Warszawa, 2004-03-05

W związku z oświadczeniami Pana Senatora Józefa Szorca, złożonymi na 43, 44, 48, 49 i 55 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie rozstrzygnięcia stosunku pomiędzy przepisem art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisami art. 18 ust. 1 pkt 1 lit.b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - przedstawiam poniżej stanowisko w tej sprawie, które uwzględnia opinię Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów z dnia 13 lutego 2004 r. w sprawie darowizn przekazywanych kościelnym osobom prawnym na działalność charytatywno-opiekuńczą.

Wyżej wymienione przepisy ustaw o podatku dochodowym umożliwiają zarówno osobom prawnym, jak i osobom fizycznym dokonywanie odliczeń od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym darowizn przekazywanych na rzecz kościelnej działalności charytatywno-opiekuńczej, prowadzonej przez kościelne osoby prawne.

Przepis art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (ustawy o stosunku Państwa do Kościoła) stanowi, iż darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą podlegają u darczyńców wyłączeniu z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Warunkiem uprawniającym podatników do odliczania od podstawy opodatkowania darowizn przeznaczonych na tę działalność, jest uzyskanie pokwitowania otrzymania darowizny przez kościelną osobę prawną oraz - w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny - sprawozdania o przeznaczeniu tej darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą.

Ustawodawca pozostawiając w porządku prawnym przepisy ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, zezwalające na dokonywanie w całości wyłączenia, z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, darowizn na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, uznał występowanie dwóch rodzajów działalności charytatywno-opiekuńczej. Mianowicie występuje działalność podejmowana przez kościelne osoby prawne, o której mowa w art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, jako specjalny rodzaj działalności, oraz ogólna podejmowana przez wszystkie pozostałe podmioty działalność charytatywno-opiekuńcza, określona w przepisach ustaw o podatku dochodowym.

Pragnę zauważyć, iż w istniejącym stanie prawnym przepis art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisów obu ustaw o podatku dochodowym. W tym stanie rzeczy właściwe jest odliczanie, zarówno przez osoby fizyczne, jak i osoby prawne, darowizn na działalność charytatywno-opiekuńczą kościelnych osób prawnych w pełnej wysokości, to jest ponad limit, o którym mowa w przepisie art. 18 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub odpowiednio w przepisie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

PODSEKRETARZ STANU