Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

W dniach 13 i 14 grudnia 2006 r. odbyło się 23. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Margaretę Budner i Waldemara Kraskę; listę mówców prowadził senator W. Kraska.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku rolnym oraz ustawy o podatku leśnym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003-2006,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt i ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- debata nad programem legislacyjnym i programem prac Komisji Europejskiej na 2007 r.,

- drugie czytanie projektu ustawy o opiece Senatu nad Polonią i Polakami za granicą,

- drugie czytanie projektu apelu w sprawie potępienia przez Senat RP korupcji politycznej,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej.

___________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada 2006 r., i 20 listopada przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senator Zbigniew Trybuła podkreślił, że nowelizowana ustawa była wielokrotnie uznawana przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodną z konstytucją, dlatego że nie tworzyła stanu prawnego, w którym właściciele mogliby liczyć na zaspokojenie swoich słusznych interesów, a lokatorzy na skuteczną ochronę swoich uprawnień, zwłaszcza w zakresie kontroli wysokości czynszów i ich podwyżek. Regulacje wprowadzone po 1994 r., które porządkowały rynek mieszkaniowy, miały charakter przejściowy i przyjmowały jako graniczną datę okresu przejściowego 31 grudnia 2004 r. Po tej dacie ustawodawca miał zrezygnować z zasady utrzymywania czynszu regulowanego nieprzekraczającego 3% wartości odtworzeniowej lokali i pozwolić na tak zwane czynsze wolne. Jednak nie dokonano nowelizacji zmierzającej do uwolnienia czynszów i Trybunał Konstytucyjny nadal kwestionował niektóre zapisy tej regulacji.

Proponowana nowelizacja ma na celu realizację orzeczeń trybunału.

Trybunał Konstytucyjny zaskarżył art. 8a ust. 5, który normuje mechanizm kontroli podwyżek czynszu. Stwierdził, że przesłanek zasadności albo niezasadności nie można uznać za samoistne kryterium stosowania podwyżek czynszu bez odniesienia ich do konkretnych składowych czynszu i uwzględnienia godziwego zysku właściciela lokalu. Senator sprawozdawca zaznaczył, że sformułowanie "godziwy zysk" na posiedzeniu komisji wywołało dyskusję. Nie ma bowiem definicji "godziwego zysku" i jego sprecyzowanie jest bardzo trudne, ponieważ z jednej strony trzeba zapewnić ochronę słusznych praw właścicieli, z drugiej zaś - ochronić lokatorów. O zasadności podwyżki nie powinien jednak decydować wyłączne sąd, muszą być pewne podstawy do wprowadzenia tych podwyżek i muszą być określone elementy, które wchodzą w skład czynszu. Dlatego nowelizacja wprowadza w art. 2 nowy pkt 8a, który ustala, co wchodzi w zakres wydatków związanych z utrzymywaniem lokalu.

Druga zmiana polega na wprowadzeniu nowych regulacji w art. 8a ust. 6a i 6b oraz zasady, zgodnie z którą w wypadku uznania podwyżki za zasadną lokator ma obowiązek natychmiastowej zapłaty powstałej należności stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczasowym a podwyższonym czynszem.

Kolejny przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z konstytucją umożliwiał podwyższanie czynszu nie częściej niż co sześć miesięcy, ale nie określał początku biegu owego sześciomiesięcznego terminu. Nowelizacja wskazuje, że początek biegu terminu liczy się od dnia wejścia podwyżki w życie.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził też niezgodność z konstytucją art. 18 ust. 4 ustawy o ochronie lokatorów w mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowił podstawę prawną roszczeń odszkodowawczych właściciela lokalu wobec gminy z powodu niedostarczenia przez gminę lokalu socjalnego osobie, która otrzymała wyrok eksmisyjny. Zdarzało się bowiem, że gmina nie przyznała lokalu socjalnego, a właściciel lokalu nie mógł odzyskać pieniędzy od lokatora, bo ten był niewypłacalny, prawnie zaś nie mógł domagać się zwrotu pieniędzy od gminy. Nowelizacja ustawy przyznaje zatem właścicielowi lokalu roszczenie odszkodowawcze wobec gminy na podstawie art. 417 kodeksu cywilnego.

Senator Z. Trybuła poinformował, że Komisja Rodziny i Polityki Społecznej postanowiła wprowadzić do ustawy dwie poprawki o charakterze doprecyzowującym.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Janusz Kubiak. Senator zaznaczył, że przygotowana przez rząd nowelizacja stanowi wykonanie orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzających niezgodność niektórych zapisów ustawy z konstytucją. Senator poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, oprócz poprawek wprowadzanych przez komisję rodziny, proponuje również zmianę art. 3 w ten sposób, żeby ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., tak aby nie było luki prawnej, która powstanie wtedy, gdy poprzednia ustawa nie będzie już obowiązywała (31 grudnia br.), gdyż zostanie określona przez trybunał jako nieobowiązująca.

Podczas dyskusji poprawkę do ustawy zgłosił senator Zbigniew Romaszewski.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wszystkie zgłoszone poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 86 głosami, przy 1 przeciw, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Jarosław Lasecki. Jak zaznaczył, omawiana ustawa ma na celu realizację planu naprawy funkcjonowania sektora publicznego w Polsce, naprawy państwa. Głównym celem wszystkich proponowanych zmian jest wprowadzenie zasady przejrzystości, efektywności, jawności, uproszczenia oraz konsolidacji szeregu procedur zarządzania finansami publicznymi. Celem ustawy jest także troska o sprawne i płynne wdrażanie przedmiotowych zmian. Zmiany te muszą być realizowane etapami, ponieważ jednoczesne wprowadzenie wszystkich koniecznych zmian mogłoby prowadzić do załamania ciągłości funkcjonowania państwa.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, proponowane zmiany mają charakter porządkujący i zawierają rozwiązania, które można wprowadzić stosunkowo szybko i które przygotowują grunt pod kolejne, większe zmiany. Do realizacji przedstawionego planu konieczna jest nowelizacja dotychczas obowiązujących rozwiązań prawnych. Chodzi w szczególności o następujące sprawy.

Po pierwsze, zamieszczanie planów budżetów agencji i pozostałych państwowych osób prawnych w formie załączników do ustawy budżetowej. Dzięki temu uchwalane będą one razem z budżetami i proces ich ustalania będzie bardziej przejrzysty, ponadto uniknie się sytuacji, że jedna agencja będzie miała dwa różne plany budżetowe, co zdarzało się w przeszłości.

Po drugie, włączenie środków unijnych do budżetu państwa, ze względu na skalę środków przyznanych Polsce w Nowej Perspektywie Finansowej na lata 2007-2013. Spowodowane jest to potrzebą konsolidacji tych środków finansowych i pozwoli zwiększyć przejrzystość finansów publicznych. Zmiana ta wynika również z potrzeby połączenia źródeł finansowania projektów unijnych (chodzi o finansowanie wstępne, czyli tak zwane prefinansowanie, współfinansowanie budżetowe i dofinansowanie unijne) w jeden strumień finansowy, dzięki czemu możliwa będzie likwidacja instrumentu prefinansowania, który ma negatywny wpływ na przejrzystość zarządzania środkami publicznymi.

I po trzecie, wprowadzenie stosowania audytu wewnętrznego jako wsparcia kontroli nad środkami przekazywanymi Polsce przez Unię Europejską.

Senator sprawozdawca szczegółowo omówił wymienione zmiany i w imieniu komisji wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wniosek o charakterze legislacyjnym złożył natomiast senator Marek Waszkowiak.

Zgłoszone wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 83 glosami, przy 2 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 7 grudnia 2006 r. Do Senatu przekazano ją 8 grudnia. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Przedstawił je senator Andrzej Owczarek. Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że między innymi przewiduje ona wyłączenie z opodatkowania podatkiem od środków transportu samochodów ciężarowych o  masie całkowitej 3,5 tony. Coraz częściej bowiem zdarzają się sytuacje, że producenci produkują samochody o 10, 20 kg lżejsze i w ten sposób unikają płacenia podatków. Poza tym przewiduje się objęcie podatkiem od środków transportu posiadaczy środków transportu powierzonych przez zagraniczne osoby fizyczne lub prawne, a zarejestrowanych na terenie kraju. Doprecyzowano także, kiedy powstaje obowiązek podatkowy w wypadku pierwszej rejestracji, a także kiedy następuje jego wygaśnięcie. Wprowadzono poza tym zasadę podziału na raty podatków w sposób proporcjonalny do czasu trwania obowiązku podatkowego, a nie jak dotychczas w sposób równy.

W zakresie przepisów dotyczących podatku od nieruchomości poszerzono katalog zwolnień od podatku między innymi o grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi oraz powierzchniowymi wodami płynącymi.

Wprowadza się zwolnienie od podatku na okres trzech lat linii kolejowych likwidowanych przez Polskie Koleje Państwowe - ma to dać czas Polskim Kolejom Państwowym na uregulowanie stanu prawnego i sprzedaż terenów - oraz na rok gruntów i budynków użytkowanych przez uczelnie wojskowe, które nie mają aktów własności i w związku z tym muszą płacić podatek.

Następuje zmiana podatku od posiadania psa. Dotychczas miał on charakter obligatoryjny, a po nowelizacji opłata od posiadania psa będzie miała charakter fakultatywny. Stawka maksymalna opłaty może wynosić do 100 zł.

Kolejną zmianą jest modyfikacja mechanizmu podnoszenia podatków i opłat lokalnych. Do tej pory obowiązywały wskaźniki wzrostu za okres trzech kwartałów, tak że gminy o tym, jakie będą podatki, najczęściej dowiadywały się w grudniu, co utrudniało pracę nad budżetem. W nowelizacji zmieniono mechanizm i ustalono, że wskaźnikiem wzrostu objęty będzie stosunek jednego półrocza do półrocza roku poprzedniego, co da samorządom odpowiedni czas na przygotowanie się. Jak wykazały badania, te wskaźniki praktycznie się od siebie nie różnią.

Poza tym ustawa określa sposób składania deklaracji podatkowych drogą elektroniczną.

Ustawa ta wiąże się z kosztami dla gmin. Koszt podatku od środków transportu obliczono na około 130 milionów zł; podatek od likwidowanych linii kolejowych - zakładając, że będzie likwidowanych 1,5 tysiąca km - około 70 milionów zł; koszt podatku od uczelni wojskowych jest nieznaczny, nie odgrywa istotnej roli.

Cała ustawa wchodzi w życie 1 stycznia 2008 r. Ponieważ gminy już podejmują uchwały o podatkach lokalnych i mają opracowane budżety, więc od 1 stycznia 2007 r. wejdą w życie tylko te fragmenty ustawy, które nie powodują żadnych skutków prawnych dla gmin.

Obie komisje senackie przedstawiły jednobrzmiące wnioski o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 56 głosami, przy 30 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada 2006 r. Do Senatu przekazano ją 20 listopada. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Owczarek przypomniał, że nowelizacja była projektem poselskim. Wnosi ona dodatkowy ustęp w art. 20 ustawy z 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy. Ustawa ta przekształciła jedenaście gmin, powiat warszawski oraz związek komunalny miasta stołecznego Warszawy w miasto stołeczne Warszawę. Na mocy art. 20 ust. 2 miasto Warszawa stało się następcą prawnym zniesionych gmin. Nie uwzględniono wtedy uprawnień gmin, praw fundatorów fundacji przez nich powołanych. Uprawnienia fundatorów dotyczące powołania organów fundacji nie przechodzą na następcę prawnego. Nowelizacja umożliwi przejęcie uprawnień gmin przez miasto stołeczne Warszawę, które zapewni sobie kontrolę nad majątkiem przekazanym jednej fundacji. Była to fundacja Warszawianka - Wodny Park, która wybudowała w Warszawie basen. Umożliwi to kontrolę miasta nad tym obiektem.

Komisja senacka przedstawiła projekt uchwały, w którym wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu zaakceptował ten projekt i 58 głosami, przy 1 przeciw i 29 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 20 listopada, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Henryk Górski. Jak wskazał, proponowana nowelizacja przepisów dwóch ustaw dotyczących podatku rolnego i leśnego ma na celu bardziej szczegółowe określenie wymogów dotyczących deklaracji i informacji podatkowych składanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Dookreśleniu wymogów służy ujednolicenie terminologii używanej w przepisach dotyczących informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne oraz ustawy - Ordynacja podatkowa.

Warunki oraz tryb składania tych deklaracji i informacji są określane przez rady gmin w drodze uchwał. W myśl wprowadzonych nowelizacją przepisów rada gminy, określając warunki i tryb składania za pomocą środków komunikacji elektronicznej informacji o gruntach lub lasach oraz deklaracji na podatek rolny lub leśny, określa w szczególności ich format elektroniczny oraz układ informacji i powiązań między nimi. Przy czym przyjęte rozwiązania muszą być zgodne z przepisami o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Proponowane zmiany nie wiążą się ze zmianami obciążeń podatkowych. Ustawa ma wejść w życie 1 stycznia 2007 r.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska na swym posiedzeniu rozpatrzyła projekt i jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 87 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Mirosława Nykiel zaznaczyła, że z dniem 1 stycznia, w związku z wejściem przez Polskę do strefy Europejskiej Organizacji do spraw Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej - Eurocontrol, powstają odpowiednie obowiązki, które obejmuje przedmiotowa ustawa.

Regulacja ta określa zasady wydzielenia z Polskich Portów Lotniczych zadań należących do Agencji Ruchu Lotniczego wraz z przeniesieniem składników majątkowych i niemajątkowych oraz stworzenia nowego podmiotu, bardziej czytelnego modelu organizacyjno-finansowego, jakim będzie Polska Agencja Żeglugi Powietrznej.

Agencja będzie państwową osobą prawną podlegającą ministrowi właściwemu do spraw transportu, nadzorowaną przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Będzie ona realizowała zadania w zakresie zapewniania bezpieczeństwa, ciągłej, płynnej, efektywnej żeglugi powietrznej w czasie pokoju i w czasie stanów wyjątkowych zgodnie z przepisami Unii Europejskiej i prawa lotniczego. Przy czym służby ruchu lotniczego będzie realizowała non profit.

Utworzenie agencji jako nowego podmiotu prawnego nie będzie obciążeniem dla budżetu państwa, gdyż będzie to wydzielenie z istniejącego przedsiębiorstwa "Porty Lotnicze" zadań Agencji Ruchu Lotniczego, i te zadania agencja przejmie, więc nie będzie kosztów. W pierwszym okresie na trzy miesiące zostanie udzielona pożyczka z budżetu państwa na funkcjonowanie agencji.

Agencja będzie prowadziła samodzielną gospodarkę finansową, zatwierdzoną przez ministra transportu, na podstawie przepisów Unii Europejskiej w zakresie zatwierdzenia przez Eurocontrol podstawy kosztowej i opłat trasowych oraz wysokości tych opłat, będzie też miała własny system wynagradzania pracowników.

Agencja będzie podlegała nadzorowi i audytom nie tylko władz krajowych, ale również Eurocontrolowi oraz Komisji Europejskiej. Prezes agencji będzie wyłaniany w drodze konkursu i powoływany przez premiera. Z oczywistych względów pierwszy prezes zostanie powołany bez tej drogi konkursowej.

Dla prawidłowej realizacji rozporządzenia Unii Europejskiej w zakresie Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej oprócz powołania agencji proponuje się w ustawie wprowadzenie niezbędnych zmian do ustawy - Prawo lotnicze.

W zakresie przepisów żeglugi powietrznej ustawa określa nowy katalog zwolnień z opłat nawigacyjnych i ustanawia dotacje na pokrycie kosztów związanych z obsługą lotów zwolnionych z opłat.

Senator podkreśliła, że prace nad wydzieleniem Agencji Ruchu Lotniczego z Polskich Portów Lotniczych rozpoczęto już w 2001 r., jednak dotychczas nie zostały one ukończone.

Konsultacje społeczne, prowadzone w związku z przygotowywaniem tej ustawy, wykazały, że w zależności od tego, kogo związki reprezentują, są one albo za, albo przeciw. Związki, które działają w przedsiębiorstwie "Porty Lotnicze", wyrażały obawy, że w wyniku wydzielenia majątku osłabi się możliwość kontynuowania rozpoczętych dużych inwestycji (Terminal 2 i Modlin). Rząd jednak twierdzi, że o tym wydzieleniu banki już wiedziały, kiedy były zaciągane zobowiązania, i że nie wpłynie to na pogorszenie się kondycji i kontynuację rozpoczętych inwestycji. Natomiast związki zawodowe działające w Agencji Ruchu Lotniczego bardzo pozytywnie zaopiniowały projekt ustawy i wręcz postulowały przyspieszenie wprowadzenia go w życie.

Senator M. Nykiel poinformowała, że komisja jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zmianę w ustawie zaproponował natomiast senator Piotr Ł.J. Andrzejewski podczas dyskusji.

Propozycje te rozpatrzyła komisja senacka. Komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 81 głosami, przy 6 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 8 grudnia 2006 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jarosław Lasecki podkreślił, że zaproponowana w projekcie ustawy zmiana dotyczy zapisu, który wprowadzono, likwidując Dolnośląskie Zagłębie Węgla Kamiennego. Zapis ten dawał prawo do nabycia świadczeń emerytalnych pod warunkiem udowodnienia okresu pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową łącznie przez co najmniej dwadzieścia lat, w tym dziesięć lat pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zapis taki spowodował jednak, że w dalszym ciągu istnieje grupa osób, które nie do końca spełniły te warunki i nie otrzymały takich uprawnień emerytalnych. Jest ich niewiele, według danych posiadanych przez Komisję Gospodarki Narodowej jest ich od dwudziestu do czterdziestu osób. W tym wypadku sprawiedliwość dziejowa nakazywałyby, aby im również przysługiwały takie świadczenia. W związku z tym w projekcie poselskim ustawy zaproponowano, aby warunek nabycia świadczeń emerytalnych był spełniony po łącznym przepracowaniu i pobieraniu renty przez co najmniej piętnaście lat, jeżeli pięć lat zostało przepracowanych pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że projekt ustawy jest kontrowersyjny i był żywo dyskutowany na posiedzeniu Komisji Gospodarki Narodowej. Głównym aspektem budzącym kontrowersje była kwestia, czy można wprowadzić nowelizację ustawy dla jednej grupy zawodowej w danym regionie. Czy to nie będzie znak dla górników, na przykład ze Śląska, nie tylko z Dolnośląskiego Zagłębia Węgla Kamiennego, czy też dla innych grup zawodowych, że w ten sposób poprzez nowelizację ustawy można polepszyć sobie świadczenia emerytalne. Dyskusja prowadzona w czasie obrad komisji pokazała, że są różne aspekty tej sprawy i w większości głosowano za odrzuceniem ustawy.

Senator J. Lasecki nadmienił, że wprowadzenie tej ustawy pociągnie za sobą wzrost wydatków z budżetu państwa o około 900 tysięcy zł rocznie i że beneficjentami tej ustawy będzie od dwudziestu do czterdziestu osób.

Mniejszość połączonych komisji wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek. Wniosek mniejszości przedstawił senator Marek Waszkowiak.

Podczas dyskusji senator M. Waszkowiak zgłosił także propozycje wprowadzenia poprawek do ustawy.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wszystkie zgłoszone poprawki, odrzuciły natomiast wnioski o przyjęcie ustawy bez poprawek i o odrzucenie jej w całości.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Senat 87 głosami, przy 1 za i 1 wstrzymującym się, odrzucił ten wniosek), następnie głosowano nad przyjęciem ustawy bez poprawek (Izba 84 głosami, przy 3 za i 2 wstrzymujących się, odrzuciła również ten wniosek), po czym przegłosowano poszczególne poprawki, a następnie Izba 88 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, dniu 8 grudnia 2006 r. Do Senatu została przekazana w tym samym dniu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Antoni Szymański. Jak stwierdził, ustawa dotyczy kwestii wdrażania w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i w domach pomocy społecznej standardów, które powinny zostać zrealizowane, zgodnie z obecną ustawą, do końca bieżącego roku. Okazało się jednak, że długi okres na dostosowanie do odpowiednich standardów nie przez wszystkie placówki został wykorzystany. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej oblicza, że około 15% placówek nie uzyskało w tym czasie odpowiednich standardów. Rząd, biorąc pod uwagę znaczenie tych placówek i zakładów, tysiące oferowanych przez nie miejsc, zaawansowanie prac w rozmaitych placówkach, które zmierzają do uzyskania standardów, doszedł do przekonania, że należy ten okres wydłużyć po to, żeby te 15% rozmaitych placówek mogło uzyskać niezbędne, wyższe niż obecnie, standardy.

W związku z tym w ustawie o zmianie ustawy o pomocy społecznej proponuje się, aby domy pomocy społecznej, które nie osiągają obowiązującego standardu, były zobowiązane do opracowania i realizacji programu naprawczego do końca 2010 r., a więc wydłuża się ten okres o cztery lata. Członkowie komisji mieli wątpliwości, czy nie jest to zbyt długi okres, ale komisja nie wniosła w tej sprawie poprawek. W tym okresie, zgodnie z ustawą, zachowują moc zezwolenia na prowadzenie domu pomocy społecznej wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, a także wydane wcześniej zezwolenia warunkowe.

Ustawa zawiera też pewne zabezpieczenia dla tych placówek, które nie będą intensywnie realizowały zmian prowadzących do uzyskania standardów. Mianowicie od 1 stycznia 2009 r. organ gminy może nie kierować do domu pomocy społecznej prowadzonego na podstawie zezwolenia warunkowego, jeśli nie są podejmowane odpowiednie działania w kierunku dokonania takich zmian, aby uzyskać wymagane standardy. Opłata za pobyt w domu pomocy społecznej prowadzonym na podstawie zezwolenia warunkowego po 31 grudnia przyszłego roku nie może być podwyższona. Chodzi o to, żeby w placówkach, które znacznie odbiegają czy nie realizują standardów, nie można było pobierać takich samych opłat, jakie pobierane są w placówkach, które standardy te realizują. Dotyczy to również placówek opiekuńczo-wychowawczych, które mają obowiązek opracowania programu naprawczego do końca 2007 r.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas dyskusji członkowie komisji rozważali między innymi kwestię jednakowych obecnie opłat za opiekę w rozmaitych placówkach. W opinii senatorów, ta ustawa i ta nowelizacja nie nadają się do tego, żeby różnicować opłaty w zależności od standardu i oferty, jaką ma placówka dla swoich klientów. W tej sytuacji prawdopodobnie komisja zwróci się do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, żeby te stawki zróżnicować, ale w ramach rozporządzenia. Chodzi o uwzględnienie tego, że jednak placówki są różne, w związku z tym również opłaty za pobyt w tych placówkach powinny być różne.

W odniesieniu do kwestii zasadniczej, czyli decyzji o  niezamykaniu zakładów, by mogły funkcjonować, ale jednocześnie musiały dostosować się do standardów, wskazywano, że również wojewoda ma pewną możliwość mobilizowania kierownictw placówek w tym kierunku, żeby dostosowywały się one do właściwych standardów.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja jednomyślnie opowiedziała się za przyjęciem proponowanej ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada 2006 r., i w tym dniu przekazana do Senatu. Marszałek 20 listopada skierował ja do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Tomaszewska. Senator zaznaczyła, że ustawa o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych obecnie reguluje sytuację już około trzystu osób. Ustawa ma swoją historię. Została przygotowana dla osób będących cywilnymi ofiarami wojny, całkowicie niezdolnych do pracy lub też wymagających pomocy, niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Przygotowano i przyjęto ją w czasie trzeciej kadencji parlamentu, a w czwartej kadencji przez rząd Leszka Millera w ramach ustaw okołobudżetowych została praktycznie zlikwidowana, a więc nie działa. Osoby, którym miały przysługiwać świadczenia z jej tytułu, nie otrzymały ich ani razu, gdyż zanim weszła w życie, została zlikwidowana.

Świadczenie pieniężne będą mogli otrzymać ci, którzy na skutek działań wojennych w latach 1939-1945 lub wskutek eksplozji niewypałów czy niewybuchów po wojnie utracili wzrok. Świadczenie będzie w wysokości renty socjalnej, to jest 84% najniższej renty, co obecnie stanowi 501 zł 87 gr. Ponadto będzie im przysługiwał zasiłek pielęgnacyjny - jeżeli nie przysługuje im już on z innego tytułu (przysługuje on tylko raz, nie może się to świadczenie dublować) - w wysokości 153 zł 19 gr.

W związku z treścią ustawy będą przysługiwać również inne świadczenia: prawo do bezpłatnych przejazdów publicznymi środkami komunikacji miejskiej, na wniosek danej osoby pierwszeństwo w umieszczeniu jej w domu pomocy społecznej, prawo do bezpłatnych leków oraz przedmiotów ortopedycznych, prawo do świadczeń specjalistycznych bez skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, prawo do skierowania na pobyt w sanatorium co najmniej raz na trzy lata, prawo do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego - wysokość tej ulgi będzie uzależniona od uznania lub też nieuznania osoby za niezdolną do samodzielnej egzystencji - prawo do zwolnienia z opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiowych i telewizyjnych.

Koszty ustawy wyniosą około 4 milionów zł - jest to śladowa kwota w budżecie państwa. Zdaniem senator, udzielanie pomocy ludziom, którzy w bardzo dotkliwy sposób ucierpieli wskutek wojny, jest obowiązkiem państwa. Zwracanie uwagi na koszty jest więc pewnym nieporozumieniem, a koszty są śladowe.

Senator E. Tomaszewska poinformowała, że  za przyjęciem ustawy bez poprawek głosowali praktycznie wszyscy członkowie komisji, jedna osoba wstrzymała się od głosu, ale nie z powodu jakichkolwiek zastrzeżeń co do przyznanych świadczeń, ale ze względu na możliwość przygotowania poprawki tak, by ustawa nie dyskryminowała innych grup osób niepełnosprawnych z tych samych przyczyn. Jeśli zaś chodzi o potrzebę rozwiązania tego problemu, to nie było żadnych wątpliwości ani głosów przeciwnych, nie zgłoszono zastrzeżeń co do treści ustawy.

Podczas dyskusji nad ustawą wniosek o charakterze legislacyjnym złożył senator Antoni Szymański.

Zgłoszone propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez zmian (Izba 67 głosami, przy 15 przeciw i 6 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 81 głosami, przy 7 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Sejm uchwalił ustawę 8 grudnia 2006 r. W tym samym dniu została ona przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Roman Wierzbicki zaznaczył, że przedmiotowa ustawa ma na celu dostosowanie prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej obejmującego rozporządzenie Rady nr 1/2005 z  22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań, rozporządzenia zmieniającego dyrektywy nr 64/432, 93/119 oraz rozporządzenie nr 1255/97.

Rozporządzenie to wchodzi w życie z dniem 5 stycznia 2007 r. Określa ono warunki związane z transportem zwierząt kręgowych w zależności od gatunku i ich stanu fizjologicznego. Określa także kwestie transportu, wymagane dokumenty, zasady kontroli oraz odstępstwa od stosowania przepisów tego rozporządzenia. Projektowane przepisy ustawy nakładają na powiatowego lekarza weterynarii zadania i uprawnienia władzy właściwej do spraw kontroli i wydawania na wniosek decyzji z obszaru uregulowanego ustawą. Powiatowy lekarz weterynarii będzie wydawał zezwolenia na transport zwierząt, licencje dla kierowców i osób obsługujących zwierzęta w czasie transportu oraz świadectwa zatwierdzenia środków transportu drogowego i statków przeznaczonych do transportu zwierząt. Będzie również organem zobowiązanym do prowadzenia rejestru zezwoleń i wydawania świadectw zatwierdzenia. Powiatowy lekarz weterynarii będzie ponadto udzielał upoważnienia do prowadzenia szkoleń, jeśli dany podmiot spełni określone w ustawie warunki. Koszty szkolenia w zakresie transportu lub obsługi zwierząt ponoszą przewoźnicy albo operatorzy punktów gromadzenia zwierząt.

Projekt reguluje także wprowadzenie zasad zakazu umyślnego okaleczania zwierząt, w tym również wypalania i wymrażania znaków na skórze zwierząt, zabiegi te bowiem wywoływały u zwierząt zbędny i długotrwały ból.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że pewne kontrowersje w komisji wzbudził art. 34. Według nowego zapisu przewiduje on bowiem obowiązek wyodrębniania w ubojniach pomieszczeń do ogłuszania i wykrwawiania zwierząt. Przepis ten ma zapewniać prawidłowe przeprowadzenie uboju w sposób możliwie szybki i humanitarny. Kontrowersje wzięły się stąd, iż polskie Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami zgłosiło swoje zastrzeżenia do tego, że nie ma tu mowy, tak jak to było w poprzedniej ustawie, o izolowaniu akustycznym tych pomieszczeń.

Przedstawiciel resortu rolnictwa wyjaśnił jednak, że pomieszczenia, które są do tego celu przewidziane, według nowej ustawy znajdują się w takiej odległości, że nie będzie to powodowało stresu u tych zwierząt, które będą poddawane ubojowi.

Senator R. Wierzbicki poinformował, że komisja postanowiła przyjąć projekt ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 7 grudnia 2006 r., i 8 grudnia przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Szmit podkreślił, że rozpatrywana regulacja dokonuje wdrożenia trzydziestu ośmiu dyrektyw Unii Europejskiej dotyczących szerokiego zakresu zagadnień. Wprowadza też zmiany w obowiązujących w Polsce dziewięciu ustawach regulujących sprawy związane z miernictwem, z dopuszczaniem zarówno towarów, jak i instrumentów do użytku, do sprzedaży, do obrotu na obszarze Polski, a tym samym również na obszarze Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca poinformował, że w czasie swoich prac komisja zaproponowała wprowadzenie dziesięciu poprawek. Uzyskały one aprobatę rządu i Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu.

W imieniu komisji senator J. Szmit wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Wniosek o wprowadzenie zmian w ustawie przedstawił także senator Marek Waszkowiak.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 10 z 12 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 88 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 29. posiedzeniu, 6 grudnia 2006 r., i 7 grudnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jarosław Lasecki podkreślił, że ustawa, będąca inicjatywą poselską, dotyczy kwestii uregulowania sytuacji osób, które starają się o zdobycie licencji zawodowej umożliwiającej wykonywanie zawodów pośrednika w obrocie nieruchomościami oraz zarządcy nieruchomościami. Nowelizacja modyfikuje przepis mówiący o możliwości ubiegania się o nadanie tych licencji w ten sposób, że termin do końca roku 2006 zmienia na 31 grudnia 2007 r.

W art. 1 tej ustawy dodaje się art. 232a mówiący o tym, że osoby z wykształceniem co najmniej średnim mogą się ubiegać o nadanie licencji zawodowych, odpowiednio w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami lub zarządzania nieruchomościami, do 31 grudnia 2007 r., pod warunkiem ukończenia kursu specjalistycznego, którego program został uzgodniony z ministrem właściwym do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, odbycia praktyki zawodowej oraz przejścia z wynikiem pozytywnym postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 191 tej ustawy.

Art. 2 mówi o wejściu w życie ustawy z dniem ogłoszenia, z mocą od 31 grudnia 2006 r.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że podczas obrad Komisji Gospodarki Narodowej dyskutowano nad dwiema kwestiami, i to kontrowersyjnymi.

Po pierwsze, zastanawiano się nad słusznością nowelizowania ustawy w zakresie, który wprowadza licencję jako uprawnienie do wykonywania zawodu, podczas gdy w wypadku innych grup zawodowych, takich jak prawnicy czy adwokaci, znosi się wszelkie ograniczenia będące barierą do szerokiego otwarcia zawodu.

Po drugie, wskazywano, że sposób zapisania art. 2 może sprawić, iż uchwalone prawo będzie działać wstecz. W wypadku uchwalenia tej ustawy z dniem późniejszym niż zapisana data 31 grudnia 2006 r., od kiedy ustawa ma mieć moc, istotnie prawo zadziała wstecz, co z punktu widzenia dobrej legislacji nie powinno mieć miejsca.

Senator J. Lasecki podkreślił, że projekt ustawy jest kontrowersyjny, zyskał jednak przychylność Komisji Gospodarki Narodowej, która 3 głosami za, przy 1 przeciw i 4 wstrzymujących się, opowiedziała się za przyjęciem ustawy bez zmian.

Wniosek o odrzucenie ustawy w całości zgłosił natomiast senator Piotr Ł.J. Andrzejewski.

Przedstawione wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Senat 66 głosami, przy 3 za i 8 wstrzymującym się, odrzucił ten wniosek).

Następnie głosowano nad przyjęciem ustawy bez poprawek. Izba 72 głosami, przy 1 przeciw i 5 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Przewodniczący obradom wicemarszałek Maciej Płażyński przypomniał, że w Senacie debata nad programem legislacyjnym i programem prac Komisji Europejskiej po raz pierwszy odbyła się w 2005 r., w związku z realizacją decyzji Konferencji Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej, która w maju 2005 r. wezwała parlamenty narodowe do przeprowadzenia co roku takiej debaty. W lipcu bieżącego roku Konferencja Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej podtrzymała tę decyzję.

Zgodnie z art. 5 ustawy o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej wiceprzewodniczący Komitetu Europejskiego Rady Ministrów 16 listopada br. przekazał do Senatu program legislacyjny i program prac Komisji Europejskiej na 2007 r. Marszałek, zgodnie z art. 67A Regulaminu Senatu, skierował program legislacyjny i program prac Komisji Europejskiej na 2007 r. do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Posiedzenie Komisji Spraw Unii Europejskiej w tej sprawie odbyło się 29 listopada br.

Program legislacyjny i program prac Komisji Europejskiej na 2007 r. omówił przewodniczący Komisji Spraw Unii Europejskiej senator Edmund Wittbrodt.

Stanowisko rządu wobec dyskutowanego dokumentu przedstawił podsekretarz stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej Tadeusz Kozek.

Po przeprowadzeniu dyskusji przewodniczący obradom marszałek Bogdan Borusewicz stwierdził, że Senat zakończył debatę nad programem legislacyjnym i programem prac Komisji Europejskiej na 2007 r., oraz poinformował, że tym samym Senat Rzeczypospolitej Polskiej dołączył do innych parlamentów narodowych Unii Europejskiej, które przeprowadziły debatę w tej sprawie.

Projekt został wniesiony przez Komisję Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą. Marszałek 18 października br., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą.

Pierwsze czytanie projektu zostało przeprowadzone zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu na wspólnych posiedzeniach komisji w dniach 21 i 22 listopada br. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Piotr Zientarski, który podkreślił, że projekt ustawy o opiece Senatu nad Polonią i Polakami za granicą ma na celu uregulowanie tej działalności z uwzględnieniem dotychczasowej praktyki, doświadczeń i dorobku Senatu w budowaniu więzi pomiędzy krajem a Polonią i Polakami na świecie.

Senator przypomniał, że odrodzony w 1989 r. Senat powrócił do historycznej tradycji z okresu międzywojennego i ponownie objął opieką środowiska polonijne i polskie poza granicami kraju. Stąd też duża waga tej inicjatywy senackiej z punktu widzenia roli i działalności Izby.

Dotychczasowe działania Senatu skupione są przede wszystkim na pomocy Polakom zamieszkałym w krajach położonych za wschodnią granicą w zachowaniu poczucia tożsamości narodowej przy jednoczesnej dbałości o wzrost prestiżu polskich grup etnicznych w krajach ich osiedlenia. Działania te dotyczą między innymi dziedziny oświatowej, upowszechniania języka polskiego i wiedzy o Polsce, kultywowania polskiej tradycji i obyczajów, ochrony polskiego dziedzictwa kulturalnego, organizacji wypoczynku letniego dzieci i młodzieży pochodzenia polskiego, umożliwienia udziału w kursach, szkoleniach zawodowych oraz w imprezach sportowych i turystycznych.

Od 1990 r. w ustawach budżetowych w części dotyczącej wydatków Kancelarii Senatu umieszczane są środki przeznaczone na opiekę nad Polonią i Polakami za granicą. Środki te są wykorzystywane w trybie zlecania zadań organizacjom pozarządowym i przyznawania dotacji celowych na ich wykonanie na podstawie przepisów ustawy o finansach publicznych oraz uregulowań legislacji wewnętrznej, senackiej.

Senator P. Zientarski zaakcentował, że podjęcie przedmiotowej inicjatywy ustawodawczej jest w pełni uzasadnione, a nawet konieczne, ponieważ podstawą prawną wydatkowania określonych środków z budżetu państwa nie może być wyłącznie ich coroczne wyodrębnianie w ustawie budżetowej w ramach budżetu Kancelarii Senatu ze wskazaniem, że środki te mają być przeznaczone na opiekę nad Polonią i Polakami za granicą. Konieczne jest więc wprowadzenie wyraźnych normatywnych podstaw podejmowania przez Senat aktywności w tym zakresie. Uregulowanie w projekcie ustawy różnych aspektów finansowania zadań związanych z opieką nad Polonią i Polakami za granicą będzie ponadto wypełnieniem wymogu płynącego z art. 216 ust. 1 naszej konstytucji, zgodnie z którym środki finansowe na cele publiczne są gromadzone i wydatkowane w sposób określony w ustawie. Przyjęcie projektowanej ustawy ustabilizuje stan prawny i będzie działać stymulująco na siły polityczne, obligując je do przestrzegania zawartych w ustawie zasad.

Senator wskazał, że w projekcie zachowano funkcjonujący dotychczas trójstopniowy system rozpatrywania wniosków o zlecenie zadań w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą.

Przyjęto następujące etapy rozpatrywania wniosków. Wstępnej oceny wniosku będzie dokonywał szef Kancelarii Senatu. W wypadku wniosku składanego przez organizację zagraniczną - jest to pewnego rodzaju novum - w tej wstępnej fazie będzie uczestniczył także konsul właściwy dla siedziby organizacji. Obowiązkiem konsula będzie przesłanie szefowi Kancelarii Senatu wniosku wraz z opinią co do celowości zleconego zadania. Drugim etapem będzie rozpatrywanie wniosku przez właściwą komisję senacką w celu wydania opinii dla Prezydium Senatu.  W następnym, ostatnim już etapie wniosek będzie przedmiotem obrad Prezydium Senatu, które będzie podejmowało decyzję w przedmiocie zlecenia zadania i wysokości udzielanej dotacji.

Ustawa ponadto szczegółowo reguluje kwestię kontroli wykorzystania dotacji udzielonych na wykonanie zleconych zadań, do sprawowania której zobowiązuje przepis art. 153 ust. 2 ustawy o finansach publicznych. Celem kontroli przeprowadzonej przez Kancelarię Senatu będzie sprawdzenie prawidłowości wykorzystania otrzymanej dotacji. Taka praktyka dotychczas jest stosowana.

Nowością w stosunku do obecnej praktyki będzie umożliwienie w projekcie zlecania przez Prezydium Senatu zadań polonijnych zagranicznym organizacjom zrzeszającym mniejszość polską, zarejestrowanym zgodnie z przepisami prawa obcego. Obecnie zadania w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą są zlecane wyłącznie organizacjom pozarządowym. Największymi beneficjentami tych środków są Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" oraz Fundacja "Semper Polonia". Projekt przewiduje, iż organizacji zagranicznej można będzie zlecić wyłącznie zadanie o charakterze programowym, a więc nie inwestycyjnym, a w składaniu przez organizację zagraniczną wniosku o zlecenie zadania będzie pośredniczył konsul.

Projekt ustawy nie pociąga za sobą obciążenia dla budżetu państwa, oprócz nieznacznych skutków finansowych, które być może będą związane z dodatkowymi obowiązkami nałożonymi na konsulów, mieszczącymi się jednak w  ich zakresie działania.

Przedmiot projektowanej ustawy pozostaje poza obszarem regulacji prawa Unii Europejskiej.

Podczas dyskusji nad projektem ustawy senatorowie zgłosili wnioski i propozycje zmian. W związku z tym Izba skierowała projekt do komisji senackich.

Projekt apelu został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 27 września 2006 r. skierował projekt apelu do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej. Pierwsze czytanie projektu zostało przeprowadzone na posiedzeniu komisji 18 października. Komisja po rozpatrzeniu projektu apelu przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z Regulaminem Senatu drugie czytanie projektu apelu obejmuje: przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie apelu przez sprawozdawcę komisji oraz wniosków mniejszości komisji przez sprawozdawców mniejszości komisji, przeprowadzenie dyskusji oraz głosowanie.

Senator Piotr Ł.J. Andrzejewski zgłosił wniosek formalny. Na podstawie art. 48 regulaminu wniósł o odesłanie projektu apelu łącznie ze sprawozdaniem do komisji. W uzasadnieniu swego wniosku senator poinformował, że w międzyczasie komisja regulaminowa podjęła decyzję i pracuje nad treścią uchwały dotyczącej przeciwdziałania korupcji politycznej. Ponadto do laski marszałkowskiej wpłynęła inicjatywa, również uchwałodawcza, grupy senatorów w sprawie korupcji politycznej. W tej sytuacji konieczne jest poważne zajęcie się przez Senat in gremio podjęciem uchwały na temat korupcji politycznej oraz dokładne zdefiniowanie korupcji politycznej i określenie sposobów przeciwdziałania jej.

Izba 46 głosami, przy 26 przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i zdecydowała o odesłaniu projektu apelu do Komisji Ustawodawczej.

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Rodziny i Polityki Społecznej. Marszałek 16 listopada br., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu na wspólnym posiedzeniu komisji 12 grudnia. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej o projekcie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej przedstawił i uzasadnił senator Antoni Szymański.

Komisje wniosły o przyjęcie przez Senat jednolitego, załączonego projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.

Podczas dyskusji nad projektem nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje, w związku z czym Izba mogła przystąpić do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego jedynie głosowanie.

W wyniku tego głosowania Senat 57 głosami, przy 1 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment