Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
19. posiedzenie Senatu
W dniach 27 i 28 września br. odbyło się 19. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Dorotę Arciszewską-Mielewczyk i Waldemara Kraskę; listę mówców prowadziła senator D. Arciszewska-Mielewczyk.
Przed przystąpieniem do obrad Senat minutą ciszy uczcił pamięć zmarłego 15 września br. Piotra Miszczuka, senatora trzeciej kadencji, członka Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych, Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą oraz Komisji Nadzwyczajnej do spraw inicjatywy ustawodawczej w sprawie zmiany przepisów o obywatelstwie polskim, posła na Sejm trzeciej kadencji, wieloletniego dyrektora Biura Prac Senackich w Kancelarii Senatu, działacza Stowarzyszenia "Wspólnota Polska", oddanego Polakom na Wschodzie, człowieka skromnego, mądrego, życzliwego wszystkim.
Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
___________
* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie i uchyleniu niektórych upoważnień do wydawania aktów wykonawczych
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 12 września przekazana do Senatu. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Ryszard Ciecierski podkreślił, że regulacje ujęte w ustawie powodują uchylenia lub zmiany upoważnień do wydawania aktów wykonawczych w celu ich uzupełnienia o brakujące wytyczne lub rozszerzenia ich zakresu treściowego, a niekiedy zmiany formy delegacji z obligatoryjnej na fakultatywną w czterdziestu trzech różnych ustawach. Uchylane delegacje stanowiły przepisy martwe lub zostały uznane za zbędne albo niewykonalne. Celem niektórych zmian są także korekty merytoryczne zmierzające do usunięcia trudności interpretacyjnych lub usunięcia błędów, nieścisłości albo luk prawnych w obowiązujących przepisach.
Senator sprawozdawca poinformował, że z przebiegu dyskusji w komisji i przedstawionych opinii wynika ogólnie pozytywna ocena podjętej w ustawie próby uproszczenia i uporządkowania czterdziestu trzech ustaw.
Akceptując generalnie ten kierunek działań, członkowie komisji wskazywali na pewne nieprawidłowości spowodowane przede wszystkim pośpiesznym trybem uchwalania ustawy. Chodziło między innymi o brak uzgodnień i konsultacji ze środowiskami, których dotyczą regulacje. Pogląd taki wynikał między innymi z wypowiedzi przedstawiciela Naczelnej Rady Lekarskiej, który zaproponował inne niż zawarte w nowelizacji zapisy art. 17 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Zapisy te, będące propozycjami Naczelnej Rady Lekarskiej, zostały uwzględnione w poprawkach zaproponowanych przez komisję.
Senatorowie krytycznie odnieśli się również do nieobecności na posiedzeniu komisji posłów wnioskodawców rozpatrywanego projektu.
W trakcie dyskusji podkreślano potrzebę podjęcia większego wysiłku w celu eliminacji przeregulowania zmienianych przepisów.
Senator R. Ciecierski poinformował, że w wyniku debaty Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przyjęła szereg poprawek. Poprawki te podjęto po zapoznaniu się z opinią do ustawy przygotowaną przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu oraz wnioskami strony rządowej, jak również na podstawie indywidualnych wniosków członków komisji.
W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.
Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.
Proponowane zmiany w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 6 spośród 8 zgłoszonych ogółem poprawek.
Mniejszość komisji poparła 1 poprawkę.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 80 głosami, podjęła uchwałę:
Ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym
- przyjęta bez poprawek
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 12 września przekazana do Senatu. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Władysław Sidorowicz. Senator zaakcentował, że ustawa dotyczy
bardzo ważnej sfery systemu bezpieczeństwa zdrowotnego. Polska ma w tej dziedzinie dużo do zrobienia, dane statystyczne mówią bowiem, iż w naszym kraju na sto wypadków 12,6 osoby ginie, a średnia europejska to 5,6 osoby na sto wypadków.
Pierwotnie ustawa została uchwalona przez Sejm w roku 2001 i pewne jej paragrafy weszły w życie. Powstawały oddziały SOR, szpitalne oddziały ratunkowe, powstawały centra powiadomienia ratunkowego.
System tworzony w ustawie obejmuje pewien schemat postępowania. Ratownik medyczny i ratownik są w nim tymi, którzy będą reagowali w miejscu zdarzenia. Ustawa tworzy dla nich w poszczególnych zapisach zabezpieczenie ustawowe, by podejmowane działania były dla nich bezpieczne. System uruchamia dyspozytor medyczny, zatrudniony przez jednostkę systemu, a cała odpowiedzialność za planowanie powierzona jest wojewodzie. To wojewoda ma decydować o liczbie centrów powiadamiania ratunkowego, ich rozmieszczeniu, o funkcjonowaniu tego systemu. Przygotowany przez wojewodę plan jest zatwierdzany przez ministra, który może wnieść uwagi. Do tych uwag, w krótszym terminie, może odnosić się wojewoda, niemniej jednak ostateczny plan jest podstawą do kontraktowania oddziałów przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Senator poinformował, że komisja po dyskusji postanowiła rekomendować Izbie 22 poprawki do ustawy.
Mniejszość komisji zaproponowała 2 poprawki. Wniosek mniejszości przedstawił senator Michał Okła.
Propozycje zmian w ustawie zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.
Wszystkie wnioski i propozycje zmian rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Mniejszość komisji poparła 29 poprawek.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 73 głosami, przy 6 przeciw, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobie napojów spirytusowych oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 12 września przekazana do Senatu. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca senator Paweł Michalak podkreślił, że w trakcie dyskusji na posiedzeniu komisji nie było kontrowersji.
W ustawie precyzyjnie określono zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wyrobu, rozlewu napojów spirytusowych oraz obrotu tymi napojami, określono warunki ochrony na terytorium Rzeczypospolitej oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, określono nadzór nad systemem rejestracji, ochrony i kontroli oznaczeń geograficznych napojów - nadzór sprawuje minister rolnictwa - i wreszcie precyzyjnie określono, że celem ustawy jest regulowanie trybu przekazywania do organów wspólnotowych Komisji Europejskiej oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych w celu umieszczenia ich w załączniku nr 2 rozporządzenia Rady z 1989 r.
Nadal nie będzie można wyrabiać napojów spirytusowych na własny użytek bezpośrednio w wyniku destylacji po fermentacji alkoholowej.
Ustawa proponuje stworzenie krajowej listy chronionych oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych w celu zbudowania spójnego, kompleksowego systemu ochrony takich oznaczeń na rynku krajowym. Lista będzie jawna. Za wpis będzie trzeba uiścić opłatę, ale będą też ostre sankcje za nierespektowanie praw producentów.
Z prawa własności przemysłowej wyłączono możliwość rejestracji oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, które są wpisane na listę krajową, żeby nie dublować tych systemów ochrony.
Senator sprawozdawca podkreślił, że ustawa będzie miała istotny wpływ na rozwój regionalny, szczególnie tam, gdzie będzie się te napoje produkowało.
W imieniu komisji senator P. Michalak wniósł o przyjęcie ustawy z 8 poprawkami, jednogłośnie przyjętymi przez komisję.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 79 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych oraz niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 12 września przekazana do Senatu. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Jerzy Chróścikowski przypomniał, że ustawa o zmianie ustawy o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych oraz niektórych innych ustaw wypracowana została przez Sejm na podstawie projektu rządowego, a zmiany istniejącego stanu prawnego są następstwem zmian w przepisach Unii Europejskiej w zakresie regulacji rynku cukru i rynku wina oraz rynku mleka i przetworów mlecznych.
Jak wskazał senator, nowelizacja zmienia pięć ustaw dotyczących poszczególnych sektorów rolnych, a więc, oprócz ustawy o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych, ustawę o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, ustawę o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, ustawę o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, o obrocie tymi wyrobami i organizacji rynków wina oraz ustawę o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych. Ponadto w przepisach przejściowych nowelizacja zawiera merytoryczne regulacje dotyczące pomocy finansowej dla niektórych hodowców w rozumieniu przepisów o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich w związku ze skutkami ptasiej grypy.
Senator sprawozdawca poinformował, że na posiedzeniu komisji, po długiej dyskusji, przyjęto kilka poprawek do ustawy. W imieniu komisji senator wniósł o ich przyjęcie.
Poprawkę do ustawy zaproponowała też mniejszość Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Gołaś.
Propozycję poprawki do ustawy zgłosił także senator J. Chróścikowski.
Wszystkie wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 4 z 5 zgłoszonych ogółem poprawek.
Senat przegłosował poprawki, a następnie jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o uruchamianiu środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej przeznaczonych na finansowanie wspólnej polityki rolnej
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 25. posiedzeniu, 22 września br., a do Senatu przekazana 25 września. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska, która po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Paweł Michalak. Senator podkreślił, że projekt tej ustawy, co nieczęsto się zdarza, ma uzasadnienie, ocenę skutków regulacji, projekty rozporządzeń towarzyszących, a więc jest przygotowany wzorcowo.
Ustawa dotyczy możliwości pozyskiwania środków z Unii Europejskiej w ramach Nowej Perspektywy Finansowej na lata 2007-2013. Unia Europejska przeznacza na pomoc na rozwój obszarów wiejskich 77 miliardów euro. Jest to i tak o 20 miliardów euro mniej niż przewidywał pierwszy projekt pomocy. Polska z tej kwoty może otrzymać ponad 12 miliardów euro, a jeśli się uwzględni udział własny Polski, to będzie to 15 miliardów euro z programu rozwoju obszarów wiejskich, jeśli zaś uwzględni się, że możliwe jest też sfinansowanie z PROW innych programów, to dla rolnictwa w tej perspektywie przewidzianych jest około 17 miliardów euro.
Jednym z zasadniczych warunków starania się o te kwoty jest opracowanie Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich. Wszystkie kraje Unii Europejskiej stoją przed koniecznością opracowania, zbudowania takiego programu. Polska taki projekt opracowała pierwsza i 1 sierpnia ten projekt, przyjęty przez Radę Ministrów, w trybie roboczym został przekazany Komisji Europejskiej. Niektóre kraje jeszcze są daleko w tyle, jeżeli chodzi o opracowanie tego programu, dlatego wdrożenie go będzie możliwe po przyjęciu przez Komisję Europejską. Zdaniem resortu, mało prawdopodobny jest ten termin 1 stycznia 2007 r., raczej będą to pierwsze miesiące 2007 r.
Omawiając ustawę, senator wskazał, że składa się ona z szesnastu artykułów i mówi o właściwościach organów w zakresie uruchamiania środków pochodzących z wymienionych dwóch funduszy. Główną rolę koordynacyjną będzie odgrywało Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, organem certyfikującym jest Ministerstwo Finansów, a Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi ma już audyt i może akredytować agencje płatnicze. Mamy dwie agencje: Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz Agencję Rynku Rolnego. Będą one współdziałały z Narodowym Bankiem Polskim, obsługującym rachunki.
Jak zapewnia resort rolnictwa, środki będą dzielone według algorytmu na poszczególne regiony i dla każdego działania będzie inny algorytm. W Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich obowiązują cztery osie. Oś główna, gospodarcza mówi o poprawie konkurencyjności sektora rolnego i leśnego. Druga oś to jest wsparcie przetwórstwa, czyli poprawa środowiska naturalnego i terenów wiejskich. Trzecia oś to zróżnicowanie gospodarki, aby podnieść jakość życia na obszarach wiejskich, czyli uruchamiać pozarolnicze miejsca pracy. Czwarta oś, dotycząca lidera, ma spowodować aktywność społeczności wiejskiej.
Za koordynację działań będzie odpowiedzialny minister rolnictwa, ale będzie robił to w porozumieniu z ministrem rozwoju regionalnego, z ministrem ochrony środowiska oraz z marszałkami województw.
W imieniu Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska senator P. Michalak rekomendował Izbie przyjęcie ustawy w postaci uchwalonej przez Sejm.
Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 78 głosami, przy 2 przeciw, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat zaakceptował ustawę o zmianie ustawy o społeczno-zawodowych organizacjach rolników, ustawy o związkach zawodowych rolników indywidualnych oraz ustawy o izbach rolniczych
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 25. posiedzeniu, 22 września br., a do Senatu przekazana w dniu 25 września. Marszałek w tym samym dniu skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdanie komisji przedstawił senator Michał Wojtczak. Jak wyjaśnił, istotą uchwalonej przez Sejm ustawy jest stworzenie podstaw prawnych pozwalających na dofinansowanie z budżetu państwa kosztów związanych z uczestnictwem izb rolniczych, związków zawodowych rolników indywidualnych oraz społeczno-zawodowych organizacji rolniczych w ponadnarodowych organizacjach, które reprezentują interesy zawodowe rolników wobec instytucji Unii Europejskiej. Ustawa ma więc umożliwić sfinansowanie ze środków budżetowych składek, które organizacje rolnicze są obowiązane wnosić do organizacji międzynarodowych. Ustawa ma charakter incydentalny i dotyczy tylko lat 2006 i 2007.
Rząd, będący inicjatorem ustawy, uzasadnia propozycje wsparcia organizacji rolniczych ogromnym znaczeniem, jakie ma przynależność polskich organizacji do struktur międzynarodowych funkcjonujących w otoczeniu instytucji Unii Europejskiej. Jako członkowie tych międzynarodowych i ponadnarodowych organizacji reprezentanci polskich rolników mogą skutecznie występować nie tylko w obronie swoich interesów zawodowych, ale także w interesie polskiego rolnictwa, co jest zbieżne z ustaleniami polskiego rządu. Przynależność do organizacji międzynarodowych wiąże się jednak z koniecznością wniesienia niemałej składki członkowskiej, z czym nasze organizacje rolnicze mają poważne kłopoty. Skutkiem niepłacenia składek może być zawieszenie, a nawet pozbawienie ich członkostwa w tych ważnych i wpływowych strukturach. Biorąc to pod uwagę, rząd uznał, że na zasadach określonych w omawianej ustawie może dofinansować organizacje rolnicze, by umożliwić im opłatę składek w organizacjach międzynarodowych.
Koszt związany z realizacją tej ustawy wyniesie około 1 miliona 700 tysięcy zł w roku bieżącym i około 2 milionów zł w roku 2007.
Senator sprawozdawca zaznaczył, że ta prosta w swoim założeniu ustawa wzbudziła jednak w komisji wiele kontrowersji, których efektem była długa i burzliwa dyskusja. Pierwsze zastrzeżenia wzbudziło oczekiwanie na bardzo szybkie, i to bez wnoszenia poprawek, rozpatrzenie tej ustawy, co związane jest z nieodległym terminem, w jakim rząd musi zadecydować o podziale ogólnej rezerwy budżetowej, z której mają pochodzić środki na dofinansowanie tych składek w roku bieżącym. Ten pośpiech wydaje się rzeczywiście trochę nieuzasadniony, ponieważ problem, który ta ustawa ma rozwiązać, znany jest co najmniej od wielu miesięcy, na pewno od lipca tego roku. Skutkiem tego pośpiechu jest jednak wniesienie projektu niedopracowanego, budzącego wiele wątpliwości interpretacyjnych. Na złą jakość legislacyjną tej ustawy zwróciło też uwagę Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu, które bardzo krytycznie odniosło się do przedstawionej ustawy. Kolejne zastrzeżenia dotyczyły już nie kwestii legislacyjnych, ale samej idei dofinansowywania organizacji rolniczych przez państwo. W toku dyskusji zwracano uwagę, że wspieranie rolniczych organizacji społeczno-zawodowych ma charakter wręcz demoralizujący i stwarza sytuację nierówności wobec podobnych organizacji pracowniczych, które, będąc członkami organizacji międzynarodowych, same pokrywają koszty swoich składek, a także podważa zasadę niezależności reprezentacji zawodowej rolników czy organizacji zawodowych rolników wobec rządu. Zwrócono ponadto uwagę, że ustawa ta dofinansowywać będzie także izby rolnicze, które dysponują znacznymi własnymi środkami finansowymi. Z drugiej strony wysuwane były argumenty zwolenników tego rozwiązania, zarówno senatorów, jak i przedstawicieli organizacji rolniczych uczestniczących w posiedzeniu komisji; były one rozwinięciem uzasadnienia rządowego do tej ustawy. W wyniku tej długiej dyskusji padł wniosek, złożony przez senatora Andrzeja Gołasia, o odrzucenie ustawy w całości. Wniosek ten nie zyskał jednak akceptacji komisji, został odrzucony.
Ostatecznie komisja większością pięciu głosów (trzech senatorów było przeciw, a jeden wstrzymał się od głosu) postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 57 głosami, przy 18 przeciw i 5 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Ustawa o zmianie ustawy o podatku rolnym - przyjęta bez poprawek
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 25. posiedzeniu, 22 września br., i 25 września przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Józef Łyczak zaznaczył, że w wyniku nowelizacji w ustawie z 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym następuje jedna zmiana, a mianowicie w art. 3 ust. 3 otrzymuje ona brzmienie: "jeżeli grunty gospodarstwa rolnego zostały w całości lub w części wydzierżawione na podstawie umowy zawartej stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników lub przepisów dotyczących uzyskiwania rent strukturalnych, podatnikiem podatku rolnego jest dzierżawca".
Projekt ustawy zmierza do zrównania statusu osób wydzierżawiających gospodarstwa rolne na podstawie przepisów o rolniczym ubezpieczeniu społecznym ze statusem osób wydzierżawiających gospodarstwa na podstawie przepisów o rentach strukturalnych i usuwa w tym zakresie lukę prawną. Zmiana w ustawie z 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym polega na dodaniu w niej w art. 3 po wyrazach "o ubezpieczeniu społecznym rolników" następującej części zdania: "lub przepisów dotyczących uzyskiwania rent strukturalnych". Umożliwi to zrównanie wszystkich dzierżawców mających potwierdzone notarialnie umowy dzierżawy gruntów bez względu na przyczyny wydzierżawiania gruntu przez ich właściciela. Rozpatrywany projekt ma więc charakter ściśle porządkujący i nie spowoduje negatywnych skutków gospodarczych, ekonomicznych czy społecznych.
Zdaniem rządu, przewidywane w projekcie ustawy objęcie obowiązkiem podatkowym dzierżawców gruntów gospodarstwa rolnego, którym grunty te zostały wydzierżawione w całości lub w części na podstawie umowy zawartej stosownie do przepisów dotyczących uzyskiwania rent strukturalnych, spowoduje zrównanie ich sytuacji prawnej z sytuacją dzierżawców gruntów gospodarstw rolnych mających dzierżawę na podstawie umowy zawartej stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.
Ponadto zmiana ta ma na celu przeniesienie obowiązku zapłaty podatku na faktycznych użytkowników gruntów i nie spowoduje skutków finansowych, a jedynie zmianę podmiotową po stronie podatnika podatku rolnego.
W imieniu Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska senator J. Łyczak wniósł o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o podatku rolnym bez poprawek.
Senat w głosowaniu poparł to stanowisko i jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br. Do Senatu trafiła 12 września. Marszałek skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Roman Ludwiczuk wskazał, że rozpatrywana zmiana w ustawie reguluje zasady przyznawania świadczeń pieniężnych ze środków budżetu państwa byłym sportowcom, medalistom igrzysk paraolimpijskich i igrzysk głuchych, sportowcom niepełnosprawnym. Świadczenie to ma podobny charakter jak uregulowania wynikające z art. 38 ustawy z 29 lipca tego roku o sporcie kwalifikowanym.
Senator podkreślił, że idea zmiany ustawy o kulturze fizycznej jest jak najbardziej pozytywna zarówno dla paraolimpijczyków, jak i dla osób niepełnosprawnych. Zmiana tej ustawy wyjdzie naprzeciw oczekiwaniom sportowców niepełnosprawnych, którzy zdobyli medale na igrzyskach paraolimpijskich oraz na igrzyskach głuchych, zrównuje prawa sportowców niepełnosprawnych z prawami sportowców pełnosprawnych, nie zrównuje jednak praw samych sportowców niepełnosprawnych biorących udział w igrzyskach. Dlatego podczas obrad komisji zgłoszono i zaakceptowano 4 poprawki do ustawy.
Senator przedstawił proponowane zmiany i w imieniu komisji wniósł o ich uchwalenie.
Senat przegłosował przedstawione poprawki, po czym jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 12 września przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu przygotowały swoje sprawozdania w sprawie tej ustawy.
Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Andrzej Owczarek. Jak zaznaczył, celem nowelizacji jest doprecyzowanie przepisów ustawy z 8 lipca 2005 r., popularnie zwanej ustawą zabużańską, oraz ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa w zakresie przekazywania środków na rzecz Funduszu Rekompensacyjnego. Rekompensaty te stanowią wymagalne zobowiązania Rzeczypospolitej potwierdzone orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.
Jedna ze zmian znosi ograniczenia ważności operatu szacunkowego do okresu dwunastu miesięcy w sprawie potwierdzenia praw do rekompensaty. Jest to postępowanie często długotrwałe, dłuższe niż dwanaście miesięcy, powodujące koszty dla osoby ubiegającej się o rekompensatę.
Następna zmiana w ustawie zabużańskiej dotyczy przychodów Funduszu Rekompensacyjnego. Mają być to wpływy ze sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa o łącznej powierzchni nie mniejszej niż 400 tysięcy ha. Zbywanie nieruchomości ograniczono do trybu przetargowego, co prawdopodobnie zwiększy przychody.
Dostosowano też termin rocznego rozliczenia Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa, które powinno nastąpić w ciągu sześciu miesięcy po zakończeniu roku obrotowego.
W ustawie z 19 października 1991 r. wprowadzono trzy zmiany.
W art. 6 do katalogu zadań agencji wprowadzono zadania wynikające z realizacji prawa do rekompensaty.
Druga zmiana to uzupełnienie w art. 20 katalogu kosztów gospodarowania zasobu o koszty związane ze sprzedażą nieruchomości z przeznaczeniem na Fundusz Rekompensacyjny. W art. 20 dodano zapis uwzględniający w gospodarce finansowej koszt wynikający z przekazania środków na Fundusz Rekompensacyjny.
Kolejna zmiana jest związana z ustawą o ubezpieczeniu społecznym rolników, w której dokonano zmiany dotyczącej należności za odpłatne przejmowanie nieruchomości na własność Skarbu Państwa, a pokrywane są one z budżetu w formie dotacji. Zmiana ta została spowodowana wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2006 r. ustawy o finansach publicznych. Senator sprawozdawca poinformował, że zmiany te Komisja Gospodarki Narodowej zaakceptowała i dodała jedynie doprecyzowanie określenia Funduszu Rekompensacyjnego.
Jak stwierdził senator A. Owczarek, najwięcej dyskusji w komisji wywołała poprawka wprowadzona w czasie drugiego czytania w Sejmie, dotycząca poszerzenia zakresu podmiotowego ustawy, gdyż przyznano prawo do rekompensaty osobom, które pozostawiły nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w związku z umową pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a ZSRR o zamianie odcinków terytoriów państwowych z 15 lutego 1951 r. Przedstawiciel rządu uważał, że to rozszerzenie katalogu może spowodować kolejne roszczenia, a dla naszego państwa najważniejsze jest, aby zmieścić się w terminie moratorium ustalonym przez trybunał. Mamy czas tylko do końca roku, więc obawiano się, że poszerzenie katalogu może spowodować utrudnienia w tym zakresie. Niektórzy senatorowie twierdzili, iż ze względu na to, że dotyczy to niewielkiego obszaru w porównaniu z ziemiami wschodnimi zabranymi przez Związek Radziecki, bo tylko około 480 km2, nie powinniśmy o tym zapominać. Jednak zapewnienie przedstawiciela rządu , że szykowana jest ustawa o reprywatyzacji, w której tego typu sprawy zostaną uwzględnione, rozwiała wątpliwości senatorów. Niemniej jednak senatorowie, którzy brali udział w tym posiedzeniu komisji, czują się moralnie zobowiązani, żeby o tych ludziach pamiętać.
Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Jerzy Chróścikowski. Poinformował, że komisja rozpatrzyła ustawę i postanowiła wprowadzić do niej 2 poprawki.
Senator omówił proponowane zmiany i w imieniu komisji wniósł o ich uchwalenie.
Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 2 z 3 zgłoszonych ogółem poprawek.
Senat w głosowaniu odrzucił wszystkie poprawki, w związku z czym, na podstawie art. 54 ust. 5 Regulaminu Senatu, ustawę ponownie skierowano do komisji senackich.
Połączone komisje ponownie rozpatrzyły ustawę i postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie jej bez poprawek.
Senat w głosowaniu poparł stanowisko komisji i 42 głosami, przy 9 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br., i 11 września przekazana do Senatu. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Jarosław Lasecki. Senator przypomniał, że ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych została pierwotnie uchwalona przez Sejm czwartej kadencji 10 kwietnia 2003 r. Prace nad nią rozpoczęły się już we wrześniu 2002 r. Celem ustawy było przyspieszenie budowy autostrad i szybkich dróg - jest to tak zwana specustawa.
Po trzech latach doświadczeń z obowiązującą ustawą inicjatywą poselską wniesiono projekt ustawy zmieniającej zapisy ustawy pierwotnej. Ustawa ma usprawnić proces budowy dróg w Polsce, ale przede wszystkim w sposób zasadniczy skrócić okres przygotowania inwestycji, przygotowania wykupu gruntów pod inwestycje dotyczące autostrad i dróg w Polsce.
Regulacja ta w porównaniu z ustawą pierwotną, w której zakresie były tylko drogi krajowe i powiatowe leżące w miastach na prawach powiatu, rozszerza swój zakres działania na wszystkie kategorie dróg w Polsce.
Największą zmianą, jaką wprowadza ustawa, jest zmiana sposobu przejęcia gruntów i nieruchomości pod realizację inwestycji drogowej. W ustawie z 10 kwietnia 2003 r. odbywało się to poprzez proces wywłaszczenia, a w wypadku omawianej ustawy będzie to następowało na podstawie decyzji lokalizacyjnej. Różnica jest taka, że w nowelizowanej ustawie już sama decyzja lokalizacyjna będzie podstawą do wywłaszczenia. Aby nie dochodziło do działania na szkodę obywatela, do czego mogłoby dochodzić przy przejmowaniu gruntów i nieruchomości na podstawie decyzji lokalizacyjnej, wprowadzono szereg zapisów chroniących interesy posiadaczy nieruchomości przejmowanych pod drogi.
Na przykład wprowadzono zapis, który mówi, że do czasu uzyskania pozwolenia na budowę wywłaszczana nieruchomość może być użytkowana nieodpłatnie przez dotychczasowych właścicieli.
Druga istotna zmiana to wprowadzenie takiego sposobu ustalania wartości przejmowanych gruntów i wartości odszkodowania, aby w wypadku istnienia kilku wycen dotyczących danej nieruchomości była wybierana najkorzystniejsza dla obywatela. Poza tym obywatel ma też możliwość odwołania się do sądu, jeżeli z tą wyceną się nie zgadza, i na drodze sądowej może dochodzić swoich praw i wyższego odszkodowania, niemniej jednak samo wydanie decyzji i wypłata odszkodowania nie wstrzymują procesu inwestycyjnego.
W ocenie wielu ekspertów czynnikiem wpływającym w największym stopniu na opóźnienia w procesie inwestycyjnym dotyczącym dróg i autostrad był do tej pory sposób wypłaty odszkodowań i to zostało w omawianej ustawie zmienione.
Oprócz tego w ustawie wprowadzono zapis mówiący, że odszkodowanie w wysokości ustalonej w pierwszej decyzji lokalizacyjnej zostaje wypłacone na wniosek zainteresowanego natychmiast, a wypłata ta nie ma wpływu na cały proces inwestycji.
Senator sprawozdawca poinformował, że na posiedzeniu komisji dyskusja nad ustawą była obszerna, a konkluzja taka, że ustawa ta spowoduje znaczne skrócenie czasu prowadzenia inwestycji.
Senator J. Lasecki poinformował, że w toku prac nas ustawą komisja wprowadziła do niej dziewięć poprawek. Senator omówił proponowane zmiany i w imieniu komisji zarekomendował Izbie przyjęcie wszystkich poprawek oraz całej ustawy.
Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Jerzy Szmit. Senator zaznaczył, że motywacja podjęcia prac nad ustawą przez posłów, a przedstawiona przez wiceministra Piotra Stommę, jest następująca. Polska ma ogromne potrzeby w zakresie budowy dróg i ich modernizacji, a obecny stan prawny w sposób znaczący utrudnia te procesy. Z drugiej strony resort zdaje sobie sprawę, że ten najistotniejszy problem, który jest uregulowany w ustawie, czyli problem wywłaszczania nieruchomości, wiąże się z pozbawianiem obywateli własności, a więc jest tu ograniczane ich podstawowe prawo, konstytucyjne prawo własności i przenosi się te prawa w znacznym stopniu na organy samorządu terytorialnego bądź na administrację państwową, która swoją decyzją w zasadzie zabiera własność obywatelowi. I tu powstał dylemat, na ile można ograniczyć prawo własności i w jaki sposób można wynagrodzić obywatelom utratę tego prawa.
Przedstawiano argumentację, że obowiązujące przepisy powodują, iż proces przygotowania inwestycji trwa średnio cztery i pół roku, i to wtedy, gdy nie są wykorzystywane wszystkie drogi odwoławcze, które siłą rzeczy spowalniają procesy przygotowania inwestycji. Ta ustawa ma wydatnie przyspieszyć przygotowanie inwestycji drogowych. Jednocześnie umożliwi lepsze, sprawniejsze, szybsze i pełniejsze wykorzystanie funduszy pomocowych, które możemy wykorzystać na modernizację dróg.
Aby ochronić konstytucyjne prawo własności obywateli, zastosowano następujące rozwiązania.
Po pierwsze, obywatele otrzymują odszkodowanie już w momencie wydania decyzji lokalizacyjnej.
Po drugie, mogą nie uznać tej decyzji i wysokości odszkodowania i mają prawo dalej dochodzić w sądzie swoich praw, gdy uważają, że wysokość odszkodowania jest zbyt niska. Wysokość odszkodowania może być wyższa, co przewiduje ustawa, od wysokości odszkodowania wskazanego przez specjalistów wyceniajacych nieruchomość. Wynika to z faktu, że często metody, którymi posługują się specjaliści od wyceny nieruchomości, nie odpowiadają użytkowej wartości nieruchomości. Warunki mieszkaniowe zatem nie mogą być pogorszone w wyniku wywłaszczenia, mówią o tym art. 13 i 14 ustawy uchwalonej przez Sejm.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja przyjęła i zaproponowała 8 poprawek, przede wszystkim o charakterze legislacyjnym i porządkującym.
W imieniu komisji senator J. Szmit wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.
Dalsze zmiany w ustawie zaproponowali senatorowie podczas dyskusji.
Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 22 spośród 41 zgłoszonych ogółem poprawek.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 76 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powzięła uchwałę:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br. Do Senatu trafiła 12 września. Marszałek 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Janusz Kubiak wyjaśnił, że zmiana ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw wynika ze zmiany dyrektywy z 15 czerwca 2003 r. Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2003/58 WE.
Wprawdzie już od 1997 r. obowiązuje ustawa o Krajowym Rejestrze Sądowym, również oparta na dyrektywie Rady Europy, lecz była to dyrektywa z 1968 r.
Obecna zmiana dyrektywy powoduje, że w krajowym rejestrze spółek będzie możliwość przekazywania danych i kierowania wniosków w postaci elektronicznej.
Od 1 stycznia 2007 r. w centralnej informacji będą zbierane dane dotyczące podmiotów gospodarczych w postaci spółek, spółek akcyjnych, spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółek europejskich oraz, dodatkowo, spółek komandytowo-akcyjnych. Informacje o tych czterech rodzajach spółek wprowadzane będą i udostępniane drogą elektroniczną. Dane będą składane i udostępniane w formie elektronicznej, jak również w formie papierowej (dotychczasowa forma papierowa nie ulegnie zmianie).
Kierowanie wniosków drogą elektroniczną będzie równoznaczne z otrzymaniem tą samą drogą odpowiedzi. Wprowadzenie ustawy spowoduje zatem ułatwienie dostępu do informacji oraz większą jawność życia gospodarczego, gdyż taka jest intencja tej dyrektywy.
W związku z wprowadzeniem wymienionych zmian oraz w związku z zadaniami centralnej informacji konieczne jest wprowadzenie tego określonego rejestru jako katalogu w systemie informatycznym. Udostępnianie spowoduje, że będą również wydawane akty niższego rzędu w postaci rozporządzeń i zarządzeń, które będą regulowały to szczegółowo. Pozostaną one w gestii ministra sprawiedliwości. Ta podstawowa informacja będzie bezpłatna, natomiast inne informacje, wydawanie odpisów, będą płatne. Nie jest to wprowadzone w całym postępowaniu, co jest związane z podpisem elektronicznym. Musi to być udoskonalone, gdyż sąd dysponuje pieczęciami okrągłymi i inne dokumenty nie są jeszcze w tym zakresie uregulowane. To powoduje, że nie można w zupełności pominąć drogi papierowej. Droga elektroniczna będzie oczywiście wiele ułatwiała, gdyż jest to techniczny krok naprzód i wykonanie dyrektywy Unii Europejskiej.
Katalog dokumentów, który będzie obowiązywał i który będzie trzeba składać w odniesieniu do wymienionych spółek, jest określony w dodatkowym art. 8a. Mówi on zarówno o tekstach jednolitych, jak i o akcie założycielskim, o uchwałach i sprawozdaniach.
Wniosek złożony do rejestru drogą elektroniczną powinien być opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym. Wnioski będą przesłane za pomocą internetu, orzeczenia i pisma, jak również odbiór korespondencji, będą także doręczane drogą elektroniczną.
Zostają wprowadzone także przepisy karne, dotyczące między innymi skonsolidowanych sprawozdań. Zmiany w ustawie o rachunkowości powodują, że jeśli informacje nie będą udzielane zgodnie z nimi, to udzielające ich osoby będą podlegały grzywnie lub karze ograniczenia wolności. Wprowadzono też zmianę w kodeksie spółek handlowych odnośnie do tego, co powinno się znajdować na zamówieniach i pismach składanych przez określone spółki - ważny będzie nie tylko numer rejestru, ale również NIP, adres siedziby spółki, oznaczenie, wysokość kapitału zakładowego.
Przepisy ustawy wchodzą w życie 1 kwietnia 2007 r.
Komisja Praw Człowieka i Praworządności rekomendowała Izbie 8 poprawek do ustawy.
Zmianę w ustawie zaproponował także senator Zbigniew Romaszewski.
Przedstawione propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 8 z 9 zgłoszonych ogółem poprawek.
Senat przegłosował poszczególne poprawki, a następnie jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę:
Poprawki Senatu do ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br. Do Senatu została przekazana 12 września. Marszałek w dniu 13 września, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności i Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Aleksander Bentkowski. Senator zaznaczył, że konieczność zmiany omawianej ustawy nastąpiła po orzeczeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego, ale pikanterii sprawie dodaje fakt, że zmieniana ustawa została uchwalona 18 września 1954 r. To dowodzi, że jeszcze jest wiele w Polsce do zrobienia, bo prawdopodobnie gdyby nie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, to ta ustawa funkcjonowała by dalej. Dotyczy ona drobnych spraw - kwestii likwidacji depozytów sądowych, więc wydawałoby się, że nie powinna budzić kontrowersji. Ale wystarczyło, że przypadkowo znalazła się w Trybunale Konstytucyjnym i ten stwierdził, że jest ona rażąco sprzeczna z konstytucją. Kto bowiem w tamtych czasach zwracał uwagę na taki "drobiazg", że decyzja prokuratury powinna być kontrolowana przez sąd. Wtedy prokuratura była chyba przez wielu uznawana za wyższą instancję niż sąd. Dlatego należało to zmienić.
Druga sprawa to fakt, że ustawa przewidywała konieczność wydania rozporządzenia bez żadnych wskazań czy wytycznych, powinno ono zawierać - typowe rozporządzenie blankietowe. Jest to ewidentnie sprzeczne z art. 64 konstytucji, który mówi, że nie można ministrowi dawać nieograniczonych uprawnień. Ustawa ma dokładnie wskazać, co rozporządzenie ma określać.
Te dwa powody sprawiły, że minister wystąpił z projektem zmian w ustawie i dokonał prawidłowej korekty.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Praw Człowieka i Praworządności postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej w sprawie rozpatrywanej ustawy przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Senator zaznaczył, że rozpatrywana ustawa to nowy akt prawny, mający na celu zrealizowanie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Ustawa ma za zadanie przede wszystkim realizację tych samych celów, które miał uregulować dekret z 18 września 1954 r. Chodziło w nim o rozwiązanie kwestii zalegających depozytów, których właściciele nie chcą odbierać albo w wypadku których nie można ustalić wierzycieli.
Trybunał zwrócił uwagę, iż regulacja sposobu orzekania o przejściu na własność Skarbu Państwa bądź zwrotu tych depozytów była dotąd regulowana najrozmaitszymi sposobami przez różne organy. Chodzi więc o to, żeby podporządkować tę regulację jednolitemu orzecznictwu i kontroli sądowej. Proponowana ustawa zrealizowała to w miarę poprawnie, aczkolwiek nie w sposób zadawalający. Dlatego Komisja Ustawodawcza postanowiła wprowadzić poprawki do ustawy.
Senator Piotr Ł.J. Andrzejewski omówił proponowane zmiany i wniósł o ich uchwalenie.
Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 6 spośród 7 zgłoszonych ogółem poprawek i wniosków.
W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 76 głosami, przy 2 za i 1 wstrzymującym się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 79 głosami, podjęto uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Macedonii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie dnia 6 kwietnia 2006 r.
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br. Do Senatu trafiła 11 września, a 13 września marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Antoni Szymański. Senator przypomniał, że przedmiotem ustawy z 8 września jest wyrażenie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zgody na ratyfikację Umowy pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Macedonii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie 6 kwietnia br.
Senator wyjaśnił, że Macedonia po uzyskaniu niepodległości stosuje umowę między rządem Rzeczypospolitej a Federacyjną Republiką Jugosławii o zabezpieczeniu społecznym, która została podpisana 16 stycznia 1958 r., stosowane jest także porozumienie pomiędzy rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Federacyjnej Republiki Ludowej Jugosławii o ubezpieczeniu społecznym, podpisane 12 listopada 1961 r. Te umowy powstały w realiach odbiegających od współczesnych. Ich postanowienia nie przystają do zreformowanych regulacji wewnętrznych Polski i Macedonii i nie pozwalają na należytą ochronę interesu świadczeniobiorców.
Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana umowa zawiera uregulowania oparte na standardach regulacji wspólnotowych, które stosuje się w aktualnie zawieranych przez Polskę umowach z państwami spoza Unii. Należą do nich zasady: równego traktowania, swobodnego eksportu świadczeń, jedności stosowanego prawa oraz zachowania praw nabytych. Przedmiotowy zakres umowy obejmuje osoby, które podlegają lub podlegały ustawodawstwu jednej lub obu stron, a także inne osoby wywodzące swoje prawa od tych osób.
Przedmiotowym zakresem jest objęte ubezpieczenie zdrowotne z tytułu choroby i macierzyństwa, emerytalne i rentowe, z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz zasiłki dla bezrobotnych, a także zasiłki rodzinne. Umowa nie ma zastosowania do świadczeń na rzecz ofiar wojny lub jej skutków.
Różnice pomiędzy rozpatrywaną umową a aktualnie obowiązującymi przepisami polegają głównie na rozszerzeniu uprawnień osób, które z niej będą korzystały. Chodzi o zapisy i regulacje dotyczące zasiłków dla bezrobotnych, ochrony danych osobowych, prawa wyboru przedstawicieli misji dyplomatycznych, systemu prawnego, któremu będą podlegać w zakresie ubezpieczenia społecznego, oraz określenia delegowania przy wykonywaniu prac na terytorium drugiego państwa.
Wprowadzono też bardzo istotny zapis o sumowaniu świadczeń. W obecnej umowie osoba ubezpieczona - mimo że np. nabyła pełne prawo do emerytury w jednym kraju, a w drugim kraju również pracowała i miałaby szansę na świadczenie emerytalne - może otrzymać tylko jedno świadczenie. Zgodnie z przepisami rozpatrywanej umowy będzie można, jeśli świadczeniobiorca uzyskał prawo do pełnej emerytury w jednym z tych krajów, otrzymać także część z drugiego kraju. Z punktu widzenia świadczeniobiorcy jest to umowa korzystniejsza.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja interesowała się też skutkami finansowymi umowy dla naszego budżetu. Według uzyskanych informacji przedstawionych przez stronę rządową, nie przewiduje się znacznych kosztów. Z szacunku wynika, że liczba świadczeń przyznanych osobom przez polskie organy rentowe wynosi czterysta pięćdziesiąt dziewięć. W związku z tym oblicza się, że po stronie polskiej wyniesie to około 180 tysięcy zł, z czego 131 tysięcy zł w zakresie świadczeń emerytalnych i rentowych, a 52 tysiące zł w zakresie świadczeń zdrowotnych. Wydatki te znajdą pokrycie, po pierwsze, z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po drugie, w wypadku świadczeń zdrowotnych - z budżetu państwa.
Senator A. Szymański poinformował, że komisja po wysłuchaniu tej informacji, po dyskusji, jednogłośnie zdecydowała poprzeć rozpatrywaną umowę z Macedonią.
Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Jarosław Lasecki poinformował, że komisja na swym posiedzeniu 13 września br. rozpatrzyła ustawę o ratyfikację umowy pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Macedonii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie dnia 6 kwietnia 2006 r. Wszyscy członkowie komisji głosowali jednomyślnie za przyjęciem ustawy.
W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Drugie i trzecie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu prac podwodnych
Projekt ten został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 24 lipca br., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone na wspólnych posiedzeniach komisji w dniach 15 i 26 września. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Zgodnie z art. 81 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu ustawy obejmuje przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie ustawy, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.
Sprawozdanie połączonych komisji przedstawiła senator Dorota Arciszewska-Mielewczyk. Senator podkreśliła, ze w toku prac na posiedzeniach komisji poruszono wiele różnych kwestii dotyczących uprawnień i kwalifikacji osób wykonujących prace podwodne. Komisje zgłosiły wiele poprawek dotyczących między innymi: ograniczenia ryzyka utraty zdrowia i życia przez nurków II i III klasy; określenia uprawnień do kierowania pracami podwodnymi; obniżenia kosztów procesu szkolenia nurków i kierowników prac podwodnych; zadbania o dużą grupę kierowników robót nurkowych, którzy uzyskali uprawnienia zawodowe na podstawie rozporządzenia z 1965 r., uchylonego ustawą o pracach podwodnych; podwyższenia wymagań kwalifikacyjnych w stosunku do operatorów systemów nurkowych oraz podstawy prawnej umożliwiającej Urzędowi Morskiemu w Gdyni dokonywanie zwrotu członkom komisji egzaminacyjnej kosztów noclegów i podróży do miejsc przeprowadzania egzaminów praktycznych i teoretycznych.
Senator przedstawiła także poprawki zawarte w sprawozdaniu. Podkreśliła, że mają one na celu przede wszystkim zagwarantowanie większego bezpieczeństwa osób wykonujących prace podwodne. Senator przytoczyła treść pisma z Urzędu Morskiego w Gdyni, w którym stwierdza się, że zmiany zawarte w projekcie ustawy wydatnie przyczynią się do zwiększenia bezpieczeństwa wykonywania prac podwodnych, ograniczając uprawnienia nurka III i II klasy do głębokości stosowanych w krajach Unii Europejskiej.
Ustawa nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej przedstawił opinię, w której stwierdził, iż przedmiot regulacji nie jest objęty zakresem prawa Unii Europejskiej.
Komisja posługiwała się też różnymi dokumentami, jeżeli chodzi o ten zawód, dostępnymi w krajach Unii Europejskiej. Wzięła również pod uwagę standardy rekomendowane przez organizację skupiającą szkoły nurkowania zawodowego, International Diving Schools Association. Dysponowała tabelą porównawczą szkolenia na maksymalnej głębokości w różnych krajach, nie tylko w Unii Europejskiej. Na posiedzeniu połączonych komisji zaprezentowano krótki film przedstawiający pracę nurków, opatrzony fachowym komentarzem przez prezesa Stowarzyszenia Nurków Zawodowych Rzeczypospolitej Grzegorza Bernaciaka. Materiał ten rozwiał wszelkie wątpliwości członków komisji co do słuszności proponowanych zmian.
Senator poinformowała, że w głosowaniu poprawki zostały przyjęte jednogłośnie. Uzyskały również aprobatę Ministerstwa Gospodarki Morskiej.
W imieniu połączonych komisji senator D. Arciszewska-Mielewczyk wniosła o przyjęcie przez Senat jednolitego projektu ustawy oraz podjęcie uchwały w sprawie wniesienia go do Sejmu.
Ponieważ w trakcie dyskusji nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje w sprawozdaniu, więc zgodnie z art. 81 ust. 5 Regulaminu Senatu Izba przystąpiła do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba 77 glosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:
Senat odrzucił projekt uchwały w sprawie poradnictwa zawodowego jako sposobu zapobiegania i efektywnego obniżania bezrobocia młodzieży
Projekt tej uchwały okolicznościowej został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 31 sierpnia br., zgodnie z art. 79 ust. 1, w związku z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt uchwały do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej, Komisji Nauki, Edukacji i Sportu oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 13 września. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Zgodnie z art. 84b ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały okolicznościowej obejmuje przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie uchwały okolicznościowej przez sprawozdawcę komisji, przeprowadzenie dyskusji oraz głosowanie.
Sprawozdanie połączonych komisji przedstawił senator Marian Miłek. Senator poinformował, że pierwsze czytanie projektu uchwały w sprawie poradnictwa zawodowego jako sposobu zapobiegania i efektywnego obniżania bezrobocia młodzieży odbyło się podczas wspólnego posiedzenia Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Ustawodawczej.
Jak wskazał senator, w projekcie uchwały wskazano na niepokojące zjawisko bardzo wysokiego bezrobocia młodzieży w wieku od osiemnastu do dwudziestu pięciu lat, sięgającego 37% tej populacji wiekowej. Bezrobocie to jest między innymi przyczyną masowych wyjazdów młodych ludzi za granicę w celach zarobkowych, czego konsekwencje mogą być dla Polski bardzo dotkliwe. Stwierdzono, że należy zaproponować systemowe rozwiązanie problemów bezrobocia w Polsce, zwłaszcza bezrobocia młodzieży. Wskazano też na znaczenie działalności doradców zawodowych, którzy na wzór odpowiednich organizacji europejskich założyli stowarzyszenie o nazwie Narodowe Forum Całożyciowego Doradztwa Kariery. W dalszej części uchwały zaproponowano objęcie przez Senat RP patronatu nad tym stowarzyszeniem. Polegałby on między innymi na podejmowaniu działań legislacyjnych odnoszących się do całożyciowego doradztwa kariery, w domyśle - również pośrednio z inicjatywy stowarzyszenia, wspieraniu badań naukowych dotyczących obszaru działań stowarzyszenia, wspieraniu działalności w zakresie koordynowania poradnictwa zawodowego itd. Wskazano, że realizacja celów i zadań stowarzyszenia wymaga zapewnienia środków finansowych zarówno z funduszy Unii Europejskiej, jak i z budżetu państwa.
Senator sprawozdawca poinformował, że pierwszy fragment projektu uchwały w wypowiedziach senatorów był akceptowany. Zgodzono się, że należy zaproponować systemowe rozwiązanie problemów związanych z bezrobociem, gdzie poradnictwo zawodowe odgrywałoby istotną rolę, chociaż jest to zadanie własne samorządów i strona rządowa może je tylko wspierać. Drugi fragment projektu uchwały wywołał natomiast żywą dyskusję. Wątpliwości wzbudziły następujące elementy. Zgodnie z uchwałą Senat objąłby patronatem jedną organizację, Narodowe Forum Całożyciowego Doradztwa Kariery, które - jak wynikało z wypowiedzi obecnego na posiedzeniu przedstawiciela stowarzyszenia - skupiało tylko część doradców zawodowych. Można sobie wyobrazić sytuację, że pozostali doradcy również utworzą stowarzyszenia, które będą zwracać się do Senatu o patronat, i precedens zawarty w uchwale postawi Izbę w bardzo trudnej sytuacji. Senat w imię konsekwencji musiałby udzielać kolejnych patronatów, i to nie tylko stowarzyszeniom zajmującym się bezrobociem. W projekcie uchwały znajduje się akapit dotyczący zapewnienia środków na wskazane cele objęte patronatem, bez określenia wysokości tych środków oraz perspektywicznych skutków dla budżetu. Pewną konsternację wywołała informacja przedstawiciela stowarzyszenia, że nazwa stowarzyszenia znajdująca się w projekcie uchwały, Narodowe Forum Całożyciowego Doradztwa Kariery, nie jest już aktualna i obecnie stowarzyszenie przyjęło nazwę Ogólnopolskie Forum Poradnictwa Zawodowego.
W głosowaniu w sprawie przyjęcia całego projektu uchwały senatorowie - z wyjątkiem jednego - głosowali przeciw. Jednocześnie, doceniając wagę problemu, ustalono, że powstanie nowy tekst stanowiska, który będzie rozpatrywany przez Komisję Nauki, Edukacji i Sportu.
Senator M. Miłek poinformował, że projekt stanowiska w sprawie poradnictwa zawodowego jako sposobu zapobiegania i efektywnego obniżania bezrobocia młodzieży został już doręczony członkom Komisji Nauki, Edukacji i Sportu i prawdopodobnie będzie rozpatrywany przez komisję 11 października.
Aby zamknąć tryb procedowania senackiego projektu uchwały w sprawie poradnictwa zawodowego jako sposobu zapobiegania i efektywnego obniżania bezrobocia młodzieży, senator sprawozdawca, zgodnie z wnioskiem połączonych komisji, wniósł o odrzucenie rozpatrywanego projektu uchwały.
Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 68 głosami, przy 2 przeciw i 8 wstrzymujących się, podjął uchwałę o odrzuceniu projektu uchwały w sprawie poradnictwa zawodowego jako sposobu zapobiegania i efektywnego obniżania bezrobocia młodzieży.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o orderach i odznaczeniach
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 25. posiedzeniu, 22 września br. Do Senatu trafiła 25 września. Marszałek Senatu, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Ludwik Zalewski. Senator zaznaczył, że żołnierze Wojska Polskiego uczestniczą od wielu lat w różnego rodzaju działaniach bojowych poza granicami państwa, w czasie pokoju. Od wielu lat istniał też problem, czym wyróżniać za czyny bojowe w czasie pokoju. Przeciwko nadawaniu odznaczeń wojennych w czasie pokoju wypowiedziało się wiele organizacji kombatanckich. Również kanclerz i Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari poparli inicjatywę utworzenia honorowego odznaczenia nadawanego przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne zasługi w akcjach stabilizacyjnych, w różnego rodzaju działaniach bojowych i w walce zbrojnej poza granicami państwa w czasie pokoju, a jeśli zajdzie potrzeba, również w zwalczaniu terroryzmu w kraju.
Senator poinformował, że proponowana ustawa wprowadza nowe wysokie odznaczenie wojskowe, Order Krzyża Wojskowego, z podziałem na trzy klasy: Krzyż Wielki, Krzyż Komandorski i Krzyż Kawalerski.
Proponowany order może być nadawany w następujący sposób: Krzyż Wielki - dowódcy jednostki bojowej; Krzyż Komandorski - dowódcy jednostki bojowej lub oficerowi za umiejętne dowodzenie tą jednostką, wyjątkowo oficerowi sztabu, podoficerowi lub szeregowemu posiadającemu już Krzyż Kawalerski; Krzyż Kawalerski może być nadawany także osobom cywilnym. Ponadto Krzyż Kawalerski Orderu Krzyża Wojskowego może być nadawany również formacji walczącej.
Kapitułę Orderu Krzyża Wojskowego tworzą kanclerz orderu i pięciu członków kapituły. Mają oni zostać powołani przez prezydenta spośród dwunastu pierwszych odznaczonych na okres pięciu lat.
Novum jest wprowadzenie sznura orderowego przysługującego żołnierzom formacji walczącej odznaczonej proponowanym Orderem Krzyża Wojskowego. Sznur orderowy nosi się do ubioru galowego, w miejsce sznura galowego. Jest to zaszczytne wyróżnienie, a jednocześnie obowiązek żołnierski, by nie splamić dobrego imienia reprezentowanej jednostki.
O tym, czym jest wyróżnienie jednostki wojskowej, jakie jest do tego przywiązanie i wynikająca z tego duma, świadczy fakt, że kombatanci podczas uroczystości patriotyczno-religijnych często przypominają lub zwracają uwagę organizatorom, którzy nie znają ceremoniału wojskowego, że ich sztandar został wyróżniony za działania bojowe Orderem Virtuti Militari i powinien być ustawiony według kolejności odznaczeń.
Senator L. Zalewski poinformował, że proponowana ustawa została jednogłośnie zaakceptowana przez Komisję Obrony Narodowej, i wniósł o jej przyjęcie.
Podczas dyskusji nad ustawą senator Franciszek Adamczyk zgłosił propozycję poprawki.
Propozycję rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła poprawkę senatora F. Adamczyka.
W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 65 głosami, przy 10 za i 3 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poprawkę, po czym jednomyślnie, 79 głosami, podjęto uchwałę:
Sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Dariusz Górecki poinformował, że senator Andrzej Person wystąpił z wnioskiem o skreślenie go z listy członków Komisji Nauki, Edukacji i Sportu oraz zgłosił akces do Komisji Obrony Narodowej.
Senator sprawozdawca poinformował też, że Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich rozpatrzyła ten wniosek i przychyliła się do niego. W związku z tym senator wniósł o podjęcie zaproponowanej przez komisję uchwały.
Senat 73 głosami, przy 1 przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptował projekt komisji i podjął uchwałę:
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment