Oświadczenie skierowane do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Michała Seweryńskiego oraz do prezesa Głównego Urzędu Statystycznego Józefa Oleńskiego

Zgodnie z art. 13 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym (DzU nr 164 poz. 1365 z dnia 27 lipca 2005 r.) podstawowymi zadaniami uczelni są między innymi: prowadzenie badań naukowych, kształcenie i promowanie kadr naukowych, upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki.

Powszechnie przyjmuje się, że zadania te - zazwyczaj znajdujące się w misji każdej z uczelni akademickich - realizowane są między innymi poprzez organizowanie konferencji i seminariów naukowych. Konferencje takie prowadzone są w ramach obligatoryjnej dla pracowników naukowo-dydaktycznych działalności naukowej i zadań statutowych wyższej uczelni.

Konferencje i seminaria organizowane przez uczelnie lub ich jednostki organizacyjne - wydziały, katedry, instytuty - służą prezentacji najnowszych osiągnięć naukowych poszczególnych ośrodków akademickich i ich pracowników, przedstawiane są tu referaty i komunikaty, toczone są dyskusje i spory służące rozwojowi poszczególnych dyscyplin naukowych. Często takie konferencje i seminaria mają charakter podsumowujący dla pewnego okresu badań, a czasami są uhonorowaniem badaczy szczególnie zasłużonych dla rozwoju nauki.

Pomimo tego Urząd Statystyczny w Łodzi zakwalifikował konferencje organizowane przez uczelnie wyższe jako "usługi organizowania wystaw, targów i kongresów". Klasyfikacja PKWiU 74.87.15-00.00 odnosi się jednak do czynności usługowej polegającej na organizowaniu konferencji, składają się na nią działania w zakresie obsługi uczestników, zapewnienia im zakwaterowania, wyżywienia itp.

Celami konferencji naukowych nie są przecież targi, w czasie których odbywa się sprzedaż i kupno towarów, ani wystawy dające przegląd eksponatów z różnych dziedzin produkcji. Konferencje i seminaria, o których mowa, to spotkania autorytetów naukowych z danej dziedziny nauki, których osiągnięcia zaprezentowane w przedstawionych referatach mają służyć upowszechnieniu i przekazaniu zdobytej wiedzy.

Co więcej klasyfikacja w grupie 74.87 dotyczy usług związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Uczelnie wyższe co do zasady nie prowadzą działalności gospodarczej.

Proszę Pana Ministra i Pana Prezesa o wyrażenie opinii w tej nurtującej środowisko akademickie sprawie.

Marek Rocki

Warszawa, 2007-02-28

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na nadesłane przy piśmie z dnia 20 lutego 2007 r. znak: BPS/DSK-043-135/07 oświadczenie złożone przez Pana Senatora Marka Rockiego uprzejmie informuję, że zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 89, poz. 844, z późn. zm.) oraz stosowanej do celów podatkowych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. (Dz. U. Nr 42, poz. 264, z późn. zm.) pod pojęciem usług rozumie się:

- wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność o charakterze produkcyjnym nietworzące bezpośrednio nowych dóbr materialnych - usługi na rzecz produkcji,

- wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności, przeznaczone dla celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej i ogólnospołecznej.

Podstawowym kryterium klasyfikacyjnym jest rodzaj wykonywanych czynności i ich końcowy efekt. Przedmiotem klasyfikacji są określone czynności świadczone niezależnie od charakteru wykonawcy lub odbiorcy i niezależnie od tego czy zostały wykonane odpłatnie czy też nieodpłatnie. PKWiU nie ma zastosowania do klasyfikowania czynności wewnątrzzakładowych. Nie stanowi kryterium klasyfikacyjnego fakt, czy usługi realizowane są w celach komercyjnych, czy pobierane za wykonanie usług opłaty mają jedynie na celu pokrycie kosztów ich wykonania.

Zgodnie z ppkt. 5.3.2 zasad metodycznych PKWiU każdą usługę należy zaliczać do odpowiedniego grupowania PKWiU zgodnie z jej charakterem, niezależnie od symbolu, pod którym został zaklasyfikowany, zgodnie z przeważającym, rodzajem działalności, wykonujący usługę podmiot gospodarczy w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej REGON.

Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług zharmonizowana jest m.in. z Centralną Klasyfikacją Produktów (CPC), z którą zachowuje wzajemne powiązania zakresowe i pojęciowe w zakresie usług.

Wyżej wymienione grupowanie PKWiU 74.87.15-00.00 (według PKWiU z 2004 r.) powiązane jest z podklasą CPC 85970 (wersja 1.0) - odpowiednio grupowanie PKWiU 74.84.15-00.00 (według PKWiU z 1997 r.) powiązane z podklasą CPC 87909 (wersja tymczasowa) - która obejmuje swoim zakresem m.in. organizowanie spotkań naukowych lub kulturalnych oraz kongresów.

Jeżeli konferencje i spotkania naukowe mają charakter zamknięty, tylko dla pracowników naukowych i studentów, wówczas ich organizacja nie jest oddzielnie klasyfikowana i jako czynność wewnątrzzakładowa mieści się w zakresie działu PKWiU 80 "Usługi w zakresie edukacji" (według PKWiU z 1997 r. i PKWiU z 2004 r.). Dział PKWiU 80 "Usługi w zakresie edukacji" (według PKWiU z 2004 r. i PKWiU z 1997 r.) obejmuje usługi w zakresie szkolnictwa podstawowego, średniego i wyższego, usługi w zakresie szkolnictwa dla dorosłych oraz innych form kształcenia. Podstawowym kryterium pozwalającym zaklasyfikować usługi do działu PKWiU 80 jest rodzaj wykonywanych czynności i ich efekt końcowy - usługi edukacyjne.

Z poważaniem

Józef Oleński

Warszawa, 21 marca 2007 r.

Szanowny Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 20 lutego br. (znak: BPS/DSK-043-121/07) dotyczącego oświadczenia złożonego przez senatora Marka Rockiego podczas 27. posiedzenia Senatu RP, przedstawiam następujące stanowisko Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego:

Konferencje i seminaria organizowane przez uczelnie służą prezentacji najnowszych osiągnięć naukowych poszczególnych ośrodków akademickich i ich pracowników i nie powinny być klasyfikowane jako "usługi organizowania wystaw, targów i kongresów" (klasyfikacja PKWiU w grupie 74.87), jak uznał to Urząd Statystyczny w Łodzi. W związku z powyższym Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego popiera stanowisko pana senatora Marka Rockiego wyrażone w ww. oświadczeniu.

Z wyrazami szacunku

Prof. Michał Seweryński

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o rozpatrzenie możliwości uruchomienia bazy Lotniczego Pogotowia Ratunkowego, LPR, w Ełku, której zasięg obejmowałby wschodnią i środkową część województwa warmińsko-mazurskiego, ze szczególnym uwzględnieniem Krainy Wielkich Jezior Mazurskich. Obecnie jedyny stacjonujący w stolicy województwa śmigłowiec LPR nie obejmuje swym zasięgiem znacznej części regionu.

Uruchomienie bazy LPR w regionie Warmii i Mazur o słabej infrastrukturze drogowej i małej gęstości zaludnienia ma zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa mieszkańców oraz licznie przebywających w tym rejonie turystów. W wielu sytuacjach tylko śmigłowiec LPR ma szansę dotarcia na czas do osób wymagających szybkiej interwencji medycznej. Funkcjonowanie śmigłowca LPR, współpracującego z WOPR, w sposób znaczący zwiększyłoby także bezpieczeństwo osób wypoczywających na szlakach wodnych i jeziorach. Warmia i Mazury to niestety także kraina niebezpiecznych, zniszczonych dróg, które co roku są miejscem wielu tragedii.

Biorąc pod uwagę prośby mieszkańców, starania władz samorządowych i wojewódzkich, a także zbliżający się kolejny sezon turystyczny, usilnie proszę Pana Ministra o jak najszybszą interwencję w celu zapewnienia szybkiej i skutecznej pomocy medycznej poprzez wsparcie planu utworzenia bazy śmigłowca LPR w Ełku.

Z wyrazami szacunku

Ryszard Górecki
senator RP

Warszawa, 01 MAR. 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Ryszarda Góreckiego z dnia 8 lutego 2007 roku złożonego przy piśmie nr BPS/DSK-043-117/09 z dnia 20 lutego 2007 roku, w sprawie utworzenia bazy dla Lotniczego Pogotowia Ratunkowego (LPR) w Ełku uprzejmie informuję, iż obecnie wszystkie śmigłowce, które posiada SP ZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe są użytkowane w już istniejących bazach śmigłowcowych. Nie ma więc możliwości przeniesienia któregokolwiek z nich do Ełku.

W okolicach Ełku są dwie bazy zlokalizowane w Suwałkach i w Olsztynie. Ich lokalizacja wydaje się być obecnie na tyle zasadna, że promień działania obu baz obejmuje swym zasięgiem także region Ełku.

Zbudowana w zeszłym roku baza SP ZOZ LPR w Suwałkach zlokalizowana jest w odległości kilku kilometrów od Szpitala Wojewódzkiego w Suwałkach (możliwość natychmiastowego transportu lotniczego), w oddali od centrum miasta (zmniejszenie uciążliwości dla mieszkańców oraz większe bezpieczeństwo). Charakteryzuje się ona bardzo dobrym zapleczem technicznym, a lotnisko wyposażone jest w odpowiednie urządzenia i w hangar, w którym stacjonuje śmigłowiec LPR.

Biorąc jednak pod uwagę wejście w życie ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu wieloletniego programu "Wymiana śmigłowców SP ZOZ Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w latach 2005- 2010", można będzie ponownie wrócić do rozpatrzenia przedmiotowego wniosku, lecz nie wcześniej, niż po dokonaniu zakupu nowych maszyn.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Ministrze!

Obowiązujące rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 lipca 2005 r. gwarantuje, iż na wniosek absolwenta oprócz dyplomu ukończenia studiów uczelnia sporządzi i wyda dyplom w języku obcym w ciągu trzydziestu dni od daty złożenia egzaminu dyplomowego.

Zwracam się z prośbą o interwencję w sprawie dyplomu filii Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy absolwenta Wydziału Nauk o Zdrowiu, pana Jarosława Kalenika, który mimo pisemnego potwierdzenia z dnia 18 stycznia 2006 r., że taki dyplom dostanie, i mimo wielokrotnych interwencji nie otrzymał go do dnia dzisiejszego.

Nasza, już prawie trzyletnia, obecność w Unii Europejskiej zobowiązuje nas do respektowania unijnych standardów. Dlatego proszę o informację, czy mamy do czynienia z jednostkowym przypadkiem, czy brak respektowania obowiązującego prawa ma większy wymiar.

Paweł Michalak
senator RP

Warszawa, 2007-03-02

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Pawła Michalaka, w sprawie wydania odpisu dyplomu ukończenia studiów wyższych w tłumaczeniu na język obcy, pragnę przekazać, co następuje.

Interwencja Pana Senatora dotyczyła wydania dyplomu w języku obcym Panu Jarosławowi K., absolwentowi Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W przedmiotowej sprawie zmuszony byłem zwrócić się do Pana Prof. dr hab. Andrzeja Jamiołkowskiego, Rektora Uniwersytetu z prośbą o wyjaśnienia w tej sprawie. Otrzymałem informację, iż dyplom wraz z suplementem został wysłany Panu Jarosławowi K. w dniu 19 lutego br. Pewne opóźnienia spowodowane były, jak wynika z pisma Pana Rektora, koniecznością niezwykle starannego opracowania anglojęzycznej wersji suplementu.

Z wyrazami szacunku

wz. Ministra

SEKRETART STANU

prof. dr hab. Stefan JURGA

Chciałbym złożyć oświadczenie, skierowane do pana premiera, w sprawie decyzji dotyczącej lokalizacji terminalu gazowego.

W związku z tym, że Polska zabiega o dywersyfikację źródeł energii, jedna z podjętych już decyzji jest taka, że będzie budowany w Polsce, w Świnoujściu bądź nad Zatoką Gdańską, terminal gazowy. Wstępne decyzje, które już zostały podjęte i o których informowały media, wskazują, że ten terminal będzie budowany w Świnoujściu.

Rozumiem, że nie jest to decyzja ostateczna. Chciałbym jednak wiedzieć, jakie argumenty przemawiają za tym, żeby na tym etapie wskazywać Świnoujście jako rejon właściwy do budowy terminala gazowego. Chciałbym znać wszystkie elementy ekonomiczne tej decyzji, elementy strategiczne istotne dla takiej lokalizacji.

Chciałbym także w ramach tego oświadczenia dowiedzieć się, jaki wpływ na ewentualną zmianę tej decyzji może mieć fakt, że w Gdańsku zaproponowano, aby lokalizacja była nie tak jak w pierwotnej wersji na wybudowanej wyspie, ale na dobudowanym nabrzeżu. Jest to projekt nowy, projekt nieporównanie tańszy, wygodniejszy. Czy ta propozycja, złożona już przez Port Północny w Gdańsku, żeby zlokalizować to na dobudowanym, nawiezionym nabrzeżu, co spowoduje, że inwestycja ta będzie tańsza, daje szansę na to, żeby zlokalizować ją nad Zatoką Gdańską?

Proszę więc o wszelkie informacje co do bliskiej już, jak sądzę, definitywnej decyzji dotyczącej lokalizacji terminala gazowego.

Warszawa, 6.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W myśl § 1 ust. 2, pkt 2 powyższej uchwały uznano za zgodne z polityką Rządu podjęcie przez Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A. działań związanych z budową terminala do odbioru gazu skroplonego na wybrzeżu RP. Jednocześnie w § 3 zobowiązano Ministra Gospodarki do monitorowania działań PGNiG S.A. związanych z budową terminala LNG, w szczególności z:

1) przygotowaniem warunków przystąpienia do tej inwestycji,

2) określeniem najdogodniejszej lokalizacji, oraz

3) zawarciem umów na dostawy gazu skroplonego.

Informuję, że w dniu 15 grudnia 2006 r. Zarząd Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. po zapoznaniu się z analizą lokalizacyjną i po konsultacjach w branych pod uwagę regionach, podjął uchwałę o wyborze lokalizacji dla budowy terminalu LNG w Świnoujściu. Decyzja ta jest ostateczna.

Analizy dotyczące wyboru lokalizacji były prowadzone w ramach "Studium wykonalności i założeń techniczno-ekonomicznych importu gazu skroplonego LNG do Polski" i dotyczyły dwóch lokalizacji: w Świnoujściu i w Gdańsku. Studium wykonalności zostało przygotowane przez wybrane w drodze przetargu konsorcjum firm: PricewaterhouseCoopers Polska Sp. z o.o. i PricewaterhouseCoopers LLP, ELF Consulting Engineers Polska i ILF Beratende Ingenieure GmbH (Grupa ILF), Chadbourne&Parke - Radzikowski, Szubielska i Wspólnicy.

Za wyborem lokalizacji terminala w Świnoujściu przemawiają między innymi następujące argumenty:

- szybsza i łatwiejsza droga do uzyskania dostępu do terenu pod inwestycję - tereny są własnością portu, nadleśnictwa oraz gminy i są wolne od praw osób trzecich. W przypadku lokalizacji terminala w Gdańsku, większa część nieruchomości ewentualnego terenu inwestycyjnego jest przedmiotem kilku umów dzierżawy. Jedna umów dzierżawy została zawarta na czas oznaczony 30 lat i brak jest przesłanek umożliwiających wcześniejsze wypowiedzenie lub rozwiązanie tej umowy. Natomiast w odniesieniu do innej umowy dzierżawy, pomimo, iż umowa ta została wypowiedziana, rozpoczęcie inwestycji na tej części nieruchomości mogłoby zaangażować PGNiG S.A. w długotrwałe spory sądowe, gdyż strona wypowiedzianej umowy wystosowała roszczenia dotyczące praw do tej nieruchomości,

- dobry dostęp do infrastruktury technicznej tj. dróg i szlaków komunikacyjnych (dla cystern kolejowych), połączeń z krajową siecią przesyłową, mediów.

W odniesieniu do Gdańska, z uwagi na fakt, iż nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej występowałaby konieczność zawarcia odpowiedniej umowy z Zarządem Morskiego Portu Gdańsk S.A. lub ustanowienia służebności na innych gruntach ZMPG,

- krótsza droga transportu,

- większe zapotrzebowanie na gaz w regionie związane z bliskością zakładów przemysłowych (m.in. Zakłady Chemiczne Police),

- zapewnienie przez Zarząd Portów Szczecin i Świnoujście S.A. rozwoju infrastruktury hydrotechnicznej portu w Świnoujściu.

Obecnie planowane jest rozpoczęcie fazy projektowo-wdrożeniowej obejmującej między innymi:

- przygotowanie procesu inwestycyjnego (m.in. przygotowanie przetargu na projekt techniczny);

- przeprowadzenie negocjacji i podpisanie kontraktów na dostawy LNG;

- uzyskanie odpowiednich pozwoleń i zgód formalno-prawnych.

Po spełnieniu powyższych warunków możliwe będzie przystąpienie do fazy inwestycyjnej, która planowana jest w latach 2008 - 2010.

Zakłada się, że początkowa moc regazyfikacyjna terminala będzie wynosić 2,5 mld m³ rocznie. Terminal zostanie zaprojektowany w taki sposób, że możliwe będzie stosunkowo szybkie rozbudowanie jego mocy do poziomu 5 - 7,5 mld m³ rocznie, jeżeli będzie to uzasadnione zwiększonym popytem na gaz.

Przedstawiając powyższe informacje, uprzejmie proszę o ich przyjęcie jako odpowiedzi na pytania postawione przez Pana Senatora Antoniego Szymańskiego.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Piotr Naimski

SEKRETARZ STANU

Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczo-Rehabilitacyjny TPD "Helenów", wchodzący w skład Centrum Rehabilitacji, Edukacji i Opieki TPD "Helenów", specjalizuje się od wielu lat w rehabilitacji dzieci z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, głównie dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. W ośrodku tym przebywa jednorazowo sto trzydzieścioro czworo dzieci. Przyjmowane dzieci są objęte pełnym zakresem badań - badaniami medycznymi, psychologicznymi, logopedycznymi i pedagogicznymi - na podstawie których stawiana jest interdyscyplinarna diagnoza. Po postawieniu diagnozy zespół specjalistów planuje indywidualny program terapii dla każdego dziecka. Dzieci, chodząc do szkół znajdujących się na terenie Centrum Rehabilitacji, Edukacji i Opieki, w czasie pozalekcyjnym uczestniczą w wieloprofilowej rehabilitacji.

Rehabilitacja wieloprofilowa prowadzona jest przez zespół współpracujących ze sobą specjalistów: lekarzy, fizjoterapeutów, pedagogów i logopedów. Raz w tygodniu zespoły terapeutów omawiają postępy i trudności w rehabilitacji. Dzieci uczęszczają na terapie indywidualną i grupową - terapia integracji sensorycznej, terapia NDT Bobath, hipoterapia, muzykoterapia, metoda Tomatisa, terapia EEG Biofeedback, artterapia, hydroterapia, zajęcia teatralne i inne.

Dzieci w wolnym czasie, poza zajęciami w szkole i rehabilitacją, przebywają w świetlicach - internacie pod opieką wychowawców i asystentów. W internacie organizowane są zajęcia będące przedłużeniem procesu rehabilitacji i edukacji - wspólne odrabianie lekcji, zajęcia manualne i plastyczne, zajęcia relaksacyjne, usamodzielniające - a jednocześnie zapewniona jest pełna opieka związana z samoobsługą: jedzenie, potrzeby fizjologiczne, przemieszczanie się itp. Wychowawcy organizują również wycieczki do muzeów, teatru, zoo, do kina. Regularnie organizowane są także występy estradowe związane z okolicznościowymi uroczystościami oraz świętami.

Ośrodek współpracuje z placówkami naukowymi i rehabilitacyjnymi w Polsce, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych, dbając o wysoki poziom usług medycznych.

Przez ostatnich osiem lat Wojewódzki Oddział Mazowiecki NFZ finansował i akceptował wszystkie projekty Specjalnego Ośrodka TPD "Helenów". W 2007 r. NFZ nie przewiduje zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie rehabilitacji leczniczej. Niepodpisanie umowy grozi zamknięciem ośrodka.

Zwracam się z pytaniem, jakie są przyczyny ogólnego zmniejszenia przez NFZ kontraktowania usług medycznych w zakresie rehabilitacji leczniczej oraz jaka jest przyczyna nieuwzględnienia w tym roku w kontraktowaniu ośrodka TPD "Helenów".

Z poważaniem

Margareta Budner

Warszawa, dn. 5.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem z dnia 1 lutego 2007 r., znak: BPS/DSK-043-099/07 w sprawie oświadczenia złożonego przez Panią Senator Margaretę Budner, dotyczącego możliwości zawarcia kontraktu na świadczenia opieki zdrowotnej w roku 2007 przez Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczo-Rehabilitacyjny "Helenów", uprzejmie informuję, co następuje.

Powodem niewybrania oferty, złożonej przez w/w ośrodek podczas ogłoszonego postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej były merytoryczne zastrzeżenia Komisji Konkursowej do złożonego przez oferenta programu rehabilitacji w zakresie: rehabilitacja specjalistyczna nie sklasyfikowana odrębnie. Z informacji przekazanych przez Mazowiecki Oddział Wojewódzki wynika, iż przedstawiony w postępowaniu konkursowym program rehabilitacyjny z kosztorysem opiewającym na wartość powyżej 2 mln złotych rocznie, nie posiadał jasno wskazanego celu działań i nie zawierał czytelnych wskazań medycznych. Zaproponowane w programie metody leczenia nie odnosiły się bezpośrednio do usprawniania charakterystycznego dla rehabilitacji medycznej. Opisywane działania nie wskazywały też na ciągłość rehabilitacji, brakowało również określenia oczekiwanych skutków prowadzenia rehabilitacji.

Mając na względzie dobro najmłodszych pacjentów oraz pozytywne opinie o Ośrodku "Helenów" Mazowiecki Oddział NFZ, ogłaszając dodatkowe postępowanie w trybie konkursu ofert o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie: "rehabilitacja specjalistyczna niesklasyfikowana odrębnie", umożliwił oferentowi uzupełnienie i poprawienie programu obejmującego wyłącznie oddziaływania medyczne, które mogą być finansowane na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DZ. U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.).

Postępowanie to zostało rozstrzygnięte w dniu 7 lutego 2007 roku, w którym wybrano ofertę Ośrodka Szkolno-Wychowawczo-Rehabilitacyjnego "Helenów" i w związku z tym po przeprowadzonych negocjacjach została podpisana umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w w/w zakresie.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Sośnierz

Szanowny Panie Prezesie!

W związku z pismem od doktora Wojciecha Gawrońskiego, pracownika naukowego AWF w Krakowie, wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej, konsultanta wojewódzkiego w regionie świętokrzyskim, a przede wszystkim lekarza specjalisty, który sprawował opiekę nad reprezentacją sportowców niepełnosprawnych podczas Paraolimpijskich Igrzysk w Turynie oraz prowadził od kilku lat zakontraktowane w NFZ świadczenia w zakresie medycyny sportowej, wnoszę o dalsze zabezpieczenie świadczeń w tym zakresie w Nowym Sączu i Krakowie. Ponadto wnoszę o zapewnienie rzetelnego i zorganizowanie właściwego kontraktowania świadczeń - na miarę oczekiwań społecznych w tym zakresie - nie tylko w województwie małopolskim, ale także w całej Polsce.

Uważam, że obecnie w każdym powiecie powinna funkcjonować poradnia medycyny sportowej, a docelowo - zgodnie z opracowaną strategią rozwoju sportu do 2012 r. - nawet w każdej gminie. Umożliwi to wszystkim dzieciom i młodzieży zaangażowanym w uprawianie sportu kwalifikowanego bezpłatny dostęp do lekarzy specjalistów w zakresie medycyny sportowej lub lekarzy przeszkolonych w tej dziedzinie, posiadających certyfikat PTMS.

Dalekowzroczna polityka w zakresie szeroko rozumianej medycyny sportowej - jako medycyny aktywności ruchowej - realizowana poprzez systematyczną kontrolę zdrowia dzieci i młodzieży zapobiega nie tylko skutkom uprawiania sportu, ale przede wszystkim będzie w przyszłości owocować zmniejszeniem chorób cywilizacyjnych, oszczędzając tym samym wydatki na ich leczenie.

Szczegóły dotyczące zaistniałej sytuacji w województwie małopolskim oraz stanu zabezpieczenia porad w zakresie medycyny sportowej w Polsce zawiera kopia nadesłanego pisma, dołączona do niniejszego wystąpienia.

Uprzejmie proszę o pozytywne ustosunkowanie się do mojego wniosku.

Z wyrazami szacunku

Stanisław Kogut
senator RP

Warszawa, dnia 5.03.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka znak: BPS-DSK-043-068/07 z dnia 22 stycznia br., dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Stanisława Koguta w sprawie zabezpieczenia świadczeń w poradni medycyny sportowej w Nowym Sączu i Krakowie oraz rozstrzygnięcia konkursu ofert na zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne na wspomnianym wyżej terenie, uprzejmie informuję, że Narodowy Fundusz Zdrowia mając na uwadze zapewnienie dzieciom i młodzieży ubiegającym się o przyznanie licencji na amatorskie uprawianie określonej dziedziny sportu możliwości wykonania wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich, wprowadził od 2006 roku kompleksowe porady obejmujące wykonywanie niezbędnych badań tj. "kompleksową (zgodnie z obowiązującymi przepisami) wstępną kwalifikację do uprawiania sportu - porada rozliczana co 2 lata w stosunku do danego świadczeniobiorcy, niezależnie od podmiotu wykonującego" oraz "kompleksową (zgodnie z obowiązującymi przepisami) kwalifikację do dalszego - po 12 miesiącach - uprawiania sportu".

Oferenci przystępujący do konkursu ofert, oprócz wymagań wynikających z przepisów prawa, powinni zgodnie z art. 146 pkt 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - spełniać wymagania określone przez Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, wskazane w :

Tak więc, poradnia medycyny sportowej, tak jak wszystkie poradnie specjalistyczne, przystępując do konkursu na realizację świadczeń opieki zdrowotnej musi spełniać m.in. wymogi dotyczące diagnostyki i realizacji świadczeń.

Zgodnie z informacjami otrzymanymi od Dyrektora Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia - Poradnia medycyny sportowej Wojciech Gawroński "Medicina Sportiva Practica" nie spełniała wszystkich kryteriów określonych ww. przepisami tj. dostępności do badań mikrobiologicznych i badań USG. Jednocześnie informuję, że aktualne, minimalne wymagania dla poradni medycyny sportowej zostały zaakceptowane w trakcie spotkania w Centrali NFZ w dniu 29 lipca 2005 r. przez przedstawicieli Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej, w tym V-Prezesa Pana dr Wojciecha Gawrońskiego.

Dyrektor Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w kolejnym postępowaniu zawarł umowę z Poradnią medycyny sportowej Wojciech Gawroński "Medicina Sportiva Practica" na okres od 1 stycznia 2007 do 31 grudnia 2009 r.

W celu zapewnienia dostępu do świadczeń w poradni medycyny sportowej na terenie województwa małopolskiego zawarte zostały umowy z 23 świadczeniodawcami, w tym na terenie Krakowa z 6 zakładami opieki zdrowotnej, Tarnowa - 2, Chrzanowa - 2, Krynicy Zdrój - 2, a ponadto: Bukowiny Tatrzańskiej, Gorlic, Kasiny Wielkiej, Krasnych-Lasocic, Mędrzechowa, Nowego Sącza, Olkusza, Oświęcimia, Suchej Beskidzkiej, Szczurowa i Wolbromia.

Jednocześnie pragnę przeprosić za zwłokę w udzieleniu odpowiedzi, która była spowodowana koniecznością uzyskania niezbędnych, szczegółowych informacji od Dyrektora Małopolskiego Oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Sośnierz

Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Zyty Gilowskiej

Szanowna Pani Premier!

W dniu 14 grudnia 2006 r. udostępniony został projekt rozporządzenia ministra finansów z dnia 8 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego, w części dotyczącej zwolnień w podatku akcyzowym odnoszących się do paliw silnikowych wynikających z §12 wskazanego rozporządzenia z dnia 22 kwietnia 2004 r.

W obowiązującym stanie prawnym paliwa ciekłe, w tym oleje napędowe z zawartością biokomponentów, korzystają z ulgi w podatku akcyzowym - § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (DzU nr 97 poz. 966 z późniejszymi zmianami). Wysokość ulgi - pomniejszenie stawki bazowej podatku - jest wynikiem iloczynu litrów biokomponentu w 1 m³ gotowego wyrobu w temperaturze referencyjnej 15°C i stawki kwotowej wynoszącej odpowiednio: 1,50 PLN - przy zawartości 4,5-5% biokomponentu; 1,80 PLN - przy zawartości 5-10% biokomponentu; 2,20 PLN - przy zawartości powyżej 10% biokomponentu.

Kwota ulgi nie może być wyższa od akcyzy należnej z tytułu sprzedaży takich paliw ciekłych. W chwili obecnej bazowa stawka podatku akcyzowego na oleje napędowe sprzedawane w kraju jest uzależniona od zawartości siarki w gotowym produkcie i wynosi - poz. 1 pkt 5 załącznika nr 1 do rozporządzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego (DzU nr 87 poz. 825 z późniejszymi zmianami) - 1 tysiąc 48 PLN za 1 m³ w temperaturze referencyjnej 15°C, będącego podstawą opodatkowania paliw silnikowych, przy zawartości siarki do 10 ppm; 1 tysiąc 99 PLN za 1 m³ w temperaturze referencyjnej 15°C przy zawartości siarki do 50 ppm.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra gospodarki z dnia 3 października 2006 r. w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw ciekłych - DzU nr 166 poz. 1182 - do obrotu na terytorium RP dopuszczone zostały biopaliwa ciekłe zawierające w swoim składzie 20% biokomponentu lub czyste biokomponenty przeznaczone do celów napędowych (100%).

Branża biopaliw w Polsce jest rozwijającym się sektorem przemysłu, którego początki nie były łatwe. Przez długi czas przepisy ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych - DzU nr 199 poz. 1934 z późniejszymi zmianami - były w istocie zapisami martwymi z uwagi na brak norm jakościowych dla biopaliw ciekłych, które to normy zostały określone dopiero we wskazanym rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia 3 października 2006 r.

Uchwalenie nowej ustawy o biopaliwach ciekłych było w ostatnim czasie wskazywane jako jeden z priorytetowych celów koalicji rządowej. Efektem tych zapowiedzi było uchwalenie przez parlament ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Regulacja ta miała uporządkować raczkujący sektor biopaliw w Polsce. Miała ona również stworzyć stabilne podstawy jego dalszego funkcjonowania w naszym kraju.

Pomimo tych trudności działalność w zakresie produkcji na szerszą skalę biopaliw ciekłych znalazła się w polu zainteresowania wielu krajowych firm, które często zaangażowały w to znaczne środki finansowe. Prowadzone są prace zmierzające do wybudowania w naszym kraju wielu instalacji przeznaczonych do produkcji tych ekologicznych paliw silnikowych. Rozwój sektora biopaliwowego w Polsce pod każdym względem można bez trudu uznać za działalność pro publico bono. Stabilny i duży sektor biopaliwowy w Polsce pozwoli na zwiększenie produkcji rolnej w naszym kraju poprzez zagospodarowanie nieużywanych aktualnie użytków rolnych, które mogłyby zostać przeznaczone pod uprawy rzepaku stanowiącego surowiec do produkcji biokomponentów (estrów wyższych kwasów tłuszczowych - FAME). Ponadto duży wolumen ilościowy biopaliw na rynku krajowym zmniejszyłby o około 7% deficyt paliw silnikowych. Po za tym, co ma niebagatelne znaczenie, pozwoliłoby to na chociaż częściowe uniezależnienie się od tradycyjnych źródeł zaopatrzenia w nośniki energetyczne, to znaczy pochodzące z procesu rafinacji ropy naftowej. Warto byłoby wziąć przykład z modelu skandynawskiego. Na przykład Szwecja, również członek Wspólnoty Europejskiej, już w chwili obecnej planuje zwiększyć wolumen ilościowy biopaliw na rynku krajowym do poziomu około 70%, co pozwoli jej w niedalekiej przyszłości na prawie całkowite uniezależnienie się od niestabilnego rynku ropy naftowej na świecie.

Ponadto zwiększona produkcja biopaliw w naszym kraju pozwoliłaby w znaczącym stopniu zmniejszyć import gotowego oleju napędowego, którego nasz kraj jest zmuszony importować rocznie 1,5-2 milionów t, w zależności od szacunków.

W tej sytuacji projekt rozporządzenia ministra finansów z dnia 8 grudnia bieżącego roku zmieniający rozporządzenie ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego, przygotowany w ministerstwie finansów kierowanym przez panią premier Zytę Gilowską, budzi, delikatnie mówiąc, zdziwienie. Proponowane w nim rozwiązania polegające na zmniejszeniu o ponad 50% wysokości zwolnienia w podatku akcyzowym powodują, iż rodzący się dopiero w Polsce sektor biopaliw zostaje z góry skazany przez rząd na stagnację czy wręcz degradację. Nie liczy się on również z krajowymi przedsiębiorcami, którzy podjęli często ryzykowne decyzje o zaangażowaniu znacznych środków w inwestycje w tej branży, mając zaufanie do organów państwowych i przeświadczenie o odpowiedzialności organów państwowych, jeśli chodzi o kreowanie stabilnej polityki gospodarczej na rynku krajowym. Jedną z podstawowych i fundamentalnych zasad państwa prawa jest działanie organów tego państwa w sposób budzący zaufanie i pewność jego obywateli. Wydaje się, iż zasada ta została w efekcie przygotowania omawianego projektu naruszona, a zaufanie i pewność poważnie nadszarpnięte.

Odwołanie się w treści uzasadnienia projektu do przepisów dyrektywy Rady nr 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji ram wspólnotowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych oraz elektryczności, zmienionej dyrektywą Rady nr 2004/74/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r., i wskazanie tych przepisów jako podstawy projektowanych zmian również nie wytrzymuje krytyki. Przede wszystkim przepisy tych aktów normatywnych wspólnotowego acquis communautaire były doskonale znane resortowi finansów w momencie prac nad aktualnie obowiązującym, pierwotnym, §12 rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego - DzU nr 97 poz. 966 z późniejszymi zmianami. Jednak w tym okresie nie były zgłaszane jakiekolwiek wątpliwości dotyczące zgodności krajowych zwolnień w podatku akcyzowym odnoszących się do biopaliw z prawem wspólnotowym. Co więcej, jeżeli nawet istniały uzasadnione wątpliwości dotyczące zgodności tych przepisów z acquis communautaire, to dlaczego nie zostały uwzględnione w treści rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. we wcześniejszych jego nowelizacjach? Omawiany akt normatywny był już przecież zmieniany kilkakrotnie.

Ponadto, nawet gdyby przyjąć uzasadnienie resortu finansów w tych zakresie, można postawić tezę, iż przepisy wskazanej dyrektywy Rady nr 2003/96/WE pozwalają na dużo większą stawkę zwolnienia w podatku akcyzowym aniżeli zaproponowana w treści projektu z dnia 8 grudnia bieżącego roku. Zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy " [...] zwolnienie lub obniżka podatku nie może być większa niż kwota podatków należnych od ilości wyrobów obecnych w wyrobach kwalifikujących się do tej obniżki". W przypadku oleju napędowego z zawartością 20% biokomponentu podatek akcyzowy należny od tych biokomponentów - wynikający z poz. 4 załącznika nr 1 do rozporządzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego - wynosiłby 376 zł 40 gr (stawka bazowa w wysokości 1 tysiąca 882 zł za 1 m³ biokomponentu x 20%= 376 zł 40 gr). Oznacza to, iż w przypadku oleju napędowego z zawartością 20% biokomponentu - w praktyce jedynego biopaliwa dopuszczonego do obrotu na rynku krajowym i zgodnego z normami jakościowymi określanymi w rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia 3 października 2006 r. - stawka kwotowa zwolnienia wynikająca z §12 rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. mogłaby wynosić około 1 zł 88 gr za każdy litr biokomponentu użyty w biopaliwie.

Należy również zwrócić uwagę na to, iż nie ma żadnej podstawy prawnej, która w sposób sztywny obligowałaby ministra finansów do wprowadzenia w życie projektowanej regulacji z dniem 1 stycznia 2007 r. W przypadku aktu normatywnego mającego charakter beneficjum - obniżenie podatku określonego według stawek określonych w ustawie podatkowej, w tym wypadku ustawie z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym, bądź zwolnienie z tego podatku - do podatnika, który prowadzi działalność podlegającą takiej regulacji, nie ma zastosowania zasada, według której nie można zmieniać obciążeń podatkowych w ciągu roku podatkowego. Oznacza to, iż możliwe jest wprowadzenie w życie ewentualnej zmiany rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w innym terminie aniżeli 1 stycznia 2007 r. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w przypadku nowelizacji tego aktu normatywnego w części odnoszącej się do zwolnień wynikających z §17 - ulga w podatku akcyzowym dla olejów napędowych z zawartością komponentów pochodzących z katalitycznego przerobu odpadów z tworzyw sztucznych. Nowelizacje te wchodziły w życie w trakcie roku podatkowego, na przykład w latach 2004, 2005 i 2006.

Uwzględniając to wszystko, resort powinien podjąć decyzję o natychmiastowym wstrzymaniu prac nad omawianym projektem z dnia 8 grudnia 2006 r. i rozpoczęciu niezwłocznie ze wszystkimi środowiskami szerokich konsultacji, które umożliwiłyby wypracowanie rozwiązania godzącego interesy zarówno budżetu państwa, jak i przedsiębiorców krajowych.

Z wyrazami szacunku

Stanisław Kogut
senator RP

Warszawa, 6 marca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Na wstępie pragnę zauważyć, że rozporządzenie Ministra Finansów zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego zostało podpisane w dniu 22 grudnia 2006 r. i opublikowane w Dzienniku Ustaw z dnia 27 grudnia 2006 r. Nr 243, poz. 1766. Powyższe rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., bezprzedmiotowy zatem jest obecnie postulat Pana Senatora Stanisława Koguta o wstrzymaniu prac nad projektem przedmiotowego rozporządzenia.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w powyższej dyrektywie, państwa członkowskie mają obowiązek opodatkowania podatkiem akcyzowym wyrobów energetycznych, jeżeli są one przeznaczone do celów napędowych lub opałowych. Obowiązek w tym zakresie odnosi się również do biokomponentów i biopaliw. W art. 16 ust. 1 ww. dyrektywa dopuszcza możliwość fakultatywnego stosowania zwolnień lub obniżek stawek podatku akcyzowego, pod kontrolą fiskalną, na biokomponenty oraz paliwa z zawartością biokomponentów, wprowadzając jednakże - w ust. 2 i 3 - warunki stosowania tych zwolnień lub obniżek.

W myśl art. 16 ust. 2, zwolnienie lub obniżka podatku akcyzowego, wynikająca z zastosowania obniżonej stawki podatku, nie może być większa niż kwota tego podatku należnego od ilości biokomponentów zawartych w paliwach podlegających zwolnieniu lub obniżce. Natomiast zgodnie z ust. 3 tego artykułu, w celu uniknięcia nadmiernej rekompensaty dodatkowych kosztów związanych z wytwarzaniem biopaliw, zwolnienie lub obniżka podatku akcyzowego nie może być większa niż różnica kosztów: wyprodukowania paliw konwencjonalnych i wyprodukowania paliw z zawartością biokomponentów.

W związku z powyższym, Polska była zobligowana do dokonania natychmiastowej zmiany dotychczasowych przepisów w zakresie zwolnień od podatku akcyzowego dla biopaliw, w celu zapewnienia pełnej ich zgodności z przepisami wspólnotowymi oraz ochrony benficjentów zwolnienia przed ewentualną koniecznością dokonywania jego zwrotu. Utrzymanie kwot zwolnień od podatku akcyzowego dla biopaliw na dotychczasowym poziomie przez dłuższy okres czasu mogłoby się wiązać z formalnym uznaniem tych zwolnień za nielegalną pomoc publiczną i wyciągnięciem wobec Polski poważnych konsekwencji z tytułu stosowania tej pomocy. Wskazać przy tym należy, że konieczność dokonania zwrotu kwot akcyzy z tytułu stosowanych zwolnień mogłaby spowodować znacznie bardziej negatywne skutki dla kondycji finansowej przedsiębiorstw niż zmiana przedmiotowego rozporządzenia. Reakcja Polski na stanowisko Komisji Europejskiej, w wyniku której niezwłocznie dokonano zmiany zakwestionowanych regulacji, pozwala natomiast przypuszczać, iż Komisja nie wyciągnie wobec Polski konsekwencji z tytułu dotychczasowych sposobów wsparcia dla biopaliw.

Wyjaśnić ponadto należy, że olej napędowy wytworzony z wykorzystaniem biokomponentów objęty jest taką samą stawką akcyzy, jaką jest objęty olej napędowy wytworzony całkowicie w sposób konwencjonalny, tj. 1048,00 zł/1000 1. Jednak dzięki zastosowaniu zwolnienia od akcyzy z tytułu dodawania biokomponentów do paliw silnikowych, podmiot wprowadzający do obrotu olej napędowy z 0,001% udziałem zawartości siarki, do którego dodano biokomponent (20%), zapłaci w związku z tym akcyzę w realnej wysokości 848,00zł/1 000 1, a nie 1048,00 zł/1000 1.

Chciałbym także podkreślić, że obowiązujące obecnie przepisy akcyzowe przewidują rozwiązania prawne służące promocji biokomponentów i biopaliw. Do rozwiązań tych należą niewątpliwie, stosowane na podstawie § 12 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego, zwolnienia od akcyzy dla biokomponentów, paliw ciekłych i biopaliw ciekłych. Zmiany w zakresie zwolnień od akcyzy z tytułu dodawania biokomponentów do paliw silnikowych, jakkolwiek powodujące zmniejszenie ich dotychczasowego wymiaru, nie mogą uprawniać do przyjęcia tezy, że resort finansów nie dostrzega potrzeby wsparcia rozwoju rynku biopaliw w Polsce.

1) wieloletnie zwolnienia i obniżki stawek podatku akcyzowego dla biokomponentów, biopaliw lub innych paliw odnawialnych;

2) wsparcie finansowe, ze środków publicznych, w tym środków funduszy Unii Europejskiej w ramach Narodowej Strategii Spójności, na wsparcie finansowe inwestycji w zakresie wytwarzania biokomponentów, biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych;

3) wsparcie dla transportu publicznego działającego w aglomeracjach miejskich, w uzdrowiskach, na obszarach chroniących środowisko naturalne, wykorzystującego biopaliwa ciekłe lub inne paliwa odnawialne w ilości co najmniej dwukrotnie wyższej od celów określonych w Narodowym Celu Wskaźnikowym;

4) wsparcie badań związanych z opracowywaniem nowych rodzajów biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych, związanych z tym nowych rozwiązań konstrukcyjnych jak też wdrożeń eksploatacyjnych;

5) wsparcie programów edukacyjnych promujących szerokie wykorzystanie biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że zwolnienie od akcyzy zostało wskazane jako jeden z wielu możliwych do zastosowania mechanizmów, który nie jest jednak w stanie zastąpić kompleksowego i wielopłaszczyznowego programu pomocowego. Dopiero uruchomienie takiego programu wsparcia pozwoli wymiernie ocenić pomoc państwa dla tego sektora gospodarki.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Dominik

Wielce Szanowny Panie Prezesie!

Bardzo dziękuję za dotychczas wykonane symulacje kosztów budżetowych oraz inne udostępnione dane, które posłużyły do przygotowania senackiego projektu ustawy o nauce pracy i promocji zatrudnienia oraz przedsiębiorczości młodzieży (druk senacki nr 286), którego proces legislacyjny już się rozpoczął w Senacie RP. W związku z tym proszę o uaktualnienie danych dotyczących przedmiotowych kwestii.

Jakie są wydatki budżetu państwa za lata 2005 i 2006 na szkoły ponadgimnazjalne oraz szkoły wyższe?

Jaka jest liczba bezrobotnych w Polsce w wieku osiemnastu - dwudziestu czterech lat oraz w wieku dwudziestu pięciu - trzydziestu lat według stanu na koniec grudnia 2006 r.?

Jakie będzie obowiązywać minimalne miesięczne wynagrodzenie brutto od 1 stycznia 2007 r.?

Jakie jest średnie wynagrodzenie miesięczne w 2006 r.?

Jaka jest ustalona na bazie minimalnego miesięcznego wynagrodzenia na 2007 r. składka obowiązkowego ubezpieczenia społecznego opłacanego przez pracownika, a jaka jest składka ustalona na bazie przewidywanej średniej płacy krajowej, zakładając jej nieznaczną zmianę w stosunku do 2006 r.?

Jaka jest ustalona na bazie minimalnego miesięcznego wynagrodzenia na 2007 r. składka na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne opłacane przez pracodawcę w 2007 r.?

Jaka jest zaliczka na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych obliczona zarówno na bazie minimalnego miesięcznego wynagrodzenia, jak i średniego krajowego wynagrodzenia w 2007 r.?

Jakie wydatki poniósł budżet państwa w 2006 r. w związku z zasiłkami dla bezrobotnych wypłaconymi osobom w wieku od osiemnastu do trzydziestu lat?

W oparciu o dane stanowiące odpowiedź na te pytania proszę o dokonanie następujących symulacji.

1. Kwota łączna składek na ubezpieczenie społeczne, opłacana przez bezrobotną młodzież w wieku od osiemnastu do trzydziestu lat, która wchodząc w 2007 r. byłaby w stu procentach zatrudniona w Polsce (wariant dla płacy minimalnej i wariant dla płacy przeciętnej).

2. Kwota łączna składek na ubezpieczenie społeczne, finansowana przez pracodawcę przy założeniu, iż bezrobotna młodzież w wieku od osiemnastu do trzydziestu lat zostanie z początkiem 2007 r. w stu procentach zatrudniona (wariant dla płacy minimalnej i wariant dla płacy przeciętnej).

3. Kwota łączna wpływów do budżetu państwa z tytułu zaliczek pobieranych od pracowników na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych, przy założeniu, iż bezrobotna młodzież z początkiem 2007 r. będzie w stu procentach zatrudniona w Polsce (wariant dla płacy minimalnej i wariant dla płacy przeciętnej).

4. Przewidywane do wypłacenia kwoty z budżetu państwa w 2007 r. z tytułu świadczeń dla bezrobotnych osób (zasiłki dla bezrobotnych) w wieku od osiemnastu do trzydziestu lat.

Życzę Głównemu Urzędowi Statystycznemu pomyślności w nadchodzącym roku.

Z wyrazami szacunku i uznania

Adam Biela

Warszawa, 2007-03-07

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na nadesłane przy piśmie z dnia 20 lutego 2007 r. znak: BPS/DSK-043-134/07 oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Bielę uprzejmie przedstawiam w załączeniu tablice z danymi dotyczącymi:

- liczby bezrobotnych wg wieku w latach 2000-2006- opracowane na podstawie reprezentacyjnego Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności (BAEL);

- liczby bezrobotnych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy ogółem, w tym w wieku 18-24 lata i 25-34 lata, wg stanu na koniec grudnia 2006 r.;

- wydatków z Funduszu Pracy poniesionych na wypłatę zasiłków dla bezrobotnych ora zasiłków i świadczeń przedemerytalnych w 2006 r.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto¹ w gospodarce narodowej w 2006 r. wyniosło 2477,23 zł, w tym:

- składka na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe) płacona przez ubezpieczonego pracownika wyniosła 417,31 zł,

- zaliczka na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych wyniosła 370,81 zł.

Ponadto przyjmując założenia określone w wyżej wymienionym piśmie dokonano szacunkowych obliczeń przewidywanych wpływów z tytułu opłacanych składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne zatrudnianych osób, składek opłacanych przez pracodawcę oraz z tytułu potrącanych zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Symulacja dla minimalnego wynagrodzenia:

1) liczba osób bezrobotnych zarejestrowanych w wieku 18-34 lata (brak informacji w przedziale 18-30 lat) według stanu na dzień 31 grudnia 2006 r. wyniosła 1118,3 tys. osób;

2) minimalne wynagrodzenie brutto obowiązujące od 1 stycznia 2007 r. wynosi 936 zł, w tym:

- składka na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe oraz chorobowe) opłacana przez pracownika wynosi 175,13 zł,

- składka zdrowotna wynosi 9,51 zł,

- składka na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe, na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych) opłacana przez pracodawcę wynosi 192,91 zł,

- zaliczka na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych wynosi 76,24 zł, w tym składka zdrowotna 58,97 zł.

Szacunkowe przewidywane wpływy z tytułu ubezpieczenia społecznego wyżej wymienionych osób zakładające, że każdy zatrudniony otrzymywałby minimalne wynagrodzenie w 2007 r. wyniosłyby:

- kwota składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe) finansowanych przez pracowników - ok. 2350 mln zł,

- dodatkowo składka na ubezpieczenie zdrowotne - ok. 128 mln zł,

- zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych - ok. 1023 mln zł, w tym składka na ubezpieczenie zdrowotne - ok. 791 min zł,

- kwota składek (emerytalnych, rentowych, wypadkowych oraz składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych) finansowanych przez pracodawców - ok. 2589 mln zł.

Symulacja dla przeciętnej płacy brutto w gospodarce narodowej:

1) liczba osób bezrobotnych zarejestrowanych w wieku 18-34 lata (brak informacji w przedziale 18-30 lat) wg stanu na dzień 31 grudnia 2006 r. wyniosła 1 118,3 tys. osób;

2) przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w 2006 r. wyniosło 2477,23 zł (dane wstępne);

3) zatrudnienie bezrobotnych wymienionych w pkt. 1, przy założeniu, że każdy z wyżej wymienionych otrzymywałby wynagrodzenie w wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2006 r., tj. 2477,23 zł, dałoby roczne wpływy w 2007 r. z tytułu obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe) opłacanych przez tych pracowników w wysokości ok. 6220 mln. zł oraz podatku dochodowego w wysokości ok. 4218 mln. zł, w tym składka na ubezpieczenie zdrowotne ok. 2094 mln. zł.

Ponadto osoby te zapłaciłyby dodatkowo składkę na obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne w wysokości ok. 338 mln. zł.;

4) pracodawcy z tytułu zatrudnienia wyżej wymienionej liczby bezrobotnych zostaliby obciążeni składkami na ubezpieczenia społeczne (składka emerytalna, rentowa, wypadkowa, fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych) w wysokości ok. 6851 mln zł.