Warszawa, 17 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Wicemarszałka Senatu Pana Ryszarda Legutko nr BPS/DSK-043-410/06 z dnia 23 marca 2006 r. dotyczące oświadczenia w sprawie Katedry Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wileńskim złożonego przez Pana Senatora Adama Bielę podczas 13. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2006 r., przedstawiam następujące stanowisko Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Sytuacja Katedry Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wileńskim od długiego już czasu pozostaje przedmiotem zainteresowania resortu spraw zagranicznych. W ostatnich latach już dwukrotnie pracownicy Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wileńskiego postulowali likwidację odrębności Katedry. Po raz pierwszy na przełomie 1999/2000 r., zaś ostatnio wiosną 2005 r. Z inicjatywy polskiej Ambasady w Wilnie podjęto wówczas energiczne przeciwdziałanie, w wyniku którego Katedrę odwiedził osobiście Prezydent RP, podkreślając tym samym zainteresowanie polskich władz utrzymaniem status quo w sprawie organizacyjnej struktury Katedry.

Po otrzymaniu w dniu 6 czerwca 2006 r. pisma pracowników Katedry Polonistyki na Uniwersytecie Wileńskim informującego o zagrożeniu w postaci włączenia Katedry w skład Centrum Slawistyki, Ambasador RP w Wilnie podjął interwencję, wystosowując w dniu 12 czerwca list do Rektora Uniwersytetu Wileńskiego prof. B. Juodki. W liście tym Ambasador RP przedstawił argumentację przemawiającą za pozostawieniem Katedry Polonistyki w dotychczasowej strukturze. Obecnie oczekujemy na odpowiedź Rektora Uniwersytetu.

Informuję również, że kwestia likwidacji Katedry była tematem, zainicjowanego przez polską Ambasadę w Wilnie, spotkania Marszałka Sejmu RP, Pana Marka Jurka z Rektorem Uniwersytetu Wileńskiego. Marszałek Sejmu RP, Pan Marek Jurek przebywał z wizytą na Litwie w dniach 12-14 czerwca. W rozmowie, w której Rektor B. Juodka zapewnił, iż decyzja w sprawie przyszłości Katedry nie została podjęta oraz, że sprawa struktury Wydziału Filologicznego, w tym polonistyki, będzie jeszcze rozważana, brał udział szef Katedry Polonistyki prof. A. Kaledy. Aby przypomnieć Rektorowi o znaczeniu, jakie strona polska przywiązuje do utrzymania odrębności organizacyjnej Katedry, z inicjatywy polskiej Ambasady w Wilnie, Marszałek Sejmu RP odwiedził Katedrą Polonistyki i spotkał się z jej pracownikami naukowymi.

W przypadku braku zadowalających dla Polski rozstrzygnięć kwestia ta będzie przedmiotem kolejnych interwencji polskich władz - zostanie ona podniesiona podczas planowanych rozmów z litewskim Ministrem Oświaty i Nauki, a także w trakcie posiedzenia Komitetów Konsultacyjnych Prezydentów RP i RL we wrześniu br.

Równocześnie pragnę poinformować Pana Marszałka, że w oświadczeniu złożonym przez Pana Senatora Adama Bielę znalazły się pewne nieścisłości. Katedra Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wileńskim nie powstała we wrześniu 1993 roku po wizycie Pani Premier Hanny Suchockiej na Litwie, albowiem w czasie pełnienia tego urzędu nie przebywała ona nigdy z wizytą w Republice Litewskiej. Ponadto pragnę wyjaśnić, że na Wileński Uniwersytet Pedagogiczny (nie zaś jak pisał Pan Senator Adam Biela Państwowy Uniwersytet Pedagogiczny) są przyjmowani absolwenci szkół nie tylko polskich, ale również litewskich i rosyjskich, którzy pomyślnie przeszli egzaminy wstępne i którzy mogą wykazać się znajomością języka polskiego. Te formalne wymogi, stawiane przez uczelnię powodują, że większość studentów polonistyki na Wileńskim Uniwersytecie Pedagogicznym to absolwenci szkół polskich. Wyjaśniam równocześnie, iż obecnie na polonistykę na Uniwersytecie Wileńskim przyjmowani są wszyscy obywatele Republiki Litewskiej, którzy zdali maturę i pomyślnie przeszli weryfikację w czasie egzaminów wstępnych, w tym absolwenci szkół polskich. Jedyna zmiana organizacyjna, jaka ostatnio nastąpiła na tym kierunku polega na tym, że zlikwidowano osobne grupy studenckie. Zgodnie z obowiązującymi na tej uczelni regułami wszyscy studenci, niezależnie od tego w jakiej szkole uzyskali maturę: polskiej, litewskiej czy rosyjskiej, studiują według takiego samego programu i zdają takie same egzaminy.

Z poważaniem

Anna E. Fotyga

Warszawa, 17 lipca 2006 r.

Pan
Robert Smoktunowicz
Senator
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Senatorze,

W odpowiedzi na Pana oświadczenie złożone na 12 posiedzeniu Senatu w dniu 8.06.2006 r. uprzejmie wyjaśniam, że pismem z dnia 18.04.2006 r. "Rada Osiedla" położonego w Pruszkowie-Tworkach zwróciła się o wyjaśnienie trybu stosowania bonifikat przy sprzedaży lokali mieszkalnych. Ww. "Rada Osiedla" argumentowała konieczność stosowania ustawy z dnia 7.07.2005 r. (Dz. U. 157 poz. 1315) o zmianie niektórych ustaw dotyczących nabywania własności nieruchomości. Jest to zdaniem "Rady" właściwa do stosowania w tym przypadku ustawa ponieważ w art. 4 i 5 ustawodawca ustala nowe zasady zbywania mieszkań:

W związku z powstałym pytaniem prawnym oraz wątpliwościami dotyczącymi stosowania ww. art. 4 ustawy zwróciliśmy się o opinię w tej sprawie do Ministerstwa Budownictwa:

1. czy nabycie nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi przez Województwo Mazowieckie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. na podstawie art. 60 ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) można uznać za proces przekształceniowy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ww. ustawy z dnia 07.07.2005 r.?

2. czy najemcom lokali mieszkalnych znajdujących się w tych budynkach może przysługiwać prawo pierwokupu, o którym mowa w art. 4 ust. 2 tej ustawy. Na czym polegałoby naruszenie interesu prawnego najemców wskutek nabycia przez Województwo prawa własności w trybie art. 60 ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.)?

W opinii Departamentu Nieruchomości i Infrastruktury Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego w art. 4 ww. ustawy z dnia 07.07.2005 r. nie znajduje zastosowania w odniesieniu do lokali mieszkalnych, których własność Województwo nabyło na podstawie art. 60 ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracją publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.). Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracją publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. poz. 872 z późn. zm.) nabycie prawa własności nastąpiło z mocy prawa z dniem 1.01.1999 r. i nie jest to (ani nie było) przekazanie nieruchomości w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 07.07.2005 r. ponieważ obowiązujące przepisy "komunalizacyjne" wyraźnie rozgraniczają pojęcie "przekazania" mienia Skarbu Państwa od pojęcia nabycia z mocy prawa".

Ponadto trudno, naszym zdaniem dowieść naruszenia interesu prawnego najemców tych lokali z chwilą nabycia z mocy prawa własności nieruchomości na których posadowione są budynki z lokalami mieszkalnymi. Sytuacja faktyczna i prawna najemców nie uległa wówczas zmianie. Zachowali oni również prawo pierwszeństwa w nabyciu tych lokali, w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, tym bardziej że zasady te obowiązywały w 1999 r. zarówno Skarb Państwa jak i jednostki samorządu terytorialnego. Warto również zauważyć, że w dacie tej nie obowiązywała jeszcze ustawa z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz.U. z 2001 r. nr 4, poz. 24) określającą inne warunki nabycia lokali mieszkalnych przez najemców. W ustawie tej (ustawa z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkać będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. nr 4, poz. 24) w art. 1 ust. 1 wymienione zostały podmioty zobowiązane do jej stosowania i nie ma wśród nich jednostek samorządu terytorialnego.

Reasumując w opinii Departamentu, Województwo Mazowieckie wyodrębniając i sprzedając lokale mieszkalne zobowiązane było i jest do stosowania zasad i trybu określonego w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami a nie ustawie z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa.

Do dnia dzisiejszego odpowiedź na nasze pytanie nie wpłynęła. Uzyskanie odpowiedzi jest tym bardziej istotne ponieważ sprzedaż lokali i stosowanie określonego wygranego trybu rodzi skutki finansowe zarówno dla budżetu Województwa jak i dla potencjalnych nabywców. Do dnia dzisiejszego stosując zasady z ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami Zarząd Województwa mógł udzielać bonifikaty do 80% nabywcom lokali natomiast stosując zasady z dnia 15.12.2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkać będących własnością Skarbu Państwa będzie zobowiązany do stosowania innych zasad dotyczących bonifikat.

Po uzyskaniu odpowiedzi niezwłocznie przedstawimy nasze stanowisko zainteresowanym sprawą mieszkańcom i będziemy kontynuować prace związane ze zbyciem lokali mieszkalnych.

Z poważaniem

z up. Marszałka Województwa

Waldemar Roszkiewicz

WICEMARSZAŁEK

Warszawa, dnia 17 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma BPS/DSK-043-422/06 z dnia 27 czerwca 2006 roku przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora Antoniego Motyczkę dotyczące Przedsiębiorstwa Energetycznego "Megawat" Sp. z o.o. z siedzibą w Czerwionce-Leszczynach, uprzejmie przedstawiam, co następuje.

Ministerstwo Skarbu Państwa uruchomiło procedurę prywatyzacji przedmiotowej Spółki w ubiegłym roku. Aktualnie Doradca MSP uzupełnia analizy przedprywatyzacyjne. W najbliższym czasie planowane jest przez MSP zaproszenie potencjalnych inwestorów do rokowań w sprawie zbycia większościowego pakietu akcji Spółki. Rokowania z wybranym inwestorem będą obejmować m.in. proces podwyższenia kapitału Spółki oraz nakłady inwestycyjne. W ramach procesu rokowań przedstawiciele inwestora będą mieli możliwość negocjowania z reprezentantami załogi warunków tzw. Pakietu Socjalnego, który będzie zabezpieczał interesy pracowników Spółki. MSP planuje zakończenie procesu prywatyzacji przedmiotowej Spółki w pierwszych miesiącach 2007 roku.

W ocenie MSP prywatyzacja Spółki obejmująca podwyższenie przez inwestora kapitału zakładowego, poniesienie niezbędnych nakładów inwestycyjnych oraz dodatkowo zabezpieczenie interesu pracowników w postaci wynegocjowanego Pakietu Socjalnego powinna umożliwić funkcjonowanie Spółki w latach następnych.

Dziękując za zainteresowanie procesem prywatyzacji Przedsiębiorstwa Energetycznego "Megawat" Sp. z o.o. mam nadzieję, że przekazane informacje zostaną uznane za satysfakcjonujące.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa, dnia 18 lipca 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do wspólnego oświadczenia złożonego przez senatorów Krystynę Bochenek i Jadwigę Rudnicką, przekazanego pismem z dnia 27 czerwca 2007 r., sygn. BPS/DSK-043-412/06, uprzejmie informuję, iż poruszone w nim kwestie znajdują uregulowanie w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.). Ustawa ta normuje sprawy zwierząt domowych, gospodarskich, wykorzystywanych w celach rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, zwierząt wolno żyjących, jak też sprawy transportu zwierząt, zabiegów na nich, uboju, uśmiercania i ograniczania populacji zwierząt oraz nadzoru nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt. Ustawa zawiera również przepisy karne (art. 35), sankcjonujące zabijanie, uśmiercanie albo dokonywanie uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów ustawy.

Ponadto informuję, iż Minister Sprawiedliwości zwrócił się - zgodnie z właściwością - do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi o rozważenie podjęcia prac legislacyjnych zmierzających do poprawy stanu prawnego w zakresie, o którym mowa w ww. oświadczeniu.

Jednocześnie uprzejmie powiadamiam, iż Minister Sprawiedliwości zwrócił się do Komendanta Głównego Policji - w celu zwrócenia uwagi na ewentualną potrzebę wzmocnienia prewencji w kategorii spraw, o których mowa w ww. oświadczeniu oraz do Prokuratury Krajowej - w celu ewentualnego wykorzystania informacji zawartych w oświadczeniu w wytycznych dla prokuratur niższego rzędu.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Beata Kempka

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 18 lipca 2006 r.

Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie informuję, iż pismo z dnia 7 czerwca 2006 r. sygn. BPS/DSK-043-342/06 wraz z oświadczeniem złożonym przez senatora Czesława Ryszkę wspólnie z innymi senatorami podczas 11 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r., skierowane do Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego RP, przesłane do Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie przez Ministerstwo Sprawiedliwości Prokuraturę Krajową Biuro Postępowania Przygotowawczego przy korespondencji z dnia 6 lipca 2006 r., dotyczące obrazy uczuć religijnych w związku z emisją filmu pt. "Kod da Vinci" zostało przekazane zgodnie z właściwością do Prokuratury Okręgowej w Warszawie celem procesowego rozpoznania.

Z poważaniem

PROKURATOR APEKLACYJNY

w Warszawie

Marzena Kowalska

Warszawa, 18.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do przekazanego oświadczenia złożonego przez Senatora Stanisława Karczewskiego złożonego podczas 14 posiedzenia Senatu RP w sprawie rozważenia możliwości dokonania zmian ustawowych umożliwiających zatrudnienie tzw. pracowników sezonowych (BPS/DSK-043-449/06) uprzejmie informuję, że podjęte zostały prace legislacyjne w przedmiotowej sprawie.

W związku z faktem, że producenci rolni sygnalizowali niedobory siły roboczej w gospodarstwach rolnych prowadzone są prace nad przepisem, który umożliwi cudzoziemcom, którzy są obywatelami państwa graniczącego z Rzeczypospolitą Polską (w praktyce: obywatele Ukrainy, Rosji, Białorusi i Niemiec) prace w sektorze rolnym w okresie 3 miesięcy w roku.

Przepis ten umożliwi wykonywanie pracy przez ww. cudzoziemców bez konieczności posiadania zezwolenia na pracę na podstawie przepisów w sprawie wykonywania pracy przez cudzoziemców bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę.

Projekt regulacji przekazany został do konsultacji międzyresortowych. Planuję, że przedmiotowe rozporządzenie niebawem wejdzie w życie.

Z poważaniem

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Kuberski

Warszawa, dnia 2006-07-19

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

O odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Janinę Fetlińską podczas 13. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2006 roku (znak: BPS/DSK-043-415/06), w sprawie kwalifikacji pielęgniarek, które ukończyły liceum medyczne lub medyczne studium zawodowe, uprzejmie przedkładam następujące stanowisko.

Celem utworzenia studiów pomostowych było umożliwienie absolwentom pięcioletnich liceów medycznych oraz medycznych studiów zawodowych pragnącym wykonywać zawód w innych krajach Unii Europejskiej, uzyskanie kwalifikacji zawodowych koniecznych do podjęcia pracy na terenie Wspólnoty.

Aktem prawnym regulującym sposób prowadzenia tzw. studiów pomostowych dla pielęgniarek i położnych jest rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków prowadzenia studiów zawodowych na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo przeznaczonych dla pielęgniarek i położnych posiadających świadectwo dojrzałości i będących absolwentami liceów medycznych oraz medycznych szkół zawodowych kształcących w zawodzie pielęgniarki i położnej (Dz.U. Nr 110, poz. 1170). Absolwent tego rodzaju studiów otrzymuje tytuł zawodowy licencjata pielęgniarstwa lub tytuł zawodowy licencjata położnictwa. Ostatni nabór na studia pomostowe zostanie przeprowadzony na rok akademicki 2010/2011.

Studia, o których mowa w wyżej wymienionym rozporządzeniu, są studiami wyłącznie dobrowolnymi, a ich nieukończenie w terminie określonym ustawą - tj. do 2010/2011 roku - nie spowoduje zmian w uprawnieniach zawodowych pielęgniarek i położnych wykształconych w dotychczasowych systemach oraz nie spowoduje utraty tytułu zawodowego a tym samym prawa wykonywania zawodu. Komunikaty w tej sprawie zostały wydane 13 października 2004 roku oraz 14 stycznia 2005 roku przez Departament Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Zdrowia i są dostępne na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia.

Oczywiście pielęgniarki i położne mogą skorzystać z tej formy kształcenia w celu podniesienia swoich kwalifikacji zawodowych do poziomu licencjata, z możliwością kontynuacji kształcenia na uzupełniających studiach magisterskich, jest to jednak indywidualna decyzja każdej pielęgniarki lub położnej.

Art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 roku o zawodach pielęgniarki i położnej /tekst jednolity/ (Dz. U. Nr 57 poz. 602 ze zm.) mówi, że "pielęgniarka, położna, która uzyskała kwalifikacje zawodowe wymagane do otrzymania prawa wykonywania zawodu przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowuje te uprawnienia".

Podsumowując, jeszcze raz podkreślam, że kwalifikacje polskich pielęgniarek i położnych, zarówno tych, które ukończyły liceum medyczne jak i medyczne studium zawodowe, nie ulegną zmianie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i nie istnieje jakiekolwiek ryzyko utraty nabytego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej prawa wykonywania zawodu pielęgniarki lub położnej.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Gręziak

Warszawa, dnia 19 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatorów: Panów Ryszarda Ciecierskiego i Jarosława Chmielewskiego podczas 12 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 czerwca br., w sprawie przyjęcia II wariantu algorytmu podziału środków strukturalnych w perspektywie finansowej na lata 2007-2013, uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Zaproponowane przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego trzy algorytmy podziału środków na regionalne programy operacyjne to jest: algorytm 80/10/10, algorytm stosowany przez Komisję Europejską oraz algorytm dzielący środki w proporcji 60/40 przyczyniają się, chociaż w różnym stopniu, do zmniejszenia rozpiętości międzyregionalnych, poprzez zachowanie największego, choć zróżnicowanego, poziomu wsparcia dla regionów "najsłabszych", a najniższego dla regionów najsilniejszych". Ich konstrukcje wynikają z założeń i zasad polityki spójności społecznej i gospodarczej UE, która preferuje większą pomoc publiczną dla obszarów zapóźnionych i w ten sposób pozwala na bardziej równomierny rozwój wszystkich regionów.

Ostateczną decyzję odnośnie wyboru wariantu podziału środków funduszy strukturalnych przeznaczonych dla regionów w latach 2007-13 podejmuje Rada Ministrów, przyjmując dokument Narodowa Strategia Spójności (Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia). Ministerstwo Rozwoju Regionalnego będzie rekomendować Radzie Ministrów utrzymanie algorytmu 80/10/10 zaproponowanego we wstępnym projekcie Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia (NSRO), przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 14 lutego br. Powody tej rekomendacji są następujące.

• polityka spójności UE - Unia wspiera regiony najbiedniejsze,

• program wyborczy PiS Solidarne Państwo" wspiera regiony najbiedniejsze,

• w debacie na temat algorytmów większość głosów była za algorytmem 80/10/10 (nie chodzi o liczbę głosów, ale o ogólną ocenę debaty),

• regiony uboższe, jak wykazuje doświadczenie NPR 2004-2006 przegrywają w rywalizacji o środki z regionami bogatszymi. Jeśli chcemy je wspierać, musimy przeznaczyć "z góry" środki na ich rozwój i alokować je imiennie. W innym przypadku - środki przypadną regionom bogatszym. Przykładem i dowodem jest wykorzystanie środków w obecnej perspektywie finansowej. Ten argument jest również aktualny dla nowej perspektywy finansowej 2007-2013. Powodem jest, że UE popiera inwestycje ważne dla Europy, zwłaszcza tzw. transportowe korytarze transeuropejskie. W Polsce przebiegają one przez województwa centralne i zachodnie. W rezultacie, województwa centralne i zachodnie w nowych rządowych programach operacyjnych otrzymają relatywnie więcej środków z tytułu konkretnych ulokowanych w nich inwestycji.

Z poważaniem

Grażyna Gęsicka

Warszawa, 19 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Antoniego Motyczki z dnia 8 czerwca 2006 r., na 12 posiedzeniu Senatu, dotyczącego unieszkodliwiania odpadów wraz z rekultywacją terenów skarżonych w rejonie Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry", uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.

Pragnę poinformować, że Minister Środowiska aktywnie współdziała na rzecz rewitalizacji środowiska w otoczeniu Zakładów Chemicznych w Tarnowskich Górach, o czym świadczy fakt uczestnictwa wraz z Prezesem Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w kolejnych pięciu porozumieniach w sprawie likwidacji zagrożenia, obejmujących swoim zakresem zadania pn.:

• "Likwidacja zwałowiska odpadów niebezpiecznych nr 2" okres realizacji 9.07.2001 - 30.04.2002 r.,

• "Budowa kwatery K2 Centralnego Składowiska Odpadów oraz unieszkodliwienie co najmniej 79 tys. m³ odpadów niebezpiecznych" okres realizacji 7.09.2002 - 31.05.2003 r.,

• "Budowa kwatery K3 Centralnego Składowiska Odpadów oraz unieszkodliwienie co najmniej 500 m³ odpadów niebezpiecznych" okres realizacji 25.06.2003 - 30.06.2004 r.,

• "Budowa kwater K4 i K5 Centralnego Składowiska Odpadów oraz unieszkodliwienie co najmniej 66 tys. m³ odpadów niebezpiecznych" okres realizacji 1.07.2004 - 31.12.2004 r.,

• "Unieszkodliwienie co najmniej 65 tys. m³ odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacja wypełnionej odpadami części Centralnego Składowiska Odpadów (CSO)" okres realizacji 1.01.2005 - 31.12.2005 r.

Z informacji przekazanych do Ministerstwa Środowiska wynika, że do chwili obecnej wykonano już około 60% prac likwidacyjnych.

W listopadzie 2005 r. Likwidator Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji złożył do sygnatariuszy dotychczasowych porozumieć, w tym do Ministra Środowiska oraz Prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej projekt nowego porozumienia w sprawie finansowania zadania "Unieszkodliwienie co najmniej 159 tys. m³ odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacja wypełnionej odpadami części Centralnego Składowiska Odpadów", wydzielonego z przedsięwzięcia "Ochrona Głównego Zbiornika Wód Podziemnych 330 - Gliwice poprzez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji", które stanowiłoby kontynuację działań w celu likwidacji zagrożenia.

W tym przypadku Minister Środowiska nie mógł jednak przystąpić do ww. porozumieniu, z uwagi na prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2004 r., dotyczący zasądzonej zaległości Zakładów Chemicznych w wysokości 17.053.837,81 zł (bez odsetek) wobec generalnego wykonawcy, tj. Katowickiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego "BUDUS" S.A., z tytułu prac zrealizowanych w 2000 r.

Podpisanie w powyższej sytuacji porozumienia, a co za tym idzie, jego realizacja stwarza ryzyko zajęcia przez komornika środków przeznaczonych na finansowanie przedsięwzięć, określonych w porozumieniu.

Pragnę przy tym zaznaczy, że zarówno na Ministrze Środowiska, jak i na Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej nie ciążą żadne pośrednie ani bezpośrednie zobowiązania dotyczące ww. zaległości. Brak jest również możliwości formalno-prawnych pozwalających na uregulowanie jej ze środków resortu środowiska.

W kolejnym piśmie, skierowanym do Ministra Środowiska w dniu 3 marca 2006 r., Likwidator Zakładów wystąpił ponownie o podpisanie omawianego porozumienia, przedstawiając jednocześnie opinię, że dotacja Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej nie podlega egzekucji w związku z przechowywaniem jej na koncie bankowym przeznaczonym na finansowanie określonych programów.

Należy wyjaśnić, że stanowisko Likwidatora w tej sprawie nie znajduje potwierdzenia w świetle obowiązującego prawa, bowiem przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie wymieniają dotacji udzielanych przez państwowe osoby prawne, jako zwolnionych spod egzekucji sądowej. Przywołany w wyjaśnieniach Likwidatora art. 831 § 1 pkt 2 Kpc przewiduje, że nie podlegają egzekucji sumy przyznane przez Skarb Państwa na specjalne cele. Tymczasem środki finansowe, uzyskane z dotacji udzielonej przez Narodowy fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, nie są środkami pochodzącymi od Skarbu Państwa, tylko od państwowej osoby prawnej. W związku z powyższym zapewnienie o niepodleganiu egzekucji dotacji udzielonej ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na podstawie art. 831 Kpc nie znajduje uzasadnienia. Niemniej jednak, w celu ostatecznego wyjaśnienia wątpliwości, o zajęcie stanowiska w omawianej sprawie wystąpiłem do Ministra Sprawiedliwości, który w piśmie z dnia 24 maja 2006 r. znak: DWOiP IV-070-27/06 potwierdził powyższą opinię Ministerstwa Środowiska.

W ramach czynionych dalszych starań o pozyskanie środków finansowych na kontynuację likwidacji zagrożenia, z dnia 20 marca 2006 r. Likwidator Zakładów Chemicznych skierował do NFOŚiGW wniosek o dofinansowanie w formie dotacji przedsięwzięcia pn.: "Unieszkodliwianie co najmniej 159 tys. m³ odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacja wypełnionej odpadami części CSO" wydzielonego z przedsięwzięcia pn.: "Ochrona Głównego Zbiornika Wód Podziemnych 330 - Gliwice, poprzez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji". Całkowity koszt zadania określony został na 28 161,9 tys. zł, z czego proponowana dotacja ze środków NFOŚiGW wynosi 19 608,2 tys. zł. Przedłożony wniosek nie może być jednak również z ww. powodów pozytywnie rozpatrzony, do czasu uregulowania przez Zakład Chemiczne "Tarnowskie Góry" omawianego zobowiązania.

W związku z przedstawioną sytuacją, w czerwcu br. zwróciłem się do Prezesa Rady Ministrów z prośbą o rozstrzygnięcie z jakich środków powinno zostać sfinansowane zobowiązanie Zakładów Chemicznych w Tarnowskich Górach wobec firmy "BUDUS" S.A., ponieważ, jak wskazano powyżej, stanowi ono zasadniczą przeszkodę dla dalszej realizacji zadań, związanych z unieszkodliwieniem odpadów niebezpiecznych, zdeponowanych w rejonie Zakładów. Należy dodać, że istniejąca zaległość była również przyczyną odmowy wsparcia ww. przedsięwzięć ze środków pomocowych Unii Europejskiej.

Przekazując powyższe wyjaśnienia, równocześnie uprzejmie informuję, że mając na względzie konieczność pilnej likwidacji istniejącego zagrożenia dla zdrowia ludzi i środowiska w rejonie Zakładów Chemicznych w Tarnowskich Górach, resort środowiska - w zakresie posiadanych kompetencji - będzie w dalszym ciągu uczestniczył w podejmowanych w tym celu działaniach. Należy jednak podkreślić, że decyzja o wznowieniu finansowania realizacji zadań w ww. zakresie ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, zostanie podjęta dopiero po rozwiązaniu problemu istniejącej zaległości.

Jednocześnie pragnę dodać, że w dniu 31 lipca br. Minister Skarbu Państwa organizuje naradę poświęconą likwidacji Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach. Z pisma Ministra Skarbu Państwa w tej sprawie (znak MSP/DERRiUA-ZW/1134/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.) wynika ponadto, że rozważa on możliwość sfinansowania w 2006 r. ze środków Funduszu Skarbu Państwa omawianego zobowiązania Zakładów wobec firmy "BUDUS" S.A.

Z poważaniem

MINISTER ŚRODOWISKA

Prof. dr hab. Jan Szyszko

Warszawa, dnia 19 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Mirosławy Nykiel złożonego podczas 14 posiedzenia Senatu RP w dniu 6 lipca 2006 r. w sprawie zmian w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008) w celu usprawnienia systemu zarządzania zagospodarowaniem odpadami komunalnymi, uprzejmie informuję co następuje.

Wszelkie kwestie dotyczące:

- zasad gospodarowania odpadami (w tym komunalnymi);

- instrumentów służących realizacji celów założonych w polityce ekologicznej państwa (wynikających z przepisów prawa UE);

- zadań samorządu terytorialnego w zakresie gospodarki odpadami komunalnymi (w tym budowy sieci instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych)

regulowane są przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 z późn. zm.) i ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że próby zreformowania obowiązującego systemu odbierania odpadów komunalnych, regulowanego ustawą o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, polegające na znacznym wzmocnieniu roli gminy, spotkały się ze sprzeciwem parlamentarzystów.

W rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz zmianie niektórych innych ustaw (druk sejmowy 3942), skierowanym do Sejmu RP w kwietniu ub. r., zawarto nową koncepcję tego systemu, umożliwiającą przejęcie przez gminy od właścicieli nieruchomości m. in. obowiązków w zakresie pozbywania się odpadów komunalnych bez potrzeby organizowania w tej sprawie referendum, przez co uzyskałyby bezpośredni wpływ na gospodarkę odpadami komunalnymi.

Chociaż wypracowane w trakcie prac parlamentarnych kompromisy nie likwidują całkowicie uzależnienia gminy od przedsiębiorców działających na jej terenie, to wzmacniają jednak funkcję kontrolną i stanowiącą gminy. Dodatkowe instrumenty, m. in. w postaci:

- wykazów i ewidencji umów na odbiór odpadów komunalnych;

- wydawania decyzji wobec właścicieli nieruchomości uchylających się od ich zawarcia;

- wzmocnienia roli regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, który jest obecnie aktem prawa miejscowego;

- zobowiązania przedsiębiorców do dostarczania informacji o masie i sposobie zagospodarowania odebranych odpadów komunalnych w skali roku (w tym również odpadów ulegających biodegradacji,

- wskazania przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta w wymaganiach dla przedsiębiorców miejsc odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych,

stwarzają możliwość prawidłowej realizacji zadań nałożonych na gminę przepisami ustawy o odpadach.

Podsumowując powyższe pragnę zaznaczyć, że realizacja prawidłowej gospodarki odpadami na terenie gminy, zależy w dużym stopniu od pełnego wykorzystania przysługujących gminom uprawnień, w tym w szczególności wynikających z przyznania uprawnień kontrolnych w stosunku do przedsiębiorców prowadzących działalność na ich terenie.

Niemniej z uwagi na zbyt krótki okres obowiązywania znowelizowania przepisów, trudno w pełni ocenić skuteczność ich funkcjonowania.

Jednocześnie też pragnę podkreślić, że podzielam stanowisko Pani Senator, w kwestii braku w polskim prawodawstwie uregulowań które stworzyłyby sprawny system organizacyjny gospodarowania odpadami komunalnymi na terenie gminy, porównywalny do funkcjonowania przedmiotowej gospodarki w "starych" krajach Unii Europejskiej.

Z uwagi na powyższe, pragnę poinformować, że Ministerstwo przewiduje przygotowanie projektu zmiany ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w IV kwartale tego roku. Wspomniany projekt, nie będzie zawierał przepisów dotyczących referendum (zgodnie z załącznikiem do Paktu Stabilizacyjnego).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że odpowiedź na pytanie o "konkrekty", dotyczące zmian w przedmiotowej ustawie, może zostać udzielona po uzgodnieniach międzyresortowych i konsultacjach społecznych.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Mariusza Witczaka, złożone podczas 12. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 czerwca 2006 r. przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-043-390/06 z dnia 21 czerwca 2006 r. sprawie linii kolejowej dużych prędkości (Warszawa - Łódź - Wrocław/Poznań) uprzejmie wyjaśniam, iż budowa tej linii nie jest przewidziana do realizacji w latach 2007-2013. Ze względu na wysokość środków z Funduszy UE przeznaczonych na inwestycje kolejowe w pierwszej kolejności do realizacji w latach 2007-2013 zaplanowano zadania, które będą kontynuacją już rozpoczętych inwestycji.

W związku z koniecznością przygotowania dokumentów programowych, które będą umożliwiały wykorzystanie środków unijnych, ministerstwo Transportu prowadzi obecnie prace nad Programem Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko na lata 2007-2013.

W ramach tego Programu zostaną sfinansowane prace przygotowawcze dla realizacji tej inwestycji. We wstępnej wersji Programu na ten cel są przewidziane środki w wysokości 100 mln Euro. Natomiast budowę linii kolejowej dużej prędkości w relacji Wrocław/Poznań - Łódź - Warszawa przewiduje się na lata 2014-2020.

Obecny kształt priorytetów i działań programu stanowi wstępny projekt dokumentu. Ostateczny zakres uzależniony będzie od przebiegu konsultacji społecznych oraz negocjacji z Komisją Europejską.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Mirosław Chaberek

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 23 listopada 2005 r. sygn. BPS/DSK-043-380/06 i odnosząc się do oświadczenia senatora p. Adama Bieli, złożonego w dniu 8 czerwca 2006 r. na dwunastym posiedzeniu Senatu RP, uprzejmie przedstawiam co następuje.

Pan Senator Biela wskazał w swoim oświadczeniu na dwie kwestie. Pierwsza kwestia dotyczy postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r., zezwalającej państwu Urszuli i Marianowi H. na budowę pawilonu wystawowego sprzedaży samochodów według zatwierdzonego projektu. Druga kwestia dotyczy dochodzenia przez państwo U. i M. H. odszkodowania za szkody majątkowe poniesione na skutek zawinionych działań organów administracji publicznej.

W pierwszej kwestii Prokurator Generalny przedstawił stanowisko w piśmie z dnia 19 grudnia 2005 r. sygn. akt PR V A 102/05, stanowiącym odpowiedź na oświadczenie złożone przez p. senatora Adama Bielę i p. senatora Czesława Ryszkę na 2 posiedzeniu Senatu RP w dniu 15 listopada 2005 r.

Odwołując się do tego stanowiska dodatkowo wskazać należy, że kontrolę działalności administracji publicznej, w tym kontrolę decyzji administracyjnych, sprawują sądy administracyjne według zasad określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2006 r. sygn. akt VII S.A./Wa 1216/05 oddalił skargę p.p. Urszuli i Mariana H. na decyzję Generalnego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 lipca 2005 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 lipca 1996 r. - pozwolenia na budowę pawilonu wystawowego. Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz poprzedzająca ją decyzja Wojewody Śląskiego nie naruszają prawa. Od wyroku tego skarżący wnieśli skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która to skarga nie została dotychczas rozpoznana. Naczelny Sąd Administracyjny orzeknie zatem co do zgodności z prawem wyroku sądu I instancji, przy czym orzeczenie to będzie prawomocne; orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego nie podlegają zaskarżeniu.

Wypowiadając się w drugiej kwestii wskazać należy, że zasady odpowiedzialności za szkody z tytułu czynów niedozwolonych regulują przepisy Kodeksu cywilnego (art. 415 k.c. i nast.).

W myśl art. 417 § 1 k.c. - za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z moc prawa.

Jednakże w przypadku, gdy szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem (art. 417¹ § 2 k.c. zdanie pierwsze).

Natomiast w przypadku, gdy przez zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej została wyrządzona szkoda na osobie, poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego jej naprawienia oraz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, gdy okoliczności, a zwłaszcza niezdolność poszkodowanego do pracy lub jego ciężkie położenie materialne, wskazują, że wymagają tego względy słuszności (art. 417² k.c.).

Z przepisu tego wynika, że dochodzenie odszkodowania za zgodne z prawem działanie władzy publicznej ograniczone jest do szkody na osobie i tylko w określonych w tym przepisie okolicznościach.

Dodać należy, że wyżej powołane przepisy art. 417, 417¹ i 417² Kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692), stosuje się do zdarzeń i stanów prawnych powstałych od dnia 1 września 2004 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej.

Stosownie do przepisu art. 5 tej ustawy, do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem 1 września 2004 r. stosuje się art. 153, art. 160 i art. 161 § 5 k.p.a. (uchylone przez ustawę z dnia 17 czerwca 2004 r.) i przepisy Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym do tego dnia.

Łączę wyrazy szacunku

z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, dnia 20 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Pawła Michalaka podczas 12 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 czerwca 2006 r., przekazane Ministrowi Sprawiedliwości - Prokuratorowi Generalnemu przez Pana Ryszarda Legutko Wicemarszałka Senatu pismem z dnia 21 czerwca 2006 r. sygn. BPS/DSK-043-382/06 - uprzejmie przedstawiam, co następuje.

W przedmiotowym oświadczeniu Pan Senator Paweł Michalak zakwestionował zasadność decyzji Prokuratora Rejonowego w Koszalinie o umorzeniu dochodzenia prowadzonego pod sygnaturą akt 2 Ds. 2004/05 w sprawie przeciwko Annie O. podejrzanej o to, że:

I. w dniu 21marca 2005 r. w Koszalinie, w sklepie "Parkowy" sprzedała alkohol w postaci 3 sztuk piwa "Warka" osobie niepełnoletniej - Adrianowi G., tj. o czyn z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi;

II. w dniu 21 marca 2005 r. w Koszalinie, w sklepie "Parkowy" sprzedała alkohol w postaci 4 sztuk piwa "Złoty Kur" osobie niepełnoletniej - Tomaszowi R., tj. o czyn z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi;

oraz przeciwko Jadwidze K. podejrzanej o to, że:

w dniu 21 marca 2005 r. w sklepie "Parkowy" w Koszalinie, nie dopełniła obowiązku nadzoru nad nadzoru nad pracownikiem sklepu Anną O., przez co dopuściła do popełnienia przestępstwa polegającego na sprzedaży alkoholu w postaci piwa osobom niepełnoletnim.

tj. o czyn z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Jako podstawę tej decyzji przyjęto art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. wobec stwierdzenia, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstw.

Akta tego postępowania i odpowiadające im akta nadzoru Prokuratury Okręgowej w Koszalinie zostały zbadane przez Prokuraturę Apelacyjną w Szczecinie.

W wyniku analizy akt stwierdzono, że decyzję o umorzeniu w/w dochodzenia zaskarżył przedstawiciel Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, którą Prokuratura Rejonowa w Koszalinie uznała za pokrzywdzonego i przyjęła zażalenie do rozpoznania.

Pokrzywdzeni - przedstawiciele ustawowi niepełnoletnich, którzy nabyli alkohol, nie zaskarżyli tego postępowania.

Prokuratura Okręgowa w Koszalinie uznając, że Miejska Komisja rozwiązywania Problemów Alkoholowych nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k. , skierowała do Sądu Rejonowego w Koszalinie stanowisko, wnioskując o pozostawienie zażalenia bez rozpoznania jako pochodzącego od osoby nieuprawnionej.

Postanowieniem z dnia 14 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w Koszalinie w sprawie X Kp 2006/05 przyjęty środek odwoławczy pozostawił bez rozpoznania - wobec złożenia go przez osobę nieuprawnioną - na podstawie art. 430 §1 k.p.k.

Ogłaszając postanowienie w obecności przedstawiciela skarżącego, sąd błędnie pouczył stronę, że postanowienie jest prawomocne.

Tymczasem, stosownie do treści art. 430 § 2 k.p.k., od postanowienia sądu odwoławczego w przedmiotowej pozostawienia bez rozpoznania przyjętego środka odwoławczego przysługuje zażalenie od innego równorzędnego składu sądu odwoławczego. W zaistniałej sytuacji omawiane postanowienie nie uzyskało waloru prawomocności.

W tym stanie rzeczy konieczne stało się spowodowanie doręczenia przez sąd postanowienia z prawidłowym pouczeniem - stosownie do treści art. 16 § 1 k.p.k. Odpowiedni wniosek w tym zakresie zostanie złożony przez prokuraturę do Sądu Rejonowego w Koszalinie.

Dopiero zatem wyczerpanie drogi odwoławczej może spowodować skutek w postaci uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu dochodzenia.

Uprawomocnienie się tego postanowienia umożliwi Prokuratorowi Generalnemu podjęcie decyzji o jego uchyleniu w trybie art. 328 § 1 k.p.k. i działania takie zastaną podjęte.

Aktualnie, do czasu uprawomocnienia się tego postanowienia, Prokurator Generalny nie jest władny podjąć w tej sprawie jakichkolwiek działań.

Łączę wyrazy szacunku

ZASTĘPCA

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Warszawa, dn. 20.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Andrzeja Łuczyckiego złożonego podczas 12. posiedzenia Senatu RP w sprawie odpracowania święta 3 maja przesłanego do Ministra Pracy i Polityki Społecznej przy piśmie z dnia 21 czerwca br., znak: BPS/DSK-043-399/06 - przedstawiam następujące stanowisko:

W związku z wprowadzeniem w życie od dnia 1 stycznia 2004 r. przepisu art. 130 Kodeksu pracy, określającego sposób ustalania wymiaru czasu pracy w danym okresie rozliczeniowym, pojawiła się wątpliwość, czy przepis ten ma także zastosowanie do pracowników objętych przepisami ustawy o służbie cywilnej oraz przepisami ustawy o pracownikach urzędów państwowych.

W wyniku uzgodnień dokonanych między ministrem właściwym do spraw pracy a Szefem Służby Cywilnej oraz Szefem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów został przyjęty pogląd, że sposób obliczania wymiaru czasu pracy, określony w art. 130 k.p., powinien być stosowany również wobec pracowników objętych przepisami ustawy o służbie cywilnej oraz przepisami ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Wymienione pragmatyki służbowe nie regulują bowiem tej kwestii, a zatem zgodnie z art. 5 k.p., jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy Kodeksu stosuje się w zakresie nie uregulowanym tymi przepisami.

Zgodnie z art. 130 § 2 k.p. każde święto występuje w okresie rozliczeniowym i przypadające w innym dniu niż niedziela obniża wymiar czasu pracy o 8 godzin. Jeżeli jednak w tygodniu obejmującym siedem dni od poniedziałku do niedzieli, wystąpią dwa święta w inne dni niż niedziela, obniżenie wymiaru czasu pracy o 8 godzin następuje tylko z tytułu jednego z tych świąt.

Jest to wyjątek od ogólnej zasady, że każde święto wywołuje zmniejszenie wymiaru czasu pracy. Konsekwencją tej regulacji jest mniejsza liczba dni wolnych z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy (tzw. wolnych sobót) w miesiącu, w którym nastąpi przypadek wystąpienia w tygodniu, rozumianym jako siedem dni od poniedziałku do niedzieli, dwóch świąt w inne dni niż niedziela. Zatem w poszczególnych latach ułożenie w tygodniu świąt 1 i 3 maja oraz Bożego Narodzenia doprowadzi do obniżenia wymiaru czasu pracy o 8 godzin lub o 16 godzin. I tak, np. w maju i grudniu 2006 r. obniża się wymiar czasu pracy z tego tytułu tylko o 8 godzin.

Pragnę poinformować, iż trwają obecnie prace legislacyjne zmierzające do zmiany treści art. 130 Kodeksu pracy.

Odnośnie do wątpliwości Pana Senatora dotyczących praktyki związanej z wyznaczaniem dni pracy dla pracowników urzędów administracji rządowej, uprzejmie informuje, że na podstawie art. 92 ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r., Nr 49, poz. 483 ze zm.) rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych dniach tygodnia ustala dyrektor generalny urzędu według zasad określonych, w drodze rozporządzenia, przez Prezesa Rady Ministrów oraz że na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych rozkład czasu pracy w tygodniu oraz jego wymiar w poszczególnych dniach tygodnia ustala kierownik urzędu zgodnie z zasadami określonymi, w drodze rozporządzenia, przez Prezesa Rady Ministrów.

Kwestie te są uregulowane w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2000 r. w sprawie zasad ustalania rozkładu i wymiaru czasu pracy pracowników urzędów administracji rządowej (Dz. U. Nr 28, poz. 350 ze zm.).

W związku z powyższym, problematyka ustalania w praktyce dni pracy i dni wolnych od pracy dla pracowników urzędów administracji rządowej nie jest objęta właściwością Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Bogdan Socha

Warszawa, 20.07.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z wystąpieniem Pana Marszałka Senatu RP z dnia 27 czerwca 2006 r. (znak: BPS/DSK-043-419/06) w sprawie oświadczenia senatora Czesława Ryszki złożonego podczas 13. posiedzenia Senatu RP w sprawie stosunków w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej uprzejmie informuję, że:

Przez nadzór należy rozumieć prawo do kontroli wraz z możliwością wiążącego wpływania (oddziaływania) na organ czy inną jednostkę nadzorowaną. Zgodnie z ustawą nadzór nad działalnością organizacji pożytku publicznego w zakresie prawidłowości korzystania z uprawnień przez te organizacje sprawuje obecnie Minister Pracy i Polityki Społecznej (jedynie nadzór nad działalnością organizacji pożytku publicznego działających w zakresie ratownictwa i ochrony ludności sprawuje minister właściwy do spraw wewnętrznych). W zakresie kontroli Minister Pracy i Polityki Społecznej ma uprawnienia do badania zgodności działania organizacji pożytku publicznego z postanowieniami ustawy jak również z dokumentacją źródłową danych wykorzystywanych w rocznych sprawozdaniach merytorycznych (art. 23 ust. 1 i 3 ustawy) i finansowych (art. 23 ust. 2 ustawy) przekazywanych ministrowi do spraw zabezpieczenia społecznego.

Zgodnie z ustawą organizacja pożytku publicznego ma obowiązek przekazywać Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej roczne sprawozdania merytoryczne i finansowe ze swojej działalności. Jeśli podczas weryfikacji w zakresie zgodności z dokumentacją źródłową danych wykorzystywanych w rocznych sprawozdaniach zostaną zauważone nieprawidłowości są one sprawdzane podczas kontroli przeprowadzonej bezpośrednio w organizacjach pożytku publicznego. Minister nie ma jednak uprawnień do ingerowania w wewnętrzne zasady funkcjonowania organizacji, w tym gospodarkę finansową organizacji pożytku publicznego, ponieważ naruszałoby to zasadę suwerenności tych organizacji. Takie działania należą do kompetencji organów kontrolnych tych organizacji.

Zgadzam się z opinią Pana senatora, że członkowie Zarządu Okręgowego Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej nie powinni kierować się osobistymi wzglądami w podejmowaniu decyzji o podziale żywności wśród potrzebujących, a raczej zasadami współżycia społecznego oraz istotą działalności pożytku publicznego. Organizacje pożytku publicznego powinny wzajemnie się wspierać w celu budowania wspólnego dobra i działania dla poprawy bytu obywateli. W związku z powyższym wskazane jest poczynienie kroków w celu mediacji i próby porozumienia między członkami PKPS w Katowicach i w Czeladzi.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Bogdan Socha

Warszawa, dnia 20 lipca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Franciszka Adamczyka na 11 posiedzeniu Senatu, przesłane przy piśmie Nr BPS/DSK-043-345/06 z dnia 7 czerwca 2006 r., w sprawie finansowania dróg krajowych i wojewódzkich w miastach na prawach powiatu, uprzejmie wyjaśniam, że istniejący w latach 1999-2003 sposób finansowania jednostek samorządu terytorialnego i nie był akceptowany przez środowiska samorządowe. Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego uznała, że ówczesny sposób finansowania jednostek samorządowych powinien zostać zmieniony. W związku z powyższym została uchwalona ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966) uwzględniająca w możliwie najpełniejszy sposób postulaty zgłoszone przez poszczególne samorządy. Zostały w niej zawarte zmiany systemowe, mające na celu wzmocnienie pozycji samorządów - o co postulowały środowiska samorządowe - poprzez zwiększenie ich samodzielności w dysponowaniu środkami finansowymi. W zakresie finansowania dróg samorządowych odstąpiono od subwencji drogowej (pochodzącej z części wpływów z podatku akcyzowego od paliw silnikowych) na rzecz dochodów własnych samorządów. W obowiązującym do końca 2003 r. w systemie finansowania drogownictwa samorządowego wysokość części drogowej subwencji ogólnej uzależniona była m.in. od natężenia ruchu, stanu ilościowego sieci drogowej zarządzanej przez daną jednostkę samorządową, lokalizacji dróg (tereny górskie, odcinki miejskie).

Obecnie skala wydatków na drogi samorządowe zależy głównie od tego, jaki jest poziom udziału dochodów budżetów samorządów w podatkach CIT i PIT oraz od tego ile środków finansowych samorządy przeznaczą na remonty dróg czy inwestycje drogowe. Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966 z późn. zm.) określa zasady i tryb przekazywania części subwencji ogólnej, w tym m. in. części równoważącej subwencji ogólnej dla powiatów. Na postawie art. 23 ust. 3 ww. ustawy dokonywany jest podział części równoważącej subwencji ogólnej dla powiatów i miast na prawach powiatu (uregulowany rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 29.09.2005 r. - Dz. U. Nr 194 poz. 1622). Z kwoty części równoważącej subwencji ogólnej wydzielana jest kwota w wysokości 30%, którą rozdziela się między miasta na prawach powiatu w zależności od długości dróg wojewódzkich i krajowych znajdujących się w granicach tych miast.

Dodatkowym źródłem dofinansowania inwestycji drogowych są również środki pochodzące z rezerwy subwencji ogólnej, powołanej na mocy art. 26 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy. Obecnie omawiana rezerwa została już w całości rozdysponowana. W ramach powyższych środków w roku 2006 18 miast na prawach powiatu uzyskało dofinansowanie zadań inwestycyjnych rozpoczętych przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 26 ust. 4 pkt 1) oraz 30 miast na prawach powiatu otrzymało dofinansowanie budowy, modernizacji, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami krajowymi i wojewódzkimi (art. 26 ust. 4 pkt 3). Łączna kwota powyższego dofinansowania wyniosła 185 111 tys. zł (ok. 2/3 wszystkich środków z rezerwy subwencji ogólnej). Jednocześnie miasto Świnoujście - miasto na prawach powiatu - otrzymuje corocznie dofinansowanie z tej rezerwy na utrzymanie rzecznych przepraw promowych o średnim natężeniu ruchu w skali roku powyżej 2000 pojazdów na dobę (art. 26 ust. 4 pkt 2) , w wysokości 19 314 tys. zł.

Zgodnie z art. 101 ww. ustawy przedłożona została Parlamentowi przez Prezesa Rady Ministrów informacja o skutkach obowiązywania art. 20 - 41 wraz z propozycjami zmian. Możliwe zatem będzie rozważenie wszelkich uzasadnionych propozycji dotyczących zmian w dotychczasowych przepisach.

Równocześnie informuję, że w akcie wykonawczym do NPR 2004-2006, tj. w Sektorowym Programie Operacyjnym-Transport (SPO-T) przyjęto zasadę, że przebudowa dróg krajowych w miastach na prawach powiatu, traktowana była jako jeden blok problemowy objęty działaniem 2.2. "Usprawnienie przejazdów drogami krajowymi przez miasta na prawach powiatu", finansowanym z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.

Trwające obecnie prace nad 16 Regionalnymi Programami Operacyjnymi kierowane są do regionalnych konsultacji społecznych, które mają zmierzać do określenia kierunków realizacji polityki spójności oraz wydatkowania Funduszy Strukturalnych i Funduszy Spójności w Polsce w kolejnych latach programowania UE. W ramach Regionalnych Programów Operacyjnych mogą być realizowane projekty na drogach samorządowych. Jednocześnie podkreślam, że zgodnie z ustaleniami dotyczącymi programowania środków unijnych na lata 2007-2013 decyzja w sprawie finansowania inwestycji musi zostać podjęta na poziomie regionalnym.

Przebudowa dróg krajowych w miastach na prawach powiatu w latach 2007-2013 miała być finansowana, zgodnie z koncepcją Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, ze środków regionalnych programów operacyjnych. Obecnie MRR proponuje by projekty zgłaszane przez miasta na prawach powiatu były finansowane ze środków PO Infrastruktura i Środowisko. W sprawie tej nie zapadły jeszcze ostateczne ustalenia, nie została też określona wysokość i źródło finansowania tych projektów.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że właściwym w sprawach finansów samorządów terytorialnych jest resort finansów. Resort transportu dysponując środkami jedynie na drogi krajowe, zarządzane przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad, nie ma innych możliwości formalnych finansowania dróg zarządzanych przez samorządy. Nie ma też możliwości ingerowania w działalność samorządów.

Łączę wyrazy szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 lipca 2006 r.

Pan
Marek Jurek
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora, Stanisława Karczewskiego (DSP-4404-89(2)17/06), dotyczące inwestowania na obszarze gmin o statusie uzdrowiska i obszarach ochrony uzdrowiskowej, poniżej przedstawiam wyjaśnienia w poruszonych przez Pana Senatora kwestiach.

Ustawa z dnia 28 lipca 2005 roku o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 Nr 167 poz. 1399) w art. 38 ust. 2 zobowiązuje gminę o statusie uzdrowiska lub statusie obszaru ochrony uzdrowiskowej do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w terminie 2 lat od dnia uzyskania statusu.

W kontekście przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) oznacza to, że gmina posiadająca status uzdrowiska lub status obszaru ochrony uzdrowiskowej, zobowiązana jest do zawieszenia wszystkich postępowań zmierzających do wydania decyzji o warunkach zabudowy, do czasu sporządzenia planu miejscowego (planów miejscowych) dla trenów, których dotyczy postępowanie.

Opisana wyżej zasada nie dotyczy terenów na których realizowane są inwestycje celu publicznego. Ze względu na ich znaczenie dla interesu publicznego, zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dla takich inwestycji mogą być wydawane decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, pomimo obowiązku sporządzenia planu dla terenu, na którym mają być realizowane, również po upływie wskazanego, dwuletniego okresu na sporządzenie planu.

Stosownie do stanowiska Ministra Zdrowia, obowiązek sporządzenia, w terminie 2 lat, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla obszarów uzdrowisk i obszarów ochrony uzdrowiskowej, ustanowiony w art. 38 ust. 2 dotyczy tylko obszarów, którym status uzdrowiska albo obszaru ochrony uzdrowiskowej nadany został na mocy ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowiskowych, czyli po dniu 2 października 2005 roku, kiedy weszły w życie jej przepisy.

Wprawdzie uzdrowiska dysponujące takim statusem przed dniem wejścia w życie omawianej ustawy, stały się w dniu 2 października 2005 roku, z mocy prawa, uzdrowiskami w rozumieniu przepisów obecnie obowiązujących, jednakże są zobligowane w terminie 3 lat do ponownego uzyskania statusu uzdrowiska, nadanego na podstawie obecnie obowiązującej ustawy. Dopiero więc od tego momentu biegł będzie dwuletni termin obowiązku sporządzenia planu miejscowego dla przedmiotowych gmin i również od tego momentu powstanie obowiązek zawieszenia postępowań w sprawie wydawania decyzji o warunkach zabudowy.

Oznacza to, że w odniesieniu do "starych" uzdrowisk, przez okres 3 lat od wejścia w życie ustawy o uzdrowiskach istnieje możliwość wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Gminy te na ogólnych zasadach mają jednak suwerenne prawo zawieszenia na 12 miesięcy postępowań w sprawie wydania obu wspomnianych decyzji, w szczególności w przypadkach, w których zamierzenie jest sprzeczne z polityką gminy zawartą w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Brak planów miejscowych nie stanowi również bariery dla inwestycji publicznych lokalizowanych, w takim przypadku, w drodze decyzji o ustaleniu inwestycji celu publicznego, również po upływie wymaganego terminu na sporządzenie planów miejscowych.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTER BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

Podsekretarz Stanu