipca 2004 r., a nie od 1 stycznia 2006 r. Zaniedbanie ZUS w tej sprawie naraziło ją na straty, według jej wyliczeń, w kwocie netto 1 tysiąc 950 zł.

Sprawa trzecia. ZUS faktycznie zaniżał jej świadczenia emerytalne od 1993 r. do dnia wejścia w życie ustawy nakazującej waloryzację rent i emerytur, to jest do dnia 1 stycznia 1996 r. ZUS nie przystąpił wówczas do uzupełnienia jej świadczeń z urzędu, mimo iż był do tego zobowiązany zarówno orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 stycznia 1993 r., jak i ustawą rewaloryzacyjną, która weszła w życie 1 stycznia 1996 r. ZUS w odpowiedzi na jej pismo w tej sprawie powołuje się na ustawę ogłoszoną w Dzienniku Ustaw z 2004 r., nr 39 poz. 353, a nie z 1996 r. Najbardziej zdumiewające w tym wszystkim jest jej zdaniem to, że ZUS ma zamiar faktycznie przeliczać jej świadczenia od 2007 r., a nie od 1996 r.

Pani Irena Niderla uważa, że ZUS trzykrotnie od lat zaniżał jej świadczenia, co, jej zdaniem, sumowałoby się do kwoty netto około 6 tysięcy 300 zł zaległości bez odsetek. Domaga się ona od organów ZUS zlikwidowania wszystkich błędów i uczciwego wyliczenia należności emerytalnych zgodnie z przepisami prawa.

Z uwagi na szersze tło społeczne przedstawionych spraw usilnie proszę o ich dokładne zbadanie, a w przypadku stwierdzenia faktycznych błędów proszę też o wystąpienie do ZUS ze stosownymi uwagami. Proszę również rozważyć zasugerowanie ZUS, aby poinformował emerytów o konieczności składania przez nich stosownych wniosków, dotyczących korekty kwot bazowych świadczeń emerytalnych za lata 1996-2005, jeśli chcą ubiegać się o wypłatę zaległych waloryzacji. Poinformowanie takie mogłoby mieć miejsce przy okazji wypłaty emerytur.

W załączeniu przesyłam kopie korespondencji pani Ireny Niderli z ZUS.

Z wyrazami szacunku
Adam Biela

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym w dniu 28.03.2007 r. przez Pana Marszałka oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli złożonym podczas 29 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2007 r. dotyczącym nieprawidłowości w naliczaniu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczeń emerytalnych Pani Irenie N., uprzejmie wyjaśniam, że dokonane ustalenia wykazały co następuje:

Podstawa wymiaru emerytury została wyliczona na podstawie wynagrodzenia z ostatnich 12 miesięcy od 1.11.1985 r. do 31.10.1986 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 73,02%, a następnie 98,90%.

Decyzje ZUS dotyczące waloryzacji emerytury, na skutek składanych przez Panią Irenę N. odwołań były przedmiotem kontroli sądowej.

I tak odwołanie od decyzji z dnia 24.05.2000 r. zostało rozpatrzone przez Sąd Okręgowy w Lublinie i oddalone wyrokiem z dnia 4.10.2001 r. sygn. akt VIII U 8302/00. Apelacja Pani Ireny N. od tego wyroku została także oddalona przez Sąd Apelacyjny w Lublinie.

Odwołanie od kolejnej decyzji ZUS z dnia 28.05.2001 r. dotyczącej waloryzacji emerytury zostało również oddalone przez Sąd Okręgowy w Zamościu wyrokiem z dnia 21.02.2005 r. sygn. IV U 44/05, który uprawomocnił się wobec oddalenia apelacji przez Sąd Apelacyjny w Lublinie.

Ostatnią decyzją z dnia 6.04.2006 r. nr E-643087-1/05/E Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Biłgoraju przyznał i przeliczył od dnia 1.01.2006 r. Pani Irenie N. emeryturę przyjmując dotychczasową podstawę wymiaru i ustalając część socjalną świadczenia przy przyjęciu kwoty bazowej z daty złożenia wniosku o przeliczenie (18.01.2006 r.), tj. kwoty 1903 zł. Z tą decyzją nie zgodziła się wnioskodawczyni i wniosła odwołanie do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w Zamościu, które sprecyzowała na rozprawie domagając się przeliczenia świadczenia od daty wejścia w życie nowych przepisów zastosowanych przez organ rentowy do przeliczenia emerytury, a nadto weryfikacji waloryzacji emerytury za rok 2000 i 2001, gdyż jej zdaniem, nie została uwzględniona kwota podwyżki do kolejnej waloryzacji.

Podniósł, iż na wniosek wnioskodawczyni z dnia 18.01.2006 r. -przyznał i przeliczył poczynając od dnia 1.01.2006 r. emeryturę z uwagi na zatrudnienie wnioskodawczyni ponad 30 miesięcy po przyznaniu prawa do świadczenia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1 w zw z art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z ZUS (Dz. U. Nr 39, poz. 353 ze zm.) od miesiąca złożenia wniosku. Wskazał również, iż żądanie ponownej weryfikacji waloryzacji za rok 2000 i 2001 było już przedmiotem odwołań od decyzji waloryzacyjnych z tych lat prawomocnie zakończonych w sprawach IV U 44/05 i VIII U 8302/00.

Sąd Okręgowy w Zamościu wyrokiem z dnia 1.08.2006 r. sygn. akt IV U 862/06 na podstawie art. 477¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie Pani Ireny N. w części dotyczącej przeliczenia emerytury od wcześniejszej daty, tj. od 1.07.2004 r., a w pozostałym zakresie odwołanie odrzucił na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc w zw z art. 366 kpc - z uwagi na powagę rzeczy osądzonej, gdyż między tymi samymi stronami o to samo żądanie toczyły się sprawy sygn. VIII U 8302/00 Sądu Okręgowego w Lublinie i IV U 44/05 Sądu Okręgowego w Zamościu i zostały prawomocnie zakończone.

Od powyższego wyroku Pani Irena N. wniosła apelację, którą rozpozna Sąd Apelacyjny w Lublinie za sygn. III AUa 1717/06. Tenże Sąd skontroluje prawidłowość kwestionowanego przez Panią Irenę N. wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu i decyzji ZUS.

Na obecnym etapie postępowania brak jest podstaw do podejmowania interwencji, na rzecz Pani Ireny N.

Sądy w zakresie orzekania korzystają bowiem z konstytucyjnej zasady niezawisłości, a nadzór administracyjny sprawowany przez Ministra Sprawiedliwości nad działalnością sądów nie może wkraczać w sferę orzeczniczą zastrzeżoną do kompetencji sądów.

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Małgorzata Manowska

PODSEKRETARZ STANU

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Ośrodki pomocy społecznej zwracają uwagę na trudności w stosowaniu ustawy o pomocy społecznej ze względu na niejednoznaczność zawartych w niej przepisów oraz przypisane poszczególnym szczeblom samorządu zadania. W związku z tym proszę o ustosunkowanie się do następujących kwestii.

1. Wielką pomocą dla OPS byłyby szybko wydawane komentarze do licznych zmian w ustawie, tak aby wdrażanie nowych przepisów, zarówno co do intencji, jak i litery prawa, nie budziło tylu wątpliwości.

2. Pracownicy socjalni coraz śmielej pragną stosować narzędzie, jakim jest kontrakt socjalny zawierany z klientem. Niestety skuteczność "wychowawcza" tej formy mobilizacji jest często niweczona z powodu nieprecyzyjnych przepisów ustawy - zwłaszcza art. 11, który pozwala na odmowę przyznania pomocy ze względu na brak współpracy w przezwyciężaniu trudności podopiecznego. Nie precyzuje on na przykład terminu, do którego można odmówić pomocy, co jest potem powodem uchylania decyzji przez SKO.

3. Poszczególne gminy, zwłaszcza małe i słabe ekonomicznie, mają nieproporcjonalnie dużą grupę świadczeniobiorców w stosunku do możliwości dostępu do fachowego wsparcia. Brakuje wielu specjalistów: prawników znających zagadnienia pomocy społecznej, psychologów, pedagogów. Zatrudnianie tych osób w poszczególnych gminach (najczęściej jedynie godzinowe lub w części etatu) jest również utrudnione. Potrzeba w tej kwestii rozwiązania systemowego, które gminom w powiecie dawałoby dostęp do specjalistów na przykład w PCPR.

4. Pracownikom OPS bardzo brakuje wsparcia merytorycznego. Spotkania połączone z możliwością wymiany doświadczeń i szkolenia na ogół odbywają się bardzo rzadko. Powiat nie czuje się do tego uprawniony, natomiast samorządy wojewódzkie, organizmy duże i odległe, nie wypełniają dobrze luki, jaka powstała w tym zakresie po likwidacji danych WZPS.

Uprzejmie proszę o poinformowanie, jakie działania podejmuje resort, aby wyjść naprzeciw zasygnalizowanym problemom zgłaszanym przez ośrodki pomocy społecznej i poszczególnych pracowników socjalnych.

Mieczysław Augustyn

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Mieczysława Augustyna, złożone podczas 30. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 marca 2007 r., otrzymane przy piśmie Pana Marszałka, Nr BPS/DSK-043-241/07 z dnia 3 kwietnia 2007 r., uprzejmie wyjaśniam:

Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej weszła w życie z dniem 1 maja 2004 r. i już w numerze 4. "Pracy Socjalnej" z października 2004 r. zamieszczony został do niej komentarz. Przedstawiona w komentarzu interpretacja przyczyniła się do lepszego zrozumienia rozwiązań prawnych, przyjętych w nowej ustawie o pomocy społecznej, pomogła w rozwiązywaniu problemów występujących w działaniach pracownika pomocy społecznej w praktyce, ułatwiła podejmowanie często trudnych decyzji. Ale nawet bardzo szczegółowy komentarz nie odpowie na wszystkie pytania i wątpliwości, ale na pewno wspiera w podejmowaniu decyzji w sprawach, od których zależy skuteczność pomocy. Komentarz z 2004 r. nie obejmuje interpretacji aktów wykonawczych, które były wówczas w trakcie przygotowywania.

Zamierzeniem autora komentarza było uzupełnianie go i aktualizowanie, tak aby jak najlepiej oddać intencje ustawodawcy. Tak się jednak nie stało, przede wszystkim dlatego, że zmiany w ustawie o pomocy społecznej wprowadzone już w okresie jej obowiązywania mają na ogół charakter doprecyzowujący, porządkujący lub dostosowujący do przepisów Unii Europejskiej i na ogół nie wymagają komentarza.

Z reguły przy okazji większych zmian w ustawie o pomocy społecznej lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy MPiPS organizuje spotkania z pracownikami jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, na których omawiane i komentowane są wprowadzone zmiany. Zapoznani z tymi zmianami przedstawiciele w/w jednostek służą swoją wiedzą w tym zakresie innym pracownikom. Ponadto MPiPS i wydziały polityki społecznej urzędów wojewódzkich udzielają każdorazowo indywidualnych wyjaśnień zainteresowanym w sprawach do nich kierowanych. Natomiast przepisy, które budzą najwięcej wątpliwości, są interpretowane na stronach internetowych MPiPS.

Wprowadzenie do ustawy o pomocy społecznej kontraktu socjalnego pozwoliło na ustalenie jak najbardziej skutecznej drogi wyjścia rodziny z trudnej sytuacji, w jakiej się znalazła. Kontrakt jest dwustronną umową zawieraną przez pracownika socjalnego z osobą korzystającą z pomocy społecznej. W kontrakcie określone są cele i sposoby ich osiągnięcia, a także ocena ich realizacji. Kontrakt jest zobowiązaniem obu stron do podjęcia działań. W trakcie realizacji tych zobowiązań strony oceniają efekty, ich skuteczność i mogą korygować określone cele, jeżeli przyjęły błędne założenia lub też nie można osiągnąć zamierzonego celu z przyczyn obiektywnych. Kontrakt jest narzędziem pomagającym w pracy pracownikowi socjalnemu.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, a także nieuzasadniona odmowa podjęcia pracy przez osobę bezrobotną, nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego przez osobę uzależnioną mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Art. 11 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, że w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

Art. 11 ustawy o pomocy społecznej stanowi rozwinięcie zasady współdziałania z art. 4 ustawy. W stosunku do osoby, która nie współdziała z organem pomocy społecznej, organ ten może podjąć odpowiednie kroki, skutkujące ograniczeniem w udzielaniu świadczeń. Kroki te polegają na możliwości zmiany bądź uchylenia decyzji administracyjnej, zgodnie z art. 106 ust. 5 ustawy. Przesłanka "braku współdziałania" została wskazana wprost w ust. 2, jednak sytuacje wymienione w ust. 1 są również przejawem złej współpracy osoby lub rodziny z ośrodkiem pomocy społecznej. Sankcje wynikające z przepisu art. 11 nie powinny być stosowane wobec osób niezaradnych życiowo lub zaburzonych psychicznie. Przepis ust. 3 zobowiązuje organ pomocy społecznej do uwzględniania sytuacji osób, będących na utrzymaniu osoby, której zgodnie z ust. 1 lub 2 odmówiono przyznania albo ograniczono wysokość lub rozmiar świadczeń. Może to w szczególności polegać na udzieleniu członkom rodziny świadczeń w formie niepieniężnej, np. posiłku dla dzieci, pracy socjalnej z rodziną.

Ośrodek pomocy społecznej, na podstawie okoliczności sprawy, samodzielnie podejmuje decyzję co do terminu ograniczenia świadczeń z pomocy społecznej, wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej czy też przyznania pomocy w formie świadczenia niepieniężnego, z powodów wymienionych w art. 11 ust. 1 i 2 ustawy. Określenie tego terminu sztywno w ustawie nie dawałoby możliwości przywrócenia osobie korzystniejszej dla niej decyzji zaraz po ustąpieniu niekorzystnych okoliczności, a taka możliwość obecnie istnieje i jest stosowana w praktyce.

MPiPS ma świadomość, że niektóre ośrodki pomocy społecznej mają problem z zatrudnieniem kwalifikowanej kadry. Dotyczy to zwłaszcza małych ośrodków z terenów wiejskich. Głównym powodem takiego stanu jest ograniczenie zatrudnienia pracowników socjalnych przez gminy, nałożenie na nich dodatkowych obowiązków w postaci realizacji zadań dotyczących przyznawania świadczeń rodzinnych, mimo że ustawa o świadczeniach rodzinnych wyraźnie wskazuje, że realizacja tych zadań nie może pogorszyć realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej.

W tej sytuacji ogromną rolę spełnia dobra współpraca ośrodka pomocy społecznej z powiatowym centrum pomocy rodzinie i innymi ośrodkami pomocy społecznej z terenu powiatu, o których wiadomo, że dysponują lepszym zapleczem kadrowym, dobry przepływ informacji z pcpr do ops, wymiana doświadczeń między zaprzyjaźnionymi ośrodkami pomocy społecznej.

Ale nie tylko ośrodki pomocy społecznej mają trudności z pozyskaniem do pracy kwalifikowanej kadry. Podobny problem dotyka także powiatowe centra pomocy rodzinie.

Ośrodek pomocy społecznej jest jednostką organizacyjną gminy. Jednym ze sposobów na złagodzenie niekorzystnej sytuacji kadrowej w ośrodkach pomocy społecznej jest stworzenie takiej struktury organizacyjnej, aby wydział prawny w gminie miał przypisane również zadanie obsługi prawnej ośrodka pomocy społecznej. Takie działania nie wymagają zmian legislacyjnych.

Ustawa o pomocy społecznej w art. 21 pkt 2 nałożyła na samorząd województwa zadanie kształcenia i szkolenia zawodowego kadr pomocy społecznej. Natomiast szkolenie i doskonalenie zawodowe kadr pomocy społecznej z terenu powiatu jest zadaniem własnym powiatu. Stanowi o tym art. 19 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej. Ten sam artykuł ustawy w pkt 15 określa jako zadanie własne powiatu doradztwo metodyczne dla kierowników i pracowników jednostek organizacyjnych pomocy społecznej z terenu powiatu. Istnieją zatem podstawy prawne ku temu, aby powiat prowadził szkolenia dla kadry pomocy społecznej i doradztwo metodyczne. Jeżeli pcpr nie inicjuje takich spotkań, inicjatywa może leżeć po stronie ops-ów. Nie ma też żadnego problemu, aby zainteresowane powiaty czy też kilka powiatów wspólnie wystąpiły do MPiPS o oddelegowanie pracownika Departamentu Pomocy i Integracji Społecznej na takie spotkanie. Jeżeli powiat nie wywiązuje się z realizacji wymienionych zadań, wojewoda ma prawo w takim przypadku w ramach nadzoru do przeprowadzenia kontroli.

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka

Szanowny Panie Ministrze!

Zgłosił się do mnie pan Robert Stępień, prezes Zarządu Spółdzielni Producentów Ziarna Zbóż i Rzepaku "Plon" w Sławce, z prośbą o ustalenie obecnego bytu prawnego miejscowości Sławka w sołectwie Łęgi na terenie gminy Połczyn-Zdrój w województwie zachodniopomorskim.

Spółdzielnia Producentów Ziarna Zbóż i Rzepaku "Plon" została pierwotnie zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym 20 czerwca 2005 r. pod adresem siedziby: 78-320 Połczyn-Zdrój, ulica Polna 30. Po zawarciu w dniu 4 sierpnia 2005 r. umowy dzierżawy z Agencją Nieruchomości Rolnych, OT w Szczecinie, filia w Koszalinie, a dokładnie umowy "dotyczącej dzierżawy nieruchomości rolnej zabudowanej, położonej w miejscowości Sławka, obręb geodezyjny Łęgi, gmina Połczyn-Zdrój, powiat Świdwin", nastąpiła zmiana danych w Krajowym Rejestrze Sądowym. Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w Koszalinie (IX Wydziału KRS) z dnia 2 listopada 2005 r., podmiot gospodarczy Spółdzielnia Producentów Ziarna Zbóż i Rzepaku "Plon" uzyskała nową siedzibę i adres: Sławka, 78-320 Połczyn-Zdrój.

Po złożeniu do Głównego Urzędu Statystycznego w dniu 4 stycznia 2006 r. wniosku RG-1 dotyczącego zmiany adresu siedziby podmiotu gospodarczego Spółdzielnia Producentów Ziarna Zbóż i Rzepaku "Plon" z ulicy Polnej 30, 78-320 Połczyn-Zdrój na miejscowość Sławka, urząd poinformował spółdzielnię, iż nie ma możliwości dokonania tej zmiany, dlatego że "miejscowość Sławka nie występuje w słowniku nazw miejscowości rejestru REGON, ponieważ nie jest ujęta w Wykazie Urzędowych Nazw Miejscowości w Polsce".

W związku z tym występuję do Pana Ministra z prośbą o informację, czy miejscowość Sławka nadal istnieje, czy też została zlikwidowana. Z moich informacji wynika, iż nazwa tej miejscowości pojawiła się po raz pierwszy w "Monitorze Polskim", w rozporządzeniu ministrów administracji publicznej i ziem odzyskanych z 1948 r. (nr 14 poz. 55), i nie ma żadnych dokumentów potwierdzających późniejszą likwidację tejże nazwy.

Z poważaniem
Paweł Michalak
senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Wskazać należy, iż w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji nie stwierdzono aktu prawnego, w którym w sposób formalny dokonano by po 1966 roku zniesienia ww. nazwy.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż w przypadku konieczności przywrócenia urzędowego brzmienia nazwy dla miejscowości Sławka, należałoby zastosować procedurę określoną w cytowanej powyżej ustawie o urzędowych nazwach miejscowości obiektów fizjograficznych.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jarosław ZIELIŃSKI

Sekretarz Stanu