Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2004 r., a do Senatu została przekazana w dniu 2 lutego 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 2 lutego 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 590, a sprawozdanie komisji w druku nr 590A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Alicję Stradomską, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Senator Alicja Stradomska:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Panie Ministrze!
W imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia mam przyjemność przedstawić państwu sprawozdanie z przebiegu posiedzenia z dnia 5 lutego 2004 r. Tematem posiedzenia była ustawa o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych. Nowelizacja stanowiła przedłożenie rządowe.
Istotą proponowanych przez rząd zmian jest rozszerzenie możliwości otrzymywania dodatku z tytułu podjęcia przez dziecko nauki w szkole poza miejscem zamieszkania. Zmiana doprecyzowuje również to, iż chodzi o naukę w szkole ponadpodstawowej i ponadgimnazjalnej. Wprowadza się zróżnicowanie w związku z częściowym pokryciem wydatków związanych z zamieszkiwaniem w miejscowości, w której jest siedziba szkoły ponadpodstawowej lub ponadgimnazjalnej w kwocie 80 zł miesięcznie na dziecko, albo pokryciem wydatków związanych z zapewnieniem dziecku dojazdu do miejscowości, w której znajduje się siedziba szkoły, w kwocie 40 zł miesięcznie. Powoduje to, iż około trzystu osiemdziesięciu pięciu tysięcy uczniów może skorzystać z tego dodatku, a wiemy, jak bardzo ważne w budżetach domowych są koszty związane z dojazdami dzieci do szkoły. Jest to również wsparcie procesów wyrównywania szans edukacyjnych, szczególnie w przypadku młodzieży z małych miejscowości, ze wsi i z rodzin o bardzo małych dochodach. Bardzo dobrze - i tu ukłon w stronę rządu za inicjatywę - że znalazły się w budżecie środki na ten cel. Komisja jednogłośnie poparła zmiany w art. 15.
Biorąc pod uwagę i względy społeczne, i bardzo korzystne uregulowania, w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia proszę o przyjęcie ustawy o świadczeniach rodzinnych bez poprawek. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję, Pani Senator.
Zgodnie z regulaminem senatorowie mogą stawiać pani senator pytania.
Czy są takie?
Senator Liszcz, a potem senator Jurgiel.
Bardzo proszę, Pani Senator.
Senator Teresa Liszcz:
Chciałabym poprosić panią senator o przypomnienie, jakiej wysokości świadczenia przysługiwały dotąd w tych sytuacjach. I jak się ma 30 czy 40 zł do kosztów dojazdu miesięcznego do szkoły, przy odległości sięgającej nawet 20 czy 30 km? Jaka to część kosztów?
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Senator Jurgiel.
Senator Krzysztof Jurgiel:
Chciałbym zapytać, skąd się wzięły te liczby. Czemu akurat 40 zł? Czy to wynika z możliwości państwa, czy tylko z potrzeb?
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Czy są jeszcze pytania do sprawozdawcy? Nie ma.
Bardzo proszę, Pani Senator.
Senator Alicja Stradomska:
Dlaczego kwota 40 zł i czy jest to mało, czy jest to dużo? Powiem tak: jest to taka kwota, jaką można było przeznaczyć na cel, jakim są dojazdy do szkoły. Propozycje rządu szły w innym kierunku. Na początku miała to być taka jednorazowa kwota, 100 zł, teraz, od stycznia do kwietnia, jednak wprowadzono 40 zł. Ale jest to przyznane obligatoryjnie, nie trzeba będzie zbierać żadnych biletów. Do tej pory trzeba było po prostu zbierać bilety i udokumentowywać te dojazdy, a w tej chwili jest to obligatoryjne - 40 zł dla tych wszystkich osób, które spełniają kryterium dochodowe uprawniające do zasiłku rodzinnego, przez co te dzieci będą mogły korzystać z tej kwoty 40 zł. Ja również uważam, że rzeczywiście ta kwota nie w pełni satysfakcjonuje, ale ta ustawa dotyczy częściowego wsparcia, nie są to pieniądze, które całkowicie pokrywałyby dojazdy do szkoły. I tak, to się wiąże z możliwościami finansowymi rządu. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Czy są jeszcze pytania do pani senator? Nie ma.
Dziękuję, Pani Senator.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister finansów.
Witam pana sekretarza stanu Wiesława Ciesielskiego z Ministerstwa Finansów i pytam, czy chciałby pan zabrać głos.
Bardzo proszę do nas...
(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Wiesław Ciesielski: Nie ma potrzeby, Panie Marszałku.)
Nie ma potrzeby. Rozumiem.
Czy wobec tego są pytania do pana ministra obecnego na sali? Nie ma pytań. Dziękuję.
Otwieram dyskusję.
Stwierdzam, że na liście znajduje się tylko nazwisko senatora Krzysztofa Jurgiela, którego zapraszam na mównicę.
Pan senator to żadnej okazji nie przepuszcza...
(Głos z sali: Chłop żywemu nie przepuści.)
(Senator Krzysztof Jurgiel: Staram się czasami zabierać głos, Panie Marszałku.)
Widzę, widzę.
Senator Krzysztof Jurgiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Ustawa o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych, uchwalona przez Sejm 29 stycznia, rozszerza możliwość korzystania z dodatku z tytułu pobierania przez dziecko nauki poza miejscem zamieszkania na uczniów szkół podstawowych i ponadgimnazjalnych dojeżdżających do szkół poza miejscem zamieszkania i korzystających tam z zakwaterowania. Dodatek ten ma obejmować realne koszty dojazdu, nieprzekraczające jednak 40 zł. Nowelizacja uzupełnia zakres stosowania tych dodatków, wcześniej przeznaczonych tylko na pokrycie kosztów zamieszkania w miejscowości, w której znajduje się siedziba szkoły.
Pozytywnie przyjmuję tę inicjatywę rządu, który wobec planu drastycznego ograniczenia wydatków w sferze socjalnej - mówię tutaj o planie pana premiera Hausnera - decyduje się przeznaczyć w 2004 r. 154 miliony na ten cel, na sfinansowanie tak istotnego z punktu widzenia polityki społecznej działania. Dysproporcja w dostępie do nauczania uczniów ze wsi i mniejszych ośrodków miejskich oraz uczniów z większych miast jest obecnie tak duża, że trzeba tę inicjatywę przyjąć z uznaniem, podobnie jak każdy krok mający poprawić sytuację w tym zakresie.
Bardzo rzadko mamy jednak w tej kadencji parlamentu do czynienia z sytuacją, w której zgłaszany przez rząd projekt ustawy zmierza choćby w drobnym stopniu do realizacji programu wyborczego Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
Mamy nadzieję, że planowane zmiany po wejściu w życie będą właściwie realizowane i rząd zapewni odpowiednie środki na sfinansowanie tych świadczeń. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu senatorowi.
Informuję, że lista mówców została wyczerpana.
W związku z tym zamykam dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję panu ministrowi.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2004 r., a do Senatu przekazana w dniu 2 lutego 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 2 lutego 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Jest ono zawarte w druku nr 591, a sprawozdanie komisji w druku nr 591A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senatora Franciszka Bobrowskiego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Proszę.
Senator Franciszek Bobrowski:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
W imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawiam sprawozdanie z posiedzenia komisji omawiającej rozpatrywaną ustawę. Komisja rozpatrzyła tę ustawę na posiedzeniu w dniu 5 lutego 2004 r. - druk senacki nr 591.
Nowelizacja ustawy z dnia 22 listopada 2002 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców to wynik porozumienia zawartego 23 grudnia 2003 r. pomiędzy Ogólnopolskim Porozumieniem Związków Zawodowych i wszystkimi reprezentatywnymi organizacjami pracodawców, poparte przez NSZZ "Solidarność", jak również Forum Związków Zawodowych.
Celem uchwalonej przez Sejm 29 stycznia 2004 r. ustawy zmieniającej ustawę o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców jest powrót do stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2003 r. Dlaczego? Otóż według sygnatariuszy porozumienia ustawa uchwalona 22 listopada 2002 r., która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r., zmienia obowiązujący stan prawny. Powoduje w szczególności, że porozumienie między stronami uprawnionymi do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, między pracodawcą a działającymi u niego związkami zawodowymi, ustalające przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia u przedsiębiorcy w danym roku, może być zawarte dopiero po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego tego przedsiębiorcy za poprzedni rok obrotowy. Stosownie do przepisów o rachunkowości powinno to nastąpić nie później niż w szóstym miesiącu po zakończeniu roku obrotowego, przy czym, jak wykazuje praktyka, wcześniejsze zatwierdzenie sprawozdania finansowego należy do rzadkości. W tym stanie porozumienie ustalające przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia u przedsiębiorstw najczęściej byłoby zawierane nie wcześniej niż w maju, w czerwcu, a były przypadki, że również w lipcu.
Chciałbym tu przypomnieć, że dotychczas czas ustalania przeciętnego wynagrodzenia zamyka się, tak można by powiedzieć, w pierwszym kwartale każdego roku. W tym stanie rzeczy spowodowałoby to unicestwienie wieloletnich dążeń partnerów dialogu społecznego w zakładach pracy, to znaczy pracodawców i związków zawodowych, do ustalenia możliwego wzrostu wynagrodzeń na początku lub jak najbliżej początku roku obrotowego. Ponadto nowelizacja ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnego wynagrodzenia - ona weszła w życie od 1 stycznia 2004 r. - zabrania jakichkolwiek przyrostów przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców, którzy w danym roku obrotowym nie osiągnęli zysku.
Na marginesie dodałbym tu , że czasy są takie, iż te minimalne trzy-, czteroprocentowe możliwości wzrostu zysku nie we wszystkich firmach są dziś wykorzystywane, gdyż firmy kierują się chęcią przeżycia i dalszego funkcjonowania na rynku.
W dyskusji dotyczącej tej kwestii, prowadzonej w ramach prac Komisji Trójstronnej do spraw Społeczno-Gospodarczych, strona rządowa jako jedyny argument w obronie tezy o celowości przyjęcia ustawowej zasady dopuszczającej wzrost wynagrodzeń wyłącznie u przedsiębiorców, którzy w poprzednim roku obrotowym osiągnęli dodatni wynik finansowy, przedstawiła informację o podwyżkach wynagrodzeń dokonywanych przez przedsiębiorców, którzy nie osiągają dodatniego wyniku finansowego z takich sektorów, jak górnictwo, hutnictwo, przemysł obronny czy kolejnictwo. Wymienione sektory są jednak zdominowane przez podmioty z większościowym lub wyłącznym udziałem skarbu państwa i według przewodniczącego OPZZ, pana Manickiego, można przyjąć, że dla takich przypadków rządowa inicjatywa ustawodawcza z 2002 r. nie była konieczna.
Według sygnatariuszy porozumienia obecna nowelizacja ustawy powinna wejść w życie jak najwcześniej po to, by została utrzymana obowiązująca od 1995 r. zasada, że negocjacje dotyczące możliwego u przedsiębiorcy przyrostu wynagrodzeń toczą się w sposób pozwalający na rozstrzygnięcie tej sprawy w pierwszym kwartale. Nie mają oni żadnych wątpliwości, że złamanie tej tradycji nie będzie służyło ani rozwojowi samego dialogu społecznego, ani pokojowi społecznemu, któremu ten dialog ma służyć.
Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia z ideą porozumienia się zgadza, jednak poprawki zaproponowane przez Biuro Legislacyjne spowodowały, że komisja stanęła przed dylematem: albo przyjąć nowelizację bez poprawek i narazić ewentualnie czystość i przejrzystość tworzenia prawa, albo przyjąć z poprawkami i opóźnić czas wejścia w życie tej nowelizacji ustawy, co może wywołać duże niepokoje społeczne.
W wyniku bardzo burzliwej dyskusji Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia, głosami 3 senatorów za, 2 - przeciw, przy 1 wstrzymującym się od głosu, zadecydowała, że zaproponuje Wysokiemu Senatowi przyjęcie ustawy bez poprawek. Zostanie przy tym zgłoszony wniosek mniejszości. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu senatorowi.
Proszę sprawozdawcę...
Panie Senatorze, może pan już zająć miejsce, bo będzie teraz sprawozdawał przedstawiciel mniejszości, a pytania będą do obydwu sprawozdawców.
Proszę sprawozdawcę mniejszości Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia panią senator Olgę Krzyżanowską o zabranie głosu i przedstawienie wniosków mniejszości komisji.
Senator Olga Krzyżanowska:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Mam zaszczyt w imieniu wnioskodawców przedstawić wnioski mniejszości do projektu ustawy zmieniającej ustawę o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw.
Jak już powiedział pan senator sprawozdawca, jest to projekt poselski, oparty na zawartym w dniu 23 grudnia 2003 r. w Komisji Trójstronnej porozumieniu, poparty pozytywną opinią rządu, uchwalony przez Sejm w dniu 29 stycznia 2004 r.
Istotą tej ustawy jest, mówiąc w skrócie, bo szczegółowo omówił to pan senator sprawozdawca, skrócenie przypadającego na początek roku okresu, w którym można już te umowy zawierać - chodzi o różnicę między rokiem sprawozdawczym, finansowym a rokiem budżetowym. Jest to ze wszech miar słuszne i właściwe, ale sprawozdanie mniejszości, przedstawiane przeze mnie, nie do tej istoty się odnosi, lecz do sformułowań prawnych, do których zastrzeżenia wniosło nasze Biuro Legislacyjne, o czym też już mówił pan sprawozdawca.
Są to cztery wnioski mniejszości.
Pierwszy dotyczy zapisu, że zgodnie z art. 4 ust. 1 przyrost przeciętnego wynagrodzenia w danym roku strony ustalają w drodze porozumienia, przy czym porozumienie to powinno uwzględnić sytuację finansową i możliwości finansowe przedsiębiorcy oraz wskaźniki ustalone zgodnie z art. 3 ust. 3 lub 5, a także z art. 4a. Wnosimy o skreślenie art. 4a, gdyż odesłanie do art. 4a niewystępujące w poprzednim systemie prawnym należy uznać za błąd legislacyjny, gdyż ust. 1 tego artykułu nie dotyczy ustalenia jakichkolwiek wskaźników, zaś ust. 2 wprawdzie zawiera stosowne postanowienia w tym zakresie, ale dotyczą one wyłącznie roku 2002, czyli norma prawna została wykonana. Już na marginesie powiem, że chodzi o słynną ustawę o 203 zł dla pracowników służby zdrowia. Nie jest ona, niestety, w wielu wypadkach wykonywana faktycznie, ale w sensie prawnym ta norma straciła już swoje znaczenie w obecnej nowelizacji.
Wniosek drugi mniejszości dotyczy uchylenia art. 4c. W art. 1 pkt 2 ustawy uchyla się art. 4b, zgodnie z którym w przypadku, gdy przedsiębiorca nie osiągnął dodatkowego wyniku finansowego za poprzedni rok obrotowy, jeżeli w trakcie tego roku sytuacja finansowa ulega poprawie, strony uprawnione do zawarcia porozumienia mogą ustalić w drodze porozumienia przyrost wynagrodzeń nie wyższy jednak niż określony wskaźnikami ustawowymi - zgodnie z art. 3 ust. 3 lub art. 3 ust. 5. Z punktu widzenia legislacyjnego ustawodawca powinien konsekwentnie uchylić art. 4c, który jest jakby sprzeczny z poprzednim artykułem.
Wnioski mniejszości trzeci i czwarty są wnioskami o charakterze porządkującym i nie mają tak zasadniczego znaczenia.
I jeszcze jeden, ostatni wniosek mniejszości, który dotyczy vacatio legis. Zgodnie z projektem nowelizacji ustawa ma wejść w życie z dniem ogłoszenia. Wniosek mniejszości mówi, że powinno to być czternaście dni zgodnie z ogólną zasadą ogłaszania aktów normatywnych zawierających przepisy powszechnie obowiązujące. Rzeczywiście, istnieje możliwość, że dniem wejścia w życie aktu normatywnego jest dzień jego ogłoszenia i tu zacytuję: "o ile ważny interes państwa wymaga natychmiastowego wejścia w życie aktu normatywnego". Musimy więc sobie odpowiedzieć na pytanie, czy pośpiech, konieczny w tym wypadku ze względu na terminy zawarte w nowelizacji i podnoszony w czasie debaty w komisji interes społeczny, to znaczy potrzeba szybkiego uregulowania zasad podnoszenia wynagrodzenia, czy też zastrzeżenia legislacyjne powinniśmy wziąć pod uwagę.
Ten problem, jak mówił już pan senator sprawozdawca, wywołał długą dyskusję na posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, bo właściwie musimy sobie odpowiedzieć na dwa pytania: czy zasadniczym zadaniem Senatu jest tworzenie prawa, które jest poprawne, jasne, czytelne i nie budzi żadnych legislacyjnych zastrzeżeń, czy też powinniśmy stosować taryfę ulgową w wypadkach, kiedy projekt przychodzi zbyt późno, gdyż czy to rząd czy wnioskodawcy, czy Sejm nie potrafią nam tego czasu zostawić. Chciałabym powiedzieć, że praktycznie rzecz biorąc, żeby nie ten pośpiech, to te poprawki mogłyby być spokojnie zgłoszone i przez Wysoki Senat przyjęte, i nie byłoby tego zasadniczego sporu.
Wnioskodawcy wniosków mniejszości wyrażają swoimi wnioskami opinię, że zadaniem Senatu jest głównie tworzenie przyzwoitego, czytelnego prawa - do tego zmierzają wnioski mniejszości. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z art. 44 ust. 5 przed przystąpieniem do dyskusji należy stawiać sprawozdawcom pytania.
Czy są chętni do zadawania pytań? Nie widzę zgłoszeń.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była poselskim projektem ustawy. Prezes Rady Ministrów upoważnił do reprezentowania rządu w tej sprawie podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów pana Piotra Sawickiego, którego witam i proszę o zabranie głosu.
Proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Piotr Sawicki:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Chciałbym poinformować, że rząd zajął pozytywne stanowisko wobec inicjatywy poselskiej, jaką jest nowelizacja ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców. To pozytywne stanowisko zostało zajęte nie bez dylematów i nie bez głosów odrębnych na forum Rady Ministrów, niemniej jednak taki a nie inny werdykt rządu wynika przede wszystkim z faktu, że ta ustawa jest owocem dialogu społecznego. Rada Ministrów w uznaniu dla porozumienia osiągniętego pomiędzy pracodawcami a pracobiorcami postanowiła poprzeć ten projekt.
Jeżeli chodzi o stanowisko rządu w sprawie poprawek natury legislacyjnej, to rząd poparł ustawę w jej kształcie przedłożonym przez Sejm. Poprawki te nie mają zasadniczego znaczenia merytorycznego. Są to poprawki porządkujące, które niewątpliwie nadają lepszą formę prawną aktowi rangi ustawy, ale nie przesądzają, jak stwierdziłem, o tym, żeby ta ustawa nie mogła być stosowana w takiej postaci, w jakiej przedłożył ją Sejm. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Niech pan minister raczy jeszcze zostać na mównicy, ponieważ zgodnie z regulaminem mogą być panu zadawane pytania.
Senator Jurgiel.
Senator Krzysztof Jurgiel:
Panie Ministrze, ja mam pytanie do ust. 3, który stanowi, że u przedsiębiorców, u których porozumienie, o którym mowa w ust. 1 nie zostało zawarte, przyrost miesięcznego wynagrodzenia ustala w terminie na 10 marca każdego roku pracodawca w drodze zarządzenia. Jakie środki odwoławcze mają organizacje związkowe od tego zarządzenia? Bo jeśli mówimy o tym, że to porozumienie ma być zawarte przez strony, a w ust. 3 mówimy, że jeśli strony go nie zawrą, to pracodawca wydaje zarządzenie, to chciałbym wiedzieć, jakie są środki odwoławcze. I czy w ogóle są? Z czyjej to winy nie ma być zawarte porozumienie? I kto to ocenia? Dziękuję bardzo.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Piotr Sawicki: Czy można?)
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Chwileczkę.
Czy są jeszcze pytania do pana ministra? Nie ma.
Bardzo proszę, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Piotr Sawicki:
Dziękuję bardzo.
Chciałbym, po pierwsze, zwrócić... Może odpowiem wprost na pytanie pana senatora: nie, nie ma takich środków odwoławczych. Mechanizm jest następujący: strony powinny się porozumieć, to znaczy pracobiorcy powinni się porozumieć z pracodawcą. Ta ustawa przewiduje taki mechanizm. Jeżeli porozumienie nie zostaje osiągnięte, to wówczas pracodawca ma prawo określić możliwy przyrost wynagrodzenia, zgodnie z tą ustawą, samodzielnie. Tutaj nie ma zapisanej żadnej metody na to, żeby stosować dalszy tryb uzgodnień czy też dalszy tryb porozumienia. Podwyżka płac następuje albo w wyniku dialogu sił społecznych, które występują w danym zakładzie, to znaczy pracobiorców i pracodawcy, albo też pracodawca ma prawo do ustalenia wskaźnika wzrostu wynagrodzeń.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu ministrowi.
Nie widzę chętnych do zadawania pytań. Dziękuję bardzo.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Piotr Sawicki: Dziękuję bardzo.)
Otwieram dyskusję.
Stwierdzam, że figuruje na liście znane już dzisiaj bardzo nazwisko - nazwisko senatora Jurgiela, którego zapraszam do mównicy. W trosce o pańską skuteczność proszę, aby mówił pan nieco głośniej i wolniej.
Senator Krzysztof Jurgiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zrobię przerwę po tej dyskusji i dopiero w punkcie siódmym zabiorę głos, ale do tej ustawy chciałem się odnieść.
Myślę, że ta ustawa jest ustawą tylko papierową, jeśli tak potocznie można powiedzieć, w ogóle nie ma znaczenia - jest to wprowadzanie zbędnego instrumentu. Dlaczego? Dlatego, że związki zawodowe, które rozpoczną negocjacje w sprawie tego porozumienia, powinny mieć drogi odwołania. Jeśli bowiem w ust. 3 mówimy, że po dyskusji dotyczącej wzrostu przeciętnego wynagrodzenia dyrekcja, zarządzający przedsiębiorstwem, w drodze zarządzenia, ustala według swego uznania wysokość płacy, i nie dajemy środków odwoławczych, to spowoduje to konflikty.
Ja chciałbym, korzystając z obecności pana ministra, wskazać konkretny przykład.
W zakładach mięsnych w Białymstoku ma obecnie miejsce taka sytuacja, że właściciel zakładu wszedł w spór zbiorowy ze związkami zawodowymi. Zgodnie z ustawą o związkach zawodowych związki zawodowe występowały do odpowiednich instytucji, które są zobowiązane nadzorować przestrzeganie prawa, a więc między innymi do Państwowej Inspekcji Pracy. I co się stało? Stało się to, że dyrekcja zakładu postanowiła takie związki, które zgodnie z prawem dbają o pracownika, spacyfikować, nie wpuszczając szefów związków zawodowych do zakładu pracy. Nie korzystając z innych instrumentów prawnych, takich jak na przykład dyscyplinarne zwolnienie z pracy, postanowili zastraszyć związki zawodowe poprzez niewpuszczenie, moim zdaniem niezgodnie z prawem, szefów związków zawodowych do zakładu pracy. Nie skorzystali przy tym, jak już powiedziałem, z tych instrumentów, z których powinni korzystać.
Ja uważam, że ta ustawa będzie ustawą konfliktogenną, ponieważ szefowie organizacji związkowych przystępujący do negocjacji tego porozumienia, chcący uzyskać korzystne warunki i nieprzekonani w razie ewentualnej odmowy przez zarządzających przedsiębiorstwem, będą w dłuższym czasie narażeni na szykany ze strony dyrekcji zakładów pracy. Taka jest obecnie sytuacja w zakładach mięsnych w Białymstoku. Ja zresztą skierowałem w tej sprawie pismo do pana ministra i chciałbym prosić o to, żeby pan minister się zainteresował tym, jak są przestrzegane prawa pracownicze w tym zakresie.
Z tych powodów ja uważam, że ta ustawa jest zbędna i że w takiej postaci nie należy jej przyjmować. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Proszę o zabranie głosu panią senator Olgę Krzyżanowską, a po pani senator będzie mówiła pani senator Sienkiewicz.
Bardzo proszę.
Senator Olga Krzyżanowska:
Panie Marszałku, ja chciałabym się tylko krótko odnieść do wystąpienia przedstawiciela rządu.
Nie wydaje mi się, żeby słuszne było stwierdzenie, że wnioski mniejszości są tylko porządkujące. Rzeczywiście dwa z nich są takie. Ale ten wniosek mniejszości, piąty, macie go państwo w druku, który mówi o vacatio legis, naprawdę trudno nazwać porządkującym. To jest zasadnicza, powiedziałabym, zasada tworzenia prawa. I w tym sensie częściowo się z panem ministrem nie zgadzam. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję bardzo.
Proszę o zabranie głosu panią senator Krystynę Sienkiewicz.
Senator Krystyna Sienkiewicz:
Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.
Jako współautorka wniosku mniejszości również poczułam się niezbyt komfortowo z powodu nieuprawnionej niskiej oceny jakości wniosków mniejszości dokonanej przez pana ministra. Otóż mnie bardzo zaniepokoiła, a nawet wręcz poraziła pana wypowiedź składająca hołd, że tak powiem, demokracji konsensualnej. Oznacza to bowiem, że jeżeli to będzie owoc dialogu, to wtedy można nawet zmienić kalendarz, to rząd przychyli się i uzna, że w lutym może być lipiec. No ja nie wiem, czy taki ważny jest interes określonych grup społecznych, że równoważy interes państwa i stanowienia dobrego prawa. Niezachowanie wakacji prawnych już niejednokrotnie w tej Wysokiej Izbie dało o sobie znać. Przywołam chociażby orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego dotyczące ustawy o Narodowym Funduszu Zdrowia i sprawę niemożliwości wprowadzenia jej przepisów w życie z tego właśnie powodu, że Rada Ministrów gwałtownie poparła tak krótkie wakacje prawne.
W tym wypadku nic nie stoi na przeszkodzie temu, żeby przyjąć taki oto kalendarz zdarzeń: jeżeli Senat, Wysoka Izba - czując się uprawniona do tworzenia dobrego prawa, do wypełniania tego zobowiązania, które wynika z miejsca przewidzianego dla Senatu w konstytucji - przyjmie wnioski mniejszości, to Sejm rozpatrzy je najpóźniej 18 lutego, czyli za tydzień, a wówczas prezydent Najjaśniejszej Rzeczypospolitej swój długopis odkręci najpóźniej 20 lutego. Chociaż były już takie sytuacje, że jeszcze świeży druk, nawet z niewyschniętą farbą, był wieziony od nas do Pałacu Namiestnikowskiego i prezydent ustawę podpisywał. Ale jeżeli nawet prezydent podpisze tę ustawę 20 lutego, to te czternaście dni wakacji prawnych spowoduje, że będzie ona mogła obowiązywać od 8 marca - no, to piękna data, kojarząca się głównie ze zwiędłymi goździkami. Ale przecież nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby prace nad porozumieniem rozpoczęły się wcześniej. Przecież tu nie brzmi żaden gong, by siadać już w tej chwili. Rozpocząć te negocjacje można w normalnej już sytuacji - a nie w takiej, jaką przedstawiał pan senator Jurgiel - i w pewnym momencie formalnie podpisać porozumienie. W moim rozumieniu, w moim głębokim przekonaniu, po doświadczeniach posła, a teraz senatora, jest tak, że nad ratio legis górę bierze owoc dialogu. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję, Pani Senator.
Stwierdzam, że lista mówców została wyczerpana.
Informuję, że w trakcie dyskusji wniosek o charakterze legislacyjnym złożył na piśmie senator Jurgiel.
Zamykam dyskusję.
I pytam pana ministra: czy chciałby pan jeszcze zabrać głos w związku z tym wnioskiem? Nie. Wobec tego dziękuję panu.
Ponieważ w trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, to zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i o przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję panu ministrowi.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2004 r. Do Senatu została przekazana w dniu 2 lutego. Marszałek Senatu tego samego dnia, czyli 2 lutego 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam też, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 594, a sprawozdanie komisji w druku nr 594A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, pana senator Franciszka Bobrowskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji. Proszę.
Senator Franciszek Bobrowski:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawiam sprawozdanie z posiedzenia komisji z dnia 10 lutego 2004 r., poświęconego ustawie o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, druk senacki nr 594, jak już pan marszałek był uprzejmy powiedzieć.
Nowelizacja ustawy ma na celu ograniczenie obowiązku powiadamiania policji o zaistnieniu zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym posiadaczy pojazdów mechanicznych, rolników oraz ubezpieczeniem budynków rolniczych, w sytuacji gdy doszło do wypadku z ofiarami w ludziach lub w okolicznościach nasuwających przypuszczenie, że zostało popełnione przestępstwo.
Pragnę nadmienić, że od 1 stycznia 2004 r. istnieje obowiązek powiadamiania policji o zaistnieniu jakiegokolwiek zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym. To powoduje dużą absorpcję policji, jak również niedogodności dla ubezpieczonych.
Komisja, po odbyciu krótkiej, ale burzliwej dyskusji, wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z regulaminem przed przystąpieniem do dyskusji można sprawozdawcy zadawać pytania.
Czy są chętni senatorowie? Nie widzę zgłoszeń.
Dziękuję panu.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była poselskim projektem ustawy. Prezes Rady Ministrów upoważnił do reprezentowania rządu w sprawie tej ustawy podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, pana Igora Chalupca, którego witam.
I pytam: czy pan minister chce zabrać głos? Jeśli tak, to zapraszam na mównicę.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Igor Chalupec:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Pragnę podkreślić, że uzasadnieniem wprowadzenia obecnie obowiązującej regulacji art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych było to, że praktycznie każdy wypadek drogowy jest wynikiem wykroczenia lub przestępstwa drogowego. W związku z tym w trakcie uzgodnień międzyresortowych padła ze strony Komendy Głównej Policji propozycja, aby wprowadzić obowiązek uzyskiwania przez policję każdej informacji o takim zdarzeniu, również wtedy, kiedy wystąpiła konieczność interwencji, a także wtedy, gdy policja interweniowała po to, żeby ewentualnie nałożyć grzywnę lub mandat karny czy też aby przypisać odpowiednią liczbę punktów karnych. Uzasadnieniem wprowadzenia tamtego przepisu była również chęć ograniczenia liczby wypadków drogowych, które są fingowane w celu wyłudzenia odszkodowania. Trzeba również zaznaczyć, że obowiązujący od 1 stycznia tego roku przepis nie nakłada obowiązku wezwania policji, a jedynie obowiązek powiadomienia jej o każdym takim zdarzeniu.
Niemniej jednak z uwagi na powstałe wątpliwości, błędne rozumienie przepisu czy pewne obawy dotyczące jego interpretacji, które się pojawiły w kręgach społecznych, rząd przychyla się do zaproponowanej przez Sejm zmiany tego przepisu. Zmiana ta została w dniu 10 lutego rozpatrzona i przyjęta bez poprawek przez senacką Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych. Uważamy, że ta propozycja w sposób czytelny formułuje obowiązek niezwłocznego powiadomienia policji w dwóch określonych w przepisie przypadkach. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję bardzo.
Niech pan, Panie Ministrze, jeszcze zaczeka, dlatego że zgodnie z naszym regulaminem senatorowie mogą pana przepytywać.
Czy są senatorowie chętni do zadania pytania? Nie ma.
Dziękuję, Panie Ministrze.
W tej sytuacji otwieram dyskusję.
I od razu stwierdzam, że nikt z senatorów nie zapisał się do głosu.
W związku z tym, zgodnie z art. 52 ust. 2 regulaminu, zamykam dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję panu ministrowi za obecność.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sześćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 23 stycznia 2004 r. Do Senatu została przekazana w dniu 27 stycznia 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 28 stycznia 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Przypominam też, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 587, a sprawozdania komisji w drukach nr 587A i 587B.
Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, pana senatora Mieczysława Mietłę, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.
(Senator Andrzej Spychalski: Jest w telewizji.)
Cóż my będziemy robić bez senatora Mietły?
(Głos z sali: To może senator Kulak jako pierwszy.)
Dobrze. Wobec tego proszę drugiego sprawozdawcę, czyli sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Zbigniewa Kulaka, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania.
Proszę, proszę, Panie Senatorze... Jeśli senator Mietła jest przy telewizji, to proszę przerwać tę sielankę.
(Rozmowy na sali)
Proszę?
(Głos z sali: Jest na korytarzu.)
No, ale tu go nie ma. Zaraz, kto powiedział, że jest zajęty w telewizji?
(Senator Andrzej Spychalski: Ja.)
(Senator Józef Sztorc: Jest, jest, siedzi na korytarzu.)
Tak?
(Senator Zbigniew Kulak: To może ja ustąpię...)
Dobrze, dziękuję.
Panie Senatorze, Senat nie jest teatrem telewizji. Bardzo pana proszę - do sprawozdania.
(Senator Mieczysław Mietła: Zagapiłem się... w telewizję...)
A pani senator dziękuję za tę nadobowiązkową działalność w parlamencie.
Senator Mieczysław Mietła:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Szanowni Państwo!
Mam przyjemność złożyć sprawozdanie z prac Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych nad ustawą o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń, druki sejmowe nr 1845, 2424, druk senacki nr 587.
Zmiany wprowadzone w ustawie mają na celu dostosowanie polskiego systemu prawa do norm prawa europejskiego, szczególnie w zakresie jednej z podstawowych zasad wspólnotowego porządku prawnego, jaką jest zasada swobody świadczenia usług.
Ustawa ta jednakowo traktuje polskich i zagranicznych oferentów usług turystycznych, chroniąc jednocześnie odbiorców tych usług przed nierzetelnością usługodawców, bez względu na ich pochodzenie.
Istotną zmianę wprowadza zapis mówiący, że w sprawach udzielania, odmowy udzielania, zmiany, stwierdzenia wygaśnięcia lub cofnięcia zezwolenia albo ograniczenia zakresu terytorialnego zezwolenia na prowadzenie działalności organizatora turystycznego lub pośrednika turystycznego przedsiębiorca zagraniczny mający siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej może wystąpić do dowolnie wybranego wojewody. Osoby będące obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej uzyskują uprawnienia przewodnika turystycznego i pilota wycieczek od wojewody właściwego dla miejsca zamieszkania, a w przypadku osoby nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej organem właściwym jest wojewoda wybrany przez taką osobę. Przepisy te są przystosowaniem ustawy do przepisów ustawy z dnia 10 maja 2002 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do podejmowania lub wykonywania niektórych działalności - "Dziennik Ustaw" nr 71 poz. 655 - oraz do ustawy z dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych - "Dziennik Ustaw" nr 87 poz. 954. Wymienione ustawy wprowadzają do polskiego systemu prawnego wspólnotowy system uznawania kwalifikacji zawodowych i pozostają w zgodzie z zasadą swobody świadczenia usług.
Poza zmianami o charakterze dostosowania do prawa Unii Europejskiej omawiana ustawa wprowadza kilka uregulowań odmiennych od dotychczasowych, obowiązujących w obecnym stanie prawnym.
Ustawa ta obejmuje swym zasięgiem rolników i dotyczy prowadzenia przez nich działalności polegającej na świadczeniu w ich gospodarstwach usług hotelarskich, wynajmowaniu miejsc na ustawienie namiotów, a także świadczeniu innych usług związanych z pobytem turystów.
Dostosowano też przepisy ustawy do ustawy - Prawo działalności gospodarczej w zakresie obligatoryjności cofania zezwoleń organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego przez wojewodę w przypadkach określonych w ustawie.
W wypadku niewywiązania się z obowiązków nakładanych na świadczeniodawców przez prawo wprowadzone zostały sankcje, między innymi nieuzyskanie przez trzy lata zgody na prowadzenie działalności.
Wprowadzono też ułatwienia dla przewodników turystycznych działających na terenie kilku województw. Starający się o uprawnienia mogą składać egzaminy przed komisją wybraną w jednym województwie na terenie przyszłego działania.
Wprowadzono także rozwiązanie postulowane przez przedsiębiorców inwestujących w nowe obiekty hotelarskie, to znaczy rozwiązanie polegające na wydawaniu promesy dotyczącej zaszeregowania budowanego obiektu hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i odpowiedniej kategorii, co pozwala prowadzić niezbędną na rynku turystycznym promocję obiektu już w okresie jego budowy i przygotowania do eksploatacji.
Przedmiotowa ustawa była szeroko konsultowana z przedstawicielami stowarzyszeń zrzeszających przedsiębiorców świadczących usługi turystyczne, a także pilotów wycieczek i przewodników turystycznych. Ustawa ta w znacznym zakresie uwzględnia zgłaszane propozycje zmian, bo w trakcie procesu legislacyjnego w Sejmie wprowadzono ponad trzydzieści zmian, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom organizatorów działalności turystycznej, a także uwzględniono możliwie najpełniejszą ochronę interesów konsumenta.
Panie Marszałku! Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych na swym posiedzeniu w dniu 29 stycznia bieżącego roku szczegółowo zapoznała się ze sprawozdaniem przedłożonym przez przedstawicieli ministerstwa oraz z opinią senackiego Biura Legislacyjnego i po wnikliwej analizie zgłasza cztery poprawki.
Poprawka pierwsza zmierza do określenia właściwości wojewody wydającego decyzję administracyjną w sprawie upoważnienia do prowadzenia szkolenia przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek. Wojewodą tym ma być wojewoda właściwy ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu ubiegającego się o upoważnienie, a w wypadku jednostek organizacyjnych lub osób mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej - wojewoda przez nich wybrany.
Poprawka druga wprowadza do ustawy możliwość cofnięcia upoważnienia do prowadzenia szkolenia przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek również wówczas, gdy upoważnienie to zostało wydane na przeprowadzenie jednego szkolenia.
Poprawka trzecia ma na celu zapewnienie w ustawie konsekwencji, zmierzając do tego, aby naruszenie przez prowadzącego szkolenie przewodników turystycznych lub pilotów wycieczek obowiązków określonych ustawą lub prowadzenie szkolenia niezgodnie z wydanym upoważnieniem skutkowało cofnięciem upoważnienia, a nie decyzją stwierdzającą naruszenie obowiązków określonych ustawą lub prowadzenie szkolenia niezgodnie z wydanym upoważnieniem.
I w końcu poprawka czwarta. Dodaje ona do ustawy przepis przejściowy, zgodnie z którym postępowania w sprawach o udzielenie zezwolenia na organizowanie imprez turystycznych oraz o udzielenie zezwolenia na pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, będą się toczyły w oparciu o przepisy dotychczasowe.
Wnoszę, aby Wysoki Senat przyjął zaproponowane poprawki.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu senatorowi sprawozdawcy.
Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej pana senatora Zbigniewa Kulaka o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.
Proszę.
Senator Zbigniew Kulak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej debatowała nad ustawą o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie ustawy - Kodeks wykroczeń na posiedzeniu w dniu 6 lutego.
Ustawa, powiem szczerze, nie wzbudziła szerszej dyskusji, w najmniejszym stopniu nie była kontrowersyjna. Komisja przyjęła poprawki jednobrzmiące z tymi, które przed chwilą zaprezentował pan senator Mietła.
Dyskusja potoczyła się wyłącznie w kierunku szczegółowych rozwiązań dotyczących opłat egzaminacyjnych za sprawdzanie kwalifikacji kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek. Postawiono problem, czy te opłaty w jakimś sensie nie są formą nadmiernego obciążania osób egzaminowanych, szczególnie w sytuacji, kiedy są one zmuszane, oczywiście w cudzysłowie... Po prostu niezdanie przez część tych osób egzaminu w pierwszym terminie powoduje, że podchodzą one do niego po raz drugi, trzeci i czwarty, co za każdy razem pociąga za sobą następne koszty.
Otrzymaliśmy jednak od strony rządowej wyjaśnienie w tej sprawie. Otóż kryteria stosowane na egzaminach są jasne i czytelne, a wymóg osiągnięcia punktowego progu, od którego egzamin uważa się za zdany, jest wyraźnie określony przed egzaminem. Jeżeli więc nawet dochodzi do sytuacji, o których wspomniałem, to dochodzi do nich z winy samych zdających.
To właściwie wszystko, co chcę powiedzieć. Poprawki obu komisji są, jak powiedziałem, jednobrzmiące. W związku z tym, jeśli nie pojawią się następne, nie będziemy musieli nawet zwoływać wspólnego posiedzenia komisji. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z regulaminem, można zadawać sprawozdawcom pytania.
Bardzo proszę, Senatorze.
Senator Kazimierz Pawełek:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Moje pytanie będzie skierowane do pana senatora Mietły. Dotyczy ono art. 25, w którym jest mowa o składzie komisji egzaminacyjnej. W pktach 4 i 5 są podane składy komisji. Nie widzę tam jednak ani jednej wzmianki o osobie, która mogłaby stwierdzić znajomość języka obcego w przypadku pilotów. Wprawdzie w pkcie 6 jest napisane, że za sprawdzenie znajomości języka obcego pobiera się opłaty, ale o tym, kto i kiedy go sprawdza, w całym materiale, którym dysponuję, nie napisano ani słowa. W związku z tym mam pytanie: gdzie, kto i kiedy sprawdza znajomość języka obcego u pilotów?
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Bardzo proszę, Senatorze Sprawozdawco.
Senator Mieczysław Mietła:
Muszę powiedzieć, że nie omawialiśmy dokładnie tego tematu na posiedzeniu komisji. Poprosiłbym przedstawicieli...
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Tak, skorzystamy z tej propozycji. Bo rozumiem, że przerzuca pan to pytanie na przedstawicieli rządu, tak?
(Senator Mieczysław Mietła: Tak jest.)
Jeszcze senator Sztorc.
Senator Józef Sztorc:
Panie Marszałku, prosiłbym pana senatora Mietłę o udzielenie odpowiedzi na pytanie, jak wysokie mają być opłaty egzaminacyjne.
I następne pytanie. W art. 39 jest wzmianka o rolnikach świadczących usługi hotelarskie w gospodarstwie rolnym. Jak to wygląda w tym przypadku? Czy rolnicy będą poddawani egzaminowi, czy nie? Czy będą uiszczać te opłaty? Chciałbym uzyskać trochę wyjaśnień. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Bardzo proszę, pan senator Mietła.
Senator Mieczysław Mietła:
Ponieważ to pytanie jest w zasadzie identyczne z poprzednim, proponuję, żeby przedstawiciele rządu wypowiedzieli się o wysokości tych opłat.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dobrze, rozumiem.
Czy są jeszcze pytania? Nie ma.
(Senator Zbigniew Kulak: Jeśli można...)
Proszę bardzo.
Senator Zbigniew Kulak:
Mogę odpowiedzieć na pytania dotyczące opłat, ponieważ do druku sejmowego, którym również dysponujemy, jest dołączony pakiet proponowanych rozporządzeń do ustawy. Na stronie 74 jest dokładnie opisana wysokość opłat, ustalona jako procent najniższego wynagrodzenia w Polsce. Opłaty będą co roku przeliczane według wskaźników GUS. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu senatorowi.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister gospodarki, pracy i polityki społecznej.
Witam na sali panią podsekretarz stanu Małgorzatę Okońską-Zarembę i pytam, czy chciałaby pani zabrać głos.
Zapraszam na mównicę.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki,
Pracy i Polityki Społecznej Małgorzata Okońska-Zaremba:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Oczywiście postaram się odpowiedzieć na zadane przez państwa pytania.
Odpowiadając na pierwsze pytanie, dotyczące komisji odpowiedzialnej za przeprowadzanie egzaminu ze znajomości języka obcego, pragnę poinformować, że w ogóle potwierdzenie znajomości języka obcego odbywa się w trybie innego postępowania. Reguluje to art. 32 ustawy, który wymienia dokumenty mogące poświadczyć znajomość języka obcego przez pilota. Są to dyplomy ukończenia studiów filologicznych i nauczycielskiego kolegium języków obcych lub świadectwa ukończenia szkoły z obcym językiem wykładowym za granicą. Ponadto w tym artykule - nie będę już cytowała zawartych w nim bardzo szczegółowych rozwiązań - przewidziano możliwość złożenia egzaminu przed odpowiednią komisją powoływaną przez wojewodę. Dlatego w art. 25 nie regulujemy tej kwestii, bo inna komisja, powołana tylko i wyłącznie w celu zbadania znajomości języka obcego, będzie mogła wydać taki certyfikat.
Jeżeli chodzi o wysokość opłat, to mówił o tym pan senator, uznaję więc, że odpowiedź na to pytanie już padła.
Chcę także wyjaśnić kwestię związaną z rolnikami i ich obowiązkami, które wynikają z nowelizacji ustawy o usługach turystycznych. Te obowiązki będą polegały na tym, iż rolnik, który chce prowadzić działalność w zakresie hotelarstwa, czyli wynajmować pokoje, będzie musiał tylko zgłosić to w gminie i do prowadzonej przez gminę ewidencji obiektów złożyć oświadczenie, że jego pokoje czy obiekt spełniają minimalne kryteria określone w rozporządzeniu do ustawy o usługach turystycznych. Chodzi o te kryteria związane ze świadczeniem usług hotelarskich, turystycznych. Takie rozwiązanie znajdowało się już wcześniej w ustawie o usługach turystycznych.
Ma to ogromne znaczenie, dlatego że jak państwo wiecie, w Polsce prowadzimy również, można powiedzieć, kategoryzację obiektów agroturystycznych. Tak więc to nie będzie miało jakiś nadzwyczajnych konsekwencji dla rolników, myślę wręcz, że dobrze im posłuży, ponieważ na podstawie ewidencji możemy wydawać katalog obiektów agroturystycznych w kraju i informować klienta o poziomie i standardzie danego obiektu, a są to działania wspomagane z funduszy budżetu państwa. Wydaje nam się, że nie powinno być w związku z tym żadnych większych perturbacji. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję, Pani Minister.
Zgodnie z regulaminem, można zadawać pytania pani minister. Czy są chętni?
Proszę bardzo.
Senator Kazimierz Pawełek:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Pani minister powoływała się na art. 32. Mam wrażenie, że to jakiś tajny artykuł, ponieważ w materiale, który mamy, w ogóle taki artykuł nie występuje. Jest art. 31, a potem od razu art. 33. W związku z tym chcę zapytać, czy to jest coś tajnego.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Pani Minister, bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki,
Pracy i Polityki Społecznej Małgorzata Okońska-Zaremba:
Nie, Panie Senatorze. Państwo dysponują tekstem nowelizacji ustawy o usługach turystycznych, a ja posługuję się tekstem ustawy. Ten artykuł po prostu nie był przedmiotem nowelizacji, dlatego zapewne państwo go nie mają. Ja mam przed sobą ustawę matkę, czyli ustawę o usługach turystycznych. Jest w niej art. 32, który nie był zmieniany. Jeżeli państwo sobie życzycie, a pan marszałek pozwoli, mogę oczywiście przeczytać ten artykuł w całości. Ale właśnie stąd ta sytuacja: państwo dysponujecie tekstem tylko tych artykułów, które zostały znowelizowane w wyniku procesu legislacyjnego.