Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
18. posiedzenie Senatu
14 września br. odbyło się 18. posiedzenie Senatu. Posiedzeniu przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie Maciej Płażyński i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Romana Ludwiczuka i Mieczysława Szyszkę; listę mówców prowadził senator R. Ludwiczuk.
Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
____________
* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
Senat uchwalił ustawę o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
Zgodnie z art. 235 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zmiana konstytucji następuje w drodze ustawy uchwalonej w jednakowym brzmieniu przez Sejm, a następnie, w terminie nie dłuższym niż sześćdziesiąt dni, przez Senat.
Zgodnie z art. 235 ust. 4 konstytucji Senat uchwala ustawę o zmianie konstytucji bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.
Ustawa o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej została uchwalona przez Sejm na 24. posiedzeniu, 8 września br. Tego samego dnia marszałek Senatu skierował ją do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Jarosław Chmielewski.
Senator poinformował, że z uwagi na przyspieszony termin i konieczność zakończenia procesu legislacyjnego do 5 listopada br. przewodniczący Komisji Ustawodawczej przedstawił wniosek, aby można było od razu, w tym samym dniu, w którym Sejm uchwalił ustawę, przyjąć ją na posiedzeniu Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. W związku z art. 61 Regulaminu Senatu, który nakłada obowiązek przedłożenia senatorom druków, sprawozdań, materiałów w dniu poprzedzającym bezpośrednio posiedzenie komisji, przewodniczący Komisji Ustawodawczej wystąpił o skorzystanie z możliwości odstąpienia od tego obowiązku, z przyczyn przewidzianych w ust. 2 art. 61 regulaminu, to jest przyczyn szczególnych. Uzasadnił swoje stanowisko koniecznością przyspieszenia terminów legislacyjnych, co ma nierozerwalny związek z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, bowiem 5 listopada traci moc obowiązujący art. 607 §2 kodeksu postępowania karnego, który zezwalał na stosowanie europejskiego nakazu aresztowania w stosunku do obywateli Polski. Członkowie obu komisji w głosowaniu jednomyślnie poparli wniosek przewodniczącego Komisji Ustawodawczej. Na posiedzeniu komisji obecny był poseł Karski - sprawozdawca komisji sejmowej właściwej do spraw zmiany konstytucji oraz przedstawiciel Kancelarii Prezydenta, sekretarz stanu Robert Draba.
Senator sprawozdawca podkreślił, że w związku z przepisami konstytucji dotyczącymi jej zmiany kompetencje obu komisji są ograniczone. Sprowadzają się one jedynie do możliwości rekomendowania Senatowi przyjęcia lub odrzucenia ustawy sejmowej. W związku z art. 236 konstytucji Senat nie zajmuje stanowiska w sprawie ustawy sejmowej, a jedynie uchwala ustawę o zmianie konstytucji w tym samym brzmieniu, jakie jest zapisane w ustawie sejmowej. Nie ma możliwości - zarówno na posiedzeniu komisji, jak i w trakcie posiedzenia Senatu - wnoszenia poprawek, nie można również zgłosić wniosku o odrzucenie ustawy.
Senat swoją pozycję może zaakcentować jedynie poprzez uchwalenie ustawy lub jej nieuchwalenie.
Jak stwierdził senator J. Chmielewski, w związku z tym dyskusja na posiedzeniu połączonych komisji była znikoma, komisje ograniczyły się do przyjęcia stanowiska, iż rekomendują Senatowi uchwalenie ustawy o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu przyjętym przez Sejm.
Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazał, że zmiana konstytucji jest następstwem decyzji ramowej Rady Europejskiej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania obywateli polskich, jak i obywateli innych państw, do państwa, które występuje z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie. Chodzi tu o decyzję ramową, w związku z czym jej charakter odbiega od charakteru dyrektywy unijnej, co w uzasadnieniu orzeczenia dostrzegł także Trybunał Konstytucyjny, jednakże Rzeczpospolita Polska ma obowiązek zastosowania się do wymienionego aktu prawnego.
Decyzje ramowe Rady stanowią specyficzny instrument prawny tak zwanego trzeciego filaru, wprowadzony do prawa Unii Europejskiej w traktacie amsterdamskim. Decyzje ramowe koncepcyjnie i konstrukcyjnie odpowiadają dyrektywom tak zwanego pierwszego filaru. Zgodnie z art. 34 ust. 2 lit. b traktatu o Unii Europejskiej decyzje ramowe podejmowane są w celu zbliżenia przepisów ustawowych i wykonawczych. Wiążą one państwa członkowskie w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiają jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Nie mogą one, w przeciwieństwie do dyrektyw, wywoływać skutku bezpośredniego, nawet jeśli zawarte w nich postanowienia są precyzyjne i bezwarunkowe. Decyzje ramowe nie przyznają praw ani nie nakładają obowiązków na jednostki w państwach członkowskich. Ich wykonanie w prawie krajowym powinno rządzić się zasadami analogicznymi do zasad obowiązujących w wypadku implementacji dyrektyw europejskich.
Akty prawne Unii Europejskiej tak zwanego trzeciego filaru, w których skład wchodzą decyzje ramowe Rady, można zaliczyć do tak zwanego pochodnego prawa unijnego. Różnice w stosunku do aktów tak zwanego pierwszego filaru, czyli dyrektyw unijnych, wynikają z odmienności poszczególnych filarów Unii. O ile pierwszy filar, czyli dyrektywy, oparty jest na metodzie wspólnotowej, zakładającej po prostu implementację przepisów bezpośrednio do danego systemu krajowego, jak i, jeżeli to nie następuje, bezpośrednie stosowanie dyrektyw w państwie, o tyle nie ma wprost takiego obowiązku w wypadku decyzji Rady. W tym wypadku istnieje dość duża swoboda państwa, które przyjmuje do wykonania taką decyzję ramową.
W następstwie decyzji ramowej - została ona uchwalona 13 czerwca 2002 r. - polski ustawodawca dokonał odpowiedniej zmiany w kodeksie postępowania karnego, wprowadzając art. 607, który zezwalał na stosowanie europejskiego nakazu aresztowania. Jednakże Trybunał Konstytucyjny w swoim orzeczeniu z 27 kwietnia 2005 r. orzekł, że art. 607 §1 kodeksu postępowania karnego, zezwalający na przekazanie obywatela polskiego do państwa członkowskiego Unii Europejskiej w ramach europejskiego nakazu aresztowania, jest niezgodny z art. 55 ust. 1 konstytucji, oraz odroczył o osiemnaście miesięcy utratę mocy obowiązującej przez art. 607 §1.
W następstwie pojawienia się tego aktu prawnego i orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego została podjęta inicjatywa ustawodawcza, zarówno prezydenta, jak i Sejmu, w sprawie zmiany Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W tekście proponowanej ustawy została utrzymana w mocy - co spełnia postulaty zarówno obywatelskie, środowisk sejmowych, jak i Kancelarii Prezydenta - zasada zakazu ekstradycji obywatela polskiego z wyjątkiem dwóch wypadków.
Po pierwsze, gdy ekstradycja obywatela polskiego może być dokonana na wniosek innego państwa lub sądowego organu międzynarodowego, jeżeli możliwość taka wynika z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej lub ustawy wykonującej akt prawa stanowionego przez organizację międzynarodową, której Rzeczpospolita Polska jest członkiem, pod warunkiem, że czyn objęty wnioskiem o ekstradycję - tutaj w ustawie zostaje zachowana zasada terytorialności - został popełniony poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku ekstradycja obywatela polskiego jest niemożliwa, jeżeli czyn został popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Obywatel polski, jeżeli popełnił przestępstwo na terytorium Polski, będzie sądzony w Polsce.
Po drugie, gdy czyn stanowił przestępstwo według prawa Rzeczypospolitej Polskiej lub stanowiłby przestępstwo według prawa Rzeczypospolitej Polskiej w razie popełnienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarówno w czasie jego popełnienia, jak i w chwili złożenia wniosku. Tutaj zachowano zasadę, iż wydanie polskiego obywatela może nastąpić jedynie pod warunkiem, że popełnił on czyn, który w polskim systemie prawnym jest uważany za przestępstwo.
Oba zapisy nie naruszają w sposób bezpośredni decyzji ramowej. Decyzja ta wymienia trzydzieści dwa czyny, które są scharakteryzowane jako przestępstwa zagrożone karą co najmniej trzech lat pozbawienia wolności, i katalog ten pokrywa się z katalogiem tego typu przestępstw w polskim kodeksie karnym. Nie ma więc zagrożenia, że obywatel polski będzie ścigany przez ponad dwadzieścia państw unijnych za przestępstwo, które nie jest skatalogowane w polskim kodeksie karnym.
Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca w imieniu połączonych komisji wniósł o uchwalenie ustawy o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu przyjętym przez Sejm.
Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 81 głosami, uchwalił ustawę:
Poprawki Senatu do ustawy o przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy organami publicznymi a przedsiębiorcami publicznymi oraz o przejrzystości finansowej niektórych przedsiębiorców
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 25 sierpnia br. Tego samego dnia trafiła do Senatu i również tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Jarosław Lasecki przypomniał, że po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej powstała potrzeba przyjęcia przepisów dyrektywy Komisji Europejskiej nr 80/723/EWG z 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy państwami członkowskimi a przedsiębiorcami publicznymi. Dyrektywa ta ma na celu zapewnienie przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy państwami członkowskimi a przedsiębiorcami publicznymi oraz przejrzystości finansowej przedsiębiorców mających prawa specjalne, prawa wyłączne lub świadczących usługi w ogólnym interesie gospodarczym, jeżeli powierzenie im praw lub realizacji świadczeń usług nastąpiło niezgodnie z zasadami otwartości, proporcjonalności i niedyskryminacji.
Dyrektywa ta nakłada na państwa członkowskie również obowiązek gromadzenia dokumentów, materiałów i informacji w celu umożliwienia Komisji Europejskiej sprawdzenia, czy przejrzystość została zachowana, a w konsekwencji, czy zapewnione zostały równe warunki konkurencji. Chodzi bowiem o stworzenie możliwości monitorowania wszelkich relacji finansowych pomiędzy państwem a przedsiębiorstwami publicznymi w celu wykrycia ewentualnych nieprawidłowości.
W związku z tym, że dotychczas dyrektywa Unii Europejskiej była wdrożona do polskiego systemu tylko częściowo, pojawiła się konieczność stworzenia ustawy, która będzie kompleksowo rozwiązywała sprawy przejrzystości finansowej pomiędzy organami publicznymi a przedsiębiorstwami publicznymi.
Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa ma dwa zasadnicze cele. Po pierwsze, powinna się przyczynić do jawnego i przejrzystego wykorzystania środków publicznych oraz do przejrzystego korzystania z pewnych przywilejów udzielanych przez organy publiczne. Po drugie, ustawa przez wprowadzenie obowiązku gromadzenia dokumentów, materiałów i informacji ma umożliwić Komisji Europejskiej monitorowanie przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy państwem a przedsiębiorcami publicznymi oraz przejrzystości finansowej tych przedsiębiorców, którym powierzone zostały prawa wyłączne, prawa specjalne lub realizacja usług w ogólnym interesie gospodarczym.
Ustawa stwarza równe szanse dla wszystkich przedsiębiorstw, zarówno państwowych, jak i prywatnych, tych, które korzystają z dotacji państwa.
Senator J. Lasecki zaznaczył, że w trakcie posiedzenia komisji zwrócono uwagę na definicję przedsiębiorcy i działalności gospodarczej, która w wypadku rozpatrywanej ustawy jest nieco inna niż stosowana w prawodawstwie polskim. Definicja przedsiębiorcy nakłada obowiązki wynikające z tej ustawy także na organizacje pozarządowe, gdyż w myśl tej definicji działalnością gospodarczą jest także działalność typu non-profit. Chodzi przede wszystkim o gromadzenie materiałów i informacji umożliwiających sprawdzenie zależności pomiędzy organizacjami pozarządowymi a organami publicznymi, które udzielają dotacji tym organizacjom.
Koszty wprowadzenia ustawy zostały oszacowane na kwotę około 4 milionów 305 tysięcy zł.
W ustawie brakuje sankcji za niestosowanie się do jej przepisów - tę kwestię również dyskutowano podczas prac komisji. Brak sankcji może spowodować, że informacje zbierane przez przedsiębiorstwa państwowe będą nierzetelne. Niemniej, omijając to, postąpiono świadomie, gdyż sankcje są przewidziane w przepisach dotyczących kontroli właścicielskiej.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po dyskusji jednomyślnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy z dwiema poprawkami.
Senat przegłosował zaproponowane poprawki, a następnie jednomyślnie, 81 głosami, powziął uchwałę:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu została przekazana 25 sierpnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Jacek Włosowicz podkreślił, że ustawa ma na celu przede wszystkim realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 czerwca 2005 r., który stwierdził niezgodność z ustawą zasadniczą niektórych przepisów ustawy o kontroli skarbowej w zakresie uprawnień wywiadu skarbowego. Na mocy tego orzeczenia powołane przepisy utraciły moc z dniem 30 czerwca br. i od 1 lipca br. nie mogły być stosowane. Ponadto w ustawie dokonano zmian dotyczących kontroli resortowej, przebiegu postępowania kontrolnego oraz tajemnicy skarbowej.
W wymienionym orzeczeniu trybunał stwierdził między innymi, iż art. 36 ust. 2 ustawy z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, uprawniający organy kontroli skarbowej do uzyskania, gromadzenia i przetwarzania informacji o osobach, pozostawia pracownikom wywiadu skarbowego nadmierną swobodę wkraczania w sferę prywatności obywateli.
Podobna ocena dotyczyła art. 36a uprawniającego wywiad skarbowy do obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom.
Ponadto trybunał zakwestionował treść art. 36b ustawy, który uprawniał wywiad skarbowy do uzyskania oraz przetwarzania informacji dotyczących danych identyfikujących abonenta telekomunikacyjnego oraz danych dotyczących uzyskania lub próby uzyskania połączenia.
Ostatni z zakwestionowanych przez trybunał przepisów to art. 36d ust. 4, który przewidywał w terminie dwóch miesięcy od zakończenia kontroli komisyjne niszczenie materiałów zgromadzonych w czasie stosowania kontroli operacyjnej, niemających znaczenia dla postępowania lub niezawierających dowodów pozwalających na wszczęcie postępowania w sprawach o przestępstwa lub wykroczenia skarbowe. Termin ten został uznany za zbędną zwłokę, ponieważ jedynie niezwłoczne zniszczenie tych materiałów stanowi gwarancję, że nie zostaną wykorzystane w sposób nieuprawniony. Wszystkie te zarzuty trybunału zostały uwzględnione w rozpatrywanej ustawie w postaci zapisów w art. 1 w pkt 11, 12 i 15.
Oprócz dostosowania ustawy do wyroku Trybunału Konstytucyjnego wprowadzono zmiany dotyczące kontroli resortowej, przebiegu postępowania kontrolnego oraz tajemnicy skarbowej. W art. 1 w pkt 4 i w art. 14b uregulowano na nowo zagadnienie tak zwanej kontroli resortowej, której celem jest kontrola działalności jednostek organizacyjnych administracji celnej, podatkowej oraz kontroli skarbowej podległej ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych. Obecnie do kontroli resortowej będą miały zastosowanie przepisy regulujące kontrolę podatkową w ordynacji podatkowej.
Nowa regulacja inaczej niż w ordynacji podatkowej określa termin składania zastrzeżeń i wyjaśnień do protokołu kontroli - siedmiodniowy, oraz moment zakończenia kontroli - z chwilą doręczenia kontrolowanemu protokołu.
Opinie na temat projektowanej ustawy wydał sekretarz Komitetu Integracji Europejskiej, który stwierdził, że jest ona zgodna z prawem Unii Europejskiej. Na etapie prac parlamentarnych projekt był konsultowany z reprezentatywnymi związkami zawodowymi, organizacjami pracodawców oraz Krajową Izbą Doradców Podatkowych.
Ze względu na przedmiot regulacji nowelizacja nie spowoduje bezpośrednich skutków w zakresie wpływu na sektor finansów publicznych, rynek pracy, konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw oraz ich sytuację i rozwój regionalny.
Proponowany projekt na etapie prac sejmowych został poparty przez wszystkie kluby zasiadające w Sejmie.
Komisja Gospodarki Narodowej rekomendowała Izbie 5 poprawek do ustawy.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 79 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Senat przyjął bez poprawek ustawę o podatku tonażowym
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 24 sierpnia br. Do Senatu przekazano ją 25 sierpnia i tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Dorota Arciszewska-Mielewczyk.
Ustawa jest projektem rządowym. Na posiedzeniu komisji Janina Mentrak, dyrektor Departamentu Transportu Morskiego w Ministerstwie Gospodarki Morskiej, przedstawiła cel ustawy, wskazując na podatek tonażowy jako na jeden z najważniejszych instrumentów polityki transportowej państw członkowskich Unii Europejskiej wobec żeglugi morskiej, zawarty w wytycznych Wspólnoty, dotyczący pomocy publicznej dla transportu morskiego.
Powrót statków pod banderę narodową, dodatkowe wpływy do budżetu państwa z tytułu eksploatacji statków morskich przez polskich armatorów, swoboda wyboru przez armatorów formy opodatkowania swojej działalności, zwiększenie konkurencyjności polskich armatorów, niższa niż średnia w krajach Unii Europejskiej wysokość stawek służących do obliczania dochodu armatora z tytułu świadczenia usług transportu morskiego w żegludze międzynarodowej - to tylko niektóre z najważniejszych elementów zapewniających pomoc armatorom, którzy od dłuższego czasu są w trudnej sytuacji. Te argumenty, według przedstawicieli rządu, przemawiają za tym, aby wprowadzić podatek tonażowy w kształcie przedstawionym w projekcie rozpatrywanej ustawy.
Senator zaznaczyła, że w trakcie posiedzenia przedstawiciel resortu gospodarki morskiej ustosunkował się do wątpliwości i pytań padających ze strony członków komisji. Mówiono, między innymi, o ewentualnych uszczupleniach dochodów samorządów, o ewentualnym wprowadzeniu najniższego w Europie podatku tonażowego, o nowelizacji ustawy o zatrudnieniu na statkach morskich w kontekście kosztów pracy marynarzy.
Jak stwierdziła senator sprawozdawca, członkowie komisji oraz Ministerstwo Gospodarki Morskiej są zgodni, iż sama ustawa dotycząca podatku tonażowego nie rozwiąże wszystkich problemów polskich armatorów i być może nie przyczyni się w pełni do niezwłocznego powrotu statków pod polską, narodową banderę. Potrzebna jest też nowelizacja ustawy o zatrudnieniu na statkach morskich, jak również wprowadzenie korzystnych rozwiązań podatkowych dla marynarzy. Komisja, mając na względzie wieloletnią pracę nad omawianą ustawą, szerokie konsultacje społeczne, zwłaszcza ze środowiskami, których to bezpośrednio dotyczy, to jest Związkiem Armatorów Polskich, Krajową Izbą Gospodarki Morskiej, a także z Rządowym Centrum Legislacji, widzi potrzebę notyfikacji ustawy przez Komisję Europejską. Chce też, aby ustawa obowiązywała od 1 stycznia 2007 r. To wszystko spowodowało, iż komisja przegłosowała przyjęcie projektu bez poprawek, dwie osoby wstrzymały się od głosu, traktując rozpatrywany projekt jako pierwszy krok do wzmocnienia konkurencyjności polskich armatorów na rynku żeglugowym i do powrotu naszych statków pod narodową banderę.
Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 81 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych oraz ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 25 sierpnia br. Tego dnia ustawa trafiła do Senatu, a marszałek również w tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej przedstawił senator Rafał Ślusarz. Jak zaznaczył, ustawa, będąca projektem rządowym, w art. 1 zawiera czternaście zmian odnoszących się do ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych, w art. 2 zawiera propozycję dwóch zmian ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, a art. 3 utrzymuje dotychczasowe przepisy w odniesieniu do aplikantów powołanych przed dniem wejścia w życie ustawy.
Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana ustawa ma na celu przede wszystkim rozwiązanie problemu związanego z tym, że ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych nie znajduje zastosowania w wypadku powoływania do służby wojskowej aplikantów, asesorów i sędziów. Art. 17 tej ustawy mówi bowiem, że nie stosuje się jej w tym wypadku, a art. 17 pkt 2 deleguje regulację tych spraw do ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych.
Drugim dążeniem legislatora było ujednolicenie zasad dotyczących sądów wojskowych, sędziów wojskowych, ze zbiorem zasad dotyczących sądów powszechnych.
Ponadto wprowadzono kilka innych, dość istotnych regulacji.
Senator sprawozdawca przedstawił zmiany proponowane w nowelizacji i poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy z jedną poprawką.
Sprawozdawca Komisji Praw Człowieka i Praworządności senator Janusz Kubiak poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Omawiając dyskusję nad ustawą na posiedzeniu komisji, senator zaznaczył, że podniesiono kwestię korelacji przepisów ustawy - Prawo o sądach wojskowych i ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Między innymi chodziło o art. 32, związany z ujednoliceniem zapisów wynikających z art. 111 pkt 5, dotyczącego osiągnięcia wieku sześćdziesięciu lat, kiedy rozwiązuje się stosunek służbowy sędziego wojskowego. Sędziowie w służbie pracują do sześćdziesięciu pięciu lat. Poprzedni zapis mówił, że - z chwilą osiągnięcia sześćdziesiątego roku życia. Ponieważ zapis "osiągnął wiek sześćdziesięciu lat" znajduje się w ustawie o żołnierzach zawodowych, przyjęto również tę koncepcję w proponowanej zmianie.
Podczas dyskusji nad ustawą senatorowie Ludwik Zalewski i Piotr Zientarski zgłosili propozycję poprawki.
Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły jedną poprawkę.
Mniejszość połączonych komisji poparła poprawkę senatorów L. Zalewskiego i P. Zientarskiego.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 73 głosami, przy 1 za i 5 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:
Senat zaakceptował ustawę o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 24 sierpnia br., a do Senatu została przekazana 25 sierpnia. Marszałek Senatu skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje rozpatrzyły ją i przygotowały sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Czesław Żelichowski wskazał, że nowelizacja, będąca projektem poselskim, przywraca stan prawny sprzed 1 lipca 2005 r. w zakresie określenia wysokości górnej i dolnej stawki opłaty eksploatacyjnej za wydobywanie wód termalnych.
Senator poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zajmowała się tym projektem na posiedzeniu 5 września. Komisja nie wniosła żadnych poprawek do ustawy i jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie.
Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska senator Marek Waszkowiak poinformował, że komisja rozpatrzyła ustawę i jednomyślnie ją zaakceptowała. Senatorowie uznali, że dotychczasowa stawka opłaty eksploatacyjnej za wydobywanie wód termalnych jest niepotrzebna. Kwota, którą się uzyskuje z tych opłat, wynosi 870 tysięcy zł w skali kraju, zatem koszt pozyskiwania tych pieniędzy jest większy niż pożytek z nich, poza tym geotermia sama, bez pomocy państwa, nie może funkcjonować.
W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 81 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 23. posiedzeniu, 25 sierpnia br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej, a ta przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Bogdan Lisiecki podkreślił, że zmiany do ustawy - Prawo o ruchu drogowym to skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 czerwca 2005 r., który stwierdził brak jakichkolwiek materialnych przesłanek, którymi starostowie mogliby kierować się przy wyznaczaniu jednostki usuwającej pojazd oraz przy wyborze parkingu, na którym umieszcza się usunięty pojazd. Zastrzeżeń nie budziła sama decyzja ustawodawcy o przyznaniu organowi samorządowemu kompetencji do wyznaczania podmiotów gospodarczych uprawnionych do usuwania z drogi pojazdu w sytuacji, o której mówi ustawa w art. 130a ust. 1 i 2, jak i prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym umieszczany jest usuwany pojazd. Przepisy więc są tożsame co do wykonywania zadań przez starostów.
Dotychczasowy zapis mówił, że pojazd jest usuwany z drogi przez jednostkę wyznaczoną przez starostę, brakuje zaś przesłanek, jakimi będzie się kierował starosta, wyznaczając jednostki usuwające pojazd oraz wybierając parking, na którym będzie umieszczony usuwany pojazd. Starosta ogłasza zatem przetarg na prowadzenie tej działalności według własnej specyfikacji istotnych warunków zamówienia, ustanawia, jakie wymogi mają spełniać podmioty wykonujące wskazane usługi. W różnych starostwach warunki te mogły być różne co do istotnych warunków zamówienia. Dotychczasowe przepisy ustawy mówią również o tym, że starosta może wybrać podmiot gospodarczy na czas nieokreślony. Obecnie ustawodawca określa ten okres jako nie dłuższy niż trzy lata, a starosta może wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę.
W opinii komisji, zasadne jest wprowadzenie w ustawie przepisów, którymi będzie kierował się starosta przy wyznaczaniu jednostki usuwającej pojazd oraz parkingu, na którym będzie umieszczony usuwany pojazd. Następuje to poprzez wybór najlepszej oferty ze względu na warunki określone w nowo wprowadzonych do ustawy punktach. Zmiany te mają prowadzić do zachowania rzetelności oraz podniesienia jakości świadczonych usług.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej wprowadziła do ustawy trzy poprawki, które nie zmieniają sensu ustawy, lecz mają charakter terminologiczny, zmierzają do zachowanie przejrzystości przepisów.
W imieniu komisji senator sprawozdawca rekomendował Izbie przyjęcie ustawy ze zgłoszonymi poprawkami.
Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.
Wszystkie wnioski i propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 5 z 8 zgłoszonych ogółem poprawek.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:
Drugie czytanie projektu uchwały w trzydziestą rocznicę powstania Komitetu Obrony Robotników
Projekt tej uchwały okolicznościowej został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 14 września br., zgodnie z art. 79 ust. 1, w związku z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt uchwały do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na posiedzeniu komisji 14 września. Zgodnie z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu marszałek zdecydował o skróceniu terminów, o których mowa w art. 80 ust. 1. Komisja po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Zgodnie z art. 84b ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały okolicznościowej obejmuje: przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie uchwały okolicznościowej przez sprawozdawcę komisji, przeprowadzenie dyskusji oraz głosowanie.
Sprawozdawca Komisji Ustawodawczej senator Piotr Ł.J. Andrzejewski przedstawił Izbie wniosek o wprowadzenie poprawki do projektu uchwały w trzydziestą rocznicę powstania Komitetu Obrony Robotników. Zaznaczył też, że podejmując tę uchwałę, Senat uczyni to, czego nie uczyniono na pierwszym zjeździe "Solidarności", to znaczy odda sprawiedliwość i przywróci chwalebną pamięć wszystkim tym, których uchwała wymienia.
Senat w pierwszej kolejności przegłosował przedstawioną przez Komisję Ustawodawczą poprawkę, a następnie 76 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjął uchwałę:
Zmiana w składzie komisji senackiej
Sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Piotr Zientarski przedstawił projekt uchwały o odwołaniu senatora Kazimierza Wiatra z Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą.
Senat 78 głosami, przy 2 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten projekt i podjął uchwałę:
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment