Warszawa, dnia 21 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z art. 20 pkt 16 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2086 z późniejszymi zmianami) jednym z obowiązków zarządcy drogi jest utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów. Administracja drogowa prowadzi na drogach krajowych gospodarkę zielenią i utrzymuje pas drogowy, przestrzegając obowiązujące przepisy, które gwarantują ochronę zieleni przydrożnej. Zgodnie z definicją zawartą w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r., Nr 92, poz. 880 z późniejszymi zmianami), zieleń znajdująca się w pasie drogowym została zaliczona do tzw. zadrzewień i podlega ochronie.

Ww. ustawa stanowi, że usunięcie drzew i krzewów z terenu nieruchomości może nastąpić po uzyskaniu stosownego zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta na wniosek posiadacza nieruchomości. Natomiast zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków wydaje wojewódzki konserwator zabytków.

Wydanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów na obszarach objętych ochroną krajobrazową w granicach parku narodowego albo rezerwatu przyrody wymaga uzyskania zgody odpowiednio dyrektora parku narodowego albo organu uznającego obszar za rezerwat przyrody.

Bez wymaganego zezwolenia usuwać można jedynie drzewa i krzewy, których wiek nie przekracza 5 lat.

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta wymierza administracyjną karę pieniężną za:

1) zniszczenie drzew lub krzewów spowodowane niewłaściwym wykonywaniem robót ziemnych lub wykorzystaniem sprzętu mechanicznego albo urządzeń technicznych oraz zastosowaniem środków chemicznych w sposób szkodliwy dla roślinności;

2) usuwanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia;

3) zniszczenie spowodowane niewłaściwą pielęgnacją zadrzewień, drzew lub krzewów.

Problem wycinki zadrzewień przydrożnych, a w szczególności alej przydrożnych należy również rozpatrywać w kontekście ochrony krajobrazu. Rzeczpospolita Polska podpisała w dniu 21.12.2001 r. i ratyfikowała w dniu 27.09.2004 r. Europejską Konwencję Krajobrazową (Florencja, 20.10.2000 r.).

Pragnę podkreślić, że główną troską Ministerstwa Transportu jest stała poprawa stanu technicznego dróg i bezpieczeństwa ruchu oraz dbałość o zachowanie i rozwój walorów przyrodniczych wzdłuż tras drogowych. Mając to na uwadze, zarządcy dróg powinni mieć zagwarantowaną przepisami możliwość realizacji (wyłącznie w granicach pasa drogowego) ustawowych zadań w tym zakresie, poprzez usuwanie zagrożeń fizycznych i ograniczeń widoczności powodowanych przez zieleń przydrożną.

W aspekcie istniejącego zadrzewienia w pasie drogowym, występują dwa podstawowe typy zagrożeń bezpieczeństwa ruchu drogowego dla użytkowników drogi:

a) zagrożenia fizyczne:

- możliwość najechania na drzewo usytuowane w bliskiej odległości od jezdni,

- możliwość wywrócenia drzewa na jezdnię przez wiatr,

- możliwość upadku elementów korony drzew na jezdnię,

b) ograniczenia widoczności:

- ograniczenia pola widoczności na wlotach skrzyżowań,

- ograniczenia widoczności na łukach poziomych,

- zasłanianie znaków drogowych i sygnalizatorów przez korony drzew i krzewów.

Podstawową formą działań realizowanych dla poprawy poziomu bezpieczeństwa ruchu na drogach są różnego rodzaju zabiegu inżynierskie, mające na celu likwidację przyczyn wypadków. Do tych zabiegów należy m. in. usuwanie przeszkód pionowych, takich jak drzewa, słupy, ogrodzenia itp., znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie jezdni, których obecność zagraża bezpieczeństwu i zdrowiu użytków dróg.

W miejsce starych drzew dokonywane są nowe nasadzenia drzew i krzewów poza koroną drogi. Dla przykładu, w 2005 r. administracja drogowa wydała na ten cel kwotę w wysokości 421,7 tys. zł ze środków na utrzymanie dróg krajowych. Ponadto ponoszone są znaczne wydatki na zadrzewienie i zieleń w ramach lokalizacji nowych inwestycji drogowych.

Doceniając w pełni potrzebę ochrony wartości przyrodniczych i krajobrazowych alei wzdłuż dróg, nadal głównym zadaniem w tym zakresie jest doskonalenie wspólnej strategii dla zapewnienia bezpieczeństwa użytkownikom dróg oraz dla ochrony przyrody wobec stale rosnącego ruchu drogowego.

Łączę wyrazy szacunku

PODSEKRTARZ STANU

Piotr Stomma

Warszawa, dnia 21 lipca 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z nadesłanym przez Pana Marszałka tekstem oświadczenia Pana Senatora Czesława Ryszki, złożonego podczas 12 posiedzenia Senatu w dniu 8 czerwca 2006 r., dotyczącego naruszenia praw Pani Teresy Ś. przy rozpoznawaniu przez Sąd Rejonowy w Częstochowie sprawy sygn. I C 280/03 i prowadzeniu przez Prokuraturę Rejonową w Katowicach Centrum - Zachód postępowania sygn. 2 Ds. 3278/05 o wydanie przez biegłych fałszywej opinii w sprawie sądowej, uprzejme przedstawiam stanowisko Ministerstwa Sprawiedliwości odnośnie podniesionych zagadnień:

Przed Sądem Rejonowym w Częstochowie toczyła się, za wskazaną wyżej sygnaturą akt, sprawa z powództwa Jana K. przeciwko Teresie Ś. o uchylenie obowiązku płacenia przez niego renty na rzecz pozwanej, zasądzonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 28.06.1999 r. sygn. I C 1695/97, z powodu obrażeń doznanych w wyniku pobicia jej przez powoda, w marcu 1996 r.

W powyższej sprawie Sąd postanowieniem z dna 7.01.2004 r. dopuścił dowód z opinii Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach - Katedry Medycyny Sądowej - Zakład Medycyny Sądowej.

Wydaną w dniu 10.05.2004 r. opinię zakwestionował pełnomocnik pozwanej i w tej sytuacji Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej, która została przedstawiona 20.12.2004 r.

Do tej opinii złożyła zaskarżenie osobiście Pani Teresa Ś. wypowiadając wcześniej pełnomocnictwo swojemu adwokatowi, a nowego pełnomocnika ustanowiła 28.02.2005 r.

Sąd postanowił zatem dopuścić dowód z ustnej opinii biegłych i wysłuchać ich na rozprawie w dniu 19.05.2005 r., w aspekcie zarzutów pozwanej.

Pani Teresa Ś. w dniu 9.06.2005 r. powiadomiła Sąd o cofnięciu pełnomocnictwa i drugiemu adwokatowi.

Na kolejnej rozprawie wyznaczonej na dzień 20.06.2005 r. Sąd istotnie zakończył postępowanie i to mimo wniosku o jego zawieszenie z powodu choroby Pani Teresy Ś. Wydał wyrok uchylający obowiązek płacenia przez Jana K. na jej rzecz renty zasądzonej przez Sąd Rejonowy w Częstochowie w dniu 28.06.1999 r. w sprawie sygn. I C 1695/97 począwszy od dnia 1.07.1999 r. Jednocześnie zasądził od niej na rzecz powoda kwotę 1438 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 21.06.2005 r., tj. już po wydaniu wyroku, wpłynął do akt tej sprawy wniosek Pani Teresy Ś. z 17.06.2005 r. skierowany do Prezesa Sądu Rejonowego w Częstochowie o wyłączenie sędziego. Został on uznany jako bezprzedmiotowy i pozostawiony w aktach sprawy bez rozpoznania.

W dniu tym Pani Teresa Ś. zmarła.

Z informacji Prezesa Sądu Okręgowego w Częstochowie wynika, że wyrok ten nie ma przymiotu prawomocności i następca prawny zmarłej Pan Karol Ś. ma otwartą drogę do złożenia od niego apelacji. Jeżeli taka apelacja zostanie wywiedziona - wówczas Sąd II instancji skontroluje prawidłowość postępowania Sądu Rejonowego w Częstochowie i wydanego orzeczenia.

Jednakże gdyby nie doszło do takiej kontroli i wyrok został uznany za prawomocny - może on być zbadany w tutejszym Ministerstwie w trybie art. 424¹ kpc pod kątem jego zgodności z prawem.

Jeżeli zaś chodzi o sygnalizowaną przez Pana Posła opieszałość Prokuratury Rejonowej w Katowicach Centrum - Zachód przy prowadzeniu postępowania w sprawie fałszywej opinii, to ustalono, że wymieniona Prokuratura pod sygn. 2 Ds. 3278/05, wszczęła w dniu 1 września 2005 r. śledztwo o czyn z art. 233 § 1 kk.

W sprawie tej został przesłuchany Pan Karol Ś. w charakterze świadka, natomiast przesłuchanie pokrzywdzonej - Pani Teresy Ś. nie było możliwe, z uwagi na jej śmierć.

W toku tego postępowania Prokuratura zwróciła się w dniu 21 listopada 2005 r. do Zakładu Orzecznictwa Sądowo-Lekarskiego i Ubezpieczeniowego Katedry Medycyny Sądowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi o sporządzenie stosowej ekspertyzy.

Biegli przystąpili do pracy nad jej wydaniem dopiero w terminie 6 miesięcy od daty otrzymania potwierdzenia akceptacji warunków finansowych przedstawionych Prokuraturze Rejonowej przez ten Zakład.

Z tych to przyczyn śledztwo w przedmiotowej sprawie nie mogło być kontynuowane i z powodu tej długotrwałej przeszkody spowodowanej oczekiwaniem na uzyskanie ekspertyzy, zostało ono w dniu 24 listopada 2005 r. - zawieszone.

Prokuratura Okręgowa w Katowicach postanowieniem z dnia 18 stycznia 2006 r. sygn. I Dsn 443/05 nie uwzględniła tego środka odwoławczego podzielając tym samym zasadność postanowienia o zawieszeniu postępowania.

Z aktualnych ustaleń wynika, że akta główne sprawy sygn. 2 Ds. 3278/05 nadal znajdują się w Zakładzie Medycyny Sądowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, gdyż nie sporządzono jeszcze stosownej ekspertyzy. Dopiero po ich zwrocie wraz z opinią - Prokurator Rejonowy będzie mógł podjąć postępowanie w tej sprawie.

Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe wyjaśnienia jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku z pytaniami Pana Senatora Czesława Ryszki dotyczącymi poprawy efektywności nadzoru nad funkcjonowaniem sądów i prokuratur w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem województwa śląskiego i okręgu częstochowskiego, dyrektorzy: Departamentu Sądów Powszechnych i Biura Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej rozważą celowość podjęcia stosownych działań wizytacyjno-nadzorczych, w tym także zbadania zarzutów zgłoszonych pod adresem sędziego Sądu Rejonowego w Częstochowie rozpoznającego sprawę sygn. I C 280/03 w aspekcie naruszenia prawa, które mogłoby skutkować ewentualnie wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Beata Kempka

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 21 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Antoniego Szymańskiego, złożone wspólnie z innymi Senatorami podczas 14. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 6 lipca 2006 r., którego tekst przekazany został przy piśmie z dnia 12 lipca 2006 r. Nr BPS/DSK-043-455/06, poruszające problematykę funkcjonowania podziemia aborcyjnego w Polsce - uprzejmie przedstawiam co następuje.

Poruszona w oświadczeniu Panów Senatorów problematyka ma bardzo szeroki wydźwięk społeczny i z tego powodu pozostaje w szczególnym zainteresowaniu organów prokuratury, które traktują ją bardzo poważnie i reagują na wszelkie informacje wskazujące na podejrzenie popełnienia przestępstw określonych w art. 152, 153 i 154 Kodeksu karnego, wdrażając w tych sprawach stosowne postępowania.

Godzi się podkreślić przy tym, że przebieg tych postępowań i zasadność kończących je decyzji poddawana jest kontroli w prokuraturach okręgowych i apelacyjnych, co zapewnia właściwy ich poziom i jednolitą politykę karną w tym zakresie.

Działania te oczywiście nie mają bezpośredniego wpływu na ilość postępować prowadzonych w tym przedmiocie i ich efektywność. Te dwa elementy uzależnione są bowiem od skuteczności działań wykrywczych, których wszak nie prowadzą organy prokuratury, gdyż nie dysponują w tym zakresie możliwościami technicznymi. Zadania w tym względzie ciążą przede wszystkim na Policji, która wyposażona jest w odpowiednie siły i środki.

Jeśli chodzi o współpracę organów prokuratury z Policją w zakresie zwalczania omawianej przestępczości, dotychczasowe doświadczenia ocenić należy pozytywnie. Pewne zastrzeżenia może budzić jedynie niedostateczna ilość postępowań wszczynanych w tym przedmiocie w oparciu o własne ustalenia operacyjne Policji, dotyczące funkcjonowania prywatnych klinik medycznych i gabinetów ginekologicznych dokonujących nielegalnych aborcji. Badania akt postępowań prowadzonych o przestępstwa omawianej kategorii wykazały bowiem, iż na ogólną liczbę 100 takich spraw zarejestrowanych w 2005 r., większość z nich wszczęta została na podstawie ustaleń wynikających z innych postępować, zawiadomień placówek służby zdrowia i zawiadomień osób bliskich dla kobiety ciężarnej o nielegalnym przerwaniu przez nią ciąży.

Jeśli chodzi wreszcie o ostatnią z podniesionych w oświadczeniu kwestii pragnę poinformować, że Prokuratura Okręgowa w Warszawie prowadzi pod sygnaturą V Ds. 218/06, przejęte z Prokuratury Rejonowej Warszawa-Śródmieście, śledztwo zainicjowane publikacją dziennika "Gazeta Wyborcza" z dnia 18 października 2005 r. pt.: "Pogrzeb płodów martwych noworodków" oraz późniejszym doniesieniem osoby indywidualnej, którego przedmiotem jest znieważenie zwłok ludzkich (zmarłych noworodków) na terenie Szpitala Czerniakowskiego w Warszawie. W toku tego postępowania zbadany zostanie także zarzut dokonywania aborcji na terenie tej placówki oraz zarzut dotyczący publikowania ogłoszeń o treści oferującej dokonanie nielegalnej aborcji, jakie ukazują się w prasie.

Łączę wyrazy szacunku

z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 21.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 12 lipca 2006 roku, znak: BPS/DSK-043-441/06 w sprawie oświadczenia Senatora Antoniego Motyczki dotyczącego udziału pielęgniarek w projektowanej ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym, uprzejmie wyjaśniam, iż projekt przedmiotowej ustawy był przedmiotem szerokich konsultacji społecznych, podczas których zebrane zostały liczne opinie, w tym oczywiście w przedmiocie składu zespołów ratownictwa medycznego oraz wymagań dla dyspozytorów medycznych.

Zarówno w specjalistycznych, jak i w podstawowych zespołach ratownictwa medycznego w dalszym ciągu będą mogły być zatrudnione pielęgniarki. Lista specjalizacji pielęgniarskich uprawniających do udzielania świadczeń zdrowotnych w ramach systemu ratownictwa medycznego została poszerzona w porównaniu z obecnie obowiązującą ustawą.

Zapewniam Pana Senatora, iż celem nowych rozwiązań kreowanych przez projekt ustawy o PRM w żadnym wypadku nie jest wyeliminowanie pielęgniarek z systemu ratownictwa medycznego. Chciałbym podkreślić, iż wejście w życie przepisów dotyczących funkcjonowania zespołów ratownictwa medycznego bez lekarza (podstawowych) zostało w projekcie ustawy przesunięte w czasie i jest planowane na 1 stycznia 2010 roku. Jest to zdaniem Ministra Zdrowia rozwiązanie zapewniające kompromis pomiędzy żądaniami możliwie szybkiego dopuszczenia ratowników medycznych i pielęgniarek do samodzielnego działania w ramach Państwowego Ratownictwa Medycznego a koniecznością dostosowania systemu szkoleń personelu medycznego do realizacji tychże zadań.

Z wyrazami szacunku

Jarosław Pinkas

Warszawa, 24 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-418/06 z 27 czerwca br. przekazuję stanowisko Ministra Pracy i Polityki Społecznej w stosunku do Oświadczenia Senatora Romana Ludwiczuka, złożonego na 13 posiedzeniu Senatu RP w dniu 21 czerwca br.

Gromadzone dane nie uwzględniają pracy nierejestrowanej. Z uwagi na wskazane wyżej czynniki, dostępne dane nie pozwalają na precyzyjne określenie liczby Polaków, którzy podjęli pracę za granicą lub w danym momencie są tam zatrudnieni. W oparciu o przykłady wybranych państw można jednak poddać w wątpliwość wiarygodność przytaczanych przez niektóre środki masowego przekazu wiadomości o rzekomych dwóch milionach Polaków, którzy pracują za granicą. Liczba ta może być rezultatem m.in. sumowania liczby wydanych zezwoleń na pracę w kolejnych latach, bez uwzględnienia tego, że w większości przypadków zezwolenia np. na najpopularniejszym rynku niemieckim wydawane są rok po roku tej samej osobie, a znaczącą ich część to zezwolenia na pracę sezonową. Na przykładzie Niderlandów i Irlandii można zauważy, że faktyczna liczba obywateli Polski, którzy są obecni na rynku pracy danego państwa lub też zdecydowali się na dłuższy pobyt jest kilkukrotnie niższa niż liczba osób, które się na tym rynku pojawiły. W Irlandii, do której rynku Polacy mają swobodny dostęp, od maja 2004 do lutego 2006 obywatele RP uzyskali ok. 105 tys. numerów PPS (identyfikacyjnych), jednakże skalę zatrudnienia Polaków w maju 2006 r. władze irlandzkie oceniły na ok. 35 tys. osób. W Niderlandach, które od Polaków wymagają zezwoleń na pracę, w ciągu roku 2005 zezwoleń dla obywateli Polski wydano 26 tys. 474, natomiast liczba długookresowo zamieszkałych Polaków wzrosła w tym okresie jedynie o 5 tys. 779 osób. Podejmowanie pracy przez obywateli Polski za granicą ma niewątpliwie wpływ na wysokość bezrobocia w Polsce, jednak z uwagi na zaznaczone wyżej czynniki, umożliwiające ścisłe określenie liczby osób pracujących za granicą, jak też na przeważający krótkookresowy lub sezonowy charakter wyjazdów nie jest możliwe wskazanie bezpośredniego przełożenia pomiędzy liczbą osób zatrudnionych za granicą a liczbą osób bezrobotnych. Osoby, które były zarejestrowane jako bezrobotni, w sytuacji wyjazdu do pracy lub poszukiwania pracy za granicą ujmowane są w bilansie bezrobotnych m.in. w pozycjach "niepotwierdzenie gotowości do podjęcia pracy" lub "dobrowolna rezygnacja ze statusu bezrobotnego". Należy jednak wziąć pod uwagą, że w pozycjach tych wykazywane są także osoby, które odmówiły propozycji zatrudnienia z różnorakich przyczyn. Odpływ z ewidencji bezrobotnych w tych kategoriach w roku 2005 wynosił sumarycznie 1 mln 113 tys. 395 osób, a w okresie styczeń - maj 2006 - 426 tys. 246 osób. Według obserwacji migracje zarobkowe w znacznym stopniu dotyczą osób pracujących, wyjazdy za granicę pewnej liczb pracowników mają więc też wpływ na zatrudnienie w ich miejsce innych osób, w tym bezrobotnych. Sumaryczny efekt tych tendencji obrazowany jest przez spadającą stopę bezrobocia na polskim rynku, która w czerwcu 2006 r. wynosiła 16 proc., choć nie stanowi to jedynej przyczyny spadku bezrobocia.

2. W odpowiedzi na pytanie "Jak MPiPS ocenia realny wpływ przedstawionego zjawiska na odnotowane ostatnio wskaźniki bezrobocia" zwracam uwagę na poruszony powyżej kompleksowy charakter powiązań pomiędzy polskim i zagranicznymi rynkami pracy, który nie umożliwia dokładnego określenia wypływu wyjazdów zagranicznych na krajowy rynek pracy. Do obserwowanego spadku bezrobocia (od początku roku o 284 tys. osób) przyczynił się przede wszystkim rozwój gospodarczy.

Wpływ na kształtowanie się stopy bezrobocia w okresie roku ma przede wszystkim zjawisko sezonowości rynku pracy, tzn. wzrost liczby bezrobotnych w miesiącach na przełomie roku i spadek w miesiącach wiosennych i letnich. Spadek ten jest związany z zatrudnianiem bezrobotnych w pracach sezonowych w rolnictwie, ogrodnictwie, budownictwie, turystyce, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Czerwiec należał do miesięcy, w którym z reguły po wiosennym ożywieniu na rynku pracy odnotowywano wzrost bezrobocia, głównie ze wzglądu na wzmożoną rejestracją absolwentów.

Ta niekorzystna sytuacja zmieniła się od czerwca 2003 r. i aktualnie w tym okresie, mimo zaobserwowanego wzrostu napływu do ewidencji bezrobotnych, następuje ogólny spadek liczby bezrobotnych. W porównaniu do końca maja 2006 r. liczba bezrobotnych w końcu czerwca 2006 r. była niższa o 94 tys. osób (3,6 proc.). Dla porównania, w 2005 r. różnica ta wynosiła 39 tys. 900 osób (1,4 proc.), w 2004 - 21 tys. 300 osób (0,7), a w roku 2003 - 25 tys. osób (0,8 proc.).

3. W odpowiedzi na pytanie dotyczące wpływu zjawisk migracyjnych na statystyki nowych miejsc pracy uprzejmie informuję, że zgodnie z definicją zawartą w opracowaniu GUS "Popyt na pracę" nowo utworzone miejsca pracy to miejsca pracy powstałe w wyniku zmian organizacyjnych, rozszerzenia lub zmiany profilu działalności oraz wszystkie miejsca pracy w jednostkach nowopowstałych. Jeżeli pracownik wyjeżdża do pracy za granicę, to zwalnia istniejące miejsce pracy (co może mieć wpływ na zatrudnienie osoby dotychczas bezrobotnej). Nie oznacza to jednak utworzenia nowego miejsca pracy.

O tworzeniu nowych miejsc pracy w związku z przepływami migracyjnymi można mówić, gdy migracje pełnią rolę rozwojową, tj. środki wypracowane przez migrantów za granicą, przekazywane w formie transferów lub inwestycji osób powracających, jak również zdobyte za granicą doświadczenie i know - how przyczyniają się do rozpoczęcia lub rozwoju działalności gospodarczej w Polsce. Zjawisko takie obserwowane było w ograniczonym zakresie w latach 80-tych i 90-tych. W stosunku do fali migracji, która nastąpiła po rozszerzeniu UE, zbyt krótki okres nie pozwala jeszcze ocenić wpływu zjawisk migracyjnych na rozwój przedsiębiorczości i idące za nim zwiększenie zatrudnienia w Polsce.

4. Odpowiadając na pytanie w sprawie obaw, dotyczących zjawiska odpływu z polskiego rynku pracy najbardziej aktywnych i wykwalifikowanych pracowników, co może spowodować istotne problemy dla polskiej gospodarki podkreślam, że zagadnienie to stanowi przedmiot troski rządu. Równocześnie zwracam uwagę, że udział osób reprezentujących szczególne kwalifikacje zarówno w grupie emigrantów ogółem, jak i odpływ tych osób z poszczególnych grup zawodowych ma charakter umiarkowany. Wprawdzie w ostatnich latach zauważalny jest rosnący udział osób wykształconych wśród ogółu migrantów zarobkowych z Polski, jednak bezwzględna liczba wyjeżdżających absolwentów wyższych uczelni rośnie, ponieważ zwiększa się ich procentowy udział w całej populacji. Związane jest to z coraz bardziej masowym podejmowaniem nauki przez Polaków na wyższych uczelniach. W konsekwencji studiujących jest kilkanaście razy więcej w porównaniu do końca lat 80-tych XX w., zatem ich rosnący udział w emigracji jest zjawiskiem zupełnie naturalnym, charakterystycznym również dla innych krajów rozwiniętych, gdzie strukturę migracji cechuje wysoki udział osób z wysokimi kwalifikacjami, a zależność ta jest bardziej wyraźna, im lepiej rozwinięty jest kraj pochodzenia emigrantów

5. Odpowiadając na pytanie dotyczące dostrzeganych przez MPiPS zagrożeń związanych z emigracją zarobkową Polaków i planowanych działań zaradczych podkreślam, że dynamicznie zmieniająca się w ciągu ostatnich dwóch i pół roku sytuacja w zakresie dostępu Polaków do zagranicznych rynków pracy nie zaowocowała wystąpieniem zaburzeń ani na krajowym, ani na zagranicznych rynkach pracy. MPiPS prowadzi - w miarę możliwości pozyskania danych - monitorowanie sytuacji w zakresie zatrudnienia Polaków za granicą. Według dotychczasowych obserwacji, migracje zarobkowe Polaków, choć wyższe niż w przeszłości, mają wciąż charakter umiarkowany, a o ich ewentualnych negatywnych skutkach społeczno - gospodarczych można mówić w kategoriach potencjalnych. Znaczna część zjawisk ekonomicznych wypływających z międzynarodowej mobilności pracowników ma charakter tendencji rynkowych. Skutki pewnych zjawisk - na przykład zwiększenia płac przez polskich pracodawców w wybranych sektorach z uwagi na konkurencję pracodawców zagranicznych, oferujących wyższe stawki - mogą być także różnie oceniane. Z jednej strony wzrost wynagrodzeń pracowników oznacza zwiększenie ich zamożności oraz kreowanie popytu na dobra i usługi, z drugiej strony - może oznaczać obniżenia konkurencyjności pracodawcy w stosunku do konkurencji międzynarodowej lub wzrost cen dóbr i usług w Polsce.

Podstawowymi środkami ograniczającymi negatywne zjawiska gospodarcze, w szczególności występujące na rynku pracy, są działania na rzecz rozwoju gospodarczego, który pociąga za sobą wzrost zatrudnienia. Z uwagi na znaczny udział ludzi młodych wśród pracowników migrujących (wg danych brytyjskich 82 proc. pracowników z nowych państw członkowskich UE jest w wieku 18 - 34 lata) szczególne znaczenie mają programy ukierunkowane na ludzi młodych.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej aktywnie wspiera młodzież. Ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy bezrobotnych do 25 roku życia traktuje jako osoby będące w szczególnej sytuacji na ryku pracy. Osoby te mają możliwość skorzystania w pełni ze wsparcia oferowanego przez powiatowe urzędy pracy, którego główne instrumentarium określone zostało w ww. ustawie, tj.:

- podstawowych usług rynku pracy, tj.: pośrednictwa pracy, usług EURES, poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej, pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy, szkoleń,

- instrumentów rynku pracy takich jak m.in.: staż i przygotowanie zawodowe, zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych, zatrudnienie w ramach robót publicznych, przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej, stypendium dla kontynuujących naukę.

Skorzystanie z ww. usług oraz instrumentów rynku umożliwia m. in. uzyskanie wiedzy o współczesnym rynku pracy, uczy planowania kariery zawodowej, motywuje do dalszego podnoszenia kwalifikacji zawodowych, pozwala nabyć umiejętności praktyczne niezbędne w skutecznym poszukiwaniu pracy, umożliwia zdobycie doświadczenia zawodowego, pozwala uzyskać środki na podjęcie działalności gospodarczej, umożliwia podjęcie pierwszej pracy.

Ponadto ważną część systemowych rozwiązań na polskim rynku pracy stanowią specjalistyczne placówki pomocy dla studentów i absolwentów szkół wyższych nazywane biurami karier. Do podstawowych zadań biur karier należy prowadzenie różnorodnych form poszukiwania pracy dla przyszłych i aktualnych absolwentów wyższych uczelni, m.in. poprzez nawiązywanie stałych kontaktów z przedsiębiorcami krajowymi i zagranicznymi, gromadzenie informacji o kursach zawodowych i językowych, stypendiach, studiach podyplomowych i studiach zagranicznych. Biura karier pomagają również studentom i absolwentom w o planowaniu ścieżek kariery zawodowej. Absolwentom oferują możliwość znalezienia się w bazie danych udostępnianej pracodawcom, uzyskanie informacji przydatnych w przygotowaniu się do rozmowy kwalifikacyjnej. Zapewniają dostęp do banku ofert pracy, biuletynów informacyjnych o przedsiębiorstwach i wymaganiach pracodawców wobec kandydatów do pracy. Jednostki określane jako akademickie biura karier działają we wszystkich województwach. Dzięki wsparciu Ministerstwa możliwe było dofinansowanie 276 projektów rozwoju Akademickich Biur Karier w latach poprzednich, co pozwoliło na wsparcie m.in. takich działań, jak: warsztaty szkoleniowe dla studentów i absolwentów w zakresie technik aktywnego poszukiwania pracy lub samozatrudnienia, akcja informacyjna wśród studentów i absolwentów szkół wyższych, promującą samozatrudnienie lub aktywne poszukiwanie pracy, przygotowanie i upowszechnienie na stronie internetowej materiałów informacyjno-szkoleniowych dla klientów biura, organizacja targów pracy. Obecnie funkcjonują 204 akademickie biura karier.

Kilkuletnia realizacja Programu "Pierwsza Praca" skierowanego do młodych ludzi pozwoliła wypracować szereg dobrych wzorów i praktyk oraz narzędzi aktywizacji zawodowej młodych ludzi wchodzących na rynek pracy, jak również w sposób istotny wpisała się w świadomość absolwentów oraz pracodawców. Mimo, iż poziom bezrobocia ściśle związany jest z sytuacją gospodarczą kraju oraz liczbą dostępnych miejsc pracy, to wdrażanie wydzielonych programów adresowanych do osób bezrobotnych, choć nie ma na niego bezpośredniego wpływu, to znaczenie łagodzi jego skutki. W 2005 roku aktywnymi programami rynku pracy objęto 271 tys. 855 bezrobotnych, dotychczas niepracujących do 25 roku życia (na staże kierowano także bezrobotnych absolwentów szkół wyższych, którzy nie ukończyli 27 roku życia). Jak wynika z informacji uzyskiwanych z urzędów pracy zatrudnienie podjęło 84 tys. 137 młodych ludzi objętych aktywnymi programami rynku pracy 30,1 proc. ogółu aktywizowanych). Wśród młodych bezrobotnych, jak również i pracodawców największym zainteresowaniem cieszyły się staże, na które w 2005 roku skierowano 152 tys. 594 osoby 56,13 proc. ogółu aktywizowanych), najwięcej w woj. mazowieckim - 17 tys. 780 osób. Na szkolenia skierowano 42 tys. 141 osób (15,5 proc. ogółu aktywizowanych). Udzielono także 48 osobom z 9 województw pożyczek na sfinansowanie kosztów szkolenia, w celu umożliwienia im podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej wymagających szczególnych kwalifikacji. Przygotowaniem do wykonywania zawodu objęto 21 tys. 990 osób, dodatek aktywizacyjny przyznano 17 tys. 664 osobom, które podjęły zatrudnienie (6,5 proc. ogółu aktywizowanych). Na prace interwencyjne skierowano 15 tys. 230 osób.

Ponadto w 2005 roku w ramach Programu "Pierwsza Praca":

- zwrotem kosztów dojazdu do pracy, zakwaterowania lub wyżywienia objęto 23 tys. 128 osób,

- w ramach robót publicznych utworzono 6 tys. 325 miejsc pracy,

- w ramach projektów realizowanych w ramach Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich i Programu PHARE zaktywizowano 2 tys. 994 osoby,

- przyznano 3 tys. 552 osobom, które podjęły dalszą naukę w szkole ponadpodstawowej lub ponadgimnazjalnej dla dorosłych albo w szkole wyższej w systemie studiów wieczorowych lub zaocznych stypendium na okres kontynuowania nauki,

- przyznano jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej 5 tys. 025 młodym bezrobotnym, 3 tys. 145 pracodawcom zrefundowano koszty wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, a 133 osobom udzielono refundacji kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa dotyczących podjęcia działalności gospodarczej,

- jednorazową refundacją poniesionych kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne objęto 165 osób,

- innymi zastosowanymi rozwiązaniami realizowanymi w ramach projektów dofinansowywanych z funduszy strukturalnych objęto 849 osób.

Dodatkowo w 2005 roku w ramach Programu "Pierwsza Praca" z usług informacji zawodowej, poradnictwa zawodowego i pośrednictwa pracy skorzystało 659 tys. 888 młodych bezrobotnych. Zorganizowano dla nich: 9 tys. 200 spotkań informacyjnych, 178 tys. 600 indywidualnych spotkań z doradcą zawodowym, prawie 9 tys. 500 zajęć w ramach poradnictwa grupowego i 6 tys. 600 zajęć w zakresie informacji zawodowej, 3 tys. 500 zajęć warsztatowych w ramach budowania indywidualnych planów działania oraz 4 tys. 900 spotkań w ramach giełd i targów pracy.

Dzięki realizacji Programu "Pierwsza Praca" m. in.:

• utworzono 963 Gminnych Centrów Informacji,

• dofinansowano 346 projektów na tworzenie i rozwój Akademickich Biur Karier, w tym 73 projekty tworzenia nowych Biur,

• przyznano 361 szkołom gimnazjalnym i ponadgimnazjalnym granty na tworzenie Szkolnych Ośrodków Kariery,

• uruchomiono 49 Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej,

• wparto 19 projektów umożliwiających młodzieży przyznanie różnych form gospodarczych, a zwłaszcza promowanie zasad i wartości spółdzielczych,

• ułatwiono wejście na rynek pracy licznej grupie osób z orzeczonym znacznym, umiarkowanym lub lekkim stopniem niepełnosprawności,

• podjęto działania mające na celu utworzenie na terenie całego kraju sieci kiosków multimedialnych,

• w ramach programu "Moja gmina w Unii Europejskiej" w 2 tys. 495 gminach powołano do życia Gminne Ośrodki Informacji Europejskiej (GOIE), w których objęto stażami 4 tys. 997 absolwentów szkół wyższych i średnich o kierunkach humanistycznych.

• w ramach programu "Zielone miejsca pracy" zaktywizowano 5 tys. 200 osób, w tym na staż skierowano 1 tys. 600 absolwentów, zaś w ramach robót publicznych zatrudnienie uzyskało 3 tys. 600 osób bezrobotnych.

Powyższe działania podejmowane są z myślą o młodych ludziach. Wspieranie studentów już na etapie edukacji akademickiej w dotarciu do wiedzy i narzędzi niezbędnych w efektywnym poszukiwaniu prac mimo, że nie daje od razu bezpośrednich efektów zatrudnieniowych, zdecydowanie zwiększa szanse młodych ludzi na dotarcie do zatrudnienia w najbliższej przyszłości.

Poziom bezrobocia ściśle związany jest z sytuacją gospodarczą kraju oraz liczbą dostępnych miejsc pracy, ale także z poziomem kwalifikacji posiadanych przez kandydatów do pracy - a jeszcze ściślej z bilansem kwalifikacji oczekiwanych przez pracodawców. Wdrażanie wydzielonych programów adresowanych do osób bezrobotnych nie ma bezpośredniego wpływu na ten bilans, ale znacznie łagodzi skutki braku równowagi.

W roku 2005 rozszerzono Program "Pierwsza Praca" o działania mające na celu tworzenie warunków do podejmowania własnej działalności gospodarczej oraz intensywniejsze promowanie samozatrudnienia. W tym celu wdrożono projekt ułatwiający młodym ludziom podejmowanie własnej działalności gospodarczej pod nazwą Pierwsza Praca - Pierwszy Biznes. Głównym celem programu jest udzielenie pomocy w podejmowaniu działalności gospodarczej i promocja postaw przedsiębiorczych wśród młodych ludzi. Realizatorami Programu są powiatowe urzędy pracy. Program składa się z trzech głównych elementów:

• szkoleń teoretycznych,

• szkoleń praktycznych (staże, doradztwo itp.),

• dotacji z Funduszu Pracy i pożyczek z Banku Gospodarstwa Krajowego.

Do Programu "Pierwszy Biznes" przystąpiło od początku realizacji tj. od lipca 2005 r. do końca grudnia 2005 r. 205 powiatów. Realizacja Programu poprzedzona była szeroko zakrojoną kampanią promocyjną na terenie całego kraju. Urzędy pracy realizowały zintegrowane działania promocyjne, łącząc różne techniki informacyjne w propagowaniu idei przedsiębiorczości. Do Programu zgłosiło się ogółem ponad 4 tys. 500 osób, z których po dokonaniu rekrutacji zakwalifikowano do udziału w Programie 3 tys. 839 osób. Szkoleniami teoretycznymi objęto w skali całego kraju 2 tys. 464 osoby. Osoby, które ukończyły szkolenie teoretyczne miały być kierowane na szkolenie praktyczne w postaci stażu w firmie z sektora, w którym chcą rozpocząć działalność lub miały zostać objęte doradztwem lub innymi formami szkoleń praktycznych. Powiatowe urzędy pracy objęły stażami 336 osób.

W ramach Programu 1 tys. 996 osób skorzystało z usług doradztwa zarówno przed rozpoczęciem działalności jak i po jej rozpoczęciu. Urzędy pracy planowały udzielić ponad 2 tys. dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej, z czego przyznano dotacje 1 tys. 762 uczestnikom Programu. Dodatkowo Bank Gospodarstwa Krajowego udzielił w okresie od lipca do grudnia 2005 r. 44 pożyczki beneficjentom Programu "Pierwszy Biznes.

Jak wynika z informacji przekazanych przez powiatowe urzędy pracy udział w Programie "Pierwszy Biznes" nie doprowadził wszystkich jego uczestników do realizacji samozatrudnienia. Pomimo wyposażenia ich w teoretyczne i praktyczne umiejętności związane z prowadzeniem firmy oraz informacje dotyczące dostępnych zasad oraz źródeł finansowania przedsięwzięcia, nie wszyscy uczestnicy, po zakończeniu szkolenia, zadeklarowali gotowość do prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Uczestnictwo w Programie "Pierwszy Biznes" nawet jeżeli nie doprowadziło wszystkich uczestników do realizacji samozatrudnienia, to na pewno wyposażyło młodych ludzi w teoretyczne i praktyczne umiejętności związane z założeniem i prowadzeniem firmy oraz w informacje dotyczące dostępnych zasad oraz źródeł finansowania gospodarczych pomysłów.

Działania wspierające młodych ludzi w procesie wejścia na rynek pracy w ramach Programu "Pierwsza Praca" oraz "Pierwszy Biznes" są zależne od decyzji urzędów pracy, kontynuowane także w roku 2006.

Równocześnie zwracam uwagę, że w związku z sygnałami o trudnościach w znalezieniu pracowników do prac sezonowych w rolnictwie, ogrodnictwie i sadownictwie, MPiPS prowadzi prace nad zmianą przepisów regulujących możliwości zatrudnienia cudzoziemców do prac sezonowych w tych sektorach. Przewidywane jest, że ułatwienia dotyczyć będą obywateli państw sąsiadujących z Polską.

Reasumując podkreślam, że działania Rządu RP nie są ukierunkowane na nakłanianie obywateli polskich, w tym ludzi młodych, do emigracji zarobkowej, lecz na stworzeniu możliwości pełnego korzystania z przewidzianej prawem wspólnotowym swobody przemieszczania się na rynku wewnętrznym Unii Europejskiej; jednocześnie celem Rządu jest poprawa sytuacja na rynku pracy w Polsce.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Kuberski

Warszawa, 24 lipca 2006 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Działania rządu w zakresie usuwania skutków powodzi i tworzenia zabezpieczenia przeciwpowodziowego obejmują lata 1997-2006. Powódź z 1997 roku spowodowała największe straty (oszacowane przez Główny Urząd Statystyczny na ponad 12 mld zł); zniszczona została infrastruktura komunalna - m.in. sieć wodociągowa i kanalizacyjna, oczyszczalnie ścieków, drogi i mosty - obiekty użyteczności publicznej; placówki oświatowe; obiekty służby zdrowia; urządzenia i obiekty hydrotechniczne; sieć umocnień przeciwpowodziowych oraz inne. Na usuwanie skutków powodzi z 1997 roku z budżetu państwa wydano kwotę ponad 8 mld zł.

W latach 1998-2006 występowały powodzie o mniejszym zasięgu terytorialnym, jednak nie mniej dotkliwe dla mieszkańców i infrastruktury komunalnej (np. straty spowodowane powodzią w lipcu i sierpniu 2001 roku oszacowano na ponad 3 mld zł).

W celu realizacji zadań związanych z usuwaniem skutków klęsk żywiołowych i tworzenia zabezpieczenia przeciwpowodziowego utworzony został system finansowania, na który złożyły się m.in. rezerwy celowe budżetu państwa (rezerwa na usuwanie klęsk żywiołowych oraz rezerwy ze środków kredytowych i międzynarodowych instytucji finansowych, tj. Bank Światowy, Europejski Bank Inwestycyjny i Bank Rozwoju Rady Europy).

W ramach działań prowadzonych w zakresie usunięcia zniszczeń popowodziowych i budowy osłony przeciwpowodziowej zrealizowano w latach 1997-2005 i nadal są realizowane następujące programy międzyresortowe, których koordynatorem jest Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji:

1. Program - budowa systemu osłony przeciwpowodziowej i ograniczenia zagrożenia, na który składa się:

- planowanie osłony przeciwpowodziowej zlewni, systemy informatyczne, modelowanie, planowanie dla zlewni Odry i Wisły (składowa zrealizowana przez regionalne zarządy gospodarki wodnej we Wrocławiu, Krakowie, Poznaniu),

- systemu "Monitoringu i Osłony Kraju" - "SMOK" - zadanie zrealizowane przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej obejmowało zbudowanie systemu informacji o aktualnej i przewidywanej sytuacji hydrologiczno-meteorologicznej w dorzeczach rzek. Pełna automatyzacja sieci posterunków obserwacyjno-pomiarowych i przesyłania informacji oraz nowoczesny system łączności,

- prewencja i ograniczenie ryzyka powodzi (zrealizowane były zadania mające na celu zwiększenie zdolności władz lokalnych do ograniczania podatności za zagrożenia powodziowe, zmniejszenie bezpośrednich i pośrednich strat powodziowych oraz ograniczenie obciążeń finansów publicznych przez przyjęcie zapobiegawczych programów inwestycyjnych i systemów bodźców). Opracowano i wdrożono pilotażowe Lokalne Plany Ograniczenia Skutków Powodzi i Profilaktyki Powodziowej. Realizacja programu wspierana była przez dwie Jednostki Wsparcia Technicznego działające pod nazwą Biura Lokalnej Ochrony Przeciwpowodziowej we Wrocławiu - dla dorzecza górnej i środkowej Odry oraz w Krakowie dla górnej Wisły. Polegała ona na wykorzystaniu technik organizacyjno-prawnych czyli tzw. metod nietechnicznych, do których należało: wypracowanie systemów ostrzeżeń powodziowych; zabezpieczenie obiektów na terenach zalewowych oraz przygotowanie mieszkańców i użytkowników terenów zalewowych. Zapewniono pomoc gminom i powiatom w przygotowaniu własnych programów przeciwdziałania skutkom powodzi uwzględniających głównie metody nietechniczne minimalizacji strat, tj. opracowanie map zalewów powodziowych, poszerzenie wiedzy i świadomości społeczności lokalnych; pomoc merytoryczna w zakresie przygotowania się do powodzi i jak na nią reagować, adresowana do lokalnych samorządów i administracji, opracowanie polityki informacyjnej o tym jak stworzyć warunki indywidualne by zmniejszyć zagrożenie życia i dobytku.

Na budowę tego systemu przeznaczono ponad 340 mln zł.

- odbudowano i zmodernizowano budowle oraz urządzenia hydrotechniczne: polder "Buków, zbiorniki "Czaniec", "Tresna, "Stronie Śląskie", "Mirsk" oraz obiekty ochrony przeciwpowodziowej Kędzierzyna Koźla, remont dolnego stanowiska na zbiorniku "Nysa" na Nysie Kłodzkiej, odbudowa i modernizacja Węzła Szczytnickiego i Bartoszowickiego na Odrze, wyremontowano i odbudowano uszkodzone stopnie wodne: Łączany, Zespół Obiektów Hydrotechnicznych Łączany - Skawina, Dąbie Przewóz,

- zrealizowane zostały znaczące inwestycje w gospodarce wodnej: zbiorniki wodne "Topola" i "Kozielno" na Nysie Kłodzkiej i Kanał Ulgi dla miasta Opola. Budowa zbiorników wodnych "Racibórz", "Borków", "Nielisz" na rzece Wieprz, "Wióry" na rzece Wiślinie, Kuźnica Warężyńska na rzece Przemszy.

Na ten cel przeznaczono 1,6 mln zł.

3. Program odbudowy i modernizacji wałów przeciwpowodziowych i innych urządzeń melioracji wodnych podstawowych w ramach którego odbudowano, zmodernizowano i wybudowano wały przeciwpowodziowe wraz z budowlami, naprawiono i zmodernizowano stacje pomp, naprawiono koryta rzek, wyremontowano drogi dojazdowe do wałów oraz wybudowano nowe wały przeciwpowodziowe.

Ogółem odbudowano i zmodernizowano ponad 1000 km wałów przeciwpowodziowych, ponad 2.220 km koryt rzek i potoków umocniono i oczyszczono.

Na powyższe zadania przeznaczono ponad 1,8 mln zł.

4. Program odbudowy i modernizacji infrastruktury komunalnej jednostek samorządu terytorialnego dotkniętych skutkami klęsk żywiołowych.

W ramach programu realizowano zadania w zakresie odbudowy i modernizacji infrastruktury komunalnej (drogi i mosty, systemy wodociągowe i kanalizacyjne, systemy ciepłownicze i gazownicze, składowanie odpadów, komunalne budownictwo mieszkaniowe, budynki użyteczności publicznej, obiekty służby zdrowia i placówki oświatowe).

Na powyższe zadania przeznaczono środki budżetu państwa (rezerwa celowa na usuwanie skutków powodzi, Kredyt Banku Światowego, Fundusz Prywatyzacji, NFOŚiGW, Eko Fundusz, MEN), środki z rachunków specjalnych utworzonych przez KPRM i TVP S.A., środki PHARE o łącznej wysokości ponad 2,4 mln zł.

5. Program odtworzenia zniszczonego wyposażenia w jednostkach straży pożarnej wchodzących w skład Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego oraz wyposażenia Krajowych Baz Sprzętu Specjalistycznego.

Program ma na celu wyposażenie jednostek należących do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego w sprzęt do walki z powodzią i innymi zdarzeniami mającymi charakter masowych zagrożeń. Środki przeznaczone zostały na zakup ciężkich samochodów specjalistycznych, przyczep pożarniczych do transportu kontenerów, zakup kontenerów zabezpieczenia sanitarnego, kontenerów przeciwpowodziowych, kontenerów kwatermistrzowsko-socjalnych, kontenerów uzdatniania wody.

Na powyższy cel przeznaczono środki budżetu państwa w kwocie 44,8 mln zł.

6. Projekt "Osłona przeciwosuwiskowa" na współfinansowanie naprawy, odbudowy i ochrony infrastruktury publicznej, która została zniszczona lub jest narażona na zniszczenie przez osuwiskowe ruchy ziemi czy erozję brzegu morskiego na obszarze Polski. Zjawiska te nasiliły się po powodziach z roku 1997 i późniejszych.

Na całość programu realizowanego w latach 2003-2009 zostanie przeznaczone łącznie 67 mln EUR (około 320 mln zł}, w tym 50 mln EURO pochodzących z kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

W fazę realizacyjną wszedł Komponent A Projektu "Osłona Przeciwosuwiskowa - finansowanie likwidacji skutków osuwisk i zapobiegania ich występowaniu". W pierwszej kolejności zagwarantowano środki dla jednostek samorządu terytorialnego na dofinansowanie prac przygotowawczych przed zasadniczą częścią inwestycyjną realizacji zadań, a więc głównie przygotowanie dokumentacji geologiczno inżynierskich, projektów zabezpieczenia osuwisk wraz z projektami budowlanymi. Szacuje się, że w ramach Komponentu A Projektu "Osłona Przeciwosuwiskowa" weźmie udział około 100 jednostek samorządu terytorialnego realizując blisko 180 zadań inwestycyjnych związanych z likwidacją bądź zabezpieczeniem 507 osuwisk, głównie na terenie Małopolski i Podkarpacia, jak również województw; śląskiego, świętokrzyskiego, lubelskiego, mazowieckiego, kujawsko-pomorskiego i pomorskiego.

Istotną rolę w kontynuacji prac zabezpieczających przed powodziami odgrywa wieloletni "Program dla Odry 2006" ustanowiony przez Sejm RP w lipcu 2001 roku. Program ten stanowi przykład rozwiązania kompleksowego, opartego na strategii łączącej w sobie cele zabezpieczenia przeciwpowodziowego, ochrony czystości wód i środowiska przyrodniczego z przywróceniem rzece funkcji gospodarczych (transport, energetyka i turystyka).

Jednocześnie pragnę dodać, że sposób zabezpieczenia mienia osób ewakuowanych z terenów objętych klęską żywiołową reguluje Zarządzenie Nr 24 Komendanta Głównego Policji z dnia 10 listopada 2000 roku w sprawie metod i form wykonywania zadań Policji w warunkach katastrofy, awarii technicznych i innych zagrożeń oraz Wytyczne nr 3/2000 Komendanta Głównego Policji z dnia 16 czerwca 2000 roku w sprawie postępowania Policji w warunkach katastrofy naturalnej i awarii technicznej oraz w czasie innych zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu ludzi i środowiska.

Zgodnie z § 4 ww. Zarządzenia kierownicy jednostek organizacyjnych Policji w zakresie działać porządkowych zapewniają ochronę pozostawionego mienia, a także ochronę miejsc składowania mienia porzuconego i ewakuowanego oraz przeszukiwanie terenu w celu zebrania, oznaczenia i zdeponowania mienia porzuconego. Ponadto są oni zobowiązani udzielać mieszkańcom informacji m. in. o miejscu przechowywania zabezpieczonego mienia.

Natomiast zgodnie z ww. wytycznymi, zadaniem Policji jest ochrona mienia osób i instytucji ewakuowanych z rejonu działań. Ponadto, po przeprowadzonej ewakuacji do obowiązków Policji należy zabezpieczenie opuszczonego terenu przed wejściem osób niepowołanych oraz niekontrolowanym powrotem ewakuowanych. Środki bezpieczeństwa obejmować mogą zakaz wjazdu pojazdów i wstępu osób oraz zatrzymywanie i legitymowanie osób przebywających w rejonie ewakuacji. Stan taki jest utrzymywany do czasu, gdy możliwy będzie kontrolowany powrót ludności na teren zagrożony.

Pragnę ponadto dodać, że obecnie nie ma uregulowań prawnych określających zasady organizacji systemu ostrzegania i alarmowania ludności. Próbą wypełnienia tej luki, głównie w aspekcie zapewnienia jednolitości procedur postępowania w zakresie ostrzegania i alarmowania ludności są: "Założenia do gminnych, powiatowych, wojewódzkich i krajowych procedur informowania, ostrzegania i alarmowania o zagrożeniach" - wydane przez Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, Szefa Obrony Cywilnej Kraju w 2004 roku. Założenia wymieniają rodzaje środków informowania, ostrzegania i alarmowania społeczeństwa, określają wymagania funkcjonalno-techniczne dla syren alarmowych oraz elementy składowe komunikatu o zagrożeniu. Nakładają one także na szefów obrony cywilnej poszczególnych szczebli obowiązki w zakresie ostrzegania ludności. Zaznaczyć jednak należy, że przedmiotowe założenia nie są obowiązującym aktem prawnym.

Pragnę jednocześnie poinformować, że w MSWiA trwają prace nad projektem ustawy o ochronie ludności i ochronie cywilnej. Ustawa ta kompleksowo ureguluje system ochrony ludności i obrony cywilnej w Polsce (w tym również system ostrzegania i alarmowania ludności). Zgodnie z harmonogramem prac Rządu projekt ustawy zostanie przedstawiony Radzie Ministrów jeszcze w 2006 roku.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Paweł SOLOCH

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 24 lipca 2006 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Jednocześnie uprzejmie informuję, że sprawy poruszone w oświadczeniu Pani Senator należą do przedmiotu prawa budowlanego, zaś organem właściwym w zakresie realizacji ustawy Prawo budowlane jest Minister Budownictwa.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jarosław ZIELIŃSKI

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 24 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Lotnictwo służb porządku publicznego jest pojęciem ogólnym, określającym rodzaj lotnictwa państwowego i nie jest ono odrębną jednostką organizacyjną MSWiA. Jednostkami organizacyjnymi lotnictwa służb porządku publicznego są m. in.: lotnictwo Policji i lotnictwo Straży Granicznej wchodzące w skład struktur organizacyjnych Policji i Straży Granicznej.

O ewentualnych kierunkach rozwoju tych rodzajów lotnictwa decydują Komendant Główny Policji i Komendant Główny Straży Granicznej w zależności od potrzeb operacyjnych i możliwości finansowych.

Funkcjonowanie ośrodków obsługujących zarówno lotnictwo służb porządku publicznego, jak i wojsko, w związku z charakterem wykonywanych zadań i wyposażeniem statków powietrznych musi być dokonywane z zachowaniem niejawności (stąd rozdział na lotnictwo państwowe i cywilne). Niemniej jednak postanowienia projektu ustawy o lotnictwie służb porządku publicznego dopuszczają cywilną weryfikację tych ośrodków, ale tylko w zakresie niezbędnym do uzyskania cywilnych licencji.

Należy jednocześnie podkreślić, że cywilna licencja pilota nie jest wystarczająca do wykonywania lotów w lotnictwie służb porządku publicznego, ponieważ nie uwzględnia szkolenia specjalistycznego niezbędnego do wykonywania zadań operacyjnych.

Pragnę ponadto dodać, że projektowana ustawa o lotnictwie służb porządku publicznego stanowić będzie wykonanie postanowień art. 1 ust. 3 i 4 i 6 ustawy Prawo lotnicze. Ustawa ta stanowić będzie podstawę do stworzenia docelowych własnych przepisów uzupełniających w zakresie dotyczącym personelu i sprzętu lotniczego oraz infrastruktury w sposób podobny do rozwiązań w lotnictwie wojskowym. W związku z czym zastosowanie Rozporządzenia Komisji Europejskiej Nr 2043/2003 wraz z załącznikami jest bezprzedmiotowe - ponieważ dotyczy lotnictwa cywilnego.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że system bezpieczeństwa lotów w lotnictwie służb porządku publicznego funkcjonuje w oparciu o zasady przyjęte w lotnictwie wojskowym (rozdział lotnictwa państwowego do lotnictwa cywilnego, niejawność działań operacyjnych). Badanie zdarzeń lotniczych lotnictwa państwowego nie wchodzi w zakres działania Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych (komisja cywilna).

Podsumowując pragnę dodać, że konsekwencją rozdziału lotnictwa państwowego od lotnictwa cywilnego jest fakt, że to Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji jest odpowiedzialny za nadzór nad ww. lotnictwem - nie zaś Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, który do czasu wprowadzenia projektowanej ustawy wykonuje jedynie niektóre czynności nadzoru będące wynikiem porozumienia z dnia 24 grudnia 2004 roku zawartego pomiędzy Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji a Prezesem Urzędu lotnictwa Cywilnego.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Władysław STASIAK

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 25 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Wicemarszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Ryszarda Legutko z dnia 27 czerwca 2006 roku (Nr BPS/DSK-043-411/06, przesyłające oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Bielę podczas 13 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2006 roku dotyczące sprawy zabójstwa Ryszarda W. w dniu 5 lutego 2006 roku w Maryninie, uprzejmie informuję, iż postępowanie przygotowawcze w tej sprawie prowadzi Prokuratura Okręgowa w Lublinie Ośrodek Zamiejscowy w Białej Podlaskiej pod sygnaturą O.Z. Ds. 7/06/Sw.

Śledztwo w tej sprawie wszczęte zostało w dniu 7 lutego 2006 roku przez Prokuratora Rejonowego w Radzyniu Podlaskim, następnie w dniu 20 lutego 2006 roku przejęte zostało do dalszego prowadzenia przez Prokuraturę Okręgową w Lublinie Ośrodek Zamiejscowy w Białej Podlaskiej.

W sprawie zatrzymany został w dniu 5 lutego 2006 roku podejrzany, któremu przedstawiono zarzut zabójstwa Ryszarda W., tj. z art. 148 § 1 k.k. oraz czynów z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. podlegających na czynnym oporze i znieważeniu funkcjonariuszy Policji podczas zatrzymania.

Na wniosek prokuratora, postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 roku, sygn. akt II Kp 10/06, Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim zastosował wobec podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, do dnia 4 maja 2006 roku.. Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2006 roku Sąd Okręgowy w Lublinie, na wniosek prokuratora, przedłużył tymczasowe aresztowanie do dnia 4 listopada 2006 roku. Na skutek zażalenia obrońcy podejrzanego Sąd Apelacyjny w Lublinie prawomocnym postanowieniem uchylił powyższe postanowienie wskazując na brak podstaw do istnienia dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejrzanego czynu z art. 148 § 1 k.k.

Po dokonaniu zatrzymania podejrzanego, w jego mieszkaniu zabezpieczony został nóż kuchenny, na którego trzonku ujawniono ślady krwi, natomiast na ostrzu mikroślady włókien materiału. W mieszkaniu denata zabezpieczona została kurtka z otworami na plecach powstałymi po przecięciu ostrym narzędziem.

W dniu 4 i 5 lipca 2006 roku uzyskano opinię biegłych z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Lublinie, z której wynika zgodność DNA denata z DNA wyizolowanym ze śladów na rękojeści dowodowego noża, jak również tożsamość włókien zabezpieczonych na ostrzu noża z włóknami materiału z kurtki denata.

Okoliczności te stanowiły podstawę do ponownego wystąpienia w dniu 12 lipca 2006 roku przez prokuratora o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania.

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2006 roku Sąd Okręgowy w Lublinie zastosował ten środek zapobiegawczy na okres do dnia 15 października 2006 roku, natomiast w dniu 18 lipca br. podejrzany został ponownie zatrzymany i osadzony w areszcie śledczym.

Badanie akt sprawy przeprowadzone przez Prokuraturę Apelacyjną w Lublinie wykazało, że osoby pokrzywdzone były informowane w toku prowadzonego postępowania o przysługujących im uprawnieniach. Na wniosek z dnia 29 czerwca 2006 roku reprezentującej prawa pokrzywdzonego Ewy P.- siostry Ryszarda W. - prokurator zapoznał ją ze zgromadzonymi dowodami, w tym z opinią Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Lublinie z sekcji zwłok oraz wydał żądane kopie dokumentów.

Przeprowadzona analiza akt śledztwa wskazała również na duże zaangażowanie w postępowanie prowadzącego prokuratora, którego między innymi wielokrotne monity i interwencje spowodowały przyspieszenie opracowania opinii, których termin zakończenia pierwotnie określono na październik 2006 roku. Postępowanie prowadzone jest rytmicznie i z poszanowaniem reguł i zasad zawartych w k.p.k., stąd zdaniem badających nie zachodzi potrzeba przekazania śledztwa innej jednostce prokuratury.

Łączę wyrazy szacunku

ZASTĘPCA

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Warszawa, dnia 25 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt sprawuje Inspekcja Weterynaryjna, która odpowiada m.in. za kontrolowanie załadunku zwierząt oraz dopuszczanie ich do transportu, jak również zobowiązana jest do reagowania na wszelkie nieprawidłowości w tym zakresie oraz niezwłocznego powiadamiania organów ścigania w przypadku ich dostrzeżenia. Natomiast organem właściwym w zakresie sankcji przewidzianych w ww. ustawie jest Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Pragnę ponadto dodać, że Policja jest organem egzekwującym prawo w omawianym zakresie. Z danych Policji (policyjnego systemu przestępczości TEMIDA) wynika, iż w 2005 roku wszczęto 1418 postępowań przygotowawczych z artykułu 35 ww. ustawy (wzrost w stosunku do 2004 roku, w którym wszczęto 1283 postępowania przygotowawcze) a zakończono 1580 postępowań, w tym: aktem oskarżenia objęto 329 postępowań. Podkreślenia wymaga ponadto, iż w systemie TEMIDA nie są gromadzone szczegółowe dane dotyczące zabijania koni.

Podsumowując pragnę dodać, iż Policja realizuje ustawowe zadania i obowiązki polegające na rozpoznawaniu i ujawnianiu czynów naruszających postanowienia ustawy o ochronie zwierząt, jak również ściganiu ich sprawców. W strukturze służby kryminalnej Policji, na poziomie wojewódzkich komend Policji oraz Komendy Stołecznej Policji, wyznaczono koordynatorów, których zadaniem jest m.in. rozpoznawanie negatywnych zjawisk w obszarze środowiska naturalnego i przyrody, w tym ochrony zwierząt. Ponadto, Policja na bieżąco współpracuje zarówno z organami administracji publicznej, jak i z organizacjami pozarządowymi zajmującymi się omawianą problematyką, w tym m.in. Ministerstwem Środowiska oraz organizacją WWF Polska.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Władysław STASIAK

Sekretarz Stanu