Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: drugie czytanie projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw.
Przypominam, że projekt ten został wniesiony przez Komisję Ustawodawstwa i Praworządności i zawarty jest w druku nr 171. Marszałek Senatu w dniu18 lipca 2002 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2 i 3 Regulaminu Senatu, na posiedzeniu komisji w dniu 11 września 2002 r. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Sprawozdanie to zawarte jest w druku nr 171S.
Przypominam, że zgodnie z art. 81 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu ustawy obejmuje, po pierwsze, przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie ustawy i po wtóre, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.
Proszę zatem sprawozdawcę Komisji Ustawodawstwa i Praworządności panią senator Teresę Liszcz, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji o projekcie ustawy.
Senator Teresa Liszcz:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Tekst przygotowanego przez Komisję Ustawodawstwa i Praworządności projektu ustawy jest bardzo krótki. Jego istota sprowadza się do tego, że w każdym roku dzień 22 lutego będzie obchodzony jako Dzień Ofiar Przestępstw.
Inicjatywa ta została podjęta z inspiracji Ogólnopolskiego Forum na rzecz Ofiar Przestępstw. To forum, zgromadzone przez Ministerstwo Sprawiedliwości, składa się głównie z przedstawicieli organizacji pozarządowych, które na różne sposoby niosą pomoc ofiarom przestępstw. Pierwsze takie zgromadzenie odbyło się w 1999 r., a ponownie - wczesną wiosną tego roku. Forum wystosowało apel do parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej o to, ażebyśmy ustanowili ten właśnie dzień, 22 lutego, Dniem Ofiar Przestępstw, idąc za wzorem Rady Europy, która jeszcze w 1998 r. ogłosiła ten dzień Dniem Ofiar Przestępstw.
Może powstać pytanie, co da taki dzień. Oczywiście ustanowienie Dnia Ofiar Przestępstw nie rozwiąże problemu tych ludzi. Chodzi jednak o to, żeby w tym dniu, który nie będzie do świętowania, to będzie czarna kartka w kalendarzu, a nie czerwona, w sposób szczególny oczy społeczeństwa, oczy Polaków i oczy wszystkich Europejczyków skierowały się na żyjące wśród nas miliony ofiar przestępstw, często bardzo ciężkich przestępstw, na ludzi, którzy stracili swoich bliskich, którzy zostali fizyczne lub psychicznie okaleczeni, którzy żyją wśród nas i borykają się z wielkimi trudnościami.
Nie jest tak, że nie robi się niczego na rzecz ofiar przestępstw. Byłabym niesprawiedliwa, tak mówiąc, bo samo Ministerstwo Sprawiedliwości od szeregu lat próbuje poprawić chociażby pozycję ofiar przestępstw w postępowaniu karnym. Trzeba sobie uświadomić, i ministerstwo nam to uświadamia, że docelowo zadaniem państwa jest przede wszystkim zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa, przede wszystkim bezpieczeństwa osobistego, ale jest to zadanie w 100% niewykonalne. Skoro więc już dojdzie do popełnienia przestępstwa, a w każdej społeczności dochodzi, także i w Polsce rocznie jest popełnianych około stu tysięcy przestępstw, to obowiązkiem państwa jest doprowadzenie do schwytania i do ukarania sprawcy. Dotąd na tym się głównie koncentrowano.
Tymczasem ważniejsze nawet od tego, żeby schwytać i ukarać sprawcę, jest to, żeby w takim stopniu, w jakim jest to możliwe, naprawić zło, które zostało człowiekowi wyrządzone przez to przestępstwo, a przede wszystkim żeby do zła, którego doznał w wyniku przestępstwa, nie dokładać nowego zła i nowego nieszczęścia. Tak się dzieje, że ofiary przestępstw przechodzą jeszcze gehennę w czasie postępowania karnego, podczas którego wielokrotnie muszą opowiadać, co ich spotkało. Wśród tych ofiar są także dzieci, które przeżywają wielką traumę przy okazji kolejnych, często wielokrotnych przestępstw.
Robi się więc już dużo w prawie i dużo jest zrobione, żeby pozycję ofiar przestępstw w postępowaniu karnym umocnić. Jest status pokrzywdzonego, ale są też poważne braki. Nie ma na przykład prawa odwołania się w sytuacji, gdy sąd odmówi statusu oskarżyciela posiłkowego pokrzywdzonemu dlatego, że już inne osoby pokrzywdzone uzyskały przed nim taki status i sąd uważa, że będzie za dużo oskarżycieli posiłkowych, albo gdy sąd kwestionuje to, że dana osoba jest pokrzywdzona.
Żadnych uprawnień nie ma pokrzywdzony w postępowaniu wykonawczym. Nie ma na przykład najmniejszego wpływu na decyzję sądu penitencjarnego co do tego, czy zwolnić przedterminowo sprawcę, czy wypuścić go na przepustkę. A zdarzyło się, że maltretowana żona została zabita przez wypuszczonego z więzienia na przepustkę męża. Nikt nie pomyślał o jakiejkolwiek formie zapewnienia jej bezpieczeństwa, chociażby przez ustanowienie zakazu zbliżania się sprawcy do ofiary na określony dystans. A więc dużo jest do zrobienia w prawie, a jeszcze więcej w praktyce. Stosuje się już tylko jednokrotne przesłuchiwanie małoletnich i nagrywa się ich zeznania, są specjalne sale do przesłuchań. Dużo się robi, ale są to jaskółki, które nie czynią wiosny.
Ten dzień ma nam uświadamiać te problemy. Będą w tym czasie konferencje, mam nadzieję, że włączą się do tego media. Będzie to dzień, który zwróci naszą uwagę na potrzebę wielu działań na rzecz ofiar przestępstw, w szczególności działań dotyczących powołania specjalnego państwowego funduszu kompensacyjnego. Wiadomo, że w większości przypadków nie jest możliwe uzyskanie rekompensaty szkód materialnych i szkód na osobie, powstałych w związku z przestępstwem, od samego sprawcy, toteż państwo, skoro nie udało mu się zapewnić bezpieczeństwa, ma obowiązek - i w większości państw europejskich jest on realizowany - stosować specjalny system rekompensaty szkód ze środków publicznych.
Uchwalenie tej ustawy nie będzie nic kosztowało budżetu, bo nie przewiduje się w związku z tym powoływania żadnych organów, żadnych specjalnych komitetów. Chodzi tylko o to, żeby był urzędowo ustanowiony dzień, i to ten sam, w którym cała Europa obchodzi Dzień Ofiar Przestępstw.
Wnoszę o poparcie tej inicjatywy. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z Regulaminem Senatu państwo senatorowie mogą zadawać pytania sprawozdawcy komisji oraz upoważnionemu przedstawicielowi wnioskodawców, a jest nią również pani senator Liszcz.
Czy ktoś ma jakieś pytanie do pani senator? Nie widzę chętnych.
W związku z tym otwieram dyskusję.
Poproszę o zabranie głosu panią senator Ewę Serocką.
Senator Ewa Serocka:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!
Mówię to, bo widzę, że pan minister przybył do nas.
Inicjatywa ustanowienia dnia 22 lutego oficjalnym Dniem Ofiar Przestępstw powstała na sesji organizacji pozarządowych, zorganizowanej przez ministerstwo w obecnym składzie, Ministerstwo Sprawiedliwości, oraz Ogólnopolskie Forum na rzecz Ofiar Przestępstw. Sesja ta odbyła się 22 lutego tego roku, czyli 2002 r. Uczestnicy sesji skierowali do naszego parlamentu apel, wzorując się tu na państwach członkowskich Rady Europy oraz Unii Europejskiej, w których dzień 22 lutego od 1988 r. jest ustanowiony Dniem Ofiar Przestępstw. Polska, jako członek Rady Europy oraz państwo kandydujące do Unii Europejskiej, nie powinna odbiegać od przyjętych standardów europejskich.
Jak przypomniano w apelu, Dzień Ofiar Przestępstw ma być nie tyle okazją do świętowania, co raczej do refleksji nad losem ofiar przestępstw w naszym kraju, do wyznaczenia kierunków działania w celu poprawienia położenia ofiar oraz do ciągłego przypominania decydentom, organom władzy publicznej, sędziom, prokuratorom, policjantom oraz wszystkim osobom stykającym się w swojej pracy zawodowej z ofiarami przestępstw o konieczności okazania szczególnej troski i udzielenia pomocy tym osobom, które są dotknięte syndromem ofiary.
Podobnie jak uczestnicy sesji, która odbyła się 22 lutego 2002 r., chcemy właśnie 22 lutego przypomnieć o cierpieniu i potrzebie ochrony interesów ofiar przestępstw. W naszej codziennej pracy senatorskiej spotykamy się często ze skargami ofiar przestępstw, z ich bezsilnością w walce o swoje prawa. Wie o tym pani senator Krystyna Sienkiewicz, zajmująca się ofiarami przestępstw drogowych. Przejęłam od niej tę część pracy, która się odbywa na terenie Chojnic. Z wielką przyjemnością mówię, że jestem w ciągłym kontakcie z tą właśnie organizacją. Często zgłaszają się do mnie również maltretowane kobiety, które nie mają się gdzie podziać, wraz ze swoimi maltretowanymi dziećmi. Inne przypadki to pracownicy wykorzystywani przez pracodawców przy pracach, które zabrały im zdrowie, dziewczynka po zbiorowym gwałcie, napiętnowana przez otoczenie, ludzie, którzy stracili zdrowie i dobytek swojego życia, ludzie zaszczuci, zagubieni, z syndromem ofiary, którzy czują się tak, jakby byli winni.
Obecny parlament, na wniosek sygnatariuszy apelu z dnia 22 lutego 2002 r., jako pierwszy podejmuje inicjatywę ustawodawczą ustanawiającą Dzień Ofiar Przestępstw. Jednym z sygnatariuszy tego apelu jest pan minister Królak, który znajduje się tutaj na sali. Drugim sygnatariuszem jest prokurator krajowy, pan Karol Napierski. Nie było do tej pory woli politycznej podjęcia takiej inicjatywy przez poprzednich parlamentarzystów, mimo że problematyką ofiar przestępstw zajmowały się różne poważne gremia od 1999 r.
Przedstawiając paniom i panom senatorom genezę powstania dzisiejszej inicjatywy ustawodawczej, myślę, że Senat pochyli się z całą wrażliwością nad losem ofiar przestępstw oraz zwróci uwagę organom władzy publicznej na doniosłość tego problemu, uchwalając ustawę ustanawiającą 22 luty Dniem Ofiar Przestępstw. Dziękuję państwu za uwagę.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Czy jeszcze ktoś chciałby zabrać głos? Nie widzę chętnych.
W związku z tym zamykam dyskusję.
Witam na sali pana ministra Królaka. Czy chciałby pan zabrać głos?
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości Sylweriusz Królak: Nie, dziękuję bardzo.)
Dziękuję również.
Wobec tego ustawa ta będzie przegłosowana razem z wszystkimi innymi ustawami w dniu dzisiejszym. Do głosowania przystąpimy za pięć minut.
Ogłaszam pięciominutową przerwę techniczną.
(Przerwa w obradach od godziny 18 minut 08 do godziny 18 minut 14)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Panie i Panowie Senatorowie, proszę o powrót na salę obrad.
Wznawiam obrady.
Powracamy do rozpatrzenia punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Krystynę Sienkiewicz i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.
Bardzo proszę, Pani Senator.\
Senator Krystyna Sienkiewicz:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Wykonując dyspozycję marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia odbyła w przerwie w obradach posiedzenie w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w trakcie debaty poprawek.
Po wnikliwej i dość emocjonalnej dyskusji merytorycznej - podkreślam celowo, że merytorycznej - komisja 5 głosami za, przy 2 przeciw i 1 wstrzymującym się zadecydowała, że zarekomenduje Wysokiej Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Tym samym Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia wnosi, aby Wysoki Senat raczył podjąć uchwałę o przyjęciu bez poprawek ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, zawartej w druku nr 240. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Czy senator wnioskodawca lub senator sprawozdawca mniejszości chcą jeszcze zabrać głos?
Bardzo proszę, pani senator Liszcz.
Senator Teresa Liszcz:
Ja przepraszam państwa, że odzywam się mimo późnej pory, ale rozpatrujemy sprawę niezmiernie ważną dla paru milionów ludzi: wysokość minimalnego wynagrodzenia. Chcę państwu uświadomić, że netto jest to 560 zł, podczas gdy czynsz za mieszkanie pięćdziesięcioparometrowe wynosi 500, 600 zł. Dlatego proszę o przyjęcie moich poprawek. To będzie test na to, czy państwo naprawdę są lewicą troszczącą się o interesy ludzi świata pracy, czy też troszczą się państwo o interesy pracodawców. Przypominam, że pracodawcy dostali od państwa wielki prezent w postaci nowelizacji kodeksu pracy, w którym podwyższono limit godzin nadliczbowych, obniżono dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych itd., itd.
Pragnę także przypomnieć, że pozostawienie wynagrodzenia minimalnego na tym nieprzyzwoitym poziomie, wliczanie w to wynagrodzenie ewentualnych dodatków za pracę szkodliwą, za pracę nocną, jest jaskrawo sprzeczne z prawem do godziwego wynagrodzenia zapisanym w Europejskiej Karcie Społecznej i Deklaracji Praw Człowieka, sprzeczne z naszym kodeksem pracy, sprzeczne z zasadami moralności.
A poza tym, jeżeli mówimy o finansach bez emocji, to tylko przysporzy to klientów opiece społecznej, której kasa jest i tak pusta.
Głosujcie państwo zgodnie z sumieniem. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo pani senator.
Sprawozdawcą mniejszości Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia był senator Franciszek Bobrowski. Czy pan senator chce jeszcze zabrać głos?
(Senator Franciszek Bobrowski: Dziękuję.)
Dziękuję.
Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty zostały przedstawione następujące wnioski.
Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia wnosiła o przyjęcie ustawy bez poprawek. Mniejszość komisji oraz pani senator wnioskodawca Teresa Liszcz przedstawiły wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy.
Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, popartym przez komisję, o przyjęcie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę bez poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego wniosku, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.
Kto jest przeciwko.
Kto wstrzymał się od głosu.
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 80 obecnych senatorów 62 głosowało za, 16 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 1)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
Powracamy do rozpatrzenia punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne oraz o zmianie niektórych ustaw.
Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senatora Mariana Nogę i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Marian Noga:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
W przerwie w obradach Senatu odbyło się posiedzenie połączonych Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Głosami obu komisji proponujemy przyjąć wnioski legislacyjne zawarte w punkcie oznaczonym w druku rzymską dwójką, to znaczy wnioski: pierwszy, drugi, czwarty, piąty, szósty, siódmy i ósmy. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę mniejszości połączonych komisji senatora Jerzego Suchańskiego i przedstawienie wniosku mniejszości połączonych komisji.
Senator Jerzy Suchański:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Proszę Wysoki Senat o poparcie poprawki trzeciej. Dotyczy ona możliwości łatwiejszego i szybszego dostosowania polskich przepisów do potrzeb inwestycji przeznaczonych na eksport, sprzedawanych powyżej 10 milionów euro. Chodzi tu o bardzo duże inwestycje, w wypadku których armator zagraniczny zlecający zadania w zakresie budowy statków narzuca użycie do ich budowy komponentów odpowiedniej marki, wyprodukowanych przez odpowiednią firmę. Jeżeli Wysoka Izba odrzuci ten wniosek, to zapewne skomplikuje to realizację takich inwestycji, jakie są prowadzone w naszych polskich stoczniach. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Informuję ponadto, że sprawozdawcą Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych był senator Tadeusz Wnuk.
Czy pan senator chce jeszcze zabrać głos?
(Senator Tadeusz Wnuk: Dziękuję.)
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne oraz o zmianie niektórych ustaw.
Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty zostały przedstawione następujące wnioski: Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek, Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz senatorowie wnioskodawcy przedstawili wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy.
Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek, a następnie, w wypadku odrzucenia tego wniosku, nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne oraz o zmianie niektórych ustaw bez poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem tego wniosku?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 83 obecnych senatorów 1 głosował za, 75 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 2)
Wobec odrzucenia wniosku o przyjęcie ustawy bez poprawek przechodzimy do głosowania nad przedstawionym przez Komisję Skarbu Państwa i Infrastruktury wnioskiem... Przepraszam, nad przedstawionymi przez Komisję Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz senatorów wnioskodawców poprawkami.
Poprawka pierwsza to poprawka połączonych komisji. Ma ona na celu uwzględnienie obowiązywania nowej ustawy dotyczącej pomocy publicznej dla przedsiębiorców.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku.
Na 83 obecnych senatorów 82 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 3)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka druga usuwa zbędne wyrazy w celu zapewnienia spójności przepisów.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 84 głosowało za. (Głosowanie nr 4)
A więc poprawka uzyskała jednogłośną akceptację.
Poprawka trzecia wyłącza stosowanie ustawy o zamówieniach publicznych w wypadku realizacji zakupu materiałów lub wyrobów gotowych służących do wykonania dóbr inwestycyjnych na eksport o wartości kontraktowej ponad 10 milionów euro.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 13 głosowało za, 64 - przeciw, 7 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 5)
Poprawka nie uzyskała akceptacji.
Poprawka czwarta usuwa błąd w oznaczeniu nowelizowanego przepisu.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za?
Kto przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku.
Na 84 obecnych senatorów 84 głosowało za. (Głosowanie nr 6)
Poprawka czwarta uzyskała jednogłośną akceptację.
Poprawka piąta ma na celu uwzględnienie wcześniejszej nowelizacji ustawy o kontroli skarbowej, która dodała pkt 9 w zmienianym przepisie.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku.
Na 84 obecnych senatorów 81 głosowało za, 1 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 7)
Stwierdzam, że poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka szósta jest konsekwencją zmiany wprowadzanej do ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i zmierza do zapewnienia spójności jej przepisów.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 8)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka siódma zmierza do wyraźnego sformułowania obowiązku ponownego wszczęcia i prowadzenia na nowych zasadach umorzonych na podstawie nowelizacji postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności Skarbu Państwa z tytułu wykonania umowy poręczenia lub gwarancji.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku.
Na 84 obecnych senatorów 82 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 9)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka ósma zmierza do tego, by zmiana załącznika do ustawy o opłacie skarbowej miała charakter trwały. Wejście w życie tej zmiany w roku 2002 oznaczałoby jej obowiązywanie tylko do 1 stycznia 2003 r., bowiem z tym dniem załącznik do ustawy o opłacie skarbowej, mocą wcześniejszej nowelizacji, otrzyma nowe brzmienie.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 10)
Stwierdzam, że poprawka uzyskała akceptację.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne oraz o zmianie niektórych ustaw w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za podjęciem uchwały?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 82 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 11)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne oraz o zmianie niektórych ustaw.
Powracamy do rozpatrzenia punktu trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich.
Przypominam, że debata nad rozpatrywaną ustawą została zakończona i obecnie możemy przystąpić do głosowania w sprawie tej ustawy.
Przypominam, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosi o wprowadzenie poprawek.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu za chwilę przeprowadzimy kolejne głosowania nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionymi przez komisję poprawkami.
Poprawka pierwsza zmierza do rezygnacji z zasady, że decyzje administracyjne mogą wprowadzać wyjątki od zasady, iż opłatę przystaniową i pasażerską za użytkowanie infrastruktury portowej, którą zarządza podmiot niebędący podmiotem zarządzającym portem, pobiera właściciel tej infrastruktury albo podmiot, który włada infrastrukturą portową na podstawie umów o odpłatne korzystanie.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 83 obecnych senatorów 79 głosowało za, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 12)
Stwierdzam, że poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka druga ma charakter redakcyjny.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 79 obecnych senatorów 78 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 13)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka trzecia zmierza do uściślenia odesłań w ustawie.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 82 obecnych senatorów 79 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 14)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka czwarta zmierza do tego, aby opłaty portowe wynikające z umów handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy były pobierane według stawek opłat wynikających z tych umów bez ograniczenia terminowego.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 76 głosowało za, 7 wstrzymało się od głosu, 1 nie głosował. (Głosowanie nr 15)
Poprawka uzyskała akceptację.
Poprawka piąta zmierza do precyzyjnego określenia terminu przejęcia przez gminy od dyrektorów urzędów morskich zadań i uprawnień podmiotu zarządzającego w portach niemających podstawowego znaczenia dla gospodarki narodowej oraz w przystaniach morskich w przypadku jego niepowołania.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosu?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 82 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 16)
Wobec wyników głosowań stwierdzam, że poprawka uzyskała akceptację.
Przystępujemy do głosowania nad podjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za podjęciem uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za" i podniesienie ręki.
Kto jest przeciw?
Kto wstrzymał się od głosowania?
Proszę o podanie wyniku głosowania.
Na 84 obecnych senatorów 82 głosowało za, 2 - przeciw. (Głosowanie nr 17)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich.
Powracamy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym.
Przypominam, że w przerwie w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam, że dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z art. 52 ust. 6 Regulaminu Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.
Proszę sprawozdawcę Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Zbigniewa Kulaka, o zabranie głosu i przedstawienie uzgodnionych na posiedzeniu wniosków. Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Zbigniew Kulak:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Połączone komisje proponują przyjąć poprawki: pierwszą, drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą, jedenastą, dwunastą i trzynastą. Proponujemy nie przyjmować poprawek: dziesiątej oraz czternastej, piętnastej i szesnastej.
Dwa zdania komentarza. W dalszym ciągu najwięcej emocji na posiedzeniu połączonych komisji wzbudzała sprawa włączenia do ustawy o ruchu drogowym kwestii związanej z psychologami. Mimo że w czasie naszej dyskusji pojawiły się zgłoszone już w debacie następne propozycje państwa senatorów, dotyczące innego jeszcze rozwiązania tego problemu, to jednak w dalszym ciągu zwyciężyła w głosowaniu opinia, że należy wykreślić z ustawy zarówno art. 2, jak i art. 4, i pozostawić w tej nowelizacji sprawy dotyczące tylko regulacji związanych z samą procedurą ruchu drogowego, jeśli mogę tak powiedzieć, i dostosowujących to prawo do prawa europejskiego, bo taki był tego cel. Żadne z innych proponowanych rozwiązań nie zyskało akceptacji senatorów.
I druga wątpliwość, jaka się pojawiła, to sprawa poprawki, którą ostatecznie zdecydowaliśmy się zaakceptować. Chodzi mianowicie o sformułowanie: innych dokumentów. Jest to jednak pojęcie prawnie bardzo nieostre, bardzo nieszczelne, a w związku z tym nie powinniśmy uchwalać takiego prawa, które dawałoby bardzo dużą dowolność w interpretacji. Tak więc poprawka jedenasta, którą proponujemy przyjąć, określa tylko, daje upoważnienie, że wzór zezwoleń na przeprowadzenie badań, a więc nie innych dokumentów, będzie mógł wydać minister. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Czy senatorowie wnioskodawcy lub pozostały senator sprawozdawca chcą jeszcze zabrać głos?
(Senator Zbigniew Kulak: Przepraszam, Pani Marszałek, czy mogę jeszcze jedno zdanie?)
Bardzo proszę, może pan.
Senator Zbigniew Kulak:
Było około dziesięciu poprawek zaproponowanych wspólnie przez obie komisje. Mógłbym za chwilę je podać i można by głosować nad nimi łącznie.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Powrócę do tego, co już powiedziałam, i zapytam, czy senatorowie wnioskodawcy lub pozostały senator sprawozdawca chcą jeszcze zabrać głos.
Pan senator Kazimierz Drożdż?
(Senator Kazimierz Drożdż: Nie.)
Pan senator Henryk Stokłosa?
(Senator Henryk Stokłosa: Nie.)
Pan senator Adam Biela?
(Senator Adam Biela: Nie.)
Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym.
Przypominam, że w tej sprawie w toku debaty komisje oraz senatorowie wnioskodawcy przedstawili wnioski o wprowadzenie poprawek do ustawy.
Informuję, że zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu za chwilę zostaną przeprowadzone kolejne głosowania nad przedstawionymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, to przystąpimy do głosowania łącznego nad poprawkami, które uzyskały akceptację połączonych komisji.
Jest to poprawka... Czy jest sprzeciw w tej sprawie? Nie widzę.
Wobec tego przystępujemy do głosowania nad poprawkami popartymi przez połączone komisje, czyli nad poprawką pierwszą...
(Senator Zbigniew Kulak: Przepraszam, Pani Marszałek...)
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Zbigniew Kulak:
Pani Marszałek, może ja bym pomógł, bowiem akurat poprawka pierwsza niestety nie... Ona będzie przegłosowana łącznie z inną poprawką. Ale bez wątpienia i bez problemu można łącznie głosować nad następującymi poprawkami: drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą i dwunastą.
(Głos z sali: Jeszcze raz.)
Jeszcze raz: nad drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą i dwunastą.
(Rozmowy na sali)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionymi poprawkami.
Poprawki pierwsza i trzynasta to poprawki, które należy przegłosować łącznie. Poprawki te zmierzają do rezygnacji z ustawowego formułowania zasady, że warunkiem koniecznym do przeprowadzenia badań psychologicznych i orzekania w zakresie zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych jest uzyskanie zezwolenia wojewody.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem tej poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 83 obecnych senatorów 67 głosowało za, 15 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 18)
Na podstawie wyników głosowania stwierdzam, że poprawki uzyskały akceptację Wysokiej Izby.
Przystępujemy do łącznego głosowania nad poprawkami: drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą i dwunastą.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem poprawek?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 82 obecnych senatorów 80 głosowało za, 1 - przeciw, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 19)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że poprawki druga, trzecia, czwarta, piąta, szósta, siódma, ósma, dziewiąta i dwunasta uzyskały akceptację Wysokiej Izby.
Poprawka dziesiąta zmierza do ustanowienia zasady, że okresowe badanie techniczne pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego przeprowadza się corocznie, nie zaś przed upływem jednego roku od dnia pierwszej rejestracji, a następnie co sześć miesięcy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem tej poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 80 obecnych senatorów 20 głosowało za, 50 - przeciw, 10 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 20)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że poprawka nie uzyskała akceptacji Wysokiej Izby.
Poprawka jedenasta zmierza do uściślenia, że minister właściwy do spraw transportu ma określić w drodze rozporządzenia jedynie wzór zezwolenia na przeprowadzanie badań technicznych pojazdów, nie zaś wzory innych dokumentów.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem tej poprawki?
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 78 obecnych senatorów 77 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. (Głosowanie nr 21)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że poprawka jedenasta uzyskała akceptację Wysokiej Izby.
Poprawka czternasta zmierza do uściślenia, że do dnia...
(Głos z sali: Nie, ta poprawka została wykluczona przez wcześniejsze głosowanie.)
Przepraszam bardzo, nad poprawką czternastą już głosowaliśmy. Tym samym przechodzimy do głosowania nad całością ustawy.
Przystępujemy do głosowania nad przyjęciem uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym w całości, wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem uchwały, proszę o naciśnięcie przycisku "za".
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosowania?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 79 obecnych senatorów 69 głosowało za, 6 - przeciw, 4 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 22)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym.
Powracamy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: drugie czytanie projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw.
Ponieważ w trakcie dyskusji nikt nie złożył wniosku przeciwnego do wniosku przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, zgodnie z art. 81 ust. 5 Regulaminu Senatu przystąpimy teraz do trzeciego czytania projektu ustawy.Przystępujemy do trzeciego czytania projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw.
Informuję, że zgodnie z art. 82 ust. 1 Regulaminu Senatu w tej sytuacji trzecie czytanie projektu ustawy obejmuje jedynie głosowanie.
Przystępujemy do głosowania w sprawie projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw.
Przypominam, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności po rozpatrzeniu w pierwszym czytaniu projektu ustawy wnosi o przyjęcie bez poprawek przedstawionego przez wnioskodawców projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw, wraz z projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy. Projekty te zawarte są w druku nr 171S.
Przystępujemy do głosowania nad przedstawionym przez komisję projektem ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw oraz projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.
Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.
Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionych projektów, proszę o naciśniecie przycisku "za".
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał od głosu?
Dziękuję. Proszę o podanie wyników głosowania.
Na 80 obecnych senatorów 77 głosowało za, 1 - przeciw, 2 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 23)
Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o ustanowieniu 22 lutego Dniem Ofiar Przestępstw wraz z projektem uchwały.
Jednocześnie informuję, że Senat upoważnił senator Teresę Liszcz do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad tym projektem.
Informuję, że porządek obrad dwudziestego szóstego posiedzenia Senatu został wyczerpany.
Proszę o komunikaty.
Senator Sekretarz
Andrzej Jaeschke:
Dziękuję bardzo.
Posiedzenie klubu senackiego SLD-UP odbędzie się w środę, 6 listopada, o godzinie 16.00 w sali nr 217.
W dniu dzisiejszym, pół godziny po zakończeniu obrad plenarnych Senatu, odbędzie się w sali nr 176 posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego.
W dniu 6 listopada 2002 r. o godzinie 9.00 w sali nr 182 odbędzie się posiedzenie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności.
Posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych odbędzie się również 6 listopada o godzinie 11.00.
Wspólne posiedzenie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Nauki, Edukacji i Sportu odbędzie się w dniu dzisiejszym w sali nr 217 piętnaście minut po zakończeniu obrad.
Posiedzenie Komisji Nauki, Edukacji i Sportu odbędzie się bezpośrednio po zakończeniu obrad w sali nr 176.
Posiedzenie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury odbędzie się 6 listopada o godzinie 13.30 w sali nr 182. Dziękuję bardzo.
(Rozmowy na sali)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Przypominam, że zgodnie z art. 49 ust. 2 Regulaminu Senatu oświadczenie nie może trwać dłużej niż pięć minut. Przedmiotem oświadczenia mogą być sprawy związane z wykonywaniem mandatu, przy czym oświadczenie nie może dotyczyć spraw będących przedmiotem porządku obrad bieżącego posiedzenia Senatu. Nad oświadczeniem senatorskim nie przeprowadza się dyskusji.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Janusza Bielawskiego.
Senator Janusz Bielawski:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Oświadczenie kieruję do ministra zdrowia, pana profesora Mariusza Łapińskiego.
W wywiadzie, który został opublikowany w czasopiśmie "Przewodnik Menedżera Zdrowia", nr 4 z 2002 r., pod wiele mówiącym tytułem "Recepta na zdrowie", był pan łaskaw przedstawić swoje poglądy na mającą nastąpić w najbliższej przyszłości - w cudzysłowie - naprawę reformy ochrony zdrowia. W tych przemyśleniach jest zawartych wiele słusznych twierdzeń budzących nadzieję na rzeczywistą poprawę funkcjonowania ochrony zdrowia, niektóre poglądy są dyskusyjne, ale obok nich są takie, które mogą budzić rozbawienie, a kilka jest wręcz receptą na chorobę.
Na pytanie dziennikarza, jak poradzi pan sobie z długami, odpowiedź brzmiała: przez zwiększanie przychodów i równoczesne zmniejszanie strat - innej możliwości nie ma. Nie będzie żadnego oddłużania, będziemy natomiast pomagać w spłacie długów i ich restrukturyzacji. Odpowiedni program jest już realizowany na Dolnym Śląsku, czyli tam, gdzie występuje największy problem.
Bardzo dobrze, że ma pan świadomość, iż problem funkcjonowania ochrony zdrowia na Dolnym Śląsku istnieje. Jest problemem rosnące zadłużenie szpitali, ograniczenie dostępności do badań specjalistycznych itd.
Według wicemarszałka województwa pana Czesława Drąga i dyrektor Dolnośląskiej Regionalnej Kasy Chorych pani Barbary Misińskiej, której poglądy na funkcjonowanie ochrony zdrowia pan Drąg powtarza całymi zdaniami, zadłużenie szpitali wynika z nadmiernej, czyli nieuzasadnionej liczby hospitalizacji. A w ogóle według nich na Dolnym Śląsku jest za dużo łóżek szpitalnych. Receptą na tę chorobę ma być, zdaniem wyżej wymienionych, likwidacja 30-40% łóżek szpitalnych.
Naiwnością jest sądzić, że takie posunięcie poprawi funkcjonowanie szpitali. Za to zapewne poprawi ono bilans kasy chorych. Zmniejszenie liczby łóżek w każdym szpitalu pociągnie za sobą również redukcję zatrudnienia, o czym oczywiście głośno się nie mówi. Podczas gdy redukcja zatrudnienia może przynieść szpitalowi oszczędności, to likwidacja łóżek, a co za tym idzie zmniejszenie ilości świadczeń zdrowotnych spowoduje zmniejszenie przychodów. Niezależnie od tego koszty ogólne funkcjonowania szpitala, czyli ogrzewania, dostaw energii elektrycznej, wody, utrzymania laboratorium czy bloku operacyjnego, pozostaną na poprzednim poziomie. Czyli jednostkowy koszt pobytu pacjenta będzie większy.
Należy zadać pytanie: komu ma służyć ta restrukturyzacja? Odpowiedź jest prosta - oczywiście kasie chorych. Nie można się zatem dziwić, że pani Barbara Misińska, opierając się na art. 53 pkt 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, dba przede wszystkim o to, aby kasa chorych wyszła na swoje. A kwestia, co z tego mają mieć pacjenci, jest najmniej ważna. Nie ulega wątpliwości, że realizacja tych zamierzeń sprawi, iż leczenie szpitalne będzie trudniej dostępne i że wobec redukcji personelu lekarsko-pielęgniarskiego opieka szpitalna ulegnie pogorszeniu. Z wywiadu nie wynika, na ile pan minister akceptuje ten plan. Ale chyba akceptuje, skoro uważa, że spowoduje on uzdrowienie sytuacji.
Powtarzanie obiegowych poglądów, że przyczyną zadłużenia służby zdrowia są nieprawidłowe hospitalizacje, zbyt wiele szpitali i nadmiar łóżek szpitalnych, jest bardzo dużym uproszczeniem. Nie mówi się za to o poziomie finansowania świadczeń zdrowotnych. Pragnę podkreślić, że od czasu wprowadzenia tak zwanej reformy przychody szpitali z roku na rok ulegają zmniejszeniu - nie tylko poprzez obniżenie stawki za określone świadczenia, lecz także różne inne manipulacje zmierzające do tego, by nie płacić świadczeniodawcom.
W grudniu ubiegłego roku zarząd Dolnośląskiej Regionalnej Kasy Chorych wprowadził tak zwaną wsteczną regionalną analizę rozliczeń szpitalnych za okres od czerwca do września. Dało to podstawę do zablokowania wypłat bieżących w kwotach od kilkuset tysięcy złotych do 1 miliona zł i więcej. Szpitale odwołują się od tych decyzji. Odwołania są rozpatrywane oficjalnie w ciągu miesiąca, a praktycznie po kilku miesiącach. Kasa nie uznaje nigdy odwołań w całości. A tymczasem odsetki za niezapłacone faktury rosną, powiększając długi szpitali.
Te praktyki są nadal stosowane. Mało tego, wprowadza się aneksy do wcześniej zawartych kontraktów, oczywiście bezdyskusyjne i zazwyczaj obowiązujące wstecz. Przykładem takiego postępowania jest aneks AA do umowy REH/2002, który został przesłany do szpitala w Lubinie w dniu 2 września 2002 r., a obowiązywał już od 1 sierpnia 2002 r. do końca roku. Wartość tego kontraktu umożliwiała wykonywanie świadczeń rehabilitacyjnych na obecnym poziomie w sierpniu i we wrześniu. Przy ciągle zmieniających się warunkach rozliczeń za wykonane świadczenia zdrowotne kwestionowanie należności pod lada jakim pozorem sprawia, że nie jest możliwe prowadzenie przez szpitale jakiejś sensownej gospodarki finansowej.
Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Szpitalom na Dolnym Śląsku płaci się za wykonane usługi poniżej kosztów ich realizacji. Tego problemu nie rozwiążą ani samorządy, ani tym bardziej kasa chorych. Pozostaje pytanie, jak to się ma do przychodów Dolnośląskiej Regionalnej Kasy Chorych. Powszechnie wiadomo bowiem, że ma ona deficyt. Ale są też kasy, jak na przykład kasa śląska, które posiadają na lokatach setki milionów złotych. I to jest, czy raczej powinno być problemem rządu.
Narodowy Fundusz Ochrony Zdrowia zacznie działać nie wcześniej aniżeli 1 kwietnia lub być może dopiero 1 lipca, bo takie opóźnienie będzie wynikało z procedury legislacyjnej. Pozostawianie do tego czasu szpitali z Dolnego Śląska na łasce losu może spowodować, że po wprowadzeniu Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia stan szpitali będzie przypominał stan pegeerów w likwidacji. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Panie i Panowie Senatorowie!
Informuję, że do protokołu oświadczenia złożyli następujący senatorowie: Wojciech Pawłowski, Kazimierz Pawełek, January Bień, Adam Graczyński, Wiesław Pietrzak, Władysław Mańkut, Adam Gierek, Henryk Dzido i Stanisław Nicieja.
Bardzo proszę jeszcze senatora sekretarza o uzupełniające informacje dotyczące posiedzeń komisji.
Senator Sekretarz
Andrzej Jaeschke:
W dniu 6 listopada 2002 r. o godzinie 9.00 w sali nr 182 w gmachu parlamentu odbędzie się posiedzenie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Porządek obrad: pierwsze czytanie zgłoszonego przez Komisję Ustawodawstwa i Praworządności projektu inicjatywy uchwałodawczej Senatu w osiemdziesiątą rocznicę przywrócenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, druk nr 242. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Informuję, że protokół dwudziestego szóstego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej piątej kadencji, zgodnie z art. 39 ust. 3 Regulaminu Senatu, zostanie udostępniony senatorom w terminie trzydziestu dni po posiedzeniu Senatu w Biurze Prac Senackich, pokój nr 255.
Zamykam dwudzieste szóste posiedzenie Senatu Rzeczypospolitej Polskiej piątej kadencji.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)
(Koniec posiedzenia o godzinie 19 minut 00)
Oświadczenie złożone
przez senatora Wojciecha Pawłowskiego
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Dotyczy ono utrzymania statusu osób niepełnosprawnych w przypadku młodzieży przewlekle chorej oraz umożliwienia jej kontynuacji nauki w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych na poziomie szkół ponadgimnazjalnych
Wnoszę, aby Pani Minister w ramach przygotowywanego rozporządzenia w sprawie warunków pobytu dzieci i młodzieży w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach oraz ramowych statutów tych placówek (pismo MENiS z dnia 17 czerwca 2002 r., znak: DKOS.2.0140-42-(2002)ZS), zmieniającego rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 lutego 1994 r. w sprawie rodzajów i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych oraz ramowych statutów tych placówek (DzU nr 41 poz. 156 z późn. zm.), ujęła w kategorii osób niepełnosprawnych dzieci i młodzież przewlekle chore, umożliwiając im kontynuowanie nauki w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych.
Uzasadnienie:
W roku 2000 na podstawie uchwały 123/99 Rady Miejskiej w Przemyślu Zakład Rehabilitacji Zawodowej Inwalidów przekształcony został w Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy nr 3 przeznaczony dla uczniów niepełnosprawnych ruchowo i przewlekle chorych - podstawa prawna: rozporządzenie MEN w sprawie rodzajów i zasad działania publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych i resocjalizacyjnych oraz ramowych statutów tych placówek (DzU nr 41 poz. 156 z późn. zm.). Powołanie tego typu placówki było zgodne z obowiązującymi przepisami prawnymi (załącznik nr 4 do wymienionego rozporządzenia, który w pkcie 6 klasyfikuje dzieci przewlekle chore do nauki w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych). Aby zapewnić młodzieży przebywającej w placówce odpowiednie warunki do rehabilitacji zdrowotnej Zarząd Miasta Przemyśla powołał przy wymienionym ośrodku Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej. Koszt zatrudnienia całodobowej opieki medycznej ponosi Zarząd Miasta Przemyśla. Dodatkowo przy ustalaniu zasad podziału oświatowej subwencji ogólnej nie przewidziano odpowiednich środków na zadania szkolne i pozaszkolne dotyczące młodzieży przewlekle chorej, kierowanej do SOSW nr 3 w Przemyślu przez organ prowadzący na podstawie orzeczeń do kształcenia specjalnego wydawanych przez publiczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne.
W dniu 8 lipca 2002 r. dyrekcja SOSW nr 3 w Przemyślu została poinformowana przez MENiS, za pośrednictwem prezydenta miasta Przemyśla, o trwających pracach nad rozporządzeniem MENiS w sprawie warunków pobytu dzieci i młodzieży w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach oraz ramowych statutów tych placówek. W przygotowywanym projekcie tego rozporządzenia w §30 zawarto zapis wyszczególniający dzieci i młodzież, dla których mogą być tworzone specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze. Zapis ten pomija dzieci przewlekle chore, zamykając im drogę wyboru kształcenia w tych placówkach.
W wyjaśnieniach Pani Minister stwierdza, że brak jest uzasadnienia do uznawania dzieci przewlekle chorych za niepełnosprawne. Tymczasem rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. nr 17, poz. 162) przewiduje możliwość uznawania osób przewlekle chorych za osoby niepełnosprawne przez zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności. W ślad za ich orzeczeniami o niepełnosprawności publiczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne orzekają o potrzebie kształcenia specjalnego oraz kierują za pośrednictwem organu prowadzącego tę młodzież do SOSW nr 3 w Przemyślu.
Pani Minister proponuje obejmowanie dzieci przewlekle chorych, tylko w stanach zaostrzenia choroby, nauczaniem indywidualnym lub kształceniem w szkołach specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej. Nauczanie indywidualne wymienionej młodzieży jest kosztowne i nie gwarantuje uczniom możliwości zdobycia zawodu, a przede wszystkim izoluje ich społecznie, zaś kadra prowadząca to nauczanie nie posiada odpowiednich kwalifikacji terapeutycznych. Szkoły specjalne, funkcjonujące przy zakładach opieki zdrowotnej, kształcą przebywającą tam młodzież tylko na poziomie szkoły podstawowej i gimnazjum, a tym samym nie obejmują działaniami dydaktycznymi młodzieży w wieku ponadgimnazjalnym.
Szanowna Pani Minister!
Wejście w życie przytaczanego na wstępie projektu rozporządzenia stawia pod znakiem zapytania dalsze funkcjonowanie istniejącej od ponad pięćdziesięciu lat placówki, SOSW nr 3 w Przemyślu, kształcącej młodzież niepełnosprawną na poziomie ponadpodstawowym i ponadgimnazjalnym. Aktualnie młodzież przewlekle chora stanowi 30% niepełnosprawnych wychowanków przebywających w tej placówce. Dlatego zamknięcie drogi kształcenia tym uczniom w dobrze przygotowanej placówce, z wyspecjalizowaną kadrą i dostosowaną infrastrukturą, odbije się negatywnie zarówno na dzieciach specjalnej troski i ich rodzicach, jak i na funkcjonowaniu jednego z nielicznych już w kraju tego typu ośrodków, a przez to na postrzeganiu całej oświaty w Polsce.
Liczę, że wrażliwość Pani Minister na los dzieci i młodzieży niepełnosprawnej nie pozwoli na wprowadzenie niekorzystnych dla nich zmian w przepisach prawnych.
Z poważaniem
senator RP
Wojciech Pawłowski
Oświadczenie złożone
przez senatora Kazimierza Pawełka
Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
W ramach programu restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej część pracowników zakładów specjalnych i zbrojeniowych, w tym także z PZL Świdnik, w imieniu których występuję do Pana Ministra, została przeniesiona w stan spoczynku zawodowego. Stało się to zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 28 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Osoby, które przepracowały minimum trzydzieści pięć lat, zostały wysłane na wcześniejsze emerytury, otrzymując z urzędu pracy świadczenia przedemerytalne. Grupa ta czuje się jednak w dużym stopniu dyskryminowana, bowiem jej status różni się od sytuacji pozostałych emerytów.
Dnia 1 kwietnia 2002 r. weszła w życie kolejna nowelizacja ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, która blokuje świadczeniobiorcom wymienionych zasiłków możliwość pracy. Nowe przepisy powodują wstrzymanie wypłaty świadczenia między innymi w przypadku podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, jeżeli łączna kwota przychodów uzyskanych w danym miesiącu z tytułu zatrudnienia i innej pracy zarobkowej oraz otrzymywanego świadczenia przedemerytalnego byłaby wyższa od kwoty 200% zasiłku dla bezrobotnych.
Dlaczego osoby, które chcą pracować, mają być administracyjnie pozbawione takiej możliwości? Zdaniem byłych pracowników naruszone zostało w ten sposób prawo do pracy w aspekcie art. 24 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto przepisy te naruszają podstawowe prawo do wolności, art. 30, i przede wszystkim prawo równości w aspekcie art. 32 konstytucji, który mówi, że wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze i nikt nie może być dyskryminowany, z jakiejkolwiek przyczyny, w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym.
Pracownicy, w imieniu których występuję, czują się pokrzywdzeni, bowiem to oni ponieśli koszty restrukturyzacji kraju, tracąc swoje miejsca pracy, a mimo to karani są po raz drugi, bowiem administracyjnie uniemożliwia im się podjęcie pracy.
Szanowny Panie Ministrze, uczucia frustracji i rozczarowania wśród byłych pracowników zakładów zbrojeniowych są ogromne. Są oni przekonani, że naruszono ich podstawowe prawa i wolności obywatelskie zagwarantowane w konstytucji. Modyfikacja prawa, zmierzająca do przeniesienia tej grupy świadczeniobiorców do ZUS lub danie im uprawnień co do możliwości pracy, jakie mają emeryci, którzy wcześniej przeszli na emeryturę, spowoduje wzrost zaufania obywateli do państwa i ustąpienie poczucia krzywdy, jakie panuje wśród tych zasłużonych, długoletnich pracowników.
Z poważaniem
Kazimier Pawełek
senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Januarego Bienia
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego Grzegorza Kurczuka
Szanowny Panie Ministrze!
Niepokoi mnie fakt, że coraz częstsze są prośby o podjęcie interwencji, kierowane do mnie przez stowarzyszenia zajmujące się opieką paliatywną nad dziećmi w domach czy pomocą dla rodziców dzieci chorych, niepełnosprawnych bądź stowarzyszenia stanowiące ośrodki adopcyjne. Wszystkie te stowarzyszenia powstały po to, by pomagać dzieciom wymagającym szczególnej troski. Okazuje się jednak, że największą przeszkodą w funkcjonowaniu tych stowarzyszeń są sądy rejestrowe stosujące przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym.
Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom i Młodzieży Specjalnej Troski "Jeden Świat" z Białegostoku twierdzi, że stanowisko sądu skutecznie zniechęca jego członków do działania. Dnia 15 lipca 2002 r. stowarzyszenie złożyło wniosek o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego. Dokumenty w postaci bardzo szczegółowych formularzy, na przykład KRS W 20, KRS WK, KRS WF - ze zdobyciem ich jeszcze do niedawna były ogromne trudności, dopiero wprowadzone całkiem niedawno w życie przepisy umożliwiły otrzymywanie druków przez Internet - zostały zwrócone do uzupełnienia.
Do uzupełnionego i złożonego ponownie wniosku dołączono wniosek o zwolnienie z kosztów wpisu. Motywowano to nieposiadaniem żadnego majątku, wysokością składek na poziomie 2 zł miesięcznie oraz społecznym charakterem pracy członków, którzy działają w celu poprawy sytuacji życiowej osób niepełnosprawnych. Stowarzyszenie otrzymało pismo wzywające komitet założycielski stowarzyszenia do złożenia szczegółowego oświadczenia o stanie rodzinnym, o majątku i dochodach - pod groźbą oddalenia wniosku. Stowarzyszenie zostało potraktowane jak osoba fizyczna, podczas gdy jest osobą prawną, zatem w stosunku do niego ma zastosowanie przepis art. 113 §2 k.p.c., a nie, jak chce sąd rejestrowy, art. 113 §1 k.p.c. dotyczący zwolnienia od kosztów sądowych osób fizycznych.
W dniu 24 września bieżącego roku sąd oddalił wniosek stowarzyszenia o zwolnienie z kosztów sądowych. Stowarzyszeni rodzice zebrali więc kwotę 500 zł i przelali ją na konto sądu. Do tej pory stowarzyszenie nie zostało zarejestrowane, a w sądzie pouczono, iż na rozpatrzenie wniosku jest trzy miesiące.
Skutkiem tego jest niemożność podjęcia działalności statutowej, czyli niesienia pomocy najbardziej poszkodowanym, oraz niemożność programowania działalności - na przykład opracowania projektu do urzędu marszałkowskiego w celu otrzymania stosownych dotacji.
Czy tak powinno być? Czy wszelka inicjatywa społeczna ma być gaszona w zarodku? Czy zapał rodziców ma się przerodzić w zniechęcenie i gorycz? Rodzice stanęli na wysokości zadania: chcą stworzyć dla swoich niepełnosprawnych dzieci ośrodek edukacji, rehabilitacji, terapii, wypoczynku.
Drugi problem dotyczy stowarzyszeń zarejestrowanych przed dniem 1 stycznia 2001 r., a więc zwolnionych z kosztów sądowych. Ostatecznie, podczas długiej i uciążliwej procedury rejestracyjnej muszą one te koszty ponieść, ponieważ sądy rejestrowe umarzają postępowanie, dopatrując się braków "uniemożliwiających" dokonanie wpisu. To kolejny przykład utrudniania stowarzyszeniom działalności czy wręcz jej blokowania.
Wydaje się, że procedura rejestracyjna dotycząca stowarzyszeń winna ulec uproszczeniu.
Łączę wyrazy szacunku
January Bień
Oświadczenie złożone
przez senatora Januarego Bienia
Oświadczenie skierowane do przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych Michała Kleibera
Szanowny Panie Ministrze!
Oświadczenie to zostało skierowane do ministra kultury. Sekretarz stanu Aleksandra Jakubowska poinformowała w piśmie z dnia 24 września 2002 r., iż minister kultury nie ma formalnoprawnych możliwości udzielenia pomocy finansowej Państwowemu Instytutowi Naukowemu - Instytutowi Śląskiemu w Opolu, ponieważ sprawy te leżą w gestii ministra nauki, przewodniczącego komitetu Badań Naukowych. W związku z tym swoje oświadczenie kieruję do Pana Ministra.
Niniejsze oświadczenie zostało zainspirowane apelem o pomoc w uratowaniu przedmiotowej placówki, skierowanym przez pracowników naukowych Państwowego Instytutu Naukowego - Instytutu Śląskiego w Opolu do parlamentarzystów województw dolnośląskiego, opolskiego i śląskiego.
Otóż instytut stanął w obliczu utraty realnych możliwości dalszego funkcjonowania. Brak płynności finansowej oraz narastające zadłużanie się Państwowego Instytutu Naukowego - Instytutu Śląskiego w Opolu zostały spowodowane przez drastyczne zmniejszenie i tak niewystarczającej dotacji z budżetu państwa przy, co istotne, niesłychanie ograniczonych możliwościach pozyskiwania z zewnątrz środków finansowych na badania naukowe.
Radykalne przedsięwzięcia zaradcze, podjęte przez kierownictwo i kadrę placówki w postaci dobrowolnego obniżenia pobieranego wynagrodzenia, zlikwidowania większości dodatków funkcyjnych, dobrowolnego przejścia profesorów na trzymiesięczne urlopy bezpłatne, to jest nieodpłatne świadczenie pracy na rzecz instytutu, tylko przejściowo nieco złagodziły sukcesywnie narastający deficyt. Jeśli taka sytuacja nie ulegnie odwróceniu, doprowadzi do upadku instytutu.
Obecna sytuacja finansowa instytutu jest tak drastycznie zła, że nie jest on w stanie efektywnie wykonywać swoich zadań statutowych bez pomocy środków państwowych.
Instytut jest potrzebny opolskiemu środowisku naukowemu, które bez niego stałoby się tylko środowiskiem akademickim. Instytut jest bowiem innym typem placówki niż uczelnie wyższe; jego zadań i trybu pracy oraz szczególnej misji społeczno-naukowej nie przejmą szkoły wyższe.
Państwowy Instytut Naukowy - Instytut Śląski w Opolu potrzebny jest makroregionowi śląskiemu, zwłaszcza zaś subregionowi Śląska Opolskiego - specjalizacja interdyscyplinarna dostosowana jest do skomplikowanych procesów społecznych, etniczno-narodowościowych przebiegających na tych obszarach, implikacji międzynarodowych wynikających z ich pogranicznego charakteru w relacjach polsko-niemieckich i polsko-czeskich. Brak instytutu niewątpliwie spowodowałby zubożenie mapy kulturowo-naukowej regionu.
Instytut jest potrzebny państwu polskiemu jako ważny obszar europejski, ponieważ bada problematykę Śląska jako kategorię regionalną. Jest potrzebny ze względu na swoją rolę w dialogu polsko-niemieckim, w zakresie stosunków polsko-czeskich, w polsko-niemiecko-czeskiej wymianie myśli naukowej, ze względu na miejsce Śląska w stosunkach Polski, Niemiec i Czech doby najnowszej i w przyszłości - chodzi o obiektywizację kontrowersji historiograficznych, o dążenie do konsensusu naukowego.
Roli i misji naukowo-społecznej Państwowego Instytutu Naukowego - Instytutu Śląskiego w Opolu nie zrealizują ci sami ludzie, którzy go tworzą, lecz rozproszeni w innych instytucjach. Gwarantuje to tylko zespół składający się z wysoko wykwalifikowanej kadry reprezentującej różne dyscypliny - socjologię, demografię, geografię gospodarczą, historię, politologę, językoznawstwo - mający utrwalone miejsce w nauce polskiej, dynamicznie rozwijający współpracę międzynarodową, organizujący konferencje naukowe i sesje międzynarodowe.
Podjęto już właściwie wszystkie działania oszczędnościowe, które można było przeprowadzić samodzielnie bez szkody dla realizacji zadań i misji placówki. Możliwości poprawy kondycji finansowej instytutu już się wyczerpały. Wprawdzie Sejmik Województwa Opolskiego podjął 25 maja 2002 r. jednogłośnie uchwałę o konieczności ratowania instytutu, lecz w ślad za uchwałą nie poszły żadne konkretne działania. Konieczne stało się zatem jednorazowe, nadzwyczajne zwiększenie dotacji statutowej o kwotę co najmniej 500 tysięcy zł, co doprowadzi do względnej stabilizacji finansowej placówki, umożliwiając spłatę narastających zobowiązań i odzyskanie płynności finansowej.
Bardzo proszę o zajęcie stanowiska w opisanej sprawie. Dziękuję.
January Bień
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Graczyńskiego
Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Nie podzielam stanowiska Pana Ministra, wyrażonego w piśmie z dnia 17 września 2002 r., znak LP/043/333/02/v, dotyczącego możliwości pobierania świadczenia przedemerytalnego w trakcie wykonywania mandatu radnego.
Art. 37n ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu stanowi, że prawo do świadczenia przedemerytalnego ulega zawieszeniu, w odróżnieniu od ustania prawa do tego świadczenia, w przypadku uzyskiwania diet i innych należności pieniężnych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich, jeżeli łączna kwota uzyskanych przychodów w danym miesiącu z tych tytułów oraz z tytułu świadczenia przedemerytalnego byłaby wyższa od kwoty 200% zasiłku dla bezrobotnych.
Zgodnie z tymi przepisami radny, aby móc pobierać świadczenie przedemerytalne, powinien zrzec się prawa do diety bądź zrzec się takiej jej części, ażeby łączna kwota przychodów w danym miesiącu z tytułu pobierania diety i świadczenia przedemerytalnego nie przekroczyła 200% zasiłku dla bezrobotnych. Zrzeczenie się prawa do diety lub jej określonej części oznacza, że na skutek pisemnego oświadczenia radnego dieta lub jej określona część w okresie podanym w tym oświadczeniu nie będzie wypłacana.
Uprzejmie proszę o powtórne rozpatrzenie tej sprawy.
Z poważaniem
Adam Graczyński
Oświadczenie złożone
przez senatora Wiesława Pietrzaka
Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Pragnę poinformować Pana Ministra, że jako inicjator wielu przedsięwzięć związanych z tworzeniem nowych miejsc pracy i osoba osobiście wspierająca aktywizację określonych grup ryzyka widzę potrzebę i konieczność zwiększenia dotacji z przeznaczeniem na funkcjonowanie Powiatowego Urzędu Pracy w Węgorzewie.
Jestem zaniepokojony ciągle pogarszającą się sytuacją finansową urzędu. Urząd pracy jako samodzielna jednostka organizacyjna samorządu powiatowego, która wykonuje wiele zadań w zakresie polityki zatrudnienia, nie otrzymał wystarczającego instrumentarium do ich realizacji. Przypomnę, że do 31 grudnia 2001 r. urząd pracy był filią, która nie miała pełnej struktury organizacyjnej. Od 1 stycznia 2002 r., nie zwiększając obsady kadrowej, urząd musiał utworzyć od nowa dział finansowo-księgowy i niektóre merytoryczne stanowiska pionu aktywizującego.
Z informacji, jakie do mnie dotarły, wynika, że po przesunięciach dokonanych w planach wydatków budżetu powiatu na rok 2002 dla Powiatowego Urzędu Pracy w Węgorzewie zostały zagwarantowane środki finansowe, które wystarczą jedynie na wynagrodzenia i pochodne dla czternastu zatrudnionych pracowników, nie pokryją zaś wydatków rzeczowych, niezbędnych do sprawnego funkcjonowania urzędu. Istnieje realne niebezpieczeństwo, że brak środków uniemożliwi realizowanie płatności za czynsz, telefony lub zakup niezbędnych materiałów biurowych.
Stan finansów państwa sprawił, że nowemu urzędowi przyszło wykonywać ustawowe zadania w skrajnie trudnych uwarunkowaniach, co nie pozostaje bez wpływu na obsadę kadrową, prowadzenie powiatowej polityki zatrudnienia i realizację programu społeczno-gospodarczego rządu, a w szczególności programu "Pierwsza praca", stanowiącego jego integralną część. Od samego początku urząd skazany był na brak stabilizacji oraz możliwości efektywnego i racjonalnego gospodarowania środkami finansowymi.
Wyrażam przekonanie, że ambitna i pełna nadziei nowo rodząca się społeczność kulturalna nie zostanie pozbawiona efektywnie i skutecznie działających służb zatrudnienia przy stale rosnącej liczbie osób bezrobotnych.
Oczekuję więc zagwarantowania bezwzględnego minimum, które pozwoli urzędowi działać z zachowaniem standardu świadczonych usług i właściwego poziomu kwalifikacji służb zatrudnienia.
Sądzę, że w powyborczej rzeczywistości rząd powinien wyjść naprzeciw dążeniom samorządu mogącego spełniać uzasadnione oczekiwania społeczności lokalnej.
Łączę wyrazy szacunku
Wiesław Pietrzak
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi Jarosława Kalinowskiego
W minionych latach Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmowało szereg prób zwiększenia środków w budżetach wojewodów pomorskiego i warmińsko-mazurskiego na finansowanie zadań z zakresu melioracji wodnych podstawowych na Żuławach Wiślanych. Działania te z powodu braku środków budżetowych okazały się jednak bezskuteczne.
W 1991 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło prace nad wieloletnim programem pod nazwą "Program poprawy podstawowego systemu ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych na lata 2002-2010" oraz nad projektem ustawy sejmowej ustanawiającej taki program. Obie te inicjatywy nie dały jednak efektów ze względu na trudną sytuację budżetową państwa.
Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu 30 sierpnia 2001 r. w wyniku rozpatrzenia wymienionego programu i projektu ustawy uznał za niezbędne przesunięcie rozpoczęcia realizacji zadań tego programu na termin późniejszy.
Budżet województwa warmińsko-mazurskiego na 2002 r. został zwiększony tylko o dodatkowe 2 miliony 500 tysięcy zł na realizację zadań z zakresu melioracji, chociaż straty w wyniku powodzi w roku 2001 i na początku roku 2002 zostały oszacowane na ponad 500 milionów zł. Środki te zatem były wielce niewystarczające.
Projekt budżetu na 2003 r. pozostał na poziomie roku 2002. Nie widać zwiększenia środków finansowych, w tym na meliorację Żuław Wiślanych. Nie będzie możliwe wykonanie niezbędnych działań renowacyjnych, nie mówiąc o inwestycjach w tym zakresie. Tylko w województwie warmińsko-mazurskim utrzymaniem objętych jest 6 tysięcy 300 km rzek i kanałów - najwięcej w kraju i prawie dwukrotnie więcej niż średnia krajowa - dziewięćdziesiąt sześć stacji odwadniających - prawie trzykrotnie więcej niż średnia krajowa - 439 km wałów przeciwpowodziowych i osiemset trzydzieści budowli piętrzących. Większość tych urządzeń wykonano przed sześćdziesięciu laty i dawniej, stąd też nakłady na ich odbudowę i utrzymanie są większe niż w innych regionach.
Biorąc pod uwagę tę sytuację, pragnę skierować następujące pytania do ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Czy planuje się podjęcie prac nad programem pod nazwą "Program poprawy podstawowego systemu ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych na lata 2002-2010"? Czy planuje się zwiększenie środków na wykonanie niezbędnych działań renowacyjnych na Żuławach Wiślanych?
Proszę o odpowiedź na te pytania.
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do komendanta głównego Straży Granicznej Józefa Klimowicza
Granicę Polski z Federacją Rosyjską, z Obwodem Kaliningradzkim przekracza rocznie kilka milionów podróżnych, znaczna ich część na przejściach granicznych w Gronowie koło Braniewa i w Bezledach w województwie warmińsko-mazurskim.
Coraz więcej osób przekraczających granicę to polscy i rosyjscy biznesmeni, przedsiębiorcy i przedstawiciele władz samorządowych, utrzymujący partnerskie, przyjazne kontakty z odpowiednimi regionami naszego województwa. Osoby te, niemające nic do oclenia, traktowane są na przejściach granicznych jak inni turyści i zmuszone do oczekiwania na odprawę w długich, wielogodzinnych kolejkach. Zrywane są przez to terminy spotkań, nie dochodzi do zaplanowanych rozmów i uzgodnień między stroną naszą a stroną rosyjską.
Sytuacja taka nie wpływa pozytywnie na klimat rozwijających się polsko-rosyjskich stosunków gospodarczych, handlowych i politycznych. Nie byłoby takich problemów - i przyczyniłoby się to do ułatwień w kontaktach między Polską a Rosją - gdyby osoby przekraczające granicę w celach służbowych korzystały na tych przejściach granicznych z oddzielnego, wyznaczonego pasa ruchu dla osób niemających nic do oclenia.
Dlatego, mając na uwadze ułatwianie odradzających się kontaktów gospodarczych i politycznych z Federacją Rosyjską, pragnę skierować do komendanta głównego Straży Granicznej następujące pytanie: czy możliwe jest wyznaczenie na przejściach granicznych w Gronowie i Bezledach oddzielnego pasa ruchu dla osób przekraczających granicę w celach służbowych i niemających nic do oclenia?
Proszę o odpowiedź na to pytanie.
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Gierka
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Szanowna Pani Minister!
Dociera do mnie ze strony nauczycieli, dyrektorów szkół oraz związkowców wiele głosów w sprawie terminów postępowań komisji kwalifikacyjnych lub egzaminacyjnych dotyczących awansu zawodowego nauczycieli.
Poważne zastrzeżenia z punktu widzenia tych środowisk budzi fakt, że nie wynagradza się za udział w tych komisjach dyrektorów i związkowców. Jedynie eksperci pobierają odrębne wynagrodzenie. A przecież zgodnie z Kartą Nauczyciela pozostali członkowie są na tych posiedzeniach pełnoprawnymi podmiotami.
Poza tym zgodnie z art. 9b ust. 2 Karty Nauczyciela komisje te przeprowadzają postępowanie kwalifikacyjne, na przykład na nauczyciela dyplomowanego, lub egzaminacyjne, na przykład na nauczyciela mianowanego, dwa razy do roku, w następujących miesiącach: w styczniu, lutym oraz w maju, czerwcu i lipcu. A zgodnie z art. 64 Karty Nauczyciela niektóre z tych terminów wypadają podczas ferii zimowych i letnich, czyli podczas przysługującego nauczycielom urlopu.
Pani Minister, czy nie widzi Pani możliwości zmiany tego stanu rzeczy? Jak faktycznie wygląda regulacja dotycząca finansowania udziału wszystkich pełnoprawnych członków komisji przeprowadzających postępowanie dotyczące awansu zawodowego?
Wydaje się, że te kwestie należy w sposób jednoznaczny wyjaśnić, gdyż organy prowadzące szkoły, czyli samorządy, nie wywiązują się z zadań związanych z wynagrodzeniem za udział w komisjach zarówno dyrektorów, jak i przedstawicieli związków zawodowych wskazanych przez ubiegających się o awans nauczycieli.
Z poważaniem
Adam Gierek
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Gierka
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Chciałbym zwrócić uwagę na bardzo istotny problem dotyczący zakresów kształcenia w szkołach ponadgimnazjalnych: w liceum ogólnokształcącym, liceum profilowanym i technikum.
Informacja MENiS zamieszczona na stronach internetowych ministerstwa i okręgowych komisji egzaminacyjnych, zgodna w większości z wcześniejszymi przepisami dotyczącymi tak zwanej nowej matury, podaje, że przedmioty maturalne w 2005 r. będą zdawane na poziomie podstawowym lub rozszerzonym. W załączeniu wykaz przedmiotów maturalnych.
Tymczasem rozporządzenie MENiS z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (DzU z 2002 r. nr 51 poz. 458) wyraźnie określa zakres kształcenia. W liceum ogólnokształcącym, liceum profilowanym oraz technikum należy realizować podstawowy zakres kształcenia. Jedynie w liceum ogólnokształcącym przewiduje się dla wybranych przedmiotów, zgodnie z odrębnymi przepisami, dodatkowe kształcenie w zakresie rozszerzonym.
W związku z tym nasuwają się następujące wnioski dotyczące sprzeczności w powyższych ustaleniach.
Po pierwsze, jest to świadome i celowe likwidowanie równych szans edukacyjnych młodzieży już na początku kształcenia w szkołach ponadgimnazjalnych. Wynika z tego, że maturzysta, o ile zadeklaruje poziom rozszerzony zdawanego przedmiotu, będzie musiał uzupełnić materiał we własnym zakresie.
Po drugie, sprzeczności mogą wynikać z niedostrzeżonego błędu merytorycznego w ustaleniach dotyczących nowej matury.
W związku z tym należy tę bardzo poważną kwestię wyjaśnić, tak aby wszyscy maturzyści mieli jednakowe szanse w 2005 r.
Z poważaniem
senator Adam Gierek
Oświadczenie złożone
przez senatora Henryka Dzidę
Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wiesława Kaczmarka
Przedstawiciel byłych pracowników Huty Warszawa, pan Wacław Sykus, powiadomił mnie, że spółka akcyjna Skarbu Państwa o nazwie Agencja Kapitałowo-Rozliczeniowa, z siedzibą przy ulicy Zgrupowania Żmija nr 19a, 01-875 Warszawa, naraziła Skarb Państwa na straty w kwocie 108 milionów zł. Taką to kwotę zasądził Trybunał Arbitrażowy w Wiedniu od Skarbu Państwa na rzecz Lucchini SA, Włochy.
Skarżący zgłaszał niniejszą sprawę w trybie interwencji poselskich, a pracownicy Huty "Warszawa" przedłożyli zbiorową skargę ministrowi sprawiedliwości, lecz nie otrzymali dotychczas żadnego wyjaśnienia.
Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, DzU nr 73, poz. 350, z późniejszymi zmianami, proszę o wyjaśnienie, czy faktycznie Skarb Państwa został obciążony kwotą 108 milionów zł, z jakiego tytułu, czy wobec osoby odpowiedzialnej wystąpiono ze stosowym roszczeniem i czy roszczenie to zostało wyegzekwowane.
Proszę o powiadomienie o dokonanych ustaleniach i podjętych działaniach.
senator Rzeczypospolitej Polskiej
Henryk Dzido
Oświadczenie złożone
przez senatora Stanisława Nicieję
Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Krzysztofa Janika
Szanowny Panie Ministrze!
Zwracam się do Pana z prośbą o zapoznanie się ze sprawą dyscyplinarnego wydalenia ze służby granicznej kapitana Stanisława Janika, zamieszkałego obecnie w Gościcach 2a, 48-370 Paczków, województwo opolskie.
Sposób, w jaki kierownictwo służb granicznych potraktowało bardzo sumiennie pracującego kapitana, woła o pomstę do nieba. Sprawa jest bardzo znana i komentowana, między innymi mówiono o niej w głośnym reportażu, pod redakcją Krystiana Przysieckiego, wyemitowanym 8 października bieżącego roku przez Program 1 TVP w cyklu "Zawsze po dwudziestej pierwszej". Kasetę wideo z tym wstrząsającym programem, w którym apelowano do Pana, jako do ministra spraw wewnętrznych i administracji, dołączam do niniejszego oświadczenia*.
Krótko przypomnę sprawę. W styczniu 1993 r. na skutek spreparowanego ciężkiego zarzutu usunięto kapitana Janika ze służby granicznej i wdrożono przeciwko niemu postępowanie prokuratorskie. Człowiek ten następnie przeszedł dziewięcioletnią gehennę - nie waham się użyć tego słowa - w postaci różnych dochodzeń, przesłuchań, procesów. W marcu 2000 r. zapadł wreszcie, po ponad siedmiu latach, wyrok, który po raz trzeci się uprawomocnił, uniewinniający kapitana Janika. Mimo to znów znaleziono jakiś pokrętny kruczek prawny, aby na jego podstawie nie przyjąć pokrzywdzonego ponownie do pracy, mimo że został on oczyszczony z wszelkich zarzutów i pomówień.
Przez tych dziewięć lat walki, wyniszczającej psychicznie kapitana Stanisława Janika, podczas której punkt po punkcie ujawniał on sposoby manipulacji oficerów służb granicznych prowadzących postępowanie dyscyplinarne wobec niego, obwiniony wszędzie szukał sprawiedliwości: u posłów, senatorów, komendantów głównych Straży Granicznej i wszystkich Pana poprzedników - ministrów spraw wewnętrznych i administracji. Bez rezultatu.
Po ostatnim reportażu Krystiana Przysieckiego, który szczegółowo opisuje tę historię, na dziesiątkach spotkań senatorskich słyszę wołanie o sprawiedliwość dla kapitana Stanisława Janika.
Panie Ministrze, nasza formacja szła po władzę pod hasłami sprawiedliwości, walki o sprawiedliwość i godność ludzką. W pańskiej kompetencji leży to, by te ewidentne drwiny ze sprawiedliwości przeciąć jednym męskim zarządzeniem. O to do Pana apeluję. Bardzo liczę na pańską wrażliwość i wierzę, iż nie będzie Pan w tej sprawie po kunktatorsku kluczył, jak to czynili pańscy poprzednicy. Sprawa jest ewidentna - skrzywdzono człowieka. Szargano dobre imię jego i jego rodziny, między innymi córek, studentek Uniwersytetu Opolskiego, mego uniwersytetu.
Ten człowiek żył w permanentnym stresie przez prawie dziesięć lat. Przeżywał straszliwe depresje. Nie załamując się, konsekwentnie przechodząc przez rafy urzędniczej procedury, udowodnił, że jest niewinny, że jego przełożeni manipulowali faktami, aby unurzać go w podejrzeniach, jednocześnie osłaniając siebie.
Panie Ministrze, jeszcze raz, z wyjątkową stanowczością, proszę Pana: niech Pan nie zbagatelizuje tej sprawy, niech Pan przywróci godność skrzywdzonemu człowiekowi, bo inaczej będzie można mówić, że żyjemy w kraju bezprawia, w którym uniewinniające wyroki sądowe są świstkami papieru, a w podległych Panu służbach można kpić ze sprawiedliwości, zasłaniając się pokrętnymi interpretacjami.
Z poważaniem i szacunkiem
profesor Stanisław Sławomir Nicieja
senator RP