Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

22 listopada 2006 r. odbyło się 22. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie Ryszard Legutko i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Romana Ludwiczuka i Mieczysława Szyszkę; listę mówców prowadził senator M. Szyszka.

Przed przystąpieniem do obrad Senat minutą ciszy uczcił pamięć ofiar tragicznej katastrofy w kopalni "Halemba".

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i innych przestępstw oraz współdziałaniu na terenach przygranicznych, podpisanej w Wilnie dnia 14 marca 2006 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w zwalczaniu przestępczości, ochronie porządku publicznego oraz o współpracy na terenach przygranicznych, podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 2006 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji tekstu jednolitego zmienionego Statutu Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego, przyjętego w Hadze dnia 30 czerwca 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych,

- trzecie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

___________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 20 listopada, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Szymura podkreślił, że przedmiotowa ustawa dotyczy praktycznie przesunięcia terminu wprowadzenia ustawy o swobodzie działalności gospodarczej na rok 2007. Ministerstwo, przedkładając taki projekt ustawy, wyjaśniło, że powodem podjęcia takiej decyzji jest fakt, iż system komunikacji elektronicznej w administracji państwowej, powszechnie nazywany podpisem elektronicznym, nie został jeszcze wprowadzony. Wprowadzenie tego systemu zostało zaplanowane, i zostało to przyjęte w uchwałach Sejmu i Senatu, na rok 2008. Ponieważ realizacja ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wymaga sprawnie funkcjonującego systemu komunikacji elektronicznej, łącznie z podpisem elektronicznym, stąd konieczna była zmiana zapisana w proponowanej ustawie.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja przeprowadziła dyskusję nad zmianami zaproponowanymi przez rząd w nowelizacji i jednogłośnie je zaakceptowała.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 58 głosami, przy 27 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i innych przestępstw oraz współdziałaniu na terenach przygranicznych, podpisanej w Wilnie dnia 14 marca 2006 r.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br. Do Senatu została przekazana dniu 27 października. Marszałek w dniu 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Jarosław Lasecki. Jak zaznaczył, celem ustawy jest uregulowanie współpracy między Polską a Litwą w zakresie zwalczania przestępczości międzynarodowej, ze szczególnym naciskiem na zwalczanie przestępczości o charakterze zorganizowanym i na terenach przygranicznych

Senator podkreślił, że dotychczas współpraca przygraniczna służb obu krajów w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej układała się dobrze, konieczne jednak stało się wprowadzenie nowych form współpracy, pozwalających skuteczniej walczyć z tym zjawiskiem.

Omawiając główne założenia ustawy, senator J. Lasecki wskazał, że rozdział I zawiera ustalony przez obie strony katalog szczególnie groźnych przestępstw, wobec których zastosowanie mają przepisy przedmiotowej umowy. Katalog ten ma charakter otwarty i może być uzupełniany w trakcie obowiązywania umowy. Przewiduje ona w szczególności współpracę mającą na celu zwalczanie i zapobieganie terroryzmowi, nielegalnemu obrotowi narkotykami, nielegalnej migracji, nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią, materiałami niebezpiecznymi i towarami podwójnego zastosowania oraz współpracę naukowo-techniczną i szkoleniową.

W rozdziale tym podano również, na jakich organach spoczywa obowiązek realizacji tej umowy. Zarówno w Polsce, jak i na Litwie wymieniono po siedem takich organów oraz dano im możliwość wymiany - po wzajemnym porozumieniu - oficerów łącznikowych, tworzenia punktów kontaktowych i odbywania konsultacji.

W art. 3 zapisano formy współpracy, takie jak przekazywanie informacji dotyczących konkretnych przestępstw, wymiana i udzielanie informacji dotyczących na przykład właścicieli pojazdów, miejsca pobytu osób, posiadania i legalności broni, osób prowadzących działalność gospodarczą, danych osobowych użytkowników sieci telekomunikacyjnych i innych, określono też formy współpracy w zakresie organizacji wspólnych operacji antyterrorystycznych.

Rozdział II reguluje możliwość stosowania w określonych wypadkach szczególnych form współpracy, takich jak działanie w połączonych zespołach, możliwość obserwacji osób na terytorium drugiej strony oraz prowadzenia operacji pod przykryciem i niejawnego nadzorowania przesyłek.

Rozpatrywana umowa otwiera również możliwość prowadzenia pościgu na terytorium drugiej ze stron, z tym zastrzeżeniem, że postanowienia regulujące kwestie tak zwanego pościgu transgranicznego wejdą w życie po zniesieniu kontroli granicznej na granicy państwowej pomiędzy Litwą a Rzecząpospolitą Polską.

W rozdziale III umowy określono zasięg terytorialny terenów przygranicznych oraz właściwe na tym terenie organy współpracujące ze stroną litewską. Na terenie tym wprowadzono również możliwość tworzenia wspólnych patroli oraz ustanawiania stałych lub czasowych punktów kontaktowych o mieszanej, polsko-litewskiej obsadzie.

Rozdział IV zawiera zapisy regulujące status prawny funkcjonariuszy działających na terytorium drugiej ze stron. Zawiera on również zapisy informujące o możliwości odmowy współpracy oraz przepisy mające na celu ochronę danych osobowych, ochronę informacji niejawnych i przepisy informujące o postępowaniu w sprawie ewentualnych roszczeń.

Postanowienia umowy są samowykonalne, co oznacza, że jej wejście w życie nie spowoduje konieczności zmian w prawie krajowym.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych jednogłośnie opowiedziała się za przyjęciem ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawiła senator Anna Kurska. Jak poinformowała, komisja na swym posiedzeniu 26 października rozpatrzyła przedmiotową ustawę i postanowiła przyjąć ją bez poprawek. Senator w imieniu komisji rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska obu komisji i jednomyślnie, 85 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br., i 27 października przekazana do Senatu. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Jarosław Lasecki przypomniał, że Polska, decydując się na członkostwo w Unii Europejskiej, zobowiązała się między innymi do dostosowania swego prawodawstwa do rozwiązań obowiązujących w Unii. Z tego powodu trzeba zmienić nasze prawo ekstradycyjne w taki sposób, aby było ono zgodne z porozumieniem podpisanym między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi.

Senator zaznaczył, że dostosowanie naszego prawa do podpisanego porozumienia wymagało wprowadzenia kilku zmian w obowiązującej umowie.

Pierwsza z nich dotyczy możliwości uzależnienia wydania osoby ściganej za przestępstwo zagrożone karą śmierci od zagwarantowania jej przez państwo wnioskujące, że kara śmierci nie zostanie orzeczona, lub jeśli zostanie orzeczona, nie dojdzie do jej wykonania. Następna zmiana wprowadza możliwość przekazywania informacji podlegających szczególnej ochronie. Kolejne zmiany dotyczą zniesienia legalizacji dokumentów i uproszczenia trybu przekazywania wniosków dotyczących tymczasowo aresztowanej osoby. Jak stwierdził senator sprawozdawca, przepisy te są szczególnie ważne chociażby w świetle ostatniego wniosku ekstradycyjnego, który Polska złożyła w Stanach Zjednoczonych.

Senator J. Lasecki podkreślił, że uregulowania prawne dotyczą porozumienia pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki i wejdą w życie dopiero po upływie trzech miesięcy od daty wymiany między stronami dokumentów wskazujących, że wszystkie państwa Unii Europejskiej zakończyły wewnętrzne procedury zapewniające, iż zmienione umowy dwustronne o ekstradycji mogą wejść w życie. W związku z takim zapisem konieczne jest jak najszybsze przyjęcie przez polski parlament przedmiotowej ustawy, aby postanowienia zapisane w porozumieniu mogły jak najszybciej wejść w życie.

Senator poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych na swym posiedzeniu rozpatrzyła ustawę i udzieliła jej jednomyślnego poparcia. W imieniu komisji senator J. Lasecki wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Janusz Kubiak. Senator poinformował, że komisja postanowiła wnieść o przyjęcie rozpatrywanego projektu ustawy bez poprawek. Ustawa ma na celu dostosowanie naszych przepisów do zawartego i podpisanego w 2003 r. porozumienia pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi.

Ratyfikacja ta nie spowoduje dodatkowych obciążeń Skarbu Państwa.

W imieniu komisji, która jednomyślnie zaakceptowała rozpatrywany projekt, senator J. Kubiak wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat 84 głosami, przy 1 przeciw, zaakceptował propozycję obu komisji i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br. Do Senatu trafiła 27 października. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Praw Człowieka i Praworządności senator Janusz Kubiak przypomniał, że obecnie podstawą udzielenia pomocy prawnej w sprawach karnych między Polską a Stanami Zjednoczonymi jest umowa, sporządzona w Waszyngtonie 10 lipca 1996 r., która weszła w życie we wrześniu 1999 r., pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych. Renegocjacja tej umowy wynika z przystąpienia Polski do Unii Europejskiej i obowiązywania Porozumienia między Stanami Zjednoczonymi a Unią Europejską z 25 czerwca 2003 r., podpisanego w Waszyngtonie, o wzajemnej pomocy w sprawach karnych, w którym Unia Europejska i USA zapewniły, że każde państwo członkowskie, w tym także Polska, która przystąpiła do Unii z dniem 1 maja 2004 r., zobowiąże się do stosowania umowy dwustronnej w tym zakresie.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że Umowa składa się z dwóch części - podstawowej, czyli dostosowawczej, oraz z załącznika. W części dostosowawczej zawarto postanowienia ogólne oraz wskazano, które przepisy i w jaki sposób ulegają zmianie. W  umowie ratyfikacyjnej są też nowe uregulowania dotyczące rozszerzenia zakresu informacji bankowych, przesłuchania świadka lub biegłego w formie wideokonferencji, powołania wspólnych zespołów, przyspieszenia trybu składania wniosków czy obowiązku udzielenia pomocy również organom administracyjnym, jest też zapis dotyczący ochrony danych osobowych.

Senator J. Kubiak poinformował, że Komisja Praw Człowieka i Praworządności wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Jarosław Lasecki poinformował, że komisja rozpatrywała projekt ustawy na swym posiedzeniu 7 listopada br. i w wyniku głosowania jednomyślnie opowiedziała się za jej przyjęciem.

W imieniu komisji senator sprawozdawca rekomendował Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił opinię komisji i jednomyślnie, 85 głosami, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br., i 31 października przekazana do Senatu. Marszałek w tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej przedstawił senator Czesław Rybka. Senator wskazał, że ustawa, będąca projektem, rządowym, określa zasady zawierania oraz prawa i obowiązki stron w związku z zawarciem umowy dostawy na terytorium Polski uzbrojenia lub sprzętu wojskowego na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa, wyprodukowanego poza jej terytorium.

Senator podkreślił, że nowelizacja w sposób zasadniczy zmienia dotychczasową ustawę, która budziła wiele kontrowersji, a przy okazji offsetu F-16 była jednym z bardziej krytykowanych aktów prawnych. Oczekiwano znaczącego złagodzenia finansowych skutków zakupu samolotu wielozadaniowego F-16 dzięki wprowadzeniu nowoczesnych technologii w polskim przemyśle obronnym. Realizacja umowy offsetowej wykazała jednak wiele niedostatków samej ustawy i stąd wynikła potrzeba jej nowelizacji.

Nowelizacja wprowadza istotne zmiany. Po pierwsze, zmienia się obowiązujące dotychczas definicje takich pojęć, jak zobowiązanie offsetowe, zagraniczny dostawca, offsetobiorca, zobowiązanie offsetowe bezpośrednie. Dodaje się też nowe definicje, wprowadzając takie pojęcia, jak zamawiający, offsetodawca, podmiot dominujący, podmiot zależny, przekazanie technologii.

Po drugie, wprowadza się, w określonym zakresie, jawność umów offsetowych.

Rozpatrywana ustawa wprowadza ponadto mechanizm tak zwanego przyrzeczenia offsetowego, czyli możliwość nadania propozycji zobowiązania offsetowego statusu umożliwiającego włączenie projektu do umowy offsetowej, która ma być zawarta w przyszłości.

Kolejnym ważnym elementem nowelizacji jest znacznie silniejsza pozycja ministra gospodarki. Zgodnie z nowelizacją jego rola w sprawach offsetowych będzie decydująca.

Kolejna istotna zmiana dotyczy procedury zamówień publicznych - mimo nieobowiązywania ustawy o zamówieniach publicznych przy zakupie sprzętu wojskowego w ustawie offsetowej stosuje się jednak pewną procedurę przetargową.

Senator C. Rybka poinformował, że Komisja Obrony Narodowej jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie wprowadzenie do omawianej ustawy 7 poprawek.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Stanisław Kogut poinformował, że komisja jednogłośnie podjęła uchwałę o poparciu przedmiotowej ustawy i wprowadzeniu do niej dziesięciu poprawek.

Senator podziękował też sekretarzowi stanu w Ministerstwie Gospodarki Pawłowi Poncyljuszowi za konstruktywny dialog na posiedzeniu komisji gospodarki w sprawie tej bardzo ważnej dla polskiego wojska ustawy.

Poprawkę do ustawy zgłosił także senator Jerzy Szymura.

Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wszystkie zaproponowane zmiany.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 85 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br., i następnego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Chróścikowski. Senator zaznaczył, że ustawa wprowadza zmiany w przepisach regulujących organizację trzech rynków: rynku owoców i warzyw, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego. Jak stwierdził, najistotniejsze zmiany odnoszą się do rynku tytoniu i polegają na, po pierwsze, doprecyzowaniu przepisów w zakresie realizacji przez następcę prawnego praw i obowiązków wynikających z umowy kontraktacji zawartej przez producenta surowca tytoniowego, będącego członkiem grupy producentów tytoniu, z tą grupą. Następca prawny nie musi zatem przystąpić do grupy producentów tytoniu, aby realizować zobowiązania wynikające z umowy kontraktacyjnej.

Po drugie - uszczegółowieniu zasad magazynowania surowca tytoniowego oraz jego wywozu z zatwierdzonego punktu odbioru. Pierwszy przetwórca surowca tytoniowego może przechowywać surowiec tytoniu lub surowiec tytoniowy po pierwszym przetworzeniu wyłącznie w posiadanych przez siebie obiektach, co ma ułatwić identyfikację surowca tytoniowego i kontrolę przepływu - z zatwierdzonego punktu odbioru surowiec tytoniowy powinien trafić do obiektu, w którym odbywa się pierwsze przetwarzanie surowca tytoniowego.

Po trzecie, poszerzeniu katalogu przesłanek skutkujących skreśleniem pierwszego przetwórcy surowca tytoniowego z rejestru pierwszych przetwórców. Wykreśleniu z rejestru będzie podlegał pierwszy przetwórca, który przestał dysponować obiektami gwarantującymi możliwość pierwszego przetwarzania surowca tytoniowego, oraz pierwszy przetwórca, który przechowuje surowiec tytoniowy lub surowiec tytoniowy po pierwszym przetwarzaniu w obiektach niebędących się w jego posiadaniu.

W zakresie organizacji rynku owoców i warzyw ustawa dodaje przepis, który stanowi podstawę przeprowadzenia przez wojewódzkiego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych kontroli spełnienia przez handlowców obowiązku przekazywania informacji o ich nazwie i adresie, rodzaju i zakresie przeprowadzanej działalności oraz ilości owoców i warzyw wprowadzonych do obrotu w każdym roku kalendarzowym, jak również kontroli zgodności tych informacji ze stanem faktycznym.

Zmiany dokonane w przepisach odnoszące się do rynku suszu paszowego mają charakter zmian porządkujących. Po pierwsze, modyfikują przepis wskazujący przyczyny ponownego wprowadzenia na teren przedsiębiorstwa suszu paszowego, wyprodukowanego przez to przedsiębiorstwo, w celu uzyskania zgodności przepisu z obowiązującym brzmieniem rozporządzenia komisji Unii Europejskiej nr 382 z 2005 r. z 7 marca 2005 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku suszu paszowego. Po drugie, ujednolicają terminologię ustawy z terminologią rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 382 z 2005 r. Po trzecie, uchylają delegację do wydawania rozporządzenia w sprawie metod pobierania próbek suszu paszowego i wykorzystywania parametrów jakościowych suszu paszowego ze względu na fakt, iż kwestie te zostały uregulowane w innych aktach wykonawczych.

Senator J. Chróścikowski poinformował, że komisja na swoim posiedzeniu 7 listopada po długiej dyskusji postanowiła wnieść 6 poprawek.

Senator omówił proponowane zmiany w ustawie i w imieniu komisji wniósł o ich poparcie.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 84 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Józef Łyczak podkreślił, że celem nowelizacji jest przede wszystkim objęcie zakresem ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej kwestii notyfikowania, monitorowania i sprawozdawczości pomocy publicznej w rolnictwie i rybołówstwie.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazał, iż ustawodawca, dokonując nowelizacji, uznał, że za pomoc publiczną w rolnictwie lub rybołówstwie powinien być odpowiedzialny minister właściwy do spraw rolnictwa. Ustawa przewiduje, że minister będzie miał kompetencje analogiczne do tych, które są określone dla prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w zakresie pomocy publicznej i niebędącej pomocą publiczną w rolnictwie i rybołówstwie. Z uwagi na szereg obowiązków wynikających z prawa wspólnotowego minister właściwy do spraw rolnictwa został zobligowany między innymi do ogłoszenia w drodze obwieszczenia informacji o wysokości wykorzystania krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie lub w rybołówstwie. Ponadto nowelizacja precyzuje, porządkuje oraz uzupełnia dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące pomocy publicznej, uwzględniając wnioski płynące z praktyk ich stosowania.

Ustawa nowelizująca upraszcza procedurę udzielania pomocy publicznej w drodze aktu prawa miejscowego. Notyfikacji podlegają wyłącznie projekty rozporządzeń określające warunki udzielania pomocy. Organ jednostki samorządu terytorialnego przesyła do prezesa urzędu akt prawa miejscowego w terminie trzydziestu dni od dnia wejścia w życie tego aktu. Notyfikacji podlega również zmiana programu pomocowego, pomocy indywidualnej lub pomocy indywidualnej na restrukturyzację.

Uproszczona została procedura notyfikacyjna, projekt pomocy indywidualnej udzielanej w ramach wyłączeń grupowych nie wymaga bowiem, jak to było uprzednio, uzyskania opinii prezesa urzędu, chyba że podmiot udzielający pomocy wystąpi o jego notyfikację. Opinii takiej wymagają więc tylko projekty programów pomocowych, w tym przewidujących udzielenie pomocy w ramach wyłączeń grupowych oraz pomocy indywidualnej na restrukturyzację. W zakresie pomocy w rolnictwie lub rybołówstwie natomiast wymagane jest uzyskanie opinii ministra właściwego do spraw rolnictwa. Nowością jest również nałożony na podmioty udzielające pomocy obowiązek wydania opinii w sprawie możliwości udzielania pomocy indywidualnej na restrukturyzację.

Ponadto ustawodawca postanowił, że uzupełnienie notyfikacji programu nie będzie wymagało stosownej uchwały Rady Ministrów. Zgoda taka nie będzie również konieczna dla dokonania notyfikacji projektu programu pomocowego ustanowionego na podstawie aktu prawa miejscowego - notyfikacja następuje niezwłocznie po wydaniu opinii.

W odniesieniu do postępowania przed komisją oraz przedstawienia w wyznaczonym terminie informacji niezbędnych do opracowania odpowiedzi na zapytania komisji, wyjaśnień, uwag lub stanowisk nowelizowana ustawa upoważnia prezesa urzędu do występowania do banku z żądaniem przekazania informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie niezbędnym do udzielenia odpowiedzi na zapytania Komisji Europejskiej. W tym celu zmieniono art. 105 ustawy - Prawo bankowe, który określa wypadki, w jakich bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących tajemnicę bankową.

W celu uproszczenia procedury ubiegania się o pomoc publiczną umożliwiono podmiotom ubiegającym się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie przedstawienie wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy jedynie informacji o nieotrzymaniu pomocy. Ponadto beneficjenci nie będą zobowiązani do składania okresowych sprawozdań dotyczących otrzymanej pomocy publicznej.

Istotnej zmiany dokonano także w przedmiocie obowiązku ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, jak również informacji podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów. Zgodnie z art. 41 nowelizowanej ustawy, pracownicy podmiotów realizujących zadania określone w ustawie są zobowiązani do ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa oraz innych informacji podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów, o których powzięli wiadomość w związku z toczącymi się postępowaniami lub realizacją innych zadań określonych w ustawie. Obowiązek ten nie dotyczy informacji powszechnie dostępnych, wskazania podmiotu ubiegającego się o pomoc, beneficjenta pomocy, informacji o wielkości i formie udzielanej mu pomocy oraz o jej przeznaczeniu, podstawie prawnej, a także podmiotach udzielających pomocy.

Senator J. Łyczak poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska, po zapoznaniu się z opinią biura legislacyjnego, postanowiła wprowadzić 5 poprawek do tekstu przedmiotowej ustawy.

Senator omówił proponowane zmiany w ustawie i w imieniu komisji wniósł o ich przyjęcie.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym 84 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br. Do Senatu przekazano ją w dniu 31 października. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Bogdan Lisiecki. Senator podkreślił, że nasilanie się światowego terroryzmu oraz pogłębianie procedury prania brudnych pieniędzy wymaga skuteczniejszych i jeszcze lepiej zorganizowanych działań zapobiegających tym przestępstwom i likwidujących je. Z tego powodu niezbędna jest stała rewizja konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa, podpisana przez Polskę, Austrię, Belgię, Cypr, Islandię, Luksemburg, Maltę, Mołdawię, Portugalię, Rumunię, Serbię i Czarnogórę oraz Szwecję.

W konwencji tej przyjęto szereg ważnych postanowień, jak na przykład przepisy dotyczące pozbawiania sprawców przestępstw korzyści majątkowych, to znaczy konfiskaty obligatoryjnej i odwrócenia ciężaru dowodów, stosowania środków tymczasowych w celu późniejszej konfiskaty przychodów z przestępstwa czy uznania przestępstwa popełnionego za granicą jako pierwotnego dla prania brudnych pieniędzy.

Projekt ten uwzględnia również szereg zaleceń, między innymi dotyczących konieczności objęcia w uregulowaniach, mających zapobiegać praniu brudnych pieniędzy, nie tylko banków, ale wszystkich instytucji finansowych, które mogą być wykorzystywane do ukrycia prawdziwego pochodzenia posiadanych środków finansowych.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że podpisanie, jak również późniejsze związanie się przez Polskę przedmiotową konwencją Rady Europy, nie będzie wymagało zasadniczych zmian prawa polskiego, odniesiemy zaś korzyści gospodarcze oraz polityczne. Gospodarcze - to zabezpieczenie instytucji oraz przedsiębiorców przed skutkami tego rodzaju przestępczości, polegającej na wykorzystaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Skutki polityczne to głównie potwierdzenie zaangażowania polskiego rządu w zwalczanie tych przestępstw.

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej senator B. Lisiecki wniósł o przyjęcie proponowanej ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych o rozpatrywanej ustawie przedstawił senator Andrzej Kawecki. Senator przypomniał, że "stara" Konwencja Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa weszła w życie 1 września 2000 r., a w stosunku do Polski 1 kwietnia 2001 r. Jej celem było wdrożenie międzynarodowej współpracy przy zwalczaniu międzynarodowej przestępczości zorganizowanej. Państwa, które ją ratyfikowały, zobowiązały się do zapewnienia możliwości konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa, do penalizacji w prawie krajowym czynów polegających na praniu brudnych pieniędzy oraz do międzynarodowej współpracy w zakresie ujawniania i konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa. Komitet Zarządzający Rady Europy do spraw problematyki przestępczości powołał Komitet Ekspertów do spraw rewizji tej konwencji, który przygotował nową konwencję, modyfikującą metody zwalczania przestępczości polegającej na praniu brudnych pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Nowa konwencja została podpisana 16 maja 2005 r. w Warszawie. Jej najważniejsze postanowienia to ustalenie definicji Jednostki Analityki Finansowej, rozszerzenie konwencji na zwalczanie finansowania terroryzmu, przepisy o zamrażaniu przychodów z przestępstwa, uzyskiwanie informacji bankowych i wprowadzenie odpowiedzialności osób prawnych.

Senator podkreślił, że możliwość stosowania postanowień konwencji zapewniają niektóre bezpośrednio stosowane przepisy samej konwencji, a także przepisy prawa polskiego, w szczególności Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks karny wykonawczy, Kodeks karny skarbowy, a także ustawa z 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowania terroryzmu.

Zgodnie z art. 53 konwencji, Polska przewiduje złożenie następujących oświadczeń. Po pierwsze, o niestosowanie art. 3 ust. 4 konwencji, który nakłada na sprawcę przestępstwa ciężar dowodu polegającego na obowiązku wskazania źródła przychodu lub własności rzeczy. Według art. 45 § 2 polskiego kodeksu karnego istnieje domniemanie, że każda korzyść majątkowa uzyskana w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu stanowi korzyść uzyskaną z przestępstwa. Po drugie, o niestosowanie art. 9 ust. 6 konwencji, który daje możliwość, odmiennie niż w prawie polskim, skazania za przestępstwo prania pieniędzy nawet w wypadku braku skazania za przestępstwo źródłowe. Następny punkt dotyczy sposobu doręczania dokumentów sporządzanych przez sądy. Kolejny punkt mówi o podmiotach odpowiedzialnych za realizację zadań z rozdziału czwartego konwencji. W wypadku Polski są nimi Ministerstwo Finansów i Ministerstwo Sprawiedliwości. Następnie jest mowa o języku dokumentów kierowanych na podstawie rozdziału czwartego konwencji. Dokumenty mają być składane wraz z tłumaczeniem na język polski bądź też na jeden z oficjalnych języków Rady Europy.

Kończąc swe wystąpienie, senator A. Kawecki wniósł o przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Zbigniew Romaszewski. Senator poinformował, że komisja, podobnie jak dwie pozostałe, wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senator sprawozdawca przypomniał, że pierwotna konwencja Rady Europy pochodzi z roku 1990. Jak stwierdził, była to konwencja, która prowadziła do zapobiegania czerpaniu korzyści materialnych z przestępstwa, pozwalała docierać do danych dotyczących przepływów finansowych, precyzowała, w jaki sposób można odebrać zagrabiony majątek. Stanowiła istotny postęp w funkcjonowaniu otwierającego się coraz bardziej rynku finansowego. Ta konwencja, tak niezbędna w Polsce, została ratyfikowana dopiero w roku 2000. Do tego czasu w Polsce przepływy bankowe mogła kontrolować tylko jedna osoba: inspektor skarbowy. Generalnie państwo przez dziesięć lat pozostawało bezbronne wobec rozwijających się w tym czasie afer o najrozmaitszym podłożu, łącznie z podłożem prywatyzacyjnym, i z narastającymi zjawiskami korupcyjnymi. Dopiero podjęcie rozmów o wejściu do Unii Europejskiej i wchodzenie w ostatnią ich fazę zmusiło nas do przyjęcia tej konwencji.

Senator Z. Romaszewski podkreślił, że rozpatrywana konwencja bardzo mocno godzi we wszelkiego rodzaju brudne interesy. Nowa wersja konwencji, powstała po wydarzeniach 11 września 2001 r., obejmuje również działania terrorystyczne i śledzenie przepływów finansujących terroryzm.

Zastrzeżenia senatora budziły natomiast wyłączenia proponowane przy ratyfikacji konwencji. Chodziło o wyłączenie art. 13 ust. 4, który stanowi, że na sprawcy przestępstwa ciąży ciężar dowodu, przy pomocy którego ma wykazać, że zgromadzony majątek ma pochodzenie legalne.

Drugie zastrzeżenie wiązało się z art. 9 ust. 6 konwencji, który stanowi, że pranie brudnych pieniędzy może być karane również wówczas, kiedy nie zostało ustalone tak zwane przestępstwo źródłowe, czyli przestępstwo, z którego te pieniądze pochodzą. Na to pozwala konwencja. U nas natomiast, na podstawie art. 299 § 1 kodeksu karnego, aby móc stosować sankcję konfiskaty w wypadku prania brudnych pieniędzy, trzeba udowodnić przestępstwo, z którego te środki materialne pochodzą. Jest to ogromne utrudnienie w dochodzeniu majątku, który został uszczuplony. Często bowiem dużo prościej jest udowodnić przestępstwo prania brudnych pieniędzy, niż poszczególne przestępstwa, z których one pochodzą.

Jednobrzmiące projekty uchwał obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br., i tego samego dnia przekazano ją do Senatu. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spaw Zagranicznych oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Zbigniew Rau. Senator wyjaśnił, ze przedmiotowa umowa bilateralna dotyczy szeroko pojmowanej współpracy właściwych polskich organów państwowych z ich czeskimi partnerami w dziedzinie  zapobiegania i zwalczania przestępczości, w szczególności przestępczości o charakterze zorganizowanym i międzynarodowym, w tym przestępczości granicznej i przygranicznej.

Umowa służy współpracy obu państw w ramach Unii Europejskiej, ponadto wprowadza pewne instytucje, które będą funkcjonować w momencie uzyskania przez Polskę członkostwa w konwencji z Schengen.

Senator podkreślił, że z dniem wejścia w życie przedmiotowej umowy utraci moc obowiązującą wcześniejsza umowa o podobnym zakresie o współpracy między Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej, podpisana w Pradze 5 września 1991 r. Zatem nie tylko długość granicy, ale także uwzględnienie faktu, że w międzyczasie nastąpił podział Czechosłowacji na dwa państwa i mamy już zawartą oraz ratyfikowaną podobną umowę ze Słowacją, stanowi przyczynę takiej właśnie regulacji tego zagadnienia w stosunkach między Polską a Republiką Czeską.

Jak zaznaczył senator sprawozdawca, przedmiotowa umowa zawiera katalog szczególnie groźnych przestępstw, których zwalczanie jest jej przedmiotem, a także listę organów właściwych do realizacji tej umowy. Wskazuje formy realizacji współpracy, którymi będą: przekazywanie informacji dotyczących konkretnych przestępstw, informacji o planowanych zamachach i ugrupowaniach terrorystycznych, przeszukiwanie osób i rzeczy, ochrona świadków, tworzenie grup roboczych, wymiana informacji o ruchach migracyjnych, wymiana informacji i doświadczeń w zakresie metod pracy operacyjnej, śledczej oraz wiedzy fachowej. Postanowienia umowy regulują też kwestie tak zwanego pościgu transgranicznego. Uregulowania te wejdą jednak w życie po zniesieniu kontroli granicznej na granicy między stronami umowy.

Umowa dotyczy wolności, praw i obowiązków obywatelskich określonych w konstytucji oraz spraw uregulowanych w ustawie, dlatego wymaga ratyfikacji w trybie art. 89 ust. 1 pkt 2 i 5 konstytucji. Senator Z. Rau poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie wypowiedziała się za ratyfikacją tej umowy.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawiła senator Anna Kurska. Senator zaznaczyła, że przedmiotowa umowa dotyczy w szczególności przestępczości przygranicznej i jest to trzecia taka umowa, jaką Polska zawiera. Zawarte w niej postanowienia regulują szczegółowo formy współpracy. Umowa, podobnie jak zawarta z Litwą, jest bardzo potrzebna, ponieważ graniczymy z tymi państwami. Przestępczość przygraniczna jest tam nagminna, konieczne więc jest wzmożenie środków zapobiegawczych.

W imieniu komisji senator rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy.

Jednobrzmiące projekty uchwał obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Andrzej Gołaś. Jak zaznaczył, celem ustawy jest wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r.

Konwencja weszła w życie z dniem 8 lutego 1987 r. Jej stronami jest sto dwanaście państw.

Senator wskazał, że zmiana konwencji zmierza do rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na stosowanie, przechowywanie oraz transport materiałów jądrowych w granicach państw stron konwencji oraz na ochronę fizyczną obiektów jądrowych.

Inną istotną zmianą konwencji jest wprowadzenie dla państw stron obowiązku utworzenia systemu ochrony fizycznej, obejmującego materiały jądrowe i obiekty jądrowe będące w zakresie jurysdykcji danego państwa. System taki powinien obejmować akty prawne oraz wskazywać organ odpowiedzialny za implementację instrumentów tego systemu.

Ponadto wprowadzono do konwencji i zdefiniowano nowe rodzaje przestępstw, które dotyczą: sabotażu rozumianego jako atak na obiekt jądrowy, przyczyniania się do organizowania działań przestępczych i przemytu lub kierowania takimi działaniami i przemytem.

Żadne z przestępstw określonych w konwencji nie będzie traktowane, w razie wystąpienia o ekstradycję lub o wzajemną pomoc prawną, jako akt polityczny, akt związany z działalnością polityczną lub podyktowany motywami politycznymi.

Ponadto żadne z postanowień konwencji nie będzie miało wpływu na transfer technologii jądrowych dla celów pokojowych, podejmowany dla wzmocnienia ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Senator A. Gołaś poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska na swym posiedzeniu 7 listopada br. jednomyślnie postanowiła zarekomendować Izbie przyjęcie ustawy ratyfikacyjnej.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Andrzej Kawecki wniósł o przyjęcie bez poprawek ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r. Jak poinformował, komisja na swym posiedzeniu 7 listopada br. jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące projekty uchwał obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 26 października br. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Zbigniew Rau. Senator podkreślił, że Haska Konferencja Prawa Prywatnego Międzynarodowego jest najstarszą organizacją międzynarodową, której celem statutowym jest unifikacja norm międzynarodowego prawa prywatnego. Od 1893 r. projekty konwencji regulujących zakres międzynarodowego prawa prywatnego podlegały negocjacjom podczas konferencji dyplomatycznych zwoływanych ad hoc w Hadze. Od roku 1955 obowiązuje statut konferencji, który zapewnił jej stałe struktury organizacyjne. W 2005 r. dokonano zmiany statutu, mając na uwadze kilka istotnych kwestii, między innymi umożliwienie przyjęcia do grona członków tej konferencji jako organizacji międzynarodowej innych organizacji międzynarodowych, szczególnie Unii Europejskiej.

Dlatego w Polsce prowadzone są dwie równoległe procedury: z jednej strony - ratyfikacji właśnie zmienionego i uzupełnionego statutu, a z drugiej - wyrażenia zgody w Radzie Unii Europejskiej na przystąpienie Unii jako całej organizacji do tej konferencji, także będącej organizacją międzynarodową.

Senator sprawozdawca wyjaśnił, że dalsze zmiany statutu dotyczą jego nowelizacji i trybu wprowadzania przyszłych zmian, które są dalej rozbudowywane. Te przyszłe zmiany uzależnione są od zgody wszystkich państw stron, a nie jak dotąd od głosowania większościowego w zgromadzeniu państw stron tej organizacji.

Powołano także nowe organy konferencji, które mają przyczynić się do usprawnienia pracy polegającej głównie na tworzeniu projektów różnych aktów prawa międzynarodowego w dziedzinie prawa międzynarodowego prywatnego, stanowiącego istotną część ogólnego porządku prawnego, także w Polsce.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że pewne pytania może wywołać tryb ratyfikacyjny, dość szeroko dyskutowany, także jeśli chodzi o obszar właściwości Rady Ministrów. Polska bowiem przystąpiła do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w 1984 r. na mocy decyzji ówczesnego prezydium rządu, co powoduje, iż statut tej organizacji międzynarodowej nie podlegał do tej pory żadnemu zatwierdzeniu w sposób zgodny z postanowieniami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. By zmienić to i nadać należną rangę temu aktowi, rząd wystąpił do dokonanie ratyfikacji zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 3 konstytucji, który stanowi wyraźnie, że w związku z członkostwem Polski w organizacjach międzynarodowych stosowana jest ratyfikacja za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie.

Senator Z. Rau poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie wypowiedziała się za ratyfikacją przedmiotowego statutu.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 84 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 28. posiedzeniu, 16 listopada br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 20 listopada, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Antoni Szymański podkreślił, że zmiana w ustawie nie jest duża i odnosi się do uprawnienia do dodatku dotyczącego dzieci rozpoczynających naukę szkolną. W obecnym stanie prawnym do świadczeń rodzinnych uprawnione są te dzieci, w których rodzinach przeciętny dochód na członka rodziny nie przekracza 504 zł. Takie dzieci otrzymują 100 zł dodatku związanego z wydatkami ponoszonymi przez rodzinę na przybory szkolne, w związku z rozpoczęciem nauki szkolnej. Od dwóch lat obowiązek szkolny wygląda tak, że dzieci zaczynają naukę już w klasie zerowej. Obecne rozwiązania prawne tego jednak nie uwzględniają.

Ustawa zmierza do tego, żeby z uprawnienia do dodatku mogły korzystać nie tylko dzieci w klasie pierwszej, ale również te, które zaczynają naukę w klasie zerowej. One także muszą mieć przybory szkolne, podręczniki, są więc pewne wydatki z tego tytułu. Rozszerzenie jest zatem uzasadnione.

Środki, które należałoby przeznaczyć na ten cel w roku bieżącym, to 20-22 miliony zł. Sprawdzono, ze wojewodowie takie środki posiadają i jeżeli Senat tę ustawę uchwali, to mniej więcej w połowie grudnia rodzice na dzieci, które zaczęły swoją edukację w zerówce, otrzymają wspomniane 100 zł.

Senator A. Szymański poinformował, że komisja uznała, iż rozwiązania wypracowane przez Sejm są właściwe. Są także popierane przez rząd, są też na nie środki finansowe. Pomoc ta powinna trafić do rodzin jak najwcześniej, dlatego komisja jednogłośnie opowiedziała się za tym, żeby przyjąć rozpatrywaną ustawę bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 83 głosami, zdecydował o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Drugie czytanie tego projektu odbyło się na posiedzeniu Izby 9 listopada br. Senat po przeprowadzonej dyskusji skierował projekt uchwały do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Komisje na wspólnym posiedzeniu ustosunkowały się do wniosku i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 regulaminu trzecie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu obejmuje przedstawienie Izbie dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie uchwały oraz głosowanie.

Dodatkowe sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich przedstawił senator Włodzimierz Łyczywek.

Jak poinformował, komisja rozpatrzyła poprawkę złożoną przez senatora Kazimierza Wiatra i, przychylając się do opinii wnioskodawcy, uznała za zasadne wprowadzenie do regulaminu zapisu, zgodnie z którym, jeżeli głosowanie nad przyjęciem bez poprawek będzie negatywne, odbędą się głosowania nad poprawkami. Jeśli wszystkie one będą również negatywne, to wówczas będzie można jeszcze raz złożyć wniosek o głosowanie bez poprawek bez odsyłania ustawy do komisji.

Senat w pierwszej kolejności przegłosował poprawkę, a następnie 83 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment