Warszawa, dnia 22 kwietnia 2002 r.

W. Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uprzejmie przekazuję stanowisko Ministra Zdrowia do oświadczenia senatorskiego Pana Senatora Janusza Bielawskiego, nadesłanego przy piśmie Pana Marszałka Ryszarda Jarzembowskiego za numerem RJ/043/76/02/V.

Powyższa forma pomocy medycznej jest odpowiedzią na społeczne zapotrzebowanie na usługi zdrowotne w porze nocnej. Telefon do centrum powiadamiania ratunkowego ma stanowić w projektowanym systemie, jednolitą, powszechną, prostą do zastosowania formułę wezwania pomocy lekarskiej, tam gdzie - zdaniem osoby wzywającej - jej udzielenie jest konieczne. Lekarz dyżurujący w centrum stwierdzi, czy wezwanie uzasadnia skierowanie na miejsce: zespołu ratunkowego - w sytuacji zdarzeń nagłych (wypadków), pogotowia - w sytuacji nagłych, poważnych zachorowań, czy też lekarza podstawowej opieki zdrowotnej - w sytuacjach nie wymagających interwencji żadnego z wymienionych zespołów. Lekarz pracujący w ramach nocnej wyjazdowej pomocy lekarskiej finansowany będzie w ramach kontraktu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Niezależnie od wynagrodzenia otrzymywać będzie zwrot kosztów wykorzystywania samochodu prywatnego do celów zawodowych. Program nocnej wyjazdowej pomocy lekarskiej zostanie opracowany, nie zaś wdrożony, jak mylnie poinformowano Pana Senatora, do końca października bieżącego roku, aby można przygotować jego rozważne uruchomienie od początku nowego roku.

W wyniku prowadzonych szerokich konsultacji społecznych wycofano z dokumentu zapisy mówiące o wprowadzeniu godzinowego wynagradzania specjalistów zatrudnionych w opiece ambulatoryjnej. Idea przyświecająca takim rozwiązaniom przy tworzeniu pierwotnej wersji dokumentu pozostaje jednak aktualna. Płacenie za wykonaną i uprzednio zakontraktowaną usługę nie może stanowić jedynej formuły rozliczeń. W Ministerstwie Zdrowia trwają obecnie prace nad innymi sposobami finansowania świadczeniodawców, opartymi o model zadaniowo-kapitacyjny. W tym modelu wykonane usługi zdrowotne stanowią ważny, lecz nie jedyny składnik ceny. Podstawowym celem przyświecającym wprowadzeniu zmian w tym obszarze jest konieczność wyeliminowania limitowania świadczeń i poprawa dostępności dla pacjentów.

Obowiązek wydania rozporządzenia określającego plan rozmieszczenia szpitali publicznych wynika z obowiązującego od dawna przepisu art. 37 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej. Niestety, dotychczas przepis ten nie był w pełni wykorzystywany jako narzędzie polityki zdrowotnej państwa. Należy z całą mocą podkreślić, iż Minister Zdrowia nie zajmuje się obecnie typowaniem poszczególnych placówek do sieci szpitali publicznych. Intensywne prace prowadzone w Ministerstwie Zdrowia zmierzają do opracowania zobiektywizowanych kryteriów, na podstawie których można będzie określić, w porozumieniu z samorządami zawodowymi i terytorialnymi, sieć placówek szpitalnych o szczególnym znaczeniu dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Przedłożona Radzie Ministrów ostateczna wersja dokumentu strategicznego "Narodowa Ochrona Zdrowia" przybliża kryteria, jakie znajdą tu zastosowanie. Są to, między innymi, wskazania medyczne, wielkość i poziom niezbędnych zasobów, rozmieszczenie geograficzne, lokalizacja, powiązanie z systemem medycyny ratunkowej, zapewnienie możliwości diagnostycznych i leczniczych, spełnianie kryteriów jakościowych, w powiązaniu z mechanizmami akredytacji.

Należy uznać za słuszną uwagę Pana Senatora, gdyż przypisanie placówce szpitalnej określonego poziomu referencji nie może być parametrem o fundamentalnym znaczeniu dla umieszczenia placówki w sieci. Wypada przypomnieć, iż wedle zamierzeń Ministra Zdrowia, sieć szpitali publicznych będzie okresowo nowelizowana, przez co stanie się nowym i ważnym mechanizmem oddziaływania na sferę świadczeniodawców w systemie ochrony zdrowia.

W oświadczeniu Pana Senatora problem lokalnych uwarunkowań procesu restrukturyzacji szpitali został ujęty szeroko i trafnie. Zdaniem Ministra Zdrowia, nawet znaczne utrudnienia przebiegu tego procesu, w tym także leżące w obszarze polityki, nie mogą przesądzać o porzuceniu dążenia do optymalnego wykorzystania bazy lecznictwa szpitalnego w Polsce. Przedstawiona Radzie Ministrów poszerzona wersja dokumentu strategicznego bardzo precyzyjnie definiuje te kwestie. Zakłada się przyjęcie następujących współczynników docelowych dla łóżek szpitalnych: 35 łóżek opieki krótkoterminowej, 14 opieki długoterminowej i 7 łóżek opieki psychiatrycznej w przeliczeniu na 10.000 mieszkańców. Należy zwrócić uwagę, iż kontraktowanie świadczeń, które znacząco wpłynie na stymulowanie procesów restrukturyzacji szpitali, opierać się będzie nie tylko na planach zdrowotnych opracowywanych przez samorządy województw, lecz także na planach zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych, opracowywanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz na ofertach składanych przez świadczeniodawców. Te trzy filary pozwolą na wprowadzenie do systemu mechanizmów samoregulujących, by zapewnić warunki autentycznej konkurencji po stronie świadczeniodawców i równy dostęp do usług zdrowotnych dla obywateli, niezależnie od ich miejsca zamieszkania czy zamożności.

Na zakończenie pragnę wyrazić podziękowania dla Pana Senatora za jednoznaczne poparcie głównych kierunków proponowanych zmian, przede wszystkich w zakresie likwidacji kas chorych i zastąpienia ich zagregowanym strumieniem finansów w postaci Narodowego Funduszu Zdrowia, przez co możliwe będzie ustalenie klarownych, jednolitych w skali kraju zasad kontraktowania świadczeń i rozliczania zawartych umów pomiędzy płatnikiem a świadczeniodawcą.