Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment
Z prac komisji senackich
Na swym posiedzeniu Komisja Spraw Unii Europejskiej, zgodnie z ustawą z 11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, zaopiniowała następujące projekty aktów prawnych UE.
Rozpatrzenie w trybie art. 6 ustawy
Instytucja wiodąca: Ministerstwo Transportu.
Referent: senator Jerzy Szymura.
Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu Eugeniusz Wróbel.
Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady i postanowiła nie wnosić uwag.
Instytucja wiodąca: Ministerstwo Środowiska.
Referent: senator Paweł Michalak.
Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu Agnieszka Bolesta.
Komisja Spraw Unii Europejskiej po rozpatrzeniu projektu przyjęła opinię, że nie popiera przedstawionego projektu decyzji Rady.
Instytucja wiodąca: Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Referent: senator Mirosława Nykiel.
Przedstawiciel rządu: sekretarz stanu Paweł Kowal.
Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt rozporządzenia Rady i postanowiła nie wnosić uwag.
Instytucja wiodąca: Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Referent: senator Urszula Gacek.
Przedstawiciel rządu: sekretarz stanu P. Kowal.
Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady i postanowiła nie wnosić uwag.
Instytucja wiodąca: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Referent: senator Kosma Złotowski.
Przedstawiciel rządu: dyrektor Departamentu Unii Europejskiej i Współpracy Międzynarodowej.
Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady i postanowiła nie wnosić uwag.
- wnioski przekazane w trybie art. 6 ust. 1 pkt. 2 ustawy: COM (2006) 244; 288; 341; 361; 363; 370; 394; 396; 410; 422;
- wnioski przekazane w trybie art. 6 ust. 4 ustawy: COM (2006) 415; 426; 438; 439;
- wnioski przekazane w trybie art. 8 ustawy:
- Propozycja zakończenia postępowań przeglądowych prowadzonych wobec importu PSF z Australii, Indonezji, Tajlandii, Indii bez nałożenia środków antydumpingowych.
Podczas posiedzenia Komisji Zdrowia przeprowadzono dyskusję na temat problematyki zdrowia publicznego w Polsce i w Kazachstanie ze szczególnym uwzględnieniem ustawodawstwa i polityki zdrowotnej mających na celu ograniczenie palenia tytoniu.
W posiedzeniu wzięli udział goście z Kazachstanu: Mariya Glebova z Narodowej Agencja do spraw Walki z Nikotynizmem, Kazbek Tulebayev z Narodowego Centrum Zdrowego Stylu Życia, członkowie parlamentu kazachskiego - Badritdin Nishankulov, Nadezhda Petukhova, Talapkali Izmukhambetov i Tanirbergen Berdongarov, a także Inessa Lavrentyeva z Departamentu Zdrowia. W dyskusji uczestniczyli także Judith Watt z Open Society Institute oraz Natasza Ditkowska, Krzysztof Przewoźniak i Witold Zatoński z Centrum Onkologii w Warszawie.
W dyskusji senator Janina Fetlińska podkreśliła, że spotkanie poświęcone jest wymianie poglądów na temat legislacji w zakresie zwalczania nałogu palenia tytoniu, a także przedstawieniu programów i działań, jakie w tym zakresie są prowadzone w Polsce i Kazachstanie.
Profilaktykę palenia tytoniu w Polsce rozpoczęto już bardzo dawno, ale dopiero w latach dziewięćdziesiątych stało się to elementem naszego ustawodawstwa.
W Polsce w latach siedemdziesiątych działało bardzo aktywnie Polskie Towarzystwo Przeciwtytoniowe. W latach osiemdziesiątych na czoło w tej działalności wysunęli się profesorowie Instytutu Onkologii i Instytutu Kardiologii. W 1995 r. doszło do uchwalenia pierwszej ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami palenia tytoniu. Uchwalona ustawa, będąca jedną z najnowocześniejszych w Europie, stała się ważnym przyczynkiem do powstania w Światowej Organizacji Zdrowia konwencji o ograniczaniu skutków palenia tytoniu FCTC, czyli Europejskiej Konwencji Zwalczania Skutków Palenia Tytoniu. Polska była inicjatorem konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu i w bieżącej kadencji ratyfikowała tę konwencję.
Inne formy działania w zakresie profilaktyki niepalenia tytoniu to przede wszystkim edukacja społeczeństwa, walka z przemytem, wprowadzenie minimalnej interwencji antytytoniowej we wszystkich zakładach opieki zdrowotnej i ochrona przed biernym paleniem. W przyjętej ustawie nie udało się wprowadzić całkowitego zakazu palenia tytoniu w miejscach publicznych. W związku z tym ostatnio podjęto nową inicjatywę o wprowadzeniu pełnego zakazu palenia tytoniu w miejscach publicznych, m.in. w barach i restauracjach, na wzór Irlandii czy Włoch.
Duży wpływ na skuteczność prowadzenia programu miało Ministerstwo Zdrowia, a także Instytut Onkologii w Warszawie, Instytut Kardiologii i fundacja "Promocja Zdrowia".
Jednym z ważniejszych elementów zwalczania palenia tytoniu w Polsce jest także realizacja narodowego programu zdrowia, gdzie cel trzeci, cel strategiczny - to zmniejszanie palenia tytoniu w Polsce.
Przewodniczący Komisji Zdrowia senator Władysław Sidorowicz zaznaczył, że gdy Mark Lalong w 1974 r. opublikował raport o stanie zdrowia Kanadyjczyków, kraje zachodnie przystąpiły do budowy programów profilaktyki i promocji zdrowia. W Kanadzie zaczęła wzrastać średnia długość życia, Polska natomiast przodowała w liczbie wypalanych papierosów, ilości konsumowanego alkoholu, złej diecie, pasywnym stylu życia. Polska z tego kryzysu zaczęła się dźwigać mniej więcej około 1991 roku. Jednak ciągle w świadomości społecznej zasadniczym elementem była sytuacja gospodarcza, a nie skutki społeczne systemu, który doprowadził do dewastacji środowiska naturalnego, wyczerpania zasobów i utrwalenia pewnych złych nawyków. Dzisiaj problemy, przed jakimi stają kraje byłego obozu socjalistycznego czy komunistycznego, są bardzo podobne do tych, które miały kraje zachodnie. Zdaniem przewodniczącego, należy angażować autorytety, decentralizować wykonywanie tych programów. Zasadnicza batalia o zdrowy tryb życia musi odbywać się na poziomie gmin, powiatów, bo tam jest największe zrozumienie potrzeb ludzi mieszkających w tych lokalnych społecznościach.
Podczas posiedzenia założenia i rozwiązania legislacyjne w zakresie ograniczenia palenia tytoniu w Kazachstanie przedstawił dyrektor generalny Narodowego Centrum Zdrowego Stylu Życia K. Tulebayev. Poinformował senatorów o problemach ochrony zdrowia i walki z paleniem tytoniu w Kazachstanie. Podkreślił, iż przyjęto program rozwoju ochrony zdrowia na lata 2005-2010. Rozwój wykształcenia i ochrona zdrowia są priorytetami w tym kraju. W związku z programem zwiększają się nakłady środków finansowych. W 2005 r. było to 2% budżetu centralnego, w 2008 r. - już 4%.
W Kazachstanie odchodzi się od systemu radzieckiego i wprowadza standardy międzynarodowe. Młodzi lekarze, personel medyczny, pielęgniarki kierowane są na studia za granicą na koszt państwa, szczególnie do Stanów Zjednoczonych i krajów Europy Zachodniej. Cztery lata temu przyjęto ustawę dotyczącą walki z paleniem i profilaktyką w leczeniu. Zakazuje ona reklamy zewnętrznej papierosów, również we wszystkich środkach masowego przekazu, palenia we wszystkich miejscach publicznych. W Kazachstanie nie ma automatów do sprzedaży papierosów, nie ma też sprzedaży papierosów na sztuki. W ciągu najbliższych dwóch lat przewiduje się otwarcie przy poliklinikach w Ałma-Acie trzydziestu pięciu specjalnych ośrodków pomocy dla osób, które chcą rzucić palenie.
Na zakończenie posiedzenia Komisji Zdrowia omówiono najważniejsze problemy wynikające z toku prac komisji: napływającą korespondencję, posiedzenia wyjazdowe, seminaria i konferencje.
Podczas posiedzenia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrzono ustawę o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.
Zapisy ustawy, która była projektem poselskim, przedstawił i omówił poseł sprawozdawca Adam Puza. W dyskusji głos zabrał także kierownik Krajowego Biura Wyborczego Kazimierz Czaplicki. Ponadto zapoznano się z uwagami Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu.
Sejm nowelizując samorządową ordynację wyborczą, dał możliwość tworzenia w wyborach samorządowych bloków list oraz zawierania przez komitety wyborcze umów o wspólnym podziale mandatów.
Nowelizacja przewiduje, że minimum dwa komitety wyborcze mogą utworzyć blok (grupę list) i zawrzeć umowę o wspólnym podziale mandatów. Bloki wyborcze można tworzyć tylko w wyborach do rad gmin liczących powyżej 20 tys. mieszkańców oraz do rad powiatów i sejmików województw.
W wypadku samodzielnych list wyborczych obowiązuje - tak jak dotychczas - 5-procentowy próg wyborczy i tylko te listy zdobędą mandaty, które osiągną co najmniej takie poparcie. W wyborach do rady gminy i rady powiatu mandaty zdobędą te bloki, które uzyskają co najmniej 10% poparcia w danej gminie czy powiecie. W wyborach do sejmiku województwa w podziale mandatów będą uczestniczyć tylko te bloki, które zdobędą w skali województwa minimum 15-procentowe poparcie.
Przy ustalaniu wyniku wyborczego bloku nie będzie się brało pod uwagę głosów oddanych na te komitety, wchodzące w jego skład, które uzyskały mniejsze niż 5-procentowe poparcie.
Jeżeli dany blok nie zdobędzie wymaganego minimalnego poparcia (10 lub 15% - w zależności od tego, czy są to wybory do rady gminy, powiatu czy do sejmiku województwa), wynik wyborczy ustala się osobno dla każdego z tworzących blok komitetów
W podziale mandatów w okręgu wyborczym między samodzielne listy oraz bloki stosowana ma być metoda d'Hondta, korzystniejsza dla ugrupowań uzyskujących wyższe poparcie. Mandaty między listy wewnątrz bloku mają być dzielone metodą St. Lague'a, która jest nieco korzystniejsza dla ugrupowań uzyskujących mniejsze poparcie.
W danej gminie, powiecie lub województwie komitet wyborczy może uczestniczyć tylko w jednym bloku. Chodzi o to, aby nie można było tworzyć kilku bloków z różnymi partnerami w tej samej gminie, powiecie albo województwie.
Zgodnie z nowelizacją zabronione jest umieszczanie w nazwie komitetu wyborczego nazwy partii politycznej, skrótu takiej nazwy lub jej części utożsamianej z daną partią bez zgody jej władz.
Nowelizacja stanowi, że jeżeli zarejestrowane są dwie - lub więcej - partie o podobnych nazwach i wyborca może w związku z tym zostać wprowadzony w błąd, zgodzić się na nazwę komitetu wyborczego musi ta partia, która pierwsza została zarejestrowana.
Nowelizacja ma wejść w życie po upływie 14 dni od jej ogłoszenia.
W głosowaniu Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej poparła wniosek senatora Sławomira Sadowskiego o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw bez poprawek. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora Jerzego Szmita.
Akceptacji komisji nie uzyskał wniosek senatora Mariusza Witczaka dotyczący odrzucenia nowelizacji sejmowej: został on następnie zgłoszony jako wniosek mniejszości.
Senator M. Witczak, uzasadniając swój wniosek, stwierdził, że ordynacja jest zmieniana bezpośrednio przed wyborami samorządowymi, w sytuacji wielkiego pośpiechu, bałaganu i chaosu, a poprawek nie skonsultowano ze środowiskami samorządowymi. Zdaniem senatora, poprzez blokowanie list wynik wyborczy będzie rozmijał się z decyzją wyborców.
W dyskusji uwagi do zmian w ordynacji wyborczej zgłaszała także Państwowa Komisja Wyborcza oraz Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.
Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment