Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego

W imieniu mieszkańców województwa małopolskiego wyrażam zaniepokojenie wobec oświadczenia minister rozwoju regionalnego pani Grażyny Gęsickiej o zarekomendowaniu Radzie Ministrów podziału środków z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na lata 2007-2013 według algorytmu I, który jest skrajnie niekorzystny dla Małopolski i na pewno nie służy polityce spójności kraju.

Małopolska nie jest regionem bogatym - pod względem zamożności jesteśmy na dziesiątym miejscu - a pomimo to ma otrzymać niższe wsparcie. To niesprawiedliwe i nieuczciwe, że dostaniemy mniej pieniędzy niż najbogatsze województwa w kraju.

Uważam, że niedopuszczalny jest wybór algorytmu, który nawet w wyniku konsultacji nie uzyskał ani jednej pozytywnej opinii reprezentatywnych środowisk samorządowych. Nie zamierzam kwestionować potrzeby wsparcia regionów ściany wschodniej, ale chcę zwrócić uwagę Pana Premiera na to, że II i III algorytm powodują najmniejsze różnice w podziale środków.

Apeluję do Pana Premiera o odrzucenie przez Radę Ministrów rekomendacji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego i przyjęcie sprawiedliwszego, bardziej odpowiadającego potrzebom rozwoju regionalnego algorytmu podziału pieniędzy. Podtrzymanie przez Radę Ministrów decyzji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego spowoduje zdecydowane osłabienie szans rozwojowych Małopolski w latach 2007-2013.

Urszula Gacek
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Urszuli Gacek złożone podczas 15 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca br., w sprawie wyboru wariantu algorytmu podziału środków strukturalnych w perspektywie finansowej na lata 2007-2013 - jako niekorzystnego dla Małopolski, uprzejmie wyjaśniam co następuje

Zgodnie z rekomendacją Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Rada Ministrów na posiedzeniu w dniu 1 sierpnia br. przyjęła algorytm 80/10/10 rozdziału środków na Regionalne Programy Operacyjne na lata 2007-2013 (RPO). Zastosowany wariant podziału środków zapewnia realizację Celu 1 polityki spójności UE i jednocześnie przyczynia się do realizacji celu strategicznego Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia 2007-2013 (NSRO), jakim jest wzrost konkurencyjności polskich regionów i przeciwdziałanie ich marginalizacji społecznej, gospodarczej i przestrzennej.

Za wyborem wariantu 80/10/10 przemawiały ważne argumenty merytoryczne, wyrażone w trakcie dyskusji prowadzonych w ramach konsultacji społecznych. Po pierwsze, odwoływano się do polityki spójności, polegającej na wspieraniu regionów najuboższych, i poprzez zwiększanie ich szans rozwojowych, osiąganiu zrównoważonego poziomu rozwoju na terenie całej Unii Europejskiej. Po drugie, odwoływano się do bezrobocia, które jest szczególnym czynnikiem wywołującym biedę i stanowiącym barierę dla rozwoju gospodarczego. Trzeci spośród najważniejszych argumentów dotyczył poziomu zróżnicowań pomiędzy województwami w Polsce, który większość uczestników dyskusji uznawała za zbyt duży i pogłębiający się. Konstrukcja algorytmu 80/10/10 podziału środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na regionalne programy operacyjne w latach 2007-2013 uwzględnia wszystkie powyższe argumenty. Dlatego w debacie społecznej w której wzięły również liczny udział środowiska regionalne i samorządowe większość, nie biorąc pod uwagę dokładnej liczby głosów ale ogólną ocenę debaty, była za algorytmem 80/10/10.

Zastosowanie algorytmu 80/10/10 nie będzie wpływać na pogłębianie różnic rozwojowych pomiędzy województwem małopolskim a pozostałymi regionami kraju. Algorytm ten został zastosowany w Zintegrowanym Programie Operacyjnym Rozwoju Regionalnego 2004-2006 w związku z tym kryteria podziału środków unijnych przeznaczonych dla regionów w latach 2007-13, jak i relacje między województwami pod względem wielkości wsparcia w przeliczeniu na mieszkańca nie zmienią się w stosunku do okresu 2004-2006. Zgodnie z przyjętym algorytmem 80/10/10 woj. małopolskie otrzyma na RPO 1147,7 mln euro a także ponad 435 mln euro w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki. W sumie jest to przeszło 8,5-krotnie więcej aniżeli trafiło do regionu w ramach ZPORR.

Ponadto jak pokazują dotychczasowe doświadczenia realizacji NPR 2004-2006, woj. małopolskie korzysta w znacznym stopniu z programów sektorowych. Oczekuje się, że będzie to dotyczyło także nowej perspektywy finansowej 2007-2013. Powodem takiego stanu jest między innymi, finansowanie z funduszy europejskich w dużym stopniu transportowych korytarzy transeuropejskich (TEN). W Polsce przebiegają one przez województwa centralne, zachodnie i południowe. W rezultacie, z uwagi na lokalizację wspieranych inwestycji, te województwa otrzymają relatywnie więcej środków w nowych sektorowych programach operacyjnych. Na przykład woj. małopolskie uzyska dodatkowe środki unijne z tytułu ulokowanych w województwie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", w tym szczególnie komunikacyjnych związanych z: budową autostrady A4 na odcinku Kraków-Tarnów, modernizacją połączenia kolejowego Psary-Kraków, rozbudową portu lotniczego Kraków-Balice.

Biorąc pod uwagę te argumenty i wyniki konsultacji społecznych, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zarekomendowało Radzie Ministrów przyjęcie algorytmu 80/10/10 podziału środków funduszy strukturalnych przeznaczonych dla regionów w latach 2007-13.

Grażyna Gęsicka

Oświadczenie skierowane do ministra finansów Stanisława Kluzy

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem związanym z finansowaniem jednostek budżetowych. Biorąc pod uwagę przepisy prawa krajowego regulujące finansowanie odpowiednich jednostek, nie jest możliwe przekazywanie tym jednostkom bezzwrotnej pomocy w formie dotacji.

Z analizy istniejących przepisów wynika, iż jednostki budżetowe nie mogą pozyskać dotacji na przykład z wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej, a jedynie mogą korzystać z pożyczek preferencyjnych. Z analizy art. 20 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych - DzU nr 249 poz. 2104 ze zmianami - możemy wnioskować, że na pokrycie wydatków związanych z wykonywaniem zadań ujętych w planie finansowym państwowa jednostka budżetowa otrzymuje środki z budżetu państwa, a pobrane dochody odprowadza na rachunek dochodów budżetu państwa. Tym samym nie jest możliwe przekazanie jednostce dotacji. Wynika tak również z interpretacji rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 grudnia 2004 r., art. 10 ust. 4 - DzU nr 285 poz. 2854 z późniejszymi zmianami - w sprawie szczegółowego sposobu wykonywania budżetu państwa.

Postanowienia przepisów wykonawczych, o których mowa, umożliwiają gromadzenie na rachunku państwowej jednostki budżetowej środków pieniężnych na finansowanie inwestycji realizowanych z innych źródeł - ale nie może być to dotacja - niż środki własne państwowej jednostki budżetowej. Zgodnie z art. 10 ust. 4 państwowa jednostka budżetowa po wykonaniu zlecenia w terminie określonym w umowie rozlicza się ze zleceniodawcą z otrzymanych środków. Można więc wnioskować, że wykorzystanie środków finansowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej jest możliwe pod warunkiem utworzenia pomocniczego rachunku i otrzymania odpowiedniego zlecenia.

W związku z tym proszę o rozważenie możliwości dokonania zmian legislacyjnych w sprawie finansowania jednostek budżetowych, tak aby udzielając im bezzwrotnej pomocy, wojewódzki fundusz ochrony środowiska i gospodarki wodnej mógł udzielać pożyczek, których część mogłaby na ich wniosek podlegać umorzeniu. Wtedy nie trzeba byłoby poszukiwać wątpliwych rozwiązań pośrednich w postaci zleceń na przeprowadzenie niezbędnej inwestycji o charakterze ekologicznym.

Moje zapytanie wiąże się z zaawansowaną inwestycją Aresztu Śledczego w Opolu, związaną z koniecznością zainstalowania spełniającego wymogi ochrony środowiska systemu grzewczego, który miał być współfinansowany z wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej, a obecnie możliwość taka została zakwestionowana.

Z wyrazami szacunku
senator RP
prof. Piotr Wach

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Pana Piotra Wacha, na posiedzeniu Senatu RP w dniu 3 sierpnia 2006 r., uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z definicją jednostek budżetowych zawartą w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) są to "... jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego,...".

Wprowadzenie do ustawy o finansach publicznych konstrukcji prawnej umożliwiającej przyjmowanie przez jednostki budżetowe dotacji jako dofinansowania realizowanych przez te jednostki zadań, byłoby sprzeczne z wyżej przywołaną normą przyjętą dla określenia formy jaką jest jednostka budżetowa.

Zgodnym z systemowymi przepisami, rozwiązaniem problemu finansowania zadań zleconych przez inne jednostki organizacyjne państwowym jednostkom budżetowym jest skorzystanie z rachunku pomocniczego sum na zlecenie.

Państwowa jednostka budżetowa może finansować zadania zlecone przez inne jednostki organizacyjne ze środków zleceniodawcy, stosownie do zapisów § 2 pkt 10 i § 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie rodzajów i trybu dokonywania operacji na rachunkach bankowych prowadzonych dla obsługi budżetu państwa oraz zakresu i terminów udostępniania informacji o stanach środków na tych rachunkach (Dz.U. Nr 116, poz. 785).

W związku z powyższym uprzejmie informuję, że nie znajduję potrzeby nowelizacji ustawy o finansach publicznych w proponowanym zakresie.

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki Piotra Woźniaka

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracamy się do Pana Ministra z prośbą o wyjaśnienie wątpliwości powstałych w związku z naruszeniem zasad przyznawania przedsiębiorcom wsparcia finansowego na nowe inwestycje w ramach ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji (DzU nr 41 poz. 363), która jest instrumentem realizacji Sektorowego Programu Operacyjnego "Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw, lata 2004 - 2006" (SPO WKP).

W ramach SPO WKP realizowane jest poddziałanie 2.2.1., na realizację którego w rundzie styczniowej 2006 r. przeznaczono jedynie krajowe środki budżetowe (50 milionów PLN), rezygnując z wykorzystania wkładu funduszy z Unii Europejskiej wobec niezachowania alokacji 75% środków finansowych dla firm z sektora małych i średnich przedsiębiorstw.

31 stycznia 2006 r. Sanitec Koło Sp. z o.o. złożyła wniosek o dofinansowanie w ramach ustawy nowej inwestycji realizowanej w Kole, o wartości 72 milionów PLN. Wniosek został złożony w kategorii drugiej, gdzie znajdują się projekty spełniające następujące kryteria: wartość inwestycji jest nie mniejsza niż równowartość kwoty 500 tysięcy euro, inwestycja dotyczy rozbudowy lub modernizacji istniejącego przedsiębiorstwa i wiąże się z utrzymaniem co najmniej stu miejsc pracy przez nie mniej niż pięć lat (art. 3 pkt 1 lit. b ustawy).

27 czerwca br. spółka otrzymała pismo z 19 czerwca br., zawierające informację o negatywnej decyzji zespołu oceniającego. Negatywna decyzja została uzasadniona ograniczonymi środkami budżetowymi. Zgodnie z pismem oraz informacjami uzyskanymi przez spółkę w Ministerstwie Gospodarki spółka otrzymała najwięcej punktów - 161 na 172 możliwe - w tej kategorii wśród wszystkich wnioskodawców. Jednak Zespół do spraw udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom rekomendował do wsparcia spółkę znajdującą się na drugim miejscu na liście rankingowej, która otrzymała 142 punkty.

Kryteria przyznawania dofinansowania są określone, zgodne z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r o finansach publicznych (DzU.05.249.2104). Ich celowość i gwarancja zachowania zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów wyrażona została w sposobie przyznawania punktów zawartym w ustawie oraz w rozporządzeniu w sprawie szczegółowych kryteriów udzielania wsparcia finansowego nowej inwestycji. Przedmiotowe akty prawne są jednocześnie gwarantem terminowości i rzetelności realizacji zobowiązań wobec przedsiębiorców ubiegających się o wsparcie finansowe nowych inwestycji. Zgodnie z przepisem §3 ust. 2 rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 12 września 2003 r. w sprawie szczegółowych kryteriów udzielania wsparcia finansowego nowej inwestycji (DzU nr 123 poz. 1296), statuujących wyłączne podstawy punktacji wniosków o wsparcie, a co za tym idzie, określających warunki przyznania wsparcia, o przyznaniu wsparcia decyduje liczba uzyskanych punktów. W przypadku uzyskania tej samej liczby punktów uwzględnia się liczbę punktów uzyskanych w poszczególnych kryteriach, w kolejności wymienionej w § 1.

Zespół do spraw Udzielania Wsparcia Finansowego, powołując się na "wysokość budżetu", jakim dysponuje minister gospodarki, odmówił wsparcia spółce, której wniosek zgodnie z przepisami rozporządzenia uzyskał najwięcej punktów. Do otrzymania dofinansowania rekomendowało wniosek spółki, której przyznano mniejszą liczbę punktów. W tym miejscu należy wskazać, że "wysokość budżetu" nie znajduje się na liście kryteriów, na podstawie których przyznawane jest wsparcie, to jest wskazanych w §1 cytowanego wyżej rozporządzenia. Tym samym wskazać należy, że decyzja Zespołu do spraw Udzielania Wsparcia Finansowego rażąco narusza przepis §3 ust. 2 w zw. z §1 rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 12 września 2003 r. w sprawie szczegółowych kryteriów udzielania wsparcia finansowego nowej inwestycji (DzU nr 123 poz. 1296). Na marginesie wskazać należy, iż inwestycja Sanitec Koło Sp. z o.o., otrzymując o 19 punktów więcej niż przedsięwzięcie rekomendowanej do wsparcia spółki, została oceniona jako spełniająca w znacznie większym zakresie cele poddziałania 2.2.1 SPO WKP i gwarantująca efektywne wykorzystanie środków będących w dyspozycji Ministerstwa Gospodarki.

Dodatkowo należy podkreślić wagę realizacji inwestycji w Kole, czyli na obszarze o stopie bezrobocia wynoszącej 21,6% (dane według GUS dla miasta Koło za maj 2006 r.) Planowana inwestycja umożliwi znaczącą aktywizację gospodarczą regionu dzięki nawiązaniu stałej współpracy z kooperantami działającymi na terenie Polski, dostarczającymi części produktu końcowego. Zakres planowanej inwestycji spółki, tworzone (trzysta) i utrzymywane miejsca pracy (ponad tysiąc sto) stanowią o tym, że jest ona jedną z najistotniejszych w regionie kolskim. Realizacja inwestycji spółki będzie miała dodatkowo pozytywny wpływ na ocenę atrakcyjności regionu w oczach potencjalnych inwestorów i przyczyni się do wzrostu zatrudnienia pośród przedsiębiorstw kooperujących ze spółką.

W dniu 27 czerwca bieżącego roku spółka złożyła na ręce ministra właściwego do spraw gospodarki odwołanie od wyżej opisanej negatywnej decyzji o przyznaniu wsparcia.

Sanitec Koło sp. z o.o. ubiegała się również o dofinansowanie innej inwestycji, zlokalizowanej we Włocławku, o wartości niemal 79 milionów zł, związanej z utworzeniem trzydziestu pięciu nowych miejsc pracy. Wniosek został złożony w kategorii: "nowa inwestycja wprowadza nową innowację technologiczną" i uzyskał 162 na 172 punkty. Wniosek spółki otrzymał największą liczbę punktów w przedmiotowej kategorii i został rekomendowany do wsparcia.

W związku z powyższym należy również zaznaczyć, iż żaden z wymienionych aktów prawnych, na podstawie których dokonywana jest ocena wniosków oraz przyznawane jest wsparcie finansowe nowych inwestycji, nie zabrania przyznania wsparcia dwóm inwestycjom realizowanym przez tę samą spółkę lub grupę kapitałową. Z dotychczasowych doświadczeń i decyzji Ministerstwa Gospodarki wynika, iż taka sytuacja jest dopuszczalna. Na potwierdzenie można przytoczyć rekomendowanie do wsparcia dwóch spółek tej samej grupy kapitałowej w rundzie styczniowej, w 2005 r.

W związku z powyższą sytuacją powstają uzasadnione wątpliwości, o wyjaśnienie których zwracam się do przedstawicieli rządu.

Jeżeli wsparcie na realizację nowych inwestycji przyznawane jest jedynie na podstawie kryteriów określonych w odpowiednich przepisach prawnych, to dlaczego Sanitec Koło Sp. z o.o. otrzymała negatywną decyzję o przyznaniu wsparcia, pomimo uzyskania największej ilości punktów w swojej kategorii?

Skoro w kategorii wniosków, w której Sanitec Koło Sp. z o.o. ubiegała się o wsparcie, została przyznana dotacja, to czym uzasadnione jest powołanie się na "ograniczone środki finansowe będące w gestii ministra" przy odmowie udzielenia wsparcia inwestycji spółce, która zgodnie z obowiązującymi przepisami powinna otrzymać dofinansowanie?

Czy rezygnacja przez spółkę z dotacji, do której została rekomendowana w ramach kategorii "nowa inwestycja wprowadza innowację technologiczną" - w przypadku, gdy żaden z obowiązujących przepisów nie ogranicza możliwości starania się o kilka dotacji udzielanych na inwestycje prowadzone w różnych regionach i w różnych kategoriach - może pozytywnie wpłynąć na uzyskanie wsparcia inwestycji realizowanej w Kole, której nie zostało udzielone wsparcie, w wysokości wyższej niż zaoferowana spółce, która uzyskała 142 punkty (tj. 2,6 miliona zł)?

W tym kontekście zwracamy się do Pana Ministra z wnioskiem o podjęcie stosownych kroków prawnych celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, która na tle przepisu art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. (DzU z 2005 r. nr 14 poz. 114 z późn. zm.) o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych nosi znamiona naruszenia dyscypliny finansów publicznych.

Z poważaniem
Jarosław Chmielewski
Marek Waszkowiak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo otrzymane dnia 8 sierpnia 2006 r., w sprawie zasad przyznawania przedsiębiorcom wsparcia finansowego w ramach ustawy z dnia 20 marca 2002 r. o finansowym wspieraniu inwestycji (Dz. U. Nr 41, poz. 363 z późn. zm.) i przyczyn nieudzielenia wsparcia finansowego nowej inwestycji pt. "Rozbudowa zakładu produkcyjnego w Kole" planowanej do przeprowadzenia przez Sanitec Koło sp. z o.o. (wniosek nr 610233 z dnia 31 stycznia br.) uprzejmie wyjaśniam.

Przedsiębiorca Sanitec Koło sp. z o.o. w turze składania wniosków styczeń 2006 r. w ramach ww. ustawy złożył dwa wnioski:

- wniosek nr 610224-06 z dnia 31 stycznia 2006 r. w 4 kategorii ustawowej zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. d), tj.: nowa inwestycja wprowadza innowację technologiczną,

- wniosek nr 610233-06 z dnia 31 stycznia 2006 r., w 2 kategorii ustawowej zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. b), tj.: wartość nowej inwestycji nie jest mniejsza niż równowartość kwoty 500 tys. euro, w przypadku gdy inwestycja dotyczy rozbudowy lub modernizacji istniejącego przedsiębiorstwa i wiąże się z utrzymaniem co najmniej 100 miejsc pracy przez nie mniej niż 5 lat.

Wnioski przedsiębiorcy zostały rozpatrzone zgodnie z procedurą wynikającą z ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji i aktami wykonawczymi do ustawy.

Zgodnie z przepisami ustawy (art. 12 ust. 1 ww. ustawy wsparcia finansowego udziela minister właściwy do spraw gospodarki. Oceny merytorycznej wniosków oraz rekomendowania ich do wsparcia dokonuje międzyresortowy Zespół do Spraw Udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom powołany zgodnie z art. 13 ww. ustawy. W skład Zespołu wchodzą eksperci z poszczególnych ministerstw, w tym m.in. przedstawiciele ministrów, właściwych do spraw: finansów, rozwoju regionalnego, skarbu, rolnictwa i rozwoju wsi, spraw wewnętrznych i administracji.

Zespół do Spraw Udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom do wsparcia zarekomendował wniosek nr 610224-06. Wniosek nr 610223-06 otrzymał negatywną rekomendację Zespołu do Spraw Udzielania Wparcia Finansowego Przedsiębiorcom ze względu na ograniczone środki finansowe będące w gestii ministra właściwego do spraw gospodarki na realizację ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji dla wniosków złożonych w burze styczeń 2006 r.

Zespół do Spraw Udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom opiniując wnioski wziął pod uwagę prócz łącznej punktacji otrzymanej przez wnioskodawcę środki finansowe będące w dyspozycji ministra właściwego ds. gospodarki przypadające na daną turę aplikacyjną.

Minister właściwy do spraw gospodarki dysponował kwotą 50 mln zł, która została rozdzielona proporcjonalnie do wartości wnioskowanego wsparcia w każdej kategorii inwestycyjnej wg wzoru określonego w § 6 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 31 maja 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu i terminów udzielania wsparcia finansowego nowej inwestycji (Dz. U. Nr 123, poz. 1296) tj.:

Pn = P x Wn/W,

gdzie:

Pn - oznacza wartość środków budżetowych dla każdego rodzaju inwestycji określonego w art. 3 ustawy,

P - oznacza wartość wszystkich środków budżetowych przeznaczonych na wsparcie finansowe inwestycji,

Wn - oznacza sumę wnioskowanej wielkości wparcia finansowego dla wniosków przyjętych do rozpatrzenia dla każdego rodzaju inwestycji,

W - oznacza sumę wnioskowanej wielkości wsparcia finansowego dla wszystkich wniosków przyjętych do rozpatrzenia.

Stosownie do powyższego na drugą kategorię inwestycyjną przypadło 2 619 127 zł, tj. około 12% oczekiwanego przez przedsiębiorcę wsparcia. Spółka wnioskowała o dotację w wysokości 21 859 800 zł (wniosek nr 610233-06) na inwestycję o wartości 72 mln zł. Oczekiwane wsparcie przekraczało więc znacznie pulę środków dostępną w wymienionej kategorii.

Zgodnie z powyższym biorąc pod uwagę ilość uzyskanych punktów oraz pulę środków będącą do dyspozycji ministra właściwego do spraw gospodarki Zespół do Spraw Udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom podjął decyzję o pozytywnym zaopiniowaniu wniosku przedsiębiorcy Sanitec Koło sp. z o.o. złożonego w czwartej kategorii inwestycyjnej (wniosek nr 610224-06) na którą przypadło 12 796 913 zł. Dotacja ta w większym stopniu zaspokajała potrzeby inwestycyjne przedsiębiorcy (ok. 71% oczekiwanego wsparcia).

Jednocześnie informuję, iż w przypadku gdy przedsiębiorca nie będzie zainteresowany przyjęciem zaproponowanego wsparcia i podpisaniem umowy o udzielenie wsparcia finansowego przyznana mu kwota będzie zaproponowała kolejnej firmie z listy rankingowej.

Tym samym przedsiębiorca Sanitec Koło Sp. z o.o. rezygnując z przyznanego wparcia w kategorii: nowa inwestycja wprowadza innowację technologiczną nie będzie mógł wnioskować o wparcie w ramach kategorii: wartość nowej inwestycji jest nie mniejsza niż równowartość kwoty 500 tys. euro, w przypadku gdy inwestycja dotyczy rozbudowy lub modernizacji istniejącego przedsiębiorstwa i wiąże się z utrzymaniem co najmniej 100 miejsc pracy przez nie mniej niż 5 lat, ponieważ Zespół do Spraw Udzielania Wsparcia Finansowego Przedsiębiorcom zarekomendował do wsparcia w niniejszej kategorii inną firmę, wyczerpując tym samy posiadane środki finansowe.

MINISTER

z up. Elżbieta Wilczyńska

PODSEKRETARZ STANU

Oświadczenie skierowane do ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Ujazdowskiego

W związku z IV Międzynarodowym Festiwalem Filmów Przyrodniczych im. Braci Wagów, który odbędzie się w Rajgrodzie w województwie podlaskim w dniach 4-8 października br. zwracam się z uprzejmą prośbą o ponowne rozważenie możliwości przyznania - zgodnie z przyjętą już tradycją - nagrody Grand Prix w kwocie 3000 euro.

Nadmieniam, iż wyżej wymieniony festiwal został objęty patronatem senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu.

Z wyrazami szacunku
Jan Szafraniec

Szanowny Panie Marszałku,

Jednocześnie informuję, że organizatorzy nie zwrócili się do Ministerstwa z formalnym wnioskiem o dofinansowanie Festiwalu w ramach Programów Operacyjnych, choć obowiązek ten ciąży na wszystkich wnioskodawcach.

Kazimierz M. Ujazdowski

Oświadczenie skierowane do prezesa Telewizji Polskiej SA Bronisława Wildsteina

Przedmiotowa sprawa dotyczy programu lokalnego TVP 3, przygotowywanego przez poznański oddział Telewizji Polskiej. Program ten jest dostępny tylko w części Wielkopolski, zaś 1/3 mieszkańców, w szczególności w północnej i zachodniej Wielkopolsce - powiat złotowski, pilski, chodzieski, czarnkowsko-trzcianecki, międzychodzki - pozbawiona jest możliwości odbioru informacji przekazywanych przez TVP 3.

Emisja programów, w tym programu lokalnego "Teleskop", powinna być dostępna w całej Wielkopolsce, lecz od wielu lat odbiór tych programów nie jest możliwy ze względu na brak odpowiedniego zasięgu, czy też przekaźnika sygnału, który umożliwiłby oglądanie edycji programów emitowanych przez ośrodek poznański.

Uważam, iż powinny być podjęte natychmiastowe działania w celu umożliwienia mieszkańcom całego regionu dostępu do odbioru programu lokalnego TVP 3.

Mieszkańcy całego regionu powinni mieć dostęp do informacji dla nich tak ważnych, bo dotyczących spraw najbliższych. Problem ten powinien być rozwiązany niezwłocznie.

W związku z tym zwracam się do Pana Prezesa z prośbą o zainteresowanie się przedstawioną sprawą oraz o podjęcie skutecznych działań w rozwiązaniu wymienionego problemu części mieszkańców Wielkopolski.

Z poważaniem
Janusz Kubiak
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

Telewizja Polska od lat zabiega o powiększenie zasięgu TVP3.

Pismo Pana Marszałka wraz z oświadczeniem złożonym przez senatora Janusza Kubiaka podczas 13 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2005 r. załączyliśmy do naszego wystąpienia do Urzędu Komunikacji Elektronicznej o możliwość doboru częstotliwości dla północnej i zachodniej Polski dla TVP3 Poznań.

O wynikach tych analiz powiadomimy Pana Marszałka niezwłocznie po uzyskaniu stanowiska UKE.

DYREKTOR

Ośrodka Emisji

Grzegorz Labiś

Oświadczenie skierowane do pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych Pawła Wypycha

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z pismem z dnia 13 lipca 2006 r.*, które było wynikiem ustaleń zapadłych na spotkaniu władz samorządowych i kierowników WTZ, dotyczącym finansowania warsztatów terapii zajęciowej w 2007 r. i latach następnych oraz problematyce związanej z rehabilitacją zawodową, a w szczególności dotyczących tworzenia zakładów aktywizacji zawodowej - w spotkaniu tym miałem okazję osobiście uczestniczyć - zwracam się do Pana z uprzejmą prośbą o pozytywne ustosunkowanie się do postulatów zawartych w załączonej dokumentacji, wysuniętych na wyżej wymienionym spotkaniu.

Proszę o pozytywne ustosunkowanie się do mojej prośby.

Z poważaniem
Stanisław Kogut
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 2 sierpnia 2006 r. znak: BPS/DSK-043-515/06 oświadczenie Pana Senatora Stanisława Koguta, w sprawie finansowania warsztatów terapii zajęciowej w 2007 roku i latach następnych oraz problemów dotyczących tworzenia zakładów aktywności zawodowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Odnosząc się do problematyki zmniejszonego finansowania warsztatów terapii zajęciowej, pragnę na wstępie zauważyć, że w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.), od roku 2007 nastąpi jedynie zmniejszenie udziału środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w kosztach działalności warsztatów, a nie zmniejszenie ich finansowania jako takie. Celem, jaki przyświecał wprowadzaniu zmian w sposobie finansowania warsztatów ze środków Funduszu, była chęć racjonalizacji sposobu prowadzenia przez te placówki gospodarki finansowej. Wprowadzane zmiany w żadnym wypadku nie zmierzały do zachwiania stabilności warsztatów i obniżenia ich standardu.

Mając na uwadze poruszone w oświadczeniu Pana Senatora Stanisława Koguta obawy o brak, od roku 2007, wystarczających środków finansowych na działalność warsztatów, w szczególności po stronie powiatów, a więc podmiotów zobligowanych do współfinansowania - pragnę jednocześnie przypomnieć, iż zasada współfinansowania przedmiotowych kosztów została wprowadzona nowelą do ustawy o rehabilitacji (...) uchwaloną w dniu 20 grudnia 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79). Projekt tej nowelizacji uzyskał pozytywną opinię Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, również w zakresie współfinansowania przez samorząd działalności warsztatów terapii zajęciowej. Na przygotowanie się do powyższych rozwiązań prawnych zarówno same warsztaty terapii zajęciowej, jak i samorządy powiatowe otrzymały pierwotnie dwa lata (2003-2004). Należy zauważyć, że tak długi okres vacatio legis świadczy o przeprowadzeniu bardzo dogłębnej analizy skutków, jakie proponowane zmiany mogły wywołać w sferze funkcjonowania wtz i realizacji zadań samorządów powiatowych.

Protesty organizacji pozarządowych oraz jednostek samorządu terytorialnego, które nie zabezpieczyły w odpowiednim zakresie środków finansowych na realizację nałożonego na nie zadania, legły u podstaw podjęcia przez grupę posłów inicjatywy legislacyjnej, która ostatecznie sformalizowała się w zapisach ustawy z dnia 21 stycznia 2005 r. zmieniającej ustawę o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i ustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i ustawę o zmianie ustawy o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 44, poz. 422). Przedmiotowa ustawa przesunęła termin wejścia w życie zasady współfinansowania o dwa lata (od 2007 r.) oraz zmieniła proporcję tego współfinansowania zwiększając udział środków PFRON - a więc tym samym zmniejszając wysokość środków własnych do zaangażowania których zobowiązano powiaty.

Pragnę dodać, że w mojej ocenie wprowadzenie od 1 lutego 2003 zapisu, że samorząd terytorialny współfinansuje od 2003 r. tworzenie warsztatów terapii zajęciowej, a od 2005 r. również i działalność warsztatów terapii zajęciowej (przesunięte ostatecznie na rok 2007), wynikające z art. 9 wymienionej wyżej ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r., jest spójne z ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.). Art. 4 w ust. 1 pkt 5 tej ustawy stanowi bowiem, iż powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in. wspierania osób niepełnosprawnych. Zatem problematyka osób niepełnosprawnych została wpisana w zadania własne powiatów.

Należy także zauważyć, że w związku z procesem decentralizacji nie jest już możliwa realizacja zadań własnych powiatu dotyczących osób niepełnosprawnych wyłącznie w oparciu o jedno źródło finansowania, jakim jest PRFON. Istnieje konieczność uwzględnienia finansowani tych zadań również z innych źródeł, tj. np. ze środków samorządowych. Nie może być bowiem takiej sytuacji, że samorząd terytorialny:

- podejmuje i realizuje tylko te zadania, na które otrzymał środki Funduszu,

- jest zwolniony z obowiązku wspierania swoich niepełnosprawnych obywateli.

Z mocy ustawy o rehabilitacji (...) wynikają szczegółowe zadania własne powiatu na rzecz osób niepełnosprawnych, w tym dotyczące warsztatów terapii zajęciowej. Dofinansowanie realizacji tych zadań powiatu ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jest formą częściowego wsparcia, a nie pokrywaniem w całości kosztów realizacji zadań własnych samorządu terytorialnego. Pogląd taki wyraził Trybunał Konstytucyjny rozpatrując na rozprawie w dniu 28 czerwca 2001 r. (sygn. U 8/00 OTK 2001/5/123), wniosek Rady Miejskiej w Łodzi w sprawie niezgodności z Konstytucją wysokości środków PFRON przeznaczanych na obsługę realizacji zadań nałożonych na powiat w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis na podstawie którego określono wysokość środków przekazywanych na koszt obsługi zadań (niezależnie od tego, czy pokrywają w części czy w całości te koszty) jest zgodny z Konstytucją.

W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in., że wszelkie sprawy o charakterze lokalnym i ponadgminnym przekazane ustawowo samorządowi, winny być traktowane jako zadania własne samorządu odpowiedniego poziomu. Dlatego zadania, o których mowa w art. 35a, 35b (zadania samorządu wojewódzkiego i powiatowego) w związku z art. 34 ust. 1a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych uznane być mogą za zadania własne samorządu powiatowego mimo, że nie wykazują one w pełni cech jakie zadaniom własnym są przypisywane. Za takim stanowiskiem przemawia to, iż zadania nałożone na samorząd powiatowy przez wspomnianą ustawę mają na tyle ogólny charakter, że nie wyłącza to możliwości samodzielnego i kreatywnego decydowania przez radę powiatu, jej zarząd oraz inne organy wykonawcze o sposobie ich realizowania i finansowania. Tym samym organy powiatu mają prawo kreowania polityki wspierania osób niepełnosprawnych.

Szczególne powinności w stosunku do osób niepełnosprawnych nie mogą spoczywać wyłącznie na organach administracji rządowej, ponieważ każda z tych osób jest też pełnoprawnym członkiem społeczności lokalnej, której władze powinny starać się dbać o dobro wszystkich mieszkańców, a więc również osób niepełnosprawnych.

Dlatego wyrażam głębokie przekonanie, że pomimo sygnalizowanych w oświadczeniu Pana Senatora Stanisława Koguta obaw, związanych z mechanizmem współfinansowania warsztatów terapii zajęciowej, władze każdego z powiatów na terenie których działają warsztaty, dokonują takiego wyboru, który pozwoli na niezaprzepaszczenie dotychczasowego dorobku warsztatów w procesie rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

Przechodząc do problematyki zatrudnienia osób niepełnosprawnych w zakładach aktywności zawodowej pragnę poinformować, iż w świetle przepisów ustawy o rehabilitacji (...) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 stycznia 2000 r. w sprawie zakładów aktywności zawodowej (Dz. U. Nr 6, poz. 77 z późn. zm.), nie ma w chwili obecnej przeciwwskazań do zatrudniania w zakładach osób niepełnosprawnych z umiarkowanym, a nawet lekkim stopniem niepełnosprawności (jako pracowników działalności rehabilitacyjno-obsługowej). Zatrudnienie w zakładzie aktywności zawodowej przede wszystkim osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności wynika z celu w jakim został on utworzony oraz konieczności zachowania, określonego przepisami przedmiotowego rozporządzenia, wskaźnika poziomu zatrudnienia osób z tym stopniem niepełnosprawności w stosunku do innych pracowników zatrudnionych w zakładzie w pełnym wymiarze czasu pracy.

Obowiązujące przepisy ograniczają tylko możliwość zatrudniania w zaz-ach osób niepełnosprawnych z innym niż znaczny stopień niepełnosprawności. Ponieważ ograniczenie to oddziałuje negatywnie na proces rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych w projekcie nowelizacji ustawy o rehabilitacji skierowanym do Sejmu RP (druk nr 781), znalazła się propozycja odpowiedniej zmiany przepisów. Zgodnie z nią w zakładach aktywności zawodowej obok osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności będą również zatrudniane (i wliczane do wskaźnika) osoby zaliczone do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono autyzm, upośledzenie umysłowe lub chorobę psychiczną, będących uprzednio uczestnikami warsztatów terapii zajęciowej (w stosunku do których rada programowa wtz zajęła stanowisko uzasadniające pojęcie zatrudnienia i kontynuowanie rehabilitacji zawodowej w warunkach pracy chronionej).

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Moje oświadczenie kieruję do pana Jana Szyszki, ministra środowiska.

Zwracam się do pana ministra o pilne zapobieżenie dewastacji środowiska przez wydanie stosownych zarządzeń, które zahamują samowolne ścinanie przydrożnych drzew pod pretekstem konieczności poprawy bezpieczeństwa na drogach. Nie znajduje to żadnego uzasadnienia w przepisach prawa, a oprócz niszczenia malowniczego elementu krajobrazu stwarza ogromne pole do nadużyć związanych między innymi z pozyskiwaniem poszukiwanego materiału tartacznego.

Nadmieniam, że moja interwencja dotyczy wyłącznie dróg powiatowych i wiejskich, przy których w całym kraju dokonywane są wycinki starych dębów, jesionów, lip, a nawet brzóz. Posłużę się tu przykładem wycięcia kilku tysięcy wieloletnich drzew w 2004 r. i 2005 r., rosnących przy drodze z Mikołajek do Orzysza i dalej do Giżycka i Węgorzewa, a więc przy jednej z pięknych i uczęszczanych tras turystycznych.

Groźba unicestwienia dziesiątek tysięcy drzew, która zawisła nad alejami w ramach fałszywie rozumianej modernizacji dróg, zmusza wszystkich, którym drogie są walory polskiego malowniczego krajobrazu, będącego atrakcją również dla turystów z zagranicy, do bicia na alarm w przedmiocie ochrony naszych dróg i alei przed zniszczeniem ekologicznym. W przeciwnym bowiem razie upodobnimy się do USA, gdzie można przejechać kilkadziesiąt stanów, widząc wyłącznie beton.

W końcu pragnę nadmienić, że poprawę bezpieczeństwa na drogach można uzyskać bez wycinania przydrożnych drzew, stosując barierki ochronne, tablice odblaskowe umieszczane na drzewach, czy wprowadzając ograniczenia prędkości. Wycinka drzew powinna być ostatecznością.

Reasumując, apeluję za Stowarzyszeniem na rzecz Ochrony Krajobrazu Kulturowego Mazur "Sadyba": ratujmy aleje i drzewa przydrożne, stanowiące niepowtarzalny i malowniczy element naszego unikalnego już krajobrazu.

Wiem, że ochrona środowiska jest przedmiotem szczególnej troski pana ministra, dlatego wierzę, że podzielając pogląd, iż zagrożeniem jest każdy dzień zwłoki w przeciwdziałaniu dewastacji drzewostanu, położy pan kres panoszącej się samowoli. Z wyrazami szacunku, Anna Kurska. Dziękuję.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senator Annę Kurską, przesłane przy piśmie, znak: BPS/DSK-043-511/06, z dnia 2 sierpnia 2006 r., w sprawie masowego usuwania drzew przydrożnych, uprzejmie przedstawiam poniższą informację.

Zgodnie z nieobowiązującym już przepisem, zawartym w art. 83 ust. 6 pkt 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU nr 92, poz. 880, z późn. zm.), usuwanie drzew niszczących nawierzchnię i infrastrukturę drogową, ograniczających widoczność na łukach i skrzyżowaniach nie wymagało uzyskania stosownego zezwolenia. Zapis ten był nadużywany i spowodował, że masowo usuwano zadrzewienia przydrożne, niezależnie od tego, czy spełniały one warunek zawarty w powyższym przepisie. Stąd na terenie kraju doszło do likwidacji drzew i zadrzewień przydrożnych na niespotykaną dotąd skalę, powodując degradację krajobrazu kulturowego.

Chciałbym również poinformować, że resort środowiska nie jest organem wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego. Co za tym idzie - nie posiada uprawnień ani narzędzi kontroli nad działaniami wójta, burmistrza, prezydenta miasta czy starosty. Współpraca resortu środowiska z jednostkami samorządu terytorialnego w zakresie, o którym mowa powyżej, ma zazwyczaj charakter incydentalny i jest wynikiem interwencji obywateli, zaniepokojonych i przeciwnych usuwaniu na tak wielką skalę drzew przydrożnych.

Chciałbym również dodać, że w mojej opinii, usuwanie drzew przydrożnych jest rozwiązaniem ostatecznym i powinno być zastosowane tylko wtedy, gdy nie ma innej możliwości zabezpieczenia ruchu drogowego.

Ponadto, chciałbym poinformować, że resort środowiska w najbliższym czasie planuje rozpoczęcie prac legislacyjnych, zmierzających do zaostrzenia przepisów dotyczących usuwania zadrzewień przydrożnych.

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki

Szanowny Panie Ministrze!

Pani senator Anna Kurska zwróciła się do Pana z interwencją w sprawie zahamowania samowolnego wycinania przydrożnych drzew pod pretekstem poprawy bezpieczeństwa na drogach. Problem ten narasta w ostatnich latach i wymaga szybkiej interwencji poprzez właściwe zmiany legislacyjne. Sprawa była dyskutowana w poprzedniej kadencji Sejmu. Niestety, przyjęto niewłaściwe rozwiązanie ustawowe, stwarzające pole do nadużyć i do nieodwracalnego niszczenia piękna krajobrazu.

Podzielając w pełni treść oświadczenia pani senator Kurskiej, chcemy przyłączyć się do prośby o szybkie przedstawienie właściwych propozycji legislacyjnych. Sądzimy, że może Pan Minister liczyć w tej sprawie na poparcie wielu senatorów zatroskanych o piękno naszego krajobrazu.

Z wyrazami szacunku
Maciej Płażyński
Andrzej Person
Paweł Michalak
Henryk Górski
Jarosław Chmielewski
Marian Miłek
Jarosław Lasecki
Ryszard Górecki
Ryszard Ciecierski
Kazimierz Kutz
Józef Łyczak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Macieja Płażyńskiego wspólnie z innymi senatorami, przesłane przy piśmie, znak: BPS/DSK-043-561/06, z dnia 9 sierpnia 2006 r., w sprawie masowego usuwania drzew przydrożnych, uprzejmie przedstawiam poniższą informację.

Zgodnie z nieobowiązującym już przepisem, zawartym w art. 83 ust. 6 pkt 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz U nr 92, poz. 880, z późn. zm.), usuwanie drzew niszczących nawierzchnię i infrastrukturę drogową, ograniczających widoczność na łukach i skrzyżowaniach nie wymagało uzyskania stosownego zezwolenia. Zapis ten był nadużywany i spowodował, że masowo usuwano zadrzewienia przydrożne, niezależnie od tego, czy spełniały one warunek zawarty w powyższym przepisie. Stąd na terenie kraju doszło do likwidacji drzew i zadrzewień przydrożnych na niespotykaną dotąd skalę, powodując degradację krajobrazu kulturowego.

Chciałbym również poinformować, że resort środowiska nie jest organem wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego. Co za tym idzie - nie posiada uprawnień ani narzędzi kontroli nad działaniami wójta, burmistrza, prezydenta miasta czy starosty. Współpraca resortu środowiska z jednostkami samorządu terytorialnego w zakresie, o którym mowa powyżej, ma zazwyczaj charakter incydentalny i jest wynikiem interwencji obywateli, zaniepokojonych i przeciwnych usuwaniu na tak wielką skalę drzew przydrożnych.

Chciałbym również dodać, że w mojej opinii, usuwanie drzew przydrożnych jest rozwiązaniem ostatecznym i powinno być zastosowane tylko wtedy, gdy nie ma innej możliwości zabezpieczenia ruchu drogowego.

Ponadto, chciałbym poinformować, że resort środowiska w najbliższym czasie planuje rozpoczęcie prac legislacyjnych, zmierzających do zaostrzenia przepisów dotyczących usuwania zadrzewień przydrożnych.

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski