Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Na swym posiedzeniu Komisja Ustawodawcza wysłuchała informacji prezesa Trybunału Konstytucyjnego o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w 2005 r.

Informacji udzielił prezes Marek Safjan, któremu towarzyszył szef Biura TK Maciej Graniecki. W swoim wystąpieniu prezes skupił się na najważniejszych orzeczeniach wydanych w zeszłym roku przez trybunał. Jak stwierdził, dotyczyły one m.in. relacji polskiego systemu prawnego do prawa europejskiego. W opinii prof. M. Safjana, takim przełomowym orzeczeniem - w tym zakresie podstawowym - było orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 11 maja 2005 r. w sprawie traktatu akcesyjnego, w którym trybunał bardzo wyraźnie wskazał, na czym polega relacja między konstytucją a prawem wspólnotowym. Trybunał Konstytucyjny stanął na stanowisku suwerenności konstytucyjnej, uznając, że akcesja do Unii Europejskiej nie oznacza rezygnacji z tej suwerenności, ponieważ wszystkie najważniejsze atrybuty, a przede wszystkim zarówno sama decyzja o wstąpieniu, jak i o ewentualnym wystąpieniu, mechanizm konstytucyjny, a także o zakresie przekazywanych kompetencji - leżą w gestii organów konstytucyjnych Rzeczypospolitej czy też suwerena, którym jest naród decydujący w referendum.

Wśród innych ważnych orzeczeń TK prezes M. Safjan wskazał orzeczenie o europejskim nakazie aresztowania, a także orzeczenie dotyczące Senatu i jego kompetencji w zakresie opiniowania projektów aktów wspólnotowych. Trybunał uznał, że Senat powinien mieć możliwość wypowiadania się w tych sprawach na odpowiednio wczesnym etapie, podobnie jak Sejm.

Prezes M. Safjan poruszył także problem wykonania wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Jak poinformował, o tej sprawie rozmawiał z marszałkiem Bogdanem Borusewiczem, otrzymał także informację o działaniach podjętych przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu, zmierzających do wprowadzenia zmian ustawodawczych koniecznych w wyniku orzeczeń trybunału.

Mówiąc o problemie wykonywania wyroków, prezes M. Safjan zaznaczył, że możliwe są rozmaite opcje. Jedna z nich - że to właśnie Senat, jako wyższa izba parlamentu, stojąca na straży konstytucji i odpowiedzialna za jakość procesu ustawodawczego, mogłaby sprawować nadzór nad ich wykonaniem. Być może należy stworzyć specjalną ścieżkę inicjatywy ustawodawczej dla ich realizacji. W opinii prezesa, bez wyraźnego i jednoznacznego wskazania któregoś z najważniejszych organów państwa, który byłby w jakimś sensie egzekutorem wyroków TK, nie rozwiąże się tego problemu. Musi to być organ o odpowiednim autorytecie, mający wpływ na proces ustawodawczy. Może to być prezydent państwa, który jest strażnikiem konstytucji, a może to być Senat.

Podczas posiedzenia Komisji Obrony Narodowej rozpatrywano pakiet ustaw zmierzających do likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych i powołujących w ich miejsce Służbę Kontrwywiadu Wojskowego i Służbę Wywiadu Wojskowego. Rozpatrywane ustawy to: ustawa o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, ustawa o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego, a także ustawa - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego.

Senatorowie wysłuchali szczegółowych informacji i wyjaśnień o rozpatrywanych ustawach, które przedstawili: sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Robert Draba, sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Aleksander Szczygło, podsekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Marek Pasionek oraz dyrektor Biura Prawa i Ustroju w Kancelarii Prezydenta Adrian Dworzyński. Zapoznano się także z uwagami Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu.

Zgodnie z ustawą WSI przestaną istnieć 30 września br. 1 października zaczną działać nowe służby. SKW i SWW będą służbami cywilnymi, które tylko podczas wojny lub w razie mobilizacji wejdą w skład Sił Zbrojnych, a ich szefem może być cywil.

W kolejnych głosowaniach Komisja Obrony Narodowej postanowiła zarekomendować Senatowi wprowadzenie poprawek do rozpatrzonych ustaw sejmowych. Do ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego zaproponowano 10 zmian, do ustawy o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego - 7, a do ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego komisja postanowiła wnieść 25 poprawek. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora Czesława Rybkę.

Posiedzenie Komisji Obrony Narodowej odbyło się w siedzibie Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Jego celem było zapoznanie senatorów ze współczesnym szkolnictwem Sił Zbrojnych RP na tle rozwiązań zagranicznych, określenie miejsca i roli Akademii Obrony Narodowej w systemie szkolnictwa wojskowego, a także zapoznanie z przebiegiem kształcenia i doskonalenia oficerów w AON.

Pierwsza, informacyjna część posiedzenia obejmowała wystąpienia oficerów AON opisujące szkolnictwo Sił Zbrojnych RP z odniesieniem do rozwiązań światowych. Zaprezentowano rolę akademii w systemie przygotowania do służby i doskonalenia oficerów podczas obejmowania kolejnych stanowisk służbowych. W drugiej części posiedzenia senatorowie zapoznali się z historią i dniem dzisiejszym AON. Senatorowie uczestniczyli także w zajęciach doskonalących taktyczno-operacyjną wyobraźnię oficerów podczas realizacji epizodu taktycznego w ćwiczeniu prowadzonym w Centrum Symulacji i Komputerowych Gier Wojennych.

Podczas posiedzenia na temat szkolnictwa wojskowego w wybranych państwach NATO mówił płk dr Zenon Mendrala.

Uwarunkowania funkcjonowania wyższego szkolnictwa wojskowego (warianty rozwiązań) przedstawił komendant AON gen. bryg. dr Józef Flis.

Kierunki zmian w systemie szkolnictwa wojskowego omówił podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Stanisław Koziej.

Działalność Centrum Symulacji i Komputerowych Gier Wojennych w kształtowaniu wyobraźni taktyczno-operacyjnej oficerów w procesie kształcenia i szkolenia oficerów Sił Zbrojnych RP przedstawił płk dr Jan Knetki.

Senatorowie zwiedzili także Salę Tradycji, gdzie z historią i dniem dzisiejszym AON zapoznał ich mjr Dariusz Kryszk.

Komisja Praw Człowieka i Praworządności zebrała się w celu rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych oraz ustawy o prokuraturze.

Na temat zapisów zawartych w ustawach znowelizowanych na podstawie projektu rządowego wypowiadali się wicedyrektor Departamentu Legislacyjno-Prawnego w Ministerstwie Sprawiedliwości Jan Bołonkowski oraz prokurator Renata Jabłońska. Swoje uwagi zgłosiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

Celem rozpatrywanej nowelizacji jest stworzenie podstaw prawnych umożliwiających delegowanie sędziów i prokuratorów do udziału w pracach organów Unii Europejskiej oraz w misjach zagranicznych. W ostatnich latach Polska była wielokrotnie zapraszana do uczestniczenia w pracach takich organów lub misji. Jednocześnie obowiązujący stan prawny zmuszał zainteresowanych wyjazdami sędziów lub prokuratorów do zrzeczenia się urzędu. Tymczasem zachowanie statusu zawodowego przez te osoby ma podstawowe znaczenie ze względu na charakter i zakres podejmowanych zadań.

W uzasadnieniu projektu zawarto listę zadań, do wykonywania których zaproszeni zostali polscy sędziowie i prokuratorzy. Są to m.in. udział w Eurojust w Hadze, misje OBWE w Kosowie czy udział w procesie odbudowy Iraku.

Nowelizacja wprowadza możliwość delegowania sędziego lub prokuratora, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków lub określonej funkcji w ramach działań podejmowanych przez organizacje międzynarodowe lub ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe. Delegowanym sędziom i prokuratorom zapewnia się oprócz wynagrodzenia zasadniczego i dodatku za długoletnią pracę szereg dodatkowych świadczeń, w tym dodatek zagraniczny, jednorazowy dodatek adaptacyjny, pokrycie kosztów podróży przesiedleniowej, kosztów (raz na dwa lata) przejazdu do kraju, pokrywanie kosztów podróży służbowych oraz podróży do kraju i z powrotem w wypadkach losowych.

Ustawa w zmianie dotyczącej ustawy o prokuraturze umożliwia prokuratorom wojskowych jednostek organizacyjnych delegowanie do powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz do Ministerstwa Sprawiedliwości, a ponadto dodaje możliwość delegowania ich do pełnienia obowiązków lub określonej funkcji w ramach działań podejmowanych przez organizacje międzynarodowe lub ponadnarodowe oraz zespoły międzynarodowe.

W głosowaniu Komisja Praw Człowieka i Praworządności postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 5 poprawek do ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych oraz ustawy o prokuraturze. Jak ustalono, sprawozdanie w tej sprawie przedstawi Izbie senator Aleksander Bentkowski.

Następnie komisja przystąpiła do rozpatrzenia "Informacji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej o działalności Sądu Najwyższego w roku 2005". Informację przedstawił I prezes SN Lech Gardocki. Przedstawił on m.in. dane statystyczne dotyczące spraw, które wpłynęły w ubiegłym roku, a także omówił najważniejsze problemy orzecznictwa i podejmowanych uchwał.

Po zapoznaniu się z informacją komisja poinformowała o tym marszałka Senatu.

Na zakończenie posiedzenia senatorowie rozpatrzyli ustawę o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. W tym punkcie wysłuchano informacji przedstawionej przez wicedyrektora Departamentu Legislacyjno-Prawnego w Ministerstwie Sprawiedliwości J. Bołonkowskiego oraz zapoznano się z pozytywną opinią o nowelizacji senackiego biura legislacyjnego.

Rozpatrywana ustawa ma na celu wprowadzenie obowiązku tworzenia akt komorniczych oraz ich archiwizowania. Taka zmiana związana jest ze zmianą statusu komornika, który nie jest już pracownikiem sądu, ale funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Zgodnie z ustawą dla każdej sprawy z zakresu czynności egzekucyjnych w sprawach cywilnych oraz innych czynności przekazanych na podstawie odrębnych przepisów komornik będzie tworzył akta. Akta będą mogły być tworzone i przetwarzane również
z wykorzystaniem technik informatycznych.

Akta spraw, w których postępowanie zostało zakończone, oraz zbędne urządzenia ewidencyjne przechowywać będzie Krajowa Rada Komornicza.

Po okresie przechowywania akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne stanowiące materiały archiwalne zostaną przekazane do właściwych archiwów państwowych wskazanych w zarządzeniu prezesa sądu, przy którym działa komornik. Akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne niestanowiące materiałów archiwalnych za zgodą dyrektora właściwego archiwum państwowego zostaną zniszczone.

Ustawa zawiera upoważnienie dla ministra sprawiedliwości do określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowych warunków, trybu i terminów przechowywania
i przekazywania akt spraw oraz zbędnych urządzeń ewidencyjnych, a także warunków i trybu ich niszczenia.

W dyskusji przedstawiciele Krajowej Rady Komorniczej Andrzej Kulągowski i Jan Krajewski wskazywali, że przyjęty w ustawie termin jej wejścia w życie - po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia - może być zbyt krótki.

W głosowaniu Komisja Praw Człowieka i Praworządności opowiedziała się za przyjęciem bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senator Annę Kurską.

Podczas posiedzenia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrywano ustawę o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze.

Nowelizację omówił poseł Jerzy Gosiewski. Pozytywną opinię o ustawie przedstawiła wicedyrektor Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych w Ministerstwie Środowiska Kinga Wojtczak. Zastrzeżeń legislacyjnych do nowelizacji nie zgłosiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

Rozpatrywana nowelizacja została uchwalona z przedłożenia poselskiego i zmierza do zapewnienia właściwej precyzji przepisowi Prawa geologicznego i górniczego wskazującemu organ wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa, działającego jako organ administracji geologicznej.

Zgodnie z art. 17 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego organami wyższego stopnia są w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej. Ustawa - Prawo geologiczne i górnicze wprowadza wyjątek od tej zasady, wskazując, iż od decyzji marszałka województwa jako organu administracji geologicznej, przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw środowiska (art. 103 ust. 4 ustawy).

Miejsce, w którym zamieszczono przepis określający drogę odwoławczą od decyzji marszałka województwa, mogło jednak sugerować, że minister właściwy do spraw środowiska jest w stosunku do marszałka województwa organem wyższego stopnia wyłącznie w sprawach, o których mowa w art. 103, z pominięciem decyzji wydawanych w sprawach o udzielenie koncesji, o których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy. Idąc dalej - za organ odwoławczy w sprawach koncesyjnych należałoby wówczas, wbrew intencji ustawodawcy, uznać samorządowe kolegium odwoławcze.

Przedmiotowa nowela ma zapobiec ewentualnym wątpliwościom interpretacyjnym w opisanym zakresie poprzez wyodrębnienie przepisu, uprawniającego ministra właściwego do spraw środowiska do działania jako organ drugiej instancji wobec marszałka województwa, w samodzielną jednostkę redakcyjną i wskazanie, iż kompetencja ministra obejmuje wszystkie czynności administracyjne marszałka wydawane na podstawie Prawa geologicznego i górniczego, na które przysługuje środek zaskarżenia.

W dyskusji senator Elżbieta Rafalska zgłosiła wniosek o przyjęcie rozpatrywanej nowelizacji bez poprawek. W głosowaniu wniosek poparło 10 senatorów, a 1 osoba wstrzymała się od głosu. Na sprawozdawcę stanowiska Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze wyznaczono senatora Mariusza Witczaka.

W drugim punkcie porządku dziennego posiedzenia rozpatrywano ustawę o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin.

W imieniu rządu ustawę rekomendował senatorom prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców Piotr Stachańczyk. Swoją opinię przedstawiło też senackie biuro legislacyjne, które zaproponowało wprowadzenie poprawek doprecyzowujących i redakcyjnych, a także zgłosiło szczegółowe uwagi o charakterze merytorycznym.

Do poszczególnych uwag odnieśli się przedstawiciele rządu. Prezes P. Stachańczyk przedstawił opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej w kwestii doprecyzowania pojęcia "niezawinionego bezrobocia", następnie pozytywnie zaopiniował część poprawek zaproponowanych przez senackie biuro legislacyjne, przede wszystkim o charakterze doprecyzowującym i redakcyjnym.

Rozpatrywana ustawa wprowadza do polskiego ustawodawstwa przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej z 29 kwietnia 2004 r. Zobowiązuje m.in. organy wydające decyzje w sprawie obywateli UE i członków ich rodzin przyjeżdżających do Polski - czyli konsula, funkcjonariuszy straży granicznej i wojewodów - do informowania ich w języku zrozumiałym dla nich. Wprowadza trzy rodzaje pobytu na terytorium Polski: do trzech miesięcy, przekraczający trzy miesiące i stały pobyt, do którego prawo można nabyć po pięciu latach nieprzerwanego pobytu w Polsce.

W ustawie zdefiniowano też zakres opieki socjalnej, zdrowotnej oraz innych rodzajów świadczeń, którymi obywatel państwa członkowskiego Unii jest objęty podczas pobytu w Polsce.

Swoboda przepływu osób, usług, kapitału i towarów to cztery podstawy funkcjonowania rynku wewnętrznego UE. Zgodnie z tą zasadą mieszkańcy Wspólnoty mają prawo przemieszczania się wewnątrz "dwudziestki piątki" bez wiz i zezwoleń. Mogą też zamieszkiwać w dowolnym kraju "dwudziestki piątki", podejmować działalność gospodarczą i pracę z zachowaniem obowiązujących tam przepisów.

W dyskusji wątpliwości wywołało użyte w ustawie pojęcie "niezawinione bezrobocie". Senator Przemysław Alexandrowicz sprzeciwił się dzieleniu bezrobocia na zawinione i niezawinione i proponował wykreślenie z tego zapisu słowa "niezawinione". Z tą opinią nie zgodzili się senatorowie Andrzej Jaroch i Jerzy Szmit.

Senatorowie Elżbieta Rafalska i Sławomir Sadowski interesowali się funkcjonowaniem tego pojęcia w ustawodawstwie innych krajów europejskich.

Senator P. Alexandrowicz proponował zmodyfikowanie omawianego zapisu. Takiemu zapisowi przeciwni byli przedstawiciele rządu - prezes P. Stachańczyk i podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Wiesław Tarka. Jak stwierdził wiceminister, rozpatrywana ustawa musi być zgodna z dyrektywami Unii Europejskiej.

W dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie E. Rafalska i J. Gowin. W kolejnych głosowaniach Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 23 poprawek do ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wyznaczono senatora A. Jarocha.

Na swym posiedzeniu Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich zaakceptowała wniosek dotyczący projektu uchwały Senatu w sprawie zmian w składach komisji senackich. Zgodnie z wnioskiem Senat, na podstawie art. 13 ust. 2 regulaminu, odwołuje senatora Andrzeja Kaweckiego z Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz wybiera senatora do Komisji Spraw Zagranicznych. Na sprawozdawcę wniosku wybrano senatora Dariusza Góreckiego.

Podczas wspólnego posiedzenia Komisji Praw Człowieka i Praworządności, Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przystąpiono do pierwszego czytania projektu ustawy o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw.

W imieniu wnioskodawców - grupy senatorów projekt omówił i uzasadnił senator Dariusz Bachalski. W posiedzeniu wzięli także udział prof. Lena Kolarska-Bobińska - dyrektor Instytutu Spraw Publicznych, który uczestniczył w pracach nad projektem, oraz Krzysztof Lorenz z Państwowej Komisji Wyborczej.

Jak stwierdzono w uzasadnieniu rozpatrywanego projektu, jednym z większych problemów polskiej demokracji, na który zwracają uwagę zarówno socjologowie, jak i przedstawiciele Państwowej Komisji Wyborczej, jest systematycznie spadająca frekwencja w wyborach. O potrzebie zmiany tej tendencji mówią przedstawiciele partii politycznych, organizacji pozarządowych i in. Wśród przyczyn wskazuje się m.in. na brak wystarczającej informacji o wyborach oraz niemożność uczestniczenia w wyborach przez niektóre grupy wyborców. Dlatego w projekcie zaproponowano rozwiązania polegające na wprowadzeniu instytucji pełnomocnika wyborczego oraz zmianie sposobu informowania o wyborach.

Zgodnie z obowiązującymi obecnie w Polsce ustawami wyborczymi informacje o numerach i granicach obwodów głosowania oraz siedzibach obwodowych komisji wyborczych podaje do wiadomości publicznej w formie obwieszczenia - wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Praktyka dowodzi, że jednostki samorządu terytorialnego napotykają na bardzo poważne trudności ze znalezieniem odpowiedniej liczby łatwo dostępnych dla wyborców miejsc do rozplakatowania dużego formatu obwieszczeń. Są one poza tym rozmieszczane dość wcześnie (zgodnie np. z ustawą - Ordynacja wyborcza do Sejmu RP i do Senatu RP - najpóźniej w 30. dniu przed wyborami), co powoduje, że już po kilku dniach obwieszczenia są usuwane lub zakrywane innymi ogłoszeniami. W konsekwencji instytucja obwieszczeń, mimo dużych nakładów finansowych (druk, rozplakatowanie), nie spełnia podstawowej funkcji, dla jakiej ją do ordynacji wprowadzono, czyli funkcji informacyjnej. Stan taki powoduje dezorientację części wyborców i może wpływać na decyzję uczestniczenia w wyborach.

Zgodnie z obecnym stanem prawnym w wyborach i referendach obowiązuje zasada osobistego głosowania wyborcy w lokalu wyborczym. Rozwiązanie takie powoduje ogromne trudności dla osób, które z powodu choroby, niepełnosprawności lub wieku nie są w stanie dotrzeć do siedziby obwodowej komisji wyborczej. W praktyce w wielu wypadkach regulacja ta uniemożliwia im oddanie głosu, ponieważ transport, jeżeli w ogóle jest możliwy, stanowi znaczne obciążenie, a nawet zagrożenie dla zdrowia. Osoby takie, zachowując formalnie pełnię praw obywatelskich, są więc w przeważającej większości de facto wyłączone z możliwości uczestniczenia w wyborach. Pogłębia to ich poczucie alienacji w społeczeństwie i rodzi uzasadnioną frustrację, która znajduje jedynie niewielkie odzwierciedlenie w protestach wyborczych i licznych skargach.

W opinii wnioskodawców, regulacja wprowadzająca alternatywny sposób udziału w głosowaniu dla tej grupy wyborców jest koniecznym uzupełnieniem obecnych zapisów ustaw prawa wyborczego. Ustawy te przewidują już pewne udogodnienia dla osób chorych i starszych (m.in. ustawa - Ordynacja wyborcza do Sejmu RP i do Senatu RP). Obejmują one jedynie pacjentów szpitali i pensjonariuszy zakładów pomocy społecznej. Przewidują, iż możliwe jest utworzenie dla nich osobnych obwodów do głosowania, a także zastosowanie urny pomocniczej, z którą członkowie komisji udają się do łóżek wyborców. Osób niepełnosprawnych dotyczą natomiast zapisy o przystosowaniu części lokali wyborczych do ich potrzeb, umożliwieniu głosowania w takim lokalu, a także o pomocy, jaką na ich prośbę udzielają inni wyborcy.

W przedstawionym projekcie zaproponowano wprowadzenie do polskiego prawa wyborczego instytucji indywidualnego zawiadamiania każdego wyborcy (imiennie) o wpisaniu go do spisu wyborców we wskazanym obwodzie głosowania. Będzie to obowiązkiem organu sporządzającego taki spis, czyli władz gminy. Zawiadomienie to powinno zawierać w szczególności informację o rodzaju i dacie wyborów, miejscu i czasie głosowania (adres lokalu wyborczego i godziny głosowania).

Ponadto zaproponowano wprowadzenie do prawa wyborczego zapisów umożliwiających zastosowanie w wyborach i referendach instytucji pełnomocnika. Możliwość jego ustanawiania przewidywana jest dla ograniczonego kręgu wyborców - niepełnosprawnych z orzeczoną przez właściwy organ niepełnosprawnością w stopniu znacznym bądź umiarkowanym, a także wszystkich wyborców, którzy najpóźniej w dniu głosowania ukończyliby 75 rok życia. Pełnomocnik działałby zgodnie z aktem pełnomocnictwa i w jego zakresie. W imieniu wyborcy i wyrażając jego wolę, udawałby się do lokalu wyborczego, pobierał kartę (karty) do głosowania i głosował.

Pełnomocnikiem wyborczym mogłaby zostać każda osoba wpisana do rejestru wyborczego w tej samej gminie co wyborca udzielający pełnomocnictwa lub posiadająca zaświadczenie o prawie do głosowania. Nie mogłyby być pełnomocnikami osoby wchodzące w skład obwodowej komisji wyborczej właściwej dla obwodu do głosowania wyborcy udzielającego pełnomocnictwa, mężowie zaufania zgłaszani przez komitety wyborcze, a także kandydaci w wyborach.

Pełnomocnik może przyjąć pełnomocnictwo tylko od jednego wyborcy. Wyjątek stanowią członkowie rodziny (wstępni, małżonek, zstępni lub osoby pozostające w stosunku przysposobienia). W takim wypadku pełnomocnik może przyjąć pełnomocnictwo od dwóch wyborców.

Wyborca, który spełnia ustawowe przesłanki i pragnie ustanowić swego pełnomocnika, zgłasza do właściwego urzędu gminy wniosek o sporządzenie aktu pełnomocnictwa. Wniosek powinien zawierać następujące dane: nazwisko, imię (imiona), imię ojca, datę urodzenia, numer PESEL oraz adres zamieszkania wyborcy i osoby, której chce udzielić pełnomocnictwa. Do wniosku powinny zostać załączone: kopia aktualnego orzeczenia organu orzekającego o ustaleniu stopnia niepełnosprawności wyborcy udzielającego pełnomocnictwa, a także pisemną zgodę osoby mającej przyjąć pełnomocnictwo.

Wniosek o sporządzenie aktu pełnomocnictwa powinien zostać zgłoszony nie później niż w 10. dniu przed dniem wyborów.

Pełnomocnictwa udziela się przed wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) bądź innym urzędnikiem gminy upoważnionym przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) z zasady w miejscu zamieszkania wyborcy udzielającego pełnomocnictwa. Dopuszczono również, na wniosek wyborcy, udzielenie pełnomocnictwa w innym dogodnym dla niego miejscu na terenie gminy.

Po sprawdzeniu danych zawartych we wniosku urzędnik sporządza akt pełnomocnictwa w trzech egzemplarzach. Po jednym otrzymują wyborca ustanawiający pełnomocnictwo i pełnomocnik, trzeci zaś zostaje złożony w urzędzie gminy. Fakt udzielenia pełnomocnictwa odnotowuje się w wykazie sporządzanych aktów pełnomocnictwa prowadzonym w urzędzie gminy.

Jeżeli wniosek o sporządzenie aktu pełnomocnictwa nie spełnia wszystkich wymaganych warunków, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wzywa w terminie 3 dni od otrzymania wniosku do uzupełnienia braków. Jeśli osoba mająca udzielić pełnomocnictwa tego nie uczyni, odmawia się sporządzenia aktu pełnomocnictwa. Zawiadomienie wójta (burmistrza, prezydenta miasta) wraz z uzasadnieniem jest dostarczane niezwłocznie wnioskodawcy.

Zgodnie z projektem wzór wniosku, wzór aktu pełnomocnictwa, a także szczegółowy tryb postępowania przy jego sporządzaniu zostanie sporządzony na wniosek Państwowej Komisji Wyborczej w drodze rozporządzenia przez właściwego ministra do spraw administracji. To samo dotyczy sposobu prowadzenia wykazu sporządzonych aktów pełnomocnictwa.

Wszystkie czynności związane ze sporządzeniem aktu pełnomocnictwa do głosowania są zadaniami zleconymi gminie i przez to wolnymi od opłat.

Pełnomocnictwo może być cofnięte poprzez złożenie (przekazanie) oświadczenia osoby, która je udzieliła, we właściwym urzędzie gminy (miasta) najpóźniej na dwa dni przed dniem wyborów, a także poprzez doręczenie takiego oświadczenia właściwej obwodowej komisji wyborczej w dniu wyborów.

Z mocy prawa pełnomocnictwo wygasa w wypadku śmierci lub utraty prawa wybierania przez udzielającego pełnomocnictwo bądź pełnomocnika, a także jeżeli wcześniej osoba udzielająca pełnomocnictwa głosowała osobiście. Nieważność pełnomocnictwa stwierdza właściwy wójt lub burmistrz (prezydent miasta), a w dniu wyborów - właściwa obwodowa komisja wyborcza.

W dniu wyborów pełnomocnik udaje się do lokalu wyborczego właściwego dla wyborcy udzielającego pełnomocnictwa. Przedstawia tam kopię pełnomocnictwa, które jest dołączane do spisu wyborców, a następnie, potwierdzając swoim podpisem, pobiera w imieniu wyborcy, który udzielił pełnomocnictwa, kartę (karty) do głosowania. W spisie wyborców imię i nazwisko pełnomocnika wyborczego umieszcza się w rubryce - uwagi, w pozycji odpowiadającej nazwisku osoby udzielającej pełnomocnictwa.

Jak stwierdzono, z wprowadzeniem proponowanego rozwiązania wiąże się konieczność poniesienia pewnych nakładów finansowych i wysiłek organizacyjny spoczywający na gminach. Zdaniem wnioskodawców, te niedoskonałości w dużej mierze powinny jednak złagodzić: obniżenie kosztów przez wykorzystanie do drukowania zawiadomień centralnie przygotowanego programu komputerowego wykorzystującego bazy danych ewidencji ludności posiadane przez gminy, wykorzystanie do dostarczenia wyborcom druków zawiadomień sposobów dystrybucji alternatywnych i tańszych niż tradycyjne usługi pocztowe (np. gońcy), a także uwolnienie gmin od kilku "kłopotliwych" obowiązków, jak rezygnacja z wykładania spisów wyborców do publicznego wglądu "w czasie dogodnym dla wyborców", czyli poza godzinami pracy urzędów.

W opinii wnioskodawców, projekt nie jest sprzeczny z prawem Unii Europejskiej, a proponowane w nim rozwiązania są nowoczesne i skuteczne. Stosowane są z powodzeniem w innych państwach Unii Europejskiej, na przykład w Holandii, gdzie każdemu wyborcy przed wyborami dostarczane jest wezwanie do wyborów. Postulaty wprowadzenia tych rozwiązań do polskich ustaw wyborczych pojawiły się także wcześniej w literaturze przedmiotu.

Podkreślono, że instytucja indywidualnego zawiadamiania wyborców, oprócz spełniania funkcji informacyjnej, byłaby jednocześnie środkiem aktywizującym wyborców, "zapraszając" ich na wybory (po wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 r. wielu wyborców nie miało pojęcia, iż takie wybory się odbyły), co znajdzie swoje odzwierciedlenie w znacznym zwiększeniu frekwencji wyborczej.

Przedstawiona w projekcie instytucja pełnomocnictwa umożliwi wielu osobom starszym i niepełnosprawnym uczestnictwo w wyborach. Szczególnie dotyczyć to będzie osób, które z przyczyn zdrowotnych nie mogą dotrzeć ze swoich domów do lokali wyborczych. Przedstawione propozycje stanowią więc konieczne uzupełnienie obowiązujących przepisów prawa wyborczego, ustanawiając alternatywny sposób głosowania. Instytucja pełnomocnictwa jest obecnie stosowana w systemach wyborczych wielu państw europejskich m.in. Belgii, Francji, Holandii, Wielkiej Brytanii. W podobnej formie występuje również w Kanadzie.

W dyskusji nad projektem ustawy o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw wskazywano m.in. na wysokie, w opinii senatorów, koszty wprowadzenia instytucji indywidualnego zawiadamiania wyborców. Wątpliwości senatorów dotyczyły również instytucji pełnomocnika, która mogłaby wpłynąć negatywnie na tajność głosowania, a w skrajnych wypadakach prowadzić do zjawiska "cudu nad urną".

Ostatecznie połączone komisje postanowiły odroczyć prace nad przedstawionym projektem.

Podczas posiedzenia Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska rozpatrywano ustawę o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze.

Zapisy nowelizacji sejmowej rekomendował senatorom wiceminister środowiska Mariusz Orion-Jędrysek, któremu towarzyszyła wicedyrektor Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych w tym resorcie Kinga Wojtczak. Zastrzeżeń legislacyjnych do nowelizacji nie zgłosiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu. W posiedzeniu wzięli także udział: wicedyrektor Państwowego Instytutu Geologicznego Andrzej Gąsiewicz, a także przedstawiciele Najwyższej Izby Kontroli oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Rozpatrywana ustawa sejmowa, będąca projektem poselskim, usuwa wątpliwości interpretacyjne i jednoznacznie rozstrzyga, że od wszystkich decyzji marszałków województw wydanych na podstawie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze organem odwoławczym jest minister właściwy do spraw środowiska.

Przewodniczący Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska senator Jerzy Chróścikowski przypomniał, że przy rozpatrywaniu poprzedniej nowelizacji Prawa geologicznego i górniczego komisja sygnalizowała potrzebę wprowadzenia analogicznej poprawki, ale uznano ją za wykraczającą poza materię ustawy.

W głosowaniu senatorowie postanowili zarekomendować Senatowi przyjęcie bez poprawek ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora J. Chróścikowskiego.

Odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Ustawodawczej, podczas którego kontynuowano pierwsze czytanie zgłoszonego przez Komisję Ustawodawczą projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Pierwsze posiedzenie w tej sprawie odbyło się 17 maja br. W związku ze zgłoszonymi wówczas wątpliwościami połączone komisje postanowiły zwrócić się do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji o udzielenie pisemnej informacji o tym, w jaki sposób jest respektowana zasada wzajemności w państwach UE w stosunku do obywateli polskich w kontekście ich udziału w głosowaniu i kandydowania w wyborach lokalnych, a także co do możliwości domagania się stosowania art. 19 TWE w stosunku do obywateli polskich na terytorium innych państw UE.

Po zapoznaniu się z odpowiedzią MSWiA senatorowie uznali ją za niewystarczającą i zwrócili się do obecnego na posiedzeniu wiceministra Jarosława Zielińskiego o przygotowanie przez resort szczegółowej informacji, w jaki sposób te kwestie są uregulowane w poszczególnych krajach Unii Europejskiej.

W dyskusji senator Elżbieta Rafalska zaproponowała odrzucenie projektu w całości, ale w związku z postanowieniem o kontynuowaniu pierwszego czytania projektu wycofała wniosek.

Kolejne posiedzenie w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw odbędzie się 20 czerwca br.

Na swym posiedzeniu Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przyjęła stanowisko w sprawie wykorzystania funduszy pomocowych UE:

"Właściwe i pełne wykorzystanie funduszy pomocowych, stawianych do dyspozycji Polski przez Unię Europejską, jest jednym z warunków pomyślnego przeprowadzenia modernizacji naszego kraju.

Jesteśmy przekonani, że wobec ogromu stojących przed nami wyzwań istnieje głęboka potrzeba wykonania szybko raportu opisującego obecny stan w tym zakresie oraz wskazującego propozycje rozwiązań upraszczających procedury zamówień publicznych, prawa ochrony przyrody, prawa budowlanego i prawa zagospodarowania przestrzennego. Ich celem byłoby, przy zachowaniu niezbędnych ograniczeń, zniesienie nieracjonalnych barier ograniczających prowadzenie w Polsce inwestycji, szczególnie infrastrukturalnych oraz wykorzystania środków pomocowych w innych obszarach.

Jednym z bardzo ważnych warunków wsparcia rozwoju jest wyważony stosunek do ochrony przyrody. Program Natura 2000 wprowadza daleko idące ograniczenia w procesie modernizacji infrastruktury oraz inwestowania na obszarach nim objętych. Wymaga on zatem jak najszybszego doprecyzowania i określenia jego kształtu. Uważamy, że obok stworzenia podstaw prawnych ochrony przyrody, powinien również uwzględniać prawo mieszkańców nim objętych do korzystania z nowoczesnej i funkcjonalnej infrastruktury oraz umożliwiać racjonalną dostępność obszarów, na których obowiązuje.

Ogromnie istotną sprawą jest również przyspieszenie przepływu środków finansowych do podmiotów wykonujących zadania przy wsparciu funduszy pomocowych. Za niezbędne uznajemy wprowadzenie możliwości wypłacania beneficjentom zaliczek, częściowej wypłaty przyznanych środków, oczywiście wyłącznie w sytuacji, gdy projekt jest właściwie przygotowany i realizowany oraz dopuszczenie w pierwszej fazie kwalifikacyjnej do posługiwania się uproszczoną dokumentacją projektów.

Uregulowania wymaga również nowe określenie pojęcia obszaru metropolitalnego, tak aby metropolie mogły służyć rozwojowi obszarów, z których wyrastają. Ważne jest także, aby mechanizm uzyskiwania statusu obszaru metropolitalnego był otwarty, elastyczny i uwzględniał fakt, że w regionach słabiej rozwiniętych wyznaczenie obszaru metropolitalnego będzie niezwykle istotnym impulsem rozwojowym.

W naszych działaniach musimy również uwzględniać fakt, że właściwe wykorzystanie środków pomocowych nie będzie możliwe bez wzmocnienia służb administracyjnych, obsługujących cały proces przygotowania, weryfikacji, a potem monitoringu i kontroli wykonania zadania.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej Senatu RP wyraża uznanie dla dotychczasowych wysiłków Rządu Kazimierza Marcinkiewicza w zakresie uzyskania dostępu do możliwie dużych środków pomocowych oraz już przeprowadzonych zmian, ułatwiających beneficjentom dostęp do tych środków, ale zachęcamy do kolejnych kroków, które deklarujemy wspierać".

Podczas posiedzenia ustalono, że przyjęte stanowisko zostanie przekazane do zainteresowanych resortów z prośbą o odniesienie się do poruszonych w nim problemów. Ponadto w połowie września br. w Senacie planowana jest konferencja poświęcona wykorzystaniu funduszy pomocowych UE.

Na swym posiedzeniu Komisja Ustawodawcza przeprowadziła pierwsze czytanie zgłoszonego przez grupę senatorów projektu uchwały Senatu w sprawie 30. rocznicy Radomskiego Czerwca. W imieniu wnioskodawców projekt przedstawił i uzasadnił senator Andrzej Łuczycki. W przedstawionym komisji projekcie napisano:

<<W czerwcu 2006 roku przypada 30. rocznica robotniczych protestów określanych mianem Radomskiego Czerwca.

Wydarzenia 25 czerwca 1976 roku w Radomiu były czymś więcej niż tylko protestem robotników przeciwko podwyżkom cen żywności. Były spontanicznym aktem sprzeciwu społecznego wobec arogancji komunistycznej władzy. W demonstracjach wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy osób. Byli to pracownicy radomskich zakładów pracy, studenci, młodzież szkół średnich. Protesty zostały brutalnie stłumione.

Konsekwencją wydarzeń była bezprecedensowa reakcja władz, które z całą surowością ukarały "radomskich warchołów". Masowe aresztowania, "ścieżki zdrowia", brutalne pobicia, pokazowe procesy to typowe działania komunistycznych funkcjonariuszy. Jednak represje były skierowane nie tylko wobec poszczególnych jednostek, grup społecznych czy zawodowych, ale po raz pierwszy i jedyny w dziejach Polski - przeciwko miastu. Rozwój Radomia był celowo wstrzymywany, ograniczano konieczne inwestycje. Działania te do dziś negatywnie wpływają na sytuację społeczno-gospodarczą miasta z wyrokiem.

Protesty w Radomiu przyniosły jeszcze inne skutki, zgoła niepożądane przez ówczesne władze. Wywołały w polskim społeczeństwie - wbrew oficjalnej propagandzie i przymusowym wiecom poparcia dla partii, a pogardy dla "warchołów z Radomia" - odruch solidarności z radomskimi robotnikami. Rozpoczęły ciąg wydarzeń, którego kolejne etapy to powstanie Komitetu Obrony Robotników, zryw w Sierpniu '80, odrodzenie Polski w 1989 roku. Radomski Czerwiec zapisał chwalebną kartę w historii miasta i kraju, tak jak inne zrywy narodu polskiego walczącego o wyzwolenie spod obcego ucisku.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej, w 30. rocznicę wydarzeń Radomskiego Czerwca, składa hołd zmarłym i pokrzywdzonym w wyniku represji oraz wyraża uznanie dla solidarności, będącej odpowiedzią na działania ówczesnych władz przez różne środowiska społeczne>>.

Podczas posiedzenia przeprowadzono też pierwsze czytanie zgłoszonego przez grupę senatorów projektu uchwały Senatu w 30. rocznicę wydarzeń radomskich. W imieniu wnioskodawców projekt przedstawił i uzasadnił senator Stanisław Karczewski. W projekcie napisano:

<<W 30. rocznicę wydarzeń radomskich Senat Rzeczypospolitej Polskiej oddaje hołd robotnikom radomskim, bohaterom czerwcowego zrywu 1976 roku. Przed 30 laty społeczeństwo polskie podniosło godny sprzeciw wobec narastających trudności ekonomicznych, podwyżek, braków w zaopatrzeniu. Największa eskalacja zdarzeń miała miejsce w Ursusie, Radomiu i Płocku.

Ówczesny, komunistyczny rząd i reżimowe środki masowego przekazu nazwały te wydarzenia "chuligańskimi wybrykami", choć zdawano sobie sprawę z wagi zdarzeń, mobilizowano siły, nagłaśniano i piętnowano "wichrzycieli porządku społecznego". System już wtedy pokazał swoje słabości.

Pierwsze protesty brutalnie stłumiono, a wielu ich uczestników aresztowano.

Od 26 do 30 czerwca 1976 roku w akcie solidarności z represjonowanymi strajkowały wszystkie państwowe zakłady Radomia. W powszechnym zrywie ze strajkującymi solidaryzowały się dziesiątki tysięcy Radomian.

Miasto zostało spacyfikowane przez liczne oddziały ZOMO, a uczestników strajków i pulicznych manifestacji poddawano upokarzającym "ścieżkom zdrowia". Wiele osób pozbawiono pracy i poddano szykanom.

Do dziś nie została jeszcze w pełni odkryta pełna prawda o tamtych dniach, a winni represji nie ponieśli zasłużonej kary. Ale brutalnie stłumiony radomski czerwiec nie pozostał bez echa.

Już we wrześniu tego samego roku 1976 powstał Komitet Obrony Robotników, a kilka miesięcy później Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Te ważne i cementujące walkę podziemną działania prowadziły w szybkim tempie do powstania polskiej "Solidarności".

I zmieniało się jak chciał tego i o co się modlił Jan Paweł II "oblicze ziemi, tej ziemi".

Dziś po 30 latach z czcią pochylamy głowy przed bohaterami tamtych dni. Cena, którą zapłacili, choć bolesna, przyniosła oczekiwane owoce. Suwerenna i niepodległa Rzeczpospolita odnalazła swoje miejsce w Europie. I choć wolność, jak uczył nasz Wielki Rodak nie jest dana raz na zawsze, ale zadana, to chcemy ją nieustannie zdobywać i utrwalać. Jest to obowiązek i honor. Także zobowiązanie wobec tych, którzy nie godzili się w powojennej rzeczywistości na bezprawie i dyktat władzy.

Senat RP stwierdza, iż uczestnicy wydarzeń czerwca 1976 roku, walcząc o prawo do godnego życia dobrze zasłużyli się Polsce>>.

Komisja Ustawodawcza po rozpatrzeniu obu projektów uchwał w pierwszym czytaniu wprowadziła do nich poprawki i postanowiła wnieść o przyjęcie przez Senat jednolitego projektu uchwały w sprawie uczczenia przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej 30. rocznicy Radomskiego Czerwca:

<<Przed 30 laty, 25 czerwca 1976 roku, społeczeństwo polskie podniosło godny sprzeciw wobec narastających trudności ekonomicznych, podwyżek, braków zaopatrzenia, określany mianem Radomskiego Czerwca.

Ówczesny komunistyczny rząd i reżimowe środki masowego przekazu nazwały te wydarzenia chuligańskimi wybrykami, choć zdawano sobie sprawę z wagi zdarzeń. Mobilizowano siły, nagłaśniano nieprawdziwe informacje i piętnowano "wichrzycieli społecznego porządku". System już wtedy pokazał swoją słabość.

Protesty zostały brutalnie stłumione. Konsekwencją wydarzeń była bezprecedensowa reakcja władz, które z całą surowością pragnęły ukarać "radomskich warchołów". Masowe aresztowania, "ścieżki zdrowia", brutalne pobicia, pokazowe procesy to typowe działania komunistycznych funkcjonariuszy. Jednak represje były skierowane nie tylko przeciw poszczególnym jednostkom, grupom społecznym czy zawodowym, ale po raz pierwszy i jedyny w dziejach Polski - przeciwko miastu. Rozwój Radomia był celowo wstrzymywany, ograniczano konieczne inwestycje. Działania te do dziś odbijają się negatywnie na sytuacji społeczno-gospodarczej miasta z wyrokiem.

Największa eskalacja zdarzeń miała miejsce w Radomiu, Ursusie i Płocku. Prawda o tamtych dniach nie została jeszcze w pełni odkryta. Winni represji nie ponieśli zasłużonej kary, a ofiary nie otrzymały satysfakcjonującego zadośćuczynienia.

Brutalnie stłumiony Radomski Czerwiec nie pozostał bez echa. Protesty w Radomiu wywołały w polskim społeczeństwie - wbrew oficjalnej propagandzie i przymusowym wiecom poparcia dla partii, a pogardy dla "warchołów" z Radomia - odruch solidarności z radomskimi robotnikami. Już we wrześniu tego samego - 1976 roku - powstał Komitet Obrony Robotników, a kilka miesięcy później Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Wolne Związki Zawodowe. Te ważne i cementujące walkę podziemną działania prowadziły w szybkim tempie do powstania polskiej "Solidarności".

Suwerenna i niepodległa Rzeczpospolita odnalazła swoje miejsce w Europie. Wolność jednak - jak uczył nasz Wielki Rodak - nie jest dana raz na zawsze, ale zadana, dlatego chcemy ją nieustannie zdobywać i utrwalać. Jest to nasz obowiązek i honor, a także zobowiązanie wobec tych, którzy nie godzili się w powojennej rzeczywistości na bezprawie, na dyktat władzy.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej, w 30. rocznicę wydarzeń Radomskiego Czerwca, składa hołd zmarłym i pokrzywdzonym w wyniku represji oraz ich rodzinom. Senat wyraża uznanie dla solidarności różnych środowisk społecznych i miasta, które było przykładem odwagi wykazanej w odpowiedzi na działania ówczesnych władz, będące zbrodnią komunistyczną.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski">>.

Ustalono, że projekt uchwały w sprawie uczczenia przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej 30. rocznicy Radomskiego Czerwca zarekomenduje Izbie podczas drugiego czytania senator Janusz Gałkowski.

Na zakończenie posiedzenia Komisji Ustawodawczej przewodniczący komisji senator J. Gałkowski zapoznał senatorów z informacją o opublikowaniu przez Komisję Europejską białej księgi "Polityka w dziedzinie usług finansowych na lata 2005-2010".

Podczas posiedzenia Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich rozpatrzono projekt zarządzenia marszałka Senatu zmieniającego zarządzenie w sprawie nadania statutu Kancelarii Senatu.

Projekt przedstawiła i omówiła minister Ewa Polkowska, szef Kancelarii Senatu. Projekt dotyczył likwidacji stanowiska dyrektora generalnego i ustanowienia stanowiska zastępcy szefa Kancelarii Senatu.

W wyniku dyskusji komisja postanowiła pozytywnie zaopiniować
rozpatrywany projekt zarządzenia marszałka Senatu.

Senatorowie z Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zebrali się w celu omówienia posiedzenia wyjazdowego, które odbędzie się w Olsztynie w dniach 3 i 4 lipca br. z inicjatywy senatora Jerzego Szmita.

Podczas posiedzenia komisji zapoznano się zagadnieniami dotyczącymi zagospodarowania przestrzennego gminy oraz z instrumentami finansowymi wspierania rozwoju gospodarczego.

Posiedzenie Komisji Zdrowia zwołano w celu rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz niektórych innych ustaw.

W imieniu rządu przyjęcie nowelizacji rekomendował senatorom wiceminister zdrowia Andrzej Wojtyła. Zapoznano się także z opiniami o ustawie, które przekazali Krzysztof Filip z Sekretariatu Ochrony Zdrowia Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" i przedstawiciele Centrum Medycznego Szkolenia Podyplomowego. Uwagi szczegółowe zgłosiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

Rozpatrywana nowelizacja reguluje m.in. zasady przekształcania i łączenia publicznych ZOZ-ów, nadzoru nad nimi wojewodów oraz udostępniania dokumentacji medycznej. Połączenie się ZOZ-ów może być dokonane nie tylko przez przeniesienie mienia jednego na inny, ale i przez utworzenie nowego.

Nowela przewiduje także zwiększenie nadzoru wojewodów nad ZOZ-ami. Dyrektorzy szpitali, planujący zamknięcie jednego z oddziałów np. z powodu remontu, będą musieli zwrócić się do wojewody, by ten wydał zgodę. Ograniczona zostanie liczba instytucji, które będą mogły korzystać z nazw: klinika, kliniczny czy uniwersytecki.

Ponadto nowelizacja porządkuje sprawy związane z nazewnictwem i rejestracją zakładów opieki zdrowotnej. Stanowi, że Centrum Medyczne Kształcenia Ustawicznego może być organem założycielskim dla ZOZ-ów.

Do nowelizacji włączono także zasady udostępniania dokumentacji medycznej oraz cennik za stronę wyciągu takiej dokumentacji. Jest to wynik wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2005 r., który uznał, że zapisy ustawy o ZOZ-ach dotyczące dokumentacji medycznej są niekonstytucyjne. Dokumentacja medyczna ma być przechowywana przez 20 lat, dokumentacja w wypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia - 30 lat, zdjęcia rentgenowskie poza dokumentacją medyczną pacjenta - 10 lat, natomiast skierowania na badania - 5 lat. Maksymalna opłata za wyciąg lub odpis dokumentacji medycznej ma wynosić 0,0015 przeciętnego wynagrodzenia.

W głosowaniu Komisja Zdrowia postanowiła zaproponować Senatowi wprowadzenie 6 poprawek do ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz niektórych innych ustaw, w większości zbieżnych z uwagami senackiego biura legislacyjnego. Na sprawozdawcę stanowiska komisji w tej sprawie wybrano senatora Władysława Sidorowicza.

Na swym posiedzeniu Komisja Spraw Unii Europejskiej, zgodnie z ustawą z 11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, zaopiniowała następujące projekty aktów prawnych UE.

- Wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania Umowy między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki odnawiającej program współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego. Wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki odnawiającej program współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego, (COM(2006) 180); sygnatura Rady UE 8793/06.

Resort wiodący: Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Referent: senator Kosma Złotowski.

Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu Krzysztof Kurzydłowski.

Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt decyzji Rady w sprawie umowy i postanowiła nie wnosić uwag.

- Zmieniony wniosek rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, (COM (2006) 213); sygnatura Rady UE 9628/06.

Resort wiodący: Ministerstwo Finansów.

Referent: senator Mirosława Nykiel.

Przedstawiciel rządu: podsekretarz stanu Jarosław Pietras.

Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt rozporządzenia Rady i postanowiła nie wnosić uwag.

- Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 89/665/EWG w sprawie poprawy efektywności przeglądu procedur dotyczących udzielania zamówień publicznych, (Proposal for a Directive of the European Parliament and of the Council amending Council Directives 89/665/EEC and 92/13/EEC CEE with regard to improving the effectiveness of review procedures concerning the award of public contracts), (COM(2006) 195); sygnatura Rady UE 9138/06.

Resort wiodący: Urząd Zamówień Publicznych.

Referent: senator Jerzy Szymura.

Przedstawiciel rządu: wiceprezes Janusz Dolecki.

Komisja Spraw Unii Europejskiej rozpatrzyła projekt dyrektywy PE i postanowiła nie wnosić uwag.

- Wnioski nierozpatrywane: propozycja zaakceptowana przez komisję:

- przekazane w trybie art. 6 - COM(2006) 198, 201, 202, 204, 205, 207, 210, 219, 220, 225, 226, Wniosek dotyczący wstępnej decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury wydawania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią,

- przekazane w trybie art. 6 ust. 4 - COM (2006) 209, 227.

Na zakończenie posiedzenia Komisji Spraw Unii Europejskiej senatorowie przyjęli ramowy plan pracy na II półrocze br. (zaakceptowany plan nie zawiera stałych punktów porządku dotyczących rozpatrywania projektów aktów prawa UE i związanych z nimi stanowisk rządu).

Lipiec br.

- 4 lipca br. (do potwierdzenia) - wspólne posiedzenie z Komisją Spraw Zagranicznych: podsumowanie prezydencji austriackiej oraz priorytety prezydencji fińskiej w Unii Europejskiej - posiedzenie z udziałem ambasadora Austrii i ambasadora Finlandii.

- 12 lipca br. - spotkanie z Komisją Petycji Parlamentu Europejskiego pod przewodnictwem posła M. Libickiego.

- Informacja rządu na temat wykorzystania funduszy strukturalnych i spójności w Polsce - stan obecny i perspektywy.

- Polityka regionalna Komisji UE w nowej perspektywie finansowej - spotkanie z komisarz ds. polityki regionalnej Danutą Hübner.

- Przygotowanie do spotkania przewodniczących przed XXXVI Konferencją Komisji ds. Wspólnotowych i Europejskich Parlamentów UE (COSAC), które odbędzie się w dniach 10-11 września br. w Helsinkach.

- Rozpatrzenie "Informacji dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w okresie styczeń-czerwiec 2006 roku (podczas prezydencji austriackiej)".

Październik br.

- Konferencja "Wejście Polski do strefy euro - szanse i zagrożenia".

- Przygotowanie do XXXVI Konferencji Komisji ds. Wspólnotowych i Europejskich Parlamentów UE (COSAC), która odbędzie się 20-21 listopada 2006 r. w Helsinkach.

- Informacja rządu na temat wyników misji ewaluacyjnych (eksperckich) Rady, których celem jest ocena jakości wdrożenia i stosowania dorobku Schengen w Polsce. Misje te odbywają się od stycznia do października 2006 r., dyskusja do listopada 2006 r., raport zostanie przekazany Radzie w grudniu 2006 r.

- Spotkanie z polskimi eurodeputowanymi - wymiana doświadczeń w pracy w Parlamencie Europejskim w połowie okresu sprawowania mandatu.

- "Program legislacyjny i program pracy Komisji Europejskiej na rok 2007"- przygotowanie do debaty parlamentarnej.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment