Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 20 i 21 grudnia 2006 r. odbyło się 24. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Łuczyckiego i Andrzeja Mazurkiewicza; listę mówców prowadził senator A. Mazurkiewicz.

Przewodniczący posiedzeniu marszałek B. Borusewicz powitał gości przybyłych na posiedzenie Senatu w związku z rozpatrywaniem punktu dotyczącego uchwały w sprawie ogłoszenia roku 2007 Rokiem Generała Władysława Andersa: Ryszarda Kaczorowskiego, ostatniego prezydenta Rzeczypospolitej na uchodźstwie, generałową Irenę Anders, Jana Tarczyńskiego, sekretarza generalnego Komitetu Uczczenia Pamięci Generała Władysława Andersa, oraz Lenę Dąbkowską-Cichocką, podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Przed przystąpieniem do obrad na salę posiedzeń plenarnych Izby przybyli harcerze, którzy, zgodnie z tradycją, przekazali senatorom Betlejemskie Światło Pokoju.

Przyjęty przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie ogłoszenia roku 2007 Rokiem Generała Władysława Andersa,

- trzecie czytanie projektu ustawy o opiece Senatu nad Polonią i Polakami za granicą,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianach organizacyjnych w niektórych organach administracji rządowej i jednostkach im podporządkowanych oraz o zmianie niektórych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz ustawy o systemie oceny zgodności*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Polskiej Agencji Prasowej,

- zmiany w składach komisji senackich.

_________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Projekt tej uchwały okolicznościowej został wniesiony przez Komisję Obrony Narodowej oraz Komisję Ustawodawczą. Marszałek 22 listopada 2006 r., zgodnie z art. 79 ust. 1, w związku z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt uchwały do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Obrony Narodowej. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 12 grudnia 2006 r. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 84b ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały okolicznościowej obejmuje: przedstawienie Izbie sprawozdania komisji o projekcie uchwały okolicznościowej przez sprawozdawcę komisji oraz przedstawienie wniosków mniejszości komisji przez sprawozdawców mniejszości komisji, przeprowadzenie dyskusji oraz głosowanie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Obrony Narodowej przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Senator poinformował, że komisje na swoich posiedzeniach przyjęły zarówno tekst uchwały, jak i poprawkę złożoną w imieniu żołnierzy armii generała Andersa, którzy, jak mówi poprawka, zostali, niezależnie od kadry oficerskiej, skazani za swoje bohaterstwo na przymusową emigrację i rozłąkę z najbliższymi w okresie Polski komunistycznej.

Senator sprawozdawca przedstawił tekst uchwały wraz z poprawką i w imieniu komisji wniósł o jej uchwalenie.

Senat przegłosował poprawkę, po czym jednomyślnie, 69 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Drugie czytanie tego projektu odbyło się na 23. posiedzeniu Senatu, 14 grudnia 2006 r.

Senat po przeprowadzeniu dyskusji skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków.

Komisje na wspólnym posiedzeniu 19 grudnia rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 Regulaminu Senatu trzecie czytanie projektu ustawy obejmuje przedstawienie Izbie dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie ustawy i głosowanie.

Dodatkowe sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą przedstawił senator Piotr Zientarski. Senator poinformował, że komisje rozpatrzyły 9 poprawek i postanowiły poprzeć 5 z nich.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 84 głosami, przyjął projekt ustawy o opiece Senatu nad Polonią i Polakami za granicą i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

Projekt

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 30. posiedzeniu, 14 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Antoni Szymański przypomniał, że przedmiotem nowelizacji jest zmiana terminu wejścia w życie ustawy z 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie jej przepisów dotyczących podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, które mają ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy do czasu ustalenia prawa do emerytury. Osoby te w obecnym stanie prawnym nie podlegają temu obowiązkowi, czyli płaceniu składki emerytalno-rentowej.

Nowelizacja przyjęta przez Sejm przesuwa po raz kolejny wejście w życie tego obowiązku. Renciści prowadzący działalność gospodarczą, zgodnie z tą propozycją, do dnia 1 lipca 2007 r. nie mają obowiązku opłacania składek emerytalno-rentowych. Oznacza to w praktyce mniejsze koszty prowadzenia działalności dla tej grupy, co jest społecznie oczekiwane, szczególnie zważywszy na termin uchwalenia nowelizacji.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas posiedzenia komisji poruszano dwie kwestie. Pierwsza to fakt, że ta ustawa wchodzi pod obrady Senatu bardzo późno. Rozwiązaniem tym zainteresowana jest bardzo duża grupa osób, która prowadzi taką działalność. Są oni zainteresowani tym, czy w przyszłym roku będą musieli płacić tego rodzaju składki. Dla części osób z tej grupy ewentualne zobowiązanie do płacenia składek równałoby się z zamknięciem prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ nie byłyby one w stanie odprowadzić tych składek. W związku z tym, z punktu widzenia ich planów na rok przyszły, tego, czy będą mogły prowadzić działalność gospodarczą, czy nie, fakt, że Izba rozpatruje to późno, jest niekorzystny. Większość komisji uważa, że tego typu zmiany powinny być wprowadzane wcześniej.

Zastanawiano się też nad tym, jaka będzie sytuacja po 1 lipca 2007 r. Czy należy się spodziewać kolejnego przesunięcia, czy też ten termin jest po to, żeby zaproponować zmiany ustawowe, które rozwiążą problem. Przedstawiciel resortu wyjaśnił komisji, że odpowiednia nowelizacja przygotowana przez rząd została złożona w  Sejmie 8 grudnia. Jej rozwiązania zmierzają w tym kierunku, żeby składka w większości była płacona z budżetu państwa, a w mniejszym zakresie przez osoby podejmujące taką działalność. Oznacza to, że najprawdopodobniej w lutym lub w marcu Senat będzie mógł rozstrzygać również w tej sprawie, a więc na długo przed 1 lipca będzie wiadomo, jakie składki emerytalno-rentowe będzie płacić przedmiotowa grupa osób. Nie powtórzy się zatem sytuacja zaskoczenia, decydowania w tej sprawie w ostatniej chwili.

Senator A. Szymański poinformował, że komisja jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 84 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 31. posiedzeniu, 15 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Janusz Kubiak. Senator podkreślił, że ustawa przewiduje uchylenie art. 29 i art. 31. Dotyczy to trzech aktów prawnych: ustawy z 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami o podziale kompetencji w administracji terenowej, ustawy z 12 czerwca 2004 r. o pomocy społecznej oraz ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Nowelizacja nie niesie żadnych obciążeń dla budżetu.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rekomenduje Izbie przyjęcie jej bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawiła senator Ewa Tomaszewska. Senator poinformowała, że komisja również wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Propozycję wprowadzenia zmian w ustawie zgłosił natomiast senator Mieczysław Augustyn podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. W jego wyniku Izba 57 glosami, przy 28 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 31. posiedzeniu, 15 grudnia br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Chróścikowski poinformował, że komisja na swym posiedzeniu, po burzliwej dyskusji i wielu pytaniach, postanowiła przyjąć ustawę bez poprawek.

Senator podkreślił, że ustawa jest zmianą oczekiwaną, wychodzi naprzeciw oczekiwaniom rolników i daje podstawy do dynamiczniejszego rozwoju grup producenckich. W opinii senatora, pomoc, której udziela tym grupom państwo, daje właśnie taką szansę i stwarza możliwości lepszego ich funkcjonowania.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 87 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 30. posiedzeniu, 14 grudnia br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Zbigniew Romaszewski. Jak stwierdził, nikt nie przedstawił komisji argumentów za przyjęciem tej ustawy. Ministerstwo Sprawiedliwości nie wypowiedziało się w tej sprawie, nie wypowiedział się również prezydent. Przedstawiciele Sejmu byli nieobecni na posiedzeniu komisji. Senatorowie zaś dostali gotową ustawę, która orzeka, że przejście Krajowej Rady Sądowniczej na własny budżet nastąpi nie, jak to przewidywała ustawa, w roku 2007, tylko w 2011.

Trudno stwierdzić, co miałoby przemawiać za przyjęciem takiego rozwiązania. Być może jest to kwestia pewnych oszczędności budżetowych, ponieważ budżet Krajowej Rady Sądowniczej przewidziany na rok 2007 wynosi około 14 milionów zł, podczas gdy w ramach budżetu Kancelarii Prezydenta wynosił on około 6 milionów zł. Dla Komisji Praw Człowieka i Praworządności, która tymi budżetami się zajmuje, nie stanowi to większego problemu, ponieważ rozpatrując budżet Krajowej Rady Sądownictwa, może sprowadzić go do właściwych rozmiarów, porównywalnych z innymi częściami ustawy budżetowej.

W tej sytuacji komisja nie widziała powodu, żeby rozpatrywaną ustawę przyjąć, i w wyniku głosowania postanowiła ją odrzucić.

Senat poparł to stanowisko i 40 głosami, przy 36 przeciw i 7 wstrzymujących się, podjął uchwałę o odrzuceniu ustawy.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 30. posiedzeniu, 14 grudnia br. Do Senatu została przekazana w tym samym dniu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Sprawozdawca komisji senator Czesław Rybka podkreślił, że proponowana nowelizacja jest projektem prezydenckim i dotyczy ujawnienia treści raportu o działaniach żołnierzy i pracowników byłych Wojskowych Służb Informacyjnych, które wykraczały poza ustawowe obowiązki tych służb.

Nowelizacja nakłada na Komisję Weryfikacyjną obowiązek przygotowania w terminie wyznaczonym przez prezesa Rady Ministrów raportu, który będzie obejmował informacje o osobach współdziałających z żołnierzami i pracownikami służb wojskowych w prowadzeniu działań wykraczających poza sprawy obronności i bezpieczeństwa sił zbrojnych, a także o osobach, które nakłaniały do takich działań i godziły się na wykonanie czynności niemających związku z zadaniami Wojskowych Służb Informacyjnych. Działania te dotyczyły między innymi bezprawnego ujawniania i wykorzystywania tajemnicy państwowej, zatajania przestępstw, pomawiania czy też stosowania przemocy, a także tajnej współpracy w takich sferach jak gospodarka i środki masowego przekazu.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 70c przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej niezwłocznie przekazuje raport w sprawie likwidacji WSI nie tylko prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i prezesowi Rady Ministrów, ale także wiceprezesom Rady Ministrów, prezydent zaś, po zasięgnięciu opinii marszałków Sejmu i Senatu, podaje raport do publicznej wiadomości.

Do prezydenckiego tekstu dodany został art. 70d. Zgodnie z jego treścią: jeżeli po przekazaniu raportu uprawnionym organom ujawnią się nowe okoliczności, które powinny zostać objęte raportem lub wpływają na jego treść, przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej niezwłocznie sporządza odpowiednie uzupełnienie. Jeżeli nowe okoliczności zostaną ujawnione w toku działalności Służby Kontrwywiadu Wojskowego lub Służby Wywiadu Wojskowego po zakończeniu działalności Komisji Weryfikacyjnej, uzupełnienie sporządzane będzie przez, odpowiednio, szefów SKW lub SWW.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie obrad komisji senatorowie nie zgłosili żadnych poprawek. Po zapoznaniu się z opiniami prawnymi Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu oraz po odrzuceniu wniosku senatora Andrzeja Łuczyckiego o odrzucenie ustawy w całości, komisja stosunkiem głosów 5 do 2 pozytywnie zaopiniowała wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Podczas dyskusji nad ustawą senator Krzysztof Piesiewicz zgłosił propozycję wprowadzenia do niej poprawek, a senator Piotr Wach, w imieniu grupy senatorów Platformy Obywatelskiej, złożył wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Wszystkie wnioski i propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Mniejszość komisji poparła wniosek o odrzucenie ustawy.

Zgodnie z Regulaminem Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 54 głosami, przy 29 za, odrzuciła ten wniosek).

Następnie głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Izba 50 głosami, przy 34 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej i do Komisji Gospodarki Narodowej.

Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Andrzej Jaroch. Zaznaczył, że ustawa, uchwalona na podstawie projektu rządowego, ma na celu dokonanie zmian w strukturze działów administracji rządowej.

Zapisy i regulacje ustawy zmierzają m.in. do utworzenia dwóch nowych działów administracji rządowej: jeden będzie związany z Ministerstwem Gospodarki Morskiej, a drugi to dział spraw rodziny, gromadzący całą związaną z tym problematykę w jednym dziale administracji rządowej. Dzięki temu wzrośnie możliwość koordynacji realizacji tych ważnych dla rządu zadań.

Ponadto następuje przesunięcie do działu spraw wewnętrznych zagadnień związanych z ewidencją, dowodami osobistymi oraz zadań z zakresu rejestracji stanu cywilnego. Zdaniem senatora, będzie to bardzo właściwe posunięcie ze względu na niecierpiące zwłoki działania rządu związane z budową systemów ułatwiających administrację publiczną.

Następuje też zmiana podporządkowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - z dotychczasowych kompetencji ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego przechodzi on do kompetencji prezesa Rady Ministrów.

Urząd głównego geodety kraju zostaje podporządkowany ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej.

Wyższy Urząd Górniczy zostaje podporządkowany ministrowi środowiska.

Podsumowując dyskusję na posiedzeniu komisji, senator sprawozdawca stwierdził, że dokonanie przedstawionych zmian organizacyjnych uznano - praktycznie jednomyślnie - za właściwe i uzasadnione. Wysuwano jednak zastrzeżenia, że powołanie nowych działów może wyzwolić skłonność rządu do zwiększania administracji.

Senator A. Jaroch poinformował, że komisja przyjęła 7 poprawek o charakterze legislacyjnym. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy z tymi poprawkami.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Bronisław Korfanty. Poinformował, że w trakcie posiedzenia komisji przyjęto 7 poprawek, z czego 4 mają charakter legislacyjny, 2 - charakter merytoryczny, dotyczą bowiem usytuowania w strukturze administracji rządowej prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, a 1 poprawka ma charakter mieszany, gdyż łączy obydwa zagadnienia. Wszystkie poprawki uzyskały jednogłośne poparcie komisji. Pozostałe zaś zmiany, które są regulowane tą ustawą, nie wzbudziły wśród senatorów żadnych uwag.

Senator sprawozdawca w imieniu komisji zwrócił się o przyjęcie przez Izbę projektu ustawy wraz ze wszystkimi poprawkami Komisji Gospodarki Narodowej.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 9 spośród 13 zgłoszonych ogółem poprawek. Mniejszość komisji poparła 3 poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 56 głosami, przy 25 przeciw i 6 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Szmit. Senator zaznaczył, że ustawa, uchwalona przez Sejm z przedłożenia rządowego, odnosi się do ustawy z 29 kwietnia 2004 r. o finansowym wsparciu tworzenia w latach 2004-2006 lokali socjalnych, noclegowni i domów dla bezdomnych. Nowa regulacja wpisuje się w szereg rozwiązań, które mają doprowadzić do rozwiązania niezwykle istotnej kwestii, jaką w Polsce jest kompleks problemów związanych z mieszkalnictwem, a więc nie tylko z budowaniem nowych mieszkań, z działalnością deweloperską, ze spółdzielniami mieszkaniowymi, z działalnością gmin w zakresie gospodarki komunalnej, ale też z otoczeniem opieką tych osób, które z różnych powodów nie są w stanie wywiązywać się ze swoich zobowiązań wynikających z zajmowania mieszkań, i to bez względu na to, czy są to mieszkania spółdzielcze, komunalne, czy też wynajmowane od właścicieli.

Dotychczas ustawowy obowiązek zapewnienia mieszkań socjalnych tym osobom, które powinny opuścić dotychczas zajmowane lokale, czyli z wyrokami eksmisyjnymi, ciąży na gminach. Gminy jednak nie są w stanie wywiązywać się z tego obowiązku, robią to z wielkimi trudnościami. Tymczasem wzrasta liczba osób niepłacących czynszu, na przykład, w spółdzielniach mieszkaniowych, wydawane są wyroki eksmisyjne, a spółdzielnie są bezradne, gdyż nie są w stanie tych eksmisji przeprowadzić.

Próbą rozwiązania tego problemu jest rozpatrywana ustawa.

W art. 1 zawiera ona definicję: "Ustawa określa zasady udzielania z Funduszu Dopłat finansowego wsparcia podmiotom realizującym przedsięwzięcia polegające na tworzeniu zasobu lokali socjalnych, mieszkań chronionych, a także noclegowni i domów dla bezdomnych".

W dalszych artykułach definiuje określone pojęcia, a następnie w art. 3 mówi, jakie przedsięwzięcia z tego funduszu mogą być realizowane. Chodzi o budowę nowych budynków, wsparcie finansowe udzielane na remontowanie budynków i pomieszczeń, które mają służyć celom socjalnym, wsparcie przy zakupie lokali mieszkalnych i kupnie lokali mieszkalnych połączonym z ich remontem.

Art. 4 określa, jakie podmioty mogą korzystać ze wsparcia. Są to gminy, związki międzygminne, powiaty. Pojawiła się także, wprowadzona poprawkami sejmowymi, możliwość korzystania ze wsparcia przez organizacje pożytku publicznego zajmujące się problemem bezdomności i wspierające osoby, które nie mają dachu nad głową.

W art. 13 określa się procentowo, na jakiej wielkości wsparcie mogą liczyć podmioty przy realizacji poszczególnych przedsięwzięć, przy wykupie mieszkań, przy remoncie czy przy ich modernizacji, która wymaga znacznie większych nakładów.

Ustawa ponadto stwarza gminom możliwość wynajmowania lokali i podnajmowania ich osobom, które na przykład trzeba wyprowadzić na jakiś krótki okres z budynków remontowanych czy podlegających modernizacji. Potem mogą one wrócić do swoich lokali, ale pewien czas muszą mieć inne schronienie.

Senator sprawozdawca poinformował, że głosowaniu komisja większością głosów poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek i taki wniosek senator rekomendował Izbie.

Sprawozdanie mniejszości połączonych komisji przedstawił senator Mieczysław Augustyn. Mniejszość wnosiła o 10-procentowe zwiększenie wsparcia przewidywanego w ustawie.

Wniosek o charakterze legislacyjnym zgłosił także senator Stanisław Piotrowicz podczas dyskusji.

Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 45 głosami, przy 38 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Marian Miłek. Jak zaznaczył, rozpatrywana nowelizacja ustawy - Prawo energetyczne ma na celu dostosowanie jej przepisów do dyrektywy 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na wewnętrznym rynku energii. Ustawa, w ślad za dyrektywą, wprowadza definicję kogeneracji, rozumianej jako jednoczesne wytwarzanie w tym samym procesie energii cieplnej oraz energii elektrycznej lub/i mechanicznej. Wprowadza też pojęcie wysokosprawnej kogeneracji, tj. takiej, w której oszczędność energii pierwotnej, obliczona według wzoru znajdującego się w dyrektywie, wynosi co najmniej 10% w porównaniu z wartościami otrzymanymi z rozdzielonej produkcji ciepła i energii elektrycznej. Promując szczególnie kogenerację rozproszoną, do jednostek o kogeneracji wysokosprawnej zaliczono również jednostki o mocy elektrycznej poniżej 1 MW, w których również istnieją oszczędności energii pierwotnej, ale niekoniecznie większe od tych 10%.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że wydzielenie wysokosprawnej kogeneracji umożliwia jej promowanie poprzez przypisanie energii produkowanej w wysokosprawnej kogeneracji świadectw pochodzenia oraz zawartego w art. 9c ust. 7 obowiązku zakupu przez operatora energii wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji. Świadectwa pochodzenia wydaje prezes Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego wytwarzającego energię w kogeneracji, złożony za pośrednictwem operatora systemu elektroenergetycznego, w którym musi potwierdzić dane zawarte we wniosku. Niezależnie od opinii operatora do wniosku dołączona jest opinia jednostki akredytowanej, upoważnionej do badania zasadności złożenia wniosku o świadectwo pochodzenia. Ustawodawca wprowadził więc silne mechanizmy kontrolne, uniemożliwiające przedstawienie we wniosku stanu niezgodnego z faktami. Świadectwo pochodzenia otrzymuje odbiorca energii wyprodukowanej w skojarzeniu i jeżeli jeszcze nie przekroczył granicznej wartości energii zakupionej z kogeneracji, przedstawia je prezesowi URE do umorzenia. W wypadku zakupu przez operatora większej od granicznej wartości energii pochodzącej z wysokosprawnej kogeneracji może on świadectwa pochodzenia skierować na giełdę, przez co umożliwi innym operatorom ich zakup i tym samym uniknięcie opłaty zastępczej.

Ustawa rozróżnia dwa rodzaje świadectw pochodzenia: dla elektrociepłowni opalanych gazem ziemnym i innymi paliwami gazowymi oraz dla pozostałych elektrociepłowni, poza małymi, o mocy mniejszej niż 1 MW. Takie rozróżnienie znajduje uzasadnienie w różnym poziomie cen paliw, a tym samym kosztów produkcji w tych dwóch grupach źródeł wytwórczych.

Jednocześnie w przygotowanym rozporządzeniu określono w procentach, na przykład dla roku 2007, obowiązek uzyskania świadectw pochodzenia - dla elektrociepłowni gazowych w wysokości 2,7%, a dla pozostałych 16,5%. W opinii senatora, osiągnięcie tej drugiej wartości wydaje się bardzo wątpliwe.

Senator M. Miłek podkreślił, że nowelizacja ustawy - Prawo energetyczne wprowadza daleko idące zmiany w dotychczasowych warunkach zbywania, kwalifikowania i rozliczania energii wytworzonej w kogeneracji. Jak stwierdził, problem staje się jeszcze trudniejszy ze względu na to, że obecnie zmienia się struktura sektora elektroenergetycznego. Jesteśmy w okresie wdrażania konsolidacji pionowej, zmieniają się uregulowania prawnofinansowe, rząd ostatnio przyjął projekt ustawy rozwiązującej kontrakty długoterminowe. W tej sytuacji trudno przewidzieć, jaki wpływ będą miały te działania na cenę energii u odbiorcy końcowego i jakie powstaną relacje cenowe między cenami energii wytworzonej w elektrowniach przemysłowych i w kogeneracji, szczególnie wysokosprawnej. Powstają pytania: Czy certyfikaty, świadectwa pochodzenia spełnią nasze oczekiwania? Czy energia wyprodukowana w kogeneracji, ale poza kogeneracją wysokosprawną, znajdzie miejsce na rynku?

Senator M. Miłek poinformował, iż komisja uznała, że ustawę można przyjąć po wprowadzeniu dwóch poprawek zasugerowanych przez biuro legislacyjne.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Paweł Michalak. Senator podkreślił, że główną inicjatywą strategiczną na 2007 r. Unii Europejskiej jest zaopatrzenie Europy w energię. Europa z zewnętrznych źródeł pozyskuje obecnie 50% energii, a w 2030 r., jak się przewiduje, będzie musiała pozyskiwać aż 70%. Bezpieczeństwo dostaw jest więc bardzo ważne, żeby w przyszłości zapewnić stały rozwój.

W tej inicjatywie strategicznej Unii są trzy główne cele: zrównoważony charakter, konkurencyjność i bezpieczeństwo. Rozpatrywana nowelizacja konsumuje dwa z nich: konkurencyjność i bezpieczeństwo. Stanowi więc krok do przodu na trudnej drodze zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego Europie.

Senator poinformował, że komisja postanowiła wprowadzić do ustawy 2 poprawki sugerowane przez biuro legislacyjne. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Wniosek o charakterze legislacyjnym złożył także senator M. Miłek.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 3 z 5 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 82 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jarosław Chmielewski.

Omawiając ustawę, senator podkreślił, iż w sposób zasadniczy zmienia ona cały system organizowania budowy dróg krajowych. Umożliwia ministrowi transportu podjęcie inicjatywy budowy na przykład odcinka autostrady poprzez założenie spółki specjalnego przeznaczenia, której stuprocentowym akcjonariuszem, przynajmniej w części wstępnej, będzie Ministerstwo Transportu, które będzie zarządzać akcjami w imieniu Skarbu Państwa. Istnieje możliwość prywatyzacji spółki, ale wyłącznie za zgodą Rady Ministrów.

Spółki tego rodzaju stanowią nowe rozwiązanie w obecnym systemie prawnym, jednakże nie jest to rozwiązanie nowe w systemie europejskiego prawa, czy nawet w systemie polskiego prawa przedwojennego. Różnica polega na tym, że spółka specjalnego przeznaczenia może budować podobnie jak Generalna Dyrekcja Dróg i Autostrad autostradę w tym samym systemie, stosując te same parametry, czyli w systemie na przykład partnerstwa publiczno-prywatnego, także w systemie budżetowym czy w systemie koncesyjnym, ale może też, co nie jest możliwe wtedy, gdy autostrady buduje Generalna Dyrekcja Dróg i Autostrad, stosować nowoczesne rozwiązania w finansowaniu budowy autostrad w systemie pozabudżetowym. Część pieniędzy, które rząd musi w budżecie przeznaczyć na budowę autostrad, można zastąpić systemem pozabudżetowym, stosując później tak zwaną prywatyzację spółki. Ta prywatyzacja rozwiązanie może polegać na tym, że spółka, której stuprocentowym udziałowcem na początku jest rząd, potem doprasza sobie poprzez emisję akcji innego udziałowca, na przykład inwestora prywatnego czy bank inwestycyjny, który wyłoży pieniądze na sfinansowanie budowy konkretnego odcinka autostrady, drogi krajowej, jakieś innej inwestycji, którą można realizować w tym systemie, czego nie może zrobić Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Ona może budować w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego, ale w systemie pozabudżetowym już nie.

W systemie pozabudżetowym rząd nie musi wykładać pieniędzy budżetowych, jednakże będzie miał kontrolę nad wydatkowaniem tych pieniędzy poprzez tę spółkę i później, jak mówi ustawa, poprzez warunki umowy bezpośredniej dotyczącej budowy autostrady.

Senator sprawozdawca podkreślił, że te rozwiązania są już w krajach Unii Europejskiej powszechnie stosowane, ponieważ tamte rządy, budując autostrady czy szybką kolej, niekoniecznie stosują system budżetowy. Czasami przechodzą właśnie na te nowoczesne rozwiązania, które rządom proponują duże banki inwestycyjne. Na przykład rząd włoski w systemie pozabudżetowym, za pośrednictwem takiej spółki, buduje szybką kolej między Rzymem a Mediolanem - inwestycja jest warta około 10 miliardów euro. Ale taka spółka może też budować autostradę w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego.

Senator J. Chmielewski zaakcentował, że ustawa likwiduje szereg barier, które powodowały, iż przez ostatnie dziesięć lat system budowy autostrad w Polsce działał bardzo wolno. Teraz od rządu zależy, kiedy pierwsze spółki specjalnego przeznaczenia powstaną, czy one będą uruchamiane przy okazji działań inwestycyjnych zaplanowanych na najbliższy rok. Chodzi na przykład o odcinek A1 autostrady, o odcinek A2 i inne priorytetowe zamówienia, bardzo szczegółowo wymienione w sejmowym uzasadnieniu ustawy, takie na przykład jak warszawski węzeł drogowy.

Senator sprawozdawca poinformował, że wszystkie wątpliwości dotyczące samej ustawy, podnoszone w komisji, zostały szczegółowo wyjaśnione. Wobec tego Komisja Gospodarki Narodowej postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy z kilkoma poprawkami o charakterze legislacyjnym.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 55 głosami, przy 25 przeciw i 2 wstrzymujących się, powzięła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Andrzej Łuczycki. Senator podkreślił, że jednym z podstawowych celów prawa telekomunikacyjnego jest zapewnienie ładu w gospodarce numeracją, a jednym z podstawowych zadań prezesa UKE jest prowadzenie polityki regulacyjnej w zakresie wspierania skutecznego wykorzystania częstotliwości oraz zarządzania nimi. Kluczowym narzędziem umożliwiającym realizację tego zadania jest rezerwacja częstotliwości, w szczególności dla podmiotów wyłonionych w drodze postępowań przetargowych. W związku z tym bardzo ważne jest, aby regulacja prawna umożliwiała sprawne i efektywne ich prowadzenie, a przede wszystkim zgodne z prawem. Tymczasem przepisy art. 114 i 120 ustawy nie pozwalają prezesowi UKE na przeprowadzenie postępowań przetargowych w sposób, który byłby bezpieczny dla uczestników przetargu oraz dla Skarbu Państwa i z którym wiązałoby się rzeczywiste domniemanie legalności. W ustawie nie zostały precyzyjnie określone modele, zgodnie z którymi powinno być prowadzone postępowanie w sprawie rezerwacji częstotliwości w sytuacjach, gdy konieczne jest przeprowadzenie przetargu. Nie jest jasne, czy przetarg powinien być prowadzony jako samodzielne postępowanie czy jako etap postępowania wszczętego z pierwszego wniosku o rezerwację. Nie jest również jasne, czy rozstrzygnięcie kończące całą procedurę powinno być wydawane w postępowaniu wszczętym z wniosku podmiotu wyłonionego w przetargu i jaka powinna być treść rozstrzygnięcia.

Taki jest stan obecny, regulowany ustawą z 2004 r. Zasadnicza różnica między dotychczasowym a projektowanym stanem prawnym sprowadza się do wyraźnego przesądzenia, iż rezerwacja częstotliwości w trybie przetargowym opiera się na modelu sprzężonych ze sobą funkcjonalnie wielu postępowań.

Zmienia się również dotychczasową nazwę "postępowanie przetargowe" na stosowaną w praktyce nazwę "przetarg".

Tak jak dotychczas, w wypadku braku dostatecznych zasobów częstotliwości podmiot, dla którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości, będzie wyłaniany w drodze konkursu, w wypadku rezerwacji częstotliwości w celu rozpoznawania w sposób cyfrowy programów radiofonicznych lub telewizyjnych, albo w drodze przetargu w pozostałych wypadkach. Jednocześnie przesądzono, iż podmiotem wyłonionym, dla którego dokonuje się rezerwacji częstotliwości, jest uczestnik przetargu albo konkursu, który spełnia warunki uczestnictwa w przetargu albo konkursie: osiągnął minimum kwalifikacyjne oraz na liście z wynikiem przetargu, o którym mowa w art. 18 ust. 11, zajął najwyższą pozycję bądź też w wypadku, kiedy przetarg lub konkurs dotyczyły więcej niż jednej rezerwacji częstotliwości - pozycję nie niższą niż liczba rezerwacji częstotliwości, których przetarg albo konkurs dotyczyły.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej przyjęła 8 poprawek porządkujących ustawę. W imieniu komisji senator A. Łuczycki rekomendował Izbie przyjęcie ustawy z przedstawionymi poprawkami.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 80 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 7 grudnia 2006 r. Do Senatu trafiła 8 grudnia. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Mirosława Nykiel. Senator przypomniała, że nowelizowana ustawa weszła w życie 29 sierpnia 2005 r. Ma ona na celu złagodzenie skutków zwiększenia VAT z 7% do 22%, to jest zwrot osobom fizycznym. Traktat akcesyjny przewidział taką możliwość ulgi do końca 2007 r., ale nie uwzględniał jej w odniesieniu do osób fizycznych. Wykonanie ustawy ujawniło szereg trudności, zarówno dla podmiotów ubiegających się o ten zwrot, jak i dla pracowników organów podatkowych.

Nowelizacja te trudności usuwa: wyłącza możliwość występowania z wnioskiem o zwrot w wypadku małżonków, którzy mają orzeczoną separację; upraszcza zasady obliczania limitu kwoty zwrotu, ustanawiając, że łączna kwota zwrotu nie może przekroczyć kwoty określonej w ust. 5; doprecyzowuje zasadę obliczania łącznej kwoty zwrotu przysługującego wnioskodawcy w okresie obowiązywania ustawy; stanowi, że kwota zwrotu w wypadku małżonków ma być obliczona na moment poniesienia wydatków uprawniających do zwrotu, a nie na moment złożenia wniosku, jak było w obowiązującej ustawie; precyzuje, że wniosek o zwrot może być złożony raz w roku, ale daje możliwość złożenia takiego wniosku osobom, które nie ukończyły inwestycji - obecna ustawa nie dawała takiej możliwości, wniosek można było składać dopiero po ukończeniu inwestycji; wprowadza zmiany precyzujące zawartość formalną wniosku o zwrot; oraz określa techniczne sposoby dokonywania zmian. Projekt zakłada również odstąpienie od wydawania decyzji w sprawie zwrotu, jeżeli prawidłowość wniosku złożonego przez osobę fizyczną u naczelnika urzędu skarbowego nie budzi zastrzeżeń. Dzięki temu nie trzeba będzie czekać na wydanie decyzji - uprości to i przyspieszy w sposób zasadniczy zwrot sum, o które ubiegają się podatnicy. Wskazuje się też szczególne organy właściwe do przyjęcia wniosków, gdy wnioskodawcami są pracownicy, żołnierze lub funkcjonariusze Agencji Wywiadu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Służby Wywiadu Wojskowego i Służby Kontrwywiadu Wojskowego.

Senator M. Nykiel poinformowała, że Komisja Gospodarki Narodowej, pracując nad nowelą, postanowiła wprowadzić na wniosek biura legislacyjnego cztery poprawki. W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy z tymi poprawkami.

Senat w kolejnych głosowaniach przegłosował poszczególne poprawki, a następnie jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 7 grudnia 2006 r. Do Senatu trafiła 8 grudnia. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Józef Łyczak zaznaczył, że celem nowelizacji jest dokonanie zmian uznanych za konieczne w czasie pierwszych miesięcy praktycznego funkcjonowania nowej ustawy.

Omawiając nowelizację, senator wskazał, że zgodnie z rządowym projektem wprowadzono zmianę definicji konopi włóknistych. Zmiana ta jest związana z pojawieniem się w nielegalnym obrocie środkami odurzającymi konopi modyfikowanych genetycznie, które nie są identyfikowane w świetle obowiązującej definicji ustawowej. Modyfikacja genetyczna polega na tym, iż przy oznaczeniu zawierają one niewielką ilość środka odurzającego, która w trakcie palenia tych konopi włóknistych ulega rozkładowi do silnie działającej substancji. Zmiana tej definicji spowoduje, że ziele konopi, zawierające w czasie wzrostu małą ilość substancji czynnej delta-9-THC, a w czasie palenia znaczną ilość kwasu delta-9-THC-2-karboksylowego, zostanie zaliczone do środków odurzających. Ponadto zmiana ta przyczyni się do szerszego stosowania dowodów rzeczowych w kryminalistyce, gdyż w badaniach kryminalistycznych laboratoria stosują się ściśle do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Kolejna zmiana, w art. 6 ust. 3, rozszerza katalog zadań Krajowego Biura do spraw Przeciwdziałania Narkomanii o dofinansowywanie kosztów szkoleń w dziedzinie uzależnienia.

Następna zmiana, art. 10 ust. 1, umożliwi pełnomocnikowi powoływanemu przez wójta, burmistrza czy prezydenta miasta przeciwdziałanie narkomanii poprzez realizację w tym zakresie wszystkich zadań własnych gminy. Tym samym działanie pełnomocnika nie będzie ograniczone tylko do pomocy społecznej osobom uzależnionym, dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym, tak jak to ma miejsce obecnie. Powołanie pełnomocnika będzie w tym wypadku fakultatywne. Oznacza to, że będzie należało brać pod uwagę charakter danego miasta czy danej gminy, inaczej bowiem wygląda sytuacja w wielkich aglomeracjach miejskich, a inaczej w małych gminach.

Kolejna zmiana dotyczy dodania po art. 27 art. 27a o zakresie dofinansowania szkoleń przez dyrektora Krajowego Biura do spraw Przeciwdziałania Narkomanii. Przyczyni się to do zwiększenia wykwalifikowanej kadry terapeutów mających zajmować się leczeniem i rehabilitacją osób uzależnionych. Zadanie to będzie finansowane ze środków corocznie przeznaczanych dla biura na realizację zadań merytorycznych. Kwota dofinansowania będzie przeznaczona na dofinansowywanie uczestnikom ich szkolenia w dziedzinie uzależnień. Jest to o tyle istotne, iż koszty takich szkoleń kadry są wysokie. Ponadto wszystkie osoby, chcące pracować jako kadra terapeutyczna, muszą uzyskać stosowny certyfikat do 2010 r.

Ostatnia zmiana nowelizowanej ustawy dotyczy załącznika nr 1 do ustawy i polega na wyłączeniu żywicy konopi jako osobnej substancji odurzającej. Spowoduje to jednoznaczną kwalifikację tej substancji, zwanej haszyszem, jako środka odurzającego. W praktyce haszysz produkowany jest wyłącznie z konopi narkotycznych, teoretycznie jednak można go uzyskać również z konopi włóknistych. Zmiana ta nie będzie mieć wpływu na sytuację podmiotów uprawiających konopie włókniste w sposób legalny, przyczyni się natomiast do skrócenia czasu trwania postępowania przygotowawczego i ograniczenia wydatków ponoszonych w związku z badaniami kryminalistycznymi.

Senator J. Łyczak podkreślił, że polskie prawo, a w szczególności to przeciwdziałające tak poważnemu problemowi, jakim jest narkomania, musi być czytelne i jasne w interpretacji. Rynek narkotyków jest bardzo dynamiczny, wciąż pojawiają się nowe sposoby omijania prawa. Niniejsza nowelizacja ma właśnie za zadanie stworzenie wyrazistego ustawodawstwa w odniesieniu do usystematyzowania narkotyków.

Senator zaznaczył, że problem narkomanii jest już dość głęboko zakorzeniony w środowiskach dzieci i młodzieży w krajach wysoko rozwiniętych. Jest też coraz bardziej widoczny w naszym państwie. Oznacza to, że należy położyć szczególny nacisk zarówno na zwalczanie narkomanii, jak i na szeroko pojętą profilaktykę.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Zdrowia jednogłośnie, bez wnoszenia żadnych poprawek, przyjęła proponowane zmiany w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 6 grudnia 2006 r. Do Senatu trafiła 7 grudnia. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Jerzy Szmit. Senator przypomniał, że rozpatrywana ustawa dotyczy zmian w ustawie o Polskiej Agencji Prasowej. Zgodnie z art. 110 ustawy z 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych dotacje podmiotowe z budżetu państwa mogą być udzielane wyłącznie na cele i w zakresie określonym w ustawach innych niż ustawa budżetowa. Wobec braku w obowiązującym systemie prawnym, w tym również w ustawie z 31 lipca 1997 r. o Polskiej Agencji Prasowej, przepisu określającego cele i zakres dotacji podmiotowej dla Polskiej Agencji Prasowej SA, konieczne było przygotowanie stosownej nowelizacji ustawy, zawierającej między innymi delegację dla ministra skarbu państwa do wydania w porozumieniu z ministrem finansów przedmiotowego rozporządzenia. Projektowane rozporządzenie określa szczegółowy tryb przekazywania i rozliczania wykorzystania dotacji podmiotowej z budżetu państwa dla Polskiej Agencji Prasowej Spółka Akcyjna.

Senator zaakcentował, że Polska Agencja Prasowa Spółka Akcyjna jest w stu procentach spółką Skarbu Państwa, spółką o szczególnym charakterze, gdyż nałożono na nią publiczne obowiązki, mające kluczowe znaczenie dla zapewnienia demokratycznego ładu informacyjnego. Na podstawie przepisów ustawy o Polskiej Agencji Prasowej, do czasu udostępnienia akcji osobom trzecim, przychodami spółki są także dotacje budżetu państwa.

Ustawodawca, przekształcając w 1997 r. Polską Agencję Prasową w spółkę akcyjną, nałożył na nią obowiązek wypełniania misji publicznej, polegającej na uzyskiwaniu i przekazywaniu odbiorcom rzetelnych, obiektywnych i wszechstronnych informacji z kraju i z zagranicy, upowszechnianie stanowiska Sejmu, Senatu, prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Rady Ministrów oraz umożliwianie innym organom państwa prezentowania stanowisk w ważnych sprawach państwowych.

W celu wypełnienia obowiązku uzyskania i przekazywania odbiorcom rzetelnych, obiektywnych i wszechstronnych informacji z kraju i z zagranicy, agencja utrzymuje sieć placówek poza granicami kraju. Właściwe wywiązywanie się PAP z ustawowych obowiązków ma szczególne znaczenie, ponieważ serwisy agencji są odbierane i wykorzystywane, oprócz mediów ogólnopolskich, także przez prasę i inne media lokalne, których nie stać na własną obsługę dziennikarską wydarzeń o wymiarze ponadregionalnym. Serwisy PAP są także głównym źródłem informacji o Polsce dla agencji zagranicznych oraz dla mediów polonijnych. Minister Skarbu Państwa, w ramach prowadzonego nadzoru właścicielskiego nad Polską Agencją Prasową, dostrzegając szczególny tryb jej działalności, podjął w ostatnim okresie szereg decyzji mających na celu zapewnienie jej właściwych warunków funkcjonowania. Między innymi w ustawie budżetowej na rok 2006, w części 36 "Skarb Państwa" zarezerwowana została dotacja dla Polskiej Agencji Prasowej SA na finansowanie misji publicznej w kwocie 3 milionów 953 tysięcy zł.

Ustawa ma również za zadanie uszczegółowienie pewnych zapisów dotyczących wewnętrznego funkcjonowania agencji i dostosowanie do obowiązującego prawa.

Senator J. Szmit poinformował, że komisja po rozpatrzeniu ustawy postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu przedstawił senator Piotr Boroń. Poinformował, że komisja zajęła się przedmiotową ustawą na posiedzeniu 19 grudnia. Ustawa nie napotkała na żadne sprzeciwy ze strony członków komisji, a obecność ministra Krupińskiego i prezesa Skwiecińskiego stała się okazją do rozmowy na temat Polskiej Agencji Prasowej w ogóle. Wskazano m.in., że agencja otrzymuje ze Skarbu Państwa kwotę około 4 milionów zł rocznie, co stanowi około 6% przychodów Polskiej Agencji Prasowej i jest to mniej niż na ogół otrzymują europejskie agencje prasowe.

Senator poinformował, że komisja jednomyślnie pozytywnie zaopiniowała zmianę w ustawie o Polskiej Agencji Prasowej i rekomendował Izbie jej przyjęcie bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska obu komisji i 79 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Włodzimierz Łyczywek poinformował, że do komisji wpłynęły dwa wnioski, senatorów Dariusza Jacka Bachalskiego i Urszuli Gacek, o wyłączenie ich z Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą, a jednocześnie senator Urszula Gacek wnioskowała o włączenie jej do Komisji Spraw Zagranicznych.

Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich jednogłośnie uznała, że Komisja Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą nie dozna uszczerbku, biorąc pod uwagę fakt, że w pewnym momencie skupiała ona prawie jedną czwartą Izby. W związku z tym komisja przychyliła się do przedstawionych wniosków i przygotowała projekt uchwały w tej sprawie.

Senat 76 glosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, zaakceptował przedstawiony projekt i podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment