Warszawa, dnia 19.12.2001 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Gerarda Czaji Senatora RP złożone podczas 4. posiedzenia Senatu w dniu 29 listopada 2001 r., skierowane przy piśmie z dnia 5 grudnia 2001 r., znak LP/043/52/01/V, uprzejmie wyjaśniam, że przepisy ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45), regulują relacje między pracodawcą a pracownikiem i nie nakładają na budżet państwa obowiązku finansowania podwyżek wynagrodzeń w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

W uzasadnianiu do projektu wymienionej ustawy (druk sejmowy nr 2482) odnośnie źródła sfinansowania skutków jej wejścia w życie wskazano, iż "realizacja wzrostu wynagrodzeń nastąpi w ramach środków jakimi będą dysponować pracodawcy, pochodzących głównie ze sprzedaży świadczeń zdrowotnych kontraktowanych przez Kasy Chorych", a "podwyższenie wynagrodzeń na zasadach określonych w projekcie nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa".

Stwierdzić należy, że finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej a także podwyższenie płac wynikających z ww. ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r., powinno być dokonywane ze środków będących w dyspozycji danego zakładu opieki zdrowotnej. Środki na ten cel samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej uzyskuje za świadczone usługi zdrowotne w ramach negocjowanych kontraktów z Kasami Chorych oraz w ramach prowadzonej innej działalności gospodarczej.

W ustawowo wskazanych przypadkach nie przewidziano możliwości dotowania wzrostu wynagrodzeń pracowniczych.

Zgodnie z art. 40 Kodeksu cywilnego Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania innych państwowych osób prawnych. Wobec tego po wpisaniu do właściwego rejestru, posiadające osobowość prawną s.p. z.o.z. same pokrywają z posiadanych środków i uzyskanych przychodów koszty działalności i zobowiązań (art. 35 b ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej), a także we własnym zakresie pokrywają ujemny wynik finansowy (art. 60 ust. 1 ustawy o z.o.z.).

W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w wyroku z dnia 27.06.2000 r. (sygn. akt K 10/99) w pkt IV uzasadnienia stwierdzono, że rekompensata z tytułu zadłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej ze strony Skarbu Państwa kłóciłaby się z zasadą samodzielności i samofinansowania tychże zakładów i prowadziłaby do podważenia celowości przekształceń jednostek (zakładów) budżetowych w jednostki samodzielne i samofinansujące się. Podstawowym bowiem celem reformy służby zdrowia było stworzenie nowej kategorii zakładów opieki zdrowotnej, posiadających osobowość prawną, odrębność finansową i organizacyjną oraz w zupełnie nowy sposób realizujących zadania wynikające z ochrony zdrowia.

Przedstawiając powyższe informuję, iż zobowiązania zakładów opieki zdrowotnej powstałe w czasie gdy funkcjonują one w obrocie prawnym jako samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej nie są zobowiązaniami Skarbu Państwa, a tym samym nie ma ani podstaw prawnych, ani uzasadnienia do przekazania zakładom środków z budżetu państwa na uregulowanie tych zobowiązań.