Oświadczenie skierowane do minister spraw zagranicznych Anny Fotygi

Pani Minister!

Zwracaliśmy już uwagę na paszkwilancką, wydaną w USA książkę J.T. Grossa "Fear. Anti-Semitism in Poland after Auschwitz" ("Strach. Antysemityzm w Polsce po Auschwitz"). Autor, podobnie jak w książce "Sąsiedzi" na temat zbrodni w Jedwabnem, w sposób niedopuszczalny uogólnia pojedyncze przypadki bandytyzmu czy chuligaństwa, tworząc obraz Polaków pełnych nienawiści do narodu żydowskiego. Już na obwolucie wspomnianej książki znajduje się następujący tekst: "Polska doznała niezmiernie brutalnej nazistowskiej okupacji podczas drugiej wojny światowej, w której miliony polskich obywateli straciły życie. Druga pod względem wielkości społeczność żydowska w świecie - tylko amerykańskie żydostwo było liczniejsze w tym czasie - więcej niż trzy i pół miliona polskich Żydów - zostało wyniszczone. Ponad 90 procent tej liczby zostało zabitych w holokauście. A mimo tej bezprecedensowej katastrofy, która dotknęła Żydów i nie-Żydów, ci Żydzi, którzy wrócili do swoich domów, doznali powszechnej wrogości, włączając morderstwa z rąk swoich sąsiadów. Najkrwawszy w okresie pokojowym pogrom w XX-wiecznej Europie miał miejsce w polskim mieście Kielce, rok po zakończeniu wojny, w lipcu 1946.".

Bodaj na podstawie tego "drobiazgu" widać, że nie ma w tej książce nawet cienia elementarnej uczciwości w spojrzeniu na Polskę i Polaków. Według Grossa tylko nieliczni Polacy zachowali się godnie wobec Żydów podczas wojny, podczas gdy ogromna większość była pozbawiona współczucia dla mordowanych Żydów, kolaborowała z Niemcami, do spółki z nimi grabiąc żydowskie majątki, a częstokroć nawet mordując Żydów.

Prosiliśmy MSZ o polemikę z tą publikacją. I doczekaliśmy się. O zgrozo jednak, wspólna publikacja Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, "Difficult Postwar Years. Polish Voices In Debate Over Jan T. Gross Book Fear" (2006), zawiera komentarze, które książkę Grossa wychwalają. Publikacja nie ujawnia autorów wyboru, a tym samym wprost czyni ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej współodpowiedzialnym za jej treść. Anonimowy autor MSZ-owskiego wyboru tekstów na temat książki Grossa świadomie, w sposób niebywale tendencyjny, pominął w wyborze najostrzejsze krytyki tej książki i artykuły prezentujące obraz kieleckich zajść antyżydowskich z lipca 1946 r. jako "dzieło" komunistycznych służb specjalnych. Miedzy innymi w tekście P. Wróbla mamy stwierdzenia, że "Strach" jest "znakomitą, poruszającą i inspirującą książką", która powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich zainteresowanych najnowszą historią Polski.

Wyeksponowanie P. Wróbla w tomie przygotowanym przez MSZ jest tym bardziej szokujące, że równocześnie pominięto w nim inne głosy polskie z Ameryki Północnej. Pominięto przede wszystkim dwa ogromnie krytyczne artykuły o Grossie pióra żyjącego w USA badacza Marka J. Chodakiewicza, mającego bez porównania większy dorobek intelektualny w sprawie historii stosunków polsko-żydowskich. Podobnie pominięto bardzo gruntowne krytyki kłamstw "Strachu" Grossa autorstwa profesora Johna Radziłowskiego i mecenasa Ryszarda Tyndorfa, od wielu lat bardzo zasłużonego dla przedstawiania polskiego punktu widzenia w spornych sprawach polsko-żydowskich. Nie pasowały one najwyraźniej anonimowemu selekcjonerowi z MSZ, chcącemu za wszelką cenę zafałszować przebieg polskiej debaty wokół książki Grossa, a zarazem dać mu maksymalne wsparcie za granicą przez swoją iście antypolską selekcję!

Czym można wytłumaczyć postawę MSZ, które zadecydowało o zamieszczeniu w tym wyborze iście haniebnego tekstu, zawierającego tak wylewne pochwały wobec autora najbardziej jadowitej i polakożerczej książki? Przygotowanie przez polskie MSZ tak okaleczonego, działającego na szkodę Polski wyboru było w tej sytuacji niebywale szczodrym prezentem dla niektórych nienawidzących Polaków środowisk żydowskich w USA.

Pani Minister, żądamy przeprowadzenia dochodzenia, kto w MSZ jest odpowiedzialny za publikację, w której większość zamieszczonych tekstów wzmaga nagłośnienie antypolskich oszczerstw J.T. Grossa. Czy doprawdy jesteśmy skazani na to, aby Polska była oczerniana na forum międzynarodowym przy współudziale najwyższych urzędów państwa polskiego?

Na koniec chcielibyśmy przywołać piękne świadectwo z Watykanu. Mianowicie 24 stycznia bieżącego roku, podczas prezentacji włoskiego wydania książki Martina Gilberta "Sprawiedliwi - nieznani bohaterowie Holokaustu" ("I Giusti, gli eroi sconosciuti dell'Olocausto") - której autorem jest siedemdziesięcioletni angielski historyk żydowskiego pochodzenia, jeden z najwybitniejszych znawców dziejów ostatniej wojny i Szoah - kardynał Tarcisio Bertone, watykański sekretarz stanu, w przemówieniu przypomniał męczeńską śmierć rodziny Ulmów i tysięcy innych Polaków zamordowanych przez Niemców za ukrywanie Żydów w czasie II wojny światowej (Wiktorię i Józefa Ulmów z sześciorgiem dzieci niemieccy żandarmi rozstrzelali 24 marca 1944 r. w Markowej koło Łańcuta wraz z ośmiorgiem ukrywanych przez nich Żydów).

Kardynał Bertone zwrócił też uwagę, że Polska była jedynym krajem, w którym hitlerowcy za pomoc udzielaną Żydom karali śmiercią. Powołując się na dane przytoczone przez profesora Jana Żaryna z Instytutu Pamięci Narodowej, poinformował, że ofiarom Zagłady pomagało w różny sposób około miliona Polaków. Zarówno oni sami, jak i ich rodziny, byli przy tym ustawicznie narażeni na śmierć. Włoski kardynał zacytował też wypowiedź żydowskiego działacza Adolfa Barmana, który w roku 1974 w Jerozolimie na konferencji o Żydach w czasie II wojny światowej mówił, że tysiące naszych rodaków zapłaciło życiem za ich ratowanie. Wielu z nich zostało odznaczonych w Izraelu medalem "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata". Przyznano go też w roku 1995 rodzinie Ulmów, której proces beatyfikacyjny toczy się od sierpnia 2003 r. w archidiecezji przemyskiej.

Pani Minister, to przykre, że Polaków bronią Włosi, podczas gdy my sami szargamy prawdę o nas samych.

Czesław Ryszka
Ryszard Bender
Adam Biela

Warszawa, dnia 16 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Czesława Ryszkę wraz z innymi Senatorami podczas 27. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lutego 2007 r. (pismo nr BPS/DSK-043-112/07 z dn. 20 lutego br.) w sprawie stanowiska Ministerstwa Spraw Zagranicznych dotyczącego publikacji pt: "Difficult Postwar Years: Polish Voices in Debate Over Jan T. Gross's Book "Fear", uprzejmie przekazuję następujące informacje:

W czerwcu 2006 r. ukazała się praca Jana Tomasza Grossa zatytułowana "Fear: Antisemitism In Poland after Auschwitz" (wyd. Random House). Książka ta szybko doczekała się licznych recenzji w poczytnych amerykańskich pismach (co w przypadku prac historycznych jest dość rzadkie). Zarówno nasze placówki, jak i opiniotwórcze środowiska polonijne sygnalizowały potrzebę przedstawienia polskiego głosu w dyskusji nad książką J. T. Grossa.

W MSZ podjęto decyzję, aby przygotować publikację zawierającą istotne głosy w rodzącej się debacie na temat pracy prof. J. T. Grossa. Taka inicjatywa okazała się już wcześniej skuteczna, gdy Jan T. Gross wydał w Polsce książkę pt. "Sąsiedzi". Wydawnictwo "Więź" przygotowało wówczas zbiór artykułów, które były polskim głosem w dyskusji nt. "Sąsiadów". Publikacja ta - wydana w jęz. angielskim - przedstawiała Polskę jako kraj, gdzie nawet o najtrudniejszych sprawach toczy się poważna, rzeczowa debata. Odegrała też bardzo pozytywną rolę wprowadzając do dyskusji głos polskich historyków i publicystów.

Podejmując decyzję o wydaniu zbioru artykułów omawiających książkę pt.: "Strach" zachowano wewnętrzne procedury resortu stosowane w tego typu działaniach. Dokonano wyboru tekstów, które ukazały się w polskiej prasie latem 2006 r. (ostatni z nich został opublikowany 14 sierpnia). Zbiór ten niezwłocznie przekazano do tłumaczenia. Przekład tekstów został ukończony we wrześniu i wówczas broszura skierowana została do druku.

Publikacja pt.: "Difficult Postwar Years: Polish Voices in Debate Over Jan T. Gross's Book Fear" przygotowana została z myślą o polskich placówkach dyplomatycznych. Ma ona stanowić pomoc dla polskich dyplomatów w związku z debatą, jaką w wielu krajach wzbudziła najnowsza książka prof. J. T. Grossa. Zdecydowana większość zamieszczonych w niej tekstów odnosi się krytycznie do publikacji J. T. Grossa, choć czynione to jest w spokojnym, rzeczowym tonie. Pierwsze sygnały dotyczące recepcji tej publikacji wskazują, że zakładane cele zostały osiągnięte, gdyż dzięki niej udało się wprowadzić polski punkt widzenia do trwającej wciąż debaty wokół książki prof. J. T. Grossa.

Z poważaniem

Anna E. Fotyga

Oświadczenie skierowane do minister spraw zagranicznych Anny Fotygi

Szanowna Pani Minister!

Media informują, że 27 lutego bieżącego roku przybędzie do Polski liczna grupa przedstawicieli Światowego Kongresu Żydów z różnych środowisk w Ameryce i Europie, by przedstawić władzom polskim roszczenia majątkowe.

Delegacji będzie przewodniczył Israel Singer. Jest to osoba wroga Polakom i Polsce do tego stopnia, że znany pisarz i publicysta polski Antoni Marianowicz, który wytrwale eksponuje swoje korzenie żydowskie, już w 1996 r. pisał otwarcie: "Jakiś działacz żydowski nazwiskiem Singer zagroził Polsce wzmożonym opluskwianiem, jeśli nie załatwi wszystkich żydowskich pretensji do własności prywatnej po myśli Singera". A pretensje są wręcz piramidalne, drańskie. Chodzi o ogromną sumę 65 miliardów dolarów, czyli około 200 miliardów zł, których domaga się od naszego kraju Światowy Kongres Żydów i jego przewodniczący Israel Singer. Ma to być odszkodowanie za mienie żydowskie pozostawione na ziemi polskiej, zdewastowanej w latach II wojny światowej przez narodowosocjalistyczne Niemcy i Związek Sowiecki, a następnie zrujnowanej ekonomicznie przez Hilarego Minca i innych komunistów w epoce PRL.

Israel Singer nieustannie powtarza: "Będziemy upokarzać Polskę", o ile organizacje żydowskie nie uzyskają żądanych pieniędzy. Przewodniczący Singer ubliża nam Polakom, szantażuje nasz kraj, grozi Polsce międzynarodowymi konsekwencjami politycznymi oraz ruiną gospodarczą.

Pani Minister, w związku z tym ciśnie się pytanie, czy nie należałoby uznać Israela Singera za persona non grata na ziemi polskiej, aż przeprosi on oficjalnie Polaków i Polskę za obelgi oraz groźby kierowane przeciw naszemu narodowi i państwu.

Będziemy wdzięczni Pani Minister za przekazanie Jej opinii, o którą proszą:

przewodniczący
Senatorskiego Klubu Narodowego
Ryszard Bender

wiceprzewodniczący klubu
Adam Biela

wiceprzewodniczący klubu
Jan Szafraniec

sekretarz klubu
Waldemar Kraska

członkowie klubu:
Janusz Kubiak
Mieczysław Maziarz
Ludwik Zalewski

Warszawa, dnia 16 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Ryszarda Bendera wraz z innymi Senatorami podczas 28. posiedzenia Senatu RP w dniu 22 lutego 2007 r. (pismo nr BPS/DSK-043-145/07 z dn. 28 lutego br.) w sprawie stanowiska Ministra Spraw Zagranicznych dot. osoby Israela Singera oraz Światowego Kongresu Żydów (ŚKŻ), uprzejmie informuję:

Istotnie, prawdą jest, że p. Israel Singer, wiceprzewodniczący Rady Politycznej Światowego Kongresu Żydów, odnosił się w sposób nieprzychylny dla naszego kraju. W swojej wypowiedzi z dnia 19 kwietnia 1996 r. stwierdził, że jeśli Polska nie zaspokoi żydowskich żądań, będzie publicznie poniżana i atakowana na forum międzynarodowym.
Jednak w obecnym stanie prawnym, a także zgodnie z obowiązującymi Polskę standardami, nie można zabronić komukolwiek wjazdu do Polski z powodu jego przekonań, poglądów czy wypowiedzi.

Z poważaniem

z up. SEKRETARZ STANU

Paweł Kowal

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Zwrócili się do mnie byli żołnierze batalionów budowlanych, których nie obejmowała ustawa z 2 września 1994 r. o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu. Tę grupę represjonowanych objęła dopiero ustawa z dnia 20 czerwca 2001 r. - DzU z 2001 r. Nr 60, poz. 622.

Czy jest możliwe i w jakiej procedurze przyznanie rekompensat za niewolniczą pracę w batalionach budowlanych w latach 1949-1959 tej grupie represjonowanych?

Uważam, iż taki postulat jest uprawniony, gdyż przez siedem lat ta grupa represjonowanych nie korzystała ze świadczeń wynikających z ustawy z 2 września 1994 r. Bardzo często dotyczy to osób ciężko doświadczonych w okresie PRL, represjonowanych politycznie i społecznie jako "element obcy i politycznie obciążony". Przed tymi ludźmi generalnie zamknięta była droga awansu społecznego.

Mając na uwadze, iż ewentualne rekompensaty dotyczą niewielkiej grupy represjonowanych, liczę na pozytywny sygnał od Pani Minister w tej sprawie.

Z poważaniem

Paweł Michalak
senator RP

Warszawa, dnia 16 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 28 lutego 2007 r. znak: BPS/DSK-043-153/07 dotyczące oświadczenia senatora Pawła Michalaka złożonego podczas 28. posiedzenia Senatu RP w sprawie żołnierzy batalionów budowlanych, których nie obejmowała ustawa z dnia 2 września 1994 r. o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu, uprzejmie informuję:

Kwestię uprawnień przysługujących żołnierzom batalionów budowlanych reguluje ustawa z dnia 2 września 1994r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalionach budowlanych (tekst jednolity: Dz. U. z 2001r. Nr 60, poz. 622, z późn. zm.). Pierwotne brzmienie tej ustawy nie przewidywało uprawnień dla żołnierzy batalionów budowlanych, jednakże ustawodawca uznał, iż grupa ta powinna również zostać zaliczona do osób, które podlegały szczególnemu rodzajowi represji z przyczyn politycznych, czego wyrazem była uchwalona w dniu 20 czerwca 2001 r. nowelizacja ustawy o żołnierzach górnikach (Dz. U. z 2001 r. Nr 89, poz. 968). Uchwalając nowelizację ustawodawca uznał, iż brak jest podstaw do uchwalenia regulacji, która dawałaby możliwość wypłacania świadczeń za okres od 1994 do 2002 r. (gdy żołnierze batalionów budowlanych nie byli beneficjentami z ustawy o żołnierzach - górnikach). Tym samym świadczenia wypłacane są za okres od dnia ustalenia prawa do nich decyzją administracyjną.

Ponadto uprzejmie informuję, iż, między innymi w celu realizacji uchwały Sejmu RP z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjonowanych uczestników walk o niepodległość z lat 1944 - 1989, znajdujących się obecnie w bardzo trudnych warunkach materialnych, Minister Pracy i Polityki Społecznej, we współpracy z Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, podjął prace nad założeniami reformy prawa kombatanckiego.

W grudniu 2006 r. przygotowany został projekt założeń nowelizacji (reformy) prawa kombatanckiego, który poddany został szerokim konsultacjom społecznym.

Zgodnie z projektem założeń proponuje się przyznać ofiarom systemów totalitarnych (do których zaliczani są również przymusowo pracujący żołnierze batalionów budowlanych) takie uprawnienia, jakie obecnie posiadają osoby represjonowane.

Pośród uprawnień przysługujących obecnie osobom represjonowanym można wymienić między innymi dodatek kombatancki, czy zniżki komunikacyjne.

Proponuje się również umożliwić działaczom opozycji, kombatantom zaangażowanym w walkę o wolną Polskę po 1944 r., a także osobom represjonowanym z powodów politycznych w latach 1944 -1989 (w tym zwalnianym z pracy za udział w wystąpieniach wolnościowych), których dochody są poniżej 150 % dochodu, o którym mowa w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz.593 ze zmianami), uzyskanie specjalnych świadczeń socjalnych (realizacja uchwały Sejmu z kwietnia 2006 r.).

Świadczenie specjalne byłoby przyznawane, gdy dochód na osobę w rodzinie osoby uprawnionej nie przekraczałby 526,50 zł (przy osobach samotnie gospodarujących 715,50 zł). Proponuje się świadczenie w wysokości 400 zł.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w pracach nad projektem założeń nowelizacji (reformy) prawa kombatanckiego, odniesiono się również do postulatów różnych grup społecznych poszkodowanych w wyniku działań wojennych jak i okresu powojennego (w tym żołnierzy batalionów budowlanych, z tytułu braku świadczeń przez okres 7 lat). Wszystkie te grupy oczekują, że przyznane im zostaną świadczenia pieniężne i rzeczowe, przy czym należy podkreślić, że grup występujących z różnymi postulatami jest co najmniej kilkanaście, a wstępnie oceniany koszt ich realizacji byłby nie niższy niż 4,5 mld zł. Wybór tylko niektórych grup oznacza natychmiastowe żądania realizacji oczekiwań następnych, przy czym przekonywujące uzasadnienie wyboru bądź odrzucenia postulatu danej grupy jest bardzo trudne.

Mając powyższe na uwadze Komitet Rady Ministrów w dniu 14 marca 2007 r. zaakceptował projekt założeń nowelizacji prawa kombatanckiego, który przewiduje przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia tylko tym grupom społecznym, które do tej pory nie otrzymały rekompensaty w żadnej formie, a zostały szczególnie pokrzywdzone w związku z działaniami na rzecz niepodległości Polski. Wydatki związane z realizacją tego zadania wyniosą ok. 300 mln zł w skali roku.

W projekcie założeń, głównie ze względów finansowych, nie przewidziano więc możliwości przyznania rekompensat za okres od 1994 do 2002 roku, w którym żołnierze batalionów budowlanych nie byli uprawnieni do pobierania świadczeń wskazanych w ustawie o żołnierzach- górnikach. Koszt realizacji tego zadania szacuje się na co najmniej 100 mln zł.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt założeń nowelizacji prawa kombatanckiego będzie do końca marca 2007 r. przedłożony do akceptacji Rady Ministrów, po czym, na jego podstawie, przygotowane zostaną odpowiednie rozwiązania prawne. Planuje się, że projekt odpowiednich regulacji prawnych przekazany zostanie do Sejmu RP do końca pierwszego półrocza 2007 r.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Mirosław Mielniczuk

SEKRETARZ STANU

Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Szanowny Panie Ministrze!

W ramach wykonywania obowiązków senatora RP zostałem poproszony o zainteresowanie się problemem i interwencję w sprawie postępowania prokuratorskiego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową Warszawa Mokotów (sygnatura akt: 1 Ds. 59/06/II) przeciwko Lechowi Lisowskiego, byłemu głównemu księgowemu Spółdzielni Mieszkaniowej Dziennikarzy "Foksal" w Warszawie (SMD "Foksal"), w związku z jego niegospodarnością i działaniem na niekorzyść spółdzielni i jej członków.

Zdecydowałem się wystąpić z oświadczeniem w tej sprawie, ponieważ wiąże się ona też z problemem konieczności zbadania ewentualnej luki w wewnątrzbankowym systemie przeciwdziałania procederowi prania brudnych pieniędzy oraz wyprowadzenia do zagranicznych instytucji finansowych i legalizowania środków finansowych uzyskanych w wyniku przestępstwa.

Jak wynika z przedstawionych mi informacji, Lech Lisowski, będąc głównym księgowym SMD "Foksal", zajmował się między innymi rozliczeniami finansowymi z XV odziałem banku PKO BP S.A. w Warszawie, w związku z udzieleniem przez ten bank kredytu na sfinansowanie inwestycji budowlanych realizowanych przez SMD "Foksal" na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Lech Lisowski, w związku z ujawnianiem dokonanych przez niego nieprawidłowości, zaczął się ukrywać. Wcześniej, w maju 2004 r., wyniósł z siedziby SMD "Foksal" znaczną część dokumentacji księgowej z ostatnich lat w celu zatarcia śladów, jak również skasował w jednym z komputerów program księgowy służący do rozliczania spłaconego kredytu bankowego.

SMD "Foksal" wystąpiła do Prokuratury Rejonowej Warszawa Mokotów z szeregiem wniosków dowodowych, w szczególności: o odtworzenie danych z zabezpieczonego w spółdzielni komputera i ze znajdujących się w nim twardych dysków; o przeprowadzenie badań grafologicznych w celu sprawdzenia ewentualnych fałszerstw określonych dokumentów; o przesłuchanie wszystkich obecnych i byłych pracowników banku PKO BP, którzy mieli do czynienia z obsługą kredytu lub uczestniczyli w procederze jego udzielania, oraz członków byłych władz SMD "Foksal", pod kątem ewentualnego współudziału innych osób w działalności przestępczej na szkodę spółdzielni.

W celu zapewnienia wnikliwego wyjaśnienia sprawy spółdzielnia zwracała się kilkakrotnie do Prokuratury Rejonowej Warszawa Mokotów o skierowanie do sądu wniosku o zastosowanie wobec osoby Lecha Lisowskiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, co umożliwiłoby rozesłanie za nim listu gończego. Prokuratura na każdy taki wniosek odpowiadała odmownie, czego skutkiem jest fakt, iż pomimo prowadzenia przeciwko Lechowi Lisowskiemu postępowania przygotowawczego od maja 2004 r. pozostaje on nieuchwytny, a miejsce jego pobytu nie jest znane.

Na podstawie przedstawionych informacji nasuwa się w tej sprawie wiele pytań, które wymagają wyjaśnienia.

Czy badany był przez prokuraturę i generalnego inspektora informacji finansowej problem ewentualnego stworzenia luki w wewnątrzbankowym systemie przeciwdziałania procederowi prania brudnych pieniędzy, służącej do wyprowadzenia do zagranicznych instytucji finansowych i legalizowania środków finansowych uzyskanych przez Lecha Lisowskiego w wyniku przestępstwa popełnionego na szkodę SMD "Foksal"?

Czy przeprowadzono już wszystkie wnioskowane przez Spółdzielnię Mieszkaniową Dziennikarzy "Foksal" czynności dowodowe - w szczególności odczytanie twardych dysków, przesłuchanie byłych i obecnych pracowników banku PKO BP S.A., badanie grafologiczne wskazanych dokumentów - i dlaczego prowadząca sprawę jednostka prokuratury z własnej inicjatywy nie wnioskowała wcześniej o przeprowadzenie takich czynności procesowych?

Jakie były i są obecne przeszkody w wystąpieniu przez prokuraturę do właściwego sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania oraz o wydanie krajowego i międzynarodowego listu gończego?

Jak wspomniałem, oświadczenie opieram na informacjach przedstawionych mi przez stronę poszkodowaną na skutek działalności Lecha Lisowskiego. Stan mojej wiedzy w tej sprawie nie pozwala na całościową ocenę wszystkich jej aspektów ani też ocenę działań prokuratury. Z uwagi na wspomniany problem ewentualnej luki w wewnątrzbankowym systemie przeciwdziałania procederowi prania brudnych pieniędzy oraz wyprowadzenia do zagranicznych instytucji finansowych i legalizowania środków finansowych uzyskiwanych w wyniku przestępstwa zwracam się do Pana Ministra o zainteresowanie się tą sprawą, wnikliwe zbadanie sposobu, w jaki prowadzone jest to postępowanie, oraz przedstawienie mi informacji o sprawie.

Z wyrazami szacunku

Robert Smoktunowicz

Warszawa, dnia 19.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 9 lutego 2007 r. Nr PR III Ko 390/06 stanowiącego odpowiedź na oświadczenie Senatora Roberta Smoktunowicza złożone podczas 24. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 grudnia 2006 r. dotyczące przebiegu śledztwa Prokuratora Rejonowego Warszawa Mokotów w sprawie 1 Ds 59/06/11 przeciwko Lechowi L. podejrzanemu o popełnienie przestępstw z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k. i art. 310 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. uprzejmie informuję, że akta tego postępowania zbadane zostały w trybie nadzoru służbowego przez Prokuratora Apelacyjnego w Warszawie.

Z przedstawionego przez Prokuratora Apelacyjnego w efekcie kontroli akt sprawozdania wynika, że aktualnie postępowanie to ukierunkowane jest właściwie, chociaż wymaga aktywnego nadzoru ze strony Prokuratora Okręgowego w Warszawie dla zapewnienia sprawnego i właściwego wyjaśnienia wszystkich zdarzeń będących jego przedmiotem.

Nadto analiza akt wykazała, iż na obecnym etapie postępowania zasadnym jest wystąpienie do Sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego Lecha L. w celu zarządzenia jego poszukiwań listem gończym. Zebrane w sprawie dowody wskazują bowiem na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany popełnił zarzucane mu czyny oraz że ukrywa się przed organami ścigania, albowiem prowadzone od dnia 11 maja 2004 r. jego poszukiwania lokalne nie dały rezultatu.

W związku z powyższym Prokurator Apelacyjny przekazał stosowne wytyczne Prokuratorowi Okręgowemu we wskazanym zakresie.

Z A S T Ę P C A

PROKURATORA GENERALNEGO

Przemysław Piątek

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

W nawiązaniu do pisma Pana Ministra (znak DLOPiK-L-gl-051/13/2007/PJ) z dnia 31 stycznia 2007 r., kierowanego do pana Bogdana Borusewicza, marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, zwracamy się do Pana Ministra z prośbą o rewizję wydanej w tym piśmie decyzji i pozytywne rozpatrzenie wniosku Koła Łowieckiego "Leśnik" w sprawie dzierżawy obwodu łowieckiego nr 246 (OL. 118) w Nadleśnictwie Stare Jabłonki.

Z pełnym przekonaniem oraz nadzieją kierujemy do Pana Ministra niniejsze pismo, ufając, iż niekorzystna dla koła "Leśnik" sytuacja ulegnie zmianie.

Wpływ czołowych polityków RP, pełniących pierwszoplanowe funkcje państwowe w 1995 r., spowodował, że dzierżawcą wspomnianego obwodu stało się Koło Łowieckie "Orlik II" z Warszawy. Wedle posiadanych przez nas informacji aktualnie członkami tego koła są politycy sprawujący wówczas władzę oraz środowiska z nimi powiązane.

Z kolei Koło Łowieckie "Leśnik" zrzesza aktualnych i byłych pracowników Lasów Państwowych, którzy wykonują swoje obowiązki służbowe na terenie omawianego obwodu. Większość członków tego koła zamieszkuje w okolicy tego rejonu, a nawet na jego terenie, co jest niezwykle istotne w prowadzeniu dobrej gospodarki łowieckiej oraz współpracy z okolicznymi rolnikami. Koło ma też nienaganną opinię w środowisku myśliwych Warmii i Mazur.

Niestety, w naszej ocenie zaistniała sytuacja powoduje znaczne utrudnienia w funkcjonowaniu Koła Łowieckiego "Leśnik", ale w naszym najgłębszym przekonaniu nie jest ona korzystna również dla środowiska naturalnego na tym obszarze.

Wsparcie naszej sprawy przez parlamentarzystów Warmii i Mazur ukazuje ich zaangażowanie w wyeliminowanie niejasnych układów towarzyskich, które doprowadziły do podjęcia niekorzystnych decyzji w sprawie obwodu łowieckiego nr 246 w Nadleśnictwie Stare Jabłonki.

Mamy nadzieję, że Pan Minister podejmie zdecydowane kroki z racji ustawowego nadzoru nad Polskim Związkiem Łowieckim i zajmie oczekiwane przez nas i lokalną społeczność stanowisko.

Z wyrazami szacunku

Ryszard Górecki
senator RP

Jerzy Szmit
senator RP

Warszawa, dnia 19.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Ryszarda Góreckiego oraz senatora Jerzego Szmita na 28 posiedzeniu Senatu w dniu 22 lutego 2007 r. w sprawie wsparcia działań Koła Łowieckiego "Leśnik" związanych z dzierżawą obwodu łowieckiego nr 246 (OL 118) w województwie warmińsko-mazurskim, skierowanym do Ministra Środowiska, uprzejmie informuję, że podtrzymuję stanowisko wyrażone w moim piśmie z dnia 31 stycznia 2007 r., zn. spr. DLOPiK-L-gł-051/13/2007/PJ, skierowanym do Pana Marszałka.

Argumenty podnoszone przez osoby interweniujące w tej sprawie mogą być brane pod uwagę przez ustawowo przewidziane podmioty, w których gestii leżą zadania związane z procedurą dzierżawy obwodu łowieckiego.

Chciałbym również wyraźnie podkreślić, że kwestia dzierżawy obwodów łowieckich nie znajduje się w kompetencjach Ministra Środowiska, o czym stanowi art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo łowieckie. Rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy przez Ministra Środowiska stanowiłoby bez wątpienia przekroczenie przewidzianych przez ustawodawcę kompetencji.

W świetle powyższego Minister Środowiska, nie będąc organem właściwym w sprawie, przekazał sprawę do Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego oraz Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych.

Z poważaniem

Prof. dr hab. Jan Szyszko

Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Zyty Gilowskiej oraz do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

Szanowni Państwo Ministrowie!

W związku z pracami legislacyjnymi nad nowelizacją ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, wśród których jest również projekt senacki zawarty w druku sejmowym nr 602, chciałbym postawić pytanie dotyczące interpretacji kwot nominalnych, o których jest mowa zarówno w projektach poselskich, jak i senackim.

Z przyjętej przez sejmową komisję wersji projektu wynika, iż członek spółdzielni będzie winien uiścić między innymi przypadającą na jego lokal nominalną kwotę umorzenia kredytu budowlanego lub dotacji, które spółdzielnia uzyskała z finansów publicznych - art. 12 ust. 1 pkt 2 w sprawozdaniu Komisji Infrastruktury. W moim rozumieniu chodzi o pomoc z finansów publicznych dla spółdzielni, która została uzyskana w okresie PRL, a którą spółdzielnia winna zwrócić budżetowi państwa w kwocie nominalnej w sytuacji przekształcenia spółdzielczych lokatorskich praw w prawo odrębnej własności dla członków spółdzielni. W tej sytuacji ustawodawca wymaga wpłacenia na konto spółdzielni przez członka przekształcającego prawo lokatorskie we własność przypadającej na jego lokal kwoty nominalnej, którą ustala się zgodnie z obowiązującymi przepisami poprzez przesunięcie w lewo przecinka o cztery miejsca w kwocie uzyskanej przez spółdzielnię pomocy państwa, a wynikającej z rozliczenia kosztów budowy mieszkania przedstawionego przez spółdzielnię. Do którego roku taka pomoc była z finansów publicznych spółdzielni udzielana?

Bardzo proszę o ustosunkowanie się do mojego rozumowania w związku z propozycjami nowelizującymi przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

Z poważaniem

Adam Biela

Warszawa, dnia 19 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

uprzejmie przedstawiam odpowiedź na oświadczenie Pana Senatora Adama Bieli, złożone na 28 posiedzeniu Senatu RP w dniu 22 lutego 2007 r., przesłane Ministrowi Finansów przy piśmie Marszałka Senatu z dnia 28 lutego 2007 r., znak: BPS/DSK-043-138/07, przekazane według właściwości Ministrowi Budownictwa pismem z dnia 8 marca 2007 r., w sprawie przepisów dotyczących nominalnej kwoty umorzenia kredytu dokonanego przy ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy.

Na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego stulecia miały miejsce głębokie przemiany ustrojowe i gospodarcze w Polsce, które dotyczyły również generalnej reformy systemu kredytowania budownictwa mieszkaniowego, realizowanego dotychczas głównie przez spółdzielnie mieszkaniowe, na bardzo korzystnych, preferencyjnych warunkach, tj. także z umorzeniem części kredytu, dokonywanym w ciężar budżetu państwa przy ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy inwestycji mieszkaniowych. Kwestie warunków i wielkości powyższych umorzeń do końca 1989 r. szczegółowo regulowały akty prawne podejmowane przez Radę Ministrów w sprawie kredytowania budownictwa mieszkaniowego.

Odnosząc się do kwestii zwrotu, do budżetu państwa, nominalnej kwoty umorzenia kredytu uprzejmie wyjaśniam, iż kwoty te - wyliczone dla poszczególnych lokali spółdzielczych - wynikają z dokumentów rozliczeniowych ostatecznych kosztów budowy inwestycji mieszkaniowych, sporządzonych dla potrzeb rozliczenia kredytu z bankiem. W związku z denominacją złotówki w stosunku 1:10.000, którą Narodowy Bank Polski przeprowadził w styczniu 1995 r., kwoty te przelicza się zgodnie z przywołaną przez Pana Senatora zasadą.

Stosownie do aktualnie obowiązujących przepisów powyższy zwrot nominalnej kwoty umorzenia kredytu następuje w związku z przekształceniem spółdzielczego prawa do lokalu z lokatorskiego na własnościowe lub przeniesieniem przez spółdzielnię mieszkaniową na rzecz członka prawa własności lokalu, na podstawie:

2. art. 10 ust. 1 pkt 3 i 5 oraz art. 11 ust. 6 ww. ustawy o pomocy państwa.

Z posiadanych przez Ministerstwo szczegółowych danych PKO BP S.A. wynika, że w 2006 r. omawiane przekształcenia własnościowe dotyczyły 26.706 mieszkań spółdzielczych, a łączna kwota zwróconych nominalnych kwot umorzeń wyniosła 34.313 tys. zł.

Najwięcej przekształceń następowało na podstawie ww. ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych - 22.136, natomiast związane z nimi zwroty umorzeń wyniosły 5.262 tys. zł. Średnia kwota zwrotu wyniosła zatem ok. 237 zł.

Przekształcenia na podstawie ww. ustawy o pomocy państwa dotyczyły 4.570 mieszkań, a uzyskane z tego tytułu zwroty umorzeń wyniosły 29.051 tys. zł. W tym przypadku średnia kwota zwrotu była znacząco wyższa, bowiem wyniosła ok. 5.840 zł.

Łączę wyrazy szacunku

Minister Budownictwa

Andrzej Aumiller

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Do mojego biura senatorskiego zwrócili się wyborcy z następującym problemem.

Zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. (Dz.U. Nr 133 pozycja 872) nieruchomości zajęte pod drogi publiczne stały się z dniem 1 stycznia 1999 r. własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. W ustawie tej przewidziano również odszkodowania należne właścicielom zajętych gruntów. Wnioski o regulację stanu prawnego i o odszkodowanie należało jednak składać do 31 grudnia 2005 r. Niestety, jak mi zakomunikowali moi wyborcy, brak odpowiedniej informacji w tym zakresie doprowadził do sytuacji, w której wielu mieszkańców naszego kraju nie skorzystało z możliwości dochodzenia odszkodowania za tereny zajęte pod inwestycje drogowe.

W związku z powyższym chciałbym prosić o odpowiedź na następujące pytania.

Czy istnieje możliwość przedłużenia terminu składania wniosków w wyżej wymienionej sprawie?

Czy są prowadzone prace nad projektem stosownej ustawy przedłużającej ten termin?

Czy ministerstwo przewiduje inną drogę dochodzenia odszkodowania za zajęte nieruchomości od przewidzianej w ustawie z dnia 13 października 1998 r.?

Z wyrazami szacunku

Jarosław W. Lasecki

Warszawa, dnia 19 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

Przepis ten był aktem jednorazowym, którego działanie zostało ograniczone w czasie. Celem ustawodawcy było uporządkowanie stanu prawnego dróg, co do których z różnych przyczyn stan faktyczny nie pokrywał się ze stanem prawnym. Określonym w art. 73 omawianej ustawy przedmiotem odjęcia własności były działki "faktycznie wywłaszczone", wobec których w drodze czynności faktycznych, przesądzone zostało przejęcie ich własności przez Skarb Państwa bądź właściwe jednostki samorządu terytorialnego bez uregulowania stanu prawnego, w tym wypłaty odszkodowania na rzecz osób uprawnionych.

Jak wynika z powyższego, rozwiązania art. 73. ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną stanowiły regulację szczególną, przewidzianą do zastosowania w określony sposób i uzasadnioną w danej sytuacji faktycznej, co potwierdził w swoich orzeczeniach Trybunał Konstytucyjny, którego ocenie podlegała konstytucyjność przepisu art. 73 ww. ustawy, w różnych aspektach.

Mając na uwadze wszystkie ww. okoliczności uprzejmie informuję, że nie ma dostatecznych podstaw, aby obecnie sięgać po rozwiązania zastosowane niegdyś jako rozwiązanie szczególne o charakterze jednorazowym, mające na celu uporządkowanie stanu prawnego nieruchomości zajętych faktycznie pod drogi publiczne w okresie poprzednich kilkudziesięciu lat.

Również postulat ustawowego przywrócenia terminu do składania wniosków odszkodowawczych, o którym mowa w art. 73 ust. 4 omawianej ustawy należy uznać za nieuzasadniony. Zgodnie z treścią ww. przepisu wniosek właściciela nieruchomości mógł być złożony w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. Bezskuteczny upływ tego terminu powołał wygaśniecie roszczenia. Należy podkreślić, ze uprawnione podmioty (wywłaszczeni z mocy prawa) miały możliwość dochodzenia swoich praw w wyznaczonym okresie. Sprawa realizacji roszczenia z art. 73 ustawy ma charakter cywilny, a Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku w sprawie o sygn. SK 9/98, przypomniał, że prawo cywilne wymaga dbałości zainteresowanego o swoje prawa.

Łączę wyrazy szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora - DzU nr 221 z 2003 r. poz. 2199 z późniejszymi zmianami - zwracam się do Pana Ministra z prośbą o udzielenie mi ponownej informacji na temat stacji diagnostycznych.

Dokonana z dniem 21 sierpnia 2004 r. zmiana ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (DzU z 2003 r. nr 58 poz. 515) w art. 83 ust. 1 pkcie 2 przewiduje przeprowadzenie obowiązkowego badania pojazdów przystosowanych do zasilania gazem jedynie przez okręgową stację kontroli pojazdów. Dotychczas badania te mogły przeprowadzać podstawowe stacje kontroli pojazdów. Zmiana obowiązuje od 21 sierpnia 2004 r., została wprowadzona w życie w związku z uchwaleniem przepisów wprowadzających ustawę o swobodzie gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. (DzU z 2004 r. nr 73 poz. 1807).

Podstawowym celem ustawy o swobodzie gospodarczej było rozszerzenie możliwości działania dla przedsiębiorców i uproszczenie procedur. Należy podkreślić, że ta swoboda działania w zakresie możliwości kontroli pojazdów osobowych zasilanych gazem LPG została drastycznie ograniczona poprzez odebranie tego prawa większości stacji i przekazanie go nielicznym.

Pozbawienie podstawowych stacji kontroli pojazdów uprawnienia do przeprowadzania badań pojazdów przystosowanych do zasilania gazem nie znajduje żadnego logicznego uzasadnienia. Badanie przeprowadzają w obu stacjach kontroli pojazdów, zarówno podstawowych, jak i okręgowych, diagności o takich samych uprawnieniach. Warunki techniczne stacji mogą być takie same. Wymagany sprzęt diagnostyczny może być zainstalowany zarówno w jednym, jak drugim rodzaju stacji. Także sposób przeprowadzania badania jest identyczny.

Zwracam się z prośbą o rozważenie możliwości zmiany obowiązujących przepisów, tak bardzo krzywdzących małych przedsiębiorców prowadzących działalność diagnostyczną.

Liczę na pozytywne ustosunkowanie się do tej sprawy.

senator RP
Bogdan Lisiecki

Warszawa, dnia 19 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-155/07 z dnia 28 lutego 2007 r. przekazujące oświadczenie senatora Bogdana Lisieckiego w sprawie możliwości przeprowadzania badań technicznych pojazdów przystosowanych do zasilania gazem przez podstawowe stacje kontroli pojazdów, uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem art. 83 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), stacje kontroli pojazdów są podzielone na stacje podstawowe i okręgowe. Stacjom tym został przypisany określony zakres badań technicznych z którego wynika obowiązek posiadania specjalistycznego wyposażenia kontrolno-pomiarowego oraz spełnienia określonych warunków lokalowych. Przepisy nie pozostawiają możliwości określania zakresu badań stacji kontroli pojazdów innego niż stanowi ww. ustawa. Do badań pojazdów zasilanych gazem zostały wyznaczone okręgowe stacje kontroli pojazdów. Mając na uwadze, że wcześniejsze przepisy umożliwiały staroście ustalanie zakresu uprawnień stacji kontroli pojazdów, dlatego ustawa z dnia 2 lipca 2004 r.- Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808), nadająca nowe brzmienie w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy - Prawo o ruchu drogowym, zachowała prawa nabyte przedsiębiorcy prowadzącego podstawową stację kontroli pojazdów o rozszerzonym zakresie badań technicznych, jeżeli stacja ta posiadała zezwolenie starosty na wykonywanie tych badań wydane przed dniem wejścia w życie wymienionej ustawy.

W związku z licznymi wystąpieniami jakie Ministerstwo Transportu otrzymało w zakresie powyższych regulacji prawnych, opracowano projekt zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym. Projekt uwzględnia możliwość wykonywania badań technicznych pojazdu przystosowanego do zasilania gazem przez wszystkie stacje kontroli pojazdów. Planowany termin przekazania projektu ustawy do Sejmu to II kwartał 2007 r.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

Sprawa dotyczy problemu wsparcia przedsiębiorczości w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-2013.

W związku z interwencją skierowaną do mojego biura senatorskiego w Bielsku-Białej przez Śląskie Konsorcjum Instytucji Wsparcia Rozwoju Przedsiębiorczości, pragnę przekazać Szanownej Pani Minister Raport "Wsparcie dla przedsiębiorców w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-2013" przygotowany przez wymienioną instytucję wraz z prośbą o ustosunkowanie się do niego.

Jak wskazuje ŚKIWRP, zaprogramowane działania NSRO nie zapewniają możliwego do osiągnięcia poziomu wzrostu konkurencyjności polskiej gospodarki. Powodem tego jest bardzo mała skala środków skierowanych do głównej grupy odpowiedzialnych za to beneficjentów, czyli do krajowych przedsiębiorstw, głównie MŚP.

Również ten cel, czyli wzrost konkurencyjności gospodarki, jest źle zaprogramowany w RPO dla województwa śląskiego. Według tego projektu zaledwie 7-8% środków ma trafić bezpośrednio do przedsiębiorców. Jednocześnie nieproporcjonalnie dużo środków z PO IG przeznaczono dla państwowo-publicznych uczelni i jednostek B+R. Zdaniem ŚKIWRP, w RPO jest zawarty szokujący plan powrotu do gospodarki instytucji publicznych (samorządów i jednostek od nich zależnych), z jednoczesnym wykluczeniem z wsparcia firm komercyjnych.

Kolejnym problemem, na który wskazuje ŚKIWRP, jest fakt, iż w ramach NSRO na lata 2007-2013 został zastosowany niewłaściwy podział środków pomiędzy programy operacyjne, przez co nie będzie możliwe zbudowanie gospodarki konkurencyjnej, opartej na wiedzy, innowacyjności, zapewniającej trwały wzrost zatrudnienia. Zamiast wsparcia MŚP, wspierane będą duże firmy, często globalne, które będą lokować się na kilka lat w Polsce, aby skonsumować ogromne środki dostępne jedynie dla nich w ramach programów sektorowych. Tymczasem, na co słusznie wskazuje ŚKIWRP, główny wymiar rozwoju gospodarki jest na poziomie regionalnym i tam winna znaleźć się większość środków na ten cel.

Na podstawie również błędnego założenia wsparcia mniejszej liczby dużych projektów została skonstruowana Strategia Programu Operacyjnego "Innowacyjna Gospodarka", jego cel główny oraz cele szczegółowe, a także priorytety i działania.

Niedopuszczalne jest także uzależnienie przedkładania programów operacyjnych Komisji Europejskiej od przygotowania planów inwestycyjnych. Komisja Europejska, definiując zakres programów operacyjnych, nie tylko nie wymaga wybierania jeszcze przed rozpoczęciem wdrażania projektów na podstawie kryteriów niezaakceptowanych przez komitet monitorujący, a wręcz tego zabrania. Projekty kluczowe są projektami kosztownymi, a ich realizacja pozbawia przedsiębiorców dostępnych środków, tak że muszą oni tym bezwzględniej o nie konkurować.

Ponadto środki w zbyt małej skali zaangażowano w powtarzalne źródła finansowania rozwoju MŚP (fundusze pożyczkowe, doręczeniowe, inne - inwestycyjne), wprowadzając ich centralizację (Krajowy Fundusz Kapitałowy) tam, gdzie skala środków jest znaczna. W regionach zaś nie dano szans na istotne wsparcie funduszy pożyczkowych i doręczeniowych, obniżając znacząco poziom wsparcia dla RPO.

Mając na uwadze powyższe argumenty, zawarte we wnioskach końcowych raportu przygotowanego przez Śląskie Konsorcjum Instytucji Wsparcia Rozwoju Przedsiębiorczości, proszę Panią Minister o ustosunkowanie się do nich.

Łączę wyrazy szacunku

Mirosława Nykiel
senator RP

Warszawa, 19.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia Pani Senator Mirosławy Nykiel złożonego podczas 27 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lutego br. w sprawie wsparcia przedsiębiorczości w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-2013, uprzejmie przedstawiam stanowisko Ministerstwa Rozwoju Regionalnego do załączonych do oświadczenia uwag przedstawionych w Raporcie Śląskiego Konsorcjum Instytucji Wsparcia Rozwoju Przedsiębiorczości pt. "Wsparcie dla przedsiębiorców w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-2013".

Programy operacyjne na lata 2007-2013 (PO), będące instrumentem realizacji Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-2013 (NSRO), są ściśle powiązane z celami i priorytetami Strategii Lizbońskiej (SL), co wynika ze spójności interwencji tych programów z wytycznymi określonymi w Strategicznych Wytycznych Wspólnoty, uzupełnionych o priorytety określone w Zintegrowanym Pakiecie Wytycznych na rzecz Wzrostu

i Zatrudnienia.

Wsparcie dla przedsiębiorstw zaprogramowano w ramach:

- 16 Regionalnych Programów Operacyjnych (RPO), zarządzanych przez Zarządy poszczególnych województw,

oraz zarządzanych centralnie przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego:

- PO Innowacyjna Gospodarka (PO IG),

- PO Kapitał ludzki (bezpośrednie wsparcie dla przedsiębiorstw będzie można uzyskać w ramach priorytetu centralnego i priorytetu wdrażanego regionalnie) (PO KL),

- PO Infrastruktura i Środowisko (projekty mające na celu dostosowanie przedsiębiorstw do wymogów ochrony środowiska) (PO IŚ),

- PO Rozwój Polski Wschodniej (składający się z listy wybranych projektów) (PO RPW).

Podstawowe cele, priorytety i działania dotyczące polityki w zakresie przedsiębiorczości, ze szczególnym nastawieniem na rozwój innowacyjności, realizowane będą przede wszystkim na poziomie regionalnym przez 16 Regionalnych Programów Operacyjnych. Powierzenie zarządzania funduszami strukturalnymi samorządom województw potwierdza deklarowaną od lat wolę decentralizacji polityki regionalnej w kraju. To samorządowe władze regionalne decydują o kierunkach wydatkowania środków pochodzących z budżetu polityki spójności UE, które przeznaczono na realizację programów regionalnych.

Na poziomie regionalnym wdrażany będzie szereg działań służących realizacji NSRO, a co za tym idzie na wsparcie rozwoju regionalnego zaangażowana zostanie odpowiednia suma środków finansowych. Programy regionalne w latach 2007-2013 nie otrzymają wsparcia niższego, niż zaplanowano w Narodowym Planie Rozwoju na lata 2004-2006. Zgodnie z podziałem środków przyjętym w NSRO z 29 listopada 2006 r., środki UE na regionalne programy operacyjne wynoszą 15,99 mld euro i po odjęciu środków krajowej rezerwy programowej w wysokości 1,33 mld euro, sięgają ok. 24%. W wyniku podziału ww. rezerwy przeznaczonej na wzmocnienie najlepiej realizowanych priorytetów alokacje na RPO mogą wzrosnąć znacząco (rezerwa dzielona będzie w 2011 r.). Należy podkreślić, że oprócz środków służących realizacji RPO, które pochodzą z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, 60% środków w ramach PO KL będzie wdrażana regionalnie przez Urzędy Marszałkowskie i skierowana właśnie na rozwój regionalny, na wsparcie regionalnych rynków pracy i integracji społecznej. Dodatkowo rozwój regionalny uzyska wsparcie w ramach PO Rozwój Polski Wschodniej w wysokości 2,27 mld euro (dla 5 najbardziej zapóźnionych regionów Polski - woj. lubelskie, świętokrzyskie, podkarpackie, podlaskie, warmińsko-mazurskie). Biorąc pod uwagę powyższe skala wsparcia dla rozwoju regionalnego jest zbliżona do alokacji w ramach NPR i wynosi ok. 38,4% (nie wliczając krajowej rezerwy programowej).

Zgodnie z wytycznymi MRR w każdym RPO co najmniej 40% całkowitej alokacji Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego powinno zostać przeznaczone na działania w sferze produkcyjnej. W zakres limitu dotyczącego ww. sfery wchodzą m.in.: badania i rozwój technologiczny, w tym infrastruktura szkolnictwa wyższego wspierająca działalność naukowo-badawczeą;

innowacje; bezpośrednie wsparcie przedsiębiorców i działalność instytucji otoczenia biznesu; społeczeństwo informacyjne; odnawialne źródła energii; turystyka, w zakresie wsparcia usług świadczonych przez przedsiębiorców. Warto podkreślić, że ostateczne decyzje dotyczące zarówno zaangażowania środków na wsparcie przedsiębiorstw i powtarzalne źródła finansowania rozwoju MSP należą do poszczególnych instytucji zarządzających RPO, które w ramach autonomii powierzonych funkcji mają ostateczne słowo w zakresie rozwoju województwa. Dlatego propozycje poszczególnych województw w zakresie podziału środków finansowych na priorytety i działania są różne.

Na dzień dzisiejszy wszystkie programy operacyjne zostały, po uprzedniej ich akceptacji przez Radę Ministrów, przesłane oficjalnie do Komisji Europejskiej. Polska rozpoczęła już oficjalne negocjacje dotyczące NSRO (1 spotkanie odbyło się w dniu 14 marca br.).

W wyniku trwających prac nad opracowaniem programów operacyjnych ustalono kształt linii demarkacyjnej ustanawiającej podział interwencji pomiędzy poszczególnymi programami, zarówno szczebla centralnego, jak regionalnego. W celu zapewnienia stosowania się do ustaleń podjętych w wyniku dyskusji nad kształtem linii demarkacyjnej i wyeliminowania możliwości jej dalszej modyfikacji, linia demarkacyjna zostanie dołączona do NSRO i będzie można udzielać wsparcia w ramach poszczególnych PO i RPO na podstawie jej zapisów.

Jednocześnie należy podkreślić, że instrumenty o charakterze zbliżonym do działania 2.3 SPO - WKP nie zostały pominięte w planach zagospodarowania środków na lata 2007 - 2013. Zgodnie z koncepcją realizacji wsparcia w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia, także zgodnie z licznymi postulatami w okresie 2004 - 2006 instrumenty tego typu będą realizowane na szczeblu bliższym przedsiębiorcy - na poziomie lokalnym w ramach regionalnych programów operacyjnych.

W ramach PO IG, zgodnie z charakterem Programu, przewidziano wiele uzupełniających się instrumentów służących zarówno bezpośredniemu, jak i pośredniemu wsparciu przedsiębiorstw. W odniesieniu do działań skierowanych bezpośrednio do przedsiębiorstw, w tym MSP należą m. in. instrumenty w zakresie inicjowania działalności innowacyjnej w formie umorzenia części kredytu technologicznego, w zakresie inwestycji przedsiębiorstw w B+R, prowadzenia prac badawczo-rozwojowych oraz wdrożenia ich wyników, zarządzania własnością intelektualną, rozwijania e-usług, także typu business to business, kooperacji, wsparcia działania na jednolitym rynku europejskim, inwestycji oraz doradztwa i szkoleń.

Określone jako projekty systemowe instrumenty PO IG nie służą dofinansowaniu instytucji wskazanych do ich realizacji. Ten typ projektu jest innym sposobem realizacji wsparcia, polegającym na wykorzystaniu instytucji, które już istnieją i realizują działania zbliżone, bądź tożsame z planowanymi w ramach PO IG. Realizacja wsparcia z udziałem PARP, KFK czy BGK nie służy bynajmniej dofinansowaniu działalności tych instytucji, a jedynie wykorzystaniu ich potencjału oraz doświadczenia w realizacji wsparcia dla przedsiębiorców.

Aktualnie na stronach internetowych instytucji pośredniczących dla PO IG dostępne są tzw. karty działań. Są one wstępną wersją opisów planowanych w Programie instrumentów oraz sposobu ich realizacji. Trwają prace nad wypracowaniem dokładnych i spójnych zasad udzielania pomocy w ramach PO IG - w zakresie m.in. kryteriów wyboru projektów, kwalifikowalności kosztów na poziomie działań oraz systemu ich wdrażania. Dokładne opisy wybranych priorytetów zawarte w Uszczegółowieniu dla PO IG zostaną zamieszczone na stronie internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w tym miesiącu.

Odpowiadając na kwestie dotyczące wspierania wyłącznie dużych przedsiębiorstw w PO Infrastruktura i Środowisko pragnę zaznaczyć, iż PO IŚ marginalnie traktuje wsparcie dla przedsiębiorstw, co wynika z nadrzędności celu programu zwróconego ku poprawie infrastruktury i stanu środowiska, nad bezpośrednim wsparciem przedsiębiorstw. Jest to związane bezpośredni z polskimi zobowiązaniami traktatowymi dotyczącymi ograniczenia emisji zanieczyszczeń. W przypadku sektora środowiska działania skierowane są do dużych przedsiębiorstw, co wynika z linii demarkacyjnej pomiędzy PO IŚ a RPO, wypracowanej wspólnie z przedstawicielami samorządów regionalnych. W odróżnieniu do MSP, duże przedsiębiorstwa w większym stopniu wpływają na zanieczyszczenie środowiska. Realizacja projektów w ramach Priorytetu X i XI ma przyczynić się do zwiększenia efektywności energetycznej w aglomeracjach miejskich, wzrostu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, a także zwiększenia bezpieczeństwa dostaw paliw i energii elektrycznej na rynek wewnętrzny. Uwzględnia to interes Wspólnoty, bowiem przyczynia się do wzmocnienia bezpieczeństwa dostaw energii w UE i zrównoważonego rozwoju. Minimalna wielkość projektów - 20 mln zł, które otrzymają dofinansowanie, zawęża liczbę przedsiębiorstw, które będą ubiegać się o wsparcie w ramach priorytetów. Natomiast kryteria dostępności nie zostały ograniczone wyłącznie do sektora dużych przedsiębiorstw.

Program Operacyjny Rozwój Polski Wschodniej przygotowany został w odpowiedzi na dysproporcje w poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego Polski A i Polski B - regionów ściany wschodniej, które stanowią 5 najbiedniejszych regionów z całej Unii Europejskiej. Alokacja PO RPW została zasilona dodatkowymi 992 mln euro ze środków EFRR, przypisanymi w budżecie UE właśnie na pomoc skierowaną dla tych regionów. Realizacja programu ma przyczyniać się przede wszystkim do zaopatrzenia regionów w niezbędną infrastrukturę techniczną i stworzenie ośrodków regionalnych mogących konkurować z silnymi ośrodkami metropolitalnymi w pozostałych częściach kraju. Determinuje to skalę środków jaka została przeznaczona na pomoc przedsiębiorcom, którzy otrzymają wsparcie w ramach poszczególnych RPO.

Środki funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności nie stanowią pomocy publicznej, ale pomoc przyznana w ramach programów operacyjnych podlega pułapom określonym dla pomocy publicznej. Oznacza to, że pomoc udzielana ze środków strukturalnych podlega zasadom przyjętym dla pomocy publicznej i może być udzielana tylko zgodnie ze stosowanymi w tym zakresie przepisami wspólnotowymi. Zgodnie z nimi wszelka pomoc, która narusza konkurencję na Jednolitym Rynku Europejskim jest niedozwolona i może zostać udzielona wyłącznie na zasadzie wyjątku. Udzielanie tej pomocy określa szereg rozporządzeń oraz wytycznych Komisji Europejskiej dotyczących pomocy regionalnej, horyzontalnej i sektorowej, która posługuje się nimi do oceny środków wprowadzanych przez państwa członkowskie i na podstawie których państwa członkowskie opracowują rozwiązania w zakresie udzielania pomocy.

W celu uruchomienia realizacji priorytetów i działań programów operacyjnych na lata 2007-2013, które objęte są reżimem pomocy publicznej Ministerstwo Rozwoju Regionalnego pracuje nad przygotowaniem programów pomocowych w zakresie kompetencji ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego. Równolegle koordynuje przygotowanie programów leżących w kompetencji innych ministrów, odpowiedzialnych za opracowanie programów pomocowych dla poszczególnych programów operacyjnych. Aby zapewnić optymalne warunki udzielania pomocy publicznej oraz zachować jednolite zasady udzielania tej pomocy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opracowuje programy pomocowe wspólne dla wszystkich RPO, zgodnie z obligacją wynikającą z ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju z dnia 6 grudnia 2006 r. W ten sposób przygotowane zostaną najbardziej korzystne rozwiązania w zakresie świadczenia pomocy na przedsięwzięcia objęte reżimem pomocy publicznej, tj. m.in. zapewniające udzielanie maksymalnych intensywności pomocy oraz najszerszego katalogu kosztów kwalifikowalnych. Dodatkowo działania prowadzone przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego na poziomie centralnym będą skutkowały opracowaniem negatywnych fiszek notyfikacyjnych (argumentacji potwierdzającej brak pomocy publicznej), w celu wyeliminowania możliwości udzielania pomocy publicznej w obszarach, w których nie jest to zgodne ze strategią w danym obszarze oraz wsparcie projektów powinno być możliwe na poziomie maksymalnym określonym dla funduszy strukturalnych.

Koordynacja na poziomie NSRO opracowania programów pomocowych, które będą wykorzystywane na potrzeby wdrażania programów operacyjnych zapewni stosowanie jednolitych zasad udzielania wsparcia w odniesieniu do tych samych typów pomocy, wyeliminuje udzielanie pomocy instytucjom publicznym, przez co będą mogły otrzymać większe wsparcie oraz doprowadzi do tego, aby pomoc publiczna udzielana była zgodnie z maksymalnymi pułapami dostępnymi dla polskich regionów, tak aby miały one możliwość nadrobienia dystansu w rozwoju społeczno-gospodarczym do innych regionów UE.

Na potrzeby badania stanu realizacji projektów znajdujących się na takiej liście przeprowadzona zostanie ocena stopnia przygotowania projektów kluczowych, która pozwoli na określenie potrzeb beneficjentów w zakresie wsparcia merytorycznego podczas realizacji projektu oraz odpowiednio wcześnie określi potencjalne zagrożenia wynikające z niedostatecznego oszacowania kosztów opracowania dokumentacji projektowej w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych. Wsparcie procesu przygotowania projektów kluczowych zostanie udzielone ze środków Programu Operacyjnego Pomoc Techniczna oraz z komponentów pomocy technicznej w ramach poszczególnych programów operacyjnych. Dodatkowe finansowanie posłuży zapewnieniu pomocy doradców zewnętrznych dla przygotowania projektów, które w ocenie instytucji zarządzającej programem operacyjnym będą wymagały wsparcia.

Na podstawie gromadzonych danych będą podejmowane decyzje dotyczące przede wszystkim uruchomienia dodatkowego wsparcia ze środków pomocy technicznej, mającego na celu przyśpieszenie procesu realizacji projektów poprzez pomoc w przygotowaniu dokumentacji oraz eliminację zagrożeń związanych z terminowym wdrażaniem inwestycji.

Szacuje się, że dzięki systemowi przygotowania i monitorowania projektów kluczowych wiatach 2008-2009 zostanie przygotowanych do realizacji znacznie więcej projektów (w szczególności dużych inwestycji infrastrukturalnych), niż ma to miejsce w ramach obecnej perspektywy finansowej. Zwiększenie ilości i wartości projektów gotowych do realizacji pozwoli na uchronienie się przed ewentualną utratą środków z funduszy europejskich w wyniku stosowania zasady "N+3"/"N+2". Przyniesie również wymierny efekt w postaci przyspieszenia rozwoju społeczno-gospodarczego kraju.

Podsumowując przedstawione powyższej stanowisko do szczegółowych uwag zgłoszonych przez Panią Senator uważam, że o sukcesie NSRO zadecyduje realizacja przedsięwzięć we wszystkich obszarach zidentyfikowanych w strategii NSRO. Działania te będą podejmowane w wielu obszarach przyczyniających się do rozwoju społeczno-gospodarczego kraju i spójności przestrzennej. Sektor przedsiębiorczości jest traktowany jako priorytetowy w NSRO, lecz skala środków przeznaczonych na wsparcie budowy przyjaznego przedsiębiorcom systemu oraz bezpośrednie wsparcie przedsiębiorstw nie jest tak duża jak np. dla infrastruktury, na której budowę potrzeba niewspółmiernie większych nakładów.

Fundusze strukturalne będą pełniły szczególną rolę w rozwoju gospodarki, lecz nie tylko przez bezpośrednie wsparcie sektora przedsiębiorstw, a budowę spójnego systemu rozwoju przedsiębiorczości, zapewniającej dogodne warunki dla powstawania nowych innowacyjnych firm, przede wszystkim z sektora MSP. Strategia ta obejmuje wsparcie instytucji świadczących usługi doradcze i oferujące źródło zewnętrznego finansowania przedsiębiorstw (na poziomie regionalnym ze szczególnym nastawieniem na rozwój innowacyjności niskiej, a na poziomie centralnym - na generowanie powstawania innowacji o skali średniej i wysokiej).

Wsparcie budowy systemu wspierającego przedsiębiorczość dostosowano do ustalonej linii demarkacyjnej i założonych celów do osiągnięcia na poziomie regionalnym i centralnym. Dlatego fundusze pożyczkowe i poręczeniowe stanowiące alternatywne źródło zewnętrznego finansowania firm uzyskają dofinansowanie w ramach RPO, a w ramach PO IG dofinansowane zostanie tworzenie systemu wsparcia mniejszej ilości wysoko innowacyjnych przedsięwzięć, o których wsparcie jest najtrudniejsze, gdyż obarczone są dużym ryzykiem.

Mam nadzieje, że przedstawione przeze mnie stanowisko obrazuje kompleksową strategię wsparcie przedsiębiorczości w Polsce ze środków polityki spójności w latach 2007-2013 i pozwoli mniej krytycznie spojrzeć Pani Senator na zaprogramowaną koncepcję rozwoju przedsiębiorstw.

Z poważaniem

Grażyna Gęsicka

Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka

Szanowny Panie Ministrze!

W związku ze zbliżającym się terminem rozszerzenia na Polskę układu z Schengen samorządy województwa opolskiego intensyfikują prace przygotowawcze, aby maksymalnie udrożnić kontakty z partnerami pasa przygranicznego z Republiki Czeskiej. Niestety nasze samorządy nie znają ani zasad, ani wymagań, które będą obowiązywać podczas przekraczania dotychczasowych granic po rozszerzeniu układu. Ich zdaniem brak niezbędnych informacji negatywnie wpływa na współpracę samorządów Polski i Czech.

Aby móc planować zakres przyszłej współpracy zagranicznej i samorządowej, proszą o wyjaśnienie praktycznego znaczenia ogólnego terminu "swoboda przepływu osób" oraz następujących zagadnień szczegółowych:

Czy po wstąpieniu do strefy Schengen dotychczasową granicę polsko-czeską nadal będzie można przekraczać jedynie w miejscach istniejących obecnie przejść granicznych?

Od grudnia 2006 r. funkcjonuje kolejowe przejście graniczne dla ruchu pasażerskiego Mikulovice - Głuchołazy - Jindrichov ve Slezsku. Czy również w przyszłości potencjalni pasażerowie będą zmuszeni do korzystania z tego przejścia, czy też można planować dodatkowe przystanki kolejowe, bez konieczności uruchamiania na nich przejść granicznych?

Najdłuższy odcinek granicy polsko-czeskiej w gminie Głuchołazy przebiega przez Góry Opawskie, będące częścią leżącego niemal w całości po czeskiej stronie pasma Jeseników. Czy planując rozwój szlaków turystycznych i ich ewentualne połączenie ze szlakami czeskimi, należy czynić starania o utworzenie koniecznych nowych przejść granicznych, czy też granicę będzie można przekraczać w dowolnym miejscu, na zasadzie dzisiejszej tak zwanej zielonej granicy?

Z wyrazami szacunku

Ryszard Ciecierski

Warszawa, dnia 19 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Swoboda poruszania się i przebywania na terytorium państw członkowskich jest jedną z podstaw integracji europejskiej. Uprawnienie to po raz pierwszy ustanowione zostało w 1957 roku zgodnie z art. 3 Traktatu o Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, a następnie potwierdzone Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską (TWE). W ramach swobody przemieszczania się osób, obywatelom Unii Europejskiej przysługuje, m.in.:

- prawo do swobodnego przemieszczania się pracowników (art. 39 TWE),

- prawo do swobodnego świadczenia i korzystania z usług (art. 49 i następne TWE),

- prawo do swobodnego wyboru miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (art. 43 TWE),

- powszechne prawo do swobodnego przemieszczania się, na podstawie którego każdy obywatel Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego (Norwegia, Islandia i Lichtenstein), po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo, może swobodnie poruszać się i przebywać na terytoriach wszystkich krajów członkowskich, w tym także osiedlania się i podejmowania pracy na równi z rodzimymi obywatelami danego państwa członkowskiego (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2004/38/WE) .

Dla pełnego urzeczywistnienia idei swobodnego przemieszczania się, z czasem istotne stało się zapewnienie każdemu uprawnionemu, w każdym państwie członkowskim tego samego poziomu (szeroko pojętej) ochrony, bezpieczeństwa oraz tego samego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Stąd pojawiła się w gremiach UE koncepcja stworzenia obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W ramach tego obszaru w jednolity sposób realizowane są zagadnienia dotyczące wspólnej polityki azylowej i migracyjnej, sprawiedliwości, zwalczania przestępczości oraz jednolitych standardów ochrony granic zewnętrznych. Jedną z najistotniejszych inicjatyw służących ułatwieniu życia osób podróżujących po terytorium Unii Europejskiej był układ podpisany w 1985 roku w Schengen przez rządy Belgii, Francji, Luksemburga, Niderlandów i Republiki Federalnej Niemiec. Uzgodniono, iż niezależnie od posiadanego obywatelstwa, zniesione zostają kontrole osób na wspólnych granicach wewnętrznych państw sygnatariuszy, natomiast zintensyfikowane i ujednolicone zostaną formy kontroli na granicach zewnętrznych, czyli na granicach z państwami nienależącymi do tego obszaru, oraz że wprowadzona zostanie wspólna polityka wizowa.

Reasumując powyższe wskazać należy, iż po włączeniu Polski do obszaru Schengen zniesiona zostanie kontrola graniczna na granicach wewnętrznych. Ponadto, przestaną funkcjonować (w obecnym kształcie) aktualnie istniejące przejścia graniczne na tych odcinkach granic. Przekraczanie dotychczasowych granic, tj. polsko-czeskiej, polsko-słowackiej, polsko-niemieckiej i polsko-litewskiej możliwe będzie w każdym miejscu i czasie, bez dokonywania odprawy granicznej osób, niezależnie od ich obywatelstwa.

W odniesieniu do kwestii kolejowych przejść granicznych informuję, iż dopuszczalne będzie planowanie dodatkowych przystanków bez potrzeby budowy dodatkowych przejść granicznych, jednakże Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie posiada kompetencji w zakresie planowania tego rodzaju przystanków kolejowych. Ponadto wskazać należy, iż nie jest konieczne tworzenie nowych przejść granicznych celem połączenia szlaków turystycznych po dwóch stronach granicy.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Wiesław TARKA

Podsekretarz Stanu