Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 15 i 16 marca 2006 r. odbyło się 7. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli: marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Marek Ziółkowski, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra oraz Ryszard Legutko.

Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Margaretę Budner i Waldemara Kraskę; listę mówców prowadził senator W. Kraska.

Przed przystąpieniem do porządku obrad Senat minutą ciszy uczcił pamięć zmarłego 9 marca br. profesora Bernarda Drzęźli - senatora piątej kadencji, zastępcy przewodniczącego Komisji Spraw Unii Europejskiej oraz członka Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, wybitnego naukowca, wieloletniego dziekana Wydziału Górnictwa i Geologii Politechniki Śląskiej, laureata wielu prestiżowych nagród, wyróżnień i odznaczeń.

Zaakceptowany przez Izbę porządek obrad obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o likwidacji Rządowego Centrum Studiów Strategicznych,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dodatkach mieszkaniowych,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników i ustawy o działach administracji rządowej,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zwrocie podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o dotacji przeznaczonej dla niektórych podmiotów,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Wyposażenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w samoloty wielozadaniowe" i zapewnieniu warunków jego realizacji,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o kontroli skarbowej oraz ustawy - Ordynacja podatkowa,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego*,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowanym,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Międzynarodowej Umowy w sprawie Kawy, sporządzonej w Londynie dnia 28 września 2000 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Ramowej Konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o Ograniczeniu Użycia Tytoniu, sporządzonej w Genewie dnia 21 maja 2003 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy o współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie przeciwdziałania nadużyciom finansowym i wszelkim innym nielegalnym działaniom naruszającym ich interesy finansowe, sporządzonej w Luksemburgu w dniu 26 października 2004 r.,
- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego,
- informacja Rady Ministrów o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w okresie lipiec - grudzień 2005 roku (podczas prezydencji brytyjskiej),
- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie rocznicy Wielkiego Głodu na Ukrainie,
- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie otwarcia rynków pracy w starych państwach Unii Europejskiej,
- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu,
- zmiany w składach komisji senackich.

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 lutego i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Józef Łyczak. Senator przedstawił cele nowelizowanej ustawy. Jak stwierdził, po pierwsze, chodzi o określenie terminu składania przez producentów rolnych wniosków o przyznanie płatności z tytułu posiadania gruntów rolnych. Wprowadzając termin od 15 marca do 15 maja, wzięto pod uwagę bieg terminów agrotechnicznych oraz konieczność zapewnienia producentom rolnym odpowiedniej ilości czasu na przygotowanie wniosku.

Po drugie, upoważniono ministra właściwego do spraw rozwoju wsi do przedłużenia w określonych sytuacjach terminu składania przez producentów rolnych wniosków o przyznanie płatności.

Po trzecie, uregulowana została forma składania wniosków przez producentów rolnych. Producent składający wniosek po raz pierwszy korzysta z udostępnionych przez agencję niewypełnionych, czystych formularzy. Producenci składający wnioski po raz kolejny otrzymują od Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wnioski częściowo wypełnione, spersonalizowane, obliczone na podstawie powierzchni określonych w poprzednim roku, oraz materiał graficzny pokazujący położenie działek.

Po czwarte, uregulowano w ustawie kwestię wypłaty płatności bezpośrednich. Do tej pory, zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia nr 1782/2003 Rady Wspólnoty Europejskiej, płatności były regulowane raz w roku, w terminie od 1 grudnia do 30 czerwca kolejnego roku kalendarzowego. Nowelizacja upoważnia do wypłaty w nadzwyczajnych okolicznościach płatności zaliczkowej w wysokości do 50% lub do 80%, jeżeli Komisja Europejska upoważni Polskę do takich wypłat przed 1 grudnia. W ustawie dodano art. 5a. Po otrzymaniu takiej zgody minister właściwy do spraw rozwoju wsi będzie mógł określić w drodze rozporządzenia termin rozpoczęcia wypłat zaliczkowych, wysokość zaliczkowych wypłat oraz obszar objęty zaliczkowymi wypłatami.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że projektowana ustawa ma na celu dostosowanie przepisów krajowych do prawa unijnego. Stwierdził też, że wejście w życie znowelizowanej ustawy korzystnie wpłynie na rozwój regionalny. Możliwość zaliczkowych wypłat tych płatności będzie łagodzić skutki niekorzystnej sytuacji, w jakiej znalazły się pewne regiony kraju z powodu trudnych, nadzwyczajnych warunków.

Jak stwierdził senator J. Łyczak, sytuacja polskich rolników jest bardzo zła i nic nie wskazuje na to, że szybko się poprawi. Nadprodukcja wieprzowiny, ptasia grypa, ustawa cukrowa, niska kwota mleczna - to zasadnicze przyczyny, które w konsekwencji mogą doprowadzić do bankructwa wielu polskich rolników oraz przyczynić się do wzrostu bezrobocia. Nowelizowana ustawa powinna przynajmniej w niewielkim stopniu wpłynąć na poprawę tej sytuacji.

Senator poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska proponowane zmiany ustawy o płatnościach bezpośrednich przyjęła jednogłośnie i bez wnoszenia dodatkowych poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., a 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek 22 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Szmit podkreślił, że istotą rozpatrywanej ustawy jest podział kompetencji i zadań wykonywanych przez dotychczasowe Rządowe Centrum Studiów Strategicznych między dwie inne jednostki rządowe. Jedną z nich jest Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Zostały tutaj przekazane następujące zadania: sporządzanie ocen skutków społeczno-gospodarczych projektowanych regulacji, opracowywanie ocen międzynarodowych uwarunkowań sytuacji kraju oraz długofalowych koncepcji polityki zagranicznej, opracowywanie ocen funkcjonalności struktur państwa i sprawności ich działania, przygotowywanie innych analiz, prognoz, koncepcji, programów i ocen zleconych przez prezesa Rady Ministrów.

W kompetencjach Ministerstwa Rozwoju Regionalnego znalazły się następujące zadania: opracowywanie projektów strategii rozwoju kraju, opracowywanie dokumentów programowych z zakresu społeczno-gospodarczego rozwoju kraju, w szczególności będących podstawą do pozyskiwania środków rozwojowych z Unii Europejskiej i z innych źródeł zagranicznych, przygotowywanie prognoz oraz średnio- i długookresowych strategicznych programów rozwoju kraju, przygotowywanie koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, po piąte, analizowanie zgodności rządowych programów krótko- i średniookresowych z programami strategicznymi, analizowanie zgodności strategii województw ze strategią rozwoju kraju, opracowywanie sektorowych programów operacyjnych, z wyjątkiem programów dotyczących rozwoju obszarów wiejskich i rybołówstwa, realizujących cele strategii rozwoju kraju, oraz dokumentów programowych z zakresu społeczno-gospodarczego rozwoju kraju, z wykorzystaniem w szczególności środków budżetu państwa oraz środków rozwojowych pochodzących z Unii Europejskiej i z innych źródeł zagranicznych. Kolejne zadanie to zarządzanie Funduszem Spójności oraz sektorowymi programami operacyjnymi, z wyjątkiem programów dotyczących rozwoju obszarów wiejskich i rybołówstwa. Następne to koordynacja opracowywania przez samorządy województw regionalnych programów operacyjnych, zawierania regionalnych porozumień programowych, a także monitorowanie i oceny przebiegu ich wykonania, współpraca z jednostkami samorządu terytorialnego oraz organizacjami zrzeszającymi, a także z partnerami społeczno-gospodarczymi w zakresie dotyczącym rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, w tym rozwoju regionalnego, oraz nadzorowanie wykonania i rozliczenia zawartych kontraktów wojewódzkich.

Ustawa wprowadza ponadto zmiany w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w ustawie o finansach publicznych, które są konsekwencją likwidacji centrum. Określa też, jakie będą dalsze losy pracowników centrum oraz kto będzie odpowiadał za zobowiązania i należności centrum.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie dyskusji podczas pracy komisji nie zgłoszono żadnych projektów zmian, w związku z tym wniósł o przyjęcie projektu ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 84 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., i 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek 22 lutego, zgodnie z art. 68 pkt 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Elżbieta Rafalska podkreśliła, że celem ustawy jest wyłączenie z definicji dochodu stanowiącego podstawę do przyznania dodatku mieszkaniowego jednorazowych zapomóg z tytułu urodzenia się dziecka, dodatku z tytułu urodzenia dziecka oraz pomocy w zakresie dożywiania.

Jak poinformowała senator, dyskusja na posiedzeniu komisji wykazała, że art. 1, zgodnie z którym do dochodu nie wlicza się dodatków z tytułu urodzenia się dziecka oraz dożywiania dzieci, nie budzi najmniejszych wątpliwości. Takie bowiem były intencje senatorów, kiedy uchwalali ustawę o przyznaniu tych dodatków, że świadczenia te nie mogą spowodować, iż osoby starające się o dodatek mieszkaniowy stracą ten dodatek z powodu, na przykład, przekroczenia kryterium dochodowego.

Senator zaznaczyła, że dyskusja w komisji dotyczyła raczej art. 2 i 3, w których jest mowa o terminach. Art. 2 stanowi, że od 31 grudnia do 8 lutego do dochodu, o którym mowa, nie wlicza się wymienionych wyżej świadczeń. Starający się o dodatek mieszkaniowy składają informację o dochodach z trzech ostatnich miesięcy. Ponieważ jest już marzec, a proces legislacyjny jeszcze trwa, z całą pewnością dane o dochodach będą dotyczyły stycznia, lutego i marca, co pozwoli uwzględnić wszystkie wypadki, o których mowa w ustawie.

Senator E. Rafalska poinformowała, że komisja nie zaproponowała żadnych poprawek do rozpatrywanego projektu ustawy, i wniosła o jej przyjęcie bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 88 głosami, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006 r. Do Senatu została przekazana 27 lutego i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu naszej Izby, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawiła senator Elżbieta Rafalska. Senator przypomniała, ze uchwalona 24 lutego br. ustawa o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników została wypracowana przez Sejm na podstawie projektu rządowego. Celem tej nowelizacji jest przeniesienie nadzoru nad prezesem Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z kompetencji ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego do kompetencji ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Istotą tego projektu jest więc przywrócenie nadzoru resortu rolnictwa nad KRUS. Tak było do 2004 r. Te zmiany, zgodnie z którymi KRUS przeszedł pod nadzór ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, obowiązują od 2 kwietnia 2004 r.

Senator zaznaczyła, że podczas dyskusji członkowie komisji zgłaszali wątpliwości co do zasadności takiego rozwiązania, ale w trakcie uznano za oczywiste, że jest to tylko jeden z kroków, i to niewielki, dotyczący systemu ubezpieczeń społecznych, a ten wymaga jednak daleko idących zmian. Wątpliwości i obawy senatorów rozwiewał minister rolnictwa, mówiąc, że jest to rozwiązanie, które ułatwi prace nad rozwiązaniami systemowymi. Dyskusja na posiedzeniu komisji zmierzała raczej do debaty na temat kierunków zmian funkcjonowania systemu, chociaż ustawa mówi tylko o przeniesieniu nadzoru nad KRUS, a więc dyskusja ta była znacznie szersza niż rozwiązania ustawowe. Ponieważ pracę podjął już zespół międzyresortowy - powołany przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi - przekonywano członków komisji, że właśnie nadzór nad KRUS prowadzony przez ministra rolnictwa pozwoli zintegrować prace nad całością systemu. W skład tego zespołu międzyresortowego weszli przedstawiciele Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa Finansów oraz prezes KRUS.

Senator E. Rafalska poinformowała, że w trakcie dyskusji senator Mieczysław Augustyn zgłosił wniosek o odrzucenie ustawy. Wniosek ten nie został przyjęty przez komisję.

Poprawki zgłosił także senator Antoni Szymański, przewodniczący Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Wynikały one z konieczności przeanalizowania dotychczasowych kompetencji ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, wiążących się z działalnością Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, określonych w innych ustawach. Takie były sugestia i opinia senackiego Biura Legislacyjnego. Poprawki te zostały przez komisję przyjęte jednogłośnie.

W imieniu komisji senator E. Rafalska wniosła o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi zmianami.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska o rozpatrywanej ustawie przedstawił senator Henryk Górski. Senator poinformował, że komisja rolnictwa przyjęła również te poprawki, które rekomendowała Izbie Komisja Rodziny i Polityki Społecznej

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie tych poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 56 głosami, przy 28 przeciw i 4 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 12. posiedzeniu, 10 marca 2006 r. Do Senatu przekazano ją 13 marca i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Paweł Michalak. Senator podkreślił, że rolnicy długo oczekiwali na rozpatrywaną przez Izbę regulację. Paliwo rolnicze zniknęło w 2004 r., a ta ustawa umożliwia zwrot części podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej i dotyczy producentów rolnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, w których posiadaniu lub współposiadaniu jest gospodarstwo rolne.

Za realizację ustawy będą odpowiedzialne gminy - w ramach zadań zleconych będą one wypłacały, zwracały producentom rolnym część podatku akcyzowego zawartego w cenie zakupionej benzyny.

Senator P. Michalak podkreślił, że udzielanie pomocy przewidzianej w ustawie -jest to bowiem pomoc finansowa dla rolników - ma dzisiaj ogromne znaczenie. W myśl prawa europejskiego jest to pomoc publiczna, konieczna jest więc zgoda Komisji Europejskiej; oczekuje się, że taka decyzja zapadnie do 30 marca.

Pomoc ta, oczekiwana przez wieś, jest jednak niewystarczająca. To skromny strumień pieniędzy na rolnictwo, zapisany w budżecie, i zaledwie jakieś światełko w tunelu, jeśli chodzi o realizację programu "Solidarne państwo" - zaznaczył senator.

W imieniu komisji, która projekt ustawy zaakceptowała jednogłośnie, senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Jerzy Szmit. Omawiając zapisy ustawy, senator wskazał, że w pierwszym swoim artykule ustawa określa, czego dotyczy: "Ustawa określa zasady oraz tryb zwrotu podatku akcyzowego, zwanego dalej «zwrotem podatku», zawartego w cenie oleju napędowego oznaczonego kodem CN 2710 19 41 do 2710 19 49, wykorzystywanego do produkcji rolnej, zwanego dalej «olejem napędowym»".

Ustawa precyzyjnie i jednoznacznie określa, komu przysługuje zwrot akcyzy.

W art. 4 określa ona kwotę zwrotu podatku, ustala, w jaki sposób będzie ona naliczana, oraz określa limit, do jakiego producentom rolnym będzie przysługiwał zwrot.

W art. 5 mówi się na temat tego, kto będzie płatnikiem, a więc kto będzie fizycznie dokonywał zwrotu podatku. Będą to wójt, burmistrz bądź prezydent miasta właściwi ze względu na miejsce położenia gruntu.

W ustawie jest też precyzyjnie opisany wniosek, który będą składali producenci rolni, a także jest wskazane, co powinien zawierać. W rozporządzeniu będzie określony jego kształt graficzny. Jest również określone, co należy dołączyć do wniosku.

Zwrot będzie następował dwukrotnie w ciągu roku: od 1 maja do 31 maja oraz od 1 listopada do 30 listopada każdego roku. W roku 2006 natomiast wydatki związane z akcyzą będą zwracane jednorazowo, w jednym terminie.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie dyskusji w Komisji Gospodarki Narodowej nie zaproponowano żadnej zmiany tekstu ustawy. W związku z tym senator wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko obu komisji i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego br. Do Senatu przekazano ją 27 lutego i tego dnia marszałek skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Mieczysław Augustyn podkreślił, że ustawa nie jest projektem kompleksowej reformy systemu, ale rozwiązaniem cząstkowym, wymuszonym decyzjami budżetowymi.

Jak poinformował senator sprawozdawca, komisja, rozpatrując projekt ustawy, zapoznała się z materiałem porównawczym, opinią biura legislacyjnego, wysłuchała pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych. Na posiedzeniu byli także prezesi Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W czasie posiedzenia komisji senatorowie zgodnie podkreślali następujące kwestie.

Projektowana zmiana ma charakter okołobudżetowy i właściwie powinna być uchwalona wcześniej, łącznie z budżetem, co świadczy, że tym bardziej pilne jest jej przyjęcie.

Zapis nowo wprowadzonego ust. 2 w art. 68b mówi o tym, że zadanie, o którym mowa w art. 26 ustawy - chodzi o dofinansowanie pracodawcy zatrudniającego osoby niepełnosprawne - może być sfinansowane w 75% z Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ma charakter incydentalny i dotyczy jedynie br. Umożliwiły to nadwyżki z ubiegłych lat. Sięgnięcie do nich było spowodowane koniecznością znalezienia środków na sfinansowanie nowych zadań wynikających ze znowelizowanej ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Zmiana w art. 46 sankcjonuje dotychczasowe proporcje finansowania zadań wynikających z art. 26: 45% - fundusz, 55% - dotacja z budżetu państwa. Daje to pewność, że po roku 2006 dofinansowanie pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne powróci do poprzednich zasad. Takie zapewnienie złożył też przedstawiciel rządu w odpowiedzi na zgłaszane przez senatorów obawy, czy czasem zamiarem rządu nie jest trwała zmiana proporcji finansowania wspomnianego zadania, a to groziłoby ograniczeniem możliwości realizacji innych ważnych projektów funduszu.

Senator M. Augustyn poinformował, że uzyskawszy te zapewnienia, ostatecznie Komisja Rodziny i Polityki Społecznej jednogłośnie opowiedziała się za przedstawionym projektem ustawy i postanowiła rekomendować Izbie zajęcie przychylnego stanowiska w kwestii przewidzianych w projekcie zmian ustawowych.

Senat w głosowaniu zgodził się z tym stanowiskiem i jednomyślnie, 89 głosami, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., i 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek 22 lutego skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu komisji przedstawił je senator Stanisław Kogut. Jak wskazał, rozpatrywana regulacja jest rządowym projektem ustawy o dotacji dla przedsiębiorstw, zakładów górniczych oraz zakładów górniczo-hutniczych, które wydobywają lub wydobywały sól, rudę cynku i ołowiu.

Senator zaznaczył, że działalność przedsiębiorstw objętych projektem ustawy była finansowana lub dofinansowywana z budżetu państwa w części dotyczącej likwidacji wyeksploatowanych zakładów górniczych. Dotacje wypłacano na podstawie rozporządzeń, które minister właściwy do spraw gospodarki wydawał corocznie na podstawie delegacji zawartej w ustawie budżetowej. Jednakże dokonana w 2005 r. nowelizacja ustawy o finansach publicznych wprowadziła wymóg udzielania dotacji podmiotowych z budżetu państwa wyłącznie na cele i w zakresie określonych w ustawach innych niż ustawa budżetowa lub w umowach międzynarodowych. Wobec tego konieczne stało się uregulowanie kwestii udzielania i wykorzystywania wspomnianej dotacji w ustawie.

Projektowana ustawa umożliwi zachowanie ciągłości finansowej niżej wymienionych podmiotów w ramach środków przewidzianych w ustawie budżetowej na rok 2006. Są to: Kopalnia Soli "Bochnia", dla której przewidziano 15 milionów zł, Kopalnia Soli "Wieliczka" - 46 milionów zł, Zakłady Górnicze "Trzebionka" - 4 miliony 900 tysięcy zł, Centralna Pompownia "Bolko" Sp. z o.o. w Bytomiu - 12 milionów zł. Poziom dofinansowania w następnych latach będzie określany w kolejnych ustawach budżetowych. Dotacja dla tych podmiotów gospodarczych została zapisana w załączniku nr 9 do tegorocznej ustawy budżetowej w ogólnej kwocie 86 milionów 900 tysięcy zł.

Projekt ustawy został przyjęty przez Radę Ministrów na posiedzeniu 18 stycznia br. W obecnym brzmieniu jest on zgodny z prawem Unii Europejskiej, nie wymaga notyfikacji Komisji Europejskiej.

Dotacja określona w projekcie ustawy umożliwia kontynuację obowiązków ciążących na budżecie państwa w zakresie koniecznych działań restrukturyzacyjnych, likwidacyjnych i polikwidacyjnych, które rozpoczęły się przed momentem akcesji Polski do struktur unijnych. Zatrzymanie procesów likwidacyjnych na skutek braku finansowania mogłoby spowodować trudne do przewidzenia skutki finansowe, społeczne oraz środowiskowe. W tej sytuacji niezbędne jest pilne przyjęcie rozpatrywanej ustawy, co umożliwi uruchomienie środków budżetowych na te cele.

Senator S. Kogut podkreślił, że Komisja Gospodarki Narodowej bardzo szczegółowo przeanalizowała potrzeby podmiotów realizujących zadania z zakresu likwidacji zakładów górniczych górnictwa soli, cynku i ołowiu i ma nadzieję, iż rozpatrywana regulacja przyczyni się do zakończenia zadań rozpoczętych w poprzednich latach. W imieniu komisji senator sprawozdawca zwrócił się o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 89 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006r. Do Senatu trafiła 27 lutego. Tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bronisław Korfanty poinformował, że 9 marca Komisja Gospodarki Narodowej rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji i w głosowaniu jednogłośnie ją poparła.

Senator przypomniał, że nowelizacja ustawy z  23 marca 2002 r. określa zasady i formy udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom dokonującym nowych inwestycji lub tworzącym nowe miejsca pracy. Nowelizacja ta ma na celu dostosowanie ustawy do europejskich standardów pomocy publicznej.

Przewiduje ona wprowadzenie trzech zmian. Pierwsza zmiana mówi o tym, że publicznej pomocy finansowej nie udziela się przedsiębiorcom działającym w sektorze włókien syntetycznych, hutnictwie żelaza i stali, górnictwie węgla, budownictwa okrętowego oraz w zakresie przetwórstwa i wprowadzania do obrotu towarów wymienionych w załączniku nr 1 do traktatu ustanawiającego Unię Europejską. Wsparcie finansowe nie przysługuje także przedsiębiorcom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, dotyczących udzielania pomocy publicznej. Te wszystkie kryteria, według których można otrzymać pomoc publiczną lub nie uzyskać, zawarte są w wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa. W wytycznych tych jest sprecyzowane pojęcie przedsiębiorstwa w trudnej sytuacji ekonomicznej, znajduje się tam także definicja pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstwa. Te wytyczne nie są wprawdzie wprost obowiązujące, ale Komisja Europejska bierze je pod uwagę w sytuacji udzielania przez państwo polskie pomocy publicznej.

Druga zmiana precyzuje zasady kumulacji pomocy uzyskiwanej przez przedsiębiorstwa na konkretną inwestycję w celu umożliwienia określenia maksymalnego wsparcia finansowego dopuszczalnego dla danej inwestycji.

Trzecia zmiana wprowadza zapis mówiący o tym, że przedsiębiorca ubiegający się o udzielenie wsparcia finansowego nowej inwestycji musi jako jeden z dokumentów dołączonych do wniosku złożyć informację o otrzymanej pomocy publicznej na realizację danej inwestycji lub tworzenie miejsc pracy związanych z daną inwestycją.

Senator B. Korfanty zaznaczył, że regulacja nie wzbudziła właściwie żadnych kontrowersji. Wprowadzane zmiany nie pociągają za sobą kosztów dla budżetu państwa ani nie implikują dodatkowego obciążenia dla przedsiębiorców ubiegających się o wsparcie. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o uchwalenie ustawy bez poprawek.

Wniosek komisji poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 88 głosami, przy 1 przeciw, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., a 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 22 lutego skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej i Komisji Obrony Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej przedstawił senator Czesław Rybka. Senator przypomniał, że Polska zawarła porozumienie w sprawie zakupu samolotów F-16, nie uwzględniając podatku VAT, co było efektem negocjowania z Unią Europejską takich warunków, aby w rezultacie porozumienia uiszczenie wspomnianego podatku nie było konieczne. W ubiegłym roku Komisja Europejska zajęła jednak negatywne stanowisko w tej sprawie i wniosek Polski został odrzucony. Przy uchwalaniu ustawy budżetowej postanowiono zatem, iż limit wydatków przewidzianych na ten cel będzie powiększony o podatek VAT, związany bezpośrednio z dostawą tego sprzętu. Inaczej mówiąc, w ustawie budżetowej na rok 2006 zagwarantowano na ten podatek odpowiednią kwotę. W związku z tym rozpatrywana nowela ma w zasadzie charakter ściśle księgowy.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja zaakceptowała projekt ustawy i wniósł o jej przyjęcie bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Lesław Podkański w swym wystąpieniu zwrócił szczególną uwagę na te elementy, które stanowiły przedmiot obrad komisji. Jak stwierdził, komisja dokonała oceny aktualnego stanu prawnego, z której wynika, że import sprzętu lotniczego, zestawów logistycznych oraz lotniczych środków bojowych, związanych z realizacją programu, był i nadal jest zwolniony z należności celnych i podatku VAT. Komisja zwróciła również szczególną uwagę na zapis art. 3 ust. 2 w ustawie matce, który jest zapisem sztywnym i przewiduje, że wydatki na program "Wyposażenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w samoloty wielozadaniowe" nie mogą przekroczyć rocznie 0,05% PKB. Po wstąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej jesteśmy zobowiązani do dostosowania tych norm prawnych do norm unijnych, dlatego konieczna jest zmiana ustawy i objęcie dostaw należnymi podatkami VAT i podatkami celnymi. Tylko dzięki proponowanej nowelizacji będzie można zaplanować w budżecie na lata następne wydatki związane z realizacją tego programu.

W budżecie na rok 2006 rząd, na wniosek ministra obrony narodowej, już powiększył środki do 427 milionów 900 tysięcy zł, czyli zwiększył limit wydatków przewidzianych na omawiany cel.

W czasie debaty na posiedzeniu Komisji Gospodarki Narodowej szczególną uwagę zwracano na wzrost kosztów realizacji programu nie tylko w roku 2006, ale i w latach następnych. Szacowane przez rząd środki, o które wzrosną wydatki na ten cel w latach 2006-2009, będą stanowiły kwotę około 2 miliardów 250 milionów zł. Ponadto komisja interesowała się tym, jak zostaną rozłożone te środki w przyszłych latach, a także sprawami offsetu. Poruszono także kwestię tempa rozbudowy lotnisk przystosowanych do obsługiwania samolotów wielozadaniowych, nakładów na rozbudowę lotnisk i infrastruktury towarzyszącej.

Kończąc swe wystąpienie, senator L. Podkański w imieniu komisji wniósł o przyjęcie przedmiotowej ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące projekty uchwał obu komisji poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006 r. Do Senatu została przekazana 27 lutego. Marszałek w tym samym dniu skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Szymura. Jak wskazał senator, ustawa ma na celu dokonanie dwóch podstawowych zmian.

Pierwsza z nich powoduje uchylenie przepisu dotyczącego wszczynania kontroli wobec tak zwanych dużych podatników. Przepis ten, tj. art. 13a ustawy o kontroli skarbowej, miał na celu ograniczenie liczby kontroli wobec tych podatników oraz specjalizację kontrolujących. Postępowanie kontrolne mógł wszczynać jedynie główny inspektor kontroli skarbowej, i to w szczególnie wyróżnionych sytuacjach. W wyniku uchylenia tego przepisu do tych podatników będą miały zastosowanie zasady ogólne wszczynania postępowań kontrolnych. Postępowanie kontrolne będą wszczynali przede wszystkim dyrektorzy urzędów kontroli skarbowej.

Druga istotna zmiana dotyczy art. 181 ordynacji podatkowej. Przepis ten określa system dowodów w postępowaniu podatkowym. Celem nowelizacji jest przywrócenie brzmienia tego przepisu sprzed 1 września 2005 r. W wyniku tej ostatniej nowelizacji dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, ale wyłącznie prawomocnie zakończonego. Rozpatrywana nowelizacja ma przywrócić stan poprzedni, zgodnie z którym dowodami mogą być wszelkie materiały zgromadzone w toku wymienionych postępowań, które nie muszą już być prawomocnie zakończone.

Z uzasadnienia do projektu nowelizacji wynika, że dotychczas obowiązujące rozwiązanie skutkowało ograniczeniami w zakresie możliwości wyjaśnienia stanu faktycznego, przedłużeniem czasu trwania postępowań podatkowych oraz koniecznością powtarzania przez organy podatkowe kapitałochłonnych dowodów, na przykład opinii biegłych.

Senator J. Szymura zaznaczył, że ustawa wzbudziła ożywioną dyskusję w komisji. Senatorowie zwrócili uwagę na kilka istotnych aspektów.

Jeśli chodzi o nowelizację obejmującą art. 13a ustawy o kontroli skarbowej, dotyczącą zmiany w zakresie tak zwanych dużych podatników, zwrócono uwagę na fakt, iż wtedy, kiedy wprowadzano tę szczególną kategorię podatników, starano się działać na rzecz przeprowadzania kontroli w tych stosunkowo złożonych podmiotach gospodarczych przez wyspecjalizowane jednostki, tak aby kontrola była prowadzona w sposób jak najbardziej merytoryczny. Dlatego senatorowie zwrócili uwagę, że jeśli teraz kontrole nie będą przeprowadzane przez wyspecjalizowane, przygotowane do tego celu odpowiednie jednostki, to może to stanowić poważny problem dla przedsiębiorców zaliczanych do grupy tak zwanych dużych podatników.

Zwracano również uwagę na fakt, iż nowelizacja w zakresie art. 181 ordynacji podatkowej może powodować pewien dyskomfort czy problem dla podatników objętych kontrolą skarbową. Rzeczywiście, wyeliminowanie zapisu wprowadzonego do ustawy stosunkowo niedawno, dotyczącego tego, aby jako materiał dowodowy można było wymieniać tylko i wyłącznie dokumentację prawomocnie zakończonych postępowań prowadzonych przez inne organa administracji państwowej, jest z pewnością wygodne dla urzędu kontrolującego, spowoduje również obniżenie kosztów postępowania, przynajmniej w niektórych wypadkach. Jednocześnie jednak jest to niekorzystne dla podatnika. Stoi to w pewnej sprzeczności z tym, iż podatnik objęty kontrolą skarbową zgodnie z ordynacją podatkową ma prawo do uczestniczenia we wszystkich czynnościach związanych z kontrolą, przede wszystkim w czasie zbierania dowodów. Zachodzi tu pewna sprzeczność pomiędzy interesem podatnika a interesem organów kontroli skarbowej.

Senator sprawozdawca poinformował, że po przeprowadzeniu dyskusji poddano pod głosowanie stanowisko komisji. W rezultacie tego głosowania komisja zdecydowała poprzeć projekt ustawy wniesiony przez rząd i uchwalony przez Sejm.

Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła cztery z pięciu zgłoszonych ogółem poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek komisji o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 55 głosami, przy 29 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., a 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek 22 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Kosma Złotowski. Jak wskazał senator, ustawa przewiduje dopisanie w kodeksie postępowania karnego jeszcze jednego artykułu, art. 626a, który sprawi, że każdy zawsze będzie miał prawo do sądu, zwłaszcza biegły lub świadek niezgadzający się z postanowieniem prokuratora w sprawie wynagrodzenia. Dotychczas, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, jeśli nie był on tego prawa pozbawiony, to w każdym razie miał to prawo ograniczone.

Senator zaznaczył, że projekt ustawy powstał po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, a dotyczy kontroli sądowej nad postanowieniami prokuratura w przedmiocie kosztów. Na takie postanowienie można złożyć zażalenie do prokuratora nadrzędnego, a jeśli ten do zażalenia się nie przychyli, sprawa automatycznie skierowana zostanie do sądu (dotychczas tak nie było).

Tym samym postulaty konstytucji, zawarte w art. 45 ust. 1, który mówi, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, oraz w art. 77 ust. 2, który gwarantuje, że ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw, zostaną spełnione w stosunku do biegłych i świadków.

Senator K. Złotowski w imieniu Komisji Praw Człowieka i Praworządności rekomendował Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Janusz Gałkowski. Senator poinformował, że na posiedzeniu komisji nie było jakiejś bardzo burzliwej dyskusji. Pojawił się natomiast pewien problem natury technicznej, czy zwrot: "jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu", oznacza, że nie przychyli się w całości czy w części? Po wyjaśnieniu przez biuro legislacyjne zapis ten został zaakceptowany.

W związku z tym senator sprawozdawca zwrócił się o przyjęcie projektu uchwały bez poprawek.

Jednobrzmiące projekty uchwał obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 87 głosami, podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r., i 20 lutego przekazana do Senatu. Marszałek 22 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności i do Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Robert Smoktunowicz. Senator zaznaczył, że podstawą tej zmiany legislacyjnej jest rozporządzenie nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z  21 kwietnia 2004 r. o ustanowieniu Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego, tak zwanego ETE, dla roszczeń bezspornych.

Z istoty samego rozporządzenia wynika, że jest ono jakby samowykonalne, niemniej jednak rząd doszedł do wniosku, że pewne kwestie rozporządzenia, które są pozostawione bez regulacji, wymagają pewnych zmian w przepisach prawa krajowego, prawa polskiego. Temu właśnie celowi służy projektowana ustawa. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego przewiduje, iż orzeczenia sądowe oraz inne tytuły egzekucyjne w postaci ugód oraz tak zwanych dokumentów urzędowych, czyli na przykład aktów notarialnych, w których dłużnik poddał się egzekucji, a dotyczące tak zwanych roszczeń bezspornych, czyli w tym wypadku roszczeń o świadczenia pieniężne, których dłużnik w trakcie postępowania nie kwestionował, pochodzące z jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej, będą mogły być wykonywane w każdym innym państwie członkowskim w taki sam sposób jak tytuły wydane w tym ostatnim państwie, czyli w państwie jakby oryginalnym, jeżeli chodzi o procedurę. W tej sytuacji nie będzie więc potrzeby przeprowadzania - tak jak to było dotąd - odrębnego postępowania o uznanie i stwierdzenie wykonalności w państwie, gdzie orzeczenie czy ten inny tytuł egzekucyjny ma być przedmiotem wykonania. Jest to tak zwane zniesienie procedury exequatur, przewidzianej obecnie w rozporządzeniu o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych, czyli w tak zwanym rozporządzeniu Bruksela I. W tej sytuacji wystarczy, że dane orzeczenie czy inny tytuł egzekucyjny zostaną zaopatrzone - w państwie jego wydania - w zaświadczenie ETE, czyli europejskiego tytułu egzekucyjnego. Warunki wydania takiego zaświadczenia ograniczają się jedynie do ustalenia, czy dany tytuł jest wykonalny w państwie wydania, czyli w tym państwie oryginalnym, czy dotyczy roszczenia bezspornego i czy przy jego wydaniu - jeżeli orzeczenie jest zaoczne - zostały spełnione pewne minimalne standardy proceduralne, które gwarantują ochronę praw dłużnika.

Te gwarancje zostały wskazane w rozporządzeniu i mają swój oddźwięk w ustawie. Są one wskazane w art. 1 pkt 1 ustawy i dotyczą wprowadzenia obowiązku doręczania wraz z pozwem i wezwaniem na pierwszą rozprawę pouczenia o następujących kwestiach: o czynnościach procesowych, które dłużnik może lub powinien podjąć, jeśli nie uznaje żądania pozwu, o skutkach niepodjęcia takich środków procesowych oraz o możliwości ustanowienia przez pozwanego pełnomocnika procesowego i braku obowiązkowego zastępstwa przez adwokata lub radcę prawnego. Żeby więc takie orzeczenia wydane w Polsce mogły być zaopatrzone w europejski tytuł wykonawczy, tego typu minimalne standardy proceduralne muszą zostać spełnione.

Senator sprawozdawca omówił pokrótce najważniejsze elementy i zasady rozpatrywanej regulacji. Jak wskazał, ustawa określa jako organ właściwy do wydawania zaświadczenia ETE, jeżeli chodzi o zaświadczenia wydawane w Polsce, sąd, który wydał orzeczenie lub przed którym zawarto ugodę. Orzeczenie wydawane jest w składzie jednoosobowym.

Za istotne senator uznał także to, że regulacja wprowadza procedurę, która umożliwia uchylenie postanowienia o wydaniu zaświadczenia ETE w wypadku, gdy okaże się, że takie zaświadczenie zostało wydane w sposób oczywiście bezzasadny. Dlatego też w projekcie zaproponowano odpowiednią procedurę, która określa termin, w jakim dłużnik może złożyć wniosek o uchylenie takiego postanowienia - jest to jeden miesiąc od doręczenia postanowienia o wydanie zaświadczenia - oraz warunki formalne dotyczące takiego wniosku, jeśli nie jest on składany na formularzu określonym w rozporządzeniu, gdyż zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia wniosek może, ale nie musi być składany na takim formularzu.

Istotne jest także to, że pkt 3-6 odnoszą się do tych wyroków czy orzeczeń, które są wydawane w innych krajach członkowskich, a będą egzekwowane w Polsce, czyli tak zwanych zagranicznych tytułów egzekucyjnych.

Rozporządzenie nie przesądza kwestii tak zwanej klauzuli wykonalności. W odróżnieniu od tytułu egzekucyjnego jest to bowiem czynność formalna niewymagająca specjalnego wysiłku, to właściwie przyłożenie pieczątki na dokumencie. W kwestii ewentualnej klauzuli wykonalności przesądza prawo miejscowe, w tym wypadku prawo polskie, które nakazuje, aby europejski tytuł egzekucyjny był zaopatrzony w taką klauzulę. Różne państwa różnie ten problem rozwiązują, na przykład w Austrii jest podobnie, ale już państwo niemieckie takiego przymusu nie przewiduje.

Kończąc swe wystąpienie, senator R. Smoktunowicz zaznaczył, iż w odniesieniu do tej ustawy bardzo krótkie vacatio legis, wynoszące czternaście dni od dnia ogłoszenia, wynika przede wszystkim z tego, iż Parlament Europejski, wprowadzając to rozporządzenie, nakazał je stosować od 21 października 2005 r.

Senator poinformował, że komisja postanowiła rekomendować przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Janusz Gałkowski, który poinformował, że komisja również rekomenduje Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek. W toku dyskusji nad tym projektem w ramach komisji pojawiło się jednak kilka wątpliwości natury terminologicznej i natury technicznej.

W odniesieniu do terminologii zgłoszono wątpliwość dotyczącą tego, czy zaświadczenie, jako instrument z dziedziny prawa administracyjnego, jest określeniem właściwym dla procedury cywilnej, dla takiej właśnie ustawy. Wydaje się, że w trakcie tłumaczenia tekstu rozporządzenia, które posługuje się terminem "zaświadczenie", przetłumaczono to pojęcie, nie dostosowując do sprawy, która jest tu regulowana. Czyli dokonano prostego przetłumaczenia nazwy i nie uwzględniono tego, że w systematyce polskiego prawa zaświadczenie jest instytucją prawa administracyjnego, potwierdzającą stan faktyczny lub prawo. W toku prac komisji wyniknęła w związku z tym dyskusja. Nie zgłoszono wprawdzie poprawek, ale senatorowie zapowiedzieli ich złożenie podczas dyskusji.

Druga wątpliwość, jaka miała miejsce w toku dyskusji na posiedzeniu komisji, dotyczyła odesłania, czyli sformułowania: "w przepisach odrębnych". Sformułowanie "w przepisach odrębnych" wydaje się zbyt ogólne. Dyskutowano więc nad tym, czy nie należałoby w tym miejscu wyraźnie odesłać do konkretnego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady. W uzasadnieniu, które zostało przedstawione przez Sejm, napisano, że taka formuła była już stosowana. Jest to pewne uzasadnienie tej propozycji, niemniej jednak, zdaniem senatora sprawozdawcy, jeżeli mówi się o bardzo konkretnym akcie prawnym i przepisie odnoszącym się do tego konkretnego aktu prawnego, to trzeba go wprost nazwać w tych przepisach, żeby osoba zainteresowana nie musiała się doszukiwać określenia, w jakich to przepisach odrębnych są określone warunki uzyskania europejskiego tytułu egzekucyjnego.

Ostatecznie jednak komisja postanowiła nie wnosić żadnych poprawek do projektu ustawy.

Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 84 głosami, przy 3 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 lutego. Tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Robert Smoktunowicz, który przypomniał, że w polskim systemie prawnym obowiązuje ustawa z  28 sierpnia 1997 r. o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności. Ustawa ta w art. 6 w sposób szczególny traktuje tak zwane przywięzienne zakłady pracy w zakresie przywilejów podatkowych. Zwalnia co do zasady, z pewnymi zastrzeżeniami, przywięzienne zakłady pracy z podatku dochodowego od osób prawnych, niepodatkowych należności budżetowych, wpłat na PFRON i opłat z tytułu użytkowania lub użytkowania wieczystego gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa.

Senator sprawozdawca wyjaśnił, że podstawową przesłanką, która zdecydowała o przedłożeniu ustawy o zmianie ustawy o zatrudnianiu osób pozbawionych wolności, jest wejście w życie nowych wytycznych wspólnotowych, dotyczących pomocy państwa w zakresie ratowania, restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, oraz związane z tym wystąpienie przez Komisję Europejską z propozycją przyjęcia stosownych środków w rozumieniu art. 88 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z nią państwa członkowskie dostosują do wyżej wymienionych wytycznych wszystkie istniejące systemy prawne, systemy pomocy na rzecz ratowania lub restrukturyzacji, które będą stosowane po dniu 31 maja 2005 r. oraz wszystkie istniejące systemy pomocowe inne niż na rzecz ratowania lub restrukturyzacji, które będą nadal stosowane po 31 maja 2005 r., w celu wyłączenia ich z zakresu stosowania jakiejkolwiek pomocy udzielanej dużym i średnim przedsiębiorstwom w okresie restrukturyzacji, w tym pomocy przyznawanej zgodnie z zatwierdzonym programem, jeżeli komisja nie zostanie wcześniej poinformowana, czyli nie nastąpi tak zwana notyfikacja o takiej pomocy w chwili podejmowania decyzji w sprawie pomocy na restrukturyzację.

Art. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy ma charakter czysto redakcyjny, druga zaś zasada, o której wyżej była mowa, znalazła się w pkt 2 ustawy. Po art. 8 dodaje się tam art. 8a, który wyłącza ze zwolnień określonych w art. 6 tak zwane duże zakłady pracy - czyli te przywięzienne zakłady, w których udział Skarbu Państwa wynosi, zgodnie z przepisami unijnymi, co najmniej 25% - w wypadku, gdy są w okresie restrukturyzacji przeprowadzanej z wykorzystaniem pomocy publicznej, chyba że Komisja Europejska została o nich poinformowana przed podjęciem decyzji o pomocy na restrukturyzację.

Istotą tej zmiany jest to, że poza sytuacją tak zwanej notyfikacji tego typu przywięzienny zakład pracy nie może jednocześnie korzystać z pomocy wynikającej z procesu restrukturyzacji, przeprowadzanej za pomocą środków publicznych, i z tych przywilejów, które przyznaje ustawa z 28 sierpnia 1997 r.

Kończąc swe wystąpienie, senator R. Smoktunowicz poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r. Do Senatu przekazano ją 20 lutego. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Zdrowia. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Zbigniew Trybuła. Jak wskazał, celem ustawy jest zmiana definicji leczenia substytucyjnego, polegająca na poprawieniu poważnego błędu terminologicznego zawartego w jej treści, zmieniającego sens definicji leczenia substytucyjnego. W ustawie, którą uchwalił Sejm, w art. 1 podana jest następująca definicja: "leczenie substytucyjne - stosowanie, w ramach programu leczenia uzależnienia, produktów leczniczych lub środków odurzających o działaniu agonistycznym na receptor opioidowy". Działanie agonistyczne ma zupełnie inne znaczenie niż działanie antagonistyczne. Antagonistyczne bowiem to przeciwstawne, agonistyczne zaś to działanie niszczące, w związku z tym leczenie jest zupełnie inne.

Senator poinformował, że członkowie komisji jednomyślnie przyjęli ustawę, którą uchwalił Sejm. Nie było właściwie dyskusji, gdyż sprawa jest zupełnie oczywista i wskazany błąd trzeba jak najszybciej usunąć.

W imieniu Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senator Z. Trybuła wniósł o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Zdrowia przedstawił senator Rafał Ślusarz. Jak stwierdził, nowelizacja skreśla z ustawy z 29 lipca 2005 r. tylko trzy litery, ale bardzo istotne, gdyż słowo "antagonistyczne", czyli przeciwne, znaczy zupełnie co innego niż agonistyczne. Senator poinformował, że komisja, po upewnieniu się, że ta pomyłka nie miała żadnych konsekwencji, ponieważ obowiązywało rozporządzenie, które jednoznacznie określało, jakie środki można stosować w substytucji - metadon i jego sole - i to obowiązywało i przed tą ustawą, i po tej ustawie, jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez zmian.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 87 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 11. posiedzeniu, 24 lutego 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 lutego. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Roman Ludwiczuk. Senator stwierdził, że w ostatnim okresie tworzone prawo zawierało wiele błędów, wiele niedomówień, i jeden z nich usuwa właśnie rozpatrywana nowelizacja.

Dotyczy ona art. 34 ust. 2 ustawy, tj. zwiększenia uprawnień zawodników sportowców, członków kadry narodowej, którzy mogą się ubiegać o stypendium sportowe.

Dotychczas o stypendium sportowe mogli ubiegać się tylko sportowcy, którzy uzyskali kwalifikacje do igrzysk olimpijskich, a także zawodnicy sportowcy, którzy zdobyli miejsca medalowe podczas współzawodnictwa międzynarodowego. Nowelizacja rozszerza ten zakres, daje możliwość ubiegania się o stypendia sportowe tym zawodnikom - członkom kadry narodowej, którzy zajęli punktowane miejsca od pierwszego do ósmego we współzawodnictwie międzynarodowym.

W opinii senatora sprawozdawcy, jest to propozycja bardzo dobra, wynikająca również z sugestii środowisk sportowych. Jak wiadomo, w dzisiejszym sporcie jedna dziesiąta sekundy, jeden metr może decydować o zajęciu miejsca medalowego czy miejsca punktowanego. Niejednokrotnie przygotowanie do takich imprez rangi mistrzowskiej wymaga bardzo dużego nakładu czasu i wysiłku.

Senator sprawozdawca poinformował, że w związku z tym komisja po dyskusji postanowiła nie wnosić żadnych poprawek do nowelizacji i rekomendować Izbie jej przyjęcie.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 86 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r. Do Senatu przekazano ją 20 lutego. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Mazurkiewicz zaznaczył, że celem ustawy jest wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji tej międzynarodowej umowy. Umowa w sprawie kawy z 2000 r. weszła w życie dnia 1 października 2001 r. i jest obecnie umową obowiązującą. Reguluje ona działalność Międzynarodowej Organizacji Kawy, będącej główną międzynarodową organizacją zajmującą się tą tematyką. Obecnie zrzesza ona siedemdziesiąt cztery kraje produkujące i konsumujące kawę.

Podstawowy cel tej organizacji to promowanie międzynarodowej współpracy, która ma doprowadzić do konsolidacji sektora kawowego. Pozostałe cele to: stworzenie forum do międzynarodowych konsultacji i negocjacji, gromadzenie, publikowanie, rozpowszechnianie informacji i danych dotyczących rynku kawy oraz współpraca w zakresie przygotowywania projektów dotyczących regulacji tych kwestii, szczególnie w gospodarowaniu kawą na skalę światową.

Jak wynika z uzasadnienia projektu tej ustawy, dzięki członkostwu w tej organizacji kraje członkowskie stają się równorzędnymi partnerami, mają wpływ na podejmowane decyzje, na tworzenie, formowanie polityki, na rozwój projektów między krajami importującymi i eksportującymi kawę.

Senator sprawozdawca poinformował, że wprowadzenie umowy nie budzi zastrzeżeń legislacyjnych ani nie pociąga za sobą żadnych kosztów. Dlatego też Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie podjęła decyzję o pozytywnym zaopiniowaniu tej ustawy.

Przedstawiony przez komisję projekt uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 87 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek 22 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz do Komisji Zdrowia. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Andrzej Mazurkiewicz. Jak stwierdził, cel główny konwencji, zawarty w jej art. 3, to ochrona dzisiejszych i przyszłych pokoleń przed zgubnymi zdrowotnymi, społecznymi i ekonomicznymi następstwami konsumpcji wyrobów tytoniowych i narażania na dym tytoniowy.

Senator sprawozdawca podkreślił, że konwencja zawiera zobowiązania dotyczące zapobiegania epidemii uzależnienia od tytoniu w skali zarówno regionalnej, jak i globalnej, ponieważ palenie tytoniu stanowi jedną z przyczyn wysokiej umieralności, zarówno w Polsce, jak i w wielu, wielu państwach świata. Te działania, które są zawarte w postanowieniach konwencji, są stosowane także w krajach należących do Unii Europejskiej. Mamy do czynienia z nimi również w naszym ustawodawstwie - w Polsce obowiązuje ustawa o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych z 1996 r., która niemal w 99% wypełnia założenia konwencji.

Senator A. Mazurkiewicz poinformował, że w toku prac komisji senatorowie poruszali problemy dotyczące profilaktyki, edukacji, szkoleń itd. Z otrzymanych informacji wynika, że 1 zł przeznaczony na profilaktykę skutkuje 2 zł oszczędności w leczeniu pacjenta z powodu zgubnych skutków używania tytoniu. Poinformowano też, że w ciągu ostatniego roku liczba wypalanych papierosów w Polsce zmniejszyła się o dziesięć miliardów sztuk.

Te wszystkie ograniczenia dotyczące konsumpcji wyrobów tytoniowych oznaczają również spadek dochodów w rolnictwie, gdyż polscy rolnicy, którzy produkują tytoń, muszą ograniczać tę produkcję. Konieczne jest przeprofilowanie gospodarstw rolnych, które do tej pory zajmowały się uprawą tytoniu, tak aby działania profilaktyczne dotyczące zmniejszania i ograniczania użycia tytoniu nie wywoływały zbyt radykalnych i zbyt zgubnych dla polskiej wsi skutków.

Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie zaopiniowała pozytywnie rozpatrywaną ustawę.

Sprawozdanie Komisji Zdrowia w sprawie rozpatrywanej ustawy przedstawiła senator Janina Fetlińska. Senator podkreśliła, że rozwiązania przyjęte w konwencji stanowią w przeważającej części kontynuację polityki zdrowotnej Światowej Organizacji Zdrowia i krajów członkowskich. W Polsce stanowią one przedmiot ustawy z 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych. Dużą część zadań wynikających z konwencji i wdrożonej w życie ustawy uwzględnia także przyjęty przez Radę Ministrów kolejny program ograniczania zdrowotnych skutków palenia tytoniu na lata 2002-2006. Program ten, podobnie jak program realizowany w latach 1997-2001, uwzględnia działania edukacyjne, kontrolę wyrobów tytoniowych, ograniczanie popytu na te wyroby, pomoc medyczną dla uzależnionych. Obecnie w myśl konwencji opracowania regulacji wymagają kwestie eliminowania transgranicznej reklamy, promocji i sponsoringu wyrobów tytoniowych oraz wsparcie alternatywnej działalności gospodarczej w stosunku do uprawy tytoniu.

Senator J. Fetlińska poinformowała, że potrzeba przyjęcia ustawy nie budziła wątpliwości członków komisji i została przyjęta jednomyślnie. W imieniu komisji senator rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 85 głosami, przy 3 przeciw, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 10. posiedzeniu, 17 lutego 2006 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek Senatu 22 lutego, zgodnie z art. 68 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Andrzej Mazurkiewicz zaakcentował, że celem rozpatrywanej umowy jest uzupełnienie postanowień Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych, która została przyjęta 20 kwietnia 1959 r., oraz uzupełnienie konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa. Jest to konwencja z 8 listopada 1990 r. Rzeczpospolita Polska jest stroną obydwu tych konwencji.

Zakres rozpatrywanej umowy obejmuje zapobieganie nadużyciom finansowym, ich wykrywanie i prowadzenie postępowania wyjaśniającego oraz ściganie administracyjne i karne nadużyć finansowych w takich sprawach, jak obrót towarami z naruszeniem ustawodawstwa celnego i rolnego, obrót z naruszeniem ustawodawstwa podatkowego w zakresie podatku od wartości dodanej, specjalnych podatków konsumpcyjnych i akcyzy. Dotyczy to również poboru i wykorzystania funduszy pochodzących z budżetu stron, które tę umowę podpisały, oraz postępowań o udzielenie zamówień przez strony niniejszej umowy.

Senator sprawozdawca podkreślił, że umowa ta poprawia stosunki z Konfederacją Szwajcarską, wprowadza współpracę w zakresie współpracy prawnej, procedur karnych i przede wszystkim, co jest również ważne, nie powoduje skutków finansowych dla naszego budżetu. Pozwala również zwalczać w bardzo skuteczny sposób przestępstwa, o których mówi wymieniona umowa.

Umowa ta, jeśli chodzi o stronę polską, będzie wykonywana przez jednostki podległe Ministerstwu Finansów, przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministerstwo Sprawiedliwości.

Senator poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie pozytywnie zaopiniowała ustawę w celu jej ratyfikacji.

Sprawozdawcę Komisji Gospodarki Narodowej senator Jerzy Szmit poinformował, że rozpatrywana ustawa nie wywołała kontrowersji podczas obrad komisji. Wyrażono jedynie zadowolenie, że Szwajcaria, znana z bardzo stanowczej obrony swojej suwerenności również w dziedzinie finansów, niechęci do wiązania się z innymi państwami czy organizacjami międzynarodowymi jakimiś umowami, które ograniczają jej prawa czy cokolwiek jej narzucają, zechciała to podpisać.

Senator poinformował, że nie zgłoszono żadnych poprawek do ustawy i w związku z tym komisja postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 87 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 12. posiedzeniu, 10 marca 2006 r., a 13 marca przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Chróścikowski, który poinformował, że komisja postanowiła zaproponować cztery poprawki natury legislacyjnej i porządkującej. Zgłoszono ich więcej, ale komisja uznała, że nie mają szczególnego znaczenia i nie wymagają wprowadzania, zwłaszcza że ustawę trzeba uchwalić jak najszybciej, żeby bez zwłoki mogła wejść w życie. W związku z tym Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska nie wniosła żadnych szczególnych uwag, jedynie kosmetyczne poprawki.

Senator sprawozdawca przypomniał, że wprowadzenie ustawy wiąże się ze zmianą rozporządzenia Rady Unii Europejskiej z  29 kwietnia 2004 r., zmieniającego rozporządzenie nr 1789 z 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach Wspólnej Polityki Rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz dostosowujące je wstępnie, po przystąpieniu Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Litwy, Łotwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej.

Konsekwencją przyjętych w Unii Europejskiej zmian jest konieczność dostosowania krajowych rozwiązań w państwach członkowskich, które zastosowały uproszczony system płatności bezpośrednich (SAPS), do rozwiązań prawnych obowiązujących w państwach stosujących system jednolitej płatności - w wersji angielskiej określany skrótem SPS.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, generalnie chodzi o to, żeby znieść obowiązujące u nas kwotowanie produkcji i uwolnić to kwotowanie w kraju. Zostaje jedna aktualna tak zwana koperta krajowa, na którą są przeznaczane płatności. Rolnicy nic na tym nie stracą, mogą jedynie zyskać, jeśli zwiększą swoją produkcję. Limit dla Polski wynosi bowiem 37 tysięcy 933 ton, a produkcja jest na poziomie niecałych 30 tysięcy ton. Gdyby więc rolnicy zwiększyli produkcję, mogliby z tego tytułu uzyskać dopłaty większe, a nie mniejsze, w związku z czym proponowane rozwiązania są dla nas korzystne. Same zaś uregulowania mają na celu właśnie dostosowanie naszego prawa do rozporządzenia Unii Europejskiej.

Podczas dyskusji nad ustawą senator Paweł Michalak zgłosił wniosek o jej przyjęcie bez poprawek. Wniosek ten poparła następnie senacka komisja rolnictwa.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat jednomyślnie, 84 głosami, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z  11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej Rada Ministrów przedstawia Sejmowi i Senatowi informację o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej.

Marszałek Senatu otrzymaną informację, zgodnie z art. 67a Regulaminu Senatu, skierował do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Komisja Spraw Unii Europejskiej na posiedzeniu 16 lutego br. rozpatrzyła informację i poinformowała o tym marszałka.

Podczas posiedzenia Izby informację rządu przedstawił i omówił sekretarz
Komitetu Integracji Europejskiej Jarosław Pietras. Sekretarz KIE odpowiadał także na pytania zadawane przez senatorów.

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Krzysztof Putra stwierdził, że Senat zapoznał się z informacją Rady Ministrów o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w okresie lipiec - grudzień 2005 r., podczas prezydencji brytyjskiej.

Projekt uchwały został wniesiony przez senatora Stefana Niesiołowskiego. Marszałek Senatu 7 marca br., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 84 ust. 4 Regulaminu Senatu na wspólnym posiedzeniu komisji 14 marca. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Stefan Niesiołowski odczytał tekst projektu uchwały Senatu Rzeczypospolitej w sprawie rocznicy Wielkiego Głodu na Ukrainie.

Komentując ten tekst, senator zaznaczył, że było wiele powodów, wiele okoliczności, które doprowadziły do tej wielkiej tragedii na Ukrainie. Przede wszystkim było to wynikiem mieszaniny wielkoruskiego nacjonalizmu, zbrodniczego doktrynerstwa, być może pewnych ponurych cech charakteru sowieckiego dyktatora. Bezmiar tej zbrodni jest ogromny.

Senator podkreślił, że nie można się zgodzić z tezą, a taka się czasami pojawia w historiografii, zwłaszcza rosyjskiej, iż to nie było działanie celowe, ale efekt niezamierzony. Fakty świadczą dobitnie, że tak nie było. Były celowe działania, jak zwiększenie kontyngentów, jak zamknięcie granic Ukrainy, zakaz importu żywności, zakaz wyjeżdżania ludzi do miast, słynna tak zwana ustawa o kłosku, na podstawie której skazywano ludzi na kary wieloletniego więzienia za zjedzenie jednego kłosa z kołchozowego pola. Ta zbrodnia była zaplanowana, a jej celem było niedopuszczenie do powstania niepodległej Ukrainy. To była zbrodnia popełniona przede wszystkim na mieszkańcach wsi, prowincji, ale także na mieszkańcach miast. Wyniszczana była inteligencja ukraińska, bardzo wiele krzywdy, bardzo wiele zła wyrządzono całemu narodowi ukraińskiemu i celem tego było niedopuszczenie do powstania niepodległej Ukrainy.

Jak powiedział senator sprawozdawca: "z satysfakcją dzisiaj stwierdzamy, że osiągnąć tego celu się nie udało, że niepodległa Ukraina powstała. (...) To nie tyrani władają losami narodów, ale Bóg, i to się potwierdziło".

Senator przypomniał też, że ten holocaust narodu ukraińskiego rozegrał się, tak jak inne ludobójstwa, wobec milczenia świata. Jest to ponury rozdział w historii zachodnich demokracji.

W tym milczeniu udział Polski był niewielki, Polska trafnie to rozpoznała. Nasi politycy nie jeździli do Stalina, nie przeprowadzali z nim rozmów, wywiadów. Mieliśmy właściwe rozeznanie co do despotycznego, nieludzkiego charakteru tego reżimu. Nie mieliśmy jednak wtedy sił, żeby pomóc.

Kończąc swe wystąpienie, senator S. Niesiołowski podkreślił, że proponowana uchwała "ma na celu przede wszystkim oddanie hołdu ofiarom głodu, ofiarom zbrodni i upamiętnienie ich. Ma ona na celu oddanie hołdu tym wszystkim, którzy z bronią w ręku, w osamotnieniu, w izolacji, przy głuchym milczeniu świata mieli odwagę przeciwstawiać się tej zbrodni. Ma na celu potępienie katów, ma na celu ostrzeżenie wszystkich przed doktrynerskim zaślepieniem i wreszcie ma na celu umocnienie przyjaźni narodów Polski i Ukrainy".

W trakcie dyskusji nikt nie złożył wniosku przeciwnego do przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, więc zgodnie z art. 81 ust. 5 Regulaminu Senatu Izba przystąpiła do trzeciego czytania projektu uchwały w sprawie rocznicy Wielkiego Głodu na Ukrainie, obejmującego jedynie głosowanie.

W wyniku tego głosowania Senat jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Kultury i Środków Przekazu. Marszałek 9 lutego br., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 14 marca. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Piotr Boroń przypomniał, że polskie samorządy gminne, powiatowe i wojewódzkie, rozumiejąc potrzebę opieki nad zabytkami, tworzą programy dofinansowywania ochrony zabytków. Samorządy wojewódzkie spotykały się jednak z wątpliwościami, a nawet natrafiały na przeszkody ze strony regionalnych izb obrachunkowych, powołujących się na zapis w art. 81 i 82 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Artykuły te uwzględniały bowiem wyłącznie organy stanowiące gminy i powiatu jako uprawnione do udzielania dotacji.

Senator wyjaśnił, ze inicjatywa nowelizacji ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oznacza tylko oczywiste uwzględnienie samorządów wojewódzkich w ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Poinformował też, że nowelizacja została zaopiniowana pozytywnie przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej również wydał opinię mówiącą, że projekt jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Komisja Ustawodawcza oraz Komisja Kultury i Środków Przekazu na wspólnym posiedzeniu przegłosowały projekt, jednomyślnie opiniując go pozytywnie.

W trakcie dyskusji na posiedzeniu Izby nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, więc Senat, zgodnie z art. 81 ust. 5 Regulaminu Senatu, przystąpił do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego jedynie głosowanie nad projektem.

W wyniku tego głosowanie Senat jednomyślnie, 85 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Rodziny i Polityki Społecznej. Marszałek 16 lutego br., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej, Komisji Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 Regulaminu Senatu na wspólnym posiedzeniu komisji 7 marca. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Antoni Szymański poinformował, że połączone komisje jednogłośnie zaakceptowały proponowany tekst uchwały. Wnioskodawcy wskazują w niej przede wszystkim na te dobre doświadczenia trzech krajów, które otworzyły rynki pracy. Podkreślają, że zniesienie wszelkich istniejących ograniczeń w dostępie do rynków pracy, zarówno przez stare państwa Unii Europejskiej, jak i nowe, będzie działaniem na rzecz pogłębienia jedności Europy i zwiększenia konkurencyjności w świecie zgodnie z postanowieniami Strategii Lizbońskiej. Legalne zatrudnienie umożliwia zmniejszenie tak zwanej szarej strefy i pozytywnie wpływa na finanse publiczne państw przyjmujących pracowników, a także sprzyja wprowadzaniu wysokich standardów zatrudnienia w całej Unii Europejskiej. Przepływ pracowników sprzyja umacnianiu więzi pomiędzy obywatelami Unii Europejskiej oraz likwidacji uprzedzeń i negatywnych stereotypów narodowych. Dotychczasowe doświadczenia oraz prognozy migracyjne jednoznacznie pokazują, że otwarcie rynków pracy przez kolejne państwa Unii Europejskiej nie spowoduje nowych znaczących przemieszczeń pracowników, a ewentualny wzrost migracji byłby pozytywny zarówno dla starych, jak i nowych państw członkowskich. Senat Rzeczypospolitej Polskiej w proponowanej uchwale wyraża przekonanie, że dla wzmocnienia efektywności działania Unii Europejskiej oraz rozwoju gospodarczego wszystkich państw członkowskich zasadnicze znaczenie ma zniesienie restrykcji w zakresie swobodnego przepływu pracowników oraz wprowadzenie rozwiązań, które uwzględnią zarówno interesy narodowe, jak i dobro całej Wspólnoty Europejskiej.

Senat RP, odwołując się do wartości, dzięki którym był możliwy dotychczasowy rozwój Europy, zwraca się do parlamentów i rządów starych państw Unii Europejskiej o podjęcie działań i decyzji znoszących wszelkie ograniczenia w dostępie do rynków pracy.

Senator sprawozdawca podkreślił, że projektowana uchwała nie pozostaje zatem u nas, nie została przygotowana jedynie na użytek naszej opinii publicznej, ale w sposób bardzo wyraźny zwraca się do parlamentów, do rządów państw Piętnastki i przedstawia pewne argumenty. Ponieważ debata na ten temat w poszczególnych parlamentach i rządach albo się zakończyła, albo właśnie trwa, nie jest wykluczone, że działania Senatu RP spowodują, iż podjęte decyzje będą dla nas korzystniejsze.

W trakcie dyskusji na posiedzeniu plenarnym nikt nie złożył wniosku przeciwnego do wniosku przedstawionego przez komisje w sprawozdaniu, więc zgodnie z art. 81 ust. 5 Regulaminu Senatu Izba przystąpiła do trzeciego czytania projektu uchwały w sprawie otwarcia rynków pracy w starych państwach Unii Europejskiej, obejmującego jedynie głosowanie.

W jego wyniku Senat jednomyślnie, 84 głosami, powziął uchwałę:

Uchwała

Projekt uchwały został wniesiony przez Komisję Regulaminową, Etyki i Spraw Senatorskich. Marszałek 16 lutego 2006 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 8 marca. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Piotr Zientarski, który przypomniał, że 7 marca weszła w życie ustawa z  7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa, zwana dalej ustawą o działalności lobbingowej, co pociąga za sobą konieczność dokonania zmian w Regulaminie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz w aktach legislacji wewnętrznej.

Ustawodawca sformułował w art. 14 tej ustawy delegację przenoszącą do regulaminów Senatu i Sejmu określenie zasad wykonywania zawodowej działalności lobbingowej na ich terenie.

Senator sprawozdawca poinformował, że przygotowując projekt uchwały, komisje przyjęły między innymi następujące założenia: uwzględnienie zasady autonomii Senatu, uznanie, że w Regulaminie Senatu powinny się znaleźć rozwiązania, które z jednej strony uwzględniają istnienie w systemie prawnym instytucji lobbingu zawodowego, a z drugiej - szanują dotychczasową praktykę i zwyczaje parlamentarne. Przyjęły także założenie, że postanowienia regulaminu nie muszą nakładać na senatorów dodatkowych obowiązków poza pewnym minimum wynikającym z tego, że należy uczynić zadość ustawie.

Jak wskazał senator P. Zientarski, istotą proponowanego rozwiązania - chodzi o art. 60 ust. 2a regulaminu - jest nie tylko zapewnienie podmiotom wykonującym zawodową działalność lobbingową prawa wstępu na posiedzenia komisji senackich, ale przede wszystkim umożliwienie im przedstawienia oczekiwanego przez nie sposobu rozstrzygnięcia. Ponadto podmiot wykonujący zawodową działalność lobbingową będzie miał prawo wstępu na posiedzenia Senatu na zasadach ogólnych.

Istotą zmiany art. 63 ust. 3 regulaminu jest nałożenie na sprawozdawców poszczególnych komisji senackich, gdy sprawozdanie dotyczy ustawy lub projektu ustawy, obowiązku informowania Senatu o działaniach podejmowanych przez zawodowych lobbystów w trakcie prac komisji wraz ze wskazaniem oczekiwanego przez nich sposobu rozstrzygnięcia oraz stanowiska komisji w tej sprawie. Rozwiązanie takie pozwoli na uzyskanie informacji w tym zakresie nie tylko przez senatorów, ale również przez opinię publiczną. Informacja taka znajdzie się bowiem w sprawozdaniu stenograficznym, umieszczonym na stronie internetowej Senatu.

Senator sprawozdawca poinformował, że połączone komisje na wspólnym posiedzeniu 8 marca, po rozpatrzeniu projektu uchwały w pierwszym czytaniu wprowadziły do niego poprawkę przedstawioną przez przewodniczącego Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senatora Piotra Ł.J. Andrzejewskiego i wnoszą o przyjęcie przez Senat jednolitego załączonego projektu uchwały.

Podczas dyskusji nad projektem uchwały senator P.Ł.J. Andrzejewski zgłosił propozycję wprowadzenia do jej tekstu poprawki.

Senat po przeprowadzeniu drugiego czytania projektu uchwały skierował projekt do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, a także zobowiązał te komisje do przedstawienia jeszcze na bieżącym posiedzeniu Senatu dodatkowego sprawozdania.

Komisje podczas przerwy w obradach, na wspólnym posiedzeniu, ustosunkowały się do wniosku zgłoszonego w toku dyskusji i przygotowały dodatkowe sprawozdanie.

Wobec przygotowania przez połączone komisje dodatkowego sprawozdania Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego: po pierwsze, przedstawienie Senatowi dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie uchwały, po drugie - głosowanie.

Dodatkowe sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich przedstawił senator Janusz Gałkowski.

Senator poinformował, że komisje na wspólnym posiedzeniu, po rozpatrzeniu przedstawionego projektu uchwały oraz wniosku zgłoszonego w toku dyskusji podczas drugiego czytania, nie poparły tego wniosku i wnoszą o przyjęcie przez Senat projektu uchwały przygotowanego przez komisje.

Zgodnie z art. 82 ust. 6 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad poprawką zgłoszoną przez senatora P.Ł.J. Andrzejewskiego (Izba 51 głosami, przy 15 za i 8 wstrzymujących się, odrzuciła tę poprawkę). Następnie poddano pod głosowanie projekt uchwały przedstawiony przez komisje. W wyniku tego głosowania Senat 72 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Piotr Zientarski przedstawił projekt uchwały w sprawie zmiany w składach komisji senackich. Projekt przewidywał odwołanie senatora Andrzeja Kaweckiego z Komisji Spraw Zagranicznych oraz wybranie go do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Zmiana została zaproponowana we wniosku senatora A. Kaweckiego.

Projekt uchwały poddano pod głosowanie. Senat jednomyślnie, 82 głosami, zaakceptował ten projekt i podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment