Oświadczenie skierowane do sekretarza stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego Stefana Jurgi

Szanowny Panie Ministrze!

Na osiemnastym posiedzeniu Senatu w dniu 14 września złożyłem oświadczenie w sprawie umożliwienia obrony rozprawy habilitacyjnej doktora Tadeusza Trocikowskiego i do dnia dzisiejszego nie otrzymałem od Pana Ministra odpowiedzi.

W związku z powyższym ponownie zwracam się do Pana Ministra o zainteresowanie przedstawioną przeze mnie sprawą oraz o podjęcie stosownych działań w celu jej wyjaśnienia.

Dla przypomnienia podaję, że pan Tadeusz Trocikowski jest doktorem nauk o zarządzaniu, doktorat obronił w 1999 r. na Uniwersytecie Technicznym w Tallinie w Estonii. Jego specjalnością są międzynarodowe stosunki gospodarcze, w tym międzynarodowa integracja gospodarcza.

W 2001 r. doktor Trocikowski podjął współpracę z Instytutem Gospodarki Akademii Nauk Gruzji, gdzie rozpoczął pisanie pracy habilitacyjnej. Temat tej rozprawy to "Ekonomiczne aspekty procesu integracji europejskiej w krajach Europy Południowo-Wschodniej (Ukraina, Gruzja, Mołdawia)". Praca ta została złożona na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Państwowego w Tbilisi wraz z wymaganymi dokumentami. Spodziewanym terminem obrony jest jesień tego roku.

Do formalnego załatwienia sprawy obrony brakuje jedynie pisma kurtuazyjnego ze strony polskiego Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego do przewodniczącego Rady Uczonych Ekspertów Gruzji. W dniu 21 lipca 2006 r. doktor Tadeusz Trocikowski zwrócił się z prośbą do Pana Ministra o wydanie takiego pisma. Niespełnienia tego wymogu formalnego może spowodować odrzucenie pracy habilitacyjnej. Jak podaje zainteresowany, jego pięcioletni dorobek oraz trud podjęty w celu napisania pracy habilitacyjnej mogą pójść na marne.

We wskazanym piśmie winna znaleźć się prośba o umożliwienie doktorowi Trocikowskiemu obrony rozprawy habilitacyjnej w Radzie Uczonych Ekspertów Akademika Georgii Haradze w Gruzji. Pismo takie wyrażałoby również poparcie dla wzajemnej współpracy i rozwoju stosunków kulturalnych i naukowych pomiędzy Polską a Gruzją.

Prośba doktora Tadeusza Trocikowskiego została odrzucona, w związku z czym zwrócił się on do mnie o zainteresowanie się powyższą sprawą i wyjaśnienie przyczyn, dla których ministerstwo odmawia wystosowania wskazanego pisma.

Mając na uwadze fakt, iż Polska jest stroną umowy międzynarodowej z rządem Republiki Gruzji o współpracy kulturalnej i naukowej, sporządzonej w Tbilisi dnia 20 kwietnia 1993 r. (DzU z 1993 r., nr 117, poz. 525) oraz Programu Wykonawczego między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Gruzji w dziedzinie kultury, nauki, edukacji oraz młodzieży i sportu na lata 2004-2006, podpisanego w Warszawie dnia 15 grudnia 2004 r. (DzU z 2005 r., nr 66, poz. 578), zwrócić należy szczególną uwagę na wspieranie i rozwój istniejącej współpracy między innymi w zakresie prowadzenia badań naukowych.

Nadto doktor Trocikowski powołuje się na art. 73 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej gwarantujący każdemu wolność badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników.

W związku z powyższym pragnę zwrócić uwagę Pana Ministra na konieczność zainteresowania się tą sprawą i podjęcie stosownych działań celem wyjaśnienia sytuacji.

Z poważaniem

Józef Łyczak

Warszawa, 14.12.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z przekazanym przez Pana Marszałka oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Józefa Łyczaka na 22 posiedzeniu Senatu w dniu 22 listopada 2006 r. w sprawie poparcia wniosku dr Tadeusza T. o przystąpienie do obrony rozprawy habilitacyjnej w Gruzji, uprzejmie informuję, co następuje:

W obowiązujących dokumentach stanowiących podstawę prawną współpracy między Rzeczpospolitą Polską a Gruzją, tj.:

- Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Gruzji o współpracy kulturalnej i naukowej, sporządzonej w Tbilisi dnia 20 kwietnia 1993 r. oraz

- Programie Wykonawczym między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Gruzji w dziedzinie kultury, nauki, edukacji oraz młodzieży i sportu na lata 2004-2006 r. podpisanym w Warszawie dnia 15 grudnia 2004 r.

nie przewiduje się kierowania przez Strony osób za granicę w celu otwarcia i obrony rozprawy habilitacyjnej, a jedynie na staże naukowo-badawcze.

Powyższe dokumenty nie zawierają również postanowień dotyczących wydawania przez właściwe organy obu Stron listów/pism polecających starania obywateli o uzyskanie stopni naukowych w państwie drugiej Strony.

W świetle powyższego, nie jest możliwe wydanie przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego - jako organu administracji publicznej (rządowej) działającego na podstawie i w granicach obowiązującego prawa - takiego dokumentu.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż dr Tadeusz T. otrzymał stosowne wyjaśnienie w tej sprawie w dniu 24 listopada br.

Z poważaniem

Stefan Jurga

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna, do głównego inspektora nadzoru budowlanego Marka Naglewskiego oraz do głównego inspektora ochrony środowiska Marka Haliniaka

Dnia 30 października 2006 r. trafiła do mnie, jako senatora z okręgu nr 7, skarga mieszkańców wsi Radawiec, gmina Radzyń Podlaski, w związku z decyzją z dnia 17 sierpnia 2006 r. wydaną panu Andrzejowi Kaczorkiewiczowi przez starostę Powiatu Radzyń Podlaski, dotyczącą pozwolenia na budowę chlewni na działkach o numerach ewidencyjnych 1697, 1698, 1699 i 1700 położonych w Radawcu. Skarga ta została podpisana przez sześćdziesięciu sześciu mieszkańców Radawca. Skarga jest poparta apelem sołtysa wsi Radawiec z dnia 11 października 2006 r. skierowanym do starosty radzyńskiego o podjęcie wszelkich działań zakazujących budowy chlewni, płyty gnojowej i zbiornika na ścieki na wyżej wymienionych działkach z uwagi na zagrożenie dla mieszkańców. Ze skargi tej wynika, iż mieszkańcy Radawca o budowie chlewni dowiedzieli się dopiero gdy koparka pojawiła się na placu budowy. Nie zostali oni powiadomieni, bezpośredni sąsiedzi rozpoczętej inwestycji nie byli zaś w ogóle pytani o zgodę w przedmiotowej sprawie, ani też nie byli stroną postępowania. Wcześniejsza decyzja lokalizacyjna budowy chlewni na tych samych działkach została uchylona, gdyż została ona wydana przez osobę nieuprawnioną, a bezpośredni sąsiedzi nie wyrazili zgody na tę budowę. Bez przeprowadzenia wywiadu środowiskowego ponownie wydano panu Andrzejowi Kaczorkiewiczowi pozwolenie na budowę chlewni w tym samym miejscu w dniu 17 sierpnia 2006 r., sygnatura akt AB 77351/297/200.

Kuriozalne jest, iż w dniu 13 lipca 2006 r. pan ten nie wyraził zgody na przeprowadzenie oględzin swojej posesji przy ulicy Kościuszki 41 w Radzyniu Podlaskim przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Lublinie - Delegaturę w Białej Podlaskiej, w związku z wniesioną interwencją dotyczącą uciążliwości hodowli trzody chlewnej prowadzonej na tej posesji. W związku z tym mieszkańcy Radawca słusznie obawiają się, iż znacznie większą uciążliwością będzie o wiele większa chlewnia wybudowana przez tego pana w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Wieś Radawiec stanowi zwartą zabudowę domów mieszkalnych w odległości 2 km od Radzynia Podlaskiego, zaś chlewnia ma zostać wybudowana właśnie w środku tej zabudowy, akurat obok przystanku autobusowego, z którego dzieci odjeżdżają do szkoły. W domach tych mieszkają przeważnie młode rodziny z małymi dziećmi.

W tej sytuacji zainteresowani mieszkańcy wsi Radawiec złożyli do starosty powiatu radzyńskiego wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia panu Andrzejowi Kaczorkiewiczowi pozwolenia na budowę budynku inwentarskiego, płyty gnojowej, zbiornika na gnojówkę i zbiornika na ścieki sanitarne na wyżej wymienionych działkach. W związku z tym wnioskiem starosta powiatu radzyńskiego dnia 5 października 2006 r. wydał postanowienie o wznowieniu postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie i wstrzymaniu wykonania decyzji nr 297/2006 z dnia 17 sierpnia 2006 r.

W związku z toczącym się postępowaniem administracyjnym wnoszę o objęcie tego postępowania nadzorem, a w szczególności proszę o:

- zakończenie tego postępowania w sposób zgodny z przepisami prawa oraz interesami mieszkańców wskazujących na uciążliwości środowiskowe lokalizacji chlewni w ich bezpośrednim sąsiedztwie;

- potraktowanie mieszkańców jako stronę postępowania;

- rozbiórkę rozpoczętej chlewni i zmianę lokalizacji jej budowy do strefy ochronnej, gdzie istnieją już dwie chlewnie, gdyż inwestor posiada cztery większe działki, na których może budować chlewnie, które nie będą miały wpływu na pogorszenie warunków zamieszkania dwudziestu rodzin z Radawca;

- skontrolowanie poprawności proceduralnej i zgodności z prawem planu zagospodarowania przestrzennego gminy Radzyń Podlaski, co stanowi treść skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie;

- dokonanie przez służby ochrony środowiska skutecznej kontroli uciążliwości chlewni przy ulicy Kościuszki 41 dla mieszkańców Radzynia Podlaskiego.

Załatwienie wyżej wymienionych kwestii będzie miało znaczenie w profilaktyce poważnego konfliktu społecznego we wsi Radawiec w związku z decyzją lokalizacyjną inwestycji, dokonaną w sposób ignorujący konsensus społeczny z mieszkańcami tej wsi.

Z wyrazami szacunku

Adam Biela

Warszawa, dnia 15 grudnia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Decyzją nr 279/2006 z dnia 17 sierpnia 2006 roku o sygn. AB.7351/297/2006 - po rozpatrzeniu wniosku Pana Andrzeja K. - Starosta Radzyński zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku inwentarskiego, płyty gnojowej, zbiornika na gnojówkę oraz zbiornika na ścieki sanitarne na działkach nr 1697, 1698, 1699 i 1700 położonych w Radowcu. Należy wskazać, że powyższa decyzja jest decyzją prawomocną i podlega wykonaniu (od decyzji nie wniesiono odwołania do organu II instancji).

Z wyjaśnień przekazanych przez Wojewodę Lubelskiego wynika, że kopia decyzji nie została przekazana do wiadomości sąsiadom, bowiem organ administracji architektoniczno-budowlanej nie uznał ich za strony w postępowaniu, wychodząc z założenia, że nieruchomości sąsiednie nie występują w obszarze oddziaływania obiektu.

Ponadto należy zaznaczyć, że zakres inwestycji przewiduje realizację budynku, w którym inwestor zamierza prowadzić hodowlę trzody chlewnej o wielkości obsady nieprzekraczającej 38,5 DJP (dużych jednostek przeliczeniowych).

Budowa przedmiotowego obiektu nie narusza również obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Radzyń Podlaski, ponieważ teren, na którym położone są działki objęte inwestycją przeznaczony jest pod zabudowę zagrodową, dopuszczającą budowę budynków gospodarczych do prowadzenia działalności rolniczej w skali i formie architektonicznej dostosowanej do funkcji budynku.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jarosław ZIELIŃSKI

Sekretarz Stanu

Szanowny Panie Ministrze!

Z niepokojem przyjmuję informacje o nieujęciu realizacji drogi krajowej S11 w planach priorytetowych realizacji inwestycji transportowych, finansowych ze środków Unii Europejskiej w Nowej Perspektywie Finansowej na lata 2007-2013. Argumenty, które przy tej okazji są powtarzane jako uzasadnienie, nie są merytoryczne i wynikają z niejasnych przesłanek.

Nie jest prawdą, że drogi tej nie można teraz przebudować do klasy drogi ekspresowej, gdyż inwestycja ta nie jest dość dobrze przygotowana. Jest wprawdzie ogromnie dużo do zrobienia, by w pełni przygotować te inwestycję, ale nie jest to gorszy stan przygotowania niż innych inwestycji drogowych uznanych za gotowe do finansowania ze środków unijnych. Opóźnienia projektowe i w wykupach wynikają z braku wcześniej przyznawanych przez ministerstwo środków. Są też do nadrobienia, gdyby fundusze się znalazły. Stwierdzenia te opieram na informacjach, o które poprosiłem w GDDKiA. Mam nadzieję, że w projekcie budżetu na 2007 r. ujęte zostaną środki odpowiednie do rozmiaru zadań przygotowawczych do realizacji drogi krajowej S11. Nie może przecież być tak, że najpierw samo ministerstwo nie przeznacza funduszy na przygotowanie inwestycji, a później używa argumentu nieprzygotowania jako uzasadnienia do odłożenia realizacji. Można stanowczo stwierdzić, że przy odpowiednim finansowaniu możliwa jest pełna realizacja inwestycji w perspektywie do 2016 r., a przecież taki jest czas na wykorzystanie unijnych funduszy.

Nie jest prawdą, że przeszkodą w podjęciu realizacji drogi S11 jest bezwzględny priorytet dla dróg będących częścią europejskich korytarzy komunikacyjnych. Zalecanie takie, owszem, istnieje, ale nie ma charakteru bezwzględnego. Dzięki wykorzystaniu pewnej swobody stało się tak, że inna droga ekspresowa na mocy decyzji politycznej znalazła się wśród priorytetowych zadań przewidzianych do realizacji ze środków UE w Perspektywie 2007-2013. Wywodzić stąd można, że zabrakło woli politycznej lub wiedzy merytorycznej, aby uznać drogę S11 za wystarczająco ważną dla interesów narodowych. Uważam to za poważny błąd i dlatego poniżej podaję argumenty za zmianą decyzji, które, mam nadzieję, nie mają jeszcze charakteru wiążącego.

Droga S11 to jedna z najdłuższych dróg krajowych. Ma ogromne międzyregionalne, a także ogólnopolskie i europejskie znaczenie. Jest to arteria łącząca aglomerację śląską (i dalej, poprzez Małopolskę aż do południowej granicy państwa, z krajami UE) z środkowym Wybrzeżem. Łączy się z dwiema autostradami (A4, A2) co daje czterem regionom, przez które przebiega, połączenie z krajami zachodu UE, a w przyszłości - ze wschodnią granicą państwa. Jest to droga równoległa do A1, w dużej od niej odległości i powinna stanowić połączenie uzupełniające i alternatywne. S11 ma bardzo duże znaczenie gospodarcze. Łączy wiele dużych miast i ośrodków przemysłowych o ogromnym potencjale i przeważającej produkcji eksportowej, ważnej w wymiarze europejskim - np. pilski Philips, największa fabryka żarówek na świecie, Cegielski i Volkswagen z Poznania, fabryki z okolic Koszalina, Szczecinka, Ostrowa i Śląska. Droga ta ma wyjątkowe znaczenie turystyczne - dla mieszkańców Małopolski i Śląska to droga do miejsc wypoczynku na Wybrzeżu, z kolei dla mieszkańców Pomorza Środkowego i Wielkopolski to szlak wypraw turystycznych w góry i na południe UE.

Niepodjęcie szybkiej i pełnej modernizacji tej drogi nie tylko stanowi barierę rozwoju i nowych inwestycji w kilku ważnych regionach, lecz przybliża moment katastrofy komunikacyjnej, jako że przelotowość "jedenastki" jest już dziś coraz mniejsza. Po 2010 r. przy tym tempie narastania ruchu droga S11 absolutnie nie będzie w stanie znieść takich obciążeń. W wielu miejscowościach dokuczliwość hałasu i spalin jest tak duża, że zdeterminowane społeczności lokalne organizują komitety, aby protestować przeciwko dalszemu odkładaniu inwestycji. Samorządy (blisko siedemdziesiąt gmin, powiatów i wszystkie zainteresowane regiony) powołały Stowarzyszenie Droga S11, aby wspólnie działać na rzecz przyśpieszenia realizacji tej drogi, także poprzez koordynowanie działań w zakresie przygotowania inwestycji (plany zagospodarowania, uzgodnienia i wykupy).

Szanowny Panie Ministrze! Proszę o ustosunkowanie się do przedstawionej argumentacji i rozważenie możliwości ujęcia realizacji i finansowania przebudowy drogi krajowej nr 11 w prawdziwą drogę ekspresową S11, w ramach inwestycji infrastrukturalnych realizowanych ze środków UE w latach 2007-2013. Nie kwestionujemy potrzeby realizacji innych priorytetów. Zdajemy sobie jednak sprawę z pozostawionych znaczących rezerw oraz szansy, jaką były zawsze oszczędności z przetargów. Być może warto chociaż rozważyć umieszczenia realizacji S11 jako inwestycji rezerwowej, mogącej być uzupełnieniem lub alternatywą, gdyby inne inwestycje nie pochłonęły wszystkich środków lub nie były do zrealizowania w terminie.

"Droga życia", "kręgosłup komunikacyjny Środkowego Pomorza i Wielkopolski" czeka wciąż na zrozumienie swego znaczenia przez władze Rzeczypospolitej. Mam nadzieję, że w pełnym rozpoznaniu spraw, kierując się względami merytorycznymi, zechce Pan Minister włączyć drogę S11 do najważniejszych inwestycji drogowych nadchodzących lat, przełomowych dla rozwoju polskiej sieci drogowej.

Z poważaniem

Mieczysław Augustyn
senator RP

Warszawa, dnia 18 grudnia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Mieczysława Augustyna z dnia 9 listopada br., dotyczące planów budowy drogi ekspresowej S11, uprzejmie przekazuję stanowisko Ministerstwa Transportu.

Ministerstwo Transportu zdaje sobie w pełni sprawę ze znaczenia tej drogi dla rozwoju nie tylko Wielkopolski, lecz również pozostałych regionów, przez które ta droga przebiega. Dlatego już w latach 2006-2008 uruchomiono finansowanie przebudowy drogi na odcinku Poznań-Kórnik, wykorzystując środki Krajowego Funduszu Drogowego (przy koszcie realizacji inwestycji wynoszącym ok. 215 mln zł). W latach 2007-2013 będą kontynuowane rozpoczęte w 2006 roku prace przygotowawcze na wszystkich odcinkach drogi S-11.

Struktura środków unijnych przeznaczonych w PO i IiŚ na sektor transportu powoduje preferowanie inwestycji lokalizowanych w sieci TEN-T. Sieć ta obejmuje większość dróg o największym natężeniu ruchu w Polsce, niemniej część dróg o dużym natężeniu ruchu oraz dróg o istotnym znaczeniu z punktu widzenia rozwoju regionalnego, znajduje się poza tą siecią. W latach 2007-2013 środki Funduszu Spójności będą stanowiły 85% środków unijnych przeznaczonych na transport. Z funduszu tego mogą być finansowane wyłącznie drogi znajdujące się w sieci TEN-T. Jedynie niespełna 15% środków to środki z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, z których będą finansowane działania zawarte w priorytecie VIII, w tym dotyczące dróg znajdujących się poza siecią TEN-T.

Pragnę również poinformować, że w sierpniu br. w Ministerstwie Transportu został powołany Zespół d.s. Rewizji Wytycznych Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T), którego zadaniem jest opracowanie i rozpatrywanie propozycji zmian w układzie sieci TEN-T na obszarze naszego kraju. Zespół rozpatrzy również postulat rozszerzenia sieci TEN-T o drogę S11 na całym jej przebiegu. Propozycje modyfikacji sieci TEN-T, po zaakceptowaniu ich w kraju, zostaną przekazane do rozpatrzenia przez Komisję Europejską, co powinno nastąpić w 2010 r.

Z wyrazami szacunku

MINISTER TRANSPORTU

Jerzy Polaczek

Pierwsze oświadczenie wygłoszę w trybie art. 49 ust. 1 Regulaminu Senatu.

Pytanie do ministra spraw zagranicznych: jak wygląda nadzór placówek dyplomatycznych Polski we Włoszech nad prestiżem Polski w zakresie upamiętnienia czynu zbrojnego Polski i Polonii na terenie Włoch? Chodzi o cmentarze Monte Cassino, Bolonia, Ankona i inne. Zaniepokojenie budzi stan flagi narodowej, zaniedbanej, postrzępionej i brudnej, na cmentarzu żołnierzy polskich na Monte Cassino.

Na podstawie ust. 4 w art. 49 regulaminu proszę o skierowanie przez marszałka Senatu tego pytania do ministra spraw zagranicznych.

Warszawa, 18 grudnia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Piotra Andrzejewskiego złożone dnia 22 listopada 2006 roku uprzejmie informuję, że na terytorium Republiki Włoskiej znajdują się cztery duże cmentarze wojenne z okresu II wojny światowej: na Monte Cassino, w Loreto, Bolonii i Camassima. Formalną opiekę nad tymi cmentarzami ze strony polskiej sprawuje Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, a ze strony włoskiej Urząd ds. Kombatantów przy Ministrze Obrony Republiki Włoskiej. Ambasada RP w Rzymie ocenia, iż obie instytucje zadania swe wykonują z należytą troską. W ostatnim okresie przy aktywnym współdziałaniu Ambasady zrealizowano wiele prac konserwatorskich i porządkowych.

Polski Cmentarz Wojenny na Monte Cassino (1038 grobów)

W 2004 roku, dzięki staraniom Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa i Wydziału Konsularnego Ambasady RP, cmentarz na Monte Cassino został gruntownie odnowiony. Wyczyszczono wszystkie groby i udoskonalono system odwadniania. Koszt tych robót przekroczył sumę 60 tys. Euro. Od dwóch lat ambasada planuje wybudowanie przy wejściu na cmentarz izby pamięci, która przypominałaby młodemu pokoleniu o walce żołnierzy polskich na froncie włoskim. Sporządzono już plany architektoniczne. Niestety, obecnie brak jest środków finansowych na wykonanie tego zadania. Zgodnie z obowiązującymi do tej pory zasadami, bieżącymi sprawami technicznymi zajmuje się Urząd ds. Kombatantów. On też jest odpowiedzialny m.in. za okresową wymianę flag państwowych polskich i włoskich. Ambasada regularnie zwraca się do Urzędu z przypomnieniem o konieczności wymiany flag (ostatnie wystąpienie w dniu 13.10.2006 r., po którym flagi zostały wymienione po kilku dniach). Ambasada wielokrotnie wymieniała flagę z własnej inicjatywy, gdyż ze względu na położenie cmentarza na dużej wysokości (wiatry i deszcze) zmiany tej należy dokonywać znacznie częściej niż w normalnych warunkach, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym.

Polski Cmentarz Wojenny w Loreto (1080 grobów)

Cmentarz w Loreto jest pod stałą opieką sióstr Nazaretanek z Bazyliki w Loreto oraz urzędu miasta w Loreto. Cmentarz jest dobrze utrzymany i zadbany. Wymaga regularnych prac konserwatorskich i renowacyjnych. W 2001 roku na zlecenie Rady Ochrony i Męczeństwa wykonano kompleksową ekspertyzę konserwatorską oraz wydano opinię o stanie technicznym cmentarza. W latach 2003/2004 ambasada znalazła sponsora, który na sumę 150.000 Euro dokonał gruntownego remontu obiektu. Staraniem własnym ambasada postawiła tam tablicę informacyjną.

Polski Cmentarz Wojenny w Casamassima (431 grobów)

Cmentarz położony w regionie Apulii jest bardzo dobrze utrzymany. Znajduje się pod stałą opieką urzędu miasta Casamassima i Konsula Honorowego w Bari. Aktualnie nie wymaga prac konserwatorskich.

Polski Cmentarz Wojenny w Bolonii (1426 grobów)

Stan obecny jest bardzo dobry. W ścisłej współpracy z Radą Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa pod bezpośrednim nadzorem Konsula Generalnego w Mediolanie wykonane zostały w ciągu ostatniego roku gruntowne prace remontowe i porządkowe, w tym: renowacja monumentu i katakumb, naprawa 42 krzyży oraz renowacja 700 krzyży. Prace renowacyjne krzyży będą kontynuowane wiosną. W czerwcu 2007 r. wszystkie prace renowacyjne zostaną zakończone.

Przesyłając powyższe wyjaśnienia pragnę zapewnić, iż troska o opiekę nad miejscami polskiej pamięci narodowej jest przedmiotem szczególnej uwagi urzędów dyplomatyczno-konsularnych.

Z poważaniem

z up. SEKRETARZ STANU

Paweł Kowal

Szanowny Panie Ministrze!

Do mojego biura senatorskiego zgłaszają się mieszkańcy powiatu sokołowskiego i przyległych powiatów z licznymi zapytaniami dotyczącymi inwestycji drogowych w ich powiatach.

Szczegółowe pytania dotyczą następujących kwestii: czy i kiedy zostanie zbudowany nowy most na rzece Bug w miejscowości Małkinia, jakie są plany dotyczące linii kolejowej Małkinia - Siedlce, czy będzie modernizowana droga Warszawa - Sokołów Podlaski przez Dobre, jakie są plany dotyczące drogi Warszawa - Terespol.

Zwracam się do Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na wyżej wymienione pytania.

Z poważaniem

Waldemar Kraska
senator RP

Warszawa, dnia 19 grudnia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Waldemara Kraski złożone podczas 21 posiedzenia Senatu RP, przesłane przy piśmie Nr BPS/DSK-043-734/06 w sprawie inwestycji drogowych w powiecie sokołowskim i powiatach przyległych, uprzejmie informuję co następuje:

1) Droga krajowa Nr 2 Warszawa - Terespol podlega przebudowie:

Obecnie kończy się etap sporządzania dokumentacji projektowej. Zadanie będzie realizowane w cyklu dwuletnim. Termin rozpoczęcia robót uzależniony jest od zakończenia prac projektowych i uzyskania wymaganych decyzji administracyjnych.

W ramach przebudowy planowane są następujące roboty:

• wzmocnienie konstrukcji nawierzchni jezdni do parametrów 115 kN/oś,

• remont i wzmocnienie istniejących obiektów mostowych i przepustów,

• przebudowa skrzyżowań,

• budowa i remont chodników,

• przebudowa istniejących zatok autobusowych.

Inwestycja jest obecnie w trakcie realizacji. Roboty rozpoczęto 4 września 2006 r. Planowany termin zakończenia - grudzień 2007 r. Zakres rzeczowy wykonywanych prac jest przewidziany jak dla odcinka Zakręt - Siedlce.

2) W 2006 r. wykonano odnowę nawierzchni drogi krajowej nr 62 (Węgrów - Sokołów Podlaski), wraz z uzupełnieniem poboczy na odcinku o długości 3,6 km (od km 302+000 do 305+577).

3) Droga nr 637 Warszawa - Węgrów jest w zarządzie Mazowieckiego Zarządu Dróg Wojewódzkich. Obecnie planowana jest jej rozbudowa na odcinku granica miasta st. Warszawy - Węgrów. W związku z problemami w uzyskaniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego dla tego przedsięwzięcia, MZDW zmuszony był odstąpić od umowy z Biurem Projektów któremu zlecono opracowanie pełnej dokumentacji technicznej tego zadania. Z uwagi na wejście w życie znowelizowanej Ustawy o szczególnych zadaniach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych planowane jest uzyskanie przedmiotowej "decyzji lokalizacyjnej" nowym trybem. Powyższe wymaga wyłonienia wykonawcy, który przygotuje dodatkowe materiały do wniosku o wydanie ww. decyzji, opracuje projekt budowlany konieczny do uzyskania pozwolenia na budowę oraz projekt wykonawczy wraz z materiałami przetargowymi, co w konsekwencji pozwoli wyłonić, w drodze przetargu, wykonawcę robót budowlanych. W związku z powyższym orientacyjny czas przygotowania ww. inwestycji do realizacji można określić na ok. 2 lata. Termin rozpoczęcia robót budowlanych przewidziany jest na 2009 r.

4) Droga nr 627 Sokołów Podlaski - Ostrów Mazowiecka jest w zarządzie Mazowieckiego Zarządu Dróg Wojewódzkich. Na odcinku Kosów Lacki - Małkinia planowana jest zmiana istniejącego przebiegu tej drogi i lokalizacja jej po śladzie nieczynnej linii kolejowej. Wymaga to opracowania dokumentacji technicznej której zlecenie planowane jest w 2007 r. Dalszy odcinek drogi wojewódzkiej nr 627, od m. Małkinia do m. Ostrów Mazowiecka, został wyłączony z planowanej rozbudowy z uwagi na Aleję Sosnową będącą pomnikiem przyrody ustanowionym w 2005 roku. Opracowanie dokumentacji technicznej dla przebudowy tego odcinka wymaga przeprowadzenia indywidualnego postępowania. Ponadto planowana jest rozbudowa drogi wojewódzkiej na 627 w m. Ostrów Mazowiecka. Inwestor - MZDW uzyskał decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego dla tego zadania. W chwili obecnej opracowywana jest dokumentacja techniczna w zakresie projektu budowlanego, wykonawczego, dokumentacji przetargowej. Po uzyskaniu prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (wykupy gruntów) Inwestor wystąpi o pozwolenie na budowę co pozwoli wyłonić, w drodze przetargu, wykonawcę robót budowlanych. Planowany termin rozpoczęcia prac - 2008 rok.

5) Mazowiecki Zarząd Dróg Wojewódzkich w Warszawie jest w trakcie uzyskiwania koniecznych decyzji administracyjnych m.in. lokalizacyjnej i środowiskowej dla przedsięwzięcia jaką będzie budowa nowej przeprawy mostowej w m. Małkinia. Powyższe decyzje pozwolą uzyskać dalsze, wymagane obowiązującymi przepisami, uzgodnienia a tym samym dokończyć dokumentację techniczną niezbędną do realizacji tego zadania. Planowany termin rozpoczęcia prac budowlanych - II połowa 2007 r.

6) Na odcinku Siedlce - Sokołów Podlaski linii kolejowej nr 34 Ostrołęka Siedlce w 1990 r. zostały zawieszone przewozy pasażerskie z przyczyn ekonomicznych. Linia kolejowa nr 34 na odcinku Małkinia - Siedlce nie jest objęta żadnym programem inwestycyjnym zarządcy tj. PKP PLK S.A. Odcinek Sokołów Podlaski - Małkinia przewidziany został do likwidacji. Zdemontowana została infrastruktura kolejowa na odcinku Małkinia - Treblinka oraz załatwiane są przez PKP S.A. i PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. formalności związane z przekazaniem samorządom terytorialnym mostu drogowo-kolejowego w miejscowości Małkinia na rzece Bug.

Łączę wyrazy szacunku

Z upoważnienia

MINISTER TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Moje oświadczenie, referowane na forum Izby, skierowane jest do ministra sprawiedliwości, pana Zbigniewa Ziobry. Oświadczenie to dotyczy aktualnej sytuacji w Służbie Więziennej. Odbiciem tej sytuacji jest obecny stan gotowości do podjęcia akcji protestacyjnej oraz oflagowanie budynków. Stan ten jest wywołany różnicą w traktowaniu służb mundurowych podległych Ministerstwu Sprawiedliwości - a więc Służby Więziennej - i służb mundurowych podległych Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Projekt ustawy o ustanowieniu "Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Biura Ochrony Rządu w latach 2007-2009" przewiduje wiele działań modernizacyjnych w odniesieniu do tych służb mundurowych, między innymi podwyżki płac, które w okresie trzyletnim sięgać będą poziomu 50%. Służby więzienne podlegające Ministerstwu Sprawiedliwości nie mają analogicznej ustawy. Pojawia się więc bardzo wyraźna różnica między tymi rodzajami służb działającymi wewnątrz kraju.

Znajduje to również odbicie w projekcie ustawy budżetowej, która przewiduje na kolejny rok odpowiednie środki dla wymienionych służb podległych Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji i dla Służby Więziennej. Zostało to dostrzeżone bardzo wcześnie przez funkcjonariuszy i pracowników służb więziennych. Związek zawodowy, a dokładnie Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa, znacznie wcześniej zwracał się do ministra sprawiedliwości, a także do innych czynników w państwie, żeby zwrócić uwagę na to bardzo zróżnicowane i niesprawiedliwe traktowanie. W tym okresie - był to mniej więcej lipiec tego roku - związek uzyskał od pani wiceminister Beaty Kempy zapewnienie, że jest to niezamierzone i że ta sytuacja zostanie skorygowana.

Po pewnym okresie w odpowiedzi na to bardzo zróżnicowane potraktowanie, dyskryminujące pracowników więziennictwa, została przedstawiona planowana nowelizacja ustawy o Służbie Więziennej. W projekcie tym proponuje się pewne podwyżki płac dla funkcjonariuszy i pracowników więziennictwa, ale kosztem ich uprawnień mieszkaniowych. Związek zawodowy funkcjonariuszy i pracowników więziennictwa, którego pełną nazwę przed chwilą podałem, dowodzi przekonująco, że jest to rozwiązanie zdecydowanie krzywdzące. Między innymi polega to na tym, że około 220 zł średniej podwyżki jest zrównoważone, a nawet, że tak powiem, przeważone likwidacją równoważnika za brak mieszkania, którego wysokość wynosi 250 zł miesięcznie. Związek wskazuje także na krzywdzące propozycje dotyczące pomocy finansowej w nabywaniu mieszkań - z grubsza polegają one na likwidacji pomocy bezzwrotnej.

Chciałbym zaznaczyć, że funkcjonariusze więziennictwa w głównej części są bardzo źle wynagradzani, ich pensje są rzędu 1200-1500 zł. Jednocześnie chcę powiedzieć, że w przeszłości bardzo lojalnie współpracowali z rządem i z resortem, który nimi zawiaduje, w sprawach rozwiązywania poprzednich problemów płacowych i pominięć, które ich dotknęły, takich jak: nagrody roczne w latach 2002-2004, nieopłacone godziny nadliczbowe, a także zwiększenie zakresu pracy w związku z wyraźnym zagęszczeniem i powiększeniem liczby osadzonych w aresztach i więzieniach.

Z moich informacji wynika, że służby więzienne i pracownicy więziennictwa są rozgoryczeni i mają głębokie poczucie krzywdy w związku z tą sytuacją, czego wyrazem jest, między innymi, początek akcji protestacyjnej.

W związku z tym mam następujące pytania do ministra sprawiedliwości. Czy stan, który opisałem w zarysie, jest zamierzony i ma na celu wyraźne zróżnicowanie pod względem płac i sytuacji materialnej funkcjonariuszy więziennictwa w stosunku do innych służb mundurowych podległych Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji, czy też jest wynikiem błędów lub jakiegoś niedopatrzenia? Czy Ministerstwo Sprawiedliwości traktuje te służby jako mniej ważne i dlatego spotyka je takie traktowanie, które jest odbierane przez tych pracowników jako dyskryminujące? Czy - pytanie ostatnie - ministerstwo planuje skorygowanie ustawy o Służbie Więziennej tak, aby usunąć główne elementy dyskryminujące funkcjonariuszy służb więziennictwa pod względem wynagrodzeń i uprawnień socjalnych?

Ze swojej strony, kończąc to wystąpienie, chciałbym powiedzieć, że jestem przekonany, iż dobre traktowanie więźniów, jak również pracowników więziennictwa jest jednym z elementów świadczących o poziomie cywilizacyjnym państwa i opłaca się całemu społeczeństwu. Stanowisku temu dałem wyraz w czerwcu tego roku w swoim wystąpieniu w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, gdzie była rozpatrywana i została przyjęta odpowiednia rezolucja "Social reintegration of prisoners", która zwraca uwagę szczególnie na kształcenie więźniów. W ramach tej debaty zwróciłem uwagę na to, że podstawowym elementem dobrej resocjalizacji, dobrej sytuacji w więziennictwie jest również względne zadowolenie i dobre wykształcenie pracowników więziennictwa.

Warszawa, dnia 20 grudnia 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-757/06 z dnia 30 listopada 2006 r. uprzejmie przedstawiam odpowiedź na oświadczenie złożone przez pana senatora Piotra Wacha podczas 22. posiedzenia Senatu RP.

Pierwszą próbę formalnego rozwiązania problemów płacowych w Służbie Więziennej podjęto w 1995 r. W dniu 28 stycznia tego roku zawarte zostało porozumienie pomiędzy Zarządem Głównym Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa, a Centralnym Zarządem Zakładów Karnych. Porozumienie dotyczyło szeregu kwestii, które zdaniem partnera społecznego utrudniały prawidłowe funkcjonowanie więziennictwa. Jednym z postulatów było dostosowanie systemu wynagradzania funkcjonariuszy Służby Więziennej, co najmniej do poziomu poborów otrzymywanych przez wojsko i Policję. W przeciągu kilku lat, które upłynęły od podpisania porozumienia nastąpiło faktyczne zbliżenie zarówno rozwiązań systemowych w zakresie kreowania składników uposażeń służb mundurowych, jak i samej wysokości wskaźnika. W roku 2006 wysokość wskaźnika uposażeń funkcjonariuszy Służby Więziennej wynosi 2,0, natomiast w Policji 2,03. Jest to najmniejsza różnica wielkości wskaźników dla tych służb od początku istnienia systemu mnożnikowego.

Faktem jest, iż w przygotowywanym w roku bieżącym przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji projekcie ustawy o modernizacji Policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej w latach 2007-2009 pominięto Służbę Więzienną jako formację umundurowaną i uzbrojoną podległą Ministrowi Sprawiedliwości. Ten stan rzeczy wywołał reakcję kierownictwa resortu sprawiedliwości i Służby Więziennej, jak również działającego w więziennictwie związku zawodowego. Podjęto, już w trakcie zaawansowanych prac nad budżetem państwa 2007 roku, działania, które pozwoliłyby na wygenerowanie środków finansowych na wzrost uposażeń funkcjonariuszy Służby Więziennej do poziomu zbliżonego do zakładanego w Policji. Chodziło tu o zmiany zawarte w projekcie z dnia 10 października 2006 r. ustawy o zmianie ustawy o Służbie Więziennej. W projekcie tym, zgodnie z decyzją Ministra Andrzeja Kryże, zawarto jedynie nowelizację tych przepisów, których zmiana pozwoliłaby uwolnić środki finansowe na podwyżki dla funkcjonariuszy Służby Więziennej w 2007 r., tj. przepisów, w których określono uprawnienia funkcjonariuszy do:

- równoważnika za brak lokalu mieszkalnego,

- równoważnika za remont lokalu mieszkalnego,

- równoważnika za przejazd na koszt jednostki macierzystej,

- zwrotu różnic czynszowych.

Ponieważ zmiany te nie zyskały akceptacji partnera społecznego, czego efektem było ogłoszenie stanu gotowości do akcji protestacyjnej, podjęto rozmowy z Zarządem Głównym Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa. W trakcie tych rozmów Beata Kempa Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości poinformowała o zaprzestaniu prac legislacyjnych nad projektem ustawy o zmianie ustawy o Służbie Więziennej (wersja z dnia 10 października 2006 r.) i pozostawieniu dotychczasowych rozwiązania ustawowych oraz, że w projekcie budżetu na 2007 r., przyjętym przez Radę Ministrów we wrześniu br., zabezpieczono środki finansowe na wzrost wskaźnika uposażeń funkcjonariuszy Służby Więziennej do poziomu 2,15 od 1 kwietnia 2007 r. Pozostanie nadal jednak niewielka dysproporcja między wskaźnikami uposażeń Służby Więziennej i Policji. Wskaźnik dla Policji w 2007 roku wzrośnie, zgodnie z projektem ustawy o modernizacji Policji, Służby Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej w latach 2007-2009, do 2,18.

Ponadto Centralny Zarząd Służby Więziennej zobowiązany został do rozpoczęcia prac legislacyjnych (przy udziale Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa) nad projektem ustawy o modernizacji Służby Więziennej, który przekazany zostanie Ministrowi Sprawiedliwości do końca pierwszego kwartału 2007 r. Projekt ten winien uwzględniać w szczególności:

- propozycje poprawy warunków socjalnych i bezpieczeństwa pracy funkcjonariuszy,

- propozycje uzyskania wzrostu wskaźnika uposażeń funkcjonariuszy Służby Więziennej w latach 2008-2010 w wysokości, jaką przyjęto dla służb mundurowych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji w projekcie ustawy o ustanowieniu "Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007-2009" (od 1 stycznia 2008 r. wzrost wskaźnika wielokrotności kwoty bazowej funkcjonariuszy Służby Więziennej o nie mniej niż 0,19),

- rozwiązania zawarte w "Programie pozyskania nowych miejsc zakwaterowania w jednostkach penitencjarnych na lata 2006-2009", przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 14 lutego 2006 r.

Podczas prowadzonych rozmów przyjęto również, że Zarząd Główny Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa zostanie włączony do prac nad przygotowaniem projektów nowych ustaw o Służbie Więziennej i innych aktów prawnych odnoszących się do funkcjonowania więziennictwa.

Jednym z działań podjętych w celu realizacji polityki rządu w zakresie usprawnienia funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości było powołanie zarządzeniem Nr 102/05/DO Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 2005 r. Zespołu Nr 9 do spraw reformy więziennictwa. Mając na względzie zadania nałożone przez Ministra Sprawiedliwości, na Zespół Nr 9 w celu wsparcia tego zespołu w realizacji jego zadań Dyrektor Generalny Służby Więziennej decyzją nr 1/06 z dnia 26 stycznia 2006 r. powołał zespół do przeprowadzenia oceny wykorzystania zasobów kadrowych oraz oceny funkcjonowania struktur istniejących w Służbie Więziennej.

Dla realizacji postawionych zadań Zespół Nr 9 przyjął następujące kierunki działań:

Program ten został opracowany w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej, a następnie przedstawiony i przyjęty na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 14 lutego 2006 r.

Program ten został opracowany i jest sukcesywnie realizowany. Dotychczas więziennictwo przejęło nieruchomości w Dobrowie, Przywarach i Przytułach. Do 31 grudnia br. w obiektach tych planuje się przekazać ok. 400 miejsc zakwaterowania dla osób pozbawionych wolności. Aktualnie trwają także prace nad przejęciem kompleksów wojskowych w Gubinie (200 miejsc), Ostrowie Wielkopolskim (200 miejsc), Choszczowie (200 miejsc) oraz obiektów policyjnych w Raduczy (200 miejsc) i Toruniu (245 miejsc).

- wypracowanie założeń merytorycznych do projektu ustawy o dozorze elektronicznym oraz przeanalizowanie wpływu tej ustawy o ewentualne zmniejszenie populacji osób odbywających bezwzględną karę pozbawienia wolności,

Przygotowany został projekt ustawy o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego. Projekt ten, po uzgodnieniach międzyresortowych został skierowany na posiedzenie Komitetu Rady Ministrów i przyjęty przez Radę Ministrów,

- wypracowanie koncepcji alternatywnych w stosunku do krótkoterminowych kar pozbawienia wolności i korzyści z tym związanych, zarówno w aspekcie budżetu państwa, jak i racjonalizacji systemu karania.

Trwają prace legislacyjne nad projektem ustawy o wykonywaniu kary pozbawienia wolności w systemie tygodniowym (wcześniej zwanym weekendowym) oraz projektem ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonawczy w zakresie wprowadzenia instytucji wykonywania kary pozbawienia wolności na koszt skazanego. Centralny Zarząd Służby Więziennej wprowadzi niezbędne rozwiązania organizacyjne, kadrowe i logistyczne w jednostkach organizacyjnych więziennictwa po opracowaniu projektów wzmiankowanych ustaw,

- przygotowanie koncepcji partycypacji w zakresie finansowania budowy i rozbudowy więzień przez inne podmioty w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego.

Wypracowano koncepcję budowy więzień w formule partnerstwa publiczno-prywatnego i opracowano założenia koncepcyjne dla budowy czterech nowych jednostek penitencjarnych typu półotwartego w tej formule. Przygotowano projekty zmian w obowiązujących przepisach ustrojowych, w tym nowelizację ustawy o Służbie Więziennej w przedmiotowym zakresie,

• przygotowanie zmian w przepisach ustrojowych dotyczących funkcjonowania Służby Więziennej oraz w innych przepisach związkowych - w celu ich dostosowania do nowych zadań i wyzwań dla służby penitencjarnej. W Centralnym Zarządzie Służby Więziennej trwają prace nad opracowaniem nowych ustaw określających funkcjonowanie Służby Więziennej, tj. ustawa o Służbie Więziennej (tzw. ustawa ustrojowa) i ustaw o służbie funkcjonariuszy Służby Więziennej (tzw. ustawa pragmatyczna),

- dokonanie oceny funkcjonowania struktur organizacyjnych w więziennictwie. W wyniku tej oceny powstały dwa dokumenty pn. "Sprawozdanie z prac zespołu do przeprowadzenia oceny wykorzystania zasobów kadrowych oraz oceny struktur istniejących w Służbie Więziennej" i "Sprawozdanie zespołu powołanego do dokonania atestacji stanowisk służbowych i stanowisk pracy w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej". Dodatkowo trwają prace nad przygotowaniem projektu statutu Centralnego Zarządu Służby Więziennej i regulaminu organizacyjnego Centralnego Zarządu Służby Więziennej.

W celu zmniejszenia liczby nadgodzin Służba Więzienna wprowadziła następujące działania:

- w Centralnym Zarządzie Służby Więziennej opracowano dwa dokumenty pt. "Harmonogram działań kierownictwa Służby Więziennej na rzecz zahamowania procesu narastania liczby nadgodzin i ograniczenia ich powstawania oraz całkowitego wyeliminowania przypadków nierespektowania przepisów dotyczących wymiaru czasu służby funkcjonariuszy" oraz "Wytyczne dla dyrektorów okręgowych Służby Więziennej i dyrektorów zakładów karnych i aresztów śledczych intensyfikujące działania w celu zracjonalizowania liczby wypracowanych przez funkcjonariuszy godzin ponadnormatywnych, a także rozliczenie w okresie najbliższych trzech lat zobowiązań Służby Więziennej wobec funkcjonariuszy z tytułu wypracowanych przez nich godzin ponadnormatywnych", które przekazano kierownikom jednostek organizacyjnych Służby Więziennej do realizacji.

- doposażono wytypowane zakłady karne i areszty śledcze w elektroniczne systemy zabezpieczające,

- wykorzystywano czasowo do realizacji zadań tych funkcjonariuszy, którzy mieli chwilowo mniejsze zakresy prac do wykonania,

- wprowadzono odbywanie praktyk zawodowych przez słuchaczy z Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu w zakładach karnych i aresztach śledczych,

- czasowo zawieszono funkcjonowanie niektórych stanowisk i posterunków,

- skracano czas służby pełnionej przez funkcjonariuszy w systemach wielozmianowych (dwuzmianowy i czterozmianowy).

Działania podjęte przez Centralny Zarząd Służby Więziennej, dyrektorów okręgowych Służby Więziennej oraz dyrektorów aresztów śledczych i zakładów karnych doprowadziły do zwiększenia liczby etatów przeznaczonych na realizację normatywnego czasu służby z 2844 (stan na dzień 31.12.2003 r.) 3490 (stan na dzień 21.11.2006 r.), co stanowiło odpowiednio 21,5% i 24,3%) ogólnej liczb etatów w działach ochrony.

Opisany kompleks przedsięwzięć doprowadził do tego, że liczba nadgodzin wynosząca 1883723 w dniu 21.01.2004 r. (średnio 136 godzin na jednego funkcjonariusza) zaczęła systematycznie maleć i wyniosła 1280200 w dniu 21.12.2004 r. (średnio 93), 764751 w dniu 20.12.2005 r. (średnio 55), 566667 w dniu 21.11.2006 r. ( średnio 39). Należy podkreślić, że w latach 2004-2006 na bieżąco udzielano czasu wolnego od służby za wypracowywane nadgodziny, a także bardzo znacznie zmniejszono liczbę nadgodzin wypracowanych w latach 2003 i wcześniej, za które funkcjonariusze nie otrzymali czasu wolnego od służby.

Działania i przedsięwzięcia przedstawione powyżej będą nadal prowadzone aż do pełnego rozwiązania problemu nadgodzin w Służbie Więziennej.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Beata Kempa

SEKRETARZ STANU

Panie Ministrze, zwróciła się do mnie pani Ewa Kaczka z Kłobucka, opisując swoją dramatyczną sytuację rodzinną związaną z chorobą jej męża Ryszarda. Od 2000 r. choruje on na epilepsję, stan jego zdrowia pogarsza się, stąd konieczna jest opieka osoby drugiej. Niestety, komisja lekarska ZUS nie podzieliła opinii lekarza prowadzącego, uznając, że pan Ryszard Kaczka jest zdolny do samodzielnej egzystencji. Orzeczenie to zamknęło drogę o ubieganie się o dodatek pielęgnacyjny, który dla ich rodziny byłby jedynym słusznym rozwiązaniem (pani Ewa mogłaby zrezygnować z pracy i zająć się wyłącznie opieką nad mężem).

Panie Ministrze, dołączam pismo pani Ewy Kaczki do pana oraz dokumentację choroby jej męża. Ufam, że Pan Minister pomoże znaleźć wyjście z tej sytuacji.

Czesław Ryszka

Warszawa, 2006-12-20

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Czesława Ryszki - Senatora RP, załączone przy piśmie Pana Ryszarda Legutko - Wicemarszałka Senatu, z dnia 25 października 2006 r. znak pisma BPS/DSK-043-686/06), dotyczące orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z zakresem kompetencji, działania w zakresie zabezpieczenia społecznego obejmujące między innymi sprawy ubezpieczeń społecznych i zaopatrzenia społecznego, pomocy społecznej i świadczeń na rzecz rodziny, świadczeń socjalnych, zatrudnienia, rehabilitacji społecznej i zawodowej osób niepełnosprawnych, koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego leżą w kompetencji Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej.

W związku z powyższym skierowałem stosowne pismo do Pani Anny Kalaty - Ministra Pracy i Polityki Społecznej, jako właściwego w zakresie orzeczeń komisji lekarskich Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z prośbą o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie, które przedkładam.

Orzekanie o niezdolności do samodzielnej egzystencji w celu przyznania dodatku pielęgnacyjnego jest niezbędne w przypadku emerytów i rencistów, którzy ukończyli 75 lat. Funkcją dodatków pielęgnacyjnych jest zapewnienie dodatkowych środków pieniężnych emerytom i rencistom uznanym za całkowicie niezdolnych do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo mającym ukończone 75 lat. Przy ustalaniu prawa do dodatków pielęgnacyjnych nie jest brane pod uwagę kryterium dochodowe - a jedynie stan zdrowia lub wiek. Wysokość dodatków pielęgnacyjnych jest jednakowa dla wszystkich bez względu na rodzaj schorzenia i bez względu na wysokość pobieranych świadczeń emerytalnych (remontowych). Od dnia 1 marca 2006 r. wysokość dodatku pielęgnacyjnego wynosi 153,19 zł miesięcznie.

Od decyzji ZUS, odmawiającej prawa do dodatku pielęgnacyjnego, osoba zainteresowana może odwołać się do sądu - w terminie i w trybie podanym na tej decyzji. Jak wynika z załączonej korespondencji - sprawa dodatku pielęgnacyjnego dla Pana Ryszarda K. jest obecnie przedmiotem postępowania przed sądem apelacyjnym w Katowicach. Fakt, że postępowanie w sprawie oceny zdrowia Pana K. toczy się już przed sądem apelacyjnym, a więc sądem II instancji, zdaje się wskazywać, że zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS, jak i sąd I instancji (sąd okręgow) nie stwierdzili niezdolności skarżącego do samodzielnej egzystencji: prawomocny wyrok sądowy będzie wiążący w sprawie.

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że Minister Pracy i Polityki Społecznej nie jest upoważniony do podejmowania wyjątkowych decyzji w sprawach świadczeń, w tym do przyznawania dodatków pielęgnacyjnych w drodze wyjątku.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Marek Ludwik Grabowski

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego

Zwracam się o zwiększenie budżetu Krajowego Centrum do spraw AIDS, mając na uwadze potrzebę szerszego realizowania zadań z zakresu profilaktyki, zwłaszcza profilaktyki młodzieżowej.

Podniesienie wysokości tego budżetu jest szczególnie potrzebne do opracowywania i badania skuteczności programów profilaktycznych.

Jak pokazała konferencja senacka z kwietnia 2006 r. "Profilaktyka ryzykownych zachowań seksualnych młodzieży", jesteśmy przygotowani kadrowo i merytorycznie do prowadzenia efektywnej profilaktyki młodzieżowej, stawiającej przede wszystkim na wstrzemięźliwość seksualną, a później wierność w trwałym związku. Mamy zasoby kadrowe zdolne do prowadzenia wysokiej jakości badań ewaluacyjnych weryfikujących realną skuteczność prowadzonej profilaktyki. Potrzebne jest jednak zwiększenie środków w budżecie Krajowego Centrum do spraw AIDS, które - w połączeniu z możliwościami i środkami samorządów i organizacji pozarządowych - pomoże utrzymać niski poziom zakażeń wirusem HIV w Polsce.

Polska jest krajem Unii Europejskiej, który wydaje nieproporcjonalnie mało na profilaktykę AIDS, na przykład w przeliczeniu na mieszkańca sto razy mniej niż Estonia.

Leczenie terapią wielolekową chorych na AIDS jest bardzo drogie - kilkadziesiąt tysięcy złotych rocznie na jednego chorego - i konsumuje ponad 90% środków Krajowego Centrum do spraw AIDS.

Jesteśmy otoczeni krajami odnotowującymi wzrosty zakażeń wirusem HIV - są to Ukraina, Litwa, Białoruś, obwód kaliningradzki, ale także Niemcy. Szczególnie niepokojący jest wzrost w tych krajach zakażeń wśród młodzieży. Wzrost liczby zakażeń AIDS to nie tylko ludzka tragedia, ale także wielkie obciążenie dla budżetu. Profilaktyka jest wielokrotnie tańsza - zwłaszcza jeśli posługuje się programami o skuteczności udowodnionej w badaniach naukowych. Za kwoty rzędu kilkudziesięciu tysięcy złotych można rozwijać skuteczne programy profilaktyczne, dlatego zwiększenie środków na te programy jest uzasadnione.

Antoni Szymański

Warszawa, 2006-12-20

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Antoniego Szymańskiego - Senatora RP, załączone przy piśmie Pana Ryszarda Legutko - Wicemarszałka Senatu, z dnia 30 listopada 2006 roku (znak: pisma BPS/DSK-043-747/06), dotyczące zwiększenia budżetu Krajowego Centrum ds. AIDS, mając na uwadze realizowanie działań w zakresie profilaktyki HIV/AIDS, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Uprzejmie informuję, że zgodnie z Krajowym Programem Zapobiegania Zakażeniom HIV, Opieki nad Żyjącymi z HIV i Chorymi na AIDS na lata 2004-2006 (przyjętym przez Radę Ministrów), Krajowe Centrum ds. AIDS, działając w imieniu Ministra Zdrowia, realizuje następujące zadania szczegółowe

- profilaktykę zakażeń HIV;

- pomoc i wsparcie dla osób żyjących z HIV, chorych na AIDS, ich rodzin i bliskich;

- zapewnienie dostępności do diagnostyki i leczenia ARV.

Celem profilaktyki zakażeń HIV jest m.in.:

• zmniejszenie poziomu zachorowań ryzykowanych w grupach docelowych poprzez podniesienie poziomu wiedzy i zmianę postaw dotyczących ryzykownych zachowań oraz zwiększenie i stałe podwyższenie jakości bazy szkoleniowo-edukacyjnej;

• poprawa dostępności do informacji i poradnictwa opartego na bezpośrednim kontakcie z indywidualnym odbiorcą.

Zadania szczegółowe polegają m.in. na

• działaniach edukacyjnych dla zróżnicowanych grup odbiorców o zasiągu ogólnopolskim i wojewódzkim

• szkoleniach dla:

- pracowników ochrony zdrowia - średni personel medyczny, lekarze rodzinni, ginekolodzy, kierownicza kadra pielęgniarska, studenci medycyny;

- osób zajmujących się edukacją dzieci i młodzieży - pedagodzy, nauczyciele, katecheci, kuratorzy sądowi, pracownicy socjalni ośrodków opiekujących się osobami uzależnionymi i zakażonymi;

- edukatorów starających się o uzyskanie certyfikatu lub przedłużenie jego ważności organizujących działania profilaktyczne w zakresie HIV/ADIS w różnych środowiskach - pracownicy Inspekcji Sanitarnej, przedstawiciele samorządu terytorialnego, administracji rządowej, w tym pracownicy policji, wojska, służby więziennej, straży granicznej, pracownicy samorządów lokalnych; pełnomocnicy ds. HIV/AIDS i narkomanii;.

• działaniach informacyjnych, uwzględniających zróżnicowane potrzeby odbiorców,

• działalności Punktów Konsultacyjno-Diagnostycznych - całorocznym prowadzeniu anonimowego, bezpłatnego testowania w kierunku zakażenia HIV, połączonego z poradnictwem przed i po teście,

• działaniach o charakterze społecznych kampanii medialnych zarówno o zasięgu wojewódzkim, jak i ogólnopolskim:

- treści profilaktyczne przekazywane przy użyciu zróżnicowanych nośników informacji;

- wykorzystujących różne formy wyrazu takie, jak np. spektakle teatralne;

- konferencjach oraz innych formach działań medialnych związanych z obchodami Światowego Dnia AIDS.

Mając na uwadze powyższe oraz ogrom pracy, jaki wykonują wszyscy pracownicy Krajowego Centrum ds. AIDS oraz osoby zaangażowane w zagadnienia HIV/AIDS, dokładam wszelkich starań, aby zapewnić możliwie maksymalne finansowanie realizacji zadań z zakresu HIV/AIDS.

Oświadczenie było skierowane do Prezesa Rady Ministrów. Zgodnie z pismem Kancelarii Prezesa Rady, Minister Zdrowia został upoważniony do udzielenia odpowiedzi i przesłania stanowiska na ręce Marszałka Senatu RP.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Marek Ludwik Grabowski