Warszawa, dnia 30 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu

Nawiązując do oświadczenia senator Marii Pańczyk-Poździej skierowanego do Ministra Środowiska pismem nr BPS/DSK-043-356/06, uprzejmie przekazuję co następuje.

Na wstępie pragnę poinformować Pana Marszałka, że od lipca 2001 r. Minister Środowiska aktywnie współdziała na rzecz rewitalizacji środowiska w otoczeniu Zakładów Chemicznych w Tarnowskich Górach, o czym świadczy fakt uczestnictwa wraz z Prezesem Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w kolejnych pięciu porozumieniach w sprawie likwidacji zagrożenia, obejmujących swoim zakresem zadania pn.:

W listopadzie 2005 r. Likwidator Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji złożył do sygnatariuszy dotychczasowych porozumień, w tym do Ministra Środowiska oraz Prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, projekt nowego porozumienia w sprawie finansowania zadania "Unieszkodliwienie co najmniej 159 tys. m3 odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacja wypełnionej odpadami części Centralnego Składowiska Odpadów", wydzielonego z przedsięwzięcia "Ochrona Głównego Zbiornika Wód Podziemnych 330 - Gliwice poprzez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji", które stanowiłoby kontynuację działań w celu likwidacji zagrożenia.

W tym przypadku nie mogłem przystąpić do ww. porozumienia, z uwagi na dotychczas nieuregulowaną zaległość Zakładów Chemicznych w wysokości 17.053.837,81 zł (bez odsetek) wobec generalnego wykonawcy Firmy "BUDUS".

Podpisanie w powyższej sytuacji porozumienia, a co za tym idzie jego realizacja, stwarza ryzyko zajęcia przez komornika środków przeznaczonych na finansowanie przedsięwzięć, określonych w porozumieniu

Pragnę przy tym zaznaczyć, że zarówno na Ministrze Środowiska, jak i na Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej nie ciążą żadne pośrednie ani bezpośrednie zobowiązania dotyczące ww. zaległości. Brak jest również możliwości formalno-prawnych pozwalających na uregulowanie jej ze środków resortu środowiska, o czym wielokrotnie informowałem wszystkie zainteresowane strony.

Pomimo tego, w kolejnym piśmie skierowanym do ministra Środowiska w dniu 3 marca 2006 r., znak: L/358/80/06, Likwidator Zakładów zapewnił, że dotacja Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej nie podlega egzekucji w związku z przechowywaniem jej na koncie bankowym przeznaczonym na finansowanie określonych programów. Pragnę podkreślić, że stanowisko Likwidatora nie znajduje potwierdzenia w świetle obowiązującego prawa, bowiem przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie wymieniają dotacji udzielanych przez państwowe osoby prawne, jako zwolnionych spod egzekucji sądowej. Przywołany w wyjaśnieniach Likwidatora art. 831 § 1 pkt 2 Kpc przewiduje, że nie podlegają egzekucji sumy przyznane przez Skarb Państwa na specjalne cele. Tymczasem środki finansowe, uzyskane z dotacji udzielonej przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, nie są środkami pochodzącymi od Skarbu Państwa, tylko od państwowej osoby prawnej. W związku z powyższym, zapewnienie o niepodleganiu egzekucji dotacji udzielonej ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na podstawie art. 831 Kpc nie znajduje uzasadnienia. Niemniej jednak, w celu ostatecznego wyjaśnienia wątpliwości wystąpiłem o zajęcie stanowiska w omawianej sprawie do Ministra Sprawiedliwości, który w piśmie z dnia 24 maja 2006 r., znak: DWOiP IV-070-27/06 potwierdził powyższą opinię Ministerstwa Środowiska.

W ramach czynionych dalszych starań o pozyskanie środków finansowych na kontynuację likwidacji zagrożenia, dnia 20 marca 2006 r. Likwidator Zakładów Chemicznych skierował do NFOŚiGW wniosek o dofinansowanie w formie dotacji przedsięwzięcia pn. "Unieszkodliwianie co najmniej 159 tys. m3 odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacja wypełnionej odpadami części CSO" wydzielonego z przedsięwzięcia pn.: "Ochrona Głównego Zbiornika Wód Podziemnych 33 - Gliwice, poprzez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji". Całkowity koszt przedsięwzięcia określony został na 28.161,9 tys. zł, z czego proponowana dotacja ze środków NFOŚiGW wynosi 19.608,2 tys. zł. Przedłożony wniosek nie może być jednak z powyższych powodów pozytywnie rozpatrzony, do czasu uregulowania przez Zakłady Chemiczne "Tarnowskie Góry omawianego zobowiązania finansowego.

Ponadto, w dniu 2 marca br. w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach odbyło się posiedzenie Wojewódzkiej Komisji Dialogu Społecznego, podczas którego sporządzona została Opinia nr 6/1/06 województwa śląskiego i przekazana Prezesowi Rady Ministrów. Zawierała ona propozycję zobowiązania Ministra Środowiska do opracowania projektu 3-letniego programu rządowego, który zaakceptowany przez Rząd i przyjęty przez Sejm pozwoliłby zabezpieczyć na ten cel środki finansowe z budżetu państwa. Natomiast, Wojewoda wystosował do Prezesa Rady Ministrów pismo z dnia 28 kwietnia 2006 r. o podjęciu inicjatywy ustawodawczej w omawianym zakresie. Nie negując zasadności realizacji proponowanych działań, pragnę uprzejmie poinformować, iż zarówno opracowanie projektu ww. ustawy, jak też opracowanie projektu 3-letniego programu rządowego, nie należy do właściwości Ministra Środowiska, o czym Wojewoda Śląski został przeze mnie poinformowany.

W związku z przedstawioną powyżej sytuacją, zwróciłem się do Prezesa Rady Ministrów z prośbą o rozstrzygnięcie z jakich środków powinno być uregulowane zobowiązanie Zakładów Chemicznych w Tarnowskich Górach wobec generalnego wykonawcy Firmy "BUDUS" S.A., ponieważ, jak wskazano powyżej, stanowi ona zasadniczą przeszkodą dla dalszej realizacji likwidacji zagrożenia, jakie stwarzają odpady niebezpieczne zdeponowane na terenie likwidowanych Zakładów. Należy dodać, że istniejąca zaległość stanowiła również przyczynę odmowy dofinansowania przedsięwzięć realizowanych ze środków pomocowych Unii Europejskiej.

Natomiast, podtrzymuję dotychczasowe stanowisko (wielokrotnie przekazywane wszystkim korespondentom w przedmiotowej sprawie), że po rozwiązaniu problemu powstałej zaległości, podjęta zostanie decyzja o wznowieniu finansowania ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej prac likwidujących zagrożenie.

Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że nadal istnieje możliwość pozyskania środków pomocowych z Funduszu Spójności, obecnie w ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", pod warunkiem uregulowania ww. zaległości.

Z poważaniem

Jan Szyszko

Warszawa, dnia 30.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odnosząc się do przekazanego mi przy piśmie BPS/DSK-043-338/06 oświadczenia senatora Adama Bieli złożonego podczas 11 posiedzenia Senatu w dniu 24 maja 2006 roku w sprawie wysypiska śmieci we wsi Adamki - Biała w Gminie Radzyń, uprzejmie informuję, że kwestie poruszone w oświadczeniu senatora Adama Bieli a dot. wysypiska śmieci w Adamkach były przedmiotem czynności podjętych w trybie art. 307 § 1 k.p.k. w Prokuraturze Rejonowej w Radzyniu Podlaskim za nr Ds 584/05, w sprawie składowania wbrew przepisom odpadów na wysypisku w Adamkach w takich warunkach i w taki sposób, że może to zagrozić życiu lub zdrowiu wielu osób lub spowodować zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, tj. o przestępstwo z art. 183 § 1 k.k., zakończonych wydaniem postanowienia z dnia 29 kwietnia 2005 r. o odmowie wszczęcia śledztwa z uwagi na brak znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.).

Postępowanie zostało zainicjowane pismem mieszkańców Adamek, Zabiela i Paszek Małych, skierowanym w marcu 2005 r. bezpośrednio do Ministra Sprawiedliwości, a przekazanym za pośrednictwem ówczesnego Biura Skarg, Wniosków i Lustracji za nr BM-359/2005/K drogą służbową do Prokuratury Rejonowej w Radzyniu Podlaskim.

W toku czynności sprawdzających zebrano obszerną dokumentację dotyczącą lokalizacji wysypiska użytkowanego od 1967 r., jego funkcjonowania, przeprowadzonych kontroli, przeglądu ekologicznego składowiska przeprowadzonego w myśl uregulowań zawartych w ustawie z 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085 z późn. zm.), nadto dokumentację dotyczącą planowanego jego zamknięcia i zlokalizowania na tym miejscu zakładu segregacji i utylizacji odpadów.

Zebrana dokumentacja i poczynione w jej oparciu ustalenia zostały ocenione w uzasadnieniu postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa, w którym prokurator wskazał między innymi, że "kontrole przeprowadzone przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska Delegatura w Białej Podlaskiej nie stwierdziły zanieczyszczeń terenu wokół składowiska odpadami lekkimi roznoszonymi przez wiatr" i podniósł, że kontrole te nie wykazały składowania odpadów niebezpiecznych.

Prokurator powołując się na przegląd ekologiczny przeprowadzony przez Lubelską Fundację Ochrony Środowiska Naturalnego wyprowadził wniosek, że sposób użytkowania wysypiska nie stwarza zagrożenia dla pobliskich mieszkańców oraz zanieczyszczenia w świecie roślinnym bądź zwierzęcym, zaś zanieczyszczenie wód maleje systematycznie w miarę oddalania się od obiektów.

Reasumując, prokurator w uzasadnieniu wskazał, że "mimo oczywistej uciążliwości dla okolicznych mieszkańców oraz mankamentów funkcjonowania składowiska", iż w ustalonych okolicznościach nie występuje zagrożenie katastrofą ekologiczną, będące jednym ze znamion określających czynność sprawczą występku z art. 183 § 1 k.k.

Z ustaleń tych wynika nadto, że wysypisko jest stale monitorowane przez wyspecjalizowaną instytucję, jaką jest Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Lublinie, zaś zgodnie z decyzją Starosty Radzyńskiego z 30 grudnia 2003 r. ma być ono zamknięte w terminie do 31 grudnia 2006 r.

Stosownie do treści przepisów kodeksu postępowania karnego składającym zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa osobom podpisanym na korespondencji skierowanej do Ministra Sprawiedliwości, to jest Marii Z. , Irenie K., Zbigniewowi C., Arkowi K., Barbarze Z. i Markowi M. doręczono odpis postanowienia z dnia 29 kwietnia 2005 r. o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie Ds. 584/05, jako pokrzywdzonym.

Z załączonych do akt sprawy zwrotnych poświadczeń odbioru wynika, że w/w odpis postanowienia otrzymali w dniu 15 czerwca 2005 r. i żadne z nich w sprawie nie złożyło zażalenia, tym samym postanowienie to jest prawomocne.

Końcowo informuję, że w zaistniałej sytuacji procesowej kopię oświadczenia senatora Adama Bieli Prokurator Apelacyjny w Lublinie przekazał do Ośrodka Zamiejscowego w Białej Podlaskiej Prokuratury Okręgowej w Lublinie, z sugestią ewentualnego uzupełnienia materiału w trybie art. 327 § 3 k.p.k. poprzez zażądanie opracowań wskazanych w oświadczeniu senatora, co do których nie ma pewności, czy dokonano ich oceny w tym postępowaniu i reasumpcji ustaleń przez pryzmat stosownych przepisów prawa karnego.

Łączę wyrazy szacunku

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Janusz Kaczmarek

Prokurator Krajowy

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 30.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym Pana Marszałka przy piśmie z dnia 7 czerwca br., znak: BPS/DSK-043-348/06 oświadczeniem Senatora Bronisława Korfantego w sprawie byłych pracowników Huty "Jedność" S.A. w likwidacji - pozwolę sobie przedstawić, co następuje:

Kwestie poruszone w oświadczeniu dotyczą problematyki szerszej niż zakres kompetencji Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W zakresie kompetencji Ministra Pracy i Polityki Społecznej pragnę wyjaśnić, że kwestie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników normuje art. 18 ust. 1 i 1a oraz art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.).

Brzmienie tych przepisów - pozwala na stwierdzenie, iż obowiązkowymi składkami na ubezpieczenia społeczne objęte są generalnie wynagrodzenia oraz inne świadczenia o charakterze wynagrodzeniowym.

Wynagrodzenie pracownika jest zatem zawsze objęte składką - za cały okres kiedy jest on pracownikiem - niezależnie od tego, czy jest ono wypłacane na bieżąco, czy z jakiegokolwiek powodu z opóźnieniem lub nawet dopiero po ustaniu stosunku pracy (po rozwiązaniu umowy o pracę).

Sposób realizacji (zaspokojenia) roszczeń pracowników ze stosunku pracy (w opisywanych przez Pana Senatora przypadkach egzekucja komornicza) - nie ma przy tym żadnego znaczenia.

Jeżeli więc np. prawomocnym wyrokiem sądowym, przyznane zostały pracownikowi określone świadczenia pieniężne od pracodawcy - o tym, czy świadczenia te są objęte obowiązkowymi składkami na ubezpieczenia społeczne - decyduje rodzaj przyznanego świadczenia.

"Komornicza" forma realizacji należności pracowniczych ze stosunku pracy - nie zwalnia ani pracodawcy, ani pracownika z wynikającego z ustawy obowiązku współfinansowania składek na ubezpieczenia społeczne.

Pragnę przy okazji zwrócić uwagę, iż w świetle przepisów art. 4 pkt 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - stroną zobowiązaną i uprawnioną do sporządzenia dokumentów, rozliczenia i przekazania do ZUS składek w swojej części oraz w części należnej od pracowników (czyli płatnikiem składek) jest pracodawca - tj. jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z pracownikiem w stosunku pracy.

W żadnym przypadku nie może wstąpić w rolę płatnika dla celów ubezpieczeń społecznych ani komornik, ani - tym bardziej sam pracownik.

Mówiąc inaczej - w każdym przypadku, w którym istnieje pracodawca lub następca prawny pracodawcy - jedynie on jest zobowiązany i uprawniony do dokonywania rozliczeń z ZUS z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne zatrudnionych pracowników.

Jedynie w szczególnych przypadkach, gdy pracodawca (płatnik) przestaje istnieć - ZUS na podstawie art. 48b ustawy - może w zastępstwie płatnika sporządzić brakujące dokumenty ubezpieczeniowe, natomiast zaległe składki są i tak egzekwowane przez Zakład na rzecz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z majątku dłużnika.

Art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy przesądza jednocześnie, że na kontach ubezpieczonych niebędących płatnikami składek - ewidencjonuje się składki należne.

Ustawodawca zagwarantował zatem ochronę interesów ubezpieczeniowych pracowników w przypadkach problemów z płatnościami składek po stronie pracodawcy - płatnika.

Co ważniejsze - składki te pozostają zapisane na indywidualnych kontach ubezpieczeniowych pracowników, także w przypadkach bezskuteczności egzekucji należności składkowych od płatnika.

Z poważaniem

Anna Kalata

Warszawa, 2006-06-30

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Mariana Miłka w sprawie realizacji obowiązku szkolnego przez polskie dzieci zamieszkałe na terenach przygranicznych, w szkołach innych państw (np. szkołach niemieckich), uprzejmie wyjaśniam.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. wprowadza w art. 70 obowiązek nauki do ukończenia 18 roku życia i nie przewiduje od tej zasady wyjątków. Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) określa sposób wykonywania obowiązku szkolnego. W świetle art. 1 ustawy o systemie oświaty wykonywanie prawa do nauki obywateli polskich zamieszkałych na terytorium RP - oraz korespondującego obowiązku szkolnego - odbywa się w ramach polskiego systemu oświaty.

Zgodnie z art. 15 ustawy o systemie oświaty obowiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia gimnazjum (nie dłużej jednak niż do ukończenia 18 roku życia). Obowiązek szkolny spełnia się przez uczęszczanie do szkoły podstawowej i gimnazjum, publicznych albo niepublicznych (art. 16 ust. 5 ustawy o systemie oświaty). Powyższy przepis zapewnia wykonywanie konstytucyjnej wolności rodziców do wyboru dla swoich dzieci szkół innych niż publiczne.

Pod sankcją egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (grzywna) na podstawie art. 18 ustawy o systemie oświaty rodzice dziecka podlegającego obowiązkowi szkolnemu są zobowiązani - między innymi - do dopełnienia czynności związanych ze zgłoszeniem dziecka do szkoły oraz do zapewnienia regularnego uczęszczania dziecka na zajęcia szkolne. Zgodnie z art. 19 ustawy o systemie oświaty kontrolowanie wykonywania powyższych obowiązków przez rodziców należy do kompetencji dyrektorów publicznych szkół podstawowych i gimnazjów, według obwodów tych szkół.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dzieci posiadające obywatelstwo polskie i zamieszkałe na terytorium RP podlegają obowiązkowi szkolnemu wykonywanemu w drodze uczęszczania do szkoły (podstawowej lub gimnazjum) należącej do polskiego systemu oświaty. Zapewnienie wykonywania w powyższy sposób obowiązku szkolnego dziecka należy pod sankcją prawną do prawnych obowiązków rodziców dziecka.

Jedyna możliwość spełniania przez dziecko obowiązku szkolnego poza szkołą została przewidziana w art. 16 ust. 8 ustawy o systemie oświaty. Powyższy przepis można zastosować do sytuacji, w której dzieci obywatelstwa polskiego, zamieszkałe na terytorium RP, spełniają obowiązek szkolny przez uczęszczanie do szkoły podstawowej lub gimnazjum za granicą (na terytorium Niemiec, czy Republiki Czeskiej). Zgodnie z przywołanym przepisem uczeń może spełniać obowiązek szkolny w takiej formie za zezwoleniem dyrektora publicznej szkoły podstawowej lub gimnazjum, w obwodzie którego mieszka. Ponadto, w celu uzyskania świadectwa ukończenia poszczególnych klas danej szkoły lub świadectwa ukończenia szkoły uczeń spełniający obowiązek szkolny za granicą zobowiązany jest zdawać egzaminy klasyfikacyjne przeprowadzane przez szkołę, której dyrektor zezwolił na taką formę spełniania obowiązku szkolnego.

Jednocześnie warto podkreślić, że wymóg spełniania obowiązku szkolnego przez dzieci obywatelstwa polskiego, zamieszkałe na terytorium RP, w ramach form przewidzianych ustawą o systemie oświaty nie narusza konstytucyjnej wolności (art. 35 Konstytucji RP) zachowania i rozwoju własnego języka, zachowania obyczajów i tradycji oraz rozwoju własnej kultury gwarantowanej obywatelom polskim należącym do mniejszości narodowych i etnicznych. Zgodnie z art. 13 ustawy o systemie oświaty szkoła i palcówka publiczna umożliwia uczniom podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej, językowej i religijnej, a w szczególności naukę języka oraz własnej historii i kultury.

Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966) wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustala corocznie ustawa budżetowa (art. 27). Kwotę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów, i województw samorządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).

Podziału części oświatowej subwencji ogólnej dokonuje się zgodnie z zasadą "pieniądz idzie za uczniem".

Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję, że w kwestii ewentualnego transferu środków finansowych przez jednostki samorządu terytorialnego poza granice kraju wypowiedzieć się powinno Ministerstwo Finansów.

Szanowny Panie Marszałku,

wobec nasilających się migracji ludności oraz podejmowania przez dzieci i młodzież nauki w szkołach poza granicami kraju, obecny stan prawny, w zakresie spełniania przez dzieci i młodzież obowiązku szkolnego i nauki, wymaga modyfikacji.

Planuję w nowelizacji ustawy o systemie oświaty zaproponować stosowny przepis sankcjonujący prawo dzieci i młodzieży do spełniania obowiązku szkolnego i obowiązku nauki również w szkołach poza granicami kraju i w szkołach przy przedstawicielstwach innych krajów znajdujących się na terenie Polski.

Z poważaniem

wz MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Mirosław Orzechowski

Warszawa, dnia 03.07.2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z nadesłanym przez Pana Marszałka oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli, złożonym na 11 posiedzeniu Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r. w sprawie nieprawidłowości związanych z budową i sprzedażą Panu Pawłowi G. lokalu przy ul. Modrej 38/1A we Wrocławiu przez Spółdzielnię Mieszkaniową Kozanów IV, uprzejmie przedstawiam stanowisko Ministra Sprawiedliwości odnośnie podniesionych w tym oświadczeniu zagadnień.

Pan Paweł G. w dniu 9 listopada 2004 r. złożył w Komisariacie Policji Wrocław-Fabryczna doniesienie o przestępczych nieprawidłowościach związanych z budową i sprzedażą lokalu przy ul. Modrej 38/1A we Wrocławiu przez Spółdzielnię Mieszkaniową Kozanów IV we Wrocławiu oraz o podejrzeniu poświadczenia nieprawdy przez pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu,

Przesłuchany w charakterze świadka zeznał, iż w dniu 22 stycznia 2004 r. nabył w drodze przetargu spółdzielcze własnościowe prawo do wymienionego lokalu. Po rozpoczęciu prac adaptacyjnych stwierdził, iż nie jest możliwe zawarcie umowy o dostawę energii elektrycznej do lokalu, gdyż nie dokonano odbioru instalacji.

Na jego wniosek, Spółdzielnia uzupełniła powyższe uchybienie i 12 lutego 2004 r. nastąpił odbiór techniczny instalacji.

Od dnia 17 lutego 2006 r. zakład energetyczny rozpoczął dostarczanie energii elektrycznej do mieszkania, lecz o mocy 4 Kw. Ekspertyzy wykazały, iż przekazywanie prądu o mocy większej aniżeli 4 Kw nie jest możliwe z przyczyn technicznych, albowiem instalacja nie jest przystosowana do poboru większej mocy. Taka sytuacja powoduje istotną niedogodność dla Pana Pawła G., gdyż w jego mieszkaniu nie można użytkować zarówno kuchenki elektrycznej o mocy większej aniżeli 4 Kw jak również kuchenki gazowej.

Pan Paweł G. zeznał, iż dokładnej daty nie pamięta, lecz było to prawdopodobnie w miesiącu czerwcu 2004 r., wobec trudności z korzystania z mieszkania spowodowanej wskazanymi uchybieniami, zapoznał się w Wydziale Architektury Urzędu Miejskiego we Wrocławiu z dokumentacją związaną z jego mieszkaniem i stwierdził w niej odstępstwa od wydanego pozwolenia na budowę.

Wskazał, że nieznany mu pracownik działu informacji urzędu powiedział, że w dniu 1 grudnia 2003 r. miało zostać wydane zaświadczenie o nr "N I67/IV/03" lub o nr "N 167/IV/03" o zakończeniu budowy.

W miesiącu listopadzie 2004 r. Pan Paweł G. uzyskał jednak informację, że dokument taki nie istnieje, natomiast zaświadczenie o zakończeniu budowy wydane zostało w dniu 11 lutego 2004 r.

Na podstawie tych okoliczności, jak zeznał, ma uzasadnione przypuszczenie, że podmieniono stosowne dokumenty. Wobec tak sformułowanych zarzutów Komenda Policji Wrocław-Fabryczna w dniu 8 stycznia 2005 r. pod sygn. 1Ds. 7305/04 wszczęła dochodzenie w sprawie poświadczenia nieprawdy w dokumencie z 11 lutego 2004 r. stwierdzającym zakończenie budowy wydanym przez Państwowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu, tj. o czyn z art. 271 § 1 kk.

Po przeprowadzeniu postępowania, w dniu 14 kwietnia 2005 r. pod sygn. 1 Ds. 7305/04 Prokuratura Rejonowa Wrocław-Fabryczna umorzyła dochodzenie o czyn z art. 271 § 1 kk wobec niestwierdzenia przestępstwa (tj. art. 17 § 1 pkt 1 pkk).

W dniu 11 maja 2005 r. Pan Paweł G. złożył zażalenie, zarzucając prokuraturze niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy a zatem przedwczesność decyzji o umorzeniu postępowania.

Prokurator Rejonowy Wrocław-Fabryczna nie przychylił się do zażalenia Pana Pawła G. i przesłał je wraz z aktami do Prokuratury Rejonowej we Wrocławiu.

Po zapoznaniu się z aktami, Prokurator Okręgowy we Wrocławiu uznał, iż Pan Paweł G. w niniejszej sprawie nie posiada legitymacji procesowej do zakończenia postępowania.

Z tych powodów, w dniu 20 czerwca 2005 r. za sygn. I Dsn 131/05/Wr IV Prokurator Okręgowy przekazał akta dochodzenia oraz zażalenie Pana Pawła G. do Sądu Rejonowego Wrocław-Fabryczna z wnioskiem o pozostawienie środka odwoławczego bez rozpoznania, gdyż w myśl przepisów kpk wniosła go osoba nieuprawniona.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej postanowieniem z dnia 6 października 2005 r. sygn. II Kp 117/05 pozostawił bez rozpoznania środek zaskarżenia wniesiony przez Pana Pawła G.

Sąd podzielił zatem stanowisko Prokuratora Okręgowego we Wrocławiu, iż zawiadamiający o przestępstwie Pan Paweł G. nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1kpk, a nie będąc stroną nie jest uprawniony skutecznie zaskarżyć umorzone dochodzenie art. 306 § 1 kpk).

Przepis art. 49 § 1 kpk wskazuje bowiem kto jest pokrzywdzonym w danej, konkretnej sprawie.

Zgodnie ze wskazanym artykułem jak również utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i literaturą prawniczą, pokrzywdzonym jest ten, którego dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, co w znacznym stopniu ogranicza krąg osób pokrzywdzonych, a więc uprawnionych między innymi do składania środków odwoławczych.

Do uznania czy danej osobie można nadać status pokrzywdzonego zasadnicze znaczenie ma właściwe ustalenie przedmiotu ochrony.

W opisanej sprawie sygn. 1 Ds. 7305/04 Prokuratury Rejonowej Wrocław-Fabryczna przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 271 § 1 kk jest wiarygodność dokumentów, a zatem Pan Paweł G. nie mógł nabyć statusu osoby pokrzywdzonej.

Dokonane w Prokuraturze Okręgowej we Wrocławiu badanie akt sygn. 1 Ds. 7305/04 wykazało jednak, że Prokuratura Rejonowa Wrocław-Fabryczna objęła wskazanym postępowaniem tylko jeden z wątków doniesienia złożonego przez Pana Pawła G. Pominięto kwestie dotyczące wyłudzenia mienia na szkodę pokrzywdzonego oraz posługiwanie się przez Spółdzielnię nieprawdziwymi dokumentami. Te zagadnienia wymagają procesowego wyjaśnienia.

Z tych przyczyn Prokuratura Okręgowa we Wrocławiu poleciła Prokuratorowi Rejonowemu Wrocław-Fabryczna wyłączenie z akt sprawy 1 Ds. 7305/04 stosownych materiałów i procesowe zbadanie wszystkich okoliczności sprawy.

Ustalono, iż postanowieniem z dnia 9 stycznia 2006 r. Prokuratura Rejonowa Wrocław-Fabryczna z akt sprawy sygn. 1 Ds. 7305/04 wyłączyła potrzebne materiały, które następnie zostały zarejestrowane pod sygn. 1 Ds. 80/06 i w dniu 16 stycznia 2006 r. wszczęto dochodzenie o czyn z art. 270 § 1 kk. Następnie, w dniu 16 kwietnia 2006 r. na podstawie art. 303 kpk prokurator wszczął śledztwo w sprawie podrobienia dokumentu i posłużenia się nim przez Spółdzielnię Mieszkaniowo-Lokatorską Kazanów IV we Wrocławiu, tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk.

Śledztwo jest w toku i trwają czynności procesowe.

Z poważaniem

PROKURATOR KRAJOWY

ZASTĘPCA PROKURATORA GENERALNEGO

Janusz Kaczmarek

Warszawa, 2006.07.03

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Lesława Podkańskiego podczas XI posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r. (pismo z dnia 7 czerwca br. znak: BPS/DSK-043-332/06) uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.

Rynek cukru w Polsce, tak jak w innych krajach Unii Europejskiej regulowany jest przepisami wspólnotowymi. Przepisy te obowiązują wszystkie kraje członkowskie i są stosowane wprost. Od 2003 r. trwały prace nad reformą tego rynku. Ostateczny kształt reformy rynku cukru określony został na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa w dniu 20 lutego 2006 r. poprzez przyjęcie następujących rozporządzeń:

• Rozporządzenie Rady WE nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru,

• Rozporządzenia Rady (WE) nr 319/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników,

• Rozporządzenie Rady WE nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie.

Przyjęta reforma wprowadza od 1 lipca 2006 r. szereg nowych elementów do dotychczasowej organizacji rynku cukru we Wspólnocie. Jednak podstawowe mechanizmy rynkowe, w tym kwotowanie produkcji cukru zostały utrzymane. W wyniku reformy rynku cukru nastąpiło jedynie połączenie kwoty A i kwoty B w jedną kwotę, która dla Polski pozostała na tym samym poziomie. Ponadto, zgodnie z przepisami Rozporządzenia Rady WE nr 318/2006, Polska otrzymała możliwość wykorzystania dodatkowej kwoty produkcji cukru w wysokości 100,55 tys. ton.

Jednym z celów reformy było odejście od wsparcia cen i produkcji na rzecz bardziej konkurencyjnej polityki rolnej wspierającej dochody rolników. Takim mechanizmem wsparcia są oddzielne płatności dla plantatorów buraków cukrowych, wprowadzone przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 319/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników. Oddzielna płatność z tytułu cukru przysługiwać będzie plantatorom już od roku gospodarczego 2006/2007.

Płatności te będą docelowo w 64,2% rekompensować utratę dochodów rolników, wynikającą z obniżenia cen buraka cukrowego. Przepisy Rozporządzenia Rady WE nr 318/2006, obniżyły minimalne ceny buraków cukrowych do poziomu: 32,86 euro/t w roku gospodarczym 2006/200, 29,78 euro/t w roku 2007/2008, 27,83 euro/t w roku 2008/2009 i 26,29 euro/t od roku 2009/2010.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, nowe Państwa Członkowskie stosujące system jednolitych płatności obszarowych mogły, do dnia 30 kwietnia 2006 r., zdecydować o przyznaniu rolnikom kwalifikującym się w ramach systemu jednolitych płatności obszarowych oddzielnej płatności z tytułu cukru za lata 2006, 2007 i 2008. Płatności zostają przyznane na podstawie obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów takich jak:

• ilość buraków cukrowych, trzciny cukrowej lub cykorii objętych umowami o dostawy zawartymi zgodnie z art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001,
• ilość cukru i syropu inulinowego wyprodukowanego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1260/2001,
• przeciętna liczba hektarów upraw buraków cukrowych, trzciny cukrowej lub cykorii wykorzystywanych do produkcji cukru kwotowego lub syropu inulinowego i objętych umowami o dostawy zawartymi zgodnie z art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 oraz z uwzględnieniem określonego przez Państwa Członkowskie przed dniem 30 kwietnia 2006 r. okresu reprezentatywnego wynoszącego jeden rok gospodarczy lub więcej lat gospodarczych 2004/2005, 2005/2006 i 2006/2007. Polska za okres reprezentatywny przyjęła rok gospodarczy 2006/2007.

W związku z powyższym w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygotowany został projekt ustawy zmieniający ustawą z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40, Nr 42, poz. 386 i Nr 148, poz. 1551).

W dniu 25 kwietnia br. Sejm uchwalił ustawę z dnia 25 kwietnia 2006 r. o zmianie ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych (Dz. U. Nr 92, poz. 638).

Zgodnie z przepisami ww. ustawy całość kwoty przeznaczonej dla Polski na dany rok (w 2006 r. - 99 135 tys. euro, w 2007 r. - 122 906 tys. euro, w 2008 r. - 146 677 tys. euro, w 2009 r. i kolejnych latach - 159 392 tys. euro) zostanie przeznaczona do podziału między producentów rolnych, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1) są uprawnieni do przyznania jednolitej płatności obszarowej w danym roku, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2005 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru,

2) zawarli na rok gospodarczy 2006/2007 z producentem cukru umowę dostawy buraków cukrowych zgodnie z art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (Dz. Urz. UE L 58 z 28.02.2006 r., str. 1), przeznaczonych do wyprodukowania cukru kwotowego w rozumieniu art. 2 pkt 5 tego rozporządzenia.

Wysokość płatności cukrowej w danym roku kalendarzowym ustala się jako iloczyn ilości buraków cukrowych przeznaczonych do wyprodukowania cukru kwotowego w rozumieniu art. 2 pkt 5 rozporządzenia 318/2006, objętych umową dostawy z producentem cukru, i stawki tej płatności na 1 tonę buraków cukrowych.

Stawkę płatności cukrowej Rada Ministrów określać będzie corocznie, w drodze rozporządzenia, biorąc pod uwagę wysokość kwoty przewidzianej na ten cel dla Rzeczpospolitej Polskiej w tabeli 1 w punkcie K załącznika VII rozporządzenia nr 1782/2003 oraz kurs wymiany ustalony zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2808/98 z dnia 22 grudnia 1998 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania agromonetarnego systemu dla euro w rolnictwie (Dz. Urz. WE L 349 z 24.12.1998 r., str. 36, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 24, str. 238, z późn. zm.).

Termin składania wniosków o przyznanie oddzielnej płatności z tytułu cukru upłynął w dniu 30 czerwca 2006 r., jednak po tym terminie możliwe jest składanie wniosków przez kolejnych 25 dni kalendarzowych z tym, że za każdy dzień roboczy opóźnienia należna kwota płatności będzie pomniejszona o 1%.

Jednak mimo zmniejszenia w wyniku reformy minimalnych cen buraków cukrowych, uprawa tego surowca według Instytutu Ekonomii Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej będzie nadal opłacalna.

Przeprowadzona przez IERiGŻ symulacja dochodowości produkcji buraków cukrowych w okresie reformy wskazuje co prawda na pogorszenie się dochodowości produkcji w porównaniu do sezonu 2004/05. Jednak w odniesieniu do roku gospodarczego 2003/04, tj. do sezonu poprzedzającego akcesję do UE, uprawa buraków wciąż będzie rentowna. Dochód rolniczy brutto jak i netto z hektara uprawy w sezonie 2009/10 będzie ponad dwukrotnie wyższy niż przed integracją. Według IERiGŻ uprawa buraków pozostanie najbardziej opłacalnym kierunkiem produkcji roślinnej naszego rolnictwa, gdyż dochód rolniczy netto plantatorów z jednostki powierzchni będzie kilkakrotnie wyższy niż w produkcji zbóż i rzepaku, czy też nawet ziemniaków.

Ponadto pragnę nadmienić, że Polskę, podobnie jak i inne kraje Wspólnoty obowiązują regulacje dotyczące ceny interwencyjnej na cukier. Zgodnie z przepisami Rozporządzenia Rady WE nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru, skup interwencyjny cukru przewidziany jest w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010. Skup ten prowadzić będzie Agencja Rynku Rolnego, jednak w ograniczonych ilościach - 57,519 tys. t. dl Polski (600 tys. ton dla całej Wspólnoty). Warunkiem interwencji jest, że cukier ten został wyprodukowany w ramach kwot, z buraków zebranych na terytorium Wspólnoty oraz, że był przedmiotem umowy przechowywania zawartej pomiędzy sprzedającym a agencją interwencyjną. Agencja będzie skupować cukier za 80% cen referencyjnej, dla roku gospodarczego następującego po roku gospodarczym, w którym złożono oferty. Ceny referencyjne n cukier - dla cukru białego ustalone zostały na poziomie: 631,99 euro/t w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008, 541,5 euro/t w 2008/2009 i 404,4 euro/t od roku 2009/2010.

Odnośnie Krajowej Spółki Cukrowej S.A. uprzejmie informuję, że nadzór właścicielski nad Krajową Spółką Cukrową S.A. sprawuje Minister Skarbu Państwa, natomiast za działania restrukturyzacyjne w Krajowej Spółce Cukrowej S.A. odpowiada Zarząd i Rada Nadzorcza Spółki.

Niemniej jednak pragnę poinformować, że Zarząd KSC S.A. uważa, że sytuacja Spółki w warunkach wspólnej polityki rolnej i przyjętej reformy rynku cukru wymusza prowadzenie zdecydowanych działań restrukturyzacyjnych, których jednym z kluczowych elementów jest koncentracja produkcji. W kampanii 2005/2006 KSC S.A. posiadała nadwyżkę mocy przerobowej w stosunku do przyznanych kwot cukru sięgającą ponad 30%. Skutkiem tego był m. in. najkrótszy czas kampanii w stosunku do średniej z branży, co przełożyło się na nieefektywne wykorzystanie majątku i wysokie koszty produkcji. Zarząd KSC S.A. od samego początku istnienia Spółki za cel główny strategii operacyjnej przyjął restrukturyzację cukrowni tak by stworzyć potężny i silny koncern produkcyjny. Zaniechanie lub choćby nieuzasadnione odwlekanie tych działań, według Zarządu, nieuchronnie doprowadzi do upadku KSC.

Jednocześnie KSC S.A. podkreśla, że podejmowane decyzje poprzedzane są wnikliwymi i wszechstronnymi analizami, a przed zatwierdzeniem poddawane są wszechstronnym konsultacjom. Aby procesy, których wynikiem są decyzje dotyczące wyłączenia cukrowni z produkcji były przejrzyste i ostatecznie społecznie akceptowalne stworzono system kryteriów na podstawie, których planuje się koncentrację produkcji, a w konsekwencji dokonuje konkretnych wyłączeń.

Zarząd KSC S.A. przyjął jako główne kryteria służące do typowania oddziałów do wyłączenia:

• lokalizację bazy surowcowej, areału uprawy i ich wielkość oraz koszty zmiany logistyki kontraktacji, skupu i dostaw;

• poziom technologiczny i stan techniki cukrowni;

• potencjał rozwojowy.

Zarząd KSC S.A. docenia wagę potencjału ludzkiego oraz jego wpływ na sukces każdego przedsięwzięcia gospodarczego. Wszystkie załogi przewidzianych do wygaszenia oddziałów Spółki są fachowe i doświadczone.

Dla oddziałów wyłączonych z produkcji oraz planowanych do wyłączenia KSC S.A. przygotowuje plany alternatywnych możliwości zagospodarowania majątku oraz zasobów ludzkich. Takie projekty są obecnie realizowane dla Oddziałów: Rejowiec, Opole, Janikowo, Klemensów i Sokołów. Podobne projekty takie będą także przygotowane i wdrożone dla Oddziału cukrownia Wożuczyn.

Zdaniem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w oddziałach, w których będzie wygaszana produkcja cukru powinna być utrzymana produkcja powiązana z rolnictwem.

Mam nadzieję, że Ministerstwo Skarbu Państwa w sposób szczegółowy odniesie się do problemów związanych z restrukturyzacją Krajowej Spółki Cukrowej S.A., które porusza Pan Senator Lesław Podkański w swoim oświadczeniu.

Z poważaniem

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Babuchowski