Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 23 marca 2006 r. (sygn. BPS/DSK-043-168/06) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Stanisława Koguta złożone podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie rozwoju lotnictwa cywilnego, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130, poz. 112 z późn. zm.) reguluje zasady funkcjonowania lotnictwa cywilnego, a tym samym nie może być stosowana (poza konkretnie wymienionymi przepisami) w odniesieniu do lotnictwa służb porządku publicznego.

Lotnictwo służb porządku publicznego wykonuje co do zasady inne zadania, niż lotnictwo cywilne, takie jak np. loty pościgowe, loty ratowniczo-ewakuacyjne, loty desantowe w aglomeracjach miejskich, oddziaływanie ogniowe, przewożenie broni i materiałów niebezpiecznych, loty nocne przy użyciu termowizji itp.

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że podjęta w 2005 roku inicjatywa zmierzająca do nowelizacji Prawa lotniczego, która umożliwiłaby zmianę zasad szkolenia i obsługi sprzętu lotniczego zgodnie z potrzebami lotnictwa służb porządku publicznego została negatywnie zaopiniowana i odrzucona (jako niemożliwa do przeprowadzenia) przez Urząd Lotnictwa Cywilnego, wobec czego zaistniała potrzeba wprowadzenia stosownych zmian prawnych w formie ustawy o lotnictwie służb porządku publicznego, o czym został poinformowany Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego.

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego wyraził zgodę na dalsze sprawowanie nadzoru (do momentu wejścia w życie stosownej ustawy) nad lotnictwem służb porządku publicznego na zasadach określonych w Porozumieniu zawartym w dniu 24 grudnia 2002 r. pomiędzy Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji a Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego, którego przedmiotem było określenie zasad wykonywania przez Prezesa ULC czynności nadzoru nad lotnictwem służb porządku publicznego funkcjonujących w resorcie spraw wewnętrznych i administracji. Dlatego też stwierdzenie, iż po 28 września 2006 r. licencje nie będą przedłużane należy uznać za nieprawdziwe.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w MSWiA nie planuje się tworzenia żadnych dodatkowych struktur, a nadzór realizowany będzie w oparciu o istniejące etaty Policji i Straży Granicznej, celem zaś nowych rozwiązań prawnych jest określenie podziału kompetencji, a nie struktury w zakresie lotnictwa służb porządku publicznego.

Pragnę ponadto wyjaśnić, iż lotnictwo to objęte jest systemem bezpieczeństwa lotów na wzór wojskowy, a zdarzenia lotnicze badane są przez Komisję Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego.

Nieuzasadnione jest także twierdzenie, iż wyjście spod nadzoru cywilnego pogorszy bezpieczeństwo lotów ponieważ zasady obsługi sprzętu lotniczego ustala producent i nie istnieją możliwości jakichkolwiek odstępstw w tym zakresie.

Pragnę ponadto dodać, że licencje cywilne nie są jednoznacznym dowodem i potwierdzeniem pełnego wykształcenia personelu w stopniu wystarczającym do wykonywania zadań lotnictwa służb porządku publicznego. Licencje w lotnictwie państwowym nie są konieczne, lecz konieczne jest wyszkolenie co najmniej w stopniu niezbędnym do uzyskania licencji. Z uwagi na wysokie koszty szkolenia lotniczego nieuzasadniona byłaby rezygnacja z pozyskiwania wyszkolonego personelu, np. wojskowego.

Bezspornym wydaje się fakt "starzenia się" kadr lotniczych, dlatego projektowana ustawa o lotnictwie służb porządku publicznego przewiduje "własny" system naboru i szkolenia personelu. Ponadto, w celu stworzenia podstaw prawnych do wykonywania zawodu przez funkcjonariuszy po zakończeniu służby, planowane jest wprowadzenie regulacji o uznawaniu praktyki lotniczej w lotnictwie służb porządku publicznego dla potwierdzenia (utrzymania) licencji cywilnych.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Władysław Stasiak

Podsekretarz Stanu

Odpowiadając na pismo znak: BPS/DSK-043-203/06 z dnia 23 marca 2006 r. przekazujące tekst oświadczenia Pana Senatora Roberta Smoktunowicza, w sprawie problemu mieszkańców wsi Sieraków uprzejmie informuję.

Obecnie prowadzone są prace zmierzające do podsumowania wykupów prowadzonych przez Kampinowski Park Narodowy w latach 1996-2005. Opracowana zostanie propozycja dalszego postępowania, stanowiąca strategię prowadzenia wykupów na najbliższe lata oraz rozpatrzona będzie, przedstawiona przez Pana Senatora Roberta Smoktunowicza propozycja wymiany gruntów.

Propozycję prowadzenia wykupów przedstawię Radzie Ministrów, w celu uzyskania akceptacji przyjętych rozwiązań oraz zabezpieczenia środków finansowych. Pragnę przypomnieć, iż program wykupów w Kampinowskim Parku Narodowym prowadzony był od 1976 r., to jest od czasu gdy Rada Ministrów Uchwałą nr 139/75 podjęła decyzję o dokonaniu w drodze wywłaszczenia nabycia gruntów położonych w KPN. W 1996 roku Rada Ministrów uznała za zasadne kontynuowanie programu wykupu prywatnych własności znajdujących się w granicach Parku. Założono iż program zostanie zrealizowany na pow. 4186 ha w latach 1996-2006, natomiast w tym okresie wykupiono jedynie ok. 1350 ha, w związku z tym niezbędne jest obecnie zajęcie stanowiska przez Radę Ministrów w sprawie sposobu dalszego postępowania.

Odnosząc się do problemu poszanowania praw własności mieszkańców wsi Sieraków, uprzejmie informuję, że wszystkie grunty prywatne, położone w Parku objęte są ochroną krajobrazową - zgodnie z art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.).

Oznacza to, iż zakazy obowiązujące w granicach parku narodowego - o których mowa w art. 15 ust. 1 wymienionej ustawy, nie dotyczą (w myśl art. 15 ust. 2 pkt 5) przedmiotowych gruntów objętych ochroną krajobrazową, w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że o sposobie dalszego postępowania w sprawie wykupów w Kampinowskim Parku Narodowym, poinformuję Pana Senatora Roberta Smoktunowicza po ustaleniach przyjętych przez Radę Ministrów.

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szwedo-Lewandowski

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z oświadczeniem pani Senator Janiny Fetlińskiej złożonym podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 roku, uprzejmie informuję, że Kierownictwo Ministerstwa Edukacji i Nauki, nie podjęło decyzji o rozpoczęciu prac legislacyjnych z wykorzystaniem projektu podstawy programowej kształcenia ogólnego przygotowanego przez Instytut Spraw Publicznych.

Nie istnieje więc zagrożenie sprowadzenia edukacji prozdrowotnej do treści, włączonych do różnych przedmiotów, z zakresu anatomii, fizjologii człowieka oraz chorób i ich zapobiegania.

Pozwalam sobie przedstawić Panu Marszałkowi dylematy związane z wprowadzeniem "zdrowia-rodziny-środowiska" jako przedmiotu do podstawy programowej kształcenia ogólnego:

• W sytuacji, gdy "zdrowie..." realizowane będzie w ramach obowiązkowych zajęć edukacyjnych we wszystkich typach szkół w wymiarze co najmniej 2 godz. przy pozostawieniu zajęć określonych w ramowych planach nauczania spowoduje to poważny wzrost kosztów funkcjonowania szkół (kilkanaście tysięcy szkół już funkcjonujących, w tym uzupełniające dwuletnie licea ogólnokształcące oraz trzyletnie technika uzupełniające). Ponadto zwiększy się obciążenie uczniów wynikające z realizacji obowiązkowych zajęć edukacyjnych w wymiarze tygodniowym (w szkołach podstawowych - do 29 godzin, gimnazjach - do 32 godz., w liceach ogólnokształcących - do 33 godz., liceach profilowanych - do 35 godz., a technikach - do 36 godz.).

• W sytuacji, gdy "zdrowie..." realizowane będzie w ramach obowiązkowych zajęć edukacyjnych we wszystkich wyżej wymienionych typach szkół w wymiarze co najmniej 2 godz. w ramach godzin określonych ramowymi planami nauczania, z jednoczesnym zmniejszeniem liczby godzin przedmiotów, w których zagadnienia z zakresu edukacji prozdrowotnej występują, koszt funkcjonowania szkół pozostaje nie zmieniony, natomiast należy się liczyć z niezadowoleniem z powodu zmniejszenia liczby godzin podstawowych przedmiotów przewidzianych m. in. na egzaminie gimnazjalnym czy maturalnym.

Zapewniam Pana Marszałka, że Ministerstwo Edukacji i Nauki doceniając znaczenie roli edukacji prozdrowotnej jako elementu kształcenia i wychowania zadba, aby przy nowelizacji podstawy programowej kształcenia ogólnego nie zostały usunięte ważne zagadnienia umożliwiające nabywanie umiejętności, utrzymania i doskonalenia zdrowia; nie tylko własnego.

Bardzo dziękuję za uwagi przekazane przez Panią Senator. W pełni podzielam zdanie, że program wychowawczy i profilaktyczny szkoły wraz z zestawem programów nauczania stanowią o działalności edukacyjnej szkoły.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jarosław Zieliński

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Pawła Michalaka na posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie podjęcia kroków zmierzających do przejęcia kontroli przez resort rolnictwa nad gruntami będącymi we władaniu Agencji Nieruchomości Rolnych w związku z pojawiającymi się przypadkami spekulacyjnego zakupu gruntów przez osoby nie będące rolnikami indywidualnymi, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że podzielam powyższe stanowisko w tej sprawie.

Ustawą regulującą zasady gospodarowania gruntami rolnymi Skarbu Państwa przez Agencję Nieruchomości Rolnych jest aktualnie ustawa z dnia 19 października 1997 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2004 r. Nr 208, poz. 2128 z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 2 tej ustawy nadzór nad Agencją sprawuje minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.

Zgodnie natomiast z przepisami art. 23 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej do zadań ministra właściwego do spraw rozwoju wsi należy m. in. kształtowanie ustroju rolnego państwa oraz prowadzenie prac urządzeniowo-rolnych na gruntach Skarbu Państwa. Zadania te mogłyby być jednak aktywnie realizowane jedynie wtedy, gdy grunty Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa pozostawałyby w dyspozycji ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

Agencja dysponuje bowiem zasobem gruntów rolnych, które stwarzają realną możliwość poprawy struktury obszarowej gospodarstw poprzez ich rozdysponowanie na rzecz rolników indywidualnych.

Obecny stan prawny powoduje, że minister właściwy do spraw rozwoju wsi nie może efektywnie włączać tych gruntów w proces poprawiania struktury agrarnej, gdyż grunty Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa będące podstawą przemian strukturalnych na wsi pozostają w gestii innego resortu, którego podstawowa działalność z oczywistych względów nie jest ukierunkowana na realizację polityki rolnej państwa. Obecnie Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie mając nadzoru nad Agencją nie może aktywnie wpływać na politykę Agencji w zakresie realizacji wymienionych wyżej celów.

Z powyższych względów opowiadam się całkowicie za zmianą tego stanu. Wychodzi temu naprzeciw poselski projekt ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa przewidujący przekazanie nadzoru nad Agencją Nieruchomości Rolnych ministrowi właściwemu do spraw rozwoju wsi. Takie uregulowanie stanowić będzie pierwszy etap działań, które następnie umożliwią Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi dokonanie szczegółowych analiz funkcjonowania Agencji Nieruchomości Rolnych pod względem realizacji polityki rolnej państwa oraz pozwolą na wprowadzenie nowych rozwiązań prawnych w zakresie gospodarowania nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, które m. in. zapobiegają takim nieprawidłowościom w obrocie gruntami państwowymi, o jakich wspomina Pan Senator w swoim oświadczeniu.

Zakłada się, że w przyszłych uregulowaniach następca prawny Agencji Nieruchomości Rolnych będzie zobowiązany bardziej aktywnie realizować politykę rolną państwa w stosunku do rolnictwa i obszarów wiejskich wspomagając przede wszystkim przemiany agrarne na wsi.

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Krzysztof Jurgiel

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Ryszarda Góreckiego złożone podczas 7 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. uprzejmie informuję:

W dniu 6 kwietnia odbyło się posiedzenie Rady Promocji Polski pod moim przewodnictwem. Agenda posiedzenia obejmowała przyjęcie Ramowego Planu Pracy na rok 2006, przyjęcie uchwały w sprawie powołania grupy roboczej ds. przygotowania Strategii Promocji Polski, omówienie założeń do prac nad Strategią Promocji Polski na lata 2007-2013 oraz zapoznanie się z przygotowaniami Wrocławia jako polskiego kandydata do organizacji EXPO 2012, a także przygotowanie do realizacji II etapu projektu "Marka dla Polski".

Uważam, że od skali zmian wprowadzonych przez Radę Promocji i innowacyjności jej działań zależeć będzie umacnianie się w dłuższej perspektywie pozytywnego wizerunku Polski w Europie i w świecie. Jej podstawowym zadaniem jest przygotowanie kompleksowej Strategii promocji Polski na lata 2007-2013 określającej kluczowe dla Polski cele i metody promocyjne, a także środki niezbędne dla ich realizacji. Istotnym warunkiem powstania tej strategii jest sfinalizowanie prac nad sformułowaniem podstawowego przesłania promocyjnego odnoszącego się do Polski w ramach projektu "Marka dla Polski". Przesłanie, które zamierzamy upowszechniać na forum międzynarodowym powinno być jasne i czytelne.

Według niego Polska to:

a) kraj o wyrazistej, choć złożonej tożsamości, bogatym dorobku intelektualnym, wielokulturowym dziedzictwie zakorzenionym w europejskiej tradycji;

b) kraj nowoczesny, dynamicznie zmieniający się, zdolny do współtworzenia przyszłości Europy, który zobligowany swoim doświadczeniem historycznym, tradycją walki z totalitaryzmami solidaryzuje się i wspiera przemiany demokratyczne na całym świecie oraz walkę o prawa człowieka;

c) kraj ludzi kreatywnych, zdolnych do przekraczania barier i utartych schematów, wnoszących świeże spojrzenie we wspólnoty w których uczestniczy;

d) kraj przywiązany do wartości religijnych, wierny tradycjom, ale traktujący je jako istotny fundament tożsamości, moralnego ładu, a nie źródło ksenofobii i ograniczenia;

e) kraj o wielowiekowej tradycji pokojowego i twórczego współistnienia wielu narodów, religii i kultur.

Efektywność prac Rady w kluczowych kwestiach dla promocji Polski stanowi istotną przesłankę dla przyszłego sukcesu w tej dziedzinie. W trakcie następnego posiedzenia Rady Promocji, które powinno odbyć się przed okresem wakacyjnym przedstawione zostaną propozycje zmian w dokumentach regulujących funkcjonowanie Rady w celu usprawnienia jej prac.

Odnosząc się do kwestii międzyresortowego podziału kompetencji i właściwości pomiędzy poszczególnymi ministerstwami, chciałbym wyrazić przekonanie, że tylko solidarna postawa, wkraczająca poza resortowe interesy w imię budowy dobrej reputacji Polski za granicą, może przynieść potrzebny i oczekiwany przełom w promocji Polski. Jednocześnie uprzejmie informuję, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych przesłało w marcu br. Ministrowi Spraw Wewnętrznych projekt uzgodnionych z Ministrem Gospodarki zmian w Ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej, które w sposób przejrzysty określają współzależności kompetencyjne obu resortów.

MSZ proponuje m. in. aby dział "sprawy zagraniczne" obejmował m. in. sprawy z zakresu współpracy na rzecz rozwoju i pomocy humanitarnej udzielanej za granicą. Obowiązek takich działań wynika bezpośrednio ze zobowiązań międzynarodowych, przyjętych przez Polskę w ramach Unii Europejskiej, Europejskiej Organizacji Współpracy i Rozwoju i systemu Narodów Zjednoczonych. W szczególności zobowiązania te dotyczą zwiększenia wydatków budżetowych na pomoc rozwojową. Należy zaznaczyć, że obecny ich poziom jest daleko poniżej poziomu finansowania współpracy rozwojowej większości państw członkowskich ww. organizacji. W związku z zapisami Strategii Polskiej Współpracy na rzecz Rozwoju, przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 21 października 2003 r., problematyka ta stanowi jedno z istotnych zadań polskiej polityki zagranicznej, w szczególności w związku ze zobowiązaniem do zwiększenia wysokości środków, przeznaczonych na pomoc dla krajów rozwijających się i w okresie transformacji do poziomu 0,1% produktu krajowego brutto.

Projektowana regulacja prawna przewiduje również wzmocnienie funkcji koordynacyjnej ministra właściwego do spraw zagranicznych w dziedzinie stosunków z zagranicą. Obecnie ustawa nie precyzuje zasad ani instrumentów sprawowania tej istotnej funkcji, co w praktyce prowadzi do konieczności definiowania jej istoty w konkretnych przypadkach. Wychodząc z założenia, że każda kompetencja z zakresu prawa administracyjnego powinna być dostatecznie precyzyjnie określona przepisami prawa, MSZ zaproponowało określenie podstawowych instrumentów koordynacji. Katalog tych instrumentów, w myśl projektu, obejmuje:

- coroczne uzgadnianie kierunków i celów polityki zagranicznej i przedstawianie ich w imieniu Rady Ministrów Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej w terminie określonym dla przedłożenia projektu budżetu państwa;

- opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów wieloletnich strategii w dziedzinie stosunków z zagranicą;

- współuczestnictwo w istotnych dla interesów Rzeczypospolitej Polskiej działaniach międzynarodowych organów władzy publicznej,

Pierwszy z w/w instrumentów stanowi zapis dotychczasowej, wieloletniej praktyki związanej z corocznym uzgadnianiem kierunków i celów polityki zagranicznej, a następnie ich prezentacją w imieniu Rządu na forum Sejmu RP w postaci expose polityki zagranicznej. Kompetencja polegająca na inicjowaniu prac nad strategiami rządowymi w dziedzinie stosunków z zagranicą jest naturalną konsekwencją zakresu działania Ministra Spraw Zagranicznych. Z kolei współuczestniczenie w istotnych dla interesów Rzeczypospolitej Polskiej działaniach międzynarodowych organów władzy publicznej stanowić będzie ustawową gwarancję udziału Ministra Spraw Zagranicznych w szerokim spektrum działań międzynarodowych organów władzy publicznej, a zarazem gwarancję przepływu niezbędnych informacji w tych sprawach.

Zgodnie z propozycją MSZ celem zmian ustawy o działach administracji rządowej w części "gospodarka" jest dostosowanie oraz pełniejsze odzwierciedlenie zadań przypisanych, zgodnie z obowiązującym prawem, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, jakie minister ten wykonuje w związku z potrzebą unowocześnienia gospodarki polskiej oraz prowadzeniem spraw dotyczących stosunków gospodarczych z zagranicą, w tym szczególnie w odniesieniu do kwestii wynikających z członkostwa Polski w Unii Europejskiej.

W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych w ustawie należy doprecyzować, iż reprezentowanie i ochrona interesów gospodarczych Rzeczypospolitej Polskiej za granicą, odbywa się w szczególności w ramach Wspólnej Polityki Handlowej Unii Europejskiej i ma na celu uwzględnienie nowych działań, jakie podejmuje minister właściwy do spraw gospodarki po akcesji Polski do UE, polegających na obsłudze komitetów i grup roboczych Komisji Europejskiej oraz Rady UE w zakresie stosunków gospodarczych z zagranicą. Ponadto zapisy ustawy muszą uwzględniać także obecne działania ministra właściwego do spraw gospodarki związane z reprezentowaniem i ochroną interesów gospodarczych Rzeczypospolitej Polskiej w ramach Światowej Organizacji Handlu oraz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. Istniejące akty prawne dotyczące funkcjonowania międzyresortowego Zespołu ds. WTO i Pełnomocnika ds. Negocjacji WTO określają Ministerstwo Gospodarki jako centrum koordynujące udział Polski w wieloletnich negocjacjach handlowych podejmowanych na forum WTO. Takie doprecyzowanie jednoznacznie rozgranicza kompetencje ministra właściwego do spraw zagranicznych i ministra właściwego do spraw gospodarki w obszarze zewnętrznej polityki handlowej po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w związku z modyfikacją dotychczasowych kompetencji MSZ jako wynik przyporządkowania MSZ dotychczasowych kompetencji Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.

Stefan Meller

Odpowiadając na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie BPS/DSK-043-194/06 z dnia 23 marca 2006 r. oświadczenie Pana Senatora Piotra Zientarskiego złożone na 7. posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie przewozów drogowych wykonywanych pomocniczo w stosunku do podstawowej działalności przedsiębiorcy uprzejmie informuję, że zasygnalizowany w piśmie Pana Senatora problem jest znany Ministerstwu Transportu i Budownictwa oraz był przedmiotem uważnej analizy pod kątem właściwego opracowania odpowiednich przepisów dotyczących tych przewozów.

Umieszczenie w ustawie o transporcie drogowym ww. zapisu zostało poprzedzone odpowiednią analizą, z której wynikało, że niewprowadzenie takiej regulacji stwarzałoby możliwość wykonywania przewozów zarobkowych bez licencji. W praktyce bowiem, przy wykonywaniu przewozów drogowych na potrzeby własne istniałaby możliwość zatrudniania np. na umowę zlecenie kierowcy posiadającego własny pojazd. W takiej sytuacji wykonywane przewozy miałyby charakter zarobkowy. Powyższy przepis ma zatem na celu zapewnienie uczciwej konkurencji na rynku przewozów drogowych rzeczy oraz przejrzystych zasad wykonywania działalności gospodarczej w tej branży.

Ochronie zgodnych z przepisami prawa reguł funkcjonowania rynku przewozów drogowych służą natomiast kary przewidziane w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Wysokość tych kar ma na celu przeciwdziałanie nieprawidłowościom na tym rynku i jest dostosowana do wagi wykroczenia oraz wpływu na niezakłócone jego funkcjonowanie.

Biorąc powyższe pod uwagę uprzejmie informuję, że kierując się wspomnianymi przesłankami Ministerstwo Transportu i Budownictwa nie przewiduje w najbliższym czasie zmiany przepisów dotyczących zasad wykonywania przewozów drogowych rzeczy na potrzeby własne.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 kwietnia 2006 r., do którego dołączone zostało oświadczenie złożone przez Senatora Zbigniewa Szaleńca podczas 8 posiedzenia Senatu RP w dniu 30.03.2006 r., uprzejmie informuję, co następuje:

Sprawa przekazania do Polski skazanego w Ekwadorze obywatela polskiego Mirosława K. znana jest Ministerstwu Sprawiedliwości od roku 2004.

W dniu 01.11.2005 r. weszła w życie w stosunku do Republiki Ekwadoru Konwencja o przekazywaniu osób skazanych, sporządzona w Strasburgu dnia 21 marca 1983 roku (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279 i 280). Wejście w życie tej Konwencji stworzyło podstawy do wystąpienia do władz ekwadorskich z formalnym wnioskiem o przekazanie skazanego do Polski. Należy jednak zaznaczyć, że jeszcze przed wejściem w życie tej Konwencji zostały podjęte działania zmierzające do umożliwienia Mirosławowi K. odbycia kary w Polsce (w grudniu 2004 roku Ministerstwo Sprawiedliwości wystąpiło do Sądu Najwyższego w Quito o przekazanie niezbędnych dokumentów sądowych).

Niestety, pomimo działań podejmowanych w tej sprawie zarówno przez Ministerstwo Sprawiedliwości, jak również Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Ambasadę RP w Limie, strona ekwadorska nie przekazała dotychczas dokumentów, które są niezbędne do wszczęcia przed polskim sądem postępowania, o jakim mowa w art. 608 § 3 kpk.

W sprawie przekazania skazanego Ministerstwo Sprawiedliwości pozostaje w stałym kontakcie z Ministerstwem Spraw Zagranicznych oraz Ambasadą RP w Peru w celu jak najszybszego uzyskania wymaganych dokumentów.

Z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Andrzej Grzelak

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Romana Ludwiczuka, złożone na 8. posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2006 r., uprzejmie informuję.

Proces obniżania cen podręczników szkolnych podzielony jest na dwa zasadnicze etapy. Pierwszy, realizowany w tym roku, obejmuje działania służące uregulowaniu trybu wyboru, zamawiania i dystrybucji podręczników. Zmiany w ustawie o systemie oświaty oraz inne przyjęte rozwiązania dążące do wyeliminowania patologii w obrocie podręcznikami używanymi i nowymi powinny stworzyć możliwość obniżenia kosztów zakupu podręczników przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego średnio o 25%, co jest wynikiem uzgodnień przyjętych w drodze negocjacji Ministerstwa Edukacji i Nauki z wydawcami edukacyjnymi.

Punktem odniesienia planowanej obniżki są ceny katalogowe ze stycznia bieżącego roku (wówczas rozpoczął pracę Zespół Konsultacyjny do spraw Podręczników Szkolnych) oraz wielkość rynku wtórnego, oszacowana przez analityków.

Rynek podręczników będzie monitorowany, m. in. zostaną zebrane dane dotyczące podręczników stosowanych w roku 2006/2007, zawierające informacje, ilu uczniów i nauczycieli stosuje dany podręcznik oraz jaki był koszt jego zakupu w poszczególnych szkołach.

Drugim etapem obniżania cen będzie podjęcie działań mających na celu zmniejszenie kosztów wytworzenia podręczników. Wymaga to wielu jeszcze zmian, np. w prawie autorskim. Rozpoczęte zostaną rozmowy z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jarosław Zieliński

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z wystąpieniem Pana Marszałka z dnia 19 kwietnia 2006 r., przy którym nadesłane zostało oświadczenie złożone przez senator Mirosławę Nykiel na posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r. w sprawie pomocy dla rodzin ofiar katastrofy budowlanej na Śląsku z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję:

W związku z tragedią zawalenia się hali targowej w Katowicach w dniu 28 stycznia br. Prezes Rady Ministrów złożył publiczną deklarację wsparcia finansowego dla ofiar wypadku i ich rodzin w kwocie 1 mln zł. Z zadeklarowanej pomocy rząd w pełni się wywiązał. I transza w wysokości 500 tys. zł Zarządzeniem nr 21 Prezesa Rady Ministrów z dnia 2 lutego 2006 r. została przyznana z rezerwy ogólnej budżetu państwa. Kwotę tę przeznaczono na pokrycie kosztów przechowywania zwłok ofiar, transportu zwłok do miejsca pochówku, w tym również zwłok cudzoziemców, pokrycie kosztów zakwaterowania i wyżywienia rodzin przebywających na miejscu katastrofy. II transza w wysokości 536 tys. zł przyznana z rezerwy ogólnej budżetu państwa została uruchomiona na podstawie Zarządzenia nr 35 Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 marca 2006 r. z przeznaczeniem na dofinansowanie zasiłków celowych dla rodzin ofiar oraz dla poszkodowanych w katastrofie na Śląsku. Osobom tym przyznano jednorazowe zasiłki pogrzebowe w wysokości 5 tys. zł (świadczenie wypłacane niezależnie od zasiłku z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych) oraz specjalny zasiłek celowy dla rodziny niezależnie od jej sytuacji materialnej w wysokości 1 tys. zł. na każdą osobę z przeznaczeniem na pokrycie dalszych kosztów leczenia, rehabilitację, terapię, pomoc psychologiczną.

Niezależnie od powyższej pomocy stosowne działania zmierzające do objęcia pomocą rodzin ofiar tej katastrofy także w formie przyznania specjalnych rent dzieciom ofiar, zgodnie z obietnicą Pana Premiera Kazimierza Marcinkiewicza, podjęte zostały przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów już w dniu 1 lutego 2006 r. W dniu tym wysłane zostało do I Wicewojewody Śląskiego pismo zawierające prośbę o spowodowanie ustalenia i nadesłania informacji niezbędnych do podjęcia decyzji o przyznaniu świadczeń na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wojewoda Śląski, dysponujący listą ofiar katastrofy, wystąpił w tej sprawie do innych wojewodów, którzy zobowiązani zostali do nadesłania bezpośrednio do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów informacji o rodzinach ofiar zamieszkałych na terenie ich województw. Informacje te nadsyłane były do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów sukcesywnie, w różnych terminach, gdyż nie zawsze pracownicy socjalni mogli w krótkim okresie po tragedii uzyskać niezbędne dane od rodzin, które często nie były w stanie rozmawiać o sprawach finansowych. W wielu przypadkach nadesłane zostały niewystarczające dane i Kancelaria Prezesa Rady Ministrów występowała o ich uzupełnienie. Niezwłocznie po otrzymaniu informacji niezbędnych do podjęcia decyzji przyznających renty specjalne, decyzje takie podpisywane były przez Pana Premiera i przekazywane do realizacji Prezesowi ZUS. W lutym i marcu 2006 r. wydane zostały przez Pana Premiera decyzje przyznające renty specjalne wszystkim małoletnim i uczącym się dzieciom ofiar katastrofy (obywateli polskich), których rodzice lub opiekunowie wyrazili zgodę na przyznanie tych świadczeń. Łącznie przyznane zostały renty specjalne 44 dzieciom. Nadmieniam jednocześnie, że wszystkie renty, niezależnie od daty podpisania decyzji przez Pana Premiera, przyznane zostały od dnia 1 lutego 2006 r. (z wyjątkiem renty dla dziecka urodzonego po tej dacie, któremu renta przyznana została od dnia urodzenia) i wszystkim uprawnionym właściwe miejscowo oddziały ZUS podejmując wypłatę przyznanych świadczeń wypłacają należne wyrównanie. Renty te przyznane zostały niezależnie od innych świadczeń z ubezpieczenia społecznego, tak więc wypłacane są przez ZUS niezależnie od rent rodzinnych przyznanych w normalnym trybie.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z decyzją Prezesa Rady Ministrów uprawnionego do przyznania rent i emerytur na podstawie powołanego wyżej przepisu, renty te przyznane zostały jedynie małoletnim dzieciom ofiar oraz dzieciom już pełnoletnim, ale kontynuującym naukę w szkole do czasu kontynuowania tej nauki, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia. Innym członkom rodziny mogłyby być przyznane ewentualnie takie świadczenia w przypadku udokumentowania okoliczności uzasadniających uznanie sytuacji za wyjątkową. Okoliczności takiej nie stanowi fakt, że współmałżonek zmarłego nie pracuje zawodowo wskutek trudnej sytuacji na rynku pracy lub też w wyniku świadomego wyboru i pozostawał na utrzymaniu współmałżonka. Jeżeli osoby takie spełniają kryteria uprawniające do otrzymania rent rodzinnych w normalnym trybie, otrzymują należne świadczenia z ZUS.

Nadmieniam ponadto, że rodzinom ofiar katastrof górniczych w kopalniach węgla kamiennego na Śląsku, w tym ostatnio w KWK "Zofiówka" przyznane zostały renty specjalne również tylko dla dzieci ofiar tych katastrof.

Piotr Tutak

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Pawła Michalaka złożonym podczas 7 posiedzenia Senatu w dniu 16 marca 2006 r., przesłanym do Ministra Skarbu Państwa w dniu 24 marca 2006 r. uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

1. Z informacji Prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych przedstawionej w dniu 21 kwietnia 2006 r. wynika, że na terenie powiatu Świdwin woj. zachodniopomorskie w okresie od dnia 1.01.2004 r. do dnia 31.03.2006 r. sprzedano 1869 ha gruntów, z tego 1070 ha w ramach przetargów ograniczonych, a wydzierżawiono 4095 ha, w tym 3718 ha w przetargach ograniczonych. Nie wszystkie organizowane przetargi ograniczone okazały się skuteczne, ponieważ rolnicy pomimo wcześniejszych zgłoszeń, nie przystępowali do przetargów i w tej sytuacji przeprowadzano przetargi nieograniczone.

W dniu 9.02.2006 r. zorganizowano w gminie Świdwin 6 przetargów ograniczonych na sprzedaż nieruchomości, z tego trzy działki z obrębu Sława i trzy z obrębu Bierzwica. Do przetargów tych zakwalifikowano pięciu miejscowych rolników. Wszystkie przetargi okazały się skuteczne. W wyniku licytacji, kandydatem na nabywcę trzech działek z obrębu Sława o łącznej powierzchni 93,2067 został jeden z przystępujących do przetargu rolników. Umowy sprzedaży tych nieruchomości zawarto dnia 30.03.2006 r. W dniu 29.02.2006 r. przeprowadzone zostały 2 przetargi ograniczone na sprzedaż nieruchomości położonych w gminie Rąbino obręb Modrzewiec. Zakwalifikowano do nich czterech miejscowych rolników. Obydwa przetargi okazały się skuteczne, a w wyniku licytacji kandydatem na nabywcę tych działek o łącznej powierzchni 77,5338 ha został jeden z przystępujących do przetargu rolników. Umowy sprzedaży w/w nieruchomości zawarte zostały w dniu 16.03.2006 r.

Obaj rolnicy, którzy wygrali przetargi, od lat mieszkają na terenie gmin, na których znajdowały się sprzedawane grunty, a także od kilku lub kilkunastu lat prowadzą swoje gospodarstwa o powierzchni odpowiednio 4, 656 i 19,50 ha. Fakt, iż rolnicy ci są równocześnie pracownikami innej firmy, w świetle obowiązujących przepisów nie ma żadnego znaczenia przy kwalifikowaniu rolników do udziału w przetargach ograniczonych.

Spółka z o.o. "AGRO Brusno" z/s w Kocurach gmina Połczyn Zdrój w latach 1996-2002 nabyła łącznie 3.371,9 ha na podstawie 25 umów sprzedaży. Ponadto spółka ta dzierżawi obecnie od Agencji Nieruchomości Rolnych 119,1 ha gruntów na podstawie dwóch umów dzierżawy. Jeśli spółka ta faktycznie gospodaruje na 7 tys. ha, jak informuje Pan Senator, oznacza to, że musi prowadzić działalność także na gruntach prywatnych miejscowych rolników, za ich zgodą.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami komisja przetargowa Agencji nie ma możliwości niezakwalifikowania do przetargu osoby, która przedłożyła wszystkie wymagane dokumenty, nawet wówczas jeśli osoba ta na kilka dni przemeldowała się do danej gminy i nabyła tam kilka hektarów gruntów rolnych. W celu uniknięcia takich sytuacji, należałoby dokonać zmian w przepisach ustawy z dnia 11.04.2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego. Inicjatywa w tym zakresie należy do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, który sprawuje nadzór nad Agencją Nieruchomości Rolnych w zakresie realizacji przepisów w/w ustawy. Grunty sprzedawane w przetargach ograniczonych z reguły trafiają w ręce rolników, którzy wiążą z nimi przyszłość swoją i swojej rodziny. W niektórych tylko wypadkach inni rolnicy lub organizacje rolnicze mają zastrzeżenia odnośnie faktycznych zamierzeń rolnika, który wygrał dany przetarg. Agencja Nieruchomości Rolnych nie ma jednak wpływu, czy nabywca będzie uprawiał ziemię sam, czy też odstąpi ją innej osobie.

2. Informuję, że realizując ustawowe zadania, Agencja zawarła dotychczas z kontrahentami w skali kraju łącznie ponad 310 tys. umów dotyczących nieruchomości o pow. do 100 ha, na podstawie których udostępniono blisko 1,5 mln ha (ok. 4,7 ha na umowę). W zdecydowanej większości grunty te posłużyły tworzeniu i powiększaniu gospodarstw rodzinnych. Od 1999 roku zmiany w strukturze agrarnej stymulowane są poprzez przetargi ograniczone, a od 2003 r. także przez działania przewidziane w ustawie o kształtowaniu ustroju rolnego. Do końca 2005 roku ogłoszono 11.151 przetargów ograniczonych, z tego 5.720 na sprzedaż (w tym 5.565 dla rolników zamierzających powiększyć gospodarstwo) oraz 5.341 na dzierżawę (w tym 5.247 dla rolników zamierzających powiększyć gospodarstwo). Z przetargów tych rozstrzygnięto 7.869, w tym na sprzedaż - 3.894 (3.806 dla rolników zamierzających powiększyć gospodarstwo) oraz na dzierżawę - 3.975 (3.838 dla rolników zamierzających powiększyć gospodarstwo). W ramach przetargów ograniczonych zaoferowano 246,4 tys. ha, w tym na sprzedaż 85,9 tys. ha i na dzierżawę 160,5 tys. ha. W wyniku tych przetargów sprzedano 60,9 tys. ha oraz wydzierżawiono 120,7 tys. ha gruntów. W roku 2005 zaoferowano w ramach przetargów ograniczonych 23,2 tys. ha na sprzedaż i 30,3 tys. ha do dzierżawy, z czego sprzedano 17 tys. ha i wydzierżawiono 25 tys. ha gruntów. W okresie od początku wykonywania ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego tj. od dnia 16 lipca 2003 r. do końca 2005 r. do Agencji wpłynęło ponad 192,4 tys. umów przenoszących własność nieruchomości rolnych, w stosunku do których przysługiwało jej w opinii notariuszy prawo pierwokupu lub wykupu. Dotyczyły one ok. 293 tys. ja (średnio 1,52 ha na umowę). Agencja złożyła dotychczas ponad 200 oświadczeń notarialnych o nabyciu nieruchomości o pow. ok. 6 tys. ha, z tego w roku 2005 - 122 oświadczenia dotyczące ok. 3.116 ha o wartości 14,7 mln zł. Nabyte nieruchomości rozdysponowane są w trybie przetargów ograniczonych dla rolników powiększających gospodarstwa rodzinne.

3. Istniejące warunki prawno-organizacyjne nie powodują ograniczeń procesu prywatyzacji mienia Skarbu Państwa i zmian w strukturze agrarnej. Na dynamikę tego procesu oddziaływują przede wszystkim uwarunkowania strukturalne Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Areał gruntów Zasobu, jaki pozostaje do trwałego rozdysponowania na rzecz prywatnych osób i podmiotów wynosi dziś około 2,5 mln ha. Z uwagi na to, że ze sprzedaży wyłączona jest część nieruchomości, w szczególności: większość jezior, grunty położone między wałami przeciwpowodziowymi, grunty przewidziane do przekazania pod budowę pasów drogowych autostrad, przewidziane do przekazania Lasom Państwowym pod zalesienie (zgodnie z krajowym programem zwiększenia lesistości) oraz przewidziane do nieodpłatnego przekazania jednostkom samorządu terytorialnego na cele inwestycji infrastrukturalnych, areał gruntów Zasobu, jakie pozostają do trwałego rozdysponowania na rzecz prywatnych osób i podmiotów stanowi dziś nieco pond 2 mln ha i w większości, znajduje się we władaniu dzierżawców na podstawie wieloletnich umów. W ramach tej formy zagospodarowania Zasobu następuje tzw. wtórna restrukturyzacja. Polega ona m. in. na wyłączaniu z istniejących umów dzierżawy, zwłaszcza większych obszarowo, gruntów do odrębnego zagospodarowania. Jest to możliwe m. in. dzięki zamieszczaniu w umowach dzierżawy dużych nieruchomości (głównie powyżej 300 ha) odpowiednich klauzul, pozwalających Agencji na wyłączenie z trwającej dzierżawy do 20% jej obszaru. Podejmując decyzję o wyłączaniu gruntów z dzierżaw Agencja uwzględnia zapotrzebowanie okolicznych rolników na grunty, jak i interes dzierżawcy, przede wszystkim w zakresie możliwości utrzymania miejsc pracy, racjonalnego zagospodarowania dzierżawionych budynków i budowli oraz stabilności gospodarowania czyli w praktyce musi godzić zupełnie sprzeczne interesy. Szczególne znaczenie dla możliwości powiększania przez Agencję gospodarstw rolnych ma ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego, która stworzyła możliwość wykorzystania ziemi pochodzącej z obrotu prywatnego dla wspierania przemian strukturalnych. Nadrzędną przesłanką korzystania z uprawnień przysługujących Agencji jest występowanie na danym terenie efektywnego popytu na grunty rolne ze strony rolników indywidualnych. Celowość korzystania z pierwokupu opiniowana jest z reguły przez izby rolnicze lub gminy. Należy podkreślić, że większość nieruchomości w obrocie monitorowanym przez Agencję z uwagi na obciążenia hipotekami lub innymi ciężarami i ograniczeniami nie nadawała się na powiększanie gospodarstw rodzinnych.

4. Elementem o dużym znaczeniu dla kształtowania tempa prywatyzacji Zasobu są zobowiązania Agencji w zakresie generowania dochodów określonych w ustawach. Agencja Nieruchomości Rolnych jest obowiązana przeznaczyć na Fundusz Rekompensacyjny w celu zaspokojenia roszczeń zabużańskich przychody ze sprzedaży nieruchomości Zasobu o powierzchni co najmniej 400 tys. ha i wartości nie mniejszej niż 2 mld zł. Planowane jest także uczestnictwo Agencji w realizacji ustawy reprywatyzacyjnej (projekt ustawy znajduje się w Sejmie), na co przewiduje się przeznaczyć wpływy ze sprzedaży co najmniej 500 tys. ha gruntów o wartości powyżej 2,5 mld zł. Oznacza to, że Skarb Państwa na zaspokojenie roszczeń zabużańskich i reprywatyzacyjnych powinien dysponować zasobem ok. 1 mln ha gruntów. W przeciwnym razie, wypłaty rekompensat nastąpią wprost z budżetu państwa.

5. Osiągnięcie przez Agencję oczekiwanego efektu ekonomicznego jest ściśle uzależnione od zasad, według których przeprowadzana jest sprzedaż nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Długoletnie doświadczenia dowodzą konieczności odchodzenia od sprzedaży ratalnej nieruchomości Zasobu. Sprzedaż ta generuje podwyższone ryzyko windykacji oraz dodatkowe koszty obsługi przeterminowanych należności (odnotowano przypadki, gdy nabywcy posiadali środki jedynie na pokrycie 50% należności i nie dysponowali nimi na zapłatę kolejnych rat). Wdrożenie skutecznych procedur ograniczających ryzyko przyjęcia nieadekwatnego zabezpieczenia wierzytelności, a także badania faktycznej zdolności finansowej kontrahentów do spłaty wierzytelności, są atrybutami wyspecjalizowanych instytucji finansowych, profesjonalnie przygotowanych do dochodzenia należności. Agencja nie została powołana do pełnienia roli instytucji parabankowej i nie posiada stosownych instrumentów do realizacji sprzedaży na raty. W roku bieżącym ściągalność wierzytelności bieżących Agencji kształtować się będzie na poziomie 79%. Oznacza to, iż co 5 złotówka, pochodząca z zawieranych przez Agencję umów nie trafi do Skarbu Państwa.

Rozwój systemu bankowego, jaki nastąpił w ostatnich latach, istnienie kredytów preferencyjnych na zakup ziemi, a także inne środki wspierania rolnictwa, tworzą warunki do odchodzenia od kredytowania sprzedaży gruntów przez Agencję. W ostatnich latach zresztą, coraz mniej nabywców korzysta z możliwości rozłożenia ceny na raty, gdyż kredyt z dopłatą ARiMR zapewnia korzystniejsze warunki sfinansowania kupna ziemi. Agencja organizując przetargi często konsultuje z właściwą terenowo Izbą Rolniczą dopuszczalne dla danej nieruchomości warunki płatności ceny. Na terenie działania Filii w Koszalinie Oddziału Terenowego w Szczecinie ANR, 95% kandydatów na nabywców występowało i uzyskiwało kredyty prefencyjne na zakup gruntów. W roku ubiegłym na ponad 420 zawartych umów na terenie Filii w Koszalinie, tylko 16 osób złożyło wnioski o rozłożenie ceny na raty. Istotne znaczenie dla nabywców ziemi ma także poprawa dochodowości rolnictwa, która nastąpiła po wejściu do Unii Europejskiej. Zgodnie z ostatnim publikowanym obwieszczeniem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie wysokości przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego w 2004 r. (Dz. Urz. GUS z dnia 25 listopada 2005 r.) przeciętny dochód z 1 ha w rolnictwie wynosi 1.626 zł i wzrósł o ponad 100% w porównaniu z rokiem 2002. Wymienione w oświadczeniu Pana Senatora 300 zł, które stanowić ma "dochodowość z 1 ha" dość znacznie odbiega więc od danych Głównego Urzędu Statystycznego.

6. Błąd zawarty w art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 19.10.1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa ma charakter techniczno-redakcyjny i konieczność jego usunięcia w procesie legislacyjnym jest oczywista.

7. Obowiązujące obecnie regulacje prawne dotyczące Agencji Nieruchomości Rolnych tworzą system podwójnego nadzoru nad działalnością Agencji. W zakresie działań na rzecz zmian w strukturze gospodarstw rodzinnych, wykorzystania potencjału produkcyjnego Zasobu oraz zadań określonych w ustawie o kształtowaniu ustroju rolnego Agencja jest nadzorowana przez ministra właściwego do spraw rozwoju wsi, natomiast w sferze zagadnień związanych z gospodarowaniem powierzonym mieniem należącym do Skarbu Państwa przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa. Podział ten jest zgodny z ustrojowymi rozstrzygnięciami z zakresu organizacji Skarbu Państwa i sposobu zarządzania jego majątkiem. Został on pozytywnie zweryfikowany w dotychczasowej praktyce stosowania i spełnia standardy, które Pan Senator wymienia w swoim piśmie.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Piotr Rozwadowski

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 23 marca 2006 r. Nr BPS/DSK-043-187/06, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Kosmy Złotowskiego w sprawie utworzenia sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej z siedzibą w Bydgoszczy złożone podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. - uprzejmie informuję:

Sprawa powołania sądu i prokuratury apelacyjnej dla obszaru województwa kujawsko-pomorskiego została poddana wnikliwej analizie, w tym konsultacjom z Prezesem Sądu Apelacyjnego i Prokuratorem Apelacyjnym w Gdańsku oraz zainteresowanymi komórkami organizacyjnymi Ministerstwa Sprawiedliwości.

Wynikiem przedmiotowych rozważań jest negatywne stanowisko w zakresie celowości utworzenia wnioskowanych jednostek.

Uzasadniając w/w stanowisko, na wstępie należy zauważyć, że funkcjonujących obecnie 11 sądów apelacyjnych i równolegle 11 prokuratur apelacyjnych w pełni zabezpiecza potrzeby resortu sprawiedliwości na tym szczeblu.

Ponadto, odnoszone w większości wystąpień w sprawie utworzenia jednostek apelacyjnych dla obszaru województwa kujawsko-pomorskiego kryterium zapewnienia obywatelom dogodnego dostępu do sądu i prokuratury nie może stanowić jedynej przesłanki dla dokonania tak poważnej zmiany organizacyjnej.

Przybliżenie wymiaru sprawiedliwości do obywateli realizowane jest poprzez ułatwienia w zakresie dostępu do sądów rejonowych i okręgowych, przed którymi najczęściej występują obywatele. Rozpoznawane przez sądy apelacyjne sprawy odwoławcze stanowią tylko niewielką część wszystkich spraw rozstrzyganych przez sądy powszechne.

W katalogu ustawowych zadań prokuratur apelacyjnych także brak jest zadań wymagających nawiązania bezpośredniego kontaktu z obywatelami. Działania te skoncentrowane są przede wszystkim w kognicji prokuratur rejonowych i prokuratur okręgowych.

Zasadniczym kryterium uwzględniającym przy tworzeniu nowych jednostek organizacyjnych resortu sprawiedliwości jest prognozowany wpływ spraw, który powinien uzasadniać potrzebę funkcjonowania nowych sądów i prokuratur wszystkich szczebli.

W 2005 r. z obszaru Sądów Okręgowych w: Bydgoszczy, Toruniu i Włocławku do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wpłynęły 4.522 sprawy (wzrost o 430 spraw w stosunku do roku 2004), co stanowi ok. 38% ogólnego wpływu do wymienionej jednostki.

Przedstawione dane wskazują, że wnioskowany sąd apelacyjny obejmujący teren województwa kujawsko-pomorskiego, o zaledwie ok. 20-osobowej obsadzie orzeczniczej, byłby jednostką porównywalną z najmniejszym w kraju Sądem Apelacyjnym w Rzeszowie.

Analogiczna sytuacja dotyczy jednostek prokuratorskich. W 2005 r. do prokuratur działających w okręgach: bydgoskim, toruńskim i włocławskim wpłynęło ogółem 80.014 spraw (ok. 37% wpływu do jednostek prokuratorskich funkcjonujących w ramach apelacji gdańskiej). Wpływ zmniejszył się w stosunku do 2004 r. o 4.529 spraw.

Prokuratura apelacyjna dla województwa kujawsko-pomorskiego byłaby większa jedynie od najmniejszej funkcjonującej obecnie w kraju Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszowie.

Ponadto, utworzenie przedmiotowych jednostek wiązałoby się z koniecznością poniesienia znacznych nakładów finansowych na dodatkowe etaty, przystosowanie i wyposażenie pomieszczeń, a przede wszystkim bieżące funkcjonowanie nowego sądu i prokuratury apelacyjnej.

Zaprezentowane argumenty wskazują, że powołanie sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej dla obszaru województwa kujawsko-pomorskiego naruszałoby zasadę racjonalnego i efektywnego wykorzystania kadry orzeczniczej i urzędniczej oraz środków budżetowych. Dlatego też wniosek został zaopiniowany negatywnie.

Andrzej Kryże