Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze

Zwracam się z prośbą do pana ministra o pomoc w przywróceniu połączenia kolejowego, pasażerskiego, na trasie Siedlce - Sokołów Podlaski.

Do mojego biura senatorskiego zwracają się mieszkańcy powiatów sokołowskiego i siedleckiego z pytaniem, czy jest możliwe przywrócenie połączenia kolejowego między Siedlcami a Sokołowem. Ponadto, samorządy obu powiatów są zainteresowane przywróceniem połączeń i na przykład chcą uczestniczyć w finansowaniu biletów dla uczniów szkół. Uruchomienie przez Koleje Mazowieckie na przykład szynobusu ułatwiłoby komunikację obu powiatów. Możliwość szybkiego dojazdu do Siedlec i szybkiej przesiadki na pociąg do Warszawy zdecydowanie poprawi komunikację w naszym rejonie.

Proszę o pomoc w tej sprawie.

Z poważaniem
Waldemar Kraska

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie senatora Pana Waldemara Kraski (BPS/DSK-043-494/06 z dnia 2 sierpnia 2006 r.) dotyczące przywrócenia kolejowego połączenia pasażerskiego na linii Siedlce - Sokołów Podlaski uprzejmie informuję, że zasady organizowania i finansowania pasażerskich kolejowych przewozów regionalnych świadczonych w ramach usług publicznych są określone zarówno w prawie europejskim, jak i w prawie krajowym.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady EWG Nr 1191/69/EWG z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczących zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej, zmienionym rozporządzeniem Nr 3572/90/EWG, 1893/91/EWG, różnica pomiędzy przychodami a uzasadnionymi wydatkami przewoźnika kolejowego powinna być w pełni pokryta przez zamawiającego przewozy. Zasada ta została doprecyzowana w krajowym porządku prawnym. Zgodnie z ustawą z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 86, poz. 789, z późn. zm.) organizowanie i dotowanie regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej należy do zadań własnych samorządu województwa i jest finansowane z jego własnych dochodów.

Samorząd województwa znając potrzeby mieszkańców powinien je uwzględnić w zawieranych z przewoźnikiem umowach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie organizowania regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich (Dz. U. Nr 95, poz. 953). O liczbie, relacjach i częstotliwości kursowania pociągów regionalnych w województwie mazowieckim, w tym linii Siedlce - Sokołów Podlaski, decyduje samorząd tego województwa. Organizator dokonuje zakupu kolejowych pojazdów szynowych, ma decydujący wpływ na liczbę uruchamianych pociągów, jak również na kierunki połączeń.

Ponieważ Minister Transportu nie ma prawa ingerować w kompetencje które ustawowo są zastrzeżone dla organów samorządu terytorialnego to tylko decyzja o zwiększeniu kwoty dofinansowania przez Organizatora może być argumentem za rozszerzeniem oferty przewozowej, tym bardziej, że samorząd Województwa Mazowieckiego jest większościowym udziałowcem spółki "Koleje Mazowieckie - KM" sp. z o.o., która realizuje przewozy regionalne na trenie województwa mazowieckiego.

Z upoważnienia

MINISTERSTWA TRANSPORTU

Bogusław Kowalski

Sekretarz Stanu

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Oświadczenie kieruję do pana Jerzego Polaczka, ministra transportu.

Zwracam się do pana ministra z prośbą o wznowienie przewozów pasażerskich na linii kolejowej Elbląg - Braniewo, przebiegającej przez stacje Bogaczewo, Stegny, Słobity, Młynary, Kurowo Braniewskie, Chruściel, Bemowiznę.

Za wznowieniem funkcjonowania linii kolejowej na tym odcinku przemawiają następujące argumenty.

Po pierwsze, działalność PKP w zakresie przewozów pasażerskich winna uwzględniać nie tylko maksymalizację zysków, lecz również dobro społeczne, co stanowi jednocześnie kierunek działań rządu, naszego premiera, pana Jarosława Kaczyńskiego, określony w Programie Rozwoju Województw Polski Wschodniej. Celem tego programu jest podniesienie dostępności komunikacji, ograniczenie bezrobocia, rozwój przedsiębiorczości, wyrównywanie szans edukacyjnych młodzieży wiejskiej z wykorzystaniem zasobów tych województw oraz ich przygranicznego położenia.

Po drugie, dochody na tej linii zapewniają bardzo duże przewozy towarowe. Nie ma też potrzeby ponoszenia nakładów na tę linię i jej infrastrukturę, bo tory są w idealnym stanie.

Po trzecie, obszary północno-wschodnie regionu elbląskiego są dotknięte bezrobociem strukturalnym. W powiecie braniewskim oscyluje ono w granicach 40%, z czego ponad 60% to osoby długotrwale bezrobotne, bezrobotne ponad dwa lata. Podobna sytuacja ma miejsce w powiecie ziemskim elbląskim. Dlatego może dziwić zmniejszenie przez sejmik województwa warmińsko-mazurskiego dotacji na przewozy regionalne o 5,8 miliona zł.

Po czwarte, tegoroczna zima udowodniła, że komunikacja samochodowa jest zawodna i ze względu na długość tras o wiele droższa. Niektóre miejscowości w regionie elbląskim nie były skomunikowane. Obecnie pracodawcy nie są skłonni do usprawiedliwiania nieobecności i spóźnień w pracy z powodów komunikacyjnych. Ta sytuacja uniemożliwia wielu ludziom pozyskanie stałej pracy. Uniemożliwia też edukację młodzieży wiejskiej, znacznie podrażając naukę.

Po piąte, obliczenia podróżnych były przeprowadzone po niekorzystnym przesunięciu rozkładu jazdy. Dane, które pochodzą z Ministerstwa Transportu i Budownictwa - tutaj jest wymienione pismo z 26 stycznia 2006 r. - wykazują, że pociąg 91123 przewoził, ja podaję dane statystyczne, 76,6 osoby, a pociąg 91122 przewoził 59,9 osoby. W tym miejscu warto wskazać, że korzystne obłożenie pasażerskie może zrealizować na przykład autobus szynowy typu SA106-003 mający pięćdziesiąt osiem miejsc siedzących. Zadanie to może także zrealizować pociąg mający w swoim składzie kilka wagonów. Wiele miejscowości na trasie Braniewo-Elbląg jest odciętych od świata. Na przykład z miejscowości Chruściel nie odjeżdża obecnie ani jeden pociąg pasażerski bądź autobus.

Panie Ministrze! W imieniu społeczności mieszkającej wzdłuż wymienionej linii kolejowej proszę pana o wznowienie przewozów pasażerskich.

Z szacunkiem, Sławomir Sadowski, senator RP. Ponadto podpisali senatorowie: Stanisław Kogut, Marek Waszkowiak i Jerzy Szmit. Dziękuję za uwagę.

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie senatora Pana Sławomira Sadowskiego złożonego wspólnie z innymi senatorami podczas 15 posiedzenia Senatu RP, (BPS/DSK-043-498/06 z dnia 2 sierpnia 2006 r.), dotyczące wznowienia przewozów pasażerskich na linii kolejowej Elbląg - Braniewo przez Bogaczewo uprzejmie informuję, że zasady organizowania i finansowania pasażerskich kolejowych przewozów regionalnych świadczonych w ramach usług publicznych są określone zarówno w prawie europejskim, jak i w prawie krajowym.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady EWG Nr 1191/69/EWG z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczących zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej, zmienionym rozporządzeniem Nr 3572/90/EWG, 1893/91/EWG, różnica pomiędzy przychodami a uzasadnionymi wydatkami przewoźnika kolejowego powinna być w pełni pokryta przez zamawiającego przewozy. Zasada ta została doprecyzowana w krajowym porządku prawnym. Zgodnie z ustawą z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. Nr 86, poz. 789, z późn. zm.) organizowanie i dotowanie regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej należy do zadań własnych samorządu województwa i jest finansowane z jego własnych dochodów.

Samorząd województwa znając potrzeby mieszkańców powinien je uwzględnić w zawieranych z przewoźnikiem umowach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie organizowania regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich (Dz. U. Nr 95, poz. 953). O liczbie, relacjach i częstotliwości kursowania pociągów regionalnych w województwie warmińsko-mazurskim, w tym linii Elbląg - Braniewo przez Bogaczewo, decyduje samorząd tego województwa. Organizator dokonuje zakupu autobusów szynowych, ma decydujący wpływ na liczbę uruchamianych pociągów, jak również na kierunki połączeń. Ponieważ Minister Transportu nie ma prawo ingerować w kompetencje, które ustawowo są zastrzeżone dla organów samorządu terytorialnego to tylko decyzja o zwiększeniu kwoty dofinansowania przez organizatora może by argumentem za rozszerzeniem oferty przewozowej.

Jednocześnie, z informacji przekazanych przez spółkę PKP Przewozy Regionalne wynika, że podmiot ten realizował przewozy pasażerskie na przedmiotowej linii do dnia 31 marca 2003 r. i z uwagi na znaczny deficyt oraz nie objęcie dofinansowaniem przez Organizatora zdecydowano o zawieszeniu kursowania pociągów. Obecnie Spółka wykonuje przewozy regionalne na terenie województwa warmińsko-mazurskiego 156 pociągami regionalnymi, z czego tylko 94 objętych jest przez Organizatora dofinansowaniem. Kwota przeznaczona przez samorząd Województwa Warmińsko-Mazurskiego na realizację przewozów w roku 2006 na terenie województwa pokrywa przewidywany deficyt w około 73%.

Zdaję sobie sprawę z tego, że zawieszenie i brak przewozów pasażerskich jest poważnym utrudnieniem dla ludności, ale nie można wymagać od spółki prawa handlowego aby, wobec braku źródeł dofinansowania oraz istniejącego deficytu z wykonywania przewozów regionalnych, ponosiła finansowy ciężar zadania za które odpowiedzialny jest inny podmiot.

Z upoważnienia

MINISTERSTWA TRANSPORTU

Bogusław Kowalski

Sekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Pismem z dnia 19 czerwca bieżącego roku Stowarzyszenie Urodzonych w Niewoli Niemieckiej zwróciło się do mnie z problemem zaliczenia życia płodowego do okresu represji doznanych przez dziecko deportowanej na roboty przymusowe matki oraz ze sprawą przyznania uprawnień kombatanckich dzieciom doznającym represji wojennych, wobec odmownych decyzji w kwestii przyznania tych uprawnień przez Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

W rozumieniu ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu przymusowe zatrudnianie żołnierzy zastępczej służby wojskowej w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu w latach 1949-1956 stanowi szczególny rodzaj represji. Z tego tytułu tej grupie represjonowanych został przyznany ustawą z dnia 2 września 1994 r. dodatek pieniężny do emerytury lub renty.

Niezależnie od wymienionej ustawy o przymusowym zatrudnianiu żołnierzy, w dniu 31 maja 1996 r. weszła w życie ustawa o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej. W dniu 10 września 1999 r. na podstawie ustawy o zmianie ustawy o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu, nadano tej grupie represjonowanych nowe uprawnienia.

Dodatkowo na podstawie tak zmienionej ustawy oraz Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1930 r. o zakazie pracy przymusowej przyznano tej grupie represjonowanych tak zwany dodatek energetyczny, czyli rekompensaty porównywalne z dodatkami kombatanckimi, nadając jednocześnie grupie status kombatantów.

Konieczność przyznania świadczeń żołnierzom zastępczej służby wojskowej zatrudnianych przymusowo zarówno w kopalniach węgla, kamieniołomach, batalionach budowlanych, jak i innych miejscach określonych ustawami nie ulega wątpliwości. Niemniej jednak należy przyznać rację stowarzyszeniu, iż ustawodawca potraktował w sposób nierówny tak zwane osoby deportowane do robót przymusowych oraz osadzonych w obozach pracy w okresie wojny na terenie III Rzeszy i ZSRR.

Stowarzyszenie Urodzonych w Niewoli Niemieckiej zwraca uwagę na fakt, iż kierując wnioski o przyznanie dodatków, urząd powołuje się na art. 8 § 2 k.c. brzmiący: "zdolność prawną ma również dziecko poczęte, jednakże prawa i zobowiązania majątkowe uzyskuje ono pod warunkiem, że urodzi się żywe", oraz stwierdza o jego obowiązywaniu tylko do 3 stycznia 1997 r., wskazując na ustawę z dnia 30 sierpnia 1996 r. o zmianie ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży oraz zmianie niektórych innych ustaw, którą to ustawą skreślono ten artykuł.

Konwencja o Prawach Dziecka, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dnia 20 listopada 1989 r., która stanowi część polskiego porządku prawnego, opowiada się w preambule za koniecznością szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony prawnej w odniesieniu do każdego dziecka "zarówno przed, jak i po urodzeniu". Ponadto, na co słusznie zwraca uwagę stowarzyszenie, wyrok SN z dnia 19 sierpnia 2004 r. sygnatura akt OSK 135/04 przyjmuje, że o deportacji można mówić zarówno wtedy, gdy dziecko zostało wywiezione z rodzicami na roboty przymusowe, jak i wtedy, gdy wywieziona na roboty przymusowe kobieta urodzi dziecko w miejscu wykonywania tych robót.

Osobą represjonowaną jest zatem także dziecko urodzone w miejscu wykonywania pracy przymusowej przez deportowaną matkę.

Stowarzyszenie wskazuje również na wyrok NSA z dnia 11 lutego 2003 r., sygnatura akt S.A./Ka 834/01, zgodnie z którym odmienne traktowanie osób urodzonych w obozach pracy w stosunku do osób osadzonych tam w wieku niemowlęcym czy dziecięcym, nawet jeżeli dziecko nie mogło wykonywać pracy, godziłoby w zasady słuszności i poczucia sprawiedliwości.

W związku z przedstawionymi faktami, w imieniu Stowarzyszenia Urodzonych w Niewoli Niemieckiej, zwracam się do Pani Minister z pytaniem, dlaczego przepisy ustawy kombatanckiej nie dotyczą nasciturusa? Proszę Panią Minister o zajęcie stanowiska w sprawie rozważenia zmiany przepisów ustawy o kombatantach oraz innych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, w kwestii poszerzenia zakresu jej stosowania i o zawiadomienie o tym stanowisku Senatu RP.

Z wyrazami szacunku
Mirosława Nykiel
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 2 sierpnia 2006 r. w sprawie oświadczenia senator Mirosławy Nykiel dotyczącego przyznania uprawnień kombatanckich dzieciom doznającym represji wojennych uprzejmie informuję, że

W okresie styczeń 1997 r. - marzec 2006 r. istniało przekonanie, że uprawnienia za pobyt w pewnych miejscach odosobnienia nie mogą przysługiwać osobie, która "przebywała" w takich miejscach w fazie życia płodowego. Inaczej rzecz ujmując, warunkiem przyznania uprawnień kombatanckich było urodzenie się w określonym obozie czy więzieniu.

Pogląd ten związany z uchyleniem w styczniu 1997 r. art. 8 § 2 Kodeksu cywilnego, który przewidywał, że "zdolność prawną ma również dziecko poczęte jednakże prawa i zobowiązania majątkowe uzyskuje ono pod warunkiem, że urodzi się żywe". Tym samym przestała w naszym przekonaniu istnieć przesłanka, która czyniła "nasciturusa" podmiotem praw określonych w ustawie kombatanckiej.

Stanowisko to podzielały również sądy administracyjne, które w szeregu wyroków oddalały skargi na decyzje Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmawiające uprawnień osobom przebywającym w obozach "w łonie matki" (wyroki WSA w Warszawie z dna 8 grudnia 2004 r., sygn. V SA/Wa2392/04, z dnia 16 września 2004 r., sygn. S.A./Wa1054/04 i z dnia 28 stycznia 2005 r,., sygn. SA/Wa2149/04, WSA w Bydgoszczy z dnia 30 września 2004 r., sygn. II S.A./Bd 578/04).

Sytuację zmienił jednak wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2006 r., który to sąd stanął na stanowisku, że uprawnienia przewidziane w ustawie kombatanckiej przysługują także dziecku poczętemu, jeżeli jego matka przebywała w okresie ciąży w miejscach odosobnienia określonych w art. 4 ust.1 pkt 1 tejże ustawy.

W związku z powyższym Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych dostosował swoje orzecznictwo w sprawach kombatanckich do treści powyższego wyroku.

PODSEKRETARZ STANU

Joanna Kluzik-Rostkowska

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Chciałbym zwrócić się do pani minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty z oświadczeniem w sprawie przywrócenia czy też rozszerzenia pomocy materialnej dla kobiet ciężarnych w trudnej sytuacji materialnej.

Mamy zobowiązanie konstytucyjne, które mówi o tym, że kobiety w ciąży, które są w trudnej sytuacji materialnej, wymagają wsparcia państwa. Nadto ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z 1993 r. zobowiązała ministra pracy i polityki społecznej do wydania rozporządzenia w tej sprawie. Po uchwaleniu tej ustawy ówczesny minister pracy i polityki społecznej takie rozporządzenie wydał. Udzielano bardzo sensownej, racjonalnej pomocy, która rocznie wynosiła około 40 milionów zł. Po kilku latach tę pomoc zmniejszano, mimo że były potrzeby w tym zakresie. Tę pomoc zredukowano za poprzedniej kadencji, kiedy uchwalano pierwszy budżet, z inicjatywy rządu.

W tej chwili mamy taką sytuację, że zobowiązanie ustawowe i zobowiązanie konstytucyjne nie są realizowane. Mamy świadomość tego, że w Polsce rodzi się dużo mniej dzieci niż w 1993 r., ale jest pewna grupa kobiet, które są w dramatycznej sytuacji materialnej. I tym kobietom ze względu na ich szczególną sytuację, ze względu na to, że one w tym czasie muszą szczególnie dbać o swoje zdrowie, bo dbają również o zdrowie poczętego dziecka, potrzebna jest pomoc prawna, pedagogiczna, a także pomoc materialna.

Apeluję do pani minister o to, żeby ta pomoc materialna była, bo jest to bardzo ważny problem i należy go rozwiązać. Dziękuję.

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 2 sierpnia 2006 r. w sprawie oświadczenia Senatora Antoniego Szymańskiego dotyczącego pomocy materialnej dla kobiet ciężarnych w trudnej sytuacji materialnej uprzejmie informuję, że

Zgodnie z ustawą z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, z późn. zm.) organy administracji rządowej oraz samorządu terytorialnego, w zakresie swoich kompetencji określonych w przepisach szczególnych, są obowiązane do zapewnienia kobietom w ciąży opieki medycznej, socjalnej i prawnej.

Szczegółowe zasady przyznawania kobietom w ciąży pomocy materialnej określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 5 października 1993 r. w sprawie określenia zakresu i form oraz trybu udzielania kobietom w ciąży oraz wychowującym dziecko pomocy w zakresie opieki socjalnej i prawnej (Dz. U. Nr 97, poz. 441, z późn. zm.).

Rozporządzenie to z dniem 1 stycznia 2002 r. utraciło moc w części wydanej na podstawie art. 2 ust. 4 ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, w związku ze zmianą tej ustawy przez art. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej, ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emerytach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 01.154.1792).

Zgodnie z dokonaną zmianą kobiety w ciąży utraciły prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu. Od tej pory mogły korzystać z pomocy ona ogólnych zasadach przyznawania świadczeń socjalnych określonych w ustawie o pomocy społecznej. Zachowano natomiast prawo kobiet do korzystania z pomocy prawnej oraz medycznej na zasadach dotychczasowych.

Wydaje się jednak zasadne rozważenie zmiany obecnego stanu prawnego. Pomoc socjalna kobietom w ciąży, zwłaszcza tym będącym w najtrudniejszej sytuacji materialnej, znajduje pełne uzasadnienie. Kwestią wymagającą rozważenia jest jedynie zakres i forma tej pomocy. Uważam także, że konieczne jest powiązanie pomocy materialnej dla kobiet w ciąży ze zobowiązaniem ich do poddawania się okresowym badaniom stanu zdrowia w tym okresie. Na rzadkie korzystanie z badań, które w okresie ciąży przysługują każdej kobiecie, zwraca uwagę Minister Zdrowia.

Zapewniam zatem Pana Senatora, że problem pomocy socjalnej dla kobiet w ciąży będzie w najbliższym okresie przedmiotem szczególnej uwagi Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

PPODSEKRETARZ STANU

Joanna Kluzik-Rostkowska

Dziękuję bardzo.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Urząd Komunikacji Elektronicznej zamierza swą strategią doprowadzić do oszczędności w wysokości 1 miliarda zł rocznie w kieszeniach mieszkańców naszego kraju, co ma wyniknąć z poprawy konkurencyjności, związanej z przyjętą strategią. To jest oczywiście dobra wiadomość. Niemniej przyjęcie, wdrożenie w życie tej strategii może zaowocować także skutkami społecznymi w postaci zwolnień od pięciu do dziesięciu tysięcy pracowników w TP SA. To jest problem społeczny, ale także ekonomiczny dla państwa, albowiem to oznacza koszty związane z bezrobociem, czyli wydatki z Funduszu Pracy na zasiłki dla bezrobotnych, wydatki z pomocy społecznej.

Stąd wydaje mi się ważne, by przy podejmowaniu decyzji strategicznych rozważać również i te koszty i może spróbować znaleźć rozwiązanie, które nie spowoduje tak drastycznych skutków. Dziękuję bardzo.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 9.08.2006 r. znak: BPS/DSK-043-567/06, przy którym przesłane zostało oświadczenie Pani Senator Ewy Tomaszewskiej, złożone na 16 posiedzeniu Senatu w dniu 3 sierpnia 2006 r., uprzejmie wyjaśniam:

Prezes UKE, działając jako organ administracji państwowej, jest zobowiązany do kierowania się przy wydawaniu decyzji administracyjnych i podejmowaniu innych rozstrzygnięć do kierowania się tylko literą prawa i jakakolwiek pozaprawna argumentacja nie może stanowić podstawy po podejmowania przez niego rozstrzygnięć. Jednocześnie przepisy ustawy Prawo telekomunikacyjne nakazują troszczyć się o rozwój konkurencji oraz całego rynku telekomunikacyjnego, w tym o zapewnienie jak największych korzyści użytkownikom końcowym. Podobnie cele regulatora i Państwa w tym zakresie definiuje strategia regulacyjna przyjęta przez Rząd, która na pierwszym miejscu stawia zapewnienie jak największych oszczędności dla abonentów.

TP w walce z Regulatorem podnosi argumenty społeczne, takie jak konieczność redukcji zatrudnienia, licząc na to, że osiągnie w ten sposób poparcie polityczne dla spowolnienia regulacji. Zdaniem TP działalność regulatora przyczyni się do ograniczenia przychodów TP S.A., a tym samym pogorszy sytuację pracowników TP S.A. oraz firm współpracujących z TP S.A. Pojawia się także argument o konieczności zwolnienia 5 - 10 tys. osób z TP.

Należy jednak przypomnieć, że zmiany w TP S.A. zapoczątkowane po objęciu udziałów przez France Telecom w 2000 r. doprowadziły na przestrzeni kilku lat do redukcji z zatrudnienia z 72 tys. do 27 tys. pracowników, a nie dalej jak w lutym br. France Telecom zapowiedział dalszą redukcję, w tym także w spółkach poza Francją - ale całkowicie niezależnie od działań regulacyjnych - zarówno w przypadku dokonanych już masowych redukcji, jak i zapowiadanej tegorocznej. France Telcom zatrudnia część swoim pracowników we Francji na zasadzie urzędników mianowanych, nieusuwalnych, więc redukcji zatrudnienia dokonuje w Polsce i innych krajach. W tym kontekście przypisywanie decyzjom Prezesa UKE opisanych skutków jest argumentacją na wyrost.

Także kondycja podmiotów współpracujących z TP S.A. nie wygląda najlepiej już w tej chwili (przed wdrożeniem regulacji), o czym świadczą choćby niedawne głodówki protestacyjne w jednej z firm współpracujących z TP S.A. i list pracowników tego podmiotu do Prezesa TP S.A. Pana Marka Józefiaka. Ten stan miał miejsce podczas okresu nie tylko koniunktury gospodarczej, ale także w okresie świetnych wyników TP S.A.¹, co oznacza, że sytuacja pracowników TP i firm z nią współpracujących jest zależna od samej TP i decyzji jej Zarządu oraz udziałowców, a nie regulatora. W tym kontekście podniesione przez TP argumenty wskazują, że Zarząd i Udziałowiec TP próbuje przerzucić odpowiedzialność za swoje decyzje dot. zatrudnienia i współpracy z polskimi firmami na Regulatora. Argumenty takie trudno podzielić, a co więcej, wydają się być sprzeczne z interesem polskich abonentów oraz pracowników innych firm z tego samego sektora, których zatrudnienie zależy z kolei od stanu demonopolizacji rynku. Historia zwolnień w TP pokazuje, że nie ma związku pomiędzy zwolnieniami a regulacją i konkurencją. W sektorze telekomunikacji w Polsce pracuje ponad 65 tys. osób (w TP 27 tys.), co oznacza, że są inni pracodawcy i że nie trzeba chronić TP, żeby utrzymać zatrudnienie w sektorze, przeciwnie, należy chronić rynek, żeby utrzymać zatrudnienie na rynku.

Wskazać ponadto należy, że to nie regulacje, lecz zmiany technologiczne na rynku i bierność biznesowa wpływają często negatywnie na wyniki lub politykę zatrudnieniową tych operatorów, którzy utrzymywali się w tradycyjnej telefonii. Tak więc redukcja zatrudnienia nie jest efektem regulacji, lecz sytuacji samej TP i France Telecom, która to sytuacja jest zresztą bardzo podobna do sytuacji hiszpańskiej Telefoniki, holenderskiego KPN, szwedzkiej Telii Sonery, portugalskiego Portugalcomu i szwajcarskiego Swisscomu, które także zwalniały ludzi w ostatnich latach. Deutsche Telekom zwolni łącznie do 2008 r. 32 tys. osób.

Wskazać też należy, że argumentacja o konieczności zwolnień w TP przytaczana jest w ślad za raportem jednego z domów inwestycyjnych, w swych prognozach jednak osamotnionego. W tym samym czasie inne domy inwestycyjne i maklerskie uważały że decyzje UKE nie będą miały wpływu na przychody, a co tym idzie na rating spółki i utrzymywały go nawet na poziomie BBB+ z perspektywą stabilną lub rekomendacją "kupuj" lub "akumuluj" (Fitch Ratings 27.07.2006, CAIB 6.07.06 i Merrill Lynch 6.07.06, Credit Suisse 7.07.06, Estre Bank 17.07.06).

W dniu 27.07.2006 r. Prezes TP zapewnił natomiast, że Zarząd TP nie przewiduje zwolnień grupowych, a wszelkie tego typu informacje to jedynie spekulacje.

Dla realizacji powyższych celów Strategia regulacyjna nakreśliła szereg konkretnych działań, których realizacja pozwoli osiągnąć ambitne i dalekosiężne cele postawione przed organami państwa realizującymi zadania w zakresie regulacji i nadzoru rynku telekomunikacyjnego. Zadania te - sześć Priorytetów - zostały zdefiniowane następująco:

1. Otwarcie rynku dostępu wąskopasmowego, czyli abonamentu telefonicznego

2. Dalsze stymulowanie rozwoju konkurencji na rynku rozmów telefonicznych

3. Wprowadzenie realnej konkurencji na rynku dostępu szerokopasmowego ADSL

4. Zwiększenie dostępności usług oraz penetracji telefonii komórkowej a także komórkowych usług dodanych przy zachowaniu równowagi konkurencyjnej pomiędzy segmentem komórkowym a stacjonarnym

5. Wprowadzenie niezbędnych zmian legislacyjnych dotyczących UKE i procedur regulacyjnych

6. Wprowadzenie zmian w organizacji i procesach w UKE oraz koncentracja zasobów na krytycznych obszarach

Działania zapowiedziane w Strategii Regulacyjnej zostały już niemal w całości zrealizowane (zapowiadane decyzje zostały wydane), ale stanowią one dopiero pierwszy krok na drodze do zapowiadanego spadku cen, ponieważ niezbędne jest teraz konsekwentne wdrożenie wydanych już decyzji.

Przy podejmowaniu i wdrażaniu decyzji Prezes UKE kieruje i będzie się kierować przede wszystkim urzeczywistnieniem celów wskazanych powyżej, biorąc jednakże pod uwagę dobro pracowników sektora telekomunikacyjnego w najszerszym możliwym zakresie.