Warszawa, dnia 9 grudnia 2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana senatora Adama Bieli złożonym podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 15 listopada 2005 r., a które dotyczyło pobierania przez Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach opłat wbrew treści art.4 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących nabywania własności nieruchomości (Dz.U. Nr 157, poz. 1315), uprzejmie informuję, że w wyniku podjętych czynności nadzorczych ustaliłem, że do Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach wpłynęły od wejścia w życie niniejszej ustawy łącznie 83 pozwy w sprawach, o których mowa w art. 4 cyt. ustawy. W 76 sprawach sąd nie żądał opłat sądowych zgodnie z treścią art. 4 ust. 4 wymienionej wyżej ustawy. Żądanie takie natomiast zawarto w siedmiu sprawach.

W sprawie I C 570/05 wezwano powódkę do uiszczenia wpisu od pozwu w zakresie nie dotyczącym przedmiotowego powództwa, a jedynie w części dotyczącej zapłaty z tytułu waloryzacji kaucji mieszkaniowej.

W sprawach o sygnaturze I C 552/05, I C 621/05, I C 551/05, IC 682/05, wezwano powodów do uiszczenia wpisu, lecz zarządzeniem z 8 listopada 2005 r., 10 listopada 2005 r. i 15 listopada 2005 r. zarządzenie w tym przedmiocie z urzędu uchylono.

W sprawach o sygnaturze I C 530/05 i IC 660/05 mimo nieopłacenia pozwów nadano im dalszy bieg, wyznaczając termin rozpraw.

W istocie zatem, pomimo wezwań do uiszczenia wpisów od pozwu w przedmiotowych sprawach, nie została pobrana od żadnego z powodów opłata, a mylne wezwania zostały z urzędu uchylone. Tym samym powodowie nie zostali ostatecznie obciążeni jakimikolwiek opłatami sądowymi, co jest zgodne z obecną regulacją ustawową.

Wyrażam ubolewanie z powodu zaistnienia przypadków nakładania przez sądy obowiązków fiskalnych wbrew ustawowemu zwolnieniu wynikającemu z ustawy. W celu wyeliminowania popełnienia tego rodzaju uchybień przez inne sądy, poleciłem przesyłanie stosownego pisma do Prezesów Sądów Okręgowych w całej Polsce, informujące o nowych regulacjach w zakresie kosztów, wynikających z przedmiotowej ustawy. Wyrażam nadzieję, że podjęte kroki zapobiegną powstaniu podobnych uchybień w przyszłości.

Z poważaniem

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 14.12.2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Romana Ludwiczuka przesłane pismem znak BPS/DSK-043-12/05/04 z dnia 23 listopada br. dotyczące wykorzystania funduszy strukturalnych Unii Europejskiej na walkę z bezrobociem i wykluczeniem społecznym w załączeniu przekazuję następujące wyjaśnienia:

Ad. 1

Zmiany w strukturze ministerstw tj. zniesienie Ministerstwa Gospodarki i Pracy oraz włączenie Departamentu Wdrażania EFS (instytucji wdrażającej dla Działań 1.1, 1.5 i 1.6) oraz Departamentu Zarządzania EFS (Instytucji Zarządzającej EFS) w strukturę Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej nie spowodowało zmian w procedurach naboru, oceny i realizacji wniosków o dofinansowanie realizacji projektu w ramach SPO RZL.

Od dnia 1 stycznia 2006 r. planowane jest włączenie Departamentu Zarządzania EFS w strukturę Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, w którym znajdą się Instytucje Zarządzające dla wszystkich programów operacyjnych wdrażanych w Polsce w ramach Narodowego Planu Rozwoju na lata 2004-2006, z wyjątkiem tych, które należą do kompetencji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W opinii Instytucji Zarządzającej EFS przyczyni się to do efektywniejszego zarządzania środkami z funduszy strukturalnych oraz usprawni proces wdrażania programów operacyjnych.

Ad. 2

Modyfikacje procedur naboru i oceny wniosków wynikają przede wszystkim z doświadczeń z wdrażania Programu i są przedmiotem ustaleń grup roboczych złożonych z przedstawicieli instytucji wdrażających i Pośredniczących SPO RZL. W przyszłym roku, systematycznie co kwartał, przewiduje się spotkania ośmiu tematycznych grup roboczych, w tym Grupy Roboczej ds. Procedur.

Zmiany w procedurach będą także wynikiem planowanych zmian systemowych wpisujących się w przyjęty przez Radę Ministrów Program Naprawczy zwiększający absorpcję funduszy strukturalnych w ramach Narodowego Planu Rozwoju 2004-2006. Przewiduje on znowelizowanie ustawy o Narodowym Planie Rozwoju oraz ustawy Prawo zamówień publicznych, co ułatwi beneficjentom dostęp do środków na realizację projektów oraz usprawni rozliczanie wydatków. Nowelizacja ustawy Prawo zamówień publicznych umożliwi uproszczenie procedur przetargowych, natomiast nowelizacja ustawy o NPR pozwoli m.in. na usprawnienie opracowywania oraz modyfikacji dokumentów programowych. Szczególnie ważne jest skrócenie procedury opracowywania Uzupełnienia Programu, a także wzorów wniosków o dofinansowanie realizacji projektu oraz wzorów umów o dofinansowanie projektu. Dokumenty te, nie będą przyjmowane jak dotychczas w drodze rozporządzeń, lecz będą opracowywane i przyjmowane w ramach Instytucji Zarządzającej i podawane do publicznej wiadomości. Umożliwi to bardziej elastyczne reagowanie na trudności pojawiające się przy wdrażaniu programów operacyjnych.

Ad. 3

W chwili obecnej nie są planowane zmiany w systemie zaliczkowania w ramach SPO RZL. Najbardziej problematyczną kwestią jest rozliczanie wydatków poniesionych w projektach, nie zaś samo przekazywanie zaliczek. Propozycje dotyczące uproszczenia zasad rozliczania projektów koncentrować się będą przede wszystkim na wprowadzeniu możliwości sprawdzania próby dokumentów księgowych potwierdzających poniesione wydatki, a nie, jak dotychczas, wszystkich dokumentów księgowych. Ta zmiana wpłynie znacząco na usprawnienie rozliczania projektów zarówno z punktu widzenia projektodawcy, jak i rozliczeń z Komisją Europejską.

Odnosząc się do kwestii poziomu wykorzystania funduszy strukturalnych w Polsce należy pamiętać, że zaliczki wypłacane projektodawcom finansowane są ze środków krajowych. Dokonanie wydatku przez beneficjenta, a następnie zweryfikowanie dokumentu potwierdzającego jego dokonanie stanowią podstawę do wystąpienia o zwrot kosztów do Komisji Europejskiej. Dopiero rozliczenie wydatków wykonanych z tych zaliczek zwiększa poziom absorpcji funduszy strukturalnych.

Ad. 4

Departament Zarządzania Europejskim Funduszem Społecznym prowadzi działania informacyjne i promocyjne wyznaczone dla Instytucji Zarządzającej SPO RZL przez Strategię Promocji i Informacji SPO RZL. Do najważniejszych dotychczasowych działań zaliczyć można:

1. prowadzenie serwisu internetowgo www.efs.gov.pl;

2. punkt informacyjny dot. SPO RZL (odpowiedzi na pytania telefoniczne oraz napływające drogą elektroniczną i tradycyjną);

3. wykonanie oraz dystrybucja materiałów promocyjnych i informacyjnych;

4. konferencje - organizowanie konferencji poświęconych wdrażaniu EFS, ponadto Instytucja Zarządzająca uczestniczy i będzie uczestniczyć nadal w konferencjach, targach, seminariach dotyczących SPO RZL, organizowanych przez inne podmioty;

5. media - w ramach wydawania materiałów informacyjnych, Instytucja Zarządzająca włączyła się w wydawanie i produkcję programu telewizyjnego poświęconego pracy i rynkowi pracy w Polsce pt. "Przystanek Praca" emitowanego w TVP 2. Planowana jest również współpraca z innymi producentami telewizyjnymi i radiowymi.

Ponadto, poszczególne instytucje wdrażające SPO RZL organizują tzw. "dni otwarte" dla potencjalnych projektodawców, którzy w czasie ich trwania mogą zapoznać się z etapami składania wniosku o dofinansowanie realizacji projektu. Niektóre z instytucji, na przykład PFRON, przeprowadzają szkolenia dla tych beneficjentów, których wnioski zostały odrzucone z przyczyn formalnych lub merytorycznych. Celem tych szkoleń jest wskazanie beneficjentom sposobów rozwiązania najczęściej popełnianych błędów oraz nauka prawidłowego wypełniania wniosku.

Dodatkowo, Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości prowadzi Krajowy Ośrodek Szkoleniowy Europejskiego Funduszu Społecznego, którego głównym celem jest dostarczanie wiedzy o EFS w Polsce. Poza krajowym ośrodkiem szkoleniowym, obecnie działają 32 regionalne ośrodki szkoleniowe. Celem działania sieci Regionalnych Ośrodków szkoleniowych Europejskiego Funduszu Społecznego (ROSzEFS) jest promowanie wiedzy wśród instytucji regionalnych o możliwościach związanych z działalnością EFS oraz rozwój lokalny.

W 2006 roku Instytucja Zarządzająca planuje podjęcie następujących działań:

- promocja najlepszych praktyk, dobrych projektów, które zostały zrealizowane w Polsce, poprzez wydawanie publikacji oraz przygotowanie i wydanie na Video-CD, DVD i WHS spotu i filmu reklamowego dotyczącego EFS: Film "Najlepsze Praktyki EFS" - ok. 60 minut oraz 30 sekundowy spot reklamowy EFS (wiosna 2006);

- wydanie segregatorów zawierających Wytyczne dla instytucji uczestniczących w realizacji SPO RZL, Poradnik dla Beneficjentów oraz Wytyczne w sprawie kwalifikowalności w ramach SPO RZL (styczeń 2006);

- przygotowanie płyt CD zawierających wszelkie niezbędne informacje dot. Europejskiego Funduszu Społecznego (styczeń 2006)

- wydanie broszur ogólnych oraz tematycznych pt. "EFS w Polsce" (luty/marzec 2006);

- wydanie Biuletynu Informacyjnego SPO RZL (od stycznia co dwa miesiące); w okresie od stycznia do końca września 2006 roku zorganizowana zostanie w Warszawie konferencja dla 1000 uczestników oraz 22 regionalne konferencje dla 100 uczestników każda;

- stworzenie bazy ok. 35 tys. potencjalnych projektodawców EFS oraz wysłanie do każdego z tych podmiotów listu zachęcającego do składania wniosków w ramach SPO RZL;

- wydanie "Podręcznika Zarządzania Miękkimi Projektami w kontekście Europejskiego Funduszu Społecznego;

- przewiduje się ponadto produkcję materiałów dostosowanych do aktualnych potrzeb - specjalistyczne na konferencje, seminaria, warsztaty, promujące poszczególne Działania SPO RZL lub też prezentujące stan absorpcji środków oraz system wdrażania SPO RZL.

Oprócz działań prowadzonych na szczeblu centralnym przewiduje się również działania o charakterze promocyjnym i informacyjnym prowadzone przez instytucje wdrażające na szczeblu regionalnym.

Ad. 5

W obecnym okresie programowania ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego współfinansowane są Sektorowy Program Operacyjny Rozwój Zasobów Ludzkich oraz Inicjatywa Wspólnotowa EQUAL. Komplementarne działania w zakresie rozwoju zasobów ludzkich podejmowane są również w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwój Regionalny (Priorytet II). Działania w ramach tych programów koncentrują się na poprawie zdolności do uzyskania i utrzymania zatrudnienia poprzez rozwój jakości zasobów ludzkich, rozwoju przedsiębiorczości oraz poprawie zdolności adaptacyjnych przedsiębiorstw i ich pracowników do warunków zmieniającego się rynku wzmocnieniu polityki równości szans.

W obecnym okresie programowania obejmującym lata 2007-2013 w Polsce przewiduje się ograniczenie liczby programów operacyjnych finansowanych z EFS. Podstawowymi obszarami interwencji staną się:

- wspieranie wzrostu zatrudnialności obejmujące tworzenie nowych miejsc pracy przez rozwój przedsiębiorczości i samozatrudnienia, rozwój jakości zasobów ludzkich, adaptacyjności, alternatywnych form zatrudnienia oraz zarządzania jakością, bezpieczeństwem i higieną pracy w przedsiębiorstwach, wspieranie transferu wiedzy w gospodarce, wsparcie systemu i struktur rozwoju przedsiębiorczości,

- wspieranie systemów edukacyjnych poprzez kształcenie i doskonalenie kadry systemu edukacji, wsparcie edukacji na rzecz zatrudnienia i konkurencyjności, wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez opracowanie programu stypendialnego, a także dostosowanie programów kształcenia do potrzeb rynku pracy,

- wzmacnianie potencjału administracji publicznej obejmujące podnoszenie kwalifikacji kadry urzędniczej, wdrażanie nowoczesnych narzędzi zarządzania, usprawnienie mechanizmów koordynacji między jednostkami administracji publicznej, jak również wdrożenie standardów służby cywilnej w administracji samorządowej oraz współpracę administracji publicznej z partnerami społeczno-gospodarczymi w zakresie budowania więzów partnerskich i zlecania zadań publicznych.

Koncepcja ograniczenia liczby programów ma na celu uproszczenie systemu oraz nadanie mu większej przejrzystości i ułatwi zarządzanie Europejskim Funduszem Społecznym w Polsce.

Z poważaniem

Krzysztof Michałkiewicz

Warszawa, 19 grudnia 2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 23 listopada 2005 r. sygn. BPS/DSK-043-14/05 i odnosząc się do oświadczeń senatorów - p. Adama Bieli i p. Czesława Ryszki, uprzejmie przedstawiam, co następuje:

Pan senator Adam Biela i pan senator Czesław Ryszka na 2 posiedzeniu Senatu w dniu 15 listopada 2005 r. złożyli oświadczenia, w których wyrazili wątpliwość co do zgodności z prawem decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 lipca 2005 r., utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 23 maja 2005 r., orzekającą o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r., zezwalającej p. p. Urszuli i Marianowi małż. H. na budowę pawilonu wystawowego sprzedaży samochodów.

Oświadczenia te panowie Senatorowie skierowali do Ministra Sprawiedliwości i do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wnosząc o skontrolowanie określonych decyzji administracyjnych co do ich zgodności z prawem i objęcie nadzorem dalszego postępowania w sprawie.

Prokuratura Krajowa zbadała akta postępowania administracyjnego w sprawie zakończonej wydaniem przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzji z dnia 26 lipca 2005 r. i ustaliła co następuje.

Kierownik Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej decyzją z dnia 30 maja 1996 r. nr AUN 7351/D/27/96/Prz pozwolił p.p. Urszuli i Marianowi H. na budowę pawilonu wystawowego sprzedaży samochodów w Kozach.

Decyzja ta została uchylona decyzją Starosty Bielskiego z dnia 30 kwietnia 1999 r. nr ZR-B 7351/D/14/99 na podstawie art.36a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (w ówczesnym stanie prawnym Dz.U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414 ze zm.), który to przepis upoważniał organ (organ, który udzielił pozwolenia na budowę) do uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę w wypadku stwierdzenia, że inwestor odstąpił od zatwierdzonego projektu budowlanego lub od innych warunków pozwolenia na budowę bez uprzedniego uzyskania decyzji o zmianie tego pozwolenia. Wskazać przy tym należy, że przepis art. 36a Prawa budowlanego jest przepisem szczególnym stanowiącym podstawę do uchylenia decyzji ostatecznej, o którym mowa w art. 163 k.p.a.

Decyzja Starosty Bielskiego została utrzymana w mocy decyzją Wojewody Śląskiego z dnia 28 czerwca 1999 r. nr AG/B.V-1/7356/97/99 i jest ostateczna. Skutkiem tych decyzji było usunięcie z obrotu prawnego decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r.

Następnie decyzją z dnia 27 czerwca 2000 r. Starosta Bielski, na wniosek p.p. U. i M. H., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na przebudowę częściowo zrealizowanego pawilonu wystawowego.

W kwietniu 2005 r. p.p. U. i M. H. złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności uchylonej wcześniej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r. (pozwolenia na budowę).

Wojewoda Śląski decyzją z dnia 23 maja 2005 r. nr RR/B-AB/HB/7111/68/05 odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności kwestionowanej przez stronę decyzji, zaś Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 26 lipca 2005 r. nr OR/ORZ/ARC/711/1696/05 orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Wojewody Śląskiego.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r. została uchylona na mocy decyzji Starosty Bielskiego przed złożeniem przez stronę wniosku o stwierdzenie jej nieważności, w związku z czym stało się bezprzedmiotowe badanie tej decyzji w aspekcie przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.

Decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego p.p. U. i M. H. zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a zatem Sąd dokona kontroli jej zgodności z prawem. Sąd w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości jest niezawisły. Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny nie sprawuje nadzoru nad działalnością orzeczniczą sądów (nie może objąć nadzorem postępowania sądowo-administracyjnego, "dalszego" w przedmiotowej sprawie). Dodać należy, że Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny nie jest też organem upoważnionym do sprawowania nadzoru w zakresie rozstrzygania indywidualnych spraw przez organy administracji.

Prokurator może zgłosić udział w postępowaniu sądowo-administracyjnym w przedmiotowej sprawie (art. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Wyjaśnić przy tym należy, że prokurator uczestniczy w postępowaniu przed sądem na prawach strony; nie służą mu żadne uprawnienia władcze (również w postępowaniu administracyjnym prokuratorowi, który zgłosił w takim postępowaniu udział, służą prawa strony). Uczestnicząc w postępowaniu przed sądem administracyjnym jak i w postępowaniu administracyjnym, prokurator nie jest związany z żadną ze stron, lecz ma na względzie przede wszystkim ochronę praworządności.

W ocenie Prokuratury Krajowej zaskarżona przez pp. U. i M. H. decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego jest zgodna z prawem i uczestnicząc w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, wszczętym na skutek ich skargi, prokurator wnosiłby o oddalenie skargi.

W tej sytuacji, przy braku szczególnych okoliczności uzasadniających zgłoszenie przez prokuratora udziału w postępowaniu sądowo-administracyjnym w przedmiotowej sprawie, prokurator udziału nie zgłosi.

Uzasadniając pogląd, że zaskarżona przez stronę decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego prawa nie narusza należy wskazać, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej ma na celu usunięcie z obrotu prawnego wadliwej decyzji administracyjnej (dotkniętej wadą wymienioną w art. 156 § 1 k.p.a.). Jeżeli w dacie złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności określonej decyzji administracyjnej decyzja ta nie funkcjonuje w obrocie prawnym i nie rodzi skutków prawnych, to brak jest przedmiotu, który podlegałby kontroli w postępowaniu nadzorczym i co do którego organ nadzoru mógłby orzekać, co uzasadnia odmowę wszczęcia przez ten organ postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności.

Zauważyć należy, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego w uzasadnieniu decyzji odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2001 r. sygn. akt IV S.A. 2785/98 (LEX nr 53447), w którym Sąd stwierdził, że uchylenie ostateczną decyzją, w trybie art. 151 k.p.a., decyzji o pozwoleniu na budowę oznacza, że przestała ona wywoływać skutki prawne, a zatem niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę.

Wypada dodać, że uchylenie ostatecznej decyzji administracyjnej stanowi również przeszkodę do wznowienia postępowania zakończonego wydaniem uchylonej decyzji.

W tej sytuacji, skoro niedopuszczalne jest wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 30 maja 1996 r., jak też niedopuszczalne byłoby wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wydaniem tej decyzji, to nie zachodzi potrzeba ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w stosunku do tej decyzji.

Z poważaniem

z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Irena Okrągła

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, dnia grudnia 2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie senatora Jana Szafrańca nadesłane przy piśmie BPS/DSK-043-02/05 z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie poprawy stanu infrastruktury drogowej w woj. podlaskim uprzejmie informuję, że zgodnie z Raportem o stanie technicznym sieci dróg krajowych na koniec 2004 r. stan dróg krajowych w województwie podlaskim ze wskaźnikiem potrzeb remontowych wynoszącym 0,12 lokuje to województwo na drugiej pozycji w kraju po woj. opolskim. Średni krajowy wskaźnik wynosi 0,25. Dla porównania można jeszcze wskazać, że w województwie małopolskim i świętokrzyskim wskaźnik ten wynosi odpowiednio 0,48 i 0,45. Na tle tych danych stan dróg w województwie podlaskim trudno uznać za fatalny. Oczywiście stwierdzenie to nie oznacza, iż działania na rzecz dalszej poprawy infrastruktury drogowej w tym regionie nie będą dalej rozwijane.

Chciałbym uprzejmie poinformować, że w ramach budowy drogi ekspresowej S8 w 2006 r. rozpocznie się budowa odcinka Radzymin - Wyszków z obwodnicą Wyszkowa i mostem na Bugu. Trwają również prace przygotowawcze do budowy obwodnicy Zambrowa, dla której dokumentacja wykonawcza i projekt budowlany mają być gotowe do końca sierpnia 2006 r. Budowa obwodnicy przewidziana jest na lata 2008-2009. Dla obwodnicy Wasilkowa prowadzone są wykupy i wywłaszczenia działek i w 2006 r. powinna zostać tylko jedna ostatnia działka do wykupu lub wywłaszczenia. Wniosek o pozwolenie na budowę zostanie złożony w I kw. 2006 r., natomiast budowa planowana jest na lata 2006-2007. Na odcinku Sztabin - Kolnica prowadzone są aktualnie prace, a ich zakończenie przewidziane jest w czerwcu 2006 r. Dla obwodnicy Augustowa został zakończony proces wykupu gruntów. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała decyzję Wojewody Podlaskiego o wejściu w obszary natura 2000. Na wniosek organizacji ekologicznych Minister Środowiska uchylił tą decyzję, uznając ją z nieważną z mocy prawa, o czym poinformował w dniu 12.12.2005 r. Spodziewając się takiej decyzji, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wystąpiła z nowym wnioskiem o jej uzyskanie w trybie aktualnie obowiązującym i planuje budowę obwodnicy Augustowa w latach 2006-2008.

Jak z powyższego widać Ministerstwo Transportu i Budownictwa dokłada wszelkich starań w celu rozbudowy dróg na terenie woj. podlaskiego.

Jerzy Polaczek

Warszawa, dnia 20.12.2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Jarosława Laseckiego Senatora Rzeczypospolitej Polskiej na 2 posiedzeniu Senatu w dniu 15 listopada 2005 r., dotyczące sposobu "przeznaczenia pieniędzy ze sprzedaży Huty Częstochowa" uprzejmie wyjaśniam co następuje.

Struktura projektu, który doprowadził do kapitałowego zaangażowania Związku Przemysłowego Donbasu w produkcję stali w Częstochowie obejmowała dwie transakcje sprzedaży. Przedmiotem jednej z nich były aktywa Huty Częstochowa S.A. w postaci udziałów w wybranych spółkach zależnych. Stroną tej umowy była sama Huta Częstochowa S.A. W drugiej transakcji stroną sprzedającą było Towarzystwo Finansowe Silesia Sp. z o.o. jako właściciel 100% udziałów w Hucie Stali Częstochowa Sp. z o.o. będącej spółką specjalnego przeznaczenia, której celem było zapewnienie kontynuacji produkcji w przedsiębiorstwie należącym do Huty Częstochowa S.A. Środki uzyskane z tytułu pierwszej z ww. umów przeznaczone zostały na zaspokojenie roszczeń wierzycieli zadłużonej Huty Częstochowa S.A. Natomiast w przypadku transakcji z udziałem Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o. środki uzyskane z tytułu sprzedaży udziałów Huty Stali Częstochowa Sp. z o.o. stanowią własność Spółki. Decyzja co do sposobu wykorzystania tych środków zostanie podjęta po przedstawieniu propozycji Zarządu Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o. w tym zakresie, którą zawierać będzie obecnie przygotowywany plan strategiczny Spółki.

Z wyrazami należnego szacunku

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Maciej Heydel

Warszawa, dn. 23 grudnia 2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów pismem Pana Marszałka, skierowanym do Prezesa Rady Ministrów Pana Kazimierza Marcinkiewicza, znak: BPS/DSK-043-01/05 z dnia 23 listopada 2005 r., zwierającym oświadczenie złożone przez Pana senatora Zbigniewa Romaszewskiego podczas 2 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 listopada 2005 r., dotyczące funkcjonowania operatora systemu przesyłowego w elektroenergetyce oraz sytuacji wymaganej prawem w odniesieniu do operatorów systemów przesyłowych, przedstawiam Panu Marszałkowi następujące stanowisko w odniesieniu do kolejnych pytań Pana Senatora.

Odnosząc się do pierwszego pytania, dlaczego do dnia dzisiejszego nie powstał operator systemu przesyłowego w elektroenergetyce, zgodnie ze znowelizowaną ustawą - Prawo energetyczne, pragnę uprzejmie wyjaśnić, że od dnia 1 lipca 2004 r. funkcję operatora systemu przesyłowego w elektroenergetyce pełni spółka PSE-Operator S.A.

Funkcję tę pełni na podstawie Decyzji Prezesa URE nr PEE/272/4988/W/2/2004/MS z dnia 15 kwietnia 2004 r., udzielającej tej spółce koncesji na przesyłanie i dystrybucję energii na okres od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 1 lipca 2014 r. oraz na podstawie Decyzji Prezesa URE nr DPE/OSPE/2/4988/W/2/2004/JL z dnia 28 lipca 2004 r., wyznaczającej PSE-Operator S.A. na operatora systemu przesyłowego elektroenergetycznego zgodnie z ustawą - Prawo energetyczne.

W odniesieniu do pytania "dlaczego PSE S.A., tworząc spółkę córkę, operatora systemu przesyłowego, wbrew jednoznacznym zapisom ustawowym nie przekazały tej spółce majątku sieciowego, tworząc w ten sposób operatora nie tylko działającego niezgodnie z ustawą, ale i w połowie fikcyjnego", oraz odnosząc się do ostatniego pytania "jakie działania i w jakim czasie zamierza podjąć Rada Ministrów, pan premier osobiście, a przede wszystkim minister Skarbu Państwa, by jak najszybciej doprowadzić do sytuacji wymaganej prawem w odniesieniu do operatorów systemów przesyłowych", uprzejmie informuję, że zarówno regulacje prawne zawarte w Dyrektywie 2003/54/EC z 26 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnych zasad wewnętrznego rynku energii elektrycznej...", jak również w znowelizowanej ustawie - Prawo energetyczne, nie nakładają obowiązku wyposażenia operatora systemu przesyłowego w majątek sieciowy.

Prawdą jest natomiast, że podjęte przez spółkę PSE S.A. w roku ubiegłym działania dla przekazania majątku sieciowego w trakcie procesu tworzenia spółki PSE-Operator S.A. zostały zablokowane nierozstrzygniętym problemem podatkowym. Dlatego obecnie Spółka ta realizuje swoje ustawowe funkcje na majątku dzierżawionym od PSE S.A. Dodatkowo, niezakończony proces restrukturyzacji kontraktów długoterminowych, uniemożliwia podjęcie radykalnych działań. Majątek ten stanowi istotne aktywa z punktu widzenia kredytodawców samego PSE S.A. jak również z punktu widzenia zobowiązań PSE S.A. wynikających z kontraktów długoterminowych. Na podstawie przeprowadzonych analiz prawnych związanych z opodatkowaniem transakcji przekazywania majątku sieciowego a także uwarunkowań wynikających z umów kredytowych trudno będzie wypracować takie rozwiązanie systemowe, które nie wymagałoby ekwiwalentu rekompensującego PSE S.A. przekazany majątek. Analizy takie są prowadzone w ramach prac nad rozwiązaniami organizacyjnymi funkcjonowania sektora elektroenergetycznego.

W sprawach zawartych w kolejnym pytaniu "dlaczego minister Skarbu Państwa, odpowiedzialny za nadzór właścicielski i za realizację zapisów ustawy - Prawo energetyczne, nie mianował do czasu przejęcia operatora pod swój bezpośredni nadzór właścicielski przedstawiciela Ministerstwa Skarbu Państwa, przewodniczącego rady nadzorczej zarówno PSE S.A., jak PSE - operatora systemu przesyłowego" uprzejmie informuję, że bezpośredni nadzór ministra Skarbu Państwa nad PSE S.A. został zagwarantowany w paragrafie 28 Statutu Spółki w zapisie: "Rada Nadzorcza składa się z 5 do 9 członków powoływanych przez Walne Zgromadzenie po zasięgnięciu opinii ministra właściwego ze względu na przedmiot działania Spółki. Jeden członek Rady Nadzorczej jest wybierany przez pracowników Spółki, zgodnie z regulaminem uchwalonym przez Radę Nadzorczą po uzgodnieniu ze związkami zawodowymi, działającymi w Spółce".

Obecnie Rada Nadzorcza PSE S.A. składa się z 8 przedstawicieli powołanych przez Walne Zgromadzenie (Ministra Skarbu Państwa) oraz 1 członka wybranego przez pracowników Spółki.

Statut spółki PSE-Operator S.A. w paragrafie 27 ust. 1 - 3 przewiduje, że większość członków Rady Nadzorczej PSE-Operator S.A. powołują bezpośrednio: minister właściwy do spraw Skarbu Państwa oraz minister właściwy do spraw gospodarki. Pozostałych członków powołuje PSE S.A. Obecnie Rada Nadzorcza PSE-Operator składa się z 4 przedstawicieli powołanych (po dwóch) przez obu właściwych ministrów oraz z 3 przedstawicieli powołanych przez PSE S.A.

Przedkładając powyższe stanowisko, uprzejmie proszę o jego przyjęcie jako odpowiedź na pytania zawarte w oświadczeniu Pana senatora Zbigniewa Romaszewskiego.

Minister

w zast.

Piotr Naimski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 27 grudnia 2005 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma z dnia 23 listopada 2005 r. (sygn. BPS/DSK-043-03/05) przekazującego oświadczenie złożone przez Senatorów RP Pana Adama Bielę i Pana Czesława Ryszkę podczas 2. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 listopada 2005 r. w sprawie wadliwości decyzji administracyjnych Wojewody Śląskiego i Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania z wniosku Państwa Urszuli i Mariana H. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji byłego Kierownika Urzędu Rejonowego w Bielsku-Białej, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Z przedmiotowego wystąpienia wynika, iż Państwo H. złożyli skargę na wskazane wyżej decyzje do Sądu Administracyjnego w Warszawie, który jest właściwy do oceny ich zgodności z prawem.

Jednocześnie należy jednak zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 157 § 1 k.p.a. organem właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji obarczonej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. jest organ wyższego stopnia, a jeżeli decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ. Zgodnie zaś z art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a. ministrem w rozumieniu przepisów kodeksu jest nie tyko minister kierujący określonym działem administracji publicznej, lecz również kierownik centralnego urzędu administracji rządowej. Taki zaś status - zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) - posiada Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego.

Z powyższego wynika zatem, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego jest organem właściwym do wzruszenia swojej decyzji, jak również poprzedzającej ją decyzji Wojewody Śląskiego. Nie jest w tym zakresie właściwy minister nadzorujący działalność Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, którym obecnie jest Minister Transportu i Budownictwa.

Z poważaniem

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji

Arkadiusz CZARTORYSKI

Sekretarz Stanu