Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna

Panie Ministrze!

Skierowane do mnie pismo z dnia 4 września 2006 r., BMP-0724-6641/06/EW, będące odpowiedzią na moje oświadczenie złożone podczas piętnastego posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca 2006 r., nie zawiera odpowiedzi na zawarte w nim pytania i zarzuty. Nie mogę uznać tego pisma za odpowiedź, tym bardziej że w moim odczuciu nie bez winy są urzędnicy resortu podlegający Panu Ministrowi.

Na początku pragnę stwierdzić, iż postępowanie MSWiA w Warszawie, w szczególności od 2002 r. do chwili obecnej, w sprawie parafii pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie było prowadzone stronniczo.

Stronniczość ta objawiała się poprzez: po pierwsze, nieinformowanie parafii o wszystkich okolicznościach faktycznych i prawnych oraz nieinformowanie parafii o stanowisku zajętym przez organ w zakresie złożonych przez parafię wniosków dowodowych i to pomimo wezwania go do tych czynności, co stanowi naruszenie art. 9 k.p.a.; po drugie, uniemożliwienie pełnego udziału w postępowaniu administracyjnym przed wydaniem decyzji, co narusza art. 10 k.p.a.; po trzecie, nieuwzględnienie żądań parafii co do przeprowadzenia dowodu, co narusza art. 78 k.p.a.; po czwarte, nieprzysyłanie parafii niektórych pism istotnych w sprawie, a w szczególności stanowiących podstawę orzekania, uniemożliwiając tym samym złożenie wyjaśnień i zajęcie stanowiska, co narusza art. 79 §2 k.p.a.; po piąte, dokonanie oceny przez pryzmat niektórych dowodów istniejących w sprawie z pominięciem i nieustosunkowaniem się do innych dowodów i okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co narusza art. 80 k.p.a.; po szóste, uznanie za dowiedzione okoliczności, co do których uniemożliwiono parafii zajęcie stanowiska, co narusza art. 81 k.p.a.

Parafia nie była informowana o zajętym przez organ stanowisku w zakresie składanych przez parafię wniosków, wniosków dowodowych oraz o pismach składanych, przed wydaniem decyzji, przez PSS "Społem" w Jaworznie, a w szczególności o pismach: z dnia 2 grudnia 2003 r., z dnia 15 marca 2004 r., z dnia 24 listopada 2004 r., z dnia 30 listopada 2004 r., które, jak wynika z treści uzasadnienia, były brane pod uwagę przy rozstrzyganiu w sprawie. Tym sposobem organ uniemożliwił parafii ustosunkowanie się do przedstawionych w pismach PSS "Społem" w Jaworznie okoliczności i tym samym uniemożliwił parafii pełen udział w postępowaniu, naruszając przepisy art. 78, art. 79 §2, art. 81 k.p.a.

Organ pominął dowody i okoliczności w sprawie podnoszone przez parafię co do samej istoty rozstrzyganej materii, czyli co do wykazania władania, w rozumieniu art. 60 ustawy o stosunku państwa do kościoła katolickiego w RP, nieruchomością nr 137/4 obr. 122 w Jaworznie, co narusza art. 80 k.p.a.

Podstawą władania przez parafię nieruchomością jest umowa użytkowania wieczystego zawarta pomiędzy prezydentem miasta Jaworzna a parafią, z dnia 26 czerwca 1980 r., nr Rep. 646/80. Jak wynika z treści tej umowy, w sposób niebudzący wątpliwości, przedmiotem użytkowania są grunty objęte i wskazane w decyzji z dnia 26 maja 1980 r., nr 46/80, prezydenta miasta Jaworzna. Decyzja ta do dnia dzisiejszego jest ostateczna, prawomocna i nie uległa jakiejkolwiek zmianie, w szczególności co do przekazanych w użytkowanie nieruchomości.

O władaniu przez parafię gruntem świadczą ponadto oświadczenie i porozumienie z dnia 12 grudnia 1991 r., z których treści jednoznacznie wynika, iż parafia jako rozporządzająca przyjęła do wiadomości, iż bezprawne do tej pory korzystanie przez PSS "Społem" w Jaworznie z pawilonu zlokalizowanego na działce nr 137/7 będzie trwało tylko do jego technicznego zużycia; po czym PSS "Społem" w Jaworznie zobowiązało się zwrócić działkę właścicielowi, zrzekając się wszelkich roszczeń do tej nieruchomości.

Okoliczności te poświadczają fakt władania przez parafię, w rozumieniu art. 60 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku państwa do kościoła katolickiego w RP, nieruchomości nr 137/4 obr. 122. Parafia była bowiem w dniu 23 maja 1989 r. użytkownikiem wieczystym oraz podejmowała czynności świadczące o uprawnieniach do dysponowania tym gruntem.

Okoliczność tę potwierdza również świadomość PSS "Społem" w Jaworznie co do przeznaczenia gruntu. Jest to kolejny dowód potwierdzający wolę stron umowy użytkowania wieczystego, która obejmowała kompleksowe załatwienie sprawy budowy kościoła i plebani, co wynika z treści omawianego porozumienia, którego stroną był również prezydent miasta Jaworzna.

Ponadto w uchylonej przez NSA w Warszawie decyzji oraz w odpowiedzi na skargę, a w szczególności w uzasadnieniu do tej decyzji, organ ten podał niezgodnie z zebranym materiałem dowodowym i sprzecznie z dokumentami, iż pełnomocnik parafii na rozprawie w dniu 22 maja 2002 r. jakoby potwierdził, co nie jest prawdą, iż na działce nr 137/7 w dniu 23 maja 1989 r. znajdował się pawilon należący do PSS "Społem" w Jaworznie. Jak wynika z protokołu rozprawy, pełnomocnik stwierdził jedynie, iż pawilon handlowy znajdujący się na tej działce jest eksploatowany przez PSS "Społem" do czasu jego technicznego zużycia na mocy wcześniej wymienionego porozumienia z PSS i prezydentem miasta Jaworzna. Nieprawdą jest także, aby precyzował on, że numer działki to 137/7, oraz potwierdził fakt jej istnienia w dniu 23 maja 2002 r. Domagał się zaś przyznania z mocy prawa działki nr 137/4.

W zebranym materiale w sprawie jest również ustalenie przez organ, iż prawo do działki nr 137/1 obr. 122 nie zostało ujawnione w księdze wieczystej. W aktach sprawy znajduje się zawiadomienie PBN z dnia 28 czerwca 1980 r., Dkw 1165/80, o wpisaniu do KW nr 13122 działki nr 137/1 obr. 122, gdzie jako użytkownik wieczysty między innymi tej działki wpisana jest parafia, oraz odpis sporządzony w dniu 16 marca 2000 r. w Sądzie Rejonowym w Jaworznie, Wydział Ksiąg Wieczystych, z którego wynika, iż ZGT wnosi o sprostowanie w dziale I-O księgi wieczystej nr 13122 oznaczenia działki nr 137/1 obr. 122. Z odpisu wynika nadto, iż sprzecznie z podaną przez PSS "Społem" w Jaworznie okolicznością pawilon był wybudowany przez WPHS w Jaworznie, nie zaś przez PSS "Społem" w Jaworznie ani WSS "Społem" w Katowicach.

Ponadto w aktach sprawy znajdują potwierdzenie, choćby przez pryzmat pisma parafii z dnia 22 czerwca 2004 r., l.dz.126/04 - dołączam kserokopię - zdarzenia, które powinny były stać się przedmiotem zainteresowania organów ścigania na skutek zawiadomienia organów administracji, w tym MSWiA, które wiedziały o tym oraz miały odpowiednie dokumenty w aktach spraw toczonych postępowań administracyjnych. A jest to:

Po pierwsze, sporządzona mapa fikcyjnego i dokonanego bez wymaganej decyzji podziału nieruchomości z pominięciem prawomocnej decyzji z 1973 r., i sprzecznie z nią, w sprawie podziału tej nieruchomości oraz zgłoszenie tego fikcyjnego podziału do byłego Państwowego Biura Notarialnego. Jest także dowód świadczący, iż tych wszystkich czynności, to jest: wykonania operatu podziałowego, zatwierdzenia go, wydania decyzji podziałowej, uprawomocnienia tej decyzji, zgłoszenia tego podziału do PBN oraz dokonania wpisu w księdze wieczystej, dokonano w zastanawiającym tempie jednego dnia, 28 maja 1980 r.

Po drugie, dokonanie, niezgodnie z procedurą oraz bez wymaganych prawem dokumentów, poprawek w istniejącym już i uprawomocnionym wpisie użytkowania wieczystego gruntu przekazanego parafii. Dowód: wniosek ZGT z dnia 1 sierpnia 1980 r. oraz przerobiona mapa z dnia 28 maja 1980 r., nr 257/4/672/80, które znajdują się w aktach KW nr 4180 i 13122 Sądu Rejonowego w Jaworznie, Wydział Ksiąg Wieczystych.

Po trzecie, przeprawiona mapa wspomnianego fikcyjnego podziału już po jego zgłoszeniu do byłego PBN w celu wykazania innego podziału bez jakichkolwiek procedur oraz dowód na zgłoszenie tak przerobionej mapy ponownie do PBN, który z kolei na podstawie takiej mapy bez problemu dokonał poprawek na wcześniej dokonanych już w KW wpisach.

Po czwarte, wydanie odpisu z KW poświadczającego nieprawdę w dokumencie urzędowym o dacie ustanowienia prawa użytkowania w oparciu o decyzję dotyczącą zupełnie innej nieruchomości i posługiwanie się tym dokumentem następnie przed MSWiA i Naczelnym Sądem Administracyjnym, czego skutkiem było uzyskanie korzystnych interpretacji odnośnie do pozycji procesowej. Dowód: kserokopia odpisu z KW nr 12944 z dnia 26 marca 1991 r., DKo 330/91.

Zaznaczyć należy, iż w razie uzyskania informacji o podobnych zdarzeniach noszących znamiona potencjalnego przestępstwa organ miał prawny obowiązek, zgodnie z treścią art. 304 k.p.k., powiadomić organy ścigania. A jeśli to nie nastąpiło, oznacza to co najmniej ciężkie naruszenie obowiązków przez osoby zajmujące się sprawą, jeśli nie pomocnictwo w ukrywaniu przestępstwa.

W świetle tych wszystkich znanych organowi zdarzeń, a w szczególności poświadczenia nieprawdy przez PBN w zawiadomieniu z dnia 26 marca 1991 r., Dko 330/91, i posługiwania się tym dokumentem przez PSS "Społem" w pismach, na przykład z dnia 26 marca 1991 r., 20 lutego 2001 r., 15 marca 2004 r., w postępowaniu administracyjnym, a także w postępowaniu przed NSA w Warszawie w sprawach nr I.Sa.1512/00 i I.SA 2527/00 I.SA. 569/01 - jak wynika z treści uzasadnień wyroków w tych sprawach, ustalenie pozycji procesowej PSS nastąpiło na podstawie tych czynności - zasłanianie się przez organ związaniem z orzeczeniem sądu nabiera szczególnej wymowy.

W uzasadnieniu skarżonej i uchylonej decyzji minister podał, iż okoliczność występowania w niniejszej sprawie PSS "Społem" jako strony została przesądzona wyrokiem NSA w Warszawie z dnia 6 lutego 2002 r., sygn. akt. I.S.A. 569/01. Powiadomił jednocześnie, iż nie dopuścił jako dowodów dokumentów stanowiących o braku jakichkolwiek praw PSS "Społem" w Jaworznie do będącej przedmiotem postępowania nieruchomości. Tymczasem przedstawione dowody wskazują jednoznacznie, iż okoliczność będąca podstawą zajęcia przez NSA takiego stanowiska została udokumentowana przez PSS "Społem" w Jaworznie dokumentem poświadczającym nieprawdę i użytym z pełną świadomością tak przed NSA, jak i przed MSWiA.

W uzasadnieniu do wyroku NSA w Warszawie z dnia 6 lutego 2002 r. wskazano, iż PSS "Społem" w Jaworznie przysługiwało prawo strony, ponieważ zostało ono uznane za stronę postępowania w postępowaniu o stwierdzenie nieważności, zarówno decyzji zmieniającej, jak i postanowienia prostującego. W uzasadnieniu wyroku z dnia 28 listopada 2001 r., sygn. akt I.SA 1512/00, kończącego postępowanie w sprawie nieważności wymienionej wcześniej decyzji zmieniającej, stwierdzono zaś, iż PSS "Społem" w Jaworznie winno być stroną, ponieważ wykazało tytuł prawny, podając, iż od 1979 r. działka ta znajduje się w jego prawnym użytkowaniu.

Związanie orzeczeniem NSA w sytuacji tak ewidentnych wad nie może mieć miejsca, bowiem związanie dotyczy tylko takich przypadków, kiedy stan faktyczny i prawny są tożsame ze stanem faktycznym i prawnym będącym podstawą orzeczenia NSA. W omawianej sprawie podstawa faktyczna i prawna orzeczenia NSA jest, jak wywiedziono wyżej, w sposób oczywisty odmienna od stanu rzeczywistego.

Organ również w kwestii oczywistej prawomocności decyzji wojewody katowickiego z dnia 6 marca 1991 r. zasłaniał się uzasadnieniem orzeczenia NSA, gdy tymczasem kwestia ta w ogóle przez NSA nie była podejmowana, podobnie zresztą było w przypadku braku reprezentacji przy podejmowanej przez PSS czynności odwołania. Ta ostatnia zresztą została wzięta pod uwagę dopiero w postępowaniu przed NSA w Warszawie w 2005/2006 r., zresztą stanowiła podstawę uchylenia decyzji ministra, a więc kilka lat po wspomnianym orzeczeniu NSA. Podobnie skrzętnie pomijana jest kwestia prawomocności i ostateczności decyzji, a przecież prawomocność jest stwierdzona odpowiednimi zapisami oraz opatrzona odpowiednimi pieczęciami znajdującymi się na tej decyzji.

W aktach sprawy znajdują się również: zawiadomienie z dnia 22 września 1991 r., nr SO.IX-5710/90/91, wydziału obywatelskiego urzędu wojewódzkiego w Katowicach o wszczęciu postępowania w sprawie zmiany wymienionej decyzji ostatecznej wojewody katowickiego; unieważniona decyzja z dnia 17 kwietnia 1992 r. wojewody katowickiego, nr SO.IX-5710/90/91, zmieniająca wspomnianą ostateczną decyzję z 6 marca 1991 r. w trybie art. 155 k.p.a., to jest w trybie zmiany decyzji ostatecznej; unieważnione postanowienie z dnia 15 kwietnia 1991 r., nr SO.IX-6890/3/91, prostujące, zgodnie z jego treścią, na żądanie PSS "Społem" w Jaworznie decyzję wojewody katowickiego z dnia 6 marca 1991 r.

Przedstawione okoliczności potwierdzają fakt ostateczności i prawomocności decyzji z dnia 6 marca 1991 r. wojewody katowickiego i to niezależnie od unieważnienia na żądanie parafii decyzji zmieniającej i postanowienia prostującego.

Podkreślić należy także, iż PSS "Społem" w Jaworznie akceptowało w pełni prawomocność decyzji, bowiem omawiane zawiadomienie, decyzja zmieniająca, jak i postanowienie prostujące były jemu przesłane i nie występowało ono o zmianę ich treści.

Dodać należy, iż również NSA w postępowaniu nr I.SA 1512/00 podał, iż w postępowaniu tym PSS "Społem" w Jaworznie przysługiwał przymiot strony, jako że postanowienie wojewoda wydał na wniosek PSS "Społem" w Jaworznie i w celu uwzględnienia żądań spółdzielni w sprawie wyłączenia z decyzji z dnia 6 marca 1991 r. działki nr 137/4, do której rościła sobie ona prawo, jak wynika z uzasadnienia, aż od 1979 r.!

Tak więc w konsekwencji uznanie przez NSA za stronę PSS "Społem" w Jaworznie nastąpiło na podstawie dokumentu poświadczającego nieprawdę, iż PSS "Społem" w Jaworznie nabyło prawo użytkowania do działki nr 137/4 na podstawie decyzji nr 34/79 ZGT z dnia 16 listopada 1979 r. Zresztą NSA w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 lutego 2001 r. również wskazał ten dokument jako podawany na tę okoliczność przez PSS i niekwestionowany przez NSA.

We wszystkich tych postępowaniach dokumentem potwierdzającym takie roszczenie była kserokopia wyciągu z PBN z dnia 26 marca 1991 r., Dko 330/91, w którym poświadczono nieprawdę w części dotyczącej użytkowania działki nr 137/4 obr. 122, co miało wynikać z decyzji ZGT nr 34/79 z dnia 16 listopada 1979 r.

W świetle oczywistych praw parafii prowadzenie sprawy w opisany sposób świadczy o stronniczości osób prowadzących postępowanie choćby w celu przeciągnięcia w czasie bezprawnego działania PSS w związku z przysługującą mu nieruchomością.

Przypomnieć również należy o niedopuszczalnych naciskach wywieranych na organ, co znajduje odbicie w aktach sprawy (pismo z dnia 28 czerwca 2004 r. Krajowego Związku Rewizyjnego Spółdzielczości Spożywców w Warszawie nr II/12/04), bowiem w kierunku, w jakim zapadło rozstrzygnięcie, wywierane były na ministra szczególne i niedopuszczalne naciski osób niewystępujących w sprawie. Stanowi to dowód na nieformalne działanie określonych grup interesów i upolitycznienie postępowania, co zdaniem parafii przesądziło o jego wyniku.

Podkreślić należy, iż jak przyznał organ w odpowiedzi na skargę z dnia 24 lutego 2005 r., KZRSS w Warszawie nie był stroną postępowania i nie brał w nim udziału.

Wymienione zdarzenia można by co prawda uznać za daleko idącą nierzetelność w wykonywaniu obowiązków osób prowadzących postępowanie i zajmujących się tą sprawą, ale z uwagi na ich długoletnie doświadczenie w pracy w administracji państwowej na wysokich szczeblach oraz wymienione okoliczności nie wydaje się to prawdopodobne i stanowi dowód na stronniczość w sprawie.

W tym świetle głębokie obawy budzi dalsze prowadzenie sprawy przez osoby dotychczas się nią zajmujące, jak i podejmowane przez nich czynności, w szczególności na przykład wszczynanie postępowania, czemu wyraz dała parafia w piśmie z dnia 10 lipca 2006 r.

Na koniec zauważyć należy, iż w postępowaniu sądowym w przypadku uchylenia wyroku pierwszej instancji i skierowaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia podstawową zasadą jest, iż sprawa taka nigdy nie jest rozpatrywana przez ten sam skład osobowy, który wydał tak uchylony wyrok. Stanowi to dodatkową przesłankę świadczącą o celowości przekazania sprawy w ręce innych osób, które dają gwarancję rzetelnego i obiektywnego rozpatrzenia sprawy. Celowe jest w związku z tym skorzystanie w tej sprawie z tej dobrej praktyki sądowej.

Dotychczas sprawą zajmowali się pan Andrzej Pieniążek, pan Józef Bołdak, a przy ostatnich czynnościach wszczynania także pani Danuta Głowacka-Mazur.

Panie Ministrze, proszę powtórnie o zajęcie się tą sprawą.

Czesław Ryszka

Warszawa, dnia 24 października 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Stanowisko przedstawione przez Pana Senatora w oświadczeniu z dnia 14 września 2006 r. w znacznej części jest powtórzeniem zarzutów przedstawionych w oświadczeniu z dnia 20 lipca 2006 r.

Wobec powyższego należy ponownie podnieść, że w toku szczegółowo opisanego w piśmie z dnia 4 września 2006 r. (sygn. BMP-0724-6641/06/EW) postępowania administracyjnego organ administracji publicznej nie mógł kwestionować orzeczeń sądowych, wpisów w księgach wieczystych i aktów notarialnych.

Zauważyć należy, że zarzuty przedstawione przez Pana Senatora dotyczą postępowań administracyjnych zakończonych decyzjami Ministra SWiA, które zostały wyeliminowane z obrotu prawnego.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jarosław ZIELIŃSKI

Sekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Od roku 2005 działa wprowadzony przez Unię Europejską system ograniczeń emisji gazu, którego celem jest radykalne zmniejszenie zanieczyszczeń powietrza. Prawie półtoraroczny okres działania tego systemu powinien pozwalać co najmniej na próbę jego oceny, a także na dokonywanie ewentualnych analiz i wyłanianie wniosku.

W związku z tym, że prawami do emisji dwutlenku węgla w unijnym systemie objętych jest według szacunku około dziewięciuset polskich dużych przedsiębiorstw i że prawami tymi można obracać na giełdzie, zainteresowanie tym rynkiem jest ogromne.

W świetle dużego zróżnicowania limitów emisji dwutlenku węgla otrzymanych przez poszczególne firmy pojawiają się także głosy wątpiące w sprawiedliwość systemu rozdziału.

W związku z powyższym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i odpowiedzi w poniższych kwestiach.

Jak oceniany jest przez Ministerstwo Środowiska aktualny plan rozdziału uprawnień emisyjnych w odniesieniu do rzeczywistych potrzeb, na przykład rzeczywistej produkcji energii elektrycznej?

Jak została rozdysponowana istniejąca nadwyżka pozwoleń na emisję wśród polskich przedsiębiorstw?

Czy jest monitorowany handel uprawnieniami do emisji i jak kształtują się ceny tych transakcji?

Jak, w świetle głosów krytycznych odnośnie dotychczasowego systemu podziału, Ministerstwo Środowiska uczestniczy w pracach nad planem rozdziału uprawnień emisyjnych na lata 2008-2012 w celu jego poprawy?

Roman Ludwiczuk
senator RP

Warszawa, dnia 24.10.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo znak: BPS/DSK-043-638/06, w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Romana Ludwiczuka na 18. posiedzeniu Senatu, które odbyło się w dniu 14 września br., skierowanego do Ministra Środowiska, uprzejmie przekazuję następujące informacje.

Prace nad opracowaniem Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji CO₂ na lata 2005-2007 (zwanego dalej KPRU I) rozpoczęły się w 2003 roku, a od marca 2004 r. prowadzący instalacje przekazywali ankiety zgłoszeniowe zawierające informacje niezbędne do dokonania przydziału uprawnień do emisji. Wszyscy prowadzący przekazywali jednolite dane zawierające wielkość emisji CO₂ w poszczególnych latach. Na podstawie informacji podanych przez prowadzących instalacje w oparciu bo wielkości historyczne, zgodnie z przyjętą przez resort środowiska metodyką rozdziału, została dla poszczególnych instalacji objętych wspólnotowym systemem określona średnioroczna liczba uprawnień do emisji w okresie rozliczeniowym.

Przedstawiony do notyfikacji Komisji Europejskiej (KE) we wrześniu 2004 roku KPRU I określał limit krajowy na poziomie 286,2 mln ton CO₂ rocznie. W dniu 8 marca 2005 r. KE podjęła decyzję o obniżeniu tego limitu o 16,5%, czyli zredukowaniu go do poziomu 239,1 mln ton CO₂ rocznie. W tej sytuacji Ministerstwo Środowiska zwróciło się do prowadzących instalacje z prośbą o przekazanie dodatkowych informacji o emisjach rzeczywistych CO₂ z lat 2003 i 2004, a także o prognozowanych wielkościach emisji na lata 2005-2007. Po analizie tych materiałów, uwzględniając wytyczne KE, dokonano nowego rozdziału uprawnień do emisji, który na poszczególnych etapach prac był konsultowany z organizacjami zrzeszającymi poszczególne branże objęte wspólnotowym systemem, jak również z podmiotami. Uwagi, które napłynęły do resortu w wyniku tych konsultacji zostały uwzględnione przy opracowywaniu jasnych zasad przydziału uprawnień i wypracowywaniu nowej metodyki rozdziału zredukowanego przez KE limitu uprawnień. Projekt rozporządzenia ws. Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień ukazał się do konsultacji na stronie internetowej ministerstwa 18 sierpnia 2005 r., a 16 września 2005 r. wersja KPRU z sierpnia 2005 r. została zaakceptowana przez wszystkie branże.

Rozdział uprawnień do emisji odbywał się zgodnie z przyjętą metodyką rozdziału, opartą w dużej mierze na analizie danych historycznych, odnoszących się do poziomu emisji w latach po poprzednich oraz przyszłe uzasadnione potrzeby emisyjne, wynikające z prognozowanej produkcji. Planowana wielkość emisji CO₂ uwzględniała tempo rozwoju gospodarki i danego sektora oraz możliwe zmniejszenie wskaźnika emisji CO₂ dla danego typu produkcji.

Ministerstwo Środowiska nie może w chwili obecnej oceniać pod wzglądem wystarczalności przydziału uprawnień do emisji w Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do Emisji na lata 2005 - 2007. Odzwierciedlenie rzeczywistego zapotrzebowania przemysłu na uprawnienia do emisji w pierwszym roku funkcjonowania systemu można wyrazić za pomocą stosunku zweryfikowanej wielkości emisji CO₂ w 2005 r. i przydziału uprawnień do emisji. W większości przedsiębiorstw z sektora energetycznego wykorzystanie uprawnień do emisji na pokrycie rzeczywistej wielkości emisji CO₂ przekraczało 85% średniorocznego przydziału uprawnień do emisji. Należy zaznaczyć, iż zweryfikowana roczna emisja w 2005 r. to wartość odnoszona jedynie do pierwszego roku działania systemu, w okresie kiedy wszyscy uczestnicy dopiero uczą się gospodarowania uprawnieniami. Można się zatem spodziewać znaczących zmian tego wskaźnika po rozliczeniu emisji z drugiego i trzeciego roku funkcjonowania systemu.

Zakończenie pierwszego okresu rozliczeniowego w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji i przekazanie przez prowadzących instalacje zweryfikowanych rocznych raportów za 2005 r. (co stanowi 99,809% przyznanego dla Polski limitu), zawierających rzeczywistą roczną wielkość emisji CO₂, pozwoliły na dokonanie pierwszych podsumowań wykorzystania uprawnień do emisji przydzielonych w KPRU I. Pełna analiza wykorzystania przez prowadzących instalacje uprawnień do emisji będzie możliwa dopiero po zakończeniu całego okresu rozliczeniowego, czyli na początku 2008 r.

Pojęcie "nadwyżki pozwoleń na emisję" jest niestety często nieprawidłowo rozumiane i prowadzi do spekulacji na temat wykorzystania uprawnień do emisji. Indywidualny przydział uprawnień do emisji dla poszczególnych prowadzących instalacje został dokonany na podstawie danych historycznych o wielkościach emisji CO₂, zgodnie z przyjętą przez resort środowiska jednolitą metodyką rozdziału.

Należy podkreślić, że resort środowiska w trakcie kilkumiesięcznego okresu uzgodnień ww. rozporządzenia konsultował kilkakrotnie z podmiotami zredukowanie przydziałów, prezentując różne metodologie, które byłyby optymalne dla wszystkich podmiotów objętych systemem. Po ponownej analizie branżowych i sektorowych prognoz rozwoju oraz prawdopodobieństwa ich realizacji, a także oceny zmian, jakie zaszły w poszczególnych grupach i pojedynczych instalacjach w zakresie wielkości emisji CO₂ za podstawę analiz przyjęto dane z okresu 2001-2004, nie pomijając również aktualnej sytuacji w poszczególnych branżach (uwzględniając także dotychczasowe wykonanie roku 2005). Ostatecznie uzgodniono poniżej prezentowaną metodologię rozdziału.

W szczególności :

- dla przedsiębiorstw ciepłowniczych bazą była średnia z emisji z lat 2001-2004, co pozwoliło uwzględnić średnie warunki meteorologiczne;

- dla branży przemysłowych - poziom bazowy został ustalony według metodologii przedstawionej poniżej

E baza = 80% E 2004 + 10% E 2003 + 10% E 2002

gdzie E rok - oznacza emisję rzeczywistą odpowiednio z lat 2002, 2003 i 2004, co umożliwiło skorygowanie "punktu startu", pozostawiając jednak przyjętą uprzednio, w pierwotnej wersji KPRU I z września 2004 - ścieżkę wzrostu produkcji i emisji w poszczególnych branżach;

- w stosunku do koksownictwa i hutnictwa dokonano dodatkowej korekty wyłącznie dla roku 2005, ze względu na znaczące obniżenie aktywności w pierwszym półroczu 2005 r.;

- dla elektrowni systemowych dokonano zmiany metodyki, wprowadzając korektę dla dwóch obiektów ze wzglądu na bezpieczeństwo energetyczne kraju oraz włączenie nowych mocy. W metodyce tej bazowano na rozdziale limitu według proporcji przyjętych w KPRU z września 2004 z korektą przydziałów tak, by rozdział gwarantował maksymalne zbliżenie się do średniej z lat 2001-2004 dla tych instalacji, które w ostatnim okresie zdecydowanie zwiększyły swój udział w rynku, co oznaczało równocześnie obniżenie emisji u tych operatorów, którzy zmniejszyli swój udział w rynku energii elektrycznej. W trakcie spotkań z przedstawicielami sektora elektrowni systemowych uzgodniono pewne preferencje dla elektrowni Turów i Kozienice, w których w 2005 r. uruchomiono dodatkowe moce.

W przypadku prowadzących instalacje, którzy nie przekazali danych o wielkości produkcji i emisji CO₂ za lata 2003 i 2004, baza była wielkość produkcji CO₂ z roku 2002, określona w KPRU z września 2004. Należy zaznaczyć, że dla niektórych podmiotów wyznaczono wielkość emisji zgodnie z rozwojową metodą przydziału, a nie grandfatheringiem (na podstawie danych historycznych), co wynikało ze specyficznej sytuacji poszczególnych przedsiębiorstw.

Należy podkreślić, że prowadzony przez KASHUE Krajowy Rejestr Uprawnień do Emisji jest elektroniczną bazą danych, prowadzoną w celu zapewnienia należytego uwzględnienia wydania, posiadania, przenoszenia oraz anulowania uprawnień do emisji, w której znajdują się rachunki posiadania dla prowadzących instalacje i osobiste rachunki posiadania dla podmiotów pośredniczących w obrocie. Za pomocą Krajowego Rejestru można obserwować sposób dysponowania uprawnieniami do emisji przez poszczególnych prowadzących instalacje, rejestrować przekazywanie uprawnień pomiędzy uczestnikami systemu, jak również kontrolować rozliczanie się z uprawnień wykorzystanych na pokrycie emisji rzeczywistej. Natomiast w Krajowym Rejestrze nie znajdują się informacje o cenach uprawnień i za pomocą tego narzędzia nie jest możliwe monitorowanie cen transakcji. Szczegółowe informacje na temat cen uprawnień do emisji można znaleźć na stronach internetowych portali zajmujących się obrotem uprawnieniami.

Podstawą do opracowania KPRU II były branżowe strategie rozwoju przygotowane przez stowarzyszenia zrzeszający podmioty objęte systemem. Prowadzący instalacje otrzymają uprawnienia do emisji na podstawie danych o produkcji i emisji w roku 2005, przy zastosowaniu metody wskaźnikowej i z uwzględnieniem udokumentowanych planów rozwoju, lub w oparciu o inną uzgodnioną i zaakceptowaną metodę. Instalacje, które rozpoczęły lub rozpoczną działalność w latach 2005-2012, w tym znajdujące się w fazie rozruchu technologicznego, lub znacznie modernizowane i zwiększające moce produkcyjne, otrzymają przydziały uprawnień do emisji zgodnie z udokumentowanymi prognozami produkcji i emisji w okresie 2008 - 2012. Dla instalacji wytwarzających energię elektryczną i ciepło w skojarzeniu zastosowano specjalne zasady rozdziału, oparte na wskaźnikach referencyjnych, zapewniających jednostkom o wysokiej ogólnej sprawności energetycznej tzw. premią kogeneracyjną. W przypadku udokumentowanych wczesnych działań redukcyjnych, przyznano tzw. premię "early actions".

Celem umożliwienia udziału społeczeństwa w procesie opracowywania wspomnianego dokumentu, w dniu 22 maja br. projekt został zamieszczony na stronie internetowej Ministerstwa Środowiska oraz KASHUE. Ewentualne uwagi w formie elektronicznej i pisemnej można było kierować w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12 czerwca br. W tym okresie przedstawiciele KASHUE i Ministerstwa Środowiska spotkali się z przedstawicielami stowarzyszeń branżowych i izb gospodarczych. Informacje uzyskane w czasie konsultacji społecznych umożliwiły uzupełnienie i weryfikację informacji zawartych w KPRU II na temat przydziałów uprawnień. W dniach 5-12 czerwca br. projekt KPRU II został przekazany również do konsultacji międzyresortowych. W celu przekazania dokumentu do KE w wyznaczonym terminie, dokument ten był przedmiotem obrad Komitetu Europejskiego Rady Ministrów w dniach 20 i 23 czerwca br., a w dniu 27 czerwca br. KPRU na lata 2008-2012 został przyjęty przez Radę Ministrów. W dniu 30 czerwca br. Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji CO₂ na lata 2008-2012 został przekazany do Komisji Europejskiej do notyfikacji. Obecnie trwa uzupełnianie przedłożonego dokumentu i negocjacje z KE celem uzyskania możliwie najlepszych dla Polski zapisów i jak najkorzystniejszego przydziału uprawnień do emisji.

Z poważaniem

Z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Agnieszka Bolesta

Oświadczenie skierowane do ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Ujazdowskiego

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z pismem nr BP.0717/16/06 od burmistrza miasta i gminy Stary Sącz, otrzymanym za pośrednictwem wicemarszałka Senatu, pana Krzysztofa Putry, wnioskuję o zabezpieczenie w budżecie na rok 2007 kwoty 2 milionów 500 tysięcy zł na wsparcie prac remontowo-konserwatorskich dotyczących zespołu staromiejskiego grodu świętej Kingi miasta Stary Sącz, które w 2007 r. obchodzić będzie siedemsetpięćdziesięciolecie swojego istnienia. Szczegóły dotyczące wspomnianej inwestycji zawiera kopia pisma dołączona do niniejszego wystąpienia.

Uprzejmie proszę o pozytywne ustosunkowanie się do mojego wniosku.

Z wyrazami szacunku

Stanisław Kogut
senator RP

Warszawa, dnia 25 października 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora RP, Pana Stanisława Koguta, złożone podczas 19. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 28 września br., uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie poniższych informacji.

Wspomniane w oświadczeniu Pana Senatora wystąpienie Burmistrza Miasta i Gminy Stary Sącz o zapewnienie w przyszłorocznym budżecie środków w wysokości 2,5 mln zł, przeznaczonych na prace remontowo-konserwatorskie zespołu staromiejskiego Starego Sącza, zostało skierowane także do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dotyczyło zagwarantowania tej kwoty w ramach środków na ochronę zabytków i opiekę nad zabytkami. Z przedstawionego w piśmie Burmistrza opisu planowanego przedsięwzięcia wynika, że zadanie to, oprócz rewitalizacji historycznej zabudowy, obejmuje przebudowę ulic oraz sieci infrastruktury technicznej. Zatem jedynie w znikomym stopniu mogłoby być dofinansowane ze środków przeznaczonych na ochronę zabytków i opiekę nad zabytkami. Burmistrz Starego Sącza został poinformowany o zasadach ubiegania się o dotację ze środków budżetowych na ochronę zabytków i opiekę nad zabytkami a ponadto - o możliwości podjęcia przez Miasto Stary Sącz starań o pozyskanie środków zagranicznych realizowanych w ramach "Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego". W opisanej przez Burmistrza sytuacji byłoby to korzystniejsze rozwiązanie.

Historyczne znaczenie Starego Sącza, konieczność przywrócenia świetności jego staromiejskiej części oraz podjęcia wszelkich starań, które uczynią Miasto bardziej atrakcyjnym dla turystów i inwestorów, nie ulegają wątpliwości. W związku z powyższym, nawiązując do postulatu zawartego oświadczeniu Senatora Stanisława Koguta, uważam za celowe zagwarantowanie przynajmniej części oczekiwanych przez Burmistrza środków w przyszłorocznym budżecie Samorządu Województwa Małopolskiego.

Łączę wyrazy szacunku

Kazimierz Ujazdowski

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Chciałbym wygłosić oświadczenie, które jest skierowane do pana premiera Rzeczypospolitej Polskiej Jarosława Kaczyńskiego w imieniu grupy senatorów.

W związku z potrzebą ograniczenia nieuzasadnionych wydatków ponoszonych na funkcjonowanie Parlamentu Europejskiego wnosimy o zajęcie przez polski rząd stanowiska w sprawie rezygnacji z siedziby Parlamentu Europejskiego w Strasburgu. Popieramy w tej sprawie stanowisko wyrażone przez ponad milion osób z różnych krajów należących do Unii Europejskiej, które w specjalnej petycji domagają się likwidacji siedziby Parlamentu Europejskiego w Strasburgu.

Istnienie dwóch siedzib Parlamentu Europejskiego pociąga za sobą wyższe koszty funkcjonowania i jednocześnie utrudnia sprawowanie mandatu parlamentarzysty w Parlamencie Europejskim. Według publikowanych w Polsce danych koszty utrzymywania podwójnej siedziby Parlamentu Europejskiego są bardzo wysokie, co niepokoi opinię publiczną. Ewentualna redukcja tych kosztów w obu siedzibach nie rozwiązuje problemu, ponieważ nie ma merytorycznego uzasadnienia funkcjonowanie dwóch siedzib Unii Europejskiej, zważywszy że siedziba w Strasburgu jest zazwyczaj niewykorzystywana. W Brukseli odbywa się większość prac parlamentarnych i nieoficjalnych spotkań. Tu znajdują się wszystkie najważniejsze instytucje Unii Europejskiej, tu koncentruje się życie Wspólnot Europejskich. Przenoszenie obrad do Strasburga powoduje zarówno wspomniane koszty finansowe, jak i dezorganizację pracy.

W tej sytuacji rezygnacja z siedziby w Strasburgu i przeznaczenie zaoszczędzonych środków finansowych na przykład na rozwój najbiedniejszych obszarów Unii Europejskiej jest w pełni uzasadnione. Decyzja ta podniesie prestiż tej instytucji, w ten sposób pokaże ona, że liczy się z pieniędzmi, które na jej funkcjonowanie łożą państwa członkowskie z kieszeni swoich podatników.

Oświadczenie zostało podpisane przez Antoniego Szymańskiego, Rafała Ślusarza, Sławomira Sadowskiego, Marka Waszkowiaka, Zbigniewa Trybułę, Jacka Włosowicza, Piotra Andrzejewskiego, Adama Bielę oraz pana Stanisława... już sprawdzę...

(Senator Adam Biela: Karczewskiego.)

...Karczewskiego. Dziękuję.

Warszawa, dnia 25 października 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Antoniego Szymańskiego wspólnie z innymi Senatorami podczas 19 posiedzenia Senatu RP w dniu 28 września 2006 r. dotyczące stanowiska Rządu RP w sprawie rezygnacji z siedziby Parlamentu Europejskiego w Strasburgu, pragnę przekazać co następuje:

Zmiany bazy traktatowej były przedmiotem obrad Konwentu w latach 2002/2003, a następnie Konferencji Międzyrządowej w latach 2003/2004. Kwestia ta wówczas nie została wniesiona na agendą polityczną UE ani ze strony instytucji europejskich (Parlament Europejski, Komisja Europejska), ani też ze strony żadnego z państw członkowskich. Po raz pierwszy zagadnienie zostało poruszone w maju 2006 r. przez Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Josepa Borrella, który działając z upoważnienia przewodniczących frakcji politycznych w Parlamencie Europejskim skierował list do prezydencji austriackiej. List zawierał prośbę o polityczne podjęcie tematu przez Radę Europejską w czerwcu 2006 r.

W liście z 8 czerwca 2006 r. Przewodniczący Rady UE kanclerz Wolfgang Schűssel odpowiedział, że jakakolwiek decyzja odnośnie siedziby Parlamentu Europejskiego wymagałaby jednomyślnej zgody państw członkowskich na zmianę zapisów traktatowych, tymczasem konsultacje z państwami członkowskimi, w tym zwłaszcza z Francją, wykazały, że porozumienie w tej kwestii nie jest obecnie możliwe. Przewodniczący Rady UE uważa więc, że w związku z powyższym, Rada nie jest obecnie w stanie podjąć tej problematyki.

Rząd RP rozumie motywy i argumentację inicjatorów dyskusji nad zmianą zapisów traktatowych w odniesieniu do siedziby Parlamentu Europejskiego. Zarazem dostrzega argumenty zwolenników utrzymania obecnego stanu rzeczy. Wyważenie argumentów mogłoby się odbyć tylko w warunkach otwartej dyskusji państw członkowskich rokującej szansę na znalezienie satysfakcjonującego rozwiązania, które mogłoby zostać potwierdzone w drodze ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie. Jednak obecnie brakuje ram formalnych dla takiej dyskusji. W związku z powyższym, państwa członkowskie nie wypowiadają się w tej sprawie. Trudno w chwili obecnej przewidzieć czy w najbliższych latach, podczas ewentualnego powrotu do dyskusji nad reformą bazy traktatowej UE, zaistnieją przesłanki do podjęcia tej tematyki przez państwa członkowskie UE.

Z poważaniem

Anna E. Fotyga

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna oraz do głównego geodety kraju Jerzego Albina

Wielce Szanowni Panowie Ministrowie!

Ze sprawą, z którą się zwracam, spotkałem się w korespondencji skierowanej do mojego biura senatorskiego w Lublinie przez panią Urszulę Próchniewicz, zamieszkałą pod adresem: 21-412 Adamów, ulica Cmentarna 29. Sprawa ta dotyczy drogi dojazdowej do posesji pani Urszuli Próchniewicz przy ulicy Cmentarnej 29 w Adamowie. Droga ta, zdaniem nadawczyni listu, istnieje od ponad czterystu lat. Problem z dojazdem do posesji zaczął się w 1984 r., gdy sąsiad Adam S. postawił płot w pasie drogi nr 1281.

Zainteresowani rozwiązaniem tego problemu występowali do urzędów w przedmiotowej sprawie, G.8410/756/84. Wielokrotnie też zwracali się ustnie i pisemnie do wójta gminy Adamów o przywrócenie przejezdności drogi, lecz nie przyniosło to spodziewanych skutków. Wystosowano też stosowne pisma do starostwa w Łukowie, do wojewody lubelskiego, do urzędu rejonowego oddziału nadzoru budowlanego, NB 7353-2/38/98, NB 7353-2/37/98/99. Wszystkie te pisma trafiały ostatecznie do wójta gminy Adamów, który przez dłuższy czas zwlekał z jakimkolwiek działaniem, aż w roku 1999 polecił geodecie zmianę granic drogi.

Konsekwencją tego były protokół graniczny sporządzony w dniu 29 października 1999 r., wyciąg z wykazu zmian gruntowych i stosowna do tego decyzja starosty. Od decyzji starosty zainteresowani odwołali się do wojewody lubelskiego, który decyzją z dnia 20 grudnia 2000 r., GKNsc 7615-1/II/8, uchylił decyzję starosty. Pomimo że wszystkie zainteresowane strony otrzymały wymienioną decyzję wojewody, nie podjęto żadnych działań, które przywróciłyby przejezdność drogi dojazdowej. Pisma kierowane do starostwa i wojewody wróciły do wójta, co potwierdza, że właścicielem tej drogi jest gmina Adamów, wójt zaś uchylił się od jakichkolwiek działań zmierzających do rozwiązania istniejącego problemu.

W dniu 4 kwietnia 2001 r. upoważnieni przez wójta geodeci wytyczyli granice drogi, wbili drewniane paliki, wskazali je pracownikowi urzędu gminy obecnemu w czasie pomiarów i stwierdzili, że dalsze czynności należą do wójta, który jednak niczego dalej nie zrobił. W związku z tym sąsiad wyrzucił te paliki i płot przesunął bardziej w kierunku drogi.

Zainteresowani rozwiązaniem problemu dojazdowego zwracali się dalej do wójta i komisariatu Policji w Adamowie, jednak żadnej pomocy z tej strony nie uzyskali. W tej sytuacji proszę o stosowną interwencję w przedmiotowej sprawie, zarówno ze strony kompetentnej władzy samorządowej, jak i policji lokalnej, gdyż w moim przekonaniu doszło do ewidentnego łamania prawa i praworządności. W razie potrzeby osoba zainteresowana prześle kopie pism skierowanych do urzędów w tej sprawie.

Z wyrazami szacunku

Adam Biela

Warszawa, 25 października 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Przedmiotowa droga jest drogą gminną, oznaczoną jako działka ewidencyjna nr 1281, położoną we wsi Adamów w gminie Adamów, w powiecie łukowskim.

Z informacji uzyskanych z Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego wynika, że w opinii Panu U. P. problem z dojazdem do posesji wyniknął w 1984 r. gdy sąsiad postawił płot w pasie drogi.

Wznowienie granic działki nr 1281 (drogi) z działkami przyległymi przeprowadzono w dniu 15 października 1999 r. na zlecenie gminy Adamów w trybie określonym w art. 39 ustawy z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. nr 30, poz. 163 z późn. zm.). W czynnościach dowodowych uczestniczyli zainteresowani właściciele nieruchomości. Państwo Urszula i Stanisław P. odmówili podpisania protokołu i złożyli oświadczenie, iż nie zgadzają się na wytyczenie granic drogi w terenie ponieważ w ich opinii droga jest za wąska pomiędzy działkami nr 1267 i 1264/2 oraz działkami nr 1264/2 i 1268. Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli w trakcie wznowienia granic wynika spór co do położenia znaków, strony mogą wystąpić do sądu o rozstrzygnięcie sprawy.

Decyzją Starosty Łukowskiego z 12 kwietnia 2000 r. (Nr G.7430/A/2/2000) dokonano sprostowania mapy ewidencji gruntów wsi Adamów z powołaniem się na dokumentację scaleniową z 1989 r. Ww. decyzja została uchylona decyzją Wojewody Lubelskiego z dnia 20 grudnia 2000 r. (Nr GKNsc 765-1/11/8/00), w której jednocześnie orzeczono o przywróceniu na mapie ewidencji gruntów wsi Adamów przebiegu drogi nr 1281, przedstawionego na szkicu wyznaczenia nr 76 z dokumentacji scaleniowej, zatwierdzonym decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w Łukowie z 4 listopada 1993 r. Granice te zostały okazane w dniu 4 kwietnia 2001 r. zainteresowanym stronom, co potwierdza skarżąca w wystąpieniu do Pana Senatora.

Pragnę ponadto dodać, że na zamówienie skarżących w lipcu 2000 r. została sporządzona "Ekspertyza dotycząca sprawdzenia poprawności wydzielenia w wyniku scalenia działek Państwa Urszuli i Stanisława P., położonych we wsi Adamów, powiat Łuków, a także przebiegu drogi nr ew. 1281", która nie potwierdza nieprawidłowości dotyczących określenia przedmiotowej drogi w dokumentacji ewidencji gruntów.

W opinii Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego problem dotyczy użytkowania przedmiotowej drogi ze wzglądu na jej szerokość, uniemożliwiającą racjonalne korzystanie z drogi, a istniejący stan zabudowy ogranicza możliwości swobodnego dojazdu do poszczególnych posesji. Poszerzenie istniejącej drogi wymaga współdziałania organów gminy Adamów z mieszkańcami, gdyż niezbędne są istotne zmiany (ograniczenia) dotychczasowego stanu prawnego nieruchomości).

Odnośnie działań Policji w przedmiotowej sprawie uprzejmie informuję, że w Komendzie Powiatowej Policji w Łukowie zostało przeprowadzone postępowanie wyjaśniające w omawianym zakresie. W charakterze świadka przesłuchana została Pani U. P. Wyjaśnienia złożyli również policjanci biorący udział w interwencjach z udziałem skarżącej wynikających z jej konfliktów z sąsiadami.

Pragnę jednakże podkreślić, iż w toku postępowania sprawdzono rejestry śledztw i dochodzeń za okres od lipca 2004 r. i spraw o wykroczenia za okres od sierpnia 2004 r. Żaden z rejestrów nie zawierał informacji odnośnie spraw związanych z przedmiotową drogą. Interwencje policyjne dotyczyły jedynie konfliktów skarżącej z sąsiadami, które wskutek interwencji zostały zakończone zgodnie z jej wolą.

W oparciu o powyższe stwierdzenie, iż skarżący nie uzyskali stosownej pomocy od funkcjonariuszy Policji, należy uznać za niezasadne.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jarosław ZIELIŃSKI

Sekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka oraz do pełniącego obowiązki generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad Zbigniewa Kotlarka

Zwracam się do Panów w imieniu mieszkańców gminy Poświętne, którzy zwrócili się do mnie w sprawie drogi krajowej nr 48, przebiegającej przez teren gminy Poświętne.

W ostatnich kilkunastu latach sytuacja, jeżeli chodzi o natężenie ruchu, uległa tam zdecydowanym zmianom wraz z rozwojem i wzrostem transportu drogowego w zakresie przewozu towarów. Omawiana droga stanowi najkrótsze połączenie pomiędzy Lublinem i Radomiem a Tomaszowem Mazowieckim oraz Łodzią i jest użytkowana głównie przez samochody ciężarowe. Do takiego ruchu droga ta jest jednak absolutnie nieprzystosowana. Jej szerokość wynosi 5 m, droga posiada wiele zakrętów, nie ma poboczy, chodników i rowów, nawierzchnia jest zniszczona i jest na niej wiele wyrw i wybojów. Fatalne warunki są przyczyną wielu poważnych wypadków. Sytuacja się pogarsza, zagrożenie życia i zdrowia użytkowników przedmiotowej drogi oraz mieszkańców wsi położonych w sąsiedztwie jest coraz większe. Przy obecnym ruchu pojazdów i częstości przejazdów samochodów ciężarowych stan drogi nie pozwala na zachowanie jakiegokolwiek minimum bezpieczeństwa.

Zwracam się do Panów, Panowie Ministrowie, aby podjęli Panowie konkretne działania zmierzające do zmiany obecnej sytuacji, to jest poszerzenia jezdni oraz wykonania poboczy, chodników, odwodnienia zatok autobusowych i przebudowy niebezpiecznych skrzyżowań. Działania te bez wątpienia doprowadzą w konsekwencji do ratowania ludzkiego życia.

Z poważaniem

Bogdan Lisiecki

Warszawa, 2006.10.25

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia senatora Bogdana Lisieckiego w sprawie stanu drogi krajowej nr 48, przebiegającej przez teren gminy Poświętne uprzejmie informuję, że Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad znany jest stan bezpieczeństwa na w/w drodze jak i jej stan techniczny.

W związku z powyższym informuję, że:

- zostały podjęte właściwe, docelowe działania, w tym projektowe przez GDDKiA celem poprawy bezpieczeństwa ruchu na przedmiotowym odcinku drogi krajowej nr 48

- poleciłem Generalnemu Dyrektorowi DKiA aby do czasu przebudowy drogi krajowej nr 48 podjął stosowne, doraźne działania zapewniające właściwy poziom utrzymania w tym bezpieczeństwa ruchu na w/w drodze.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu