(Początek posiedzenia o godzinie 9 minut 05)

(Posiedzeniu przewodniczą marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałek Jolanta Danielak)

Marszałek Longin Pastusiak:

Proszę państwa senatorów o zajmowanie miejsc. Im wcześniej rozpoczniemy obrady, tym wcześniej je skończymy. A mamy dziś wymagający intensywnej pracy porządek obrad. Jeżeli dobrze pójdzie, to przed północą powinniśmy skończyć. Ale wszystko jest w rękach, a raczej w ustach państwa senatorów.

Otwieram siedemdziesiąte piąte posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej piątej kadencji.

(Marszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)

Na sekretarzy posiedzenia wyznaczam panią senator Alicję Stradomską oraz pana senatora Mariana Lewickiego. Listę mówców będzie prowadziła pani senator Stradomska.

Proszę państwa senatorów sekretarzy o zajęcie miejsc przy stole prezydialnym.

Wysoki Senacie, pragnę poinformować, że przybyli dzisiaj do naszej Izby nasi kochani harcerze, którzy zgodnie z tradycją pragną przekazać nam Betlejemskie Światło Pokoju. Powitajmy ich oklaskami. (Oklaski)

Proszę teraz zastępcę naczelnika Związku Harcerstwa Polskiego, panią harcmistrz Teresę Hernik, o zabranie głosu.

Bardzo proszę, Pani Harcmistrz.

Zastępca Naczelnika
Związku Harcerstwa Polskiego
Teresa Hernik:

Panie Marszałku! Szanowne Panie! Szanowni Panowie!

Chciałabym wypełnić piękną, jak myślę, tradycję, która wytworzyła się wśród skautów, a mianowicie tradycję przekazywania Światła z Groty Narodzenia.

Myślę, że wszystkim nam niezbędne jest ciepło płynące z ognia, potrzebna jest nam miłość i wszystko to, co wiąże się ze światłem. Proszę więc pozwolić, że w imieniu Związku Harcerstwa Polskiego, w imieniu harcerzy, tych starszych i tych młodszych, złożymy państwu najserdeczniejsze życzenia wszelkiej radości, zdrowia, pomyślności, nie tylko w pracy w Senacie, ale również w domu, bo to jest nieodłączne. Życzę, ażeby to światło przyświecało również mądremu podejmowaniu decyzji. Życzę tego państwu i tym młodym ludziom, którzy są tutaj i podjęli dzisiaj takie postanowienie, że będą się dobrze uczyć, żeby godnie państwa zastąpić. Wszystkiego dobrego. (Oklaski)

Marszałek Longin Pastusiak:

W imieniu wszystkich senatorów bardzo serdecznie dziękuję za przyniesienie tego, jak powiedziała pani harcmistrz, symbolu miłości i pokoju. A tego pokoju dziś nie tylko w Polsce, ale również na świecie potrzebujemy. Jeszcze raz w imieniu senatorów i jako były druh 33. Drużyny Harcerskiej w Łodzi dziękuję. (Oklaski)

Powracamy do obrad.

Informuję, że Sejm na dziewięćdziesiątym trzecim posiedzeniu 16 grudnia przyjął wszystkie poprawki naszej Izby do następujących ustaw: do ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do ustawy o rekompensacie przysługującej w związku z odstąpieniem w roku 2002 od waloryzacji dodatku kombatanckiego, do ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw. Sejm przyjął również większość poprawek Senatu do następujących ustaw: do ustawy o zmianie ustawy o doradztwie podatkowym oraz ustawy o rachunkowości, do ustawy o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Ponadto Sejm na tym samym posiedzeniu w dniu 17 grudnia bieżącego roku przyjął wszystkie poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz niektórych innych ustaw, do ustawy o zmianie ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, do ustawy o rejestracji i ochronie nazw i oznaczeń produktów rolnych i środków spożywczych oraz o produktach tradycyjnych oraz do ustawy o prawie pomocy w postępowaniu w sprawach cywilnych, prowadzonym w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Przyjął również jedyną poprawkę Senatu do ustawy o zmianie ustawy o Policji oraz ustawy - Kodeks postępowania karnego. Ponadto 17 grudnia Sejm przyjął większość poprawek Senatu do ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw.

Informuję państwa senatorów, że protokół siedemdziesiątego drugiego posiedzenia Senatu, zgodnie z regulaminem naszej Izby, jest przygotowany do udostępnienia państwu senatorom. Jeżeli nikt z państwa senatorów nie zgłosi do niego zastrzeżeń, to zostanie on przyjęty na kolejnym posiedzeniu.

Wysoka Izbo, doręczony państwu senatorom projekt porządku obrad obecnego, siedemdziesiątego piątego posiedzenia obejmuje:

1. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo przewozowe.

2. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

3. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

4. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

5. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

6. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw.

7. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej.

8. Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Europejskiej konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne, sporządzonej w Strasburgu dnia 28 czerwca 1978 r.

Przypominam, że ustawa, która ma być omawiana w punkcie pierwszym dzisiejszych obrad, została wniesiona przez Radę Ministrów w trybie art. 123 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jako projekt pilny. W tym przypadku, zgodnie z odpowiednim artykułem konstytucji, termin rozpatrzenia przez Senat wynosi czternaście dni.

Przypominam ponadto, że zgodnie z regulaminem naszej Izby do postępowania w sprawie ustaw pilnych nie mają zastosowania art. 16 ust. 3 pkty 1 i 2, a także terminy określone w art. 32 ust. 2 i art. 34 ust. 2 Regulaminu Senatu.

Wysoka Izbo, proponuję rozpatrzenie punktów drugiego, trzeciego, czwartego, piątego, szóstego, siódmego i ósmego projektu porządku obrad, pomimo że druki dotyczące tych punktów zostały dostarczone w terminie późniejszym niż określony w art. 34 ust. 2 Regulaminu Senatu. Przypominam, że są to oczywiście ustawy, które powinny wejść w życie z dniem 1 stycznia 2005 r. A jeszcze miesiąc temu mieliśmy aż czterdzieści jeden takich.

Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, uznam, że Wysoka Izba przyjęła przedstawioną propozycję. Nie słyszę głosów sprzeciwu.

W tej sytuacji stwierdzam, że Senat przedstawioną propozycję przyjął.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zabrać głos w sprawie przedstawionego porządku obrad? Nie widzę zgłoszeń. Dziękuję.

W tej sytuacji stwierdzam, że Senat zatwierdził porządek obrad siedemdziesiątego piątego posiedzenia naszej Izby.

Informuję, że głosowania w sprawie rozpatrywanych ustaw zostaną przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu. Miejmy nadzieję, że będzie to dziś. Tytułem informacji dodam, że najwcześniej będziemy mogli przeprowadzić te głosowania gdzieś w okolicach godziny 18.00, a najpóźniej około północy. Wiele będzie również zależało od procedowania Izby niższej, Sejmu, rozpatrującego w trzech czytaniach projekt ustawy, który my także powinniśmy dziś zatwierdzić. Pilność w tej sprawie wynika też z błędu, który my, jako Senat, popełniliśmy.

Panie i Panowie Senatorowie, informuję również, że w przerwie w obradach, około godziny 14.00, odbędzie się nasze tradycyjne spotkanie opłatkowe. Chciałbym na nie zaprosić wszystkich państwa senatorów, a także pracowników Kancelarii Senatu, do sali nr 217. Jak co roku przed świętami Bożego Narodzenia spotkamy się na chwilkę, aby wysłuchać kolęd, podzielić się opłatkiem i złożyć sobie wzajemnie tradycyjne życzenia świąteczne. Serdecznie wszystkich zapraszam, sala nr 217, godzina 14.00.

Wysoka Izbo, przystępujemy do rozpatrzenia punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo przewozowe.

Ustawa ta uchwalona została przez Sejm 16 grudnia i tego samego dnia została przekazana do naszej Izby. 18 grudnia skierowałem ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja przygotowała sprawozdanie, które jest zawarte w druku nr 866A, a sam tekst ustawy - w druku nr 866.

Proszę sprawozdawcę Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, pana senatora Włodzimierza Łęckiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Włodzimierz Łęcki:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie z obrad Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury w sprawie uchwalonej przez Sejm w dniu 16 grudnia bieżącego roku ustawy o zmianie ustawy - Prawo przewozowe. Tak jak pan marszałek był łaskaw przed chwilą powiedzieć, jest to pilne przedłożenie rządowe.

Zmiana dotyczy w zasadzie jednej podstawowej kwestii. Mianowicie dotychczasowe prawo przewozowe przewidywało, iż w przypadku stwierdzenia u osoby odbywającej podróż braku odpowiedniego biletu... To znaczy w ten sam sposób ukarana zostanie osoba, która, jak tu jest w zapisie podane, wyłudza przejazd, to znaczy jedzie w ogóle bez biletu, jak i osoba, która, choć posiada uprawnienia do zniżki, w momencie kontroli nie potrafi przedstawić odpowiedniego dokumentu uprawniającego do zniżki bądź też dokumentu uprawniającego do przejazdu bezpłatnego. Trybunał Konstytucyjny zakwestionował zapisy poprzedniej ustawy - Prawo przewozowe, uznając, że taki zapis jest sprzeczny z konstytucją, i skierował do rządu postulat o zmianę tego prawa.

Ustawa była dyskutowana w Sejmie. Tu pozwolę sobie na dwa żartobliwe stwierdzenia. Pierwsze: w Sejmie ustawa ta przeszła niespotykaną większością głosów - na 411 posłów 409 głosowało za, bez względu na różnice statusu materialnego i opcji politycznych. A druga sprawa - i tu postuluję, aby u nas także głosowanie było jednomyślne - jest taka, że jest to ustawa niezwykle korzystna dla posłów i senatorów. Bo jeśli nas złapią, gdy będziemy jechali, nie mając ze sobą dokumentów o uprawnieniu, to nie będziemy płacili wysokiej kary, a tylko - jeśli w ciągu siedmiu dni udowodnimy, że jesteśmy, w naszym przypadku, senatorami - zapłacimy opłatę manipulacyjną.

Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury, po głębokim zastanowieniu się nad tą ustawą, rekomenduje Wysokiemu Senatowi przyjęcie jej bez poprawek. Taka decyzja podjęta została przez komisję jednomyślnie. Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję panu senatorowi. Proszę jeszcze pozostać na chwilkę na mównicy.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zadać pytanie panu senatorowi sprawozdawcy? Nie widzę zgłoszeń.

Wysoka Izba łagodnie się obeszła z panem senatorem.

(Senator Włodzimierz Łęcki: Dziękuję bardzo.)

Dziękuję bardzo.

Przypominam, że ustawa ta jest pilnym projektem rządowym.

Do reprezentowania stanowiska rządu w toku procedur parlamentarnych upoważniony został minister infrastruktury.

Witam w naszej Izbie podsekretarza stanu w tym resorcie, pana ministra Witolda Górskiego.

Pragnę zapytać pana ministra - patrzę obok tego światełka - czy pan minister pragnie przedstawić stanowisko rządu w sprawie tej ustawy.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury Witold Górski: Panie Marszałku, Wysoka Izbo, sprawa jest tak prosta, że naprawdę nie wymaga uzasadnienia. No ale tę nowelizację robimy nie tylko dla senatorów i posłów. Dziękuję.)

Widzę, że przed świętami nawet rząd jest zwięzły. (Wesołość na sali)

Dziękuję bardzo.

A czy ktoś z państwa senatorów pragnie panu ministrowi zadać pytanie? Nie.

Informuję również, że nikt z państwa senatorów nie zgłosił się do dyskusji.

W tej sytuacji ponieważ niejako otworzyłem dyskusję, to muszę ją zamknąć.

Zamykam dyskusję.

Nie ma również wniosków o charakterze legislacyjnym.

A więc poinformuję tylko dla porządku, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo przewozowe zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia, to znaczy jeszcze w dniu dzisiejszym.

Wysoka Izbo, przystępujemy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 17 grudnia i 20 grudnia przekazana została do Senatu. Tego samego dnia skierowałem tę ustawę do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja przygotowała sprawozdanie, które jest zawarte w druku nr 869A. Tekst ustawy jest w druku nr 869.

Bardzo proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, pana senatora Jerzego Markowskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Jerzy Markowski:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowny Panie Ministrze!

Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych na wczorajszym posiedzeniu rozpatrywała projekt ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. I powiem szczerze, żeby uczciwie oddać atmosferę tego posiedzenia, że na początku, ale tylko na początku, mieliśmy wrażenie, iż tyle jest aktów prawnych, które normują odpowiedzialność, tryb orzekania i potencjalne sankcje za naruszanie dyscypliny finansów publicznych, że właściwie wszystko, co w tej sprawie było do uregulowania, zostało uregulowane.

W toku wnikliwej dyskusji, w miarę uzyskiwania kolejnych wyjaśnień od przedstawicieli Ministerstwa Finansów, doszliśmy jednak, do słusznego chyba, wniosku, że ponad sześć tysięcy spraw, które w ciągu roku rozpatruje się w tym obszarze, skala zjawisk, a zwłaszcza poczucie odpowiedzialności za finanse publiczne, jest dostatecznym uzasadnieniem dla olbrzymiego wysiłku, jaki podjęły rząd Rzeczypospolitej Polskiej oraz Komisja Nadzwyczajna, powołana w tym celu w Sejmie, ażeby stworzyć projekt tej ustawy. Ustawa ta ma bowiem stanowić kompendium wszystkich okoliczności, trybu postępowania oraz katalog sankcji za przewinienia, które wiążą się z naruszeniem dyscypliny finansów publicznych.

Wydaje mi się, że gdyby powstała ona w każdym innym momencie, byłaby równie uzasadniona i potrzebna, a ten akurat czas, kiedy ze szczególną ostrością i jednocześnie ze szczególną wnikliwością przyglądamy się mechanizmom dysponowania mieniem państwowym, jest czasem optymalnym dla stworzenia takiego aktu prawnego. Stąd też mimo rezerwy, jaką wobec celowości takiego aktu prawnego wykazywaliśmy się na początku posiedzenia, w trakcie wyjaśnień doszliśmy do wniosku, że każdy moment, w którym on by powstał, byłby momentem spóźnionym i właściwie na końcu mieliśmy do siebie pretensję, że powstał dopiero teraz, bo taki akt prawny powinien był powstać dużo wcześniej. Innymi słowy: nigdy nie jest za późno na to, żeby skatalogować zachowania, czynności, przewinienia, a zwłaszcza odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Chcę przy tym dodać, że ustawa ta wejdzie w życie, ze względu na fakt, że zmienia kilka innych ustaw, między innymi ustawę o izbach obrachunkowych, ustawę o Najwyższej Izbie Kontroli, 1 lipca 2005 r.

Na szczególną uwagę zasługuje również i to, iż przedmiot tej ustawy nie jest objęty zakresem prawa Unii Europejskiej, czyli można powiedzieć, że regulujemy to po swojemu, we własnym kraju, w sposób szczególny, ponieważ doceniamy w sposób szczególny rangę tego zjawiska i tego obszaru regulacji.

Ustawa zawiera ponad dwieście artykułów. Podzielona jest na kilka działów. Ja spróbuję państwa zapoznać tylko z tezami poszczególnych działów i będę serdecznie prosił o to, ażeby ze względu na krótki czas, jaki komisja gospodarki miała na rozpatrywanie tej ustawy, czas obliczony na nadzwyczajną chłonność intelektualną członków tej komisji, znakomitą część pytań, jeśli się takowe pojawią, kierować przede wszystkim do autorów tej ustawy, a zwłaszcza pana ministra Steca. To on jest bowiem ojcem tej ustawy i chwała mu za to, że taki dokument powstał.

Szanowni Państwo, jak już powiedziałem, wieloletnie doświadczenia w ściganiu wszelkich zjawisk z zakresu naruszania dyscypliny finansów publicznych spowodowały, że powstał taki akt prawny. Wprawdzie różnego rodzaju zachowania są opisane w takich aktach prawnych jak ustawa o finansach publicznych, kodeks wykroczeń, a także kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, nie mniej jednak ta regulacja, o czym już mówiłem, wynika z sumy doświadczeń, jest skuteczną i sensowną próbą skondensowania tego wszystkiego w jednym akcie prawnym, czyni wszystkie te zachowania bardzo czytelnymi, a dzięki temu bardzo łatwymi do właściwego usystematyzowania.

Dział pierwszy tej ustawy określa zasady i zakres odpowiedzialności oraz organy właściwe w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów.

Dział drugi bardzo precyzyjnie określa, kto podlega odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Są tu wymienione grupy funkcji publicznych, grupy stanowisk w państwie, w gospodarce, generalnie w życiu społecznym, na których odpowiada się za przestrzeganie zasad określonych w tej ustawie. I to jest niezwykle istotne, ponieważ poprzez takie precyzyjne adresowanie zapisów tej ustawy wyłania się grupę personalną, bardzo liczną, która w sposób szczególny ma obowiązek kierować się zapisami tej ustawy, a jednocześnie czyni się to postępowanie łatwiejszym z jej punktu widzenia, ponieważ zasady skondensowane w jednym akcie prawnym są bardziej czytelne.

Pojawia się w tej ustawie przede wszystkim definicja, co to jest naruszanie dyscypliny finansowej, i wskazane są konkretne przykłady. Jest to nieprzekazanie do budżetu państwa w należnej wysokości pobranych dochodów należnych Skarbowi Państwa lub jednostce samorządu terytorialnego, nieterminowe przekazywanie tych dochodów, niedokonywanie wpłat do budżetu w należnej wysokości nadwyżki środków obrotowych - ten katalog jest olbrzymi i ja nie chciałbym państwa zanudzić wymienianiem wszystkich okoliczności, które to normują.

W jednej z części tej ustawy określone są zasady odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Po raz kolejny, ale bardzo precyzyjnie, podkreślona jest również odpowiedzialność za umyślne lub nieumyślne naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Wprawdzie ustala się tutaj, że ona jest zależna od odpowiedzialności określonej innymi przepisami prawa, niemniej eliminuje to możliwość tłumaczenia się niewiedzą.

Ustawa zawiera również rozdział, w którym opisane są kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Karami są: upomnienie, nagana, kara pieniężna, zakaz pełnienia funkcji publicznych, z którymi wiąże się możliwość dysponowania środkami publicznymi oraz zakaz pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi przez okres do pięciu lat, jak również zakaz możliwości reprezentowania interesów majątkowych Skarbu Państwa. Ponadto pojawia się sankcja w postaci zakazu sprawowania członkostwa w organach stanowiących, nadzorczych i wykonawczych, państwowych oraz samorządowych osób prawnych, czyli w miejscach, gdzie dysponuje się środkami publicznymi.

Dział trzeci ustawy określa organy właściwe w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Pojawia się tu precyzyjna definicja kompetencji , a także obszaru działania komisji orzekających, resortowych, w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, regionalnych, orzekających przy regionalnych izbach obrachunkowych i w końcu Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. W sumie ta konstrukcja daje możliwość funkcjonowania w tym obszarze w stopniu dwuinstancyjnym. Jest oczywiste, że zapisano w tej ustawie również tryb i zasady wyłaniania tychże komisji na poszczególnych szczeblach, włącznie z ustaleniem, w jaki sposób ci ludzie będą za tę pracę honorowani.

Szanowni Państwo, w nieskończoność można by mówić na temat tej ustawy, bo dokument jest, powtarzam, bardzo obszerny, ale ja, niejako na koniec, argumentując w sposób szczególny na rzecz celowości powstania takiego aktu prawnego, przytoczę katalog zdarzeń, które w obszarze finansów publicznych pojawiają się albo mogą się pojawić. Czynię to po to, żeby Wysoka Izba, na podstawie tego katalogu zdarzeń, a jednocześnie wiedzy Wysokiej Izby o mechanizmach funkcjonowania zwłaszcza z zakresu dysponowania środkami publicznymi, była uprzejma przychylić się do poglądu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, że jest to akt prawny bezwzględnie potrzebny. Oby jak najszybciej doczekał się uchwalenia.

Otóż w tym katalogu ujęte są takie zdarzenia - ja tylko kilka z nich przeczytam, żeby nie absorbować państwa uwagi wszystkimi - jak nieustalenie należności Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych lub ustalenie ich w wysokości zaniżonej; niepobieranie lub niedochodzenie należności Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego; niezgodne z przepisami umarzanie należności lub ich niedochodzenie; brak przekazywania należnych dochodów Skarbowi Państwa; przekazywanie dotacji z naruszeniem przepisów prawa; nierozliczanie i nieterminowe rozliczanie lub wydatkowanie dotacji niezgodnie z przeznaczeniem; dokonywanie zmian w budżecie, w planach finansowych niezgodnie z prawem; dokonywanie wydatków, które przekraczają założenia rocznych planów finansowych; przeznaczanie rezerw budżetowych na cele inne niż te, które określały obszar ich dysponowania w momencie, kiedy były uchwalane; przeznaczanie lub przekazywanie środków z Unii Europejskiej lub pochodzących ze źródeł zagranicznych bez zachowania procedur - bardzo ważny obszar, aktualny zwłaszcza dziś - nieopłacanie składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i nieprzekazywanie wpłat na PFRON; zaciąganie zobowiązań bez wymaganych upoważnień. I w końcu obszar przebogaty w polskim życiu gospodarczym: naruszanie procedur zamówień publicznych.

Katalog tych sytuacji, mam wrażenie, w sposób szczególny uzasadnia potrzebę uchwalenia takiego aktu prawnego.

Wysoka Izbo! Komisja gospodarki wnosi o przyjęcie tego aktu prawnego bez poprawek. Jestem jednak przekonany, że wiedza poszczególnych państwa senatorów może posłużyć wzbogaceniu tego projektu aktu prawnego. Komisja gospodarki gotowa jest rozpatrzyć, zgodnie zresztą z regulaminem, wszystkie zgłoszone poprawki, zwłaszcza jeśli będą one zaostrzały dyscyplinę w obszarze, w którym ona zaostrzona być musi. Dobrze się stało, że to zostało uregulowane tą ustawą.

Chciałbym jednocześnie prosić Wysoką Izbę o wyrozumiałość, ponieważ moje omówienie było tak ogólne, podczas gdy omawiany akt prawny jest tak wielkiej rangi i tak szczegółowy. Ale ja sądzę, że ułomność mojego referowania zostanie skompensowana głęboką wiedzą faktycznego autora tej ustawy, pana ministra Stanisława Steca, sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów. Dziękuję, Panie Marszałku, za uwagę.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Czy ktoś z państwa senatorów ma pytanie do pana senatora sprawozdawcy? Nie widzę chętnych.

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Ustawa, która jest przedmiotem naszej debaty, była rządowym projektem ustawy. Upoważniony do prezentowania stanowiska rządu jest minister finansów. Witamy w naszej Izbie sekretarza stanu w resorcie finansów, pana ministra Stanisława Steca.

I skoro został pan nazwany przez senatora sprawozdawcę ojcem tej ustawy, to chcę zapytać, czy chciałby pan przedstawić swoje dziecko. To dziecko jest już zresztą, jak rozumiem, dzieckiem adoptowanym przez rząd, wobec czego prosimy o przedstawienie stanowiska rządu.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Faktem jest, że jako członek Komisji Finansów Publicznych w podkomisji prowadziłem tę ustawę i doprowadziłem ją do etapu prac w Komisji Finansów Publicznych. Później miałem przyjemność reprezentować rząd w toku prac nad tą ustawą w Komisji Finansów Publicznych.

Tak jak był uprzejmy powiedzieć pan przewodniczący Markowski, ta ustawa ma bardzo duże znaczenie. W Sejmie zastanawialiśmy się na tym, czy nie powinna ona być złączona z ustawą o finansach publicznych. Ale wówczas liczyłaby ponad czterysta artykułów, co byłoby trudne do opanowania dla tych, którzy korzystają z tej ustawy. W związku z tym Sejm podzielił zdanie rządu, żeby to rozdzielić. Z kolei może nasuwać się pytanie, czy to nie powinno iść razem z ustawą o finansach publicznych. Ustawa o finansach publicznych jest w tej chwili w Sejmie, rozpatrywana będzie przez komisje w pierwszych dniach stycznia 2005 r. Ta ustawa będzie jednak miała odpowiednie vacatio legis, gdyż zakłada wejście w życie od 1 lipca 2005 r., dzięki czemu nie tylko zdążymy spokojnie dostosować aktualne wybory rzeczników dyscypliny finansów publicznych do nowych wymogów, ale będziemy mogli w ustawie o finansach publicznych, w razie gdyby częściowo się zmieniło prawo materialne, dostosować do tego ewentualnie ustawę o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych.

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Uchwalona przez Sejm 17 grudnia bieżącego roku ustawa o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych ma za zadanie wprowadzenie mechanizmów sprzyjających prawidłowemu gospodarowaniu środkami publicznymi, a przede wszystkim stworzenie procedur umożliwiających dochodzenie odpowiedzialności za nieprawidłowe i niezgodne z prawem gospodarowanie środkami publicznymi. O tym, że jest to problem, wspominał w swoim wystąpieniu pan przewodniczący Markowski. Corocznie około tysiąc sześćset osób odpowiedzialnych za gospodarkę finansami publicznymi jest ukaranych za naruszenie dyscypliny. Tak więc rozmiar tego zjawiska jest poważny i dlatego nie bez znaczenia jest funkcja wychowawcza i prewencyjna tej ustawy. Jej zadaniem jest też poprawienie skuteczności egzekwowania odpowiedzialności od osób łamiących reguły gospodarowania środkami publicznymi przez upowszechnienie i zwiększenie świadomości o możliwości poniesienia odpowiedzialności za dysponowanie tymi środkami. No przecież wszyscy pracujący w finansach, a szczególnie w Sejmie, w Senacie chcielibyśmy, żeby dysponenci środków publicznych bardziej dbali o te środki niż o własne, żeby precyzja i analiza ich wydatkowania były naprawdę bardzo głębokie.

Uregulowania zawarte w uchwalonej ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych nawiązują do przepisów przewidujących możliwość dochodzenia odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny, które znajdują się obecnie w dziale V ustawy o finansach publicznych oraz są zamieszczone w innych aktach prawnych, do których aktualna ustawa o finansach publicznych odsyła.

Przedłożona Senatowi ustawa odmiennie niż dotychczas, bo w sposób całościowy, reguluje problematykę związaną z naruszeniem dyscypliny finansów publicznych. Zawiera kompletne, znajdujące się w jednym akcie prawnym o randze ustawy, uregulowanie problematyki odpowiedzialności za naruszenie - zarówno przepisy materialne, jak i proceduralne z odesłaniem tylko do niektórych minimalnych przepisów wykonawczych, które były załączone w projekcie ustawy złożonej w Sejmie. Tym samym po wejściu w życie tej ustawy nie będzie miało miejsca jak dotychczas rozproszenie regulacji w wielu aktach prawnych, stwarzające w praktyce wiele problemów odsyłanie do kodeksu wykroczeń i starego kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Należy bowiem nadmienić, że procedura, zgodnie z którą odbywa się w obowiązującym stanie prawnym postępowanie w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, regulowana jest ustawą z 20 maja 1971 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Co prawda ten kodeks został uchylony przez nowy kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia z 2001 r., jednak niektóre przepisy starego kodeksu zostały utrzymane w mocy dla potrzeb regulowania, dla potrzeb karania za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, do końca czerwca 2005 r. I z tego wynika propozycja wejścia w życie przepisów nowej ustawy od 1 lipca 2005 r. Tak więc mimo uchylenia starego kodeksu postępowania o wykroczenia i wejścia w życie nowego kodeksu w toczących się obecnie postępowaniach w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych nadal mają zastosowanie przepisy  starego kodeksu. Jest to sytuacja bardzo niejasna, stwarzająca wiele problemów w praktyce, całkowicie nieczytelna dla odbiorców tych przepisów i wymagająca uregulowania. Celowi temu wychodzi naprzeciw kompleksowa regulacja problematyki materialnej procesowej w jednym akcie prawnym, który dzisiaj omawiamy. Stąd uregulowanie to jest tak ważne i celowe, co podkreślił już  w swoim wystąpieniu poseł sprawozdawca. Przepraszam, senator sprawozdawca.

Należy też podkreślić, że przepisy nowej uchwalonej przez Sejm ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych zastępują obowiązujące obecnie w tym zakresie przepisy, które zostały zawarte w ustawie o finansach publicznych, dział V, w kodeksie wykroczeń uchylającym kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia z 1971 r. oraz w trzech rozporządzeniach wykonawczych do ustawy o finansach publicznych. W jednej regulacji o randze ustawowej, co prawda, jak słusznie podkreślił pan przewodniczący, dosyć obszernej, bo mającej ponad dwieście artykułów, zawarto przepisy rozproszone w kilku aktach prawnych, w związku z czym łatwiej będzie tym, którzy muszą wiedzieć, co jest zagrożone karą w świetle tej ustawy, i tym, którzy będą w praktyce stosować tę ustawę, czyli będą działać w komisjach orzekających o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych.

Zasadnicza ustawa z 17 grudnia 2004 r. nawiązuje do rozwiązań dotychczasowych, choć są one odmienne formułowane, w części uzupełnione lub doprecyzowane. Dotyczy to w szczególności zakresu podmiotowego osób poddanych odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, sposobu określenia czynów stanowiących naruszenie dyscypliny finansów publicznych, a także, jeśli chodzi o zakres przepisów proceduralnych, określenia sposobu prowadzenia postępowania wyjaśniającego przez rzecznika dyscypliny finansów publicznych. Włączając do projektu ustawy uregulowania proceduralne zamieszczone dotychczas w odrębnych aktach prawnych dostosowano je do problematyki odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Tworząc projekt ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, wykorzystano dotychczasowe doświadczenie powoływanych prawie pięć lat temu rzeczników dyscypliny finansów publicznych, a także organów orzekających o sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Obecnie przy każdym wojewodzie i przy regionalnych izbach obrachunkowych działa komisja orzekająca. Funkcjonują również komisje orzekające przy wszystkich resortach, zaś organem orzekającym w pierwszej instancji w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych dotyczących Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, Rzecznika Praw Obywatelskich jest wspólna komisja orzekająca powoływana przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Uchwalona przez Sejm nowa ustawa o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych zakłada niepowoływanie komisji orzekających przy wojewodach. W każdym województwie będzie powołana jedna komisja orzekająca pierwszej instancji usytuowana przy regionalnej izbie obrachunkowej. Nie muszę uzasadniać, że to rozwiązanie przyniesie wymierne oszczędności. Wejście w życie ustawy nie powoduje skutków finansowych dla budżetu państwa ani dla jednostek sektora finansów publicznych.

Proponowana w ustawie nowa organizacja komisji orzekających w realizacji części budżetowych wojewodów prowadzi do zmniejszenia liczby komisji orzekających a tym samym do zmniejszenia wydatków budżetu państwa na ich funkcjonowanie o ponad 1 milion 200 tysięcy zł.

Jednym z najistotniejszych założeń przyjętych przy konstruowaniu projektu ustawy, uchwalonego przez Sejm, było określenie zasad odpowiedzialności i zasad postępowania w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w taki sposób, aby zapewniały one obwinionym osobom prawa obywatelskie, przewidziane w postępowaniach represyjnych. Projektując poszczególne regulacje, kierowano się w tym zakresie orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w odniesieniu do innego rodzaju postępowań represyjnych, prowadzonych przez organy pozasądowe. W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w projekcie uwzględniono w szczególności takie zasady, jak domniemanie niewinności, prawo do obrony, jawność i dwuinstancyjność postępowania, niezawisłość członków komisji orzekających oraz kontrolę sądową rozstrzygnięć kończących postępowanie, wydawanych przez organ pozasądowy.

Chciałbym zapewnić Wysoką Izbę, że jesteśmy dobrze przygotowani do wprowadzenia i stosowania nowych przepisów, dotyczących odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Przez ponad pięć lat stosowania dotychczasowych uregulowań wykształciliśmy zespół kompetentnych rzeczników dyscypliny finansów publicznych. Duże znaczenie ma też doświadczenie obecnych członków komisji orzekających. Są to z reguły absolwenci wydziałów prawa lub absolwenci akademii ekonomicznych.

Panie Marszałku, Panie i Panowie Senatorowie, zwracam się z uprzejmą prośbą o przyjęcie przez Wysoką Izbę przedłożonej ustawy z 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Dziękuję za uwagę.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję, Panie Ministrze.

Przechodzimy teraz do zadawania pytań panu ministrowi.

Jako pierwszy pan senator Andrzej Wielowieyski.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Panie Ministrze, zadam dwa pytania, niepowiązane. Być może zresztą, że to się już przewinęło w przedstawieniu pana posła, pana senatora sprawozdawcy i pańskim, a ja nie dosłyszałem tego.

Jeżeli chodzi o wprowadzone sankcje karne, to co ulega istotnej zmianie? Ta trzykrotność, ta pięciokrotność, jeżeli chodzi o pensje? Czy są tutaj jakieś istotne różnice w stosunku do systemu dziś działającego?

Ale najważniejsza jest sprawa pełnienia funkcji. Jakie pana zdaniem są w tym zakresie istotne doświadczenia? Jestem ciekaw, jak mi pan odpowie na wątpliwości, które posiadam. A mam tutaj wątpliwości co do tego zupełnego poluzowania. Ktoś, kto dokonał dużego naruszenia dyscypliny, przekroczył istotne przepisy, zmarnotrawił bardzo dużą ilość pieniędzy, może, bo nie ma żadnej przeszkody, być wójtem, burmistrzem czy przewodniczącym komisji finansów swojego samorządu. Czy uważa pan, że to jest słuszne?

Marszałek Longin Pastusiak:

Bardzo proszę, Panie Ministrze, proszę odpowiedzieć.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Dziękuję.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Panie Senatorze, sankcje karne zostały utrzymane na tym samym poziomie. Co prawda w Sejmie była propozycja podwyższenia, zamiany tej trzykrotności na pięciokrotność i pięciokrotności na dziesięciokrotność, ale ta propozycja nie uzyskała poparcia większości i w związku z tym utrzymujemy ten sam poziom.

W dotychczasowej praktyce tylko w dwóch przypadkach zastosowano zakaz zajmowania stanowiska, które jest związane z dysponowaniem środków publicznych, w wyniku naruszenia przepisów ustawy o dyscyplinie finansów publicznych. Jest to oczywiście znikoma liczba wobec, jak pan senator słusznie podkreślił, często występujących przypadków naruszeń dyscypliny finansów publicznych. My w ustawie wyraźnie określamy, że ta sankcja jest stosowana za rażące naruszenie dyscypliny finansów publicznych, czyli takie, które nie mieści się  w tych łagodniejszych sankcjach. O to musi wnioskować rzecznik dyscypliny, z tym musi się zgodzić komisja orzekająca, a jeśli na przykład komisja orzekająca pierwszej instancji nie zgadza się, to rzecznik ma prawo się odwołać do komisji orzekającej drugiej instancji i ona może to zastosować. Obwiniony również ma prawo odwoływać się. I obwiniony z reguły odwołuje się w takich przypadkach do sądu, a sądy podchodzą do tego dość łagodnie. Dziękuję.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Pan senator Wojciech Saługa.

Senator Wojciech Saługa:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Moje pytanie zadał już pan senator Wielowieyski, ale jakby nie usłyszałem odpowiedzi, więc je powtórzę. Co z tymi prezydentami i burmistrzami? Co przyświecało komisji, a raczej wnioskodawcy... Chodzi mi o to, że osoba ukarana tak poważną karą jak zakaz sprawowania funkcji może kandydować na wójta, burmistrza czy prezydenta. Przecież taka osoba siłą rzeczy, jakby z nadania, jest dysponentem środków publicznych, a jeżeli ktoś ma tego zakaz, to dlaczego może kandydować?

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

To było bardzo szeroko dyskutowane w podkomisji i w komisji. Wyszliśmy z założenia, że kara, którą na przykład wójt czy burmistrz został ukarany za naruszenie dyscypliny finansów jest ogólnie znana, a wójta i burmistrza wybiera społeczność, członkowie społeczeństwa. I  jeżeli oni, wiedząc, że on w poprzedniej kadencji naruszył dyscyplinę finansów publicznych, wybiorą go, to po prostu jest to ich decyzja. Konstytucjonaliści nam sugerowali, że nie możemy pozbawiać możliwości wyboru, gdy wybór należy do społeczeństwa. I to konstytucjonaliści w czasie prac nad ustawą o tym przesądzili. Faktycznie, to jest bardzo dyskusyjne. Ja, mówiąc szczerze, byłem zwolennikiem tego rozwiązania, które panowie senatorowie niejako w pytaniu sugerujecie. Ale jednak zwyciężyło to, że może być to przepis niekonstytucyjny i w związku z tym z tego przepisu zrezygnowaliśmy.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Pan senator Piwoński.

Senator Zbyszko Piwoński:

Panie Ministrze, już w czasie debaty budżetowej, mówiąc o budżetach jednostek, które opiniowała komisja samorządu, w tym również   budżecie regionalnych izb obrachunkowych, sygnalizowałem niepokój związany z tym, że ta ustawa, która wtedy jeszcze nie była uchwalona, nakłada dodatkowe obowiązki na te izby -  art. 70 wyraźnie określa zadania, jakie na nich spoczywają - zaś w preliminowanych wydatkach na rok 2005 te dodatkowe obowiązki po prostu nie zostały uwzględnione. Ja wiem - ustawa wchodzi w życie dopiero od 1 lipca - że to będzie tylko pół roku, jeśli chodzi o te koszty, niemniej jednak regionalne izby obrachunkowe to jest właśnie ta instytucja - słusznie tutaj wspomniał pan minister  o oszczędnościach, jakie nastąpią w skali kraju - w przypadku której nastąpi znaczne zwiększenie zadań. Jak, Panie Ministrze, przewiduje się zrekompensować te wydatki, które, podkreślam, w budżecie nie zostały przewidziane?

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Ja myślę, że dotychczas działające przy regionalnych izbach obrachunkowych komisje będą mieć faktycznie od 1 lipca 2005 zwiększoną liczbę zadań, ale na to działanie są zabezpieczone środki. Nie mniej jednak, gdyby była taka sytuacja, o którą pan senator się troszczy, i słusznie, to Ministerstwo Finansów ma możliwość wspomożenia niezbędnych wydatków, szczególnie dotyczących realizacji ustawy o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych. Tutaj nie możemy doprowadzić do tego, żeby na przykład z powodu braku środków nie funkcjonowała komisja orzekająca czy nie mógł funkcjonować rzecznik dyscypliny finansów publicznych. Tak więc proszę tu przyjąć zapewnienie, że na ten cel na pewno nie zabraknie środków.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Pani senator Ferenc.

Senator Genowefa Ferenc:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Panie Ministrze, chciałabym jeszcze wrócić do sprawy wyboru wójta, burmistrza czy prezydenta w sytuacji, kiedy dane osoby wcześniej na przykład popełnią nadużycia czy nie będą gospodarowały środkami publicznymi w sposób prawidłowy. Czy konstytucjonaliści, o których pan wspominał, wskazywali... Byłoby to wręcz niezgodne z obecnie obowiązującą konstytucją, bowiem, niestety, w skali kraju zdarzają się takie przypadki, że osoby, które naruszały przepisy o finansach publicznych, zostają burmistrzami i wójtami. Czy było konkretne wskazanie, że takie zapisy w tej ustawie spowodowałyby po prostu naruszenie konstytucji? Gdyby pan mógł przybliżyć ten temat...

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Pani Senator, w opinii Biura Legislacyjnego i w opinii konstytucjonalistów pojawiło się stwierdzenie, że taki zakaz, na przykład dotyczący startowania w wyborach, może wydać tylko sąd. Komisja orzekająca jest jednak instytucją pozasądową i nie powinna takich zakazów formułować w stosunku do tych instytucji, do tych osób, które podlegają wyborowi przez społeczeństwo. I ten pogląd zwyciężył.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Pan senator Wielowieyski.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Panie Ministrze, ja nie zrozumiałem do końca tej sprawy i w dalszym ciągu nie rozumiem, może przez moje wolnomyślicielstwo. Mianowicie jest wyraźnie stwierdzone, że zwłaszcza w przypadku ciężkich przekroczeń, naruszeń prawa czy powtórzenia się tych naruszeń, jakiejś recydywy, możemy pozbawić urzędnika prawa do pełnienia pewnych funkcji. I w tym przypadku co? Tu konstytucja nie działa, a właśnie w przypadku burmistrza, wójta czy prezydenta względy konstytucyjne nie pozwalają nam pozbawić tego prawa jakiegoś ciężkiego marnotrawcy. I może spokojnie, że tak powiem, buszować po życiu publicznym i pełnić wysokie funkcje, które przecież związane są również z odpowiedzialnością finansową.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

No, Panie Senatorze, jednak jest pewna różnica, bo urzędnik jest powoływany lub mianowany, natomiast wójt czy burmistrz - wybierany przez społeczeństwo. I ja jestem już przekonany, że z reguły społeczeństwo nie wybiera osób, które nie umieją gospodarować środkami publicznymi, a przecież dochody gminy to też są środki publiczne. I tutaj burmistrz czy wójt, stając do wyborów bezpośrednich, bo teraz jest wybierany bezpośrednio, zostaje poddany osądowi opinii publicznej, osądowi swoich wyborców. I tym tylko się kierowano, aby tym osobom dać możliwość ponownego wyboru, no, może nie wyboru, ale poddania ich ponownie osądowi przez społeczność. Z reguły jest tak, że w wyborach na wójta czy burmistrza nie startuje jedna osoba; zawsze jest dwóch, trzech kandydatów, w związku z czym społeczeństwo może wybrać. A kontrkandydat na pewno wykorzysta wszystko w kampanii i na przykład powie: patrzcie, ale mój przeciwnik, będąc wójtem czy burmistrzem, nie przestrzegał dyscypliny finansów publicznych, niewłaściwie gospodarował środkami pochodzącymi od wyborców. W końcu każdy wyborca jest płatnikiem podatku rolnego, podatku od nieruchomości czy podatku dochodowego od osób fizycznych, który przecież w części jest przeznaczony na dochody gminy.

Marszałek Longin Pastusiak:

Pan minister uważa, że dla polityka nie ma większej kary niż przegrane wybory, no i słusznie.

Pan senator Saługa.

Senator Wojciech Saługa:

Panie Ministrze, ale pan zakłada, że ten wójt, burmistrz czy prezydent był ukarany w trakcie kadencji i wszyscy o tym wiedzą. Ale ktoś może być ukarany gdzieś indziej, w bardzo oddalonym miejscu, powiedzmy, odległym o 300 km od miejscowości, gdzie teraz kandyduje i tamten fakt wcale nie musi wyjść na jaw. To wcale nie musi być wiadomość znana publicznie, że ten ktoś został ukarany zakazem pełnienia funkcji publicznych.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Może być taki przypadek, jak pan senator był uprzejmy powiedzieć, że taka osoba gdzieś indziej sprawowała funkcję. Ale też, Panie Senatorze, coraz mniej jest przypadków, że wybieramy na wójta i burmistrza tak zwane osoby z zewnątrz. Z reguły wybieramy takie, które działały na tym terenie i o których wiemy bardzo dużo.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Pan senator Markowski.

Senator Jerzy Markowski:

Trochę tak konkludując całą tę grupę pytań, które państwo senatorowie teraz zadali, może zapytam nieco przewrotnie: Panie Ministrze, czy autorom ustawy nie chodziło o to, ażeby ustawa o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych nie pozbawiała obywatela Rzeczypospolitej Polskiej biernego prawa wyborczego gwarantowanego mu przez konstytucję? Czyż nie tak?

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów Stanisław Stec:

Nie mam nic do dodania, Panie Senatorze. Absolutnie tak.

(Senator Jerzy Markowski: Dziękuję bardzo.)

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Czy jeszcze ktoś z państwa senatorów pragnie zadać pytanie panu ministrowi? Nie widzę chętnych.

Dziękuję bardzo, Panie Ministrze.

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do dyskusji ani nikt nie zgłosił...

(Senator Andrzej Wielowieyski: Jeżeli można się jeszcze wpisać na listę, to bardzo proszę.)

Panie Senatorze, jest pan już dostatecznie długo w Senacie, żeby wiedzieć, że zgodnie z regulaminem do dyskusji zapisuje się wcześniej.

Ale, ze względu na wagę tej ustawy, proszę bardzo, wyjątkowo z naruszeniem regulaminu udzielam panu głosu.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Bardzo jestem wdzięczny, Panie Marszałku, i przepraszam. Po prostu te parę zdań, które chcę przedstawić, wynika z wymiany poglądów z panem ministrem Stecem i z jego wyjaśnień.

Ponieważ sprawa jest rzeczywiście poważna i dotyczy wielu wyższych, że tak powiem, działaczy samorządowych, wydaje mi się, że powinniśmy przyjrzeć się temu z naprawdę wielką uwagą. Ja przyjmuję do wiadomości argumentację pana ministra, biorąc pod uwagę jeszcze jeden argument, który powinniśmy tutaj, że tak powiem, mieć z tyłu głowy. To znaczy, może być sytuacja, że dojdzie do dużego naruszenia przepisów o finansach publicznych, może wystąpić również jakaś duża strata czy marnotrawstwo, ale to nie musi nastąpić z winy tegoż działacza odpowiedzialnego za sprawę, czyli wójta czy burmistrza. Może zrobić to jakiś urzędnik; jakiś przekręt czy przestępstwo mogą być popełnione niezależnie od tego działacza, aczkolwiek on zawsze jest odpowiedzialny za swoich podwładnych. I w tej sytuacji ten przepis rzeczywiście go ochroni, jeżeli wyborcy będą przez niego przekonani, że choć wystąpiły nieprawidłowości, on nie był za to odpowiedzialny. Gdybyśmy umieścili tutaj wyraźny przepis ograniczający tak expressis verbis jego prawa wyborcze z uwagi na naruszanie przepisów o finansach publicznych, to wtedy byłby w trudniejszej sytuacji. Danie mu takiej szansy w sytuacji, która też może często występować, jest może i słuszne. W związku z tym rezygnuję z przedstawiania poprawki.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Zamykam dyskusję.

Informuję Wysoką Izbę, że nikt nie zgłosił wniosków legislacyjnych.

W tej sytuacji do głosowania nad ustawą o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych przeprowadzimy pod koniec posiedzenia Senatu.

Zatem przystępujemy do rozpatrzenia punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 16 grudnia i tego samego dnia przekazana do naszej Izby. 18 grudnia skierowałem ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja przygotowała sprawozdanie.

Macie je państwo zawarte w druku nr 865A, a sam tekst ustawy w druku nr 865.

Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, panią senator Genowefę Ferenc, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Genowefa Ferenc:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt przedstawić z upoważnienia Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych sprawozdanie z posiedzenia komisji rozpatrującej ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawę o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Omawiana ustawa była projektem rządowym.

Celem ustawy jest przede wszystkim dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Unii Europejskiej z dnia 7 października 2003 r., która ujednolica podstawę wymiaru podatku w odniesieniu do zasad dotyczących miejsca dostawy gazu i energii elektrycznej. Ponadto ustawa uchyla niezgodne z szóstą dyrektywą zwolnienia od podatku dotyczące usług internetowych, i to zarówno na cele edukacyjne, jak i dla użytkowników nieprowadzących działalności gospodarczej. Zgodnie z nowymi przepisami miejscem dostawy gazu lub energii elektrycznej będzie siedziba lub stałe miejsce działalności podmiotu, który zajmuje się odsprzedażą, lub siedziba lub stałe miejsce prowadzenia działalności podmiotu korzystającego i zużywającego te towary. Podatnikiem w przypadku dostawy tych towarów w systemie gazowym lub elektroenergetycznym będzie zawsze ich nabywca.

Uchylenie w załączniku nr 4 zwolnień usług internetowych będzie skutkowało objęciem tych usług stawką podstawową. Zmiana w tym zakresie wynika z wszczętego przez Komisję Europejską postępowania o naruszenie przez Polskę prawa wspólnotowego. Warto przypomnieć, że dla osób indywidualnych została wprowadzona w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ulga z tytułu korzystania z usług internetowych, w wysokości do 760 zł, obowiązująca od 1 stycznia 2005 r.

Minister finansów uczestniczący w posiedzeniu komisji przekazał informację o rozmowach z dostawcami usług internetowych. A co do dostawców, jak wynika z informacji przekazanych Ministerstwu Finansów, to jeden z nich nie przewiduje w ogóle podwyżki cen usług internetowych w związku ze zmianą stawki podatku, natomiast pozostali przewidują zmiany, ale w niewielkim zakresie.

Komisja w zaproponowanej Wysokiej Izbie uchwale wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Stanowisko komisji zostało przedstawione Wysokiej Izbie w druku nr 865A. Dziękuję.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję, Pani Senator.

Czy kto z państwa senatorów pragnie zadać pytanie pani senator sprawozdawcy?

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Kruszewski.

Senator Zbigniew Kruszewski:

Dziękuję.

Pani Senator, czy komisja się zastanawiała nad tym, czy są pieniądze w budżecie dla szkół, żeby pokryć wzrost cen usług internetowych? Dziękuję.

Senator Genowefa Ferenc:

Komisja rozpatrywała ten problem. Otrzymaliśmy wyjaśnienia z Ministerstwa Finansów, że zgodnie z art. 100 prawa telekomunikacyjnego oraz jeszcze innymi artykułami - jest pan minister, to może powie o szczegółach - jest po prostu możliwość rozpatrzenia innych rozwiązań, które nie będą powodowały obciążenia tych jednostek.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję.

Czy są jeszcze pytania do pani senator sprawozdawcy? Nie widzę chętnych.

Dziękuję bardzo, Pani Senator.

Oczywiście ustawa, którą w tej chwili rozpatrujemy, była rządowym projektem ustawy. Upoważniony z ramienia rządu do reprezentowania jego stanowiska jest minister finansów.

Witam w naszej Izbie podsekretarza stanu w resorcie finansów, pana ministra Jarosława Nenemana.

Rozumiem, że pan minister zmierza ku trybunie po to, żeby przedstawić stanowisko rządu?

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman:

Panie Marszałku! Szanowni Państwo!

Pani senator Ferenc powiedziała wszystko, co miałem do powiedzenia, więc może tylko odpowiem na to pytanie dotyczące szkół. Tak jak pani senator powiedziała, art. 100 ustawy - Prawo telekomunikacyjne daje ministrowi nauki dyspozycję do wspomożenia finansowego dostępu placówek oświatowych do szerokopasmowego internetu. Są przewidziane w budżecie pieniądze na ten cel, więc to rozwiązanie jest prawie czy też w pełni neutralne. Chcę również przypomnieć, że część szkół korzysta z programu "Internet za złotówkę". Co więcej, konkurencja na tym rynku, o czym pani senator też wspomniała, powoduje, że mimo wprowadzenia stawki VAT - w tej chwili obowiązuje zwolnienie - część podmiotów nie podniesie cen w ogóle albo podniesie w stopniu znacznie mniejszym. A więc w wymiarze finansowym ten wzrost obciążenia dla szkół będzie, z jednej strony, rekompensowany dodatkowymi środkami, a z drugiej strony może się okazać, że w wielu przypadkach nie będzie wzrostu cen albo będzie on znikomy. W przełożeniu na jedną szkołę będzie to może 100-200 zł, góra tyle. Dziękuję bardzo.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję panu ministrowi.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zadać pytanie?

Pan senator Kruszewski.

Senator Kruszewski:

Panie Ministrze, ale oprócz szkół państwowych są również szkoły niepaństwowe. Jak będzie w tym przypadku? Czy one muszą cały ten ciężar wziąć na siebie?

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman:

Nie potrafię panu w tej chwili odpowiedzieć. Może odpowiem panu potem, a najpierw się upewnię, czy to rozwiązanie z prawa telekomunikacyjnego, o którym mówiłem, dotyczy wszystkich szkół. Mam wrażenie, że wszystkich szkół, ale nie jestem tego pewien, więc się dowiem, czy wszystkich. Dziękuję bardzo.

Marszałek Longin Pastusiak:

Panie Ministrze, jest taki dobry obyczaj: skoro wymaga to sprawdzenia, to gdyby można było prosić o odpowiedź na piśmie na to pytanie pana senatora...

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman: Tak, oczywiście, oczywiście.)

Czy są jeszcze pytania do pana ministra? Nie widzę zgłoszeń.

Dziękuję, Panie Ministrze.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman: Dziękuję bardzo.)

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do dyskusji.

Nikt też nie zgłosił wniosków o charakterze legislacyjnym.

W tej sytuacji głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia.

Wysoka Izbo, zatem przystępujemy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 17 grudnia. 20 grudnia przekazana została do naszej Izby. Tego samego dnia skierowałem ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, która przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Zawarte jest ono w druku nr 870A, sam tekst ustawy państwo senatorowie mają w druku nr 870.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana senatora Janusza Lorenza, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Janusz Lorenz:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!

Chciałbym państwu przekazać stanowisko Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Podstawowym celem ustawy jest przejęcie do krajowego porządku prawnego nowych przepisów Unii Europejskiej, w szczególności przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności, w tym zwalczania chorób odzwierzęcych, oraz przepisów regulujących przemieszczanie w celach niehandlowych zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, a także przepisów dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.

Ustawa zmienia następujące akty prawne: ustawę z 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, ustawę z 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego oraz ustawę z 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej.

Zmiany w ustawie z 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt mają na celu przede wszystkim wdrożenie przepisów Unii Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa żywności i zwalczania chorób odzwierzęcych bądź stworzenie przepisów kompetencyjnych umożliwiających stosowanie wprost obowiązujących w tym zakresie decyzji i rozporządzeń unijnych.

Kwestie dotyczące zwalczania chorób odzwierzęcych są obecnie uregulowane w dyrektywie nr 2003/99/WE z 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, zmieniającej dyrektywę Rady nr 90/424/EWG i uchylającej dyrektywę Rady nr 92/117/EWG, oraz w rozporządzeniu nr 2160/2003/WE z 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność.

Wymienione akty prawne weszły w życie w połowie bieżącego roku, zachodzi więc potrzeba niezwłocznego wdrożenia do krajowego porządku prawnego postanowień dyrektywy oraz ustanowienia przepisów kompetencyjnych umożliwiających funkcjonowanie w systemie prawa polskiego przepisów rozporządzenia.

Stosownie do przepisów ustawy organy Inspekcji Weterynaryjnej będą realizować system zbierania, analizowania i przetwarzania danych oraz przekazywania informacji dotyczących występowania określonych chorób zakaźnych zwierząt. Przepisami projektowanej ustawy wprowadzony zostanie również system monitorowania chorób odzwierzęcych, w tym odzwierzęcych czynników zakaźnych, prowadzony przez Inspekcję Weterynaryjną. W ramach systemu zostaną wprowadzone programy monitorowania poszczególnych chorób odzwierzęcych.

Ustawa zakłada również włączenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej do systemu zwalczania chorób odzwierzęcych. Organem właściwym do monitorowania oporności przeciwdrobnoustrojowej będzie główny inspektor sanitarny.

Wynikające z prawa unijnego obowiązki związane ze zwalczaniem i monitorowaniem chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych zostały nałożone również na producentów produktów pochodzenia zwierzęcego oraz laboratoria prowadzące badania w kierunku chorób odzwierzęcych.

O wynikach monitorowania przypadków występowania chorób zakaźnych zwierząt oraz chorób odzwierzęcych główny lekarz weterynarii będzie informował właściwe organy Unii Europejskiej.

W związku z koniecznością wprowadzenia w prawie krajowym opisanych mechanizmów ustawa przenosi do prawa krajowego szereg definicji z dyrektywy 2003/99/WE, w tym definicje monitorowania, chorób odzwierzęcych i oporności na czynniki przeciwdrobnoustrojowe.

Zmiany w ustawie mają również na celu stworzenie warunków kompetencyjnych umożliwiających stosowanie obowiązujących wprost aktów prawa europejskiego regulujących przewóz w celach niehandlowych zwierząt domowych towarzyszących podróżnym.

Wejście w życie z dniem 3 listopada 2004 r. rozporządzenia nr 998/2003/WE z 26 maja 2003 r. w sprawie wymogów dotyczących zdrowia zwierząt, odnoszących się do przemieszczania zwierząt domowych o charakterze niehandlowym, zmieniającego ponadto dyrektywę Rady nr 92/65/EWG, spowodowało konieczność wprowadzenia do krajowego porządku prawnego przepisów kompetencyjnych umożliwiających jego stosowanie. Wprowadzenie tych przepisów do ustawy zapewni pełną kontrolę nad przemieszczaniem w obrębie Wspólnoty zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, w tym psów, kotów i fretek. Ma to ogromne znaczenie dla łatwiejszego przemieszczania zwierząt towarzyszących właścicielom w trakcie podróży do państw Unii Europejskiej.

Rozporządzenie unijne zakłada, iż warunkiem przemieszczania zwierząt towarzyszących podróżnym w obrębie Wspólnoty będzie ich oznakowanie oraz zaopatrzenie w paszport. Zgodnie z przepisami kompetencyjnymi zawartymi w tej ustawie do znakowania zwierząt towarzyszących będą upoważnieni lekarze weterynarii posiadający prawo wykonywania zawodu. Wysokość opłaty za wydawanie paszportów minister rolnictwa określi w drodze rozporządzenia. Rejestr lekarzy uprawnionych do wydawania paszportu, stosownie do projektowanej ustawy, mają prowadzić okręgowe izby lekarsko-weterynaryjne. Lekarze weterynarii zaopatrywani będą w druki paszportów przez Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną za pośrednictwem okręgowych izb lekarsko-weterynaryjnych. Kontrole przywożonych z państw trzecich zwierząt towarzyszących podróżnym będą wykonywać organy celne na określonych przejściach granicznych. Wykaz takich przejść określi minister rolnictwa i rozwoju wsi w drodze rozporządzenia.

Zmiany ustawowe z dnia 11 marca 2004 r. wdrażają ponadto postanowienia nowej dyrektywy dotyczącej zwalczania pryszczycy, w tym przepisy dotyczące zakresu dochodzenia epizootycznego w przypadku wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt, ustanawiania obszaru zapowietrzonego lub zagrożonego wokół ogniska choroby oraz wprowadzania określonych ograniczeń, w tym w przemieszczaniu ludzi i zwierząt w obrębie ogniska choroby.

Celem zmian wprowadzanych w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego jest przejęcie do krajowego porządku prawnego nowych unormowań Unii Europejskiej dotyczących produkcji, przetwarzania, dystrybucji oraz wprowadzania na rynek produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w tym produktów pochodzących z obszarów, na których terenie zwalczane są niektóre choroby zakaźne zwierząt. W celu implementacji założeń dyrektywy Rady nr 2002/99/ z 16 grudnia 2002 r. ustanawiającej zasady zdrowia zwierząt regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję i wprowadzanie do obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi dodano w ustawie upoważnienie dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do określenia w drodze rozporządzeń: wykazu chorób zakaźnych zwierząt, ze względu na które wprowadza się zakaz lub ograniczenie umieszczania na rynku produktów pochodzenia zwierzęcego; sposobu produkcji i znakowania produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z rejonów zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz wymagań dla świadectwa zdrowia dla takich produktów.

Kolejna zmiana dopuszcza przywóz z państwa trzeciego produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na rynek krajowy, dla których nie określono wymagań weterynaryjnych w przepisach Unii Europejskiej, po uzyskaniu pozwolenia od głównego lekarza weterynarii. Ustawa wprowadza także możliwość korzystania z procedury komitologii w zakresie określenia wymagań dla produktów pochodzenia zwierzęcego. Mianowicie minister właściwy do spraw rolnictwa może, w zakresie określonym przepisami Unii Europejskiej, wystąpić do Komisji Europejskiej z wnioskiem o zatwierdzenie lub wprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odmiennych niż przewidywane w tych przepisach wymagań weterynaryjnych, przedkładając jednocześnie propozycję wymagań weterynaryjnych umożliwiających uzyskanie celu równoważnego do celu założonego w obowiązujących przepisach Unii Europejskiej.

Przyjęcie do prawa polskiego tych przepisów ujednolici prawo krajowe z unijnym w zakresie handlu produktami pochodzenia zwierzęcego i ich przywozu, a także umożliwi płynne wdrożenie do systemu prawa krajowego i wejście w życie obowiązujących przepisów: rozporządzenia nr 852/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny żywności; rozporządzenia nr 853/2004 z tego samego dnia, ustanawiającego szczegółowe wymagania higieniczne dla żywności pochodzenia zwierzęcego, oraz rozporządzenia nr 882, z tymi samymi sygnaturami, w sprawie urzędowych kontroli organizowanych w celu zapewnienia zgodności z prawem w zakresie żywności i pasz, zdrowia zwierząt oraz ochrony zwierząt.

Zmiany w ustawie z 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej w większości są konsekwencją proponowanych zmian w ustawie z 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt i stanowią uszczegółowienie dotychczasowych przepisów. Wejście w życie ustawy dostosuje krajowe przepisy do nowych dyrektyw i rozporządzeń Unii Europejskiej, do czego Polska jest zobowiązana.

Dyskusja na wczorajszym posiedzeniu komisji była bardzo ożywiona. Z czternastu zgłoszonych poprawek przyjętych zostało siedem. Poprawki te zostały przyjęte jednogłośnie. Miały one charakter doprecyzowujący, ponadto zaostrzyły rygory dotyczące ochrony zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa konsumenta.

Muszę poinformować Wysoki Senat, że Polskie Towarzystwo Rejestracji i Identyfikacji Zwierząt w dniu dzisiejszym o godzinie 8.56 przekazało swoje uwagi do ustawy. Przyjęcie tych uwag nie zapewniłoby jednak niepowtarzalności numerów świadectw, co byłoby niezgodne z podstawowym wymogiem Unii Europejskiej.

Komisja prosi więc Wysoką Izbę o przyjęcie rozpatrywanej ustawy z siedmioma poprawkami zgłoszonymi i przyjętymi przez komisję. Dziękuję bardzo.

Marszałek Longin Pastusiak:

Dziękuję, Panie Senatorze.

Myślę, że kiedy za trzy dni o północy zwierzęta przemówią ludzkim głosem, to podziękują Senatowi i panu senatorowi za przyjęcie tej ustawy o ochronie zwierząt.

Przechodzimy do zadawania pytań panu senatorowi.

Bardzo proszę, pan senator Matusiak.

A panią marszałek proszę o objęcie przewodnictwa w dalszej części obrad.

(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Jolanta Danielak)

Senator Ryszard Matusiak:

Panie Przewodniczący, mam takie pytanie. Doczytałem się, że została wprowadzona poprawka dotycząca nakazu corocznego szczepienia psów. Taka banalna, wydawałoby się, sprawa. I teraz pytanie. O ile mi wiadomo... Z informacji, które uzyskałem, jeśli chodzi o jakość szczepionek i szczepienia - zaznaczam, że nie jestem przekonany do końca - taka szczepionka działa praktycznie trzy lata. Są szczepionki o takich skutkach działania. Dlaczego jest wpisany nakaz szczepienia psów co roku, jeżeli byłoby faktem, że szczepienie można by było odbywać raz na trzy lata, czyli, inaczej mówiąc, gdyby fakty wskazywały na to, że jakość szczepionki jest taka, a nie inna? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Lorenz:

Dziękuję bardzo.

Panie Senatorze, na to pytanie odpowie resort, ponieważ są różnego rodzaju szczepionki. Tak więc prosiłbym bardzo resort o odpowiedź.

Może jest jakieś inne pytanie?

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są kolejne pytania do senatora sprawozdawcy? Nie ma pytań.

Dziękuję bardzo.

(Senator Janusz Lorenz: Dziękuję bardzo.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister rolnictwa i rozwoju wsi.

Serdecznie witam na naszych obradach panią minister Darię Oleszczuk z tegoż właśnie resortu.

Czy pani minister, zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu, chce zabrać głos i przedstawić stanowisko rządowe w sprawie omawianej ustawy?

Daria Oleszczuk

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:

Dziękuję bardzo, Pani Marszałek. Pan senator Lorenz bardzo szczegółowo przekazał informacje co do projektowanej ustawy, ale jeżeli pani pozwoli, to chciałabym udzielić odpowiedzi na pytanie pana senatora.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę.

Ogrzewamy się ciepłem światełka betlejemskiego, ale ono mi trochę utrudnia kontakt wzrokowy, zwłaszcza ze stroną rządową, za co serdecznie przepraszam.

(Senator Ryszard Matusiak: Pani Marszałek, czy można?)

Panie Senatorze, będzie jeszcze możliwość zadawania pytań.

(Senator Ryszard Matusiak: Pani Marszałek, skoro pani minister będzie odpowiadać na pytanie, to chciałbym dopowiedzieć, uzupełnić to pytanie do pana sprawozdawcy senatora i to by było jakby kompendium całej sprawy.)

Bardzo proszę, proszę uzupełnić to pytanie.

Senator Ryszard Matusiak:

Pani Minister, chcę jeszcze jedno wyjaśnienie w tej sprawie uzyskać. Kto selekcjonuje i kto wskazuje, jakie szczepionki są używane, jakie produkty, o jakiej trwałości? To będzie jednoznaczne z oceną, czy ta materia jest dobrze uporządkowana. Bo może się okazać, że tu jest roczna szczepionka, tam dwuletnia, trzyletnia... Dlaczego to nie jest ujednolicone i czym to jest spowodowane? Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Pani Minister.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Senatorze!

Przede wszystkim podniósł pan tutaj dwie kwestie. Od strony farmaceutycznej, jak pan powiedział, jest dopuszczalne, że psy mogą być szczepione raz na trzy lata. My tego nie kwestionujemy. Ale jest druga sprawa: zalecenia międzynarodowej organizacji do spraw ochrony zdrowia zwierząt OIE, która stanowi - i takie ustalenia znalazły się w ustawie - że szczepienia powinny być jednak przeprowadzane co roku. A więc są tutaj dwie kwestie: postęp farmaceutyczny dopuszcza dzisiaj taką możliwość, żeby te szczepionki stosować raz na trzy lata, ale nie nastąpiła eradykacja tej choroby do tego stopnia, żebyśmy mogli sobie pozwolić na to, żeby psy i koty były szczepione raz na trzy lata. Trzeba więc wziąć pod uwagę wymóg szczepienia corocznego i to zostało utrzymane.

(Senator Ryszard Matusiak: Przepraszam, ale...)

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Panie Senatorze, jesteśmy na etapie przestawiania stanowiska rządowego i chciałabym, aby pani minister mogła wypełnić swoje zadanie w tej kwestii. Do pytań adresowanych do pani minister za chwilę przejdziemy, Panie Senatorze.

Pani Minister, czy są jeszcze jakieś uwagi ze strony ministerstwa, które ogólnie odnosiłyby się do materii ustawowej?

Daria Oleszczuk

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:

Nie, Pani Marszałek. Bardzo dziękuję za pracę komisji. Tak jak powiedziałam, pan senator Lorenz bardzo wnikliwie i szczegółowo omówił rządową ustawę o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

I teraz przechodzimy do etapu, w którym zgodnie z art. 44 ust. 6 regulaminu senatorowie mogą adresować pytania związane z ustawą do pani minister.

Rozumiem, że pan senator chce ponownie zabrać głos. Proszę tylko, żeby to pytanie było krótkie i nie przypominało debaty.

Senator Ryszard Matusiak:

Pani Marszałek, Pani Minister, ja rozumiem, że to... Mam pytanie: czy to nie jest tak jakby lobbing? Powiem otwarcie: każde szczepienie kosztuje 15-20 zł. Na czyj wniosek była wprowadzona poprawka w tej materii? Czy na wniosek tej światowej organizacji ochrony zwierząt, czy na wniosek kogoś innego? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Pani Minister.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Daria Oleszczuk:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Nie były tutaj brane pod uwagę organizacje, które mogłyby prowadzić lobbing co do obowiązku corocznego szczepienia. Po prostu były z naszej strony brane pod uwagę względy zachowania zdrowia publicznego, czyli - jak powiedziałam - brak eradykacji tej choroby na terenie kraju. Ta choroba po prostu się szerzy i z tego względu zostało uznane, że jest wymagane szczepienie raz na rok.

Jeśli chodzi o koszty i o postęp w dziedzinie farmacji, to pan senator ma rację - dzisiaj postęp jest taki, że można by dokonywać tego szczepienia raz na trzy lata. Trzeba jednak wziąć pod uwagę obecny stan epizootyczny kraju. I to zaważyło na kształcie tego przepisu.

Sądzę, Wysoka Izbo, że te wszystkie kwestie będą mogły ulec w przyszłości zmianie, tak że będzie można dokonywać szczepienia raz na trzy lata. Ale musi to być potwierdzone ogólnym stanem epizootycznym i epidemiologicznym kraju.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Serdecznie dziękuję, Pani Minister.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Daria Oleszczuk: Dziękuję.)

Czy są dalsze pytania? Nie ma.

Otwieram dyskusję.

Przypominam o wymogach regulaminowych... Panie Senator i Panowie Senatorowie, stwierdzam, że nikt z państwa nie wyraził gotowości do zabrania głosu podczas debaty, a pan senator Tadeusz Bartos złożył swoje wystąpienie do protokołu.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Serdecznie dziękuję przedstawicielom rządu za udział w posiedzeniu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym trzecim posiedzeniu 15 grudnia 2004 r. Do Senatu została przekazana tego samego dnia, czyli 15 grudnia 2004 r. Marszałek Senatu również tego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 862, a sprawozdanie komisji w druku nr 862A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Alicję Stradomską, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Senator Alicja Stradomska:

Dziękuję.

Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!

Mam zaszczyt przedstawić stanowisko Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia w sprawie ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Komisja dyskutowała nad wymienioną ustawą 21 grudnia. Opinia w tej sprawie została zawarta w druku nr 862A.

Wysoka Izbo, nowelizacja tej ustawy dotyczyła dwóch kwestii: reklamy i promocji win gronowych oraz określenia limitu miejsc na leczenie odwykowe w zakładach lecznictwa.

Ta pierwsza kwestia została odrzucona w Sejmie. Wzbudziła ona gorącą dyskusję i podzieliła posłów. Zdecydowana większość była przeciwna i powoływała się na negatywne skutki, jakie wywołuje nadmierne spożywanie alkoholu, w tym również win. Inni zaś uważali, że promocja właśnie win gronowych może dać szansę na zmianę struktury spożycia alkoholu w Polsce, bo wiemy, że w ostatnim roku nastąpił wzrost spożycia alkoholów mocnych o 25%, z kolei spożywanie win w małych ilościach ma w pewnym sensie działanie zdrowotne.

Jednak najważniejszym celem tej ustawy było dostosowanie się do wymogów Unii Europejskiej. Chociaż muszę tu też powiedzieć, że państwa członkowskie mogą samodzielnie regulować kwestie dotyczące reklamy napojów alkoholowych, w tym wyrobów winiarskich, niemniej jednak regulacje krajowe nie mogą naruszać przepisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, to jest art. 28 tego traktatu, który zakazuje stosowania ograniczeń ilościowych w przewozie oraz wszelkich środków o skutku równoważnym w relacjach między państwami członkowskimi. Brak regulacji w tej sprawie może skutkować tym, iż będziemy stroną w Europejskim Trybunale Sprawiedliwości.

Teraz odniosę się do drugiej kwestii, której dotyczył projekt tej ustawy, ponieważ uchwalona przez Sejm w dniu 15 grudnia ustawa o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości reguluje wyłącznie jedną kwestię z tych będących przedmiotem przedłożenia rządowego, a mianowicie tę związaną właśnie z postępowaniem wobec osób uzależnionych od alkoholu.

Ustawa w aktualnym brzmieniu - pomimo zasady, iż poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne - określa również sytuacje, w których poddanie się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego następuje na skutek wydania orzeczenia sądowego o obowiązku poddania się leczeniu. Ale praktyka wykonywania orzeczeń sądowych dowodzi, iż orzeczenia te nie są dostatecznie respektowane przez zakłady lecznictwa odwykowego, co powoduje, że wzrasta liczba niewykonanych orzeczeń sądowych. Ta nowelizacja ma pozwolić na zwiększenie skuteczności wykonywania orzeczeń w wyniku skrócenia czasu oczekiwania na podjęcie leczenia w zakładzie lecznictwa odwykowego.

Zaproponowana przez komisję poprawka, która jest zgodna z przedłożeniem rządowym, mówi o tym, że stacjonarne i niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego przyjmują na leczenie w pierwszej kolejności osoby zobowiązane do leczenia odwykowego do wykorzystania limitu miejsc stanowiących 20% ogółu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego. Ta zmiana pozwoli na przyjmowanie, w proporcjach właściwych dla procesu terapeutycznego, osób uzależnionych, które chcą podjąć leczenie z własnej woli, i osób, które są zobowiązane do leczenia odwykowego. Ponieważ proces terapii odbywa się w grupach terapeutycznych - najczęściej są to grupy kilkunastoosobowe - podstawową rolę odgrywa motywacja. I to, że będzie 20% osób, które są leczone, że tak powiem, z przymusu, i 80% osób, które same zdecydowały się na to leczenie, będzie miało również znaczenie motywujące i terapeutyczne. Gdybyśmy z kolei zwiększyli tę liczbę osób ponad poziom 20%, to byłby to czynnik destrukcyjny dla procesu terapii w grupach terapeutycznych, bo z doświadczenia wiadomo, że prowadzi to do przypadków nieskuteczności leczenia, ponieważ takie osoby wywierają czasami większy wpływ na pozostałych. Dlatego też przywrócenie pierwotnej propozycji, czyli tych 20% osób zobowiązanych do leczenia odwykowego jako przyjmowanych w pierwszej kolejności, nie tylko służy zachowaniu proporcji, ale również powinno przyczynić się do faktycznego zwiększenia liczby kończących terapię osób, które na mocy postanowienia sądowego były zobowiązane do podjęcia leczenia odwykowego. Zginie również taka argumentacja przedstawiana i przez zakłady lecznictwa, i przez osoby do tego leczenia zobowiązane, że brakuje miejsc na podjęcie leczenia.

W związku z tym w imieniu komisji proszę Wysoką Izbę o przyjęcie tej ustawy z zaproponowaną poprawką. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję, Pani Senator.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą adresować do senatora sprawozdawcy pytania związane z ustawą.

Czy ktoś z państwa senatorów chce zadać takie pytanie?

Bardzo proszę, Pani Senator.

Senator Aleksandra Koszada:

Dziękuję bardzo.

Pani Senator, powiedziała pani, że komisja powróciła do zapisu rządowego. Rzeczywiście bardzo słuszny jest ten zapis ustanawiający limit dwudziestoprocentowy. Ale czy była dyskusja... Tak jak pani powiedziała, jest to zapis rządowy. Ale czym kierował się Sejm, rezygnując z tego limitu? Bo w ustawie przyjętej przez Sejm tego limitu nie ma. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę.

Senator Alicja Stradomska:

Wydaje mi się, że tam dyskusja była, ale poszła w innym kierunku - bardziej zastanawiano się nad tym, jakie są skutki picia alkoholu, niż nad tym, w jaki sposób pomóc osobom, które potrzebują pomocy lekarskiej. I chyba dlatego po prostu umknęła w tych rozważaniach ta kwestia, tak ważna dla samej terapii.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę. Pani senator Bochenek.

Senator Krystyna Bochenek:

Pani Senator, chciałabym się dowiedzieć, czy mamy jakieś dane konkretyzujące to, jaka jest skala tego zjawiska, jeśli chodzi o orzecznictwo sądowe.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę.

Senator Alicja Stradomska:

To znaczy jeżeli chodzi o... W placówkach lecznictwa odwykowego było zarejestrowanych około stu dwudziestu tysięcy pacjentów, w tym dwadzieścia kobiet. Jest od miliona pięciuset do miliona ośmiuset pacjentów leczących się z powodu różnych chorób, ale nadużywających alkoholu. Z podobnych danych mogę podać to, że około trzech do czterech milionów osób żyje w rodzinach, w których właśnie z powodu nadużywania alkoholu stosowana jest przemoc. Spożycie alkoholu obecnie mieści się w granicach 7-8 l na osobę - taki poziom już osiągnęło. W Polsce żyje około siedmiuset tysięcy osób uzależnionych od alkoholu. To są liczby, które pokazują skalę tego zjawiska.

(Senator Krystyna Bochenek: To czy w skali...)

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Rozumiem, Pani Senator, że ma pani dodatkowe pytanie, tak?

Bardzo proszę.

Senator Krystyna Bochenek:

Jeśli można.

Ile osób w skali roku jest kierowanych na przymusowe leczenie? Czy może pani senator...

Senator Alicja Stradomska:

W 2003 r. obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu w zakładzie stacjonarnym orzeczono wobec szesnastu tysięcy siedemdziesięciu dziewięciu osób, w zakładach niestacjonarnych - wobec dwudziestu dwóch tysięcy dwudziestu dwóch osób. Terapię kończy zaś średnio około 25% osób.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są kolejne pytania do pani senator sprawozdawcy?

(Senator Zbigniew Kruszewski: Są, ale pani marszałek nie chce spojrzeć w kierunku...)

(Senator Alicja Stradomska: Jeszcze jest senator Kruszewski.)

Zechce.

Bardzo proszę, Pani Senator.

(Senator Zbigniew Kruszewski: Ja?)

Senator Zofia Skrzypek-Mrowiec:

Czy dobrze rozumiem, że nie będziemy już wracać do sprawy rozszerzenia reklamy?

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Nie, nie, ponieważ Sejm to odrzucił.

(Senator Zofia Skrzypek-Mrowiec: Sejm to odrzucił. A więc nie... Dziękuję bardzo.)

Bardzo proszę. Pan senator Dzido.

Senator Henryk Dzido:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Pani Senator, czy komisja rozważała kwestię, jaki jest przewidywany koszt leczenia odwykowego tych stu dwudziestu tysięcy osób i w jakim stopniu osoby te partycypują w kosztach leczenia? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę.

Senator Alicja Stradomska:

Nie, akurat tego na posiedzeniu komisji nie rozpatrywaliśmy.

(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Ale przypominam panu...)

Co do kosztów leczenia, to każdy jest ubezpieczony, a jeżeli nie jest ubezpieczony, to po prostu fundusz pokrywa koszty leczenia takiej osoby.

(Senator Henryk Dzido: Ale koszty są.)

Tak, koszty na pewno są.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Pan senator Kruszewski.

Senator Zbigniew Kruszewski:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Pani Senator, powiedziała pani, że wzrost spożycia alkoholu wynosi 25%. Czy komisja się zastanawiała, co jest tego przyczyną? Czy jest to wzrost faktyczny, czy tylko, że tak powiem, zalegalizowany ze względu na obniżenie akcyzy i ograniczenie sprowadzania alkoholu z zewnątrz, co spowodowało, że sprzedano więcej alkoholu krajowego? A więc czy ten wskaźnik 25% wynika faktycznie ze zwiększonego spożycia alkoholu? Czy komisja to rozważała? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę.

Senator Alicja Stradomska:

Powiem w ten sposób: opuściliśmy akurat ten pierwszy punkt, ponieważ przedmiotem naszych obrad była tylko analiza drugiego punktu przyjętego przez Sejm. W związku z tym nie było dyskusji ogólnej, dotyczącej właśnie tego problemu, o który pan senator pyta.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są dalsze pytania do pani senator? Nie ma.

Dziękuję serdecznie.

(Senator Alicja Stradomska: Dziękuję.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.

Serdecznie witam na naszych obradach sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia, pana ministra Zbigniewa Podrazę.

Czy pan minister pragnie zabrać głos i przedstawić, na podstawie art. 50 Regulaminu Senatu, stanowisko rządowe związane z ustawą?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia Zbigniew Podraza: Pani Marszałek, pani senator w pełni przedstawiła sytuację i dyskusję zarówno w sejmowej Komisji Zdrowia, na sali sejmowej, jak również w senackiej komisji zdrowia. Dziękuję.)

Dziękuję bardzo, Panie Ministrze.

Teraz zwracam się do państwa senatorów, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu senatorowie mogą adresować do pana ministra pytania, oczywiście związane z ustawą.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Gerard Czaja:

Dziękuję, Pani Marszałek.

W uzasadnieniu do projektu czytamy, że część zakładów prowadzących leczenie odwykowe uchyla się od przyjmowania na leczenie osób zobowiązanych do tego przez sąd. W związku z tym mam pytanie: jakie są przyczyny tego uchylania się? Czy wina leży tylko po stronie tych, którzy mają wykonywać ten obowiązek, czy ewentualnie taką przyczyną jest brak miejsc?

Druga sprawa: czy wyznaczona w nowelizacji liczba miejsc nie spowoduje tego, że przedłuży się czas oczekiwania tych, którzy chcą sami, z własnej woli, poddać się tej profilaktyce?

I trzecie pytanie: jaka w ogóle jest liczba zakładów odwykowych i czy jest ona wystarczająca? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są dalsze pytania do pana ministra? Nie ma.

Bardzo proszę, Panie Ministrze. Zapraszam na mównicę.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:

Pani Marszałek! Wysoki Senacie!

Panie Senatorze, jeśli chodzi o sprawę pierwszą, uchylania się od obowiązku i jego przyczyny... Często bywa tak, że ten, kto ma sądowy wyrok przymusowego leczenia, odmawia, bo ma takie prawo i nie chce być leczony. Jest tak zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie ma miejsc, kiedy zakład jest pełen, można powiedzieć, pacjentów. A te 20% jakby gwarantuje, że zgłaszający się do grupy terapeutycznej nie natrafia już w tym momencie na taką odpowiedź, że nie ma miejsca, lecz jest przyjmowany. Bo to właśnie brak miejsc bardzo często powodował to, że ci pacjenci, którzy byli kierowani na leczenie w ramach wyroku sądowego, mieli ułatwioną odmowę leczenia.

To, że grupa terapeutyczna będzie się składać w 20% z pacjentów, którzy są skierowani w ramach wyroków sądowych, nie wpłynie na strukturę tej grupy, z kolei gdyby obowiązywał zapis sejmowy, mogłoby dojść do tego, że byliby to na przykład tylko podsądni albo że byliby oni w tej grupie w przeważającej większości, a jeśli chodzi o leczenie w grupie terapeutycznej, to istotny jest również wpływ pewnych osobowości na siebie. Ten podział 20%:80% nie powinien wpłynąć ujemnie na całą grupę terapeutyczną.

Jaka jest liczba zakładów? W tej chwili nie jestem w stanie odpowiedzieć panu senatorowi, jaka jest liczba tych zakładów. Ale zjawisko jest szerokie i te liczby, które przytaczała pani senator, są wymowne. Pozwoli pan senator, że na pytanie o liczbę zakładów odpowiem pisemnie.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Ponownie pan senator Czaja.

Bardzo proszę.

Senator Gerard Czaja:

Dziękuję.

Konsultowałem te rozwiązania ustawowe z jednym z kierowników zakładów odwykowych. On wyraźnie stwierdził, że te rozwiązania spowodują wydłużenie okresu wyczekiwania na miejsce w jego zakładzie. A na miejsce w zakładzie kierowanym przez niego czeka się cztery miesiące w wypadku leczenia dobrowolnego, bo ja nie mówię tu o tych, którzy mają wyroki orzekające o obowiązku leczenia. A więc jeżeli odejmiemy jeszcze te 20%, to czas oczekiwania dla tych, którzy dobrowolnie chcą się poddać leczeniu, zdecydowanie się wydłuży. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Panie Ministrze.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:

Panie Senatorze, zgadzam się z tą opinią. Ale problem jest taki, że ci, którzy zgłaszają się do takiego leczenia dobrowolnie, mogą się zgłosić zawsze, a tu chodzi o to, że jest to argument w wypadku tych, którzy przychodzą z wyrokami sądowymi - bardzo często są to osoby, które są źródłem napięć w rodzinie, w swojej grupie społecznej, we własnym otoczeniu - i wykorzystują sytuację, kiedy, trafiając do zakładu, otrzymują odpowiedź, że nie ma miejsca, wykorzystują to i nie leczą się. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są dalsze pytania do pana ministra? Nie ma.

Dziękuję serdecznie.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia Zbigniew Podraza: Dziękuję bardzo.)

Otwieram dyskusję.

Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu przemówienia senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków o charakterze legislacyjnym do marszałka Senatu. Wnioski te muszą być złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji nad ustawą.

Przypominam też, że komisja będzie rozpatrywać tylko te wnioski, które zostały złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji do marszałka Senatu.

Proszę o zabranie głosu panią senator Krystynę Bochenek.

Senator Krystyna Bochenek:

Dziękuję bardzo.

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!

Rozwiązanie, które przyjęła komisja, przywracające zapis rządowy, jest moim zdaniem właściwe. Powiem na ten temat kilka słów, opierając się na konsultacjach z dyrektorami kilku ośrodków leczenia odwykowego.

W zgodnej opinii osób profesjonalnie zajmujących się terapią uzależnienia od alkoholu dodany do ustawy art. 32¹, mówiący o przyjmowaniu na leczenie poza kolejnością osób sądownie zobowiązanych do poddania się terapii, spowoduje daleko idącą dezorganizację wypracowanego w ciągu ostatnich kilkunastu lat modelu leczenia odwykowego, który oparty jest głównie na psychoedukacji i psychoterapii. Ten rodzaj pracy z ludźmi uzależnionymi wymaga współpracy ze strony pacjenta. Osoby, wobec których orzeczono obowiązek leczenia odwykowego, mają zazwyczaj niską motywację do terapii bądź nie mają żadnej, dlatego też ośrodki przyjmujące je limitują liczbę tych pacjentów do około 20% stanu. Art. 32¹ spowoduje znaczne zwiększenie liczby tych chorych w zakładach leczenia odwykowego, co, ze względu na ich często demotywującą postawę wobec pozostałych pacjentów, istotnie obniży jakość i efektywność leczenia. Z dużym prawdopodobieństwem można założyć, że treść art. 32¹ nie była konsultowana z osobami zawodowo zajmującymi się terapią uzależnienia od alkoholu.

Chciałabym też podkreślić, iż uprzywilejowanie pacjentów, na których nałożono sądowo obowiązek leczenia odwykowego, może być sprzeczne z zasadą równej dostępności do leczenia, w tym z ustawą z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, Dziennik Ustaw nr 210, i może stawiać w gorszej sytuacji osoby, które chcą dobrowolnie podjąć leczenie odwykowe i wobec których rokowanie w tym zakresie jest znacznie lepsze.

Jak powiedziałam, konsultowałam tę sprawę z dyrektorami kilku ośrodków leczenia odwykowego, podobnie jak pan senator, i słyszałam też opinie, że zapis art. 32¹ w tej formie w ogóle nie powinien znaleźć się w ustawie. Ale biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenia, można przyjąć stanowisko, że powinien zostać dookreślony limit miejsc dla osób zobowiązanych do leczenia właśnie na poziomie 20% łóżek.

Nie zgłaszam więc, mimo pierwotnych planów, wniosku legislacyjnego w tym zakresie, w związku z tym, że wniosek o treści przeze mnie oczekiwanej został przyjęty przez komisję i zaproponowany do przyjęcia przez panie i panów senatorów. Chcę powiedzieć, że będę głosowała za przyjęciem wniosku. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Pani Senator.

Czy ktoś z państwa senatorów chce jeszcze zabrać głos w debacie? Nie ma zgłoszeń.

Tym samym informuję państwa, że lista mówców została wyczerpana. Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Serdecznie dziękuję panu ministrowi za udział w posiedzeniu i za wsparcie swoim stanowiskiem stanowiska senackiego. Dziękuję.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym trzecim posiedzeniu 16 grudnia 2004 r. i tego samego dnia została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 18 grudnia bieżącego roku, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 867, a sprawozdanie komisji w druku nr 867A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, senatora Janusza Koniecznego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Konieczny:

Dziękuję bardzo.

Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!

W imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie z posiedzenia, którego tematem była ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw.

Ustawa ta, wniesiona do Sejmu jako projekt poselski, została przez Sejm uchwalona 16 grudnia 2004 r. Jej celem jest wyeliminowanie z ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej usterek, które ujawniły się po wejściu w życie jej ostatniej nowelizacji z dnia 16 kwietnia 2004 r. Szereg poprawek wynikło również z faktu jednoczesnego z tą nowelizacją wejścia w życie ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Do istotnych zmian przyjętych w ustawie należy utworzenie i wyodrębnienie w Wojskowej Agencji Mieszkaniowej funduszu remontowego. Środki na nim zgromadzone zapewnią utrzymanie zasobu mieszkaniowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej na odpowiednim poziomie.

Jedną z najważniejszych zmian zawartych w ustawie jest nowelizacja art. 53. Zmiany te wychodzą naprzeciw oczekiwaniom środowiska żołnierzy i mają na celu przywrócenie uprawnienia dla żołnierzy zawodowych, posiadających rodziny i pełniących obowiązki służbowe w miejscowości dalszej niż pobliska, do bezpłatnego zakwaterowania tymczasowego w kwaterach internatowych lub w internacie.

Poprzednia zmiana ustawy, dokonana 16 kwietnia 2004 r., spowodowała odebranie tych uprawnień, co pociągnęło za sobą znaczne obciążenie budżetów domowych rodzin żołnierzy w wyniku konieczności ponoszenia opłat zarówno na zakwaterowanie tymczasowe, jak i zakwaterowanie w miejscu pobytu rodziny żołnierza.

Wspomniana już wyżej ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowych żołnierzy zawodowych zakłada kadencyjność pełnienia tej służby w odniesieniu do wszystkich stanowisk, co z całą pewnością będzie się wiązało z częstszą zmianą garnizonu przez żołnierzy. Stąd nowelizacja ustawy o zakwaterowaniu jest bardzo istotna.

W art. 53 ustawy po ust. 4 dodano ust. 4a, b, c, które mówią, kto jest zwolniony z opłat za zakwaterowanie tymczasowe, a także to, iż opłaty te pokrywa się z dotacji budżetowej. W wypadku rezygnacji żołnierza z zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym, w tym w kwaterze funkcyjnej, zaproponowanym przez agencję w miejscowości, w której zajmuje stanowisko służbowe lub w miejscowości pobliskiej, żołnierz wnosi opłatę za korzystanie z internatu lub kwater internatowych w pełnej wysokości. Zmiana ta powoduje dodatkowe obciążenie budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej - będzie ono wynosić w granicach 14 milionów 500 tysięcy zł rocznie.

Nowelizacja wprowadza w art. 21 nowy ust. 2, który umożliwi wydawanie decyzji o prawie zamieszkiwania w lokalu żołnierzowi służby terminowej, pod warunkiem jednakże wcześniejszego zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych żołnierzy służby stałej.

Ustawa zmienia również szereg przepisów przejściowych zawartych w ustawie o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw. W zmianie do art. 19 ust. 4 ustawa proponuje wydłużenie terminu składania oświadczeń o wycofaniu wniosku o wypłatę ekwiwalentu w zamian za rezygnację z kwatery do dnia 31 marca 2005 r.

W dodanym przepisie art. 17 ust. 2a ustawa umożliwia wydanie wobec żołnierza, który korzystał ze świadczenia pokrywającego koszty najmu lokalu, kolejnej decyzji przedłużającej pobieranie tego świadczenia na dotychczasowych zasadach do czasu wydania żołnierzowi decyzji o prawie do zamieszkiwania na podstawie nowych przepisów.

Zmiana w art. 19 ust. 2, polegająca na dodaniu pktu 3, definiującego fundusz remontowy, stanowić będzie gwarancję utrzymania zasobu mieszkaniowego w stanie odpowiednim pod względem technicznym.

Zmiana w art. 22 dotyczy zamieszkiwania w kwaterach funkcyjnych na czas zajmowania stanowiska.

Kolejne zmiany dotyczą art. 23 i polegają na uregulowaniu stanu prawnego zwalnianych z zawodowej służby wojskowej, zamieszkujących w lokalu niebędącym kwaterą.

Pani Marszałek, Wysoka Izbo, ważne zmiany dotyczą także art. 36, zgodnie z którym w budynkach wspólnot mieszkaniowych lub spółdzielni opłaty za używanie lokalu wynoszą do 3% wartości odtworzeniowej, o której mowa w ust. 1, jednak nie mniej, niż stanowi uchwała wspólnoty lub odpowiedniego organu spółdzielni.

Zmiany w art. 47 dotyczą odpraw żołnierzy zawodowych, zwalnianych z zawodowej służby wojskowej i żołnierzy służby stałej, zwalnianych z zawodowej służby wojskowej, jeżeli nie nabyli prawa do emerytury wojskowej.

Na zaproszenie przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego w posiedzeniu uczestniczyli przedstawiciele zespołu lokatorów, którzy zapoznali komisję i stronę rządową z problemami, jakie nurtują to środowisko.

Komisja przyjęła osiem poprawek, które zawarte są w druku senackim nr 867A. Myślę, że pozostawię te poprawki paniom i panom senatorom do zapoznania się, nie będę ich przedstawiał szczegółowo.

Pani Marszałek, Wysoka Izbo, w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wnoszę o uchwalenie uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw wraz z przedstawionymi poprawkami. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Proszę o pozostanie przy mównicy, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą adresować pytania związane z ustawą do senatora sprawozdawcy.

Czy są takie pytania?

Bardzo proszę, pani senator Koszada.

Senator Aleksandra Koszada:

Dziękuję.

Króciuteńkie pytanie. Panie Senatorze, ile lokali mieszkalnych znajduje się w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej? Dziękuję.

Senator Janusz Konieczny:

Krótka odpowiedź, Pani Senator: nie wiem, o tym nie było mowy. Jest pan minister i myślę, że odpowie na to pytanie.

Bardzo o to proszę, Panie Ministrze.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są dalsze pytania do senatora sprawozdawcy? Nie ma pytań.

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

(Senator Janusz Konieczny: Dziękuję bardzo.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została wniesiona przez komisję sejmową. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister obrony narodowej.

Serdecznie witam pana ministra Janusza Zemkego, reprezentującego Ministerstwo Obrony Narodowej, i zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu zwracam się z pytaniem, czy zechce przedstawić stanowisko rządowe. Bardzo proszę.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej Janusz Zemke:

Dziękuję bardzo.

Pani Marszałek i Wysoki Senacie.

Otóż stanowisko rządu, jeśli chodzi tę ustawę, jest oczywiście pozytywne. Inicjatywa dokonania zmian wypłynęła co prawda z Sejmu, ale gdyby Sejm ją przyjął i te poprawki senackie by przeszły, to wówczas, naszym zdaniem, zdołano by rozwiązać trzy podstawowe problemy, jakie dzisiaj są podnoszone w środowisku.

Problem pierwszy dotyczy tego, by żołnierze przenoszeni do innych garnizonów nie musieli płacić za zamieszkanie w internatach. Dzisiaj bowiem jest tak, że żołnierze często mają kwaterę i gdy przenoszeni są do innych jednostek, ponoszą koszty zamieszkania w kwaterze rodziny, bo rodzina tam przecież często pozostaje, a trudno nam wymagać, w sytuacji, kiedy kadencja na danym stanowisku trwa dzisiaj trzy lata, żeby żołnierz przenosił ciągle rodzinę za sobą. No i jest tak, że żołnierz teraz musi płacić za internat. Uważamy, że ta decyzja, by to resort MON przejął opłaty za internat, stanowi co prawda obciążenie dla budżetu państwa i resortu, ale jest, powiedziałbym najogólniej, po prostu sprawiedliwa. Trudno, żeby ktoś płacił dwa razy za możliwość zamieszkania.

Problem drugi dotyczy wysokości czynszów. Pamiętam, że w pytaniach, które otrzymywałem na posiedzeniu Senatu, często pytano także, a jak to jest i czy musi tak być, że żołnierze płacą czynsz w takiej samej wysokości, niezależnie od tego, czy mieszkają w Warszawie, czy w zielonym garnizonie. Ustawa dzisiaj mówi, że czynsz wynosi 3%. Wydaje się, że poprzez zmianę, poprzez zapis, że może wynosić do 3% i prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej będzie mógł w niektórych uzasadnionych przypadkach obniżać czynsz, można by rozwiązać przynajmniej część kwestii, podnoszonych także przez panie i panów senatorów.

Wreszcie dylemat trzeci dotyczy zupełnie nowej kategorii żołnierzy zawodowych - są to szeregowi zawodowi. My chcemy, żeby tych szeregowych zawodowych było docelowo w wojsku aż dwadzieścia cztery tysiące, a w roku przyszłym by to już było dziewięć tysięcy osób. Powiedziałbym przy okazji, że nie jest mi znany pracodawca w Polsce, który by przyjął dwadzieścia cztery tysiące młodych ludzi. My chcemy przyjąć na etat dwadzieścia cztery tysiące nowych, młodych osób.

Dzisiaj ustawa przewiduje, że ci szeregowi zawodowi mogą mieszkać w koszarach, ale nie mieli oni dotąd wizji rozwiązania swoich spraw mieszkaniowych po kilkunastu latach. Ponieważ są to ludzie młodzi, należy przewidywać - i byłoby to rzeczą dobrą - że będą zawiązywali rodziny, będą mieli dzieci, więc muszą mieć także szansę na rozwiązanie swoich problemów mieszkaniowych. Wydaje mi się, że dzięki zapisowi, iż żołnierz otrzymałby po piętnastu latach służby częściową odprawę mieszkaniową wynoszącą 65% wartości mieszkania, uzyskalibyśmy, że tak powiem, silny bodziec, żeby służba trwała co najmniej piętnaście lat, a ci ludzie mieliby z czasem szansę na rozwiązanie swoich problemów bytowych i mieszkaniowych.

A wracając do pytania, które zadała pani senator Koszada - chcę odpowiedzieć na to pytanie pani senator precyzyjnie. Otóż obecnie w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej znajdują się siedemdziesiąt dwa tysiące kwater i mieszkań, ale jeszcze kilka lat temu wojsko miało sto sześćdziesiąt dziewięć tysięcy mieszkań. Czyli w ostatnich latach sprzedaliśmy, czy że tak powiem: sprywatyzowaliśmy około stu tysięcy mieszkań. To pokazuje, jaki był ten proces prywatyzacyjny.

Nie chcemy docelowo mieć takiego zasobu, siedemdziesięciu dwóch tysięcy mieszkań; chcemy, żeby tych mieszkań było w zasobach wojska znacznie mniej - wyłącznie praktycznie blisko jednostek i mieszkań funkcyjnych. To może być docelowo pula kilkunastu tysięcy mieszkań. Ile się da, chcielibyśmy na rynkowych zasadach sprywatyzować, oczywiście stosując tutaj ulgi, bo żołnierze przy nabywaniu mieszkań mają bardzo silne ulgi. Dziękuję, Pani Senator.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Panie Ministrze, proszę pozostać przy mównicy, bowiem teraz senatorowie mogą adresować pytania do pana ministra.

Czy są takie pytania?

Nie ma takich pytań, Panie Ministrze. Dziękuję.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Janusz Zemke: Dziękuję bardzo.)

Otwieram dyskusję i jednocześnie stwierdzam, że nikt z państwa nie wyraża gotowości zabrania głosu w debacie.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

A ja serdecznie dziękuję naszym gościom z Ministerstwa Obrony Narodowej, i nie tylko z ministerstwa, za udział w posiedzeniu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dziewięćdziesiątym trzecim posiedzeniu 16 grudnia 2004 r. i tego samego dnia została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 18 grudnia bieżącego roku, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 868, a sprawozdanie komisji w druku nr 868A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Ochrony Środowiska, pana senatora Janusza Bargieła, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Bargieł:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Pani Marszałek, Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt w imieniu senackiej Komisji Ochrony Środowiska przedstawić sprawozdanie z posiedzenia odbytego w dniu 21 grudnia bieżącego roku. Sprawozdanie dotyczy uchwalonej przez Sejm w dniu 16 grudnia 2004 r. ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej.

Nowelizacja uchwalona przez Sejm 16 grudnia oparta jest na projekcie rządowym. Wprowadza między innymi następujące zmiany do ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej. Chodzi w nich o ujęcie opakowań wielomateriałowych jako opakowań z materiałów dominujących w ich składzie, co oznacza zwolnienie przedsiębiorców z obowiązku rozdzielenia tych opakowań na poszczególne składniki; o objęcie przepisami ustawy z dniem 1 stycznia 2006 r. przedsiębiorców wprowadzających na terytorium kraju materiały reklamowe, komercyjne oraz akumulatory niklowo-żelazowe i inne akumulatory elektryczne, co oznacza między innymi obowiązek uiszczania przez nich opłat produktowych; o uściślenie, w jakich sytuacjach może nastąpić samodzielne realizowanie obowiązku zapewniania odzysku odpadów opakowaniowych i poużytkowych; o zwolnienie z wnoszenia opłaty produktowej, której roczna wartość nie przekracza 50 zł; o zwiększenie przychodów z opłat produktowych, przekazywanych do budżetu samorządu województwa, do 2% wpływu z tych opłat oraz o wprowadzenie dodatkowych terminów na przekazywanie środków z opłaty produktowej do wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i następnie do gmin.

W posiedzeniu wzięli udział: podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska, pan minister Tomasz Podgajniak wraz z doradcami oraz liczni przedstawiciele przedsiębiorców zajmujących się produkcją opakowań oraz unieszkodliwianiem i recyklingiem odpadów. Po wysłuchaniu ożywionej dyskusji wszystkich stron komisja przyjęła ustawę wraz z jedenastoma poprawkami merytorycznymi i redakcyjnymi, które zawarte są w druku senackim.

Jeżeli Wysoka Izba pozwoli, nie będę charakteryzował tych poprawek. Myślę, że pani marszałek zrobi to w czasie głosowania i wtedy państwo się z tym zapoznają.

Mam przyjemność i zaszczyt w imieniu Komisji Ochrony Środowiska wnieść do Wysokiej Izby, aby Wysoka Izba raczyła uchwalić ustawę wraz z jedenastoma poprawkami. Serdecznie dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję, Panie Senatorze.

Proszę pozostać przy mównicy. Damy szansę państwu senatorom na pytania adresowane do senatora sprawozdawcy.

Czy są takowe pytania, oczywiście pytania związane z ustawą? Nie ma pytań, dziękuję.

(Senator Janusz Bargieł: Dziękuję.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy, a do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister środowiska.

Serdecznie witam na naszych obradach podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska, pana Andrzeja Mizgajskiego.

Jednocześnie chcę zapytać pana ministra, czy zechce przedstawić stanowisko rządowe w związku z omawianą ustawą.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski: Jednym zdaniem.)

Bardzo proszę.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski:

Jest pozytywne.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy mimo tak krótkiej wypowiedzi w imieniu ministerstwa są pytania do pana ministra związane z ustawą? Nie ma pytań. Z tego, co rozumiem, wszystko jest jasne.

Otwieram dyskusję.

Jednocześnie stwierdzam, że nikt z państwa nie wyraził gotowości zabrania głosu w debacie.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Bardzo serdecznie dziękuję panu ministrowi i osobom towarzyszącym za udział w posiedzeniu.

 

---